ท่านผู้อ่านทุกท่านขอรับ.....
กระผมบังเกิดความปิติยินดียิ่งนักขอรับ ด้วยผลโพลคอมเม้นท์ที่ได้รวบรวมมานั้น
เป็นที่ประจักษ์ชัดแจ้งโดยมิมีข้อกังขาว่า เหล่าเยาวชนทั้งหมดทั้งมวลในยุคสมัยนี้
ล้วนแล้วแต่มีความเพียร ฝักและใฝ่ ใคร่ศึกษาเล่าเรียนกันแทบทุกผู้ทุกนาม
จักนับเป็นแบบอย่างอันดีได้ฤาไม่นั้น ขอท่านผู้อ่านจงโปรดใช้วิจารณญานด้วยเถิดขอรับ
หากแต่ท่านมิควรนำ"บทเรียนในเรือนแพ"ไปแพร่งพรายแก่บุคคลภายนอกเล้านะขอรับ....
เพลาใดความทราบถึงหูพระยาศรีพิพัฒน์ กระผมเกรงว่านายท่าน
จักจัด"คุณแป้งร่ำ"ใส่พาน มาประเคนขุนจำเริญของไอ้ลอยถึงประตูห้องหับนะขอรับ
***********************************
ทาสรัก....สมัครใจ….20
สายตารักใคร่เทิดทูนของไอ้ลูกทาส ที่กำนัลมามิหยุดหย่อน
หากกลับรบกวนจิตใจแลสมาธินัก จนทำให้ขุนจำเริญจำต้องละงานเอกสารเบื้องหน้าออก
ด้วยรำคาญใจระคนขวยเขิน
“ลอย เจ้าบังอาจมองจ้องข้ามิคลาดสายตาเยี่ยงนี้
ข้าจักทำการงานได้เยี่ยงไรกันเล่า”
แสงสว่างจากตะเกียงดวงโต
ทำให้ไอ้ลอยเห็นแก้มนวลใสของขุนจำเริญขึ้นสี แดงซ่าน
หากปากบางของนายท่านกลับขบเม้ม
มันจึงมิอาจคาดเดาได้ว่า....
ขุนจำเริญบังเกิดความขวยอาย ฤาขุ่นเคืองมันกันแน่
“ขอรับขุนจำเริญ”
ไอ้ลูกทาสยิ้มกว้างขวาง ประจบประแจง
แล้วไอ้ลอยมันจึงก้มหน้างุดลงเสีย
หากนั่งนิ่งได้เพียงมินาน ชั่วน้ำเดือดยังมิถึงดี
ไอ้ลอยมันกลับลักลอบเอียงหน้าเงยขึ้นมา ชำเลืองมองนายท่าน
คราไอ้ลูกทาสมันเห็นว่าขุนจำเริญท่าน ยังก้มหน้าก้มตาขีดเขียนดังเดิม
ไอ้ลอยจึงมองจ้องหลงใหลอย่างมิคิดปิดบัง หาผิดแผกแตกต่างในกาลก่อนไม่
อันปกติวิสัย ของมนุษย์เรานั้นไซร้
คราใดหากมีผู้เมียงมองจ้องอยู่ มิว่าจักลักลอบฤาเจตนา
มิช้านานเจ้าตัวจักรู้สึกสำนึกได้ ด้วยสัญชาตญาน
ขุนจำเริญก็เฉกเช่นเดียวกัน
ท่านจึงลอบถอนใจยาวด้วยระอา แล้วครุ่นคิดว่า
กิจวัตรแลหน้าที่ของไอ้ลอยมันมีเพียงรับใช้ท่านผู้เดียว
คราใดท่านเหยียบย่างเข้าเขตรั้วบ้าน ไอ้ลอยจักตามติดท่านยิ่งกว่าเงา
แต่ตัวขุนจำเริญนั้นเล่า
ครั้นเสพสุขสมใจเพียงพอแล้ว ก็ใคร่สะสางงานการในหน้าที่
ท่านมิได้เบื่อหน่ายไอ้ลอยแต่อย่างใด
หากกิจวัตรแลงานราชการอื่นใดมีมากมาย
จนท่านจำต้องหอบหิ้วติดมือกลับเรือนแพ
เพลานี้ขุนจำเริญจำต้อง....
“ลอยเอ๋ย เจ้าอ่านเขียนคล่องแคล่วแล้วใช่ฤาไม่
ไหนเจ้าลองอ่านข้อราชการแผ่นนี้ ให้ข้าฟังที”
ขุนจำเริญนั้นท่านรับราชการรั้งตำแหน่งหน้าที่ ขุนนางกระทรวงยุติธรรม
ในเพลานั้นขุนนางในพระนครแทบทั้งสิ้น
มิมีใครได้ร่ำเรียนทางกฎบัตรกฎหมาย
ขุนจำเริญนับได้ว่ามีความรู้มากทางด้านนี้ เป็นรองเพียงเจ้ากระทรวงเท่านั้น
อนาคตอันใกล้ขุนจำเริญท่านย่อมก้าวรุดหน้า ในตำแหน่งหน้าที่มิต้องกังขา
ดังนั้นขุนจำเริญจึงมุ่งมั่นมุมานะ ขันแข็งเสียเหลือเกิน
เสียงนุ่มทุ้มฉะฉานชัดเจนของไอ้ลอย
อ่านถูกต้อง ทิ้งจังหวะจะโคนพอเหมาะ
คำควบกล้ำชัดเจนถูกต้อง ตามอักขระอักษรไท
จนขุนจำเริญประหลาดใจนัก ทึ่งในความสามารถแลพรสวรรค์ของไอ้ลอย
ขุนจำเริญเพ่งพินิจดู
คราไอ้ลูกทาสมันตั้งใจอ่านหนังสือ กริยาท่าทางของมันสง่างามจับตาราวขุนนาง
แลดูสุขุมทรงภูมิความรู้ น่าเชื่อถือวางใจ
หากแม้นกายกำยำของไอ้ลอย
ได้มีวาสนาสวมใส่ชุดขุนนางราชปะแตนแลผ้าม่วง
มันจักงามสง่าเหนือขุนนางใหญ่น้อย
ขุนจำเริญอดชื่นชมไอ้ลอยอยู่ในใจมิได้ หากแต่ท่านมิแพร่งพรายออกมา
“พอเถิดลอย ครานี้เจ้าจงคัดลอกเอกสาร ที่ข้าถอดความจากตำราฝรั่ง
เจ้าจักต้องขีดเขียนด้วยบรรจง แลระมัดระวังมิให้ผิดเพี้ยนไปจากเดิม”
ขุนจำเริญยื่นส่งกระดาษสองสามแผ่น มาตรงหน้า
ไอ้ลอยดีใจนัก มันจักได้มีวาสนาสำแดงให้ขุนจำเริญท่านยล
มันมิมีเจตนาจักอวดดีอวดเด่น
หากมันเพียงใคร่เห็นท่านชื่นชมในตัวมัน เท่านั้นเอง
สิ่งใดอันใดมันมิปรารถนา เว้นแต่สายตาพึงพอใจของนายเงิน
ไอ้ลอยนั่งหมอบขีดเขียนตั้งใจแน่วแน่
ขุนจำเริญยิ้มเอ็นดูยามท่านนั่งมองมัน
อนิจจา....
“ขุนจำเริญขอรับ ไอ้ลอยมันจักมิอาจทำการงานรับใช้ท่านนะขอรับ
หากท่านจ้องมองมันมิคลาดสายตาเยี่ยงนี้”
ไอ้ลอยทำใจกล้า ย้อนคำขุนจำเริญแลยิ้มกรุ้มกริ่ม
มันส่งสายตาหยอกเย้าแทะโลมมิปิดบัง
“บังอาจนัก ไอ้ลอย เจ้ากล้าล้อเลียนข้า
เจ้าจงขยับเข้ามาใกล้ๆข้าเดี๋ยวนี้ ข้าจักสั่งสอนเจ้า”
ขุนจำเริญหน้างอง้ำ ชี้นิ้วมาที่ตรงหน้าไอ้ลอย
ครานั้นไอ้ลอยใคร่ตบปากหนาของตนเองนัก
ค่าที่อาจหาญ ลามปามนายเงินถึงเพียงนี้
มันจักต้องได้รับหวายลงหลังเสียกระมัง
“ขอรับขุนจำเริญ”
เสียงไอ้ลอยละห้อย สำนึกในความคะนอง ตามใจปาก
เกี้ยวพาราสีท่านอย่างมิรู้ที่สูงต่ำ ตีตนเสมอขุนจำเริญ
ไอ้ลอยคลานเข่ามาจนใกล้ จวบจนชิดติดตั่งที่ขุนจำเริญท่านนั่งทำงานราชการ
มันนั่งก้มหน้านิ่งมองพื้นกระดาน จิตใจในเพลานี้มิมีคำใดจักบรรยายได้
เว้นเพียงติเตียน ตำหนิความมิควรกระทำ หากสำนึกแล้วกลับช้าเกินการ
ไอ้ลอยมันยินยอมพร้อมรับโทษ แลจักมิกล้าใฝ่สูงจนเกินตัวอีกต่อไป
หากแต่...
“อะ...เอ่อ...”
ไอ้ลอยอุทานขึ้นมา พลันขนกายลุกซู่
เนื่องด้วยจู่ๆ ขุนจำเริญท่านขยับกายเข้ามาหามันเมื่อใดกัน
ร่างน้อยของท่านเบียดกาย มานั่งหมิ่นแหม่บนตักของไอ้ลอย
ลิ้นน้อยนั้นเล่าช่างซุกซนนัก แลบเลียใบหูข้างหนึ่งของไอ้ลอยจนเปียกชื้น
“ขุน...ขุนจำเริญขอรับ”
ไอ้ลอยเรียกขุนจำเริญด้วยเสียงแผ่วเครือ
เพลานี้ร่างน้อยเพียรเบียดเสียดสะโพกกลมมน แนบชิดเข้ามา
จวบจนกายท่านนั่งอยู่บนตักมันจนสำเร็จ เสร็จสิ้น
สองแขนเรียวจับมือหนาทั้งสองข้างของไอ้ลูกทาส มาวางโอบที่เอวคอด
แล้วมือน้อยกลับยกคล้องที่ลำคอหนาของไอ้ลอย
“ข้าจักลงโทษไอ้คนปากพล่อยเยี่ยงเจ้า อย่างไรดีหนอ”
ขุนจำเริญแสร้งทำหน้าบึ้ง
ปากบางยู่ย่นมาตรงหน้าไอ้ลอย ที่นั่งทำหน้างงงันคาดไม่ถึง
มือน้อยข้างหนึ่ง ละจากต้นคอของไอ้ลอย
ปลายนิ้วชี้เรียวเล็กของนายท่านแตะลงบนปากหนา
แล้วไล้นิ้วน้อยไปมา ตามรูปปากของไอ้ลูกทาสแผ่วเบา
หากคราไอ้ลอยอ้าปากหนาออก จักงับนิ้วน้อยซุกซน
ขุนจำเริญท่านกลับชักนิ้วกลับคืน แล้วหัวเราะกิ๊กด้วยพึงใจ
มือน้อยข้างเดิม หวนคืนมาแตะปลายคางบึกบึนคมสัน
ปลายนิ้วเรียวดันคางไอ้ลอยเชยขึ้นเพียงน้อย
ริมฝีปากบางโน้มลง แตะเฉียดฉิวที่มุมปากหนา
ไอ้ลอยหายใจติดขัด มือหยาบกร้านของมันกระชับเอวคอดเอาไว้
ขุนจำเริญเงยดวงหน้าหวานใสขึ้นมา ตาฉ่ำหวานเปล่งประกาย
นายท่านแลบลิ้นน้อยออกมา เลียรอบขอบปากตนเอง
สายตายั่วยวนท้าทาย
หากมือน้อยสองข้างที่เลื่อนมาวางบนบ่าหนา กลับสั่นสะเทิ้นเย็นเฉียบ
ขุนจำเริญบังเกิดความรุ่มร้อน อกใจสั่นไหวเต้นรัว
ท่านจักแกล้งหยอกเย้าไอ้ลอยในคราแรก ด้วยหมั่นไส้ระคนเอ็นดู
บัดนี้กลับเป็นฝ่ายเพลี่ยงพล้ำ วาบหวิวเสียเอง
“เจ้าจักกล้าเย้าข้าอีกหรือไม่...ลอยเอ๋ย”
ริมฝีปากบางโฉบฉิวแผ่วเบา ตรงปลายจมูกโด่งของไอ้ลอย
“มิกล้า...ไอ้ลอยมิกล้าแล้วขอรับขุนจำเริญ”
เสียงกระเส่าของไอ้ลูกทาสส่งมา
พร้อมกับมือหนากร้านหยาบ ที่สอดแทรกเข้ามาในเสื้อผ้าป่านด้านหลัง
ขุนจำเริญสะดุ้ง ยามมือหยาบของไอ้ลอยลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลังนวลเนียน
ท่านแอ่นตัวไปด้านหน้า ครามือไอ้ลอยไล้ลากมายังชายโครง
มันวนเวียนไปมา จนท่านจวนอดทนอดกลั้นไว้มิได้
“ละ..ลอย เจ้าจักทำอันใดกัน”
ขุนจำเริญยึดรั้งข้อมือของไอ้ลอยไว้
ครามันลูบไล้ใต้เสื้อ เลยมาด้านหน้า
มือไอ้ลอยไต่ระดับขึ้นมา จวนถึงยอดอกท่าน
ไอ้ลอยมันครางเสียงระส่ำ
จมูกโด่งซุกไซ้ที่หลังหูของท่าน ลากเรื่อยต่ำลงมาตามลำคอเรียวระหง
หากเมื่อมาถึงแอ่งชีพจร กลับย้อนวกขึ้นสู่ปลายคาง
ปากหนางับหยอกคางเรียวได้รูป ฟันขาวแข็งแรงขบย้ำพอรู้สึก
“ละ..ลอย...อื้อ”
ปากบางมิทันเอ่ยเอื้อน ถูกปิดทับด้วยปากหนาของไอ้ลูกทาสคนซื่อ
“ยะ...อย่า...ลอย...อื้มมมม”
สองมือของไอ้ลอยสะกิดยอดอกขุนจำเริญ
นายเงินร้องห้าม หากอกบางกลับยืดขึ้นรับสัมผัส
“ขะ ขะ เข้าไปในหะ...ห้อง..อาาา...นะ...ละ...ลอย”
เสียงขุนจำเริญสั่นแลตะกุกตะกัก กระซิบอยู่ที่ซอกคอของมัน
หากไอ้ลอยมันเข้าใจได้ในน้ำคำที่แทบมิเป็นภาษา น่าประหลาดนัก
“ขอรับ ยอดรักของไอ้ลอย”
ไอ้ลอยลุกขึ้น แลช้อนก้นกลมเอาไว้ในอ้อมแขน
ขาเรียวของขุนจำเริญกระหวัดรัดรอบเอวไอ้ลอย
อีกสองแขนกอดคอไอ้ลูกทาสแน่นหนา
ขุนจำเริญบดเบียดเนื้อตัว เสียดสีกับตัวไอ้ลอย
คางเรียววางพักบนบ่าหนาข้างหนึ่ง
อกแนบอก สองใจแข่งกันเต้นรัว
“อืมมม เร็วสิลอย ชักช้าร่ำไร”
ปากน้อยว่าแล้วงับลงตรงติ่งหูข้างหนึ่ง
“อ๊ะ”
หากคราไอ้ลอยกระชับอ้อมแขนแลย่างก้าว
ไอ้ลอยแสร้งยกก้นกลมของนายเงินขึ้น
แก่นกายขุนจำเริญพองตัว ด้วยเสียดสีกับหน้าท้องแกร่ง
“หึ หึ ใจร้อนเหลือเกินขอรับขุนจำเริญ”
เสียงหัวเราะนุ่มทุ้มในลำคอของไอ้ลอย ทำให้ขุนจำเริญฉุนเฉียว
ท่านแสร้งแอ่นสะโพกเข้าหา สองขาเรียวเกร็งกระหวัดกระชับรัดแน่นขึ้น
หากแต่...
“อื้ออออ...”
ให้ทุกข์แก่ท่านทุกข์นั้นจักถึงตัว
ขุนจำเริญกัดฟันข่มความรัญจวน แลกระสันเสียเอง
“ละ..ลั่นดาน..ปะ..ประตู...เสีย...ละ...ลอย”
ขุนจำเริญปากคอสั่น
ยามไอ้ลอยฝังจมูกของมันลงบนแก้มนวลแล้วอ้อยอิ่ง ก่อนเลื่อนลงไปยังซอกคอขาว
จมูกโด่งซุกไซร้ให้รู้สึกสยิวจนขนลุกไปทั้งร่าง ความเสียวซ่านบังเกิดขึ้นแก่ขุนจำเริญ
สองมือหนาของไอ้ลอยสอดเลื้อยเข้ามา ใต้เสื้อบางอีกครา
นิ้วหัวแม่มือหยาบกร้านแตะลงตรงยอดอก
เคลียคลอผะแผ่วก่อนจะคลึงเบาๆ เสียงกระซิบแผ่วๆตรงริมหู
ก่อให้เลือดลมฉีดพล่านไปทั่วร่างกายของนายเงิน
“ขอรับขุนจำเริญ ท่านโปรดหักใจรอไอ้ลอยอึดใจเดียวนะขอรับ”
ไอ้ลอยลุกละจากไป
ขุนจำเริญลูบอกปลอบขวัญตนเอง
“ลอย..เจ้าจักเชี่ยว แลหวังจักป่วนปั่นข้าฤา มิง่ายนักดอก”
ขุนจำเริญให้นึกลำพอง
หากท่านประมาทไอ้ลูกทาสคนซื่อ
ด้วยท่านมิรู้ว่า ไอ้ลอยมันจักมีตำราวิชาเล่มโตให้ค้นหา
ราวกลับขุนจำเริญหยิบยื่นอาวุธให้ไอ้ลอย นำกลับมาใช้เชือดเฉือนเจ้าของ
หากท่านนึกรู้เสียก่อน คงแทบอยากจุดไฟเผาทำลาย...ตำรา”กามสูตร”
************************************************
“มาแล้วขอรับ ยอดรักของไอ้ลอย”
เสียงนุ่มทุ้มเรียกขุนจำเริญ กลับจากภวังค์
หากขุนจำเริญเบือนหน้าหนีออกไปด้านข้าง
ไอ้ลอยคนซื่อเพลานี้ กายเปลือยเปล่าราวทารกแรกคลอดพ้นครรภ์แม่
ร่างกายที่ธรรมชาติเสกสรรปั้นแต่ง อวดรูปโฉมอยู่แค่เอื้อมถึง
แผ่นหลังนวลเนียนของขุนจำเริญสัมผัสกับที่นอน ตั้งแต่คราใดมิรู้ได้
รู้เพียงตัวท่านมิคิดต่อต้านขัดขวางการคุกคาม จากไอ้ลูกทาสแม้แต่น้อย
ปากหนาได้รูปของไอ้ลอย จูบแผ่วเบาลงบนแผ่นอกที่มีเสื้อผ้าป่านกางกั้นอยู่
สองจุดบนยอดอกของขุนจำเริญแข็งชันขึ้นสู้
สองมือหยาบกร้านของไอ้ลอย ทำหน้าที่ได้ดีเสียเหลือเกิน
เพียงเวลามิช้านาน ร่างเปลือยเปล่าของของขุนจำเริญก็ปรากฏแก่สายตา
“งามเหลือเกินขอรับ ขุนจำเริญของไอ้ลอย ท่านช่างงดงามนัก”
ไอ้ลอยพร่ำชมความงามของร่างกายนายท่านตรงหน้า
“อ๊ะ....”
เสียงหวานครางผะแผ่วอย่างมิอาจกลั้นไว้
คราเมื่อไอ้ลอยลากลิ้นสากผ่านยอดอก ที่กำลังแข็งชัน
สัมผัสจุดยอดแต่งแต้มสีหวานอย่างเย้าแหย่
ลิ้นร้อนปรนเปรอสลับกันกับปลายนิ้ว ที่นวดคลึงหยอกเย้าอีกข้างมิให้เหงาหงอย
ทำอย่างนั้นซ้ำๆย้ำๆสลับกันไปมา
ร่างโปร่งบางบิดกายไปมา ด้วยความเสียวซ่าน
อุณหภูมิร่างกายของขุนจำเริญเพิ่มขึ้นสูง ตามอารมณ์ปรารถนา
ดวงตาท่านส่อแววหยาดเยิ้มดูยั่วยวนยิ่งนัก ในสายตาของไอ้ลอย
“อืมมม….ละ...ลอย....ลอยจ๋า”
เสียงหวานครางกระเส่าทุกคราที่ นิ้วหยาบของไอ้ลอยบดบี้จุดยอดสีสวย
แลขบลงบนยอดอกอีกข้างเบาๆ
สองแขนเรียวผวากอดร่างกำยำแน่น ลมหายใจของนายเงินผู้สูงศักดิ์หอบถี่
ไอ้ลูกทาสต่ำต้อยเลื่อนกายลงไปเบื้องล่างเชื่องช้า
ราวต้องการกลั่นแกล้งให้ขุนจำเริญท่านคลั่งตาย
ริมฝีปากหนาร้อนผ่าว สัมผัสในทุกๆที่ที่ลากผ่าน
ทิ้งรอยตีตราสีกุหลาบไว้ที่หน้าท้องขาวเนียน ประปราย
“อาาาา…”
ลิ้นสากร้อนเลียวนแผ่วเบาตรงแอ่งสะดือ
แล้วไอ้ลูกทาสมันเลื่อนกายต่ำลงกว่าเดิมอีก
ขุนจำเริญใจเต้นไม่เป็นส่ำ
คราเมื่อสองมือใหญ่ของไอ้ลอย ประคองส่วนแข็งขืนเบื้องล่างไว้อย่างนุ่มนวล
ก่อนมันจะครอบปากหนาที่ช่างหยอดคำหวาน คลุมครอบรอบจำปีสีสวย
ขุนจำเริญพลันเสียวซ่าน หากกลับทำได้เพียงกดหัวทุยหนาของไอ้ลอยไว้
แลส่ายสะโพกกลมมนโต้ตอบ การทักทายอันร้อนแรงนั่น
มือหนาของไอ้ลอยมิอยู่สุข
นิ้วมือของไอ้ลอยไล้วนอยู่บนหน้าท้อง แล้วเลื่อนลงไปที่สีข้าง
ต่ำลงมาจนถึงสะโพก ก่อนจะมาหยุดคลึงอยู่ที่สองสหายก้อนกลม
ขุนจำเริญถึงกับดิ้นพล่าน แลครางแทบไม่เป็นภาษามนุษย์
“อ๊ะ..ละ..ลอย...อี้อออออ”
นิ้วหัวแม่มือของไอ้ลอย วนไล้ตรงส่วนปลายดอกอย่างหยอกเย้า
สติของขุนจำเริญกระเจิดกระเจิงไปอย่างกู่ก้องร้องเรียกเท่าใด ก็มิยอมกลับ
จังหวะเนิบช้าในคราแรก กลายเปลี่ยนเป็นความกระชั้นถี่มากขึ้น
จนขุนจำเริญขยับสะโพกมนไหวตามจังหวะนั้น โดยมิทันรู้ตัว
ไอ้ลอยยกยิ้มอย่างพึงใจปนปลาบปลื้ม
ก่อนจะเลื่อนตัวขึ้นไปประกบปากดูดดื่ม
จุมพิตครานี้ทั้งรุกเร้าและเรียกร้องอยู่ในที
ความรู้สึกประทุลุกเป็นไฟโหมกระหน่ำ อย่างมิอาจจะดับลงได้โดยง่าย
ไอ้ลอยพรมจูบไปทั่วใบหน้าของขุนจำเริญท่าน อย่างแสนรัก
ก่อนจะเลื่อนตัวลงไป ครอบปากหนาลงรอบจำปีดอกน้อยอีกครา
“อื้อออ....ละ...ลอย...อย่า”
สะโพกมนของขุนจำเริญขยับไหวรุนแรงรัวถี่ อย่างมิอาจควบคุมได้
มันเป็นสัญญาณบ่งบอกว่านายท่าน จวนถึงฝากฝั่งสุขสมในอีกมิช้า
ในหัวของขุนจำเริญขาวโพลน ลมหายใจกระชั้นหอบถี่
ร่างทั้งร่างเกร็งขึ้นมา ก่อนจะกระตุกวาบราวกับสะดุ้ง
สะโพกมนทิ้งตัวลงบนที่นอนนุ่ม หยุดเคลื่อนไหว
ขุนจำเริญนอนระทวย หายใจหอบอย่างเหนื่อยอ่อน
ไอ้ลอยเงยหน้าขึ้นมา
ขุนจำเริญมองเห็นของเหลวสีขาวขุ่นไหลซึม ตรงมุมปากหนา
ลิ้นไอ้ลูกทาสแลบเลียอย่างเชื่องช้า เก็บกักทุกหยาดหยดไว้มิหลงเหลือ
สายตาไอ้ลอยมองดูหยาดเยิ้มผิดปกติ ราวกับมีไฟปรารถนาลุกไหม้อยู่ในนั้น
ขุนจำเริญมองแล้วพาลให้รู้สึกหวามไหว
ประดุจถูกดึงดูดให้ดำดิ่งลงไปสู่ห้วงเหวลึก
มิอาจที่จะไถ่ถอนตัวขึ้นมาได้ง่าย
“อา ข้าต้องมนต์ของเจ้าเสียแล้ว ลอยเอ๋ย”
ขุนจำเริญรำพึงอยู่ภายในใจ
ขาเรียวทั้งสองข้างของขุนจำเริญ ถูกแยกออกจากกัน
ปากร้อนของไอ้ลูกทาสพรมจูบลงทั่ว บริเวณหน้าท้องนวลเนียน
มือบางของขุนจำเริญขยุ้มกำผมหนาของไอ้ลอย ระบายอารมณ์ที่เริ่มลุกโชนขึ้นอีกครา
ไอ้ลอยค่อยๆลากปลายลิ้นสากไปตามจำปีดอกน้อยสีหวาน ที่เริ่มชูชันด้วยแรงปรารถนา
มันไล้เลียปลายลิ้นลงไปตามแนวกั้นระหว่างส่วนอ่อนไหวด้านหน้า ไปถึงช่องทางด้านหลัง
ไอ้ลอยเกร็งปลายลิ้นร้อนก่อนจะแทรกสัมผัสเข้าทางจีบทบของช่องทางรัก
ไล้วนแลบเลียราวกับขนมหวานโอชารสก็มิปาน
นัยน์ตาหวานหยาดเยิ้มของขุนจำเริญ ก้มลงมองท่วงท่าน่าอายด้วยใบหน้าแดงซ่าน
**************************************************
“พร้อมหรือยังขอรับ ดวงใจของไอ้ลอย”
ไอ้ลอยเลื่อนตัวขึ้นมาถาม พลางประกบจูบปากบางดูดดื่ม
มันจับกุมมือบางของนายท่านให้ไปสัมผัส จำปีดอกใหญ่ที่ชูชันของมัน
เพื่อแจ้งให้ขุนจำเริญทราบถึงความต้องการ ที่มากล้นจนทะลักออกมาของมัน
มือน้อยสั่นระริก
ขุนจำเริญฝืนทำใจกล้าจับสิ่งที่อยู่ในมือท่าน จ่อเข้ากับช่องทางสีหวานของตน
“ขะ...เข้ามาเถิดลอย ยะ...ยอดรักของข้า”
ราวกับเสียงจากสวรรค์
เป็นคราแรกที่ขุนจำเริญ เรียกขานไอ้ลอยราวคนรัก
อารามปิติ ปลาบปลื้มแลลิงโลด
ไอ้ลอยเร่งสอดใส่จำปีดอกใหญ่ที่ขยายตัวพองโต เข้าไปทีเดียวจนมิดโคนดอก
ใบหน้าหยาดเยิ้มเบ้หน้าด้วยความเจ็บ แต่ก็จำต้องกัดฟันทน
ด้วยสำนึกรู้ว่าตนเองเป็นฝ่ายยวนยั่ว จนอีกฝ่ายไม่ไหวจะทน
ความรู้สึกเจ็บแปลบมากขึ้น เมื่อร่างกำยำด้านบนเริ่มขยับตัว
มือบางเกาะไหล่หนาเอาไว้แน่น เล็บสีอ่อนบางใสจิกลงบนผิวคล้ำแดด
ไอ้ลอยมันมิรู้สึกรู้สา กลับประกบปากหนาจูบริมฝีปากบางของขุนจำเริญ
หวังให้ความเจ็บของนายท่านเบาบางลง
คราเมื่อขุนจำเริญเริ่มคุ้นชิน
ไอ้ลอยกลับเพิ่มแรงกระแทกเข้าไปมากขึ้น
ถอดถอนช้าๆออกมาคราหนึ่ง หากดันกลับด้วยแรงสะโพกโยกเร็วและแรง
ช้าถอยออก เร็วกระแทกกระทั้นกลับเข้าไป
จังหวะเข้าออก สม่ำเสมอ แรงดีมิมีตกแลหยุดพัก
“อ๊ะ อาาา..ละ..ลอย”
ขุนจำเริญร้องคราง
คราเมื่อไอ้ลอยผ่อนความเร็วของสะโพกแกร่ง
แล้วพลิกผันตัวท่านให้กายคว่ำลงกับที่นอน
ร่างกำยำของไอ้ลูกทาสคนซื่อ ลงคร่อมทาบทับอยู่ด้านบน
ไอ้ลอยยกตัวมันขึ้นคุกเข่า แลยกสะโพกกลมมนให้ลอยขึ้นจากที่นอน
“คุกเข่าเถิดขอรับ เชื่อไอ้ลอยนะขอรับ ยอดรักของไอ้ลอย”
เสียงออดอ้อนของไอ้ลูกทาสเรียกร้องขอความร่วมมือ
ขุนจำเริญขยับชันกายขึ้นคุกเข่า
ข้อศอกสองข้างของท่าน วางราบพยุงกายอยู่บนที่นอนหนานุ่ม
ไอ้ลอยที่คุกเข่าอยู่ตรงกลางหว่างขาด้านหลัง ยืดกายขึ้นตรง
จับยึดบั้นเอวคอด....มันเริ่มจังหวะอีกครา
เนิบนาบให้นายท่านตายใจ
แต่แล้วไอ้ลอยค่อยๆสอดแทรกแรงและเร็วขึ้น
จนจังหวะสอดประสานกัน มันจึงกระแทกกระทั้นอย่างมิออมแรง
ขุนจำเริญเสียวซ่าน ลึกเท่าใดก็มิสมใจ เร็วแรงเท่าใดมิเพียงพอ
นายเงินจึงยกสะโพกขึ้นรับแรงกระแทกจากไอ้ลอย
สัมผัสที่ได้รับจึงเต็มตื้นถึงขีดสุด
เสียงเนื้อกระทบเนื้อที่ยังดัง มิหยุดหย่อน
เสียงหายใจกระเส่า หอบเหนื่อย จวนขาดใจ
เสียงหัวใจเต้นรัว เร่งเร้าอยู่ในอก
เสียงร้องครวญครางประสานกัน ไพเราะนัก
แต่ไฉนมิมีใครหยุดพัก
เร่งระรัวสอดใส่..ลึกลงเท่าใด แรงเท่าใด เร็วเท่าใด ก็มิยอมหยุดยั้ง
จวบจนน้ำเหลวข้นของทั้งสองนายบ่าว หลั่งออกมาคละคลุ้ง
ไอ้ลอยทิ้งกายกำยำลงทาบทับร่างขุนจำเริญ อย่างเหนื่อยอ่อน
*************************************************
หากพักหายใจยังมิทันหายเหนื่อย
“อ๊ะ”
ขุนจำเริญสะดุ้งตกใจ
จำปีใหญ่ที่ยังมิทันถอดถอน ออกไป
กลับขยายใหญ่ขึ้นในตัวท่าน อีกครา
คาดว่าราตรีนี้ ไอ้ลอยจักมิยอมหยุดพัก
หากมันมิได้ เริ่มบทเรียนบทใหม่ อีกสักบทสักตอน
********************************************************
เป็นอย่างไรกันบ้างขอรับ
กระผมคาดว่า คงจะเกร็งกันมิใช่น้อย คริ คริ
หากท่านใดมิมีอาการดังกล่าว จักต้องเร่งปรึกษาหารือ....
สถานพยาบาลใกล้บ้านท่านนะขอรับ
ด้วยความปรารถนาดี(มั๊ง)ขอรับ...ครับผม
********************************************
คำบรรยายภาพขอรับ
ภาพที่1........ขุนจำเริญขอรับ ลงเล่นน้ำกับไอ้ลอยเถิดขอรับ
ภาพที่2.......ลอย...เจ้ามิกลัวมดแมงฤา มันจักขบกัดจำปีเจ้าได้นะ
ภาพที่3.......ขุนจำเริญขอรับ หากท่านกลัวมดแมงขบกัด
ไอ้ลอยจักชักชวนท่าน กลับเข้าห้องหับเรือนแพจักดีกว่านะขอรับ
ภาพที่4.......ลอย....เจ้าใยพูดจาบัดสีนัก เอิ่ม...จักรีรอร่ำไรไปใย เร่งพาข้ากลับเรือนเสียที
ภาพที่5......ขุนจำเริญขอรับ จำ...จำปีไอ้ลอยมัน...มัน....บวมขอรับ
ภาพที่6......ละ....ลอย....จำ...จำปีของข้าจักโดนมดแมงขบกัดเสียกระมัง..มันบะ...บวม เฉกเช่นเดียวกัน
ที่เหลือจิ้นกันต่อนะครับผม...คริคริ
[attachment deleted by admin]
หัวข้อ: ทาสรัก...สมัครใจ...ทักทายครับ 24มิย.60 (อ่าน 371631 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก