จิระxจิระ
ตอน 7 คิตตี้
(ปังๆๆๆ)
“ตื่นๆๆ จะเคารพธงชาติแล้ว!” เสียงคุณผู้หญิงเจ้าของบ้านฟาดบานประตูตูมตาม อาการเดิมแต่เวลาไม่เดิม
“คุณนายคร้าบ ยังไม่เจ็ดโมงครึ่งเลยอะ”
“อือ...” รังนกสีแดงเป็นกระเซิงผลุบโผล่อยู่บนเตียงอาการเดียวกัน
“นอนดิ้นตกเตียงอีกแล้วนะ ลุกเร็ว รีบอาบน้ำกินข้าวจะไปเรียนหนังสือหนังหา เป็นเด็กเป็นเล็กหัดนอนตื่นสายโด่ง” แล้วก็ตึงตังลงไป
เหม่ๆ ตั้งแต่มีฝรั่งหุ่นเสาไฟฟ้าตาน้ำข้าวมานอนเตียงเดียวกับหลานชายเข้าหน่อย
คุณผู้หญิงแอบย่องขึ้นมาส่องทุกวันเลยนะขอรับ
ใสเจียเสียใจ ขี้ตาเกรอะนอนน้ำลายไหลยืดต่างหาก
ไม่มีปัญญาก่อการใดๆ กับโจ๊กสุดหล่อได้ดอก
...
ลงมาสับปหงกเคารพโต๊ะกินข้าวกันสองคน...
“เอ้าๆ หัวจะโขกกันตายอีกล่ะ น้ำร้อนสาดอีกรอบดีไหม ตื่นๆ โจ๊กเย็นหมดแล้ว นาฬิกาปลุกอยู่ไหนทำไมไม่ใช้ ให้ขึ้นไปดูทุกวันแบบนี้ไม่ไหวนะ ปวดขาตายพอดี”
“มันพังครับ” รูมเมท
“วู้! จะขึ้นไปทำไมเล่า บ่นปวดแขนปวดขาเป็นยายแก่อีก”
“ไม่ขึ้นไปแล้วจะได้ทำงานได้ทำการมั้ย หา! ตั้งแต่เด็กยันหมาเลียตูดไม่ถึง ได้เพื่อนมานึกว่าชวนกันดีขึ้น ที่ไหนได้ ตอนอยู่บ้านเจฟฟรี่ตื่นกี่โมง” เจ๊เท้าสะเอวไปแขวะอีกคน
“ตีห้ากว่าเกือบๆ จะหกโมงครับ”
“นั่นล่ะเป็นยังไง เพราะบ้านไกลใช่ไหม แล้วตอนนี้ล่ะ” คุณผู้หญิงทำท่าสะใจ
“ดีแตกครับ”
“...” เจ๊นะจังงัง
“อุๆ โจ๊กหมูติดคอ” จิระพยายามกลั้นหัวร่อ แต่สองสิงห์หน้าบ้านใส่เต็ม
“555” เฮีย
“ตอบได้ดีจริงๆ 555” กับพี่สมบัติปล่อยก๊าก
เจ๊บ่นเป็นหมีกินผึ้ง หันกลับไปเคร้งคร้างกับซิงค์ครัว แว่วๆ ว่า "ฉันถามให้เสียใจทำไมวะเนี่ย"
ตัวสูงโย่งพิงผนัง กระดิกนิ้วเรียกผมเข้าไปชิด
“Come on..." แล้วก็ "...จุ๊บ”
“เชรี่ย! เหม่งกูอีกล่ะ” ผมโวย แทบทิ้งไม้ค้ำใส่เท้าฝรั่ง
“นี่ก็อีก พูดไม่ฟัง” เจ๊หันมาเจอถึงกับกลอกตา ถอดหายใจอย่างระอาเต็มที
เป๋ห่าวหาสนผู้ใดในโลกหล้า
สองมือประคองใบหน้าผม
อมยิ้มติดมุมปากเท่มอบให้โจ๊กแต่เพียงผู้เดียว
“มีบางอย่างบอกผมว่าวันนี้คุณจะเจอโชคดี Have a nice day...”
โจ๊กอยู่ในท่าล่อแหลมกับเกย์พิการท่ามกลางแฟมิลี่
“มึง...” อนาจารกูอยู่นะเออ
“อะๆ ห้ามพูดคำหยาบ ไม่งั้นมนต์เสื่อม”
“จริงดิ”
“จริง”
“เออ...ก็ได้” ผมชี้นิ้วใส่หน้า สบสีเทาเข้มไม่วางตา กล้าท้าทายคนอย่างโจ๊ก ไม่มีดีให้เห็นเย็นนี้ตายแน่
ทว่า...มีซาวน์เอฟเฟคประกอบ
(“เคร้ง”) พี่สมบัติทิ้งท่อไอเสียลงพื้น อ้อ พี่แกเพิ่งเห็นฉากนี้
(“ฮึ่ม!”) เฮียยืนกำหมัดนิ่งด้วยผ่านตาเป็นครั้งที่สองแล้ว
และเสียงดังสุด (“โครม”) คนที่ผมไม่อยากให้เจออย่างยิ่ง
ปิงกับตองทำฟี่โน่ล้มอยู่หน้าบ้าน...
(="=) อุเหม่ โจ๊กขอลาป่วยหนึ่งวันได๋เปล่า
...
......
ม้าหินที่นั่งประจำในโรงเรียน
“ว่ามา” ปิงก่อน
“จะบอกดีๆ หรือจะให้พูดทั้งน้ำตา”
“ไรวะ บังอาจขู่กูอะตอง มึงด้วยเหรอปิง”
“ก็ทำไมโจ๊กถึงไปหอม...”/ “จุ๊ๆ เล่าจ้าเล่าแล้ว ไม่ได้จูบไม่ได้หอม มันทำเองเคมั้ย” ปิดปากหนูจำไมไว้ทัน
“ไม่เค!”
ผมเกาหัวแกรกๆ ถ้าคุณหนูปิงทำท่าดื้อตาใส
กอดอกหมับพองแก้มปากจู๋อย่างนี้เมื่อไหร่ละก็นะ
กระผมไม่รู้เรื่องจริงๆ ขอรับ แค่เซ่อนอน
มึนเอ๋อตื่นเช้าก่อนเวลาประจำจึงเบลอกว่าปกติเท่านั้น
“คืองี้ มันบอกกู๊ดไนท์คิส อ้อ ไม่ใช่ อะไรไนซ์ๆ น้า ลืม”
“กู๊ดไนท์ไหน นั่นใช้เวลากลางคืน แฮป อะไนซ์ เดย์ ใช้เวลากลางวัน วันนี้โชคดีนะครับทำนองนั้น” ปิงจ้องเขม็ง
“ก็นั่นไง ประเภทคำทักทายเซย์กูดบายแบบฝาหรั่งธรรมดาๆ จริงไหมวะตอง”
“...” เพื่อนร่างสูงหรี่ตาพ่วงมองหน้าเขม็งแทนคำตอบ ยอมก็ได้วะ ข่าวฮอตประเด็นร้อนน่าอยากรู้นักหนา แค่จุ๊บหัวเหม่งตูแค่นี้
วันแรกก็โดนไปดอก
เจ๊ทำตะเกียบร่วง
ส่วนเฮียตาเหลือก
จำไม่ได้กรุณาย้อนไปอ่าน INTRO
“เออ เด็กฝรั่งนานาชาติโรงเรียนโน้นมาขอเช่าห้องแค่นั้นเอง” จำเลยรับสารภาพลดโทษกึ่งหนึ่ง
“แต่มันคือคนที่ร่ำๆ จะฟาดปากกับเราบ่อยๆ เลยนะโจ๊ก” ตองแย้ง
“วางมือแล้วไม่ใช่เหรอ ไอ้อาร์มปล่อย กูก็ปล่อย” เวลานี้ยังขนน้ำยอดข้าวไม่ครบลัง จะให้เสียสัมพันธวไมตรีอันดีงามนี้บ่ได้กา ไฮโซอยากดวลขวดอีกต่างหาก กระป๋องทิวป์ยาวๆ ก็ไม่แล
(เยาวชนที่ดีไม่ควรเอาเป็นเยี่ยงอย่าง: โจ๊กครับ)
เรื่องฮอตเมื่อครั้งที่ผ่านอีกหนึ่ง ลูกครึ่งตัวสูงๆ รูปหล่อๆ (น่าจะลุคกู๊ดที่สุดในกลุ่ม)
จำได้ว่าชื่อนกอะไรสีขาวๆ ไม่รู้ นกกระจอกขาว นกเหยี่ยวขาวเทือกๆ นั้น
นั่งจากัวร์สีดำแบบมีคนขับมาแจ้งความประสงค์กับยามที่หน้าประตูโรงเรียน
ตอง อาร์มกับเพื่อนแก๊งคนสนิทของอาร์มลงไปเจรจา
กลับมาเล่าคร่าวๆ ว่ามันแสดงความจำนงค์บอกเลิกศึก
‘มันจะเล่นบาส ไม่อยากเซ้าซี้กับพวกเราแล้วเลยมาตัดสัมพันธ์ แม่งโคตรกวน มีหน้ามาบอกกูไม่ได้มาเจรจา แต่มาบอกเลิกนับจากวันนี้ แต่ถ้าพวกมึงคนใดว้อนท์มีเรื่องกับพวกกูอีก เรื่องถึงตำรวจ มันคิดว่ามันเป็นใคร ศัตรูคู่ขี้ตีนกูก็ไม่ใช่ด้วยซ้ำ ปล่อยไปเถอะวะ เห็นแก่ลูกนกลูกกา’
เพราะกรณีหักด้ามพร้าด้วยเข่าเช่นนี้เอง
อาร์มกับพวกเราจึงเลิกรากึ่งหมดไฟกับพวกนานาชาติโดยฉับพลัน
ตองบอกผม ‘กล้าขอก็กล้าให้ ลูกผู้ชายว่ากันตรงๆ ได้อยู่แล้ว’
บุคคลเฉกเช่นนี้ก็มีในโลกครับ
...
“แต่โจ๊กยอมให้มันกระทำชำเรา ต่อหน้าปิงเลยนะ” ไอ้ลูกคุณหนูเอาแต่ใจ บทเมนส์จะมาจะไปไม่บอกกล่าว
“แค่เด็กหรั่งนิสัยไม่ดี เอะอะก็คว้ามากอดจูบเฉยๆ บอกหนูปิงแล้วไงครับ” ผมอ้อล้อ
“ไม่รู้ล่ะ ปิงงอน”
“อ้าวๆๆ” ผม
“ง้อเลยมึง” ตองยิ้มแล้ว
“ทำไมต้องกูวะ คู่หูปาท่องโก๋มึงนี่หว่าตอง”
“เรื่อง” วู้ ไอ้นี่ ไม่ช่วยซ้ำได้ทีขี่แพะไล่ ลงดาบซ้ำต่างหาก
“โอ๋ๆ ปิงน้อยๆ หน่อยน่ารักๆ คร้าบ ไม่งอนน้า”
ผมจำต้องเต้นท่าไก่ย่างอ้อล้อหนูปรีดาขี้งอนอีกหลายคำรบ
อ้างธรรมเนียมปฎิบัติแบบห่ามๆ แกล้งกันเล่นเฉยๆ
ด้วยอยู่ในที่ลับตาไม่เห็นจะสิเน่หาอันใดจิระ โอ้โลมสักนิดก็ไม่มี
นี่กลางประชาคม ทั้งเจ๊ เฮียน้าจอม พี่สมบัติผู้ช่วยในอู่
กระทั่งผู้คนเดินผ่านไปมาหน้าบ้านซึ่งชัดๆ คือตองกับปิงเอง
...
...
“ก็ได้ ปิงไม่โกรธโจ๊ก แต่ถ้าเห็นอีกนะ ฮึ่ม...”
“คร้าบ” ผมยิ้มแห้งบวกคอแห้งแต่ใจชื้นขึ้นเป็นกอง
“555” ไอ้เลวตอง
อยากบอกว่าผู้ปกครองของจิระเดือดไปรอบเช่นกัน
เจ๊วีนแตกทุบกระทะเหล็ก เฮียขู่ฆ่าให้อาสัญตั้งแต่จุ๊บแรกโน่นแล้วทว่าไอ้เกย์ชีกอหาฟังไม่
กระทำการณ์อุกอาจต่อไปอย่างมิสะทกสะท้าน
รู้สึกจะเสียเหม่งให้มันทุกเช้าเลยนี่หว่าตู
......
...
และทูเดย์ จิระได้สมพรปากพ่อมด
“เจฟฟฟฟฟ!” วิ่งพร้อมยกมือไหว้น้าจอมหน้าบ้านแต่เรียกชื่ออีกคน
(“โฮ่งๆๆๆๆ”) ซาวน์เอฟเฟ็คประกอบจากฝูงหูตั้งหางยาวหน้าบ้าน
“ครับ” กำลังเช็ดผมเปียก นั่งพาดขาบนเก้าอี้โต๊ะกินข้าวที่ประจำ
“นี่ๆๆ กูมีข่าวดีมาบอก”
“ว่า?” หัวแดงยิ้มเผล่ติดมุมปากเหมือนทุกที หากน่ามองกว่าทุกวัน
“กูได้ทุน เย้!” ผมกระโดดกอด
“555”
“เอะอะอะไรกัน” เจ้เข้ามา
“ทุนฟุตบอล?” เฮีย
“จริงเหรอครับ โอ้ อย่างนี้ต้องฉลอง” พี่สมบัติ
ทุนเรียนสำหรับนักกีฬาฟุตบอลของมหาวิทยาลัยทางภาคตะวันออกดังที่หวังครับ
โจ๊กจุกอกด้วยความปีติยินดีตั้งแต่บ่ายสาม
อยากเจอมัน
อาจบอกมันเป็นคนแรก
เพราะเวทมนต์ติดหน้าผากนั้นแน่ๆ เชื่อสนิทใจ
“มีคนสละสิทธิ์ครับ เขาโทรมาบอกแต่ยังไม่ประกาศเป็นทางการ เสาร์อาทิตย์โน้นอาจต้องไปเข้าค่ายทดสอบความฟิต ผมก็ไปด้วย” ตองคุยอยู่กับน้าจอมหน้าบ้าน
“อ้อ แต่ก็น่าจะได้แล้วซิ” เฮีย
“ครับ ถ้าอย่างนี้คือชัวร์แน่ๆ ล่ะผมว่า” ตอง
“ถ้าได้ไปสระบุรีวันไหนโจ๊กคงโวยวายให้รู้เองแหละ ฆ้องปากแตกทุกที” ปิงยิ้มแย้มแก้มป่อง
“555” หน้าบ้านเต็มไปด้วยความรื่นรมย์ เจ๊ยิ้มแย้มอารมณ์ดีขนขนมออกมาแจกพร้อมน้ำแดงรีฟิลไม่อั้น ยิปปี้!
....
.....
พวกเราเฮฮาน้ำหวานกับของกินเล่น
“เพราะมึงบอกว่าวันนี้กูจะโชคดีไง รู้ได้ๆ ไงวะ!” ผมตื่นเต้น
“Magic...”
“555 ใช่ๆ หน้าตาขี้เหร่อย่างนี้ไม่ใช่เทวดาหรอก พ่อมดดีกว่า เดอะ เกรย์ วิซาร์จแบบในลอร์ด ออฟ เดอะ ริงค์”
“พ่อมดเหรอ หึหึ” ยิ้มรับพร้อมจิบน้ำแดง
หยิบรูปถ่ายเก่าๆ ที่ติดฝาผนังห้อง
สามผู้ใหญ่น้าจอม เจ๊และพี่สมบัติเก็บข้าวของกับคลุมผ้ากันฝุ่นให้สิ่งของอยู่
“อ๋อ เริ่มทุบผนังแล้วเหรอ รูปพวกนี้โจ๊กยังเด็กอยู่เลยนะ ฟันหลอด้วย” ปิงช่างสังเกต
“เฮ้ย ไม่ใช่ วู้ ดูทำไมปิง แต่หน้าตาดีตั้งแต่เด็กนะคนเรา ช่วยไม่ได้ว่ะ” ผมดึงรูปถ่ายประวัติศาสตร์ไปจากมือปิง
“พูดความจริงก็ได้โจ๊ก กูไม่ถือ 555” ตองขำ
“ห่านจิก ไม่ต้องกินเลยตอง คายขนมคืนมาเลย”
กำลังสู้รบกับซี้ก็มีคำถาม...
“เด็กคนนี้ ใคร?” ฝรั่งนั่งดูรูปอยู่ดึงขึ้นมาถาม เห็นจับแต่ใบนี้ตั้งนานแล้ว
“อ๋อ เออใครวะโจ๊ก เห็นติดฝาบ้านตั้งนานมาแล้ว ญาติหรือน้องก็ไม่น่าใช่ ชุดโรงเรียนมึงด้วยนี่หว่าเจฟฟรี่” ตองรู้จักชื่อเป๋ห่าวแล้วครับ ขึ้นพ่อขุนกันตั้งแต่ประโยคแรกไม่มีโอ้เอ้เกรงใจ
“เด็กเจ...” ผมระบายยิ้ม ดึงรูปจากมือใหญ่มาชื่นชมความหลัง
น้อง ม.1 นักเรียนโรงเรียนนานาชาตินี่แหละครับ
ขณะนั้นผมอยู่ ม.3 เห็นมาใช้บริการรับส่งวินมอเตอร์ไซค์หน้าปากซอยข้างๆ อู่เรานี่เอง
หน้าตาน่ารักเหมือนผู้หญิง เคยเข้าใจผิดคิดว่าเป็นเพศเมียเลยด้วยซ้ำ
ติดตาต้องใจเพราะเค้าหน้าตา ท่าทางเหมือนเจ้า ‘เจเจ’
ลูกชายของเฮียและเจ๊ที่เสียชีวิตตั้งแต่เด็ก ชื่อก็เหมือนกันด้วย
ไม่ทราบชื่อนามสกุลจริงๆ ทว่าผมโมเมเรียก ‘เจ’ เอาเองตามอักษรปักหน้าอก J L
รูปพวกนี้น้องนักเรียนคนนั้นมาลืมกล้องไว้ที่นี่
น้าจอมจึงเอาไปอัดมาแปะฝาบ้านไว้ เผื่อเด็กย้อนกลับมาจะได้ให้คืน
แต่ผ่านไปตั้งกี่ปี...ยังไม่เห็นแม้เงา
“รู้จักหรือเปล่าวะ น้อง ม.1 ตอนนั้นเราก็อยู่ ม.3 ได้ เคยเห็นบ้างไหม?” ผมถาม
“...” เสจิบน้ำแดงอึกๆ แทนคำตอบ เออ ไม่อยากบอกก็ไม่ทู่ซี้อยากรู้หรอกเว้ย
“เก็บไว้เป็นความทรงจำ วันข้างหน้าเราคงได้เจอกันนะจ๊ะ” ผมจุ๊บภาพเบาๆ
ใครบางคนผ่านมาแล้วผ่านไป
หากบางคน...ผ่านตาแค่ครั้งเดียวเรากลับจำได้ไม่ลืมเลือน
...
...
“เจฟฟรี่เล่นกีตาร์ด้วยเหรอ?”
ถ้าปิงไม่ถามประโยคนี้ผมคงไม่สังเกตเห็นกล่องสีดำใหญ่เป็นมันปลาบ (ท่าทางแพงอีกล่ะ)
วางอยู่ข้างๆ ผนังติดกับฝั่งที่ตองนั่ง
“อืม...เพิ่งขุดขึ้นมาจากห้องเก็บของที่บ้าน สายเละหมดแล้ว แถวนี้มีร้านดนตรีใกล้ๆ บ้างไหม”
“อยู่ถัดข้างบ้านเราเอง ร้านนั้นน่ะตอง ตรงไฟแดงหัวมุมจะเลี้ยวเข้าตลาดสดก่อนเข้าบ้านเรา” ปิงเจ้าถิ่นอิ๊อ๊ะกับสารถีส่วนตัว
“อ๋อ ร้านใหญ่ๆ น่ะเหรอ รีบมากไหมล่ะ ขากลับเดี๋ยวนำไปเอง”
“เย้ ไปตลาดกัน พลับหมดแล้ว ที่บ้านมีขนมอื่นเหลืออีกไหมวะปิง”
“555 เอาเชียวโจ๊ก”
สรุปผมแว้นเวสป้าแก่ๆ ตามหลังสองคนนั้นเที่ยว
ได้ขนมอภินันทนาการจากร้านทองบ้านปิงถุงใหญ่
ส่วนสก๊อยขาเป๋ได้แอมป์ตัวใหม่ กับรอรับเฟนเดอร์ตัวเก่าร้อยสายใหม่ในวันหลัง
...
...
ห้องเรา สามทุ่มกว่า
“ไม่ยักรู้ว่าเด็กนานาชาติก็ไม่มีตังค์ได้เหมือนกัน นึกว่ามีแต่ลูกคนรวยเรียนอย่างเดียว” ผมเปรยขณะโยนแอมป์ตูมใส่ห้องเล็ก ลำบากขนขึ้นมาให้ ไม่เพราะหวังน้ำเมาในกระเป๋าโจ๊กไม่เป็นคนดีให้เมื่อยตุ้ม
“อ๋อ...” แค่นั้น
“ชื่ออะไรนะ เอเจเหรอ ตัวดำเป็นเนี่ยงเลย ยิ้มทีเห็นแต่ฟัน ลูกครึ่งนิโกรหรือเปล่าวะ ไม่ยักรู้ว่ารับจ้างในตลาดด้วย” ผมพูดถึงเพื่อนใหม่อีกคน เราสี่คนเตร่อยู่ในร้านดนตรี เอเจเพื่อนของเป๋ห่าวก็แวบเข้ามาทักทาย
“แม่กับน้องสาวขายไข่กับของแห้งในนั้น”
“แล้วที่มันมือเจ๊งคือหายแล้วยัง ได้ทุน NBA นั่นด้วยหรือเปล่า” ผมสนใจเนื่องจากคือหนึ่งในฮีโรช่วยเหลือครั้งลำบาก
“เอเจจะเรียนที่นี่ ได้ทุนอื่นแล้วไม่ต้องห่วงหรอก” หันมาสบตานิ่งๆ
“อืม...ได้อย่างนั้นก็ดี” ผมคลายใจ ความผิดข้างในจางลง
“ขวดใส่นี่แล้วหมุนล็อก” คำสั่งเปลี่ยนอารมณ์
“โอ้เยี่ยม เจ๋งเว้ย” ตื่นตาเป็นเด็กๆ “เสียอย่างเดียว ช่องแช่จุได้แค่หนึ่งไม่พอกิน ยังไม่เมาเลยด้วยซ้ำ” บ่นอุบ
“อ้อ คอทองแดง”
“อ๊ะ แน่นอน”
“ของอร่อยต้องใจเย็นๆ ...มานี่ซิ”
นั่งเก้าอี้ทรงสูง ผายมือก่อนกระดิกนิ้วเรียกแมวน้อยไปหา
หมาหน้าบ้านสมยอมเป็นลูกสมุนเจ้าฝรั่งหน้าจืดคนนี้หมดเกลี้ยงเพราะอย่างนี้
มีสแนคสินบนกับเรียกไปลูบหัวลูบหาง
โจ๊กมิใช่คิตตี้...
เดินเข้าหาแต่โดยดี เข้านั่งแหมะโคนขาข้างขวาข้างปกติ
ปล่อยสองแขนพาดโอบหลวมๆ
ลมหายใจค่อยสงบลงคล้ายได้พักจริงๆ
“ชอบไหม?”
“ชอบไหน พูดให้เคลียร์ๆ เบียร์ของกูยกลังอย่าคิดว่าลืม ไปเอามาให้ครบ จำแม่นนะบอกไว้ก่อน จิระไอคิว 180 รู้ซะบ้าง”
“หึหึ” ยิ้มแล้ว โน้มหน้าผากชนหน้าผากผมเบาๆ นิ้วเรียวยาวไต่รอบเอวไม่จั๊กจี้แต่...รู้สึกดี
“ค่ามอเตอร์ไซค์พิเศษไปกลับตลาด หิ้วแอมป์ควายๆ กับขาตั้งวางโน้ตนั่นด้วย จ่ายมาอย่าโอ้เอ้” ชี้เฟอร์นิเจอร์ชิ้นที่ 4 และ 5 ของห้องนี้
“แช่อยู่ยังไม่เป็นวุ้น พรุ่งนี้ค่อยกิน”
“ไม่เอาดิ วันนี้ก็วันนี้ พรุ่งนี้ส่วนพรุ่งนี้ งดเชื่อเบื่อทวง” ถึงลูบหลังให้กูก็ไม่ใจอ่อนหรอกเฟ้ย
“555 เชื่อแล้วว่า...”
“ว่าอะไรพูดให้เข้าหูด้วยขอร้อง ไม่ได้งก ไม่ได้เค็มแต่ไม่ฟรี”
“ครับผม ผมจะเล่นเสียงดังไปบ้างก็บอกนะ”
“ดีแล้ว หาอะไรทำจะได้ไม่ฟุ้งซ่าน แล้วอย่าคิดหลีอีสีนวลกูเป็นเมียเชียวล่ะ มันมีไอ้น้ำแดงเป็นสวามีอยู่แล้ว อย่าแย่งหมาเข้าใจ๋”
“โอ๋ย เห็นด้วยเหรอ 555” ยิ้มกว้างพลางรวบตัวผมเข้ากอดจนมิด
“...” ก็อบอุ่นดี หรือห้องนี้เร่งแอร์ยังไม่เย็นกันแน่
“...จุ๊บ...” สัมผัสเบาที่หน้าผากก่อนเลื่อนลงมาจูบที่แก้มนุ่มนวล
“ได้ข่าวว่ามึงเล่นแก้มกูอยู่”
“หึหึ ถามหน่อย อึดอัดหรือเปล่าเวลาที่ผม เอ่อ...กับเนื้อตัวคุณ”
“ยังไง”
“...ฟอด...จุ๊บ...” จมูกโด่งซ้ำแก้มอีกข้างคือคำตอบ ตาสว่างโร่เลยตู
“กูไม่ใช่คนโง่เง่าเต่าตุ่นที่คิดจะทำอะไรงี่เง่าใส่ก็ได้ จำไว้”
ผมจะโกรธและไม่ให้อภัยถ้าหลอกลวง ลอบแทงข้างหลัง
แต่กับคนนี้บอกไม่ถูก นิสัยคว้าได้ก็คว้าทว่าผมยินยอมง่ายดาย
เวลาอยู่ใกล้มันสองต่อสองอย่างนี้กลับไม่กลัว
ซ้ำรู้สึกดีปนสบายใจอย่างบอกไม่ถูก
...เสมือนเป็นที่หลบภัย
...เสมือนเป็นถ้ำส่วนตัว
ถ้าคิดจะล่อลวงหรือหวังร่างกายมันคงทำตั้งแต่แรกเจอแล้ว
ไม่อ้อยสร้อยรอนาน หรือลวนลามเนื้อตัวภายนอกแค่นี้หรอก
“ขอโทษถ้าทำให้รู้สึกไม่ดี นิสัยเคยมือแก้ไม่หายสักที แต่จะไม่เกินเลยไปกว่านี้ถ้าไม่อนุญาต” แล้วก็ยิ้ม นิ้วโป้งลูบไล้ปลายคางผมไปมา
“กูก็รู้ อย่างมึงถ้าคิดจะเอาจริงๆ คงเสร็จตั้งแต่คืนแรกแล้ว”
“รู้ทันด้วย แย่แล้วเรา” ยิ้มกว้าง ปลายจมูกถูปลายจมูกผม “ไปอาบน้ำได้แล้วครับคนเก่ง”
“ก็ปล่อยซะทีซิ”
“หึหึ เอ่อ...โจ๊ก”
“หือ?”
“วันนี้ขอบคุณ and good night kiss...” จูบหน้าผากผมเบาๆ คลายวงแขนหากยังจับมือไว้อยู่ แปลกดี ผู้ชายแปลกหน้าจับมือผมไว้
“ค่าแรงวันละขวด ห้ามลืมเด็ดขาด”
“555” ฝรั่งขำกลิ้งไปเลย
ผมยิ้มแต้ (^D^)
ได้ความรู้สึกดีๆ เข้ามาจมหู
*************
edit ตอนเที่ยง : คนที่คุณก็รู้ว่าใครแอบ PM ไปหา 555
= กลอกตา
= ดวลขวด
= แพะไล่
= คำรบ
แทงกิ้วหลายๆ^D^
หัวข้อ: JIRA's JIRA ตอน 46-จบ- P.53>>>พิเศษ P.55 (29/9/2014) ขอบคุณเล่ม 2014 p.56 (อ่าน 330467 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก