บทที่ ๒๖
ห้องใหม่ของฟีเรียสทั้งกว้างขวาง หรูหรา และสะดวกสบายมาก เป็นห้องที่อยู่ทางปีกซ้าย ชั้นล่างสุดของพระตำหนัก คนละฝั่งกับห้องของเรจินซึ่งอยู่ทางปีกขวา
ธอมัส ชายร่างเล็กวัยห้าสิบห้าซึ่งเป็นหัวหน้ามหาดเล็กประจำพระตำหนักบอกกฎระเบียบสำคัญในการอยู่ในพระตำหนักแก่ผู้อาศัยคนใหม่อย่างละเอียด ทว่าฟีเรียสสรุปรวบยอดได้เพียงข้อเดียว
คืออย่าทำให้เจ้าของพระตำหนักทรงระคายเคืองพระทัยถ้าอยากจะอยู่ต่อไปนานๆ
ก็แล้วใครบอกว่าเขาอยากมาอยู่ที่นี่กันล่ะ!
ฟีเรียสอยากจะรู้เหลือเกิน ว่าทำไมเขาต้องมาอยู่ที่นี่ เพราะเขาไม่น่าไว้วางใจจนต้องถูกควบคุมความประพฤติด้วยการเอาตัวมาอยู่ใกล้ๆ พระเนตรพระกรรณ หรือว่าเพราะพระองค์ทรงเสน่หาเขาเสียเต็มประดาถึงได้อยากจะให้เขามาอยู่ใกล้ชิด
คุณเรจินเป็นองครักษ์คนสนิท เป็นหัวหน้าองครักษ์ แถมยังเป็นพระญาติห่างๆ ของเจ้าชายหก จะพักอยู่ร่วมพระตำหนักก็ไม่แปลก จะกินข้าวร่วมโต๊ะเสวยก็ไม่น่าประหลาดใจ
แต่เรื่องที่ฟีเรียสไม่เข้าใจเอามากๆ ก็คือ ทำไมเขาถึงต้องเสนอหน้ามานั่งร่วมโต๊ะเสวยด้วยไม่ทราบ!
หลังมื้ออาหาร เจ้าชายรามิเรสตรัสสั่งให้องครักษ์ประจำพระองค์คนหนึ่งไปพักผ่อน และให้องครักษ์ประจำพระองค์อีกคนตามเสด็จไปยังห้องทรงงาน ฟีเรียสคิดว่าดีเหมือนกัน เขาก็อยากจะคุยกับพระองค์ให้รู้เรื่อง แต่เรื่องที่เขาต้องการคุยคงจะเป็นคนละเรื่องกับอีกฝ่าย
“ข้าให้เจ้า”
สิ่งที่ทรงหยิบออกมาจากลิ้นชักโต๊ะทรงพระอักษรคือกล่องรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้ากล่องหนึ่ง
“รับไปสิ”
นายยื่นของออกมาให้แล้ว แม้ไม่รู้ว่าคืออะไรองครักษ์ก็จำเป็นต้องรับ ฟีเรียสค้อมศีรษะลงแล้วยื่นมือออกไปรับ บนฝากล่องสลักลวดลายสัญลักษณ์ประจำพระองค์ ชายหนุ่มมองพระพักตร์ ครั้นพระองค์ทรงพยักพระพักตร์ให้ เขาก็เปิดมันออก
ฟีเรียสเงยหน้าขึ้นมองพระพักตร์ขวับ หลังจากเห็นชัดว่าข้างในคืออะไร
“ชอบมั้ย”
“ฝ่าบาท...” ไหนเคยสัญญากับเขาแล้วไงว่าจะไม่ซื้อประทานให้
ราวกับอีกฝ่ายจะทรงทราบว่าเขาคิดอะไร รอยแย้มพระสรวลตรงมุมโอษฐ์จึงขยายกว้างขึ้นอีกเล็กน้อย ยามรับสั่ง
“ไม่ได้ซื้อ แต่สั่งทำพิเศษ หยิบขึ้นมาดูสิ จะได้รู้ว่าเหมาะมือหรือไม่เหมาะ”
องครักษ์หนุ่มได้แต่ทำตามรับสั่ง มีดสั้นเล่มนี้คล้ายกับมีดสั้นที่ตลาดเล่มที่เขาชอบแต่ไม่มีปัญญาจะซื้อมาก เพียงแต่มองปราดเดียวก็รู้ว่าดีกว่า พิเศษกว่า เป็นมีดที่ประณีตมากตั้งแต่ด้ามจับ ฝัก และตัวเล่ม ทำจากวัสดุที่ดีมาก ด้ามจับมีขนาดและรูปทรงที่เหมาะมือ น้ำหนักก็พอดี
แต่สัญลักษณ์ประจำพระองค์บนตัวด้าม และพระนามาภิไธยย่อบนตัวเล่มนี่มัน...
ไม่ได้หมายความว่าเป็นของส่วนพระองค์หรอกหรือ
“ข้าให้เจ้าเป็นของขวัญ ในโอกาสที่เจ้าสอบได้ลำดับที่ดี ถึงจะไม่ได้ที่เจ็ดอย่างที่ข้าอยากให้เจ้าได้ก็ตาม”
ฟีเรียสมองอีกฝ่ายด้วยสายตาหวั่นไหวอย่างห้ามไม่อยู่ รับสั่งแบบนี้ แปลว่าพระองค์ก็อยากได้เขามาเป็นองครักษ์ประจำพระองค์ไม่ใช่หรือ แล้วทำไม... ถึงไม่เลือก
“พกติดตัวเอาไว้ และจงใช้มันในทางที่ดี บนตัวมีดมีชื่อของข้าอยู่ นั่นหมายความว่าถ้าเจ้าใช้มันในทางที่ดี มันก็จะเป็นความภูมิใจของข้าด้วย แต่ถ้าเจ้าใช้มันทำเรื่องไม่ดี ข้าก็จะต้องเป็นคนรับผิดชอบร่วมกันกับเจ้า เพราะฉะนั้นไม่ว่าเจ้าจะเอาไปใช้ทำอะไร ก็ขอให้คิดถึงข้า”
ความรู้สึกอบอุ่นที่แสนจะร้อนผ่าววาบขึ้นมากลางอก แผ่ซ่านไปทั่วทั้งตัวอย่างอ่อนโยน คนได้รับพระกรุณาอย่างมากมายไม่รู้เลย ว่าทำไมผู้ชายที่ทั้งสูงส่งและดีพร้อมอย่างเจ้าชายหกแห่งไมซีนถึงดีต่อเขาถึงปานนี้ เมตตาเขามากมายอย่างไม่รู้จบ ทั้งที่เขาไม่ได้ทำอะไรดีๆ ถวายเลย
“ยังไม่ได้บอกเลย ว่าชอบรึเปล่า”
ฟีเรียสจะค้อมศีรษะลงถวายความเคารพแทนการขอบพระทัย แต่แล้ว ก็กลับทรุดตัวคุกเข่าลงข้างหนึ่ง มือซ้ายถือมีดสั้น มือขวากำแนบหัวใจ ค้อมศีรษะลงอย่างช้าๆ และสง่างามที่สุดในชีวิตการเป็นองครักษ์
เบื้องหน้าไม่มีปลายพระแสงดาบที่ยื่นมาให้จุมพิตตามพิธี ชายหนุ่มจึงยื่นมือออกไปแตะพระหัตถ์ ครั้นเจ้าของพระหัตถ์ไม่ได้ทรงขยับหนี เขาจึงช้อนมือข้างนั้นขึ้นมาอย่างอ่อนโยน ก้มหน้าลงกดริมฝีปากแนบหลังพระหัตถ์ด้วยความรู้สึกเทิดทูนเต็มหัวใจ
พระโอษฐ์ของพระองค์นั้นช่างเถิด ขอเพียงพระหัตถ์นี้ยังไม่เคยมีใครแนบจูบ... เขาก็พอใจแล้ว
ฟีเรียสเงยหน้าขึ้น มองสบสายพระเนตรเต็มๆ ตา แล้วกราบทูลเสียงพร่า
“ชอบพระเจ้าค่ะ”
เจ้าชายรามิเรสทรงยอมรับว่าตกพระทัยที่อีกฝ่ายทำเช่นนี้ ทว่าเมื่อทอดพระเนตรเห็นสายตาที่ฉายความรู้สึกอันลึกล้ำขององครักษ์ใหม่ ดวงพระทัยก็อุ่นซ่าน
เจ้าชายหนุ่มแย้มพระโอษฐ์ ตรัสถามพระสุรเสียงทุ้ม นุ่มนวล
“ชอบอะไร ชอบข้า หรือว่าชอบมีด”
ฟีเรียสเบิกตากว้างอย่างตกใจ ขยับจะปล่อยมือ แต่อีกฝ่ายทรงพลิกจับไว้แน่น
หัวใจเต้นถี่รัวเป็นกลองศึก อกใจสั่นไหวรุนแรง แม้แต่มือและริมฝีปากก็สั่น ทว่าแม้จะมองพระองค์ด้วยแววตาขอร้องอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อนแล้ว แต่คนที่ยึดมือเขาไว้เป็นเชลยก็ยังไม่ทรงปรานีเลยแม้แต่น้อย
“พูดสิ”
“กระหม่อม...”
เสียงสั่นจนแม้แต่ตัวเองยังตกใจ ทว่าสายพระเนตรคมกริบที่มองลงมาทรงอานุภาพทะลวงใจยิ่งกว่าครั้งไหนที่เคยมอง องครักษ์หนุ่มพยายามหักห้ามใจจนสุดสามารถ แววตาเจิดจ้า น้ำเสียงมั่นคงขณะตัดสินใจเอ่ยคำปฏิญาณ
“จะสัตย์ซื่อและจงรัก... ภักดีตราบจนชีวาจะหาไม่”
เจ้าชายรามิเรสทรงแย้มพระโอษฐ์
“ขอบใจ”
แต่ไม่ทรงยอมรามือ
“ข้าขอทดสอบความสัตย์ซื่อของเจ้า ฟีเรียส... เจ้าชอบอะไร มีดสั้น... หรือข้า”
องครักษ์หนุ่มจ้องมองพระพักตร์แน่วนิ่ง เนิ่นนาน กัดฟัน แล้วกลั้นหายใจ
“ฝ่าบาท...” ไม่ไหวแล้ว เขาทนเก็บมันไว้ไม่ไหวอีกต่อไป ไม่คิดเลยว่าจะพูดออกไปง่ายๆ อย่างนี้เอง “กระหม่อมชอบฝ่าบาทพระเจ้าค่ะ”
สิ้นคำสารภาพ ฟีเรียสก็หลับตาลงอย่างสิ้นหวัง
ก่อนจะถูกฉุดให้ลุกขึ้นยืนอย่างง่ายดาย
“ชอบมากจนต้องร้องไห้เชียวหรือ”
คนถูกถามทั้งโกรธทั้งอาย ยกมือขึ้นหมายจะเช็ดน้ำตา ทว่าอีกฝ่ายทรงยึดมือเขาเอาไว้เสียก่อน ก่อนจะลูบออกประทานให้เบาๆ ราวกับกลัวว่าเขาจะเจ็บตรงรอยช้ำ
เมื่อสายตาสองคู่หันมาสบกันในระยะประชิด เวลาก็คลับคล้ายจะหยุดนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเริ่มเคลื่อนอีกครั้ง เมื่อเจ้าชายหนุ่มทรงขยับพระพักตร์เข้ามาใกล้ ฟีเรียสกลั้นหายใจ
ก่อนที่ริมฝีปากจะได้สัมผัสกัน องครักษ์หนุ่มก็เบือนหน้าหนี และก่อนที่จะทันได้คิด เขาก็พูดออกไปเสียแล้ว
“กระหม่อมไม่ใช่พระคู่หมั้น”
เจ้าชายรามิเรสทรงชะงัก แล้วขยับพระบาทถอยห่าง
ฟีเรียสใจหายวูบ ความรู้สึกเสียดายรุนแรงนัก
“ฟีเรียส”
“พระเจ้าค่ะ”
“ดื่มนมอุ่นๆ สักแก้วไหม”
ในพระตำหนักมีห้องครัวเล็กๆ อยู่ มหาดเล็กที่อยู่เวรกลางคืนสามารถจัดเตรียมเครื่องดื่มและเครื่องว่างเล็กๆ น้อยๆ ถวายได้ หากเจ้าชายหกมีพระประสงค์ ถึงแม้ว่าปกติแล้วพระองค์จะไม่ทรงเรียกใช้ใครในเวลากลางคืนซึ่งเป็นเวลาพักผ่อนก็ตาม ทว่าคืนนี้ยังไม่ดึกเกินไปนัก
มหาดเล็กที่อยู่เวรจึงชงนมอุ่นๆ สองแก้วมาถวายได้ตามพระประสงค์โดยไม่ต้องไปบอกที่ห้องเครื่อง และกว่าจะได้เครื่องดื่ม ฟีเรียสก็มีสติกลับคืนมามากพอที่จะคิดได้ว่าตัวเองเพิ่งทำอะไรลงไป
หายนะชัดๆ
หลังจากตามเสด็จเข้ามาในห้องทรงพระสำราญข้างห้องทรงงานแล้วได้รับอนุญาตให้นั่งเผชิญหน้ากับพระองค์ตามลำพัง องครักษ์หนุ่มก็นึกอยากจะแทรกแผ่นดินหนีขึ้นมาเป็นกำลัง
รู้สึกว่าแค่มองสบสายพระเนตรก็ต้องใช้พลังมากมาย
มหาดเล็กนำนมอุ่นสองแก้วมาถวายพร้อมยาแก้ฟกช้ำตามรับสั่ง เจ้าชายหนุ่มตรัสสั่งให้เขาไปพักผ่อนโดยไม่ต้องอยู่คอยรับใช้อีกตลอดคืนนี้
“ทายาก่อน รอยช้ำจะได้หายเร็ว”
ฟีเรียสไม่ได้สนใจสักนิด ว่ารอยช้ำบนหน้าเขาจะหายเร็วหรือหายช้า แต่พออีกฝ่ายตรัสถาม
“หรืออยากให้ข้าทาให้”
เขาก็ต้องหยิบตลับยาขึ้นมาทา รีบทาเพื่อจะได้ไม่ต้องทนทำตัวไม่ถูกอยู่ต่อพระพักตร์ของพระองค์นาน ทาเสร็จคิดว่าจะหมดเรื่อง
“ดื่มนมสิ”
ฟีเรียสมองพระพักตร์ แล้วก็ตัดสินใจหยิบแก้วนมขึ้นมา ตั้งใจว่าพอดื่มหมดแล้วจะทูลขอตัวกลับไปพักผ่อนเพื่อตั้งหลักก่อน ถ้าเขาได้มีเวลาคิดคนเดียวสักพัก เขาอาจจะมีสติสตังมั่นคงกว่านี้ ทว่านมร้อนเกินกว่าจะดื่มรวดเดียวหมด และอีกฝ่ายก็ไม่ปล่อยให้เขาดื่มสบายๆ แต่รับสั่งเข้าเรื่องเลยว่า
“เจ้าจะถอนคำพูดได้ไหม”
นมร้อนจนลวกลิ้น ลวกคอ องครักษ์หนุ่มใจเสีย แค่ชอบฝ่ายเดียว... ก็ผิดใช่ไหม
“ที่เคยบอกให้ข้าเลิกยุ่งกับเจ้า ถึงขั้นนี้แล้วคงจะไม่ได้” เจ้าชายหนุ่มแย้มพระสรวลเป็นเชิงยั่วเย้า “เพราะเจ้าเป็นฝ่ายมายุ่งกับข้าก่อน”
องครักษ์หนุ่มเม้มปาก
“นี่เป็นพระบัญชาของอดีตองค์รัชทายาท ฝ่าบาทก็ทรงทราบ กระหม่อมเป็นเพียงองครักษ์ มีสิทธิ์เพียงแค่ทำตามพระบัญชา”
เจ้าชายหกทรงตระหนักทันทีว่าพระองค์กับอีกฝ่ายพูดกันคนละเรื่องอีกแล้ว แต่ก็ดีเหมือนกันที่ฟีเรียสพูดขึ้น เพราะประเด็นนี้ก็เป็นปัญหาเหมือนกัน
“เรื่องนี้ข้ารู้มาก่อนแล้ว จริงอยู่ เจ้าพี่ตรัสถามข้าก่อนว่าอยากจะได้เจ้ามาเป็นองครักษ์ไหม แต่ข้าเป็นคนกราบทูลตอบรับเอง ที่ไม่ได้บอกเจ้าก็เพราะข้ากลัวว่าเจ้าจะโกรธที่ข้าผิดคำพูด ทั้งที่อุตส่าห์ไม่เลือกเจ้าในวันแต่งตั้ง แต่สุดท้ายก็รักษาคำพูดที่ว่าจะไม่ยุ่งกับเจ้าอีกไม่ได้”
“จริงหรือพระเจ้าค่ะ”
เจ้าชายหนุ่มทรงพยักพระพักตร์ “ขอโทษ”
ฟีเรียสสั่นศีรษะแรงๆ ถึงตอนนี้แล้วเขาไม่มีอารมณ์จะไปโกรธอีกฝ่ายแล้ว ซ้ำยังอยากจะขอบพระทัยเหลือเกินที่อีกฝ่ายไม่ได้ ‘เลิกยุ่ง’ กับเขาจริงๆ
“แล้วองค์ชายใหญ่ทรงทราบ...” ได้ยังไง
“เจ้าพี่ทรงมีคนรักเป็นผู้ชาย ทรงสังเกตได้ก็ไม่แปลก ข้าก็ตกใจตอนที่เจ้าพี่ตรัสถาม แต่ก็ทูลเล่าเรื่องของเจ้ากับข้าให้ทรงฟัง”
“องค์ชายใหญ่ตรัสถามว่าอะไรหรือพระเจ้าค่ะ” องครักษ์หนุ่มแทบจะกลั้นใจรอคำตอบ
หวังว่าเจ้าชายเฮเดสจะไม่ใช่คนที่ทำให้เจ้าชายรามิเรสทรงทราบว่าเขาชอบพระองค์ ถ้าคำถามคือ ‘องครักษ์ใหม่ของข้าชอบเจ้าหรือ’ เขาคงจะต้องแทรกแผ่นดินหนีจริงๆ เสียเดี๋ยวนี้ เพราะนั่นเท่ากับว่าเจ้าชายหกทรงทราบอยู่นานแล้วว่าเขารู้สึกยังไง
ทราบแล้ว แต่ก็ยังหมางเมิน ห่างเหิน ทำเหมือนไม่ต้องการ
เจ้าชายรามิเรสทรงชะงักไปเหมือนกัน จะรับสั่งบอกได้หรือ ว่าคำถามคือ
‘เจ้าชอบองครักษ์ของพี่หรือ’
แค่รับสั่งบอกความจริงไปว่าพระองค์เป็นคนตอบรับเรื่องย้ายตำแหน่งหน้าที่ แล้วฟีเรียสไม่โกรธ ก็ถือเป็นโชคมากแล้ว
“รับสั่งถาม... ว่าอะไรหรือพระเจ้าค่ะ”
“ถามว่าข้าชอบเจ้าหรือ”
ฟีเรียสตกตะลึง แล้วหัวใจก็ค่อยๆ เต้นแรงขึ้น ทว่าจดจ่อรอคอยคำตอบเท่าไรอีกฝ่ายก็ไม่ยอมรับสั่งต่อเสียที แล้วเขาก็กลัวเกินกว่าจะทูลถาม ว่าคำตอบคืออะไร
“เจ้ามีอะไรจะถามข้าไหม”
องครักษ์หนุ่มลังเลใจ หลังจากอ้ำอึ้งอยู่นาน ในที่สุดก็ทูลถามออกไปได้
“เรื่องวันนี้ กระหม่อมไม่ได้ขโมยจริงๆ ฝ่าบาททรงเชื่อกระหม่อมหรือไม่พระเจ้าค่ะ”
เจ้าชายรามิเรสแทบจะทรงถอนพระทัยออกมาดังๆ ทว่าก็ได้แต่แย้มพระสรวลบางๆ อย่างขัดเคืองกึ่งขำขันในความไม่กล้าของอีกฝ่าย
เอาเถอะ เรื่องนี้ก็เป็นอีกประเด็นหนึ่งที่ต้องพูดเหมือนกัน
“เชื่อ”
ฟีเรียสผ่อนลมหายใจออกอย่างโล่งอก ขอแค่คำนี้คำเดียวจากพระโอษฐ์ก็พอแล้ว
“ถ้าเป็นเรื่องเงินทอง ข้าคิดว่าข้ารู้จักเจ้าดี”
องครักษ์หนุ่มมีสีหน้าประหลาดใจ เจ้าชายรามิเรสเกือบจะทรงพระสรวลแล้วเมื่อรับสั่งขยายความ
“ต่อให้ต้องเป็นคนมีหนี้สินท่วมหัว เจ้าก็จะไม่ยอมขายตัว ไม่ยอมเป็นขอทาน แล้วก็จะไม่ยอมเป็นขโมยเด็ดขาด”
ฟีเรียสหน้าบึ้ง เขาเครียดจริงจัง แต่พระองค์กลับทรงเอามาล้อเล่น ชายหนุ่มโมโห แต่ไม่รู้เป็นไร แค่เห็นสายพระเนตรอ่อนโยนลึกซึ้งที่ตรงข้ามกับรอยยิ้มล้อๆ นั้นแล้วเขาก็โกรธไม่ลงเอาเสียดื้อๆ ความโมโหลดลงฮวบฮาบ
“ขอบพระทัยที่ทรงเชื่อพระเจ้าค่ะ แต่ถ้าทรงเชื่อ ทำไมยังต้องประทานค่าแหวนวงใหม่ให้เขาอีกเล่าพระเจ้าค่ะ”
“จะได้จบเรื่องกันไป”
ฟีเรียสเกือบจะร้อง ‘หึ’ ออกมา เขาน่าจะรู้ว่าคนอย่างเจ้าชายหกถนัดเรื่องใช้เงินแก้ปัญหา แล้วความลำบากก็ตกอยู่กับเขาทุกที องครักษ์หนุ่มกัดฟันถาม
“ค่าแหวนเท่าไหร่พระเจ้าค่ะ”
“ไม่รู้” ไม่ได้จ่าย จะรู้ได้ยังไง “เจ้าอยากจะรู้ไปทำไม”
“กระหม่อมจะได้คำนวณถูก ว่าติดหนี้ฝ่าบาทเท่าไหร่พระเจ้าค่ะ”
“เจ้าขโมยแหวนเขาไปหรือ”
“กระหม่อมไม่ได้ขโมย” คนจริงจังชักจะอารมณ์ขึ้น
“แล้วจะต้องคืนเงินให้ข้าทำไม”
“ฝ่าบาทก็ไม่ใช่ขโมย ยังต้องเสียเงินเพราะเรื่องของกระหม่อม”
“ฟีเรียส” พระกระแสรับสั่งแฝงแววอ่อนใจ “เรื่องนี้ข้าเป็นคนตัดสินใจเอง ข้ารับผิดชอบ หนี้สินของเจ้ายังไม่มากพออีกหรือ”
“ตอนที่ประทานเงินช่วยให้ครอบครัวของกระหม่อม ฝ่าบาทก็ตัดสินพระทัยเอง”
“อยากจะให้ข้ารับผิดชอบ ยกเลิกหนี้สินเดิมของเจ้าด้วยรึเปล่า”
“หามิได้พระเจ้าค่ะ” เขาไม่ใช่คนเห็นแก่ได้ขนาดนั้น ถ้าเขาต้องการอย่างนั้น เขาก็คงไม่ต้องเข้ามาพัวพันกับอีกฝ่ายจนยุ่งเหยิง หาทางดิ้นไม่หลุดอยู่จนทุกวันนี้
“วิลอาจจะอารมณ์ร้อน หุนหันพลันแล่นไปบ้าง แต่ถ้าเขาหาแหวนเจอ เขาก็คงจะมาขอโทษเจ้า แล้วเอาแหวนวงใหม่มาคืนข้า เจ้าคิดเหมือนข้ารึเปล่า”
ฟีเรียสพยักหน้า “พระเจ้าค่ะ”
“แต่ถ้าเขาหาแหวนไม่เจอ ก็ถือว่าข้าช่วยสนับสนุนให้เขาได้แต่งงานกับคนรักเร็วๆ ผลบุญคงจะทำให้ข้ามีคนรักที่ข้าอยากจะอยู่ด้วยไปจนแก่เฒ่าเหมือนอย่างที่เจ้าพี่เฮเดสทรงมีธามบ้าง”
“...”
“เจ้าคิดว่ายังไง”
“...ก็ทรงอภิเษกสมรสกับพระคู่หมั้นเสียสิพระเจ้าค่ะ”
รู้อยู่แล้วแท้ๆ ว่าเขาชอบพระองค์ ยังจะตรัสถามเขาอีกทำไม หรือพอใจที่ได้เห็นเขาร้องไห้แล้วอยากจะเห็นอีก แค่หลงรักเจ้าชายที่มีคู่หมั้นแล้ว แถมยังสารภาพรักออกไปอย่างหน้าด้านๆ โดยไม่ได้รับการตอบรับกลับมานี่ยังไม่พอใช่ไหม
“แต่ข้าไม่ได้รักนาง”
“ไม่ได้รักแล้ว...” ฟีเรียสชะงัก สีพระพักตร์ของอีกฝ่ายเหมือนรู้อยู่แล้วว่าเขาจะต้องอารมณ์ขึ้น ตอนนี้ยังเหมือนรอคอยให้เขาพูดอีก
องครักษ์หนุ่มไม่พูด รักหรือไม่รักก็ยังเป็นคู่หมั้นกันอยู่ดี
“เคยขอถอนหมั้นมาครั้งหนึ่งแล้ว แต่นางไปหาแม่ข้า เจ้าแม่ขอให้ข้าอย่าเพิ่งถอนหมั้น เพราะไม่แน่ว่าข้าอาจจะรักนางขึ้นมา ข้าไม่มีเหตุผลอื่นที่ดีกว่าไม่รัก ก็เลยยังถอนหมั้นไม่ได้”
“ฝ่าบาททรงขอถอนหมั้นตั้งแต่เมื่อไหร่พระเจ้าค่ะ”
“หลังจากอาทิตย์แรกที่เจ้าผิดนัดข้า”
ให้ตาย ฟีเรียสไม่อยากจะรู้สึกดีใจเลย แต่เขาก็ดีใจ
“จะถอนหมั้น... เพราะอะไรพระเจ้าค่ะ”
จะผิดมารยาท จะบังอาจ หรือจะไม่เหมาะสม ไม่ควรถามอะไรก็ช่างเถอะ เขาไม่สนใจอีกแล้ว
“เพราะข้าอยากเป็นคนที่ไม่มีพันธะ ก่อนจะให้คำตอบเจ้าว่าข้ารู้สึกยังไงกับเจ้า”
คนฟังใจเต้นโครมคราม เขาพลาดใช่ไหมที่ไม่ยอมไปฟังคำตอบทั้งที่อยากรู้เหลือเกิน พลาดจนต้องทนเจ็บปวดมาตั้งไม่รู้เท่าไร
แต่ว่า ต่อให้รู้คำตอบแล้วยังไงล่ะ ไม่แน่ว่าเขาอาจจะต้องเจ็บปวดยิ่งกว่าเดิมก็ได้ แค่พระองค์ทรงถอนหมั้น ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะสมหวังสักหน่อย อีกอย่าง ตอนนี้พระองค์ก็ยังไม่ได้ถอนหมั้นจริงๆ พระคู่หมั้นก็ยังมาหาบ่อยๆ แถมวันนี้ยัง...
“เจ้าอยากจะถามอะไรข้าไหม” เจ้าชายหนุ่มทรงเปิดโอกาสเป็นครั้งที่สอง
เขายังต้องพูดอีกหรือ ในเมื่อพระองค์ก็น่าจะทรงทราบอยู่แล้วว่าเขาต้องการรู้อะไร
“มีคำถามที่ถ้าไม่ได้ถาม คืนนี้เจ้าจะนอนไม่หลับไหม”
ฟีเรียสกำมือ ใจเต้นแรง แต่ถามเบา
“ฝ่าบาทจะประทานอภัยให้กระหม่อมได้ไหม ที่บังอาจรู้สึกเกินเลยกับฝ่าบาท”
“ไม่ใช่คำถามนี้ ถามใหม่”
ถ้ารู้ว่าคำถามที่ ‘ใช่’ คืออะไร ทำไมต้องให้เขาพูดอีกล่ะ ทำไมต้องมองแบบนั้น แบบที่เขาจะไม่มีวันขัดขืนได้
“...บ้างไหม...” องครักษ์หนุ่มถามเบากว่าเดิม “ฝ่าบาททรงรู้สึกแบบเดียวกับกระหม่อม... แค่สักนิดบ้างไหมพระเจ้าค่ะ”
คนถูกถามทรงสั่นพระเศียรอย่างสงสาร หัวใจขององครักษ์หนุ่มดำดิ่งลงสู่เหว
“ถึงขนาดนี้แล้ว คงจะไม่นิดแล้วล่ะ”
แย้มพระสรวลเมื่ออีกฝ่ายหน้าชื่น ดูตื่นเต้นขึ้นทันตา
“ข้าชอบเจ้า เจ้าเป็นคนพิเศษสำหรับข้า” ในที่สุดก็ได้รับสั่งบอกออกไปเสียที
ฟีเรียสยิ้ม ยิ้มทั้งที่ปากสั่น เขาไม่อยากจะหลับตา เพราะกลัวว่าจะทำอะไรให้ตัวเองต้องขายหน้าอีก
ไม่เคยรู้เลยว่าแค่คนที่ชอบตอบรับกลับมาด้วยความรู้สึกอย่างเดียวกันเท่านั้น ก็ทำให้ยินดีปรีดิ์เปรมไปทั้งเนื้อทั้งตัวแบบนี้
“เราเป็นคนรักกันแล้วนะ”
ฟีเรียสหน้าร้อนผ่าว... คนรัก... เป็นกันง่ายๆ อย่างนี้เลยหรือ
ถามเขาก่อนสักคำมั้ย ว่ายินยอมพร้อมใจรึเปล่า
“ข้าอยากพูดกับเจ้าให้ชัดเจน อยากรู้ว่าเจ้าไม่มีพันธะอยู่กับผู้หญิงคนไหน”
“กระหม่อมไม่มีพระเจ้าค่ะ” เขาไม่ได้ชอบผู้หญิง จะมีได้ยังไง
“ข้ามี แต่ข้าจะขอถอนหมั้นให้เร็วที่สุด เจ้ารอได้ไหม”
ฟีเรียสนิ่ง แล้วก็พยักหน้า
“นอกจากเรื่องอันธียา ข้าก็ไม่มีปัญหาที่จะคบหากับเจ้า เรจินกับธอมัสเข้าใจดี ข้าบอกพวกเขาแล้วว่าเจ้าจะอยู่ที่นี่ในสถานะไหน” ฟีเรียสนิ่วหน้า เจ้าชายหนุ่มจึงทรงระบุให้ชัดๆ “เป็นทั้งองครักษ์แล้วก็คนรักของข้า”
รับสั่งบ่อยจริง คนรัก คนรัก ไม่อายปากบ้างรึไง ขนาดเขาเป็นคนฟังยังทำหน้าไม่ถูก
“มหาดเล็กกับองครักษ์คนอื่นๆ คงจะรู้กันเองอีกไม่นาน อาจจะมีคนไม่เข้าใจบ้าง ก็เป็นเรื่องธรรมดา ข้าไม่ใส่ใจ แต่ห่วงว่าเจ้าอาจจะคิดมาก”
“คิดพระเจ้าค่ะ” เขายอมรับ
“เหมือนที่เจ้าคิดมากเรื่องโรดีอัส”
ฟีเรียสพยักหน้าอีก
“เขาเป็นเพื่อนสนิทของเจ้า เจ้าห่วงความรู้สึกของเขา ข้าเข้าใจ แต่ความรักความชอบเป็นเรื่องส่วนตัว เขาควรเข้าใจว่าเจ้ามีอิสระที่จะรักชอบใครก็ได้ แล้วข้าก็ไม่ใช่ผู้ร้ายฆ่าคนตาย แค่เป็นผู้ชายเหมือนกันกับเจ้าเท่านั้น”
“เขารับได้ที่กระหม่อมชอบผู้ชายพระเจ้าค่ะ แค่ห่วงว่ากระหม่อมจะผิดหวังที่ใฝ่สูงเกินตัว”
“อย่างนั้นตอนนี้เขาก็หมดห่วงได้” รับสั่งไปแล้วก็ทรงฉุกพระทัย “เดี๋ยว เจ้าชอบผู้ชาย...”
ฟีเรียสพยักหน้า พลอยงงตามไปด้วย มีอะไรเข้าใจยากตรงไหน
“ผู้ชายของเจ้าหมายถึงข้า หรือ... หมายถึง... ผู้ชายทุกคน”
องครักษ์หนุ่มเงียบ รู้สึกว่าพลาด หลังจากคิดหนักอยู่ครู่หนึ่ง ก็เสี่ยงกราบทูลไปตามตรง
“กระหม่อมไม่ได้ชอบผู้หญิงพระเจ้าค่ะ”
เจ้าชายรามิเรสแทบจะทรงผงะ
“ที่ผ่านมาเคยชอบผู้ชายคนไหนมาบ้าง”
“...หลายคนพระเจ้าค่ะ” ทำไมต้องเสียงแข็งด้วย พระพักตร์ก็บึ้ง
“...ข้าเป็นคนที่เท่าไหร่”
รู้ว่าไม่ควรถาม แต่ถ้าไม่ถาม คืนนี้คงบรรทมไม่หลับ
ฟีเรียสขยับตัวอย่างอึดอัด คนที่เป็นผู้ใหญ่กว่ามากทอดพระเนตรเห็นแล้วก็พยายามจะพระทัยเย็น
“ช่างเถอะ”
“ไม่ใช่คนแรกที่กระหม่อมชอบมองบ่อยๆ แต่เป็นคนแรก...ที่ชอบอย่างจริงจังพระเจ้าค่ะ”
คนกราบทูลด้วยหน้าแดงก่ำไม่ยอมสบสายพระเนตร จึงไม่รู้ว่าพระพักตร์ของเจ้าชายหนุ่มดูยินดีเพียงใดที่ได้ยิน ขณะเดียวกันก็ตระหนักว่าพระองค์ทรงบีบคั้นเขามากเกินไป
“ขอโทษ ข้าไม่น่าถาม”
“ไม่เป็นไรพระเจ้าค่ะ”
ถ้าเขาไม่อยากตอบจริงๆ เขาก็จะไม่ตอบ แต่ที่ตอบก็เพราะเขาอยากให้รู้ แม้จะงงๆ อยู่บ้างว่าอีกฝ่ายมากริ้วอะไรเขา ในเมื่อพระองค์ก็คงจะเคยชอบผู้หญิงคนอื่นมาก่อน แต่นั่นก็เป็นเพียงเรื่องในอดีต เขาเข้าใจ
เจ้าชายรามิเรสทรงคิดว่าพระองค์คงรับสั่งบอกอีกฝ่ายไม่ได้แน่ น่าอายน้อยอยู่เสียเมื่อไรที่พระองค์ทรงหึงหวงย้อนหลัง แค่คิดว่าฟีเรียสนอนร่วมห้องกับโรดีอัสมาห้าปี นอนห้องเดียวกับวิลมาอีกเป็นเดือน ก็ทรงหงุดหงิดขึ้นมาดื้อๆ
“ข้าก็เหมือนกัน”
“พระเจ้าค่ะ” อะไรเหมือนกัน
“เจ้าเป็นคนแรกที่ข้าชอบอย่างจริงจัง ไม่ใช่ ‘ผู้ชายคนแรก’ แต่เป็น ‘คนแรก’ จริงๆ”
ฟีเรียสแทบจะอ้าปากค้างเพราะความจริงที่เพิ่งได้รู้
“รับสั่งบอก... ทำไม” เขาไม่ได้ถามสักหน่อย
เจ้าชายหนุ่มแย้มพระสรวล ไม่นึกถือสา เพราะอาการมือไม้เกะกะของคนตรงหน้าดูน่ามองดี
“อยากบอกให้ชัดเจน เจ้าจะได้ไม่คิดมาก”
“กระหม่อมไม่ได้คิดมาก”
“ไม่คิดก็ดี ถ้ามีใครมองหรือพูดกับเจ้าไม่ดีเพียงเพราะเจ้าคบหาเป็นคนรักกับข้า เจ้าก็อย่าใส่ใจ แค่มีคนรักเป็นเจ้าชาย ไม่ได้เป็นอาชญากร แต่ถ้ามีใครทำให้เจ้าทนไม่ไหว ก็อย่าเก็บเงียบเอาไว้คนเดียว ข้าอยากเป็นคนที่เจ้าพึ่งพาได้”
“ขอบพระทัยพระเจ้าค่ะ”
ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงได้ขยันทำให้เขาหลงรักนัก ถลำหัวใจลงไปอย่างลึกซึ้งครั้งแล้วครั้งเล่า ไม่ปรานีเขาเอาเสียเลย
“เรื่องโรดีอัส ข้าคิดว่าต้องพูดให้เจ้าเข้าใจ ว่าข้าไม่ได้ทูลขอให้เจ้าพี่เฮเดสทรงย้ายเขาไปเป็นองครักษ์ประจำพระองค์ แต่เจ้าพี่เป็นคนออกโอษฐ์เอง ข้าก็หวังว่าถ้าเขาได้เห็นตอนที่เจ้าพี่อยู่กับธาม เขาคงจะลดอคติลง”
องครักษ์หนุ่มพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ ฟังอย่างนี้แล้วเขาก็พลอยหวังแบบเดียวกับอีกฝ่ายไปด้วย
“เราเข้าใจกันแล้วนะ”
ฟีเรียสมองพระพักตร์ แล้วก็รู้สึกเขินขึ้นมาเฉยๆ
“พระเจ้าค่ะ”
เวลานี้แค่มองเห็นหน้า ก็ราวกับว่าได้เห็นตัวหนังสือที่เขียนว่า ‘ข้าชอบเจ้า’ ตัวใหญ่ๆ แปะอยู่กลางพระนลาฏ
“ไม่มีอะไรจะถามข้าแล้วหรือ”
องครักษ์หนุ่มส่ายหน้า ตอนแรกก็คิดว่าจะส่ายหน้าเฉยๆ แต่แล้วก็กราบทูลเพิ่มเติมไปประโยคหนึ่ง
“พรุ่งนี้ยังมีพระเจ้าค่ะ”
เจ้าชายรามิเรสทรงนิ่งไป ก่อนจะทรงพระสรวล ดวงพระเนตรพราวพรายด้วยประกายความรู้สึกอันลึกซึ้ง
หลังจากพูดคุยเรื่องสัพเพเหระกันต่อไปอีกครู่หนึ่ง เจ้าของพระตำหนักก็รับสั่งว่าจะเสด็จไปส่งองครักษ์ประจำพระองค์คนใหม่ถึงที่ห้อง ทำเอาฟีเรียสงงเพราะตามหน้าที่แล้วเขาน่าจะเป็นฝ่ายไปส่งเสด็จพระองค์มากกว่า
“หน้าที่องครักษ์เอาไว้ทำพรุ่งนี้ วันนี้ให้ข้าทำหน้าที่คนรักที่ดีของเจ้าก่อน”
รับสั่งมาอย่างนี้แล้วเขาจะพูดอะไรได้อีกล่ะ
ถึงห้อง เจ้าชายหกก็ทรงกวาดสายพระเนตรตรวจสอบภายในคร่าวๆ ตรัสถามเรื่องความสะดวกสบายและสิ่งของที่อีกฝ่ายต้องการเพิ่มเติมอีกสองสามประโยค แล้วก็รับสั่งให้เขาเข้านอน
“ฟีเรียส”
องครักษ์หนุ่มเปิดประตูที่กำลังจะปิดให้กว้างขึ้น เจ้าชายรามิเรสทรงยึดไหล่องครักษ์ประจำพระองค์ไว้ข้างหนึ่ง ฟีเรียสขยับตัวเข้าไปใกล้ตามแรงดึง หัวใจเต้นตึกตัก
พระโอษฐ์เกือบจะชิดริมฝีปากอยู่แล้วเมื่อเขาผงะถอย
“เอ่อ...”
ไม่รู้จะแก้ตัวยังไง มันเป็นปฏิกิริยาอัตโนมัติ
เจ้าชายหนุ่มทรงเปลี่ยนจากไหล่ไปยึดท้ายทอย ป้องกันไม่ให้ขยับหนี
“เมื่อตอนกลางวันอันธียามาจูบข้าเอง ข้าป้องกันตัวเองไม่ทัน แต่เมื่อกี้ก็ดื่มนมล้างปากไปแล้ว ส่วนวันนั้นที่เจ้าเห็นที่หอบุปผา ข้าแค่ขึ้นห้องกับผู้หญิงคนนั้นเพื่อประชดเจ้า ไม่ได้มีอะไรกับนาง เรื่องนี้มิทรอสเป็นพยานได้ โรดีอัสก็เห็นตอนที่ข้าลงมา แต่เจ้าหนีกลับไปก่อน”
คนรับสั่งอธิบายราวกับเข้ามานั่งอยู่ในใจของคนฟัง ก่อนจะขยับแย้มพระสรวลตรงมุมโอษฐ์
“มีอะไรข้องใจอีกไหม”
ฟีเรียสหน้าแดงก่ำ
ทันทีที่เขาส่ายหน้า
... พระโอษฐ์อุ่นๆ ของคนตรงหน้าก็แตะลงมาบนริมฝีปากอย่างอ่อนโยน...
tbc.
*************************************************************
ประกาศ - ขอดองนะคะที่รัก บทที่ 27 นี่เขียนนานมากกกกกกกแล้ว ยังไม่จบสักที
ตอนนี้ไม่ค้างนะคะ ตอบคำถามไว้เลยเผื่อใครสงสัย
คือว่า หลังจากจุ๊บเบาๆ หนึ่งทีแล้วก็ไม่ได้มีอะไรต่อนะคะ ต่างคนต่างแยกกันไปนอนค่ะ
หลังจากนี้ก็อาจจะหวานกันนิดหน่อย (แต่จริงๆ แล้วก็คงจะเหมือนๆ กับที่ผ่านมาแหละค่ะ)
อาจมีปัญหาเล็กๆ โผล่มาสักอย่างนึง แล้วก็คงจะจบล่ะค่ะ (คิดอย่างนี้ตลอดเลย แต่ทำไมถึงเข็นจนจบไม่ได้สักทีก็ไม่รู้)
หัวข้อ: รามิเรส : บทที่ 33 (จบ) และบทส่งท้าย (30 ธ.ค.57) แจ้งข่าวหนังสือ หน้า 1 ค่ะ (อ่าน 344864 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก