---- greensnake น้องผู้ช่วยชื่อโจ๊ก (ชื่อจริงบ่ใช่จิระ) ช่วยแบ่งตอนให้
"เอาแบบไม่ค้างนะพี่ พอดีคำ" แล้วมันกับพ่อเจไดผู้ช่วยอีกคนรุมจัดการกันเอง
แต่ละตอนจึงไม่ยาวนัก ตามทันอยู่นะ
---- The_Dark_lady ยินดีต้อนรับ ขอบคุณที่แวะเข้ามาทักทาย (อยู่ป่าเลยเห็นช้าไปนิด ไม่งอนนะ)
---- nekko คอมว่างชิมิ เห็นบ่อย ไม่ว่างก็มิเป็นไรเน้อ ทางนี้รอ nekko ได้
ห้ามทำหลานเค้างอแงเพราะโดนแย่งคอมก็พอ
---- sine_saki มีเรื่องก่อนหน้าแต่ใช้แค่บางเหตุการณ์พาดพิงเล็กๆ พอให้ร้อง...อ๋อ
ไม่อ๋อเพราะเพิ่งเจอเรื่องนี้ก็ไม่เป็นไร
ตัวละครอยู่แก๊งเดียวกันทว่าพยายามเขียนให้ขาดเป็นคู่ๆ ไป
สองเรื่องที่ mm03 ช่วยลิงค์ให้อยู่ในห้องจบแล้ว
ถ้าไม่ยุ่งค่อยตามเก็บได้ เป็นกำลังใจให้
---- mm03 โค้งขอบคุณงามๆ ชื่อเรื่องกระทั่งอักษรตัวเล็ก nord ยังถูกต้องเป๊ะ เรี่ยมจริงๆ คนนี้
ออนเข้ามาได้จำกัดเนื่องจากอยู่หลังเขาใช้แอร์การ์ดเป็นอาวุธ
ตอบเม้นต์พูดคุยใดๆ อาจอ่อนด้อยไปบ้างด้วยอยากให้สนุกกับจิระเป็นหลัก
(แล้วหลายๆ ล็อกอินรู้ได้ไงว่าจิระอีกคนคือใคร ในเรื่องยังไม่ได้บอกเล้ยยยยยยยยย
โดยเฉพาะ Gokusan กันคนถือไมค์สัมภาษณ์นั่นน่ะ 555)
ดีใจ+ปลื้มที่เห็นเม้นต์หรือยอดวิวที่คลิกเข้ามาเยี่ยม 2j
ขอกำลังใจ ความสดใส สะท้อนกลับไปแด่ทุกๆ ล็อกอิน ทุกๆ วิว เช่นกัน ^^
**********
จิระxจิระ
ตอน 9 ห้องซ้อม
ผมกำลังนอนลืมตาเหม่อมองหลอดไฟบนเพดาน
พื้นหน้าเตียงอีกแล้วแต่นึกขึ้นได้ว่าปูนอนเองอย่างเต็มใจตั้งแต่เมื่อคืน
ปิงกับทอฟฟี่สองคนครองบนฟูกสบาย โจ๊กอยู่ข้างล่างดิ้นได้สะดวกไม่โดนใคร
ส่วนรูมเมทร่างยักษ์ระเห็จไปนอนห้องข้างๆ ติดกัน
ซากุระหงิหัวแดงจุ๊บเหม่งเพื่อราตรีสวัสดิ์ตามปกติของเราก็จริง
ทว่าแถมโบนัสสดๆ ร้อนๆ คือหอมแก้มสองข้างเน้นๆ
ตกใจจนแข็งเป็นหินชั่วขณะ
เสียงกรี๊ดของสอง (สาว) ร้องดังลั่นบ้านแตกถึงดึงสติกลับมาได้
คิดแล้วมึน ‘เวอร์จิ้นแก้มกูอีกล่ะ ทำเพื่ออะไรฟะ ไม่เข้าใจ’
...
ปิงมาฟูมฟายว่าตองไม่อยากให้ตามไปเรียนที่เดียวกัน
ลึกๆ ผมเห็นด้วยกับตะติยะเนื่องจากคุณหนูปรีดาสอบได้ที่ดีกว่า
อาเตี่ย อาม่าทั้งบ้านลั้ลลาชอบใจทุกอย่างท่าทางเข้ารูปเข้ารอย
แล้วเหตุไฉนถึงอยากตามไปเรียนที่เดียวกันอีก
ปิงไม่น่าลูกแหง่ขาดความอบอุ่นว้อนท์ตามต้อยตองมากขนาดนั้น
ทอฟฟี่หอบกระเป๋าขึ้นมาห้องนี้เป็นคนที่สอง
โวยวายว่าเด้มจะปล้ำมันถ้าไม่ไปเรียนเมืองนอกด้วยกัน
งงงวยว่าไปสปาร์คกันตอนไหน ธีรวิชช่างกล้าแรดกับเด็กเทคโน
แล้วสองคนนี้เองที่เบิกเนตรให้โจ๊กรู้ตัวว่าจั๊ดง่าวมานานนม
“อย่าเลย หนูปิงก็ตกเป็นของชายตองตั้งแต่เจอกันโน่น ม.4 หรือ ม.5 นะ คู่นี้เขาเรียลมาตั้งนานแล้วย่ะ” ทอฟฟี่จิก
“ทีตัวเองล่ะ ทอฟฟี่กรี๊ดเด้มตั้งแต่เด็กแล้วไม่ใช่เหรอ ทำไมตอนนี้ทำเป็นสะดีดสะดิ้งไม่ยอม” ปิง
สองคนศาลาคนเศร้าบวกคลับฟรายเดย์สักพักใหญ่ก่อนเปลี่ยนทิศแฉกันเอง
“ก็มันเสือกหลีหญิงให้กูเห็นตำตาทำไมล่ะ!” ทอฟฟี่
“ก็อยากอยู่ด้วย จะไปเรียนที่เดียวกันทำไมต้องห้ามเค้าล่ะ!” ปิง
“เอิ่ม...(0-0)...” โจ๊กตาแตก
สรุปว่าคนรอบข้างข้าพเจ้าเป็นเกย์ มีบอยเฟรนด์เป็นของตัวเอง และเวลานี้กำลังมีปัญหาชีวิตคู่
“ทำยังไงดีโจ๊ก”
“โจ๊กช่วยหน่อยซิ”
“...(=”=)...”
'โปรดอย่าหันมาที่ฉัน กรุณามองผ่านฉันไป' ร้องเป็นเพลงในใจ
ปิงงอนตอง
ทอฟฟี่งอแงเด้ม
มึนตึบลุกไปเปิดประตูให้รูมเมทอย่างงงๆ
โดนจุ๊บอย่างอึ้งๆ บวกสองฟอดอย่างที่บอก
หัวข้อข่าวก่อนหน้าหายไปจากสารบบหมดเกลี้ยง
จิระคลุมโปงชิงนอนหลับก่อนใครหนีคดีครับ
...
...
เช้า เอิ่ม...สายแล้ว
กดมือถือดูเวลา 9.15 น. วันเสาร์
นึกย้อนรีวิวสรุปคร่าวๆ จับใจความได้ว่าเป๋ห่าวเป็นนายแบบ
มีแนวร่วมคือเพื่อนรูปหล่อในทีมบาสเกตบอลด้วยกัน...เหยี่ยวและกาย
สองคนหลังหน้าตาดีผมเคยเห็นครั้งเดียวก็จำได้ทันที
ทว่านาทีนี้ดวงตาสีเทาเข้มกลับดึงดูดมากกว่า
นุ้กกับเพื่อนหัวโปก 3-4 ห้องเดียวกันกับทอฟฟี่เป็นแฟนคลับตัวยงของเจฟฟรี่กับเหยี่ยว
ไม่รวมชะนีน้องๆ ผู้หญิงโรงเรียนเรากรี๊ดกร๊าดอีกฝูงใหญ่
กูไม่เคยรู้เลยพับผ่า
...
Wizard J: [โจ๊กกับปาท่องโก๋อยู่ข้างล่าง]
ไลน์ส่งมาพร้อมรูปแป้งทอดสีเหลืองอ๋อยน่ากินยั่วน้ำลาย
เอ๊ะโอ๊ะ วิซาร์ดเจคือไผ๋วะ
หรือว่าบุคคลที่คุณก็รู้ว่าใครแฮกมือถือข้าพเจ้า
อย่ากระนั้นเลย ชักช้าอาหารจะเย็นชืดเสียก่อน กองทัพเดินได้ด้วยท้อง
“ปิง มีโจ๊กกับปาท่องโก๋รออยู่ข้างล่าง ปลุกทอฟฟี่ด้วย ลงไปก่อนนะ”
ผมร้องบอกเพื่อนตี๋ในห้องน้ำก่อนโดดไซด์คิกใส่เกย์สาวบนเตียง
“โอ๊ย ท้องกู!” ทอฟฟี่ตื่นจนได้
“จ้า เดี๋ยวตามลงไป!” เสียงปิง
...
...
โต๊ะกินข้าว...
ไม่เห็นเจ๊กับเฮียตามปกติ กลับมีบุคคลแปลกหน้านั่งอยู่ 3 คน
หนึ่งในนั้น...ตะติยะ
“เชี่ยตอง กูหูชาเลยสัด บังอาจทำคุณหนูปรีดาร้องไห้ มึงโดนแน่” ตบบ้องหูเพื่อนเปรี้ยง
“โอ๊ยโจ๊กเจ็บ! เขาร้องไห้ด้วยเหรอ มากไหมวะ”
“คอยดูหน้ามัน ส่วนมึงเตรียมตัว...ฟิ้ว!” ทำท่าปาดคอโชว์
“โมโหหิว นั่ง” มือใหญ่จับผมนั่งลงเก้าอี้ตัวเดิม
พาดเฝือกท้ายเบาะให้ผมหย่อนก้นกลางหว่างขาท่าประจำ
ไอ้ตูดตองกับคนแปลกหน้ามองทำแป๊ะ
“พูดมาให้ไวตอง มีอะไรกันแน่” ผมซัก
“เอ่อ...พูดได้ไหมวะ?” ตองมองซ้ายมองขวาถามความเห็น
หัวแดงพยักพเยิดอนุญาต
ส่วนไอ้หล่อเหี้ยมหน้าปลาจวดกอดอกนิ่งไม่แยแส
“พูดมา กูรอฟังอยู่” ผม
“กูจู๋จี๋ไม่ทันระวังตัว อาอึ้มที่มาเยี่ยมจากเมืองจีนเห็นแล้วอีท่าไหนไม่รู้ถูกสั่งให้ดูใจกันไปก่อน เด็กกูเขาไม่ยอม โวยวายท่าเดียวจะหนีตามกูไปให้จงได้ ตามนั้นแหละ”
“ก็ดีแล้วนี่” ใครก็ไม่รู้
“มึงเสือกอะไรด้วย ไอ้หน้าเหียก” โจ๊กแหว
ไม่หล่อเดี๊ยะสาดโจ๊กโครม เพื่อนจิระหน้าตาไม่มีท่าทางกร่างกวนโอ๊ยเยี่ยงนี้ หรือเพื่อนฝรั่งหว่า
“เอ๊าไอ้นี่ก็ จำกูได้หรือเปล่าเนี่ย เจฟฟรี่เย็บปากเด็กมึงหน่อยซิวะ เช็ดขี้ตาให้ด้วย มอมแมมเชียว”
“เพื่อนมึงเหรอเจฟ?” ถามคนข้างตัวเผื่อพลาดซึ่งกำลังหยิบทิชชู่เช็ดขี้ตาให้ผมจริงๆ เชื่องมาก
“อืม...เด้ม”
“หา! ไอ้เลวเด้มของอีทอฟฟี่?” โจ๊กตาโตนึกขึ้นได้
“เออ กูนี่แหละเด้ม ความจำสั้นว่ะมีแอบด่าด้วยนะ...ไอ้เลวเด้ม” ดูทำท่าจิ๊ปากสตรอเบอรี่ ควายเผือกเรียกพ่อนะมึงน่ะ
“555” เจฟขาเดี้ยงปล่อยก๊าก
“555 กูก็ได้ยินจนคิดว่านั่นเป็นชื่อมึงจริงๆ นะเว้ยเด้ม” ตองก็ขำ
“แหงดิ หูกูทั้งคืน ไอ้ห่าเด้ม ไอ้เลวเด้ม ไอ้หอกหักเด้ม ไอ้สัตว์เด้...”
“พอๆ เข้าใจแล้ว เรียกผัวซะเพราะเชียวเมียกู กลับไปต้องจัดชุดใหญ่ลุกไม่ขึ้น” เด้มที่เพิ่งรู้จักหน้าตาจังๆ บ่นพึมพำจนผมสงสัย ข้อเท็จจริงที่ทราบมาไม่ตรงกัน
“อ้าวไหนทอฟฟี่โม๊กให้มึงครั้งเดียวตอนเมาไง มันยังเวอร์จิ้นอยู่ ขี้ตู่เป็นเมียเฉย ถึงมันจะแต๋วแตกแต่เพื่อนกูนะเว้ย ถิ่นกูด้วย พูดจาดีๆ หน่อย” ตบโต๊ะปัง
“55555” หัวแดงหัวเราะยาวมากอะ
“5555555 โอ๋ยตาย” ตองกุมท้องหน้าหงายปานกัน
“ห่าเอ๊ย...อายแทนเลยกู” เด้มงับโต๊ะหัวหูแดงเถือกตายคาที่ “ขอชี้แจงว่ากูได้มันแล้วเมื่อเร็วๆ นี้เอง ถุงยางหมดไปสองแพ็ก เจลหลอดใหญ่ กูปล้ำมันเองโอเค?”
“โอเคพ่อง ได้กันบนโต๊ะกินข้าว ปาท่องโก๋คาคอหอยเลยสัด หัวเราะทำแป๊ะไอ้พวกนี่”
“กินเถอะ เย็นจะไม่อร่อย 555” ดวงตาสีเทาระยิบระยับขำเป็นเด็กๆ
ถามว่าอายไหม (>=<)
อายมากหยิกเอวคนพาดแขนโอบพนักแก้เขิน
...
“แล้วมันมาหามึงที่นี่ทำไม?” เด้มไม่จบ
“มันงอนมึงหลีเด็กให้เห็น พาเข้าบ้านด้วย” ผม
“บ้าเอ๊ยนั่นเพื่อนกูเอง มาเอารายงาน พอแฟนมารับกลับกูก็ไม่เห็นเมียกูแล้ว”
“กูควรจะทราบกะมึงไหม แล้วรู้ได้ยังไงว่าทอฟฟี่หนีมานอนนี่” ผมตงิดข้อใหม่
“นั่นน่ะ...รู้ก็แล้วกันน่า รีบกินเถอะ” เด้มล่อกแล่กตัดบทพลางเหลือบมองเจฟ
“อะแฮ่ม...เอาไข่ไหม” ฝรั่งกุลีกุจอ
“ข้าวเหนียวหมูปิ้งก็มีโจ๊ก กินๆๆ” ตองร่วมดึงความสนใจ
ทอฟฟี่มาหาผมเพราะถูกเพื่อนทิ้ง
ครอบครัวแคทกับไก๋บังเอิญไปต่างจังหวัดกันหมด
ท่องเที่ยวหรือไปเยี่ยมญาติไม่แน่ใจ
ใจรักษาแฟมิลี่บ้านติดรั้วโรงเรียนจึงเป็นความหวังต่อมา
...
...
ทั้งสองฝ่ายลงมาเจอ เท่านั้นล่ะบ้านแตก
“ไอ้เลวเด้ม!”/ “ตัวใหญ่!” ฝ่ายรับประสานเสียง
“ไอ้แรด!” / “ตัวเล็ก!” ฝ่ายรุกขานรับ
“มึงขึ้นไปเดี๋ยวนี้เลยทอฟฟี่ กางเกงแม่งบางจ๋อย ใครสั่งใครสอนให้ใส่บ๊อกเซอร์ลงมากินข้าว หา!”
“ไอ้เชี่ยเด้ม ไอ้เลวเด้ม ปล่อยกู!” ทอฟฟี่ดิ้น
“จะเปลี่ยนดีๆ หรือเปลี่ยนทั้งน้ำตา ไม่เอา ถอดแม่งดีกว่า กูคึกล่ะ”
“อร๊ายยยยยยย!” ทอฟฟี่ร้องว้ายโดนเด้มล้วงลูก เล่นบทภาคพิศาลกระชากลากถูนายเอกตบจูบอยู่หน้าบันได
“ตัวเล็กหายไปไหนมา ตัวใหญ่ตามหาทั้งคืน”
“ก็ตัวใหญ่ไม่ให้เค้าไปอยู่ด้วยนี่นา”
“มานี่เร็ว หิวไหม เมื่อคืนร้องไห้เหรอตาบวมอีกล่ะซิ เจ็บหรือเปล่าครับ เป่าให้นะ”
“เค้า...อึก...ไม่ได้ร้อง...” ตองปิงภาค เอิ่ม...ภาคไหนดีคิดไม่ออก
ดีที่หมดชาม มิเช่นนั้นคงอ้วกออกมาเป็นน้ำตาล
เราสองตัวเจลุกไปยืนใกลๆ ให้ตองปิงโอ้โลมปลอบโยนกันเอง
ฉากเลิฟซีนเข้าพระเข้านางพร้อมบรรยายไทยเยอะกว่านี้แต่ไม่กล้าเล่า
อยากมีวิดีโอเพื่อเก็บภาพประวัติศาสตร์
ทว่ามีเหตุพระศุกร์เข้าพระเสาร์แทรก...
“อ้าวเด็กๆ อยู่กันเยอะเลย ปิงกับทอฟฟี่กินข้าวหรือยังนั่น ตองมาด้วยเหรอ แล้วนี่ใคร” เจ๊กับเฮียเดินเข้ามาได้จังหวะพอดี
“สวัสดีครับ!”
“สวัสดีคร้าบ!” ยกมือไหว้กันสลอน
“เด้ม เพื่อนครับ” ฝรั่งพิงผนังพร้อมแขนพาดบ่าให้โจ๊กช่วยพยุง แปลงร่างเป็นไม้ค้ำส่วนตัว ฟิ้ว!
“ดีแล้ว มาช่วยกันขนของขึ้นไปหน่อย นี่เพื่อนที่จะมาช่วยใช่ไหมเจฟฟรี่ พอดีพี่สมบัติถูกเรียกให้ไปลากรถกะทันหัน เฮียก็มีรถเสียต้องไปซ่อมข้างนอกด่วน เพิ่งโทรมาเมื่อกี้เอง” เจ๊บอก
“จะทำอะไรวะเจฟฟรี่?” เด้ม
“ติดผนังอะครูสติกบอร์ดจะเล่นกีตาร์” เจ้าของโปรเจคขยาย
“อ๋อ พวกกูเคยทำ ขนาดเท่าไหร่ ห้องใหญ่ไหม”
“2 คูณ 4 ฝ้าสูงเท่านี้ล่ะ” มือใหญ่ชี้เพดาน
“ของกล้วยๆ ยิงลังไข่กับแผ่นดูดซับเสียงใช่ไหม ตามเพื่อนแป๊บสองคนน่าจะได้ ไม่ต้องถึงมือคนงานจากร้านบ้านกูหรอก เรียนมา ทำเป็น” ท่าทางเด้มจะเพิ่งทราบเรื่องเช่นกัน
(=”=) ได้ข่าวว่าเจ้าของห้องยืนหัวโด่อยู่นี่
“ไม่ยากอะไร ทำเองน่าจะได้อยู่ ดูเพื่อนด้วยล่ะโจ๊ก” เฮียถือของจะออกไปข้างนอก
บอกกับผมซึ่งตาโตเท่าบ้านจ้องถาดกระดาษสำหรับใส่ไข่ใหม่เอี่ยม
กับกระดานบอร์ดกันเสียงแพ๊กเต็มรถตุ๊กๆ
ยักษ์กระซิบเบาๆ ข้างหูว่า
“...ห้องซ้อม”
เพิ่งมาบอกนะไอ้ตูดหมึก
...
...
เพื่อนเทคโนของเด้มซิ่งมอเตอร์ไซค์มา 3 คันสี่คนพร้อมแบกอุปกรณ์ช่างเพียบ
ตอนแว้นมาเทียบนึกว่ายกพลจะถล่มอู่ เล่นเอาใจหายหมด
พูดจาแป๊บๆ ก็กุลีกุจอช่วยกันขนของขึ้นไปข้างบน
สองคนหายไปไม่อยู่ช่วย อีกสองชื่ออะไรไม่ทราบโจ๊กลืม
เพื่อนมาใหม่ที่ว่าเป็นหัวเรี่ยวหัวแรงหลักเนื่องจากเด้มอ้อล้อเมียไม่ว่าง
ส่วนตองกับปิงแทบสิงร่าง จะยิงตะปูสักตัวก็จ๊ะจ๋าหวานเยิ้มชูการ์หกอยู่นั่น
เจฟขาเดี้ยงเจ้าของโปรเจคนั่งสทูลสูงชี้นิ้วสั่งการอย่างเดียว
มีผมวิ่งรอกขึ้นลงนำสิ่งของและเสบียงมาเสิร์ฟจนเหนื่่อย
ไม่ถึงสองชั่วโมงก็เรียบร้อยดี อาเสี่ยหัวแดงพาไปเลี้ยงก๋วยเตี๋ยวร้านในซอยเสร็จก็แยกย้าย
เด้มจับทอฟฟี่ซึ่งสวมชุดมิดชิดราวจะไปเล่นสกีที่เกาหลีขึ้นรถบีเอ็มสีดำจากไป
ตองปิงกระหนุงกระหนิงเหาะฟี่โน่คู่ใจกลับตลาด
...
“ฟู่...” เป่าปาก ได้ฤกษ์หย่อนก้นลงบนโซฟาสีเขียวเข้มในห้อง
เหม่อลอยมองผนังถาดไข่สลับกับกล่องกีตาร์สีดำเงียบๆ
“เหนื่อยเหรอ” ยักษ์นั่งลงข้างผม
“ฮึ...” สั่นศีรษะปฏิเสธ “ไม่ยักรู้ว่าเล่นดนตรีเป็น”
“ว่างก็หยิบ เคยมือจนชิน กลายเป็นทุกวันตอนไหนไม่รู้”
แสดงว่าฝีมืออาจดีพอใช้
ถ้าไม่รักชอบคงไม่จับทุกวัน หรือไม่ก็ขาเป๋จนสติฟั่นเฟือน
กล้าทุ่มทำห้องซ้อมหมดเงินไปหลายเช่นนี้ต้องไม่ธรรมดา
“เล่นอะไรเป็นบ้าง” ผม
“ตอนนี้นอกจากกีตาร์ก็คีย์บอร์ด”
“อ้อ”
นึกทึ่งอยู่ในใจ
ค่อยๆ เผยบางสิ่งที่ไม่เคยทราบให้รับรู้อย่างง่ายดายและเงียบเชียบ ไร้อาการโอ่อวดใดๆ
ผมมองคนเสื้อยืดเขียวทหาร กางเกงเลสีน้ำตาลเข้มกับท่วงท่าสบายๆ ชินตา
ไม่เคยเห็นถอดเสื้อครึ่งบนหรือโป๊นุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียว
เดินเหินโชว์กล้ามอย่างที่ทอฟฟี่ถามเลยสักครั้งเดียว
กระทั่งหาวหรือไอจามก็ยกกำปั้นกำหมัดบังลิ้นไก่
สุภาพจนผมลดคำว่ากูมึงในประโยคไปด้วย (เฉพาะเวลาอยู่่ด้วยกันตามลำพัง)
ซากุระหงิหัวแดงเป็นของแปลกใหม่เร้าใจสำหรับผม
รอยยิ้มกับดวงตาสิบวับสีเทาชวนให้อยากวิ่งเข้าหาทุกวัน...แปลกดี
...
“เจฟ...”
“หือ...”
“เป็นเกย์มานานยังวะ แล้วชอบผู้หญิงอยู่ไหม ไอ้โรคนี้จะหายหรือเปล่า”
คาใจจากคู่ตองปิงกับคู่เด้มทอฟฟี่หมาดๆ
ฝ่ายนายเอกทั้งคู่เป็นเพื่อนผม คบมานาน
เจอกันเกือบทุกวันแต่กับผมกลับเพิ่งทราบชีวิตลับ
“ผมยังชอบผู้หญิงอยู่ เป็นไบบอกแล้วไงว่ายังไม่ใช่เกย์ แล้วโรคนี้รักษายาก อืม...เท่าที่รู้คือถ้าถึงหัวใจแล้วไม่มีทางหาย เขาว่ากัน”
“เชื้อเกย์เข้าถึงหัวใจได้ด้วยเหรอ?”
“หึหึ ได้...เพราะรักไง” นิ้วจิ้มแก้มผมเบาๆ พร้อมรอยยิ้มเท่
หน้าตาหล่อเทพแต่ตอนนี้มัดจุกแกละกับรวบผมตุ้มจิ๋วหลังหัวจึงดูฮาๆ ไปบ้าง
“กูเพิ่งรู้เมื่อคืนว่าเพื่อนสนิทกูสองคนเป็นคู่เกย์กัน ตั้งนานแล้วด้วย...โคตรหง่าวเลย” ผมก้มมองนิ้วมือตัวเอง
“เพื่อนผมก็เพิ่งรู้ว่าเพื่อนอีกคนเป็นเกย์เมื่อไม่นานมานี้เหมือนกัน แต่มันเฉยๆ ทำตัวปกติเหมือนเดิมไม่เห็นว่าอะไร ทั้งที่เล่นบาสด้วยกันมาตั้งแต่แรก เห็นว่าคือเพื่อนเลยมองข้ามไป...เหมือนคุณ”
“อืม...ก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน” สมเป็นพ่อมด รู้จักจิระทุกซอกทุกมุม
ตองปิงวางตัวเช่นนั้นมาจนคุ้นชิน
คนอื่นพูดให้ได้ยินบ้างว่ามีซัมธิงกันแต่ผมเลือกที่จะมองผ่านด้วยระหว่างเราคือมิตรภาพ
ทั้งคู่ไม่เคยเห็นผมเป็นคนนอกเลยสักครั้ง
ในห้องเรียนปิงร้องเรียกหาผมเสมอ
ช่วยปกป้องดูแลกึ่งกันท่าไม่ให้ใครรังแกเด็กติ๋ม
นอกห้องเรียนออกมาเจอตองคุยเรื่องฟุตบอล
ชวนกันเฮฮาตามประสา บวกสนิทสนมกับเฮียจากช่วยดูรถจักรยานยนต์ให้
...เราสามคนผูกพันกันยิ่งกว่าพี่น้องคลานตามกันมา
...
“ผมเชื่อว่าคุณคบเพื่อนที่ใจ ไม่ใช่ที่เขาจะมีแฟนเป็นผู้ชาย หลักฐานคือผมอยู่ตรงนี้กับคุณได้ นอนเตียงเดียวกัน แสดงว่ามีน้ำใจ รู้ภาษาพอสมควร” มือใหญ่ลูบหลังผมแผ่วเบา เอ๊ะ รู้ภาษาคุ้นๆ ว่าเจ๊ใช้ชมเจ้าน้ำแดงหน้าบ้านแฮะ
“แหงดิ กูใจกว้างพอเว้ย โลกไปถึงไหน” ผมสดชื่นกลับเป็นคนเดิม
“ส่วนที่ไม่บอกอาจเพราะไม่อยากให้มองเขาผิดไปจากเดิม คงกลัวแหละผมว่า หรือไม่กล้า หรือลืม เอ...น่าจะลืมนะว่าไหม” หรี่นัยน์ตาเล็กๆ แหย่เด็ก
“โห ตองปิงบังอาจลืมคนเยี่ยงโจ๊ก เจอจัดให้แน่คอยดู”
“555”
“หัวเราะๆ เดี๋ยวเถอะ ยังไม่ตอบเลยว่าทำไมถึงเป็นเกย์” ถามซ้ำ ผมสนใจคนตรงหน้ามากกว่า
“เรื่องซิ”
“เอ๊า ไอ้หมานี่”
“หึหึ” นั่งชิลพลางบีบมือผมไปมา อบอุ่นดีจัง
สังเกตเห็นเวลาเล่นกับหมาก็ยื่นมือไปหาช้าๆ อย่างนี้
ลูบหัวลูบหางเบาๆ เต็มฝ่ามือไม่กลัวเปื้อน
สุนัขแทนที่จะกัดก็เปลี่ยนเป็นเลียแผล็บๆ มอบความจงรักภักดีอักโข
มีลูกบอกลูก มีหลานบอกหลาน
หมาทั้งฝูงยังเสร็จฝรั่ง อย่าปล่อยให้พ่อมดลอยนวลครับ
...
“เจฟ จริงๆ มึงก็ใช้ได้เหมือนกันนะ” อดชมไม่ได้
“ใช้ได้ว่า?”
“รู้ว่าแกล้งทำใส่เจ๊กับเฮียใช่ไหม จุ๊บเหม่งต่อหน้าจนเขาเอือม แผนสูงนะนี่”
ผมนึกขึ้นได้ครั้งแรกที่สำหนียกชัดๆ กับสถานภาพการเป็นไบ
ฝรั่งให้คำมั่นจะไม่แตะต้องผมทำนองอย่างว่า
เป่าปากโล่งไม่ถึง 24 ชั่วโมงก็จุ๊บเหม่งต่อหน้าท่านผู้ปกครอง
รวมถึงวันต่อๆ มาอีกนับไม่ถ้วนจนเจ๊กับเฮียกลอกตาเบื่อไปข้าง
ที่บอกจะทำให้ดูคือซ้อนแผนอย่างนี้นี่เอง กลยุทธ์หมาแก่ร้ายกาจสุดยอด
“555 บ้าง...จริงๆ หวังนั่นแหละ”
“อ้าวดีแตกจริงดิ งั้นลืมที่พูดซะ ว่าแต่...เราเคยทะเลาะกันเรื่องอะไรวะ” ถึงนาทีนี้ผมนึกต้นตอไม่ออกจริงๆ
“ไม่รู้ ไม่จำ ไม่ทราบยังสนใจอยากได้เกย์เรดาร์แบบทางลัดไหมครับ” เบี่ยงประเด็นใกล้เคียง โน้มจมูกชนจมูกผมดังฟอด ตอดตลอดล่ะ
“ว่า?”
“เป็นของผม” จุ๊บมุมปากประกอบทีนึง
“บ้าดิ” ไฟไหม้หน้าโจ๊กอะครับ
“จริง ง่าย เร็ว ครั้งเดียวอยู่หมัด”
“มึงนี่มัน...” ผมชกไหล่ดังตุบ ใจหลุดหายไปไหนช่วยด้วย
“ฟังเพลงนี้ อยากเล่นให้จิระของผมฟัง...จุ๊บ”
จูบหลังมือก่อนขยับขึ้นนั่งสทูล
หยิบเฟนเดอร์สีดำเล่นเพลงให้ผมฟัง
http://www.youtube.com/v/p_thGvaeYdo[Love Will Keep Us Alive: ศิลปิน EAGLES]
I was standing
All alone against the world outside
You were searching
For a place to hide
***
I would die for you
Climb the highest mountain
Baby, there's nothing I wouldn't do
I was standing
All alone against the world outside
You were searching
For a place to hide
Lost and lonely
Now you've given me the will to survive
When we're hungry...love will keep us alive
***
ปล. ผมได้ฟังเพลงนี้อีกครั้งในอีก 2-3 ปีให้หลัง
ช่วงเจฟฟรี่ออนสเตจ พ่อมดขโมยหัวใจจิระไปซ่อน (>///<)
------------------------
ตามอ่านเฉลยอนาคตของโจ๊กได้ที่นี่>>>ลมเหนือ ตอน jeffry on stage!
105*
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=20598.msg1517255#msg1517255วิธีลิงค์โดย FFF_Yaoi
*************
หัวข้อ: JIRA's JIRA ตอน 46-จบ- P.53>>>พิเศษ P.55 (29/9/2014) ขอบคุณเล่ม 2014 p.56 (อ่าน 330409 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก