เมียรัก
เพียงเธอ (ตอนอวสาน)
“พี่โซล ปอนด์ขอเบอร์พี่ไต๋หน่อยสิ ...อืม ที่ฟาร์มมีปัญหานิดหน่อย ปอนด์อยากยืมมือพี่ไต๋มาช่วยเรื่องคดี กลัวมันจะปิ๋ว”
ปอนด์โทรหาลูกพี่ลูกน้องของตนหลังจากทางตำรวจสอบสวนคนร้ายจนโยงไปหาตัวคนบงการได้แล้ว ทัชธร ลูกพี่ลูกน้องของเขาเป็นหนุ่มเจ้าของไร่องุ่นซึ่งมีเพื่อนสนิทเป็นตำรวจอยู่คนหนึ่ง ปอนด์จึงอยากขอให้เพื่อนพี่ชายมาช่วย เพราะไตรภพเพื่อนของทัชธรยศใหญ่พอสมควร กลัวคดีมีนอกมีในจนคนบงการถูกปล่อยตัวง่ายไป เดี๋ยวจะไม่หลาบจำ
คนที่อยู่เบื้องหลังเรื่องราวที่เกิดขึ้นเป็นผู้ที่ทำฟาร์มเช่นเดียวกันกับฟาร์มภาสกร แต่ทางนั้นมีเรื่องผิดใจกับพวกเขาอยู่ เพราะอีกฝ่ายบอกฟาร์มภาสกรตัดราคาขายหน้าฟาร์ม ขายถูกกว่าทำให้คนแห่มาซื้อมาเป็นลูกค้าประจำของที่นี่ ทั้งที่จริงแล้วฟาร์มภาสกรก็ทำตามมาตรฐานทั่วไปทุกอย่าง ตั้งราคาตามปรกติไม่ได้กดราคาให้ฟาร์มอื่นอยู่ไม่ได้ เพราะที่อื่นเขาก็ไม่มีปัญหาอะไรนอกจากฟาร์มนั้นที่เขม่นกันตลอด การทำงานอะไรก็ตามหากอยู่แต่ในกะลาอย่างเดียวมันก็คงไม่ได้ มันต้องพัฒนาตัวเองอยู่ตลอด การตลาดต้องดี ทำผลิตภัณฑ์ส่งออกบ้างเพื่อเพิ่มพูนรายได้ จะไปมัวโทษแต่คนอื่นว่ามาขายตัดหน้าตัดราคากันมันได้หรือ หากเราคิดว่าของของเรามันขายได้เท่านี้ ก็หาอย่างอื่นมาเสริม ความคิดมันต่อยอดได้อีกไกล ลดต้นทุนการผลิตไม่ใช่ลดคุณภาพผลผลิต คนซื้อเขาก็มีสิทธิ์เลือก ต่อให้คุณให้ฟรีแต่ผลิตภัณฑ์ของคุณไร้คุณภาพ ร้อยทั้งร้อยคนเขาก็ไม่เอา
เมื่อไตรภพเข้ามาช่วยดูเรื่องคดีให้ตามที่ปอนด์ขอร้องไปทุกอย่างจึงจบลงด้วยความเรียบร้อย ทางฟาร์มภาสกรไม่ได้อยากเอาผิดอะไรมากมาย แต่ตามกฎหมายก็ต้องว่ากันไปตามนั้น และเรื่องราวที่เกิดขึ้นนี้ก็ทำให้เจฟฟรี่กลายเป็นฮีโร่ของคนในฟาร์มไป เมื่อมีเสียงเล่าลือปากต่อปากถึงผู้ที่ไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ตั้งแต่ต้น จากหนึ่งถูกเสริมเป็นสอง สาม สี่ เค้าโครงเดิมที่ถูกเล่ากลับแปรสภาพไปยิ่งกว่าเจฟฟรี่เป็นยอดมนุษย์ แต่นั่นไม่ใช่เรื่องไม่ดี เพราะมันทำให้หลายคนนับถือหนุ่มฝรั่งคนนี้มากขึ้น
“พ่อเจฟฟ์เขาเป็นคนดีนะคะคุณ คนเรามันเห็นอกเห็นใจกันก็ตอนลำบากนี่แหละ ว่าไหม?” คุณประภาช่วยกระตุ้นพ่อตาให้ยอมรับลูกเขย
“แล้วดูพวกเขาจะรักกันมาก เขาเข้าใจลูกเรามากนะ เจอเหตุการณ์แบบนั้นปอนด์คงแทบล้ม กำลังใจคงหดหาย แต่ก็ยังมีพ่อเจฟฟ์เขาคอยพยุง”
คุณภาสกรนิ่งคิดตามที่ภรรยาบอก ตอนเกิดปัญหาเจฟฟรี่ก็คอยอยู่ข้างๆเมื่อปอนด์แทบหมดกำลังใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น จนกระทั่งลูกของท่านฮึดสู้ขึ้นมาใหม่และตั้งหลักได้
“เลิกทิฐิ วางมันลงแล้วทำให้ลูกของเรามีความสุขจริงๆเสียทีดีไหมคะ?” คุณประภายังพยายามกล่อมต่อเมื่อเห็นท่าทีของผู้เป็นสามีเริ่มจะคล้อยตาม
“ผมก็ไม่เห็นว่าพวกเขาจะไม่มีความสุขตรงไหน ได้อยู่ด้วยกัน มีแต่คนยอมรับนับถือ” คนหัวรั้นก็ยังคงรั้นจนหยดสุดท้าย แม้ใจจะเอนเอียงไปมากแล้วก็ตาม
“คนอื่นยอมรับ แต่มีใครบางคนแถวนี้ที่ไม่ยอมรับไม่ใช่หรือคะ ใครที่ไหนจะมาสำคัญเท่าพ่อแม่ ต่อให้ทุกคนบนโลกนี้รับได้ แต่คุณคนเดียวที่รับไม่ได้ ลูกก็คงไม่มีความสุขหรอกค่ะ พวกเขารักคุณและรอคอยวันที่คุณจะยอมรับพวกเขาได้อย่างแท้จริงอยู่นะคะ”
ทิ้งประโยคกระตุ้นสุดท้ายเอาไว้ให้สามีขบคิดแล้วคุณแม่ยายก็ลุกจากไป ปล่อยให้คุณพ่อตานั่งทบทวนตัวเองว่าจะทำเช่นไรต่อไปจากนี้ดี
----------------
โรงเลี้ยงโคนม
ปอนด์กำลังให้นมลูกวัวตัวน้อยอยู่ในคอก เห็นรถราแล่นเข้าออกในฟาร์มมาตั้งแต่เช้าแล้วก็ชักเอะใจ ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เห็นพ่อของตนเกณฑ์คนงานไปช่วยยกข้าวของที่บ้าน คนงานผู้หญิงส่วนหนึ่งก็ถูกคุณแม่พาไปซื้อของที่ตลาด ขนกลับมากันเสียเต็มรถไปหมด
ความสงสัยนั้นถูกไขให้กระจ่างเมื่อปอนด์และเจฟฟรี่เลิกงานกลับมาที่บ้าน สองหนุ่มมองบริเวณหน้าบ้านที่ถูกจัดวางโต๊ะเก้าอี้เอาไว้หลายชุด ทั้งโต๊ะยาวที่มีกระบะอาหารหลายอย่างวางเรียงจนสุดขอบโต๊ะแล้วก็งง ยิ่งเห็นว่าคุณพ่อเป็นคนคุมงานทุกอย่างเองก็ยิ่งแปลกใจว่าเกิดอะไรขึ้น
“นี่ฟาร์มเรามีงานอะไรกันครับพ่อ?”
หนุ่มตัวเล็กเดินเข้าไปถาม คุณพ่อปรายสายตามามองมองเจฟฟรี่ทำให้ปอนด์หันมามองด้วยความไม่เข้าใจ คนถูกมองก็เลิกคิ้วสูงแล้วยกไหล่ผายมือทั้งสองข้างว่าตนเองก็ไม่รู้เรื่องเช่นกัน
“ตั้งแต่เจฟฟรี่เข้ามาอยู่ในครอบครัวเราก็ยังไม่เคยจัดงานต้อนรับอย่างเป็นจริงเป็นจัง” คุณพ่อตาช่วยไขข้อสงสัยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“นี่คืองานต้อนรับของเจฟฟรี่หรือครับ?”
ปอนด์เอ่ยถามอย่างตื่นเต้น กลัวว่าตัวเองจะฟังผิดไป สองหนุ่มมองคุณพ่อตาด้วยความลุ้นกับคำตอบ ท่านเองก็เพียงเหลือบมามองแล้วตอบกลับเพียงสั้นๆ
“อืม”
ปอนด์หันมาหาเจฟฟรี่ ยิ้มให้กันอย่างดีใจ ก่อนที่ร่างเล็กนั้นจะก้าวเข้าไปกราบตรงอกของคุณพ่อ
“ขอบคุณครับพ่อ”
มืออบอุ่นลูบหลังลูกชายเบาๆ เหลือบมองเจฟฟรี่ที่ไหว้ท่านตามที่ปอนด์พาทำแล้วจึงบอก
“ดูแลกันให้ดี”
เพียงคำสั้นๆ แต่นั่นทำให้ปอนด์ยิ้มทั้งน้ำตา
งานถูกจัดขึ้นเมื่อตะวันลาลับ คุณภาสกรเชื้อเชิญคนงานทุกคนมาร่วมในงานครั้งนี้ เมื่อมากันจนครบถ้วนแล้วท่านจึงขึ้นไปประกาศบนเวทีเพื่อเปิดงาน ก่อนจะให้ทุกคนไปหาอะไรทานกันตามแต่สะดวก ทั้งอาหารหวานคาวและเครื่องดื่มมีให้ไม่ขาด งดเว้นเพียงแอลกอฮอล์เท่านั้น
“งานวันนี้ถูกจัดขึ้นเพื่อเป็นการต้อนรับเจฟฟรี่ ดีฟไคล์อย่างเป็นทางการ ทุกคนคงรู้จักเขาแล้ว และเพราะได้เขาถึงทำให้เราจับคนร้ายได้ ทั้งยังช่วยปกป้องฟาร์มของเราเอาไว้ได้อีก” คุณภาสกรเกริ่นนำ สายตาชื่นชมหลายคู่มองมาที่เจฟฟรี่เมื่อท่านกล่าวจบ
“ดังนั้นแล้ว จากนี้ไป ขอให้ทุกคนจดจำเขาเอาไว้ในฐานะคนของครอบครัวอัครบดินทร์ คือลูกชายของฉันอีกหนึ่งคน”
“เฮ”
เสียงเฮดังขึ้นเมื่อเจ้าของฟาร์มกล่าวเปิดงานเสร็จสิ้นตามวาระ คุณพ่อตาเรียกเจฟฟรี่ขึ้นไปบนเวที หนุ่มตัวโตก็ก้าวขึ้นไปด้วยความมึนงง คนงานพากันลุกจากโต๊ะทยอยตามขึ้นมา เส้นฝ้ายสีขาวถูกผูกที่ข้อมือของเจฟฟรี่เป็นการรับขวัญและต้อนรับเขา ทั้งคำอวยพรมากมายจากคนงานทุกคน หนุ่มฝรั่งถึงกับน้ำตาคลอด้วยความปลาบปลื้มใจ หันไปมองปอนด์ที่ยิ้มมาให้แล้วเขาก็ยิ้มตาม
หลังจากนั้นทุกคนก็ต่างพากันดื่มกินกันตามอัธยาศัย ปอนด์แอบไปเอาเหล้าในบ้านออกมาเปิดดื่ม วันดีๆอย่างนี้ทั้งทีดื่มแต่น้ำหวานน้ำอัดลมมันจะไปได้อรรถรสอะไร
“ที่รัก อย่าดื่มมากนะ เดี๋ยวเมา” เจฟฟรี่เอ่ยเตือนคนตัวเล็กที่กระดกแบบไม่กลัวเมา ที่โต๊ะยังมีพ่อ แม่ กับพี่ชาย และพี่สะใภ้ร่วมอยู่ด้วย ไหนจะน้องฌานตัวน้อยอีก เกิดปอนด์เมาแล้วเป็นแบบเดิมขึ้นมาล่ะแย่แน่
“เมาก็ไม่เห็นเป็นไร ...ทำไม กลัวผมเลื้อยอีกหรือ?” ปอนด์ล้อ
“นั่นล่ะปัญหา”
“กลัวอะไร มีคุณอยู่ด้วยไม่เห็นต้องกลัว” กระดกเข้าปากไปอีกแก้วเพื่อยืนยันสิ่งที่ตัวเองพูด
“ผมนี่ล่ะน่ากลัวที่สุดแล้ว คุณไม่รู้หรือ?” เจฟฟรี่กระซิบ สายตาเจ้าเล่ห์น่าดู
“ไม่เห็นกลัว” อีกคนก็ท้าทายกลับมายิ้มๆ
แชะ!
เสียงกล้องถ่ายรูปที่ดังขึ้นใกล้ๆทำให้สองหนุ่มหันไปมอง ก่อนจะยิ้มทักทายเมื่อเห็นว่าเป็นน้องมูนของคุณพ่อตานี่เอง
“แหม สวีทหวานไม่เกรงใจกันเลยนะคะ แค่คุณลุงขึ้นไปประกาศว่าพี่เจฟฟ์เป็นคนในครอบครัวคนเขาก็ซุบซิบสงสัยกันจะแย่ ยิ่งมาเห็นฉากแบบนี้อีกคงไม่ต้องเดาให้ยากแล้วล่ะค่ะว่าเป็นลูกชายหรือลูกเขยกันแน่” หญิงสาวฉอเลาะพลางนั่งลงยังเก้าอี้ที่ว่างอยู่
“พี่ไม่เห็นจะมีใครพูดอะไรเลย” ปอนด์ว่ายิ้มๆ
“มูนคิดว่ามันต้องเป็นแบบนั้นแหละ” เธอยังว่า
ปอนด์หัวเราะในลำคอ ลุกพาเธอไปตักอาหารตามมารยาทอันดีของเจ้าบ้าน เสียงดนตรีที่ถูกเปิด ทั้งกิจกรรมที่คุณภาสกรจัดให้ทุกคนได้ร่วมสนุกขึ้นไปโชว์พลังเสียงสร้างความครื้นเครงให้งานมากขึ้น จนกระทั่งเริ่มดึกงานก็เลิกรา คนในบ้านช่วยกันเก็บกวาด ของหนักก็ให้ผู้ชายช่วยยกก่อนกลับไปนอนพัก พรุ่งนี้ยังต้องตื่นมาทำงานกันอีกวัน ทุกคนต่างกลับไปด้วยรอยยิ้ม มีของกำนัลติดไม้ติดมือกันไปทุกคน
----------------
เจฟฟรี่พาคนเมาขึ้นมานอนหลังงานเลิก แปลกที่คราวนี้ปอนด์ไม่รั่วเหมือนทุกที นั่งคอพับคออ่อนอิงเขาเงียบๆ คงรู้ตัวกระมังว่าตัวเองทำป่วนแค่ไหนเวลาเมา
ร่างเล็กถูกวางลงบนเตียง ตัวอ่อนเอนลงนอนหมดสภาพ เจฟฟรี่เท้าสะเอวพลางส่ายหน้าเบา จะไปหาผ้ามาเช็ดหน้าเช็ดตาให้มือเรียวก็เอื้อมมาจับ ก่อนตากลมจะปรือขึ้นมามอง
“จะไปไหน?” เอ่ยถามเสียงอ้อแอ้เต็มทน
“หาผ้าชุบน้ำมาเช็ดหน้าให้ที่รักครับ” เขาบอกไปเสียงนุ่ม
“ไม่ต้อง ไม่ต้อง...” มือไม้โบกปัดป่าย เจฟฟรี่มองแล้วก็ยิ้มขำ ไหวไหมนี่
“เจฟฟ์...” เสียงหวานเอ่ยเรียก ทั้งยังตาเยิ้มเชียว เริ่มเลื้อยแล้วหรือที่รักจ๋า “วันนี้โคตรดีเลย พ่อยอมรับพวกเราแล้ว ดีใจจนพูด อึ่ก... ไม่ออก”
มีสะอึกให้เจฟฟรี่สะดุ้งด้วย อย่าอ้วกนะที่รัก
“ครับ ผมก็ดีใจที่ท่านยอมรับเรา”
คนตัวโตเออออเห็นด้วย คนเมาก็พยักหน้าหงึกหงัก หัวโยกหัวคลอนโงนเงน สภาพดูไม่น่ารอดเจฟฟรี่จึงได้นั่งลงบนเตียงแล้วตะล่อม
“วันนี้เหนื่อยแล้ว นอนกันดีกว่าเนอะ”
“ยังไม่อยากนอนเลย” คนขี้เมางอแง
“ไม่อยากนอนก็ต้องนอนครับ ไม่งั้นจะทำอะไรล่ะ สภาพแบบนี้” อีกคนหัวเราะขำ
“พาไปอาบน้ำหน่อย”
เสียงออดๆเอ่ยอ้อนพลางยกแขนขึ้นทั้งสองข้าง เจฟฟรี่ยิ้มบาง ขยับลุกแล้วก้มลงรวบคนตัวเล็กที่ก็โอบแขนกอดคอเขาทันที ก่อนพาเข้าห้องน้ำ
“เจฟฟ์...” เสียงออดเอ่ยเรียกข้างหู
“ครับผม”
“อาบน้ำอย่างเดียวนะ อย่างอื่นค่อยทำ”
“...........” เจฟฟรี่นิ่งไปสามวิ ก่อนหลุดหัวเราะพรืด เมียเขานี่นะ เฮ้อ
หลังอาบน้ำอาบท่าให้สดชื่นแล้วปอนด์ก็ห่มผ้าเช็ดตัวเดินโซเซออกมา ดึงมันขึ้นไปปิดหน้าอกโดยไม่สนว่าข้างล่างมันไม่พอจะปิดอะไรแล้ว พอมานั่งแหมะบนเตียงเจฟฟรี่ก็จะดึงผ้าออก ตาปรือปรอยช้อนมองเขาแล้วทำเสียงขู่ในลำคอ เจฟฟรี่หัวเราะ ไม่ให้เอาออกก็ไม่เป็นไร
ตัวบางถูกดันลงนอนก่อนอีกคนจะขึ้นคร่อมกาย ริมฝีปากหยักอ้างับยอดอกผ่านเนื้อผ้า ปอนด์เกร็งตัว ครางเบาๆเมื่อลมหายใจอุ่นๆส่งผ่านเนื้อผ้ามาทำให้เขาขนลุกเกรียว มือเรียวดันไหล่หนาก่อนจะขยุ้มแน่นเมื่อเจฟฟรี่หยอกเย้าด้วยปลายลิ้นเปียกชื้น เนื้อผ้าเสียดสีกับยอดอกพร้อมความร้อนของอุ้งปากคนตัวโตทำให้แผ่นหลังบางแอ่นหยัดยกตามการดูดดุน
สองแขนช้อนใต้สะโพกแล้วยกมาวางเกยหน้าขาแกร่ง ทำให้สะโพกมนแนบนาบกับใจกลางลำตัว มือหนาเลื่อนมากระชากผ้าเช็ดตัวทิ้งไป เปิดเปลือยแผ่นอกขาวบางและยอดอกสีอ่อนดึงดูดสายตา เจฟฟรี่ไม่รอช้าก้มลงไปรวบดูดเพื่อลิ้มรสมันทันที ลิ้นร้อนตวัดแรงทั้งยังขบเม้มปลุกปั่น รั้งสะโพกแน่นหนั่นมาชิดมากขึ้นเมื่อลากริมฝีปากมาที่หน้าท้องขาวผ่องที่มีกล้ามเนื้อสวย ไม่ได้นูนเด่นเหมือนเขา แต่ก็ทำให้เมียเขาไม่กลายเป็นผู้ชายขี้ก้าง เจฟฟรี่อมยิ้มน้อยๆก่อนยกสะโพกเมียรักขึ้นสูงเพื่อลงลิ้นวนรอบสะดือ จุดอ่อนไหวอีกที่ที่ทำให้ปอนด์แทบดิ้น ยกหลังมือขึ้นปิดปากตนเองสะกดกั้นอารมณ์ที่พุ่งพล่าน ยิ่งริมฝีปากนั้นย้ายต่ำลงเรื่อยๆหัวใจปอนด์ยิ่งเต้นกระหน่ำ
ความชื้นจากเรียวลิ้นสัมผัสความต้องการที่สั่นระริก มันค่อยๆถูกครอบครองอย่างช้าๆ มือเรียวขยุ้มกำผ้าปูที่นอนแน่นเมื่อความเสียวแปลบแล่นพล่านจนจับจุดไม่ได้ ริมฝีปากร้อนยังคงหยอกเย้าร่างกายตนจนหัวหมุน เอื้อมมือไปสอดรั้งเส้นผมหนานุ่ม บ้างผลักออก บ้างกดเข้าหาราวหลงเพ้อกับการปรนเปรอไม่รู้จบ
“เจฟฟ์...” ปอนด์ครางเรียกคนตัวโตที่ยังคงไม่ผละริมฝีปากออกห่างจากกายตน
“ครับ”
เสียงขานรับของอีกคนปอนด์เกือบไม่ได้ยินมัน ได้ยินเพียงเสียงพร่าสั่นเว้าวอนให้อีกคนร่วมรักกับตนเองอย่างน่าอาย
เจฟฟรี่ปล่อยความร้อนรุ่มให้เป็นอิสระ มันผงกหัวตอบรับราวกำลังเรียกร้องให้เขาปรนเปรอมากกว่านี้ ปลายลิ้นตวัดเลียริมฝีปากตน ก่อนจะดันสะโพกมนขึ้นสูงเมื่อเขาโน้มก้มลงไปจูบคนใต้ร่าง ขาเรียวถูกยกพาดบ่าแกร่ง อีกคนก็บดเบียดสะโพกเข้าหาอย่างร้อนรน ทำให้เจฟฟรี่หัวเราะเสียงพร่า กดกายเข้าลึกจนร่างน้อยสั่นสะท้าน เมียรักของเขาช่างร้อนแรง...
---------------
ร่างสูงใหญ่นอนตะแคงข้าง เท้าศอกยกตัวขึ้นมองปอนด์ตอนหลับแล้วยิ้ม ร่องรอยบนต้นคอที่โผล่พ้นผ้าห่มหนานุ่มยังปรากฏให้เห็น นอกนั้นที่ถูกบดบังก็ยังมีอีกเยอะทีเดียว เรื่องราวทั้งหมดที่ผ่านเข้ามา และการพิสูจน์ตัวเองให้ครอบครัวของปอนด์ได้เห็น ได้มั่นใจในตัวของเขานั้นมันผ่านพ้นไปแล้ว ในตอนนี้เขาและปอนด์ได้อยู่ด้วยกัน ทั้งยังได้รับการยอมรับจากผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่าย แม้คุณพ่อตาจะยังปั้นปึ่งใส่เขาบ้างในบางที แต่นั่นก็ไม่ได้น่าหนักใจอะไร ท่านเป็นผู้ใหญ่ใจดี เหมือนเช่นเมื่อคืนนี้ที่ท่านรับเขาเข้ามาเป็นหนึ่งในสมาชิกของครอบครัว คุณแม่ของปอนด์เองก็เช่นกัน ท่านช่างดีกับเขาเหลือเกิน
มัวคิดอะไรเพลินๆร่างเล็กบนเตียงก็ขยับเขยื้อนเคลื่อนไหว เจฟฟรี่หลุดจากภวังค์มามองปอนด์ที่กำลังจะตื่นขึ้นมา เมื่อดวงตากลมลืมขึ้นมามองเห็นเจฟฟรี่ที่มองตนเองอยู่ปอนด์ก็ขยับจะพลิกตัวหนี แต่ก็ต้องหยุดชะงักเพราะความหน่วงทั้งสะโพกและหน้าขา
“เจฟฟ์…” เสียงแหบเล็กๆเอ่ยเรียกคนตัวโตที่นอนยิ้มอยู่
“ครับที่รัก” เจฟฟรี่รีบขยับเข้าไปใกล้ เผื่อมีอะไรอยากให้เขาช่วย
“คราวหลังอย่าลืมเสื้อกันฝน มันลำบากคนอื่น” ปอนด์เอี้ยวตัวกลับมาเอ่ยบอกสีหน้ายุ่งเหยิง ลืมไปแล้วกระมังว่าเมื่อคืนนี้ใครเป็นคนเร่งเร้าให้รีบทำ
“ขอโทษครับ จะซื้อมาไว้เป็นโหลเลย”
“เอามาทำไมเยอะแยะ” คนตัวเล็กขมวดคิ้วมุ่น
“ซื้อมาแล้วต้องใช้สิครับที่รัก เดี๋ยวเปียกฝนนา ล้างยากไม่ใช่หรือ?”
“ช่วยเลย”
“ครับ” คนตัวโตรับคำ ระริกระรี้ใหญ่ ลองให้ช่วยแบบนี้มีหวังฝนได้สาดอีกรอบแน่ที่รักจ๋า
“เปลี่ยนใจแล้ว เดี๋ยวทำเอง” ปอนด์ว่าแล้วขยับลุกขึ้นนั่ง เจฟฟรี่แทบร้องอ้าวออกมาเลยทีเดียว ตัดความหวังกันชัดๆ
“ให้ผมช่วยเถอะนะ จะได้เร็ว” คนมีแผนการเจ้าเล่ห์ในหัวยังมิวายอ้อนขอด้วยความหวังดี... หรือเปล่า?
“หน้าตาไม่น่าไว้ใจ ถอยไปห่างๆเลย”
มือเรียวดันไหล่คนตัวโตออกห่างแล้วลุกลงจากเตียงไปเข้าห้องน้ำ เดาะลิ้นอย่างขัดใจเบาๆเมื่อก้าวเดินไม่ถนัด เจฟฟรี่รีบตามเข้าไปไม่รอช้า ไม่สนใจเสียงโวยวายของปอนด์แม้แต่น้อย เพราะเขาสามารถเปลี่ยนเสียงโวยให้กลายเป็นเสียงครางได้อย่างไม่ยากเย็น
“อ๊าาา เจฟฟ์!!!”
“นิ่งๆนะที่รักเดี๋ยวมันไม่สะอาด”
ปอนด์เกร็งตัว มือดันผนังห้องน้ำไว้เป็นที่ยึดเกาะ ขณะที่คนด้านหลังช้อนยกขาเรียวข้างหนึ่งขึ้นมาแล้วดันกายใหญ่โตแทรกเข้าไปเชื่องช้า ความคับแน่นอุ่นร้อนทำเอาเขาแทบคลั่ง เสียงครางครึ้มในลำคอดังลอดมาเมื่อขยับกายเสียดไล้ภายในเบาๆ ปอนด์ขาสั่นเมื่อเจฟฟรี่ถอดถอนแล้วผลักดันเข้าไปจนสุด ขาเรียวถูกจับยกแยกเพื่อแทรกเข้าลึกล้ำมากกว่าเดิม
“อา สุดยอดเลยที่รัก”
เสียงแปร่งปร่ากระซิบข้างหู ขณะที่โยกขยับสวนกาย เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังสะท้อนเมื่อสะโพกสอบโถมกายระรัวแรง ปอนด์สะกดกลั้นเสียงคราง มือเรียวกำเกร็งแน่น แทบพยุงกายไม่อยู่กับความร้อนเร่าที่ทั้งแทรกสอดและดึงรั้งนำพาความรู้สึกให้พุ่งสูง ทะยานสู่จุดหมายที่แสนสุขล้ำและหวานแหลม พร่างพรายจนหัวแทบหมุน ร่างเล็กกระตุกเกร็งยะเยือกถี่ ร้องครางอย่างสุดกลั้น ก่อนจะเอนตัวไปด้านหลังให้คนตัวโตรับเอาไว้ในอ้อมแขนอย่างหมดเรี่ยวแรง
“ยิ้มทำไม เดี๋ยวพ่อต่อยคว่ำ!” พูดทั้งหอบหายใจเมื่อเงยขึ้นไปมองคนตัวโตที่โอบพยุงตนเองเอาไว้แล้วเห็นว่าอีกฝ่ายอมยิ้ม บอกว่าจะช่วยล้าง ที่ไหนได้ เลอะยิ่งกว่าเดิมอีก ยักษ์บ้า!
“หึๆ ยืนให้อยู่ก่อนเถอะที่รัก”
เจฟฟรี่หัวเราะในลำคอกับท่าทางนักเลงของเมียรัก พานักเลงโตไปล้างเนื้อล้างตัวทำความสะอาดก่อนจะพาไปนอนพักต่ออีกสักหน่อย ไม่อยากรังแกอีกเดี๋ยวเมียเขาช้ำหมด แต่เจฟฟรี่ท่าจะลืมดูไปว่าตอนนี้ปอนด์ก็ช้ำไปแทบทั้งตัวแล้ว
ด้วยความที่เจฟฟรี่ยิ่งแก่ยิ่งหื่นทำให้ปอนด์รับศึกหนักอยู่บ่อยครั้งเป็นเหตุให้ปอนด์ต้องต่อสายทางไกลถึงอัลเบิร์ตเพื่อนรัก บางทีอัลเบิร์ตอาจมีวิธีดีๆแนะนำก็เป็นได้ เพราะเอาอเล็กซานเดอร์เสียอยู่หมัดขนาดนั้นมันต้องมีวิธีสิน่า แต่เสียงงัวเงียเหมือนคนเพลียแสนละเหี่ยใจของเพื่อนที่ดังมาตามสายทำให้ปอนด์ต้องโละความคิดในสมองของตัวเองทิ้ง ท่าทางทั้งเขาและอัลเบิร์ตก็คงไม่ได้ต่างกันนักหรอกแบบนี้ น่าเจ็บใจจริงๆเลย
----------------
ฟาร์มภาสกรในวันนี้ ทุกคนในฟาร์มยังคงอยู่กันอย่างครอบครัว ช่วยเหลือเกื้อกูลและไม่มีการเอาเปรียบกัน ปอนด์เข้ามาดูแลทุกอย่างแทนพ่อโดยมีเจฟฟรี่คอยเป็นกำลังผลักดัน คุณพ่อเองก็ยังคงเป็นที่ปรึกษาและเข้ามาช่วยดูบ้างในบางส่วนที่เกิดปัญหาขึ้นมา
หลังเสร็จงานสองหนุ่มก็พากันปั่นจักรยานสำรวจรอบฟาร์ม แสงแดดในยามบ่ายค่อนคล้อยไปยามเย็นย่ำทำให้อากาศกำลังสบาย รถจักรยานทั้งสองคันมาหยุดใต้ร่มไม้ใหญ่ซึ่งเป็นจุดเชื่อมต่อระหว่างฟาร์มภาสกรและไร่ส้มของพี่ชายกับพี่สะใภ้ มันเป็นเนินสูงที่สามารถมองเห็นพื้นที่ทั้งสองฝั่งได้อย่างทั่วถึง
ปอนด์และเจฟฟรี่มองฟาร์มที่พวกเขาช่วยกันพัฒนา ช่วยกันดูแล วันนี้มันเป็นรูปเป็นร่าง เข้าที่เข้าทาง พวกเขามองมันอย่างภาคภูมิใจ ทุ่งหญ้าเขียวขจีและบรรดาโคนมที่กำลังถูกต้อนเข้าคอกเป็นภาพที่เห็นชินตา ปอนด์ปรับเปลี่ยนให้พวกมันได้มีเวลาเดินออกกำลังเลาะเล็มหญ้า ส่วนใหญ่คนมักเลี้ยงในโรงในคอกเพราะวัวไม่ต้องทำอะไรมันจะอ้วนพีและให้น้ำนมมาก แต่เขาอยากให้มันออกกำลังบ้าง คนเราออกกำลังสุขภาพร่างกายยังแข็งแรง หากวัวแข็งแรงน้ำนมก็ได้คุณภาพ เมื่อเข้าสู่ร่างกายเรามันก็ยิ่งดีไม่ใช่หรือ
“ไม่นึกฝันว่าผมจะผันตัวมาทำฟาร์มได้เลยนะ เคยจับแต่ปืน ทุกวันนี้จับคราด ล้างคอก รีดนมวัว หึ ต่างกันอย่างไม่น่าเชื่อ” เจฟฟรี่เปรยขึ้นมา
“แถมยังทำได้ดีอย่างไม่น่าเชื่อ”
คำพูดของเมียรักทำให้เจฟฟรี่เลิกคิ้ว “คำชมหรือเปล่านี่ ที่รัก?”
“ชมสิ กำลังชมว่าสามีผมเก่ง” ริมฝีปากอิ่มอมยิ้มน้อยๆพร้อมเอ่ยเอาใจ
“ชื่นใจ” ฟัดแก้มคนพูดจาได้ถูกใจทั้งซ้ายขวา
ทั้งคู่หันกลับไปมองผืนแผ่นดินกว้างใหญ่ที่พวกเขาภาคภูมิใจ ตะวันทอแสงที่ค่อยเคลื่อนคล้อยลับเหลี่ยมเขา มีเพียงแสงชมพูอมส้มฉาบทาท้องฟ้า วิถีชีวิตเรียบง่าย อาจมีเหนื่อยบ้างบางเวลา แต่พอได้หยุดพักก็หาย มีกันและกันคอยให้กำลังใจ มีเมียรักคอยอยู่ข้างกาย ที่เหนื่อยหนักก็หาย ไร้กังวล
จบบริบูรณ์
จบลงไปแล้วกับตอนพิเศษคู่เจฟฟ์-ปอนด์ที่แยกออกมาจากเรื่องหลัก สั้นไปหน่อยเนาะ แต่เราอยากให้เขาสองคนรวมอยู่ในเล่มกับเฮียด้วย > <
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามเป็นกำลังใจให้กันค่ะ มัวแต่รีบปั่นให้จบ ลืมรวมชื่อคนอ่านเลย แหะๆ 
ไว้มาขอบคุณทุกคนพร้อมรายชื่ออีกทีนะคะ ตอนนี้บวกให้ทุกคนไปก่อนเน้อ
วันใหม่ค่ะ 
--------------
-ขอขอบคุณ-
คุณNus@nT@R@ , พี่อัจ cinquain , คุณIIIA , คุณjokirito , คุณzelesz , คุณtaroni
คุณiamnan , คุณsilverspoon , คุณfangkao , พี่greensnake , คุณB52 , คุณMaytbb
คุณaeecd , คุณiammz , คุณzuu_zaa , คุณnunda , คุณfuku , คุณfay 13
คุณkun , คุณormn , คุณMixsinDee , คุณพี่PEENAT1972 , คุณส้มgrimace , คุณdahlia
คุณเจ้าชาย_สกายคิกส์ , คุณzazoi , คุณ- aoeaม - , น้องตองudongjay , คุณheartless code , คุณbb_b
คุณseaz และ คุณToon_TK
ขอบคุณนักอ่านทุกคนค่ะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
