พิเศษ
ดึงทึ้งแจ๊กเก็ตหนังตัวเก่งออกก่อนกดร่างเล็กลงกับฟูกนุ่ม
ขึ้นคร่อมจูบไซร้เขาทั้งตัว ลำคอ ลาดบ่า หัวไหล่ เรื่อยลงที่อกขาว สร้างรอยที่ผิวเนียนจนขึ้นรอยแดง
“โอ๊ย...”
คนใต้ร่างสะดุ้งบิดกายหนี ผมงับซ้ำก่อนละเลงลิ้นเลียเบาๆ แปรเปลี่ยนเป็นความวาบวาม
“อา...เจฟ...”
เสียงครางหวานหลุดจากปาก ดันตัวออกห่างไม่ยอมง่ายๆ
“เจฟ...ตรงนั้นไม่ อื๊อ...” แอ่นเม็ดหน้าอกให้ขยี้หัวนม ดูดฟัดตะโบมจนแข็งเป็นไต
ล้วงต่ำกอบกุมความแข็งขืนกลางลำตัว ชอบเล้าโลมจุดละเอียดอ่อนให้เนื้อสมันใจจะขาด ปากร้องไม่ๆ ปฏิเสธไม่เอาทว่าแอ่นกายบดเบียดเข้าหา เชื้อเชิญนายพรานให้ไล่ตามเต็มที่
“อืม...” ผมคำรามในลำคอพึงพอใจ
เด็กน้อยมือไวช่วยถลกชายเสื้อขึ้นเปลือยท่อนบนผม เราต่างฝ่ายต่างเหลือแค่ท่อนล่างและท่าทางอดอยากโหยหามากมายพอกันอีกด้วย
ปลุกง่ายจริงๆ ให้ตาย มันได้อย่างนี้ วะฮะฮ่า
...
“หยุดๆ หยุดก่อน ไหนว่ามีธุระที่นี่ไง”
“ที่นี่ไหน?” ผมเลียติ่งหูจุดสยิว ตัวเล็กส่งเสียงร้องอื๋ยพลางย่นคอหนี
“ก็พาเข้าโรงแรม ไอ้เรานึกว่าหาที่จอดรถเฉยๆ ร้านขายยาอยู่ฝั่งตรงข้ามไปซื้อก่อนเถอะ”
“ปวดหัว อยากนอน”
ผมแช่ดูดลำคอกลายร่างเป็นแวมไพร์กัดไม่ปล่อย แสร้งซุกแน่นิ่งรอให้เด็กยินยอมเอง และได้ผล...ไม้นี้ทรงประสิทธิภาพเสมอ ตาคมหลุบต่ำครุ่นคิดชั่วครู่จึงยื่นมือมาอังหน้าผากวัดไข้ไปมา
“แล้วก็ไม่บอก ไหนดูตัวร้อนๆ ไปหาหมอมั้ย”
“ไม่” อาศัยจังหวะถอดเสื้อยืดพ้นศีรษะเกรียน
“ไปเถอะน่า คลินิกอยู่ใกล้ๆ ตรงหัวนี่เอง ที่นี่ไม่ใช่บ้านเราเป็นมากเดี๋ยวจะแย่เอาได้”
เด็กผมสั้นแสดงความห่วงใยจนผมซาบซึ้ง
เลือกคนไม่ผิดจริงๆ
...
เราเพิ่งหลุดภูกระดึงเมื่อครู่ใหญ่ ขับรถตามตูดลีมูซีนของสนามบินแวะไปส่งเหยี่ยวที่สนามบินจังหวัดขอนแก่นเสร็จเรียบร้อย
ก่อนผมจะพุ่งเลยเข้ามาในตัวเมืองแล้วเลี้ยวเข้าโรงแรมหรูหราแห่งนี้
(โรงแรมหนึ่งในเครืออาทิตย์กรุ๊ป บริษัทพ่อของเหยี่ยวครับ ; เจฟฟรี่)
“...อยากกินคุณ” กระซิบพลางพรมจูบมุมปากเบาๆ
“อ๊ะ...ใครเค้าคิดสูตรนี้กัน หมอที่ไหนบอกคนไม่สบายกินคนอื่นแล้วจะหายป่วย ไม่มีหรอก” หน้าแดงก่ำทว่ายินยอมให้ผมดึงทึ้งกางเกงในนอกออกพรวดเดียว
“นะครับ...” ออดอ้อนคิตตี้น้อยน่ารัก ดึงมือมาแนบความแข็งขืนตรงเป้ากางเกงแทนคำตอบ
ตาสบตาหวานเชื่อม อุณหภูมิร่างกายแค่ตัวรุมๆ จากกาตรากตรำตามหาเด็กหายก็จริง ทว่าอยากฮันนีมูนกับเบบี๋ของผมมากกว่า โอกาสอย่างนี้หาไม่ได้ง่ายๆ
“งั้นอยู่นิ่งๆ ซิ”
“หือ...?”
กล้าสั่งเสียด้วย ฝ่ามือยันหน้าอกผลักผมให้นอนแผ่อยู่กับที่ ลงมือปลดกระดุมยีนส์ของผมออกคล่องแคล่ว เด็กแสบคิดจะทำอะไรกัน???
“ยี่ห้ออะไรวะแกะอยากชิบ ทีหลังไม่ต้องใส่เลยนะตัวนี้น่ะ”
“หึหึ แมวดื้อ...จุ๊บ”
ดึงคอมาจูบดูดดุนความหวานในโพรงปาก รอเด็กน้อยอ่อนหัดจูบไม่เป็นอ้าปากหายใจถึงเลื่อนไปงับติ่งหูเบาๆ
เราต่างเปล่าเปลือยบนเตียงกับกองไฟปรารถนาลุกโชน
แมวป่าเกเรจะคุมเกมพลิกตัวเปลี่ยนตำแหน่งก่อนคลานท่า 69 ไปใช้ปากให้ผม
“อา...” ผมหลุด เอนนอนมองคนก้มๆ เงยๆ กลางหว่างขา ริมฝีปากนุ่มกำลังลิ้มเลียของผมอยู่
เจ้าเด็กหัวไวชักจะเก่งเกินหน้าเสียแล้ว แอบหยิบเจลจากกระเป๋าใกล้มือ ป้ายจนฉ่ำเยิ้มก่อนล้วงนิ้วเบิกทาง
“อ๊า...เชี่ยเจฟ”
เด็กละแท่งไอติมหลุดจากปากดีดดังผลั๊วะจะหันกลับมาเล่นงานผม แต่ช้าไปแล้วเบบี๋จ๋า รีบเติมนิ้ว 2-3 ตามติดปุ่มกระสันต์ส่งให้ร่างเล็กดิ้นพล่าน
“ไม่มีแรง จัดการผมหน่อย...คนดี”
ออเซาะแมวยั่วพลางจับเอวนั่งลงออนท๊อปบนร่างผม คิตตี้เซ็กซี่อิดออดเล็กน้อยหากค่อยๆ กดร่างลงเชื่อมต่อระหว่างเราอย่างเขินจัด
“อา...เจฟ”
แมวยั่วสวาทเซ็กซี่น่ากินทั้งตัว ไม่รักไม่หลงใหลไม่ได้แล้ว
“รักคุณ...ผมรักคุณ...โจ๊ก”
“รักเจฟ...รักที่สุด อา...”
เราพร่ำร้องบอกประโยคความในขณะถึงจุดสุด ฝ่ามือสอดประสานนิ้วระหว่างกันแน่นไม่มีวันพรากจาก
...โอบรัดร่างชื้นเหงื่อไว้ในวงแขน
...แนบฟังหัวใจเต้นแรง
...หวงแหนจิระคนนี้สุดใจ
...
....
“อื๊อ! เจฟรับที”
“เหยี่ยว มันคงถึงบ้านแล้ว” ผมรายงานตามความคาดการณ์
ยอมเป็นฝ่ายเสียสละลุกจากเตียงลงมาควานหาต้นตอของสัญญาณเสียงที่ว่า โทรศัพท์มือถือของผมเอง กว่าจะหาเจอก็เงียบเสียงไปแล้ว...ไอ้เหยี่ยว ไอ้เพื่อนเวร
“เชี่ย...คนจะหลับจะนอน ไม่มีมันซักตอนจะเป็นไรมั้ย กลับไปจะต่อยให้น่วม”
“หึหึ” ผมขำ จริงแฮะ ไม่มีเพื่อนนกสักตอนคงจะดีมากๆ
“เดี๊ยะมึงเจอโจ๊กจัดให้แน่ๆ ไอ้นก” นั่นแน่ ประโยคเด็กซนติดปากมาล่ะ
“พูดไม่เพราะ” ผมอำ ก้มจุ๊บแผ่นหลังแมวเปลือยย้ำหนักๆ แกล้งหยอกเล่นในที
“หิว กี่โมงแล้วเนี่ย หิวๆๆ”
“สามทุ่ม ไหวมั้ย สั่งรูมเซอร์วิสดีกว่า”
ผมจัดดอกเดียวก็จริง ปวดหัวบวกเมื่อยล้าจากการขับรถ เขาก็เพิ่งลงจากภูจึงนอนตายสลบเหมือดทั้งคู่
(จุ๊ๆ เงียบไว้นะครับ เป็นครั้งที่ผมจำได้ติดตรึงไปนานแสนนาน จิระเมคเลิฟกับผมอย่างตั้งอกตั้งใจกว่าทุกที ; เจฟฟรี่)
“ออกไปหาอะไรกินเถอะ แถวนี้น่าจะมีตลาดไนท์บาซาร์ แคทเคยบอกมีโจ๊กหมูอร่อย อยากกิน”
“รู้ด้วย?” ผมหอมแก้มเนียนหลายฟอดเอากำไร ช่วยพลิกตัวเด็กชอบนอนคว่ำมานอนแปะหน้าอกตัวเองไปพลาง
“แคทเรียนที่นี่ไง อัพเฟซให้ดูหมดแหละ ไกด์นำเที่ยวเมืองขอนแก่นเชลล์ชวนชิม”
“พูดถึงคนอื่น-บน-เตียง งั่ม...!”
“อ๊า...! 555” จิระตาคมหัวร่อดิ้นหนีตัวโยน โดนผมงับคองั่มๆ ลงโทษ สั่งสอนเท่าไหร่ไม่เคยจำ
“หึหึ ปะ ไปหาอะไรกินกัน” ยอมตามใจคนชอบเที่ยว
“หายแล้วเหรอ ไหนดูซิ” วัดไข้ผม
“อืม...หายแล้ว” ผมดึงมือออก โน้มหน้าผากชนหน้าผากพร้อมบดจูบเขาตรงๆ ทั้งอย่างนั้น
“เกเรว่ะ น่าทิ้งให้ตายอยู่นี่จริงเลย”
“หึหึ”
กอดรวบพร้อมบริการนวดเอวไปในที เนื้อตัวลื่นๆ กับกรุ่นกลิ่นผิวสะอาดคนตื่นนอนใหม่ๆ เชิญชวนน้องชายตื่นออกมาล่าฝันอีกหน
“ลุกเถอะเดี๋ยวจะไม่ได้ไป เอากล้องไปด้วยนะ”
“ครับผม อึ๊บ!” ผมแบกแมวซนๆ เข้าห้องน้ำจัดการตัวเอง
...
....
ตลาดไนท์อยู่แค่ล็อกถนนถัดมานั่นเองไม่ไกล ได้กินโจ๊กหมูร้านอร่อยจนได้ ตากล้องแรงดีขอเก็บภาพขนมหวาน อาหารและร้านค้าแถวนั้นสนุกสนาน ผมทำได้แค่ล็อกคอพาเดินออกด้วยความหวงจัดเท่านั้นครับ ไม่ได้ทำอะไรมาก
“ดีจัง ได้ซาหริ่มฟรีด้วยเห็นเปล่า” ของกำนัลจากแม่ค้าสูงวัยเอ็นดูตากล้อมจอมทะเล้นล้วนๆ
“รีบกินรีบกลับ ร้านจะเก็บแล้ว ดึก พรุ่งนี้อยากออกเช้า” ผมแจงห้วนๆ
“ตื่นเช้าได้เหรอ?” ยังมีหน้ามาถาม
“ปลุกถ่ายรูปพระอาทิตย์ขึ้นทุกเช้า” ผมทวง นั่นผลงานใครถามหน่อยถ้ามิใช่เจฟเฟอร์สันแหกขี้ตาตื่นก่อน
“อ้อ จริงด้วยแฮะ เว้นซักวันก็ได้ ไม่สบายอยู่”
“ไม่ได้ จิระของผมชอบเก็บรูปตอนนั้น” ผมหยอด
“อ้อ จิระของผม...” ก้มหน้าไหม้จ้วงน้ำกะทิเล่นไปมาแก้เขิน “โห ไม่หวานล่ะถ้วยนี้ เลิกๆ ไม่กินแล้ว!”
“555” ผมหัวเราะออก ผู้คนผ่านไปมาย่านนั้นมองเราเป็นตาเดียว
อยู่กับคนนี้เล่นเอาผมตายวันละหลายรอบ ทว่าผมกลับเป็นตัวของตัวเองมากอย่างถึงแก่น ที่สำคัญคือหัวเราะมากขึ้น ชอบตัวตนเช่นนี้เวลามีเขาเคียงข้าง
...กล้าเหวี่ยง
...กล้าโมโห
...กล้าอ้อน
...กล้าพูดคำว่า ‘รัก’
เราเกิดเพื่อเป็นของกันและกัน ณ วันเวลานี้หรือจะเมื่อไหร่ผมก็มั่นใจว่า จิระของผมคือคนที่ใช่อย่างที่สุด
ขอบคุณสวรรค์ที่สร้างคนนี้มาเพื่อผม
...
“เจฟ...”
“หือ?”
“ลืมถาม หาเจอได้ไง ที่ไปถึงภูกระดึงคงไม่ใช่เรื่องบังเอิญใช่มั้ย?”
“นี่ไง” ผมยื่นมือถือ โชว์ภาพในกล้องวงจรปิดจากสถานีรถไฟฟ้า ตัดปัญหาไม่ต้องอธิบายให้เมื่อย
“อ๋อ อย่างนี้นี่เอง แต่เอ๊ะนี่มัน BTS ตรงจตุจักร แล้วหมอชิตมีกล้องแบบนี้ด้วยเหรอ?”
“ผมหาคุณเจอเสมอโจ๊ก แต่อย่าทำแบบนี้อีกนะครับ...ขอร้อง”
ตัดจบไม่อยากให้รู้จากบัตรเครดิตไพ่ตาย ผมตกนรกทั้งเป็นเกือบเอาชีวิตไม่รอด
“ก็ได้ แต่...”
“แต่?”
กับคนนี้ต้องเอาให้มั่นคั้นให้ตาย หากเขามักจะหาเรื่องชวนปวดหัวไม่หยุดหย่อนสมนามโจ๊กเกอร์นั่นล่ะระวังดีๆ
“เที่ยวภูสุดยอดเลยนะ ต้นไม้สวยอย่างงี้ สงบมากด้วย ต่อไปขอเที่ยวทุกภูเลยได้เปล่า เอาให้ทั่วประเทศไทยเลย”
“ไม่-ได้!” นั่นปะไร
“โห เล็งไว้แล้ว พระอาทิตย์ขึ้นที่ผาชนะได พระอาทิตย์ตกที่แหลมพรหมเทพแบบที่ฟังประกาศทุกวันไง นะเจฟนะ นะๆๆ”
“...(=”=)...” ผมสองมือกุมขมับ
บรรลัยแล้วเจฟฟรี่เอ๋ย ขอถอนคำพูดกับสวรรค์เมื่อครู่ได้ไหม
...
....
คืนนั้นผมระบายความคลั่งด้วยการจับกินในอ่างอาบน้ำอีกรอบ ตัวกวนถึงหยุดเม้าท์สถานที่ท่องเที่ยวเสียฉิบ เอาน่า จะมาไม้ไหนผมรับได้หมดทุกกระบวนท่า เอ่ยปากพูดบอกมาเถอะ
ขออย่างเดียว...อย่าหายไปแบบครั้งนี้อีกก็แล้วกัน
...
....
เช้านั้น...หลังจากปลุกตากล้องเก็บรูปพระอาทิตย์ขึ้นเสร็จ เราพากันนอนต่อจนสายจึงตื่นเช็กเอาท์ก่อนขับรถต่อถึงคอกสุนัขที่สระบุรี แวะดูหมาที่สั่งไว้ก่อนได้ลูกลาบราดอร์สีอ่อนเป็นสมาชิกของบ้าน JJ อีกหนึ่ง
และแถมพิเศษคือลูกฮัสกี้ไซบีเรียนฟรีติดรถมาด้วย...
“ยอดเลยนะว่ามั้ย ไปอยู่กะกูนะเจ้าหมาน้อย แม่มึงไปสวรรค์แล้วไม่ต้องห่วง”
“หึหึ”
“เดี๋ยวพ่อโจ๊กเลี้ยงมึงเอง พี่น้องเยอะแยะ เจอพี่เจสเตอร์กับพี่ทองดีแล้วจะหนาว”
“คุยรู้เรื่อง?” ผมยิ้มๆ กุมพวงมาลัยพยายามไม่สนเด็กอายุสมองเท่ากันสองตัวเจื้อยแจ้วกันเอง
“แหงแซะ มันยิ้มด้วยเห็นเปล่า พูดด้วยก็ได้ เยสเซ่อร์! พูดซิเจ้าลูกหมาพูด”
“555” ผมขำ
“ตั้งชื่ออะไรดี?”
“เจ็บแสบซนเขี้ยวนรกเอาไม่อยู่”
“โห ชื่อมงคลหน่อย”
“จ.จานไง พี่น้องกัน”
“ใครพี่น้อง?”
“เจสเตอร์ ทองดี เจ้านี่แล้วก็เจได ตัวข้างหลังเล็กสุด” ผมไล่อายุลูกสุนัข
“จ.จานเยอะแล้วด้วย ทั้งบ้านแล้วมั้ง เจสเตอร์ ทองดี” ทองดีก็ จ. จานหรืออยากหัวเราะลั่น
“ตกลงตัวนั้นชื่ออะไร?” ผมบุ้ยลาบราดอร์สีอ่อนนอนอุตุในลังข้างหลังชวนคุยกวนๆ หยอกเล่น
“เจไดไง ตั้งเองลืมเอง เมื่อกี้ยังพูดชื่อมันหยกๆ”
“สรุปเจได?” ผมถามย้ำเอาให้แน่
“ก็ใช่น่ะซิ เจไดนั่นแหละเท่ดี”
เราผลัดกันหาชื่อขึ้นต้นด้วย จ.จาน มาตลอดทาง จวนจะเข้าเขตกรุงเทพมหานครแล้วถึงสรุปลงตัวที่ชื่อนี้
“โอเคเจได แล้วตัวนี้?” ถามตัวหูตั้งบนตักช่างกล้อง
“เจมส์จิ”
“555 ถ้ารู้คนได้เป็นข่าวดังแน่” ผมขำขัน เพิ่งหลุดปากหยกๆ ไม่เอาอักษร จ.จาน ความจำสั้นจริงหนอเด็กน้อย
“จริงด้วย จะกลายดาราหมา เออ...ก็ดีนะ ได้เก็บตังค์ค่าโฆษณารวยเละไปเลย”
“ไม่เอา หมาส่วนหมา คนส่วนคน” ผมเสียงแข็ง
ถ้ามีเหตุการณ์ประมาณนั้น ผู้ที่เกี่ยวข้องอย่างจิระของผมจำเป็นต้องออกสื่อให้คนอื่นเห็น ใครจะยอมกันเล่า
“งั้น...เจฟเฟอร์สัน”
“ยิ่งไม่ได้ใหญ่” นั่นมันชื่อผม
“เจฟฟรี่ล่ะ”
“มัน-ตาย!”
“เข้าใจแล้วครับคุณเรื่องมาก ขอโจ๊กคิดแป๊บ”
“หึหึ” ผมสั่นหัวน้อยๆ หยุดระบายยิ้มไม่ได้
...
....
แวะพาเด็กแสบสันต์พบปะครอบครัว น้าจอมและน้าจุ๋ยจุดทางผ่าน โหลดของฝากลงรถโล่ง อยู่ทานข้าวเย็นด้วยกันครู่ใหญ่ๆ ถึงหักคอลากกลับบ้านเรา
ตากับน้าจอมจะให้หลานนอนบ้านเก่าให้ได้ ผมอ้างต้องช่วยเลี้ยงหมาและหาเหตุผลอื่นสารพัด เพ็ทชอปขาดผู้ช่วยและโจ๊กรับปากว่าจะทำงานพิเศษที่นั่นไว้
ไม่อยากโกหกคำโตจึงรีบเร่งทำเวลาหนีกลับโดยเร็ว
ขึ้นรถจะไปต่อถึงถามผม...
“เพิ่งรู้นะเนี่ยว่าต้องทำงานพิเศษที่เพ็ทชอป ละเมอเผลอรับปากไหนวะตู”
“อยากไปเที่ยวไม่ใช่เหรอ?”
“ค่าจ้างเยอะรึเปล่าล่ะ”
“บินไปกลับอังกฤษ แถมที่เที่ยวต่างประเทศอีกหนึ่ง เกาหลี ฮ่องกง ไต้หวัน” จมูกเฉี่ยวแก้มใสขณะรัดสายเบลท์ให้เด็กช่างจ้อ จัดต่อหน้าบรรดาผู้ปกครองยืนรอส่งนี่ล่ะเด็ดนัก
ไล่แหล่งถ่ายแบบโมเดลที่เอเจนซี่เสนองาน ท่าทางคงต้องรับงานจมหูแน่งานนี้ ค่าใช้จ่ายบานตะไท
“เอาเกาหลี!” ยิ้มแต้ชูสองแขน
“555” ผมดังก้องท่วมรถจนสองตัวหันมาเอียงคอมองตาแป๋ว
จิระของผมเหมือนเด็กน้อยอยากได้ของเล่นจะเป็นจะตาย พอถือไว้ในมือปั๊บจึงจะหันมองสิ่งใหม่ปุ๊บ
แค่ไหนก็ยอมครับ น่ารักซะขนาดนี้
...
....
แถมท้าย...
ถึงบ้านเกือบ 4 ทุ่ม เราพบใครบางคนยืนรออยู่
“ไง”
“เหยี่ยว” ผม
“ไอ้นก!” คนของผมร้องทัก
“เออกูเอง กว่าจะเสด็จมาได้นะ (...เป็นไง...ฮันนีมูน)” ท้ายประโยคเหยี่ยวว่าเบากับผม how...honeymoon
“Great...” ผมชกไหล่เพื่อนเชิงขอบใจ
ตัวเสือกแต่เพราะเพื่อนเสนอไอเดียจึงมีนอกสถานที่แบบจิระแอนด์จิระสองต่อสอง
“มาทำไมบ้านกูดึกๆ ดื่นๆ คิดจะย่องเบา”
“ย่องเบาแป๊ะที่ไหนกันเล่า ดูนี่ซะก่อน ทะด๊า!” เหยี่ยวผายมือไปที่ลัมโบร์กินีสีดำ กดติ๊ดเปิดประตูแบบยกปีกขึ้นสองข้าง ก่อนจะ...
“เฮ้ยเชี่ย! หมามึงอ่ะเจฟฟรี่”
“หือ?” ผมกำลังสาละวนยกลังเจ้าเจไดออกมาจึงไม่ทันเห็นเหตุการณ์
“หมากู!” ฝั่งนั้นไวพอกัน
“มันเยี่ยวใส่รถกู อ๊าก!” เหยี่ยวร้องลั่น
“แค่ล้อ อย่าๆ ห้ามแตะหมาน้อยน่ารักของกูเด็ดขาด”
“รถใหม่ซิงๆ ของกู!”
“นี่ก็หมาใหม่กูเหมือนกันว้อย!
“มึงๆๆๆ” เหยี่ยวชี้หน้ากราด
น่าจะแค้นทั้งคนทั้งไซบีเรียนที่ถูกอุ้มคาอก เสื้อเจ้าของน่าจะเปื้อนฉี่ลูกหมาด้วยนะนั่น
“ของเค้า...เหยี่ยว” ผมสำทับเหยี่ยว ตบบ่าปุๆ เห็นใจแกล้งๆ
อยู่ดีไม่ว่าดีโผล่มาให้หน้าแหกตอนจบซะงั้น
“โชคดีให้ตลอดนะมึง อย่าเผลอกูจับปล่อยวัดแม่ง” เหยี่ยวอาฆาต
“งั้นเอาชื่อนี้แหละนะโชคดีนะ ลัมโบร์กินีเชียวน้าโชคดีลูกพ่อ”
“555” ผมระเบิดเสียงหัวเราะ
เหยี่ยวขับซูเปอร์คาร์มาอวดตาคมของผม จึงเจอเจิมด้วยเจ้า ‘โชคดี’ ที่มันตั้งชื่อให้ (โดยไม่รู้ตัว)
ถึงบ้านเราเสียที...
ผมยิ้มส่ายหน้าเดินนำเข้าบ้าน ปล่อยบรรดาเด็กวุฒิทางสมองเท่ากันจัดการกันเอง
*************
*******
****
- เอ็นดิ้ง บริบูรณ์ -
โค้งขอบคุณทุกๆ การติดตาม
กดบวกและเป็ดคืนให้อย่างเมามันส์ อุอุ
หัวข้อ: JIRA's JIRA ตอน 46-จบ- P.53>>>พิเศษ P.55 (29/9/2014) ขอบคุณเล่ม 2014 p.56 (อ่าน 329566 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก