ขอบคุณ FFS_Yaoi ที่ทำสารบัญลมเหนือให้
ทำความเข้าใจตั้งนาน
แต่เห็นแล้วว่าเจ๋งมาก ลิงค์เจอรีพลายที่ลงได้เลยโต้ง
ขอบคุณอีกครั้ง
************************************
จิระxจิระ
ตอน 1 จิระ
ผม...โจ๊ก
มีนามกรอันแสนเสนาะเพราะพริ้งว่า ‘จิระ ใจรักษา’ โปรดอย่าจำผิดเพี้ยนไปซ้ำกับใครอื่นเพราะจิระรูปหล่อระดับซุปตาร์มีคนเดียว ย้ำว่าผู้เดียวในโลกหล้า อ้อ แค่โอนลี่วันแห่ง ม. 6/9 โรงเรียนวัด เอิ่ม...วัดชานเมืองรอบนอกกรุงเทพมหานครก็พอ
เคารพธงชาติเสร็จเรียบร้อยกำลังเดินขึ้นอาคารเรียน
“เฮ้ยโจ๊ก ลืมประชุมทีมเมื่อเช้าเหรอวะ ขาดมึงคนเดียวเลย” ตอง
“โจ๊กลืมเหรอ ทุกทีไม่เคย” ปิง
“เย้ย! รู้แล้วว่าลืมอะไร!” ผมสะดุ้งสุดตัว “ไปบ้านไม่ปลุกกูวะเชี่ยตอง”
“อ้าวๆ ความผิดกูเหรอ จะรู้ไหมว่ามึงนอนอุตุฝันหวานอยู่ข้างบน นึกว่าอยู่สนามแล้วซิ”
“ว่าแต่คนอื่น เมื่อเช้าก็สายเหมือนกันหรอก” ปิงจิกไอ้ตองเสียเอง
“ซวยแล้วตู...ลืมเชี่ยๆ ลืมจังๆ นึกว่าพรุ่งนี้ จะเป็นอะไรมากไหมวะเนี่ย” ผมครางอย่างเศร้า
“ไปหาแกตอนนี้ซะ ช้าไม่มีชื่อถือว่าสละสิทธิ์นะโว้ย” ตองขู่
“โว้วววววว...!”
โจ๊กวิ่งแจ้นมุ่งห้องพละหาอาจารย์ผู้จัดการทีมฟุตบอลโรงเรียนรวดเร็วปานสายฟ้าแลบ
ชีวิตช่วงมรสุมของจิระ...
ยายเพิ่งเสียชีวิตจากโรคมะเร็งในต่อมน้ำเหลืองราวเดือนกว่าๆ จะครบสองเดือน
ผลคะแนนโอเน็ตพลาดหวังจากทุกมหาวิทยาลัยในกรุงเทพมหานครที่หวัง หากเหลือแสงเทียนริบหรี่ตัวสำรองจากทุนนักกีฬาของมหาวิทยาลัย ต่างจังหวัดภาคตะวันออก เจ๊กับเฮียน้าจอมกุมขมับไม่เอ่ยวาจาใดๆ ส่วนโจ๊กไม่ซีเครียดเลยจริงๆ สาบาน
แค่นอนหลับฝันว่าเข้าสอบๆ ไม่ทัน ทำข้อสอบไม่ได้ ซิปไม่ได้รูดให้คนหัวเราะเยาะทั้งห้อง ตบท้ายด้วยงูพิษตัวใหญ่เบ้งเกล็ดสีแดงเพลิงรัดแน่นจนซี่โครงหักดังกร๊อบตายคาที่เท่านั้น
ฝันดีหมาดๆ เลยพ่อ ภาพเส้นผมสีแดงเป็นไฟลอยมาในหัว
.........
พักเที่ยง...โรงอาหาร
“เลวเด้ม กูเกลียดชื่อนี้ แคท ถ้ามึงยังเห็นแก่ความหล่อเหลาของธีรวิชกรุณาอย่าได้พ่นนามนี้ให้แสลงรูหูของจัสตินอีก ขอร้องเถอะดอก” กระทาชายอ้อนแอ้นหนึ่ง
“จัสตินบ้านป้าซิทอฟฟี่ หนังหน้าน่ะรู้จักไหม มันแกล้งเพราะอยากให้มึงสนใจเฉยๆ เหมือนเด็กผู้ชายแอบเปิดกระโปรงเด็กผู้หญิงที่ตัวเองชอบไง จะอะไรนักหนา” หญิงสาวผมยาวหางม้าสอง
“เมื่อเช้าเกือบไม่ทันแถวนะโจ๊ก เห็นวิ่งตับแลบเชียว” หญิงแว่นผมสั้นติดกิ๊บบุคคลที่สาม
TCK เดินเรียงแถวหน้ากระดานกระโปรงบานขาสั้นเข้ามา ทอฟฟี่ แคทและไก๋ ตุ๊ด ทอม เนิร์ดหญิงห้อง ม.6/7 เด็กเก่งสายวิทย์คณิตเกลอเก่าจากโรงเรียนมัธยมต้นของปิง
โจ๊กไม่อยากเสือกรู้จักมักจี่สามตัวนี้หรอก เสนอหน้ามาเองทั้งนั้น
“555” ผมหัวเราะแก้เก้อ “ไก๋เห็นด้วยเหรอ นึกว่ารอดแล้วเชียว” โดนอาจารย์เวรมองหน้า แต่เห็นแก่ความประพฤติยอดเยี่ยมของจิระจึงปล่อย ผ่าน แถมอาจารย์พละก็ใส่ชื่อทุนแล้ว ตองหลอกให้ผมปอดแหกเล่นนี่หว่า
“เออว่าจะถามโจ๊กอยู่ เมื่อเช้าเห็นนานาชาติคนที่ตัวสูงๆ ผมแด...”/
“เฮ้ยตองน้ำซุปกูล่ะ ขิงด้วยซิวะสัด บอกไม่เอาน้ำจิ้มไก่ทอดไง ราดมาทำไม” ไก๋ถูกผมสกัดกั้นประเด็นสันหลังหวะ ไม่อยากถูกซักให้เสียประวัติโดยเฉพาะกลางดงโรงอาหารของโรงเรียน เก็บไว้ปะฉะดะในบ้านเราดีกว่า
“นั่นของมึงที่ไหนเล่า อยากกินก็ไปซื้อเอง” ตอง
“อ้าวสวยซิพี่ สั่งถอดอะไหล่ฟีโน่ให้เด็กแว้นดีกว่า” ผม
“เฮ้ยๆ ปิงรอเอาให้อยู่นั่นของกูเอง แค่นี้ทำเป็น...โด่” ตองโวย
“ให้มันรู้ซะบ้างใครใหญ่” ละไม่กดโทรศัพท์สั่งการเฮียน้าจอม
คู่เพื่อนใช้มอเตอร์ไซค์เป็นพาหนะ แวะเอาไปจอดที่บ้านทุกครั้งแต่เมื่อเช้าไม่ขึ้นไปปลุกยังแค้นไม่หาย จำไว้เลยสหาย
ตองเก่งกีฬาทุกประเภท เด่นสุดคือฟุตบอล ศูนย์หน้าดาวยิงอันดับต้นๆ ของทีมโรงเรียน รายชื่อทุนก็ ‘ตติยะ’ นี้เองคนแรก
ส่วน ‘ปรีดา’ ลูกชายเจ้าของร้านทองชื่อดังจากเยาวราชมาเปิดสาขาอยู่ตลาดย่านนี้ บ้านอยู่ใกล้กันจึงมักจะไปไหนมาไหนด้วยกันเสมอ
.....
“อ้าวทอฟฟี่กินข้าวเสร็จแล้วเหรอ” ปิงกลับมาที่โต๊ะพร้อมราดหน้าและจานข้าวมันไก่ทอดของผม น่ารักแถมว่าง่ายดีจัง
“ยัง กินไม่ลง หนูปรีช่วยหม่ามี้ด้วย ไอ้เลวมันรังแกหม่ามี้” ทอฟฟี่สาระแนเกาะแข้งเกาะขาคุณชายตี๋
(“เพียะ”)
“ไปห่างๆ”
“ต๊าย! ไอ้ตองขี้หวง ซักวันกูจะจับเมียมึงทำผัว อย่าได้เผลอ” ทอฟฟี่กริ้วถูกตองผลักเซแซดๆ
(“ปัง!”)/ (“ตึง!”) ตองปิงรวมหัวกันกระแทกจานข้าวอย่างแรง
“555 มุกนี้มาใหม่ว่ะทอฟฟี่ โดนใจจ๊อด” ผมขำ สงสัยจนขี้เกียจ ถ้าทอฟฟี่เปิดประเด็นทำนองนี้สองคนจะหลุกหลิกแบบตลกๆ ทุกที
“หัวเราะตามสบาย หม่ามี้ไม่คิดตังค์เพื่อโจ๊กรูปหล่อผู้ไม่ค่อยรู้เรื่องรู้ราวใดๆ กะใครเขานะฮ้า” ทอฟฟี่จีบมือจะจับแก้ม
“เหมือนแอบด่าว่ะ” ขำแบบเจื่อนๆ จะให้รู้เรื่องโซเดมาคอมอันใดก็จาระไนมาสิคุณนาย
“ไปไกลๆ ตีนกูทอฟฟี่ เดี๋ยวปุ่มสตั๊ดจะฟาดหน้า” ตองตาขวาง
“ไม่เอาว่ะ...ไม่ชอบ” ปิงก้มหน้าพูดนิ่งๆ
“เป็นไงล่ะ รู้อยู่ว่าเข้าข่ายกรณีพิพาทยังกล้าเล่นนะ เป็นกุลสตรีก็หัดสงบปากสงบคำบ้างทอฟฟี่” แคทห้าวเป้ง เสียดายความสวยใสน่ารักฉิบ หมายตาจะจีบตั้งแต่เข้า ม.4 แล้ว แต่แค่ขยับปากโจ๊กเผ่นป่าราบ สัจจานางช่างเถรตรงเกินสตรี
“รู้อะไรควรอะไรมิควรนะคุณธีรวิช” ไก๋มองลอดแว่นยิ้มเยือกเย็น
“ขอโทษอย่าโกรธเลยนะ หนูปิงช่วยหน่อยซิ แป้งเลอะจนแปะไม่อยู่ มีปลาสเตอร์อีกไหม” ทอฟฟี่ยอมแพ้หันไปอ้อล้อปิงส่องคอตัวเองแทน
“คอไปโดนอะไรมาวะ ยุงกัดทำไมแดงเถือก” ผม
“เรื่อง! ปิงจ๋าช่วยด้วย” ทอฟฟี่ค้อนปะหลับปะเหลือกก่อนปะเหลาะ
“ไหนดูซิ” ปิงอ่อนหาทอฟฟี่เสียเอง
ไม่แปลกหรอกครับประมาณนี้ประจำ สองคนนี้งุงิออกออร่าแปลกๆ แบบผมไม่อยากยุ่งด้วย ปิงอ้อล้ออ้อนผมทำนั่นทำนี่ให้ก็จริง จะเข้าห้องน้ำก็เรียกโจ๊กไปเป็นเพื่อนเลยคิดดู
ผมก็ได้เซมๆ เซย์เยสตามใจ เฉพาะในห้องที่ปิงเรียกหาโจ๊ก ข้างนอกคือตองหรือทอฟฟี่รับแจกทานความใจดีของคุณชายปรีดาสลับกัน
.....
“อ้อโจ๊ก เมื่อเช้า...” ไก๋ยังไม่เลิก
“เออไก๋ถามหน่อย พี่เก๋ถือว่าเป็นพี่รหัสไอ้ปิงได้เปล่า คณะอักษร ม.C มีรับน้องก่อนไหม บอกมันหน่อย” ผมเฉไฉด้วยพี่เก๋พี่สาวของไก๋ อนาคตจะกลายเป็นพี่คณะของเพื่อนตี๋หลังจบ ม.6 นี้
เราเปลี่ยนคุยกันถึงเส้นทางขั้นกว่าที่กำลังจะมาเยือน เพิ่งประกาศผลหมาดๆ ข่าวฮอตประเด็นร้อนของเด็ก ม.6 ทั่วประเทศ
ทอฟฟี่กับแคทติดคณะทันตแพทยศาสตร์ มหาวิทยาลัยของรัฐที่ภาคอีสาน แต่ทอฟฟี่อยากเรียนนิเทศมหาวิทยาลัยเอกชนในบางกอกมากกว่า
ไก๋ติดคณะเทคนิคการแพทย์ ม.C มหาวิทยาลัยของรัฐในกรุงเทพมหานครที่เดียวกับพี่สาว ปิงกำลังสองจิตสองใจระหว่างคณะอักษร ที่นี่กับบินไปต่อเมืองนอกตามครอบครัว ส่วนตองคณะพละศึกษา มหาวิทยาลัยทางภาคตะวันออกซึ่งสมควรจะเป็นอนาคตของผมด้วย
เอาน่า...ชีวิตเป็นของเรา
.......
.....
ศาลาการเปรียญใกล้รั้วโรงเรียน...
“ตาครับ ผมไม่ได้อยู่ช่วยนะครับ รีบกลับญาติปิงมาเต็มบ้าน จะพากันไปกินหูฉลาม” ตองบอกตาที่กำลังดูแลคนงานวัดจัดแจงสถานที่อยู่
“เจ้าตองไม่ต้องหรอก วัดเราคนเยอะแยะ ญาติจากเมืองจีนหรือเจ้าหนูปิง ตาว่าจะต้มชาเย็นนี้อยู่พอดี หอมยั่วน้ำลายเหลือเกิน”
“ชาจากอู่หลงของแท้ครับ ผมแบ่งถุงไว้ถวายหลวงพ่อแล้วด้วย ตากินเยอะๆ เลย หมดเดี๋ยวเอามาอีก มอเตอร์ไซค์หอบได้นิดเดียว”
“โอย ไม่ต้องหรอกหลาน พอแล้ว ปากคนเรากินแค่อิ่ม มีมากก็แจกทางนั้นล่ะ ไม่ต้องลำบากหอบมานะ”
“เอามาๆ บอกเตี่ยมึงขนใส่กระบะมาเลย รออยู่” โจ๊กชอบของฟรี
“เอาเชียวไอ้เจ้านี่ เรื่องของฟรีล่ะก็” ตายิ้มไม่ถือสา
“ของโจ๊กพลับแห้งในถุงเหลืองอยู่ที่อู่นะ ให้เจ๊ไว้เมื่อเช้า ไปดูซะ” ปิงใจดีร้องบอกผม
“อย่าไปสนใจมันมาก รีบเข้าประเดี๋ยวรถติดเสียก่อน ตาเปิดประตูให้มา”
“ขอบคุณคร้าบ”
“ขอบคุณครับตา” ยกมือไหว้หมุบหมับ
สองคนพ้นประตูเล็กเข้าหลังบ้านไป ทางลัดอภิสิทธิ์เฉพาะมัคนายกและเพื่อนๆ หลาน เส้นใหญ่ไม่ต้องรอออกประตูหน้าโรงเรียนเพื่อโจ๊กโดยเฉพาะ วะฮะฮ่า
ฟีโน่ของปิงจอดอยู่หลังบ้านผมเอง เจ้าของจริงๆ คือปรีดาตำแหน่งสก๊อย ส่วนตะติยะวีรบุรุษแว้นอย่างเดียวครับ สลับหน้าที่กับสุดๆ
อ้อ เล่าคร่าวๆ ข้างหน้าติดถนนใหญ่คือห้องแถว 3 ชั้นครึ่งเป็นอู่ซ่อมรถจักรยานยนต์ของน้าจอม ด้านหลังที่เพิ่งมุดรั้วออกไปเจอคือบ้านยายมาซึ่งเป็นเพื่อนของยายผม สองยายเขาสนิทสนมกันตั้งแต่เด็ก
ยายผมแต่งงานกับตา ยายมาก็แต่งกับผัวแก แต่สามียายมาชิงตายตั้งแต่หม้อข้าวไม่ทันดำ
พอพวกเราย้ายจากย่านเมืองเก่าใจกลางบางกอกมาอยู่แถบนี้ (ที่ดินพ่อแม่ของเจ๊) ยายมาก็ตามมาปลูกบ้านหลังนี้อยู่ด้วยกัน
เนื่องจากไม่มีลูกมีผัวให้รกรุงรัง ยายมาจึงถือเป็นคนในครอบครัวเราเสมอมา ตาปลีกวิเวกถือสันโดษเมื่อ 5 ปีที่แล้ว สองยายถึงมานอนบ้านเดียวนับแต่นั้น ตาบอกว่า...
‘สองคนนี้คงเคยเป็นฝาแฝดตัวติดกันแต่ชาติปางก่อน ชาตินี้จึงได้เกื้อหนุนกันไม่ห่าง’
จริงดังว่า ต่อมายายมาป่วยด้วยโรคนิ่วกับโรคอะไรอีกไม่รู้ เดือนเดียวเท่านั้นยายผมก็ล้มลงนอนเสื่อข้างๆ เป็นมะเร็งในต่อมน้ำเหลือง
เรียกว่าตลกไม่ออกขณะยายมายื่นพินัยกรรมข้ามเสื่อให้ตากับยายของผมเซ็นรับทรัพย์สินของแกซึ่งคือบ้านหลังนี้ สองยายเสียชีวิตตามกันภายในไม่กี่วัน ตาจึงย้ายจากห้องแถวชั้นสองลงมานอนที่นี่เป็นการถาวร
ส่วนผม...ไม่เคยเฉียดใต้ชายคาบ้านหลังนั้นอีกเลย
ว่างๆ จะโฟนไปรายการเดอะช๊อกมาอวดผีภาคสนามให้สมอยาก
.....
“เจ้าโจ๊กเข้าไปเอาลังสายสิญจน์ในบ้านเรามาให้ตาที เมื่อเช้าลืมหยิบมา” ตาสั่ง
“ไม่เอา ตาบอกไอ้ตองซิ มันอยู่นั่นแล้ว ไปล่ะรีบเตะบอล” ผมชิ่ง เพื่อนสองคนกำลังสวมเสื้อกับหมวกกันน็อกง่วนอยู่ ตองเอาหัวโขกหมวกของปิงเล่น ผู้ชายฟิชเจอริ่งกันงี้หรือวะ
‘อุอุ ได้เวลาอัดฟุตบอลใส่รถยนต์ชาวบ้านแล้ว’
แค่คิดครับ เคยซัลโวแบบอุบัติเหตุทีนึงโจ๊กโดนด่าแถมตาตี ถ้ามีพยานจักมิกล้าก่อการ ชูมือลูกเสือสำรองแสดงสัตย์พร้อมแอบไขว้นิ้วไว้ข้างหลัง
.......
.....
“โจ๊ก...”
“อ้าว...อาร์ม ยังไม่กลับเหรอ” ผมชะงัก
“ไม่ได้เจอกันนาน คุยได้ไหม” อาร์มว่า
“เออ ว่า?” กัปตันจิบาสะง่วนผูกสตั๊ดยังไม่เริ่มเดาะบอลอย่างใจอยาก
“โจ๊ก...” รู้แล้วว่าชื่อโจ๊ก
“รอฟังอยู่ ว่าไงมีอะไรพูด แต่ถ้าจะให้ไปเตาะปากใครที่ไหนอีกก็บอกมาคำเดียว เดี๋ยวไอ้ตองกับหนูปิงก็ตัดญาติกูเองแหละ”
“เปล่าไม่ใช่เรื่องนั้น ขอโทษที่ลากไปทำเรื่องยุ่งยาก”
“ชิลอยู่แล้ว ไม่โดนทัณฑ์บนนี่หว่า 555” ผมขำ
“เออ กูโดนเองแหละ 555” อาร์มหัวเราะตาม
เพื่อนห้อง 6/5 สายวิทย์คณิตห้องเดียวกับตอง (ห้อง 1-7 สายวิทย์คณิต 8-10 ศิลป์คำนวณครับ จิระครอง 6/9 เลขสวย) อาร์มเล่นฟุตบอลด้วยกันพักเดียวช่วง ม.4 แต่ชอบเตะต่อยมากกว่า ไปมีเรื่องกับเด็กเทคโนฝั่งธนแห่งหนึ่ง
ไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าใดนัก ตองชวนไปก็ไป อยากชูหมัดร่วมด้วยแต่อาร์มกับตองกันผมให้ยืนอยู่ห่างๆ คอยเป็นต้นทางกับลากศพเพื่อนกลับเท่านั้น
โลกกลมครับ เด็กเทคโนที่ว่าคือ ‘เด้ม’ ไอ้เลวของทอฟฟี่
เด้มกับทอฟฟี่บ้านติดกัน เข้าอนุบาลด้วยกัน แยกกันตอนประถม เด้มกลับจากเมืองนอกมาอยู่บ้านแฝดกับทอฟฟี่ที่เดิม ก็น่าจะเป็นเพื่อนดังเก่าถ้าทอฟฟี่ไม่เป็นเกย์ (สาวแตกถ้าอยู่กับก๊วน) ส่วนเด้มกลายเป็นหัวโจกเด็กแสบของโรงเรียนนั้นซะงั้น
ล่าสุดคือเราเพิ่งสอบเสร็จ ช่วงบ่ายวันที่จะปิดเทอม 1 รอมร่อ เทคโนพวกไอ้เด้มเหมารถเมล์ผ่านมาติดไฟแดงที่นี่ อาร์มร้องท้า เท่านั้นล่ะ กองทัพเทคโนรวมพลไม่ครบเนื่องจากเฮโลลงมาใส่พวกผมก่อน
ซวยตรงมีมือที่สามมาแทรกแซง เหล่าลูกครึ่งฝรั่งนานาชาติท้ายซอยออกมาปะทะพอดี กลายเป็นตะลุมบอน 3 ฝ่าย
อย่าให้เซดครับ โจ๊กปากแตกแก้มบวมตุ่ยซดโจ๊กหมูเป็นอาทิตย์
สรุปเด็กนานาชาติชื่อ ‘รักษ์’ (ตัวควายชุดบาสเกตบอลสีแดงยกทีม) ถูกแทงตรงเอวแบบเฉี่ยวๆ แผลยาว 10 เซน เย็บกี่เข็มหว่าลืม อีกคนชื่อ ‘เอเจ’ โดนตีมือเจ็บนิ้วก้อยหัก
ทั้งก๊วนแบ่งกันขึ้นโรงพักกับเข้าโรงพยาบาลพร้อมๆ กันสองที่ ส่วนใหญ่รอดจากคดีด้วยมีเส้นใหญ่มาเคลียร์ (โดยเฉพาะพวกนานาชาติ ตัวปลิวขาวสะอาดไม่มีประวัติบันทึกใดๆ ให้ระคาย)
ฮิ้วแต่ไม่ฮิ้วเพราะถูกอบรมกับสารวัตรในห้องสอบสวนครึ่งคืนไม่พอยังโดนเจ๊เทศนาต่อที่บ้านอีกครึ่งคืนที่เหลือ โจ๊กอยากเรียกแท๊กซี่กลับไปนอนโรงพักให้หนำ (ไม่ข้ามไปนอนวัดเพราะกลัวผี) นึกเลาๆ เท่านี้ ข้อทุกช์ระทมไม่มีเมมโมรี่ให้จำสักเท่าไหร่
.....
“ได้ข่าวว่าติดวิดวะเหรอ เสือซุ่มนี่หว่า เป็นกูหน่อยไม่ได้” ผมสงสารตัวเองบ้างดีกว่า
“อ๋อ...นั่นน่ะ คือโจ๊ก...”
“อะไรอาร์ม รอฟังจนลิ้นห้อยแล้วเนี่ยเห็นเปล่า” แลบลิ้นโชว์
“555 โทษที ว่าแต่สนใจกูด้วยเหรอ”
“เฮ้ย เราเพื่อนกัน”
“อืม...เพื่อนกัน” อาร์มหม่นๆ
“อย่าแอบไปคิดมากล่ะ ทัณฑ์บนก็แค่ไปรายงานตัวกับสารวัตรให้เขาดูหน้า 2-3 ทีเท่านั้น แป๊บๆ หมด แต่ไอ้ตองอยากวัดมึงอยู่นะ สนเปล่าโปรโมเตอร์โจ๊กจัดให้ พร้อมเมื่อไหร่บอก”
พอเกิดเรื่องถึงโรงพักที่ว่าตองโกรธมาก สนามฟุตบอลอยู่ท้ายโรงเรียน กว่าจะวิ่งออกมา ผม ปิงและเพื่อนๆ อีกหลายคนโดนลูกหลงเรียบร้อยโรงเรียนวัด อาร์มจึงซวยหนักโทษฐานตัวเริ่มเรื่อง
“กูคุยกับมันแล้ว” อาร์มหนักแน่นสมผู้นำ
“ว้า! อดอัศวินดำ” โจ๊กตลก
“เลิกเล่นก่อนได้ไหมวะ” อาร์มมองลูกฟุตบอลเขี่ยติดปลายเท้าผม
“จิบาสะไม่เคยนอนโดยไร้บอลห่างเท้า แต่โอเคได้” ยิ้มกว้างกดสต๊อป อาร์มยังบอกเพื่อนแก๊ง 3-4 คนให้เตร่รอทางโน้นก่อน คงอยากคุยสิ่งสำคัญจริงๆ
“โจ๊ก...”
“ครับผม”
ก้าวเท้าสะเอวไปช้อนมองใกล้ๆ ตัวสูงประมาณตองราว 180 ได้ ส่วนจิระมาตรฐานชายไทย ทำไมดีเอ็นเอเราไม่เท่ากัน (=^=) แอบเศร้าเล็กน้อยถึงปานกลาง
“เราจะจบ ม.6 แล้ว กูอยากบอกว่ากูชะ...ชอ เอ่อ...เราเรียนต่อที่เดียวกันดีไหมวะ!” อาร์มโพล่งลิ้นพันกัน
“หา...!”
“นั่นแหละ เรียนที่เดียวกันอีกไง” อาร์มเกาหัวเหมือนเขินมาก
เอาสมองส่วนไหนคิด ตองกับปิงยังไม่เว่อร์ขนาดนี้ จะอยากซี้เซโยอันยองอันใดกับจิระกรุณาถามก่อนดีไหมว่าโจ๊กอยากด้วยหรือเปล่า
“กูยังลูกผีลูกคนอยู่เลยเชี่ย เรียนที่เดียวกันทำด๋อย มึงเรียนวิดวะที่ได้นั่นน่ะดีแล้ว มหาวิทยาลัยที่ดีที่สุดของประเทศเชียวนะ แล้วไหนบอกจะต่อนอกไง มีอะไรหรือเปล่า...ผิดแผน?” ถามเป็นชุด
อาร์มหล่อเลวรวยครบสูตร หญิงตรึม ข้อนี้โจ๊กช้ำ
“กูแค่...”
“แค่..?” ผมตาโตมองชิดใกล้มากๆ จะเอาคำตอบ
“คะ...แค่...”
หัวหูหน้าแดงทำไมวะอาร์ม
เป็นไข้แดดกะทันกัน
ดวดลิโพเกินฉลากกำหนดห้ามเกินวันละสองขวด
“โอเคเข้าใจแล้ว กูไม่ได้โง่ กูกับแคทไม่มีอะไรกันเกินเพื่อนอย่างที่มึงคิด ตอนแรกแคทลงที่เดียวกับกูก็จริงแต่เปลี่ยนไปเลือกอย่างอื่น ติดทันตะขอนแก่นเรียบร้อย ส่วนกูคงที่ไหนซักแห่งยังไม่รู้ ไม่มีอนาคตร่วมกันแน่นอน มึงสบายใจได้อาร์ม” ผมฉิว
ผมคลั่งไคล้แคทสวยใสผมยาวหางม้าโบขาวน่ารักตั้งแต่วันแรกที่สาวเจ้าเข้าเรียน ม.ปลายที่นี่ แข่งกับอาร์มและชายงามอีกหลายคน แต่นั่นถือว่านานมาแล้ว
ชอบหญิงแต่เสือกมากันท่าคนอื่น ไม่ต้องการคนตอกย้ำว้อย
“ไม่โจ๊ก กูกับแคทไม่ได้เป็นอะไรกัน ไม่ได้คิดอย่างนั้นด้วย กู...” อาร์มยื้อ
“หือ...” ผมจ้องเอาเป็นเอาตาย
“เออก็ได้! กูชอบมึ...” / (ครืดๆๆๆ)
มือถือในกระเป๋ากางเกงของผมสั่นเตือน
“ชิบๆๆ เรือหาย! ไปก่อนนะเว้ยอาร์ม!” ผมเปิดแน่บ
v
v
[‘คอมไหม้ อุบัติรักวันคริสต์มาสเจ๊ง’]
(="=) เบอร์ใครวะ แอบงง
โหลดการ์ตูนเมื่อคืน ซวยแล้วพ่อ
************* ซี ยู ทูมอร์โฮ่
edit : สิบเกือบสิบเอ็ดโมงเช้า
เออแฮะ คำว่า ไม่ได้ซ้ำเยอะไป แทงกิ้ว tuckky
แก้ กูกับแคทไม่ได้เป็นอะไรกัน
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
