หัวข้อ: JIRA's JIRA ตอน 46-จบ- P.53>>>พิเศษ P.55 (29/9/2014) ขอบคุณเล่ม 2014 p.56

[krit24]

น่ารักอ่ะ หวานซะ

[cher7343]

หวานชื่น 

[raviiib❁]

โจ๊กไม่รอดแน่ๆ เจฟทำให้หลงตลอดดดดดดดดดด

[why yyy]

จิระ(หัวแดง)ถึงเนื้อถึงตัวตลอด.. ปิงน่ารักเนาะ!!  ขอบคุณ

[route rover]

โอ๊ยย คิตตี้แมวน้อยโจ๊ก แค่เจฟฟรีเรียก มานี่ซิ ถึงกะเดินไปนั่งที่ขาเค้าเลย 

น่ารักไม่ไหว 

[gupalz]

เจฟฟรี่ก็ได้เนียนหอมเหม่งโจ๊กทุกวัน

[nekko]

แมวน้อยน่ารักเกิ๊น

 

[sukie_moo]

เจฟกำลังฝึกโจ๊กให้ชินสัมผัสใช่ม่ะ แผนสูงนะเนี่ยเจฟฟี่

[วัวพันปี]

  ตายคาจอคอม

[MiSS-U]

โจ๊กเอ๊ย โดนมนต์พ่อมดซะแล้ว

เดี๋ยวจุ๊บเดี๋ยวหอม โดนใจแม่ยกอ่ะ 

ขอขั้นกว่าด่วน

บวกเป็ด

[B52]

รอดูเหตุที่ได้ไป ม. k แทน

[nongrak]

เจอมนต์ของเจฟฟรี่เข้าไปสิ ตอนนี้เลยเป็นแค่คิตตี้

[mystery Y]

คิดตี้กับพรวิเศษ น่ารักๆ

[B52]

รอดูเหตุที่ได้ไป ม. k แทน

[พลอยสวย]

  ดีดดิ้นยังไงไม่รู้สิเรา เปิดจองยังคะอยากได้อ่ะ555

[KARMI]

จิระ คิตตี้น้อย><

[wews]

 

[NOoTuNE]

 


จำได้ว่ามีเหตุ ที่ทำให้ไม่ได้ไป แล้วมาเรียนที่ม.K

[taroni]

โจ๊กเหมือนแมวเลย 

[mamacub]

พ่อมดเสกได้ทุกอย่างเพื่อจิระน้อย

[Gokusan]

อั่ยยะ ห้องเรา...
ช่วงเวลาน้ำตาลขึ้น...สองคน
คือมันแบบ...คู่อนาคตชิดซ้ายชิดขวาตกขอบกระจายอ่ะ
แล้วมันยังมี...ส่วนที่ทำหลายอย่างเพื่อให้มีรอยยิ้มและความสุข
พ่อมด...พระเอกมากกกก << พี่เบอร์เจ็ดอย่าเตะเค้านะ เดี๋ยวฟ้องน้อง ;p (เพ้ออีกแระ)

ไปคัดตัวโควต้าแล้วยังไงต่อหว่า??
คู่คุณหนูร้านทองช่างน่าสนใจ...เสริมมั้ย?? ฮี่ๆ ^^" << สร้างภาระอีกแระ

ชอบประโยคเชื่อมโยง...ทำให้คิดถึง
--ใครบางคนผ่านมาแล้วผ่านไป
หากบางคน...ผ่านตาแค่ครั้งเดียวเรากลับจำได้ไม่ลืมเลือน--
เพราะเมื่อเราติดใจ...สลัดยังไงก็ไม่หลุด ^^

ปล.เตือนจิระ...คิตตี้ก็กลายเป็นแม่เสือได้นะตัว หุหุ

[mm03]

เจฟฟฟฟรี่ร้ายยยยย

มีน้องลมนิดๆด้วย อั๊ยย่ะ!!

[wiwari]

  two JIRA

[puppyluv]

---- tuckky ด้วยความยินดี หน้าไมค์หลังไมค์เป็นปลื้มทั้งนั้น ^^
---- Gokusan เท่าจริงๆล่ะ จิระxจิระ (อันนี้ไมเคิลไม่ช่วยคิดเพราะกำลังดูบอล พยักหน้าอย่างเดียว)
---- NOoTuNE เฮ๊ย! จำได้จริงดิ 555

**********************
จิระxจิระ
ตอน 8 I like it









I like it...

ผมชอบตอนเขาตื่นนอน เท้าจะโผล่ทักทายมาก่อนอย่างอื่น
ใช่ครับ นอนดิ้นจนตกเตียงทุกคืน (ตั้งแต่อยู่ด้วยกันมา)
ตัวอยู่ข้างล่างแต่ขาพาดขึ้นบนมาเกยทับขาผม
จะใส่เฝือกหรือไม่ ข้างปกติหรือบาดเจ็บก็ไม่สน พ่อเจ้าประคุณนิทราได้เรี่ยมจริงๆ

ท่าประจำปีนขึ้นเตียงคือนอนคว่ำ ผ้าห่มคลุมโปงหมด
เจาะตรงจมูกปากโผล่ไว้เล็กน้อยพอหายใจได้แค่นั้น
หลับเร็วมาก อุตุนิ่งๆ แค่ครึ่งชั่วโมงก็ดิ้น แล้วก็ดิ้นและดิ้น
ถีบทุกอย่างพร้อมวาดกายกรรมเต็มเตียง
ผมถ่ายคลิปวิดีโอไว้ดูเล่นๆ ยังไม่เห็นท่าซ้ำกันสักคืน
...ยกนิ้วให้เลย

เคยแกล้งม้วนผ้านวมห่อเป็นดักแด้แล้วผลักเบาๆ
ดันกลิ้งขลุกๆ เป็นตัวหนอนหล่นพื้นดังตุบยังไม่ตื่นเฉย
ขี้เซาบวกหลับลึกอย่างฉกาจสามารถแข่งโอลิมปิกได้สบาย

ดีหน่อยที่ยอมให้ผมจุ๊บหน้าผากราตรีสวัสดิ์ก่อนคลุมโปง
หลอกง่ายหรือชอบสัมผัสไม่ทราบ
ไม่อยากแต่อดแกล้งไม่ได้ครับตลกดี
เห็นหูแดงๆ แต่หน้าหยกตีหน้าตายได้เนียนสุดกู่
ปากดีปกปิดเฉไฉเก่งอีกต่างหาก

ถูกพ่อมดขโมยหอมแก้มทุกคืน...เจ้าเด็กโง่
ผมขำๆ และแล้วท้ายที่สุดก็จะนั่งลงข้างเตียง
ถามคนนอนหลับในใจว่า
'จิระของผม...คืนนี้จะฝันถึงผมบ้างไหม'
...
...

ตอนเช้า (แบบสายโด่ง) ที่ได้ยินเสียดรูหูบ่อยๆ คือ...

“มึงไม่ปลุกกูวะ ไอ้เชี่ย!”

ถามผมสักคำไหมว่าเพราะเหตุใด
นิสัยค้างคาวจะให้เปลี่ยนเป็นเอิร์ลี่เบิร์ดได้ทันทีทันใดเสียที่ไหน
คุณเจ้าของห้องต่างหากที่สมควรให้บริการไม่ใช่ผู้อาศัยเยี่ยงผม
คิดถึงเวคอัพคอลเวลาเช้าเหลือเกิน

นาฬิกาปลุกไม่ต้องถามหาเพราะหล่นลงไปพร้อมเจ้าของตั้งแต่กลางดึกแล้ว
ถ้าไม่พังก็ถูกกดปิดยกเลิกไม่ปลุก สรุปกี่บาทถูกแพงแค่ไหนก็เละ
ก่อนจะไล่ผม...

“รีบลงไปเลย เจ๊รอให้พรตอนเช้าล่ะ”

โดนทั้งคู่ไม่มีพลาดแต่ให้อภัย น้าจุ๋ยทำโจ๊กอร่อยมาก
น้าจอมเงียบขรึมพูดน้อยนับคำไม่น่าถึง 10
ส่วนใหญ่อยู่ประจำหน้าบ้าน
ซ่อมมอเตอร์ไซค์หรือไม่ก็ดูแลเครื่องมือนั่นนี่เงียบๆ ไม่เคยว่าง
ส่งสายตาเขม้นมองมาที่ผมทุกทีเวลาคว้าลูกชายท่านติดมือ

กลัวหรือ...ไม่มีทาง
ผมจัดหนักต่อหน้าต่อตาโต้งๆ เอาให้รู้กันไป
อยากวางแผนจะฆาตกรรมกันดีนัก


คุณตาน่ารักที่สุดครับ ยกเว้นเวลาใช้ให้ผมอ่านออกเสียงบทบาลีแปลกๆ เท่านั้น
(วิธีฝึกตัวเองให้คุ้นชินกับภาษาไทยอย่างรวดเร็วคือ ฝึกอ่านออกเสียง
แรกอ่านข่าวหนังสือพิมพ์ นิตยสารทั่วไป
ทราบถึงหูตาท่านจึงโยนพระไตรปิฎกเล่มเท่าบ้านมาให้ ไม่น่าชวนคุยเลยจริงๆ ให้ตาย)

...
...

การรับ-ส่ง...
ผมทำใจได้ที่ชาลีคันเท่านิ้วก้อยจะบิดไปส่งโรงเรียน
ด้วยความเร็วระดับจักรยาน 3 ล้อของเด็กหญิงเด็กชายตัวกระเปี๊ยกในซอยจะแซงมอเตอร์ไซค์ของพี่โจ๊ก
แต่เด็กแว้นชุดนักเรียนปักอก ‘จิระ ใจรักษา’ แกล้งขับเฉี่ยวซ้ายป่ายขวาจงใจเทกระจาดผมอยู่เรื่อย
วิธีแก้คือกอดแน่นๆ พร้อมดึงให้นั่งตักครับ

ถูกโวยวายตามระเบียบ “ห่านจิก ตักมึงแม่งงูเพียบ เก็บอาการหน่อยซิวะ”

ผมหัวเราะหึหะไม่โต้ตอบใดๆ ทว่ากอดเอวแน่นเข้าไปอีก
ขาเจ็บหายช้าเป็นปีก็ยอมล่ะ
เพราะได้สูดหอมกลิ่นแป้งเด็กตลอดทาง...I like it

...
....

การทักทายยามเย็น...
ถ้าผมเป็นสุนัข หูคงกระดิกทันทีที่เสียงฝีเท้าวิ่งเข้ามา

“เฮีย เจ๊ พี่สมบัติหวัดดี” ไล่ชื่อติดกันพรืดพร้อมยกมือไหว้กราดรวดเดียว ก่อนจะ “เจฟฟฟฟฟฟฟ!” ให้รั้งเอวไว้ทัน กลัวสตั๊ดลื่นกระเบื้องปูพื้นครัวครับ หวังดีล้วนๆ
“วันนี้นะ กู...”
ผมนิ่งฟังรายงานเจื้อยแจ้วเรื่องโน้นเรื่องนี้
ดวงตากลมโตสีดำวิบวับสนุกผสมกับประโยคส่อเรททะเล้นทะลึ่งจนน้าจุ๋ยเดินมาขยี้กะโหลก
ไม่ก็น้าจอมแวะผ่านมาตบกะโหลกหลานเล่น

เวลาอาหารเย็น ตาจิบน้ำปานะหรือทานของว่างเล็กๆ  น้อยๆ
มองลูกหลานของตนพร้อมหน้ากันบนโต๊ะอาหาร
ช่วงเวลาที่ผมชอบมากเป็นพิเศษ

แปลกดี ปกติมักจะอยู่ตัวคนเดียวจนชิน
เฮฮาปาร์ตี้กับเพื่อนบ้างครั้งบางคนเท่านั้น
ไม่คิดว่าจะกลมกลืนเป็นเนื้อเดียวกับครอบครัวนี้ได้
...ผมชอบบรรยากาศอบอุ่นของบ้านนี้

...
...

พักเที่ยง โรงเรียน
“เหยี่ยว หาบัตรเมสซี่ให้กู 4 ใบ อย่างต่ำให้ได้ 2” สั่งเพื่อนขณะเดินจะเข้าห้องเรียน
“ช่างกล้าสั่งกูได้นะเจฟฟรี่ ไม่เอาวันแข่งซะเลยล่ะเพื่อน บอกทำไมวันนี้ครับท่านเจฟเฟอร์สั้น” เหยี่ยวโวย
“555 เอามาเถอะน่า” ผลักไหล่เพื่อน
“โด่...!” เหยี่ยวโห่แต่ยอมกดโทรศัพท์โดยดี เพื่อนผมใช้ได้เสมอ

“ช่วงนี้เห็นยิ้มหัวเราะบ่อยว่ะเจฟฟรี่ แด๊ดไอ้เหยี่ยวเอาอะไรให้กินวะ” ต้นช่างสังเกตผม

เพื่อนทุกคนรับรู้ว่าผมอาศัยพักค้างบ้านเหยี่ยวซึ่งไม่ไกลจากที่นี่เท่าใดนัก
ใช้รถยนต์ประมาณครึ่งชั่วโมงถึง

“ทูน่าเพ็ดดีกรีชัวร์” มิกกี้
“ก็ดีกว่าให้มันหน้ายักษ์ไปเป่านกหวีดไล่เราซ้อมปี๊ดๆ แหละน่า” กายมีส่วนร่วม
“สงสัยเป๋จนเพี้ยน” ต้น
“เฮ้ย เมื่อวานกูเห็นเจฟฟรี่เอาเฟนเดอร์ไปซ่อมด้วยเว้ย” เอเจรั้งท้ายอยู่ดีๆ โพล่งแจมกะทันหัน
“เงียบไปเลยเอเจ!” ผม
“555 ไปแล้วๆ” เอเจแยกเข้ากลุ่มเพื่อนตัวเอง (เก้ ซ้ง ห้องเดียวกัน)

“อ้อ เข้าใจล่ะ มิน่าเล่าถึงอารมณ์ดีเพราะมีมิวสิกนี่เอง” ต้น
“แล้วไป นึกว่าตกหลุมรัก” มิกกี้ตรงเผงจนสะดุดไม้ค้ำตัวเอง
“ก็ดีแล้ว มีอะไรทำ” กายเห็นด้วย
“...” ผมเงียบ พยายามเอ่ยวาจาน้อยที่สุด ไม่อยากให้ใครคนอื่นรับรู้เรื่องของเรา


“เอาไปทำไมเยอะแยะวะ 4 ใบเรียบร้อย พรุ่งนี้เอามาให้” เหยี่ยว
“ขอบใจ” ผม
“แต่กูไปด้วยไม่ได้นะเว้ย มีธุระ” เหยี่ยว
“ตามสบาย” ไม่สน

ไล่เรียงในใจ น้าจอม น้าจุ๋ยหรือพี่สมบัติ และผมกับนักฟุตบอลแข้งทองจอมโวยวายครบ 4 พอดี
ปิงกับตองไม่ต้องเนื่องจากทราบว่าซื้อบัตรเรียบร้อยตั้งแต่เจอกันครั้งที่ผ่านมาแล้ว

...

“เหม่ๆ เดี๋ยวนี้หัดมีความลับกับเพื่อนฝูง ไปดูกะใครวะเจฟฟรี่” มิกกี้
“ครอบครัว เรื่องของกูน่ามิกกี้” ผมปิดประเด็น
เพื่อนพยักหน้ารับทราบก่อนคุยเรื่องอื่น
ผมลอบยิ้มเงียบๆ เย็นนี้จะได้จุ๊บหน้าผากเกลี้ยงอีกหน
เป็นพ่อมดส่วนตัวจึงได้กำไรงามเช่นนี้เอง

....
.....

เย็นนั้น หลังจากให้พาไปเอากีตาร์ที่ตลาด
กลับมาทานข้าวเย็นพร้อมหน้า
บุคคลปริศนาก็มาปรากฏตัว...

“อ้าวปิงมาไง มาหาโจ๊กเหรอ ทานข้าวหรือยังล่ะ มาซะค่ำเชียว น้ากำลังจะปิดบ้านพอดี” น้าจุ๋ยทักยาว
“โจ๊กอยู่ไหมครับ” ปิงหน้าม่อยไม่ยอมสบตา
“โจ๊กเพิ่งขึ้นไปเองน้าเรียกให้ไหม มีอะไรหรือเปล่า มาดึกๆ ดื่นๆ “ เจ๊เมียงมองจะถาม
“ขึ้นไปเถอะ” น้าจอมตัดบท

“หวัดดีเจฟฟรี่ โจ๊กอยู่ข้างบนเหรอ เราขึ้นไปก่อนนะ”
“อืม...” พยักหน้าก่อนปล่อยปิงขึ้นบันไดไป
“เจฟฟรี่ บอกโจ๊กลงมาเอาผ้าห่มด้วยนะ เดี๋ยวเอามาวางไว้ให้ ขานั้นไม่ยอมเข้าบ้านเล็กหรอก” เจ๊ไม่ยุ่งเรื่องของเด็กๆ
“ผมรอเอาเลยดีกว่าครับ” ประวิงเวลาให้เพื่อนคุยกัน ปิงไม่มีตองมาส่งเหมือนเคย เรื่องทำนองนี้เดาไม่ยาก

...

น้าจอมหอบถุงใส่ผ้านวมกับฟูกพับมาให้
ผมนั่งอ่านหนังสือรออยู่โต๊ะทานข้าวที่เดิมยังไม่ขึ้นไป

“ยังไม่ขึ้นไป?” น้าจอมชวนคุย ทำนั่นนี่ก๊อกแก๊ก เก๊กท่ามากไม่ไปไหนเช่นกัน
“ครับ ลองโคมไฟใหม่” เคาะโคมไฟสีดำหรูตรงหน้า
“เอไว้ใช้ห้องเล็กน่ะหรือ แอร์ห้องนั้นใช้ได้ไหม?”
“ดีครับ อ้อ ผมมีตั๋วเมสซี่อยู่ 4 ใบ น้ากับน้าจุ๋ยไปดูด้วยกันนะครับ”
“บาร์เซโลน่ากับทีมชาติไทยเร็วๆ นี้น่ะนะ” น้าจอมหันมาหาผมทันที

หลานฟีเวอร์ฟุตบอล น้าชายก็น่าจะบ้าตามกัน
ได้ยินเสียงพากย์คู่ดึกทุกคืนที่มีแข่ง
โปสเตอร์นักเตะทีมบาร์ซ่าติดหลบๆ ข้างตู้เย็นแค่แผ่นเดียว
ที่เหลือคือทีมแมนเชสเตอร์ ยูไนเต็ดของเด็กผีเต็มบ้าน
ขึ้นไปชั้น 3 ยังติดผีแดงเถือกเต็มห้อง
หลอนเห็นหน้ารูนีย์จนเก็บไปฝัน


“ที่หามานี่มัน...” น้าจอมครุ่นคิดกึ่งอึดอัด
“บ้านนี้เสมือนเป็นบ้านผม ถ้าน้าจอมว่ามากไป ก็...” ต่างคนต่างยั้งคำพูด มองตากันเองไม่ลดละ
“เอาเถอะ อยากทำอะไรก็ทำ”

“เรื่องโจ๊ก...” ผมเกริ่นอยากทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน
“คิดว่าน้าไม่รู้หรือ”
“ผมว่าน้าจอมทราบนั่นแหละครับ แต่ถ้าเขาไม่คิด ผมก็ไม่คิด” ยิ้มสู้  เอาวะ ไม่เข้าถ้ำเสือก็ไม่ได้ลูกเสือ
“เป็นเพื่อนไปก่อนนั่นล่ะดีแล้ว เป็นเด็กเป็นเล็กยังต้องดูกันยาวๆ “
“ครับ...” รับคำหากในใจลิงโลดจนล้น

“แต่ถ้าร้องไห้มาล่ะก็...ตาย!” / (เคร้ง) ทิ้งเหล็กดังเปรี้ยง
“เอือก...” ลอบกลืนน้ำลาย


น้าจอมเก็บนั่นนี่พลางเปรยเรื่อยๆ
ท่าทีห่วงใยหลานชายคนเดียวอย่างสุดซึ้งแมวตัวไหนก็ดูออก
ที่ยอมให้ผมแตะปลายก้อยเด็กในปกครองมากถึงขนาดนี้ก็คงทำใจอยู่โขเหมือนกัน
...นึกนิยมลูกผู้ชายตรงหน้าอย่างจริงใจ


(“ก๊อกๆ”) เสียงดังหน้าบ้านขัดจังหวะ...
“โจ๊กอยู่ไหมครับน้าจอม”
“อ้าว ทอฟฟี่” น้าจอมทักแขกผู้มาเยือนอีกคน

...
...


ดึกมากแล้ว ได้ฤกษ์ตามขึ้นไปข้างบน เสียงดังเล็ดลอดออกมาไม่หยุด

“อย่างนี้นี่เอง แบบนี้ไอ้นุ้กได้คลั่งตาย คนที่มันชอบอยู่ใต้จมูก” ทอฟฟี่พูด
“นุ้กไหนวะ?” เด็กของผมถาม
“นุ้กห้องทอฟฟี่ที่ชอบทาปากสีส้มๆ กับฉีดน้ำหอมกลิ่นวานิลลาน่ะเหรอ” ปิง
“เออ นุ้กเดียวนั่นแหละ เลิฟมากเลยนะเว้ย มีรูปที่เจฟฟรี่ถ่ายแบบไว้เพียบ ไม่รู้เก็บมาได้ยังไง แมกาซีนนอกทั้งนั้น” เสียงทอฟฟี่เผาขน

“มิน่า คุ้นๆ ว่าเคยเห็นหน้าจากที่ไหน เป็นนายแบบด้วยนี่เอง” ปิง
“ไม่เห็นจะอยากรู้เลย อย่างมันหล่อกูก็พอร์ช ศรัยณ์แล้วห่าน” จิระ
“ไอ้โจ๊ก! เจฟฟรี่ของมึงทั้งหล่อทั้งเท่หายากจะตาย ร้อยปีจะมีซักคน ฮ้อย...ฉันล่ะอ่อนจิตกับเธอ”
“งั้นลุกเลยทอฟฟี่ เก็บผ้าเก็บผ่อนกลับไปหาไอ้เลวเด้มมึงโน่น”
“หยุดๆ ไม่เอาไอ้เชี่ยเด้ม อย่าพูดชื่อมัน ปิงช่วยด้วย หม่ามี้ไม่อยากได้ยิน”

 (ก๊อกๆๆ)

“อะแฮ่ม” ผมเคาะประตูตามมารยาท
“อ๊ะ ขึ้นมาแล้วเหรอ” ปิงเหนียมๆ นั่งห่มผ้าอยู่บนเตียงชิดผนัง
“เอ่อ...เราชื่อทอฟฟี่ล่ะ” ทอฟฟี่อายม้วน ครองเต็มเตียงทั้งสามคน  เลดี้ไนท์ ผมคงต้องนอนห้องเล็กข้างๆ เสียแล้วคืนนี้

เปิดูบานเลื่อน หิ้วถุงผ้าห่มไปโยนโครมก่อนกระดิกเรียกแมว

“ไร เรียกกู?”
“อืม..." พยักหน้าพลางเอ่ยเบาๆ "Come on...”

ผมเอนพิงโต๊ะอ่านหนังสือ
ดึงเอวให้ชิดใกล้ ลมหายใจรดแก้มเนียน
สูดกลิ่นครีมอาบน้ำเจือจางผสมแป้งเด็กอ่อนน่าฟัดเป็นที่สุด

“ง่วงแล้วเหรอ นอนไหน ซอกตรงนี้ ข้างๆ” ถามนั่นนี่ให้ผมคลึงเอวเล่นไปมา
(“จุ๊บ...”) ผมเงียบไม่ตอบ โน้มจูบหน้าผากตามรูทีนปกติ
“อ๊ะ...ไอ้บ้า เพื่อนกูอยู่เต็ม” เสียงอ่อยๆ แต่ยังอยู่ในอ้อมกอด ไม่กระถดหนีแต่อย่างใด
(“ฟอด...)” และ (“ฟอดดดดด”) จัดเต็มสองข้างซ้ายขวาเน้นๆ
“...” จิระของผมตาโตเท่าไข่ห่าน
“Night...” ผมละมือ พยุงตัวเองเข้าอีกห้องไป

“กรี๊ดดดดดด”
“อร๊าย!”
ปิงกับทอฟฟี่ทึ้งหมอนอย่างบ้าคลั่ง



*************
edit : ตอนบ่ายๆ อีกสองวันต่อมา
หนังสือพิมพ์ tuckky แทงกิ้วเน้อ

[rujaya]

เจฟฟรี่เก็บรายละเอียดทุกเม็ด  แถมเอาใจใส่น้าๆทุกคน เก็บคะแนนน่าดู
ตอนนี้มีเหยี่ยวด้วย คิดถึงจัง
ชอบเจฟฟรี่ที่เป็นคนจริง ทำจริง ให้รู้กันไปเลย
หอมแบบนี้ต่อหน้าใครๆตลอด  โอ๊ยๆๆๆๆ อยากจะกรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

[HT...hanna]

อ้ายมาแล้วววว
+ เป็ดค่าาาา

[tuckky]

 
I like it, too.
ฟังเจฟพูดถึงโจ๊กนี้ มุมน่ารักๆเพียบเลยนะ

เอ่อ...เลดี้ ไนท์ คืออะไรอ่ะเจฟ    ได้ข่าวว่าเป็นผู้ชายทั้ง 3 คนนะ 

หนังสอพิมพ์  = หนังสือพิมพ์

[why yyy]

อย่างนี้เขาเรียกติดสินบนรึป่าวหว่า?? ขอบคุณ

[route rover]

*ถือไมค์จ่อปากจิระ* ขอสัมภาษณ์จิระค่ะ : จิระรู้สึกยังงัยที่โดนจิระจุ๊บเหม่งไนท์ๆ ทุกคืน จิระเขินจิระมั้ยคะ 

[cher7343]

เฮ้อ น่ารัก