หัวข้อ: << X-Theme the series เรื่องนี้มีไว้ X >>

[little_munoi]

โอ้โห เบิ้องหลังนี่ท่าทางจะมีเค้าแห่งน้ำตา

[liza sarin]

 

[yuyie]

หุหุ 

[monaligo]

บวกลบอายุ..........หวายยยยยอี้ฟานแก่อะ55555
แซบเวอร์&ร้อนแรงตั้งแต่ตอนแรกอย่างนี้ เราไม่ติดตามคงพลาดแน่ๆ
รออ่านตอนต่อไปจ้าาาาา

[IsDeer]

  แค้นด้วยเลือดจริงๆ

[Teddysdeath]

  ฟินน

[SuSaya]

พี่ชายเสร็จคนพ่อ
แต่คนลูกจะเสร็จน้องชายสินะ
20-36 อายุห่างกันกว่าคู่ที่แล้วอีก

[~ ฤดูใบไม้ผลิ ~]

คู่อี้ชิงอย่างร้อนแรง
รอคู่หลักร้อนแรงบ้าง ^^

[Belove]

                              องศาเดือด

                               บทที่ 2


ครอบครัวของอี้ฟานเหลือกันอยู่แค่สามคนในตอนนั้น คือบิดาผู้แสนเคร่งขรึมเจ้าของเขียงหมูใหญ่ในตลาด

และพี่ชายคนโตของเขาคือ อี้ชิง

มารดาจากไปแล้วตั้งแต่เขาอยู่ได้เพียงสิบขวบ อี้ชิงพี่ชายที่แก่กว่าเขาเพียงแค่สามปีต้องรับหน้าที่ทำงาน

บ้านและดูแลน้องชายแทนมารดาตั้งแต่เพิ่งเติบโตย่างเข้าวัยรุ่น ทำให้คนเป็นพี่ออกจะอ้อนแอ้นและ

บอบบางน่าทะนุถนอมราวกับมารดาที่จากไป อาจเป็นเพราะเหตุนี้ที่ทำให้อี้ฟานรักพี่ชายของเขามาก

เหมือนจะยึดอี้ชิงไว้เป็นหลักหาความอบอุ่น บ่อยครั้งเมื่ออี้ฟานถูกผู้เป็นบิดาดุ เขาก็จะวิ่งไปซบอกอี้ชิงแล้ว

ร้องไห้อี้ฟานก็จะได้รับรอยยิ้มอ่อนหวานและมือบางลูบผมปลอบโยนให้หายเศร้าโศกทุกครั้ง

จนกระทั่งความรักของเขาถูกแย่งชิงไปจากผู้ชายตัวใหญ่ที่ชื่อหวงเล่ย ผู้ชายที่อี้ชิงเรียกว่านาย ผู้ชายที่พ่อ

ของเขายังต้องยอมหลีกทางให้เดินเข้ามาในบ้าน ก้มหน้าซ่อนน้ำตาเมื่อผู้ชายคนนั้นเข้ามาทำอะไรสักอย่าง

กับร่างกายของอี้ชิงที่อี้ฟานเองก็ไม่เข้าใจในครั้งแรกๆ เมื่อหวงเล่ยกลับไปเขาเห็นอี้ชิงโผลเผลจากเตียงนอน

ด้วยท่าทีอ่อนแรงพร้อมด้วยน้ำตานองหน้า

หลังจากนั้นเหมือนครอบครัวของเขาจะมีฐานะความเป็นอยู่ที่ดีขึ้น บ้านหลังเล็กที่เคยอาศัยก็ได้รับการ

สร้างใหม่ให้สะดวกสบาย อี้ชิงมีห้องส่วนตัวใหญ่โตที่จะรอการมาเยือนของหวงเล่ย และกลับกลายเป็นว่า

ในระยะหลัง พี่ชายของอี้ฟานเป็นฝ่ายใจจดใจจ่อรอให้หวงเล่ยมาเยือน หากช่วงไหนที่หวงเล่ยหายไปนานๆ

พี่ชายของเขาก็จะนั่งขดตัวอยู่ในเก้าอี้โยกตัวใหญ่ริมหน้าต่างของห้องเพื่อเฝ้ามองทางเดินหน้าบ้าน เพื่อ

เฝ้ารอ “นายหวงเล่ย”

อี้ฟานนับเวลาดูแล้ว หวงเล่ยได้ก้าวเข้ามาครอบครองเรือนร่างและหัวใจของอี้ชิงเกือบสองปี ตั้งแต่อี้ชิงอายุ

16 ปี จนตอนนี้พี่ชายของเขาอายุ 18 แล้ว ทั้งรูปร่างและหน้าตายิ่งสะสวยงดงามเกินกว่าหญิงสาวใน

หมู่บ้านเสียด้วยซ้ำ อี้ฟานคงจะภูมิใจในตัวอี้ชิงมากกว่านี้ ถ้าไม่ติดตรงดวงตาดั่งเนื้อทรายที่แสนเศร้าสร้อย

เหมือนอย่างในตอนนี้ที่ร่างบอบบางซุกตัวอยู่ตรงมุมโปรด เหมือนสุนัขที่จงรักและรอคอยผู้เป็นนายมัน

อี้ฟานในวัย15ปีเรียกว่าเป็นหนุ่มเกือบจะเต็มตัวแล้วก็ได้ เพราะเขาเป็นคนใช้แรงงานต้องช่วยงานพ่อของเขาที่

เขียงหมูในทุกเช้า กล้ามแขนขึ้นเป็นวงตลอดจนถึงลำตัวที่มีลอนกล้ามงดงามรวมถึงหน้าตาหล่อเหลาที่

หญิงสาวในหมู่บ้านไม่มีใครที่ไม่ชายตามอง แต่อี้ฟานกลับไม่ยอมมองใครตอบในเมื่อสายตาของเขามีแค่

อี้ชิงเท่านั้น และในตอนนี้อี้ฟานเข้าใจดีแล้วว่า สิ่งที่หวงเล่ยกระทำกับอี้ชิงมันคืออะไร

อี้ฟานยืนอยู่ที่ประตูทางเข้าห้อง เขาทอดสายตามองอี้ชิงด้วยความสะท้อนใจ พี่ชายของเขากำลังนั่งตัวงอ

ใช้มือลูบไล้ท่อนแขนก่อนที่จะกอดตัวเองไว้แน่น ดวงตาเรียวหวานฉ่ำเยิ้มไปด้วยแรงปรารถนาปะปนกับ

น้ำตาที่รื้นอยู่ในหน่วยตา

อี้ฟานรู้... รู้ได้ด้วยธรรมชาติและความผูกพัน อี้ชิงกำลังต่อสู้กับความต้องการของร่างกายที่ปะทุขึ้นมา เขา

กำลังกดมันไว้ด้วยความละอายใจ

“อะ..อาฟาน”

อี้ชิงชะงักดวงตาไหววูบเมื่อเห็นร่างสูงของน้องชายยืนอยู่ที่ทางเข้า จมูกได้รูปสูดหายใจยาวลึกเพื่อหักห้าม

ความรู้สึกที่กำลังพลุ่งพล่านอยู่ในตอนนี้ ยิ่งเมื่ออี้ฟานเดินมาใกล้และทรุดตัวลงคุกเข่ากับพื้นอยู่ต่อหน้า

เขายิ่งต้องเบนสายตาหนีด้วยความอับอาย

“ทำไมต้องรอเขา ทำไมต้องยินยอมล่ะเฮีย ในเมื่อผู้ชายคนนั้นทำร้ายเฮียทั้งร่างกายและจิตใจ”

อี้ชิงหน้าสลดเมื่ออี้ฟานดึงมือเรียวของเขาไปแนบกับแก้มเย็น มือบางอีกข้างจึงยกไปวางไว้บนศีรษะได้รูป

ของน้องชายแล้วลูบเบาๆ

“อาฟาน ถ้าวันไหนที่น้องรู้จักความรัก น้องจะเข้าใจพี่”

อี้ฟานเงยหน้าที่เต็มไปด้วยประโยคคำถามขึ้นสบตาพี่ชายและกัดฟันเอ่ยเสียงกร้าว

“เฮียรักมัน ทั้งที่มันข่มขืนเฮียเมื่อครั้งแรก แถมยังทำร้ายร่างกายเฮียสารพัดตลอดสองปีที่ผ่านมา

แต่เฮียก็ยังรักมัน”

เสียงถอนหายใจยาวเกิดขึ้นกับใบหน้างาม

“นายก็ไม่ได้ร้ายกับพี่ในทุกครั้งหรอกอาฟาน เอาเถอะ...สักวันเมื่ออาฟานโตขึ้นก็จะเข้าใจ”

“จะต้องให้ผมโตถึงเมื่อไหร่เฮีย ทุกวันนี้ผมก็เข้าใจความทรมานของเฮียจนอยากจะไปขย้ำมันด้วยมือของ

ผมแล้ว”

อี้ฟานกดเสียงเค้นต่ำผ่านฟันที่กัดกันจนสันกรามเด่นเป็นทาง เขายกมือกร้านงานหนักไปวางแนบใบหน้า

นวลของพี่ชายแล้วโน้มมันลงมา

“มันไม่เคยนึกถึงจิตใจของเฮีย แม้แต่ตอนนี้ที่เฮียกำลังต้องการมัน มันก็ยังไม่มา”

“อาฟาน!”

อิ้ชิงอุทานอย่างตกใจ หน้าขาวจัดแดงก่ำเม้มปากแน่นกับคำพูดของน้องชาย

ดวงตาดุกร้าวลดแสงลงเมื่อเห็นกิริยาของพี่ชายที่เขาทั้งรักและเห็นใจ อี้ฟานโน้มตัวไปกอดซุกหัวเข้ากับอก

ของอี้ชิงเหมือนตอนยังเด็ก

“ให้ผมช่วยเฮียนะ ผมโตพอแล้วเป็นผู้ใหญ่แล้ว ผมอยากให้เฮียมีความสุข”

“อาฟาน อย่า...อ๊ะ!”

อี้ชิงห้ามไม่ทันเมื่ออยู่ๆ อี้ฟานก็ก้มหน้าลงซุกไปที่ระหว่างขาของเขา มิใยที่มือน้อยๆ จะผลักไสแต่อี้ฟานที่

แสนดื้อรั้นก็ยังไม่ยอมเงยหน้า แถมยังใช้ปลายลิ้นแตะต้องไปที่แก่นกายแม้จะผ่านผ้าแพรเนื้อดีแต่อี้ชิง

ก็ถึงกับสะดุ้งทั้งกายและใจ

ปมกางเกงถูกดึงให้หลุดออก แก่นกายงามสีสวยอวดกายชูชันอยู่ต่อหน้า อี้ฟานตะลึงลานมองอยู่อึดใจ

มือหยาบจึงได้คว้ามันอยู่ในมืออย่างทะนุถนอม รั้งหนังหุ้มปลายให้เปิดออกแล้วจึงแตะปลายลิ้นร้อนลงเป็น

การทักทาย

“อาฟาน มะ..มันมากไปแล้ว”

อี้ชิงร้องเสียงหลงเหยียดกายไปกับพนักเก้าอี้ ดวงตาเบิกกว้างเมื่อน้องชายเริ่มใช้ปลายลิ้นโลมไล้ไปทั่วแท่ง

เนื้อ ความเสียวซ่านแล่นวูบไปทั่วท้องน้อย ร่างบางเกร็งจนปวดไปทั้งตัวเมื่ออี้ฟานเริ่มครอบครองทั้งหมด

ด้วยการครอบปากเม้มลงไปทีละน้อย

“อาฟาน ...เฮีย อื้อออ...”

อี้ชิงปฏิเสธไม่ได้ว่าแรงขับตามธรรมชาติกำลังพุ่งทะยานเสียดฟ้า มือบางสอดเข้าไปในกลุ่มผมดกดำ

ยุ่งเหยิงของอี้ฟานกดบังคับให้น้องชายกลืนกินของเขาเข้าไปจนหมด ยิ่งปลายแท่งร้อนกระแทกกับลำคอ

ภายใน ถูไถอยู่กับปลายลิ้นชื้น เขาก็ยิ่งปวดร้าวร่างกายจนต้องเผลอครางออกมา น้ำตาอุ่นไหลออกมาจาก

หางตาเมื่อร่างกายกำลังตอบรับการกระทำของอี้ฟานผิดกับมโนสำนึกที่เขารู้ว่ามันไม่ควร

...ใช่...

อี้ฟานรู้ว่ามันไม่ควร แต่ใครเล่าจะทนเห็นพี่ชายที่แสนดีทนทุกข์ทรมานได้ อี้ฟานจะทำทุกอย่างด้วยความรัก

ความสงสารที่เขามีต่อคนตรงหน้าให้พี่ชายมีความสุข  ดวงตาคมร้อนผ่าวในขณะที่เขาเม้มรูดริมฝีปาก

ขึ้นมาและกดมันลงไปอีกครั้งและอีกครั้ง...

น้ำตาลูกผู้ชายหยดลงแตะต้องรอบท้องน้อยนวลเนียนจนได้ ไม่ผิดกับคนเป็นพี่ที่กัดปากจนแทบแตกน้ำตา

นองหน้าก่อนที่จะอ้าปากหายใจหอบ ท้องน้อยจะกระตุกถี่ๆ แล้วฉีดน้ำเมือกขาวขุ่นอยู่ในปากอี้ฟาน

ดวงตางามเบิกกว้างมองเพดาน ปล่อยให้อี้ฟานดูดกลืนผลผลิตของเขาลงคอจนแทบไม่มีเหลือ



ปัง!!!


ร่างของคนสองคนที่ยังเกี่ยวพันกันสะดุ้งอย่างพร้อมเพรียงเมื่อได้ยินเสียงทุบประตูลั่น อี้ชิงหันขวับไปมอง

หน้างามซีดเผือดไร้สีเลือด พึมพำอยู่ในลำคอราวกับหมดสติสัมปขัญญะ

“นะ..นาย!”

แค่เสี้ยววินาทีหวงเล่ยก้าวพรวดเข้ามาพร้อมใบหน้าถมึงทึงเข้ามาดึงให้อี้ฟานแยกออกมาจากอี้ชิง ร่างสูง

ใหญ่เต็มที่ในวัยหนุ่มกระชากคอเสื้อของอี้ฟานจนลอยติดมือขึ้นมา ก่อนที่เขาจะประเคนหมัดเข้าครึ่งปาก

ครึ่งจมูกของหนุ่มน้อยจนกระเด็นไปติดผนังแล้วร่วงไปกองอยู่กับพื้น

“กรี๊ด...นาย อย่า..อย่าทำอี้ฟาน”

อี้ชิงผวาจากเก้าอี้ตัวเก่งมากอดขาหวงเล่ย ร้องไห้สะอึกสะอื้นด้วยความเป็นห่วงน้องชาย อี้ฟานสะบัดหน้า

ไล่ความมึนงง จมูกโด่งมีเลือดไหลรินออกมาแต่เขาก็ไม่ได้สนใจ พยายามจะดันตัวลุกขึ้นเพื่อไปช่วยพี่ชาย

แต่แล้วแขนทั้งสองข้างก็ถูกจับยึดไว้ด้วยลูกน้องสองคนของหวงเล่ยที่ตามเข้ามาในห้อง

“ปล่อยกู”

อี้ฟานพยายามจะดิ้นให้หลุดเมื่อเห็นหวงเล่ยกระชากอี้ชิงจนตัวลอยแล้วเหวี่ยงไปบนที่นอนกลางห้อง

ก่อนที่เขาจะตามเข้าไปสะบัดหลังมือใส่จนหน้างามพลิกไปตามแรงตบ

“ไอ้สัส ปล่อยพี่กูนะ”

ไม่ว่าจะดิ้นอย่างไรอี้ฟานก็ไม่สามารถหลุดมาจากคนที่แข็งแกร่งกว่าได้ น้ำตาเขาไหลอย่างไม่อายเมื่อเห็น

อี้ชิงถูกหวงเล่ยขึ้นคร่อมทับร่างพลางใช้มือบีบคางอย่างแรง

“ร่าน แพศยา”

หวงเล่ยตะโกนใส่หน้า ดวงตาคุโชนราวกับจะเผาไหม้อีกฝ่ายให้เป็นเถ้าถ่าน

“ทั้งที่กูประเคนให้มึงทุกอย่างทั้งบ้านทั้งเงิน มาเอากับมึงบ่อยกว่าคนอื่น มึงยังร่านแม้กระทั่งกับน้องตัวเอง

ก็ไม่เว้น  สารเลว”

“นาย..อี้ชิงผิดไปแล้ว ยกโทษให้อี้ชิงเถิด”

เสียงคร่ำครวญราวกับจะขาดใจดังขาดช่วงเมื่อมือใหญ่กดไปรอบลำคอจนหายใจแทบไม่ออก อี้ชิงดิ้นรน

อ้าปากงับอากาศราวกับจะขาดใจ มือน้อยพยายามแกะมือของอีกฝ่ายออกจากคอแต่ไม่เป็นผล ซ้ำอีกฝ่าย

ยังผลักจนหน้าหงายติดที่นอน

“กูไม่เชื่อ เห็นอยู่ตำตาขนาดนี้ นี่ถ้ากูไม่มามึงคงลากกันขึ้นเตียง อ้าขาให้มันเสียบทับรอยกูใช่ไหมอี้ชิง”

มือใหญ่กระชากเสื้อผ้าของร่างบางจนขาดติดมือเหลือแต่เนื้อตัวเปล่าเปลือย ไม่สนใจว่าจะมีคนนอกอย่าง

อี้ฟานและลูกน้องตนที่ยังอยู่ในห้อง อี้ฟานตาเหลือกเขายิ่งดิ้นรนร้องโวยวายด่าทอลั่นแต่ก็ยังไม่สำเร็จ

ลูกน้องของหวงเล่ยจับยึดไว้อย่างแข็งแกร่งพลางหันหลังให้กับนายที่อยู่กลางห้องเพื่อกุมตัวเขา แต่เขาล่ะ...

เขาต้องทนมองภาพที่พี่ชายนอนตัวสั่นเป็นลูกนกบาดเจ็บอยู่ภายใต้ร่างใหญ่ที่กำลังปลดกางเกงตนเองลง

เผยให้เห็นแก่นกายใหญ่ที่ผงาดง้ำอยู่เหนือร่างบาง

“ที่กูทำให้มึง เอาใจมึงมันยังไม่สาแก่ใจในความร่านของมึงใช่ไหม วันนี้กูจะจัดชุดใหญ่ให้มึงเอง อี้ชิง”

“นายยย..อย่า..อ๊ากกกก”

อี้ชิงร้องลั่นเมื่ออยู่ๆ ขาสองข้างก็ถูกแยกออก หวงเล่ยดันร่างยักษ์เข้าไปในช่องทางบอบบางอย่างรุนแรง

และรวดเร็วโดยไม่สนว่าอี้ชิงจะเจ็บปวดจนดวงตาเบิกกว้าง หวงเล่ยเคลื่อนตัวเข้าออกด้วยโทสะ

“มึงมันชั่ว คนร่านอย่างมึงไม่มีอะไรจะเป็นการลงโทษที่เหมาะสมเท่าวิธีนี้แล้ว”

หวงเล่ยโน้มตัวไปกัดรอบลานนมอย่างไม่ปรานี เลือดไหลซิบทันทีที่เขาปล่อย แก่นกายงดงามที่อี้ฟานมี

โอกาสครอบครองเมื่อครู่ถูกคว้าไว้ในมือใหญ่ บีบลงไปจนอี้ชิงหน้าเขียว ในขณะที่สะโพกก็ยังไม่หยุด

เคลื่อนไหว อี้ฟานแทบขาดใจตายเมื่อเขาเห็นโลหิตไหลเป็นทางจากจุดนั้นลงเปรอะเปื้อนที่นอนจนเห็นเป็น

วงสีแดง

อี้ชิงอ่อนแรงลงเรื่อยๆ จากที่เคยดิ้นรนร่างบางนอนนิ่งเพราะสติเริ่มหลุดลอยด้วยความเจ็บปวด

ดวงตาคู่งามหรี่ปรือแทบปิด ปล่อยให้หวงเล่ยทรมานตามอำเภอใจ ก่อนที่เขาจะกระตุกท้องน้อยแรงๆ

หวงเล่ยดึงท่อนเนื้อตัวเองออกมาใช้มือบีบกรามอี้ชิงให้เปิดปากกว้างแล้วยัดท่อนเนื้อที่เปรอะเปื้อนคราบ

คาวลงไปกระแทกกระทั้นในช่องปาก จนสาแก่ใจ

“ไอ้สัตว์นรก”

อี้ฟานตะโกนด่าทั้งน้ำตา ร่างสูงหมดแรงดิ้นรน เขาก้มหน้าลงเพราะทนเห็นภาพเหล่านั้นไม่ไหวอีก

หนุ่มน้อยสะอื้นฮักเข่าแทบทรุด

“นะ นาย ยะ ยกโทษให้อี้ชิง...อี้ชิงรักนาย อี้ชิงเป็นของนาย”

ร่างบางที่บอบช้ำนอนนิ่งน้ำตาไหลอยู่บนเตียง พยายามยกมือไขว่คว้าอากาศ เมื่อหวงเล่ยลุกจากเตียงแล้ว

มองกลับมาด้วยสายตาเยาะหยัน เขาถ่มน้ำลายลงพื้นคว้าเสื้อผ้าขึ้นใส่ลวกๆ แล้วเดินจากไปอย่างไม่สนใจ

ใยดีอี้ชิงอีกต่อไป

อี้ฟานถูกลูกน้องของหวงเล่ยทุบลงตรงต้นคอจนเขาหมดสติไปชั่วขณะ เมื่อรู้สึกตัวอีกทีก็ไม่มีใครอยู่ในห้อง

อีกแล้ว นอกจากเขาและอี้ชิงที่นอนร้องไห้หายใจรวยริน อี้ฟานน้ำตาไหลพรากเขาฝืนพาตัวเองมาที่เตียง

นอน ยกร่างของอี้ชิงกอดไว้แนบอกแล้วร้องไห้ไปพร้อมกัน

เมื่อพ่อของเขากลับมาเห็นสภาพบุตรชายทั้งคู่ ดวงตาของผู้เป็นพ่อยิ่งเจ็บช้ำจนแดงก่ำ ไม่มีคำพูดแม้แต่คำ

เดียวนอกจากที่ชายวัยกลางคนจะช่วยปฐมพยาบาลลูกทั้งสองด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง

หวงเล่ยไม่ปรากฏตัวอีกเลยเป็นสัปดาห์ ร่างกายของอี้ชิงฟื้นตัวอย่างช้าๆ เพราะจิตใจที่บอบช้ำ อี้ฟาน

ภาวนาไม่ให้ไอ้สัตว์นรกนั่นมาอีก

“ไม่!!!”

แต่แล้ววันหนึ่งหนุ่มน้อยอี้ฟานก็ต้องตกใจเมื่อได้ยินเสียงกรีดร้องยาวนานจากภายในห้องของอี้ชิง เขารีบวิ่ง

เข้าไปดูก็เห็นร่างที่ยิ่งผอมจนเหลือแต่กระดูกซุกกายร้องไห้อยู่กับขอบหน้าต่างบนเก้าอี้ตัวเดิม พื้นห้อง

เกลื่อนไปด้วยกระดาษหนังสือพิมพ์ของวันนี้ อี้ฟานคว้ามันมาหาข้อความที่ทำให้พี่ชายของเขาต้องมีสภาพ

แบบนี้

“หัวหน้าคนใหม่ของแก๊งค์ไวท์สวอนจะเข้าพิธีแต่งงานกับเจ้าสาวที่มาจากตระกูลดังในวันพรุ่งนี้”





เสียงปะทัดดังกึกก้องไปทั่วเมืองเมื่อหัวหน้าแก๊งค์ซึ่งทรงอิทธิพลที่สุดในเขตนี้กำลังทำพิธีแต่งงานอยู่ในบ้าน

หลังใหญ่โต อี้ฟานกัดฟันยืนหน้าเครียดอยู่หน้าบ้านของตน ก่อนที่เขาจะตกใจเมื่อได้ยินเสียงเหมือน

บางอย่างล้มลงจากห้องของอี้ชิง เท้าเร็วเท่าความคิดอี้ฟานรีบวิ่งไปด้วยหัวใจที่หล่นหาย

อย่าให้เป็นอย่างที่คิดเลย

หนุ่มน้อยภาวนาเมื่อผลักประตูเข้าไป

อี้ชิงลอยกวัดแกว่งอยู่ในอากาศ เก้าอี้ตัวเก่งล้มลงอยู่ตรงปลายเท้า อี้ฟานมองขึ้นไปเห็นคอเรียวหักพับ

อยู่กับผ้าพันคอที่พับทบพันแน่นอยู่กับขื่อบ้าน

หัวใจของเขาสูญสลายลงทันที






หนุ่มน้อยเปลี่ยนไปนับตั้งแต่วันนั้น เขาผันตัวเองเข้าสู่วงการมาเฟีย และตั้งปณิธานไว้ว่าต้องมีสักวันหนึ่ง

ที่เขาจะยิ่งใหญ่เหนือกว่าใครทั้งปวง แล้วเขาจะชำระแค้นแทนอี้ชิง พี่ชายที่เขารักสุดหัวใจ

มุมปากยิ้มหยันดวงตากร้าวเบิกกว้าง

“อาลิ่ว”

อี้ฟานเอ่ยปาก เสียงเบาแต่หนักแน่น ลูกน้องคนสนิทก้าวเข้ามาใกล้น้อมรับคำสั่ง

“สั่งให้คนในแก็งค์ของเรา ทำทุกวิถีทางให้แก็งไวท์สวอนหมดอิทธิพล และยอมพ่ายต่อแบล็คดาร์ก้อน

หวงเล่ยจะต้องยอมศิโรราบและคลานเข้ามาขอความกรุณาจาก “คริส” หัวหน้าที่ไม่เคยเปิดเผยหน้าตา

ของแบล็คดราก้อน  แก็งค์ที่กำลังแผ่อิทธิพลไปทั่วประเทศในตอนนี้”

เวลานั้นมาถึงแล้ว...






------------------------------------ TBC -------------------------------------


เรื่องนี้อาจจะยาวสักหน่อย อย่าเพิ่งเบื่อกันก่อนนะคะ

ขอกำลังใจจากนักอ่านเป็นความคิดเห็นสักคนละโพสน้า..

รักคนอ่าน คริคริ


 

[monaligo]

มันใช่!!!!!!เม้นท์ไม่ออกบอกไม่ถูก
บอกได้แค่ว่าชอบบบบบบบบบบบบบบ
ปล.รอชมการแก้แค้นของหัวหน้าแก็งค์จ้าาาา

[IsDeer]

Incest ทำเรื่องสินะ

แต่เรื่องนี้มันเริ่มจากอิพระเอกไม่ใช่เรอะ 
ทำไมมันไม่โทษตัวเอง 

[TanyaPuech]

จะว่าไปต้นเหตุมาจากอี้ฟานทั้งนั้นนะ

[Ra poo]

ทำไมรู้สึกอยากให้อี้ฟานโดนกด อุ่ย 

[mapreaw]

เศร้าจัง อี้ชิงกับอี้ฟานน่าสงสารจิงๆ

[Maytbb]

ต้นเหตุทั้งหมดมันเกิดจากอี้ฟานไม่ใช่อ่อ?    แต่นายก็ใจร้อนหึงโหดเกินไป หรือเป็นเพราะอี้ชิงที่อ่อนแอเกินไปจนไม่สามารถมีชีวิตอยู่ต่อไปได้

[Zelsy]

บราค่อนนี่หว่า

[BeeRY]

มันมาก ชอบสุดๆ

[Lonelyนู๋โรนลี่]

เหยย ชีวิตดราม่าาาา
พ่อของเคะ(ลืมชื่อฮ่า) ช่างโหดร้าย แย่ที่สุดเลย
อี้ฟานแก้แค้นให้สาสมใจเลย เชียร์ๆ

[poppycake]

คิดได๊!!!!!! เชื่อเรย
ช่วยพี่ด้วยการ...อ่ะนะ =_=

[pachth]

เหตุเกิดจากพระเอกล่ะสิ

[yuyie]

 

[วัวพันปี]

คริสรักพี่ตัวเองสินะ
สงสารนายเอกง่ะ

[~ ฤดูใบไม้ผลิ ~]

               นี่สินะจุดเริ่มต้น
                 สงสารอี้ชิงจัง
 
 

[buathongfin]

บักเล่ย บักซาดซั่ววววว เลว ชิงๆเมียตู งือออ อู๋ฟานหวังว่าเฮียจะใจอ่อนกับอาเทานะเว้ย 

[SuSaya]

ท่าจะดราม่าหนัก แต่สมควรแค้นขนาดนี้

[butter.juliet]

ชื่อนี่มันนนนน คนเขียนเป็น อซฟ.เหรอคะ -0-

[Belove]

                           องศาเดือด

                            บทที่ 3


หวงเล่ยในวัยช่วงอายุ40กว่า ช่างดูแตกต่างจากเมื่อยี่สิบปีที่แล้วนักเมื่อเขาขาดการดูแลตัวเอง

ปล่อยใจไปกับอบายมุขจนแก๊งของเขาตกต่ำลงเรื่อยๆ บรรดาลูกน้องเริ่มหนีไปสังกัดกลุ่มอื่นจนเหลือ

อยู่เพียงไม่กี่คน จึงไม่เป็นที่แปลกใจที่เขาต้องยอมอ่อนข้อให้กับแก๊งค์ใหม่ที่กำลังพุ่งทะยานขึ้นสู่อำนาจ

ภายในเวลาไม่ถึงสองเดือน แก๊งแบลคดราก้อนก็เข้ามามีอิทธิพลอยู่ในเขตที่เขาครอบครองอยู่ และคุกคาม

จนหวงเล่ยไม่มีปัญญาต่อสู้ มันทำให้เขาไม่มีทางเลือกต้องยอมศิโรราบ ในวันนี้เขาจึงต้องเดินทางเข้ามา

อยู่ในห้องโถงลับที่ตั้งของสาขาแบลคดราก้อนเพื่อเจรจาต่อรองกับ “นาย” ที่ยังไม่มีใครเคยเห็นหน้า

ว่ากันว่า “นาย” ของแบลคดราก้อน เป็นคนหนุ่มที่เก่งกาจ ดุดัน แต่เขาปิดบังรูปร่างหน้าตาและใช้นามแฝง

ว่า “คริส”

ในขณะนี้ หวงเล่ยกำลังยืนกระสับกระส่ายอยู่กลางห้องโถงที่มีไฟมืดสลัว รอบข้างเป็นเก้าอี้ตัวใหญ่ตั้งไว้

เรียงเป็นระเบียบอยู่รอบห้อง เบื้องหน้าของเขาเป็นพื้นที่ยกสูง ปรากฏเก้าอี้ตัวใหญ่สุดประดับประดาขอบ

เก้าอี้เป็นมังกรเชิดหน้าดวงตาวาววับซึ่งเขาก็รู้ดีว่ามันเป็นเก้าอี้สำหรับประมุขเท่านั้น แต่อย่าหวังว่าจะได้

เห็นหน้าคนที่ได้นั่งอยู่บนเก้าอี้เมื่อมีม่านบางๆกั้นเป็นฉากบังตาอยู่ในความมืด

หวงเล่ยรออยู่ไม่นานเสียงพูดคุยก็เริ่มดังขึ้นเมื่อเหล่าผู้คุมกฎต่างพากันก้าวเข้ามานั่งประจำตำแหน่ง

และทุกคนพุ่งความสนใจมาทางเขาที่ยืนอยู่กลางห้องแต่เพียงผู้เดียว

ไม่นานนักบรรยากาศก็เข้าสู่ความเงียบ หวงเล่ยใจสั่นด้วยความตื่นเต้นเมื่อเขาเห็นชายรูปร่างสูง

เดินเข้ามาจากประตูด้านข้าง ประตูที่ผู้เป็น “นาย” เท่านั้นจึงจะมีสิทธิ์ ก่อนที่ร่างสูงจะเดินก้าวขึ้นสู่เก้าอี้

ประมุข เสียงทำความเคารพดังจากผู้คุมกฎอื้ออึง

เสียงคนสนิทรายงานเรื่องแก๊งไวท์สวอนของเขาที่ยอมสามิภักดิ์ หวงเล่ยจำต้องยืนนิ่งกัดฟันทน สายตา

เพ่งมองไปทางร่างที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวใหญ่ ใช้ข้อศอกเท้าที่พักแขนไขว่ห้างฟังอย่างสงบ เงามืดทอดตัวลง

ปิดบังตำแหน่งใบหน้านั้นพอดิบพอดีจนแม้หวงเล่ยจะจ้องมองก็ยังไม่เห็นหน้าตาของ “คริส” อยู่ดี

“กระผม หวงเล่ย หัวหน้าไวท์สวอนขอกล่าวยินยอมสามิภักดิ์กับนาย”

หวงเล่ยยกมือขึ้นคำนับพลางกล่าวอย่างขื่นขมที่ไวท์สวอนต้องมาจบสิ้นลงในรุ่นของเขา ความเจ็บปวดยัง

ไม่สิ้นสุดเมื่อเขาได้ยินเสียงหัวเราะหยันเบาๆ ก่อนที่ร่างสูงเบื้องหลังม่านจะขยับตัวลุกขึ้นยืนสง่า

ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง

ดวงตาคมทอดมองคนที่อยู่ห่างออกไปเบื้องหน้า หวงเล่ยในวันนี้ช่างดูทรุดโทรมผิดกับชายหนุ่มหน้าตาหล่อ

เหลาในอดีต ชายผู้เคยเดินผึ่งผายมีอำนาจเหนือผู้คน แต่บัดนี้ต้องยอมสยบอยู่ใต้ฝ่าเท้าของเขา

“มีสิ่งยืนยันว่าคุณจะจงรักภักดีต่อเราหรือไม่”

เสียงเย็นเยียบดังขึ้นสกดความเงียบงันไปทั่วห้อง แม้แต่เพียงเข็มเล่มหนึ่งที่ตกพื้นยังอาจจะได้ยินกันทั่ว

“นายต้องการอะไรจากกระผม”

ภาพแห่งความหลังผุดขึ้นในความทรงจำอีกครั้ง เมื่อยี่สิบกว่าปีก่อนที่พ่อของอี้ฟานเป็นผู้นำต่อต้านการเก็บ

ค่าคุ้มครอง ในวันหนึ่งที่เหล่าชายฉกรรจ์บุกเข้ามาถึงในบ้านหลังเล็กของครอบครัวยามวิกาลและรุมทำร้าย

ผู้เป็นบิดา อี้ฟานในวัยเด็กมิหาญกล้าต่อกร จนกระทั่งพ่อของเขาต้องยินยอมนั่งคุกเข่าโดยมีบุตรชายทั้ง

สองนั่งเคียงข้าง

หวงเล่ยในวัยหนุ่มก้าวเข้ามาในบ้านหลังเล็ก กล่าวบริภาษพ่อของเขาที่กล้าแข็งข้อ  พ่อของเขาที่บาดเจ็บ

แทบล้มต้องกัดฟันทนถูกเหยียบย่ำด้วยวาจา ก่อนที่หวงเล่ยจะเดินเข้ามาใกล้และชะงักงันเมื่อเห็นอี้ชิงผู้

เป็นบุตรคนโต

“ขอค่าตอบแทนที่แกกล้าขัดขวางงานของฉันหน่อยเถอะวะ”

เขาก้าวไปใกล้ใช้มือบีบคางอี้ชิงที่นั่งตัวสั่นน้ำตาไหลพราก

“แกต้องตอบแทนฉันด้วยของบรรณาการ”

“ต้องการอะไร”

พ่อของเขาถามเสียงสั่น ใจหายวาบเมื่อเห็นท่าทีของอันธพาล

“หึ ลูกของแกต้องเป็นของฉัน”

ไม่ทันขาดคำอี้ฟานก็ใจหายวาบเมื่อได้ยินเสียงร้องด้วยความตกใจจากอี้ชิงที่ถูกกระชากร่างบางจนติดมือ

ของหวงเล่ยเข้าไปในห้องนอนเล็กๆ ของบ้านเขา อี้ฟานได้ยินเสียงสะอื้นอย่างเจ็บช้ำของบิดาที่ช่วยเหลือ

ลูกไม่ได้ บิดาที่พยายามยกมือปิดหูของเขาไว้ไม่ให้ได้ยินเสียงคร่ำครวญร้องขอความช่วยเหลือจากอี้ชิง อยู่

ท่ามกลางผู้ชายร่างโตที่ล้อมรอบเขาและพ่อ แต่เขาก็ยังได้ยินและจดจำเสียงที่น่าสงสารของอี้ชิงได้จนถึง

วินาทีนี้

น้ำเสียงเย็นชาดังขึ้นท่ามกลางความเงียบงัน

“ของบรรณาการจากคุณ”

หวงเล่ยกลืนน้ำลายลงคอ

“ต้องการอะไร”

ริมฝีปากหยักยกยิ้มอยู่ในแสงสลัว ก่อนจะกล่าวออกไปให้หวงเล่ยอ้าปากค้างด้วยความคาดไม่ถึง

“หวงจื่อเทา ลูกชายของคุณ”





สติลางเลือนค่อยคืนกลับมา หนุ่มน้อยวัยยี่สิบสะบัดหัวไล่ความมึนงงดึงความทรงจำสุดท้ายกลับคืนมา

ร่างสูงผอมบางกำลังเดินเล่นอยู่ในห้างสรรพสินค้าจนนึกเบื่อ เขาเดินกลับไปที่รถยนต์บนชั้นจอดรถ ในขณะ

ที่กำลังเปิดประตูเตรียมก้าวเข้าไปก็รู้สึกถึงแรงล็อคที่รอบคอก่อนที่จะมีผ้าชื้นมาปิดอยู่ที่ครึ่งปากครึ่งจมูก

เขาพยายามกลั้นหายใจเพราะรู้ได้ถึงสิ่งผิดปกติ แต่ก็ไม่สามารถกลั้นหายใจได้นานนักและเมื่ออดทนถึง

ที่สุดเขาก็ต้องสำลักและสูดกลิ่นฉุนของมันเข้าไปจนได้

ชั่วพริบตาสติก็ค่อยๆ หายไปความมืดมนเข้ามาครอบครองจนการรับรู้จบสิ้นในตอนนั้น ก่อนที่เขาจะตื่น

ขึ้นมาในตอนนี้

พยายามเปิดเปลือกตาขึ้นมาจนแน่ใจว่าลืมตาได้แล้ว แต่ก็ยังพบกับความมืดจึงได้รู้ว่าตัวเองถูกปิดตาไว้

หวงจื่อเทาสบถลั่นพลางขยับเนื้อตัวเพื่อจะลุกขึ้นมา

“เฮ้ย! อะไรวะ”

พยายามอีกครั้งที่จะลุกจากท่านอน แต่เขาก็ต้องตกใจเมื่อไม่สามารถทำอย่างที่ใจต้องการได้ เพราะ

นอกจากจะถูกปิดตาไว้ แขนขาก็ยังถูกมัดอีกด้วย จื่อเทาลองดึงทั้งแขนทั้งขา ก่อนที่ความกลัวจะแล่นเข้า

จับใจกับสภาพร่างกายที่รับรู้ตอนนี้             

แขนของเขาถูกมัดในท่ากางแขนออกไป ในขณะที่ขาสองข้างก็ถูกจับมัดในท่ากางออก สรุปแล้วนี่เขาถูก

กางแขนกางขาแล้วมัดจนกระดิกตัวไม่ได้ และยังมองอะไรไม่เห็นด้วย

ลมหนาวพัดกรูมาหอบหนึ่งแตะไล้ไปทั่วร่างจนหนุ่มน้อยสะท้านเฮือกขนลุกเกรียวไปหมด นี่คือการรับรู้

ให้เขายิ่งกลัวจับใจขึ้นไปอีกว่า ในตอนนี้นอกจากที่นอนแข็งๆใต้ร่างแล้วไม่มีอาภรณ์แม้แต่ชิ้นเดียวที่ปกปิด

ร่างกายของเขา

“ใครก็ได้ ช่วยที ใครจับกูมา สัส ปล่อยกูเดี๋ยวนี้”

เขาเริ่มดิ้นและโวยวาย ทั้งโกรธทั้งกลัวจนปากสั่นแต่แรงมัดที่ข้อมือและข้อเท้าก็แน่นหนาเกินกว่าที่กระชาก

ให้เกิดอิสรภาพได้                           

ได้ยินเสียงฝีเท้าย่ำเข้ามาใกล้ จื่อเทาเงี่ยหูฟังจนแน่ใจว่าเป็นฝีเท้าคนเขาจึงตะโกนขอความช่วยเหลือ

“ใคร นั่นใคร ช่วยด้วยปล่อยผมที ได้โปรด…”             

ราวกับตะโกนใส่กำแพงเมื่อไม่มีอะไรเกิดขึ้นนอกจากเสียงฝีเท้าที่ใกล้เข้ามาจนรู้สึกได้ว่ามาหยุดอยู่ที่ปลาย

เท้าของเขานี่เอง ทำให้จื่อเทาเอะใจว่าเจ้าของเสียงฝีเท้าที่เบาราวกับนินจานี้จะเป็นคนที่จับเขามา

“มึง มึงเป็นคนจับกูมาใช่ไหม มึงอยากได้อะไรบอกกูมา แต่มึงต้องปล่อยกูเดี๋ยวนี้”

จื่อเทาตะโกนยื่นข้อเสนอแต่อีกฝ่ายกลับยังเงียบ มีเพียงการเคลื่อนไหวของที่นอนที่ยุบลงทำให้จื่อเทา

นึกกริ่งเกรงจับใจ

“มึงจะทำอะไร เฮ้ย! อย่านะ”

หวงจื่อเทาสะดุ้งสุดตัวเมื่อจุดศูนย์กลางถูกมือกร้านตะโบมจับ เขาร้องลั่นพลางดิ้นไปมาซ้ำร้ายมือนั้นยังบีบ

แล้วคลึงจนเขารู้สึกถึงการปวดร้าวที่ท้องน้อย

ร่างกายของเขากำลังถูกปลายนิ้วแตะไล้ไล่ลงมาจากใบหน้าผ่านลงมาตามลำคอ สัมผัสที่ลากผ่านยอดอก

มันทำให้จื่อเทาขนลุกชัน เขาสะดุ้งอีกครั้งเมื่อยอดอกเม็ดเล็กถูกอะไรบางอย่างที่อุ่นชื้นครอบครองไว้

“อื้อ มึงทำอะไร อ๊ะ อ๊ากกก”         

ยังไม่ทันตั้งตัวจื่อเทาก็ต้องร้องลั่นด้วยความเจ็บปวดเมื่อเขาถูกกัดไปรอบลานนม ฟันคมครูดเนื้ออ่อน

โดยรอบจนแสบร้อนผิว น้ำตาหยดหนึ่งซึมผ่านผ้าหนาที่ผูกตาเข้าไว้จนเปียกชื้น

ปากบางเตรียมที่จะด่าทอถูกบีบกรามให้อ้ากว้างมีเสียงเสียงอืออาจับความไม่ได้ จื่อเทาอยากจะสะบัด

หน้าหนีแต่มือที่บีบนั่นกลับแข็งแกร่งราวคีมเหล็ก มันบังคับให้เขาเปิดปากกว้าง ก่อนที่จื่อเทาจะรู้สึกได้ถึง

น้ำหนักที่คร่อมอยู่เหนือร่างของเขา น้ำหนักที่เหมือนจะทิ้งตัวอยู่แถวช่วงอกของเขานี่เอง

“มะ…ไม่ อะ อึก”

แทบสำลักด้วยความรังเกียจเมื่ออยู่ๆ โพรงปากของเขาถูกแท่งเนื้อร้อนชื้นยัดเข้าไปในปาก เขาตกใจใน

ความคับแน่นเมื่อมันแทงทีเดียวไปกระแทกถึงลำคอ หนุ่มน้อยสะบัดหน้าหนีแต่เพราะถูกอีกฝ่ายกดสะโพก

ลงมาจนหัวแทบจมลงกับที่นอนจึงทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากปล่อยให้ “มัน” กดสะโพกลงมาครั้งแล้วครั้ง

เล่า

“ฮึก ฮือ”

หวงจื่อเทาถูกกระแทกอยู่ในโพรงปากจนเริ่มรับรู้ชะตากรรม เขาได้ยินเสียงคราวแผ่วเบาจนแทบจับ

ใจความไม่ได้ แรงอัดในช่องปากยิ่งถี่จนเขาแทบอาเจียนจนกระทั่งต่อมรับรสรู้สึกถึงน้ำคาวรสชาติแปลกที่

พ่นออกมา

แท่งเนื้อถูกดึงออกจากปาก จื่อเทาอยากจะพ่นน้ำเมือกลื่นนั่นออกให้หมด แต่กลับถูกมือของไอ้คนเลวจับ

หุบปากแน่นจนเขาต้องกลืนมันลงไปในคอจนหมดอีกฝ่ายจึงได้ยอมปล่อย

ผ้าปิดตาเปียกชื้นไปด้วยคราบน้ำตาเมื่อหวงจื่อเทาเริ่มรู้ชะตากรรมของตัวเอง เขาพยายามต่อรองคนที่เขา

ก็ยังไม่รู้ว่าเป็นใครด้วยซ้ำ

“ปล่อยผมเถิดนะ ผมกลัวแล้ว อย่าทำอะไรผมเลย คุณอยากได้อะไรผมจะหามาให้ขอแค่ปล่อยไป ผมจะ

ไม่เอาเรื่อง”

สัตว์นรก…

หวงจื่อเทาได้ยินเสียงมันคำรามหนักๆ ร่างกายของเขากำลังรับน้ำหนักที่ทาบทับลงมาเต็มที่ ช่องขาที่อ้า

กว้างถูกยึดตรึงแนบแน่นอยู่บนที่นอนถูกสะโพกหนักบดเบียด จื่อเทากลัวจนตัวสั่น

“ไม่นะ จะทำอะไร อย่า อ๊า…..”

ความเจ็บแปลบพุ่งวาบจนสมองขาวโพลน ตะโกนร้องลั่นก่อนเสียงจะขาดหาย สติแทบหลุดเมื่อช่องทาง

ด้านล่างถูกท่อนเนื้อแท่งใหญ่แทงเข้ามาทั้งที่ร่างกายยังไม่ได้เตรียมตัว ทั้งเจ็บทั้งแสบจนจื่อเทาต้อง

กลั้นหายใจ

“ปล่อยกู สัส กูเจ็บ ฮือ ออกไปจากตัวกู กูกลัวแล้ว อย่าทำอะไรกูเลย”

ถ้ายกมือกราบกรานมันได้เขาคงจะทำ จื่อเทาไม่เคยรู้เลยว่ามันจะเจ็บปวดขนาดนี้ แต่ไม่มีคำว่าปรานีเมื่อ

แท่งเนื้อนั้นยังชำแรกเข้ามาเรื่อยๆ  สะโพกแกร่งกดเบียดน้ำหนักลงมาจนเขาขยับตัวหนีไม่ได้ สิ่งที่ทำได้

ตอนนี้คือต้องยิ่งอ้าขาให้กว้างเพื่อให้แรงกระแทกลดลง เพราะยิ่งดิ้นหนีเขาก็ยิ่งเจ็บปวด

เสียงครางแผ่วเบาดังขึ้นใกล้หูเมื่อไอ้สัตว์ร้ายดึงดันอาวุธบุกทะลวงเข้าไปจนหมด จื่อเทารู้สึกได้ว่ามันกำลัง

ยืดตัวขึ้นสูง สะโพกของมันกำลังหมุนวนอยู่ในช่องทางของเขาจนปวดแปลบ

“ปล่อยผมไปเถอะครับ ผมกลัวแล้ว เมตตาผมเถอะ”

หวงจื่อเทาคร่ำครวญทั้งน้ำตาที่เปียกปอนผืนผ้าที่มัดรอบดวงตาแล้วตอนนี้ สิ่งที่ได้กลับคืนมาคือเสียง

หัวเราะเยาะหยัน และความเจ็บปวดแทบสิ้นสติเมื่อมันเริ่มขับเคลื่อนสะโพกอยู่ในร่างกายของเขา

รุนแรง ดิบเถื่อน…

สะโพกแกร่งตะโบมเข้าออกไม่สนใจเสียงกรีดร้องสลับกับเสียงสะอื้นจนแทบหมดแรง มือกร้านตะปบที่

ยอดอกบีบเค้นซ้ำรอยกัด จื่อเทาร้องไห้จนแทบไม่เหลือน้ำตา กลิ่นคาวเลือดฟุ้งขึ้นมาเมื่อช่องทางแทบย่อย

ยับ

“อ๊ะ อา…”

ความเจ็บปวดเริ่มจางลง อยู่ๆ จื่อเทาก็เริ่มรู้สึกเสียวซ่านไปทั่วท้องน้อย ยิ่งเมื่ออีกฝ่ายกระแทกกระทั้น

เขายิ่งทรมานจนต้องครางออกมาและแอ่นสะโพกสอดรับจังหวะเคลื่อนที

“โอ ทรมานเหลือเกิน”

เขาปวดบิดไปหมด ไอ้สัตว์นรกซอยสะโพกถี่ยิบ กล้ามเนื้อของเขามันกำลังทรยศเมื่อมันกำลังตอบรับ

การข่มขืนจากคนที่เขายังไม่เห็นแม้แต่ใบหน้าด้วยซ้ำ จื่อเทารู้สึกอัปยศอดสูยิ่งนักเมื่อร่างกายของเขากลับ

ต้องการมัน สะโพกของเขาถูกจิตใต้สำนึกสั่งให้ยกลอยรับแท่งเนื้อใหญ่ที่บุกทะลวงไม่ยั้ง เขาได้ยินเสียงมัน

ครางหนักจนแทบกลายเป็นคำรามเมื่อช่วงล่างของเขากำลังบีบเค้นหนักหน่วง

“ฮัก ฮัก โอ ไม่…..”

ตะโกนลั่นพลางหอบหายใจลึกเมื่อร่างกายบีบรัดจนรู้สึกได้ถึงแรงอัดพ่นอยู่ในช่องทางของตน

หวงจื่อเทานอนหายใจรวยรินกับความเจ็บช้ำที่ต้องสูญเสียพรหมจรรย์ให้กับคนที่เขาก็ไม่รู้ว่าใคร





ได้พักชั่วอึดใจหวงจื่อเทาก็ต้องผงกหัวขึ้นมา เมื่อคนที่ยังครอบครองร่างกายไม่ยอมถอดถอนออกขยับตัว

เหมือนเอื้อมหยิบอะไรบางอย่าง ไม่นานนักเขาก็ต้องขนลุกเมื่อแผ่นอกถูกลูบไล้ด้วยสิ่งบางเบาคล้ายขนนก

“อ๊ากกกกก”

หวงจื่อเทาร้องลั่นด้วยความเจ็บปวดเมื่อขนนกที่ว่ากลับกลายเป็นด้านแหลมคมที่กรีดลงบนแผ่นอกช้าๆ

ราวกับมันกำลังจารจารึกตัวอักษรโดยมีเนื้อหนังเป็นแผ่นกระดาษ จื่อเทาดิ้นพล่านยิ่งกระตุ้นให้แท่งเนื้อ

ร้อนที่ฝังลึกขยับตัวอยู่ในร่างกายพองฟูคับแน่นขึ้นมาอีกครั้ง จื่อเทาทั้งเจ็บจากรอยแผลบนหน้าอก ทั้งเจ็บ

จากการเริ่มต้นจู่โจมเบื้องล่างรอบใหม่ จนร่างกายของเขาบีบอัดใกล้จะปลดปล่อย ผืนผ้าที่ผูกตาอยู่จึงได้

ถูกดึงออกให้เห็นใบหน้าของคนที่ย่ำยีเขา

“โอ้ ต้องไม่ใช่มึง อ๊า….”

หวงจื่อเทาร้องลั่นเมื่อกล้ามเนื้อบีบรัดตัวอีกรอบ เขาเห็นมันยกยิ้มอย่างสาแก่ใจเมื่อของเหลวลื่นพุ่งวาบอยู่

ในช่องทางของเขาอีกครั้ง จื่อเทาหอบถี่ทั้งน้ำตาพลางผงกหัวมองหน้าอกตัวเองที่ถูกกรีดด้วยปลายขนนก

โลหิตไหลซึมตามรอยแผลเป็นตัวอักษรให้เขาอ่านได้

“สมบัติของอี้ฟาน”



----------------------------------------------- TBC -------------------------------



ฮืออออ เกลียดอี้ฟาน ทำน้องเทาได้ลงคอ

อย่าผ่านมาทางบ้านเค้านะ จะทุบหัวลากเข้าบ้าน

 

[Shadownights]

โหดร้ายไปหน่อยนะ สงสารจื่อเทาไม่รู้เรื่องอะไรเลย ต้องมารับผิดชอบแทนพ่อ

[IsDeer]

  มันจะโหดร้ายเกินไปแล้ว

[Zelsy]

เลวร้ายมากๆ TT