หัวข้อ: JIRA's JIRA ตอน 46-จบ- P.53>>>พิเศษ P.55 (29/9/2014) ขอบคุณเล่ม 2014 p.56

[pochu52]

  โจ๊ก จิระคิดอะไรอยู่กันแน่

[mamacub]

พูดเองก็เจ็บเองน่ะโจ๊ก 

 

[anchoviiz]

ไม่ได้เข้ามาหลายวัน
ดราม่าแล้ว 

[cher7343]

 

[Gokusan]

โอ๊ย!! โจ๊ก!!!!! อะไรของเธอเนี่ย???
แล้วยังไง ร้องไห้ทำไม...เขาก็ตามใจแล้วไง เขาไปแล้ว.....

เขาไปแล้ว...พรุ่งนี้จะกลับมามั้ย??
เดี๋ยวเธอไม่อยู่แล้วเขาค่อยเข้ามาเอาของ?? รึขนไปซึ่งหน้า??
หรือว่า...ยังอยู่แบบนี้ต่อไป แต่ไม่มีสัมผัส?? อยากได้แบบไหน??...เลือกแล้วกัน จิระ

น้ำตาตกเพราะกลัวกะทันหัน...กลับตัวให้ทันเน้อโจ๊ก << สปอยล์พระเอกสุดชีวิต ฮ่าๆ ;p
คำสามคำสำคัญก็จริง...และมันต้องชัดจึงใช้ได้ << รักคือรัก ไม่รักคือไม่รัก...ชีวิตก็แค่นี้แหละ จิระ

ปล.เล่นเอาอยากกลับไปเปิดหาตอนพ่อมดเปรียบเทียบเมื่อเป็นศิราณีให้พ่อเพื่อนรัก หุหุ
อ่อ...ดีที่เตือนก่อน มิฉะนั้นอาจตกเหวกว่านี้ ฮ่าๆๆ ^^

>>> เขาไปแล้ว...เขาไม่มีเวลาง้อแล้ว...เขาไปงานพรอม...วะฮ่ะฮะฮ่ะฮ่าาาา ;p

[puppyluv]

----rujaya โอ๋ๆ

----สุขนิยม หุหุ มือบอนเข้าไว้...อย่าลืม

**********************

จิระxจิระ
ตอน 20 ร้องไห้










           ผมซุกตัวอยู่ในตู้เสื้อผ้า
คุดคู้นอนร้องไห้น้ำตาไหลอาบแก้มไม่หยุด
พยายามซ่อนเสียงสะอื้นให้เงียบที่สุดแต่ยากเต็มที

...โคตรเจ็บ

...โคตรทรมาน

ถ้าผ่าหัวใจออกมาขว้างทิ้งได้จะไม่รีรอ


              เจ๊ตามมากอดแนบอก โยกกล่อมลูกน้อยเสียขวัญ
เวลาเป็นเด็กตัวเล็กๆ เจ๊ก็ปลอบโยนผมไว้อย่างนี้

“โจ๊ก...ลูก...โจ๊ก...” เสียงคุณผู้หญิงผู้เป็นยิ่งกว่าแม่เห่กล่อม น้ำเสียงสั่นเครือร่วมสลดไปด้วยกัน

“...ฮือ...” ผมปล่อยโฮ


              แม่เสียชีวิตจากอุบัติเหตุรถชนหลังคลอดผมแค่ 4 เดือนเศษ
ตีปีกบินขึ้นสวรรค์ตามพ่อซึ่งตัดช่องน้อยป่วยตาย
ตั้งแต่ผมแค่ปฏิสนธิในท้องก่อนหน้าแล้ว
             รู้จักหน้าบิดามารดาผู้ให้กำเนิดจากรูปถ่าย
กับชื่อนามสกุลในสูติบัตร
เติบโตมาด้วยหัตถาครองพิภพของยาย ตาและน้าทั้งสอง
ช่วยกันฟูมฟักอุ้มชูชีวิตนับจากวันนั้น

...เกลียดความตายที่พรากคนที่รักของผมไป

...เกลียดการจากลา

...ผมเกลียดไอ้หมอนั่นที่สุดตอนนี้

บังอาจหันหลังเดินจากผมไป
กูเสียสติเพราะมึง
เข้ามาทำให้กูเป็นบ้ากับมึงทำไม สัตว์นรกเอ๊ย!

...


“ขอโทษ...ฮือ...โจ๊กเรียนไม่เก่ง สอบอะไรก็ไม่ติด ไม่ดีเลยทำให้เจ๊กับเฮียผิดหวัง ไม่ดี...” ตีรวนไขก๊อกปลดปล่อยทุกเรื่องทุกข์ในหัว

“ไม่เป็นไร สอบไม่ติดก็ช่างมัน อยู่บ้านเรานี่แหละ ลูกหลานคนเดียวเจ๊เลี้ยงได้ อย่าคิดมาก เล่นฟุตบอลให้บ้าไปเลยเจ๊ก็ไม่ว่า”

“เจ๊...โฮ...” เป่าปี่เต็มที่


            เพ้อเรื่องไหนบ้างจำไม่ได้ ส่วนใหญ่เรื่องเรียนต่อ
ไม่ช่วยงานซ่อมรถมัวแต่เล่นฟุตบอล
ตาบวมช้ำลืมไม่ขึ้น น้ำมูกไหลย้อยเละเทะ
ปั้นหล่อมาเกือบตายนาทีนี้เสียหายหมดเกลี้ยง

           นอนหนุนตักฟังเสียงพุงคุณผู้หญิงร้องครืดคราดเข้าหูซ้ายทะลุหูขวา
สายตาทอดยาวออกไปยังหน้าประตูที่เปิดอ้า
ปลายเท้าน้าจอมโผล่มาให้เห็นในคลองสายตา
บุพการีมีค่ากับจิระที่สุดนาทีนี้


“วันนี้ร้องไห้ซะให้พอ พรุ่งนี้ มะรืน มะเรื่องก็ต้องยิ้มได้ เจ๊ไม่ได้สอนลูกสอนหลานให้ยอมแพ้ไม่สู้คน”

“เจ๊...” ตัดสินใจจะสารภาพสิ่งคั่งค้างภายใน มิเช่นนั้นคงนอนไม่หลับอีกนาน

“หือ?”

“ถ้าพูดความจริงเจ๊จะโกรธโจ๊กไหม”

“โกรธว่า?”

“...” ผมเม้มปากเงียบ

             เพิ่งบอกลาความรักเด็ดขาดหมาดๆ ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง
จะรื้อฟื้นหาพระแสงให้ได้ประโยชน์อันใด
นัยน์ตาสีเทาเศร้าสร้อย
ใบหน้าซีดไม่เหลือสี

“ว่าเราชอบเจ้าเกย์นั่นน่ะเหรอ”

“หา...รู้ได้ไง” ชะงักมองคุณนาย

“ทำไม คิดว่าคนอื่นไม่รู้ทันหรือไง เจ๊อาบน้ำมาก่อน มองปราดเดียวก็เห็น เลี้ยงเรามาตั้งแต่ตีนเท่าฝาหอย อย่าลืม”


            ผมบ่นอุบปิดบังความลับไม่เคยได้
ถามว่าเจ๊ไม่ตกใจหน่อยหรือหลานชายตัวเองมีใจให้เกย์
คุณหญิงตอบถ้าเอาลูกเจ๊อยู่ จะแมวจะหมาตัวไหนได้หมด
ใจนักเลงมากคุณนาย
            ขอขโมยซีนเศร้าจากพ่อหนุ่มหัวแดง
เป็นฉากโหดหั่นฆ่าโดยเจ๊จุ๋ยของเราแทน

...

“เฮ้อ...ถ้าลองได้รักเข้าแล้วก็คือรักนั่นแหละ ชายหรือหญิงได้ทั้งนั้นเจ๊ไม่ว่าหรอก คิดมากทำไมปวดหัว แต่ถ้าตัดสินใจแล้วก็ไม่ต้องไปสนใจ เขาก็อยู่ส่วนเขา เราก็อยู่ของเราตามเดิม”

“...อึก...” ผมสะท้อนลมสะอื้นยังไม่หมดจากปอด หรือเสียใจอีกคำรบกันแน่

“จะรักใครชอบใคร วิปริตผิดเพศแค่ไหนได้หมดเจ๊ไม่ห้าม แต่จำเอาไว้เจ๊รักโจ๊กนะ เรามีกันแค่นี้ อย่าคิดทำอะไรโง่ๆ เด็ดขาด” เสียงเจ๊สั่นเครืออีกหน

“ครับ...” ผมก้มกราบกับตักแล้วกอดซุกไว้


               ถ้านั่งไทม์แมชชีนกลับไปได้จะไม่ใจอ่อนยอมให้ย่างเท้าเข้ามากลางใจ...โดยไม่รู้ตัวอย่างเด็ดขาด
รสนุ่มหยุ่นยังติดริมฝีปาก ใครจะลืมลง


“เจ๊รู้ บางอย่างต้องใช้เวลา แต่เจ๊ปลอบใครไม่เป็น ถ้าให้ซ้ำล่ะก็ถนัด”

“เหี้ยมอ่ะ...ซู้ด...” แอบป้ายน้ำมูกกับเสื้อนาง

“เสียแล้วก็ซ่อมใหม่ได้ กลัวที่ไหน”

“ซ่อมได้จริงเหรอ?” ผมอารมณ์เปลี่ยน

“เฮียเราซ่อมเก่งจะตายไป จริงมั้ยเฮีย!” ท้ายประโยคตะโกนเสียงดัง

(“ได้ ทอมยังซ่อมมาแล้วเลย”) เสียงชายไทยห้าวเป้งนอกห้อง

“เฮียบ้า!” เจ๊ตะโกนเขินจัด

“อ๋อย...!” โจ๊กซุกหน้าเกลือกกลิ้งตักอีกรอบ อกหักดังเป๊าะจะเอาไขควงที่ไหนมาหมุนกลับคืน

...
...



               ผมสูดน้ำมูกป้ายเสื้อเล่นเป็นเด็กๆ พลางคิดย้อนถึงอดีต...
              โรมิโอกับจูเลียตคนละรั้วโรงเรียน
เทคโนชายกับบัญชีหญิงตุนาหงันกลายๆ
เคียงคู่ประวัติศาสตร์ของสองสถาบันนั้นมาแต่ไหนแต่ไร
               เพื่อนเฮียจอมซึ่งเป็นลูกน้องในแก๊งเทคโนไปหลีเพื่อนหญิงในกลุ่มเจ๊
เฮียหรือน้าจอมทัพของผมจึงถูกจับตามองคู่กับนางสาวจารุณี
หรือฉายา จาพนม โดยปริยาย
 
               แต่ตามสไตล์พระเอกปากหนัก
คนระริกระรี้ใกล้ชิดดันเป็นกะเทยสวยน่ารัก
ซึ่งเป็นญาติบวกรุ่นน้องหนึ่งในกลุ่มของเจ๊เอง
             เฮียจับพลัดจับผลู (เจ๊สั่ง) ให้ดูแลน้องคนนั้นอย่างเสียมิได้
เนื่องจากขณะนั้นเจ๊จุ๋ยของเราเข้มแข็งเกินหญิงไทยทั่วไป

(ช่วงนั้นเป็นทอมครับ เจอซ่อมตอนไหนรอฟัง ; โจ๊ก)

                อยู่มาวันหนึ่งน้องเทยที่ว่าถูกเด็กอาชีวะคู่อริของเฮียรุมซ้อม
อาการสาหัสจนต้องหามเข้า รพ.
แว่วๆ ว่าอกหักรักคุดเสียใจจะเป็นจะตายที่น้าจอมไม่รับรัก
ชี เอ่อ...ฮีร้องไห้วิ่งเข้าดงแข้งของศัตรู

เท่านั้นเอง...นางพญางูขาวกับพยัคฆ์ดำจึงหันขวับมาฆ่ากันเอง


             ตัดภาพเจ๊กกับเฮียยืนคนละฝั่งที่เตียงคนไข้
น้องเทยแปลงร่างเป็นยาใจคนจนอ้อนวอนให้ทั้งคู่คืนดีกัน
จับมือข้ามเตียงโรงพยาบาล ตำนานรักดอกเหมยจึงเบ่งบานเต็มๆ

           ทั้งคู่รวบรวมสมัครพรรคพวกไปถล่มอันธพาลโรงเรียนนั้นจนราบคาบ
หนูเทยถือโอกาสทำนม ผ่าสาวควงบอยเฟรนด์คนใหม่เย้ย
พลิกวิกฤติเป็นโอกาส โลกบังเกิดสันติสุขทุกฝ่ายล้วนแฮ๊ปปี้เอ็นดิ้ง

...

           ยังครับ...สตอรี่บอร์ดยังไม่หมด
เรียนจบถูกจับแต่งทันทีด้วยเจ๊เจอเฮียซ่อมจนท้องป่อง
น้องเจสุดหล่อของเพ่โจ๊ะจึงถือกำเนิด
          ศูนย์รวมจิตใจของพวกเรากำลังน่ารักน่าชัง
เข้าอนุบาลยังไม่ครบปีด้วยซ้ำฟ้าก็กวักมือเรียกหลานชายสุดที่รักของผมกลับสู่สรวงสวรรค์
โคตรเศร้าแต่เราต้องยอมรับความจริง
เจ๊มีลูกไม่ได้ ดช.จิระ ถึงรีเทิร์นเป็นที่หนึ่งอีกครั้ง

...
...

           น้าจุ๋ยลูบผมสั้นเกรียนไปมา...
“เฮียเห็นนิ่งๆ อย่างนั้นแต่บางทีก็บ้ามากนะ วันวาเลนไทน์อยู่ดีๆ เดินฝ่าเข้าไปในโรงอาหาร คนเป็นร้อยคิดดู จับมือเจ๊ยัดช็อกโกแลตอันเล็กนิดเดียวให้แล้วเดินกลับไปเฉย เจ๊โดนแซวจนเกือบจะล้มโต๊ะเลยล่ะ ฮิๆ” เจ๊ขำอดีตทอม
“อืม...”


          อิจฉาคนมีความรัก
เล่าอดีตเลิฟๆ หวานแหววให้หลานที่เพิ่งอกหักรักคุดฟังสองหู
เข้ากันมากคุณนาย
อยากร้องเป็นเพลงว่า โปรดอย่าทำร้ายฉัน

...

           เจ๊บอกความรักมีหลายรูปแบบ ทอมดี้ เกย์ ตุ๊ด
อกหักร้องไห้ได้แต่อย่าทำร้ายตัวเอง
เฮียเป็นห่วงแต่ไม่พูด กลัวหลานในไส้จะเสียใจจนเป็นบ้า

“เฮียเป็นห่วง บอกให้เจ๊ดูๆ ไว้ กลัวว่าไอ้เจ้าฝรั่งตาน้ำข้าวจะปล้ำลูกชายตัวเอง เจ๊บอกถ้ามันกล้าจะตามฆ่าล้างโคตรเลยด้วย”
“เจ๊โหดว่ะ”
“เห็นเฮียเรียกเจฟฟรี่ไปคุย ไม่รู้ยังไงแป๊บเดียวเดินกลับมาจุ๊บกันซะแล้ว พูดไม่ทันขาดคำ ไม่หล่อจะตีให้ตาย” เจ๊ติดตลก

ทราบใช่ไหมผมซึมซับความฮาจากใคร เชื้อไวรัสออสโมซิสกันทางผิวหนัง


“มันเลว มันขี้โกง มันขโมยเหม่งโจ๊ก” ผมฟ้องซ้ำซากเป็นเด็กๆ
“ปล่อยๆ ไปน่ะดีแล้ว ถอดใจง่ายๆ อย่างนี้ไม่เหมาะกับหลานของเจ๊หรอก แล้วมันจะเสียใจ ฮึ่ม!”
“เหรอ...” ชักหนาวสันหลังกับท่านหญิงของเรามากนาทีนี้
“หน้าตาก็ดีไม่น่าทำลูกเจ๊เสียน้ำตาเนาะ แต่เฮ้อ...เสียดาย ไม่น่าบอกปัดเขาเลย”
“อ้าว ไหงว่างั้น โจ๊กผิดเหรอที่ไม่รับรักมัน อุตส่าห์จะเป็นคนดี จะมีลูกมีเมีย มีหลานให้อุ้มนะเออ” ผมลืมอาการแซดของตนชั่วคราว
“โฮ้ย เห็นมาแต่อ้อนแต่ออก ไม่รู้จักลูกตัวเองก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้ว”

               น่ากลัวพอหรือยังครับเลดี้ท่านนี้


“เจ๊ไม่ด่าโจ๊กเหรอ ไม่เสียใจที่โจ๊กชอบ เอ่อ...มัน”
“จะอะไรนักหนาชีวิต เจ๊เห็นมาหมดล่ะ ชายจริงหญิงแท้ ทอมดี้เกย์ตุ๊ด ถ้าจะใช่ก็คือใช่ ไม่ใช่ยังไงก็เลิกอยู่วันยังค่ำ...จริงไหมเฮีย!” ท้ายประโยคหันไปเสียงดังกับหน้าห้องอีกครั้ง

(“อะแฮ่ม...”) คุณผู้ชายแอบฟังอยู่กระแอม (“ล้างหน้าล้างตาแล้วลงไปกินข้าว ตั้งใจอ่านหนังสือเอาให้จบ สอบเสร็จจะพาไปเที่ยว”)
“เที่ยวไหนครับ?” ผม
(“เดี๋ยวก็รู้เอง ถามเซ้าซี้”) แล้วมือเท้าหนักๆ ถึงย่ำลงบันไดไป
“ไปลุก เฮียสั่งแล้ว” ดันให้นั่ง
“โด่...!” แกล้งป้อแป้ขอกอดต่อ


            ดูคนบ้านนี้ เห็นใจปล่อยให้โจ๊กเล่นบทโศกากินเวลาหน่อยก็ไม่ได้
(T^T) อดน้ำแดงประท้วงเว้ย


...
...
...(ต่อ)

[puppyluv]

...(ต่อ)
...
...

             ชีวิตผมควรกลับเข้าสู่สภาวะปกติอย่างที่เคยเป็นมา
สถานะสเตรทแมนเต็ม 100% ดังเคยๆ
ลบทั้ง 19 ตอนก่อนหน้าทิ้งแล้วทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
รักหลุด รักเผลอๆ ของจิระ ใจรักษา สมควรจะจบลงเพียงเท่านี้
ทว่าฟ้าอยากเล่นตลกหรือไรมิทราบ

             หลายวันต่อมานิโกรผมทรงเอฟโฟร่เสือกแวะมาเยี่ยมถึงบ้าน...เอเจ

“ไงโจ๊ก” ยิ้มฟันขาวมาแต่ไกล
“อ๋อ เอเจ” ผมจำได้

            เอเจพาเพื่อนชื่อเก้และซ้ง พร้อมช่างจากอู่รถยนต์ของที่ไหนไม่ทราบ
มาลากรถโฟลค์แช็คกี้ออกจากบ้านหลังเล็กไปไว้บ้านเจฟ ณ อีกฟากของกรุงเทพมหานคร
(ผมอยู่รังสิตเฉียดๆ ลำลูกกา บ้านฝรั่งหัวแดงอยู่โน่นสวนหลวง ระบุพิกัดเพื่อเห็นภาพง่ายๆ ครับ ; โจ๊ก)


“เฮ้ยเอเจ คันนี้เจฟฟรี่มันจะขายไหมวะ พี่ช่างกูตาวาวเลยนะนี่”
“ไอ้ซ้งมันจะเอาไปขายต่อว่ะเอเจ มันตาวาวเองไม่ใช่พี่ช่างหรอก” “ลากไปไว้บ้านน้ามันก่อน ห้ามเอาเข้าอู่เตี่ยมึงเด็ดขาดนะซ้ง ถ้ารู้ว่าโดนแยกชิ้นส่วนกูซวย” เอเจสั่งเก้กับซ้งที่กำลังช่วยช่างอยู่ทางโน้น
“เอาไปก็ดี...รก” ผมปากหมา
             ในใจหวิวจะยืนไม่อยู่ ซากที่ผมเฝ้ามองดูทุกวันกำลังถูกดึงขึ้นรถลาก


เจ้าของหายไปไหน?
เมื่อไหร่จะมาเอา?
คำถามพวกนี้กำลังจะถูกดีลิททิ้งในไม่ช้า


“เจฟฟรี่ให้เอาของมาให้ บอกต่อคอมเลย ยังงงว่าทำไมเพราะแขนเจ็บนี่เอง ดีขึ้นหรือยัง ไว้ในบ้านหรือข้างบนล่ะ” เอเจเห็นแขนเฝือกผม
“ข้างบน อะไรเยอะแยะนักวะ”

             เห็นสัมภาระแล้วอึ้ง
- คอมพิวเตอร์ PC แบบตั้งโต๊ะ 1 ชุด
- โน้ตบุ๊กพร้อมกระเป๋า
- ฟิลม์โพลารอยด์แพ็กใหญ่
- และเป้พร้อมกล้องถ่ายรูป Nikon น่าจะรุ่นท๊อปใหม่ล่าสุด

             อย่าบอกนะว่าเป็นสินบนใต้โต๊ะวันที่ย้ายออกตามสัญญา

“ไม่รู้ดูเอง เออ เกือบลืมวีดิโอ ดูนะเว้ยมิกกี้ตัดต่อเอง ตั้งแต่เต้นท่าหญิงลีจนถึงงานพรอม ส่วนที่โจ๊กถ่ายมันก็ลงไว้ให้ด้วย โฟลเดอร์โฟโต้ในโน้ตบุ้ก เอาไว้หน้าเดรสท็อปให้แล้ว”
“อ้อเหรอ” ผมลืมนึกถึงไปเลย
“ส่วนถ้าจะลงโปรแกรมเพิ่มนี่เบอร์ร้านคอม”
“ใจมาก” รับซีดีกับนามบัตรมาถือ

            บอกไม่ถูกว่าโหวงเหวงแค่ไหน
บางอย่างกำลังจะเลือนหายคล้ายกลายร่างเป็นไอระเหยไปกับอากาศ

...

            ผมกับเอเจสองคนช่วยกันจัดแจงเปิดโน้ตบุ๊กเพื่อสำรวจการเชื่อมต่ออินเทอร์เน็ต
เผื่อใช้ไม่ได้หรือมีปัญหาจะได้ตามผู้รู้มาจัดการโดยทันท่วงที  รอบคอบเหมือนใครบางคนที่คุณก็รู้

             เอเจคุยถึงเพื่อนแต่ละคนให้ผมฟังคร่าวๆ
เอเจกับเพื่อนชื่อรักษ์ กับเก้และซ้งที่มาวันนี้จะเข้าเรียนต่อที่นี่
ม.K มหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดังอีกฟากของเมืองกรุงเทพมหานคร
             มิกกี้หัวแดงสกินเฮดที่ท่าทางกวนๆ ตัวควายๆ เคยกวนโอ๊ยผม
ไปเรียนยูที่ซิดนีย์ตามแม่ หรือแม่มาตามก็มิทราบ

             ต้นไปเรียนยูที่อเมริกาตามโครงการนักศึกษาทุนบาสเกตบอล
เตรียมพร้อมเพื่อลีกอาชีพของ NBA คนนี้ท่าทางอนาคตชัดเจนกว่าเพื่อน

“ไม่รู้โจ๊กจำได้ไหม ไอ้ต้นตัวโย่งๆ น่ะ มันได้ทุน NBA กำลังจะไปวันนี้พรุ่งนี้อยู่แล้ว ดันเพิ่งมาคลิ๊กเพื่อนผู้หญิงห้องเรา ฮามาก” เอเจขำ
“อ๋อเหรอ ว่า” ผมฟังตามน้ำเรื่อยๆ
“ก็คริสติน่าคนที่ร้องเพลงเพราะๆ นั่นไง ตอนนี้เข้ารอบรายการแข่งร้องเพลงในทีวีด้วย เออว่ะโทษที โจ๊กไม่เคยเห็นเพื่อนเราคนนี้นี่หว่า”
“คริสตี้เหรอ ก็พอคุ้นๆ อยู่” ถ้าคริสติน่าที่รู้จักล่ะก็มีอยู่คนเดียว

“สองคนนั้นแอบคลิกกันตั้งนานแล้ว กินเหล้าวันก่อนคริสตี้ไปตามไอ้ต้นถึงบ้านเหยี่ยว ไม่เมาไม่รู้นะเนี่ย” เอเจอยากเล่าข่าวใหม่มาก
“คริสติน่าเป็นแฟนกับต้นเหรอ...” ผมละเมออยากเอาหัวโขกผนัง


               บระเจ้าจ๊อดโลกช่างกลมดิก
คู่เดทเดินจูงมือเข้างานพรอมเฉยๆ กระแทกติ่งสมอง
ตอกย้ำไอคิวซีโร่ของโจ๊กให้ต่ำเตี้ยจมดิน
ผมหึงหวงคิดเป็นตุเป็นตะบ้าๆ จนเกิดเรื่องมากมาย


“อ้อ เห็นกีตาร์ไฟฟ้าเจฟฟรี่บ้างไหม เฟนเดอร์สีดำ พักบ้านเหยี่ยวแต่ดันลืมกีตาร์ทิ้งไว้ไหนไม่รู้ จำได้ว่าตัวที่เคยซ่อมร้านในตลาดเลยถามดู”

             แสดงว่าไม่ได้บอกใครว่านอนบ้านนี้จริงๆ
สิ่งของเครื่องใช้ส่วนตัวที่ผมโยนโครมไว้ในห้องเล็กก็ยังคงเป็นความลับต่อไป
ดีสิ ให้มันมาเก็บกวาดเอง

             ผมนิ่งไม่รู้ไม่เห็นไม่ทราบ ข้างในเจียนคลั่ง
ไอ้เลว มึงไม่คิดจะกลับมาให้เห็นหน้าสักนิด
ผมหวังลมๆ แล้งๆ กับเกย์บัดซบอย่างมัน บ้าที่สุด

...

              เอเจบอกให้ผมดูไฟล์คลิปที่ใครบางคนฝากไว้ในโน้ตบุ๊กพลางๆ
ขณะขอตัวไปดูกล่องสัญญาณที่บ้านหลังเล็กให้น้าจุ๋ยสักครู่


...
...

                แล้วไฟล์วีดิโออันนั้นบันดาลให้ผมคลั่ง...

               พ่อมดชุดขาวบิดเลนส์กล้องให้ซูมที่หน้าหล่อเท่เซอร์ของตนเต็มจอ
เห็นเลยบ่าเล็กน้อย มีท่าทางกะเผลกไม่หายดี
คงบันทึกภาพวันซ้อมใหญ่และยังไม่ถอดเฝือกออกแน่ๆ

‘Hey, my naughty monkey.’ แล้วก็หัวเราะฮ่าๆ เขินนิ้วชี้ลูบจมูก

‘มีบางอย่างที่ผมอยากสารภาพกับคุณ คือผมเจอคุณที่โรงเรียนเราตรงรูปปั้นการ์เดี้ยน วันนั้นคุณ เอ่อ...นั่นล่ะ คุณเล่นกับแมวแล้วก็ยิ้ม ผมขอโทษด้วย ไม่คิดว่าคุณจะโผล่มาตรงนั้นพอดี'

                 วูบถึงวันที่เสียยายไป วันที่เตลิดหาที่หลบภัยในโรงเรียนนานาชาติ
วันที่เศร้าเสียใจที่สุดคือวันที่มันเห็นตัวตนที่แท้จริงของจิระ


‘เป็นรอยยิ้มแล้วก็เสียงหัวเราะที่ผมจำได้ไม่ลืม หึหึ ไม่รู้พูดไม่ถูก ผมมองคุณตั้งแต่ตอนนั้น อย่าโกรธผมเลยนะครับคนดี...ผมรักคุณนะ’

“ไอ้หมาบ้า...” ผมกดปิดไฟล์ไม่ได้ มือสั่น ร่างกายก็สั่นไปหมด

‘เป็นคำสัญญาว่าผมจะไม่มีวันทำให้คุณเสียใจ หรือถ้าร้องไห้วันไหน ผมจะอยู่ข้างๆ คุณเสมอ” อินโทรเพลงขึ้น ‘This’s song for...my Jira’

http://www.youtube.com//v/6thmPrTxBtI

[N Sync - This I Promise You: ศิลปิน N’ Sync]

‘When the visions around you
Bring tears to your eyes
And all that surround you
Are secrets and lies

I give you my word
I give you my heart
This is a battle we’ve won
And with this vow
Forever has now begun

And I will take you in my arms
And hold you right where you belong
'Til the day my life is through
This I promise you, baby
This I promise you’
***



            ผมกัดปากเลือดซิบกลั้นทำนบน้ำตา
จังหวะเอเจโผล่กลับเข้ามาพอดี
รีบปิดฝาโน้ตบุ๊กฉับทั้งที่ยังไม่ชัตดาวน์เครื่องกลัวความลับรั่วไหล 

“อยู่ไหน...?” ผมลอดไรฟันถาม
“อะไรไหน หาอะไรไม่เจอเหรอโจ๊ก”
“ไอ้เชี่ยเจฟของมึงน่ะ...อยู่ไหน!?”

“อ๋อ ปาร์ตี้เรียนจบไง ต่อจากคืนวันงานพรอมก็ไปฉลองบ้านเหยี่ยวตั้งกี่วัน เพิ่งฟื้นนี่แหละ แต่ฮามากท่านสาธุคุณเจฟฟรี่เมาปลิ้นนอนตาย ทุกทีไม่เคย”
“มันมุดหัวอยู่ที่ไหนกันแน่ เอเจ!” โจ๊กตะโกนลั่น
“ไม่รู้ จู่ๆ หายไปเฉย โทรตามเมื่อกี้น้ามันบอกกลับอังกฤษตั้งแต่เมื่อวานแล้ว”

...ผมเข่าอ่อน

...เลือดถูกสูบหาย

...หัวสมองชัตดาวน์

กูเกลียดมึงมากเอเจ
เกลียดกีตาร์นรก
เกลียดทุกๆ อย่าง
ไปให้พ้นเลยไป!!!


*************ซี ยู ออน มันเดย์ (แอท ยูเค)

[rujaya]

มันหน่วงอะ 

เจฟฟรี่กลับอังกฤษหรอ ไปพักใจไกลจังอะ แล้วเมื่อไหร่จะกลับ 

เห็นมั๊ยละโจ๊ก คิดไปเอง โกรธไปเอง แล้วตอนนี้จะทำยังไงกันดี 

เจอกันวันจันทร์ แอทยูเค แสดงว่าตอนหน้าของเจฟฟรี่ใช่ปะ 

[route rover]

อ่า เจฟฟรี่ตายแน่ ทำโจ๊กโกรธ

[pochu52]

มิสเตอร์ใจรักษา จะรักษาใจของตัวเองและใจของมิสเตอร์แมคไนท์เอาไว้ยังไง

[kinjikung]

555+ ปล่อย ๆ ไปตามที่เจ้บอกนะโจ๊ก เมื่อคู่กันแล้วมิแคล้วคลาดกัน โบราณสิ้นดีเรา

[mystery Y]

Don't cry jira...

[MaRiTt_TCL]

เจฟฟี่กลับแล้วหรอ TT

[tuckky]

ต่อมเผือกอยากทำงาน แต่ใจไม่ด้านพอ ใจไม่ด้านพอ (ร้องเป็นเพลงด้วย)
puppy จะเป็นอย่างงี้ไปอีกนานมั้ยอ่ะ 

ขอเวลาทำใจเผื่อความอยากเผือกจะชนะทุกสิ่ง 

[MiSS-U]

ทายผิดซะที่ไหนล่ะโจ๊กเอ๊ย...อกไหม้กินน้ำตา 

ได้บทเรียนและเรียนรู้ใจตัวเองแล้วเนอะ

ตอนหน้าพ่อมดจะกลับมาหา  รอขอโทษด้วยจูบหวานๆและทำตัวน่ารักนะ (มโนเอง  )

บวกเป็ด

  

[วัวพันปี]

  อยากอ่านต่อ โอม วันจันทร์

[nekko]

ปล่อยเด็กสองคนนั้นไปก่อน

ตอนนี้เฮียน้าจอมกับน้าจุ๋ยน่ารักมากๆๆๆๆๆๆๆๆ


 

[patee]

โจ๊ก...รีบเคลียร์นะ

รู้ใจตัวเองแล้วนี่   

[why yyy]

จิระ(เตี้ย)จะตามง้อยังไงล่ะเนี่ย จิระ(หัวแดง)หนีไปซะไกลแบบนี้!! ขอบคุณ

[nongrak]

แล้วเจฟกลับอังกฤษไปหรือยัง หวังว่ายังนะ ให้โจ๊กเจอตัวเร็ววัน

[greensnake]

โจ๊กทำเราบ่อน้ำตาตื้นเป็นนางเอกเลยตอนนี้ เศร้าไปด้วยกัน
เด็กน้อยโดนปลอบประโลมเข้าหน่อยปล่อยไก่ออกมาทั้งเล้าเลย
หารู้ไม่ว่าเขารู้กันทั้งบ้านแล้ว ก็ฝรั่งมันแสดงออกขนาดนั้น
ตอนหน้าบินไปยำถึงอังกฤษเลยดีไหมโจ๊ก เก็บค่าตั๋วที่เจฟฟรี่
เอาให้หนักโทษฐานทำให้ลูกเจ๊กับเฮียเสียน้ำตา ชนแล้วหนีนี่หว่า
แต่ลืมไปว่าคนของเราเป็นคนสะบั้นความสัมพันธ์เองนี่นา
ไม่ว่าจะเหตุผลอะไรเอาเป็นว่าเจฟฟรี่ต้องมาทำให้โจ๊กยิ้มเหมือนเดิมนะจ๊ะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ

[NOoTuNE]

เจฟ บอกถึงจะดูโต แต่ก็รักจริงเจ็บจริงนะเออออ

[พลอยสวย]

  เจฟไม่อยู่รอให้โจ๊กง้อเลยเหรอ

[sukie_moo]

โจ๊กเอยโจ๊ก นี่แหละนาคิดเองเออเอง

เอ๊ยกะเจ๊ น่ารักเนาะ

[KARMI]

  จิระ~~~

[wews]

 

[sine_saki]

อยากให้พรุ่งนี้เป็นวันจันทร์จังเลย
เราว่าจิระน้อยคงตัดสินใจได้แล้วล่ะ ว่าจะเลือกทางไหน อิอิ

[mamacub]

เจฟหนีกลับอังกฤษหรอ
โอ้ววววววววววไม่น่ะ
โจ๊กยังไม่ได้ง้อเลย

[eaey]

ไหนว่าจะอยู่ข้างๆเวลาร้องไห้

[Gokusan]

เฮ้ออออ โจ๊กเอ๊ย...น้ำหูน้ำตาท่วม เลือกเองทั้งนั้น
อย่างนี้น่ะเหรอเลือกจะมีลูกเมีย - -"

และแล้วทางที่เจ็บกว่าที่เราหามาก็...เฮ่ย เล่นงี้เลย
สุดติ่งอ่ะ ให้เพื่อนเอาของที่สัญญาไว้มาให้
พาให้คนคิดว่าจะย้ายออก...คลั่งล่ะสิ
แต่ก็...ยังไม่ได้เอาของไปนี่นา

หลังไปเที่ยวก็รู้ว่าจะได้ย้ายออกมั้ย หุหุ...เฮียมีอะไรให้หนอ

อ่อ อย่าลืมดูคลิปต่อล่ะ...บีบให้ดิ้น ;p

ปล.เหมือนเห็นตัวเองในเจ๊จุ๋ย ฮ่าๆๆ
อีกที...ชอบที่เก็บรายละเอียด-เสียงท้อง- มันเป็นเช่นนั้นจริงๆ ^^