หัวข้อ: - รักชาชา - A kiss from milk tea : ตอนพิเศษ - Lost Star #2 : page 46 : 30/08/15

[kyliewonderland]

ตอนที่6 :  เรื่องเดียว






“เฮ้ยพวกมึง เดี๋ยวกูต้องไปส่งชาที่คณะ มึงไปไหนกันต่อ”

หลังจากที่นินนำคนในกองที่เหลืออยู่มาลิ้มรสหอยแครงลวกเจ้าเด็ดในซอยเท็กซัสเป็นที่เรียบร้อยแล้ว โฟล์คก็เอ่ยขึ้นหลังเหลือบมองนาฬิกาบนหน้าจอไอโฟนสักพัก คนในกองบางส่วนกลับไปแล้วครับ เพราะซีนสุดท้ายของวันถ่ายดึก และเมื่อคนที่เหลือบอกว่าสามารถรับผิดชอบทั้งหมดได้ คนบางส่วนจึงกลับไปก่อน เช่นเดียวกับพิ้งค์ที่พ่อของเธอมาจอดรถรับถึงหน้าร้าน

เตที่กำลังซัดปลาเก๋าทอดตัวที่สองอยู่เงยหน้าขึ้นจากจานอาหาร ก่อนตอบ

“กูไปส่งแยมเอง” เตว่า “เดี๋ยวอาจจะนอนบ้านแยม ไม่รู้ดิ มึงจะเช็คไฟล์เลยเปล่าล่ะ?” ตอนท้ายประโยคเตหันไปถามนิน นินมองหน้าภัทรนิดหน่อยก่อนไหวไหล่

“กูกลับไปอาบน้ำก่อนได้ไหมล่ะ เดี๋ยวไปหาที่บ้านไอ้แยม ของกูอยู่บ้านไอ้ภัทร” นินตอบ นั่นทำให้เตต้องเลิกคิ้วอีกรอบ
“นี่มึงไปค้างด้วยกันอีกแล้วเหรอ?”
“เออสัด ขี้เกียจกลับบ้าน กลับไปก็ทะเลาะกับที่บ้านอีก” นินเบ้ปาก
“ทะเลาะไรอีกวะ” ไอ้โฟล์คหันไปถามบ้าง ระหว่างหยิบบุหรี่ขึ้นเตรียมจุดสูบ
“น้องกูแม่งสอบเข้ามหา’ลัยปีนี้ไง แม่กูก็กวดมันอ่านหนังสือ ขึ้นเสียงกันประจำ”
“ปกตินี่หว่า” เตพึมพำ “แล้วไอกลับไง?”
“เดี๋ยวติดรถไปกับพวกกู” ภัทรตอบระหว่างยกขวดน้ำขึ้นดื่ม “มึงค่อยตามมาก็ได้ กูว่าคงไปงีบสักพักค่อยออกมาตอนตีสี่”
“ก็ได้ เดี๋ยวกูเสร็จแล้วแวะไปบ้านแยมเลย” โฟล์คสรุป
“งานแม่งเร่งเหมือนกันนะเนี่ย ได้สกรีนเพลย์แล้วต้องเช็คแล้วตัดเลย” ภัทรพึมพำขึ้น มือก็รับบุหรี่จากโฟล์คที่ส่งให้
“ระดับนี้แล้วต้องได้รางวัลนะ” ไอยิ้มกว้าง นั่นทำให้ไอ้โฟล์ต้องหันไปมองอย่างเอ็นดู
“อยู่แล้วน่าไอ”
“แล้วพรุ่งนี้น้ำชาจะมาอยู่ด้วยกันไหมอ่า” ไอที่นั่งอยู่ข้างโฟล์คหันมาถามผม ผมไอ้แต่ยิ้มแล้วส่ายหน้า
“ไม่ได้หรอกไอ เรามีพรีเซนต์แบบวันจันทร์ โมเดลยังไม่เสร็จเลย คงต้องโต้รุ่งเหมือนกัน”
“เสียดายอ่ะ”
“แต่เดี๋ยววันจันทร์ดูอีกที อาจจะพาน้ำชาไปบ้านเตด้วยนะ” โฟล์คบอกแล้วมองหน้าผม
“อือ ถ้าเราไหวเราไปด้วย” ผมบอกในที่สุด
“เออ ช่วงนี้มะม่วงบ้านกูออกเต็มต้นเลย” แยมเปรยขึ้นมา
“ทำไม จะให้กูไปช่วยสอยอีกเหรอ?” ภัทรถามเหมือนจะล้อเล่น แต่แยมพยักหน้าหงึก
“ถูกต้องมึง มากินมานอน ใช้น้ำไฟบ้านกู ก็มาเป็นแรงงานให้กูซะ”
“โหไอ้สัด งกเหี้ยๆ” เตบ่นทันที แต่ก็ดูจะไม่ได้คัดค้านอะไรใดๆทั้งสิ้น

เราจัดการไอศกรีมกะทิรถเข็นอีกคนละถ้วยระหว่างเดินกลับมายังรถที่จอดอยู่ หลังจากแวะไปล่ำลาผู้ใหญ่ใจดีที่ให้ยืมสถานที่แล้ว ก็ล่ำลาแยกย้ายกันไป นินและไอ ไปรถภัทร ส่วนเตอาสาพาแยมไปส่งบ้าน มีรุ่นน้องติดรถไปอีกสองคน ส่วนโฟล์คกับผมจะแวะกลับคอนโดไปเอาโมเดลก่อน แล้วค่อยตรงดิ่งไปคณะ จริงๆแล้วแพลนว่าจะไปพรุ่งนี้สายๆหน่อย แต่ปรากฏว่าเพื่อนๆแห่กันเข้าสตูฯไปกันเกือบจะหมดภาคแล้ว ไอ้ถั่วก็เซ้าซี้ๆอยู่นั่น ผมเห็นว่างานเหลืออีกเยอะพอสมควร จึงตัดสินใจเข้าตั้งแต่คืนนี้ อย่างไรถ้ามันเสร็จก่อนตะวันขึ้นรอบที่สอง ผมก็อาจจะมีบุญได้กลับบ้านมาอาบน้ำนอนกับเขาบ้าง...

โฟล์คพาผมกลับไปที่คอนโดเพื่อเอาโมเดล จากเยาวราชกลับสาธรก็ไม่ไกลเท่าไหร่นัก เรามาถึงได้ภายในยี่สิบนาทีในเวลาเกือบตีสอง กับถนนที่โล่งแทบร้าง ไร้รถวิ่งแน่นขนัด เราเดินเข้าไปเอาโมเดลในห้องนอน ผมเอ่ยปากขออาบน้ำ หลังจากที่รู้ตัวดีว่าต้องซักแห้งอีกหนึ่งวันเป็นอย่างน้อย โฟล์คไม่ว่าอะไร มันเองก็คงเพลียมากเหมือนกันแต่ก็ไม่บ่นอะไรสักคำ ตลอดการทำงานหกชั่วโมงที่ผ่านมาเมื่อกี้ผมแทบไม่เห็นมันได้นั่งพักเลยสักนิด จนกระทั่งเลิกกองกินข้าว

ผมแช่ตัวนิ่งในสายน้ำ สระผม อาบน้ำ และซับตัวจนเปียกหมาด ผมถือวิสาสะยืมเสื้อยืดสีขาวของโฟล์คมาสวมกับกางเกงยีนส์ตัวเดิม ก่อนเดินออกมาจากห้องน้ำ ตอนนี้ก็ง่วงมากๆแล้ว แต่ก็ยังดึงดันกับตัวเองว่าจะไม่หลับ เพราะถ้าหลับล่ะก็ งานการคงเสียหมดแน่นอน

พอเดินออกมาจากห้องน้ำ ผมก็เห็นใครบางคนนอนคอพับคออ่อนอยู่บนโซฟา ใบหน้าโฟล์คตอนหลับเหมือนเด็กซนๆคนหนึ่งหมดฤทธิ์ ผมไม่ได้อยากจะยิ้ม แต่ก็เผลอยิ้มออกมาจนได้

ผมเดินไปทรุดตัวลงนั่งข้างๆมัน เหลือบมองหน้ามันนิดหน่อย โฟล์คเป็นผู้ชายตัวสูง หน้าตี๋ ผิวจริงๆขาวจัด แต่มันก็ชอบกิจกรรมกลางแจ้งมากมาย ทั้งออกกอง ออกกำลังกาย จนผิวขาวๆของมันถูกย้อมแทน ผิวมันละเอียด ใบหน้ามันก็หล่อเสียจนไม่น่าเชื่อว่าคนอย่างมันจะมาชอบผม

ผมรู้ว่ามันเหนื่อยก็เมื่อได้ยินเสียงลมหายใจสม่ำเสมอของมัน ผมเอนหัวชื้นๆของตัวเองพิงเข้ากับไหล่มัน ก่อนเอื้อมมือเกี่ยวมือมันไว้โดยไม่สามารถปฏิเสธได้ว่าไม่จงใจ ในใจคิดว่าผมจะลงไปเรียกแท็กซี่ไปคณะด้วยตนเองและไม่รบกวนมัน จริงๆเวลานี้มันควรอยู่บ้านแยม ทำงานต่อ หรือไม่ก็นอนหลับอยู่บนเตียงนุ่มๆที่ไหนสักแห่ง


“หืม?”

เสียงครางในลำคอเบาๆของมันทำให้ผมชะงักแล้วยกหัวออก โฟล์คลืมตาขึ้นมึนๆก่อนจ้องหน้าผม มันยกหัวซุกไหล่ผมนิ่ง

“เสร็จแล้วเหรอ?” เสียงทุ้มถามอู้อี้
“อืม” ผมตอบ “เดี๋ยวมึงนอนเถอะ กูเรียกแท็กซี่ไปเอง” ผมบอก แต่โฟล์คส่ายหัวดิก
“ได้ไง”
“มึงนอนเถอะ ทรมานร่างกายทำไม”
“เดี๋ยวไปส่ง ไปส่งแล้วไปนอนบ้านแยมไง” มันตอบ แล้วยกหัวขึ้นมาจ้องตากับผมนิ่ง แววตามันน่าหลงใหลก็ตอนนี้ ตอนที่มันจ้องมองผมอย่างเต็มไปด้วยความรู้สึก “จูบที” มันว่า
“ไม่เอา ลุกเร็ว” ผมว่า หน้าแดงก่ำ
“เดี๋ยวไม่ได้เจอกันตั้งหลายชั่วโมง”
“ถุย หลายชั่วโมง” ผมเหยียดปาก แต่มันไม่โต้ตอบอะไร กลับจ้องหน้าผมนิ่งแล้วส่งสายตาออดอ้อนมาให้ “แค่...จูบนะ” ผมเอ่ยออกไปในที่สุด มันพยักหน้าหงึกหงักอย่างกระตือรือร้น ก่อนยืนหน้ามาใกล้ แล้วค่อยๆบดเบียดริมฝีปากเข้ามา

จูบของเราครั้งนี้มันแปลกไปกว่าทุกครั้ง มันค่อยเป็นค่อยไป ค่อยๆดูดดึงเข้าหากัน มันไม่ล้วงล้ำเข้ามา โฟล์คเบียดเริมฝีปากเข้าหาผม ให้เราสัมผัสกันและกันนิ่งๆ อ้อยอิ่ง เชื่องช้า จนได้ยินลมหายใจของกันและกัน และทำเพียงแค่เม้มเบาๆที่ริมฝีปากของผม...แล้วงับเอาไว้


“มัดจำไว้ก่อน เดี๋ยวไม่ได้ทำงานกันพอดี”
“ปล่อยได้แล้ว” ผมว่า ผลักมันออก มันหัวเราะเบาๆแล้วลุกขึ้นบิดขี้เกียจ
“ขอเข้าห้องน้ำแปป เดี๋ยวไปอาบน้ำที่บ้านแยม” โฟล์คบอกยิ้มๆ
“อืม” ผมพยักหน้ารับ



ไม่ถึงสิบนาทีจากคอนโด ก็ถึงคณะผม เอาจริงๆก็คือจากคอนโดโฟล์คนั้น มันสามารถเดินมาคณะมันได้ภายในสิบห้านาทีด้วยซ้ำ แต่ตามประสาคนรวยก็งี้แหละครับ มีรถไว้ใช้ให้เปลืองน้ำมันเล่นๆ มันเอารถเข้าไปจอดหน้าคณะ ไฟใต้ถุนคณะยังสว่างโร่ ห้องสตูฯชั้นหนึ่งก็ยังเปิดไฟอยู่ คล้ายกับว่าจะได้ยินเสียงโหยหวยมาจากที่ไกลๆด้วย ซึ่งมันก็ไม่แปลกหรอกครับ เชื่อได้ว่ายังไม่มีใครได้นอนเกินห้าชั่วโมงต่อวันแน่นอนในช่วงนี้

ผมขอบคุณมันเบาๆขณะที่หอบโมเดลลงจากรถ มันจ้องหน้าผมก่อนดึงถุงอุปกรณ์ใบใหญ่ไปถือไว้เอง โฟล์คล็อครถ แล้วรอให้ผมเดินนำเข้าไปในคณะ

“เดี๋ยวไปส่งบนห้อง” มันบอก ผมชะงักนิดหน่อย ไม่ใช่ว่ารังเกียจหรือไม่อยากให้เพื่อนๆรู้หรอกนะ แต่มันน่าเขินจะตายไปไม่ใช่หรือไง จู่ๆก็มีแฟน แถมแฟนยังคือไอ้โฟล์ค หนุ่มคิ้วท์บอยของมหา’ลัยด้วย
“ส่งตรงนี้ก็ได้...” ผมพึมพำ แต่มันส่ายหน้า
“ไปส่งแค่หน้าห้องเอง” มันบอกเบาๆ ผมเลยพยักหน้าแล้วเดินนำขึ้นไป ลิฟท์ปิดใช้งานแล้ว เหลือแค่บันไดที่ต้องใช้ลายนิ้วมือเปิด ผมแสกนนิ้วก่อนผลักประตูเดินขึ้นบันไดนำไปสู่ชั้นสอง

เสียงโวยวายดังขึ้นเรื่องๆเมื่อเดินเข้าไปใกล้กับห้องสตูฯของภาค ซึ่งก็ไม่ได้มีแค่เด็กภาคผมมาทำงานที่นี่อย่างเดียว แต่ภาคอื่นๆก็มายืมใช้ห้องประจำ ภาคสถาปัตย์เป็นภาคใหญ่ครับ ห้องสตูฯก็ใหญ่ที่สุด ดังนั้นจึงเป็นที่สุมหัวของคนเกือบทั้งคณะ

ผมเดินไปหยุดอยู่หน้าประตูกระจกซึ่งแปะฟิล์มขุ่นไว้ที่ครึ่งบานบน ทำให้คนด้านในไม่เห็นหน้าผู้มาใหม่อย่างผมกับโฟล์ค ผมเห็นรองเท้าช้างดาวของไอ้ถั่วกองอยู่หน้าประตู พวกเป๊กคงทำงานไม่ไกลไปจากนี้แถวๆนี้แน่ๆ

โฟล์ควางของไว้บนโต๊ะหน้าห้องสตูฯ มันไม่ได้พูดอะไรออกมา เหมือนรอให้ผมเอ่ยออกไปก่อน


“เข้าไปนั่งสักแปปหนึ่งไหม?” ผมชวน โฟล์คมองหน้าผมก่อนส่ายหัวดิก
“ไม่ล่ะ ไม่อยากรบกวน”
“งั้นเดี๋ยวลงไปส่ง” ผมว่า แต่มันปฏิเสธ
“ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวกูว่าจะออกไปซื้อของเข้ามาให้มึงกินเผื่อหิว เดี๋ยวมาเปิดประตูให้กูด้วย” มันบอก ผมส่ายหน้าหวือ
“ไม่ต้องหรอก”
“เดี๋ยวก็ปวดท้อง”
“งั้นเดี๋ยวกูไปด้วย” ผมว่า วางโมเดลไว้ข้างๆถุงอุปกรณ์ ตัดสินใจว่าจะยังไม่เข้าไปในห้องสตูฯตอนนี้ โฟล์คมันนิ่งไม่ได้ตอบรับอะไร แต่พอผมก้าวเดินนำและหันไปมองหน้ามัน มันก็รีบสาวเท้าตามมาแล้วเอื้อมมือมาสอดประสานกันไว้

เพราะมันมืดแล้ว หรือเพราะมันไร้ผู้คนกันแน่...ผมก็หาคำตอบไม่ได้ กับการที่ผมยอมให้มันจับมือแบบนี้ ซึ่งโดยปกติแล้ว ผมคงจะเขินมากจนสะบัดมือทิ้งแน่ๆ มันไม่ปกติ ผู้ชายตัวโตเดินจูงมือกันมันไม่ได้น่ารักเลยสักนิด...แต่...

แต่...ช่างเถอะ


ผมพาโฟล์คเลาะช่องลับหลังคณะ ทะลุออกมาก็เป็นด้านข้างเซเว่นแล้ว ฝั่งตรงข้ามเป็นร้านเหล้าหลังมอที่กำลังทยอยเก็บร้าน ร้านเหล้าของพี่โอที่อยู่เยื้องๆไปก็เริ่มเก็บร้านแล้วเช่นกัน ผมมองหน้ามันนิดหน่อย โฟล์คเองก็ยิ้ม จุดเริ่มต้นของพวกเราอยู่ที่ร้านพี่โอ...

เราเดินเข้าไปในเซเว่นแล้วก็คลายมือออกจากกัน ผมเดินไปสั่งข้าวเวฟสามสี่กล่องเผื่อเพื่อนๆในสตูฯมันจะหิว ส่วนโฟล์คเดินไปยังมุมเครื่องดื่มขนมขบเคี้ยว สักพักมันก็เดินออกมาพร้อมกับของเต็มตะกร้า ทำเอาผมต้องขมวดคิ้ว

“มึงดื่มกระทิงแดงหรือเอ็มร้อย” มันถาม
“ปกติเอ็มร้อย”
“งั้นกูไปเปลี่ยนให้” มันทำท่าจะเดินกลับไป แต่ผมดึงชายเสื้อมันไว้ได้ทัน
“กระทิงแดงก็กินได้ ไม่ต้องหรอก” ผมว่า เอื้อมมือคุ้ยๆของในตะกร้า “ซื้อไปทำอะไรเยอะแยะโฟล์ค” ผมถามมัน มันนิ่งๆก่อนตอบ
“ซื้อให้มึงกินนี่แหละ กูไม่อยู่ด้วย เดี๋ยวมึงก็ไม่ยอมหาอะไรกินอีก” มันบอก ก่อนวางของลงตรงหน้าพนักงานสาว ที่ดูท่าจะให้ความสนใจกับพวกผมมาเกินความจำเป็น
“เยอะไป”
“เหลือก็ทิ้ง”
“เปลืองไหมโฟล์ค” ผมขึงตาใส่มัน แต่มันลอยหน้าลอยตาแล้วหยิบแบงค์พันออกมาวางให้พนักงาน
“ให้กูเป็นห่วงมึงให้น้อยๆหน่อยเถอะ ทำตัววุ่นวาย กูก็คิดถึงแต่มึง” มันว่าเรียบๆ ก่อนสั่งบุหรี่กับพนักงานมาหนึ่งซอง ผมอ้าปากจะด่า แต่ก็ได้แต่อ้าปากค้าง เมื่อเห็นน้องพนักงานสาวส่งยิ้มเขินๆมาให้
“โฟล์คมึงพูดเหี้ยไรเนี่ย” ผมบ่นอุบ
“กูพูดเรื่องจริง มึงหน้าแดงทำไม ไม่สบายเหรอ?” มิวายยกมือขึ้นแตะหน้าผากผม จนผมต้องปัดออก
“ยุ่งจริงเลย ไปได้แล้ว จะไปทำงาน” ผมฉวยเอาถุงข้าวกล่องมาถือไว้ก่อนเดินตุบๆออกมาด้านนอกด้วยรู้สึกเห่อร้อนร่างไปหมด โฟล์คแม่ง ทำไมมันชอบจู่โจมผมแบบไร้ที่มาที่ไปแบบนี้นะ

ผมเดินลิ่วมาใต้แสงไฟบนฟุตบาท มีรถราวิ่งสวนกันไปมานานๆครั้ง ผมได้ยินเสียงฝีเท้าของโฟล์ควิ่งไล่ตามหลังมาแต่ผมก็ไม่ได้หยุดเดินแต่อย่างใด เพราะมันมักจะวิ่งไล่ผมทันทุกที ทุกครั้ง และเสมอไป


“งอนแล้วอย่าเดินหนีสิครับ ทำตัวเหมือนเด็กเลย”
“เด็กพ่องส์ กูคัน ยุงกัด” ผมตอบปัด มันหลิ่วตาล้อเลียนใหญ่
“จริงอ่ะ”
“มึงวอนตีนกูเหรอ เดี่ยวเหอะสัด”
“ฮ่าๆๆๆ” มันหัวเราะอย่างอารมณ์ดีแล้วเดินตามผมไปตามทาง ท้องฟ้ามืดมิด มีเพียงแค่แสงไฟสาดส่องมาจากเสาไฟฟ้าสลัวๆเท่านั้น

โฟล์คดึงแขนผมไว้ระหว่างที่เรากำลังจะเดินกลับไปยังช่องลับ มันดึงผมให้หยุดอยู่ใต้เสาไฟฟ้าต้นหนึ่ง ก่อนที่จะวางถุงของลงกับพื้น

“มีอะไรเหรอโฟล์ค?” ผมถาม มันยิ้ม เอาคางเกยไหล่ผม
“ดูเงาสิ” มันกระซิบเบาๆ ชี้ชวนให้ผมดูเงาของเราสองคนที่ทอดยาวอยู่ใต้แสงไฟจากเสาไฟฟ้า
“ทำไม?” ผมขมวดคิ้ว
“เราเหมือนเป็นคนเดียวกันเลย เห็นไหม?” มันว่า ทำเอาหัวใจผมกระตุกผิดจังหวะ ผมเม้มปากแน่น
“ก็แค่เงา” ผมแย้ง จริงๆก็แค่พยายามจะหาข้อโต้แย้งให้ไม่รู้สึกเขินอายไปมากกว่านี้ มันไม่ได้ว่าอะไร กลับกัน มันกลับโน้มใบหน้ามาหอมแก้มผมไวๆ
“เงาของเราต่างหาก” โฟล์คว่า พร้อมด้วยหน้าตาไม่รู้ไม่ชี้ที่ทำให้ผมไม่รู้จะอ้าปากด่าอะไรอีก มันหิ้วถุงเซเว่นขึ้นมาถือ ก่อนดึงข้อมือให้ผมออกเดินอีกครั้ง

เราไม่ได้คุยอะไรกัน มันพาผมกลับเข้าไปในคณะ ส่งผมถึงหน้าห้อง กำชับให้ผมกินข้าว กินน้ำ ห้ามดูดบุหรี่ เสร็จเรียบร้อยแล้วก็เปิดประตูออกเสียเสียงดังเพื่อให้ผมขนของเข้าไป ทำให้คนในห้องหันพรึ่บมามองกันยกห้อง ผมสะอึกเบาๆเมื่อเผชิญหน้ากับสายตาเหล่านั้น ได้แต่ส่งยิ้มแหยๆไปให้ แต่ไอ้โฟล์คแม่งยังทำตัวเป็นทองไม่รู้ร้อนได้เสมอต้นเสมอปลาย

“ไปได้แล้ว” ผมไล่ จะโบกมือไล่แล้วด้วยซ้ำถ้าไม่ติดว่าหอบของเต็มสองมือ
“ถ้าเสร็จแล้วโทรมานะ เดี๋ยวมารับ”
“ไม่ต้องหรอก พักบ้างเถอะ”
“ไม่รับปากนะ” มันว่า แล้วพยักเพยิดให้เข้าไปในห้องราวกับว่าตัวเองเป็นคุณพ่อจอมบงการ
“เออๆ”

มันโบกมือแล้วยิ้มน้อยๆ ก่อนจะเลื่อนประตูปิดให้ ผมหมุนตัวกลับมาเผชิญหน้าเพื่อนๆในห้อง ก่อนต้องหลบสายตาเป็นพัลวัน เมื่อเห็นสายตากรุ้มกริ่มจากหลายสำนักส่งมาให้เป็นของกำนัล ผมรีบทำหน้าจืดก่อนห่อตัวเป็นเต้าหู้แผ่นแล้วเดินไปหาพวกเพื่อนๆที่อยู่มุมห้องด้านในติดประตูทันที

[kyliewonderland]

“ไง”

เปิดมายังไม่ทันวางของ ไอ้เป๊กก็ทักทายมาอย่างเลือดเย็นเลยทันที ผมเห็นก้นไอ้ถั่วไวๆ มันกำลังวิ่งมาตั้งใจจะจู่โจมผมแน่ๆ

“ไม่ไงอ่ะ” ผมตอบกวนๆ วางของลงกับพื้น แล้วส่งถุงข้าวกล่องไปให้พวกมัน ไอ้เป๊กมองอย่างเย็นชาอีกครั้ง
“อะไร”
“ข้าวกล่อง ซื้อมาฝาก” มันทำหน้าเหมือนเรื่องเหลือเชื่อ
“โอ้โห มีน้ำใจเสียด้วย” ไอ้กายพยักหน้าหงึกหงัก “ให้ตอบความจริงอีกครั้ง”
“ไรวะ” ผมบ่นอุบ “เออ โฟล์คเป็นคนซื้อ พอใจยัง” จบประโยคพวกมันก็ร้องฮิ้วทันที ผมนี่แทบจะมุดดินหนี
“เป็นไงมึง งานเดินไหม ไปอยู่กะแฟนสุดที่รักเนี่ย” ไอ้กายเอ่ยถาม แงะข้าวกล่องเปิดกิน เป๊ก และปอมที่มาช่วยงาน ก็เลยพักมือบ้าง
“ก็ได้ทำบ้าง เหลือแค่ประกอบ” ผมบอก ปอมเอื้อมมือมาหมุนงานผม
“แล้วนี่...” เป๊กเหลือบตามองผม “ตกลงมึงจะเล่าให้พวกกูฟังได้ยังว่ามึงไปรู้จักโฟล์คมันได้ยังไง” มันอัดคำถามมาใส่แบบไม่ทันตั้งตัว ผมที่กำลังยัดข้าวเข้าปาก ทำได้แค่เพียงคาบช้อนเอาไว้อย่างช็อคสุดหัวใจเท่านั้น

ถ้าจำกันไม่ได้ล่ะก็...เป๊กเคยให้เวลาผมถึงแค่วันเสาร์เพื่ออธิบายเรื่องทั้งหมด และผมก็ไม่โง่พอที่จะหลงวันหลงคืน แม้ว่าวันนี้จะเป็นวันอาทิตย์แล้วก็ตาม

ผมถอนหายใจเบาๆ ไม่สามารถปฏิเสธอะไรได้อีกแล้ว จึงได้แต่พยายามตั้งต้นที่จะเล่าเรื่องราวทั้งหมด ผมเล่าตั้งแต่วันที่เจอมันในร้านเหล้า วันแรกที่มันลากผมกลับคอนโดมัน วันที่มันลากผมจากคอนโดผมไปกับมัน และวันที่มันอดหลับอดนอนนั่งตัดโมให้ผม วันที่มันลากผมไปออกกอง วันก่อน เมื่อวาน วันนี้ พอมาเรียบเรียงดูดีๆ วันไหนๆก็มีแค่มันทั้งนั้นในชีวิตผม


“แล้วนี่มึงตั้งใจจะคบกันแค่สิบสี่วันจริงๆเหรอ?” เป๊กกอดอกนิ่งๆถามผมหลังจากที่ผมเล่าทุกอย่างจบ ส่วนกายนั่งช็อคไปแล้ว ในขณะที่ปอมทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ตัดแปะไปเรื่อยเปื่อย เพราะมันรู้ว่า เป๊กแม่งเล่นงานผมยับเยินแน่นอน
“ก็ตกลงกันแบบนั้น”
“ใครตกลงกับใคร?” เป๊กถามนิ่งๆ
“มัน กับ...กู” ผมบอกเสียงอ่อย
“เออดี ไม่ได้รู้จักกันแล้วก็ยอมมัน นี่ถ้าไม่ใช่โฟล์คกูคงไม่ปล่อยมึงทำตัวระรื่นขนาดนี้หรอก” ไอ้เป๊กว่าด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ ผมได้แต่ก้มหน้าไม่รู้จะพูดอะไร
“น้ำชา กูถามมึงจริงๆเหอะ” กายที่ปกติจะพูดมากเหมือนเมากัญชาตลอดเวลาเกริ่นขึ้นท่ามกลางความเงียบ “มึงมั่นใจแค่ไหนว่าจะหยุดความรู้สึกกับโฟล์คได้แค่สิบสี่วัน”
“ย-ยังไง”
“โฟล์คมันไม่ชอบใครเล่นๆหรอกนะ ถ้ามันชอบใครสักคน มันก็จะเอาใจใส่คนๆนั้นมากๆ มึงก็น่าจะรู้ดี” กายจ้องตาผมนิ่ง
“...อืม”
“กูไม่รู้ว่าโฟล์คมันจะตัดใจจากมึงได้หรือเปล่า แต่มึงนั่นแหละ ตัดใจจากมันไม่ได้แน่ๆ”
“มันบอกกูแค่เล่นๆ กูก็แค่เล่นๆ มันก็ด้วย” ผมอ้าปากเถียงทันทีที่กายพูดจบ เพราะความรู้สึกบางอย่างตีตื้นมาจนแทบจุกอก “เวลาอยู่ด้วยกันมันสนุกดีก็แค่นั้น”
“มันไม่ใช่แค่สนุกนะน้ำชา” ปอมบอกอย่างเป็นห่วง สายตามันก็ด้วย
“มึงต้องชอบมันเข้าจริงๆสักวัน” กายถอนหายใจเฮือกใหญ่ “เลิกทำอะไรที่จะทำร้ายตัวเองได้แล้ว ตั้งแต่คราวกฤตฎ์แล้วนะ” กายถอนหายใจอย่างอ่อนใจ ผมได้แต่เบือนหน้าหนีอย่างจนตรอก


ไม่มีใครพูดอะไรอีก มันสักคนคงอยากจะพูดว่าให้ผมจบเรื่องนี้ซะ แต่ก็ไม่มีใครเอ่ยออกมา ผมเองก็ยอมรับว่าไม่อยากได้ยิน ผมไม่อยากจะเป็นคนบอกเลิกความสัมพันธ์สิบสี่วันโง่ๆของเรานักหรอก ก็ในเมื่อ...

โฟล์คแม่งก็ทำให้ผมลืมกฤตฎ์ไปได้จริงๆ


“พอเหอะมึง น้ำชามันโตแล้ว” ไอ้ปอมบอกในที่สุด “มันดูแลตัวเองได้น่า อย่าไปห่วงมันมากนักเลย รีบทำงานกันเถอะ” ปอมตัดบท กายส่ายหัวไปมาเบาๆก่อนหยิบข้าวกล่องขึ้นมากินต่อ ไอ้เป๊กมองหน้าผมนิ่ง ก่อนถอนหายใจออกมาอีกคน

“กูขอโทษแล้วกัน”

“......”


“มึงดูแลตัวเองดีๆนะ ถ้าไม่ไหวก็ออกมาซะ”


ผมกำช้อนในมือแน่น แล้วก็เอ่ยขอตัวกับพวกมันแล้วเดินออกมายังระเบียงด้านนอก มันรู้สึกหงุดหงิด หัวเสีย และงุ่นง่านในใจมากมายนัก เพียงแต่ผมไม่นึกโทษใครหรอก ทุกอย่างบนโลกนี้ที่ทำให้ผมไม่สบายใจ ก็ล้วนเกิดจากตัวเองทั้งนั้น จะไปโทษ ไปร้ายใส่ใคร มันคงไม่ใช่เรื่อง

ผมเกาะขอบระเบียงนิ่ง เหม่อมองออกไปด้านนอก แสงไฟจากอาคารบ้านเรือนทำให้ตาพร่ามัวเมื่อจ้องมันท่ามกลางความมืดมิดนานๆ มันคงเหมือนเรื่องของผมกับโฟล์คนั่นแหละ บางทีมันก็ขุ่นมัวจนทำให้ไร้น้ำหนักที่จะเชื่อ แถมเมื่อมองลึกลงไปนานๆ มันก็ทำให้ทุกอย่างพร่ามัวจนมองอะไรไม่ออก

ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองรู้สึกยังไง


ผมอยากดูดบุหรี่สักมวน แต่ก็ไม่พร้อมที่จะเดินเข้าไปเอาในห้องและเผชิญหน้ากับใครๆ พวกมันเตือนเพราะมันห่วง โดยเฉพาะกายคงหนักใจ ทางนี้ก็เพื่อน ทางโน้นก็เพื่อน ผมเข้าใจดี แต่จะให้ผมบอกเลิกโฟล์คตอนนี้ ทำให้รอยยิ้มของมันหายไปตลอดกาลในความทรงจำ ผมก็ทำไม่ได้

โดยไม่รู้ตัวนัก ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ เบอร์ของมันอยู่ที่ปลายนิ้ว ผมชั่งใจอยู่ไม่กี่วินาทีว่าควรจะโทรหามันหรือไม่ และสุดท้าย ผมก็ห้ามใจไม่ได้ และกดโทรออกหามันในที่สุด...

ไม่กี่เสียงสัญญาณรอสาย ปลายสายก็รับโทรศัพท์ นี่เป็นครั้งแรกที่ผมโทรหามัน...


(ฮัลโหล...)

“......”


ผมได้ยินเสียงโหวกเหวกมาจากปลายสาย เป็นเสียงของนินและภัทรเถียงกันปาวๆ ประกอบด้วยแบล็คกาวน์เสียงดนตรีอะไรก็ไม่รู้


(ฮัลโหล น้ำชา...ฮัลโหล)


“...โฟล์ค” ผมเรียกชื่อมันไปในที่สุด แม้แต่ชื่อมันตอนนี้ยังเรียกลำบากเลย
(เออ กูโฟล์คไง เรียกชื่อทำไม คิดถึงใช่ไหมครับ) มันหัวเราะร่า นั่นทำให้ผมที่อารมณ์หม่นๆอยู่ นึกอยากจะเตะเสยหน้ามันเสียฉิบ
“พ่อมึง” ผมด่า อดไม่ได้ที่จะยิ้ม
(เออมีไรเปล่า)
“ถึงบ้านแยมยัง?” ผมเอ่ยถามเหมือนไม่รู้ว่าจะถามอะไร
(ถึงแล้ว เพิ่งถึง นี่อยู่กันหมดเลย ไอก็ไม่ได้กลับ อาบน้ำอยู่ ไอ้เตหลับไปแล้ว) มันบอก (นินกับภัทรทะเลาะกันอยู่)
“อ้าว ทำไมอ่ะ”
(ผัวเมียทะเลาะกันมึงอย่าไปสนใจเลย) จบประโยค ก็มีเสียงด่ากราดมาตามสายพร้อมกับเสียงปะทะดัง อั่ก! แล้วเสียงโฟล์คโอดครวญ (เฮ้ย แม่ง อย่าทำร้ายกูดิวะ เชี่ยนินนน)
“สม” ผมเหยียดปากสมน้ำหน้ามันไปเบาๆ ก่อนถอนหายใจออกมา
(ไม่ทำงานเหรอ?)
“เพิ่งกินเสร็จอ่ะ พักแปปหนึ่ง” ผมเลื่อนปลายนิ้วม้วนผมตัวเองเล่นราวกับคนไม่มีอะไรทำ
(ถ้าเสร็จพรุ่งนี้ เดี๋ยวไปรับมาบ้านแยมนะ มันจะทำหมูกะทะกัน)
“อืม เดี๋ยวบอกอีกทีนะ ไม่รู้ว่าจะไปห้องไอ้เป๊กกันหรือเปล่า”
(ได้) มันไม่ดื้อแฮะคราวนี้
“วันนี้เหนื่อยไหม?” ผมถามมันไปอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย มันเองก็ดูจะชะงักไป เพราะไม่ได้ตอบมาทันที
(เหนื่อย แต่ไม่ตายสักหน่อย) มันว่าพร้อมหัวเราะเบาๆ (ทำไม เหนื่อยเหรอ)
“ก็เหนื่อย แต่ยังไม่ตายเหมือนกัน”
(บ๊อบ ดีแลน เคยบอกว่า คนที่ประสบความสำเร็จในชีวิต คือคนที่ตั้งแต่ลืมตาตื่นจนกระทั่งเข้านอน ได้ทำแต่สิ่งที่ตัวเองชอบ)
“......”
(กูอยากเป็นคนที่ประสบความสำเร็จ) เสียงมันทั้งหนักแน่น และมั่นคง (สิ่งที่กูอยากทำนอกจาก อยู่กับเพื่อน กับครอบครัว ทำหนัง ใช้ชีวิตวันๆนั่งคิดบท แก้บท วุ่นวายอยู่กับมุมกล้อง ที่กูอยากทำมากที่สุดอีกอย่างก็คืออยู่กับมึง)

ผมชะงัก สิ่งที่มันพูดเหมือนจะเสี่ยวแดกสุดๆ แต่เพราะเป็นมัน มันเลยดูจริงใจและน่ารักอย่างบอกไม่ถูก

“เมาหรือไง?” ผมถามมันแก้เก้อ มันหัวเราะเบาๆ
(เออเมาปุ้น)
“สัด” ผมด่ามันไปเบาๆ “โฟล์ค มึงชอบกูจริงๆเหรอวะ” ผมถามออกไปตรงๆ ดูท่ามันจะตกใจ เพราะมันเงียบไปพักหนึ่ง

(จนป่านนี้แล้วมึงยังกล้าถามอีกเหรอวะ?) มันย้อนถามราวกับอ่อนใจ
“กูต้องถามสิ ก็ในเมื่อเรารู้จักกันแค่สี่ห้าวันเองนะเว้ย” ผมเถียงมันกลับ มันนิ่งไม่ตอบไม่สักพัก
(เออ ห้าวันเองเหรอวะ) มันพึมพำ (อยู่กับมึง เหมือนรู้จักกันมาเป็นปีๆ)
“......อืม”
(ว่าไงนะ)
“กูบอกว่าใช่ไงเล่า!” มันขึ้นเสียงใส่ไปที มันหัวเราะมาตามสาย
(น่ารักจังวะ)
“สัด”
(......)
“โฟล์ค”
(ครับ?)


ตึก... ตึก... ตึก... ตึก... ตึก... ตึก... ตึก... ตึก.











“เราลองมาคบกันแบบจริงจั...”






ตรู๊ด ตรู๊ด ตรู๊ด ตรู๊ด




ไอ้เหี้ย! ไอ้ ไอ้เฮงซวย ไอ้ทรูมูฟ มึงเลือดเย็นมาก รู้ไหมว่ากว่ากูจะรวบรวมความกล้าโทรหามันได้นี่ใช้พลังงานไปมากแค่ไหน กว่าจะพูด กว่าจะกล้าขอมันเป็นแฟนจริงๆจังๆ รู้ไหม!!! รู้ไหมมมมมม!!!!


ผมเข่นเคี้ยวกับมือถือในมืออยู่นานสองนาน แทบจะปามันลงไปนอนวัดสนามหญ้าหน้าคณะ แต่ก็ห้ามใจเอาไว้ ผมถอนหายใจอีกครั้งและอีกครั้ง จริงๆแล้ว ก็แอบโล่งใจที่ไม่ได้พูดออกไป เพราะผมไม่รู้จริงๆว่าจะรับผิดชอบความรู้สึกมันได้มากแค่ไหน และผมจะชอบมันได้มากแค่ไหน


ถ้าความสัมพันธ์เราก้าวหน้าไปอีกขั้น...



ผมไม่อยากใช้ใครเป็นเครื่องมือเพื่อลืมภาพใครบางคน



เพราะในคืนที่หลับตาลง ภาพของกฤษฎ์ยังตามมาหลอกหลอนในบางคืน ในบางคืนที่ผมนอนอยู่ในอ้อมกอดของโฟล์ค...








tbc.



มาแล้วๆ ตอนนี้เต่าคลานมากใช้เวลาเขียนเป็นอาทิตย์เลยค่ะ ช่วงนี้ไม่ได้อยู่กับที่ ออกข้างนอกตลอดเลย
อาทิตย์หน้าเราจะไม่ได้ลงอะไรให้เลยนะคะ เพราะว่าเราไปต่างจังหวัดค่ะ กลับมาเสาร์เลย ล่ารักฯจะลงให้ตอนนั้นนะคะ แต่อาจจะต้องเกลาอีกนิดหน่อย (ใกล้ได้อ่านละ ไม่ได้ดองหรือลืมจริงๆนะคะ อย่าว่ากันเลย เราพยายามแต่งช่วงยากให้ผ่านไปให้ได้ก่อน เราไม่อยากลงแล้วมีการแก้เนื้อหาที่หลัง มันจะเสียความรู้สึกทั้งคนแต่งคนอ่านเนอะ รออีกนิด ได้อ่านจนจบ รับประกันความสนุกแน่นอนค่ะ)

มีอะไรทักทายกันมากได้นะคะ

คราวหน้าเจอกันแจ็คกี้-มิ เลยนะคะ

งดลงรักชาชาไปก่อนนะคะ(หนึ่งสัปดาห์ค่อยว่ากันอีกที)

ขอบคุณที่ติดตามกันค่ะ

 

[nolirin]

  ขอจิ้มก่อน
=======================
  อ๊ากกกก สัญญาณโทรศัพท์เจ้ากรรม ดันตัดซะได้
แอบหวังเล็กๆว่าโฟล์คจะได้ยิน แล้วมาตอบน้ำชา

[BlueCherries]

อิทุยมูฟฟฟฟฟฟฟ

ทำบรรยากาศเสียหมด ชิๆๆๆๆ

ปอลอ ขอให้โฟล์คโทรกลับมาเซย์เยสเถอะะะะะะ

[Jthida]

คิดถึงหนูมิมาก ทรูมูฟใจร้าย หวังว่าโฟล์คจะได้ยิน

[Serioz]

   อ๊ากกกกก
อีกนิดเดียวเท่านั้นอ่ะ อยากให้คบแบบจริงจังเฮ้ออออ

[bobie]

ทรูมูฟไม่เต็มใจเลยน้ำชา 55555
โฟล์คโทรกลับมาหน่ยเร็ววววว

[bpyt]

เฮ้ยยย!! ย้ายค่าย ย้านเครือข่ายเลย ชิ๊! มาตัดอะไรตอนเข้าด้ายเข้าเข็มฟระ!!

[AfternoonTea]

 

มาแล้ววววววววววววว ยังไงดีๆๆ โฟล์คทำเราระทวยอีกแล้ววววว

อิจฉาน้ำชา แต่น้ำชาน่ารัก แล้วทำไม โฟล์คถึงน่ารักขนาดนี้ๆๆๆๆๆๆๆๆ

โอ่ยยยยยยยยยยยย มือถือทำไมต้องตัดสายไปตอนนั้น ภาวนาขอให้โฟล์คได้ยิน

ตอนนี้เราก็เขินตัวบิดอีกแล้วอ่ะ

รอไปอีกนานเลยใช่มั้ยคะ ฮือออออออ ไม่เป็นไร เราอ่านวนตอน1-6 อีกหลายๆรอบ รอก็ได้ 

[เด็กหญิง]

เราชอบเรื่องนี้มากกกกกกกกกกกกกกเลยค่ะ มารอทุกวันเลย
ตอนนี้สุดยอดมาก โฟล์คคือพระเอกแห่งปีเลย หล่อมากกกกกกกกกกก
อยากให้โฟล์คได้ยินที่น้ำชาพูดอ่ะ


รอตอนต่อไปนะคะ สุดยอดจริงๆค่ะ

[DeShiWa]

มาให้กำลังใจคนเขียน

หลังจาก14วัน

ก็คบกันต่อไง จะยากอะไร

ถ้าใจบอกว่าใช่ ชิมิชิมิ

[♠DekDoy♠]

ปัญหาอยู่ที่น้ำชาที่ยังไม่มั่นใจในความรู้สึกตัวเอง เราเชื่อว่านานวันไปน้ำชาจะมั่นใจได้ว่าโฟล์คคือคนที่น้ำชาจะรักได้อย่างสุดหัวใจ

[Maytbb]

เกือบแล้วๆ อีกนิดเดียวเอง   

[mystery Y]

นำ้ชารู้สึกยังไงกันแน่...

[КίmY]

เฮ้ยยยยย!!!! ตังค์หมดรึสัญญาณหายนั่น ว้ากก   
อีกนิดเดียวเองง แล้วเมื่อไหร่จะกล้าพูดอีกล่ะเนี่ยยย  เฮ้อออ 
รอนะฮะ  :')

[indy❣zaka]

ปัญหาอยู่ที่ตัวชาคนเดียวเลยนะ
ที่ผ่านมาที่คบใครไม่เคยยืดเนี่ย  ลองหันกลับไปมองหาสาเหตุลึกๆบ้าง  เราว่าเพราะตัวชาเองนี่แหละที่อาจเป็นต้นเหตุให้ไปกับใครไม่เคยรอด

[krappom]

โฟล์ค!!! โทรกลับมาเซ่!!!

[IsDeer]

  ฉันเกลียดแกทรูมูฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ

อ่านแล้วรู้สึกถึงความอบอุ่นเป็นห่วงเป็นใยกันมากเลยอ่ะ

[ooopimmyooo]

ง่ะ  มันจะไม่ดราม่าใช่มั้ยยย

[My_yunho]

อีกแค่นิดเดียวเอง

[double9JH]

ทำไม ทำไมมมมม ไอ้โทรศัพท์บ้า   

[malula]

เป็นธรรมดาที่เราอยากยืดเวลาขณะที่มีความสุขออกไปให้นาน ๆ
หวังว่าโฟล์คกับน้ำชาจะใจตรงกัน
ชอบจังเลยเวลาที่เพื่อน ๆ เรียก น้ำชา ๆ มันดูน่ารัก น่าเอ็นดูยังไงไม่รู้

[ppoi]

 

ทรูแม่มกากกกกกกกกกกกกกกก 

แต่แบบ...โฟร์คแบบ... มาเร็วเคลมเร็ว ทุกอย่างรวดเร็ว มุ้งมิ้ง เริ่ดเลอเพอร์เฟ็คไปหมด

...จนแอบระแวงเลยง่ะ บอกตรง 

รอต่อน้าาา ทั้งมิทั้งชา 

[พลอยสวย]

  อิส้มทำพิษ

[aiLime13]

นี่ก็อยากปาโทรศัพท์แทนเหมือนกัน โอ้ยยยยยยยยยยยย 

น้ำชาาาา โฟล์คจริงจังมากนะ T__T
คือนี่อยากให้คบกันจริงจัง แสนดีแบบโฟล์คหาอีกที่ไหนไม่ได้แล้วนะน้ำชา

ชอบตอนมองเงากันใต้เสาไฟ บอกไม่ถูกแต่ชอบบรรยากาศแบบนั้น
ชอบเพราะว่าโฟล์คเป็นคนบอกให้น้ำชามองด้วยล่ะ ฮาาาาา นี่บอกเลยเรารักพระเอกเรื่องนี้มาก ก๊ากกกก 


รอตอนหน้าค่ะ เราจะรอออออออออออออออ 

[Moose]

กลัวอะไรน้ำชา ขอคบไปเลยยยยยย กรี๊ดดดด หัวใจนะวายยยยยยยย ฮือออออออ

[anchoviiz]

ย้ายค่ายเบอร์เดิม โปรเพียบเลยน้ำชา 

[omyim_jjj]

อีกนิด

[ไอ้หัวแห้ว]

โอย น้ำชาาาาาาาาาาาาาา



ไม่จ่ายค่าโทรศัพท์ใช่ม๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย


ตอบบบบบบบบบบบบบบบบบ


โฟล์คโทรกลับมาเดี๋ยวนี้!!!

[Snowermyhae]

เกลียดทรูมูฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ