ลานเกียร์ยังคงวุ่นวายดังเช่นทุกวัน ช่วงนี้เข้าสู่ปลายเทอมแล้ว บรรดาโต๊ะที่รายล้อมจึงเต็มไปด้วยนักศึกษาทุกชั้นปีจับกลุ่มกันทำรายงานบ้าง ติวหนังสือบ้าง แต่ละกลุ่มก็ต่างมีกิจกรรมที่แตกต่างกันออกไป แต่วันนี้ลานเกียร์ที่วุ่นวายอยู่แล้วดันวุ่นวายมากกว่าปกติ บาสนั่งหน้าหงิก มองผู้ชายร่างสูงพอๆกับเขาที่นั่งยิ้มโปรยเสน่ห์อยู่ตรงกันข้าม แค่เจ้าตัวขยิบตา ก็เรียกเสียงกรี๊ดจากทั้งสาวแท้สาวเทียมที่พากันมารุมล้อมลานเกียร์วิศวะ ทั้งๆที่ปกติแล้วจะเป็นที่ๆบรรดาผู้หญิงพากันเดินเลี่ยง เพราะสุดจะทนกับสามแยกปากหมาอันเลืองชื่อ
“มาทำไมวะ” ชายหนุ่มเริ่มประเด็น มองคนตรงหน้าที่ยิ้มให้คนนั้นที ทักทายคนนี้ทีอย่างหมั่นไส้ ตั้งแต่มันโผล่มาก็ไม่พูดไม่จา มัวแต่มองไปรอบๆอยู่ได้
คนที่ถูกถามหันหน้ามาหาน้องชายตัวเอง เท้าคางพร้อมส่งรอยยิ้มยียวน .. “เมื่อวานมึงให้กูไปส่งบ้านใคร”
“เรื่องของกู” บาสตอบส่งๆกลับไป ดูดน้ำแดงที่ซื้อมาจากร้านที่โรงอาหารช้าๆ
“อ๋อเหรอ เรื่องของมึงที่ปลุกกูไปส่งที่บ้านเขาแต่ไก่โห่ เพราะมึงบอกว่ามือถืออยู่บนรถเขา แล้วยังเอาไอโฟนกูไปช่วยตามหา ขับรถวนอยู่นานสองนานกว่าจะเจอ พอเจอมึงก็ไล่กูกลับบ้าน ไหนว่ามาซิ ว่ามึงไปหาใครที่บ้านหลังนั้น” เสียงทุ้มพูดกวนใส่น้องชายตัวเอง
“ไม่ใช่ทั้งไอ้นพหรือไอ้ปันแน่นอน กูรู้จักบ้านพวกมัน กูถามหน่อย มีเรื่องอะไรที่กูไม่รู้”
“เอ๊ะ ก็บอกว่าเรื่องของกู ไอ้พี่ไบค์”
“มึงไปรู้จักพี่หมอจิระภัทรได้ยังไง” ไบค์ย้อนด้วยเสียงเป็นต่อ ยักคิ้วมองใบหน้าน้องชายที่ถอดแบบกันมา แต่กล้าสาบานได้เลย มันหล่อน้อยกว่าเขาหลายเท่าตัว มือใหญ่ยกขึ้นเสยผม
“เสือกนะเนี่ยพี่” บาสปัดอย่างรำคาญ “ก็รู้อยู่แล้วจะถามอีกทำไมวะ”
“อ้าว กูก็อยากยืนยัน” เอ่ยยียวน “จริงเหรอวะที่ไอ้โก้มันคาบข่าวมาบอกว่ามึงตามจีบเขาอยู่ มึงเอาจริงเหรอวะ นี่กูถามจริงจัง ในฐานะพี่ชายของมึง”
“เล่นมั้ง”
“...”
“เออ กูจีบพี่ต่ายอยู่ มึงจะทำไม” ชายหนุ่มตอบกระแทกเสียงด้วยความรำคาญ “มึงรู้อยู่แล้วจะมาคาดคั้นกูทำอะไร มึงชอบทำแบบนี้กูเลยเกลียดมึง ไอ้พี่ไบค์แม่ง”
“ชะ! เกลียดกูเหรอ ปากดีนะมึงไอ้น้อง มึงหนีพี่อย่างกูไม่พ้นหรอก กูแค่จะมายืนยัน เรื่องของมึงดังไปทั้งวิศวะไม่พอยังไกลไปถึงนิเทศโน่น มึงเป็นน้องคนดังนะ ถึงมึงจะหล่อไม่ถึงครึ่งของกูก็ตาม”
“ถุย” บาสแกล้งทำเสียงถุงน้ำลาย
“แล้วไอ้นพไอ้ปัน พวกมึงก็ไม่บอกกูนะ” ไบค์หันไปไล่เบี้ยกับเพื่อนน้องชายสองคนที่กำลังนั่งกินขนมและบรรดาของกินอื่นๆที่กองอยู่ตรงหน้า ไม่ใช่ของใครหรอก อานิสงค์จากไบค์ทั้งนั้น
“อื้อ ก็มันยังไม่แน่ใจนี่พี่ว่ามันจะเอาจริงหรือเปล่า”
“พวกผมก็เพิ่งรู้นี่แหละว่าเมื่อวานมันไปบุกบ้านพี่หมอต่ายมา”
“กูจะจีบใครมันเรื่องอะไรของมึงวะพี่ไบค์กูถามหน่อย” บาสถามขึ้นด้วยเสียงหน่ายๆ
“อ้าว กูเป็นห่วงน้องกูผิดตรงไหน ตอนแรกกูก็เคยคิดนะว่าคนอย่างมึงจะจีบใครกับเขาเป็นหรือวะ มีคนมาจีบก็ไม่สนใจเขา กูรู้ว่ามีบางคนเข้าทางมึงเพราะว่าจะมาหากู กูเลยเป็นห่วง แต่พอกูรู้จากไอ้โก้ว่ามึงกำลังจะจีบใคร ตอนนี้กูเป็นห่วงมึงมากขึ้นอีกรู้มั้ยบาส” ไบค์พูดด้วยเสียงจริงจังเสียจนคนฟังอีกสองคนที่กำลังสาละวนอยู่กับของกินหลากหลายตั้งใจฟัง
“กูเป็นห่วงว่ามึงจะโดนพี่หมอเขาหักอก ก๊ากกกกกกกกกก”
ประโยคตบท้ายเรียกเสียงหัวเราะครืนจากคนทั้งโต๊ะ บาสเบะปากยื่น รู้อยู่แล้วว่ามันต้องมาอิหรอบนี้ เขามองคนที่นั่งตรงกันข้ามแล้วก็ต้องถอนหายใจ ที่จริงแล้วระดับความกวนของเขาที่ว่ามากแล้ว พอมาเจอพี่ชายของเขาแล้วเขายังถือว่าอยู่ในระดับอ่อนหัดเสียด้วยซ้ำ เพียงแต่พี่ไบค์เป็นคนเจ้าคารมมากกว่า มีชั้นเชิงที่จะพูดมากกว่าเขาที่ดูจะเป็นคนตรงๆ พี่ชายเขาเป็นถึงระดับเดือนของมหาวิทยาลัยตอนอยู่ปีหนึ่ง แถมยังเป็นนักกิจกรรมตัวยง มีชื่อเสียงโด่งดังไปทั้งมหาวิทยาลัย ไม่แปลกใจที่ใครๆต่างจะรู้จักพี่ไบค์นิเทศปีสี่ ว่าที่เกียรตินิยมอันดับหนึ่งไปได้ มันเป็นพี่ชายที่ดี เสียอย่างเดียว มันหลงตัวเองมากไปหน่อยในความคิดของเขา แต่ในความคิดของคนอื่นอาจคิดว่าเพราะเขามีข้อดีให้หลงเยอะมากกว่า นอกจากหน้าตาและนิสัยบางจุดแล้ว พี่ชายของเขาก็มักจะชอบสิ่งที่แตกต่างจากเขาสุดขั้ว!
“มึงรู้ไหมอะไรกูก็ช่วยมึงได้หมดนะ แต่คนนี้ บายว่ะ มึงต้องช่วยตัวเอง ฮ่าๆๆ” ไบค์เอื้อมมือขยี้หัวน้องที่นั่งหน้าบูดอยู่ฝั่งตรงข้าม
บาสปัดมือพี่ชายออก ถอนหายใจ “สรุปมึงมาแค่นี้?” ย้อนถาม
“เออสิ แค่นี้ก็พอแล้ว นี่มึงคิดว่ากูกับมึงเจอกันบ่อยหรือไง มึงอยู่หอ กูอยู่บ้านแล้วเมื่อวานมึงกลับบ้านซะดึก มาหยิบไอแพดกูไปเปิดหาไอโฟนบอกโทรศัพท์หล่น จะหาว่าหล่นตรงไหน นี่กูคิดว่ามึงถูกล้วงโทรศัพท์ด้วยซ้ำ เลยมานั่งหา ใครจะไปคิดว่ามึงจะฉลาด คิดได้ถึงขนาดนั้น”
“เออจริงๆพี่ไบค์ ตอนมันบอกผมนะ ผมยังคิดว่าคนที่คิดแบบนี้ได้นี่มันเชี่ยมากจริงๆว่ะพี่ ฮ่าๆ” ปันเย้าเพื่อน ถองศอกไปที่แขนข้างที่ไม่เจ็บของมัน
“แล้วแขนนี่ยังไง ใกล้หายหรือยัง ไหนจะสอบ ไหนจะแข่งกีฬาอีก” ไบค์ถามด้วยความเป็นห่วง อย่างไรบาสก็เป็นน้อง แม้จะชอบหยอกเล่นตามนิสัย แต่เขาก็เป็นห่วงอยู่ดี
“อือ อีก 2-3 อาทิตย์หมอนัดไปดูอีกที ถ้ากระดูกไม่เป็นไรก็ถอดเลย แล้วก็ทำกายภาพนิดหน่อย เตะบอลใช้เท้า ไม่ได้ใช้มือ คงไม่กระเทือนเท่าไรหรอก” บาสตอบส่งๆ ดูดน้ำแดงจนหมดเกลี้ยงจนหลอดส่งเสียง
“เออ ดีล่ะ กูไปล่ะนี่บ่ายสามแล้ว เดี๋ยวนั่งรถป๊อปไปรับพีคก่อน รอนานเดี๋ยวก็แม่งทำหน้าบูดใส่อีก” ไบค์บ่นพึมพำ มองนาฬิกาจีช็อคสีดำบนข้อมือซ้าย
“พี่พีคเคยยิ้มให้ด้วยเหรอวะ” บาสกวนกลับ เห็นพี่ชายตัวเองสะบัดนิ้วกลางให้ก็หัวเราะในลำคอ
ตัวก่อกวนในความรู้สึกบาสกลับไปแล้ว พร้อมกับความเงียบสงบแบบเด็กวิศวะในลานเกียร์ที่จะเรียกว่าเงียบก็ไม่ได้ แค่เปลี่ยนจากเสียงซุบซิบหรือแอบกรี๊ดของผู้หญิงตอนที่ไบค์นั่งอยู่กลับมาเป็นเสียงดังโวยวายพ่นภาษาพ่อขุนแบบเดิม บาสเหล่มองเพื่อนสองคนที่นั่งกินขนมที่พี่ชายของเขาไม่ได้เอากลับไปด้วย พอมันรู้ตัวว่าเขามองก็เงยหน้าจากกองของกินฉีกยิ้มแฉ่ง
“ไม่ไปหาพี่หมอล่ะมึง พวกกูอยู่กันได้นะ แค่พี่ไบค์มาพวกกูก็พอใจล่ะ เฮ้ย ไอ้ปัน ชิ้นนั้นกูจอง โตเกียวบานาน่านะเว้ย” นพพูดแล้วค่อยโวยวายแย่งขนมกับปันต่อ
“ไม่รู้อยู่ไหน โรงบาลหรือตึกคณะ กำลังคิดอยู่ว่าจะไปหาที่ไหนก่อน”
“อ้าว มึงก็โทรหาสิวะ”
“... ไม่มีเบอร์”
“ห๊า!” เสียงปันกับนพประสานเสียงกัน ใบหน้าคร้ามละจากกองขนมมองหน้าเพื่อนแบบไม่เชื่อสายตา
“เมื่อวานมึงไปบ้านเขา” นพถามขึ้น
“เออ”
“มึงรู้ที่อยู่แต่ไม่รู้เบอร์โทรเขาเนี่ยนะ!” ปันถามเสียงดังลั่น
“เออ” บาสตอบกระชากเสียง รู้สึกหงุดหงิดตัวเอง อันที่จริงเมื่อวานเขาพยายามขอเบอร์พี่ต่ายแล้ว แต่เจ้าตัวไม่ให้ ให้เหตุผลง่ายๆว่าเขามีสิทธิ์จีบ อีกฝ่ายก็มีสิทธิ์เล่นตัว เออ ดี! แล้วอย่างนี้จะคืบหน้าไปไหนกัน
“งั้นลองไปคณะก่อนมั้ย แล้วถามคนแถวนั้น” นพลองเสนอแต่ถูกปันตบหัวจนต้องลูบป้อยๆ
“มึงจะบ้าเหรอ มึงเห็นเสื้อช๊อปไหม มึงคงจะโดนมองด้วยสายตาหยามเหยียดแล้วเจอเขาเดินหนีมึงมากกว่าสิไอ้นพ” ปันบ่น “เกิดเป็นเด็กวิศวะมีปฏิกิริยาดึงดูดกับเด็กอักษร บัญชีและต่างสถาบัน แต่ผลักดันกับแพทย์และสถาปัตย์เฟร้ย”
“ฮ่าๆ มึงนี่ช่างคิดว่ะไอ้ปัน” เสียงหัวเราะกับคำทักทายเป็นของผู้มาใหม่ โก้มองหน้ารุ่นน้องสามคนที่อยู่กันพร้อมหน้า
“บาส เมื่อกี๊กูเดินสวนกับไอ้ไบค์ มันมาหามึงเหรอวะ”
“เออ มันมากวนตีน พี่โก้แม่งไปบอกมันใช่ไหม” บาสถามเสียงหงุดหงิด
“เออ ทำไม ถึงกูไม่บอกเรื่องของมึงก็ดังไปไกลถึงตึกแพทย์แล้วเชี่ย” โก้ตบหัวทุยๆของรุ่นน้องอย่างอารมณ์ดี “เออ มันฝากของมาให้มึงด้วย” เขาทำท่านึกได้ พลางหยิบโพสท์อิทสีสันสดใสออกมาจากกระเป๋าเสื้อช๊อป ส่งให้กับบาส
“พี่มึงฝากมา”
บาสรับมาแบบงงๆ ถ้าจะฝากอะไรที่เป็นข้อความทำไมพี่ไบค์ถึงไม่ไลน์มาหา เสียเวลาเขียนใส่โพสท์อิท แต่เมื่อลองนั่งคิดดีๆแล้ว เมื่อครู่นี้พี่ชายตัวเองก็เดินมามือเปล่า มีแค่มือถือเครื่องเดียวในมือเท่านั้น ไม่มีอุปกรณ์ใดๆที่น่าจะเขียนได้ เพราะฉะนั้นเรื่องนี้พี่ไบค์มันต้องวางแผนมาแล้วแน่นอน ตาคมอ่านลายมือเป็นระเบียบของพี่ชายตัวเอง
‘เอารถให้กูใช้เดือนนึง แล้วกูจะบอกเบอร์กับไลน์พี่หมอจิระภัทรของมึงให้ ไลน์มาบอกคำตอบกูนะว่าเยสหรือโน ไอ้น้องรัก’
“... เชี่ยพี่ไบค์!!!”
.
.
กดที่รูปจะเป็นรูปใหญ่ค่ะ Cr. @NARUTAN
+ สัญญากันก่อนว่าห้ามรักพี่ไบค์มากกว่าบาส xD
+ ตอน 7.2 จะมาลงคืนนี้ไม่ก็พรุ่งนี้เช้าค่ะ
ฝากพื้นที่โฆษณานิดนึง Special Valentine แต่งไว้ 1 คู่แต่ไม่ใช่คู่จากเรื่องยาวค่ะ เป็นคู่ที่จะมาเฉพาะโปรเจ็คหรือเทศกาลพิเศษต่างๆ ถ้าจะให้ดีอ่าน Halloween 2009 ก่อนนะคะ ลงลิงค์ไว้ให้ตามกันไป
{Short Story} Love, Unbelievable! Special Halloween 2009.
http://writer.dek-d.com/k2-karn/writer/view.php?id=1102739{Short Story} Love, Unbelievable! Special Valentine 2014.
http://writer.dek-d.com/k2-karn/writer/view.php?id=1102746ขอบคุณมากค่า
หัวข้อ: ◎ เสื้อกาวน์หมอไม่อุ่นเท่าเสื้อช๊อปวิศวะ ◎ ชิงเล่มพิเศษพี่ปราชญ์ CHECKMATE กัน! (อ่าน 675695 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก