ด้วยกระผมมีความผิดใหญ่หลวงนัก บังอาจทำให้นายท่านเสียเสือดเสียเนื้อไปตามๆกัน
เพลานี้กระผมจึงใคร่ขอไถ่ถอน แลลดหย่อนผ่อนโทษจากนายท่านทั้งปวง
ความหวานส่งท้ายสั้นๆในครานี้ คงจักทำให้เลือดที่หลงเหลืออยู่เพียงน้อยนิดในกายท่าน
ได้เร่งสูบฉีดหล่อเลี้ยงกายท่านให้บังเกิดความร้อนรุ่มอีกสักครา
จวบจนถึงเพลาสำรับคาว ที่กระผมจักตระเตรียมพร้อมประเคนนายท่านในภายภาคหน้าขอรับ
************************************
ทาสรัก....สมัครใจ....21
ไอ้ลอยยื่นมือออกไปรับถุงใส่เบี้ย
จากมือของขุนจำเริญ ที่ยื่นมาให้ตรงหน้ามันอย่างนอบน้อม
“ลอย...เจ้าจงไปหาซื้อเสื้อราชปะแตนแลผ้านุ่งสีกรักที่ตลาด
อ้อ รองเท้าสานอีกสักคู่”
ขุนจำเริญพูดกับไอ้ลอยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนนัก หากสีหน้าของท่านเรียบเฉย
ไอ้ลูกทาสมองเงินสามตำลึงในถุงบนมือหยาบกร้านของมัน อย่างมิเข้าใจ
ท่านจักให้มันไปเสาะหาซื้อข้าวของเยี่ยงนั้น เพื่อการใด
ลูกทาสมิมีความจำเป็นจักต้องใช้สอยข้าวของเหล่านี้
“หมวกปีกข้าจักปันให้เจ้า บางใบใหญ่เกินศีรษะข้า”
“ขอรับขุนจำเริญ หากสามตำลึงมากโขนะขอรับ
เสื้อ ผ้านุ่ง แลรองเท้าสาน รวมแล้วมิควรเกินตำลึงครึ่งนะขอรับ”
ไอ้ลอยมันพอจักกะราคาค่าของได้คร่าวๆ มันเกรงว่านายท่านจักคาดผิด
“เบี้ยที่เหลือเจ้าใคร่ซื้อหมากพลู ผ้าผ่อนให้นางน้อมแม่เจ้า
ข้าก็มิว่ากระไร มิต้องนำมาคืนข้าดอก”
ขุนจำเริญท่านกล่าวออกมาเยี่ยงนายเงินผู้มีเมตตา
“ขุนจำเริญขอรับ ใยท่านจักให้ไอ้ลอยหาซื้อเสื้อผ้า....”
ไอ้ลอยมิทันถามไถ่จนหมดถ้อยกระทงความแห่งความกังขา
ขุนจำเริญก็ยกมือน้อยขึ้น เป็นเชิงปราม
“ลอย นับเนื่องจากนี้ เจ้าจำต้องแบ่งเบาภาระงานราชการของข้า
อีกทั้งเจ้งจงเร่งรีบฝึกฝนเก็บเกี่ยวความรู้ให้มาก
เพลานี้ข้าได้สดับฟังมาว่า"
"ท่านเสนาบดีกระทรวง ท่านรับสนองพระราชดำริของล้นเกล้าชาวไท
พระองค์ท่านโปรดเกล้า จักให้มีการเปิดโรงเรียนสอนวิชากฎหมายในเร็ววัน
ขวบปีแรกผู้เข้ารับคัดเลือก จักจำเพาะเจาะจงเพียงเหล่าขุนนางในกระทรวง
กาลถัดไปจึ่งจักเปิดให้ประชาชนคนทั่วไป ได้มีโอกาสร่ำเรียน
เพลานั้นมาถึง จักประจวบเหมาะกับเจ้าได้พ้นทาสเป็นไท”
ไอ้ลอยนั่งฟังนิ่งอยู่มิพูดอะไร มันคิดตามประสาซื่อ
สิ่งใดประการใดฤาฉันใด มันมิปรารถนา
หากขอเพียงมันได้อยู่ข้างกายท่าน
จะบุกป่าฝ่าดง ขึ้นช้างลงม้ามันมิระย่อ
ไอ้ลูกทาสบังเกิดความยินดียิ่ง จนล้นออกมา
คราเมื่อมันคิดคำนวณออกมาได้เพียงว่า
ขุนจำเริญท่านเมตตาแลส่งเสริมมัน
“ลอย....เจ้าดีใจฤาไม่...หืมมมม”
เสียงหวานๆของนายเงิน มาพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้างามของท่าน
“ไอ้ลอยดีใจขอรับ ไอ้ลอยดีใจที่มันจักได้รับใช้...ใกล้ชิดขุนจำเริญขอรับ”
ไอ้ลูกทาสคนซื่อ ถ้อยคำแลน้ำเสียงอ่อนน้อมถ่อมตนนัก
หากแต่แววตาระยิบระยับวิบวับของมัน
ส่งผลให้ขุนจำเริญท่าน หน้าขึ้นสีแดงซ่าน
*********************************************
สองนายบ่าวชักพาเหนี่ยวนำกันไปในทางเจริญ
แสงตะเกียงเรือนแพ กว่าจักดับก็ล่วงเลยดึกดื่น
เพลานั้นคนในเรือนใหญ่ แลกระท่อมเหล่าทาสต่างหลับใหล
มีเพียงเวรยามตีเกราะเคาะโมงอยู่ ตามหน้าที่
“ฮ้าววววว”
ขุนจำเริญท่านปิดปากหาวนอน
บิดกายน้อยเยื้องไปเบื้องซ้ายที เบื้องขวาที
“ลอยยยยย... ข้าง่วง”
เสียงหวานลากยาว บ่งบอกว่าท่านอ่อนเพลียแลเหน็ดเหนื่อย
เปลือกตาสองข้างล้าแรง หรี่ลงมิสดใส
“ขอรับขุนจำเริญ ไอ้ลอยจักพาท่านเข้านอนนะขอรับ”
ไอ้ลอยละเอกสารข้อกฎหมายในมือลงทันควัน
เพลานี้ไอ้ลอยรุดก้าวหน้าไปมากโข
ด้วยความมานะใฝ่รู้ของไอ้ลอยเอง ประการหนึ่ง
แลอีกประการ
ขุนจำเริญหมั่นซักถาม แก้ไขข้อกังขาของมัน จนลุล่วงแจ่มแจ้ง
มินานนัก ไอ้ลูกทาสยามแปรเปลี่ยนเป็นไท
มันจักสามารถผ่านพ้นการคัดสรรเลือกเฟ้น
เข้าร่ำเรียนวิชากฎหมาย อย่างมิต้องสงสัย
“ปิดงับประตูด้านนอกเสียก่อน ข้าจักรอ ฮ้าวววว”
ดวงตาหวานหรี่ปรือ น่ารักเป็นนักหนาในความคิดของไอ้ลูกทาส
ไอ้ลอยเร่งลงไปสำรวจตรวจตรา ทั้งรอบรั้ว แลตัวเรือน
เมื่อมิมีสิ่งใดผิดแผก จึงรีบเดินก้าวย่างยาวๆขึ้นเรือนแพ
หากไอ้ทาสลอยคนซื่อ กลับชะงักขาแข็งยืนนิ่ง
ครานั้นมันเห็นขุนจำเริญท่าน นอนหลับตาพริ้ม
ทอดกายน้อยนวลเนียน ระทวยอิงแอบแนบซบหมอนอิง
“เจ้างามคมขาวขำ ล้ำวิไล
โอษฐ์สะอาดตะละชาด บรรจงจิ้ม
เหมือนจะยิ้มแย้มรับ ทั้งหลับใหล
ศอระหงดังบุหรง สำหรับไพร"
"พระขนงโก่งสุด นัยนานาง
นิ้วพระหัตถ์ทัดเทียม ลอออ่อน
ลำพระกรกลมละออง ทั้งสองข้าง
เล็บแฉล้มแช่มช้อย ดังจัดวาง
ทั้งสองปรางเปล่งนวล ชวนให้เชย”
(บทชมโฉม นางอำพันมาลา)
*************************************************
“ขุนจำเริญขอรับ ไอ้ลอยจักอุ้มท่านเข้าห้องหับนะขอรับ”
ไอ้ลอยหักใจแล้วเดินเข้าไปใกล้
มันยอบกายลง เมื่อก้มกระซิบติดใบหูขุนจำเริญ
“ลอยยยย ข้าง่วง”
สองตาของขุนจำเริญมิยอมลืม
หากสองแขนเกี่ยวกระหวัดคล้องคอไอ้ลูกทาสแน่น
แก้วนวลซบลงตรงซอกคอแกร่ง
จมูกน้อยซอนซุกหาที่พำนัก
จวบจนสัมผัสกับต้นคอของไอ้ลอย จึงหยุดนิ่ง
ลมหายใจอุ่นระบายออก แลถอนใจยาวอย่างสุขสม
“หอมเหลือเกินขอรับขุนจำเริญ”
ไอ้ลอยคนซื่อสูดดมไหล่มน แลซบหน้าลงพัก
“ขุนจำเริญช่างใจร้าย ทรมานไอ้ลอยนักขอรับ”
ไอ้ลอยกัดฟันข่มอารมณ์หวาม ที่เริ่มกระพือ
ตระกองกอดร่างกายนายเงิน ยกกระชับ
แขนกำยำข้างหนึ่งโอบลำตัว อีกข้างช้อนใต้พับเข่า
“อื้มมมม ลอยยยย”
ขุนจำเริญขยับกายขยุกขยิก
จวบจนพออกพอใจจึ่งนิ่งไป
ไอ้ลอยโอบอุ้มขุนจำเริญขึ้นมาแนบอก
ครามันเห็นท่านหลับใหล
ทำใจกล้า ก้มหน้าลงลักลอบจูบแก้มนวล
หนึ่งข้างมิสาแก่ใจ จึงลอบสูดดมอีกข้าง
สูดดมแล้วกลับถอนใจใหญ่
ขุนจำเริญหลับตานิ่งอยู่อย่างนั้น
คราไอ้ลูกทาสบังอาจล่วงเกินท่าน
จักดูน้ำหน้าไอ้ลอยคนซื่อสักเพียงนิด แล้วจึ่งเปิดเผย
ขุนจำเริญหรี่ตาเพียงน้อย ด้วยใคร่ยลสีหน้าไอ้ทาสลอย
น่าขันนัก อิหลักอิเหลื่อเหลือใจ
จักหัวร่อ.....ร้องไห้...ฤาก็ไม่ หน้าตาประหลาดนัก
ครานั้นขุนจำเริญหารู้ไม่ว่า ริมฝีปากลอบยิ้มมิรอดสายตาไอ้ลอย
“ท่านเสแสร้งแกล้งไอ้ลอยอีกคราแล้วนะขอรับ”
ไอ้ทาสลอยใช้หัวใจของมันกระซิบถาม คนในอ้อมแขน
“ขุนจำเริญน่าเอ็นดูเหลือเกินขอรับ”
ไอ้ลอยคนซื่อพูดออกมาให้ท่านได้ยิน
มันบรรจงวางท่านลงบนฟูกนอน
“ขุนจำเริญยอดรักของไอ้ลอย”
กล่าวแล้วไอ้ลอยขยับตัว ลุกไปปิดลั่นดานประตูห้อง
“ขุนจำเริญ งามเหลือเกินขอรับ”
ว่าแล้วไอ้ลอยมันเอื้อมมือ ไปหรี่ไส้ตะเกียงจนดับ
“ขุนจำเริญขอรับ โปรดเมตตาไอ้ลอย
จวนจบชีวิตไอ้ลอยจักดับสูญนะขอรับ”
ไอ้ลอยบรรจงคลี่แพรเพลาะ ห่มคลุมกายนายท่าน
หากหลังมือหยาบหนาปัดแผ่ว ผ่านยอดอก
ขุนจำเริญสะดุ้ง หากสะกดใจได้ทัน
นายเงินผ่อนลมหายใจยาวๆออกมา
ไอ้ลูกทาสคนซื่อลอบยิ้ม
“ขุนจำเริญขอรับ ไอ้ลอยรักแลบูชาขุนจำเริญ
ยิ่งกว่าสิ่งใดในหล้าโลกนะขอรับ”
ไอ้ลอยก้มลง กระซิบชิดติดใบหูท่าน
ปากหนาสัมผัสเฉียดกราย แล้วเม้มบางเบา
ไอ้ลูกทาสแลเห็นขนตายาวงอนยุกยิก ไม่อยู่สุข
“หลับสนิท ฝันดีนะขอรับ”
ไอ้ลอยก้มลงไปอีกครา
กระซิบปากหนาชิดริมฝีปากบาง ของขุนจำเริญ
จงใจพาดผ่าน แผ่วเบา
หากพอไอ้ลูกทาสขยับตัว จักละลาจาก
“อื้มมมม ลอยยยย ลอยจ๋า”
สองแขนเรียวขาวนวลเนียน
กระหวัดรัดต้นคอของไอ้ลอยเอาไว้แน่น
*******************************************
จากภาพ...สำรับตระเตรียมพร้อมสรรพแล้วขอรับ นายท่าน
[attachment deleted by admin]
หัวข้อ: ทาสรัก...สมัครใจ...ทักทายครับ 24มิย.60 (อ่าน 371571 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก