หัวข้อ: ทาสรัก...สมัครใจ...ทักทายครับ 24มิย.60

[fay 13]

 

[shijino]

ตื่นเพราะหึงเป็นเหตุแท้ๆ รู้งี้ขุนจำเริญทำตั้งนานล่ะ เสียน้ำตาจะหมดตัวแล้ว 

[pui]

 

[mystery Y]

เกิดอะไรขึ้น? ลอยตื่นแล้วแต่แกล้งขุนจำเริญรึเปล่า หลวงอรรถก็นะ

[wochima]

 

[mukmaoY]

เหตุใดหนอ ข้าจึ่งมองข้ามนิยายเรื่องนี้ไป
ช่างบันเทิงเริงใจอะไรเช่นนี้
ข้าขอชื่นชมเฮียหน่อยเสียจริงๆ

วาสนาเจ้าลอย~~~

[punthipha]

หลวงอรรถ เข้าใจเล่นเนอะ 

[ชุน]

คุณพี่อรรถทำดีมากค่ะ

[snowboxs]

เจ้าลอย แม้ยังไม่รู้สึกกาย
แตาอาการหึงออกมาอย่างชัดแจ้ง
หลวงอรรถเป็นตัวกระตุ้นชั้นดีเลย

[HISY]

แรงหึงมีอานุภาพร้ายแรงนัก

[Feporchz]

พิษรักเเรงหึง 

[koikoi]

ฟื้นยัง

[~Here@Noi~]

 


ทาสรัก....สมัครใจ....42


ไอ้ลอยคนซื่อมันนอนทอดกายนิ่ง
แลดวงตาปิดสนิทก็จริงอยู่
หากทว่าใบหน้าคมสันของมันนั้น
กลับหน้านิ่วคิ้วขมวดยุ่งเหยิง
ขนตายาวหนาเป็นแพที่เคยทอดทาบทับ
เรียบไปกับดวงตาคมกริบ
คราเปลือกตาหลุบลงยามนิทรานั้น

มาเพลานี้กลับพลันขยุกขยิกมิอยู่นิ่ง
คล้ายมีสิ่งรบกวนจิตใจให้กระวนกระวายมิอยู่สุข

ลมหายใจเข้าออกนั้นเล่า
เสียงของมันดังฟืดฟาดกึกก้องแรงชัด
ทรวงอกเป็นแผงแผ่นหนาสะท้อนขึ้นลง
แรงแลเร็วถี่ด้วยหอบเหนื่อย
เม็ดเหงื่อมากมายแทรกซึมออกมาตามรูขุมขน
ด้วยอุณหภูมิในกายที่เพิ่มสูงขึ้น

ราวกับว่าไอ้ลอยมันได้ออกวิ่งสุดฝีเท้า
มาจากที่ไกลแสนไกล

“พอทีเถิดขอรับ...พี่อรรถ
ท่านมิควรกลั่นแกล้งเจ้าลอยเยี่ยงนี้ดอกนะขอรับ
การที่ลอยนอนนิ่งมิไหวติงมาเนิ่นนานหลายเพลาเยี่ยงนี้
มันจักนับหมายได้ว่าเป็นเรื่องคอขาดบาดตาย
ด้วยการนั้นเกี่ยวพันต่อเนื่องแก่ชีวิตคน
มิได้เป็นเรื่องขบขันล้อเลียนสนุกสนาน
ที่ผู้ใดจักคิดเห็นเป็นเรื่องน่าหัวร่อแต่อย่างใด
กระผมมิเห็นชอบเป็นเรื่องสนุกด้วยดอกนะขอรับ”

ขุนจำเริญหน้าแดงซ่าน
หัวใจเต้นตึกตักด้วยความหวัง
คราเห็นไอ้ลอยขยับกายไปมาได้ด้วยตนเอง
เป็นนิมิตรหมายอันดีว่า
ไอ้ลอยคงจักใกล้รู้สึกตัวในเร็ววัน

หากขุนจำเริญก็มิอาจห้าม
วาจาตำหนิเผ็ดร้อนแลกริยาควักค้อน
ที่สำแดงออกมาให้หลวงอรรถได้รับรู้

จากเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านมาสดร้อนก่อนหน้า
ใยขุนจำเริญท่านจักมิรู้เท่าทันว่า
หลวงอรรถใคร่แสร้งให้ไอ้ลอยคนซื่อ
หึงหวงแลเคืองขุ่น

“น้องมิอยากเร่งให้เจ้าลอยลืมตาตื่นเสียทีดอกฤา”

หลวงอรรถกอดอกหลวมๆ ยิ้มกริ่มอย่างนึกสนุก
แล้วทอดสายตาแลดูดวงหน้าหวานของคนตรงหน้า
ที่เพลานี้...
กระอักกระอ่วนลังเลแลอึดอัดใจ
จักโมโหขัดเคืองฤาจักยินดีปรีดาก็สุดจักพรรณนาได้
แลดูผสมผสานปนเปจนมิอาจแยกแยะอารมณ์ของขุนจำเริญได้

“มันก็จริงอยู่ดอกขอรับ หากทว่า....”
ขุนจำเริญพูดเสียงเบาอุบอิบอยู่ในลำคอของตน

เพลานั้นจิตใจด้านหนึ่งก็นึกขอบคุณในการนี้
หากอีกด้านกลับมิอยากให้หลวงอรรถล้อเลียนไอ้ลอย
เหมือนเป็นเรื่องสนุกสนาน

หลวงอรรถขยับกายเข้ามาใกล้ในระยะประชิด
แล้วก้มลงกระซิบชิดติดริมใบหูบางของขุนจำเริญ
ด้วยน้ำเสียงออกจักเอ็นดูแลขบขันว่า

“มารยาร้อยเล่มเกวียนน่ะ
เจ้าเคยได้ยินฤาไม่เล่าน้องพี่ คริ คริ”

จมูกโด่งเป็นสันของหลวงอรรถ
วาดเฉี่ยวผิวแก้มนวลบางอย่างจงใจคราผละออก
แล้วขุนนางหนุ่มรูปร่างสันทัดพอเหมาะ
ก็ก้าวเดินตัวปลิวอย่างเริงร่าออกจากห้องไป

ขุนจำเริญกุมแก้มข้างที่ถูกล่วงล้ำด้วยมิทันระวังตน
มือน้อยขัดถูรอยสัมผัสเนิบนาบด้วยสับสน



“อึกกก อึกกกก...”

ไอ้ลอยคนซื่อส่งเสียงคล้ายเรียกร้องให้ใส่ใจ


*********************************************************


“ลอยจ๋า...ข้าอยู่นี่”

ขุนจำเริญปราดเข้าไปประชิดติดข้างเตียง
แล้วทรุดกายอรชรลงนั่งริมฟูกนอนด้านหนึ่ง
สองมือบางลูบไล้แขนกำยำของไอ้ลอยไปมาแผ่วเบา

แขนของไอ้ลอยเพลานี้
แลดูมิเป็นมัดกล้ามแข็งแน่นดังก่อนเก่า
ไอ้ลอยนอนนิ่งมิไหวติงแทบจะทันที
ที่ได้รับสัมผัสอ่อนโยน

ขุนจำเริญพร่ำพูดพรรณนาเจื้อยแจ้ว
เอาใจไอ้ลอยไปเรื่อยเปื่อยโดยมิยอมหยุดพัก
ครั้นเหนื่อยอ่อนล้านัก
จึงเอนกายลงนอนแนบชิดไอ้ลอย
ที่เพลานี้มันนอนหงายอยู่บนฟูกหนา

ขุนจำเริญหยุดชะงัก
คราคำนึงถึงคำกล่าวของหลวงอรรถ

“เอ...ฤาจักเป็นจริงดังคำที่หลวงอรรถว่าไว้”


“ลอยจ๋า ลอยเห็นด้วยกับข้าฤาไม่
ว่าหลวง เอ๊ยพี่อรรถท่าน..
เป็นคนดีสมบูรณ์พร้อมไปเสียทุกสิ่งอัน
ทั้งรูปกาย แลฐานันดรศักดิ์ก็สูงส่งครบถ้วน”


“ฮึ...ฮึ่มมม...”

เสียงฮึดฮัดราวคำรามดังแว่วมาให้ได้ยิน
ขุนจำเริญยิ้มกริ่มอยู่ในหน้าแล้วกล่าวต่อไป

“ผู้ใดได้พี่อรรถไปครอบครองเป็นคู่ชื่น
ผู้นั้นจักน่าริษยาเป็น.....”

กายกำยำของไอ้ลอยคนซื่อ
พลิกตะแคงตัวผินหน้าไปยังอีกฝั่งฟากของฟูกนอน
ด้านที่มิมีร่างบางจ้อยนอนออดอ้อนฉอเลาะ

ขุนจำเริญอกใจเต้นระรัว
ด้วยเป็นคราแรกที่ไอ้ลอยขยับกายด้วยตนเอง

สองมือบางลูบไล้แผ่นหลังอย่างอ่อนโยน

“พี่อรรถท่านรูปงาม วาจาไพเราะ
เพลาข้าได้ใกล้ชิด พี่อรรถแล้วให้...”

กายกำยำค้อมไหล่คู้ตัวงอเข่าเข้าหาตัว
ฝ่ามือหนาหยาบกร้านทั้งสองข้างยกขึ้นปิดใบหูจนมิด
ราวกับมิอยากรับรู้รับฟังคำชื่นชมชายอื่นที่มิใช่ตน

ขุนจำเริญชะงักไปชั่วขณะ แล้วคิดรำพึงอยู่ในใจ

“ลอยเอ๋ยเจ้าเล่ห์แสนกลนักนะ”


“ลอยจ๋า.....”

ขุนจำเริญยกตัวโหย่งขึ้นมาจากฟูกนอน
โถมกายบางลงทาบทับคนที่นอนผินหลังให้
โดยมิทิ้งน้ำหนักตัวลงไปมากนัก

สองแขนเรียวคร่อมลงบนฟูกหนาสองข้างกายกำยำ
ที่เพลานี้พลิกตัวกลับมานอนหงายนิ่งดังเดิม

ตั้งแต่บั้นเอวลงไปแนบชิดสนิทกันตลอดร่าง

ขุนจำเริญลดกายลงวางข้อศอกสองข้างของตน
ลงข้างกายกำยำของไอ้ลอยคนซื่อ

“ลอยจ๋า...ข้าอ้างว้างเปลี่ยวเอกาเหลือเกิน
ลอยช่างใจร้ายนัก ทอดทิ้งข้าให้อยู่โดดเดี่ยวเพียงลำพัง”

เปลือกตาหนาของไอ้ลอยหรี่ปรือขึ้นเพียงนิด

“อื้มมมม.......
ข้าโหยหาสัมผัสจากลอยใจแทบขาด
เพลาล่วงเลยมานานร่วมสองเดือนแล้วหนา
ที่เจ้ากับข้ามิได้อยู่ใกล้ชิดติดกันเยี่ยงนี้”

จมูกโด่งเล็กคลอเคลียลำคอหนา
ลากไล้ไปมาราวหยอกเอิน
แล้วจึงซุกซบดวงหน้าหวาน
ลงตรงซอกคอของไอ้ลอย

ขุนจำเริญแสร้งผ่อนลมหายใจเข้าออกช้าๆเนิ่นนาน
ให้ลมหายใจร้อนผ่าวรินรดซอกคอของไอ้ลอย

ริมฝีปากบางของขุนจำเริญร้อนระอุ
ด้วยแรงปรารถนาที่บังเกิดขึ้นเสียเอง
ขบเม้มไปตามผิวกายที่เริ่มอุ่นขึ้นของไอ้ลอย

ขุนจำเริญรับรู้ได้ถึงกายที่เกร็งเขม็งขึ้นของคนใต้ร่างตน


**********************************************


“อื้อออ ลอยยยย....”

ขุนจำเริญบดเบียดส่วนล่างอย่างจงใจให้เสียดสี
ส่ายสะโพกไปมาซ้ายขวาอย่างเชื่องช้า
แล้วขยับถูไถขึ้นลงอย่างย่ามใจ

“อาาา......อูยยยย...”

เสียงหวานสั่นพร่าครางผะแผ่ว
เสแสร้งแต่งเติมในคราแรก
หากต่อมาเป็นเสียงที่เปล่งออกมาจากแรงอารมณ์ทั้งสิ้น

“ละ...ลอย...อูยยยย...”

จำปีดอกน้อยช่างยวนยั่วเสียเหลือเกิน


“กรอ...กรอด....”
เสียงขบฟันดังลอดออกมาจากปากหนา

หากขุนจำเริญนั้นเล่ากลับมินำพา
ด้วยเพลานี้หลับตาพริ้ม สูดปากคอ หูอื้ออึง


“แรงไฟโหมโลมเล้าเคล้าราคะ
จารผัสสะเริงลิ่วราวหิวโหย
ครวญละล่ำพร่ำเพรียกสำเหนียกโอย
กลิ่นกามโชยข้ามรุ่งพรุ่งจากจร”

(ไฟราคะ...อัลมิตรา..ขอบคุณครับ)



“อื้มมมม...”

เสียงครางนุ่มทุ้มของไอ้ลอยถูกปิดทับ
ด้วยจุมพิตที่แสนเร่าร้อนแลเรียกร้อง

เสียงลมหายใจหอบกระเส่าจากร่างบาง
ช่างเร้าราคะให้คุกรุ่นเสียเหลือเกิน

ขุนจำเริญเพลานี้ช่างร้อนแรงนัก
ดึงทิ้งถอดผ้าผ่อนไอ้ลอย
จนเหลือเพียงกายกำยำเปลือยเปล่าอยู่ตรงหน้า

ขุนจำเริญสอดส่ายสายตาโลมลูบไปทั่วกาย
แล้วกลืนน้ำลายที่สอขึ้นมาดัง

”เอื๊อก”


มือน้อยของขุนจำเริญลูบไล้ไปทั่วร่างกายกำยำของไอ้ลอย
ลากผ่านเลื่อนเคลื่อนสำรวจตรวจตราไปทั่วเรือนร่างทุกส่วนสัด
ตั้งแต่ลำคอหนา หัวไหล่สองข้าง เรื่อยไปจนถึงยอดอกสีเข้ม

ขุนจำเริญใช้นิ้วมือเรียวงามสองนิ้ว
คีบตุ่มไตบนแผ่นอกของไอ้ลอย ที่เพลานี้หน้าตาบิดเบี้ยว

ไอ้ลอยสะดุ้งเฮือก
คราขุนจำเริญบิดหมุนปลายยอดอกแผ่วเบา

ขุนจำเริญละจากจุมพิต
แล้วเพ่งพิศใบหน้าคมสันตรงหน้า
ผิวพรรณคมเข้มของไอ้ลอยขึ้นสีเรื่อด้วยแรงเร้า

ขุนจำเริญจูบไซร้พวงแก้มข้างหนึ่งของไอ้ลอย
ระเรื่อยมาตามกกหูแลซอกคอ ที่กลิ่นกายกำยำกรุ่นกำจาย
กลิ่นกายคุ้นเคยแลรสชาติผิวกายแกร่งสมชายชาตรีที่ได้รับ

ทำให้ขุนจำเริญแทบคลั่ง

มือน้อยยังคงลูบไล้ต่ำลงไปเรื่อย
ลงมาถึงสะโพกแกร่งแลต้นขาแน่นเนื้อแข็งแรง

ขุนจำเริญลูบไล้พลางขยำเนื้ออ่อนบริเวณนั้น
ตามอารมณ์เร่าร้อนที่พุ่งสูงขึ้นมา

ขุนจำเริญจุมพิตไปตามร่างกายของไอ้ลอย
สะเปะสะปะไปมิรู้ทิศทาง
ด้วยหูอื้ออึงแลสายตาพร่ามัว

จวบจนพบเจอยอดอกสีเข้ม


ขุนจำเริญอ้าปากบางงับ


แล้วตวัดรัวลิ้นน้อยซุกซน


เรียกเสียงครางจากปากหนา



“อาาา.......”



 


*********************************************



กระผมเกร็งฝุดๆเบยขอรับนายท่าน

ขอตัวไปปรึกษาพ่อหมอสักครู่นะขอรับ

ด้วยท่านมาเยือนถึงร้านแล้วขอรับ...คริคริ


 

[fc_fic]

 ลอยเจ้าเล่ห์

*** คริคริ  พ่อหมอลอยมาหา ถึงร้าน    หุหุ  ***

[padthaiyen]

โอ้ ท่านขุนจำเริญท่านได้ทำการรุกแล้วขอรับ เจ้าลอยเจ้าอย่าชักช้าอยู่ไยรีบตื่นขึ้นมาเสียอย่าได้รอช้า

[whitejade31]

จริงๆอยากให้หลวงอรรถได้กับผู้ชายมากกว่านะคะแบบว่าเป็นคู่รองอะไรแบบส
นี้

[KoBKaB]

ตอนนี้รู้สึกสั้นๆค้างๆ   มาต่อเร็วๆน้า

[Feporchz]

ลอยเจ้าชักช้าอยู่ไยเล่า 

[mukmaoY]

 

เลือดลมไม่ค่อยจะดี เห็นทีข้าคงต้องจรลีไปเติมแรง

[Phut]

 

[SWIM]

ลอยรีบๆตื่น อย่าชักช้า เดี่ยวอดไม่รู้ด้วยนะ 5555 อิ้อิ้

[aiyuki]

ค้างค่าาา เหมือนขนมมาอยู่ตรงหน้าแล้วกำลังจะกิน แล้วแบบว่า หายไปต่อหน้าต่อตาอ่าา มาต่อไวๆนะคะ

[snowboxs]

เอ่่ออ ขุนจำเริญ ช่างยั่วราคะในตัวเจ้าลอยเหลือเกิน

[wochima]

 

[~Here@Noi~]

 


ทาสรัก....สมัครใจ....43


ดวงตาคมเข้มปรือปรอยแลเลื่อนลอย
หากทว่าริมฝีปากหนายังครางแผ่ว
ด้วยมันโดนรุกรานด้วยความรู้สึกอันรัญจวนใจยิ่ง

“อาาา.....”

เสียงครางถูกเปล่งออกมาจากปากหนาสีซีด
ปะปนกับเสียงหอบหายใจอย่างติดขัด
มือหนาหยาบกร้านเลื่อนสอดเข้าด้านหลังกายบาง
โอบกระชับเอวคอดให้แนบแน่น


“อื้ออออ......”

ขุนจำเริญร้องคราง
คราฝ่ามือหนาบีบขยำก้นกลมมน
มิทันจักกล่าวทักท้วงแต่อย่างใด
ริมฝีปากบางกลับถูกทาบทับ
ด้วยปากหนาของไอ้ลอยเสียก่อน

ลิ้นร้อนของคนทั้งสองผวาเข้าหากัน
ราวกับคนร่อนเร่พเนจรหิวโหย
มาพบเจออาหารรสเลิศแลน้ำฝนเย็นฉ่ำชื่นใจ

จุมพิตรุนแรงจาบจ้วงกระหายหิว
ต่างตักตวงให้สมกับเพลาที่ขาดหายไป
จวบจนหนำใจแล้ว

จึงแปรเปลี่ยนเป็นหวานล้ำ
ละเมียดละไมทะนุถนอม

“ละ...ลอย...ลอยจ๋า..ฮือ...ฮือๆ”
ขุนจำเริญได้สติจึงละริมฝีปากออกแล้วร่ำไห้

“ไอ้ลอยเองขอรับ...ยอดรัก”

จุมพิตอ่อนหวานของไอ้ลอย
จูบซับหยาดน้ำตาอย่างปลอบประโลม

แทนคำพูดคณานับ
ที่มิอาจกล่าวออกมาได้จนหมดสิ้น
ภาษากายจึงบอกกล่าวเล่าความออกมาแทนที่
ขุนจำเริญถึงกับสั่นสะท้านรับรสสัมผัส


*********************************************************


“อ๊ะ”

เสียงหวานแหบพร่าด้วยแหบแห้งจากการร่ำไห้

ขุนจำเริญถูกยกกายบางขึ้นนั่งซ้อนตักไอ้ลอย
ที่เพลานี้นั่งเอนกายพิงพนักเตียง
สองคนหันหน้าเข้าหากัน

กอดจูบลูบไล้สัมผัสร่างกายกันด้วยความคะนึงหา
ดวงตาวาวหวานเบิกกว้าง
ครารู้สึกได้ว่ากำลังนั่งทับกับสิ่งใดอยู่
ลมหายใจของขุนจำเริญเริ่มขาดห้วง

“ละ...ลอย...ข้า....”

ขุนจำเริญดิ้นรนหวังลงจากตักไอ้ลอยคนซื่อ
หากทว่าวงแขนแกร่งที่โอบรัดอยู่รอบกาย
ทำให้มิอาจทำได้ดังที่หวัง
หนำซ้ำไอ้ลอยมันยังยกสะโพกแกร่งขึ้นบดเบียด
รับกับแรงกระชับบั้นเอวคอด

“อ๊ะ”

เสียงหวานสั่นเครือ
มือน้อยทั้งสองข้างจิกปลายเล็บที่เจียนมน
ลงบนแผงอกล่ำสัน
คราความรู้สึกเสียวสะท้านเกิดขึ้นอีกระลอก

กลิ่นหอมละมุนจากเนื้อนวลของคนบนตัก
ทำให้ไอ้ลอยต้องพยายามอย่างหนัก
ในการสะกดกลั้นอารมณ์พิศวาสของตน

ไอ้ลอยมันใคร่อยากจักล้มตัวลง
นอนทาบทับแลปลดปล่อยสิ่งที่คุกรุ่น
เข้าไปในกายของคนตรงหน้าเสียเหลือเกิน

จำปีดอกใหญ่ที่เริ่มอ่อนตัว
มาบัดนี้มันกลับขยายเบ่งบานผงาดเงื้อมขึ้นมา
จนอึดอัดด้วยพองโต
คราคนในอ้อมแขนบนตัก
ขยับกายดิ้นรน


“ซี๊ดดดด...อ่า....”

ความเสียวซ่านยามกายบางบนตักขยับตัว
ทำให้ไอ้ลอยยิ่งบังเกิดความทรมาน
หากไอ้ลอย....
ใยกลับชมชอบความทรมานเยี่ยงนี้เสียเหลือเกิน

ดวงตากลมโตเงยขึ้นสบกับดวงตาคมสีเข้ม
สายตาหวานเชื่อมของขุนจำเริญ
เผลอไผลเปิดเปลือยความต้องการ

ขุนจำเริญก้มหน้าช่อนความขวยเขิน
สองแขนเรียวโอบกอดรอบคอหนาของไอ้ลอย
กายบางขยับโยกถูไถช่องทาง
ที่เปลือยเปล่าไร้อาภรณ์ไปมา
อย่างยวนยั่ว

“ขุน...อ่า...ขุนจำเริญ..ซี๊ดดดด”
ไอ้ลอยทั้งสูดปากแลกัดฟันกรอด

“ได้โปรด...อย่า..อย่าขยับ..ขอ..ขอรับ..ซี๊ดดด”
ไอ้ลอยวอนขอด้วยเสียงแหบพร่า

ด้วยเพลานี้ไอ้ลอยมันสำนึกตัวได้ว่า
ความอดกลั้นของมันจวนเจียนมาถึงขีดสุด

“คริคริ..”

ลูกกวางน้อยซุกซนชอบอกชอบใจ
ด้วยหารู้ชะตาของตนไม่

หยาดน้ำสีใสไหลซึมออกมา
จากยอดดอกจำปีทั้งสอง
มิผิดแผกจากกันสักเท่าใด

ต่างชูชันดอกใบขึ้นแข่งขันประชันกัน


“หยุด...อ่า..หยุดเถิดขอรับ..อ้าาา”

ลมหายใจของไอ้ลอยคนซื่อเริ่มขาดห้วง
ความสวยงามอ่อนหวานตรงหน้าช่างยวนยั่ว
ทำให้ไอ้ลอยแทบลืมหายใจ

ผิวนวลเนียนลอองามนัก
อีกกายบางอรชรอ้อนแอ้นบอบบาง
ดวงหน้าหวานแดงซ่าน
ริมฝีปากบางเผยอรอ

ไอ้ลอยมันใคร่ครอบครอง
กายของขุนจำเริญใจแทบขาด

“อ๊ะ...อย่า...อย่านะ”

ทั้งมือหยาบ ปากแลจมูกของไอ้ลอย
ระดมซุกไซร้ฟอนเฟ้น

ลิ้นหนาร้อนชื้นตวัดเลียยอดอกสีหวาน
ด้วยความลุ่มหลง

ความนุ่มนวลเนียนของเนื้อนวล
ทำให้ไอ้ลอยลืมสิ้นทุกสิ่งอย่าง

ร่างบางแอ่นหยัดกายขึ้นมา
รับความเสียวซ่านด้วยเต็มใจ
เอื้ออำนวยเปิดทางให้ไอ้ลอย
ได้ลิ้มรสถนัดถนี่

ปล่อยตัวปล่อยใจไปกับรสสัมผัสอันล้ำลึก

*************************************************


“ลอย..ละ..ลอย..ลอยจ๋า..อ๊าส์...”

ขุนจำเริญแอ่นหยัดกายโหย่งตัว
ครามือสากหนาของไอ้ลอยเข้าเกาะกุมดอกจำปีน้อย
ปลายนิ้วแกร่งกระด้างอีกข้าง
กรีดไปตามจีบพับช่องทางด้านล่าง
ความชุ่มฉ่ำเชื้อเชิญทำให้ไอ้ลอยสิ้นแล้วซึ่งความอดกลั้น

กายหนาพลิกร่างบางลงนอนทอดกายระทวยบนฟูกหนา
แทรกกายกำยำอยู่ระหว่างเรียวขาเพรียวงาม

ไอ้ลอยสูดลมหายใจหนักหน่วงกับภาพที่อยู่ตรงหน้า

ขุนจำเริญหน้าตาแดงก่ำ
หากส่งสายตาท้าทายมาให้
โดยมิคิดหวั่นเกรงผลพวงที่จักได้รับ
ในเพลาอันใกล้

ลิ้นหนาร้อนระอุเคลื่อนมาเป็นทัพหน้า
ชิวหาพลิกพลิ้วตวัดรัว
จนขุนจำเริญสั่นสะท้านไปทั้งกาย

เสียงครางหวานดังก้องกังวานในห้องหับ
ขุนจำเริญยกสะโพกกลมมนขึ้นรับกับปลายลิ้นสากระคาย

ร่างกายบิดเร่าด้วยความรัญจวนแลทรมาน
ไปในคราเดียวกัน

สองมือน้อยกดผมดกหนาลงไป
ให้แนบชิดยิ่งกว่าเดิม

ไอ้ลอยคนซื่อลอบยิ้มอย่างลำพองใจ
แล้วเกร็งลิ้นหนาเพิ่มเสริมความกระสัน
มือหนาหยาบเลื่อนลง
เคล้นคลึงถุงทองน้องน้อยแผ่วเบา

มือแลลิ้นทำงานสอดประสานกันอย่างลงตัว

จำปีดอกน้อยถูกนำส่งบรรณาการ
เข้าถึงปากของไอ้ลอย
ที่อ้าออกรอรับจำปีสีสวย
อย่างกระหายอยาก


“อ๊าส์.....”

ดูดดุนสลับลิ้มเลียอยู่มินาน
ไอ้ลอยก็ได้ฤกษ์ส่งขุนจำเริญขึ้นฝั่งฝัน

กายบางเปลือยเปล่าสั่นกระตุกแล้วปลดปล่อย
ไอ้ลอยมิรั้งรอ
ดูดกลืนลากลิ้นเลียทุกหยาดหยด
ราวภมรภู่ผึ้งดูดน้ำหวานจากเกสรดอกไม้

ความฉ่ำเยิ้มของสายตาขุนนางหนุ่มที่ทอดมา
สร้างเสริมความกำหนัดจนถึงขีดสุด

ไอ้ลอยดุนดันจำปีดอกใหญ่สีคล้ำของมัน
ลงบนรอยแยกจีบทบตรงหน้า
สองขาเรียวอ้าออกกว้างเป็นการเชิญชวน

ไอ้ลอยจับขาเรียวทั้งสอง
พาดลงบนท่อนแขนแข็งแกร่งของมัน

“อ๊ะ...ละ...ลอย...ข้าเจ็บ....”

ขุนจำเริญสะดุ้งสุดตัวคราถูกรุกล้ำ
สองขาพลันหุบชิดปิดทาง
ไอ้ลอยคนซื่อมันลืมเลือน
ที่จักเปิดช่องทางให้พร้อมสรรพ

“อื้มมมม....”

ปากหนาของมันปรนเปรอมอบจุมพิตปลุกปลอบ

หากเบื้องล่างเมื่อความกำหนัดพวยพุ่งเกินรั้งรอ
ไอ้ลอยจับสองขาเรียวแยกออกอ้า

ขาข้างหนึ่งพาดพักไว้กับไหล่หนา

อีกข้างกางออกยกชัน
ฝ่าเท้าน้อยวางราบกับฟูกนอน

ไอ้ลอยบรรจงกดส่วนปลายยอดดอกจำปีลงอีกครา
ดุนดันเชื่องช้าอย่างถนอม
ขยับเบียดเสียดเข้าไปทีละเล็กทีละน้อย
ความคับแน่นด้วยร้างรา
พาไอ้ลอยหยุดชะงักสูดปากเป็นระยะ

จำปีร้อนผ่าวที่แทรกเข้ามาทีละนิด
ทำให้ขุนจำเริญแทบสะอื้นไห้
หากด้วยอยากปลอบขวัญแลให้กำนัล
ในความรักภักดีของไอ้ลอย

ขุนจำเริญกลับยกสะโพกกลมมนขึ้นอย่างเชิญชวน
เมื่อไอ้ลอยมันมัวแต่พะวักพะวน
มิย่างกรายเข้ามาเสียที

“ลอย...ลอยจ๋า เข้ามาหาข้าเถิด”

เสียงหวานพร่าสั่นออดอ้อนอ่อนโยน
สองมึอน้อยดึงรั้งกระชับสะโพกแกร่ง
เข้ามาแนบชิดอย่างเอาใจ



“โอยยยยย....”


น้ำตาใสๆไหลรินรับความปวดร้าวที่ได้รับกลับมา

ไอ้ลอยตวัดวงแขนรัดร่างบางเข้ามาชิด
กดริมฝีปากหนาลงบนหน้าผากนวล

“ขุนจำเริญขอรับ ยอดรักของไอ้ลอย
แม้นยอดรักจักให้ไอ้ลอยหยุด
ไอ้ลอยมันก็จักยั้งเอาไว้
ถึงไอ้ลอยจักทรมานกายเพียงใด
หากไอ้ลอยมันก็ยินดีที่จักทำ
เพื่อดวงใจของไอ้ลอยขอรับ”

ใครหนอว่าไอ้ลอยมันแสนซื่อ
พูดจาออกตัวเยี่ยงนี้
มีฤาขุนจำเริญจักกล้าหักห้ามมันได้


“ลอยจ๋า ข้ามิเป็นไรดอก
เจ้าอยากทำเยี่ยงไรก็จงทำไปเถิด”


ขุนจำเริญก้มหน้าแดงซ่านงุดลงกับอกแกร่ง




**********************************************************



ขุนจำเริญนอนฮึดฮัดอึดอัดระคนหงุดหงิดใจ

คราเหลือบมองคนข้างกายที่นอนหลับสนิทล้ำ

มุมปากหนาของไอ้ลอยมันยกยิ้มอย่างอิ่มเอม

วงแขนแข็งแรงโอบกอดรอบเอวบาง



“ชิส์....ไอ้ลอยคนบ้าผีทะเล
ที่ข้าบอกเจ้าว่าใคร่ทำเยี่ยงไรก็จงทำเถิด
ข้ามิได้หมายความถึง
ให้เจ้าบุกลุยตะบี้ตะบัน มิยั้งแรงเยี่ยงนี้”

ขุนจำเริญค้อนควักไปก็เพียงนั้น

ไอ้ลอยคนซื่อมันนอนฝันหวานไปเสียแล้ว

มิรับรู้ถ้อยคำต่อว่าต่อขานแต่อย่างใด


 


*******************************************************



เพลานี้กระผมคึกคักเสียจริงขอรับ

มิรู้ด้วยเหตุผลกลใดที่ทำให้บังเกิดความคึกคะนองเยี่ยงนี้

จำต้องไปเสาะแสวงหาผู้รู้มาบำบัดเสียหน่อย

อ้าว...เสีย....หน่อย

ว๊า...แย่จุง


 

[fc_fic]

 

[KoBKaB]

ตอนนี้ทำเอาเลือดหมดตัวสะแล้ว วันนี้มาสองตอนเลยดีใจมาก ไอ้ลอยฟื้นเพราะความหื่น555

[shijino]

ในที่สุดดดด ลอยก็หายดีเพราะความหื่นแท้ๆ 

[whitejade31]

เย่....!!!ลอยฟื้นสักทีคิดถึงมากมาย

[kantamanee]

  เลือดหมดตัวเลย คิคิ