อารัมภบท
เรื่องสั้นเรื่องนี้ ไม่ได้ตั้งใจให้เป็นแฟนฟิค
เพียงแต่คนแต่งนึกชื่อภาษาจีนไม่ออก (อยากแต่งแนวหัวหน้าแก๊งมาเฟียค่ะ)
ก็เลยยืมชื่อหนุ่มๆ วง EXO มาใช้เฉยๆ
เชิญจินตนาการว่าเป็นผู้ชายสไตล์ที่ท่านชอบ
แล้วอ่านกันได้เลยค่ะ
องศาเดือด
บทที่ 1
แสงไฟหลากสีแข่งกันส่องแสงวูบวาบวิ่งวนอยู่ในสถานที่ซึ่งเต็มไปด้วยผู้คนที่ใช้ชีวิตสนุกสนานอยู่ในยาม
ราตรี เสียงเพลงยิ่งปลุกเร้าให้ร่างกายที่เต็มไปด้วยแอลกอฮอล์พากันโยกย้ายตามจังหวะเร่าร้อนกันอย่าง
คึกคักไม่เว้นแม้แต่ร่างสูง เจ้าของใบหน้าคมคายที่มือข้างหนึ่งถือแก้วเหล้าทรงสวย กับอีกมือหนึ่งตระกอง
กอดร่างอวบอัดของผีเสื้อราตรีนางหนึ่งคลอเคลียอยู่ไม่ห่าง ดวงตาชั้นเดียวแต่คมกริบพาดเฉียงอยู่ใต้คิ้ว
ดกดำบอกถึงความมั่นใจในตัวเองด้วยคุณสมบัติพรั่งพร้อมที่ใครๆต้องยอมสยบ
หนุ่มวัยยี่สิบหมาดๆดึงใบหน้าสาวเจ้าที่โอนเอียงซบอยู่ในอ้อมกอดเข้ามาบดจูบเร่าร้อน มีหรือที่หญิงสาว
จะเอียงอายเจ้าหล่อนเผยอปากรับปลายลิ้นร้อนแรง ก็ใครเล่าจะปฏิเสธคุณชายจื่อเทาแห่งตระกูลหวง
ทายาทเพียงคนเดียวของแก๊งไวท์สวอนอันโด่งดังได้ลงคอ
ไม่พอแค่นั้นเจ้าหล่อนยังทั้งล้วงทั้งลูบไม่เกรงสายตาผู้คน หวงจื่อเทาปล่อยให้หล่อนกระทำอย่างไม่หวงตัว
อารมณ์ดิบถูกปลุกให้ตื่นมือเรียวยิ่งดึงเอวอีกฝ่ายเค้ามาเบียดแนบ ฤทธิ์ของแอลกอฮอล์เต็มพิกัดยิ่งทำให้
เขาแทบทรงตัวไม่อยู่ ร่างสูงจึงได้โอนเอนไปมาและเซจนกระทั่งแผ่นหลังไปปะทะกับอะไรบางอย่างที่
แข็งแกร่งกว่า
“โอ๊ะ!”
เขาอุทานเมื่อแก้วทรงสวยที่บรรจุน้ำสีอำพันกระเทือนกับการปะทะจนมันกระฉอกออกจากปากแก้วไปตาม
แรงเหวี่ยง หวงจื่อเทาหันกลับไปเพ่งมองในความมืด เขาจึงได้สบตากับร่างที่สูงพอกับเขา และเกือบจะสูง
เลยเขาไปอีกด้วยซ้ำ
ทายาทแก๊งไวท์สวอนชะงักไปชั่วครู่เมื่อสบตาคมกริบคู่นั้น เขาถึงกับต้องสะบัดหน้าเรียกสติตัวเองกลับคืน
มา ก่อนที่จะเหยียดยิ้มที่มุมปากแล้วเตรียมหันตัวกลับไปหาผีเสื้อราตรีที่ยังคลอเคลียอยู่ไม่ห่าง
แต่แล้วหวงจื่อเทาก็ต้องชะงักอีกครั้งเมื่อแขนข้างที่ถือแก้วเหล้าถูกคว้าไว้โดยคนแปลกหน้า
“ปล่อย”
เขาพ่นเสียงขู่ออกไป แต่สิ่งที่ได้กลับคืนคือใบหน้าที่ยังเรียบเฉยก่อนที่เจ้าตัวจะพูดออกมาด้วยเสียงที่นิ่งยิ่ง
กว่า
“คุณทำเสื้อผมเลอะ”
“อะไรนะ”
“เสื้อของผมเปื้อนเหล้าที่คุณทำหก”
“เปื้อนก็เอาไปซักสิวะ อ๋อ...มึงจะเอาค่าซักเสื้อจากกูใช่ไหม เท่าไหร่”
หวงจื่อเทาผลักนางผีเสื้อราตรีออกห่างพลวงล้วงธนบัตรจากกระเป๋าเสื้อด้านในของเสื้อโค้ทออกมาปึกหนี่ง
แล้วปาใส่หน้าอกของคนตรงหน้าจนกระจายร่วงลงพื้นพลางยิ้มสะใจ
“พอกับความต้องการของมึงหรือยังฮะ ปล่อยกูได้แล้ว”
จื่อเทาพยายามบิดข้อมือออกจากการยึดจับ แต่มือของอีกฝ่ายแน่นยิ่งกว่าคีมเหล็กจนจื่อเทาเริ่มนิ่วหน้า
“ผมไม่ได้ต้องการเงินของคุณ แค่คำขอโทษจากปากเท่านั้นที่ผมอยากได้”
“เรื่องอะไรกูต้องขอโทษคนอย่างมึง มึงรู้ไหมว่ากูเป็นลูกของใคร”
เรียวปากของอีกฝ่ายยกยิ้ม พลางยื่นหน้าเข้ามาใกล้จนจื่อเทาต้องเป็นฝ่ายเอียงศีรษะหนี
“สงสัยว่าคุณจะเมาจนจำไม่ได้ว่าใครเป็นพ่อของคุณ จนต้องมาตามหาพ่อในบาร์เหล้า”
“สัส”
จื่อเทาตะโกนลั่นด้วยโทสะจนผู้คนที่อยู่ใกล้เริ่มแตกฮือ และล้อมวงมุงดูด้วยความสนใจ มือข้างที่ว่างออก
แรงซัดผลัวะไปที่ปากหาเรื่องดังตุ้บแล้วจึงสะบัดแขนที่ถูกยึดไว้ออกจนสำเร็จ แล้วเขาจึงยกมือชี้หน้า
อีกฝ่าย
“กูจะปล่อยมึงไปวันนี้ เพราะกูอารมณ์ยังดี แต่ถ้ามึงไม่เลิกกวนตีนมึงตายแน่”
แล้วหวงจื่อเทาก็หันตัวกลับเดินเซไปทางห้องน้ำด้านหลัง ปล่อยให้อีกฝ่ายยกมือขึ้นแตะมุมปากที่ถูกต่อย
แม้มันจะไม่แรงมาก แต่ก็เล่นเอาเจ็บไม่น้อย
“นายครับ”
เบื้องหลังปรากฏร่างกำยำขึ้นมาในเงามืดของสถานที่
“เจ้าหนุ่มคนนี้มันบังอาจต่อยนาย นายจะให้ผมไปจัดการมันดีไหมครับ”
คนถูกต่อยยกมือขึ้นห้าม พลางเหยียดยิ้มแล้วจึงหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ
ช่างถือดีและเอาแต่ใจจนนึกอยากจะปราบพยศนั้นให้ราบคาบลงด้วยตัวของเขา
“ไม่ต้องหรอกอาลิ่ว แค่ไปสืบประวัติมาก็พอว่าเด็กหนุ่มคนนี้เป็นใคร ส่วนไอ้นิสัยเสียๆ อย่างนั้น”
ดวงตาคมกริบฉายแววมาดหมายขึ้นมาวูบหนึ่ง
“ฉันจะจัดการเอง”
หวงจื่อเทาเดินโซเซมาตามกำแพงห้องน้ำด้านนอก แสงไฟแม้จะสลัวแต่ก็ยังสว่างกว่าด้านในบาร์ทำให้เขา
เดินเข้าไปในห้องน้ำแล้วจัดการปลดปล่อยของเสียได้อย่างไม่ยาก ก่อนที่เขาจะก้าวออกมาแล้วต้องหยุดนิ่ง
อยู่ที่ปากทางเข้าเมื่อมันถูกปิดทางด้วยร่างสูงที่เขาจำได้ว่าเพิ่งปล่อยหมัดใส่ปากไปเมื่อครู่
ด้วยแสงสว่างที่มากพอมันทำให้จื่อเทามองเห็นรูปร่างหน้าตาของคนๆ นี้ชัดเจนขึ้น
ร่างสูงเหยียดกายสง่าอกผายไหล่ผึ่ง ใบหน้ากร้าวคมบอกให้เขารู้ว่าชายหนุ่มตรงหน้าอายุล่วงเลยวัยรุ่นไป
แล้ว แต่เขาก็ยังเดาไม่ถูกถึงอายุจริงของอีกฝ่าย มิหนำซ้ำมันกลับเสริมให้คนตรงหน้าดูดีและภูมิฐานกว่าที่
คิด
หล่อ... จื่อเทานึกคำนี้ออกเพียงคำเดียวที่จะนิยามให้กับใบหน้าที่รับกันทุกสัดส่วน ยิ่งจ้องหน้านานขึ้น
หัวใจของเขากลับเต้นรัวเร็วขึ้นอย่างไม่มีสาเหตุ
“โดนต่อยไปแล้วไม่เข็ดหรือไง หรือว่าอยากจะโดนอีกข้างนึง”
จื่อเทาแทบจะกัดลิ้นตัวเองเมื่อเสียงที่หลุดออกมาจากลำคอนั้นแหบพร่าไม่กร้าวเหมือนตอนที่ยังอยู่ในบาร์
เขาเห็นมุมปากที่มีรอยสีเขียวจางๆ ยกยิ้มหยันเพียงเล็กน้อยก่อนที่อีกฝ่ายจะรวบข้อมือทั้งสองข้างของเขา
แล้วลากให้เดินตามอย่างคนชำนาญเส้นทางอย่างรวดเร็ว
“เฮ้ย ปล่อยกู มึงจะพากูไปไหน ปล่อยสิวะ”
เขาพยายามสะบัดข้อมือและฝืนจนสุดแรงแต่ก็ไม่หลุด ไอ้คนบ้าพลังก้าวพรวดลากเขาไปจนแทบก้าวขา
ตามไม่ทันแต่ถ้าไม่พยายามก้าวเดิน จื่อเทาสงสัยว่าตนเองจะต้องสะดุดลงไปนอนกับพื้นให้ไอ้หมอนี่ลาก
ละพื้นดินไปอย่างแน่นอน แน่นอนว่าเขาพยายามส่งเสียงด่าทอไปตามทางจนกระทั่งถึงมุมอับที่อยู่ด้านหลัง
ของร้าน เหมือนจะเป็นที่เก็บของเพราะจื่อเทาเห็นลังใส่ขวดเหล้ามากมายตั้งวางอย่างเป็นระเบียบ
ยังไม่ทันที่จะพิจารณาทางหนีทีไล่ ไอ้คนที่ลากเขามาก็เหวี่ยงเขาจนติดกับกำแพง สองมือถูกจับยึดไว้คู่กัน
อยู่เหนือหัว มือที่แข็งราวกับคีมเหล็กล็อคไว้แน่นกับกำแพงจนจื่อเทาดิ้นไม่หลุด ก่อนที่คนตรงหน้าจะทำใน
สิ่งที่เขาไม่เคยคาดคิด
เรียวปากได้รูปที่เตรียมจะเปิดปากด่าทอถูกปิดแนบทันทีด้วยปากของมัน ไอ้คนที่ลากเขามา จื่อเทา
ตาเหลือก พยายามที่จะเม้มปากให้แน่น แต่ไอ้คนแรงเยอะกลับมีวิธีล่อหลอกทั้งแซะทั้งเล็มจนเขาหายใจไม่
ออกเผลออ้าปากงับอากาศ โอกาสนั้นเองที่ปลายลิ้นอุ่นได้ทีสอดลึกเข้าไปในโพรงปากอย่างรวดเร็ว
“อะ…อื้ม…”
ตั้งใจจะร้องประท้วงแต่กลับกลายเป็นเผลอครางออกมา แขนสองข้างที่ถูกยึดค่อยๆ อ่อนแรงลงจนอีกฝ่าย
ไม่ต้องรั้งไว้ แถมจื่อเทายังใช้มันรั้งที่ปกเสื้อโค้ทเนื้อนุ่มของอีกฝ่ายแล้วเหนี่ยวเข้าหาอย่างลืมตัว
เขาถูกจูบจนแทบขาดใจ อีกฝ่ายจึงค่อยๆ ถอนปลายลิ้นออกอย่างอ้อยอิ่ง ก่อนที่จะเผยรอยยิ้มเมื่อเห็น
จื่อเทาหอบตัวโยน
“ไอ้เหี้ย”
คำด่านั้นชัดถ้อยชัดคำ จนร่างสูงกว่าใช้มือบีบที่คางแล้วดันจนหัวของจื่อเทากระแทกกับกำแพงเบาๆ
“ผมชื่ออี้ฟาน ไม่ใช่ชื่อเหี้ย ถ้าจะเรียกก็เรียกให้ถูกหน่อย”
เสียงนุ่ม แต่ทรงพลังแค่พูดเบาๆ พร้อมใบหน้าที่เรียบเฉยเท่านี้ก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้ขวัญกระเจิง แต่จื่อ
เทาก็พยายามดึงความกล้ากลับคืนมา
“กูไม่เรียก มึงน่ะมันเหมาะแล้วกับไอ้หะ…อุ๊บ!”
เสียงจื่อเทาขาดหายอีกครั้งเมื่อชายนามอี้ฟานก้มลงปิดปากอีกรอบ คราวนี้จื่อเทาถึงกับตาลอยเมื่ออี้ฟาน
ยอมปล่อย
“ด่าอีกก็จะจูบอีก เอาสิถ้าติดใจจูบของผม”
แม้ใบหน้าจะนิ่งสนิทแต่ดวงตาคมกับฉายแวววิบวับประหลาดจนจื่อเทาร้อนวูบไปทั้งหน้า
“มึงจะเอาไง”
เขากลั้นใจถาม คราวนี้อีกฝ่ายยอมยิ้มกว้างขึ้นอีกนิด พลางเอื้อมมือไปคว้าขวดเหล้าจากลังที่อยู่ใกล้มือ
ขึ้นมาขวดหนึ่ง แล้วใช้ปากตัวเองเปิดขวดเหล้าอย่างชำนาญ
“คุณทำเสื้อผมเลอะ ผมก็จะทำให้เสื้อคุณเลอะเหมือนกัน”
อี้ฟานยกขวดเหล้าเทน้ำสีอำพันลงบนสาบเสื้อเชิ้ตสีขาวของจื่อเทาจนเปียกชุ่มไปเป็นทางแล้วจึงโยนทิ้ง
อย่างไม่ใยดี
“แต่ผมเป็นคนรับผิดชอบ ผมทำเสื้อคุณเปื้อน แถมเนื้อตัวคุณยังเปียกชื้น ผมจะทำความสะอาดให้คุณเอง”
อี้ฟานยกแขนดันกำแพงคร่อมร่างของจื่อเทาไว้แล้วก้มหน้าลงไปฝังริมฝีปากที่สาบเสื้อเชิ้ต
“อ๊ะ อย่างทำอย่างนี้นะเว้ย”
จื่อเทาร้องลั่นพลางใช้มือดันร่างที่กำลังใช้ปลายลิ้นกวาดเช็ดรอยเหล้าที่เปื้อนซึมไปตามเนี้อผ้า แม้ว่าจื่อ
เทาจะใส่เสื้อโค้ทตัวหนาเพราะอากาศที่หนาวเย็น แต่เสื้อด้านในของเขาเป็นเสื้อตัวบางที่เวลาเปียกก็จะ
แนบไปกับเนื้อ เข้าทางคนฉวยโอกาสที่ค่อยๆ หมุนวนปลายลิ้นผ่านเนื้อผ้าไปถึงแผ่นอก อี้ฟานลากมันตรง
เข้าหายอดอกที่พุ่งชูผ่านเนื้อผ้า
อา…
อี้ฟานเองก็กำลังจะยั้งใจไม่อยู่ กลิ่นโคโลญจน์จางๆ ปนกับกลิ่นแอลกอฮอล์ของเด็กหนุ่มคนนี้กำลังทำให้
เขาเตลิด
“ยะ …อย่า..พอแล้ว ผมขอโทษ”
จื่อเทาเอ่ยห้ามอย่างยากลำบาก เมื่อตอนนี้เขากำลังหมดเรี่ยวแรงลงเช่นกัน
“เรียกว่าพี่อี้ฟานก่อนสิ”
อี้ฟานพึมพำพลางกระดกลิ้นรัวไปที่รอบเม็ดเล็กที่แข็งขืนขึ้นมา
“อ๊า…พะ พี่อี้ฟาน”
อี้ฟานชะงัก เขาถอนหายใจยาวอย่างเสียดายก่อนที่จะถอยปลายลิ้นออกมา แล้วเงยหน้าขึ้นมาสบตากับ
อีกฝ่ายที่ยังหายใจกระเพื่อม หน้าแดงไปถึงใบหูจนเขาเผลอยิ้มอย่างอ่อนโยนออกมา
“อย่างนี้สิถึงจะน่ารักหน่อย”
จื่อเทากัดริมฝีปากจนแทบแตก เขานึกเกลียดแววตาระยิบระยับที่มองมา พยายามรวบรวมพลังแล้วผลัก
อี้ฟานจนเซห่างไปจนได้
“ฝากไว้ก่อนเถอะ”
จื่อเทายกมือชี้หน้า ก่อนที่จะวิ่งหนีออกไปพร้อมเสียงหัวเราะของอี้ฟานที่ไล่หลังมา
“พี่เป็นเจ้าของบาร์ที่นี่ อยากเอาคืนเมื่อไหร่ก็มาได้เลย”
อี้ฟานเดินกลับเข้ามาในบาร์ด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม อาลิ่วรีบตรงเข้ามาหา ลูกน้องของเขาทำงานรวดเร็วเสมอ
“เด็กหนุ่มคนนั้นชื่อจื่อเทา แซ่หวง อายุ20ปีและที่สำคัญเขาเป็นลูกชายโทนของหวงเล่ย หัวหน้าแก๊ง
ไวท์สวอนที่หากินอยู่ทางฝั่งตะวันออกของเมืองครับนาย”
อี้ฟานอ้าปากค้างตาเบิกกว้าง เมื่ออยู่ๆ สมันตัวน้อยก็เดินมาเป็นเหยื่อมังกรอย่างเขาอย่างที่ไม่ต้องออกแรง
ล่าเหยื่อ
21 ปีที่แล้ว...
“ฮัก..ฮัก... ตะ..ตรงนั้น แรงหน่อย..อ๊า...”
เสียงคร่ำครวญเหมือนจะขาดใจปะปนกับเสียงหอบกระเส่าทำให้อี้ฟานในวัยเพิ่งแตกพานถึงกับตาเบิก
โพลงเมื่อค่อยๆ โผล่หัวขึ้นไปมองที่ช่องหน้าต่าง
หัวใจของเขาเต้นตึกตักเมื่อเห็นภาพภายในห้องอันร้อนระอุผิดกับอากาศที่หนาวเย็น ภาพที่คนสองคน
กอดรัดฟัดเหวี่ยง ภาพที่คนสองคนบรรจงแลกลิ้น ภาพที่ใครบางคนจับขาใครอีกคนให้อ้ากว้างแล้ว
สอดแทรกตัวเองเติมเข้าไปในช่องทางก่อนที่จะขยับตัวเร็วรี่ จนอีกฝ่ายบิดเร่าร่างกายตอบรับ
สิ่งแปลกใหม่เหล่านี้มันทำให้เลือดในกายของวัยรุ่นอายุ 15หยกๆ อย่างเขาเดือดพล่าน ความต้องการทาง
เพศพุ่งพรวดโดยไม่รู้ตัว แก่นกายของเขาพองตัวขึ้นมาเบียดดันกางเกงผ้าแพรให้โป่งตึงอย่างเห็นได้ชัด
แล้วยิ่งร่างที่นอนครวญครางอยู่ใต้ร่างสูงใหญ่กำยำนั่นคือพี่ชายของเขา อี้ชิง ผู้แสนดี พี่ชายที่มักจะยกมือ
ลูบหัวของเขาเป็นประจำ พี่ชายที่มีเรือนร่างบอบบาง ใบหน้าสะสวยยิ่งกว่าสตรีที่เขาเฝ้าบูชามาตั้งแต่เด็ก
มันยิ่งทำให้อกของเขากระเพื่อมไปด้วยความต้องการจนต้องลดตัวลงมานั่งกับพื้น พิงหลังเข้ากับกำแพง
บ้าน ใช้หูฟังเสียงที่เกิดขึ้นภายในห้อง พลางใช้มือคว้าแก่นกายตัวเองที่พองตัวใหญ่โตเกินขนาดจากคนใน
วัยเดียวกัน แล้วชักรูดตัวเองตามเสียงกระเส่าของพี่ชาย
“นาย อย่าทำอย่างนี้ ผมอยากปลดปล่อย”
เสียงอี้ชิงเอ่ยห้ามอย่างตกใจเมื่ออีกฝ่ายใช้มือบีบท่อนเนื้อของเขาไว้ไม่ให้หลั่งออกมา ใบหน้างดงามแดง
เป็นริ้วเมื่อต้องอัดอั้นอยู่ภายใน ในขณะที่อีกฝ่ายหัวเราะลั่นอย่างชอบใจพลางเอื้อมมืออีกข้างไปบีบปลาย
คางงามจนหน้าเหยเก
“เป็นแค่เครื่องบรรณาการจะมาเสร็จก่อนเจ้านายได้ไง อี้ชิง มันต้องรอให้ฉันเสร็จก่อนหลายๆ รอบสิวะ”
ว่าแล้วคนเป็นเจ้านายก็เคลื่อนไหวตัวเร็วรี่ ก่อนที่จะดึงแท่งเนื้อของตนออกมาทางช่องทางเบื้องล่างของ
อี้ชิงแล้วเลื่อนตัวให้มาตรงช่องปาก ปล่อยน้ำคาวฉีดอัดเข้าไปในปากสวยจนอี้ชิงแทบอาเจียนออกมา
“นาย กรุณาอี้ชิงเถอะ อย่าให้อี้ชิงทรมานเลย”
พี่ชายของอี้ฟานแทบจะยกมือขอร้องเมื่อร่างกายทรมานเหลือที่จะกล่าว คนที่ถูกเรียกว่าเป็นนายเงยหน้า
หัวเราะลั่นแล้วจึงเสียบแท่งเนื้อเข้าไปในร่างอี้ชิงอีกครั้ง
“โอ..นาย ตรงนั้น นาย..ได้โปรด”
อี้ชิงกัดริมฝีปากเมื่อกล้ามเนื้อบีบตัวไปหมด คนเป็นนายเอื้อมมือใหญ่มากดที่คอระหงแล้วตะคอกใส่ ทั้งที่
ยังขยับเนื้อตัวเร็วรี่
“บอกมาอี้ชิง ว่าแกรักใคร”
อี้ชิงที่ใบหน้าเผือดลงเพราะกำลังขาดอากาศจะหายใจ รีบเอ่ยด้วยเสียงตะกุกตะกัก
“อี้ชิงรักนาย นายหวงเล่ยของอี้ชิง ชีวิตนี้อี้ชิงมีนายคนเดียว”
“โอย สะใจโว้ย”
หวงเล่ยตะโกนลั่น ในขณะที่สะโพกรัวเร็วอย่างรุนแรงอยู่ภายในร่างกายบอบบางจนกระทั่งอี้ชิงกระตุกและ
หลั่งออกมา
พร้อมกันกับที่แท่งเนื้อร้อนของหนุ่มวัย 15 ที่อยู่ภายนอกก็พุ่งน้ำเมือกพรวดออกมา ในขณะที่อีกมือยกขึ้น
ปิดปากตัวเองเพื่อไม่ให้เสียงครางเล็ดลอดออกไป
----------------- TBC ------------------------
โพลล์
หัวข้อ: << X-Theme the series เรื่องนี้มีไว้ X >> (อ่าน 414569 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก