หัวข้อ: ทาสรัก...สมัครใจ...ทักทายครับ 24มิย.60

[koikoi]

ขอให้ปลอดภัยทุกคนเถอะ

[ap08572290]

 

[ชุน]

สถานการณ์สร้างวีรบุรุษ

ถึงจะถูกถีบเข้าไปก็คงมิแคล้วได้เป็นลูกเขยท่านพระยาเป็นแน่
(ฮะ... อะไรนะ... อ้อ เต็มใจเข้าไปเองมิได้มีใครถีบ
เอาเหอะ ยังไงก็ช่วยท่านพ่อตาออกมาให้ได้นะจ๊ะลอย fighting!)

[punthipha]

เป็นห่วงไอ้ลอยเหมือนกันขอรับ จะช่วยพ่อตาได้หรือไม่

[greenapple]

ลุ้นระทึก
ส่งกำลังใจไปหาพ่อลอย

[mystery Y]

อุต๊ะ!เกินเหตุอันใดขึ้นกับเรือนท่านเจ้าพระยากัน? แล้วลอยจะช่วยพ่อตา(?)ได้ไหม ลุ้นๆ

[Lily teddy]

ลุ้นระทึก วิกฤตเป็นโอกาสขอให้ไอ้ลอยช่วยท่านเจ้าพระยาออกมาได้ด้วยเถอะ
ท่านจักได้ซาบซึ้งแลยกขุนจำเริญบุตรชายให้ ไอ้ลอยดูแลโดยง่าย
ด้วยความภักดีและเสียสละของไอ้ลอยท่านเจ้าพระยาแลคุณหญิงต้องให้โอกาสเป็นแน่
ที่สำคัญยังมีคุณย่าแฉล้มของขุนจำเริญเป็นทัพเสริม ที่คงต้องช่วยสองเป็ดน้อยอย่างเต็มที่แน่นอน
ห่วงก็แต่หลวงอรรถ จะยอมง่าย ๆ รึเปล่า หากไม่ส่งใครไปรักท่านสักคน
เมื่อมีโอกาสอาจตามมาทวงไอ้ลอยจากขุนจำเริญก็เป็นได้ 
ก็ขอให้อะไร ๆ มันผ่านฉลุยสมใจขุนจำเริญแลไอ้ลอยด้วยเถอะ จักได้ครองคู่กันหวานชื่นสมใจ
รอติดตาม และบวก บวก เป็นกำลังใจให้พี่หน่อยต่อไปนะเจ้าคะ 

[Feporchz]

ลุ้นๆ 

[kasarus]

เคราะห์ดีที่คุณนายแฉล้มมาด้วย ไม่เช่นนั้นคงไม่มีผู้ใดบัญชาการเหล่าข้าทาสบริวารให้แก้ไขเหตุการณ์ได้

[~Here@Noi~]

 



 ทาสรัก....สมัครใจ....38


“ลอย..ลอยจ๋า...เจ้าตื่นขึ้นมาได้แล้วนะ..ลอยของข้า”

“ลอยจ๋า..เจ้านอนหลับพักนานเกินไปเสียแล้ว
เมื่อใดลอยจักตื่นลืมตาขึ้นมามองข้าเสียที”

“ลอยเอ๋ย...เจ้าจงลืมตาขึ้นมามองข้าเถิด
โธ่เอ๋ย...เจ้าคงเจ็บแผลปวดแผลนัก
ข้าจักทำเยี่ยงใดดีหนอจึงจักบรรเทา
ความเจ็บปวดของเจ้าให้ลดน้อยถอยลงได้
ลอยบอกข้าทีเถิด”

“ลอยเอ๋ย...เจ้าเกียจคร้านสันหลังยาวเยี่ยงนี้
มิได้ดอกหนา ลุกขึ้นบัดเดี๋ยวนี้
อย่าให้ข้าโมโหเลยนะ ลุกขึ้นเร็วเข้า”

“ฮือๆ..เมื่อไหร่ลอยจักตื่นลืมตาขึ้นเสียที
เจ้านอนนิ่งเฉยเยี่ยงนี้...ฮือ
ข้าใจคอมิใคร่ดีเลย..ฮือๆ”

“ลอยจ๋า..ฮือๆ..
ไหนลอยเคยบอกว่ารักข้า
แล้วใยเจ้าทำเมินเพิกเฉยข้าเยี่ยงนี้..ฮือๆ
ไม่รักกันแล้วฤาไร..ฮือออ”

“ยอดรักของข้า..ลอยจ๋า
เจ้าตื่นขึ้นมาคุยกับข้าเสียทีเถิด
ฮือๆ..อย่าทิ้งข้าไว้เยี่ยงนี้เลย
ข้าอยู่มิได้หากมิมีเจ้า..ฮือออ”

“ลอย...ฮือออ...เจ้ามิรักใคร่ใยดีข้าแล้วฤา
ไฉนเจ้านิ่งเงียบไปนานเยี่ยงนี้
ฮือออ ลอยจ๋า..ฮือๆ
ข้าคิดถึงลอยเหลือเกิน
ใคร่มองสบตา ใคร่ได้ยินเสียงเจ้า ฮือๆ”


เสียงคร่ำครวญหวนไห้...
ของขุนนางหนุ่มน้อยนาม”ขุนจำเริญ”
พร่ำเพรียกเรียกคนที่ทอดกายนอนนิ่งเฉยอยู่บนฟูกหนานุ่ม
ในห้องหับบนเรือนคุณนายแฉล้ม เศรษฐีนีย่านถนนตก

เสียงหวานเครือเจือเศร้าของท่าน
ดังรอดออกมาจากในห้อง
เสียงนั้นลอยมาตามสายลมเป็นระยะๆ
นำพาให้ผู้ได้สดับฟัง
บังเกิดความเศร้าใจตามไปด้วย

คราแรกนั้นมิมีผู้ใดใส่ใจนัก
สดับฟังเหลือบแลแล้วปล่อยผ่านไป
จักมีก็เพียงคิดนึกว่า
ความสัมพันธ์นายบ่าวทั้งสองแลดูแน่นแฟ้นไปสักนิด
มากเกินพอดีสักหน่อย

หากเวลาผ่านไปร่วมเดือนเห็นจักได้
เสียงพร่ำเรียกไอ้ลอยของขุนจำเริญยังดังมิหยุดหย่อน
อีกเสียงร่ำไห้อันน่าเวทนา
แลกริยาเศร้าโศกของขุนจำเริญนั้นอีกเล่า
ผู้คนรอบกายต่างน้ำตาซึม
ด้วยเห็นอกเห็นใจในชะตากรรมที่บังเกิดขึ้น



ไอ้ลอยคนซื่อมันนอนนิ่งหลับใหลมิได้สติ
ร่างกายที่เคยกำยำล่ำสันเต็มไปด้วยมัดกล้าม
กลับผ่ายผอมซูบเซียวไปจนผิดตา
บาดแผลตามร่างกายของไอ้ลอย
บางแผลนั้นเริ่มจักจางหายไปบ้าง
แลบางแผลแห้งตกสะเก็ดแข็ง
หากบางแผลยังเป็นแผลเฉอะแฉะ
แลดูน่ากลัวนัก
ด้วยกินลึกเนื้อหนังลงไป

ขุนจำเริญนั้นเล่า
หน้านวลที่เคยขาวผ่องเนียนใส
บัดนี้หม่นหมองซีดเซียว
ขอบตาบวมช้ำแดงก่ำ
จากการร่ำไห้มิหยุดหย่อน
ดวงตาที่เคยหวานเป็นประกาย
บัดนี้แห้งผากไร้แวว
ริมฝีปากบางแดงได้รูปนั้นเล่า
เพลานี้แตกระแหงซีดขาว
อีกกายบางอ้อนแอ้นแน่งน้อย
กลับกลายแปรเปลี่ยนเป็นผ่ายผอม
ไหล่บางสองข้างงองุ้ม
ลำคอระหงเรียวเคยตั้งตรง
กลับก้มงุดอยู่เพียงระดับกายของคนบนฟูกหนา

รอบกายของนายบ่าวทั้งสอง

เพลานี้...

มีเพียงความหม่นหมองเข้าครอบคลุม



***********************************************************



ครั้นภายหลังเพลิงที่โหมลุกไหม้เรือนพระยาศรีพิพัฒน์สงบลง
เรือนพระยาท่านได้รับความเสียหายวายวอดไปกว่าครึ่งหลัง

ตัวพระยาเจ้าของเรือนนั้นท่านอยู่รอดปลอดภัย
มีเพียงร่องรอยแผลถลอกตื้นๆตามแขนขามิกี่แห่ง
ซึ่งรอวันจางหาย
อีกมินานคาดว่าจักกลับเป็นปกติ

ด้วยไอ้ลอยมันวิ่งสุดฝีเท้าสุดชีวิต
ฝ่าเปลวเพลิงที่โหมแรงร้อนขึ้นไปบนเรือน
มันทั้งโดนไม้ที่ติดไฟลุกแดงตกลงมาใส่หลังไหล่
ทั้งไอร้อนแผดเผาผิวกายจากเปลวเพลิงที่แลบเลียไปทั่ว
อีกสูดควันเพลิงที่พวยพุ่งเข้าไปจนสำลัก

พระยาศรีพิพัฒน์ท่านนอนมิได้สติ
ด้วยสูดดมแลสำลักควันไฟ
อยู่บนฟูกนอนในห้องหับของท่าน

ไอ้ลอยคนซื่อมันมิลังเล
รีบพยุงท่านขึ้นขี่หลัง
พลางเขย่ากายนายเรียกท่านให้ฟื้นคืนสติ
เดชะบุญเจ้าเรือนท่านกอดคอมันจากด้านหลัง
ไอ้ลอยคนซื่อเร่งพาท่านออกจากเรือน
ที่เพลานี้
เสียงปะทุของเนื้อไม้จากเปลวเพลิงเริ่มบีบรัด
จำกัดอาณาบริเวณครอบคลุมตัวเรือนจวนเจียนถึงตัว

ไอ้ทาสรอดแลเหล่าทาส
กรูกันเข้าไปรับร่างพระยาศรีพิพัฒน์
จากหลังของไอ้ลอยที่ลงมาจากเรือน

ครั้นร่างสูงใหญ่ของนายท่านพ้นหลังกำยำของมัน
ไอ้ลอยในสภาพสะบักสะบอม
จึงล้มคว่ำสิ้นสติไปแทบจะทันที

“ไอ้ลอยเอ๋ย ข้าเป็นหนี้ชีวิตเอ็งเสียแล้ว
หากเอ็งมิได้ตัดสินใจบ้าบิ่น
เข้าไปช่วยข้าออกมาจากกองเพลิง
เพลานี้ผู้ที่นอนรอความตายอยู่บนฟูกหลังนี้
จักต้องเป็นข้าแน่แท้”
พระยาศรีพิพัฒน์ท่านรำพันอยู่ภายในใจ

คราทอดสายตามองร่างไอ้ลอยที่นอนนิ่งมาร่วมเดือน
มีเพียงสีหน้าของมันที่บ่งบอกว่าเจ็บปวด
ยามถูกแตะต้องเนื้อตัว

ภายหลังเพลิงสงบ
พบซากไหม้ดำเป็นตอตะโก
งอก่องอขิงอยู่สองร่าง
อีทาสสาวผู้รับใช้บนเรือนท่านนั่นเอง

ร่างไร้ชีวิตของมันทั้งสองกอดกันกลม
มิอาจแกะแบ่งแยกชิ้นส่วน
จำต้องทำบุญกรวดน้ำแลเผาที่เมรุไปด้วยกัน
เป็นที่เศร้าโศกของผู้ที่ยังอยู่
ทั้งนายเงินแลข้าทาสบริวาร

ต้นตอที่พนักงานนครบาลได้สืบสาวราวเรื่อง
มีแนวโน้มว่าจากในครัวเล็กด้านหลังเรือน
จึงมิมีการเอาความกับผู้ใด
ด้วยผู้ประมาทนั้นถึงแก่ชีวิตไปเสียเอง


ด้วยเรือนพระยาศรีพิพัฒน์เสียหาย
จำต้องซ่อมแซมบูรณะในราวหนึ่งถึงสองเดือน
คุณนายแฉล้มจึงเอ่ยปากชักชวนแกมบังคับ
ให้นายเงินทั้งหมดมาพำนักเสียที่เรือนท่าน

ส่วนบ่าวไพร่นั้นกระท่อมที่พำนัก แลสิ่งปลูกสร้าง
อาทิ โรงครัว สวน แลบริเวณอื่น
มิได้มีความเสียหายอันใด
พวกมันจึงอยู่แลใช้ชีวิตทำการงานเป็นปกติ


“เป็นพระคุณอย่างสูงแก่กระผม
แลลูกเมียขอรับคุณนายแฉล้ม
หากแต่กระผมตั้งใจเอาไว้ว่าจักไปอาศัย...”
พระยาศรีพิพัฒน์ท่านมีญาติโยม
มีฐานะแลบ้านเรือนใหญ่โตแถบวัดเลียบ

“อย่าขัดใจข้าเลยท่านพระยา
ข้าเป็นห่วงขุนจำเริญแลไอ้ลอยมัน
อีกประการหนึ่งเรือนข้าก็ใกล้หมอแลหยูกยา
อีกใกล้กระทรวงเดินทางไปมาสะดวกนัก”

คุณนายแฉล้มบุ้ยบ้ายให้พระยาศรีพิพัฒน์
แลดูลูกชายท่านที่มิยอมลุกห่างจากไอ้ลอยแม้แต่น้อย
สองตาของขุนจำเริญนั้นเล่า
เฝ้าจับจ้องมองอยู่เพียงร่างกายของไอ้ลอย
ที่นอนนิ่งมิไหวติง

ความห่วงใยที่ออกจักมากเกินเลย
หากมิมีผู้ใดใคร่ตำหนิฤาพูดถึง

แม้นหลวงอรรถผู้ที่ต้องตาต้องใจไอ้ลอย
ก็ให้รู้สึกสำนึกอึ้งทึ่งไปกับ
ความผูกพันของคนทั้งคู่นัก

หลวงอรรถทอดมองไอ้ลอย
ที่นอนนิ่งมิไหวติงแล้วให้เวทนา
อีกขุนนางหนุ่มน้อย
ที่นั่งหน้าเศร้าเหม่อลอยนั้นอีกเล่า
ช่างแลดูราวกับว่า...

หากมีผู้หนึ่งลาจากโลกนี้ไป
คนอีกผู้คงจักทุรนทุรายแลตามไปในเพลามิช้านาน

“ความรักเยี่ยงนี้น่ากลัวนัก
แม้นเป็นรักแท้แต่ข้ากลับรู้สึกขนลุกพอง
ฤาข้าจักยังมิพานพบรักแท้ด้วยตัวข้าเอง
จึงมิรู้ซึ้งไปกับภาพที่มองเห็น”

หลวงอรรถตัดใจจากไอ้ลอยคนซื่อ
คราแลเห็นขุนจำเริญทุ่มเทกายใจเฝ้าดูไอ้ลอยอยู่
มิกินมินอน ผ่ายผอมจนหมดซึ่งความงามหวานล้ำ

เพลานี้ขุนจำเริญท่านงามอยู่ก็จริง

หากเป็นงามเศร้างามซึ้ง

ดูแล้วให้หดหู่ตา


*********************************************************


นางน้อมแม่ไอ้ลอยแลไอ้อีทาสสามสี่คน
ได้ถูกคัดตัวมารับใช้นายตน
ที่เรือนคุณนายแฉล้ม

นางน้อมเองห่วงใยลูกมันใจแทบขาด
แต่ครั้นนางเห็นขุนจำเริญท่าน
ดูแลใกล้ชิดจึงเบาใจลงได้บ้าง
นางได้แต่นั่งหมอบนอนหมอบตรงหน้าประตู
รอดูลูกที่นอนนิ่งมิได้สติอย่างกังวล

คุณนายแฉล้มเกิดถูกอกถูกใจนางน้อม
ด้วยมันพูดจาฉะฉาน เรียกง่ายใช้คล่อง
กริยาสำรวม มิลุกลนดังบ่าวไพร่ในเรือนตน
จึงเรียกหามารับใช้ใกล้ชิดเสีย


พระยาศรีพิพัฒน์แลคุณหญิง
ในคราแรกให้อึดอัดแลกริ่งเกรงใจ
ทั้งคุณนายแฉล้มที่แลดูเข้มงวด
อีกเจ้าพระนิติธรรมท่านก็เป็น
ขุนนางชั้นผู้ใหญ่ที่มียศศักดิ์เหนือกว่า

หากนานวันกลับรู้สึกรับรู้ได้
ถึงความเมตตาแลน้ำใจไมตรี
ที่มิได้เคลือบแฝงอันใด

“คุณพี่เจ้าคะ
น้องว่าแม่แดงลูกเราแลหลวงอรรถ
ดูจักถูกชะตากันนะเจ้าคะ”

เรื่องสังเกตสังกาสิ่งละอันพันละน้อยแล้วไซร้
ไฉนเลยบุรุษจักรู้เท่าทันสตรี
พระยาศรีพิพัฒน์นิ่งอึ้งครุ่นคิด
แล้วเห็นจริงดังคำภรรยาตน

“เห็นจักมีมูลดังคำน้องเสียแล้ว”



คุณหนูแดงนั้นเป็นผู้มีจิตใจงาม
อีกกริยาอ่อนน้อมแลอ่อนหวาน
ผู้ใดได้มีโอกาสใกล้ชิดจึงจักนึกนิยม

หลวงอรรถคราแรกมองคุณหนูแดงแล้วเลยผ่าน
หากนานวันครั้นได้มีโอกาสสนทนาใกล้ชิด
รอยยิ้มบริสุทธิ์จริงใจใสซื่อ
กลับประทับติดตรึงในจิตใจ


“น้องแดง เจ้าจักว่ากระไร
หากพี่ต้องการไปเดินเล่นในสวนกับเจ้า”
หลวงอรรถกล่าวคำชักชวน

“เอ่อ...อิฉัน...”

คุณหนูแดงผู้มิเคยได้พูดคุยใกล้ชิดกับบุรุษหนุ่มผู้ใด
ให้รู้สึกกระอักกระอ่วนใจ
ด้วยหลวงอรรถผู้นี้...
แลดูจักประหลากสักหน่อยในความคิดของเธอ

บางครายิ้มแย้มอ่อนโยน
พูดจาสุภาพ น่านับถือ

หากมีบางครั้งแลดูกรีดกราย
วาจาแฝงแววเสียดสี

หากแต่เพลาต่อมา
กริยาอย่างหลังเยี่ยงนั้นได้ห่างหายไป


มิรู้ว่าตัวตนอันแท้จริงของบุรุษผู้นี้นั้น
เป็นเยี่ยงไรกันหนอ


“ไปเถิดเจ้าค่ะคุณพี่แดงเจ้าขา
ในสวนมีดอกไม้สวยงามแปลกตามากมายเจ้าค่ะ”

คุณหนูสร้อยทองลอบสังเกตเห็นว่า
พี่ชายตนมิแคล้วจักสนใจสตรีตรงหน้า



“หากเป็นจริงเยี่ยงนั้น จักเป็นการดี"


"จำข้าจักต้องส่งเสริมเสียแล้ว”



 


*******************************************************


จากภาพขอรับ

1. "มาเล่นกันเถิด มาเล่นกันเถิดน้องแดง"

2. "พี่อรรถเจ้าขา ได้โปรดอย่าเสแสร้งแกล้งแอ๊บแมนนะเจ้าคะ"

3. "เพลาหน้า ไอ้ลอยจักมาทบทวนตำรากามสูตรบทสุดท้ายนะขอรับ
   คาดว่าจักร้อนแรงดังเพลิงเผาเรือนพระยาพ่อตานะขอรับ คริคริ"

4. "ลอยจ๋า ถามข้าบ้างไรบ้างนะจ๊ะ
   หากข้ามิยินยอมพร้อมใจเจ้าจักทำเยี่ยงไรกันเล่า"

5. "ขุนจำเริญขอรับ ข่วยไอ้ลอยคนซื่อด้วยขอรับ
   จำปีไอ้ลอยเพลานี้...หนักอึ้งจนรุกกกกม่ายหวายยยย
   ท่านจักมีเมตตาขึ้นควบม้าสักเล็กสักน้อยได้ฤาไม่ขอรับ(กาม)"


 



[attachment deleted by admin]

[❁INDY_FAMILY❁]

 

[greenapple]

ลอย

[aiyuki]

ไอ้ลอยช่างกล้าหาญนัก และยังไม่กลัวเกรงความตาย คนซื่อสัตย์อย่างลอย สวรรค์คงเห็นใจให้ฟื้นแต่โดยเร็ว พ่อเมฆก็อย่าทำให้คนอ่านที่เป็นกำลังใจให้เป็ดน้อย 2 ตัว ค้างคานานนะเจ้าคะ

[koikoi]

 

[bulldog17]

สงสารทั้งคู่ T.T

[shijino]

  ฮืออออ น่าสงสารทั้งคู่เลย

[fay 13]

 

[mystery Y]

โอ้ ช่างโศกเศร้ายิ่งนัก...รีบตื่นเถอะลอย

[Feporchz]

 

[poppycake]

ลอยตื่นเร้วๆน้า
ขุนจำเริญจะ ขาดใจตายอยู่แร้ว ><
แต่ถ้าได้ตื่นมาอุปสรรคความรักคงลดลงเยอะ
(อย่างน้อยๆก้อ หลวงอรรถ มั้ง? 5555)

[padthaiyen]

ฟื้นมาได้แล้วลอยขุนจำเริญเศร้ามากไปแล้ว

[Phut]

  รอมาหลายเพลา นึกว่าเฮียเป็นอะไรหายนาน
ติดตามตำรากามสูตร

[zizits]

 

[snowboxs]

ห่างหายจากเรื่องนี้ไปเสียนาน
เข้ามาอีกครา ได้เสพไปหลายตอนเลย
น่าสงสารขุนจำเริญ ใจคอคงหายไปเยอะ

[fc_fic]

เจ้าลอย   

[~Here@Noi~]

 


ทาสรัก....สมัครใจ....39


เพลากลางวัน...
เรือนคุณนายแฉล้มช่างเงียบเหงานัก
แม้นแต่ที่ตึกฝรั่งอีกฟากฝั่ง ก็ร้างซึ่งนายเงิน

มีเพียงข้าทาสบริวาร พวกมันต่างดูแล
ทำงานบ้านงานครัวตามแต่หน้าที่ของตน

เจ้าพระยานิติธรรมแลหลวงอรรถผู้บุตรชาย
ต่างเข้ากระทรวงทำงานราชการตามกิจวัตร
พระยาศรีพิพัฒน์ก็เฉกเช่นเดียวกัน

หากทว่าคุณหญิงของท่านแลคุณหนูแดง
จักกลับไปดูแลความเรียบร้อยแลการซ่อมแซมเรือนของตน

คุณหนูสร้อยทองนั้นเล่า
เธอเข้าร่ำเรียนเขียนอ่านเบื้องต้นที่โรงเรียนสตรี
สำหรับบุตรหลานข้าราชบริพารแลข้าราชการขุนนางใหญ่น้อย

บนเรือนคุณนายแฉล้มเพลานี้...
จึงเหลือเพียงเจ้าเรือนแลสองนายบ่าวในห้องหับ

ขุนจำเริญผู้เป็นนาย
มิยอมย่างกรายออกพ้นนอกประตูห้องหับ
เว้นเสียแต่จักปวดหนักปวดเบา แลชำระล้างร่างกาย
ท่านทุ่มเททั้งแรงกายแรงใจอยู่เคียงข้างฟูกนอนของไอ้ลอยคนซื่อ
มิหนีห่างหายไปหนใด

บ่าวไพร่ข้าทาสประดามี
ถูกคุณนายแฉล้มเจ้าเรือนกำชับสั่งห้าม
มิให้รบกวนคนเจ็บทั้งสอง

คนหนึ่งนั้นเจ็บกาย บาดแผลใหญ่น้อยทั่วกาย
อีกคนกลับปวดหน่วงที่ใจ แม้นมิมีบาดแผลอันใด
แต่ที่หัวใจดวงน้อยนั้นเล่า
ราวกลับถูกบีบรัดบอบช้ำ
จวนเจียนแหลกแตกสลาย


ผู้ใดจักทุกข์ทรมานยิ่งกว่ากันหนอ


ไอ้ลอยคนซื่อแม้นจักนอนมิได้สติ
หากเพลาขุนจำเริญห่างกายแม้นเพียงน้อย
ไอ้ลอยจักกระสับกระส่าย บางคราถึงกับดิ้นทุรนทุราย
ครั้นขุนจำเริญท่านเข้าใกล้ชิด
พูดจาปลอบโยนอ่อนหวาน
ลูบไล้หน้าตาเนื้อตัวแผ่วเบา
ไอ้ลอยมันจึงนอนเงียบสงบนิ่ง
มิไหวติงดังเดิม

“ลอยเอ๋ย...
ข้ามิรู้ดอกว่า เมื่อใดลอยจักฟื้นตื่นขึ้นมาเสียที
ข้ามิรู้ดอกว่า ที่ข้าพูดจาพร่ำเพ้อกับลอยเพียงข้างเดียวนั้น
ลอยจักรับรู้ฤาได้ยินเสียงของข้าฤาไม่”

“แม้นเพลาใดที่ลอยฟื้นตื่นขึ้นมา
หากลอยแจงว่ามิรู้เรื่องอันใดที่ข้าพูดพร่ำในครานี้
ข้าจักมิเกี่ยงงอนอันใด
ข้าจักพูดซ้ำๆย้ำเตือน
ให้ลอยของข้าฟังอีกทุกคราเพลาที่ลอยต้องการ
สิ่งใดๆในโลกทั้งหมดทั้งมวลนี้
ข้ามิปรารถนาทั้งสิ้น
ขอเพียงลอยคนซื่อของข้าลืมตามาแค่นั้น
ข้าก็ปิติยิ่งแล้ว”

“ลอยเอ๋ย...
จักมีคุณค่าอันใด หากข้ามีทุกสิ่งทุกอย่าง
แต่มิมีเจ้าอยู่เคียงข้างกัน..ลอย..ยอดรักของข้า”

น้ำตาหยดแรกของวัน
ตกต้องลงบนหลังมือไอ้ลอยคนซื่อ
มือของมันที่ถูกเกาะกุมหลวมๆ
อยู่ภายใต้มือน้อยบอบบาง
แล้วหยดต่อมาก็หลั่งไหลริน
ตามติดออกมาต่อเนื่องมิขาดสาย

คุณนายแฉล้มยืนนิ่งจังงังอยู่ข้างบานประตู
สองมือเหี่ยวย่นสั่นเทาของนางยกขึ้น
ปิดริมฝีปากที่เพลานี้สั่นระริกด้วยเวทนา
อีกหวังมิให้เสียงสะอื้นไห้ของตนเล็ดรอดออกมา
จักเป็นการรบกวนคนในห้องหับ

“ลอยจ๋า....
ลอยยังจดจำคราแรกที่ข้าสั่งพวกไอ้ลูกทาส
ให้พวกมันแลลอยของข้าเล่นเทวดานั่งเมืองได้ฤาไม่
นั่นเป็นคราแรก...
ที่ข้าได้สัมผัสกับแผ่นหลังของลอย
น่าประหลาดใจนัก
ที่ข้ามิได้รังเกียจเนื้อตัวของลอยแม้นแต่น้อย”

คุณนายแฉล้มถอนหายใจยาว
อกใจให้รู้สึกวูบโหวง
คราเห็นร่างบางหลังงองุ้มสั่นระริก

“เพลานั้นข้าแลลอยยังเด็กเล็กนัก
มิรู้ประสีประสาอันใด
ข้ารู้เพียงว่า...
ข้ามิอยากก้าวลงจากหลังลอยแม้นแต่น้อย
ข้าอยากจะขี่หลัง
ให้ลอยนำพาข้าไปทุกหนทุกแห่ง”

"ราวข้าล่องลอยอยู่บนปุยนุ่น
คราขี่หลังเจ้าลงเล่นน้ำที่ชายท่า
แล้วไหน...คราที่ลอยช่วยข้าขัดถูเนื้อตัวอีกเล่า
ฝ่ามือหยาบกร้านของลอย
ทำให้ใจข้าเตลิดไปเสียไกล”

คุณนายแฉล้มลดมือข้างหนึ่งลงลูบอก
หวังบรรเทาแลระงับหัวใจของนาง
ที่เต้นรัวระทึกอยู่ในอก

“วันนั้น.....
วันที่ข้าจักจากสยามประเทศ
ข้ามน้ำข้ามทะเลไปร่ำเรียนไกลถึงเมืองฝรั่งด้ามขอ
ลอยผลุบโผล่อยู่ตรงพุ่มไม้ หน้าตาอมทุกข์เหลือเกิน
คราเห็นหน้าข้า..ลอยอึ้งตกตะลึง
อีกร่ำไห้ออกมา...ลอยมิมีความละอายต่อข้าบ้างเลย”

ขุนจำเริญละมือข้างหนึ่งจากการเกาะกุมมือไอ้ลอย
มือน้อยผอมบางสั่นระริก
ยามยกปลายนิ้วน้อยขึ้นเกลี่ยเช็ดซับหยาดน้ำตา
บนใบหน้าหมองเศร้าของตน

“เพลานั้นข้าได้ซับหยาดน้ำตาให้เจ้า...ฮือๆ
แล้วใยเพลานี้....
เพลาที่น้ำตาของข้ามันไหลออกมานองเนืองเต็มหน้า
เจ้าใยเกียจคร้านมิลุกตื่นขึ้นมาช่วยเช็ดซับน้ำตาให้ข้าบ้าง
ใจร้ายเหลือเกินนะลอยเอ๋ย...ฮืออออ”

คุณนายแฉล้มตีบตันในลำคอ
หยาดน้ำตาของนางไหลออกมานองใบหน้าเหี่ยวย่น

“อึกก..ลอยยังจดจำได้ฤาไม่
ครานั้นลอยกุมมือข้าวางไว้บนหัวของลอย
วางเยี่ยงนี้ไงเล่า...ลอยจำได้ฤาไม่..ฮือๆ”

ขุนจำเริญวางฝ่ามือน้อยข้างหนึ่ง
ลงบนผมดกหนาของไอ้ลอย
เสียงหวานเครือแผ่ว
กล่าวไปสะอื้นไห้ไป

“ข้าขอให้ลอยยิ้มให้ข้า..ฮือออ
น่าขันเหลือเกินที่ลอยยิ้มให้ข้าทั้งน้ำตา
เหมือน...เหมือนข้า..ฮือๆ..เหมือนข้าเพลานี้
ลอยลืมตาดูทีเถิด ข้ายิ้มแล้วไง...ฮืออออ
หน้าตาของข้า..ยังดูดีอยู่ฤาไม่
ฤาแลดูน่าขบขัน..ฮือๆ
ลอยจักหัวร่อข้าก็ได้ ข้ามิเคืองมิโกรธลอยดอก
หัวร่อข้าสิ ฮือออ...
ทำไมลอยมิยิ้มหัวแลหัวร่อข้าเล่า
หน้าตาของข้ามันน่าขันออกเยี่ยงนี้..ฮือๆ”

ขุนจำเริญทั้งร่ำไห้แลฝืนยกยิ้มในคราเดียวกัน
หน้าตาท่านเหยเก คล้ายเจ็บปวดทุกข์ทนเหลือคณานับ

ขุนจำเริญร่ำไห้จนสาแก่ใจแลมิมีน้ำตาหลงเหลือ
ร่างน้อยบอบบางสะท้านไหวด้วยแรงสะอื้น
นั่งนิ่งเงียบระงับใจอยู่เป็นนาน
แล้วขุนจำเริญจึงกล่าวต่อว่า


“สายเชือกผ้าร่มสีดำแลพระในกรอบพลาสติก
ที่ลอยซื้อหาด้วยเบี้ยอัฐอันเก็บงำมานานนับปี
ข้าวของด้อยค่าราคาถูกที่ลอยมอบให้ข้า
ลอยรู้ฤาไม่ว่า นั่นแหละคือสิ่งของมีค่ามากมายสำหรับข้า
แก้วแหวนเงินทองอันใดก็มิอาจแลกเปลี่ยนกันได้”

ขุนจำเริญเอื้อมมือน้อยยื่นไปแตะสัมผัส
สายสร้อยเชือกแลองค์พระในกรอบพลาสติก
ที่เพลานี้ห้อยคล้องสวมอยู่บนลำคอหนาของไอ้ลอย
ที่นอนนิ่งอยู่บนฟูกหนา

มิมีผู้ใดได้ทันสังเกตเห็น....
หยดน้ำหยดเล็กๆที่ซึมอยู่ตรงหางตาทั้งสองข้าง
ของคนที่นอนทอดกายเหยียดยาวอยู่ตรงหน้า

********************************************************


“ข้าคิดถึงสยามประเทศ แผ่นดินไท
พ่อข้า แม่ข้า แลน้องแดง
หากสำหรับลอยนั้น
ข้ามิพียงคิดถึงหากข้าคะนึงหา
นับคืนวันจักกลับมาหาเจ้า”

“เพลาแรกที่ข้าชำเลืองมองดูลอย
ข้ามิกล้าจ้องมองหน้าลอยให้เต็มสองตาของข้า
ให้สาสมกับความคิดถึงที่มากจนล้นอกข้า
ด้วยเพลานั้นอกใจของข้ามันประหม่าแลสั่นไหว
อีกมันมิไว้หน้าข้าสักนิด
ข้าเกรงผู้อื่นจักได้สดับยินเสียงดวงใจของข้า
ที่มันเต้นระรัวราวเสียงกลองเพลที่รัวอยู่ในอก”

มือน้อยเลื่อนขึ้นมาตามแผ่นอกหนาแลลำคอ
แล้วจึงมาหยุดนิ่งที่แก้มซูบตอบทั้งสองข้างของไอ้ลอย

“ข้าเคืองนักที่ลอยหลบลี้หนีหน้าข้า
ด้วยข้ายังมิทันได้เอื้อนเอ่ยอันใด ลอยก็หายไป”

ขุนจำเริญทอดถอนหายใจ
ปลายนิ้วเกลี่ยสองข้างแก้มแลสันกราม

“ลอยของข้า...เจ้าช่างรูปงามนัก
กายของลอยสูงใหญ่กำยำเหลือเกิน
หน้าตาคิ้วคางของลอย...เข้มคมสมชาย
มันดึงดูดข้าทั้งกายแลใจให้ถวิลหา
ชานหมากที่ข้าให้ทานลอยนั้น
ข้าหวังใจว่าลอยจักรู้ความนัยของมัน”

นิ้วน้อยแตะไล้บางเบาที่ริมฝีปากหยักหนาของไอ้ลอย


“เรือนแพ..
เรือนแพของข้ารอคอยลอยอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน
เพลาใดที่ลอยลืมตาตื่นขึ้นมา
ลอยกับข้า...
เราจักกลับคืนสู่เรือนแพของเราเสียทีนะลอยจ๋า
เรือนแพที่ข้ามิยอมให้ผู้ใดเข้ามาเหยียบย่าง
เว้นเสียแต่เพียงลอยกับข้าแล้ว
ไอ้อีคนใดก็มิอาจเข้ามาใกล้”

ร่างบางโน้มกายลง
จรดปลายจมูกแหลมแตะลงตรงแก้มตอบ

“หมั่นไส้อีพวกลูกทาสนัก
มันหาญกล้ายั่วยวนลอยของข้า ชิส์
ลอย..เจ้ามันซื่อนัก มิทันมารยาหญิง
แล้วจึงต้องถึงมือข้า ออกโรงป้องปกลอย”

ขุนจำเริญยกยืดกายขึ้น มือน้อยกำหลวมๆ
ค้อนควักลมแล้งรอบตัวดูน่าขัน

คุณนายแฉล้มอ้าปากค้าง
คราแลเห็นกริยาที่แปรเปลี่ยนไปมาของขุนนางหนุ่มน้อย

“หนังสือตำราข้าจากแดนไกล
ไฉนลอยหยิบฉวยเปิดอ่านแล้ว..
แล้วบังอาจนำมาใช้กับข้า
บ้าจริงๆลอยจ๋า....”

หมัดน้อยๆทุบลงตรงต้นแขนของไอ้ลอย
ที่มันมิได้รับรู้เรื่องอันใดด้วย
แรงทุบแผ่วเบาราวลมพัดผ่าน

“ลอยจ๋า...เอ้อ...ลอยรู้ฤาไม่หนอ
อันที่จริงแล้วนั้นยัง....ยังมิครบถ้วนกระบวนความ
ตามตำราเลยนะลอย..คริคริ
รีบฟื้นเร่งตื่นขึ้นมาศึกษาต่อเสียทีเถิด
ข้า....ข้ารอเจ้าอยู่นะจ๊ะลอยจ๋า”

ขุนจำเริญมัวแต่ก้มหน้างุดเอียงอาย
จึงมิได้มองเห็นมุมปากหนาแห้งผากของไอ้ลอย
มันกระตุกขึ้นมาราวกับจักยกยิ้ม

“เพลาค่ำคืนของข้ากับลอยบนเรือนแพนั้น
ช่างหอมหวานนักหนา
อ้อมกอดของลอยอบอุ่นคุ้มภัยให้ข้า
อกแกร่งกำยำของลอยมีไว้ให้ข้าพักพิง ยามเหนื่อยล้า
สองแขนแข็งแรงของลอย ยามโอบกอดกลับนิ่มนวล
ริมฝีปากของลอยนุ่มแลหวานล้ำ
จมูกโด่งคมของลอยซุกไซร้ จนข้าสั่นสะท้าน
ดวงตาของลอยคมกริบ
หากสายตาที่ทอดมองข้านั้น กลับหวานเชื่อมระยิบระยับ
รสรักที่ลอยปรนเปรอให้ข้านั้นเล่า
แม้นมากมายหลากหลาย
หากทว่าข้ายังมิอิ่มดอกนะลอยจ๋า”

ขุนจำเริญพูดเพ้อเจ้อเรื่อยเปื่อยมิหยุดพัก

หากจักนิ่งจักอึ้งก็ด้วยตกอยู่ในภวังค์ความนึกคิด
ถึงเรื่องราวเก่าก่อนที่ยังติดตรึงอยู่ภายในใจ

“คราลอยได้ไถ่ถอนเป็นไท ข้าดีใจกับลอยนัก
หากทว่าดวงใจข้ากลับวูบโหวง...
ราวกับว่าใจมันหายไปจากอกข้า
กายข้ายังอยู่ก็จริง...
หากแต่ดวงใจของข้ามันหลุดลอยตามติดเจ้าไป
ใยในครานั้นข้ามิห้ามปรามแลขัดขวางลอยหนอ
ใจข้ามันจักขาด ราวของรักข้าสาบสูญหายไป”

หน้าหวานหม่นเศร้า
คราหวนรำลึกถึงกาลก่อน

“ลอยเข้าใจข้าไปผิดทาง
คราแม่แป้งร่ำปรักปรำข้า
ข้ายังมิทันแจกแจง
ลอยก็มีอันจำต้องกลับไปเรือนท่าน
ลอยมาหาข้าที่กระทรวง หากลอยมิได้ใยดีข้า
ทำยืนนิ่งราวขึ้งโกรธข้า
ความน้อยใจเสียใจของข้าทำ..ทำให้ลอยต้องเจ็บตัว
หากลอยกลับมิเจียมกาย แผลยังสดใหม่นัก
ยังจัก.....ออดอ้อนให้ข้าเมตตา แล้วรังแกข้ากลับ
เจ้าเล่ห์เหลือเกิน ยอดรักของข้า”

หน้าเศร้าแล้วแปรเปลี่ยนเป็นยิ้มบางๆอย่างขวยเขิน

“คุณย่าแฉล้มผู้นี้ท่านเป็นผู้มีพระคุณกับข้าแลลอยยิ่งนัก
คราข้าบอกกล่าวเล่าเรื่องของข้ากับลอย
คุณย่าท่านมิได้ตำหนิแม้นแต่น้อย
กลับคิดหาทางช่วยเยียวยาแก้ไขปัญหาให้ข้าแลลอย
บุญคุณของคุณย่าแฉล้มท่านนี้
จักเป็นที่จดจำของข้าจนวันตาย”

คุณนายแฉล้มทอดสายตามองแผ่นหลังที่บอบบาง
แล้วมองผ่านไปยังคนบนฟูกหนา

ในสายตาของนางเพลานี้...
เป็ดน้อยตัวโตกว่านอนนิ่งสลบสไล
เป็ดน้อยตัวจ้อยร้องเรียกเพรียกหาว่า..ก๊าบๆ...ตื่นเสียที...

***********************************************************


“ข้าหลงอกพองใจโต...ดีใจนักหนา
หากมิทันข้ามวัน ....ฮือ....”

เสียงหวานเจื้อยแจ้วกลับมาแผ่วเครือ
แล้วหยาดน้ำใสๆก็ไหลรินออกมาจากดวงตากลมโต
ที่เพลานี้แดงช้ำแลแห้งผาก

“เพลานั้น....ข้านั่งรถม้าลากกลับเรือนพ่อข้า
ข้ากับคุณย่าแฉล้ม...
ยังหยอกเย้ากระเซ้าแหย่กันบันเทิงใจ
หากใจของข้าหล่นลงตรงแทบเท้า
คราเห็นเพลิงไฟลุกลามโชติช่วงที่เรือนใหญ่”

ฝ่ามือน้อยทั้งสองข้างรองรับใบหน้าของเจ้าตัวที่ซบลงมา
หลังไหล่ของขุนจำเริญสั่นไหวด้วยแรงสะอื้น

ทิ้งช่วงเวลาเพียงอึดใจ...


“มิทันไรลอยกลับวิ่งตรงดิ่งเข้ากองเพลิง..ฮือออ
ลอยเอ๋ย ลอยอยากให้ข้าอกแตกตายหรือไรกัน
วิ่งเข้าหาความตายเยี่ยงนี้..ฮือๆ”

“ข้าเจ็บใจไอ้ลูกทาสที่มันบังอาจฉุดรั้งตัวข้าไว้
มิให้ตามลอยของข้าเข้าไป..ฮือออ
ข้าพร้อมจักบุกน้ำลุยไฟไปด้วยกันกับลอยเสมอ
แม้นว่าจักเป็นที่ใด...ฮือๆ..เพลาใดข้าก็มิเกี่ยงงอน
โธ่เอ๋ย น้ำใจลอยของข้าช่างประเสริฐแลรู้คุณนัก...ฮือๆ
ลอยเสี่ยงเดิมพันด้วยชีวิต...ชีวิตของลอย..เพื่อช่วยพ่อของข้า”

แววตาผู้พูดเลื่อนลอยออกไปนอกหน้าต่างห้อง

"อนิจจาข้าเสียอีก
เสียแรงที่ข้าเกิดเป็นลูกชายท่าน
ข้ามิได้ช่วยเหลืออันใดเลยแม้นแต่น้อย”

กล่าวแล้วกายบางนั้นก็ซวนซบลงข้างกายไอ้ลอย
อย่างไร้เรี่ยวแรง

มีเพียงเสียงสะอื้นไห้ที่หลงเหลือในความเงียบ



“ข้าทนมิไหวแล้ว”
คุณนายแฉล้มตบอกผาง



“น้อม...นังน้อม..มาหาข้าให้ไว อย่าอ้อยอิ่งร่ำไร”
คุณนายแฉล้มเรียกนางน้อมให้เข้ามาหาตน


“เจ้าค่ะคุณนายแฉล้ม บ่าวมาแล้วเจ้าค่ะ”
นางน้อมวิ่งมาหน้าตาตื่น


“นังน้อม เอ็งอยู่ดูแลไอ้ลอยลูกเอ็งเสียให้ดี
ข้าจักพาหลานข้าออกไปนอกเรือนเสียหน่อย”


 

*****************************************************************



 

กระผมพิมพ์ไปน้ำตาซึมไป

นายท่านทอดสายตาดูแล้วเป็นเยี่ยงไรบ้างขอรับ

ไอ้หน่อยมันชื่นชอบต้มยำน้ำข้นมิสร่างซา

ด้วยเขียนไป สูดปากไป...ซี๊ดดด...อ่าาา (คริคริ กามฟุดๆ)


 


จากภาพขอรับ

1. "ไอ้ลอยมันยังมิได้ด่วนลาจากโลกนี้ไปดอกนะขอรับ"

2. "ไอ้ลอยมันเพียงงีบหลับพักเอาแรงขอรับ"

3. "ชาร์จแบตอีกสักนิดขอรับ"

4. "ขุนจำเริญขอรับ ไอ้ลอยพร้อมแล้วขอรับ
    มาจู๋จี๋ดู๋ดี๋กันเถิดนะขอรับ"

5. "มิได้ดอกลอยจ๋า คนอ่านกลุ้มรุมมุงดูเยี่ยงนี้ ข้าอายเหลือเกิน"

6. "แต่หากลอยมิอายแลยินยอมพร้อมใจมิขัดข้อง งั้นข้าขอรุกบ้างน้าาา"

    (ขุนจำเริญท่าน...หาเจียมบอดี้ไม่...คริคริ)







[attachment deleted by admin]

[nunnan]

  ลอยยย คุณจำเริญร้องไห้ตั้งมากแล้ววนะ
ฟื้นเถอะะะ

[fay 13]

 

[greenapple]

 

[koikoi]

คุณย่าแฉล้มท่านคิดจะทำอันใดกันหนอ