50 % Part 1 นะคะ
มาต่อก่อนจะครบเดือน * ฮ่าๆ ,,
-----------------------------------------------------
อากาศร้อนบรรลัยขนาดที่ว่ายังไม่เข้าช่วงหน้าร้อนที่ถือได้ว่าร้อนที่สุดของประเทศไทย ลมไม่กระดิก แดดออกเปรี้ยงปร้าง ที่แย่ไปกว่านั้นคือบางวันฝนดันตกลงมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ชายหนุ่มผิวแทนจากกรำแดดจากกีฬาในเสื้อกล้ามตัวใหญ่และกางเกงขาสั้นนอนแผ่สิ้นฤทธิ์อยู่ในห้องนั่งเล่นของบ้านที่เปิดแอร์เสียเย็นฉ่ำ กลิ้งเกลือกไปมาพร้อมสุนัขฮัสกี้ไซบีเรียนสองตัวที่นอนเกยอยู่บนโซฟาข้างๆกัน บาสเหล่มองขนหนาๆที่ปลิวไปตามแรงของลมเย็นจากเครื่องปรับอากาศแล้วนึกหมั่นไส้ กลิ้งตัวเองลงจากโซฟาตัวใหญ่ลงไปหนุนลำตัวของมัน เจ้าหมาแค่ผงกหัวขึ้นมานอนแถมยังเมินไม่สนใจเสียอย่างนั้น
“นอนบนโซฟาดีๆไม่ชอบ ลงไปนอนกับหมาทำไมวะ” ชายหนุ่มที่หน้าคล้ายกันเดินเปิดประตูห้องเข้ามา ในมือถือถุงมันฝรั่งทอด จ้วงกินอย่างเอร็ดอร่อย
“แอร์มันลงตรงนี้พอดีอะ” ตอบกลับเสียงยาน เขาพลิกตัวไปมาจนเจ้าสุนุขที่ทำหน้าที่ต่างหมอนนึกรำคาญเจ้าของ ลุกหนีขึ้นไปนอนอีกที หัวที่หนุนอยู่เลยกระแทกพื้นสียงดัง บาสกุมหัวด้วยความเจ็บ พลางมองมันด้วยความแค้นใจ
“สม” ไบค์หัวเราะเอิ้กอ้าก หยิบรีโมทบนโต๊ะเล็กในห้องรับแขก เปิดทีวีไล่ช่องไปมา “ไปหาพี่หมอดิ”
“เข้าเวร” ชายหนุ่มลุกขึ้นนั่งขัดสมาธิบนพื้นห้อง พิงหลังกับตัวโซฟาที่อยู่ข้างๆ
“โถถถถถ น่าสงสารฉิบหาย” ไบค์แซวเสียงสูง มองหน้าน้องชายที่ขมวดคิ้ว ไม่เชิงอารมณ์เสีย แต่เหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ในใจมากกว่า “เป็นอะไรวะ”
“พี่ไบค์ ... กูอยากใช้รถ”
“ห๊ะ!” ร่างสูงกว่าที่นั่งอยู่บนโซฟาตกใจจนแทบทำห่อเลย์ที่อยู่ในมือตก ร้อยวันพันปีเจ้าน้องชายไม่เคยเรียกร้องอะไรมาก ยิ่งเรื่องของการใช้รถแล้ว พ่อแม่บอกให้แบ่งกันใช้ แต่เอาเข้าจริงแล้วเป็นเขาที่ใช้อยู่คนเดียวมากกว่าเพราะว่าเจ้าตัวอยู่บ้าน ในขณะที่น้องอยู่หอพักแถวมหาวิทยาลัย
“คือกูไม่ได้อะไรนะบาส มึงก็เป็นเจ้าของรถครึ่งนึงอยู่แล้ว แต่กูถามหน่อยว่าทำไมเพิ่งอยากจะขับรถตอนนี้วะ”
บาสนิ่งไปสักพักใหญ่ ตาคมเหม่อมองจอทีวีที่กำลังฉายซีรี่ส์ดังแต่เจ้าตัวก็ไม่ได้สนใจอะไรมันมากนัก อันที่จริงนั้นคำถามที่พี่ชายของเขาถามมาคือสิ่งที่เขาเฝ้าคิดมาสักพักแล้ว และเขาเองก็แน่ใจถึงกล้าออกปากบอกไป ส่วนเรื่องรถนั้นทั้งเขาและพี่ไบค์เป็นเจ้าของกันคนละครึ่ง เพราะตอนที่เขาเข้าเรียนที่มหาวิทยาลัยเขาเลือกเองที่จะอยู่หอ เลยบอกพ่อแม่ไปว่าไม่ได้จำเป็นที่จะใช้ ถ้าวันไหนจำเป็นค่อยสลับกับพี่ชายเอา บาสเลยไม่มีรถเป็นของตัวเองและตัวเขาเองก็คิดว่าก่อนหน้านี้มันเป็นสิ่งที่ไม่ได้สำคัญอะไรเลยกับคนที่ใช้ชีวิตง่ายๆเช่นตัวเขา แต่ตอนนี้ความคิดนั้นมันต่างออกไปแล้ว บาสไม่ได้คิดถึงแค่ตัวเองแต่สิ่งที่เขาคิดถึงนั้นกลับเป็นใครอีกคนที่เริ่มเข้ามามีบทบาทในชีวิตประจำวันของเขาอย่างช่วยไม่ได้
“...กูอยากไปรับไปส่งพี่ต่าย”
“อะไรนะ!” ไบค์ขึ้นเสียงจนแทบตะโกน ใบหน้าหล่อแสดงอาการแบบปิดไม่มิดว่าตกใจมากแค่ไหน เขามองหน้าน้องชายนิ่ง “สรุปเหตุผลคือพี่หมอ”
บาสพยักหน้า เหม่อมองจอทีวีที่ฉายซีรี่ส์ฝรั่งชื่อดังแบบไม่ค่อยสนใจมันเท่าไรนัก ในหัวเต็มไปด้วยคำถามมากมายกับตัวเอง บางคำตอบ ตัวเขาเองก็ยังหาไม่ได้ แต่อย่างไรเขาก็แน่ใจว่าเรื่องที่คุยกันอยู่นี่ได้ไตร่ตรองมาอย่างดีแล้ว
“พี่หมอเขาก็มีรถของเขาไม่ใช้เหรอวะ” ไบค์ถามขึ้นอย่างข้องใจ
“อือ แต่กูเห็นกว่าเขาจะเลิกเวร ต้องขับรถกลับบ้านดึกๆ แถมตอนเช้าก็ต้องรีบตื่นขับรถมาเข้าเวรอีก อย่างน้อยถ้ากูไปรับส่งเขาได้ก็น่าจะทำให้เขามีเวลาพักมากขึ้น”
บาสเหลือบมองพี่ชายตัวเองที่นิ่งเงียบไปสักพัก ใบหน้าหล่อของเดือนคณะนิเทศศาสตร์และเดือนมหาวิทยาลัยไม่ได้แสดงสีหน้าไม่พอใจแต่อย่างไร กลับกันอีกทีเขาเห็นว่าพี่ชายตัวดีมันเอามือปิดปากกลั้นหัวเราะอย่างเอาเป็นเอาตายมากกว่า
“ฮ่าๆ กูรู้สึกเหมือนเป็นพ่อเวลาที่ลูกชายมีความคิดว่ะ ฮ่าๆ บาส มึงแม่ง” ไบค์พูดไปหัวเราะไป ขยี้หัวน้องชายด้วยความหมั่นไส้ปนเอ็นดู ร่างสูงโถมเข้าหา ใช้แขนข้างหนึ่งกอดคอน้องชายตัวเองกระชากเข้ามาอย่างแรง “สรุปจริงจังกับพี่หมอ ไม่หมานะมึง”
“เออ” บาสตอบจิ๊จ๊ะ สรุปไอ้พี่ไบค์มันก็ปล่อยให้เขาคิดไปว่ามันไม่พอใจ แท้ที่จริง ... สันดานแย่เหมือนเดิม!
“ติดแน่นะมึง” ไบค์หยั่งเชิง
“เออ กูจีบทั้งที ต้องติดดิวะ!”
“ก๊ากกก มั่นใจแบบนี้ถึงจะสมเป็นน้องกู” มือใหญ่ยีหัวน้องชายอย่างแรง “แต่มีปัญหาว่ะ”
“ปัญหาเอี้ยไรอีก”
“ถ้าเกิดว่ากูให้รถมึงไปรับส่งพี่หมอ แล้วกูจะใช้อะไรครับไอ้น้อง เพราะมึงต้องใช้ทุกวันใช่มั้ย? ไปรับส่งเขาทั้งทีต้องทำให้สม่ำเสมอนะเว้ย อย่าทำแค่ช่วงโปรโมชั่น แล้วพี่หมอเขาจะกล้านั่งรถเก่าๆของพวกเราเหรอวะ พี่หมอแกขับเบนซ์นะเว้ย เบนซ์! ของเรามันแค่โตโยต้าคันเล็กๆ!”
“ก็เอารถกูไปใช้ ...”
เสียงที่แทรกขึ้นไม่ใช่เสียงทุ้มต่ำที่ฟังดูคล้ายกันของสองพี่น้องที่นั่งกอดคอกันอยู่บนพื้น ซุบซิบกันราวกับกำลังวางแผนชั่วอะไรบางอย่าง เจ้าของเสียงแหบต่ำที่ค่อนข้างแหลมนั่นยืนพิงประตูห้องนั่งเล่น ในมือถือถาดไม้ที่เต็มไปด้วยบรรดาขนมเค้ก คุกกี้และโกโก้แก้วใหญ่ ร่างผอมโปร่งบางสูงชะลูดดูเหมือนเป็นคนเก้งก้างแขนขายาว เขาใช้มือข้างที่ว่างปิดประตูให้สนิท เดินอาดๆหลังค่อมนิดหน่อยเข้ามานั่งบนโซฟาฝั่งตรงข้าม ใบหน้าเรียวยาวมีคางแหลมได้รูปเชิดขึ้นเล็กน้อย หยิบขนมโยนเข้าปากอย่างไม่ใส่ใจ ดวงตาเรียวหางตาตกดูหรี่ปรือ แต่ไฝเม็ดเล็กใต้ตากลับขับให้ใบหน้านั่นน่ามองอย่างน่าประหลาด จุดเด่นอีกอย่างหนึ่งนอกจากนั้นคือเส้นผมเส้นเล็กที่ซอยสั้น ด้านหลังไถออกจนสั้นเกรียน ด้านบนยาวกว่าและเป็นสีเขียวมินต์
“อะไรนะ!” คนพี่ตั้งสติได้รีบโวยวาย ตะกุยตะกายมาโซฝั่งที่ร่างบางนั่งชันเข่าอยู่ มือเรียวหยิบขนมกินอย่างไม่ใส่ใจ
“ก็บอกให้เอารถกูไปใช้ไง ชิส์” กระชากเสียงตอบอย่างไม่พอใจที่ต้องให้พูดซ้ำ ดวงตาปรือมองทีวี ไม่สนใจคนตัวใหญ่กว่าที่พยายามจะขยับตัวขึ้นมาเบียด
“พีค~ ที่กับกูไม่เห็นใจดีแบบนี้บ้างเลย” ไบค์โวยวาย
“ก็มึงชี้ทางเอง บอกว่ารถตัวเองเป็นโตโยต้าคันเล็กๆ พี่หมอเขาขับเบนซ์ น้องมึงเอาโตโยต้าไปรับเขาคงไม่อยากนั่ง จะบอกแบบนี้ใช่มั้ย” ชายหนุ่มร่างโปร่งผลักไหล่กว้างที่พยายามตะเกียกตะกายเข้าหา มืออีกข้างโยนพวงกุญแจรถไปให้บาสที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม “มินิ คูเปอร์ คันทรีแมน ระดับเดียวกับเบนซ์มั้ย”
“เฮ้ย พี่พีค ไม่เอา” บาสรีบปฏิเสธ นี่มันมากไป อีกอย่างมันไม่ใช่รถของเขาด้วย ใครจะกล้ารับ!
“เอาไปเหอะ มีข้อแม้สองอย่างคือเติมน้ำมันเอง กับถ้ารถพังมึงต้องจ่ายค่าซ่อม” บอกปัดอย่างไม่ใส่ใจ มือเรียวดันร่างยักษ์ของร่างสูงผิวแทนแต่ออกจะขาวกว่าคนเป็นน้องชายสักหน่อยให้ขับไปไกลๆด้วยความรำคาญ “ปกติก็ไม่ค่อยได้ขับเองเท่าไรอยู่แล้วด้วย”
“พีค ทีกับกูนะไม่เห็นเป็นแบบนี้บ้างเลย มึงใจดีกับทุกคนที่กับกูไม่เคยเลย เห็นกูเป็นอะไร กูน้อยใจนะ” ไบค์บ่นยืดยาว ทำตัวงอแงให้ดูน่าสงสาร แต่ในสายตาน้องชายอย่างบาสมันดูน่าหมั่นไส้มากกว่า
“โอ้ย ไบค์!” ชายหนุ่มผมเขียวปัดมือยุ่มย่ามออกด้วยความรำคาญ จิ๊ปากอย่างไม่พอใจดันร่างใหญ่ออกไปให้พ้นทาง “มึงไม่ได้มารับกูทุกวันหรือไง มีแต่กูนี่แหละที่ยอมนั่งโตโยต้าเก่าๆของมึงน่ะ!”
“พีค~” ร่างสูงใหญ่อาจจะเกินมาตรฐานชายไทยทั่วไปสักหน่อยของพี่คนโตบ้านธนบดีโถมร่างเข้าหาคนตัวบางกว่ามากที่นั่งอยู่บนโซฟาเดี่ยวจนคนที่นั่งรับไม่ไหว ล้มลงไปกับโซฟาพร้อมกัน ศีรษะเล็กโขกเข้ากับพนักที่ท้าวแขนอย่างแรงจนมึนไปหมด คนที่เป็นต้นเหตุตกใจลนลานเมื่อเห็นสายตาเขียวปั๊ดเหมือนสีผมของคนที่อยู่ใต้ร่างของเขา
“ไอ้ไบค์!!!”
.
.
“ฮัดชิ้ว”
ร่างสูงโปร่งในเสื้อกาวน์สีขาวสะอาดของแพทย์จามเสียงดังจนเพื่อนที่เดินอยู่ด้านหน้าหันมามองอย่างสงสัย หมอต่ายใช้มือข้างที่ไม่ได้ถือแฟ้มเอกสารขยี้จมูกเบาๆ ไม่รู้ว่าเพราะช่วงนี้อากาศเปลี่ยนหรือพักผ่อนไม่เพียงพอด้วยหรือเปล่าที่ทำให้เขารู้สึกว่าวันนี้ตัวเองจามบ่อยเกินไปแล้ว เขาไม่รู้สึกว่าตัวเองกำลังจะไม่สบาย ที่จามบ่อยแบบนี้ดูท่าจะเป็นเพราะอีกเหตุผลหนึ่งมากกว่ากระมัง
“ไอ้เด็กวิศวะไม่มาเหรอวันนี้”
โน้ตเอ่ยถามขึ้น ชะลอฝีเท้าให้เพื่อนตัวเองเดินขึ้นมาพร้อมกัน ตาเล็กตามแบบฉบับคนไทยเชื้อจีนที่ออกจะมากหน่อยเหล่มองใบหน้าเรียวของเพื่อนสนิท ต่ายก็ยังคงเป็นต่ายคนเดิม แต่มีอะไรบางอย่างที่ดูแปลกออกไปซึ่งเขาเองก็ไม่รู้เช่นกัน
“หือ อ๋อ นายบาสน่ะเหรอ” ต่ายหยิบไอโฟนออกมาจากกระเป๋ากางเกงสแล็ค มองหน้าจอที่นิ่งสนิทบอกแค่เวลาห้าโมงกว่าๆ อีกไม่กี่ชั่วโมงก็จะหมดเวรของวันนี้แล้ว “ไม่มามั้ง ไม่เห็นไลน์มาบอก ไม่มาก็ดีแล้ว เบื่อหน้าจะแย่ล่ะ”
“เหรอ” เพื่อนตัวเล็กตอบเสียงนิ่ง “ออกเวรไปกินข้าวกัน อยากกินสปาเกตตี้”
“อือ ได้ เดี๋ยวแวะเอารายงานไปส่งก่อนแล้วกัน”
ดวงตากลมล้อมด้วยแพขนตายาวมองเพื่อนสนิทตัวเองที่พยักหน้ารับก่อนที่จะขอตัวเดินแยกออกไปยังแผนกอื่น เจ้าตัวอาสานัดปราชญ์เอง ขายาวๆที่ก้าวอย่างมั่นคงไปตามทางเดินค่อยๆชะลอและหยุดลง เขาเอนพิงหลังที่กำแพงทางเดินหน้าห้องพัก ริมฝีปากบางเม้มแน่นในขณะที่มองโทรศัพท์รุ่นใหม่ในมืออย่างชั่งใจ เป็นความจริงที่วันนี้ไร้วี่แววการติดต่อจากเจ้าเด็กวิศวะอวดดีนั่น แถมไม่ได้มานั่งเฝ้าที่ร้านกาแฟเจ้าประจำในโรงพยาบาล เมื่อวานเจ้าตัวก็บอกเองว่าวันนี้จะติดต่อมาแต่ก็ไร้วี่แวว เขารู้สึกหงุดหงิดแปลกๆ มันเป็นอาการที่ตัวเขาเองก็ไม่ค่อยเข้าใจตัวเองเช่นกัน
ว่าที่คุณหมอถอนหายใจ เขาเคาะประตูห้องพักแพทย์สองสามครั้งและเปิดประตูเข้าไปด้านใน โต๊ะของอาจารย์หมอเป็นระเบียบเรียบร้อย มีตะกร้าใส่เอกสารที่วางไว้สำหรับให้นักศึกษาแพทย์ส่งรายงานประจำวัน มือเรียวเปิดเช็คความเรียบร้อยของรายงานตัวเอง แน่ใจว่าทุกอย่างโอเคแล้วเขาก็วางลงบนตะกร้าใส่เอกสารแล้วเดินออกมาจากห้อง เขาเดินลัดเลาะซ้ายขวาไปตามทางเดินเพื่อไปยังบริเวณห้องฉุกเฉินเพื่อทำหน้าที่ประจำวันของตัวเอง ห้องฉุกเฉินไม่เคยไม่ว่าง ถือเป็นเรื่องดีเพราะเขาจะได้สลัดเรื่องไร้สาระออกจากหัวเสียที
.
.
ชายหนุ่มสามคนในชุดนักศึกษาถูกระเบียบแต่ดูลำลองไม่ได้เป็นทางการเหมือนตอนเข้าเรียนและอยู่ในหน้าที่เดินเข้าไปในร้านอาหารอิตาเลียนชื่อดังย่านอโศก ร้านนี้ถือเป็นร้านประจำที่พวกเขามักจะพากันมาทานเมื่อมีโอกาสหรือวันไหนก็ตามที่ออกเวรเร็วกว่าปกติเหมือนเช่นทุกวันนี้ ร้านแน่นขนัดไปด้วยผู้คนเนื่องจากวันนี้เป็นวันหยุด โชคดีที่รอคิวไม่นาน ยืนรอหน้าร้านไม่ถึงสิบนาทีก็ได้เข้าไปภายในร้าน กลุ่มของเขาได้ที่นั่งติดผนังด้านในของร้าน ซึ่งพนักงานกำลังเก็บทำความสะอาดอยู่เนื่องจากลูกค้าโต๊ะก่อนหน้านี้เพิ่งลุกออกไป โน้ตรีบก้าวเข้าไปก่อนเพื่อที่จะแย่งที่นั่งด้านในที่เป็นโซฟา ในขณะที่ริมนอกนั้นเป็นเก้าอี้บุพนักไม้ธรรมดา ว่าที่คุณหมอตัวเล็กนั่งพิงไหล่ ไหลไปตามความนุ่มลื่นของเก้าอี้
“โคตรสบาย” เขาฮึมฮัมออกมาอย่างอารมณ์ดี ตบที่นั่งว่างข้างตัวเบาๆ “ต่ายมานั่งนี่เร็ว ให้ปราชญ์มันนั่งเก้าอี้แข็งๆไป”
ต่ายไม่รอช้า รีบก้าวเข้าไปตามที่เพื่อนเรียก ทิ้งให้ปราชญ์ต้องนั่งลงบนเก้าอี้ตัวนอกอย่างช่วยไม่ได้
“มึงตัวใหญ่ เดี๋ยวเบาะเค้ายุบ นั่งตรงนั้นแหละดีแล้ว” โน้ตให้เหตุผลที่ปราชญ์ต้องขยำทิชชู่ที่วางอยู่ตรงหน้าแล้วปาใส่ด้วยความหมั่นไส้
“มึงไม่คิดหรือไงว่ากูจะทำเก้าอี้พัง ให้กูไปนั่งข้างใน ไอ้เพื่อนเลว” ปราชญ์ตอกกลับ
“ไม่ ตรรกะนั้นไม่เคยอยู่ในหัวท่านกชกร”
“สั่งอาหารได้แล้ว หิวล่ะ”
ต่ายต้องเป็นฝ่ายห้ามทัพเสมอ เขารับเมนูอาหารมาจากพนักงานเสิร์ฟที่จัดโต๊ะเสร็จเรียบร้อยแล้ว เปิดดูผ่านๆเพราะอันที่จริงเขาก็มีเมนูที่คิดอยู่ในใจเรียบร้อยแล้ว เมื่อเลือกอาหารได้คนละสองสามอย่างพนักงานก็จากไป
“อาห์ อยากกินเบียร์” โน้ตซบหน้าลงกับโต๊ะไม้ เอียงหน้าแนบแก้มไปกับโต๊ะ
“กูกับต่ายต้องขับรถ มึงอะสบายอยู่คนเดียว แดกไปคนเดียวแล้วกัน” ปราชญ์กระแทกเสียงตอบ
“คนเดียวกินไม่อร่อย” คนตัวเล็กกว่าบ่นหงุงหงิง มือซนจับดอกไม้ที่อยู่ในแจกันประดับโต๊ะเล่น
ปราชญ์เลื่อนแจกันเดอกไม้ออกห่างอย่างอ่อนใจ ถ้าไม่ทำอย่างนั้นสงสัยกลับดอกไม้ที่อยู่ในแจกันเขาเละเทะหมด เมื่อเพื่อนไม่ให้เล่น โน้ตเลยหยิบไอแพดที่หยิบติดมือออกมาจากรถเล่นเกมแทน
“ปราชญ์แม่งเล่นเกมโคตรห่วย เล่นได้ไม่ถึงหมื่นก็ตายล่ะ” โน้ตหัวเราะเมื่อเปิดแอพเกมยอดฮิตขึ้นมาเล่นระหว่างรออาหาร
“กูไม่ได้เล่นเอาเป็นเอาตาย ไม่ได้หลับได้นอนจนมาเรียนสายเหมือนมึง”
“อ่อนแล้วไม่ยอมรับตลอดอะ”
มือใหญ่ของปราชญ์ยกขึ้นตบหัวโน้ตที่นั่งฝั่งตรงข้ามเต็มแรงเสียงดังผั๊วะ ต่ายเห็นแล้วเจ็บแทน แต่ก็ไม่คิดจะห้าม สองคนนี้ก็เล่นกันแบบนี้แต่ไหนแต่ไรแล้ว เขารู้ว่าปราชญ์ไมได้โกรธอะไรหรอก คงแค่คันไม้คันมือจนทนไม่ไหวมากกว่า โน้ตคลำหัวป้อยๆ สะบัดนิ้วกลางใส่แต่ก็ไม่ได้โวยวายอะไร เพื่อนตัวเล็กกว่าก้มหน้าก้มตาเล่นเกมสุดฮิตในขณะนี้อย่างจริงจัง ต่ายมองเห็นเจ้าตัวคุกกี้สีน้ำตาลที่วิ่งไล่เก็บเหรียญอย่างเหม่อลอย จะว่าไป ... ใครบางคนก็มักจะเล่นเกมนี้เป็นประจำในช่วงนี้เหมือนกัน
“...ต่าย”
“ต่าย!”
“ห๊ะ! โทษที มีอะไร”
ร่างโปร่งตกใจเมื่อถูกปราชญ์ที่นั่งฝั่งตรงข้ามเรียกเสียงดัง สะดุ้งนั่งตัวตรง ร่างสูงกว่าถอนใจ “พนักงานบอกว่าพิซซ่าหน้าผักโขมหมดแล้วเลยเปลี่ยนเป็นแซลมอน ตกลงไหม”
“อ๋อ โอเค ได้ๆ ไม่มีปัญหา” มือเรียวเสเลื่อนแว่นตากรอบหนาสีดำให้เข้าที่ มองซ้ายมองขวาแล้วเอนพิงพนักโซฟาเหมือนเดิม
“ตอนแรกก็ว่ากินข้าวเสร็จแล้วค่อยคุย แต่คุยตอนนี้เลยแล้วกันว่ะ” ปราชญ์ถอนใจเฮือกใหญ่ เปิดประเด็นจนใบหน้าเนียนขมวดคิ้วด้วยความงุนงง
“จะดีเหรอวะปราชญ์ เดี๋ยวจะแดกข้าวไม่ลงกันนา...” โน้ตลากเสียงยาว ปิดเคสไอแพดลงเสียงดังปั่บ ใบหน้าตี๋มองเพื่อนที่นั่งข้างๆ
“แดกไม่ลงก็ห่อกลับบ้าน มึงก็เอากลับไปแดกต่อที่หอ” ปราชญ์สะบัดเสียงใส่
ต่ายทำหน้างงกับคำพูดของเพื่อนทั้งสองคน เขาไม่ค่อยเข้าใจว่าทั้งสองคนต้องการจะสื่ออะไร รู้แค่อย่างเดียวว่าประเด็นของเรื่องนั้นมันต้องเป็นที่ตัวเขาแน่นอน
“มีอะไรหรือเปล่า” เสียงแหบถามขึ้นแผ่วเบา เขาเห็นสายตาของเพื่อนทั้งสองคู่จ้องมองมาด้วยความจริงจัง ไม่มีวี่แววล้อเล่นเหมือนอย่างเคย
“ต่าย กูจะถามอีกครั้ง ไอ้เด็กวิศวะนั่น มึงคิดยังไงกับมัน” ปราชญ์เปิดประเด็นด้วยคำถามที่ตรงและชัดเจน ไม่มีอ้อมค้อมให้เสียเรื่อง มันเป็นนิสัยของเขาอยู่แล้วที่พูดจาวกวนไปมาไม่เป็น
“เดี๋ยวกูขัดแป๊บ ปราชญ์มึงก็จริงจังไปป่ะวะ กูบอกก่อนว่าพวกกูไม่ได้รังเกียจนะต่าย แต่ถ้ามึงไม่เต็มใจหรือไม่ชอบ กูว่าพวกกูจะไปบอกให้น้องมันหยุดแค่นี้” โน้ตรีบแทรกขึ้นมาเพราะกลัวเพื่อนจะเข้าใจผิดไปเสียก่อน
“คือถ้ามึงไม่ชอบก็บอกน้องมันไป หรือถ้ามึงอยากรักษาน้ำใจพวกกูจัดการให้ได้นะ”
ชายหนุ่มร่างสูงที่สุดในกลุ่มเอ่ยเสียงเครียด เขาเองก็ไม่แน่ใจว่าเพื่อนของเขารู้สึกยังไงที่อยู่ดีๆก็มีผู้ชายมาตามจีบ ตั้งแต่รู้จักกันมาเขาเองก็พอรู้ว่าเพื่อนของเขาค่อนข้างดังในหมู่เด็กแพทย์ ทั้งรุ่นพี่และรุ่นน้องก็สนใจ เพียงแต่เจ้าตัวไม่ได้คิดอะไรหรือให้ความสนใจกับใครเป็นพิเศษเท่านั้น อาจจะเพราะบรรยากาศที่คาดเดาไม่ได้รอบตัวที่ทำให้ใครต่อใครหลายคนถอยห่างออกไปก่อน แต่กับเด็กวิศวะคนนั้นมันต่างกันออกไป เขาปล่อยผ่านเรื่องนี้ไปหนึ่งครั้งแล้ว ครั้งนี้ต้องเคลียร์ให้ชัดเจน!
“ก็บอกแล้วมันฟังที่ไหน” ต่ายตอบเสียงเหนื่อย ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ “ไม่รู้ อยากทำอะไรก็ปล่อยมันไป”
“จะไม่รู้ไม่ได้นะต่าย นี่มันไม่ใช่เรื่องเล็กๆนะ น้องมันเป็น “ผู้ชาย” มึงเข้าใจไหม กูกับโน้ตไม่ได้ไม่พอใจที่มีคนมาจีบมึง แต่เพราะนั่นมันเป็นผู้ชายแล้วยังเด็กกว่า วุฒิภาวะมันเพียงพอที่จะเข้าใจและยอมรับจุดนี้ได้หรือเปล่า กูว่าไม่ คนอื่นจะมองมึงว่ายังไง”
“กูไม่ได้สนใจคนอื่น”
มือขาวหยิบโทรศัพท์ที่อยู่ในมือมาหมุนเล่นเหมือนกับคนใช้ความคิด มันเป็นความจริงที่ว่าตัวเขาเองไม่ได้สนใจคนอื่นตามที่ปากว่า แต่ประเด็นของเรื่องนี้มันไม่ใช่แค่นั้น ต่ายมองเพื่อนตัวสูงของตัวเองที่นั่งกอดอก สายตาจ้องตรงมาที่เขาอย่างต้องการคำตอบ ปกติปราชญ์จะเป็นคนง่ายๆ สบายๆ ไม่ค่อยสนใจอะไรมากมายเท่าไร แต่ต่ายรู้ว่าปราชญ์เป็นคนที่รักและเป็นห่วงเพื่อนมากแค่ไหน ... นั่นหมายถึง เขาในตอนนี้
“งั้นกูสรุปนะๆ ใจเย็นๆ สรุปแล้วคือตามที่เราเข้าใจกันแต่แรก น้องมันจีบต่าย แล้วต่ายก็โอเคใช่ไหม คือถ้าคิดแบบนี้พวกกูจะได้เบาใจ เพราะนั่นเป็นเรื่องที่ต่ายตัดสินใจแล้ว โอเคไหมปราชญ์” โน้ตรีบแทรกขึ้นมาไกล่เกลี่ยเมื่อรู้สึกว่าบรรยากาศชักจะตึงเครียดเข้าไปทุกที
“ไม่โอเค”
“ก็คือไม่ชอบใช่ไหม งั้นมึงก็บอกน้องมันไปให้จบๆ เรื่องนี้มันดังไปทั้งคณะแล้วมึงรู้ไหม” ปราชญ์เริ่มขึ้นเสียง ชักจะงงๆกับที่คนตอบพูดวกไปวนมา
“ก็บอกแล้วว่าไม่สนใจคนอื่น”
“ไอ้ต่าย!”
“ปราชชชชชชชชชชญ์ มึงอย่าอารมณ์เสียสิวะ” โน้ตรีบยกมือห้ามเมื่อเพื่อนที่นั่งฝั่งตรงข้ามเริ่มมีน้ำโห จากที่นั่งกอดอกรับฟังดีๆกลับยืดตัวตรง มือใหญ่ตบลงกลางโต๊ะเสียงดัง คนตัวเล็กกว่าใช้เท้าสะกิดหน้าแข้งอีกฝ่ายใต้โต๊ะให้รู้สึกตัว “มึงอย่าเสียงดังสิ โต๊ะข้างๆมองแล้วนะเว้ย ดีนะที่ร้านนี้คนคุยกันเสียงดัง ไม่งั้นนะมึง ได้ยินกันทั้งร้าน”
“สงสัยอาหารวันนี้คงไม่อร่อยเหมือนทุกวันแล้วล่ะมั้ง” เสียงแหบเปรยขึ้นเบาๆ มือเล็กยังคงหมุนโทรศัพท์ในมือเล่น พลิกไปพลิกมา
“ถ้ารอมันติดต่อมาขนาดนี้กูก็คงจะพอรู้..." โน้ตพูดขึ้นพร้อมกับถอนหายใจ เห็นเพื่อนตาสวยหันมามองเขาด้วยสีหน้างุนงง "ต่ายรอน้องมันติดต่อมาหรือเปล่า วันนี้วุ่นวายกับมือถือทั้งวันเลยนะรู้ตัวบ้างมั้ย?"
"ห๊ะ ประสาท ก็ดูเวลา"
"แล้วนาฬิกาที่อยู่บนข้อมือนั่นใช้ดูไม่ได้หรือไง" ปราชญ์พูดกระแนะกระแหน
"มึงเป็นไรเนี่ยปราชญ์ เลิกยุ่งกับกูสักที"
"กูยุ่งเพราะเห็นมึงเป็นเพื่อนนะต่าย กูไม่สนใจคนอื่นเหมือนที่มึงบอกว่ามึงเองก็ไม่สนเหมือนกันนั่นแหละ เพราะกูรู้ว่าเวลามึงตัดสินใจอะไรไปแล้ว พวกกูก็เข้าไปเปลี่ยนความคิดมึงไม่ได้เหมือนกัน แต่มึงรู้มั้ยว่าเรื่องแบบนี้ต้องคิดดีๆ น้องมันจริงจัง พวกกูเห็นแล้ว แต่มึงล่ะ มึงโตกว่ามัน มึงน่าจะเข้าใจ ถ้ามันไม่ได้ตามตื้อมึงแบบนี้ตลอดไป ไม่ทุ่มถึงขนาดนั่งรอมึงออกเวรทุกวันแบบเดิม มึงจะโอเคไหม บอกตามตรง มันจริงจังกูก็เห็นแล้วแต่มันยังไม่ได้ทำอะไรให้พวกกูรู้สึกวางใจ กูรู้มึงก็รู้สึก"
ปราชญ์รู้สึกตัวเองพูดได้ยาวที่สุดในชีวิตก็วันนี้ อันที่จริงตัวเขาเองก็ไม่ได้ออกปากพูดเรื่องแบบนี้กับอีกฝ่ายมากมายนัก ต่ายเป็นคนเก่งและมั่นใจในตัวเองมาก จนบางทีอาจจะสุดโต่งและงี่เง่าเป็นบางครั้ง แต่ถึงรู้ว่าที่พูดไปเจ้าตัวอาจจะไม่เก็บมาใส่ใจเท่าไร เขาก็ยังอยากจะพูด
"ปราชญ์มันเป็นห่วงนะต่าย" โน้ตเอ้ยขึ้นเสียงเบาเมื่อเพื่อนอีกสองึนเงียบลง ตบไหล่บางเบาๆ "หิวล่ะ เร่งอาหารหน่อยดิปราชญ์ จะกินควายได้ทั้งตัวล่ะ"
"กินพวกเดียวกันก็ได้เนอะคนเรา" ต่ายพูดแหย่ เท่านั้นคนถูกแหย่ก็ดิ้นพล่าน มองหน้าเพื่อนที่นั่งข้างๆอย่างเจ็บใจ
ปราชญ์มองแล้วถอนหายใจ ริมฝีปากอิ่มคลี่ยิ้มบางๆ "ร้านนี้ไม่มียอดหญ้าให้มันกินด้วยดิ"
ต่ายหัวเราะเบาๆ โน้ตค้อนเพื่อนทั้งสองคนของตัวเองที่เมื่อครู่ยังพูดกันเสียงเย็นเหมือนจะฆ่ากันให้ได้ แต่ตอนนี้เข้าขากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยจนเขาโดนรุมอยู่คนเดียว นี่ถ้าสองสาวในกลุ่มมาด้วยเขายังจะพอมีคนโอ๋บ้าง
เป็นแบบนี้ทุกที ไอ้พวกกรุ๊ปบีเอ้ย !
.
.
---- *
PEAK -- BY. NARUTAN
PEAK -- BY. KLUNATIC
หัวข้อ: ◎ เสื้อกาวน์หมอไม่อุ่นเท่าเสื้อช๊อปวิศวะ ◎ ชิงเล่มพิเศษพี่ปราชญ์ CHECKMATE กัน! (อ่าน 676159 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก