JIRA's JIRA
ตอน 24 (สอง) จิระ
ผมชื่อ 'จิระ ใจรักษา'
โจ๊กคนเดิมคนเดียวแต่มิใช่นามจิระเดี่ยวๆ บนแพลนเน็ทเอิร์ทใบนี้เสียแล้ว สวรรค์เพิ่งกระซิบข้างหูว่า โลกนี้ยังมีจิระอีกคน แถมหล่อรวยเท่เซอร์เทพกว่า โจ๊กช้ำใจตรงนี้
'จิระ เจฟเฟอร์สัน แมคไนท์'
พ่อมดในคราบการ์เดี้ยนรูปงาม
ดูดู๊ อยากเอาศีรษะโขกผนัง จิระที่ว่าจุดใต้ตำตอมากครับ นอนสีกันอยู่ทุกวันทุกคืนพวกคุณน่าจะพอเดาออก แต่ตูไม่รู้ ไม่มีใครบอกเค้าเลย (T^T)
ส่วนเรื่องราวก่อนหน้า...ขอเล่าย้อนเล็กน้อยเพื่อความยอกหัวอกของโจ๋คนนี้เล่นๆ
จากเหตุการณ์ช่วงโจ๊กกำลังอกหักรักคุดหมาดๆ เนื่องจากขณะนั้นพาซื่อว่าเจ้าบ่าว เอ๊ยไม่ใช่ ฝรั่งตาน้ำข้าวที่พร่ำบอกรักทุกวันดันหายหัวหนีกลับอังกฤษ
คนเรารึอุตส่าห์กระเสือกกระสนบินตามไปหาถึงห้องใต้หลังคาบ้านโน้นแต่กลับไม่เจอแม้เงา ดันปะทะสุนัขฝูงใหญ่ตัวเบ้งๆ รับหน้าแทน
อันนั้นขอตัดทิ้งไม่พรรณาซ้ำเนื่องจากเมมโมรี่ในหัวสมองน้อยไม่มีที่จัดเก็บเรื่องโศกสลด
(=”=) ซีนเศร้าโจ๊กลืมง่ายครับ
ผมกลับไทย ล่องลอยเป็นอากาศธาตุสักพักก็ถูกนกกระจิบชื่อเหยี่ยวกับเอเจจับใส่รถปิดประตูตีแมวอย่างมึนๆ ในเช้าวันหนึ่ง ก่อนพาไปลงชื่อรับทุนแบบเอ๋อๆ แล้วนั่งเบลอปล่อยอารมณ์ใต้ต้นชมพูพันธุ์ทิพย์ ณ มหาวิทยาลัยเอกชนอันดับต้นๆ ของเมืองไทย ถ่ายมิวสิกหายใจทิ้งแป๊บๆ ก็มีหัวแดงโผล่มา
ไอ้ซากุระหงิตัวดีที่ผมคิดถึงมันทั้งวันทั้งคืน
ทำฉันใดได้นอกจากชูมือขวาพร้อมน้ำตาไหลพรากๆ รอให้มันมาสวมกอด อยากด่าสาดเสียเทเสียถึงโคตรเหง้าวงศ์ตระกูลใจจะขาดแต่นาทีนั้นโจ๊กร้องไห้สะอึกสะอื้นขี้มูกโป่งไม่ว่างครับ
“มึงหายไปไหนมาไอ้ชั่ว!”
“ผมกลับมาแล้ว...ชู่...คนเก่ง”
“เชี่ยเจฟ...ฮือ...”
“หึหึ ไม่ไปไหนแล้ว จิระของผมร้องไห้คิดถึงผมใช่ไหม”
“คิดถึงพ่อง ใครคิดถึงมึง จะไปตายไหนก็ไป เห็นมาริลีน มอนโรดีกว่ากูเหรอ...โฮ...” ทุบตุบตับไม่ยั้ง ฟูมฟายสะบัดสะบิ้งเช็ดน้ำมูกน้ำตากับอกอีกฝ่ายไม่ห่าง
อย่าห้าม โจ๊กกำลังบ้า
“บ้านแกรนด์มามึงมีแต่หมา ไอ้เชี่ยสคูบี้แม่งแทะเสื้อผีแดงกู พี่จิลเลี่ยนแซวด้วยอ่ะ แกจะให้นอนรอที่โน่น จะบ้าเหรอ”
“อ๋อ...จิลเลี่ยน หึหึ”
“แล้วใครบังอาจขโมยเสื้อบราซิลกูไป หาแทบพลิกแผ่นดินจนจะรื้อบ้านอยู่แล้ว โจรกระจอกชัดๆ” ผมโวย
“555 เห็นมีตั้งสองตัวจิระกับโจ๊ก เบอร์ 13 ด้วย มีแต่เสื้อบาสไม่มีเสื้อบอลเลยอยากได้บ้างนี่นา”
“มึงมันเลวเชี่ยเจฟ หลอกให้อยากแล้วจากไป” ผมอ้อมแอ้ม ข้อแก้ตัวฟังไม่ขึ้น
“อ้าว ก็คุณบอกให้ไป”
“ใครจะบอกง่ายเหมือนมึงกันเล่า ตัวโตซะเปล่าแต่สมองเท่ามด ควายเรียกพ่อชัดๆ ควายๆๆ ควายที่สุดในสามโลกไม่เคยพบไม่เคยเห็น” โจ๊กด่าไฟแลบ
“555”
ดูมันหัวเราะชอบใจ ดึงผมไปซบแนบอกจนหายใจไม่ออก มือใหญ่อีกข้างประคองใบหน้าผม ปาดเช็ดน้ำตาให้อ่อนโยน
...นานกว่าจะสงบ
...นานกว่าจะรู้ตัวว่ากำเชิ้ตขาวบิดรั้งจนแน่น
...นานกว่าจะรู้ว่าโดนจูบโดนหอมชุดใหญ่ไม่นับไม่ถ้วน
...หน้าน่วม แก้มแดง ปากเจ่อ
“ผมรักคุณ..โจ๊ก”
“อืม...” ผมพริ้มหลับรับจูบนุ่มๆ ที่เปลือกตา
“คุณคิดถึงผมบ้างไหม...จุ๊บ” จุมพิตแผ่วเบาที่หน้าผาก
“ไม่เล้ยยยยย” ถูกฝังจมูกโด่งที่สองแก้มหนักๆ
“หึหึ งั้นคุณก็รักผมแล้วซิ” จูบเน้นๆ ที่มุมปาก
“ใครว่า” ขี้ตู่ชัดๆ
“งั้นก็...”
ร่างสูงโย่งหยุดทุกการกระทำ ทิ้งแขนละไม่กอด สองมือล้วงกระเป๋ากางเกงสแลคยืนนิ่ง หยุดความเคลื่อนไหวทุกอย่าง ดวงตาสีเทาเข้มทอดมองมาเศร้าสร้อย
ผมใจหายวาบ ความอบอุ่นเมื่อครู่ถูกชักปลั๊กดับวูบ...ไม่เอาสิ...
“ไม่รักแล้วจะร้องไห้หามึงเหรอ สัดเอ๊ย...กูคิดถึงมึง ฝันถึงมึง เพ้อถึงแต่มึง ตะลอนทัวร์เป็นบ้าเป็นบอหน้าด้านไปหามึงถึงบ้านเนี่ยนะไม่รัก ไอ้เชี่ย ไอ้พ่อมดงี่เง่า ไอ้หมาไร้ความคิด!”
“คุณรักผม”
“เออ!”
“555” ดูมันทำ
“อื๊อ...เจฟ...!” ผมอุธรณ์ พลาดท่าพ่อมดจนได้
“...จ๊วบ...จุ๊บๆๆๆ”
โปรดอย่าใส่ใจเซอร์ราวด์พร้อมภาพประกอบในรั้วสถาบัน เซย์ว่าเรากำลังซ้อมละครโรมิโอกับจูเลียตฉากเข้าพระเข้านาง กรุณาเดินผ่านไปเงียบๆ และอย่าแหวกพุ่มไม้ส่องสัตว์โดยเด็ดขาด โจ๊กห้าม!!!
ตวัดโอบรัดผมซี่โครงแทบหัก ระดมจมูกปากดูดดูนหอมจูบไปทั่ว ฟัดนัวเนียเป็นหมาติดสัดอย่างบ้าคลั่ง คิดถึงลูกแมวตัวเล็กๆ ถูกสุนัขตะบปหยอกแล้วอมไว้ไม่ให้ไปไหนนั่นล่ะครับ ถ้ากัดกินได้เจ้าหมาใหญ่ตัวนี้คงทำไปแล้ว ผมว่า
จากนั้นคือรายการปลิงพลีชีพ มันเดินตามต้อยๆ (จริงๆ บังคับจับมือโจ๊กขึ้นแท็กซี่) กลับไปนอนที่บ้านเราเหมือนเดิม
จังหวะนั้นขอสารภาพว่าผมลืม ม.K ลืมไอ้นกกระจิบ เอเจ พี่ไข่มุกและทุกคนเสียสิ้น ลืมจริงๆ ไม่ได้โม้
...
...
กลับมาถึงเพื่อพบกับกองทัพ ‘ใจรักษา’ พร้อมเพรียงเรียงสลอนอยู่หน้าบ้าน น้าจอมกอดอกรอพร้อมท่อไอเสียดุ้นเท่าแข้ง เจ๊มีตะหลิวกับกระทะแต่โยนทิ้งทันใดเมื่อเห็นถุงของฝาก คุณนายถลามาต้อนรับจนลืมหลานในไส้ของตนโดยปริยาย
เจ๊แขวนป้ายปิดร้านตั้งแต่เห็นหัวแดงตัวโย่งๆ จากในรถแท็กซี่แล้วมั้งผมว่า
ตายิ้มกว้างชอบใจเอาสายสิญจน์มาผูกข้อไม้ข้อมือพร้อมสวดอนุโมนาให้ศีลให้พรรับขวัญอย่างดี
ส่วนพี่สมบัติตบมือชอบใจ กุลีกุจอช่วยยกของขึ้นไปเก็บข้างบนก่อนขอตัวไปกินเหล้ากับกลุ่มประชาชี
“ผมว่าแล้ว คุณเจฟฟรี่ต้องกลับมาหาเจ้าโจ๊ก วันนี้ขอไปฉลองแต่หัววันเลยนะครับเฮีย”
(=”=) แต่ละคน
และที่ลืมไม่ได้ ฝูงหมาๆ งี้ดง้าดวิ่งมารวมตัวกันโดยมิได้นัดหมายดีใจยกซอย เห่าหอนฉลองทั้งคืนไม่หยุดครับโจ๊กปวดหัวมาก
...
จากนั้นคือรายการจุดไฟสุมขอน เกรียนจิระถูกเผาขนระยะประชิดข้างๆ หูไม่ยั้ง ดังนี้...
“ร้องไห้ขี้มูกโป่งคิดถึงใครไม่รู้ จะกินจะนอนก็ถอนใจสะอื้น คิดว่าตัวเองอกหักรักคุดจะผูกคอตายใต้ต้นถั่วงอก เจ๊ต้องลำบากปีนกระไดขึ้นไปดูทุกคืนกลัวเจ้าเด็กปากเก่งจะช้ำในตายซะก่อน” เจ๊เล่าอย่างสบายใจ
“มีที่อยู่ติดกระเป๋าสตางค์ต่างหาก” เฮียเปรยหน้านิ่ง ผมถึงได้ทีแย้งว่าเอเจยัดใส่มือให้เองต่างหาก จิระบ่ได้ว้อนท์
“เอาเจ้านี่ไปอยู่ด้วยนะเจฟฟรี่ ขี้เกียจเห็นหลานซึมเป็นซาก” อันนี้ตาฝีปากดีเด่นกว่าใคร
โอ้ ท่านผู้เฒ่าเต่าขอรับ (=///=) โจ๊กกราบ
...
....
มหกรรมไทม์ไลน์ของชีวิตจิระน้อยๆ ยังไม่จบครับ จันทร์ต่อมาผมก็ต้องสอบวัดผลเพิ่มเติมที่ ม.K
เจ้าหัวแดงนั่นล่ะครับติวให้ วันๆ ไม่ทำอะไรนอกจากอ่านชีทข้อสอบเก่ายัดใส่รูหูโจ๊กสลับกับจุ๊บเหม่งประทับตรากันลืม หรืออาจเป็นการเก็บสแปร์เอาคืนช่วงที่เว้นว่างก็มิทราบได้ ท่านพ่อมดกระหน่ำซัมเมอร์เซลล์มากทั้งต่อหน้าและลับหลังจนเจ้าน้ำแดงกับเจ้าเจมส์บอนด์ยังเบื่อจะมอง ขดหัวม้วนตัวเก็บหางนอนไม่สนใจแล้วคิดดู
แต่ตอนกลางคืนไม่ทำอะไรนะ แค่นอนกอดแน่นๆ แนบชิดทุกสัดส่วนไม่ให้ผมตกเตียงเท่านั้นเอง
เจ๊กลอกตา “มันจืดบ้างหรือยังเจฟฟรี่ เอากาวตราช้างเลยมั้ย หรือให้เฮียอ๊อกติดเป็นฝาแฝดไปซะเลยจะได้สิ้นเรื่องสิ้นราว”
“เอาครับ” โห ปาก ถามกูผู้ถูกกระทำสักนิดดีไหม
“นี่แน่ะ” น้าจอมเดินมาเขกหัวเราทั้งคู่ โจ๊กก็โวยสิ
“โอ๊ย! เฮียตีโจ๊กทำไม มันต่างหากที่ต้องโดน”
“วิธีทำให้จำได้ไง ไหนลองตอบข้อนี้ซิ” ดูเหตุผลเจ้าผมแดง
“ข้อ จ.จานมั้ง” เดาส่งเดช
“นั่นไง ถูกต้องแล้วเห็นไหม...ฟอด!” แล้วก็เอาจมูกโด่งๆ มาชนแก้มกูจนช้ำ
“โด่...” จิระทำเยี่ยงไรได้นอกจากค้อนวงใหญ่ๆ และหน้าแดง
“555 เจ้าฝรั่งมันบ้าดีเว้ย ตาชอบ” ตาหัวเราะชอบใจ ไม่ได้สนใจงานวิชาการของหลานหรอก คงอยากดูงูสองตัวเลื้อยลด เกี่ยวก้อยนั่งตักกันมากกว่า มาดไว้ในใจ เจอโจ๊กเอาคืนสักวันแล้วจะหนาว
ผมค้นพบวิธีแก้อย่างหนึ่งคือ ห้ามออกจากระยะเงื้อมมือมันโดยเด็ดขาด ติดแขนติดขาแปะเป็นตังเมเข้าไว้ อย่างนี้รับรองอยู่รอดปลอดภัยชัวร์
...
...
วันดีเดย์ก็มาถึง...วันสอบวัดผลเพิ่มเติมของ ม.K
ไม่รู้เอามาจากไหนข้อสอบตรงเป๊ะค่อดๆ ผมยิ้มแต้ออกมาจากห้องสอบกันเลยทีเดียว เข้าใจหัวอกเด็กเนิร์ดเวลาคอนเฟิร์มว่าทำได้ก็เยี่ยงนี้เอง ถ้าตอนสอบโอเน็ตมีอย่างนี้บ้างตอนนั้นจิระคงท๊อประดับประเทศ
และแล้ว...ตึง! ตึ่ง! ตึ๊ง!
ณ บัดนี้ กระผมมีความยินดีที่จะขอประกาศว่า...’จิระ ใจรักษา’...ได้อัพเกรดขึ้นเป็นนักศึกษาคณะศิลปศาสตร์แห่ง ม.K มหาวิทยาลัยเอกชนเต็มขั้นแล้วเรียบร้อย ทะด๊า!!!
เย้ๆๆๆ เสียงปรบมือกราวใหญ่
“ขอบคุณคร้าบ ขอบคุณครับ!” โค้งรอบๆ ทั้งสิบทิศ
วันมอบตัวจริงๆ น้าจอมกับเจ๊ไปส่งผมเข้าหอ แต่ไม่รู้ซากุระหงิคิดยังไงพาแวะบ้านตัวเองก่อน อ้างว่าเพื่อเอาเอกสารบวกทางผ่านก่อนถึงมหาวิทยาลัยพวกเราจึงโอเค
สถานที่ๆ เราไปเป็นคลินิครักษาสัตว์ขนาด 2 คูหา คิดว่าร้านด้านหน้าใหญ่พอตัวแล้วหากแต่อาคารอีกหลังด้านในกลับกว้างขวางกว่ามาก สระว่ายน้ำ สนามหญ้า โรงแรมสุนัขดีๆ นี่เอง
ได้รู้จักน้าจีน่า สัตวแพทย์สาวสวยญาติทางแม่แท้ๆ ของยักษ์โย่งด้วย (มารดามันกับน้าจีน่าเป็นลูกครึ่งไทย-อังกฤษครับ พ่อแม่ของเจ้าผรั่งพบรักกันที่บางกอกนี่ล่ะ เวลานี้ทำธุรกิจอยู่ที่อเมริกา
พ่อ แม่ พี่โจชัวและพี่โจเซฟีน ส่วนพี่แจสเปอร์กับพี่จิลเลี่ยนยังเรียนและอาศัยอยู่กับย่าที่อังกฤษ อ้อ มีน้องสุดท้องชื่อเจฟฟรี่แหกคอมาติดเด็กตาคมแถวนี้ (>///<) จุ๊ๆ
น้าจีน่าแต่งงานกับสัตวแพทย์ชาวไทยเจ้าของคลินิก อยู่เมืองไทยมาเกือบจะ 10-15 ปีแล้ว หลานชายคนโปรดมาเยี่ยมบ่อยครั้งเข้าบวกหลงเสน่ห์บางกอกจึงเลือกเรียนที่นี่ตั้งแต่เกรด 7 หรือ ม.1
โอ้ว้าว ซากุระหงิเล่าเรียนใช้ชีวิตอยู่ข้างๆ ผมมาเกือบ 6 ปี เราห่างกันแค่ 500 เมตร ระยะหัวซอยท้ายเท่านั้น แม่เจ้า!!!
ปล่อยผู้ใหญ่คุยกันไป น้าจีน่าสวยสง่าท่าทางเป็นผู้หญิงเก่งพิมพ์เดียวกับน้าจุ๋ย สองเลดี้เข้ากันได้ดีตั้งแต่แรกเจอ ทว่าคุณน้ามองโจ๊กไม่วางตา อันนี้บรื๋ยๆ ขนหัวลุกเล็กน้อย
“น้าคนสวยจะกินตับกูไหมวะ เล่นจ้องซะ แน่ะๆ ยังมองไม่เลิกอีก”
“อ๋อ 555” หลานเจ้าของคลินิคชื่อเจฟฟรี่อารมณ์ดี
“ยังจะหัวเราะ หยุดๆๆ แล้วเอามือห่างจากอกเอวหัวหูกูหน่อยเถอะขอร้อง น้ามึงจ้องใหญ่แล้วเชี่ย” ผมมุดหลังร่างสูงหนีสายตา
ธรรมดาการเข้าหาผู้หลักผู้ใหญ่คือวิสัยปกติของโจ๊กนะครับ เด็กยันแก่เจอจิระจัดให้ล้วนติดใจทั้งนั้น มิได้ชมตัวเองนะนี่เรื่องจริง แต่กับน้าจีน่ามีอาการสันหลังหวะเนื่องจากโจ๊กมีใจกับหลานชายท่านไง อาการขลุกขลักในท้องจึงเกิดมีบ้างตามประสา
เจ๊โหดกับน้าจีน่าท่าทางเข้ากันได้ดีเยี่ยม สองสาวรุ่นเดอะคุยกันจ๊ะจ๋าเป็นปี่เป็นขลุ่ยยิ้มแย้มแจ่มใสราวพี่สาวน้องสาวพลัดพรากเพิ่งหากันเจอ
“ชื่อโจ๊กคือเรานี่เอง แล้วจะมาอยู่เมื่อไหร่ล่ะ วันนี้เลยใช่ไหมคะ บ้านนั้นไม่ว่างกรงหมาหลังร้านก็มีนะ” น้าจีน่ายิ้มๆ ยื่นมือมาลูบหัวเกรียนของผมไม่หยุด
“เอ่อ...” โจ๊กใบ้แดกตามไม่ทัน ยืนนิ่งๆ ยอมเป็นหมาโดนลูบหัว น้าจีน่าสวยยอมให้อยู่แล้ว อุอุ
“เจฟฟรี่ออกจะแก่แดดเกินตัวไม่เหมือนเด็กคนอื่นไปบ้างคุณจุ๋ยช่วยดุเลยนะคะ เขาลูกโดดห่างจากพี่ชายคนก่อนหน้าตั้ง 8-9 ปี อยากเก่งอยากตัวสูงเท่าพี่ก็ซุ่มเล่นบาส อ่านหนังสือเรียนพิเศษคนเดียว ตัดสินใจเอง คิดเองทำเองมาตั้งแต่เด็ก”
“เหรอคะ ลูกคนสุดท้องด้วยหรือเปล่า”
“ใช่ค่ะ พ่อแม่ทิ้งให้ย่าเลี้ยงตั้งแต่เล็กๆ บ้านที่อังกฤษเข้มงวดระเบียบเป๊ะๆ ดิฉันเองที่ให้ท้ายหลานเขาถึงแหกคอกตามมาอยู่ที่นี่ด้วยกัน ก็ไม่ได้ดูแลเท่าไหร่ ดีที่เจอเพื่อนแก๊งของเขาเองเลยกล้าปล่อย ถ้าไปทำอะไรให้คุณจุ๋ยไม่สบายใจก็บอกทางนี้ได้เลยค่ะไม่ต้องเกรงใจ”
“อ๋อค่ะ ถ้าคุณจีน่าพูดอย่างนี้แล้วไม่มีเกรงใจค่ะ มิน่าถึงเป็นผู้ใหญ่เกินตัว ดูแลรับผิดชอบตัวเองผิดกับเด็กแถวบ้าน” เจ๊ไม่เหล่โจ๊กแต่กระทบคราดดังโป๊ก (=”=) ข้าพเจ้าล้วนๆ
โด่เจ๊ เด็ก ม.6 จะอะไรนักหนา เรียนๆ เล่นๆ เตะบอลเป็นอาชีพ เหนื่อยนักก็การ์ตูน หนังโป๊ เล่นเกม ตลกโปกฮาใต้สะดือกับเพื่อนไปวันๆ
ใครจะซาดิสต์ชอบเคี่ยวเข็ญทรมานตัวเองอยากเป็นซูเปอร์ไซย่าเหมือนอย่างไอ้เจ้าพ่อมดกันเล่า
เอ๊ะ หรือที่มันดูดกระหม่อมทุกวันเพราะว้อนท์อยากมันส์อย่างโจ๊ก โห ไม่บอก อินดี้จัดให้นานแล้ว
“เจฟฟรี่เสร็จแล้ว ไปมหาวิทยาลัยกันเถอะ” น้าจอมเข้าธุระ
“ขอบคุณๆ จีน่ามากค่ะ เด็กเอะอะอะไรก็ตีได้เลย ไม่เจ็บหรอก หัวแข็ง ดื้อมาก” เจ๊พูดจาคะขากลั้วหัวร่อในรอบร้อยวันพันปี
“งั้นคงพอกัน แต่รับรองค่ะว่าจะดูแลให้อย่างดี ถึงไม่ได้นอนที่นี่ด้วยแต่คนงานก็อยู่หลังนี้เองใกล้ๆ เจฟฟรี่กับรูปหล่ออยู่ในสายตาแน่นอน คุณจุ๋ยกับคุณจอมไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ”
“ขอบคุณครับ” เฮีย
“รูปหล่อคือผมใช่ไหมเฮีย” โจ๊กเจือก อยากถามว่าเสวนาอันใดแต่ไม่กล้า
“555” สนุกกันใหญ่ เราแวะมาหย่อนกระเป๋าของพ่อมดเก็บเข้าบ้าน เอาเอกสารเล็กๆ น้อยๆ ก่อนไปส่งผมสองคนที่มหาวิทยาลัยครับ
จากนั้นเจ๊กับเฮียจะทิ้งโจ๊ก้ให้ซ้อมอยู่หอคนเดียวก่อน ส่วนหนึ่งด้วยพรุ่งนี้มีรับน้องโควตานอกสถานที่ หัวแดงเห็นว่าบ้านใกล้มหาวิทยาลัยแค่ 10-30 นาทีแล้วแต่สภาพจราจรจึงชวนมาเตร่เที่ยวชมละแวกนี้ชั่วคราว
(ตายใจหลงใหลน้าจีน่าชั่วครู่จนไม่ทันสังเกตว่าสัมภาระถูกหิ้วลงจากกระบะของเฮียเรียบวุธแล้ว อุเหม่)
...
...
ไม่ถึง 15 นาทีเราก็เลี้ยวรถเข้าสถาบัน ม.K สถานอุดมศึกษาในวันนี้ของจิระ (แอนด์จิระ)
‘เอาวะ!’ ผมสูดลมหายใจเข้าเฮือกใหญ่
หน้าอาคารคณะศิลปศาสตร์เห็นป้ายบอกให้ไปลงชื่อที่นั่นที่นี่ พี่สตาฟสาวสวยหนุ่มหล่อกับเด็กเอ๋อๆ เยี่ยงผมยืนอออยู่หน้าตึกประปราย คงเตรียมจะมาอยู่หอในเหมือนๆ กัน
เจ๊ทำท่าจะนั่งรอในรถ เรายืนพิจารณาหน้าตาอาคารชั่วครู่ไม่มีใครส่งเสียง ผมเงียบยังไม่ก้าวเข้าตึก แป๊บเดียวก็หันปล่อยโฮกับอกน้าจุ๋ย
“เจ๊ครับ ไม่เข้าหอวันนี้ไม่ได้เหรอ วันนี้กลับบ้านเราก่อน พรุ่งนี้โจ๊กมาแต่เช้าเองนะๆๆ” น้ำตาไหลพรากกันเลย
“...เจ้าเด็กโง่ โตแล้ว คืนนี้นอนนี่แหละ หัดไว้ บ้านเราอยู่ไกล พรุ่งนี้พี่เขานัดตีสี่ไม่ใช่เหรอ ตกรถไม่ได้รับน้องไม่รู้ด้วยนะ” เจ๊ว่าพลางตัวสั่น ผมรู้ว่าเจ๊ร้องไห้เหมือนกันเพราะเห็นรับทิชชู่จากฝรั่งมาเช็ดป้อยๆ
“ไม่เอาอ่ะ...ฮือ...อยากนอนบ้าน ไปกลับก็ได้ ตื่นตี 3 ถึงบ้าน 5-6 ทุ่มก็เอาไม่กลัว” ยึดเอวคนแก่ไม่ปล่อย
“...โจ๊ก...ลูก” น้าจุ๋ยกอดผม ลูบหัวลูบหลังผมไม่หยุด
“นะเจ๊นะ จะได้กินโจ๊กเหมือนทุกวันไง เช้าไปให้ตาชงโอวัลตินอย่างเดียวก็ได้ ตาตื่นเช้ากว่าทุกคนอยู่แล้ว”
“...เฮีย” เจ๊เรียกน้าจอมให้ช่วย สองมือนี้เลี้ยงมาตั้งแต่ผมลืมตาดูโลก มีไม่กี่ครั้งที่จะไปนอนค้างที่อื่น เข้าค่าย ไปเที่ยวกับตาหรือโรงเรียนจัด บวชสามเณรภาคฤดูร้อน นอกนั้นทุกอย่างคืออู่ซ่อมบ้านเรา
เราทั้งคู่เหมือนกันถ้าถึงจุดพีคจะพูดไม่ออก คนมีวาจาคือน้าจอมกับตาครับ นาทีนี้ยกให้ท่านจอมทัพออกโรง
จำไม่ได้ว่าน้าจอมว่าอะไรบ้าง ใช้สิทธิ์เด็กทุนอาทิตย์กรุ๊ปกินอยู่หอในฟรี บ้านห่างแค่ฟากเมืองกรุงเทพมหานครเท่านั้นนั่งรถเมล์ไม่กี่ต่อก็ถึง ทดลองอยู่ก่อนเพราะใกล้โรงพยาบาล รอเปิดเทอมเปลี่ยนเฝือกอ่อนค่อยกลับไปอยู่บ้านเรา ช่วงๆ นี้ร้านยุ่งๆ ทำนองนั้น ก่อนจะหลอกล่อด้วย...
“เอานี่ ตาให้มา” น้าจอมยื่นสิ่งของสะท้อนแสงเข้าตาแวบๆ
“ทอง!” โจ๊กตาโตสร้อยคอกับพระกริ่งเลี่ยมสูงค่า จริงๆ ตาสวมสร้อยด้ายสีดำกับเขี้ยวเสืออันเล็กตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว ไม่คิดว่าจะมีแถม
“ตาให้แต่เก็บไว้ไปเอาบ้านเราวันหลังนะ” เจ๊ริบไปหมับ
“อ้าวๆ ได้ไง ของใครก็ของใครซิ ของโจ๊กหรอก ตาให้โจ๊ก”
“มีแย่งด้วยโว้ย” เฮียเฉดหัวเกรียนชนไหปลาร้าเจ๊ดังปุ
“โอ๋ย...สมองไหลชักแหงกตายๆ ทำไงเนี่ยเฮีย” เป็นคนเดิมแล้วผม
“ก็ให้มันไหลตรงนี้ล่ะ หึหึ” เฮียคงหมั่นไส้เต็มแก่
“ไม่อยากนั่งรถเมล์ เอาฮอนด้าบอสส์ได้เปล่า คันสีน้ำเงินเข้มๆ นะ”
“ได้ จะหาไว้ให้” ถ้าท่านจอมรับปากแสดงว่าได้ชัวร์ อุอุ
“ถ้าพี่สมบัติมาแถวนี้ เอาโจ๊กมาฝากด้วยนะ เค้กเนยสดด้วยอย่าลืม”
“ดูมันซิ ไม่พูดด้วยเอาใหญ่เชียวเจ้านี่” เจ๊ฟาดเพียะเข้าให้
“โอ๊ยยยย...!”
“555” เสียงบุคคลที่สี่ดังประกอบเป็นระยะๆ ฝรั่งเหาฉลามโจ๊กเอง
“ยังงกไม่เปลี่ยน จะพัฒนาไหมคนเรา ลุก! เจ๊หนัก โตเป็นควาย ดูเจฟฟรี่หัวเราะซิ เป็นบ้าไปแล้วหรือเปล่า” เจ๊กลับเป็นคนเก่าเช่นกัน
...
ผมโบกมือลาสองบุพการีด้วยดวงใจเปี่ยมล้น มองจนลับตาถึงไม่เห็นควันรถกระบะชัวร์ๆ ถึงกระโดดไชโย ‘โจ๊กเป็นไทแล้วโว้ย’ ทีนี้ล่ะมึง!!!
แต่อ้าว!!! ไม่อ้าวเยี่ยงไร...โชคชะตายังเล่นสนุกกับจิระล้วนๆ
ผมจัดการธุระเสร็จ หัวแดงเรียกแท็กซี่กลับ ไอ้เรารึไม่เอะใจด้วยเดาว่าหอพักคงอยู่ติดรั้ว ม.K ฝั่งโน้นต้องอ้อมอีกไกลจึงไม่ปริปาก
ที่ไหนได้ ย้อนกลับมาเพ็ทชอปที่เก่าฉิบ แถมรวบรัดว่ายกที่พักให้นักศึกษาทุนจากต่างจังหวัดไปแล้ว เด็กสำมะโนครัวในเขตกรุงเทพมหานครเช่นผมจึงยกเลิกไปก่อน ฮ่วย!
ซุ้มทางเข้าติดแผ่นทองเหลืองสลักอักษร JJ วาววับ บ้านเดี่ยวทรงสูงสามชั้นสไตล์โมเดิร์นคอนเทมโพรารี่หรูหราไม่ยื่นเปลืองเนื้อที่ ทำให้ด้านข้างกับด้านหลังมีสนามหญ้าสีเขียวผืนใหญ่น่านอนเกลือกกลิ้งเล่น
กรุณาดีลิทคำว่าเกลือกกลิ้งทิ้ง โจ๊กบ่ใช่แมว
...
เมื่อครู่มาแวะทักทายน้าจีน่ายังไม่เห็นบ้านนี้เนื่องจากมีอีกหลังคั่นกลาง มองผ่านบานประตูกระจกเข้าไปเห็นกองกระเป๋าของผมวางไว้เรียบร้อย เอ๊ะ เอาลงตอนไหน
“ได้ไง!? ทำไมไม่บอกก่อนตั้งแต่เนิ่นๆ” ผมโวย
“ก็ตาบวมอยู่กับน้าจุ๋ย อุตส่าห์ไปถามให้ก่อน ธุรการว่าอย่างนี้จะให้ผมบอกข่าวร้ายกับน้าเราทั้งคู่เหรอ”
“เออว่ะ” ผมยอมจำนน มิน่าถึงรอให้สองน้าจากไปก่อน รวบตัวผมไม่ปล่อยอ้างจะเป็นธุระต่อให้เองไม่ต้องห่วง เจ๊กับเฮียถึงยิ้มแต้สบายใจ
อุเหม่ หารู้ไม่ว่าไอ้คนสละสิทธิ์หอพักคนแรกคือตูนี่เอง เมื่อครู่เจ้าพ่อมดไปบอกยกเลิกกับพี่เจ้าหน้าที่อ่ะครับไม่ใช่ตอบรับ กว่าจะรู้ความจริงโจ๊กร้องอ๊ากดังลั่น (>0<)
(หึหึ ให้ทายว่าจิระของผมทราบตอนไหน; เจฟฟรี่)
“นั่นแหละ อยู่ด้วยกันก่อน เปิดเทอมมีคนสละสิทธิ์ค่อยย้ายกลับไปคืนก็ได้”
“งั้นวันนี้กูกลับบ้าน” ผมดื้อดึงยืนยันคำตอบสุดท้าย
“ออกไปให้หมอดูเฝือกที่โรงพยาบาลก่อน กินข้าวเสร็จค่อยว่ากัน”
“อืม...” ผมยอมรับนัดหมายของเรา มองมือถือบอกเวลา 10 โมงเช้าเล็กน้อย ย่ามใจวันนี้ซากุระหงิหงิมๆ ว่าง่ายตามใจข้าพเจ้าดีแฮะ
...
ยังไม่ทันขาดคำ...
“แต่ให้คนซื้อของมาไว้แล้ว ไก่ย่างส้มตำร้านอร่อย ซาหริ่มกับทับทิมกรอบที่นี่ไม่ใครกินซะด้วย ทำผัดหมี่โคราชกับเจียวไข่เพิ่ม สัก 2-3 ชั่วโมงเหยี่ยวกับเพื่อนจะมานั่งเล่นด้วย เบียร์วุ้นเย็นเจี๊ยบ...ไร้ผู้ปกครอง” ท้ายประโยคเบากระซิบข้างหูหลอกเด็ก หรี่นัยน์ตาสีเทาเชิงท้า
“...อึก...!” น้ำลายสอ ภาพน้ำกระทิขาวข้นหวานมันกับสีสันของหวานสุดโปรดลอยมาแต่ไกล รู้ได้อย่างไรว่าชอบซาหริ่ม
“เหยี่ยวจะมาดูที่แถวนี้ เห็นว่าอยากทำคอนโด”
“เหรอ” ถูกเหวี่ยงไอเดียไปมาจนลืมประเด็นเดือด
“เตียงใหญ่พร้อมแอร์ เน็ตไม่อั้นบวกรถรับส่งฟรี อ้อ เย็นๆ ไปดูลูกหมามาเลี้ยงกัน เหมือนจะมีโกลเด้นสายพันธุ์แชมป์นำเข้าสวยอย่างงี้” โฟลค์ตู้แช็คกี้สุดเดิ้น พร้อมยกนิ้วโป้งกดไลค์สุนัขในดวงใจ
“ก็ได้” จิระว่าง่าย อุอุ
ในใจร้องวู้ตาโตเท่าไข่ห่านลาภสักการะล้นหัว ลืมสำเนียกเสียงหัวร่อหึหะในลำคออีกฝ่ายจนสิ้น ผมมิได้หลงกลพ่อมดชิมิ
“หึหึ เข้าบ้านเรากัน...อึ๊บ!” ช้อนหลังอุ้มเจ้าหญิงแขนเดี้ยงเข้าบ้าน ข้ามบานประตูค่อยวางลงให้ผมวิ่งพล่าน
(>0<) เย้ววววว!!!
*************ซียู ออน ทิวส์เดย์ ฟรายเดย์ก็พอ โจ๊กบอก
จ๊ะเอ๋!!!
มารอด้วย ฮิ้ว!
โค้งงามๆ พร้อมยิ้มกว้างเท่าบ้าน
ขอบคุณหลายๆ
คิดถึงๆๆ
หัวข้อ: JIRA's JIRA ตอน 46-จบ- P.53>>>พิเศษ P.55 (29/9/2014) ขอบคุณเล่ม 2014 p.56 (อ่าน 330420 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก