หัวข้อ: ◎ เสื้อกาวน์หมอไม่อุ่นเท่าเสื้อช๊อปวิศวะ ◎ ชิงเล่มพิเศษพี่ปราชญ์ CHECKMATE กัน!

[zylph_z]

เพิ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้ อยากจะบอกว่าสนุกมากอ่ะ ชอบนายบาส แลดูกวนๆแต่จริงใจดี เอาใจช่วยให้จีบหมอต่ายติดไวๆแล้วกัน

[igaga]

ถึงคนเขียน อย่างนี้ต้องเบิ้ลสองตอนไปเลยนะ
อิอิ
มีงอนๆ

[suck_love]

รักเด็กวิดวะอ่ะค่ะ 

[พลอยสวย]

  คนเขียน อิอิ...มะวานไม่มาวันนี้ขอ2นะ

[MK]

มารอเหมือนใครหลายๆคน   

[fay 13]

ลงชื่อด้วยคน อยากอ่านด้วยจ้า 

[K2KARN]

แจ้งอะเกน .. ว่าวันนี้ก็น่าจะยังไม่ได้ลงค่ะ TAT;
เพราะว่าลืม share ลง dropbox folder ปกติจะ save ลงเครื่องแล้วค่อยลากลง folder ตลอดค่ะ คราวนี้ลืมจริงๆ ..

เอาเป็นว่าจะรีบมาลงให้ไวที่สุดนะคะ เอายาวๆไปเลยติดกันสองตอนเน้อ 

*ไม่บอกวันละกลัวจะรอกันเก้อ แต่ไม่เกิน 2 วันนี้แน่นอนค่ะ

ช่วงนี้คนเขียนสอนพิเศษเลิกดึกมากเพราะน้องๆจะสอบ ONET กัน ปล. ใครสอบ ONET ยกมือขึ้น ไปอ่านหนังสือก่อนเดี๋ยวนี้นะ!

 

[snowboxs]

รอกันต่อไป อย่าลืมนะ 2 ตอนรวด

[liza sarin]

รอค่ะ แต่ต้องมาสองตอนนะ

[iammz]

อ่านทันแล้วค่าาา

บาส สู้ ๆ น๊าาา 

[Yarkrak]

ยกมือรอต่อไป

[kail]

รอต่อไปอย่างมีความหวัง^^

[+HaNeul+]

สองตอนรวดเน้อออ .

[Meen_Emp]

มาส่งกำลังใจให้บาส สู้ๆ จ้า

 

[★KVH™★]

รอครับ 

[sanri]

  เค้าจะรอนะคะ คนแต่งจ๋า

[SiLent_GRean]

โดนคนเขียนไล่ไปอ่านหนังสือซะแล้วเรา 




# ปูเสื่อรออยู่ดี 

[devilpoo]

อ๊ากกกกก อยากร้องกรี๊ดดดดดดดดดดด

[leoearth]

ลงแดงละค้าบบบบบบบบบบบบ

[nincja]

รออยู่นะจ๊ะ
 

[LaphaeL]

รอๆๆๆ...2 ตอนรวดๆ 

[พลอยสวย]

  มาเต้นรอ

[Dezzerr]

อ๊ายยย มาต่ออีกนะคะ ชอบมากเลย ><

[Snowermyhae]

รอตอนต่อไปค่าาา 

[K2KARN]

6.

เสียงดังฝ่าความเงียบของห้องนอนสีขาวสะอาด มือขาวประดับด้วยนิ้วเรียวยาวเอื้อมออกมาจากผ้าห่ม ควานหาไอโฟนรุ่นใหม่สีขาวที่ชาร์ตแบตไว้บนหัวเตียง ต้นเหตุของเสียงที่ลั่นไปทั้งห้อง สไลด์ปิดนาฬิกาปลุกอย่างเชื่องช้า สักพัก ร่างโปร่งของว่าที่คุณหมอในชุดนอนเสื้อยืดกับกางเกงย้วยๆก็ค่อยๆขยับลุกขึ้นนั่ง บิดกายไล่ความเมื่อยงบทั้งๆที่ตายังปรือ เขาหันซ้ายหันขวา ยกมือขึ้นขยี้ตาสองสามครั้ง แล้วหยิบแว่นสายตาขึ้นมาสวม

เพิ่งแปดโมง แถมวันนี้ยังเป็นวันอาทิตย์ ไม่มีเวรเข้าโรงพยาบาลและยังไม่มีคลาสเรียน แต่เขาตื่นเช้าจนเป็นเรื่องปกติไปเสียแล้ว นึกอยากจะนอนต่ออีกสักสองสามชั่วโมง แต่เพราะเป็นคนที่ถ้านอนเลยเวลาจะปวดหัวไปทั้งวัน เขาจึงต้องลุกขึ้นอย่างเสียไม่ได้ เขาเดินเข้าห้องน้ำ ล้างหน้าล้างตาแปรงฟันไม่ถึงสิบนาที ก็ลงบันไดมาชั้นล่าง เลี้ยวเข้าห้องครัวหาอะไรกิน ได้นมสดติดมือมาหนึ่งแก้วกับแซนด์วิชที่ซื้อแช่เย็นเอาไว้จากเซเว่น กำลังจะยัดเข้าปากเสียงดังหน้าบ้านก็ดังจนน่ารำคาญ ร่างโปร่งถอนใจเฮือก วางของกินลงบนเคาท์เตอร์ในครัวเดินออกไปดูหน้าบ้าน ต้นเหตุของเสียงคือเจ้าสี่ขาตัวโตที่ปกติมักจะนอนแหมะอยู่ในห้องนั่งเล่น แต่วันนี้มันไปอยู่ที่โรงจอดรถหน้าบ้าน แถมยังเห่าเสียงดังลั่น ส่วนต้นเหตุคือ ...

“หมอต่าย ...”

“มาได้ยังไงห๊ะ!!!” ว่าที่คุณหมอตวาดเสียงลั่นด้วยความตกใจ ร่างสูงผิวแทนของนักศึกษาวิศวะกำลังเกาะรั้วประตูบ้าน สอดใบหน้าผ่านกรงเหล็กสีเงินสะท้อนกับแสงแดดวูบวาบ     

อีกฝ่ายไม่ตอบคำถาม บาสส่งเสียงโอดครวญ “ให้ผมเข้าไปหน่อยสิครับหมอต่าย...”

มือใหญ่ตบหัวเจ้าสี่ขาที่ทำเอาเจ้าของบ้านหน้านิ่ง ดูให้ดีๆแล้ว มันเหมือนจะไม่ได้เห่าเสียงดังเพราะคนแปลกหน้าเสียแล้ว หนอย .. ไอ้หมาไม่รักดี แกแปรพักตร์ไปหาคนแปลกหน้าได้ยังไง !

“นี่มาได้ยังไง ทำไมถึงมาถูก นี่นายเป็นโรคจิตเหรอ สะกดรอยตามชาวบ้านเค้าเนี่ย” คนตัวขาวยืนกอดอก บ่นอุบอิบแต่ก็ไม่ได้ขยับตัวจากหน้าประตูทางเข้าบ้านไปที่รั้วแต่อย่างใด “กลับไป”

“หมอต่าย ...”

“ก็บอกให้กลับไปไง”

“แต่ หมอต่าย ...”

“ลาก่อนวันอาทิตย์อันแสนสุขของฉัน กลับไปที่ๆนายอยู่เลย”

“ผมอยากอยู่กับหมอต่ายนี่ หมอต่ายไม่ให้โอกาสผมเลย เรายังคุยกันไม่รู้เรื่องเลยนะ”

“เรา!? ฉันคุยกับนายรู้เรื่องแล้ว นายนั่นแหล่ะที่ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่อง!” ว่าที่คุณหมอขมวดคิ้วจนแทบจะผูกกันเป็นโบว์ ใบหน้าได้รูปอารมณ์เสียอย่างเห็นได้ชัด เขาถอนหายใจ “อยากยืนอยู่ตรงนั้นก็ยืนไป” เขาหันหลังกลับเข้าบ้าน ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“เดี๊ยวหมอต่ายยยยยย !” บาสตะโกนเสียงดังลั่น แต่ขายาวๆของอีกฝ่ายไม่แม้แต่จะชะงักเลยสักนิด

“หมอต่าย ผมปวดฉี่ !!!” บาสตะโกนลั่น และเหมือนจะได้ผล เพราะว่าที่คุณหมอตัวขาวนั่นสะดุดเล็กน้อย

“เสาไฟฟ้าตรงหน้าปากซอยว่างนะ แต่ตอบคำถามยามที่ยืนมองอยู่เองแล้วกัน”

“โอยหมอต่าย คือมันไม่ไหวแล้วอ่ะ ผมรีบติดรถพี่ออกมาด้วย เลยยังไม่ได้เข้าห้องน้ำเลย นะหมอต่าย ผมไม่ได้โกหก หมอต่าย หมอต่ายไม่รู้เหรอว่าถ้าผมกลั้นไว้นานๆมันจะเป็นนิ่ว หมอต่ายเป็นหมอนะ ไม่สงสารผมเหรอครับ” โอดครวญเสียจนน่าสงสาร แต่ในสายตาเขากลับเห็นว่ามันดูน่ารำคาญมากกว่า แถมเสียงเด็กนั่นยังดังลั่นไปทั้งซอยเสียด้วย หมู่บ้านจัดสรรขนาดไม่ใหญ่มากแถมยังเป็นเช้าวันอาทิตย์คงยังไม่มีใครออกไปข้างนอก เขาเห็นเพื่อนบ้านทยอยออกมามองอย่างช่วยไม่ได้ เสียงสุนัขเห่าดังลั่น แถมยังตั้งสองตัวอีกต่างหาก !!!

เขาลากรองเท้าแตะเดินไปที่รั้วหน้าบ้าน หยิบกุญแจจากตู้พลาสติกสำหรับแขวนกุญแจบ้านข้างในรั้ว ไขประตูเล็กให้เจ้าของเสียงที่ทำเอาคนละแวกนั้นออกมายืนมองวิ่งพรวดเข้ามาพร้อมกับเจ้าสี่ขาที่วิ่งตามเข้าบ้าน

“ห้องน้ำหลังห้องนั่งเล่นซ้ายมือ!!!” เขาตะโกนตาม รองเท้าไนกี้สีดำคู่ค่อนข้างเก่าถูกเจ้าตัวสะบัดไปคนละทิศคนละทาง เขาต้องมาตามเขี่ยให้เป็นที่อย่างระอาใจ ร่างโปร่งเดินเข้าบ้าน เขายืนกอดอกรอหน้าประตูห้องน้ำ ไม่นานก็ได้ยินเสียงล้างมือจากก๊อกน้ำริมประตูไม่ดังมาก พร้อมๆกับที่เจ้าตัวเดินสะบัดมือเบาๆ เช็ดกางเกงยีนส์ผิวปากอารมณ์ดี

“เสร็จธุระแล้วนี่ คุยกันหน่อย”

“ชุดนอนน่ารักอะหมอต่าย ผมนึกว่าหมอต่ายจะใส่เต็มยศเสียอีก”

“ไม่ต้องเปลี่ยนเรื่อง !” เสียงแหบย้อนลั่น ใบหน้าคมบูดบึ้ง “รู้ที่อยู่บ้านฉันได้ยังไง”

“แบบว่า ...”

“...”

“แบบว่า ... หมอต่ายรู้จักแอพพลิเคชั่นสุดล้ำที่ศาสดาแอปเปิ้ลท่านสตีฟ จอปส์ทิ้งไว้ก่อนตายอ๊ะเปล่า” บาสยิ้มแหย มองหน้าคนสวยที่แลดูจะบึ้งตึงหนักกว่าปกติ

“แอพอะไร” หมอต่ายขมวดคิ้ว ก่อนเบิกตาโพลงอย่างคาดไม่ถึง “อย่าบอกนะ ...”

“แบบว่า ... ไอโฟนผมอยู่บนรถหมอต่ายมาตั้งแต่เมื่อคืนแล้วไงครับ” เด็กวิศวะที่วันนี้ไม่ได้ใส่เสื้อช๊อปยิ้มจนตาหยี

หมอต่ายอ้าปากค้างอย่างตกใจ ไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าแอพพลิเคชั่นค้นหาโทรศัพท์อย่าง Find my iPhone นอกจากจะให้คุณแล้ว มันยังให้โทษอย่างนี้ด้วย คนคิดวิธีนี้ได้มันต้องฉลาดแกมโกงเท่านั้น คนปกติเค้าคิดไม่ออกกันหรอก ว่าที่คุณหมอนึกถึงจังหวะที่แยกกับอีกฝ่ายเมื่อวาน ด้วยความตกใจปนง่วง พาลให้ขาดสติและเหตุผลไปชั่วขณะ เด็กรุ่นน้องนี่คงใช้จังหวะที่โน้มตัวเข้ากั้นประตูรถเขา เขาจำได้แล้ว อีกฝ่ายใช้มือข้างซ้ายที่ไม่เจ็บท้าวเบาะที่นั่งคนขับ หัวไหล่ดันประตูที่เขาพยายามจะยื้อปิด แถมใช้สิทธิคนป่วยทำให้เขาไม่กล้าทำอะไรรุนแรง จังหวะนั้นเองมือข้างที่ไม่เจ็บคงจะหย่อนไอโฟนให้ไปตกอยู่ที่เบาะหลังแน่ๆ

“คิดออกแล้วใช่ม๊า ...” บาสลากเสียงยาว เมื่อเห็นว่าที่คุณหมอขมวดคิ้ว มองหน้าตัวเองเหมือนนึกเรื่องราวได้ “หมอต่ายเก่งจัง”

“มันใช่เรื่องที่น่าชมกันไหมนี่” หมอต่ายกุมขมับ รู้สึกเส้นประสาทเต้นตุบๆอีกแล้ว เขาไม่มีโรคประจำตัว แต่คิดว่าหลังจากเจอเด็กนี่แล้ว สงสัยต้องไปเช็คไมเกรนสักวัน ถอนหายใจเฮือกใหญ่ “สรุปนี่คือจะจีบให้ได้เลยใช่ไหม?”

“อื้อ” พยักหน้าตอบอย่างแข็งขัน

“ฉันผู้ชายนะ ถ้านายจะยังไม่รู้”

“ผมตาไม่บอดนะหมอต่าย”

“นายเป็นเกย์ แต่ฉันไม่ใช่”

“ผมเป็นเกย์เพราะหมอต่ายเลย หมอต่ายดีใจไหมอะ นี่มันสุดยอดเลยนะเนี่ย”

“บ้าหรือเปล่าห๊ะ” ตวาดลั่น รู้สึกว่าช่วงนี้ตัวเองคุมอารมณ์ไม่อยู่ ตบะแตกมากไปแล้ว “ใครจะดีใจ ไม่มีใครโรคจิตอยู่ๆจะมาดีใจที่มีผู้ชายตัวโตกว่าตัวเอง แถมยังเป็นเด็กกวนตีนแบบนี้บอกว่าชอบแล้วดีใจหรอก แค่เป็นผู้ชายด้วยกันก็แย่แล้ว ฉันไม่ใช่เกย์ ไม่คิดจะเป็นด้วย”

“โอเคๆ แต่ผมจีบหมอต่ายได้ใช่มั้ยอะ”

คนตัวขาวถอนหายใจเฮือกใหญ่ นี่อธิบายมายืดยาวแถมไม่ให้เยื่อใยกันมันยังหน้ามึนทำไม่รู้เรื่อง “สรุปคือเอาจริงใช่ไหม?”

“ครับ ผมก็ลูกผู้ชายนะ ถ้าไม่จริงจังไม่ตื้อขนาดนี้หรอก”

“เออ จีบได้ก็จีบไป แต่อย่าคิดที่จะสมหวังเลย” ดวงตากลมโตหรี่อย่างคาดโทษ “แล้วนี่คนจีบกัน เขารุกล้ำกันแบบนี้หรือไง จีบทุกคนแล้วทำแบบนี้ทุกครั้งเลยหรือเปล่า?”

ร่างสูงผิวแทนยิ้มหวาน ส่ายหน้า “ไม่เคย หมอต่ายคนแรก!”

.
.

เสียงทุ้มหัวเราะลั่นพร้อมกับเสียงเจ้าสี่ขาของบ้านที่เห่ารับเป็นที่เอ็นดูของคุณป้าบ้านข้างๆ ขวัญใจเพื่อนบ้านคนใหม่เลยได้รับขนมนมเนยทั้งไทยและเทศจากบรรดาคุณลุงคุณป้าเสียเยอะแยะ คนตัวขาวที่ตอนนี้อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้ามาเป็นเสื้อยืดแขนสั้นกับกางเกงขาสั้นอยู่บ้านนั่งอยู่ที่ชานบันไดทางเข้าบ้าน มองอีกคนที่อาบน้ำให้หมาของเขาจนแชมพูขึ้นฟองฟ่อด 

“พี่ต่ายๆ ดูดิ พิซซ่าโคตรน่ารักอะ ฟองเต็มเลย ฮ่าๆๆ” มือใหญ่เกาขนสีน้ำตาลแซมขาว ขยี้จนขึ้นฟองเยอะแยะ “ถ่ายรูปเร็วพี่ เอาไอโฟนผมๆ”

‘พี่ต่าย’ เป็นคำที่เจ้าตัวขอเรียกชื่อให้สนิทขึ้นอีกหน่อย เพราะคำว่า ‘หมอต่าย’ มันชักจะฟังดูห่างเหินเกินไป ...

หมอต่ายถอนใจ นึกขำอย่างเสียไม่ได้ เขาหยิบไอโฟนรุ่นสี่สีดำขึ้นมากดเปิด หน้าจอล็อกสกรีนของอีกฝ่ายเป็นรูปสุนัขฮัสกี้ไซบีเรียนสองตัวที่ยื่นหน้าเข้ามาจนเต็มจอดูน่าเอ็นดูไม่น้อย ใบหน้าสวยลอบยิ้มมุมปาก .. มิน่าถึงรักสัตว์ ..

เขายกไอโฟนเป็นสัญญานบอกให้อีกฝ่ายเตรียมตัว ยกเจ้าสี่ขาตัวเล็กของเขาที่เต็มไปด้วยฟองขึ้น พร้อมยิ้มกว้าง

“พิซซ่าๆ ดูกล้องที่แม่ถือเร็วววววว” 

“อะไรนะ” ว่าที่คุณหมอหรี่ตาอย่างคาดโทษอีกครั้ง

“ผมบอกให้พิซซ่ามองกล้อง พี่ต่ายก็ แหม ...”

กดถ่ายส่งๆไปสองสามรูปแล้วค่อยยื่นหน้าจอให้เจ้าตัวดู เมื่อเจ้าของพยักหน้าอย่างพอใจแล้วก็วางลงที่เดิม ร่างโปร่งเอนพิงเสาหน้าบ้าน วันอาทิตย์ลมเย็นๆแบบนี้น่างีบกลางวันมาก อาจจะเพราะได้ผ่อนคลายหลังจากเครียดมาตลอดช่วงเช้า ว่าที่คุณหมอตาโตก็ต้องปลง ปล่อยให้อีกฝ่ายอยากจะทำอะไรก็ทำไป เขาคิดว่าเมื่ออีกฝ่ายเบื่อเดี๋ยวก็ลาไปเอง และวันนั้นชีวิตเขาคงกลับสู่สภาวะปกติเสียที คิดเสียว่าตอนนี้มีน้องชายนอกไส้จอมวุ่นวายโผล่เข้ามาในชีวิตอีกหนึ่งคนแล้วกัน

เขาไม่เชื่อในรักแรกพบ ความโรแมนติกแบบนั้นมันช่างขัดกับเหตุผลของโลกใบนี้มากมายนัก คนเราจะรักกันชอบกันได้อย่างไรเมื่อไม่เคยคุยกันมาก่อนหน้า ไม่เคยได้ใกล้ชิดกัน สนิทกัน เขาเป็นพวกสัจนิยม ทุกสิ่งต้องตั้งอยู่บนพื้นฐานของความเป็นจริง เขาจึงเป็นคนที่ไม่ค่อยเชื่ออะไรง่ายๆ และการเรียนแพทย์นั้นก็ตอบสนองความคิดและความสงสัยเขาได้ดีที่สุด

ทุกอย่างที่เป็นวิทยาศาสตร์มีเหตุผลเสมอ
แล้วทำไมเจ้าเด็กวิศวะที่ก็ต่างเป็นสาขาของตรรกะวิทยาอย่างฟิสิกส์นั้น มันช่างไม่มีเหตุผลเอาเสียเลย (วะ)


.
.

[Snowermyhae]

หมอต่ายพลาดตั้งแต่เปิดประตูบ้านให้เด็กมันเข้ามา ระวังหัวใจไว้ให้ดี 

[badbadsumaru]

หมอต่ายพลาดละ
เปิดประตูให้บาสเข้ามาเนี่ย 5555

[Dark_Noah]

นายบาสนี่รุกเร็วจริงๆ

[seaz]

พลาดแล้วๆ หมอพลาดแล้ว ถูกจู่โจมแบบไม่ทันตั้งตัว อิอิ

[♠DekDoy♠]

บุกยันบ้านเลย