หัวข้อ: N o n Romance เกลียด ฉิบ หาย!! Ch.22 UP (6/10)

[~ ฤดูใบไม้ผลิ ~]

บางโมเม้นท์ก็เหมือนจะกุ๊กกิ๊กงุ้งงิ้ง
แต่ก็นะ..เขาเกลียดกันนี่นา 5555555
คนอ่านก็ลุ้นไปสิเมื่อไหร่จะร๊ากกกกัน

[B52]

เมื่อไรจะกลายเป็น รัก ฉิบ หาย

[IsDeer]

  อุต๊ะ นานๆทีคู่นี่จะมีโมเม้นน่ารักๆบ้าง

[nutty]

มีปกป้องตูดให้ ชวนไปเดททางอ้อมป่ะเนี่ย

[rubymoona]

โอ๊ย ด่ากันไม่หยุดด่ากันมันส์มาก อ่านมันส์เลย พึ่งเจอเรื่องนี้เรื่องแรกจริงๆคะที่ด่ากันตลอดเวลาขนาดนี้ ชอบนะนี่ชอบ!
อย่าจะค้านมากเรื่องกุญแจมือ เป็นเราฟ้องอ.ไม้ไปแล้ว ผิดกฏหมายชัดๆ บ้าไปแล้ว แต่นึกได้ว่าอันนี้นิยาย(วาย)นะ โอเคคะ ผ่านไป
ชอบตอนเจอผีมาก คือน่ารักอะ ชอบ5555
ชอบนิวมากด้วยคะ ชอบแบบนี้ ต้องเทพแบบนี้ ท่านไซย่า!!!
รอนะคะ อยากอ่านดำด่ากับกรดต่อ มันส์โคตรๆ

[● MaYa~Boy ●]

สนุกสุดๆๆๆๆ ชอบมาก

[seira]

C h a p t e r  13
คนเกลียดกัน มักจะซวยเพราะกัน


   ถ้าตัวแม่งไม่...


สูง


ดำ


ถึก


เหี้ย

   ผมคงคิดว่ามันเป็นผู้หญิงไปซะแล้วล่ะครับ..

   “....”


   ตอนนี้ผมอยู่ที่ห้างสรรพสินค้าชั้นนำทั่วไปกับเหี้ยดำ กว่าจะลากออกกันมาได้ก็แทบแย่เพราะทะเลาะกันตลอดทางจนพี่แท็กซี่เขาแทบจะหันมาตะโกนด่าอยู่แล้ว! แต่พวกผมไม่แคร์สักหน่อย อีกอย่าง..

..

ผม ไม่ อยาก มา เลย ว่ะ..

   ผมเบ้ปาก คุณลองคิดเองแล้วกันนะ ผู้ชายสองคนตัวสูงเกินร้อยเจ็บสิบทั้งคู่ เดินเข้าห้างด้วยกันไม่พอ หนึ่งคนหล่อ(อย่างผม)หนึ่งคนดำ(อย่างมัน)ด้วย และหนำซ้ำ..
เดินเข้าร้านตุ๊กตาด้วยกัน!


ไอ้เชี่ยบัดซบ!!


   ตอนแรกผมไม่ไปครับ ยืนยัน นอนยัน เอาน้ำกรดสาดหน้ายันก็ไม่ไป! เพราะมันเหมือนเกย์ ชายสองคนกำลังจะเลือกของให้กันและกันจะตายไป แถมยิ่งสายตาสาวๆเดี๋ยวนี้ที่ปกติมันต้องเป็น ‘กรี๊ด! ชายสองคนเดินเข้าร้านตุ๊กตา เกย์อ้ะ!’ ดันกลายเป็น ‘กรี๊ด! ชายสองคนเดินเข้าร้านตุ๊กตา จิ้นอ้ะ!’ ซะงั้น!

โลกนี้แม่งอยู่ยากขึ้นทุกวัน!!

   อย่างไรก็ตาม..  สุดท้ายผมต้องยอมเดินตามมันต้อยๆหลังจากสะบัดสะบิ้งอยู่หน้าร้านแทบตาย เหตุผล.. ก็เพราะข้อเดียวที่มันพูด คือ..

   ‘ถ้ามึงโดนคนดักจับทำเมียแล้วจะซวย’

..
เออ.. กูเสียวตูดขึ้นมาทันที..

   คุณลองคิดดูนะ โดนรุมเพราะอยู่คนเดียว กับ อยู่กับเชี่ยดำแล้ว(เกือบ)ปลอดภัย อย่างน้อยถ้าวันดีคืนดีมันอยากจับผมทำเมียก็ยังพอสู้ได้แน่ครับ เนื่องจากมันหนึ่งต่อหนึ่ง แต่ถ้าโดนรุม.. ผมกลัวตายนี่หว่า!

ว่าแต่.. ทำไมแม่งเลือกตุ๊กตานานจังเลยวะ

   ดวงตาของผมแอบเหลือบไปมองชายข้างกายที่กำลังกุมขมับราวกับกำลังใช้ความคิดเหมือนทำข้อสอบโจทย์ปัญหาคณิตศาสตร์ระดับโอลิมปิคอยู่ ไอ้ดำเม้มปากแน่นใน คิ้วของมันขมวดติดกันจนเป็นปมเลยด้วยซ้ำ

..โคตรตั้งใจเลือกอ่ะ ถ้าไม่บอกว่าเป็นพี่สาว ผมคงนึกว่าเลือกให้แฟนมัน!

   “มึงอย่ามายืนขวางทางได้ปะ? ถ้าว่างนักก็มาช่วยกูเลือก” เอ้า ใช้กูอีก

   “ขี้เกียจอ่ะ ไม่อยากใกล้ แค่นี้เสนียดดำก็ติดกูเยอะอยู่ล่ะ” ผมพูดจบก็เอามือปัดที่ชายเสื้อตนเองเล็กน้อยเพื่อเป็นการยืนยันว่า ‘เสนียดดำ’ ติดจริงๆ แน่ะ ผมว่าคุณจินตนาการว่ามันผิวดำจริงๆแล้วสิเนี่ย ความจริงคือแทนๆคล้ำๆครับ.. แต่ผมอยากเรียกมันว่าไอ้ดำ ก็ผมขาวนี่หว่า! หือ..

อะไรนะ? คุณมาถามว่าตอนที่แล้วยังยิ้มอยู่เลยทำไมตอนนี้รังเกียจมัน?

เฮ้อ!

ปล่อยมันไปเหอะ! นี่ขึ้นตอนใหม่แล้วนะ พวกคุณอย่าไปสนเลย! อดีตน่ะทิ้งๆไปบ้างก็ได้นะคร้าบ
 
   “กูไม่ใช่ขี้กาก ไม่ต้องมาแสร้งรังเกียจ” เสียงของไอ้ดำที่ดังขึ้นต่อเนื่อง แถมยังด่ากลับแบบเนียนๆอีก มันเลื่อนมือจับตุ๊กตาคุณหมีคิ้วหนาตัวใหญ่พร้อมกับขมวดคิ้ว ก่อนจะหันมาทางผมแล้วบุ้ยปากไปหาตุ๊กตา “ตัวนี้ดีไหมมึง?”

   ผมมองตาม เห็นหน้าหมีหัวใหญ่ๆคิ้วหนาๆ เออ คนเราก็ประหลาดดีนะ ชอบไปได้ไงวะไอ้หมีคิ้วหนาเนี่ย ผมว่าประหลาดดี

   “หมีอะไร คิ้วหนาด้วย กูไม่ชอบอ่ะ”

   “กูไม่ได้ซื้อให้มึง จะให้พี่สาวกู.. มึงไม่จำเป็นต้องชอบหรือไม่ชอบ”

อ้าว นั่น ผมแค่พูดความรู้สึกตัวเองนะเว้ย!  ฮึ่ย ฮึดฮัดครับ อึดอัดจนอยากจะหันไปต่อยหน้ามันสักหมัด!

   “มึงถามกูเองนี่หว่า” ว่าแล้วก็ยักไหล่น้อยๆพร้อมทำหน้าบูด ผมพูดจริงๆนะ ไอ้ดำมันถามผมเอง แถมผมก็แค่ตอบไปตามความรู้สึกผมเท่านั้นแหละ “มึงต้องดีใจที่กูยอมมากับมึงด้วยนะสัตว์”

   “ความจริงกูมาคนเดียวก็ได้.. แต่เพื่อนมึงสั่งให้รับผิดชอบในสิ่งที่กูทำ”

เหี้ยย! แม่ง ดูมันพูดดิ เหมือนกับมันจับผมเป็นเมียแล้วถูกบอกให้รับผิดชอบเลย แอบเหล่มองเห็นสาวๆในร้านตุ๊กตาเริ่มจ้องมาทางพวกเราซะแล้ว มีกรี๊ดกร๊าดหน้าแดงอะไรอีก อ๊ากก ทำไมสาวๆกลายเป็นรสนิยมแบบนี้วะ

แต่คนอย่างน้ำกรด ไม่ – แคร์!

   “กูดูแลตัวของกูได้” พูดจบก็หันขวับไปจ้องตาอีกฝ่าย ชายร่างสูงข้างกายชะงักมือที่กำลังจิ้มๆคิ้วตุ๊กตาหมีตัวใหญ่ด้วยสีหน้าจริงจังจนผมอยากจะตบหัวมันไปสักที ไอ้ดำเหลือบมามองผม
..และ..พูดด้วยความหนักแน่น

   “แต่กูจะรับผิดชอบ”

เห็นมะ! ดูมันดิ!!

   ผมเบ้ปากใส่มันไปหนึ่งที ไอ้เหี้ยนี่ก็จริงๆเลย เล่นเอาหัวผมจะระเบิด.. แถมตอนแรกเห็นจ้องหน้าหมีคิ้วหนาตั้งนาน สุดท้ายดันเลือกตุ๊กตาหมาฮัสกี้ที่ทำหน้าแอ๊บแบ๊วข้างๆซะงั้น!

   “ตกลงมึงจะเอาหมีหรือฮัสกี้วะ! ให้แน่ ไอ้คนโลเล!”

ด่าแม่งไปหนึ่งทีเลย! มันโลเลจริงๆนะ เห็นมองหมีประมาณครึ่งชั่วโมง แล้วอยู่ๆดันไปเลือกหมาฮัสกี้เฉยเลยอ่ะ ดูแม่งดิ “กูสงสารคุณหมีเขา!”

เชี่ยดำหันมาทำหน้านิ่งใส่อีก!

   “ก็เรื่องของหมีดิ มึงควรจะสงสารตัวเองที่มีคนคอยสอยตูดเยอะแยะไปหมด” ผมคิ้วกระตุกทันที พูดอะไรของมันวะแม่ง! ไม่รู้เหรอว่านี่ในห้าง คนจากที่มองกันเยอะอยู่แล้ว พอได้ยินคำว่า ‘สอยตูด’ ก็ดันมองกันเพิ่มขึ้นอีกหนึ่งเท่าตัวทันทีเลยด้วยซ้ำ “อะไร?”

   “หัดพูดเสียงเบาๆเป็นปะเชี่ย! แล้วก็กูอยู่ที่ไหนแม่งก็ไม่ปลอดภัยทั้งนั้นแหละ!” พูดจริงนะเว้ย! ผมอยู่คนเดียวก็เสียวแม่งมารุมเหมือนตอนนั้นอีก โดนรุมโทรม เอาหลายที ปวดตูดแหง แถมถ้าอยู่กับไอ้เชี่ยดำที่น่าจะปลอดภัยก็เสี่ยงโดนจับทำเมีย ถึงผมจะไม่ยอมมันก็ต้องขืนใจแน่ๆ ที่สำคัญเคยได้ยินมาว่าถ้าได้ลองมีอะไรกับผู้ชายครั้งหนึ่งแล้วจะติดใจ...

..ไม่เอาโว้ย!

   ผมยืนยันเลยว่าท่านน้ำกรดคนนี้จะไม่ติดใจพันเปอร์เซ็นต์!

   “เอ้อ.. ก็จริงของมึง” คราวนี้ไอ้ดำเห็นด้วยอีกนะ! ยิ่งทำให้ผมรู้สึกเสี่ยงกว่าเดิมเป็นเท่าตัว โอ๊ย ตูดกูจะเป็นอะไรไหมวะ นี่กูชักหวงเอกราชจริงๆล่ะ ไอ้ห่าา

   “เชี่ย.. ชีวิตกู ฉิบหายตั้งแต่เจอมึง” ขอบ่นหน่อยครับ..

   “งั้นมึงก็จะบอกว่า ฉิบหายตั้งแต่ม.4ล่ะสิ?”

   “ใช่”

   ผมตอบกลับไปอย่างไม่รักษาน้ำใจเพราะมันคือความจริง ส่วนไอ้เชี่ยดำก็ร้อง ‘หึ’ ในลำคอหนึ่งทีอีกเป็นการตอบกลับ

ซึ่งเสียงอย่างนั้นผมเกลียดที่สุด!

   “มึง! อย่าทำเสียงแบบนั้นได้เปล่าวะ!” ผมหันไปพูดกับไอ้ดำที่กำลังควักเงินขึ้นมาเพื่อจ่ายตุ๊กตาฮัสกี้ตาแบ๊วอยู่ มันเลิกคิ้วเล็กน้อยก่อนจะพูดกลับประโยคสั้นๆ

   “ทำไม?”

   เอ้า ถามมากจริง

   “ก็กูไม่ชอบ”

   “งั้นกูจะทำบ่อยๆ” ..


...
ดูแม่งดิ!


   ผมเบ้ปากกับคำพูดอีกฝ่าย ดูดิ! ไม่ชอบอะไรก็ทำบ่อยๆ นี่มึงเป็นคนประสาทป่วนหรือพวกจิตแตกกันแน่วะ

   “นี่มึงหาเรื่องอีกแล้วใช่ปะ!” นัยน์ตาสีเข้มของผมจ้องใบหน้าอีกฝ่ายเขม็ง หวังว่าจะให้มันเงียบได้สักที หากแต่มันกลับหันมายักคิ้วให้ แล้วทำหน้าดำๆใส่อีก!

   “เคยมีวันที่กูไม่หาเรื่องมึงด้วยเหรอ?”

ป๊าดด!


จริงของมัน!




   สุดท้ายผมก็ได้แต่เม้มปากแน่น ร้อง ‘ไอ้.. ไอ้!’ แล้วต่อประโยคคำด่าไม่ออก ทำใจเดินดุ่มๆออกจากร้านขายตุ๊กตากุ๊กกิ๊กสีชมพูหวานแหววนี่ทันทีโดยไม่คิดจะหันกลับไปมอง ส่วนไอ้เชี่ยดำแม่งก็กระตุกยิ้มมุมปากหนึ่งทีเป็นเชิง ‘คราวนี้กูชนะ’ แล้วสาวเท้าตามผมมาติดๆ มือมันแม่งก็เสือกถือตุ๊กตาหมาฮัสกี้ตัวขนาดพอดีอีกต่างหาก

เชี่ย มุ้งมิ้งฉิบหาย!

   “อย่ามาใกล้กูนะ” ผมหันขวับไปพูดกับมันพร้อมสองขาที่เขยิบออกสามเมตรเพื่อจะเพิ่มระยะห่าง อีกฝ่ายเลิกคิ้วเล็กน้อยเหมือนสงสัย “ไม่.. ถ้าเกิดคนเข้าใจผิดว่ากูเป็นเกย์กับมึงล่ะก็ ฉิบหาย โลกแตก สวรรค์ปะทุ นรกระเบิด”

   ไอ้ดำนิ่งแล้วก้มลงมองตุ๊กตาฮัสกี้ที่ถืออยู่และไม่เข้ากับหน้าของผู้ถือแม้แต่น้อย ผู้ชายตัวใหญ่ๆดำๆ แล้วเสือกถือตุ๊กตาหมาฮัสกี้เดินในห้างไปมา ดูอย่างไงก็ตุ๊ดชัดๆ โชคดีตรงที่ตูดของไอ้ดำไม่บิดหรอกนะ ถ้าบิดเมื่อไหร่ผมต้องคิดว่ามันเป็นตุ๊ดแน่ๆ!

   “คิดว่ากูอยากมากับมึงนึกเหรอ?”

   คิ้วกระตุกเลยครับ

   “แต่มึงก็ชวน.. ไม่ดิ! ‘สั่ง’ ให้กูมานี่หว่า เชี่ย เดือดร้อนฉิบหาย ทำไมต้องมากับมึงด้วยเนี่ย” ผมบ่นเป็นหมีกินผึ้งแถมขาก็ยังก้าวออกห่างไปเรื่อยๆ คนมันไม่อยากเข้าใกล้นี่นา เข้าใจผมหน่อยเถอะ!

   “อยู่คนเดียวแล้วมีผัวหลายคน หรือจะอยู่กับกูแล้วมายืนต่อยกันทั้งวัน เลือกเอา”

   “กูขออยู่กับไอ้นิว”

ผมรีบสวนกลับทันทีก่อนจะหายใจฮึดฮัดแรงๆด้วยความหงุดหงิด ไอ้ดำเองแม่งก็หรี่ตาลงมองเล็กน้อยอีกรอบพลางยักไหล่

   “งั้นไปหาไอ้นิวสิ” เสียงทุ้มเข้มดังขึ้นมาพร้อมร่างของชายขนาดสูงกว่าที่สาวเท้าเร่งความเร็วให้มาเดินเทียบเคียงกับผม

   “เพราะมึงทำกูเดือดร้อนเลยต้องมานั่งจมปลักอยู่กับมึงนี่ไง!” หันไปแว๊ดมันก่อนหนึ่งที ไม่ไหว.. แต่อีกฝ่ายกลับยักคิ้วเสียงั้น

   “มึงไม่ได้นั่ง ตอนนี้มึงยืน”

ยังจะกวนตีน!!

   ฮึ่ม.. แล้วมีหรือคนอย่างน้ำกรดจะยอม ผมหันขวับไปมองใบหน้าดำๆเข้มๆของอีกฝ่ายทันที คิ้วตนเองขมวดมุ่นก่อนที่มือสองข้างจะยกขึ้นมาชี้หน้า

   “กู.....”

โครก!

   “....”

ความเงียบแล่นวาบเข้ามาทันที ไอ้ดำมองหน้าผม..

   เมื่อกี้ฟ้าผ่าครับ..

   เหมือนว่ากำลังจะด่ากลับ แต่แค่มีบางสิ่งขัดเอาไว้.. แหะๆ..

   “กู...?” ไอ้ดำกอดอกแล้วยักคิ้วเล็กน้อย ในขณะที่ผมกลืนน้ำลายเอื๊อก

   “..กู..”
โครก!

   แล้วเสียงมันก็ร้องขัดที่ผมพูดอีกจนได้ โอ๊ย! ไอ้ท้องนี่มันไม่รักดีจริงๆ!! เห็นไอ้ดำแม่งยักคิ้วอีกต่างหาก... และผมก็พูดออกไป..

...


   “...กูหิวแล้ว..”




ไอ้ดำนี่สมกับเป็นไอ้ดำจริงๆ..

   หลังจากที่ผมพูดประโยคนั้นเสร็จมันก็พยักหน้ารับแล้วบอกว่า ‘จะพาไปกินข้าว เลี้ยง ค่าขอบคุณที่มาด้วยกัน’ อย่างไงล่ะครับ ตอนแรกก็เล่นทำเอาผมระริกระรี้ใหญ่ แน่นอน ก็ของฟรีนี่หว่า
แต่แม่งเลี้ยงสมกับเป็นมันจริงๆ

เพราะมันพูดจบก็เดินออกห้างฉับๆเล่นเอาผมงง!! หนำซ้ำยังเลี้ยวเข้าร้านสะดวกซื้อด้วย!

..และ..

   “ซดไวๆล่ะ ปากจะได้พอง”

มาม่าหมูสับหนึ่งถ้วย กับน้ำอีกหนึ่งขวด..

   พูดแล้วก็เหมือนตัวเองเป็นคนยากจนไร้ที่อยู่ ผมกำลังนั่งซดมาม่าหมูสับโดยการมีไอ้เชี่ยดำมาอวยพรให้ปากพองอยู่ข้างๆ

เลี้ยงมาม่ากูด้วย! สาดดด! กูควรจะดีใจไหมวะ!! โอ๊ยๆๆ น้องน้ำกรดซึ้งจนน้ำตาไหล!

   “กินรสจืดชืด” แม่งมีการมาดูถูกมาม่าหมูสับที่ผมเลือกอีกครับ ต่อยมันสักหมัดหน้าร้านขายของจะเป็นอะไรหรือเปล่าวะ!

   “ต้มยำก็ไม่ได้ดีนักเท่าไหร่หร๊อก”

   “กูชอบกินเผ็ด”

   “บอกทำไม ไม่ได้ถาม”

   “บอกให้หมาย้อน”

เมื่อไหร่วันนี้ผมจะชนะเถียงกับมันวะ!!

   รู้สึกคิ้วของตนเองกระตุกยิกๆอย่างรวดเร็วเลยด้วยซ้ำครับ แม่งก็เหลือเกิน ไม่ยอมหยุดเถียงกับผมได้เลย! สุดท้ายก็ยอมจำใจก้มหน้าแล้วซดเส้นมาม่าพรวดเดียวแม่ง ส่วนไอ้ดำก็ทำหน้านิ่งๆของมันต่อไป

   “อยากกินอะไรอีกหรือเปล่า?”

   “ทำไมวันนี้บริการกูดีจังเลยวะ” เป็นคำถามสงสัยที่ย้อนกลับไปทันทีเมื่อมันถามอีกประโยค “ปกติเห็นแต่ด่ากูอย่างเดียว”

   “วันนี้บริการเหี้ยไง”

นั่น! อีกล่ะ!

   ผมเบ้ปากพลางลูบคางน้อยๆ

   “โอเค กูยอมโดนด่าเพราะมึงเลี้ยงกู..”

   “กูเลี้ยงแค่ 20 บาท” นั่นแน่ะ มีการมาพูดดัก แต่ก็เอาเถอะ ดีกว่าไม่เลี้ยงล่ะวะ

   “นมสตอเบอรี่ขวดหนึ่งให้กูที กูนั่งรอตรงนี้แหละ”

   ผมยักคิ้วให้ไอ้เชี่ยดำไปหนึ่งที ตอนนี้เหมือนกำลังถือไพ่สูงกว่านิดหน่อยก็เพราะสั่งมันได้ดั่งใจครับ บางทีอาจจะเป็นเพราะว่ามันรำคาญผมก็ได้เลยยอมทำตามที่บอกไป ถึงจะมีบ่นๆก็เหอะ!

   “ผู้ชายบ้าอะไรวะดื่มนมสตอเบอรี่ ดื่มไปมึงก็ไม่สูงขึ้นหรอก” เอ้า ดูถูกนมสตอเบอรี่อีก ก็ชอบของผมนี่หว่า แอบหรี่ตาลงเล็กน้อยพลางไหวไหล่เบาๆครับ

   “ใครจะสูงแบบเปรตอย่างมึง”

มันตอกมา ผมก็ตอกกลับ เอาดิ!

   “เออ.. รอตรงนี้ล่ะ”

   สุดท้ายไอ้ดำก็ถอนหายใจปลงๆแล้วเดินเข้าร้านสะดวกซื้อให้ผมตามคำสั่งที่ได้รับมอบหมายครับ วันนี้ถึงจะเถียงแพ้มันไปเยอะแต่ก็ได้มันมาเป็นคนใช้นี่หว่า ถือว่าค่อนข้างคุ้มก็แล้วกัน


   ผมยกมือปิดปากหาวเบาๆพลางสะบัดศีรษะไปมาเพื่อไล่ความเหนื่อยล้า วันนี้เกือบทั้งวันต้องเดินตามไอ้เชี่ยดำต้อยๆในห้าง ถ้ามันไม่ตอบแทนอะไรเลยก็น่าตบอยู่เหมือนกันนะ


   ดวงตาของผมปรือปรอยลงเล็กน้อยขณะที่มือนั่งเท้าคางมองไปยันถนนที่มีรถแล่นผ่าน การจราจรในวันนี้ไม่ติดขัดเลยจริงๆ จะว่าไปก็อิ่มชะมัดกับไอ้มาม่าที่แดกเข้าไปแทบจะทั้งถ้วย
..ว่าแต่ ผมคิดอะไรอยู่เนี่ย การจราจรแล้วเปลี่ยนไปเรื่องมาม่าได้ไง?


   หากแต่พอสะบัดศีรษะไล่ความคิดสับสนงุนงงนั่นอีกครั้งหนึ่ง กลับก็ต้องชะงักไปทั้งตัว..

..

เมื่อมีชายสี่คนใบหน้าคุ้นเคยที่จำได้ลางๆเดินเข้ามาประกบสี่ทิศเลยด้วยซ้ำ..

..


ผมเงียบ นี่แค่ไอ้ดำเดินไปซื้อนมสตอเบอรี่แป๊บเดียว.. ห่างกันยังไม่ถึงห้านาที พวกมันเสือกโผล่มาซะแล้ว..

   ทั้งสี่คนนั้นเดินเข้ามาประกบ ผมจำได้แม่น..โดยเฉพาะไอ้หัวเหลืองคนนั้นที่กำลังยืนยิ้มแล้วยักคิ้วให้อีก

   “เอาล่ะ กูให้เลือก” เป็นเสียงดังออกมาจากปากของคนที่ย้อมหัวเป็นสีทองจนน่าหมั่นไส้ ผมขมวดคิ้วเล็กน้อย “จะมากับกูดีๆ หรือมากับกูทางน้ำตา?”

..

เป็นตัวเลือกที่ห่วยแตกมาก

   ผมพ่นลมหายใจแรงๆพลางส่ายศีรษะตนเองไปมาเบาๆ .. น้ำกรดอย่างผมไม่ใช่คนที่ต้องร้อง ‘แว๊ก ว๊าก อ๊าก’ เวลาเจอเรื่องหรือตัวสั่นแล้ววิ่งหนี ผมเป็นผู้ชาย ของแบบนี้มันก็ต้องมีบู๊บ้างอะไรบ้าง


 “สงสัยกูต้องพยายามทำให้พวกมึงรีบๆเปลี่ยนความคิด..สักหมัด สองหมัด”

“จะเป็นเมียพวกกูเร็วๆนี้ก็อย่ามาพูดมาก!”

น้ำเสียงทุ้มของไอ้หัวทองหน้าหมาดังออกมาทำให้ผมถึงกับคิ้วกระตุกน้อยๆ แม่งจะอะไรนักหนาวะ .. ชอบคิดจริงๆว่าผมจะเป็นเมีย มันไม่รอช้า เข้ามาจะล็อคตัวผม ..

แต่โดนที่ไหนละ เพราะผมเร็วกว่าน่ะสิ!

พลั่ก!
   ผมใช้ศอกกระแทกลงที่ท้องของชายด้านหลังตนเองอย่างรุนแรงและไม่ทันตั้งตัวจนทำให้พวกมันหนึ่งคนล้ม กระตุกยิ้มมุมปากเล็กน้อยเมื่ออีกฝ่ายกำลังจะเข้ามาเลยตัดสินใจเหวี่ยงหมัดลงหน้าอย่างรวดเร็ว

ผมเป็นผู้ชาย รู้เรื่องทักษะการต่อสู้.. ไม่ใช่พวกที่จะมาร้องวี๊ดว๊ายคอยความช่วยเหลือ!

   มันเป็นแค่เบาะๆเท่านั้น ผมตัดสินใจหันหลังวิ่งถอยห่างออกมา พวกมันมีสี่คน ผมมีแค่หนึ่งคน แถมไอ้ดำเสือกหายหัวไปซื้อนมสตอเบอรี่อีก นี่มึงหลงทางในร้านสะดวกซื้อเปล่าวะหรือไปซื้อนมสตอของกูที่ขั้วโลกเหนือ เจอหมีขาวแล้วยืนเทียบสีผิวอยู่หรือไง หา!M สัตว์ พอคนต้องการให้มันช่วยเสือกหายไปซะงั้น!

   ไอ้สี่ตัวนั่นจ้องผมใหญ่ คนที่โดนชกและถูกศอกที่หน้าท้องกัดฟันกรอด มองตรงมาทางผม..
ซึ่งแน่นอน ใครจะไปกลัวมันล่ะ? ผมก็ยักคิ้วให้แล้วกระตุกยิ้มกว้างอยู่นี่ไง

   “กูจะไม่เป็นเมียไอ้ดำ.. ไม่เป็นเมียใครทั้งนั้น”

   ผมพูดราวกับประกาศกร้าวให้ได้รับรู้ พวกมันจ้องราวกับจะฆ่ากันให้ตาย.. ผมเชิดใบหน้าตนเองเล็กน้อยก่อนจะหันไปชี้หน้าพวกมันแล้วยกยิ้มมุมปาก   

   “แล้วก็.. ถ้าไปกับพวกมึงดีๆ กูคงไม่ได้ชื่อว่าน้ำกรดหรอก ไอ้ควาย!”

ใช่ ผมน่ะ ไม่ชอบใช้ความรุนแรง

แต่ว่า..

คนอย่างน้ำกรดน่ะ.. นักเลงยามจำเป็นครับ!
__________________

StraWBerry_ImIn @Talk
หว๊า เจอคอมเม้นท์บอกกุญแจมือผิดกฎหมาย.. จริงเหรอคะ;v; เพิ่งรู้ ขอโทษจริงๆนะคะที่ไม่ศึกษาให้ดีก่อน.. ฮือ..

[IsDeer]

ช่างเป็นเดทที่สมกับเป็นพวกมันจริงๆ
กร๊ากกกกกกกกกกกกกก 

[rubymoona]

อั่ยยะ รออยู่เลย ด่ากันตลอดอีกแล้ว น่ารัก~~~
น้ำกรดสู้ๆ ฮูเร่ๆ ซัดแม่งเลยค่าาาาา
ไอ้ดำบ้า นมขวดนึงนี่นานเว่อ จงใจเรอะเฮ๊ยยยยย
ปล.เดี๋ยวนี้ตีนักเรียนยังฟ้องร้องได้ ประสาอะไรกับกุญแจมือคะ ถือเป็นการกักขังโดยมิได้เห็นชอบ แถมมีการบาดเจ็บ(ที่ข้อมือ) ฟ้องข้อหาทำร้ายร่างกายต่อได้อีก

[● MaYa~Boy ●]

คนจ้องน้ำกรดเยอะเหลือเกิน

[~ ฤดูใบไม้ผลิ ~]

รอดูน้ำกรดกับมาดนักเลง
ว่าแต่นมสตอเบอรี่นี่เหมาทั้งร้านป่ะนานแท้ 5555

[seira]

C h a p t e r  14
คนเกลียดกัน มักจะเกิดความรู้สึกเล็กๆต่อกัน


   ด้วยความหล่อเหลาของนายน้ำกรดจากตอนที่แล้ว.. และหวงหล่อนิดหน่อย กลัวหน้าเละ



   ผมจึงตัดสินใจวิ่งหนีครับ..


   เป็นความคิดแรกที่ปรากฏขึ้นในสมองพร้อมเร่งฝีเท้าแล้วหายต๋อมไปจากกลุ่มไอ้พวกเวรที่คิดจะปล้ำผม! โธ่ .. ไอ้น้ำกรดเอ๊ย มึงจะหนีแล้วทำไมไม่ยอมวิ่งจู๊ดเข้าร้านสะดวกซื้อเจอไอ้ดำวะเนี่ย? รู้สึกอยากแหกกะบาลตัวเองจริงๆ แต่ก็เอาเถอะ .. อย่างน้อยผมก็หลบหลีกพวกมันออกมาได้แล้ว!



   แต่ด้วยร่างกายอันหล่อเหลาของน้องกรดอย่างผม.. นอกจากต่อยหน้า(ไอ้ดำ) ผมก็ไม่ค่อยมีแรงอะไรหรอก หา.. ถ้าจะว่าถึงตอนวิ่งหนีหมาผีทำไมทั้งวิ่งทั้งแบกไอ้ดำได้ อันนั้นเขาเรียกว่าสัญชาตญาณความเอาตัวรอดกับสิ่งเหนือธรรมชาติครับ! กับพวกเหี้ยๆนี่มันเลยไม่ตื่น!


ว่าแต่.. พวกมันแม่งคิดไปได้ไงวะ?


   ไอ้ที่ว่า ‘น้ำกรดเป็นคนที่นัยหมายปอง ดังนั้นพวกเราเป็นศัตรู ถ้าได้ไอ้น้ำกรดแล้วจะทำให้ไอ้นัยเจ็บปวดได้’ เนี่ย!


แบบนี้ไอ้ผู้ชายที่ชื่อว่า ‘น้ำกรด’ มันก็ซวยฉิบหายเพราะไอ้ดำน่ะสิ! อีกอย่าง.. กูไม่เป็นเมียมันโว้ย!

   “เหี้ย!” ผมสถบคำหยาบออกมาก่อนจะเลี้ยวหลบเข้าที่ตรอกซอยเล็กๆอย่างเหน็บเหนื่อย ไม่ต้องการให้เป็นเรื่องใหญ่โตมโหฬามากนักเพราะแค่นี้แม่งก็จะฉิบหายอยู่แล้ว แ แถมถ้าถึงหูอาจารย์ที่โรงเรียนผมเข้าล่ะก็.. มีหวังได้ถูกจับอยู่แต่ในหอแน่ๆ!


เหตุเกิดเพราะไอ้ดำบอกจะจับทำเมียแท้ๆ!


   คิดดูแล้วก็รู้สึกหงุดหงิด แถม.. ทำไมรู้จักมันแล้วแม่งเจอแต่เรื่องวะ นี่ตัวซวยมันคือไอ้ดำแล้วแบ่งปันความซวยมาให้กูใช่ไหม? ผมแทบจะบ้าตายไปวันๆแล้วด้วยซ้ำ! ไอ้ดำมันก็เชี่ยจริงๆ มีแต่ศัตรูรอบทิศ ขนาดผมยังเป็นศัตรูมันเลย! ห่า! สักวันกูนี่แหละจะจับไอ้ดำฆ่าหมกส้วม ไอ้นรกแหก!


   แต่ก็เป็นโชคดีอย่างหนึ่งของผมที่พอตนเอง ‘ชกแล้วหนี’ ก็เลยไม่บาดเจ็บอะไรมากนัก หึ.. มีคำถามมาล่ะสิว่าทำไมน้องกรดผู้นี้ถึงไม่ยอมบู๊..

แหงล่ะ มันมากันหลายคน ตูจะบู๊แล้วโดนจับทำเมียเพื่ออะไรวะ!
ว่าแต่.. มีอะไรกับผู้ชายนี่ต้องเจ็บมากแหง


   วันหลังผมควรจะลองถามไอ้ดำไม่ก็ไอ้จินดูว่าเจ็บรึเปล่า จะได้รู้ๆไปเลยว่าสองคนนี้ใครกันแน่ที่เป็นฝ่ายเสียเอกราชและฝ่ายแทงเอกราช(?) ผมวิ่งมาจนหยุดลงที่ตรอกซอยเล็กๆด้วยความเหน็บเหนื่อย ลมหายใจของตนหอบแรงพร้อมกับยกมือขึ้นปาดเหงื่อ ..หวังว่าจะสลัดพวกนั้นทิ้งไปได้แล้วนะ

..ว่าแต่


ผมจะหนีไปที่ไหนล่ะ?


   ถ้าจะหนีเข้าโรงเรียนก็ดูปลอดภัยดีแต่อัตราความเสี่ยงค่อนข้างสูงเพราะว่ามันต้องนั่งแท็กซี่กลับลูกเดียวนี่สิ ถึงระยะทางจะไม่ไกลมากแต่ก็เป็นกิโลอยู่ด้วย..


   “เอาไงดีวะ” ผมพึมพำออกมาแผ่วเบาพร้อมขมวดคิ้วมุ่น สองขาเผลอเดินออกตามซอยเล็กๆที่เป็นแหล่งซ่อนตัวตามนิสัยเผลอไผลของตนเอง

และก็เป็นเพราะเหตุนั้นนั่นแหละ.. พวกมันจึงเห็นตัวผม!

   เพราะระหว่างที่กำลังครุ่นคิดอยู่นั้นเองกลับสัมผัสได้ถึงท่อนแขนของใครบางคนที่เข้ามาล็อคคอของผมอย่างรุนแรงโดยไม่ทันตั้งตัวจากด้านหลังจนหายใจไม่ออก ทั้งร่างสะดุ้งโหยง จะหันกลับไปก็ขยับไม่ได้เสียแล้วเพราะมันออกแรงรัดแน่นกว่าเดิม

ฉิบหาย!!

   “อึก..!” เสียงของผมหลุดลอดออกมาพร้อมกับพยายามที่จะดิ้นแรงเพื่อหลุดออกจากพันธนาการนั่น ทว่ามันกลับไม่สามารถช่วยอะไรได้เลย ไอ้ผู้ชายที่ล็อคลำคอของผมมันทั้งตัวใหญ่พอๆกับไอ้ดำแถมยังมีกล้ามอีกด้วยซ้ำ! มันลากผมเข้าไปซอยบรรลัยที่ตูเพิ่งออกมาอี๊กก!

   “อยู่นิ่งๆ..” ใครบางคนกระซิบที่ข้างหู ความขยะแขยงของผมแล่นแวบเข้ามาทันที พยายามตั้งสติเอาไว้และลืมตาดู  และภาพที่ปรากฏด้านหน้า.. ก็คือเด็กหนุ่มย้อมหัวทองเสียด้วย..

..ผมเบิกตากว้าง..

มันตามผมทันแล้ว..


   “ต่อยเพื่อนกู ศอกเพื่อนกูอีก.. บัญชีนี้ยาวแน่” น้ำเสียงทุ้มห้าวของอีกฝ่ายดังขึ้นมาด้วยความหาเรื่องโดยไม่ปกปิด ขนาดตัวของเขาสูงกว่าผมเล็กน้อยเท่านั้น มันสะบัดหัวสีทองไปมาเบาๆพลางหันไปยักคิ้วให้ชายที่กำลังล็อคคอผมอยู่ “มึงเจ๋งมาก เชี่ยวิน”

..พวกเด็กห้องเจ็ด..

   เลือดในกายเย็นเฉียบ ผมเม้มปากแน่นก่อนจะตะโกนลั่น

   “ปล่อยกูสิวะ!”

   “เพื่ออะไร?” เสียงไอ้หัวทองดังขึ้นมาอย่างต่อเนื่อง มันก้าวเข้ามาหาผมพร้อมกับกระตุกยิ้มเล็กน้อย.. ไอ้ชั่วเอ๊ย!

   “กูไม่ใช่เมียไอ้เชี่ยดำ! แล้วกูกับมันก็เกลียดกันจะตายห่าไปข้าง! เลิกคิดอะไรเหี้ยๆได้แล้ว!” ผมกระแทกเสียงใส่พร้อมกับพยายามใช้ศอกตอกไปยันท้องคนที่ล็อคคอตนเองอยู่ แต่มันกลับไม่สะทกสะท้านเลยด้วยซ้ำ ยิ่งเหมือนเสียเปรียบเข้าขึ้นเรื่อยๆ! เหี้ยไรวะ นี่กูศอกใส่กล้ามใช่ไหม โฮฮ เจ็บศอกโว๊ย!

   ไอ้หัวทองเดินเข้ามาหาพร้อมกับคลี่ยิ้มกว้างจนน่าหวาดระแวงอีกต่างหาก และมันก็กดย้ำเสียงทีละคำ..

เป็นประโยคที่ทำให้ไอ้น้ำกรดคนนี้แทบจะกระโดดไปต่อยหน้ามัน!

   “แล้ว – ไง  ?”

เหี้ยเอ๊ย!

   ผมก่นด่ามันในใจ อยากจะขยับตัวเข้าแล้วถีบสักยอดหน้าสักที แต่กลับทำไม่ได้นี่สิ ไอ้เหี้ยที่ชื่อวินแม่งก็ล็อคกูแน่นจั๊ง! เดี๋ยวปั๊ดตดใส่.. ไม่ เดี๋ยวๆ กูไม่มีเวลามาฮา เวลานี้ต้องหาทางรอดก่อนดิวะ!

   “มึงตอนนี้ไม่ได้มีแค่กระทงเดียวว่ะ มันสามกระทงเลยต่างหาก” เจ้าหัวทองยังคงเอ่ยสาธยายต่อไปโดยไม่หยุด ผมได้แต่กัดฟันกรอด พยายามสะบัดตัวออกจากคนที่ชื่อไอ้วินแต่ก็ยังไร้ผล “กระทงแรก.. ถ้าหากกูทำร้ายมึงได้ ไอ้เชี่ยดำก็จะเจ็บ..”

ดอกกะหล่ำทองง! นี่มึงยังคิดเรื่องนี้อยู่เหรอฟะ!

   “มึงเป็นศัตรูกับมัน แล้วเกี่ยวอะไรกับกูวะ!” ตั้งแต่เจอแม่งก็รู้สึกจะมีแต่เรื่องฉิบหายจริงๆ! ผมตะโกนใส่หน้าอีกฝ่ายก่อนจะไอคอกแค่กเพราะแรงรัดที่คอมันเพิ่มขึ้นเสียนี่ ขอกูเถียงหน่อยเหอะ .. ไม่เถียงนี่กูตายเร็วนะเว้ย

   “มันหวงมึงจะตาย.. ไม่งั้นแม่งจะประกาศจับมึงทำเมียที่โรงอาหารเหรอ?”

..ไม่ใช่! คนละเรื่องแล้ว!!

   ผมกัดฟันกรอดกับสิ่งที่อีกฝ่ายพูด แม่งเข้าใจผิดแบบมหันต์แล้วพากูเจ็บตัว จะเสียตูดหรือเปล่าก็ไม่รู้เนี่ย! นี่เชี่ยหัวทองเห็นชีวิตกูเป็นนิยายหรือไง ไอ้ประกาศทำเมียเพราะแอบรักไรงี้ กูว่ามันต้องชอบอ่านนิยายรักหวานแหววแน่ๆ!

   “กระทงสอง มึงทำร้าย..พรรคพวกกู” คราวนี้มันเปลี่ยนเป็นแสยะยิ้มกว้างกว่าเดิม คงหมายความตรงที่ผมไปต่อยเพื่อนๆมันสินะ เดี๋ยวๆ พูดอย่างนี้ไม่ถูกครับ กูเถียงก๊อนน!

   “ก็มึงจะรุมกู! กูแค่ป้องกันตัว!” ผมแก้ตัว ก่อนที่มันจะตะคอกใส่ประโยคถัดไปทันที

   “และกระทงที่สาม กูเกลียดขี้หน้ามึง!”

ผัวะ!

   คราวนี้ไม่ว่าเปล่า เป็นหมัดที่ลอยมาด้วยจนทำให้หน้าของผมถึงกับสะบัด กลิ่นคาวเลือดที่ลิ้มรสได้ภายในโพรงปากตนเองจนต้องเม้มปากแน่น.. เชี่ยเอ๊ย! แม่งต่อยหน้าผม! หน้ากูหล่อจะตายมึงจะต่อยหาพ่อมึงเรอะ!

   “กูเกลียดขี้หน้ามึงเป็นบ้า.. แถมมึงดันกลายเป็นคนสำคัญของศัตรูกูอีก..” มันยิ้มเหี้ยม ยกกำปั้นขึ้นมาขณะที่ผมไม่สามารถทำอะไรได้เลยด้วยซ้ำเนื่องจากถูกล็อคเอาไว้แน่น ปล่อยให้มันซัดเข้าไปอย่างนั้นแทน

ผัวะ!

   หมัดอีกข้างลอยเข้ามาพร้อมกับทำให้หน้าของผมหันไปอีกทาง แม่ง..  ถ้าไม่มีไอ้เหี้ยที่คอยจับตัวผมเอาไว้นะ ป่านนี้ต้องบุกไปต่อยหน้ามันกลับได้สักหมัดแล้วแน่ๆ! กูเสียหล่อหมดแล้ว สงสารกูเหอะ

   “เชี่ยวิน! มึงจับดีๆสิวะ!”  ผู้ชายที่ชื่อวินผงะไปครับก่อนจะล็อคแขนผมมากกว่าเดิม ไอ้หัวทองแม่งก็นักเลงเหลือเกิน สั่งอยู่นั่นแหละ ส่วนมึง ไอ้วินอย่าเสือกไปเชื่อฟังแม่งทุกอย่างดิวะ ตัวใหญ่ซะเปล่านะเหี้ย! ช่วยกูที๊! “คราวนี้กูจะทำอะไรกับหน้าเหี้ยๆอย่างมึงดีน้า..?”

   น้ำเสียงยียวนของมันดังขึ้นมาพร้อมกับเอื้อมมือสัมผัสใบหน้าผมที่ทำให้ขนลุกเกลียวทันที ความขยะแขยงแล่นเข้ามาจนทำให้ต้องพยายามถอยออก

..อย่าบอกนะว่า..
รู้สึกลางร้ายลอยเข้ามาแล้ว..


   “..เอ้า มองหน้าว่าที่ผัวของมึงดีๆซะสิ” ชายหัวทองตรงหน้ายังคงพูดต่อไป พร้อมกับจับปลายคางของผมก่อนจะเชิดขึ้นให้จ้องตา มันกระตุกยิ้มเล็กน้อย “มองหน้ากู.. แล้วจำไว้ดีๆ ว่ากูคนนี้จะเป็นผัวมึง!”

ห่า! กูโกรธ!

   เหี้ยเอ๊ย ชีวิตกูอะไรจะบัดซบขนาด มีแต่คนหมายปองเอากูไปทำเมีย หน้าผมก็ใช่ว่าจะหวานอะไรมากมาย คิดจะเอาก็ไปหาคนอื่นสิวะ!

   “ปล่อยกู! ไอ้สัตว์!” เสียงของผมตะโกนดังลั่นพร้อมกับร่างที่พยายามสะบัดไปมาเพื่อหลุดพ้นจากพันธนาการ หากแต่มันไม่ได้ช่วยอะไรเสียเลย อีกฝ่ายมันขยับตัวเข้ามาแล้วกระตุกยิ้มเหี้ยมอีกครั้งจนทำให้ผมขนลุกไปทั้งร่าง “มึงเป็นเกย์เหรอวะเชี่ย!”

   “มองไปมองมา หน้ามึงก็สวยดีเหมือนกันนี่”

   “สวยบ้านพ่อมึง!” รู้สึกเหมือนโดนหยามศักดิ์ศรีความเป็นผู้ชายของตนเองอย่างได้ชัด มันเลื่อนไปสอดมือเข้าใต้เสื้อของผมทันที ความรู้สึกคลื่นไส้สะอิดสะเอียนแล่นเข้ามาทำให้ผมแทบจะสำลัก พยายามดิ้นเท่าไหร่กลับไม่สามารถสะบัดออกได้เสียที ชายที่อยู่ข้างหลังผมมันดีกลางเป็นที่พิงให้ซะงั้น!

เหี้ย!!

   อีกฝ่ายใช้มืออีกข้างกระชากเสื้อเชิ้ตแขนสั้นของผมจนกระดุมหลายเม็ดหลุดออกหล่นพื้น
..ผมกำลังเสียเปรียบ..

..อย่าบอกนะว่าต้องเป็นเมียมันจริงๆนะ?

   คิดได้ดังนั้นก็ถึงกับหน้าซีด..

..ไม่เอา..เชี่ย!
..กูเกลียดเกย์..

   ประโยคนี้สะท้อนอยู่ในหัวของตนเองวกวนไปมา สู้แรงของพวกมันไม่ได้จริงๆ.. ยิ่งผมจะพยายามดิ้นสุดตัวแต่กลับถูกมันต่อยลงที่ท้องสามสี่หมัดจนจุกและขยับตัวแทบไม่ได้อีกด้วย..

..เหี้ยเอ๊ย!

   “อย่ามาทำเก่ง..” น้ำเสียงน่าขยะแขยงในความรู้สึกถูกกระซิบดังแผ่วเบาข้างใบหู ลิ้นร้อนที่โลมเลียอยู่และสัมผัสเปียกชื้นทำให้ผมถึงกับขนลุกเกลียวไปทั่วร่าง..

..ไม่เอา เหี้ยเอ๊ย!

   และมันก็เปลี่ยนจากการโลมเลียที่หู ฝ่ามือค่อยๆลูบไปทั่วหน้าท้องของผมจนทำให้ทั้งร่างรู้สึกขนลุก ทั้งพยายามที่จะดิ้นสุดความสามารถ สองขาสะบัดไปมาถีบอย่างไร้ความหมายแต่คนตัวสูงกว่ากลับแทรกร่างเข้ามาที่กึ่งกาง ใช้เข่าถูไถลงที่จุดศูนย์กลางแล้วคลึงไปมาจนทำให้ผมรู้สึกขยะแขยง มันไม่ได้เกิดอารมณ์ขึ้นแม้แต่นิดเดียว..

..เหี้ย.. กู ..กูไม่เอา!

   ความทรงจำบางอย่างของผมแล่นเข้ามาพาลให้น้ำตาแทบจะคลอเบ้า ทั้งร่างเหมือนจะไม่มีแรง พยายามสะบัดออกก็ถูกอีกฝ่ายโลมเลียขึ้นมากเท่านั้น ยิ่งตอนที่ริมฝีปากมันเข้ามาประทับลงบนต้นคอของตนเองยิ่งทำให้ผมรู้สึกขนลุกซู่ไปทั่วร่าง รับรู้ถึงความเจ็บเพราะชายตรงหน้ากัดเข้ามาอีกด้วยซ้ำ

..หากแต่ระหว่างที่กำลังถูกชายตรงหน้าบุกรุก.. ผู้ที่ชื่อว่า ‘วิน’ กลับค่อยๆเอนใบหน้าเข้ามาข้างหูของผม!

   ทั้งร่างรู้สึกเหมือนถูกหักศักดิ์ศรีความเป็นลูกผู้ชาย.. นี่มึงแค่คนเดียวยังไม่พออีกเหรอ ทำไมต้องสองคนวะ กูไม่เอา.. กูไม่เอา!

ทว่า..ทุกอย่างกลับตาลปัตร.. เมื่อไอ้ชายชื่อวินเข้ามากระซิบจนใกล้ใบหู แล้วเอ่ยออกมาแผ่วเบา..

   “..พอกูปล่อยมึง.. ต่อยหน้าไอ้ท็อป หันมาชกกู แล้ววิ่งออกไปเลยนะ”

หา..?

..หัวของผมเองยังไม่ทันที่จะได้ทำงานได้ดี ไอ้ผู้ชายนั่นมันก็ดันปล่อยให้ตัวของผมเป็นอิสระระหว่างที่เจ้าหัวทองกำลังไล่มาทางหน้าอกแบนราบของผม!


เหี้ย ใครชื่อท็อป ไอ้หัวทองนี่เหรอ เออ ช่างแม่ง!


   ผมไม่รู้ล่ะ.. แต่..ผมถีบไว้ก่อน!


โครม!!

   เหมือนการทรงตัวของผมจะง่ายขึ้นเมื่อไม่ถูกไอ้เชี่ยที่ชื่อวินกักเอาไว้ ที่แท้เจ้าท็อปก็ไม่ได้แรงเยอะอะไรหรอกเพราะพอโดนลูกถีบผมแม่งถึงกับเซถลาไปเลยด้วยซ้ำ คนที่แรงเยอะจริงๆน่ะ คือวินต่างหาก!

..แต่.. มันช่วยผม?

   “ไอ้เหี้ย!” เสียงของท็อปที่ถูกตะโกนลั่นราวกับโกรธแค้นผมดังขึ้นทำให้ทั้งร่างสะดุ้งเฮือก หันไปต่อยไอ้วินมันไม่ทันแล้วแหงๆ ผมจึงตัดสินใจรีบหมุนตัวออกแล้ววิ่งออกไปทันที!
เดี๋ยวค่อยขอบใจไอ้คนชื่อวินที่หลัง!

   เป็นความคิดลำดับแรกที่ดังขึ้นมา ผมวิ่งไปสักพักเพื่อพาร่างตนเองออกจากที่นี่ หากแต่ถูกคนที่สามขวางเอาไว้เสียก่อน!

ผมควรจะจำเอาไว้ให้ดี.. ว่ามันมีกันสี่.. ไม่ใช่สอง!

   ผมกัดฟันกรอด สองขาเผลอถอยหลังทว่ากลับถูกชายตรงหน้าที่น่าจะเป็นคนที่ตนเองต่อยลงไปเต็มๆมองกลับมา

   “ไง.. ทำกับกูแสบมากเลยนะ” เป็นเสียงของอีกฝ่ายที่ดังแว่วขึ้นขณะที่นัยน์ตาของอีกฝ่ายจับจ้องมาทางผม “หมัดหนักไม่เบา.. สมกับเป็นเมียไอ้นัยจริงๆ”

   “ใครเมียมันวะ!” ไม่ไหว.. เสียวเสียพรหมจรรย์จริงๆ! แต่ก็ยังขอเถียงว่ากูไม่ใช่เมียไอ้เชี่ยดำก่อน! ไอ้เชี่ยยย

   “โธ่.. ไม่ใช่เมียไอ้นัยมันก็ได้” อีกฝ่ายเอ่ยออกมาพร้อมกับใช้ลิ้นเลียปากน้อยๆจนทำให้ผมรู้สึกขยะแขยงกว่าเดิมเป็นหลายเท่า สายตาของมันเหมือนพวกคนหื่นกามที่มองมาอย่างต้องการ ไล่สายตาบริเวณร่างของผมที่ถูกเปิดเผยเพราะเสื้อผ้ายับยู่ยี่ “..แต่เป็นเมียกูไปก่อนก็แล้วกัน.. ไอ้หัวนมสีชมพู”

ปี๊ด...!

   “ชมพูพ่อง!!” คำว่า ‘หงุดหงิด’ เข้ามาแทนที่ความรู้สึกหวาดผวาทันทีทันใด ใครหัวนมสีชมพูกันวะ แม่งสงสัยตาบอดสี! ผมกัดฟันกรอดแต่ขามันก็ได้แต่ถอยต่อเท่านั้น ถึงจะแอบสงสัยว่าทำไมไอ้คนชื่อท็อปกับวินมันไม่ได้วิ่งตามมาก็ตามเหอะ..

แต่เหี้ยนี่ก็อันตรายเหมือนกัน พวกห้องเจ็ดแม่งมีแต่หื่นกามใช่ไหมวะ!

   “รอยแดงเต็มคอเลยนะมึง..” ชายตรงหน้าเอ่ยออกมาก่อนจะสาวเท้าก้าวเข้ามาใกล้กว่าเดิมจนทำให้ร่างของผมขนลุกซู่อีกรอบ “ว่าไงล่ะ..”

   “ไม่ต้องมายุ่งกับกู! ศัตรูใครก็ศัตรูมัน! อย่าเอากูไปเสือกดิวะ!” ตัดสินใจที่จะตะโกนประโยคนี้ออกมาพร้อมกับขมวดคิ้วแน่น สองขาเผลอถอยหลังกลับสู่เส้นทางเดิมที่เพิ่งวิ่งออกมาเสียอย่างนั้น

   “แต่ถ้ามันทำให้ไอ้เชี่ยนัยรู้สึกแย่ได้.. พวกกูก็ยอมให้มึงเสือก!!”

   มันว่าพร้อมกับเดินข้ามาจะใช้สองมือนั่นล็อคผมเอาไว้ แต่คราวนี้มันทำอะไรไม่ได้หรอก.. ก็ผมน่ะไม่มีใครล็อคแล้ว!

ผัวะ!

   เป็นเสียงหมัดของผมเองที่ลอยเข้าไปใส่หน้าของไอ้เชี่ยนี่ก่อน ครั้งที่แล้วกูชกด้านซ้าย คราวนี้โดนด้านขวาไปก็แล้วกัน!

   “ไอ้เชี่ยนี่!” มันเหมือนจะเกรี้ยวกราดตัวของผมเองไม่น้อย หันกลับมาก่อนจะกระชากกางเกงผม! ฉิบหายกูแล้ว! มันไม่ได้จ้องที่จะต่อยหรือกระทืบ.. แต่มันจ้องที่จะ ‘เอา’ ผม!!

   “ไอ้เหี้ย!! ปล่อยกางเกงกู!” ผมร้องลั่นแล้วพยายามที่จะส่งหมัดไปที่หน้ามันแต่กลับทำอะไรไม่ได้ หนำซ้ำยังเสียหลักเพราะถูกดึงขาจนทำให้หลังกระแทกแล้วนอนราบไปกับพื้นอีก! “ไอ้.. ไอ้เวร! ปล่อย!” มันเลื่อนร่างกายเข้ามาเพื่อที่จะทาบทับตัวผมจนทำให้ขยับไม่ได้.. อึก น้ำหนักเยอะฉิบหาย! กูเกลียดมึง! เหี้ยยย

   ผมพยายามที่จะดิ้นหลุดออกแต่กลับช่วยอะไรไม่ได้เลยด้วยซ้ำ ทุกสิ่งทุกอย่างเสียเปรียบอย่างเห็นได้ชัด เข่าของอีกฝ่ายกดแน่นที่ช่วงบริเวณต้นขาของผมทำให้ไม่สามารถดิ้นหลุดได้ ในขณะที่มือมันก็จับไหล่ของผมติดไว้ที่พื้นสกปรกนั่นอีก..

   ความรู้สึกขยะแขยงแล่นวาบเข้ามาอีกครั้งหนึ่ง ..ก่อนหน้านี้ยังรอดมาได้เพราะมีคนช่วย แต่คราวนี้ไม่มีใคร..






..ไม่มีใครเป็นคนช่วย..





   ความทรงจำในอดีตเมื่อยาวนานถูกรื้อฟื้นขึ้นมาอย่างรวดเร็วจนทำให้น้ำตาพาลรื้นขึ้นมา ..ใช่ สองครั้งที่เกือบจะโดน.. ผมมีคนช่วยเอาไว้ตลอดเลยนี่นา..




   ทั้งร่างรู้สึกเหมือนถูกจมดิ่งลงสู่น้ำทะเลลึก หายใจไม่ออกด้วยความกลัว ขยะแขยง..ที่สุด.. โดยเฉพาะเมื่ออีกฝ่ายโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้..


..ใกล้.. จนสัมผัสถึงลมหายใจกันและกัน.. ผมหลับตาแน่นด้วยความหวาดกลัว..
..


ช่วงวินาทีนั้นเอง.. ประโยคบางอย่างกลับแล่นเข้ามาในหัวอีกครั้ง


..แต่กูจะรับผิดชอบ..


   ผมเม้มริมฝีปากของตนเองแน่น


..ไหนบอกจะรับผิดชอบกูไงวะ .. ไอ้เหี้ยดำ..
..แล้วตอนนี้..มึงไปอยู่ไหนกัน?
.




.
.


ผัวะ!!


   “อุก!”

   ทันใดนั้นเองกลับมีของแข็งถูกจับกระแทกกับบางสิ่งจนเกิดเสียงดังขึ้นมาพร้อมกับร่างของชายตรงหน้าที่ร้องออกจนทำให้ผมสะดุ้ง น้ำหนักของอีกฝ่ายถูกถาโถมเข้ามาทับร่างของผมเอาไว้จนรู้สึกอึดอัด ร่างที่กำลังสั่นอยู่ค่อยๆหยุดลง..

เกิดอะไรขึ้น?

   มือของไอ้ผู้ชายคนนั้นมันไม่ได้เข้ามาละลาบละล้วงแล้ว.. ผมทำใจสักพักใหญ่ก่อนจะค่อยๆลืมตาขึ้นยอมมองสิ่งที่เกิดขึ้นด้วยความหวาดผวา..

..และ..

สีชมพู.. คือสิ่งแรกที่เห็น..


   มันเป็นสีชมพูที่ล่องลอยอยู่ตรงหน้า ผมกระพริบถี่ๆเพื่อเพ่งให้แน่ชัด แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ยังคงเป็นสีชมพู ไม่นานนักความรู้สึกอึดอัดแน่นก็ต้องหากไปเมื่อร่างของชายที่ทับผมอยู่ถูกเขี่ยออกด้วยฝ่าเท้า ทัศนวิสัยการมองเห็นของผมถูกขยายให้กว้างขึ้นจนทำให้รู้ขึ้นมา..

..ประสาทการมองเห็นถัดมาที่รับรู้..

..
สีดำ..
..ไม่สิ สีคล้ำกร้านแดดต่างหาก..


   ผมค่อยๆยกมือขึ้นขยี้ดวงตาตนเองทั้งๆที่ยังคงนอนแผ่ราบบนพื้น.. ทุกสิ่งทุกอย่างจับกันเป็นรูปร่าง ชายร่างสูงที่มีผิวสีแทนกำลังนั่งยองๆอยู่ข้างตัวของผมอยู่ อีกฝ่ายใช้นัยน์ตาคมที่ผมเกลียดนักเกลียดหนาจับจ้องนิ่งๆตามนิสัยของมัน..

   เขากำลังถือขวดนม.. รสสตอเบอรี่อยู่..

สีชมพูเห็นอย่างแรก คงจะเป็นสิ่งนี้ก็เป็นได้..

   อีกฝ่ายก้มลงจับจ้องผมด้วยสายตาเรียบเฉย ใช้มือโยกขวดนมไปมาก่อนจะเป็นเอ่ยประโยคคำพูดแรกออกมา..





   “กูบอกว่าให้มึงรอหน้าร้านไม่ใช่เหรอ.. ไอ้เหี้ย”




   คำพูดแรก.. ที่สมกับเป็นมันจริงๆ

   ผมรู้สึกทั้งร่างหมดเรี่ยวแรงไป มันยังคงมองนิ่ง ก่อนจะเอาขวดนมรสสตอเบอรี่มาทาบใบหน้าของผม

   “..เอ้า.. นี่ นมรสสตอเบอรี่ ของมึง”


   ไม่รู้ทำไมถึงอยากร้องไห้เสียดื้อๆ .. แต่มันกลับทำไม่ออกเพราะศักดิ์ศรีค้ำคออยู่ ไอ้เชี่ยดำยังคงหน้านิ่งใส่แล้วทรุดตัวนั่งอยู่ข้างๆผมที่กำลังนอนแผ่ราบไปกับพื้น สายตามันไม่คิดจะมองเสื้อผ้ายับยู่ยี่ที่ผมใส่อยู่เลยด้วยซ้ำ ไม่มองแม้กระทั่งลำคอหรือร่างกายที่เกือบถูกกระทำจนเป็นรอยแดง เพราะมัน.. เพียงแค่จ้องมาที่ใบหน้าของตัวผมเองก็เท่านั้น..


แค่นั้นจริงๆ.. เป็นเหตุทำให้ความรู้สึกเล็กๆบางอย่างก่อขึ้นมาภายในใจของตน


   สุดท้าย รอยยิ้มกวนประสาทของผมก็ผุดขึ้นที่ใบหน้า แม้จะรู้สึกเจ็บ กูก็ยังยิ้มได้ล่ะวะ เพิ่งรู้สึกว่าแก้มข้างที่ไอ้เชี่ยดำเอานมสตอเบอรี่ทาบ มันจะเป็นข้างเดียวกับที่โดนไอ้ท็อปต่อยและบวมหนักซะด้วย..


..เหอะ.. มึงนี่มันแผนสูง..


    ผมค่อยๆมองมันอย่างตั้งใจกวนโทสะน้อยๆ ความเย็นที่บริเวณแก้มตนเองยังถูกส่งออกมา ก่อนจะเป็นฝ่ายพูดตอบมันตามนิสัยตนเองบ้าง
...






   “มึงมาช้ามาก.. นมสตอเบอรี่แม่งไม่เย็นแล้ว ไปซื้อใหม่ให้กูเลย”





....

[rubymoona]

โอ๊ย!!!!น่ารักโว๊ย!!!!เชี่ยดำแม่งมาช้าแต่โผล่มาทีอย่างน่ารักเลยโว๊ย!!!
อ๊าคๆๆๆ ขออภัยที่หยาบนะคะ
ลุ้นมากให้ตายเหอะ เราเข้าใจละทำไมเกลียดเกย์ ที่แท้มีความหลังนี่เอง
เฮ้อ ดีจัง อย่างน้อยในพวกเหี้ยๆก็ยังมีพวกที่พอรู้เรื่องแบบวินอยู่ เฮ้อ ลุ้นสุด
ดำคุณมึงกรุณาโชว์แมนด่วนๆนะคะ เห็นไหมเสื้อเละกระดุมกระเด็นนะ ถอดเสื้อให้เลย!!!
รอต่อนะคะ

[IsDeer]

  ดำเท่ห์มาก เท่ห์สุดๆ
ถึงจะมาช้าแต่เปิดตัวได้เท่ห์จริงๆ
ในเมื่อเราถูกใจดำขนาดนี้เอาน้ำกรดไปเลย ฮ่าฮ่าฮ่า

ปอลิง: วินท๊อปจะมีซัมติงป่ะ แอบจิ้น หึหึ 

[● MaYa~Boy ●]

สุดยอดดดด เท่มากๆ

[~ ฤดูใบไม้ผลิ ~]

น้ำกรดมีความหลังฝังใจซะด้วย

[rubymoona]

 

[cavalli]

 

[daboo]

รอตามอ่านต่อน๊าคร๊าฟ


นี่อ่านมาหลายตอนละ  ยังไม่มีวี่แววว่าจะได้กันเลย   ๕๕๕

[Satanza321]

รู้สึกเป็นปลื้มนายดำ(นัย)ยังไงไม่รู้แฮะ

[seira]

กราบขอโทษที่หายไปนานทั้งๆที่คิดว่าจะอัพแล้วแท้ๆ.. จะรีบอัพให้ทันแล้วค่ะ TvT ตอนนี้เริ่มเคลียร์งานเสร็จมีเวลามานั่งอัพแล้วว เย้! ขอบคุณทุกๆการติดตามนะคะ

___________________________________


C h a p t e r  15
คนเกลียดกัน มักจะต้องตามหากัน


   คนกวนตีนมักจะกวนตีนได้เสมอ ตลอดเวลายี่สิบสี่ชั่วโมง ตลอดทั่วทั้งชีวิตที่มันหายใจอยู่ ไม่ว่ากำลังตกอยู่ในสถานการณ์เหี้ยๆ หรือฉิบหายมากแค่ไหน.. ก็ยังกวนตีนได้


เป็นประโยคที่ผมมอบให้ตัวเอง และไอ้ดำครับ..


   ผมไม่คิดจะเอ่ยแม้คำว่า ‘ขอบคุณ’ ในขณะที่ไอ้ดำก็เสือกไม่พูดคำว่า ‘ไหวไหม?’ หรือแสดงท่าทีเป็นห่วงเป็นใย เพียงแค่ด่าผมด้วยคำที่ว่า..


   “มึงเหี้ยมาก”


..นี่คือคำพูดของมันจริงๆ!


   ผมขบฟันกรอดก่อนจะยันตัวขึ้นมาพร้อมกับพ่นลมหายใจแรง ความรู้สึกเจ็บบริเวณซีกแก้มที่ถูกต่อยแล่นแวบจนต้องเบ้ปาก ไอ้เชี่ย.. ต่อยหนักจริงๆ เวรเอ๊ย


   แต่เอาเหอะ.. แต่อย่างไงผมก็เกือบโดนเอาแล้ว ซวยฉิบหายไหมล่ะ ไอ้น้ำกรดคนนี้เนี่ย!


   “จะไปไหนวะ?” ผมถามไอ้เชี่ยดำขณะที่มันใช้เท้าเขี่ยร่างบนพื้น.. ไอ้ผู้ชายที่ชมว่าหัวนมกูชมพู! เหี้ย ตาบอดสีเหรอวะ น้ำตาลเห็นๆยังบอกว่าชมพู! “ไอ้เชี่ย ตอบกูสิ!”


   มันปรายตามามองผมแวบหนึ่งแล้วยักไหล่น้อยๆ


   “แดกนมสตอมึงได้ล่ะ” เสียงทุ้มกล่าวกับตัวผมก่อนจะชี้ไปยันนมสตอเบอรี่ในมือ นัยน์ตาคมของอีกฝ่ายกวาดตามองรอบซอย


   “เหอะ.. เออ ว่าแต่.. มึงใช้อะไรทุบหัวมันวะ?” ผมจำได้ลางๆว่ามีเสียง ‘ตุบ’ ไม่ก็ ‘ผัวะ’ นี่แหละดังขึ้นมาก่อนที่ร่างของไอ้เหี้ยที่ลวนลามตัวเองจะล้มไป.. เชี่ยดำเลิกคิ้วเล็กน้อยก่อนจะชี้ไปยัน


..


นมสตอเบอรี่ของโปรดกูครับ..

   “.....”

   “อาวุธชั้นดี”

.. เหี้ยดำ กับอาวุธนมสตอวิเศษ..

   ผมคิดในใจเงียบๆรับรู้บางอย่าง แปลว่าอีกฝ่ายแรงเยอะพอสมควรเลยด้วยซ้ำที่จะทำให้ไอ้ผู้ชายร่างยักษ์สลบได้ด้วยการใช้ขวดนมสตอเบอรี่ตีหลังคอเนี่ย..


   “สงสัยอะไรอีก?” มันถามเสียงเรียบขณะที่มองมายันผม คิ้วเข้มขมวดติดกันเล็กน้อย


   “ไม่มีแล้ว” ตอบกลับไปพร้อมกับขยับไหล่ตนเองเบาๆครับ แต่ก็ต้องชะงัก..


..เมื่อเห็นสายตาอีกฝ่ายกำลังมองที่ตัวเอง..


   “....” แม่งยังจ้องไม่เลิก ทำไมวะ เชี่ย สัตว์ จ้องกูหาพ่อมึงเหรอ?


   “มองหน้ากูนี่มีปัญหาหรือเพราะกูหล่อ?” ถามกลับไปพร้อมก้าวเท้าไปหา ไอ้เชี่ยดำก็ยังคงมองอยู่ ดวงตาสีเข้มตวัดสำรวจตั้งแต่หัวจรดเท้า..


..อะไรของมันวะ?


   ก่อนที่จะได้ยินเสียงถอนหายใจดังเฮือกแรงๆซะงั้น!


   “..มึงนี่.. ขนาดเสื้อหลุด ยังไม่เซ็กซี่เลยว่ะ.. ปลุกอารมณ์กูไม่ได้สักนิด”


...


   ผมเงียบ ก้มลงมองร่างตัวเองแล้วก็ทราบทันทีว่ามันมองอะไรอยู่.. แล้วดูประโยคที่อีกฝ่ายพูดสิ.. เล่นเอาคิ้วกระตุกยิกๆ..


   เพราะว่าเสื้อผ้าที่ปกติถูกติดกระดุมอยู่มันกลับยับเยินจนโชว์หน้าอกขาวๆของตัวเองน่ะสิครับ..


..ขนาดเสื้อหลุดยังไม่เซ็กซี่เลย..


   พอรู้อีกที ร่างสูงของไอ้ดำแม่งก็เดินนำออกไปก่อนลิ่วๆแล้ว.. เล่นเอาผมกัดฟันกรอด..


   “แล้วคิดว่ากูอยากเซ็กซี่นักเหรอ.. เหี้ย!!”




   หากแต่เช้าวันต่อไปคงเป็นอะไรที่ห่วยแตกที่สุด.. เพราะเมื่อเคารพธงชาติหน้าเสาธงเสร็จ ชื่อนามสกุลผมกับไอ้ดำและใครไม่รู้อีกประมาณสามสี่ตัวก็ลอยประกาศพบอาจารย์ไม้ลั่น!!


บอกผมที ใครเป็นคนปากเปราะไปฟ้องอาจารย์?


   “ได้ยินมาว่าพวกคุณมีเรื่องกันในวันเสาร์ที่ผ่านมานี่ครับ”


หวับ หวับ


   น้ำเสียงทุ้มต่ำที่ถูกเปล่งออกมาจากริมฝีปากบางของอาจารย์ไม้ดังขึ้นมาเรียบๆพร้อมกับเสียงไม้เรียวที่ตวัดหวดอากาศ ผม ไอ้ดำ และเจ้าพวกเด็กห้องเจ็ดถูกเรียกมาในห้องอาจารย์ไม้ตอนเวลาหลังเลิกเรียนทันที..


..ฉิบหายไหมล่ะ..


   เอาตรงๆรู้สึกเหมือนว่าตัวเองกำลังจมอยู่ในสถานการณ์ที่เลวร้ายระดับหนึ่งเลยก็ว่าได้ เพราะตั้งแต่ผมเข้าเรียนมานี่ไม่เคยถูกส่งเข้าหาอาจารย์คุมหอบ่อยขนาดนี้.. เพราะเจอกับมึงแน่ๆเลย ไอ้เชี่ยดำ!


จะว่าไป ไอ้ดำเองก็มีสีหน้าหงุดหงิดอยู่พอสมควรเลยทีเดียว คิ้วเข้มของมันขมวดติดกันแน่นราวกับไม่พึงพอใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เออ ผมก็ไม่พอใจเหมือนกัน!


   “คราวนี้ใครต่อยใคร ไหนบอกผมมาสิ”


เชี่ย! อย่างนายน้ำกรดน่ะ เรียกว่าป้องกันตัวจากการโดนปล้ำ!


   อยากจะตะโกนออกไปนะ.. แต่ถ้าพูดแม่งก็เหมือนเสียศักดิ์ศรีความเป็นลูกผู้ชายอย่างหนึ่งเลยล่ะ อยู่ๆโดนคนมาไล่จับปล้ำเนี่ยนะ? บ้าไปแล้ว! ผมทำได้แค่กัดฟันกรอดแล้วก้มหน้านิ่ง

 ..เหี้ย ..เหี้ย.. เหี้ย.. ผมน่ะ เป็น ‘คนเดือดร้อน’ ที่สุดไม่ใช่เหรอ?

ตั้งแต่เริ่ม ผมไม่ใช่เหรอที่โชคร้ายที่สุด!


   ทั้งไอ้เชี่ยดำที่มีเรื่องกับผู้ชายจนเดือดร้อนและเกิดเหตุการณ์เหล่านี้ขึ้น จนถึงต้องวิ่งหนีไอ้พวกเด็กห้องเจ็ด ศัตรูเชี่ยดำ ถูกพวกมันเข้าใจผิด จบด้วยการจะโดนจับทำเมีย!

คนเดือดร้อนน่ะมันผมไม่ใช่หรือไง? ทำไมกูต้องมาเจอเหตุการณ์นี้ด้วยวะ!

เหี้ย.. กูผิดแค่ปากหมาเองนะเว้ย?


   “นายธนพล คุณยังไม่ไปย้อมสีผมกลับเลยนะครับ” อาจารย์ไม้กล่าวเรียบๆพลางหันไปมองหน้าเชี่ยท็อปหัวทองอร่าม มันยักคิ้วเล็กน้อยกวนประสาทกลับไปอีกนั่น


   “ชีวิตผม ผมมีสิทธิ์ของผม”


   “แต่กฎก็คือกฎ คุณควรจะย้อมกลับมาเป็นสีดำดั่งเดิม” ชายตรงหน้ายังคงเอ่ยต่อไปด้วยน้ำเสียงจริงจัง ไอ้ท็อปทำเสียงจิ๊ในลำคอน้อยๆแล้วสะบัดหน้าไปอีกทาง “ถ้าครั้งหน้าคุณยังไม่ย้อมผมกลับมาเป็นสีเดิม ผมจะหักคะแนนจิตพิสัยคุณ”

   “หักสิ ใครกลัว”


นั่นแน่ะ มันยังจะท้าอาจารย์!
   

   ชายวัยกลางคนพ่นลมหายใจแรงราวกับเหนื่อยหน่าย คราวนี้เขาเปลี่ยนทิศไปยังคนที่ยืนข้างๆเชี่ยท็อป.. ไอ้วิน

ผู้ชายที่ช่วยผมเอาไว้..


   วินเป็นคนร่างสูงพอๆกับไอ้ดำเลยด้วยซ้ำ เพียงแค่หน้าตามันเข้าขั้นเด็กเรียนอย่างร้ายกาจเนื่องจากแว่นดำกรอบสี่เหลี่ยมที่สวมอยู่ อาจารย์ไม้มองใบหน้าของอีกฝ่ายพักใหญ่ ก่อนจะพูดขึ้นต่อ


   “ผมไม่คิดว่าคุณจะเป็นหนึ่งในนั้น ภวิน”  ผู้ถูกเรียกยังทำสีหน้านิ่งเฉยอยู่เช่นเดิมราวกับไม่ตอบสนอง ไอ้เหี้ยนี่.. แม่งเจ๋งว่ะ โดนจารย์กดดันยังเงียบสนิทอย่างกับขอนไม้ได้เลย ต่างกับเพื่อนมันสุดๆ ดูเชี่ยท็อปดิ หน้าบูดเป็นเป็ดแล้วนั่น! “คุณเป็นเด็กเรียนเก่ง”


   “...”


   “แต่อย่างไงก็ตาม เรื่องทะเลาะวิวาทก็ไม่สมควรจะเกิดขึ้น ขอโทษที่ผมต้องหักคะแนนคุณ”


   “ครับ” เขาตอบรับเงียบๆพลางพยักหน้าหงึกอีกรอบ เฮ้ยๆ เหี้ยนี่ทำผมแอบปลื้มแล้วว่ะ แม่งพูดนิ่งๆอย่างเจ๋งอ่ะ! ระหว่างที่ผมกำลังชื่นชมไอ้วินอยู่นั่นเองก็เห็นว่าสายตามันเหลือบมามองผมนิดหน่อยด้วย


เฮ้ย! ยิ้มให้ผมด้วย


   เออ ต้องอย่างนี้ดิ อยู่กับจารย์แล้วมีมารยาท อยู่กับเพื่อน(?)แล้วยิ้มให้ ถึงจะหน้านิ่งแต่ก็ยังดูน่าคบ!


..ไม่เหมือน.. ใครบางคน..


   คิดได้เท่านี้ ผมก็แอบเหลือบมองไปยันคนผิวสีคล้ำที่อยู่ใกล้ๆแทนครับ..


..


หน้าก็เหี้ย ตัวเสือกดำ แถมยังทำนิ่งกวนตีนอีกต่างหาก!


   นั่นแน่ะ ไอ้เชี่ยดำแอบเหลือบมามองนิดๆ หึ กูกำลังนินทามึงอยู่ในใจเองล่ะ! มีปัญหาไรเปล๊า!


   “ต่อไป .. นายกรกฎ” เหมือนอาจารย์ไม้จะเรียงตัวจริงๆ ไอ้กรกฎ.. คือคนที่จะจับผมทำเมีย แถมบอกกูหัวนมสีชมพูอีก ไอ้เชี่ย ไอ้หมาไม่แดก ไอ้เหี้ยตาบอดสี! “คุณอยู่ในเคสพิเศษเพราะเป็นเด็กม.5 ผมจะทำโทษคุณที่หลังสุด เก็บข้าวของแล้วไปยืนหน้าห้อง”


   เฮ้ยย! ม.5 เองเรอะ? อ่อนกว่าผมหนึ่งปีเลยอ่ะดิ!?


   “....บู้ว์” ไอ้คนที่ชื่อกรกฎพ่นลมออกมาเบาๆแล้วเอียงหัวไปมาก่อนจะหันหลังเดินออกไปยืนอยู่หน้าห้องตามที่อาจารย์ไม้บอกจริงๆด้วย ว่าแต่ เคสพิเศษ? เรื่องอะไรวะ นี่มีคนทำตัวเหี้ยๆกว่าพวกผมอีกเหรอ?


   แต่แล้วความคิดก็ต้องหยุดลงกลางอากาศ ..เมื่อนัยน์ตาคมของอาจารย์ไม้เปลี่ยนทิศ.. มาหาผมกับไอ้ดำ!


   “ข่าวของผมแจ้งมาว่าพวกคุณสองคนไม่ได้มีเรื่องกัน เป็นความจริงหรือเปล่า?”


   “ครับ” เชี่ยดำเป็นฝ่ายตอบขณะที่พยักหน้ารับอีกรอบ ส่วนผมก็ทำเพียงแค่ยืนพยักหน้าแล้วเมินหนีไปอีกทางเพราะความหงุดหงิด ในใจยังคงท่องเสมอ ประโยคที่ว่า ‘ทำไมกูต้องมารับโทษด้วยวะ เหี้ย!’ เนี่ย ..


..ลองมานับดูดีๆ ผมหาเรื่องมันไปแค่ครั้งเดียวเองนะ แล้วทำไมมีเรื่องตามมาเยอะขนาดนี้วะ?


   “แต่พวกคุณสองคนอยู่ในการทะเลาะวิวาทกัน ถูกไหม?”


   “ไอ้เหี้ยนัยมันเป็นคนเริ่มก่อน!!” คราวนี้ถึงกับสะดุ้งเป็นแถบ ไม่ใช่เสียงผมหรอกนะ อย่างนายน้ำกรดไม่มีวันเรียกเชี่ยดำว่านัย แต่เป็นเจ้าหัวทองต่างหาก! “มันหักอกน้องกู!”


อ๋อ.. ที่แค้นเชี่ยดำก็เพราะอย่างนี้เองเหรอ..


เดี๋ยว! อะไรวะ?


   ผมหันขวับไปมองเชี่ยดำที่กำลังยืนนิ่ง ดวงตาของมันไร้อารมณ์จนน่าตกใจด้วยซ้ำ ส่วนไอ้ท็อปก็กัดฟันกรอดซะแล้ว


   “...”


   “มันฟันน้องกูแล้วทิ้ง! ไอ้เหี้ยอย่างมันน่าจะมีชีวิตอยู่บนโลกไหมเล่า!” รับรู้ความจริงที่ไอ้ท็อปตั้งแง่เป็นศัตรูกับไอ้ดำแล้วนั่นไง.. ดำ มึงเลวเต็มประตูเลยนะ เอาคนแล้วทิ้งเนี่ย แล้วทำไมมึงถึงคิดจะฟันกู(?)แทนเพื่อแก้แค้นเหรอวะ สมองมึงนี่บรรลัยมากเลยนะไอ้หัวทอง!


อ้าว เดี๋ยว แล้วคู่ขามันล่ะ เจ้าจินล่ะ เฮ้ยๆ! นี่มึงก็ฟันจินแล้วทิ้งเหรอวะ! ชักแปลกๆแล้ว!


   “ใจเย็นๆ” ผมได้ยินเสียงคนที่เพิ่งส่งยิ้มให้ตนเอ่ยแผ่วเบาด้วยสีหน้าเหมือนตื่นตระหนก ส่วนอาจารย์ไม้ก็ทำเพียงกอดอกแล้วปรายตาจ้องพวกเราสี่คนเท่านั้นราวกับครุ่นคิดอะไรบางอย่างอยู่


   แต่มีหรือที่ไอ้ท็อปมันจะฟัง?


   “จารย์คิดดูสิ! มันฟันน้องผม! คนอย่างมึงควรไปตายจริง!!”


   “ไอ้เหี้ยท็อป! ใจเย็น!” เสียงวินได้ขึ้นมาพร้อมทั้งร่างที่พุ่งเข้าไปล็อคแขนของชายร่างโปร่งที่หมายจะกระโจนเข้าไปต่อยหน้าไอ้เชี่ยดำ “ใจเย็นๆดิวะ!”


   “กูไม่เย็นแล้วไอ้วิน! ปล่อยกู.. กูจะเอาเลือดออกจากปากมัน!!” ท็อปดิ้นแรงจนวินต้องเพิ่มแรงล็อคให้แน่นกว่าเดิมด้วยซ้ำ “ไอ้..ไอ้เชี่ยวิน!”


   “กูไม่อยากให้มึงมีเรื่อง!!” เพื่อนร่างสูงหันไปตะโกนใส่หน้าเจ้าของเรือนผมสีทองที่กำลังดิ้นอยู่ วินกระชับตัวของท็อปให้ขยับมาใกล้พร้อมตวัดดวงตาจ้องไปในใบหน้าของคนตัวเล็กกว่า “..ท็อป”


   ประโยคถัดไปเหมือนเรียกสติของคนที่ใกล้ปะทุแตก ท็อปเม้มริมฝีปากแน่นก่อนจะหายใจหอบแรงราวกับพยายามสงบสติอารมณ์ ผมแอบเหลือบมองไปยันชายที่เป็นต้นเหตุของเรื่องบ้าบอนี่ทั้งหมด..


..


มันยังคงทำหน้านิ่งเหมือนเดิม


   “ผมขอโทษนะครับอาจารย์” วินเอ่ยต่อพร้อมกับโค้งศีรษะลงเบาๆ ในขณะที่มือนึงคว้าไหล่ไอ้ท็อปเอาไว้พร้อมลูบไปมาราวกับต้องการให้สงบสติอารมณ์ “พวกผมกับดนัยไม่ค่อยถูกกันตั้งแต่ม.5แล้วด้วยน่ะครับ..”


   อาจารย์ไม้พยักหน้าเบาๆก่อนที่คิ้วจะขมวดแน่นเมื่อได้ยินประโยคถัดไปดังมาจากท็อป


   “มึงมันเลว..” เสียงทุ้มดังขึ้นแผ่วเบาราวกับเคียดแค้นก่อนที่ผู้พูดจะถูกจับกดหัวให้หน้าผากซบลงบริเวณไหล่ไอ้วินแทน “...”


   “ใช่ว่าผมไม่เคยได้ยินข่าวลือเกี่ยวกับพฤติกรรมของเขา ..มันลั่นจนใครๆทราบกันทั่วโรงเรียนแล้ว” อ้าว ..ไอ้ดำ นี่มึงดังเรื่องฟันแล้วทิ้งเหรอวะเนี่ย เสียประวัติห้องกูจริงๆ “แต่ประเด็นเหมือนว่าคราวนี้คุณจะลากนายน้ำกรดเข้าไปเกี่ยวด้วยเหมือนกันนะครับ”


   “...” ท็อปผละออกมาจากวินทันทีพร้อมสะบัดหน้าหนีไปอีกทางแล้วกัดฟันกรอด เวร.. เกริ่นมาตั้งหลายหน้า กูก็มีบทสักที


   และพอบทผมมา.. เหยื่อรายถัดไปของอาจารย์ไม้ก็เปลี่ยนทันที


   “ผมขอชื่นชมที่คุณกับดนัยได้เริ่มสนิทกันแล้ว..”


   ประโยคแรกดังขึ้นทำเอาผมอยากเข้าไปทุบหัวคนพูดให้ตาย ..สนิทเหรอ สนิท? ..ถุย!


   ผมเผยสีหน้าเหยเกออกมา ความรู้สึกขยะแขยงบางอย่างแล่นวูบเข้าอก สนิทบ้าบออะไรกัน เพราะมันทำผมเดือดร้อนต่างหาก! ดูดิ! เชี่ยดำแม่งก็ยังอยู่เงียบๆเหมือนเดิมครับ แม่ง หน้าตะคริวแดกยังวะเชี่ย


   ส่วนอาจารย์ไม้ก็เหมือนพูดต่อ


   “แต่ยังไงก็ตาม การทะเลาะวิวาทคือสิ่งที่ไม่สมควรทำ”


หวับ!


ซี๊ด.. เสียงไม้เรียว!


   “แต่ผมไม่เกี่ยวเลยนะจารย์!”เดี๋ยว น้ำกรดมันโดนลูกหลง ขอแก้ตัวก่อน! “พวกมันหาเรื่องก่อน”


   “มึงเป็นเมียไอ้นัยไม่ใช่ไง! สมควรโดนแล้ว!”ไอ้ท็อปเป็นคนตะโกนครับนั่น อ้าว เชี่ยนี่เข้าใจผิดแล้วทำกูซวย! ผมแอบเห็นเจ้าวินมันเอามือใหญ่ๆตะครุบปิดปากอีก “ไอ้เอี่ยอิน! อ่อยอู!”


   “อย่าพูดแทรกอาจารย์” แหม.. เพื่อนวินของมึงก็ดีเหลือเกินนะ ไอ้หัวเหลือง ต่างจากมึงลิบลับ!


   “แต่เหมือนว่าคุณจะชกเขาไปด้วยนี่ครับ” อึก.. ผมโดนอาจารย์ไม้ตอกกลับมา เอาแล้วไง เชี่ยเอ๊ย มีตาทิพย์เปล่าวะเนี่ย “พวกคุณมีสายเลือดน้ำเงินขาวเหมือนกัน ไม่ควรทะเลาะเบาะแว้ง ชกต่อยหรือตบตีกัน”


   “มันต่อยผมก่อน!” อีกอย่างผู้ชายใครจะไปตบตีกันวะจารย์!


   แต่ดูเหมือนคนที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นอาจารย์ไม่ฟังผมเลยด้วยซ้ำ เขากวาดตามองนักเรียนทั้งสี่คนก่อนจะหวดไม้เรียวกลางอากาศอีกสองสามรอบ


   “ถ้าหากพวกคุณไปอยู่ในสถานที่อื่นที่ไม่ใช่โรงเรียน พอพวกคุณทะเลาะเบาะแว้งกัน สิ่งที่พวกคุณเจอมันไม่ใช่ผมหรืออาจารย์คนอื่นๆ แต่พวกคุณจะเจอตำรวจ!” น้ำเสียงของชายตรงหน้าถูกกระชากแรงขึ้น ขณะที่ผมกัดฟันกรอด




ความผิดผมเหรอ?



ผมไม่ได้ทำอะไรผิดเลยสักหน่อย..



..ที่ผ่านมาผมเป็นคนเดือดร้อนทั้งหมดเลยไม่ใช่เหรอ? ถ้าลองดูดีๆเกี่ยวกับด้านของพฤติกรรม ผมเป็นฝ่ายเสียเปรียบ เดือดร้อนทั้งหมด..


   “เข้าโรงพัก เกิดเรื่องขึ้นอีกมากมายเพียงแค่การโกรธเกลียดทำให้คุณต้องสูญเสียประวัติในชีวิต และผมเคยบอกแล้วใช่ไหม ว่านี่เป็นสังคมของโรงเรียน ยังเป็นแค่สังคมเล็กๆอยู่ ถ้าคุณกล้าที่จะทำเรื่องพวกนี้ พอคุณโตขึ้น คุณก็จะกล้ามากขึ้นและทำให้เกิดสิ่งร้ายๆ!”


   “....”


..น่ารำคาญ พูดอะไรยาวเหยียดวะ.. น่ารำคาญ.. น่ารำคาญที่สุด..


   “ที่ผมพูดมานี่เพราะต้องการให้พวกคุณเลิกพฤติกรรมแบบนี้ได้สักที หยุดเตะต่อยกันได้แล้ว หัดสงสารพ่อแม่ตัวเองซะบ้าง...”


..รำคาญว่ะ..


   “ที่จารย์พูดมา! ก็แค่อยากเอาหน้าใช่ไหมล่ะ!”


   ..


เป็นเสียง.. ของ..ผมเอง..


   อ่านไม่ผิดหรอกครับ เป็นเสียงของผมที่เงยหน้าขึ้นมาเพราะทนไม่ไหวก่อนจะตะโกนออกไปดังลั่นพร้อมจ้องเขม็ง อาจารย์ไม้ผงะแล้วหยุดพูดทันทีพลางหันมามองด้วยแววตาตกตะลึง


   “จารย์อยากจะเอาหน้าแล้วได้ขึ้นชื่อว่าเป็น ‘อาจารย์ดีเด่น’ ก็บอกมาเหอะ! ฟังผมพูดบ้างหรือเปล่า! แล้วทำไมผมต้องมานั่งรับเคราะห์เรื่องแบบนี้ด้วยวะ!” ผมยังคงพูดระบายออกไปอย่างหงุดหงิด คิ้วของตนเองขมวดแน่นพลางหันมองหน้าอาจารย์ไม้ที่นิ่งไปแล้ว


เหอะ น่าหงุดหงิดเป็นบ้า


   “ใช้สิทธิ์ของคำว่าอาจารย์แล้วก็ให้ตัวผมติดกับไอ้เชี่ยดำ ตีผม แถมยังไม่ยอมฟังเหตุผลอีก นี่ตกลงที่พูดๆเนี่ย ก็แค่อยากเอาหน้าแล้วได้รางวัลที่เขาให้ทุกๆปีน่ะสิ!”


   ผมกัดฟันกรอด ไม่ไหว เจอคนแบบนี้ก็รู้สึกหงุดหงิดจริงๆ อาจารย์เขาจะเอาอะไรกับผมนักหนา ตั้งแต่ตอนแรกก็มาจับผมย้ายห้อง เปลี่ยนให้อยู่กับเชี่ยดำอีก แล้วรู้บ้างหรือเปล่าว่าตอนนี้ผมเจออะไรบ้าง? เดือดร้อนมากขนาดไหนกัน?


แต่เหมือนชายตรงหน้าผมจะไม่ฟัง


   “ที่ผมมาเป็นอาจารย์เพราะผมต้องการจะปลูกฝังจิตใจที่ดีงาม ปลูกฝังให้พวกคุณทุกคนสามัคคี รักใคร่กลมเกลียว มีสัมมาคารวะ และไม่ทะเลาะเบาะแว้งกัน” ผมขมวดคิ้วหงุดหงิด มองชายที่ยังพูดไม่หยุด “และผมเคยเป็นเด็กมาก่อน ผมรู้ว่าการกระทำตัวเช่นนี้มันมีแต่พ้นร้ายก็เท่านั้น”
เหอ?


ไอ้คำพูดที่มันเอาแต่พูดๆถึงแต่หลักของการเป็นอาจารย์แบบนั้น สมัยนี้จะมีนักกี่คนเชียว?


แล้วการยกตัวอย่างแบบนี้.. มันจะได้ผลนักเหรอวะ?


   “จารย์แม่งก็เอะอะจับทำโทษ สักพักก็ถือไม้เรียวฟาด! ผมผิดตรงไหนวะจารย์ ผมยังไม่รู้เลยว่าผมผิดตรงไหน! ผมเป็นคนเดือดร้อนด้วยซ้ำ.. โว้ย!! ตั้งแต่มาเจอไอ้เชี่ยดำกับพวกมึง ชีวิตกูแม่งมีแต่ฉิบหาย!”


ไม่ไหว

จะไม่ทนแล้ว!


   ผมตะโกนลั่นพลางตวัดสายตามองไอ้ดำที่ยืนนิ่งอยู่ เออ กูพาล ตอนนี้ผมโมโหมาก พาลด้วย พาลแม่งให้หมดทุกคน ไม่จำเป็นต้องไว้หน้าใครแล้ว เหอะ


   “พวกมึงสองตัวด้วย! อะไรกับกูนักหนาวะ!” ไล่พาลไปไอ้ท็อปกับไอ้วินที่ยืนเอ๋ออยู่ก่อนครับ “แม่ง.. ไปตายๆให้หมดทุกตัวเลย ไอ้เหี้ย! ลากกูไปเกี่ยวอยู่นั่นแหละ บรรลัย!”


   “นายน้ำกรด!” เป็นเสียงอาจารย์ไม้ที่เรียกชื่อของผมดังลั่น “คุณกำลังทำตัวไร้มารยาทอยู่นะ!”


เออ กูรู้!!


แล้วไงวะ! เป็นแค่อาจารย์แท้ๆ อย่ามาพูดอะไรให้มากความจะได้ไหม?


   ผมชักสีหน้าหงุดหงิด มองอาจารย์ไม้ที่ขมวดคิ้วแน่นใส่สลับกับไอ้เหี้ยอีกสามตัว ..
แม่ง

เชี่ย.. เชี่ยเอ๊ย!


   “ถ้ามามองดูดีๆแล้ว คนที่เดือดร้อนที่สุดมันไม่ใช่กูหรือไงวะ!!? เหี้ยเอ๊ย!!”ตอนนี้ไม่รู้ว่าใครจะทำหน้าอย่างไง มองผมด้วยสายตาแบบไหน ช่างมันแล้ว หงุดหงิด น่ารำคาญ แม่งจะเอาอะไรนักหนากับชีวิตผมวะ ทั้งอาจารย์ ทั้งไอ้เชี่ยดำ แล้วเจ้าพวกนั้นอีก เหี้ยหัวทองๆก็ด้วย!


คือให้รู้เอาไว้ว่ากูรำคาญใจจะขาด!!


ผมหันหลังขวับพลางก้าวไปถีบประตูออกจากห้องทันทีโดยไม่ฟังเสียงตะโกนเรียกชื่อของตนเอง ไม่อยากจะหันกลับมองทุกคนที่กำลังยืนตกใจเพราะผม ‘ระเบิด’ อารมณ์ออกมาแล้ว..
จะเป็นใครหน้าไหนก็ช่างหัวมัน!


   เป็นความคิดของผมที่ยังคงก้องอยู่ในหัว สองขาก้าวอย่างไร้จุดหมายออกจากห้องอย่างรวดเร็ว ผมไม่คิดจะเข้าเรียน และไม่คิดกลับห้องไปนอนเล่นด้วยซ้ำ อยากจะหนีไปให้พ้นๆจากที่นี่ซะจริงเชียว


..ตอนนี้ผมกำลังหงุดหงิด


หงุดหงิดมาก มากถึงมากที่สุด รู้สึกเหมือนหัวจะระเบิด แถมอยากต่อยหน้าใครสักคนระบายอีกต่างหาก!


จะเป็นใครหน้าไหน.. ก็ช่างหัวมัน!


   หากแต่ระหว่างที่สองขากำลังก้าวอยู่นั้นเอง ข้อมือของผมกลับถูกใครบางคนคว้าหมับจากด้านหลัง พอจะสะบัดออกแต่ไม่สามารถสู้แรงมันได้ ยิ่งเพิ่มความหงุดหงิดเข้าไปอีกเป็นเท่าตัว


   “ใครวะ!” ผมกระชากเสียงก่อนจะตวัดสายตากลับไปมองผู้ที่รั้งตนเองเอาไว้ ได้ยินเสียงหอบแฮ่กราวกับวิ่งมาดังเป็นช่วง


สิ่งแรกที่เห็น.. คือผิวคล้ำกร้านแดด?


   .. มีแค่ไอ้ดำคนเดียวนี่แหละ ที่ผิวแบบนี้ แถมตอนนี้เหงื่อมันก็ออก.. ผมจำกลิ่นได้


   นัยน์ตาของตนเองตวัดไปมองร่างที่สูงกว่าของอีกฝ่าย คนตรงหน้าก็กำลังก้มมองผมเช่นกัน มันเพิ่มแรงบีบข้อมือแน่นกว่าเดิมเมื่อผมพยายามสะบัดออกอีกครั้ง เพิ่มความหงุดหงิดให้กูอีกแล้วนะ


.. ไอ้เหี้ยนี่..


...


บอกแล้วไง เหี้ยนี่มันเหี้ยจริงๆ ..


   ผมสูดลมหายใจเข้าลึกๆ .. มันมาแบบไม่พูดอะไร ตอนนี้ก็ไม่มีอารมณ์จะเงียบหรือเถียงกลับ
..เออ ได้ .. งั้นกูยอมพูดก่อน..


...



   “ตามกูมา หาพ่อมึงเหรอ เชี่ยดำ”


...

[IsDeer]

ดำตามมาทำให้เมียใจเย็น 

ว่าแต่สงสารอาจารย์เหมือนกันนะ อาจารย์หวังดีล่ะน่า

[rubymoona]

อ่านแล้วขอบอกเลยค่ะว่ารำคาญครูมาก ถามก่อนไหม?คือหวังดีก็รู้ไง แต่ถามก่อนไหม นี่ไม่ใช่ต่อยกันธรรมดา นี่มันป้องกันตัวเองจากการโดน"ข่มขืน"นะค่ะครู เอางี้ ครูมาโดน"ข่มขืน"ดูเองก่อนดีไหมค่ะ แล้วก็พูดกับอีกฝ่ายแบบนี้น่ะ แหม อยากรู้จริงๆว่าจะเป็นยังไงต่อ หึ
ขอโทษค่ะ ใส่อารมณ์มากไปนิด แต่เราไม่ชอบครูไม้เลยซักนิด
ดำจะวิ่งตามมาเพื่ออะไร รอนะค่ะ อยากรูัว่าจะอะไรยังไงต่อจริงๆ

[~ ฤดูใบไม้ผลิ ~]

จิ้นเบา ๆ กับท็อปวิน
อยากอ่านคู่นี้ด้วยจังเลยยย

 

[● MaYa~Boy ●]

ค้างอ่ะ อยากอ่านต่อ

[seira]

สวัสดีค่า!>< วันนี้จะมาทอร์คสักหน่อย และขอโทษที่หายไปนานนะคะพอดีเพิ่งกลับมาที่ไทยน่ะค่ะ >__< <3 ต่อไปนี้ก็อาจจะอัพอาทิตย์ละตอน(อย่างพยายาม)จริงๆแล้ว(มั้ง)คะ >__< ขอบคุณทุกๆคอมเม้นท์จริงๆค่าาา

_______________

C h a p t e r  16
คนเกลียดกัน มักจะบ้าใส่อีกฝ่าย




   เงียบกริบจริงๆ..


   ผมเหลือบสายตามองมือกร้านที่กำลังจับเรียวแขนของตนเองเอาไว้สลับกับใบหน้าคล้ำ เมื่อจ้องไปยันนัยน์ตาของมันกลับไม่สามารถบอกถึงอารมณ์ใดๆที่อยู่ภายใน



พูดอีกอย่าง..คือผมอ่านอารมณ์มันไม่ออก


   “ปล่อยกู” รับรู้ได้ว่าน้ำเสียงของตัวเองนั้นถูกกระชากแรงเพราะอารมณ์หงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัด อีกฝ่ายเลิกคิ้วเล็กน้อย


“จะไปไหน?” ในที่สุดมึงก็พูดสักทีนะครับไอ้ดำ คิดว่าตัวเองเป็นพระเอกงั้นเหรอวะ แม่งเอาแต่เงียบแล้วจ้องตาเนี่ย! “ไม่ไปเรียน?”


   “ยุ่งว่ะ!” ผมกระแทกเสียงอีกครั้ง สะบัดมือแรงจนคราวนี้หลุดออกจากพันธนาการได้ “มึงมีเหี้ยไรกับกูอีก!! อยากโดนสักหมัดหรือ
ไง!”


   “มวยหมาเบาๆน่ะนะ?”


   “กวนตีน!”



ตุบ!



   จบประโยคผมก็ปล่อยหมัดหนึ่งหมายจะซัดหน้ามันให้กระเด็น! อย่างมึงอ่ะเอาหัวหลุดจากบ่าไปเลยก็ดี ไป๊!



   แต่เหมือนว่าทุกอย่างจะพลิกผันเมื่อไอ้เชี่ยดำมันรับหมัดของผมได้อย่างง่ายดาย แรงควายเป็นบ้า ไอ้ถึกเอ๊ย! สมกับที่มาคู่นมส
ตอวิเศษจริงๆมึงเนี่ย!



   “ไอ้เหี้ยดำ! ปล่อยกูดิวะ” ผมตะโกนใส่ สะบัดแขนตนเองจนหลุดอีกครั้งแต่ชายตรงหน้ากลับใช้นิ้วยาวของมันเข้ารวบข้อมือผมซะ
ได้ รวบจนแน่นเลย! เหี้ยเอ๊ย กูขยะแขยงนะเว้ย ผ่านมา 16 ตอนแล้วก็ยังขยะแขยงเวลาจับตัวมันเหมือนเดิมไม่มีผิดเพี้ยน!



   “กูถามว่ามึงจะไปไหน?” ไอ้เหี้ยนี่ก็เสียงเรียบเหมือนเดิมซะเหลือเกินนะ ช่วยตะโกนใส่บ้างก็ได้ เชี่ยย!


   “มันก็เรื่องของกูดิ! ตัวกูกับมึงไม่ได้ติดกันเหมือนแต่ก่อนแล้ว ไอ้ห่า!”


   “คิดว่ากูอยากยุ่งนักหรือไง?” มันตอกกลับ ดึงผมให้เดินไปตามทาง แม่งเอ๊ย! ทำไมผมไม่เกิดมาตัวสูงกว่ามันวะหรือเป็นไอ้เตี้ย
ไซย่าวะจะได้มีแรงขัดขืนหน่อย


   “แล้วมาหากูทำไม! หน้ากูเหมือนหน้าพ่อมึงเหรอ คิดถึงพ่อมากไปปะ!” อย่าหาว่าผมกวนประสาท เป็นอย่างนี้ของนายน้ำกรดอยู่แล้วครับ!


   แอบเห็นไอ้เชี่ยดำถอนหายใจแรงๆขณะที่ยังฉุดมือผมอยู่เช่นเดิม เออ ลากไปเลย เดี๋ยวผมจะกลับบ้านอาบน้ำยาฆ่าเชื้อโรค น้ำยาล้างจาน ล้างห้องน้ำ ล้างให้แม่งหมด เอาตัวเองกลายเป็นกรดจริงๆสักที!


   “กูกับมึงเป็นรูมเมทกัน” น้ำเสียงนิ่งไร้อารมณ์ของอีกฝ่ายดังขึ้นขณะที่ผมกำลังก้าวเดินตามมันอยู่


   “แล้ว?”


   “อาจารย์ไม้สั่งให้ตามกลับ”




ตึก!



   เพียงแค่ได้ยินชื่อของผู้ชายที่เป็นถึง ‘อาจารย์’ แต่กลับไม่ยอมรับฟังเหตุผลของผม มันทำให้รู้สึกสมองจี๊ดขึ้นมาทันที เส้นสติของตนเองถึงกับสะบั้นลงในที่สุด ผมสะบัดมือไอ้ดำแรงจนหลุดอีกรอบ เปลวไฟความโกรธแค้นถูกสาดด้วยน้ำมันเพราะคำพูดของมัน




   “กูไม่ไปหาไอ้จารย์เหี้ยๆนั่น!” ผมกระชากเสียง คิ้วทั้งสองข้างขมวดติดกันเป็นปม ใครจะอยากไปหาผู้ชายที่ไม่มีความเป็นครูขนาดนั้นวะ อย่างน้อยก็น่าจะฟังเหตุผลของผมบ้างสิ “เอะอะทำโทษ เอะอะหักคะแนน! แม่งน่ารำคาญ!”



   “กูเข้าใจ” อ้าว เชี่ย บอกเข้าใจ แต่แม่งเสือกลากูไปหาจารย์ไม้เนี่ยนะ?



   “อาจารย์บ้าอะไร! น่ารำคาญฉิบหาย!!” ผมตะโกนใส่อย่างไม่ลังเล “กูน่ะ เดือดร้อนเห็นๆ! ผู้เสียหายอีกต่างหาก! ทำไมต้องเป็นคนลูกหลงตลอดด้วยวะ!”




   วินาทีนี้คืออารมณ์โมโหของผมจริงๆ ผมโกรธอาจารย์ไม้ถึงที่สุด ไม่ใช่หงุดหงิดแบบที่เคยทำกับไอ้ดำ เพราะอาจารย์แกไม่ฟังผมเลยด้วยซ้ำ เอะอะก็ทำนู่นทำนี่ สุดท้ายก็เป็นไง ผมซวย!!



   “....” เชี่ยดำ เวลาอย่างนี้แม่งเป็นผู้ฟังที่ดีเหลือเกิน น่าเข้าไปเตะสักตุบ



   “อาจารย์ไม้แม่งปัญญาอ่อน! เหี้ยก็เหี้ย! กูเอาตัวเองเข้าไปเสี่ยงเพราะการทำโทษของอาจารย์แก้หลายรอบแล้วนะ ไอ้สัตว์!”
   ผมกัดริมฝีปากตนเองแน่น เขม็งสายตาจ้องชายตรงหน้า




   “คนอะไรวะไม่สมควรเป็นอาจารย์ แม่ง....”



หากแต่พูดไม่ทันจบ.. กลับได้ยินเสียงตะคอกเข้ามา






   “ถึงอาจารย์เขาจะทำตัวแบบนั้น มึงก็ไม่สมควรไปด่าอาจารย์!!”





   น้ำเสียงตะโกนดังลั่นที่เหมือนดึงสติของตัวผมให้กลับมา ไอ้เชี่ยดำตรงหน้าจ้องผมเขม็ง มืออีกฝ่ายหันมาคว้าคอเสื้อของผมแทน ก่อนจะกระชากให้ไปตามแรงแทบล้ม




   “เขาเป็นอาจารย์คอยให้ความรู้และสั่งสอนมึง! มีพระคุณกับมึง! มึงควรให้ความเคารพกับคนที่อวุโสกว่าไม่ใช่ทำตัวเหี้ยใส่อย่างนั้น!!”



   ผมยืนอึ้ง ก่อนจะกัดฟันกรอดแล้วเถียงกลับไป



    “เหี้ยอะไรมึง! เป็นแค่เหี้ยแท้ๆอย่าริมาสั่งสอนกู!!” หงุดหงิด! หงุดหงิดเป็นบ้า ไอ้เหี้ยนี่ตะโกนใส่หน้าแบบนั้น อยากจะถีบมันกระเด็นจริง!! เข้าข้างอาจารย์ไม้จริงๆนะมึงไอ้สัตว์!




   อย่างไงก็ตาม ผมไม่สามารถสู้แรงของผู้ชายร่างสูงใหญ่ผิวกร้านแดดคนนี้ได้ อีกฝ่ายหุ่นนักกีฬาต่างจากผม การขัดขืนและพยายามดิ้นสู้เป็นเรื่องที่ไร้ประโยชน์เพราะมันกระชากลากให้กูไปไหนแล้วก็ไม่รู้!




ตุบ!




   มันตรงมาที่โรงยิมก่อนจะโยนร่างของผมเข้ากับเบาะรองสีน้ำเงินเข้ม เวลาเช้าๆแบบนี้ผมคิดว่าไม่มีใครเข้ามาใช้โรงยิมนี่หรอก คงเป็นเหตุผลหลักที่มันพามา




..แล้ว.. กูมาทำด๋อยอะไร?




   “มึงพากูมาทำเหี้ยอะไรวะ!”




ไอ้สัตว์! จะจับกูทำเมียเหรอ เหี้ย ไม่เอานะโว๊ย!



   ผมมองไอ้ดำที่กำลังยืนสูดลมหายใจเข้าออกลึกๆอยู่ราวกับพยายามเย็นอารมณ์ตนเอง นัยน์ตาสีเข้มมองมายันร่างของผมที่กำลัง
นั่งอยู่บนเบาะกันกระแทก




   “มึงไม่สมควรไปด่าอาจารย์เขา” เรื่องของกูที่จะด่า ไอ้หมอนั่นทำตัวไม่สมกับเป็นอาจารย์เองนี่หว่า



   “เสือก” ผมตอบกลับไปหนึ่งคำพอเป็นพิธี ไอ้เชี่ยดำยังคงยืนกอดอกนิ่ง โอ๊ย ทำหน้าอย่างนั้น คิดว่าตัวเองเป็นพระเอกหรือไง!
   “กูตามมึงมา เพราะอาจารย์ไม้สั่ง”




   “ไม่จำเป็นต้องตามก็ได้ กูไม่ว่า ถ้ามันถามเดี๋ยวกูค่อยโกหกว่ามึงตาม” ผมตวัดสายตาไปมองชายตรงหน้าพลางยันตัวขึ้น ใช้มือปัดฝุ่นตามร่างเบาๆ “กูเบื่อขี้หน้ามึง”




   “กูก็เบื่อ” มันพูด เอ้า เบื่อแล้วตามทำไม “แต่จารย์สั่ง เลยมา”



เหี้ยนี่ ตบหัวสักทีได้ไหมวะ




   “เออ งั้นมึงมาแล้ว ทีนี้ก็ไสหัวไป” ว่าจบก็ก้าวสวนชายร่างสูงกว่าอย่างไม่สนใจ ทว่ามันกลับหันมาจับไหล่ผมเอาไว้นี่
โอ๊ย.. นี่กูคงต้องไปอาบน้ำยาฆ่าเชื้อจริงๆใช่ไหม ตราอะไรดีวะ ไฮเตอร์หรือเป็ดโปร ช่วยกูเลือกหน่อย.. แต่เอ๊ะ ไฮเตอร์ซักผ้า
กับเป็ดโปรขัดส้วม กูว่ากูเลือกเป็ดโปรแล้วกัน!




   ผมขมวดคิ้วใส่มัน



   “เหี้ยไรมึงอีก?”



   “การด่าอาจารย์ เป็นสิ่งไม่สมควร” ไอ้ดำมองผมด้วยสายตานิ่งเฉย สั่งสอนกูเหรอวะ เชี่ย! คิดว่าตัวเองเป็นใครกันนะ หา? ผมอยากจะเข้าไปต่อยหน้ามันอีกสักหมัดจริงๆ! ถึงเวลาต่อยแล้วจะถูกปัดหรือรับหมัดได้เกือบตลอดก็ตามเหอะ




   “แล้ว – ไง? ใครสน!” ผมย้ำ แล้วมันก็ยังมีหน้ามาตอบ



   “กู”




   “เรื่องของมึง!” ไอ้นี่ก็กวนตีน ตอบได้ตลอดจริงๆ! “อาจารย์ที่ไม่ยอมฟังความจริงจากปากของเด็กนักเรียนน่ะ ไม่สมควรเป็นอาจารย์หรอก!”



   ผมกระแทกเสียง สะบัดไหล่ตนเองแรงให้มือไอ้เชี่ยดำหลุด ยกขึ้นปัดเบาๆเป็นเชิงขยะแขยงอีกรอบเผื่อมันเห็น



   “แต่การที่จารย์แกสั่งให้กูมาตาม ไม่ใช่ว่าเพราะเขาเป็นห่วงมึงหรือไง?” น้ำเสียงนั่นฟังดูเหมือนหาเรื่องในความคิดของผม แต่ความหมายของประโยคทำให้ร่างของตนเองนิ่งพักหนึ่ง



   “เหอะ” ผมไหวไหล่เบาๆแทน



   “....” อ้าว.. เงียบซะงั้น เอ้า ไอ้ดำนี่ หาเรื่องกันใช่ไหมวะ.. แล้วอย่างจารย์ไม้นี่นะเป็นห่วง ปัญญาอ่อนเปล่าเหอะ



   “กูเดือดร้อนฉิบหายตั้งแต่มาเจอมึง” ผมเงยหน้าพูด พร้อมกับมองตาอีกฝ่ายที่กำลังจ้องกลับ “เดือดร้อนเชี่ยๆ เรื่องมันเริ่มตั้งแต่วันนั้นวันเดียว แล้วแม่งก็เสือกมีเรื่องเยอะแยะตามมา!”



   “เพราะมึงตะโกนด่ากูไม่ใช่ไง?” สวนกูอีก! เอาน้ำกรดสาดหน้าหน่อยไหมวะ


   “แล้วมึงจะเอากับไอ้จินให้เสียงดังทำไมวะ! ไม่มึงก็ไอ้จินอ่ะ สักตัว ถ้าเอากันอีกก็ช่วยลดเสียงด้วย!” เห็นไอ้ดำเบิกตากว้างเล็ก
น้อย กำลังจะอ้าปากพูดแต่ผมดันชิงตัดก่อน “หลังจากนั้นกูก็ต้องตัวติดกับมึง! ถูกจับแยกกับเชี่ยนิวอีก!”


ระบายแล้ว! ไม่ไหว ถึงคราวนี้มันทำให้ผมเดือดจริงๆ ยิ่งพูดก็ยิ่งรู้สึกหงุดหงิด อารมณ์ร้อนเป็นไฟทันที!


   ตั้งแต่ตะโกนด่าไอ้ดำ ผมก็ถูกเจ้าอาจารย์ไม้เผด็จการนั่นทำโทษขัดห้องน้ำ แค่นั้นไม่พอ กุญแจมือให้ตัวติดกับไอ้เชี่ยดำ โดนแยกกับเจ้านิวอีกต่างหาก แถมอยู่ใกล้เชี่ยดำก็มีเรื่องเจ็บตัวตลอด ทั้งทะเลาะกันเอง ต่อยกัน โดนดูถูกศักดิ์ศรีด้วยการประกาศว่าจะจับทำเมียอีก! และเรื่องที่ใหญ่ก็คือไอ้ศัตรูเหี้ยหัวทองและหลายๆตัวนี่แหละที่หมายปองผมเป็นเมียเพื่อแก้แค้นไอ้ดำ!



ชีวิตกูแม่งรันทดไปไหมวะ!



   “เยอะแยะไปหมด! กูเจ็บตัว โดนคนจะจับทำเมีย! เพราะมึงอ่ะ! ไอ้เชี่ย ถ้ามึงไม่ไปประกาศวันนั้นกูจะโดนไหมเล่า!”


   เหมือนเป็นการระบายความรู้สึกเก็บกดที่ถูกสั่งสมมานาน ผมตะโกนลั่นพร้อมผลักร่างของชายตรงหน้าแรง ถึงมันจะไม่สะเทือน
แล้วยืนนิ่งก็เหอะ! ไอ้เชี่ย!


   “กูอยากจะบ้าตายตั้งแต่เจอกับมึง! แม่ง ซวยเพราะมึงจริงๆ ไอ้ตัวซวย! ไอ้พาฉิบหาย! พากูฉิบหายตั้งแต่ใกล้มึง! อยากไปตายที่ไหนก็ไปเลยไอ้เชี่ยเกย์! ไอ้ไม่มีความเป็นลูกผู้ชาย! ไอ้ไร้ศักดิ์ศรี—”


   แต่แล้วคำพูดของผมก็ต้องหยุดลง.. เมื่อคนตรงหน้าซัดหมัดเข้าที่หน้าของผมเต็มๆ!!


ผัวะ!



   รสปะแล่มของเลือดที่อบอวลอยู่ในโพรงปากให้ผมสัมผัส ทั้งร่างถึงกับเซไปตามแรงของอีกฝ่าย มันต่อยหนักจนทำให้ผมหยุดชะงักและเกือบล้มได้ทีเดียว..


เจ็บ..


..ไอ้เหี้ย.. มึง..


   ผมยกมือขึ้นปาดเลือดของตนเองที่มุมปาก ความโกรธแค้นเพิ่มขึ้นอีกเท่าตัว.. มัน.. มันต่อยหน้าผม! มึงต่อยกู!!



   อีกฝ่ายยังคงเผยสีหน้าเรียบเฉยอยู่เหมือนเดิม ยิ่งเป็นการราดน้ำมันหลายแกลลอนเข้ามรสุมไฟให้เดือดพล่านเลยล่ะ


   “คำก็เกย์ สองคำก็ไร้ศักดิ์ศรีความเป็นลูกผู้ชาย” ไอ้ดำพูดเสียงเรียบ สาวเท้าเข้ามาหาผมพลางก้มมอง “กูบอกกี่ครั้งแล้ว ว่ากูไม่ใช่เกย์”


..หึ


ไอ้คำแก้ตัวแบบนั้นน่ะ ...



   “คนที่เอากับผู้ชายแบบนั้นน่ะ ไม่ใช่เกย์แล้วจะเรียกว่าอะไรวะ?” ผมกระตุกยิ้มมุมปาก จ้องอีกฝ่ายอย่างไม่ละสายตา “รู้สึกว่ามึงไปเอาน้องไอ้เชี่ยหัวทองแล้วไม่รับผิดชอบด้วยนี่หว่า..”


..เห็นมันชะงักไป..
เหอะ.. อย่างนี้เขาเรียกว่าเรื่องจริงสินะ.. ตกใจล่ะสิ


   “มึงมันไม่มีศักดิ์ศรีความเป็นลูกผู้ชาย ฟันแล้วทิ้ง!” กระชากเสียงอีกฝ่ายเพื่อยั่วโมโหพร้อมกับกระตุกยิ้มมุมปากเชิงท้าทาย ผมเห็นไอ้เชี่ยดำถึงกับหน้าชา มันยังคงยืนนิ่ง


เป็นความจริงสินะ.. ที่ว่าแม่งฟันแล้วทิ้งน่ะ..
..ถ้าผมโดนมันเอา ก็คงทิ้งเหมือนกัน..
..เหอะ ไอ้เหี้ยไร้ศักดิ์ศรี!



   หากผมก็ต้องสะดุดความคิดของตัวเองลง.. ‘โดนมันเอา’ งั้นเหรอ? ..เมื่อครู่นี้สมองของผมเป็นอะไรกัน?



   แต่ทุกอย่างก็หยุดลงอีกครั้ง เมื่อไอ้เชี่ยดำตวัดสายตามามองมาทางผม แปลกที่เหมือนแววตาของมันเปลี่ยนไปเพียงเล็กน้อย สีดำขลับนั่นวูบลงราวกับเคลือบแคลงความเศร้ากับการกระทำเพียงแวบเดียว.. ก่อนจะหายไปจนทำให้ผมนึกว่าตัวเองน่าจะตาฝาด



   “เออ.. ใช่ กูฟันแล้วทิ้ง ส่วนใหญ่ที่กูเอามันก็เป็นพวก one - stand night ทั้งนั้น” เสียงทุ้มของชายตรงหน้าเอ่ยเรียบ “และส่วนใหญ่พวกนั้นก็ยั่วกูก่อน ตกลงกับกูแล้วว่าเป็นแบบนั้น.. แต่มันเสือกอยากต่อเอง กูไม่ผิด”


   “....” ผมเงียบไป ข้อตกลงนั่นก็คือสิ่งที่ควรเข้าใจ ไอ้ดำคงเป็นประเภท One – stand night สินะ ถ้าเป็นอย่างที่มันพูดจริงก็แปลว่าน้องเชี่ยท็อปก็มีส่วนผิดอยู่



..แล้วมาบอกกูทำไม? ไม่อยากรู้!
   แต่เหมือนมันยังพูดไม่จบครับ..


   “แล้วก็..” ไอ้ดำลากเสียงยาว ดวงตาเข้มหันมามองผม .. และประโยคถัดไปจากปากมัน ทำให้รู้สึกเหมือนร่างของตัวเองเผลออ่อนยวบไป “..ถึงกูจะไม่มีศักดิ์ศรี.. แต่กูก็ช่วยมึงได้แล้วกัน”



   “....”


..เออ ใช่.. มันพูดถูก..


..


ไอ้ดำช่วยผม..


   จากหลายๆสถานการณ์ที่มันเข้ามาหา แม้บางทีอาจชักช้าไปหน่อย ไม่รู้ว่าถือคติ ‘พระเอกมาช้า’ หรือเปล่า .. แต่มันก็ช่วยผม


..ตั้งแต่เหตุการณ์ตัวบันได..


..รวมเหตุการณ์หนีจากไอ้ห้องเจ็ด ที่แม่งช่วยพาออกมา ถึงจะเจอกับอะไรแปลกๆและมันคือต้นเรื่องก็เหอะ..
หรือจะเหตุการณ์ล่าสุด.. ช่วยผม— จากพวกนั้น..


   “อย่างไงกูก็ช่วยมึงแล้ว” น้ำเสียงของอีกฝ่ายดูอ่อนแรง เป็นเหตุทำให้นัยน์ตาของตนเองเลื่อนไปมองใบหน้าอีกฝ่าย
..ใช่ มันช่วยผมเอาไว้.. หลายๆเรื่อง..



   “....”



   พวกเราทั้งสองคนจมอยู่ในความเงียบ ผมไม่พูด เพราะไม่รู้จะเอ่ยอะไรดี ส่วนไอ้ดำก็ยังคงเมินหน้าหนี ได้ยินเสียงลมหายใจที่ดังขึ้นอย่างสม่ำเสมอของมัน ผิดกับผมที่เหมือนสะดุดไปเสียแล้วเพราะประโยคถัดไปนั่น


   “แต่ว่า.. ตั้งแต่นี้ มึงน่ะ คงไม่เจอเรื่องพวกนี้อีกแล้วล่ะ”



..หะ?


   ทั้งร่างชะงัก หันไปมองผู้พูดพร้อมขมวดคิ้วอย่างงุนงง


..หมายความว่าไงวะ?



   ความสงสัยของผมพรั่งพรู่เข้ามา และทั้งร่างก็ต้องเย็นเฉียบเมื่อชายตรงหน้าพูดประโยคถัดไป





   “กูรับผิดชอบด้วยการอธิบายทุกอย่างให้พวกนั้นเข้าใจหมดแล้ว รวมถึงอาจารย์ไม้ด้วย.. ตั้งแต่นี้มึงจะไม่มีวันเดือดร้อนเพราะเรื่องกูอีก”




...



ผมเงียบ เพียงแค่หันไปมองหน้ามัน..
   ความรู้สึกประหลาดที่ปรากฏขึ้นมาในใจทำให้หัวสมองของตนเองอื้ออึงไปหมด มองร่างชายตรงหน้าที่ค่อยๆระบายยิ้มอยู่



..ยิ้มทำไมวะ..
ยิ้มอะไรของมัน แล้วทำไมยิ้มในเวลาแบบนี้..?



   คำถามมากมายที่ปรากฏขึ้นมาทำให้ผมรู้สึกสับสน แล้วทำไมต้องสับสนล่ะ? ผมควรจะดีใจ กระโดดโลดเต้นที่จะไม่เห็นไอ้เชี่ยดำ
เข้ามาในสายตาอีก ไม่มีไอ้เกย์ตัวดำๆอยู่..



..แล้วทำไมความรู้สึกบางอย่างถึงวูบไป.. เหมือนดิ่งลงตามแรงโน้มถ่วงของโลก..





นี่ผมกำลังเป็นอะไร?




   “ดังนั้น คงไม่มีเหตุผลอะไรที่เราต้องยุ่งกันอีก.. ที่กูจะมาบอก ก็มีแค่นี้แหละ”
   

น้ำเสียงของอีกฝ่ายยังคงนิ่ง เรียบเฉย แต่กลับทำให้ผมรู้สึกเจ็บจี๊ดขึ้นมาได้จนน่าประหลาด ทั้งร่างยืนค้างราวกับหุ่นขี้ผึ้ง ความรู้สึกภายในมันตีปรวนจนไปหมด สับสน วุ่นวาย ไม่เข้าใจ..



..ไม่เข้าใจว่ากำลังรู้สึกอะไรอยู่..


   ผมเห็นร่างสูงกว่าของมันเดินสวนตนเองไป


..มึงจะไม่มีวันเดือดร้อนเพราะเรื่องของกูอีก..



   เสียงของอีกฝ่ายยังคงดังอยู่ในหัว



..คงไม่มีเหตุผลอะไรที่เราต้องยุ่งกันอีก..



   ความรู้สึกปวดหนึบจนแทบตะโกนระบายออกมาดังๆ ทั้งร่างเหมือนวูบไป ผมเป็นอะไร? ใครทำอะไรในตัวของผม? ในความรู้สึกนี่..




   ผมหันไปมองชายที่เดินสวนตนเองโดยอัตโนมัติ จับจ้องแผ่นหลังกว้างของอีกฝ่ายที่กำลังอยู่ห่างไปเรื่อยๆ มือของผมยกขึ้นราวกับจะไขว่คว้าเอาไว้แต่กลับไร้ผล..



..มันไปไกลเกินไป..
..แล้วทำไมผมต้องคว้ามันล่ะ?.. ไม่เข้าใจ— ไม่เข้าใจตัวเองจริงๆ



   สองขาของตนก้าวเข้าหาอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว มือนั้นคว้าร่างใหญ่กว่ามาอย่างไม่ทันตั้งตัวทำให้เขาเซถลาตามแรง ผมเหวี่ยงมันตอนทีเผลอลงไปกระแทกบนเบาะสีน้ำเงินเข้ม ใบหน้าของไอ้ดำฉายแววความตื่นตระหนกอย่างเห็นได้ชัดเมื่อถูกเหวี่ยงลง



..ผมกำลังทำอะไรอยู่?





..คำตอบ— คือไม่รู้





   ผมขยับร่างตนเองเข้าไปขึ้นคร่อมอีกฝ่ายอย่างได้เปรียบเพราะอยู่ในตำแน่งที่สูงกว่า ยกร่างทับหน้าท้องแกร่งให้ขยับไม่ได้ สองมือกดบ่ากว้างให้ติดชิดกับเบาะ ดวงตาของมันเผยความตกใจอย่างไม่ปกปิด



   “มึงทำเหี้ย—!!” น้ำเสียงของมันถูกปิดลงเหมือนหยุดชะงักเมื่อผมก้มหน้าเข้าไปหาก่อนจะทาบริมฝีปากของตัวเองกับอีกฝ่าย ใครเคยคิดว่าผมเป็นน้ำกรดที่มีค่าpHอ่อนๆคงต้องเลิกคิดไปได้เลย ผมมีประสบการณ์กับผู้หญิง..








รวมถึงการจูบด้วย— เพียงแต่นี่คือจูบกับผู้ชาย







   ลิ้นที่สอดเข้าไปอย่างไม่ทันตั้งตัวและฉาบฉวยโอกาสตอนอีกฝ่ายเปิดปากด่า ชายตรงหน้าเหมือนนิ่งค้างไปเพราะตกตะลึง ผิดกับผมที่ก้มลงใช้ริมฝีปากแนบชิดกับเขา จูบจาบจ้วงอย่างรวดเร็ว สองลิ้นที่สัมผัสกันทำให้รับรู้ถึงรสเหมือนช็อกโกแลตเปเปอร์มินต์อ่อนๆแทรกเข้ามา ในตอนแรก อีกฝ่ายยังไม่ตอบโต้เพราะช็อกอยู่ ซึ่งผมก็ใช้โอกาสนี้เป็นทีของการรุกจูบเลยด้วยซ้ำ
   เหมือนว่ามันจะเคลิ้ม ผมกดย้ำริมฝีปากของตนเองเข้ากับอีกคนอย่างรุนแรง ดุนดันลิ้นสู้กับความนุ่มหยุ่นที่ต่างฝ่ายต่างได้รับมันแทบทำให้ร่างกายอ่อนเปลี้ย ก่อนที่ผมจะสัมผัสได้ว่าอีกคนเริ่มตอบโต้กลับด้วยความรุนแรง



และเหมือนว่าจะเริ่มรู้สึกตัว..


พลั่ก!


   มันผลักร่างของผมให้ผละออกมา นัยน์ตาของอีกฝ่ายฉายแววความตกใจ จับจ้องใบหน้าของผมที่เพิ่งจูบมันไป..


..ใช่ ผมจูบมันไป..
..รุกจูบมันไป..



   เป็นสิ่งที่ซ้ำเหมือนถูกกรออยู่ในหัวสมอง ไม่เข้าใจการกระทำบ้าบอของตัวเอง เพื่ออะไร? ไม่สามารถหาคำตอบได้เลยด้วยซ้ำ เพียงแค่รู้ว่า.. ไม่อยากให้อีกคนออกจากชีวิตตนเองไป


เพราะ..





..ในเมื่อมึงเข้ามาแล้วเกลียดกูแล้ว..คิดว่าจะออกไปจากชีวิตกูได้ง่ายๆหรือไง?




   “..ทำเหี้ยอะไรของมึง!” มันกระชากเสียง ขยับร่างไม่ได้เพราะที่ค้ำยันร่างถูกผมทับกดติดกับเบาะ รวมถึงน้ำหนักของผมบนหน้าท้องอีกฝ่ายด้วย คงทำให้ขยับไม่ได้เลยล่ะสิ



..ผมเองก็ไม่รู้ว่าทำอะไรอยู่— ตัวมันไปเอง ทั้งร่างมันไปของมันเอง..
..และแน่นอน ว่าปากของผมก็ไปเองเหมือนกัน..



   “..เหอะ” เสียงสถบออกมาแผ่วเบาในลำคอ พร้อมสายตาจิกกัดที่จ้องอีกฝ่ายอย่างเหยียดหยาม


..ผมเกลียดเกย์.. เพราะมีอดีตกับมันที่ฝังใจ..
..แต่ที่รู้อยู่— คือไม่อยากให้คนตรงหน้าหายไปไหน..


มันหมายความว่าอะไร?



   “..ไอ้ที่ว่าเก่งนักเก่งหนา .. สาบานว่าจะจับกูทำเมียกลางโรงอาหาร ความจริงก็มีน้ำยาแค่นี้หรือไง?” ผมเอ่ยออกมาขณะที่กระตุกยิ้มมุมปาก รสช็อกโกแลตกลิ่นเปปเปอร์มินต์ยังคงติดอยู่ที่บริเวณปลายลิ้นของตนเอง


..บางทีอาจจะเป็นเพราะว่าผมบ้าไปแล้วที่อยากให้อีกฝ่ายคงอยู่กับตัวเอง..
..ไม่ต้องการให้ชีวิตช่วงนี้ขาดหายไป..



   “...” ไอ้ดำยังคงนิ่ง สาบานได้ว่าบางทีมันอาจจะกำลังช็อกอยู่ ผมจึงถือโอกาสนี้กระตุกยิ้มที่มุมปากตนเองทันที






   “..สงสัยคงต้องเปลี่ยนเป็นกูจับมึงทำเมียมากกว่าแล้วล่ะ.. ไอ้ดำ”





.. เพราะอยู่ใกล้คนตัวดำ เลยติดเชื้อแปลกๆมาสินะ..
ถึงผมจะหล่อจะดูดี แต่ก็ท่าทางภูมิต้านทานเชื้อนี่จะไม่ไหว



..มันเลยทำให้ผมบ้า..
..


ที่พูดประโยคนั้นออกมา..



___________________________________________
@StraWBerry_ImIn
กรี๊ดด
ในที่สุดก็ได้ฤกษ์งามยามดีมาอัพสักทีค่ะ งานเยอะมากมายเลยค่ะ ฮือ ขอโทษที่ไม่ค่อยได้มาอัพเว็บนี้นะคะ แต่หลังจากนี้จะพยายามขึ้นแล้วล่ะค่ะ >___<! ขอบคุณทุกๆคอมเม้นท์นะคะจากตอนที่แล้ว ดีใจจังที่แต่งแล้วมีคนอินได้ขนาดนี้ ฮืออ T////T ขอบคุณอีกทีนะคะ ขอบคุณงามๆๆเลยค่ะ >/////<
รักนักอ่านทุกคนเลยน้าาา <3 ขอบคุณที่เข้ามาอ่านมากเลยนะคะ ><

[insomniac]

เอาจริงๆ แล้ว ก็น่าอยู่หรอกที่น้ำกรดระเบิดใส่อาจารย์ไม้อย่างนั้น
รู้สึกแปลกๆ ตั้งแต่ต้นแล้วกับวิธีการของอาจารย์ ที่น่าจะทำให้ปัญหารุนแรงขึ้นด้วยซ้ำ
ซึ่งคนอ่านก็ไม่คิดมากอะไรเพราะเห็นว่าเป็นการผูกสถานการณ์ของนิยายให้เกิดความวายขึ้นแบบขำๆ
แต่พอน้ำกรดยกประเด็นนี้ขึ้นมา เลยทำให้รู้สึกว่าเรื่องนี้มีความสมจริงขึ้นมาทันที

[IsDeer]

อร๊ายยยยยยย สรุปว่าเธออยากโดนกดแล้วเหรอน้ำกรด 

[● MaYa~Boy ●]

ชอบเค้าแล้วอ่ะดิ่

[~ ฤดูใบไม้ผลิ ~]

ไม่นะ น้ำกรดทำอะไรออกไป