.
.
เกือบสี่ทุ่มกว่าจะได้แยกย้ายกันกลับบ้าน ต่ายมองถนนหนทางที่โล่งผิดกับช่วงหัวค่ำอย่างเห็นได้ชัด รถยนต์เริ่มเบาบางลงเพราะวันนี้เป็นวันอาทิตย์ วันรุ่งขึ้นป็นวันทำงานและเข้าเรียนของใครหลายคน เพราะฉะนั้นแม้เป็นย่านที่เต็มไปด้วยแหล่งท่องเที่ยวกลางคืนการจราจรก็ไม่ติดัดนัก ร่างโปร่งมองไฟแดง เขาบิดขี้เกียจเล็กน้อยไล่ความเมื่อยขบ มือข้างหนึ่งคลึงบ่าของตัวเอง รู้สึกว่าเส้นสายตึงไปหมด ตากลมเหลือบมองที่นั่งข้างคนขับที่มีถุงพลาสติกประทับตราร้านซักรีดวางอยู่ ภายในคือเสื้อช๊อปคณะวิศวกรรมศาสตร์ของใครอีกคนที่มักจะเข้ามาวุ่นวายในชีวิตประจำวัน
ร่างโปร่งถอนหายใจ หันกลับไปมองเส้นทางเบื้องหน้าเมื่อเห็นว่าสัญญานไฟเปลี่ยนเป็นสีเขียวแล้ว แม้ถนนโล่ง เขาก็ไม่ได้ขับเร็วเท่าไรนัก อันที่จริงขับดูวิวข้างทางไปเรื่อยๆก็เพลินดี แม้จะเป็นป่าคอนกรีตใจกลางเมืองหลวงที่วุ่นวายก็ตาม
บางที เขาอาจจะต้องการเวลาคิดอะไรหลายๆอย่าง
ใช้เวลาไม่นานเขาก็ขับรถถึงทางเข้าหมู่บ้าน เขาขับรถเลี้ยวตามซอกซอยด้วยความเคยชินและจอดลงที่บ้านหลังเล็กของตัวเอง อันที่จริงมันเป็นบ้านที่พ่อแม่เขาซื้อไว้ให้คนอื่นเช่า แต่พอเขาเรียนหมอ ขับรถกลับบ้านที่อยู่แถวชานเมืองทุกวันไม่ไหว เขาเลยได้ย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่แทน หยุดยาวสักครั้งถึงได้กลับบ้านบ้าง พ่อกับแม่เลยกลัวเขาเหงา ส่งเจ้าพิซซ่ามาอยู่เป็นเพื่อนอีกตัว ที่จริงมันก็ช่วยแก้เหงาได้ดีทีเดียว มีบางครั้งที่เขาแอบสงสารมันบ้าง เพราะเขาไม่ค่อยมีเวลาเล่นกับมันเท่าไรนัก ขาเรียวก้าวลงจากรถเพื่อเดินไปเปิดประตูรั้ว เห็นเจ้าเพื่อนสี่ขาของตัวเองที่เมื่อได้ยินเสียงรถก็หูกระติก วิ่งกระโดดโลดเต้นไปมาพร้อมเห่าเสียงแหลมจนเจ้าของกลัวว่ามันจะรบกวนเพื่อนบ้าน เขาก้มลงอุ้มมันขึ้นบ่า เจ้าพิซซ่าขยับดุ๊กดิ๊กไปมา แต่ก็ยอมหยุดเห่าโดยดี เขาเปิดประตูรั้วจนสุด แล้วเดินกลับไปที่รถพร้อมกับเจ้าสี่ขาที่ดูจะตื่นเต้นทุกครั้งทั้งที่เขาเองก็ทำแบบนี้เหมือนเดิมทุกวัน ต่ายวางมันลงที่เบาะข้างคนขับ แล้วค่อยๆถอยรถเข้าลานจอดในตัวบ้าน
เขาเคลียร์ของใช้วันนี้ออกจากรถ พลางเหลือบตามองถุงร้านซักรีดว่าควรเอาลงด้วยหรือไม่ เจ้าตัวก็ไม่โผล่หัวมาเอาคืนสักทีตั้งแต่วันศุกร์แล้ว พรุ่งนี้วันจันทร์ก็ต้องใช้ใส่ไปเรียน คิดแล้วก็ขมวดคิ้ว หรือว่าอีกฝ่ายหวังจะให้เขาถือไปคืนเหมือนคราวก่อนกัน ต่ายส่ายหน้าเล็กน้อย เขาเลิกสนใจ วางทิ้งไว้แบบนั้น มือข้างหนึ่งประคองเจ้าพิซซ่าที่กระโดดเข้ามาเกาะอย่างรู้งานว่าได้เวลาลงจากรถแล้ว อีกข้างหยิบบรรดาข้าวของที่ไม่ได้ใช้วันพรุ่งนี้ออกจากรถ
ถ้าอยากจะได้เสื้อคืนก็มาเอาเองแล้วกัน
.
.
ทุกวันจันทร์ตอนเช้าจะมีแม่บ้านจะเข้ามาทำความสะอาดบ้าน ป้านวลเป็นแม่บ้านที่อยู่บ้านหลังใหญ่ของเขาที่อยู่แถบชานเมือง พ่อกับแม่จะให้คนขับรถพาป้าแกมาช่วยจัดการงานบ้านของบ้านหลังนี้ แต่อันที่จริงป้านวลก็แทบไม่ต้องทำอะไรมากนอกจากกวาดถูบ้านเล็กน้อย และเตรียมอาหารง่ายๆที่อุ่นทานได้ หรือจับต้มๆทอดๆได้อย่างรวดเร็วใส่กล่องพลาสติกแช่ฟรีซเอาไว้ให้เขา ป้านวลจะเข้ามาดูแลบ้านนี้สองสามวันครั้งแล้วแต่โอกาส ต่ายเคยชินกับเสียงเห่าเล็กแหลมของเจ้าพิซซ่าที่ต้อนรับคนคุ้นเคย เขาจึงนอนกลิ้งบนเตียงต่อ ตากลมปรือมองเวลาตีห้าครึ่ง ฟ้ายังคงมืด แสงแรกของวันยังไม่สาดแสงเต็มที่
เช้าไปหรือเปล่านะ
ต่ายผุดลุกขึ้นเมื่อเห็นว่าเป็นเวลาเช้าผิดปกติ ปกติป้านวลจะมาถึงบ้านจังหวะที่เขาอาบน้ำแต่งตัวเสร็จเตรียมออกไปเข้าเวรช่วงเช้าทุกครั้ง หล่อนจะคะยั้นคะยอให้เขาทานอาหารเช้ามื้อใหญ่ที่เตรียมเอาไว้ให้ก่อนออกจากบ้านทุกที ซึ่งนั่นก็เป็นเวลาหกโมงกว่าเกือบเจ็ดโมงเช้า แต่เวลานี้เพิ่งจะตีห้าครึ่ง และเจ้าพิซซ่ายังเห่าไม่ยอมหยุด เสียงก๊อกแก๊งจากประตูรั้วทำให้ต่ายรู้สึกท่าทางไม่ค่อยดี เพราะปกติแล้วถ้าป้านวลแกมาถึงจะไขกุญแจเข้ามาในบ้านเลย และเจ้าพิซซ่าก็มักจะหยุดเห่าเมื่อมีคนคุ้นเคยลูบหัวลูบหลังทันที ขายาวก้าวลงจากเตียง แง้มม่านผืนหนาที่บดบังแสงจากภายนอกได้อย่างดีเยี่ยม เขาเห็นรถคันใหญ่ที่ไม่คุ้นเคยจอดที่หน้าบ้าน เห็นคนตัวใหญ่นั่งยองๆเอื้อมมือลอดประตูรั้วเข้ามาลูบหัวเกาคอเจ้าสุนัขสี่ขาของเขาเบาๆจนมันนอนเกลือกกลิ้งกับพื้น
ว่าที่คุณหมอทำหน้ายุ่ง อารมณ์เสียขึ้นมาเพราะถูกปลุกก่อนเวลาตื่นปกติ ร่างโปร่งเดินตึงตังลงบันไดมาชั้นล่างของบ้าน เปิดประตูบ้านออกไปด้วยความหงุดหงิดเล็กน้อย แต่ยิ่งเห็นใบหน้าคมนั่นเงยหน้าขึ้นมาทำตาโตใส่พร้อมรอยยิ้มกว้างยิ่งหงุดหงิดมากกว่าปกติ
"มาทำอะไรแต่เช้า" เสียงแหบแห้งถามขึ้นอย่างคนเพิ่งตื่นนอน เขากระแอมในลำคอเล็กน้อยเนื่องจากคอแห้งผาก
ชายหนุ่มในชุดนักศึกษาที่ดูไม่ค่อยเป็นระเบียบเท่าไรเพราะปล่อยชายเสื้อเชิ้ตออกมานอกกางเกงยีนส์สีเข้มจนเกือบดำผุดลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เมื่อไร้มือใหญ่ลูบไล้เกา เจ้าพิซซ่าเลยกลิ้งลุกขึ้นวิ่งไปวนรอบๆเจ้าของมันแทนอย่างร่าเริง ร่างสูงเห็นคนตัวเล็กกว่าแม้จะสูงเกือบๆเท่ากันก้มตัวลงอุ้มสุนัขขึ้นบ่า ปล่อยมันดมไปตามลำคอขาว
อยากเกิดเป็นหมาก็วันนี้ล่ะไอ้บาสเอ้ย
"มารับพี่ต่าย" บายหนุ่มตอบพร้อมรอยยิ้ม เห็นใบหน้าเรียวนั่นมีสีหน้างุนงง เลิกคิ้วขึ้นอย่างเป็นนิสัยเวลาสงสัย "แต่ไม่รู้ว่าวันนี้พี่ต่ายจะเข้าเวรกี่โมง เลยรีบมา ให้ผมเข้าไปรอข้างในหน่อยสิ ยุงกัดอะพี่ นะครับ นะ"
"มาทำไม ไปเองได้" ต่ายเถียงกลับ งงที่อีกฝ่ายปุบปับมาแต่เช้ามืดแบบนี้ไม่น้อย เขาเหลือบเห็นรถมิคูเปอร์คันใหญ่แปลกตากว่ารุ่นที่เป็นสมัยนิยมอย่างแปลกใจ มันจอดที่หน้าบ้านเขา นั่นหมายความว่า ... "รถนายเหรอ"
"ไม่ใช่ แต่ใช้ได้" บาสตอบ เกาะลูกกรงรั้วสแตนเลสหน้าบ้านพร้อมยื่นใบหน้าเข้ามาชิดกับรั้ว
"ไปขโมยเขามาหรือเปล่า" ต่ายถามหวาดๆ ถึงแม้จะเป็นมินิแต่ก็เป็นคันใหญ่ ดูไปก็เหมาะกับคนขับที่เป็นผู้ชายดี
"เฮ้ย เห็นผมเป็นคนยังไงเนี่ย ของพี่ต่างหาก" บาสตอบ เขาตอบไม่หมดว่าพี่ที่ให้ยืมมานั้นดันไม่ใช่พี่ชายร่วมสายเลือด แต่ก็ไม่ได้โกหกนี่นา "ว่าแต่เปิดประตูหน่อยสิครับ ยุงกัดผมจนตัวลายไปหมดแล้วนะ ถ้าผมเป็นไข้เลือดออกขึ้นมาทำยังไงอะ คุณหมอจิระภัทรต้องมาดูแลผมนะ"
ต่ายเบ้ปาก รู้สึกหายง่วงขึ้นมาทันทีเมื่อเจอคนตัวใหญ่มาส่งเสียงง๊องแง๊งแต่เช้า เขาถอนหายใจ รู้สึกตัวเองแก่ขึ้นอีกสักปี ตากลมหรี่มองคนตัวสูงใหญ่ที่เกาะรั้วแน่น ทำหน้าตาน่าสงสาร แต่ขอโทษทีเถอะ ดูอย่างไรมันก็น่าหมั่นไส้เป็นบ้า
"เข้าไปรอในรถสิ แค่นี้ยุงก็ไม่กัดแล้ว โง่จริง"
ว่าที่คุณหมอหมุนตัวกลับเข้าบ้านพร้อมเจ้าหมาบีเกิ้ล ไม่สนใจคนตัวโตที่ทำตาละห้อยมอง จะส่งเสียงเรียกโวยวายก็ไม่ได้เพราะเวลานี้ฟ้ายังไม่สว่างดี กลัวว่าก่อนที่เจ้าของบ้านจะเปิดประตูบ้านออกมาต้อนรับเขาจะถูกเพื่อนบ้านแถวนี้แจ้งยามให้มาลากเขาไปมากกว่า บาสยอมแพ้ ชายหนุ่มหมุนตัวกลับไปที่รถ เปิดประตูเข้าไปนั่งเอนเบาะนอนรอ
ผ้าม่านห้องนั่งเล่นถูกแง้มเปิดนิดหน่อย ดวงตากลมล้อมกรอบด้วยแพขนตายาวมองลอดช่องเล็กๆนั่น เมื่อเห็นอีกฝ่ายขึ้นรถไปนั่งรอแต่โดยดีก็ยิ้มมุมปากเพียงชั่วครู่ มือขาวยกขึ้นจับแว่นสายตาให้ขยับเข้าที่ เขาปล่อยเจ้าพิซซ่าลงบนพื้น ให้มันวิ่งไปรอบๆโซฟาเล่น จากนั้นมันก็กระโดดขึ้นไปนอนบนโซฟาตัวประจำของมัน แล้วหรี่ตามองเขา
"มีความผิดนะพิซซ่า ญาติดีกับคนที่ฉันยังไม่อนุญาตเนี่ย" ต่ายเอ็ด มือเรียวตบลงเบาๆที่หัวเล็กๆ แต่เพราะไม่เคยดุอย่างจริงจัง เจ้าหมาตัวเล็กเลยไม่ค่อยกลัวเจ้าของมันเท่าไร มันกลิ้งเกลือกรับมือที่ลูบไล้ลำตัวอย่างสบายอารมณ์ ทำหน้าตามีความสุข
"หึ นั่นก็เหมือนหมาไม่มีผิด"
ใช้เวลาไม่นานในการทำธุระส่วนตัวยามเช้า เมื่อต่ายเดินลงมาชั้นล่างของบ้านก็เกือบเจ็ดโมงแล้ว เขาได้ยินเสียงทุ้มพูดคุยอย่างร่าเริงดังลั่นออกมาจากห้องครัวของบ้าน พร้อมกับเสียงเห่าเล็กแหลมของพิซซ่า ต่ายขมวดคิ้วแน่นด้วยความงง เขาเร่งก้าวายาวๆไปในทิศทางนั้น ประตูห้องครัวถูกเปิดออกกว้าง เขาเห็นชายหนุ่มรุ่นน้องตัวโตที่นั่งบนพื้น มือใหญ่ลูบขนสั้นของเจ้าสุนัขอย่างเพลิดเพลินในขณะที่เงยหน้าพูดคุยกับหญิงวัยกลางคนอย่างเป็นกันเอง
ใช้มารยาอะไรหลอกล่อป้านวลถึงยอมเปิดประตูให้เข้ามาในบ้านกัน
เสียงฝีเท้าของเจ้าของบ้านคงเป็นที่คุ้นเคยของยามประจำบ้าน พิซซ่าที่กำลังนอนตาปรือจึงลุกพรวดขึ้นวิ่งมาหาเขาที่ยืนกอดอกอยู่ที่ประตูทางเข้าห้องครัว ต่ายเห็นร่างสูงที่แทบจะลุกพรวดตามกันมาแล้วเบ้ปาก
"เข้ามาทำไม" เขาถามเสียงห้วน
"ก็รอในรถมันเมื่อยอ่า เลยออกมาบิดขี้เกียจ พอดีกับที่พี่สาวคนนี้มาพอดี พอบอกว่ามารอพี่ต่ายไปเข้าเวรก็เลยได้เข้ามา" บาสอธิบายสั้นๆ หันไปยิ้มแฉ่งให้ป้านวลที่ยิ้มขำ
"คุณบาสก็ เรียกพี่สาวเชียว" หล่อนหัวเราะคิก "ตอนแรกป้าก็ไม่ไว้ใจหรอกค่ะ ใครก็ไม่รู้แถมดูท่าทางไม่ใช่เพื่อนน้องต่ายด้วย แต่เจ้าพิซซ่านี่สิ ดูคุ้นเคยกันเชียว ทั้งๆที่ไม่ค่อยคุ้นกับใครง่ายๆ ขนาดลุงชัยคนขับรถยังแง่งๆใส่ทุกครั้ง แต่พอเห็นคุณบาสก็วิ่งเข้าไปหาหน้ารั้วเชียว ป้าก็เลยยอมให้เข้ามา เห็นคุ้นเคยกัน"
"พันธุ์เดียวกันจะไม่คุ้นกันได้ไง" ต่ายบ่นพึมพำกับตัวเอง ตวัดตาก้มลงมองเจ้าสี่ขาที่คลอเคลียด้วยความอ่อนใจ "เปลี่ยนข้างแล้วเหรอพิซซ่า"
พิซซ่าส่งเสียงงี้ดง้าดในลำคอทำตาละห้อยอย่างสำนึกผิด ต่ายถอนใจ เขาหันไปรับจานอาหารที่ใส่อาหารเม็ดผสมจนพูนจากป้านวลที่เตรียมไว้ให้เสร็จสรรพวางลงตรงหน้า เท่านั้นเจ้าพิซซ่าก็กระโดดโลดเต้น วิ่งตามกลิ่นอาหารที่เจ้าของมันถือออกไปนอกบ้านอย่างอารมณ์ดี
ปกติแล้วพิซซ่าจะกินข้าวที่ระเบียงหน้าบ้าน ถึงแม้จะรักสุนัขแต่ด้วยความที่เรียนแพทย์ทำให้เขาต้องติดนิสัยรักสะอาดมาอย่างเลี่ยงไม่ได้ เขาไม่อนุญาตให้พิซซ่าใช้ชีวิตไปเกินกว่าขอบเขตหน้าบ้าน ห้องนั่งเล่น และห้องครัวที่อยู่ชั้นล่างของบ้าน และจะไม่อุ้มเล่นในช่วงเช้าเด็ดขาด เพราะชุดของเขาต้องสะอาดเมื่อออกจากบ้าน ส่วนเวลาอื่นคืออีกเรื่อง ถึงแม้จะไม่อุ้ม แต่เจ้าสี่ขาก็รับรู้ได้ว่าเจ้านายรักมัน มือขาววางชามข้าวลงบนพื้นที่ประจำ เขาลูบหัวเล็กของมันเบาๆในระหว่างที่มันกำลังก้มลงกินข้าว
"ถ้าเป็นไอ้สองตัวที่บ้านผมนะ ไปจับมันตอนกินข้าวนี่มันจะงับผมแทน" บาสพูดลอยๆเมื่อเห็นเจ้าพิซซ่าดูจะพอใจที่กินไปมีมือนุ่มๆมาลูบไป
ได้รับความเอาใจใส่ทุกเช้าขนาดนี้ ชีวิตเอ็งน่าอิจฉาเกินไปล่ะพิซซ่า
"แล้วกินอะไรมาหรือยัง" ต่ายถามขึ้น เขาลุกขึ้นเดินนำเข้าไปภายในบ้าน ทิ้งเจ้าสี่ขาให้จัดการอาหารตรงหน้าตัวเดียว
"ไม่อะพี่ ตื่นเช้ามากแล้วคลื่นไส้ไม่อยากกินอะไร" บาสตอบ กุมท้องที่รู้สึกโหวงๆมาแต่เช้า
อันที่จริงอย่าเรียกว่าตื่นเช้าเลยดีกว่า เขาแทบไม่ได้นอนด้วยความตื่นเต้น เมื่อคืนกว่าจะไปเอารถที่บ้านพี่พีคก็ดึกมาแล้ว แถมไอ้พี่ไบค์ยังแกล้งขับวนไปวนมาด้วยความอิจฉาที่เขาจะได้ใช้รถคันนี้ แทนที่จะได้รีบไปส่งพี่พีคกลับบ้านแล้วรีบกลับมา มันดันพาเขาแวะนั่นแวะนี่ตามทางจนดึกดื่น แต่ก็ดีเพระนอกจากมันจะโดนพี่พีคเงียบใส่ด้วยความเอือมระอาตลอดทางแล้ว มันยังต้องเสียเงินเลี้ยงข้าวน้องอีกสองมื้อด้วยความไม่เต็มใจเพราะเขาไม่ได้พกอะไรออกมาจากบ้านเลย
แม้กระทั่งกระเป๋าเงินและโทรศัพท์มือถือก็ตาม ...
ว่าที่คุณหมอขมวดคิ้วเมื่อได้ยินคำตอบ รู้ทั้งรู้ว่าจริงๆแล้วถึงแม้อนาคตข้างหน้าจะต้องเป็นแพทย์ที่ไม่ได้มีแม้แต่เวลาส่วนตัวหรือเวลารับประทานอาหารให้ตรงเวลาดังที่บรรดาแพทย์ชอบเตือนคนไข้ให้ทานอาหารที่มีประโยชน์ให้ครบห้าหมู่ และตรงเวลาสามมื้อ แต่ตัวเองทำไม่เคยได้ ในขณะที่ยังพอมีเวลาและโอกาส เขาก็รู้สึกว่ามันควรจะเป็นกิจวัตรประจำวันที่ควรทำอยู่ดี
"แล้วปกติกินอะไรตอนเช้า" ขาเรียวหยุดอยู่ที่ห้องครัวที่ป้านวลกำลังทำอาหารเช้าแบบเต็มอัตราอยู่ กลิ่นข้าวข้าวต้มโรยด้วยกระเทียมเจียวและต้นหอมส่งกลิ่นเรียกน้ำย่อยให้ร้องโครกคราก
"กาแฟเย็นป้ารถเข็นหน้าม. ... แต่ว่าตอนนี้เกิดอยากจะกินชุดใหญ่แล้วอะพี่"
หญิงเลยวัยกลางคนยืนล้างถ้วยชามอยู่ที่อ่างล้างจาน หล่อนเหลือบตามองผ่านประตูที่เปิดกว้างไป ชายหนุ่มสองคนกำลังนั่งรับประทานอาหารอยู่บนโต๊ะไม้ตัวใหญ่ในห้องทานข้าวที่อยู่ถัดจากห้องครัว คนตัวโตกว่าน้องต่ายของเธอมองยังไงก็ไม่มีท่าทางหรือบุคลิกลักษณะที่จะเรียนแพทยศาสตร์ ไม่เหมือนกับคุณโน้ตหรือคุณปราชญ์ที่แม้จะดูห่ามกว่าน้องต่าย แต่ก็ยังมีความเป็นไปได้เกินหกสิบเปอร์เซ็นต์ นี่แม้สักเปอร์เซ็นต์เดียวหล่อนก็ดูไม่ออก
แต่ทีท่าของต่ายเองก็ไม่ได้ต่อต้านอะไร ซ้ำยังไม่ได้แสดงอาการไม่พอใจที่ถูกบุกรุกพื้นที่ส่วนตัวแถมยังอนุญาตให้นั่งกินข้าวเช้าด้วยกัน แปลว่าอย่างไรก็คงจะสนิทสนมกันในระดับหนึ่ง และจากการที่ได้พูดคุยกันสักครู่หล่อนก็รู้สึดว่าเด็กหนุ่มคนนั้นไม่ใช่คนไม่ดีอะไร เพียงแต่ค้อนข้างจะแปลกใจ ไม่ค่อยมีคนที่นิสัยแบบนี้เข้าหาน้องต่ายสักเท่าไร อย่างมากก็รู้จักกันแค่ผิวเผินเท่านั้น หล่อนมองชายหนุ่มร่างสูงผิวกรำแดดอย่างคนเล่นกีฬาสุขภาพดีแล้วยิ้ม
บางทีการที่น้องต่ายจะคบคนที่มีนิสับแบบตรงกันข้ามแบบนี้บ้างก็น่าจะดีเหมือนกัน
.
.
บาสเดินลูบท้องออกมาจากบ้าน เขาไม่ได้ทานอาหารเช้าเยอะขนาดนี้มานานแล้ว ข้าวต้มหมูสับโรยไข่ฝอยและกระเทียมเจียวถูกเขาเบิ้ลไปสามชามใหญ่ๆ โดยที่เจ้าของบ้านเหลือบตามองประหลับประเหลือกเพราะเจ้าตัวทานไปแค่ชามเดียว แต่ก็ไม่ได้ห้ามอะไร ชายหนุ่มเหลือบมองร่างโปร่งที่เดินเข้าไปใกล้ตัวรถเบนซ์ของตัวเอง ปลดล็อกรถแล้วเข้าไปนั่ง
"เฮ้ๆ พี่ต่าย ผมมารับนะ ไปรถผมสิ" บาสรีบเดินเข้าไปรั้งประตูรถเอาไว้ไม่ให้ปิด โชคดีที่คนที่อยู่ด้านในรถไม่ได้กระชากประตูปิดแรงนักแต่ก็ต้องใช้แรงยื้อกันพอสมควร
ต่ายเหนื่อยใจ ปล่อยให้คนตัวใหญ่แรงเยอะกว่าเป็นฝ่ายได้เปรียบ ดึงประตูรถเปิดออกกว้าง เกาะประตูรถฝั่งคนขับไม่ให้ปิดแน่น
"นายก็ไปรถคันที่นายขับมา ฉันก็ขับรถฉันไปตามปกติเหมือนทุกวัน อย่าทำให้เป็นเรื่องหน่อยเลย"
"เป็นสิพี่ต่าย ก็ผมเอารถมารับพี่ต่ายอะ จะไปรับไปส่ง แล้วจะทำทุกวันด้วย"
“...คิดดีแล้วเหรอ” ต่ายพึมพำตอบ ร่างโปร่งเอนตัวพิงพนักเบาะ ถอนหายใจหนักๆ เหลือบตามองร่างสูงที่เกาะประตูรถอยู่ “ที่กำลังจะทำเนี่ยคิดดีแล้วใช่ไหม”
“พี่ต่ายไม่พอใจอะไรหรือเปล่า” บาสเริ่มรู้สึกร้อนๆหนาวๆชอบกล
“ใช่ ไม่เคยพอใจสักอย่างตั้งแต่เจอนาย” เสียงแหบพูดกระแทกเสียงดังจนอีกฝ่ายตกใจ “เอาแต่ใจ ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่อง ชอบบังคับ ทำตัวเหมือนคนโรคจิต พูดมาก เพ้อเจ้อ น่ารำคาญ หงุดหงิดเป็นบ้า!”
“...พี่ต่าย” บาสพูดเสียงอ่อย ชายหนุ่มลุกลี้ลุกลน ทำอะไรไม่ถูก เขาไม่เคยเจอพี่ต่ายในโหมดนี้มาก่อน
“ฉันถามว่าคิดดีแล้วใช่ไหมที่ทำแบบนี้”
“...”
“ตอบ!”
ต่ายกอดอก กระแทกเสียงเร่งให้อีกคนรีบตอบคำถามของเขา คิ้วเรียวได้รูปขมวดเป็นปมแน่น ดวงตาโตเบิกกว้างถลึงตาอย่างคนไม่พอใจ ริมฝีปากบางเม้มแน่น
“ดีแล้วครับ” ชายหนุ่มตอบกลับอัตโนมัติ ถึงแม้จะยังงุนงงในสถานการณ์แต่เสียงที่ตอบกลับนั้นฟังดูหนักแน่นดั่งคนที่ตัดสินใจเด็ดขาดแล้ว
“หึ” ต่ายยกยิ้มมุมปาก แต่รอยยิ้มนั้นสำหรับคนที่ได้เห็นแล้วมันกลับดูไม่ค่อยน่ารื่นรมย์เท่าไรนัก บาสรู้สึกว่ามันเหมือนกับรอยยิ้มแสยะมากกว่าพอใจ ร่างโปร่งเอนตัวไปด้านหลัง หยิบแฟ้มเอกสารสองสามเล่มมากอดแนบตัว มืออีกข้างคว้าไอโฟนที่วางอยู่บนคอนโซลด้านหน้าของรถ ก้าวพรวดออกมายืนข้างๆ
“ดี” คนตัวเล็กกว่าเอ่ยขึ้น ถึงแม้จะตัวเล็กกว่าไม่เท่าไรเพราะความสูงไล่เลี่ยกันเขาจึงแทบไม่เคยต้องเงยหน้าคุยกับอีกฝ่ายเลย “ถ้าจะทำก็ทำให้ได้ตลอด ขนของสิ ยืนบื้อทำอะไร”
“...”
บาสรู้สึกตัวเองทำหน้าเหวอแบบจุดจุดจุด เริ่มจับต้นชนปลายเหตุการณ์ไม่ค่อยถูก แต่เมื่อเห็นอีกฝ่ายเดินลิ่วๆไปที่ประตูรั้วหน้าบ้าน เขาก็รีบมุดตัวเข้าไปหยิบเสื้อกาวน์สีขาวสะอาดที่แขวนอยู่ด้านหลังเบาะคนขับ ตาคมเหลือบไปเป็นถุงพลาสติกตีตราร้านซักรีดที่บรรจุเสื้อช๊อปสีกรมท่า เขายิ้มกว้าง ไม่ลืมที่จะหยิบมันติดมือออกมาด้วย ชายหนุ่มจัดแจงปิดประตูให้เรียบร้อย เหลือบไปเป็นว่าที่คุณหมอที่กดปิดล็อกกุญแจรถ เขาเช็คให้แน่ใจแล้วว่ารถล็อกแน่นหนาดี จากนั้นก็ก้าวยาวๆไปที่รั้วหน้าบ้าน เจ้าของบ้านยืนนิ่ง ตอนแรกบาสไม่แน่ใจว่าเขาควรทำอย่างไรแต่ก็เดาได้ไม่ยากเท่าไร มือใหญ่เลื่อนเปิดประตูช้าๆให้คนที่ยืนรออยู่นานแล้วเดินออกไปก่อน
“ไม่ต้องล็อก เดี๋ยวป้านวลจัดการเอง” ต่ายบอกเสียงเรียบทั้งๆที่ไม่ได้หันกลับมามอง เขาเดินไปหยุดรอที่รถมินิคันใหญ่แปลกตา
บาสปลดล็อกรถแล้วก้าวพรวดเข้ามาเปิดประตูให้อีกฝ่ายเข้าไปก่อน จากนั้นตัวเขาจึงจัดแจงเปิดประตูหลังเพื่อแขวนเสื้อกาวน์ให้เรียบร้อย ชายหนุ่มรีบวิ่งอ้อมมาที่ฝั่งคนขับรถ เปิดพรวดเข้าไปนั่ง กดปุ่มสตาร์ทรถปรับแอร์ให้เย็นฉ่ำเอาใจตุ๊กตาหน้ารถที่กำลังสาละวนอยู่กับการดึงเซฟตี้เบลท์
เพราะความไม่คุ้นเคย มือขาวพยายามกระตุกเอาสายเข็มขัดออกมาแต่ก็ติด เขาดึงไม่ออก กระตุกสองสามครั้งแล้วก็หงุดหงิดส่งเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอ บาสเห็นอย่างนั้นแล้วนึกขำ เขาอยากจะขำออกมาเสียงดังอย่างที่เคยทำแต่ตอนนี้เขายังเดาอารมณ์อีกฝ่ายไม่ถูก จึงได้แต่กลั้นขำจนน้ำตาเล็ดที่เห็นคนที่มักจะทำอะไรเนี้ยบเสมออย่างพี่ต่ายทำอะไรงุ่มง่าม
“มาผมช่วย” ชายหนุ่มใช้ความพยายามอย่างมากในการที่จะเปล่งเสียงออกมาไม่ให้สั่นจนอีกฝ่ายจับได้ว่าเขากำลังขำ กลัวว่าจะโวยวายขึ้นมาอีกและเขาก็จะอดทำอย่างที่ตั้งใจไว้
ช่วงแขนยาววกว่าเอื้อมไปกระตุกสายเข็มขัดออกมาเบาๆเท่านั้น สายเข็มขัดก็ไหลออกมาอย่างง่ายดาย ต่ายมองตาโต เขาตกใจที่เห็นท่อนแขนใหญ่สีแทนโอบแทบจะรอบลำตัว ว่าที่คุณหมอนั่งตัวแข็ง กิริยาท่าทางนั้นไม่ได้เล็ดรอดสายตาร่างสูงไปได้ บาสชักรู้สึกสนุก เขาแกล้งปล่อยมือออกจากสายเข็มขัดให้มันเด้งกลับไปอัตโนมัติ
“โอ๊ะ ขอโทษครับ มันหลุดมืออ่ะพี่”
ต่ายตวัดตามองด้วยความโมโห เม้มปากแน่นแต่เขาพูดอะไรไม่ออกเมื่อท่อนแขนใหญ่นั้นขยับเข้าชิด เขาขยับออกตามจนติดพนักพิงแทบอยากจะฝังตัวลงไปกับเบาะรถ
“เดี๋ยวฉันทำเอง” เขาขู่ฟ่อ มองใบหน้าที่ยิ้มระรื่นราวกับคนไม่รู้ตัวว่าตัวเองทำอะไรผิด
“เดี๋ยวสิพี่ต่าย อีกนิดนึง”
บาสจงใจขยับแขนให้แนบกับลำตัวบาง รับรู้ได้ถึงอาการเกร็งตัวของกล้ามเนื้อเล็กๆนั่น เขาชักรู้สึกประหลาด ชายหนุ่มค่อยๆเอนตัวไปยังเบาะที่นั่งข้างคนขับ หัวใจเต้นระทึก เมื่อรู้สึกถึงชีพจรที่เต้นรัวไม่แพ้กันของอีกคน ใบหน้าคมของชายหนุ่มก้มลงใกล้กับข้างแก้มเนียน ลมหายใจอุ่นกระทบกับผิวใส เขาอยากรู้ว่ามันจะนุ่มสักแค่ไหนหากได้สัมผัสแม้สักนิด ...
“โอ้ย”
บาสสะดุ้ง เขาถูกกระตุกเส้นผมจนหน้าหงาย ซ้ำร้ายท่อนแขนใหญ่ยังถูกเล็บที่แม้จะสั้นแต่เพราะแรงจิกที่ลงมามันทำให้เขารู้สึกเหมือนถูกจิกเล็บเข้าเนื้อ คนที่ทำยังคงนั่งเชิดหน้านิ่ง ใบหน้าเนียนตั้งตรงไม่ได้หันมามองว่าเขาเจ็บแค่ไหนที่โดนเล่นงานสองจุดพร้อมกันแบบนี้
“บอกแล้วว่าเดี๋ยวฉันทำเอง พูดภาษาคนเข้าใจไหม” ต่ายพูดเสียงเย็น เริ่มหายใจทั่วท้องเมื่อคนตัวใหญ่กว่าหดตัวกลับไปนั่งที่ฝั่งคนขับอย่างสงบเสงี่ยม อันที่จริงๆคือนอนซบพวงมาลัยโอดโอยอยู่อย่างน่าหมั่นไส้มากกว่าเดิม
ได้คืบจะเอาศอกตลอด มันน่านัก!
.
.
หัวข้อ: ◎ เสื้อกาวน์หมอไม่อุ่นเท่าเสื้อช๊อปวิศวะ ◎ ชิงเล่มพิเศษพี่ปราชญ์ CHECKMATE กัน! (อ่าน 675908 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก