หัวข้อ: - รักชาชา - A kiss from milk tea : ตอนพิเศษ - Lost Star #2 : page 46 : 30/08/15

[kyliewonderland]

ตอนที่ 17 (จบ) - เธอคือ...





เกือบห้าทุ่มแล้ว ผมนั่งเนือยอยู่ที่หัวโต๊ะ ฟังคนอื่นคุยกันแบบไม่มีกะจิตกะใจมากนัก ไอนั่งอยู่กับผม แยมก็ด้วย มีบ้างที่จะลุกเดินไปที่อื่น แต่สุดท้ายก็เดินกลับมาอยู่กับผมจนผมนึกขอบคุณ

กาย ปอม และเป๊กก็นั่งถัดออกไป มันดื่มแล้วก็พยายามชวนคุย เริ่มต้นบทสนทนาบ้างไม่ให้บรรยากาศของเรามันน่าอึดอัดชวนหัวเสียไปมากกว่านี้ มันมองผมอย่างเป็นห่วง แต่ผมก็ได้แต่ส่ายหน้าแล้วบอกว่าไม่เป็นอะไร ผมแตะเหล้าแทบจะนับครั้งได้ ไม่รู้สิ จังหวะนี้ถ้าเป็นในหนังหรือละคร ตัวเอกคงซัดเหล้าเมาสลบคาโต๊ะไปแล้ว แต่ผมไม่มีอารมณ์ทำอะไรเช่นนั้น จริงๆคือไม่มีอารมณ์ทำอะไรเลยมากกว่า

โฟล์คนั่งอยู่ตรงข้ามผม...

ข้างๆกันมีเต กับรุ่นน้องอีกกลุ่มใหญ่ คุยกันเสียงดังแล้วก็ยกแก้วชนกันแทบจะทุกสิบนาที ไม่ปฏิเสธหรอกว่าผมแอบลอบมองโฟล์คบ่อยๆ และเราก็แอบลอบมองกันอยู่เช่นนั้น ไม่รู้ทำไมถึงไม่มีกล้าเดินเข้าไปหาอีกฝ่าย และเปิดปากพูดคุยให้มากกว่านี้ หรือบางทีเราต่างรู้เหตุผลกันดีอยู่แล้วกันแน่

ผมยกแก้วขึ้นดื่มเพื่อระบายความอึดอัดในใจ เรื่องที่พวกแยมกับเป๊กคุยกันแทบไม่เข้าหัว เสียงเพลงเองก็ดังจนเบลอในสมองไปหมด ผมถอนหายใจยาวเหยียดก่อนเอนตัวพิงโซฟาแล้วเหลือบมองไปด้านนอก ลมเย็นปลายเดือนกุมภายังหอบเอาความแห้งกร้านกรีดผิวบางเบา

ไม่รู้ทำไมถึงไม่ลุกหนีไป...

อาจจะเพราะยังคาดหวังอยู่กระมัง ว่าจะมีสักจังหวะที่เราจะยิ้มให้กัน และเอ่ยพูดคุยอะไรสักประโยคได้

แต่เพ้อเจ้อชะมัด เพราะมองจากมุมนี้ มันไม่เห็นมีโอกาสอะไรแบบนั้นเลย


“ชา เอาเหล้าเพิ่มไหม" ปอมเอ่ยถามก่อนดึงแก้วเหล้าผมไป ผมมองนิ่งก่อนๆพยักหน้า
“เข้มหน่อย"
“อย่าเก่งๆ เดี๋ยวน็อคกูไม่แบกกลับนะเว้ย" มันเหยียดปากยิ้มๆ แต่มือก็เทเบลนด์ลงไปเกือบครึ่งแก้ว "อ่ะ แดกให้เมาไปเลยไป"
“น่ารำคาญจริงๆมึง" ผมรับแก้วเหล้ามา ก่อนที่เราจะชนกันอีกครั้ง ไอลุกออกไปหลังจากที่ภัทรเดินมาเรียกไปเมื่อสักครู่ก่อนเรื่องเครื่องดื่มในงาน ผมกระดกเหล้าไปเกือบครึ่งแก้ว รสชาติขมบาดคอจนอยากอ้วก

บารากุเตาใหม่ถูกจุดขึ้นพร้อมกับพนักงานเสิร์ฟที่ยกเข้ามา กลิ่นหวานๆของมันบาดจมูก ผมไม่ชอบกลิ่นบารากุเท่าไหร่นัก แต่มันก็ไม่แย่มาก คนบนโต๊ะส่งหลอดวนกันไปทั่วโต๊ะ ผมยกมือปฏิเสธเมื่อมันถูกส่งมาถึงตัว


“กูออกไปดูดบุหรี่ดีกว่า ไม่ชอบกลิ่นว่ะ" ผมบ่นอุบ เป๊กมองหน้าผม
“ให้ไปเป็นเพื่อนไหม" มันถาม ผมส่ายหัว
“ไม่ต้องหรอก ไปหลังร้านนี่เอง"


เมื่อกี้ตอนเดินไปเข้าห้องน้ำก็สำรวจมาบ้างแล้ว หลังร้านทะลุกับลานจอดรถเล็กๆของร้าน มีขอบปูนให้พอได้หย่อนตัวนั่งบ้าง ผมลุกจากที่นั่งแล้วเดินออกไปยังทางไปยังห้องน้ำ เพียงแต่ไม่ได้เลี้ยวเข้าไป ขายาวก้าวออกไปตามทางเดินขัดปูนเปลือย เสียงหัวเราะของกลุ่มนักศึกษาดังขึ้นที่ลานจอดรถ พร้อมกับเสียงอาเจียนสลับกับเสียงโวยวาย คงมีคนเมาแล้ว ตลกชะมัด ยังไม่เที่ยงคืนเลยรีบเมาเสียแล้ว แต่ช่างเถอะ...บางทีคนๆนั้นอาจจะมีอะไรหนักใจให้ต้องกินจนอ้วกเป็นหมาแบบนี้

ผมถอนหายใจเบาๆ ปลายกุมภาอากาศไม่หนาวเท่าช่วงปลายปีก่อน แต่ช่วงกลางคืนก็ไม่ร้อนอบอ้าวจนหนืดผิว ผมทรุดตัวลงนั่งบนขอบปูนใต้แสงไฟของเสาไฟต้นหนึ่ง เป็นปูนก่อยกสูงสำหรับแท่นแท๊งค์น้ำ ในบริเวณมีต้นไม้ปลูกอยู่บ้างเล็กน้อยพอให้สะอาดตา อาจจะเป็นเพราะร้านเพิ่งปรับปรุงพื้นที่ ด้านหลังจึงยังสะอาดสะอ้านและดูใหม่

ผมนั่งเอนกายเล็กน้อย แหงนหน้าขึ้นมองท้องฟ้า ดึงบุหรี่ขึ้นและจุดสูบ จ้องมองควันสีเทาลอยอ้อยอิ่งขึ้นไปบนอากาศ รู้สึกใจหายอย่างไรบอกไม่ถูก ตอนแรกก็คิดว่าสักวันเวลาจะเปลี่ยนแปลงทุกอย่างไปในทางที่ดีขึ้น แต่กลับกัน...ยิ่งเวลาผ่านไปมากเท่าไหร่ ผมยิ่งทรมานมากขึ้นจากความรู้สึกตัวเอง

เสียงหัวเราะโวยวายจางหายไปแล้ว แทนที่ด้วยเสียงปิดประตูและเสียงเครื่องยนต์รถที่แล่นออกไปจากลานจอดรถ ผมเขี่ยขี้เถ้าปลายมวนออก สีส้มสว่างวาบก่อนที่จะค่อยๆกลืนกินตัวเองกลายเป็นเถ้าถ่าน ผมดูดบุหรี่เข้าปอดอึกใหญ่พอให้ใจได้คลายความอึดอัด ก่อนที่เสียงฝีเท้าจะดังขึ้น

ปลายเท้านั้นหยุดอยู่ข้างๆผม ตอนแรกก็ว่าจะไม่หันไปมอง แต่ทำอย่างไรได้ เพราะรู้ดีว่าเป็นใคร สุดท้ายก็หันกลับไปมองอยู่ดี แล้วก็ใช่...โฟล์คยืนอยู่ข้างๆผม มันยิ้มให้ผมอย่างเหนื่อยๆ ผมนั่งนิ่ง มองหน้ามัน แล้วพยายามที่จะยิ้มออกไป


“นั่งด้วยคนสิ" เสียงทุ้มเอ่ยขอ ผมหลุบสายตาลง
“เอาสิ"


เราไม่ได้พูดอะไรจนกระทั่งโฟล์คนั่งลงแล้วจุดบุหรี่ขึ้นสูบ ผมมองดูควันลอยและสลายขึ้นไปในอากาศแบบคนที่ไม่รู้ควรจะทำอะไร คำพูดมากมายที่เคยเตรียมไว้ พออยู่ตรงหน้า กลับสลายหายไปในพริบตา เหลือเพียงเราสองคนนั่งจนคำพูดอยู่ข้างๆกัน ตลกชะมัด จริงๆมันก็เหมือนกับวันแรกที่เราเจอกันเลย วันแรกที่โฟล์คตามผมมาที่หลังร้านพี่โอ เรานั่งดูดบุหรี่ด้วยกันแบบนี้...อา มันก็ไม่ใช่การเริ่มต้นที่ดีเท่าไหร่หรอก


“ยังไม่เลิกบุหรี่อีกเหรอ" โฟล์คถามขึ้น ผมขยี้มวนบุหรี่ที่เหลือแต่ก้นด้วยปลายเท้า ก่อนจุดมวนใหม่
“อืม" ผมตอบ "เลิกไม่ได้ว่ะ ยังไงช่วงนี้ก็ต้องพึ่งมัน"
“อ่าฮะ"
“แล้วมึงอ่ะ"
“พยายามอยู่" โฟล์คตอบ แล้วเขี่ยขี้บุหรี่ทิ้งบ้าง ก่อนดูดเข้าไปอีกคำใหญ่
“เลิกได้แล้วบอกด้วยว่าทำยังไง" ผมบอกยิ้มๆ ก่อนนั่งแกว่งขาไปมาแบบไม่มีอะไรทำ
“ให้มันได้ก่อนเหอะ"


เราเงียบกันไปอีกคนละหลายวินาที ก่อนที่โฟล์คจะดีดขี้บุหรี่ทิ้งอีกครั้ง...


“ไม่คิดว่าจะมาด้วย" โฟล์คเปรยขึ้นมานิ่งๆ ผมชะงักก่อนเบือนหน้าหนีเล็กน้อย แล้วพยายามหาคำตอบให้กับคำถามนี้
“อ่า...ก็...” ผมหลุบตาลงมองพื้นปูนขัดมัน "กายมันจะมา แล้วมันก็พามา เสร็จแล้วมันก็บอกให้เข้ามา เอ่อ...”
โฟล์คขำพรืดกับคำตอบปัญญาอ่อนของผม
“ใจเย็นๆ คำถามมันยากขนาดนั้นเลยเหรอ" มันถามแล้วยิ้ม ตามันเป็นสระอิ ลักยิ้มบุ๋มลงไปนิดหน่อย
ผมถอนหายใจยาว ก่อนพยักหน้า "อื้ม"
“ฮ่าๆ"

เรานั่งเงียบกันอีกครั้ง กินเวลาหลายวินาที แล้วก็เหลือบมองหน้ากันนิดหน่อย โฟล์คพยายามยิ้มให้ผม ส่วนผมเอง...ก็ไม่รู้จะทำเช่นไรดี มีคำถามผุดขึ้นในใจมากมาย และอยากได้คำตอบ แต่ก็ไม่แน่ใจนักว่ายังมีสิทธิ์ที่จะถามมันไหม


“แฟนใหม่เหรอ เด็กนั่น" ในที่สุดผมก็เลือกที่จะถามคำถามที่ห่วยสุดๆออกไป โฟล์คชะงักบุหรี่ที่คาบอยู่ในปาก แล้วขมวดคิ้ว
“โฟมน่ะนะ" มันถาม ผมไหวไหล่เบาๆ "...เปล่า"
“คุยกัน?”
“ก็เปล่า น้องมันมาช่วยกองหลังๆ" โฟล์คตอบ มันโยนบุหรี่ทิ้งลงพื้นแล้วขยี้ดับไฟลง "กูไม่มีใครตอนนี้ ไม่ได้คุยกับใครเลย"
“......”
“จริงๆถ้ามึงไม่มาคืนนี้ กูก็อาจจะได้คุยกับน้องเขาจริงๆ" มันพูดกลั้วหัวเราะ ไม่รู้พูดเล่นหรือพูดจริง
“......”
“มึงอ่ะ...มีใครหรือยัง?” เสียงทุ้มเอ่ยถามเหมือนเป็นเรื่องดินฟ้าอากาศทั่วไป แต่หัวใจผมกลับเต้นแรง เมื่อรู้สึกได้ว่าเรากำลังแตะหัวข้อที่อันตรายมากขึ้นทุกที

ผมดับบุหรี่ในมือบ้าง ยืดเวลาออกไปอีกนิดสำหรับการตอบคำถาม แล้วส่ายหัวเบาๆ

“ไม่...” ผมตอบเสียงเบาหวิว "จริงๆพอเลิกกันไป กูก็ไม่ได้มีใครเลย" ผมสารภาพ แล้วหลุบตามองพื้นนิ่ง
โฟล์คเหลือบมองเสี้ยวหน้าผมเงียบๆ "เหรอ...แต่กูมีนะ...มีคุย มีเดท แล้วก็นอนกับคนอื่นด้วย"

มันบอก ผมนิ่ง ไม่ได้รู้สึกเจ็บปวด เพราะไม่รู้จะเอาตำแหน่งสำคัญอะไรไปทะนงตัวเองให้รู้สึกเช่นนั้น ผมได้แต่พยักหน้าเบาๆกับตัวเองแล้วเงียบไปเสียเฉยๆ

“จริงๆก็คือกูทนกับความว่างเปล่าไม่ได้ สิ่งเหล่านั้นมันก็แค่เรื่องที่จะพยายามทำให้ลืม พยายามทำให้ตัวเองรู้สึกดีขึ้น ไม่ต้องไปฟุ้งซ่านกับอะไรเก่าๆ"
“......”
“แต่ก็ไม่ช่วยหรอก มึงก็รู้ดี"
“งั้นหรือ" ผมตอบไปเช่นนั้น เพราะไม่รู้จริงๆว่าควรจะพูดอะไรออกไปดี
“อืม" โฟล์คพึมพำ ก่อนเงียบไปครู่ใหญ่ “ทำไมวันนี้ถึงมาล่ะ...”

ผมเม้มปากเบาๆเพราะไม่รู้จะตอบยังไงดี หากบอกความจริงไปมันอาจจะกลายเป็นอะไรที่เห็นแก่ตัวอีก...


“จริงๆก็คิดแล้วคิดอีก แต่...”


“เอาจริงๆ...”


“ก็แค่อยากเจอ"



ผมพึมพำคำตอบออกไป แล้วก็ได้แต่ก้มหน้านิ่งเงียบกับคำพูดเหล่านั้น ผมไม่เห็นสีหน้าโฟล์ค เลยไม่อาจรู้ได้ว่าโฟล์ครู้สึกอย่างไร จะดีใจ รังเกียจ เบื่อหน่าย หรือรำคาญ กับคำตอบนี้...


“ดีใจว่ะ" ผมได้ยินโฟล์คพึมพำตอบ
ผมระบายยิ้มกับตัวเองบางๆ “ออกมานานขนาดนี้จะดีเหรอ เจ้าภาพงานแท้ๆ"
“เมากันหมดแล้ว ไม่ต้องซีเรียสหรอก"
“ฮ่าๆ"
“อยากอยู่แบบนี้มากกว่า ไม่ได้คุยกันตั้งนาน...” โฟล์คมองหน้าผม แล้วก็ยิ้ม เป็นรอยยิ้มที่ขุดทุกความรู้สึกให้แล่นปรี่ขึ้นมาจุกในอกจนน้ำตาแทบไหลออกมา

ผมเบือนหน้าหนี และไม่รู้ว่าจะซ่อนน้ำตาได้หรือเปล่า ไม่...ไม่อยากร้องไห้ให้มันเห็น ผมรีบผุดลุกขึ้นยืนแล้วตั้งท่าจะเดินหนีไปอีกครั้ง...


“คือกูออกมานานแล้ว เดี๋ยวเพื่อนจะเป็นห่ว---”
“เดี๋ยว! น้ำชา!!” โฟล์คดึงข้อมือผมเอาไว้ทำให้ผมต้องหยุดนิ่งอยู่อย่างนั้น ผมหันหลังให้มัน น้ำตาไหลออกมาไม่หยุด เราสัมผัสตัวกันเพียงแค่ปลายนิ้ว แต่น่าแปลกใจเหลือเกิน ทั้งๆที่มากกว่านี้เราก็เคยสัมผัสกันและกัน แต่สัมผัสในวันนี้มันพิเศษยิ่งกว่าครั้งไหนๆ เรียกทั้งความทรงจำและความรู้สึกให้ทะลักทลายออกมาอย่างห้ามไม่อยู่

ผมไม่ได้หันกลับไปมองหน้าโฟล์ค เพราะรู้ดีว่าไม่มีแรงมากพอที่จะทำเช่นนั้น แต่ก็ไม่ขัดขืนที่จะยืนอยู่ตรงนี้เช่นกัน


“ลืมเขาได้หรือยัง?”


คำถามที่เต็มไปด้วยน้ำเสียงอ้อนวอนของโฟล์คทำให้ใจของผมพังทลายลงไม่เหลือซาก ความเข้มแข็งที่พยายามสร้างขึ้นสลายหายไปในเสี้ยววินาที ผมไม่มีแรงแม้กระทั่งจะปาดน้ำตา หันกลับไปก็ไม่กล้า น้ำเสียงของโฟล์คทั้งอ้อนวอนและตัดพ้อ...

ผมได้แต่ส่ายหัว แล้วยืนร้องไห้อยู่แบบนั้น แรงกระชับที่ข้อมือคลายลง แต่เหมือนโฟล์คก็ยังไม่ยอมแพ้ โฟล์คยังรั้งข้อมือผมเอาไว้เช่นนั้น

“ไม่ได้เลยเหรอ" คำถามนั้นเจือความเจ็บปวด ผมเม้มปาก กลั้นก้อนสะอื้น ความรู้สึกตีกัน ไหลวน และจมลงสู่ก้นถ้วย เป็นตะกอนที่ถ่วงหัวใจเอาไว้
“เขาเป็นรักแรก" ผมบอกด้วยเสียงสั่นพร่า "เป็นความทรงจำ มันเคยดีมาก่อนโฟล์ค"
“......”


เรายืนเงียบอยู่เช่นนั้น ผมไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรต่อไปในวินาทีที่ก้อนสะอื้นจุกแน่นคอไปหมด ทั้งๆที่มีเรื่องมากมายอยากจะพูด อยากจะอธิบาย อยากจะให้ยิ้ม อยากจะได้หัวเราะด้วยกัน แต่ผมกลับพูดไม่ออก ผมรู้ดี ว่าถ้าผมไม่พูดออกไป ผมอาจจะเสียโฟล์คไปตลอดกาล แล้วทำไม...ทำไมผมจะต้องทำให้มันเกิดขึ้นอีกครั้ง ทั้งๆที่ผมรู้ตัวดี


ผมคิดถึงโฟล์คสุดหัวใจ


ผมเอื้อมมืออีกข้างไปเกี่ยวโฟล์คไว้ที่ด้านหลัง เรากอบกุมมือทั้งสองข้างเข้าด้วยกันราวกับต้องการประคับประคองกันและกัน ผมค่อยๆบังคับตัวเองให้หันกลับไปอย่างช้าๆ วินาทีแรกมันยากที่จะสบตากับโฟล์ค วินาทีที่สองก็ยังยากอยู่ดี แต่ต่อให้กินเวลามากเท่าไหร่ ผมก็ทำสำเร็จ และโฟล์คยังคงยืนรออยู่ตรงนั้น รอจนเรามองหน้ากันเต็มๆตาอีกครั้ง


“แต่ไม่มีวันที่จะกลับไป เขาเป็นแค่ความทรงจำ เขาทำอะไรเราไม่ได้อีกแล้ว"


ผมพยายามรวบรวมคำพูด แล้วเอ่ยมันออกไปแม้จะแทบไม่เป็นคำ ในที่สุดผมก็เรียนรู้ที่จะก้าวข้ามผ่านตัวเองไป ในเมื่อเราเคยลองที่จะปล่อยมือกันไป แล้วพบว่า ไม่มีอะไรดีขึ้นเลย



“ไม่รู้จะพูดยังไง จะเกลียดกูก็ได้ แต่กูคิดถึงมึง คิดถึงจริงๆ"


หากจะกลับมามีกันและกันใหม่ มันจะเสี่ยงเกินไปไหมนะ แล้วเราจำเป็น...ต้องแคร์อะไรแบบนั้นในตอนนี้ไหม


โฟล์คเอื้อมมือเช็ดน้ำตาให้ผมที่ร้องไห้ราวกับเด็กๆ มันยิ้มทั้งๆที่น้ำตาเอ่อคลอเบ้าตา เราเกาะกุมมือกันไว้แน่น ผมสะอื้นจนพูดอะไรออกมาไม่ได้ หายใจก็ไม่ทัน ในหัวมีแต่เสียงเป๊กลอยวนไปวนมา ถ้อยคำที่ทำให้ผมต้องนิ่งอึ้ง นึกสมเพชตัวเองไม่สิ้นสุด...



'โอกาสมันไม่มีจริงหรอก โอกาสที่มึงจะบังเอิญเจอมันได้เหมือนเมื่อวานนี้ ถ้ามึงอยากได้...มึงก็ต้องสร้างมันขึ้นมาเอง'




วันนี้ผมเรียนรู้จากความผิดพลาด จากบทเรียนที่เคยเกิดขึ้น ผมปล่อยให้น้ำตาไหล ผ่านทุกความเจ็บปวดและบอบช้ำ โฟล์คเช็ดน้ำตาให้ผม ผมกอบกุมมือเขา เสียงชีพจรของโฟล์คเต้นสะท้อนดังขึ้นตรงข้อมือพาลเอาหัวใจผมเต้นดังขึ้นกว่าเดิมเช่นกัน โฟล์คยืนอยู่ตรงนี้ มีชีวิตกลับคืนมาในความฝันลมๆแล้งๆของผม



“ไม่ร้องไห้ได้ไหม เห็นน้ำชาร้องไห้แบบนี้ทีไร ไม่รู้จะทำยังไงดี" โฟล์คถามเสียงพร่า ผมส่ายหน้าไปมาอยู่แบบนั้น โฟล์คระบายยิ้มอ่อนๆให้อีกครั้ง "...น้ำชา"



“เริ่มต้นกันใหม่ได้ไหม"



โฟล์คโน้มใบหน้าจนหน้าผากเราแนบชิดกัน ดวงตาคมที่ผมเคยจ้องมองลึกเข้าไปในนั้นทอประกายความรู้สึกบางอย่างออกมาอย่างปิดไม่มิด ผมยกมือปาดน้ำตาจนใบหน้าเปียกชื้นไปหมด หัวใจเราเต้นแรง ไม่ได้ยินแต่ก็รู้สึกได้ ผมสะอื้นไม่หยุด...



“กู...กูกลัวว่ะโฟล์ค"



ผมบอกไปเช่นนั้น และรู้สึกเช่นนั้นจริงๆ แต่ว่าวินาทีนี้ ต่อให้กลัวแค่ไหน ในใจก็รู้ดี ผมคงไม่ปล่อยมือมันไปอีกแล้ว



“กูก็กลัวเหมือนกันน้ำชา"




โฟล์คยิ้มบางๆ น้ำเสียงโฟล์คนั้นอบอุ่น แต่กระนั้นก็มั่นคงและแข็งแกร่ง ทำให้หัวใจทั้งใบกระโดดโลดเต้นด้วยความยินดี ผมร้องไห้กับฝ่ามือใหญ่นั้น กลิ่นโคโลญจน์ที่คุ้นเคยลอยแตะจมูก ผมรู้สึกถึง สัมผัสได้ และดีใจ...มันเป็นความรู้สึกอะไรบางอย่างที่ไม่มีใครเข้าใจนอกจากเราสองคนที่กำลังจะก้าวข้ามผ่านความเจ็บปวดไปด้วยกัน สุดท้ายแล้วเราก็จะได้รู้ ว่าไม่มีใครกำหนดชีวิตและความรู้สึกเราได้ นอกจากตัวเราเอง...

[kyliewonderland]

โมเดลตรงหน้าเหมือนรอคอยวันเสร็จสมบูรณ์อีกครั้ง แต่สายตาผมเบลอจนแทบจะจดจ้องมันไม่เป็นโฟกัส ผมกระพริบตาถี่ๆ เอนกายพิงกำแพงอย่างหมดแรง นี่ก็จะครบสัปดาห์แล้วที่ชีวิตเร่ร่อนอยู่ในสตูแบบนี้ พรุ่งนี้วันจันทร์ โชคดีที่ยังไม่มีสอบ แต่หนังสือจะต้องเริ่มอ่านได้แล้ว เพราะการสอบสามวันติดหลังจากนั้นไม่ใช่เรื่องตลกเลยสักนิด

คือจริงๆก็ไม่แน่ใจว่านี่มาเรียนหรือมาทรมานตัวเองไปวันๆกันแน่

กำหนดส่งโมเดลคือวันศุกร์หน้า ครับห้าวัน แต่มึงเคยคิดบ้างไหมว่าระหว่างวันสอบกูจะมานั่งทำโมเดลได้ไหม! ถ้าโมเดลไม่เสร็จวันนี้ ก็ต้องพรุ่งนี้หรือมะรืน แม่งชักจะหลอกหลอนชีวิตนานเกินไปแล้ว ไม่กูก็โมเดลนี่แหละ จะต้องพังกันไปข้าง ว้อย หงุดหงิดๆๆๆๆๆๆ


“น้ำชา! มีคนมาหา"


เสียงเรียกของเพื่อนที่หน้าประตูตะโกนขึ้นมา ผมชะเง้อคอไปมองก่อนยิ้มเขินๆพลางปั้นหน้านิ่งเมื่อใครบางคนส่งยิ้มมาให้ ก่อนเดินเข้ามาพร้อมกับถุงเสบียงถุงใหญ่ในมือ...

เป๊กมองผมด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย ก่อนก้มลงสนใจโมเดลในมือต่อ ทำให้ผมต้องขึงตามองมันอย่างเขินๆ


“เป็นไงบ้าง" โฟล์คถามยิ้มๆขณะที่หย่อนกายลงนั่งข้างๆผม ผมเขยิบตัวให้พอมีที่นั่งท่ามกลางความรกรุงรังของพื้นที่ตรงนี้
“ปวดหัวสัด หิวด้วย มีไรกินไหม" ผมถาม โฟล์คพยักหน้ายิ้มๆก่อนเปิดถุง
“ผัดไท ข้าวผัด กระทิงแดง แล้วก็กาแฟกระป๋อง เอาไร" มันถาม
“ข้าวผัดแล้วกัน ผัดไทเอาไปให้คนอื่นเหอะ แดกยากชิบหาย" ผมบ่น แต่ก็บ่นไปงั้น โฟล์ควางมือบนหัวผมแล้วโยกไปมาเบาๆ "แล้วนี่อ่านหนังสือจบแล้ว?" ผมเลิกคิ้วถาม โฟล์คไหวไหล่ พรุ่งนี้มันมีสอบบ่าย คืนนี้คงโต้รุ่งที่ร้านกาแฟยี่สิบสี่ชั่วโมงแถวๆนี้กับเพื่อนๆ
“ยัง นี่ก็ยังอ่านกันอยู่ แต่หนีออกมา" มันยิ้มบางๆ "กลัวมึงเป็นลมตายไปก่อน"
“ก็เหี้ยและ เซเว่นอยู่ด้านหลังนี่เอง"
“เออ เถอะน่า" มันปัด "ก็อยากเจอ อยากมาดูว่าโอเคไหม"
“เมื่อเช้าก็เพิ่งเจอกัน" ผมพึมพำ เปิดขวดกระทิงแดง เอนหลังพิงฝา

สองวันก่อนเราตกลงที่เริ่มต้นใหม่ โดยก้าวเดินไปพร้อมๆกัน ไม่ได้ตกลงสถานะ แต่มันก็ดีกว่าเยอะที่จะมาดึงดันระบุว่าเราเป็นอะไรกัน โฟล์คไม่ได้ทำอะไรบุ่มบ่ามเหมือนครั้งก่อน คืนนั้น...เรากุมมือกันพร้อมยิ้มเขินๆให้ผู้คนรอบข้าง จบงาน ผมบอกลาโฟล์คแล้วกลับคอนโดตัวเอง และโฟล์คก็โทรมาคุยด้วยในคืนนั้นอยู่นานหลายชั่วโมง เราคุยในเรื่องต่างๆที่อยากคุย คุยกันอย่างเปิดใจและไม่ปิดบังความรู้สึกอันใด ผมเผลอหลับไปทั้งอย่างนั้น แต่มีความสุขอย่างบอกไม่ถูก

เราไม่ได้ดิ้นรนที่จะกลับไปเป็นเหมือนเก่า ที่จริงคือสำหรับตอนนี้แค่มีกันและกันก็น่าจะพอแล้ว โฟล์ครู้ดีว่าช่วงนี้ผมยังวุ่นวายกับโปรเจ็กต์จบชั้นปี ส่วนมันก็มีงานนอกและมีสอบ โฟล์คไม่ได้ร้องขออะไร ผมก็ไม่ได้คาดหวัง แต่เราต่างแค่คุยกัน อยู่ข้างๆกันให้รู้ว่าตอนนี้ เรามีกันและกันอีกครั้ง

“จะกลับยังอ่ะ" ผมเอ่ยถาม มันเลิกคิ้วฉับ
“โหยไรวะ เพิ่งมาถึง ไล่เฉย" มันบ่นอุบ ผมส่ายหัวเพลีย
“ไม่ได้ไล่ แต่มึงมีสอบพรุ่งนี้ หนังสือก็ยังอ่านไม่จบ" ผมแย้ง โฟล์คหัวเราะเบาๆก่อนเอื้อมมือมาเกี่ยวมือผมเอาไว้ เรานั่งชันเข่าพิงกำแพงเงียบๆอยู่สองคน ดูเหมือน เป๊ก ปอม และกาย จะหายไปทันทีในวินาทีที่โฟล์คเข้ามา

ก็ต่างคนต่างยุ่ง เอาเข้าจริงหลังจากนี้ก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะมีเวลาได้อยู่ด้วยกันสบายๆอีกครั้ง

“คนเก่งไม่อ่านก็สอบได้"
“ถุย"
“หยาบคาย เดี๋ยวเถอะ" มันเอ็ดก่อนยกนิ้วดีดหน้าผากผมเบาๆ
ผมเงียบไปพักใหญ่ ไม่ใช่อะไรหรอก มันก็ยังเร็วไป ไม่ใช่เร็วในแง่ที่ไม่ดีนะ แต่แค่มัน...เขิน...ทำตัวไม่ค่อยถูกอะไรแบบนั้น นึกไม่ออกเลยจริงๆว่าเราจะได้กลับมาอยู่ข้างๆกันแบบนี้
“ไม่ได้ไล่สักหน่อย" ผมพึมพำกับตัวเอง แต่เผื่อแผ่ไปให้คนข้างๆได้ยินด้วย


“ก็...จากนี้ไปยังมีเวลาอยู่ด้วยกันอีกนาน"


ผมเอ่ยนิ่งๆ พยายามควบคุมกล้ามเนื้อบนใบหน้าให้สงบนิ่งมากที่สุด โฟล์คเลิกคิ้ว หัวเราะแบบไร้เสียง ก่อนเอนหัวพิงไหล่ผมเบาๆ


“พูดจริงนะ"
“เคยโกหกเหรอ" ผมย้อนถาม โฟล์คส่ายหัวไปมา
“ไม่เคย"
“งั้นพรุ่งนี้...ไปกินข้าวเย็นกันไหม" โฟล์คถาม ผมเอนหัวพิงไหล่มันบ้างแล้วเงียบไปพักใหญ่
“...โมเดลยังไม่เสร็จเลย"
ผมได้ยินเสียงมันถอนหายใจเบาๆ
“แต่...ถ้าแค่ชั่วโมงเดียวแล้วกลับมาทำต่อก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร...มั้ง"
“ได้เหรอ" โฟล์คถาม ตาเป็นประกาย
“อืม"
“จริงนะ"
“เออ!!” ผมกระแทกเสียงทำเอาคนตัวโตกว่าหัวเราะลั่น ผมฟาดไหล่มันไปทีหนึ่งดังเพียะ แล้วก็นึกเขินขึ้นมาเองว่ากูเป็นบ้าอะไรถึงได้ทำเรื่องตุ๊ดแต๋วแหววจ๋าขนาดนี้
“พรุ่งนี้จะมาทำโมฯที่นี่ใช่ไหม หกโมงเย็นมารับนะ กินข้าวเสร็จเดี๋ยวมาส่ง"
“อืม"
“ก่อนหน้านั้นก็กินข้าวให้ครบทุกมื้อด้วยนะ"
“รู้แล้วน่า" ผมบ่นอุบ
โฟล์คขยับกายลุกขึ้นนั่งหลังตรงแล้วยืดขาออก ก่อนโยกหัวผมไปมาเบาๆอีกที

“ต้องไปแล้วนะครับ เดี๋ยวโทรหานะ"
“เดี๋ยวเดินไปส่ง" ผมพึมพำบอก เตรียมจะลุกด้วย
“ไม่ต้องหรอก อยู่ทำงานต่อเถอะ"
“แค่หน้าประตู ไม่ต้องหวังสูงไปกว่านั้นหรอก" ผมสวนขึ้น โฟล์คชะงักไปหน่อย ก่อนอ้าปากหัวเราะลั่น


ผมเดินนำมันออกไปที่หน้าประตูด้วยความรู้สึกที่พองโตคับแน่นอยู่ในอก รู้สึกดีชะมัดที่โฟล์คกลับเข้ามาในชีวิตผมอีกครั้ง ผมเลื่อนประตูให้เปิดออก จากนั้นเราก็ยืนมองหน้ากันนิ่งๆอยู่หน้าห้องสตูดิโอ ดวงตาของโฟล์คระยิบระยับเป็นประกาย รอยยิ้มอบอุ่นของมันก็ด้วย...มัน...เป็นอะไรที่บอกไม่ค่อยถูก เพียงแต่รู้ว่ามันดี...เป็นความรู้สึกที่ดีมากๆ...เหมือนว่าสุดท้ายเราได้เจอกับสิ่งที่ตามหามานาน ตามหามาทั้งชีวิต...


“กอดหน่อย"


ผมเอ่ยขึ้น และโดยไม่รอคำตอบ ผมก็เอนกายเข้าหาโฟล์คทันที หัวใจของมันเต้นแรงจนคล้ายจะได้ยิน กลิ่นโคโลญจน์เย็นๆที่คุ้นเคยทำให้รู้สึกอุ่นใจและมีความสุข ผมกอดมันไว้แน่นเช่นนั้นอยู่นานเป็นนาที เช่นเดียวกับที่โฟล์คกอดผมเอาไว้ เราซึมซาบและรับรู้ถึงกันและกันอย่างเงียบๆ จนกระทั่งเสียงฝีเท้าดังขึ้นจากที่ไกลๆ

ผมผละออกมา ยิ้มให้มันแล้วเบือนหน้าหนีอย่างเขินๆ


“ไปได้แล้ว"
“อืม" โฟล์คยังยืนกรุ้มกริ่มอยู่แบบนั้น "ไว้เจอกันนะนำ้ชา"
“รู้แล้วน่า ย้ำอยู่ได้"
“......”
“ไม่ได้จะหายไปไหนสักหน่อย"
โฟล์คระบายยิ้มบางๆ "ไม่ให้หายไปไหนอีกแล้วต่างหาก"


ผมถอนหายใจ พยักหน้าแล้วยิ้มให้มันในที่สุด เราค่อยๆคลายมือกันและกันออก ผมรุนหลังให้ไปเสียทีหลังจากที่คนตัวโตยืนอ้อยอิ่งอยู่นานสองนาน โฟล์คส่ายหัวก่อนทำท่าจะเดินออกไปในที่สุด




“ไม่หายไปไหนหรอก"




ผมพึมพำตามหลังไปแบบนั้น เห็นรอยยิ้มโฟล์คจุดขึ้นที่มุมปากท่ามกลางไฟสลัว ก่อนที่มันจะยอมเดินออกไปในที่สุด ผมยืนรอดูมันที่ระเบียงจนบีเอ็มZ4 ของมันแล่นออกไปจากหน้าตัวตึกด้วยความรู้สึกอบอุ่นหัวใจ

บอกตรงๆว่าไม่เคยเป็นอะไรเช่นนี้กับใคร เป็นคนบ้าที่มานั่งนับชั่วโมงที่เหลือก่อนที่จะได้เจอกันอีกทีในวันพรุ่งนี้...



แต่ไม่ใช่แค่วันพรุ่งนี้

ผมรู้ดีว่าเรายังเด็ก มีอะไรที่จะต้องพบเจออีกมากในอนาคต

แต่...ผมก็ยังอยากที่จะประคองความสัมพันธ์นี้ให้เกิดขึ้นตลอดไป

ให้เรามีกันและกันแบบนี้ไปเรื่อยๆ...




และขอให้มันเป็นจริง












The End



จบไปอีกเรื่องแล้ววววววว ฮือๆ
จากนี้ไคลี่จะมีอะไรทำไหมเนี่ย
ต้องคิดถึงน้ำชากับโฟล์ค และผองเพื่อนมากแน่ๆเลย

ขอบคุณที่ติดตามนะคะ และดีใจ+ตกใจมากที่อินกันขนาดนี้
ขอบคุณที่รักตัวละครในนิยายเรื่องนี้ ขอบคุณจริงๆค่ะ
จากนี้ไป ก็คงมีเพื่อนๆโฟล์คกับน้ำชามาทักทายในเรื่องอื่นๆ
และคงมีตอนพิเศษมาลงให้ด้วยนะคะ

ไม่รู้จะพูดอะไรเลย ซาบซึ้ง อิอิ

สำหรับคนที่ถามว่า รักชาชา จะทำหนังสือไหม
มีสำนักพิมพ์ติดต่อไว้แล้ว ก็คงให้ทางเขาจัดการค่ะ ยังไงจะมาบอกนะคะ

เจอกันในเรื่องต่อไปค่ะ

[iforgive]

จบดีอ่ะ  อมยิ้ม  อิ่มใจไปด้วยเลย

[IaminLove]

โฟล์คที่เป็นแบบนี้ โฟล์คที่มีข้ำชาอยู่ข้างๆ คอยดูแลน้ำชา คืออบอุ่น  อ่อนหวานที่สุด
ชอบความรู้สึกเวลาที่คู่นี้อยู่ด้วยกัน มันแบบสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นที่ผู้ชายคนนึงมีให้คนรักของตัวเองได้
ตั้งแต่แรกที่อ่าน ไม่ได้รู้สึกว่าโฟล์คเข้าหาน้ำชาเร็วไปเลย เพราะมันใช่อ่ะ
แล้วตอนไปถ่ายหนังแล้วนางเอกใช้ให้น้ำชาไปซื้อน้ำแล้วโฟล์ควิ่งตาม ตอนนั้นมันยังติดใจมาถึงตอนนี้
โฟล์คเป็นผู้ชายประเภทที่ผู้หญิงส่วนใหญ่อยากได้นะ แต่เสร็จน้ำชาไปละ ฮ่าๆๆๆๆ
จริงๆ แบบก็เข้าใจน้ำชานะ แต่แค่หงุดหงิด เพราะอยากให้น้ำชาก้าวผ่านอะไรๆ ในใจออกมาได้ซักที
รักแรกมันไม่จำเป็นต้องดีที่สุดซะหน่อย ถึงมันจะเป็นอะไรที่ประทับใจแต่ถ้ามันไม่ใช่ก็ต้องทำใจแล้วเก็บมันไว้ในความทรงจำก็พอแล้ว

ปกติเวลาอ่านพระเอกแอบไปนอนกับคนนั้นคนนี้ เพื่อจะทำใจลืมนายเอกนี่จะหงุดหงิดนะ
แต่ทำไมกับโฟล์คดันไม่หงุดหงิด ฮ่าๆๆ (คือลำเอียงสินะ)

แต่ชอบเรื่องนี้จังเลย เราลงชื่อว่า เราซื้อแน่นอนค่ะ ถ้ามีการรวมเล่ม 

[BlueCherries]

ขอตอนพิเศษค่ะ

จบได้ฟินมาก ขอบคุณคุณไคลี่นะคะ

สรุปว่ากลับมารักกันหวานกว่าเดิมซะอีก คนอ่านอายตัวม้วนแทน

[bennnyyy]

 ซึ้งไปกับความรักของคู่นี้  แต่อยากให้มีตอนพิเศษหวานๆด้วย

ขอบคุณคนเขียนจ้า  สนุกมาก

[Nunun_B2UTY]

จบแล้ววว รักชาชาา 

[::UsslaJlwaJ::]

ตอนพิเศษพลีสสสสสสส

ชอบตอนจบนี้นะคะ อมยิ้มแก้มตุ่ยๆเลยย

[omyim_jjj]

 

จบแล้วววว

[Ball]

น้ำตาจะไหล บางทีนี่อาจจะเป็นจุดเริ่มต้นที่ดีที่สุดของทั้งคู่ก้ได้
ดีใจที่น้ำชาเข้มแข็งขึ้น การก้าวข้ามความเจ็บปวดที่เผชิญนั้นมันไม่เคยง่ายเลย
เรื่องนี้เจ็บแบบชาชาสมชื่อรักชาชามากเลยค่ะ รักแบบปวดหนึบๆ หน่วงๆ
แต่ดีใจมากที่น้ำชากลับมาหาโฟล์ค บางครั้งเราก้ต้องใช้เวลาในการตกผลึกเพื่อค้นหาคำตอบ
ยังไงขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ รอเรื่องเป๊กและตอนพิเศษค่ะ

[liza sarin]

สมบูรณ์แบบมาก เต็มอิ่มในหัวใจ

[dear77]

 .  เรื่องดีๆ จบไปอีกหนึ่ง ขอบคุณนะค่ะ

[Nankoong]

ยังมีเวลาอยู่ด้วยกันอีกนานนนนนน.....



รอตอนพิเศษค่ะ

[IIIA]

อ่านตอนที่แล้วละไม่คิดว่าจะแฮปปี้ แต่แฮปปี้ละดีแล้ว ปลื้มปร่ม ฟินนนนน

ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะไคลี่  เรายังรออ่านตอนพิเศษเรื่องนี้ แล้วก็อาเมนเมษา แจ็คกี้มิ ด้วยก็ดีนะคะ 5555

[Zelsy]

นี่แหละที่เขาว่า คู่แล้วคงไม่แคล้วกัน

[Nemasis]

ฮรือออออออ ดีใจจจจจจ ลุ้นกลัวจะผิดหวัง
รอตอนพิเศษ

แล้วเราจะคิดถึงน้ำชากับโฟล์ค

[quiicheh.]

น้ำชาก็ก้าวจุดนั้นมาได้ละ
ดีๆ เริ่มต้นใหม่ดีที่สุด

ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆที่ทำเราอินนะคะ
ตั้งแต่จอมทัพกับมิยันเรื่องนี้อิอิ

[mystery Y]

รอตอนจบเลยดีกว่า~

[ppoi]

ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆอีกเรื่อง 

...ขอข้ามเรื่อง... รอคู่เมเมนอยู่นะ 

[nolirin]

 
อยากจะขอตอนพิเศษ

[malula]

สองคนนี้ทำเราเขินตามไปด้วย
ในเมื่อวิ่งหนีไม่เวิร์คก็วิ่งชนมันไปเลยเนอะน้ำชาเนอะ
อยากมีคนอบอุ่นใจดีมาดูแลบ้างจัง
ขอบคุณคนเขียนนะจ๊ะ

[arissara]

ขอบคุณมากๆตอนจบอมยิ้มๆแบบนี้ รักๆๆๆ ตอนพิเศษนี่หวังอย่างแรงเลยนะจ๊ะ จุ๊บบบ

[Tennyo_Y]

มันเป็นอะไรที่ใช่ รักชา รักโฟล์ค รักทุกคน ยกเว้นนิน 555 ข้อหาสาดน้ำใส่น้ำชา

[MaEwA]

ในที่สุดก็ได้รักกัน มันจบแล้ว แต่เราดันรุ้สึกว่ามันยังไม่สุด มันคาๆ ไงก็ไม่รุ้แหะ 555  เย้ๆๆ....ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆ อินๆ มาให้อ่านนะคะ  รอตอนพิเศษน้าา 

[shoi_toei]

ฟินเว่อร์อ้ะ !!!!

[paladin.kn]

ฟินอ่ะ บอกเลยยยยยยยยยยยยยยยยยย

รอตอนพิเศษนะ ไคลี่จะแต่งมั้ย

แต่งเถอะพลีสสสสสสสส

ยังอยากเจอน้ำชากับโฟล์คต่ออ้า

 

[ไอ้หัวแห้ว]

จบแล้ววววววววววววววว


ปลื้มปริ่ม

* ไอ้หัวแห้ว ซับน้ำตาที่หัวตา

การเริ่มต้นต้องเริ่มจากศูนย์แบบนี้...

ค่อยๆ เป็น ค่อยๆ ไป แบบนี้...

จะได้มีแต่ค่อยๆ เพิ่มขึ้นไป


รอตอนพิเศษครับ

[kokoro]

ดีใจที่น้ำชาสร้างโอกาสให้ตัวเอง
จากนี้ก็คงค่อยเป็นค่อยไป แต่ก็น่าจะรักกันลึกซึ้งกว่าเดิมเนอะ
ขอบคุณคนแต่งนะคะ ได้ยิ้มหวานตอนจบแล้ว อิอิ

[mild-dy]

จบแล้ววววววว
จบแบบนี้ดีฝุดๆ
จบแบบค่อยๆเป็นค่อยๆไป
เริ่มต้นนับใหม่ยังไงก้อไม่มีวันลดลว และเข้าใจกันมากขึ้น
รอตอนพิเศษ รอนะคะ ยังฟินไม่พอเลย

[แก้วเจ้าจอม]

จบแล้ววววว
คิดว่าจะพูดแค่นี้แหละ ดีใจน่าที่ได้จบแบบโฟล์คน้ำชา