----nekko แต่เช้าเชียว 555
*********************
จิระxจิระ
ตอน 27 honey
ยิปปี้! กลับมาแล้วคร้าบ
บ้านสวยๆ รวยๆ แล้วก็มีชื่อผมติดตรงทางเข้า ‘JJ’ เท่ากับ ‘โจ๊ก-จิระ’ นั่นเอง วะฮะฮ่า
รับน้อง 3 วัน 2 คืนผ่านพ้นไปด้วยดี ผู้คนลือกันให้แซดว่านางเงือกหน้าอีกวิทยาเขตเรามีจริง และไม่เชื่ออย่าลบหลู่ น้องโควตา (ชื่อโจ๊ก) ศิลปศาสตร์เมาแล้วเฮี้ยนถูกสาวๆ หางปลากวักมือเรียกกลางดึก เกือบได้ไปอยู่เมืองบาดาลนั้นแล
ส่วนผมถูกแบกขึ้นจากทะเลก็ถูกจับส่งโรงพยาบาลที่โน่นทันที หมอจัดการหั่นเฝือกอันเก่าออกแล้วใส่เฝือกอ่อนให้แทน โจ๊กได้เกิดกันล่ะงานนี้
ได้ยินพ่อมดถูกสรรเสริญที่ช่วยชีวิตบัดดี้ไว้ทัน (จิระกับจิระเป็นบัดดี้กันเอง ฮ่วย)
‘ดีที่อยู่แถวนั้น’ กับ ‘กูฮีโร่มากพอโว้ย!’ ประกาศจากท่านสาธุคุณปากหนัก ชีวิตโจ๊กเหมือนแมวมีปลอกคอพิกล (-”-)
...
ถึงบ้าน ณ เวลาบ่าย 2 กว่าๆ เกือบบ่าย 3 มาถึงโยนกระเป๋าปึง...
“ฟู่...บ้านจ๋า” โจ๊กทรุดลงนอนกางแขนขารับสัมผัสพื้นกระเบื้องเย็นๆ กลางห้องนั่งเล่นในบ้าน
“ลุกไปอาบน้ำเก็บของก่อน”
“แป๊บ”
“ลุก”
“กอดหน่อยเจฟ” ผมอ้อนไม้ตาย
สบายจริงๆ นะขอบอก ซากุระหงิจึงล้มลงนอนแผ่ด้วยกัน จุ๊บเหม่งหอมแก้มก่อนย้ายไปหนุนขาผมแทนหมอน ยกเท้าพาดโซฟาพร้อมดึงโทรศัพท์ออกมาเช็กเน็ตเล่มเกมก๊อกๆ แก๊กๆ
สุดท้ายเผลองีบหลับทั้งคู่ รู้สึกตัวตื่นตอนใกล้จะห้าโมงเย็น เส้นผมเปียกๆ ของคุณเจ้าของบ้านระหน้าโจ๊ก
“อือ...เจฟ...” ผมปัดป่ายหนีขบเม้มที่ลำคอชวนสยิวกิ้ว
“ตื่นเถอะ ไปหาหมอกัน...จุ๊บ” จูบเหม่งแถมตบท้าย
“ไม่ไปไม่ได้เหรอ” ผมขยี้ตา
“โทรนัดแล้ว ออกไปกินอะไรด้วยจะได้กลับมานอนยาวๆ นะ”
“ก็ได้”
ถูกแบกขึ้นชั้นบน อาบน้ำจัดการธุระส่วนตัวถึงออกไปโรงพยาบาลเอกชนเจ้าเก่า แพทย์เจ้าของไข้ตรวจดูเฝือกใหม่ จ่ายยาเพิ่มเป็นอันเสร็จพิธี มื้อเย็นกินชูชิแสนอร่อย โอ้ว้าว
...
...
ร้านอาหารญี่ปุ่น ในห้างใกล้บ้าน...
“กินเสร็จกลับบ้านได้เปล่า ของฝากจะเน่า” ผมวางโทรศัพท์จากเจ๊ถึงถามเจ้ามือ
“จะทุ่มแล้ว ถึงก็ 3-4 ทุ่ม” ตะเกียบตีวาซาบิในถ้วยเล็กให้ผม
“นอนโน่นเลยไง”
“ไม่ได้ พรุ่งนี้เที่ยงตู้ห้องนอนเล็กจะมาส่ง ช่างเคเบิลจะเข้าด้วยต้องมีคนอยู่ดู” คุณหลานชายเจ้าของบ้านร่ายธุระเยอะจริงไรจริง คำว่าไม่ได้แปะเต็มหน้าผากหราประมาณนั้น
“งั้นพรุ่งนี้กลับเอง อยู่ยาวจนอาทิตย์หน้าเปิดเทอมค่อยเจอกันทีเดียว...ยอมนอนบ้านเล็กก็ได้วะ จะแขวนพระให้รอบคอเลยมึง” ผมอุบอิบกับตัวเอง
เพิ่งโทรบอกเจ๊ว่ากลับมาแล้วนะ เปลี่ยนเฝือกใหม่เรียบร้อยโจ๊กมีแขนขาครบถ้วนสบายดีไม่ต้องห่วง เจ๊จึงบอกว่าทลายห้องของผมเรียบวุธแล้วเช่นกัน ย้ายของๆ ผมไปไว้ห้องรังไข่หมดไม่เหลือซากด้วยมีญาติผู้หญิงจากต่างจังหวัดมาพัก 2 คนถ้วน เรียนกับทำงานที่ร้าน
ผมทราบก่อนแล้วแต่คิดว่าจะให้นอนคูหาที่ซื้อใหม่ติดกัน ปรากฏยังไม่เสร็จดีจึงยึดที่ของข้าพเจ้าไปพลางๆ ก่อน
บ้านเล็กผีดุจะตาย ไม่เอาหรอก!!!
“อยากไปจริงๆ พรุ่งนี้ค่อยติดรถน้าจีน่าไปด้วยกัน วันเสาร์เขาต้องไปดูม้าที่โคราช ทางผ่านอยู่แล้ว”
“อะฮ้า! มีม้าด้วยเหรอ” คืบปลาไหลวางบนชามให้ผม
“อือฮึ โรงพยาบาลม้า ฟาร์มกึ่งรีสอร์ต ทุ่งหญ้าสีเขียวทั้งภูเขาปล่อยม้าวิ่ง สวย ถ่ายหนังหลายเรื่อง ม้าก็ใช้ในหนังหลายเรื่องเหมือนกัน” พูดซะ
“โอ้ว้าว อยากเห็นจัง” ผมจำคนงานในร้านชี้ให้ดูสติกเกอร์ติดหน้ารถตู้พลางเล่าอวดอย่างภาคภูมิใจตั้งแต่วันแรกที่ผมกับคณะใจรักษามาเยือนที่คลินิกโน่นแล้ว
“ไว้จะพาไป” ยื่นข้าวปั้นจะป้อน “ไข้ม้วนหน้ากุ้ง”
“อั้ม...อร่อย” ผมเลียปาก “กินเองก็ได้ ไม่ได้เป็นง่อย”
นึกขึ้นได้ถึงเหล่บอกใบ้ทางสายตามีแขกบางคนมองเราอยู่ ส่วนพนักงานเสิร์ฟ ไม่ต้องห่วง จ้องตาไม่กะพริบแถมยิ้มซุบซิบตั้งแต่จูงมือเดินเข้าร้านมาโน่นแล้ว
“แขนเจ็บ เขารู้หรอก” ยักษ์ยักคิ้วกวนโอ๊ย ไม่ถามสักนิดว่าอายไหม
“รับน้ำชาเพิ่มไหมคะ” โผล่มาเชียว พนักงานหญิงสองคนต่างหาก
“ครับ” ผมรับๆ “รีบกินรีบกลับดีกว่า อยากดูหนัง”
“อือหึ” แตะหน้าปลาดิบก่อนยื่นจ่อปาก “อั้มก่อน”
“อ้าม...!” ว่าง่ายอ้าปากงับก้อนข้าวแสนอร่อย เกิดมาเพิ่งเคยกินปลาดิบติดใจเป็นบ้า
“สุดท้ายแฟนหล่อ หึหึ” บ้าล่ะ
“งั่มๆๆ” โจ๊กเคี้ยวกร้วมๆ หน้าไหม้คึ่กควันออกหู รีบกลืนจนเกือบติดคอตาย
...
...
กลับมาแวะเพ็ทชอปก่อนเข้าบ้าน หลานชายฝรั่งเข้าไปบอกนัดหมายน้าจีน่าก่อนเบ้หน้าออกมาผมที่กรงลูกสุนัข
“ตี 4” ท่านพ่อมดเดินออกมาบอก มือเกี่ยวหูกางเกงยีนส์หลวมๆ ยืนมองดูตบหัวเจ้าลูกหมา
“ก็ดีไงรถไม่ติด ไปถึงจะได้ช่วยตาตักบาตรพอดีเป๊ะ”
“โอ๊ก...” ค้างคาวส่ายหัวหน่ายๆ
“555”
ผมขำกลิ้ง อยู่ด้วยกันจนรู้ไส้รู้พุง พ่อมดเป็นมิตรกับยามกลางคืน เวลารุ่งสางคือไม้เบื่อไม้เมานิสัยค้างคาวตัวพ่อ
วันก่อนโน้นนัดขึ้นรถบัสมหาวิทยาลัยไปรับน้องชุดแรกเวลาเช้าตรู่แบบเดียวกัน ผมต้องเข็ญใจตัวเองลุกเอาน้ำมาตบหน้าฝรั่งเราถึงไม่ตกรถ
โอ๊ะโอ๋ นาฬิกาปลุกที่บ้านอันล่าสุดก็พังด้วยนี่หว่า
“ตี 4 ฟู่...!” ยักษ์ตัวสูงโย่งยังพิรี้พิไรไม่หยุด
“ตื่นไม่ไหวก็ไม่ต้องไป ถ่ายรูปบ่ายโมงไม่ใช่เหรอ โทรมงั่กไม่รู้ด้วยนะ” ผมอ้างจ๊อบนายแบบ
เหยี่ยวกรอกหู ณ วงเหล้าที่ชายหาด ถ่ายรูปบอดี้ปัจจุบันจากสตูดิโอที่นี่ เอเจนซี่จะส่งให้ดีไซเนอร์ต่างประเทศ ถ้าผ่านคือได้งานต้องบินไปมิลานเพื่อลองเสื้อผ้าจากนั้น 2-3 วันจึงเดินแบบบนแคทวอล์ก
เหยี่ยวการันตีว่าได้งานอยู่แล้วจากหน้าตาเทพบุตรกรีกผสมเอเชียลุคชวนมอง ส่วนพ่อมดเท่เซอร์บอดี้เลิศ ไม่รวมเค้าฝรั่งหน้าตาดีปนไทยโดดเด่นไม่แพ้กัน คู่หูโมเดลกินขาด ผมว่าซากุระหงิไม่อยากไปแต่ขัดเพื่อนไม่ได้มากกว่า
“ขี้เกียจ” ดูมันหาเรื่องวอแวไม่เลิก กลับเข้าบ้านคล้ายท่านเจฟเฟอร์สันจะลดอายุแปลกๆ พิกล ผมขำขันในใจ
“หล่ออยู่แล้วไปเถอะหาประสบการณ์ไม่กี่วันเอง พรุ่งนี้อยากดูสตูดิโอถ่ายแบบด้วย” เชียร์สุดโต่ง
“อือหึ” รับคำพลางเกาหัวยุ่ง
“นั่งนี่ มัดผมให้” ผมเอาใจชี้เก้าอี้ยาว เห็นเป่าปลายผมรำคาญตั้งแต่ร้านซูชิ อยากจัดการให้ทว่าสาวเสิร์ฟและคนในร้านมองเจ้าโย่งตาเป็นมันจึงเฉยเสีย
เส้นผมยาวระต้นคอแต่ใส่ยางมัดผมไว้ที่ข้อมือโจ๊กทำแป๊ะ
ดึงมือผมให้นั่งก่อนส่วนเขาเขี่ยเก้าอี้พลาสติกเตี้ยๆ มานั่งต่ำกว่า แหวกเข่าออกแล้วนั่งลงกลางหว่างขา ใช้เข่าผมเป็นเท้าแขนส่วนตัว
ศีรษะสีแดงเพลิงอยู่ระดับอกจิระพอดี (=”=) ใจเต้นแรงไปไหนวะตู
“นึกออกแล้ว ชื่อเจสเตอร์!” น้ำเสียงตื่นเต้น บีบมือกับขาผมแรงๆ ท่าทางสนุก
“หือ เจสเตอร์ไหน?”
ผมมองตาม จับหัวเข่าผมยันตัวลุกไปเปิดกรง ดึงลูกหมาสีน้ำตาลเข้มเหมือนดาร์กช็อกโกแลตติดมือมาด้วย
“ตัวนี้ไง ยินดีต้อนรับ...เจสเตอร์”
นั่งกลางหว่างผมที่เดิม สางมือลูบเส้นผมมัดจุกแกละบนหัวก่อน เสร็จแล้วถึงรวบมัดหางม้าข้างหลังอีกพวง
อยากเกิดมาหน้าตาดีว้อย!!!
“ตั้งชื่อ จ.จานเหมือนเจ้าของ ทีเจ้าสคูบี้กับเชอร์ล็อกบ้านโน้นไม่เห็นชื่อ จ.เจ เลย” คิดถึงเกรทเดนตัวโตเท่าควายกับอิงลิชพอยเตอร์หน้ามึนที่อังกฤษ บ้านเกิดท่านเจฟเฟอร์สันโน่น
“เจสเตอร์ๆๆๆ 555” หาสนไม่ หัวเราะร่ายิ้มกว้างเป็นเด็กๆ แกะของขวัญถูกใจในวันคริสมาสต์
“แล้วโกลเด้นกูเมื่อไหร่จะได้”
“รอสามเดือนเจ้าของเขาถึงจะเอามาให้ เล่นกับเจสเตอร์ก่อน กรงใหม่มาเราค่อยไปอยู่ด้วยกันนะครับเจสเตอร์” บ้าเห่อลูกชายตัวเองเสียไม่มี ผมยิ้มๆ
“นิ่งๆ ซิ” โจ๊กบีบขาหวังหนีบเด็กโข่งให้นั่งเฉยๆ ไม่ซุกซน อยากเตะคนเล่นสนุกจริงเชียว
“งืมๆๆ เลียกูใหญ่เชียวเจสเตอร์”
เงยคางหนีลิ้นสุนัข ศีรษะพ่อมดถูไถต้นขาผมปลุกความรู้สึกแปลกๆ หว่างขาอ้ากางรับแผ่นหลังเสียดสีกันอีก
“กัดเลยๆ เจ้าลูกหมา”
“แง่ม!” / “เฮ้ย!” หัวแดงกลิ้งโค่โร่ตกเก้าอี้เล็กลงไปคลุกสนามหญ้า
“555” ผมขำ
เจสเตอร์น้อยกระโดดโลดเต้นหยอกงับเจ้านายใหม่อย่างสนุกสนาน โจ๊กร้องเชียร์ลูกลาบราดอร์ตัวอ้วนปุกปุยเต็มที่
บอกง่ายดี ผมชอบมันแฮะ...เจสเตอร์
...
...
โซฟาพักผ่อนชั้นล่าง...
ผมอาบน้ำล้างหน้าแปรงฟัน โปะแป้งล้างกลิ่นโรงพบาบาลเสร็จกำลังจะดูหนังให้ฉ่ำปอด ยักษ์วัดแจ้งก็ออกมาพอดี กางเกงเลสีน้ำเงินเข้มตัวเดียวไม่สวมท่อนบนโชว์แผงอกแกร่ง ผ้าขนหนูผืนเล็กเช็ดหัวเปียกออกมาสมทบ
“ฮ้าว...!”
“ง่วงก็ไปนอน” ผมได้แผ่นหนังแอนิเมชั่นที่เล็งไว้ เวลาบอก 20.55 น. เกือบสามทุ่มเท่านั้น
“นั่ง เหมียวๆ” จุ๊ปากเรียกพลางตบเดย์เบด์สีดำปุๆ ข้างตัว
“คน ไม่ใช่แมว” ผมนั่งลงเท่านั้นก็เลื่อนตัวลงนอนตัก ดึงมือผมให้จับศีรษะตัวเองเล่นซะงั้น
อ้อนเกินธรรมดา
นัวเนียเกินปกติ
นิสัยเป็นเด็กเล็กเอาแต่ใจตัวเอง
...เพราะเป็นบ้านของเรา
...พื้นที่ของเราสองคน
...หรือจากผมเองที่ปล่อยตัวปล่อยใจให้พ่อมดกล้าทำตามอำเภอใจกันหนอ
...
“ขึ้นไปนอนข้างบนดีๆ ไหม”
“ดูคนเดียวไม่สนุกหรอก” อ้าวๆ
“พูดคนละเรื่องล่ะ เห็นหาวตั้งแต่กินข้าวแล้ว เมื่อกี้ไม่ได้หลับไปด้วยกันเหรอ”
“นอน แต่ทุกทีจะยาว ถ้าตื่นก่อนจะค้างในหัว มึนๆ แบบนี้แหละ”
“อ้อ เข้าใจ” ผมพยักหน้ารับทราบ ค้างคาวชอบยิงยาวรอตื่นทีเดียว ห้ามกวน
ลูบเส้นผมเบามือ ดึงผ้ามาเช็ดให้ดีๆ เอาใจหน่อยวันนี้ทำดีหลายเรื่อง ส่วนใหญ่ตามใจโจ๊กทั้งนั้น
“มือนิ่มจัง หอมด้วย...ฟอด...!” จับมือผมไปสูดดม ดึงไว้ให้อยู่แถวๆ ใบหน้าเหมือนเจ้าเจสเตอร์อยากให้เราลูบหัวมันอยู่ตลอดเวลา
“เจฟ...”
“ครับ...?”
“ชอบกูจริงหรือเปล่าวะ” บ้านมันโล่งๆ พิกล โจ๊กใจสั่นกับกล้ามล่ำเป็นนะเออ คืนนี้มันจะทำอะไรข้าพเจ้าไหมใจเต้นตุ้มๆ ต่อมๆ
“เปล่าชอบ...รัก” ยักคิ้วกวนให้อีก บ้าเอ๊ย ตอบอย่างนี้เอามีดมาแทงโจ๊กดีกว่า
“เออจะอย่างไหนก็ช่าง ตรงไหนถามหน่อย”
“ทุกตรง” ตอบแบบกำปั้นทุบดินมาก เจฟเท่เซอร์ปากหนักของโจ๊กหายไปครับ (เกรียนกว่าเค้าอีกอ่ะ)
“ไม่เชื่อ แล้วถ้ากูจะไม่ได้ เอ่อ...”
“คุณก็รักผมโจ๊ก เราใจตรงกัน ไม่รู้ตัวเลยเหรอ หือ...?”
ตอบแบบเกรียนขั้นกว่าไม่ว่า ไอ้หือสุดท้ายกับสายตาสีเทามองมานี่มัน (>///<) ขอกรี๊ดแป๊บ
“...บ้าดิ” ผมอ้อมแอ้มไปไม่เป็น ปฏิเสธไม่ได้เสียด้วย ซวยแล้วจิระ
...รู้ได้อย่างไร
...พ่อมดเกินไปแล้ว
...ขี้ตู่ หน้าด้านชัดๆ
“ผมแอบมองคนตั้งแต่ อืม...จุ๊บ” จูบแช่กลางฝ่ามือ “ผมเคยเห็นคุณโดยบังเอิญที่สวนการ์เดี้ยนนั่น”
“อ๋อ เออใช่” ผม
“วันนั้นเหมือนตัวเองอยู่ผิดที่ผิดทาง เศร้า สิ้นหวังอยากร้องไห้แต่ร้องไม่ออก แล้วก็ได้ยินคุณร้องไห้แทนผม ฮาเลลูย่า! โซลเมทของผมอยู่นี่เอง หึหึ”
วันที่นักบาสเกตบอลขาเป๋ใจเป๋ดิ่งลงเหว ผมเข้าใจดีเพราะต่อมาตัวเองแขเดี้ยงและเลี่ยงไม่เลือกเส้นทางนักฟุตบอลเช่นกัน
“โซลเมทบ้าน่ะซิ ศัพท์โคตรเชย” ผมอายมาก ม้วนนิ้วกับเส้นผมสีแดงเล่นไม่หยุด
อีกครึ่งที่ตามหากันจนเจอ ลิเกมากสหาย!!!
“แต่จริงๆ ผมมองคุณมากกว่านั้นโจ๊ก ที่คุณตั้งหน้าตั้งตาหาเรื่องแต่กับผมคนเดียว ทุกครั้งเวลาเดินผ่านตรงที่เราทะเลาะกันผมก็จะคอยมองหาคุณทุกที ไม่รู้ทำไม ใครก็ไม่รู้โคตรกวนเลยนะว่าไหม”
“มึงนั่นแหละกวนก่อน”
“555”
อยากตีปากดีเล่าจ้อยๆ เรื่องอะไรไม่รู้ เขินโว้ย ขโมยรีโมตมากดกลบอาการ หากถูกดึงไปจูบๆ หอมๆ อยู่นั่น
ใช่แล้ว ผมเองก็คอยชะเง้อมองหาคู่ปรับตัวโย่งนี้แบบเดียวกันเด๊ะ คนอื่นไม่อยู่ในสายไม่รู้ทำไม ตอนนั้นไม่เข้าใจแต่ตอนนี้รู้แล้ว ผมก็แอบตกหลุมรักเขาเช่นกัน
มือสอดมือประสาน สัมผัสแผ่วเบาระหว่างผิวอ่อนร่องนิ้วกดสวิตช์ความรู้สึกบางอย่าง
โย่ววววว! ผีเสื้อบินในท้องกูอีกแล้ว!!!
“รักผมไหมโจ๊ก”
“...”ไอ้เชี่ย ขอให้มึงตกนรกหมกไหม้
“อยากได้ยิน นิดนึงก็ยังดี”
“นิดนึงพ่อง รีโมทซับไทยกดเร็วอยากดู”
มากเกินไปต่างหากเล่า ไม่อย่างนั้นจะเข้าบ้านมานอนให้ละเลงเล่นอย่างนี้หรือ จิระใจเต้นชะชะช่า ศีรษะวางอยู่แค่ตัก อย่าลุกขึ้นมาได้ยินที่อกนะมึง ไม่อย่างนั้นกูเจี๋ยนแน่
“ใจร้ายว่ะ บอกก่อน ไม่งั้นไม่ให้ดู” ดูมันเซ่ เจสเตอร์อยู่ไหนจัดการพ่อมึงหน่อย
“เออๆ นิดนึงก็ได้ เร็วๆ จะดู”
“งั่ม...!”
“โอ๊ย! ไอ้หมาบ้ากัดนิ้วกูเหรอเจฟ ย้าก...”
“555” ดึงผมลงไปคลุกวงใน เฝือกอ่อนก็ไม่เว้น กล้องแพนที่ไปจอทีวี ไม่ใช่ล่ะจะรีบแพนไปไหน
ผมชุดขาว เสื้อกล้ามขาวตัวใหม่ กางเกงบอลสีขาวลู่แนบเนื้ออีกนะพ่อ (ถึงวินาทีนี้เพิ่งรู้ว่าพลาด ชุดเจ้าบ่าวฉิบๆ เลยตู) ส่วนมันกางเกงเลสีเข้มนอนตะแคงกึ่งคว่ำก่ายขามาทับขาผมไม่ให้ดิ้นหนี เอ่อ ตูดโผล่กับดาบหมิ่นเหม่
ผู้ชายอะไรเซ็กซี่โคตรๆ (ฮว้าก! วิปริตไปแล้วตู)
อื๋ย (>///<) ไม่กล้ามองตัวเอง มันคือ ...(จุด)...(จุด)...(จุด)
โจ๊กก็ขึ้นเหมือนกัน กูก็แมนนะครับ ถึงนัวเนียพริกถึงขิงเยี่ยงนี้ไม่วอนท์ก็บ้าล่ะ เข่าอีกฝ่ายเตะไล้น้องชายของผมเบาๆ ก่อนเลื้อยแทรกท่อนขาลงกลางหว่างขาผม กระแทกอันที่อยู่ตรงกลางเบาๆ ไข่กู ก้นกู (+///+) อร้าย
ปุ่มอันโจ๊ะอันตรึมในหัวบู๊ทดังวื้ด!!!
ผมไม่เคยรู้เลยว่าร่างกายมีสวิตช์แปลกๆ แบบนี้ด้วย
“จะ...เจฟ ทะ..ทำไรวะ ฟู่...!”
“งืม...จ๊วบ” ดึงสายเสื้อออกห่างพร้อมก้มชิมลูกเกดแบนๆ ไม่ต้องถอดก็สยิวได้ นึกโกรธเสื้อกล้ามที่สวมอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
“อื๊อ เจฟ กูไม่เอานะ กูกลัว กูไม่พร้อม ไม่...เจฟ...อา” แต่พลิกตะแคงหา แอ่นอกป้อนใส่ปากดีๆ แขนข้างปกตินอนทับเองต่างหาก
“น่านะ...นิดนึง”
“เจฟฟฟฟฟฟ!”
ผมดังลั่นหวังหยุดทุกอย่าง แต่ทว่าเสื้อถลกถึงคอ กางเกงขาวร่นจะหลุดสะโพก ท่านอนตะแคงขี่ท่อนขาของนายแบบเปลือย ใจสั่นเป็นเจ้าเข้า
“จะค้าง”
“ไม่เอา ค้างก็ค้างจัดการเอง อ๊ะ...อา...”
ไม่ทำต่อแต่มือใหญ่เลื่อนลงไปแตะน้องชายแข็งแรงสุขภาพดีของโจ๊ก ไม่กำไม่ลูบไม่ล่วงล้ำใดๆ แค่วางหลังมือเบาๆ สัมผัสผ่านผ้ายืด ขยับท่อนขาดันผมชิดใกล้หนักข้อ แขนอีกข้างสอดใต้ร่างผมอ้อมไปขโมยด้านหลัง ปลายนิ้วกรีดร่องแยกตรงลูกก้น
ฉิบหายแล้ว ผมระทวยหายใจขัดไปไม่เป็น
เชี่ยวมาก ชั้นเชิงท็อปคลาส
...
มังกรแข็งขืนกำลังดิ้นพล่านเรียกร้องอย่างเร่าร้อนทิ่มโคนขา กลิ่นตัณหาผสมกลิ่นหอมอ่อนๆ จากร่างยักษ์ อุณหภูมิร้อนฉ่าและผมกำลังจะแตกเป็นเสี่ยงๆ
“นะครับโจ๊ก”
“ไม่เจฟ กูไม่พร้อมจริงๆ ขอเถอะนะ ไม่เอาจริงๆ นะเจฟ” ไม้ตายสุดท้าย ข้อดีมีเยอะจารไนไม่หมด ตั้งแต่กลับจากอังกฤษเราพบกันอีกครั้งพ่อมดตามใจผม ดีกับผมทุกประการหากยังเร็วไปสำหรับเรื่องนี้
ผมกลัวจริงๆ ไม่ได้พูดเล่น
“งั้นไม่ถ้าคุณไม่ให้ รอได้ จะรอให้คุณบอกผม ขอโทษ ไม่ตกใจนะครับคนดี ชู่...” จูบแก้มหนักๆ จนเจ็บ พ่อมดพยายามหักห้ามตัวเองอย่างหนักหน่วง
“...เจฟ...” ผมหวิวพยายามกลั้นความต้องการตัวเองเช่นกัน
“แค่กูดไนท์คิส ขอกอดคุณให้หลับฝันดีแค่นั้น...นะครับ”
“อืม ก็ได้” ยินยอมเลื่อนร่างเข้าหา หวังไออุ่นอ่อนโยนจะสลายความปรารถนาดิบเดื่อนใต้กางเกงลง
“ผมรักคุณ...จะทำให้คุณมีความสุข...สัญญา” จูบหน้าผาก หอมแก้ม เลียคาง ระเลื่อยลงมาไซ้ซอกคอจนผมสั่นสะท้านอีกครั้ง
จูบประกบริมฝีปากดูดดื่ม ลิ้นโรมรันหนักหน่วง เร่าร้อน เชื้อเชิญและหยอกเย้าในโพรงปาก
อืม...หวาน หวานมาก
ผีเสื้อบินชนกันเปรี้ยงปร้างปล่อยผงแบบทิงเกิลเบลวิ๊งๆ ฟุ้งกระจาย
ระฆังในหัวตีดังสนั่นหวั่นไหว
ผมเผลอโอบกอดเขาแน่น
“เจฟไม่ไหว...อา” หอบฮักไม่ทันหายใจก็ถูกประกบจูบอีก คราวนี้ร้อนแรงดูดกลืนให้ตายไปข้าง
“หึหึ งั้นบอกผม...ทำเถอะ บอกผมซิครับโจ๊ก”
“ทำกันเถอะเจฟ” หลงกลจนได้
พลาดแล้ว พ่อมดเอื้อมเงื้อมมือมารขย้ำกล่องดวงใจทันที ผมหน้าหงายร้องครางสุดเสียง “อ๊า!”
“นั่นแหละ อย่างนั้น ดังอีก honey”
“อื๊อ...” โคตรพ่อโคตรแม่ฮันนี่ โจ๊กไม่ได้ตั้งใจครับ มันร่ายมนต์ใส่โจ๊ก
“My sweet bride...จุ๊บ”
จูบดูดผมไม่ปล่อย ข้างล่างเร่งสปีดเคล้าคลึงหนักหน่วง เกิดมาไม่เคยผ่านมาชายอื่นจนหลุดกระชากเยี่ยงนี้
“เจฟ...อีก แรงอีกอย่าหยุด” ผมเสียงสั่นจิกศีรษะไม่ให้ห่างจากยอดอก แอ่นกายเข้าหารับสัมผัสถนัดถนี่
“หึหึ” ได้ยินเสียงหึหะพอใจมากข้างๆ หู
ก่อนจะ “มะไหวแล้วเจฟ...อา...!”
กระทบฝั่งฝัน สีขาวสว่างวาบโพลนั้งหัว เกร็งตัวกระตุกลูกรักเปื้อนมือใหญ่
...โคตรเก่ง
...โคตรเชี่ยว
...โคตรอร่อยเหาะ
“จิระของผม...หวาน” เลียชิมยิ้มๆ
“อย่า...สกปรก”
ผมหอบหายใจหนัก เหงื่อซึมคล้ายวิ่งมาราธอนก่อนรีดทุกหยาดหยดสปีด 100 เมตรสุดท้ายเข้าเส้นชัย แอร์เย็นเฉียบไม่ช่วยอะไรเลย
“Honey ช่วยผมหน่อยนะครับ”
มือเปื้อนล้วงเข้ามาพร้อมๆ กับร่างกายร้อนองศาเดือดคร่อมทับร่างไร้เรี่ยวแรงของผม
“...เจฟ”
ผมครางเรียกชื่อเขา...ทั้งคืน
*************มันเดย์
หัวข้อ: JIRA's JIRA ตอน 46-จบ- P.53>>>พิเศษ P.55 (29/9/2014) ขอบคุณเล่ม 2014 p.56 (อ่าน 330461 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก