tuckky มาแต่เช้า
******************
จิระxจิระ
ตอน 21 อังกฤษ
สภาพโดยทั่วไปของจิระออนเข้าโหมดออโต้ไพรอทโดยแท้
กิน นอน ตื่นไปเรียนหนังสือ กลับบ้านมาอ่านหนังสือสอบ
พอถึงวันสอบก็ไปสอบ งดกิจกรรมผาดโผนโดยเฉพาะฟุตบอล
เพราะแขนยังเข้าเฝือกเดี้ยงอยู่ยังไม่หายง่ายๆ
เจ๊เปรยว่าบ้านเงียบเหมือนป่าช้า
ผมไม่ตอบโต้กระไรหนีขึ้นห้องอย่างเดียว
‘เราต้องผ่านมันไปได้ อกหักไม่ยักตาย’ ท่องในใจ
ถือว่าโชคดีหรือโชคร้ายไม่ทราบ
หากมีดราม่าหรือเรื่องโศกเศร้าใดๆ ร่างกายโดยรวมจะเข้าโหมดดึงไฟสำรองมาใช้
หัวสมองสั่งการไม่ให้รับรู้ ไม่เก็บเมมโมรี่ช่วงนั้นเลย
ต่อให้คิดย้อนหัวแทบแตกก็จำไม่ได้
แต่เชี่ย...กูนอนร้องไห้ทุกคืน บัดซบเอ๊ย!!!
...
...
จนกระทั่ง...
จิระเรียนจบ ม.6 โดยสมบูรณ์ครับ
ปิดจบวันปัจฉิมนิเทศปุ๊บเย็นนั้นเจ๊แสนดีก็ช่วยเก็บกระเป๋าปั๊บ
รอคุณแซมมารับไปสนามบินสุวรรณภูมิเพื่อลัดฟ้าสู่เมืองแมนเชสเตอร์ ประเทศอังกฤษ
มิได้อยู่ร่วมฉลองจบกับเพื่อนฝูงแต่ประการใด
กระผมแน่วแน่ออกบินเดี่ยวเพื่อตามหารักแท้
ไปท่องเที่ยวล้างหัวสมองรีเซตตัวเองใหม่ดีกว่า ฮิ้ว (^^)
...
เรา 7 คน เฮีย ผม ครอบครัวของคุณแซมและคณะร่วมเดินทางไปด้วยกัน
อันได้แก่ ตัวคุณแซมเอง คุณซาราห์ภรรยาคุณแซม น้องแซมมี่ ลุงอ้วนและลุงผอม
สองคนหลังเป็นรุ่นใหญ่จากบริษัทเดียวกับแซม
ผมหงอกประปรายคำนวณอายุน่าจะรุ่นพี่สมบัติขึ้นไปหน่อย
คุณฐิติพงศ์ชื่อเล่นจริงๆ ไม่ทราบ
ขอเรียกลุงผอมตามน้องแซมมี่ละกันจำง่ายดี
ส่วนเจ๊ไม่มาด้วย ยุ่งธุระจะเปิดร้านบวกกลัวเปลืองเงิน งกนั่นเองว่าง่ายๆ
...
...
ลงเครื่อง ณ เวลาเช้าตรู่...
พักผ่อนเล็กน้อย ทานอาหารเช้าเสร็จเดินทอดน่อง
เป็นเพื่อนชอปปิ้งของคุณซาราห์และน้องแซมมี่
รอคุณแซมกับสองลุงที่แยกไปดูงาน ณ ออฟฟิศอีกเมืองใกล้ๆ ชั่วครู่
ราวเกือบเที่ยงถึงกลับมาทานอาหารกลางวัน
แล้วถึงพากันยกขบวนออกมาทัวร์สนามฟุตบอล
เป้าหมายหลักอันดับหนึ่งของข้าพเจ้า วู้ซ่า
ผมรับตำแหน่งช่างภาพประจำกองถ่ายพ่วงหน้าที่เบบี้ซิสเตอร์
ช่วยคุณซาราห์ดูแลน้องแซมมี่ ปล่อย สว. สูงวัยคุยกันโขมงโฉงเฉง
คุณแซมเชียร์หงส์แดง-ลิเวอร์พูล
น้าจอมเชียร์สิงโตน้ำเงินคราม-เซลซี
ลุงอ้วนเชียร์ผีแดง-แมนเชสเตอร์ ยูไนเต็ดเหมือนผม
ส่วนลุงผอมเชียร์ปืนใหญ่-อาร์เซนอล
เอาทีมไทยเราบ้างดีกว่า
ผมกับลุงผอมเชียร์เอสซีจีเมืองทอง
ส่วนสุภาพบุรุษ 3 ท่านเชียร์ทีมบุรีรัมย์ยูไนเต็ด
(^D^) โจ๊กบ้าบอลครับ
เสวนากันน้ำลายแตกฟอง
แต่ละคนต่างยกหางทีมใครทีมมันข่มกันแหลกราน
ยกเว้นเฮียปากหนัก เอ่ยแต่ละทีเล่นเอาสุภาพบุรุษท่านอื่นสะดุ้งโหยงก่อนหัวเราะร่วนชอบใจ
เรื่องลูกหนังท่านจอมทัพไม่เป็นรองใคร
ประเด็นนี้เชื่อขนมกินได้
ลุงอ้วนเลือดผีมาเยือนโอลด์แทรฟฟอร์ดหลายครั้งนับไม่ถ้วน
คุยให้ฟังว่าเคยดูเกมแดงเดือดในสนามแห่งนี้และที่แอนฟิล์ดมาแล้วมิได้โม้
ลุงใจดีพาผมกับน้องแซมมี่เข้าร้านฟิชแอนด์ชิพของลู มาคารี่
อดีตนักเตะปีศาจแดงด้วย สั่งเมนูเด็ดตามชื่อร้านมากิน
น้องแซมมี่ดูดน้ำหวานจนเต็มแก้มป่องหัวเราะคิกคักถูกใจ
อ้อล้อวนเวียนอยู่แต่กับพี่โจ๊กจนลืมคุณพ่อคุณแม่ตั้งแต่เห็นหน้ากันที่สุวรรณภูมิ
เกาะแขนหนุ่มหล่อไม่ห่าง เอะอะอะไรก็ร้องพี่โจ๊กคะ พี่โจ๊กขาตลอด
ใจแตกจะเลี้ยงต้อยเด็กก็วันนี้ละเว้ย อุอุ (^^)
...
เรากำลังเพลิดเพลินกับสแนคแสนอร่อย
พลันเห็นร่างสูงคุ้นหน้าผ่านทางหางตาแวบๆ ผมลืมทุกอย่าง
“เจฟฟฟฟฟ...!” รีบผลุนผลันออกไปใจเต้นรัวไม่เป็นส่ำ
ขอให้ใช่ๆๆ วิ่งกวดตามผู้ชายชุดดำผ้าพันคอสีแดงอย่างด่วนจี๋
จวนถึงรูปปั้น เดอะ ยูไนเต็ด ทรินิตี้ เบสต์หน้าสนามถึงตามกระชากแขนให้หันกลับมาได้
“เจฟ!”
“Yes?” ฝรั่งแปลกหน้า
เพิ่งเห็นสวมแว่นสายตาสไตล์อ๊อกฟอร์ดเด็กเนิร์ดและเส้นผมสีน้ำตาลพ้นหมวก
“Sorry, I am wrong...not my friend, sorry.” ผมกุกกักหน้าแตกขอโทษ
ชาวต่างชาติคนนั้นพยักหน้างงๆ ก่อนผละจากไปทิ้งจิระเคว้งคว้าง
...ไม่ใช่คนที่หวัง
...ไม่ใช่ซากุระหงิหัวแดงของผม
...ตาลายทักคนผิด แย่ชะมัด
“พี่โจ๊กขา รอแซมมี่ด้วย!”
“หายไปไหนไวจริงๆ เจอคนรู้จักหรือเรา วิ่งตามใหญ่เลย” ลุงอ้วนอุ้มน้องแซมมี่กระหืดกระหอบตามมา
“ไม่ใช่ครับ แค่คุ้นๆ”
นั่นเป็นเหตุการณ์ก่อนเราเข้าชมภายในสเตเดี่ยม
...
...
ผมนั่งเก้าอี้สีแดงในโอลด์แทรฟฟอร์ด
สมญาเร้าอารมณ์อีกนามคือ ‘โรงละครแห่งความฝัน’ ตามท่านเซอร์ บ็อบบี ชาร์ลตัน
บุคคลระดับตำนานของสโมสรฟุตบอลแมนเชสเตอร์ ยูไนเต็ด เรียกชื่อนี้เป็นคนแรก
ความฝันเป็นความจริง โจ๊กน้ำตาคลอ...ไม่อยากเชื่อ
“น้ำตาซึมเลยเจ้าเด็กผี หึหึ” เฮียนั่งเก้าอี้ติดกันเอื้อมมือมาจับบ่าโยกไปมา
“...อึก...” โจ๊กไม่ได้ร้อง แค่หยดน้ำเกะกะลูกกะตาเฉยๆ
ช่างเป็นลูกผู้ชายอ่อนไหวงี่เง่า รู้ถึงไหนอายถึงนั่น
ก้มมองเฝือกแขนซ้ายเพื่อนมือบอนวาดตราสโมสรไว้ตั้งแต่ทราบข่าว
บางคนลิสต์รายการอยากได้พร้อมเขียนเบอร์โทรไว้เพียบ
พวกเด็กผีรุ่นน้องในโรงเรียนนั่นเองมิใช่อื่นไกล
ฝากซื้อแต่ไม่ให้ตังค์ เรียนจบแล้วยังจองเวรรุ่นพี่ไม่หยุดหย่อนนะไอ้พวกนี้
“ไกด์ให้เวลานั่งเล่นสูดอากาศที่นี่สัก 10-20 นาทีก่อนครับ ห้องเพรสที่เซอร์อเล็กซ์เคยใช้แถลงข่าวกำลังทำความสะอาด รอสักครู่ก็ได้เข้าไปดูล่ะ เป็นไงครับเด็กผี ที่สุดของที่สุดหรือยัง” คุณแซมแจกแจงรายการพร้อมยิ้มกว้างให้ผม
“สุดๆ ครับ”
“555 ว่าแล้ว ตอนผมเหยียบแอนฟิลด์ครั้งแรกก็พูดไม่ออกเหมือนกัน น้ำตาไหลพรากหัวเราะเป็นคนบ้าเลยคิดดู มาผมถ่ายรูปให้” คุณแซมขอกล้องจากตักผมไปถ่ายรูปเราคู่น้าหลาน
“คุณพ่อขา ถ่ายรูปแซมมี่กะคุณแม่หน่อยค่า”
หนูน้อยนางฟ้าดึงบิดาไปทำหน้าที่
เราสองคนจึงได้เอนหลังชมบรรยากาศตามลำพังบ้าง
ปลาบปลื้มกับโอกาสแสนวิเศษอย่างไม่คาดฝัน
อีกใจกลับคิด จะแชร์ความรู้สึกนี้ให้ใครได้รู้ดี
‘เก็บไว้ดูเองก็ได้วะ’ คิดในใจ
ยกกล้องตัวใหม่เทคโฟโต้ชนิดไม่นับ
เก็บภาพเฮียกับฉากพื้นหญ้าสีเขียวในสนามอื้อซ่าแทบทุกชอต
ใช้มือเดียวจนคล่องแล้ว
“คราวหน้ามาเองเราพาเจ๊ไปเหยียบถิ่นสิงโตคำรามกันนะ” ผม
“อืม...” เฮียยิ้มมุมปาก
“เอาแบบซื้อตั๋วริงไซด์นั่งดูแมนยูกับเซลซีซัดกันสักแมทช์ ไว้เก็บตังค์พาเฮียกับเจ๊มาเอง ตาด้วย”
“หึหึ” น้าจอมยิ้มๆ กางมือโยกหัวผมเบาๆ อบอุ่น
ครั้งนี้ปุบปับทัวร์เดินทางแบบรีบๆ
สุภาพบุรุษทั้งสามท่านมาธุระเรื่องงาน
บริษัทอาทิตย์กรุ๊ปครับ ดำเนินธุรกิจด้านอสังหาริมทรัพย์
ที่ดิน โรงแรม รีสอร์ท คอนโดมิเนียมประมาณนั้นไม่ทราบรายละเอียดนัก
คุณแซมเป็นทนายความมาตามตรวจสอบด้านกฎหมาย
ลุงอ้วนกับลุงผอมเป็นวิศวกรมาดูความคืบหน้างานก่อสร้างโครงการ
ครั้งนี้ผมกับเฮียถือเป็นตัวแถม
ค่าเดินทาง ค่าอาหารและที่พักใดๆ เฉียดใกล้คำว่าฟรีด้วยถูกเหมารวมเป็นผู้ติดตาม
เข้าข่ายสวัสดิการพนักงาน ซึ่งอภินันทาการโดยคุณแซม
“บริษัทสแปร์ผู้ติดตามในชื่อพี่อ้วนกับพี่ผอม 2 คนอยู่แล้ว วีซ่าผ่านผมก็แค่เซ็นอนุมัติรับรองเพิ่มเติมเท่านั้นเอง ไม่ต้องคิดมากครับ ถือว่าไปเที่ยวด้วยกัน” คุณแซมเอื้อเฟื้อใจดี
แถวบ้านผมเรียกเตะหมูเข้าปากหมา เจ๊เกรงใจไม่ติ่งมาด้วยเพราะเหตุนี้
(จำกัดที่นั่งแค่ 2 ถ้าเพิ่มต้องจ่ายเอง ย้ำอีกทีว่าเกลือเรียกแม่; โจ๊ก)
พรุ่งนี้ลุงอ้วนลุงผอมจะขึ้นเหนือไปดูไซต์ที่เอดินเบอระ
อยู่ยาวรอเจอกันวันกลับที่สนามบินเลย
ส่วนคุณแซมจะแยกไปประชุมที่โรงแรมในแคว้นเวลส์
ขณะพวกเราที่เหลือนั่งรถไฟล่วงหน้าไปลอนดอนก่อน
ตระเวณท่องเที่ยวที่นั่นอีก 2 วัน 2 คืนก็กลับไทยไม่โอ้เอ้
ผมกระชับผ้าพันคอสีแดง ตราสโมสรเด่นหราเรียลไอเท่มสัมผัสนุ่มติดปลายมือ
นั่งเก้าอี้สีแดงฝั่งนอร์ทในตำนาน ทุกอย่างคือความจริงมิใช่ฝัน หากทว่า...
สีแม่งแดงฉิบหาย...!!!
แดงนรกมาก...!!!
แดงจนผมกลั้นสะอื้น
กัดปากเลือดซิบกลืนความอ่อนไหว...แต่ไม่ไหว
...
http://www.youtube.com/v/1Sh6d5UTn60[ความรู้สึกของวันนี้ (Felt) : ศิลปิน Lomosonic]
ฉันคิดถึงเธออยู่ ทุกช่วงเวลาที่ยัง หายใจ
ฉันคิดถึงเธออยู่ แม้รู้ว่ามันอ่อนแอ เหลือเกิน
คือสิ่งเดียวที่ฉันนั้นรู้สึก แม้มันเนิ่นนานเท่าไร
เพียงแค่ฉันรู้สึก และเธอก็คงรู้สึก
วันเราของ เพลงของเรา เพลงที่เราเคยเปิด
จดหมายฉันเขียนถึงกัน
ดอกไม้ที่ให้กันวันสุดท้าย***
“...อึก...”
“ลูกผู้ชายพูดแล้วไม่คืนคำ แต่ตัดใจไม่ได้ก็ไม่เป็นไร ลุยโลด”
“หะ!?” หันขวับมองท่านประธาน หัวใจหล่นไปกระแทกตาตุ่ม
“บอกว่าลุย วัดกันไปข้าง” หันมาสบตายิ้มๆ
บุคคลผู้นี้คือคุณจอมทัพ ใจรักษา ญาติสุดบูชาของจิระ
ผีปีศาจแดงเข้าสิงสาวกสิงโตน้ำเงินครามจนฟั่นเฟือนหรือไร
“เฮียพูดเรื่องอะไรกัน” ผมมือเย็นเฉียบเด็กซ่อนความผิดหากโดนจับได้คาหนังคาเขา
ประหนึ่งช็อกโกแลตเปื้อนปากแต่เถียงคอเป็นเอ็นไม่ได้กินปาวๆ กระนั้น
“รู้ดีไม่ใช่เหรอ เมื่อกี้วิ่งตามใครล่ะ” เฮีย
“เอ่อ...” โจ๊กจนด้วยแต้ม เฮียตาสับปะรดหรือติดกล้องวงจรปิดไว้วะ
“ไอ้ฝรั่งหัวแดงนั่นล่ะ จะหมาตัวไหนอีก ถูกไหม”
จืดล่ะงานนี้โจ๊กเลี้ยงไม่โตชัวร์
สักขีพยานคงรู้กันทั้งบ้าน เล่นผูกขาดจุ๊บเหม่งตลอดกาลขนาดนั้น
ร่วมมือยื่นหน้าให้มันอีก พ่อมดปีศาจเจ้าเล่ห์
“อึก...” โจ๊กกลืนน้ำลาย
“ตาน้ำข้าวฉิบหาย บอกให้ไปก็ไป เจ๊เกือบเอาชาร์ลีทุ่มใส่แล้ว”
“เอิ่ม...เจ๊ เฮีย แล้วตาก็รู้เห็นวันนั้นเหรอ”
“อืม...”
“อ๋อย...”
“ดีที่ตาล็อกตู้ปืนไว้ ไม่อย่างนั้น...ฮึ่ม!” คุณผู้ชายเอ่ยเสริมถึงตู้กระจกนิรภัยในบ้านหลังเล็ก
แม่เจ้า ได้แต่ตาปริบๆ เรื่องของเรามิใช่ความลับของเรา
เขารู้กันให้แซ่ดทั้งบ้านทั้งเมือง แถมรู้เห็นเป็นใจสนับสนุนอีกต่างหาก
ขนาดเจ๊โหดยังยอมลงให้ น้าจอมปากหนักนี่ก็ด้วย เซอร์ไพรส์มากงานนี้
...
“ผมตัดใจไม่ได้...” จิระสารภาพ ตายเป็นตายเฟ้ยงานนี้
“ไม่ได้ก็ไม่ต้องตัด ลุยให้เละ อย่าช้า”
“เฮียครับ...” โจ๊กน้ำตาไหลพรากๆ น้ำประปาแตกอาบแก้ม
เฮียจอมไม่เอ็ด ไม่ด่าทอที่ผมปันหัวใจรักชอบเพศชาย
ส่งเสริมให้ลูกหลานเป็นเกย์เงียบๆ ไม่โจ่งแจ้งเหมือนเจ๊ทว่าได้ใจผมเต็มใบ
“ตอนคุณแซมเข้ามาบอกจะให้กู้เงินโดยไม่คิดดอก เจ๊ก็ว่ามาติดเป้งหรือเปล่า แล้วเจ๊นั่นแหละถาม คุณแซมเลยสารภาพว่าลูกชายเจ้านายให้มาช่วยดูหน่อย แต่ต้นตอจริงๆ คือจากไอ้เจ้าผมแดงบ้านเราไปบอกต่อเพื่อนมันอีกที ร้ายไหมเล่า”
“หมายความว่ายังไง” โจ๊กงงๆ หันไปเสวนากับน้าจอมจริงๆ จังๆ
ติดเป้งช่างฟิตรูปหล่อกล้ามล่ำอันนี้ผมพอเข้าใจ
เฮียมีลูกค้าชาวสีม่วงมากมายจากรูปร่างหน้าตา
อีกทั้งดึงดูดด้วยสวมเสื้อกล้ามทำงาน เวลารับงานข้างนอกหรือมีลูกค้าผู้หญิง
กระทั่งตอนเช้าก่อนเข้าเรียนหรือเลิกเรียนเด็กเดินผ่านเยอะ
ถึงจะสวมเสื้อเชิ้ตฮาวายสีสันจ๊าบๆ ทับพอสุภาพ
ผมอยากเท่ถึงเอาบ้าง สองคนในบ้านจะสวมเสื้อกล้ามโชว์นมเป็นชุดยูนิฟอร์มประจำ
เจ๊เองก็ชอบซื้อเสื้อกล้ามสองไซส์มาทิ้งไว้ให้เป็นกุรุส
โจ๊กเล่นฟุตบอลเพื่อหลีหญิง
เฮียวิ่งเช้าค่ำสนามในโรงเรียนวันหนึ่งๆ ไม่ต่ำกว่า 10 รอบ
แฟนคลับเฮียเยอะนะครับ
ได้เบอร์โทรกะเทย กระเทียมเพียบ น้าจอมยิ้มๆ ไม่รับไม่สานต่อกลัวเจ๊อาละวาดคู่กรณี
ช่วงเด็กชายจิระฟันน้ำนมขึ้นสองซี่
เจ๊เคยเอารองเท้าตบปากผู้หญิงที่มาให้ท่าถึงหน้าอู่มาแล้ว
ข่าวเล่าติดสองหูมาจนโต
...
...
“วันเผายาย เจฟฟรี่เห็นเราที่โรงเรียนมัน” น้าจอมเผย
“บ้าชะมัด...” ผมยกมือบีบหัวตา คลิปวีดิโอเพลง That I Promise เพลงนั้น
...จะไม่ทำให้คุณร้องไห้
...จะไม่ทำให้คุณผิดหวัง
...ผมสัญญา อย่างนี้เรียกสัญญาแล้วหรือ ควายเรียกพ่อเอ๊ย!!!
“มันบอกไม่ได้เข้าหาเพราะสงสารหรืออะไรหรอก ตอนนั้นเจฟฟรี่มันนั่งวีลแชร์แย่กว่าที่มาเจอเราด้วยซ้ำ พอเห็นเราโดยบังเอิญเลยฮึดทำกายภาพบำบัดจนหาย”
“...” จากที่โกรธๆ กลายเป็นอึ้งครับ
สองผู้ปกครองผมคือผู้กุมความลับขั้นสูดสุดแต่ไม่เคยบอกผม บระเจ้า
“ส่วนที่มาเช่าอยู่อันนั้นบังเอิญไม่ได้แกล้ง ตั้งใจจะปลีกวิเวกจริงๆ แต่ได้เจอความโกลาหลแทน เจฟฟรี่มันเคยพูดอยู่ว่าตลกดี นอนเตียงกันได้เฉย” น้าจอมมองเลยที่สนามสีเขียว เล่าเรื่อยๆ ท่าทีสบายๆ
“...ฮือ...” ผมปล่อยน้ำตาไหลลงย้อมผ้าพันคอสีแดงจนชุ่ม
ไม่ฟูมฟายเช็ดออก หยุดไม่ได้ก็ไม่สนแล้วโว้ย
“วันที่แต่งหล่อจะไปเต้นรำ คุณแซมมาสารภาพว่าที่จริงไม่ได้รู้จักหรือรักรถมอเตอร์ไซค์หรอก เขาสะสมแสตมป์เล็กๆ น้อยๆ เท่านั้น แต่เพราะเห็นนายใหญ่ชอบให้โอกาสคน คุณแซมเคยได้รับโอกาสอย่างนั้นจึงอยากส่งต่อบ้าง”
“...ซู้ด...” ผมรับฟังพลางสูดจมูกเก็บน้ำมูกไหล
ใครว่าพระเอกร้องไห้น้ำตาไหลเป็นทางสวยงาม
คงความหน้านิ่งใสปิ๊งทุกหยดซ่าแบบในหนังล่ะก็ผิดถนัด
น้ำมูกเลอะเป็นท่อประปาแตกหมดหล่อครับ ยังไงก็ทุเรศทุกราย
“เจฟฟรี่เป็นเพื่อนกับลูกชายเจ้านายจึงคิดว่าเชื่อใจได้ถึงเข้ามาคุยกับเรา” น้าจอมสรุปถึงสาเหตุที่คุณแซมเข้ามาเกี่ยวข้องกับครอบครัวใจรักษา
ถึงบางอ้อวันนี้เองว่าเงินทุนซื้อห้องแถวเพิ่ม
เหมารวมเปิดร้านขยายกิจการนี้ท่านได้แต่ใดมา
พ่อมดหัวแดงชักใยอยู่เบื้องหลังนี่เอง
“คุณแซมเป็นคนดีครับ” ผมอ้าปากพูดบ้าง
“ส่วนหนึ่งเพราะคุณแซมรถติดจอดแช่ตรงแยกหน้าบ้านเราเช้าเย็นประจำทุกวัน เขาบอกไม่เคยกินเหล้าให้เห็น ไม่เหมือนที่อื่นเลยกล้าเข้ามาคุย ไม่ใช่เพราะอิทธิพลลูกเจ้านายบอกหรอก” น้าจอมขยาย
จริงครับ แถวบ้านกระทั่งวินมอเตอร์ไซค์ด้วยกันยังชื่นชม
ไม่ซ่อมกับที่อื่นเนื่องจากตกเย็นตั้งวงก๊งสุรา
แต่จอมมอเตอร์ไบค์ไม่มีภาพนั้น ตั้งเก้าอี้หัวโล้นให้นั่งพัก
โขกหมากรุกหมากฮอสบ้างตามประสา
แรกๆ มีตู้น้ำเย็นดื่มฟรีแต่พอเซเว่นมาตั้งที่คูหาหัวมุมทางเข้าซอย
เจ๊จึงเปลี่ยนเป็นตู้น้ำกระป๋องกับขนมหยอดเหรียญแทน
ได้รับความนิยมมาก
เด็กนักเรียนเจี๊ยวจ๊าวยืนออรอผู้ปกครองมารับก็ไม่เคยดุว่า
เจ๊เสียงดังก็จริงแต่คอยสอดส่องช่วยดูแลเยาวชนแถวนั้นเกือบทุกคน
ไม่รัก ไม่รู้จักบ้านนี้ แสดงว่ายังมาไม่ถึงโรงเรียนวัดของเราครับ
...
“ถึงไม่ได้ทุนฟุตบอลก็มีทุน ม.K ของอาทิตย์กรุ๊ปบริษัทคุณแซม อยู่ใกล้ๆ นี่แหละเจ๊จะได้ไม่เป็นห่วง” เฮียตบหมวกแก๊ปปีศาจแดงปุๆ
“ทุนของ ม.K จริงด้วย” ผมลืมนึกถึงไปเลย
“ใช่ นี่ก็คุณแซมช่วยเซ็นรับรองให้อีกแล้วเรียบร้อย เจ๊บอกถ้าคุณแซมไม่เอาลูกเอาเมียไปเจอ จะคิดว่าคุณแซมจะเป็นเกย์เลยด้วยซ้ำ 555”
“นั่นน่ะ...” โจ๊กพูดไม่ออก
“ไม่ต้องฝืนตัวเอง อยากทำอะไรก็ทำ เล่นฟุตบอลเพราะอยากเล่นไม่ต้องคิดมากหรอกนะ” เฮียตบบ่า
วันนั้นนอกจากคุณแซมมาสารภาพความจริงก็มาอธิบายทุนให้เราฟังด้วยครับ
ทุนการศึกษาด้านกิจกรรมดีเด่น ชื่อในเอกสารหรา ‘จิระ ใจรักษา’ น่าดีใจไม่หยอก
ผมที่พลาดหวังจากทุนนักฟุตบอลมาหมาดๆ จึงเสมือนบัวได้น้ำ
สดชื่นมีกำลังใจอ่านหนังสือสอบ วันเวลาที่ผ่านมาถึงไม่เลวร้ายเท่าใดนัก
“ผมทำให้เฮียกับเจ๊ผิดหวัง”
“ผิดหวังตรงไหน”
“ทุกตรงนั่นแหละ...ฮือ...”
“ไม่หรอก จุ๋ยเขาภูมิใจนะ ชอบไปเล่าให้ใครต่อใครฟังหมดล่ะ อวดลูกชายฉันดีอย่างนั้นอย่างนี้”
“ลูกชาย...” ผมละเมอความอบอุ่น ใบหน้าเจ๊ยิ้มแย้มเวลามีความสุขลอยมาให้เห็น
“โจ๊กเป็นลูกน้า แม่ยกให้น้าแล้ว”
“จริงเหรอ...”
“จริง วันที่พี่จันทร์เสีย แกไม่ได้จะห้ามน้าไปตีกับใครหรอก แต่ไปบอกว่าให้รู้จักเอาตัวรอด อยากเป็นๆ เลยประธานสายเอาให้เต็มที่อย่ายึกยัก น้องชายพี่ไม่ใช่คนเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ แต่ถ้ามีแผลกลับมากูนี่ล่ะจะตบมึงเอง ดูพูดเข้า หึหึ” น้าจอมทวนคำแม่จันทร์ฉายพลางยิ้มๆ ถึงอดีต
ขณะนั้นชื่อเสียงท่านจอมทัพโด่งดังบ้างแล้ว
เนื่องจากแรกเข้าเรียนเฮียเล่นต่อยพี่ว๊ากจนฟันร่วงสลบคาห้องเชียร์
สาเหตุจากสตาฟสั่งรุ่นน้องทำท่าวิตถารกับบังคับผู้หญิงร่ำสุราหรืออย่างไรนี่ล่ะ
อาจารย์ปล่อยไม่เอาโทษคิดดู
(ผู้อ่านกรุณาใช้วิจารณญาณในการรับชม)
น้าจอมฮีโร่ก้าวขึ้นเป็นประธานสายตั้งแต่ปี 1 กันเลยทีเดียว
ครั้งสุดท้ายล่าสุดคือน้าจอมถูกกักบริเวณในชอปโรงเรียน
อาจารย์ทราบข่าววงในเสียก่อนจึงไม่ยอมให้ออกไปมีเรื่องกับเทคโนคู่แค้้น
แม่ถูกเรียกไปรับตัวหลังจากคลอดผมไม่นาน
แล้วขากลับนั่นเองที่เกิดอุบัติเหตุรถชนเสียชีวิต
เพื่อนร่วมสถาบันอ่วมอรทัยถ้วนหน้า
ส่วนน้าจอมรอดไม่ได้ตีรันฟันแทงใดๆ ด้วยเลือกอยู่ดูใจแม่ที่โรงพยาบาล
หลังจากนั้นแทนที่จะเสียจริตม้วนหางเข้าบ้าน AF
เฮียกลับลุยเดี่ยวไปล่าเอาธงโรงเรียนคู่อริมาฉิบ
ท่านจอมทัพเคยเล่าแวบๆ ว่าแม่สั่งให้เข้มแข็ง
‘ลุยเลยน้อง ไม่ต้องกลัว’
แจ่มมาก ถ้ามารดายังอยู่คงนางพญายิ่งกว่าเจ๊โหดภาคสองแน่ๆ ผมคิด
...
...
“คิดๆ อยู่ว่าทำดีเพื่อหวังผลหรือเปล่า แต่ไอ้หมอนี่มันก็ใช้ได้อยู่ล่ะ วันเจ็บก็พุ่งไปดูถึงสระบุรีไม่บอกไม่กล่าว ถือว่าฝากผีฝากไข้ได้” เฮียวกกลับมาสดุดีถึงเรื่องราวเก่าก่อน
“...โฮ...เชี่ยเจฟแม่งเลว มันชั่ว ขี้มั่ว ขี้ตู่ด้วย...ฮือ...” โจ๊กหลุด
นึกถึงวันที่ผมเจ็บแล้วลืมตาตื่นขึ้นมาพบกับดวงตาสีเทาคู่นั้นเป็นสิ่งแรก
“555” เฮียขำพร้อมกอดหัวผมซุกอก
“เลวที่สุดในสามโลก หลอกให้อยากแล้วจากไป มันสมควรตาย ฮือ...เฮียบอกเจ๊ฆ่ามันเลยนะ ไม่งั้นโจ๊กไม่ยอม” จิระสติแตกด่าแม่ง แค้นโคตรๆ ตามฆ่าได้จะล้างต้นตระกูลให้เหี้ยน
“555 มันอยู่ไหน ไปลากคอกลับบ้านเรา อย่างนี้ต้องเอาให้ตาย”
“อยู่นี่...อึก...”
“รู้เหรอ?” เฮีย
“เพื่อนมันให้ เอเจคนที่มาเอาแช็คกี้ เอ่อ รถโฟลค์คันนั้นไปไง”
“อ้อ นี่นะตัดใจได้จริงๆ 555”
“...โด่...”
ไม่ต้องซ้ำครับ เจอตัวคราวนี้กูจะตัดฉับๆ
สายสัมพันธ์สะบั้นจากชาตินี้ยันชาติหน้าเลยคอยดู
...
ดึงเศษกระดาษเล็กๆ จากซอกลับกระเป๋าสตางค์ส่งให้ผู้ปกครอง
เอเจโทรถามเพื่อนชื่อเหยี่ยวแล้วจดให้กับมือ จำบ้านเลขที่ได้ขึ้นใจ
เสิร์ชอากู๋ดูแผนที่จนปรุเรียบร้อย ติดแค่ 0.001% ไม่กล้าไปหาเท่านั้น
...
...
“ว้ายๆๆ พี่โจ๊กของหนูร้องไห้ พี่โจ๊กร้องไห้ทำไมคะ น้าจอมตีเหรอ แซมมี่จะลงโทษคุณน้าให้นะคะ” นางฟ้าจิ๋วหันมาเห็น ซวยล่ะสิ
“ไม่ใช่ครับ พี่โจ๊กหิวมาก เมื่อกี้ไม่ได้ฟิชสักชิ้น ท้องร้องโครกครากใหญ่เลยเนี่ย” ผมสูดน้ำมูกครืดคราดโกหกเด็ก
“อ้าว ก็พี่โจ๊กวิ่งมาก่อนนี่คะ แซมมี่กินแค่ 2 ชิ้นเองที่เหลือลุงอ้วนกินหมด โอ๋ๆ พี่โจ๊กอย่าร้องไห้เลยนะ ออกไปให้ลุงอ้วนซื้อให้ใหม่ ใช่มั้ยคะลุงอ้วน” คุณหนูท่าทางถูกสอนมาดีเลิศสุดยอด รักแซมมี่ฝุดๆ
“555 พี่โจ๊กเขาดีใจต่างหากมากล่ะ วันแรกมาที่นี่ลุงก็ร้องไห้อย่างนี้เหมือนกัน แต่ก็ได้ ออกไปเดี๋ยวพานั่งเรดคาเฟ่ ฮอตด็อกอร่อย ลุงเลี้ยงเอง” ลุงอ้วนชวนขำขัน น้ำตาแห่งรักของผมจึงกลายเป็นเรื่องโจ๊กซะงั้น
ดีครับ น้ำใจคนแปลกหน้าท่วมท้น โลกนี้น่าอยู่ขึ้นอักโข
โอลด์แทรฟฟอร์ดช่วยชีวิต เยสสสสส!!!
...
...
แล้วน้าจอมร่วมกับคุณแซมกลายเป็นผู้ชี้ทางสว่างแด่จิระ...
เฮียยื่นกระดาษที่อยู่ให้คุณแซมถามว่าคือที่ไหน จะไปยังไง
คุณแซมคุ้นๆ แต่นึกไม่ออก สองลุงเสนอหน้าแจมถึงบอกว่าเป็นบ้านของเจฟฟรี่
ทางผ่านไปลอนดอนพอดี
“แมคเคิลสฟิลด์เลยจากนี่ไปนิดเดียวตรงนั้นไง เมืองภูเขาทางซ้ายมือนั่นน่ะ เดือนก่อนยังเอาไม้ไปส่งที่ไซต์ผมเลย โรงแรมเราก็ใช้เก้าอี้ของเขาไงคุณแซม” ลุงอ้วนอธิบาย
“อ๋อ จำได้แล้ว ไม่บอกว่าบ้านเจฟฟรี่ ผมจะสั่งตู้หนังสือไปไว้ที่ลอนดอนด้วยนี่หว่า พี่อ้วนไม่พูดคือลืมจริงๆ นะนี่”
“บ้านนี้เขาทำไม้เก่ง ตัดๆ ปลูกๆ หากินอยู่กับภูเขาลูกนั้นตั้งแต่ปู่ของปู่ๆๆ โน่นแล้ว ฝีมืออย่างนี้” ลุงผอมยกนิ้วการันตี
ในหัวสมองผมวาดภาพคนงานตัดต้นไม้เหมือนในหนังไวด์เวสต์ตะวันตก
ยกขวานจามท่อนไม้ฟืนกลมๆ ไว้ใส่เตาผิงไฟ
ท่าทางแมนๆ ซกมกเปื้อนฝุ่นอาบเหงื่อต่างน้ำทำงานหลังขดหลังแข็ง
คิดภาพอย่างนั้นจริงๆ
“ตอนแรกผมไม่รู้นะ เหยี่ยวพาเจฟฟรี่ไปเจอเลยได้คุยกัน ผมถึงบางอ้อว่าคือไอ้รถที่ขนโต๊ะเก้าอี้ไปส่งโรงแรมเรานี่หว่า เกือบปล่อยไก่ตัวเบ้อเริ่ม 555” ลุงอ้วนเท้าความให้คุณแซมกับน้าจอมฟังสนุก หัวร่อพุงกระเพื่อมมิสนใจหน้าเหลืองซีดเป็นไก่ต้มของโจ๊ก
เท่าที่ฟังๆ มาอาทิตย์กรุ๊ปน่าจะมีกิจการหลายแห่ง
แค่อังกฤษเท่าที่ทราบก็ 3 แล้ว
เอดินเบอระของลุงเอนจิเนียร์
เวลส์ที่คุณแซมจะไปพรุ่งนี้ แล้วก็ลอนดอนอีกที่ด้วย
งานเฟอร์นิเจอร์จะใหญ่ขนาดไหนวะคิดไม่ออก
“เปลี่ยนใจไม่ไปดีกว่าไหมเฮีย” เกรียนน้อยขอความเห็นท่านจอม
เรื่องออกทะเลไปไกลกลัวคนอื่นรู้ว่าโจ๊กคิดไม่ซื่อ
ใจหดเล็กจิ๋วเป็นปลาซิวกะทันหัน
เจอหน้าจะทักเฮลโลยังไง
ตูเซย์โนหักอกดังเปาะให้ใจสลายขนาดนั้น
จากไอเลิฟยูจะเปลี่ยนเป็นเกลียดกันแล้วหรือเปล่า
กลัวแก้วร้าวบาดใจซ้ำ
“เราไปกันเลยไหมคุณแซม”
เฮียยยยย!!! (ผันวรรณยุกต์เสียงสูงตะโกนในใจ)
...
คุณแซมเจ้ากี้เจ้าการแปลงกำหนดการเดินทางใหม่ทันที
โทรให้ญาติที่ลอนดอนมารับคุณภรรยาและลูกสาวตั้งแต่ออกจากสนามกันเลย
น้องแซมมี่กระโดดโลดเต้นร้องไชโยดีใจใหญ่
เพราะจะได้เจอพี่แซมมวลเอลสุดหล่อลูกพี่ลูกน้องของตนเร็วๆ
อุเหม่ ที่อี๋อ๋อกับพี่โจ๊กมาตลอดคืออัลไรครับแซมมี่
.............
ปล. ทัวร์ในสนามเสร็จออกมาเมกะสโตร์
ลุงผอมกลัวทำคะแนนน้อยหน้าคนอื่น
บวกเอาใจว่าเราเชียร์กิเลนทองด้วยกันหรือไรมิทราบจึงทุ่มซื้อของให้ไม่อั้น
จากนั้นตระเวณถ่ายภาพกับรูปปั้นนักเตะรอบสนาม
เสร็จแล้วนั่งเรดคาเฟ่ที่ลุงอ้วนเปย์จนพุงป่อง
ครู่ใหญ่ผมจึงได้เจอบอยเฟรนด์ แซมมวลเอลของน้องแซมมี่ครับ
หน้าตาถอดแบบเดวิด เบคแฮมสมัยเด็กเป๊ะ
(T^T) จิระอกหักดังเป๊าะจากชะนีน้อย
ไม่ยอมๆๆๆ
*************
edit: สิบเอ็ดโมงกว่าๆ
- หัวสมอง
- เป้าหมายหลัก
- ให้
- ลบที่ซ้ำแล้ว
แทงกิ้ว tuckky
หัวข้อ: JIRA's JIRA ตอน 46-จบ- P.53>>>พิเศษ P.55 (29/9/2014) ขอบคุณเล่ม 2014 p.56 (อ่าน 330473 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก