มอร์นิ่ง tuckky
**********************
จิระxจิระ
ตอน 31 เปิดร้าน
“เจ๊!”
ผมลั่นทุ่งตั้งแต่ลงรถแท็กซี่หน้าบ้าน วิ่งตื๋อตัวปลิวพุ่งไปไหว้กราดเร็วๆ ก่อนโถมกอดพุงคุณผู้หญิงเต็มรัก
“ไอ้เจ้าโจ๊ก โอ๊ยเบาๆ มาไงล่ะนี่ นึกว่าจะไม่ได้มาซะแล้ว รอตั้งแต่บ่ายไหนว่าเลิกเรียน 4 โมง แล้วเจฟฟรี่ล่ะ”
“มัวแต่รอไอ้นี่เก็บของ รถติดอยู่บนทางด่วนอีก โอย หิวๆๆๆ มีอะไรกินบ้าง”
“มาถึงก็เอาเชียว อ๊าย! เบาๆ จั๊กจี้ ฮิๆๆ” คุณผู้หญิงของบ้านโจรกระจอกกอดปล้ำหิวอาหาร
“ใครเสียงดังถึงบ้านโน้นเชียว มาแล้วเหรอเจ้าหนู” ตาโผล่มา
“ตา! เฮีย! หวัดดี มีอะไรอร่อยๆ กินบ้าง หิว” ผม
“เจฟฟรี่ล่ะ” น้าจอมไม่สน
“โหเฮีย โจ๊กยืนอยู่นี่ไม่มี๊ไม่คิดถึง ลูกหลานหิวข้าวอุตส่าห์ไม่กินตั้งแต่เช้า”
“นี่แน่ะ”
“โอ๊ยยยยย!” โดนเบิ๊ด ไม่เจ็บหรอกแต่ร้องเอาออสการ์ไปอย่างนั้นเอง
“มาซะค่ำเชียว สมบัติเพิ่งพาพวกที่ช่วยงานกลับไปเมื่อตะกี้ ปะ ไปกินข้าวเจ้าหนู เตรียมไว้เพียบ”
“เจ๊เขาต้มโจ๊กไว้ให้” น้าจอม
“โหเจ๊ ใจคอจะไม่ให้กินหมูเห็ดเป็ดไก่เลยหรอก เอะอะโจ๊กเอะอะข้าวต้มตลอด”
“หมูเห็ดเป็ดไก่เก็บไว้ให้คนเข้าร้าน เลี้ยงพระพรุ่งนี้ เราคนในบ้านไม่ต้องกินหรอก แล้วมันใครโทรมาบ่นว่าอยากกินโจ๊กทุกวี่ทุกวัน อ้าว เจฟฟรี่หอบอะไรมาเยอะแยะ” เจ๊สวดยาว
“สวัสดีครับ นี่เสื้อแจกในงานครับ”
“กี่ตัวล่ะเจฟฟรี่” น้าจอม
“200 ครับ โปโลกับเสื้อยืดธรรมดาอย่างละครึ่ง ส่วนถุงนี้พวงกุญแจ เพื่อนทำของพรีเมี่ยมทำมาให้ด้วย”
“ทำมาทำไมเปลือง บอกแล้วว่าไม่ต้อง ทั้งหมดนี่เท่าไหร่เดี๋ยวเจ๊จ่ายเอง”
“ไม่ต้องครับ ฟรี ตอบแทนผมกับเพื่อนไม่ได้อยู่ช่วยงานพรุ่งนี้” ฝรั่งลูกรักของเจ๊ยิ้มเท่แบบอาเสี่ยช่างเปย์จนน่าหมั่นไส้
“เฮ้ยเสื้ออะไร พวงกุญแจไหนทำไมกูไม่รู้เรื่อง แอบทำมาเมื่อไหร่วะ”
“ไอ้เจ้านี่ รู้อะไรกับเขาบ้าง”/ (“เผียะ!”)
“โอ๊ย! เจ๊อ่ะ!” โดนคุณนายซัดเผียะเข้าให้
ถึงบางอ้อฝรั่งกับเหยี่ยวแอบทำเสื้อแจกในงานเปิดร้าน โทรมาขอชื่อ โลโก้ร้านกับยี่ห้อรถจักรยานยนต์ที่ขาย เสื้อโปโลพรีเมี่ยมอย่างดีสำหรับลูกค้าผู้มีอุปการะคุณพรุ่งนี้ ส่วนเสื้อยืดให้แจกคนทั่วไป โดยเฉพาะเด็กๆ นักเรียนโรงเรียนเก่าโจ๊ก เป็นการโฆษณากึ่งโปรโมทไปในตัว เจ๊กับเฮียบอกไม่ต้องแต่สองตัวนี้ไม่ฟังหรอก
พวงกุญแจปั๊มนูนกับแก้วน้ำพลาสติกสินค้าพรีเมี่ยม เอเจกับกายสนับสนุน ได้มาจากบริษัทที่บ้านของกายเอง
(=”=) ข้าพเจ้าบ่รู้เรื่องกับเขาเลย แอบก่อการตอนไหนฟะ
...
“เจ๊รับฟรีๆ ไม่ได้หรอกเจฟฟรี่ มันมากไป เจ๊จ่ายให้ดีกว่า”
“ไม่รับครับ มาอยู่ที่นี่น้าจุ๋ยทำกับข้าวให้กิน ช่วยรีดผ้า เก็บห้องให้อีก แค่นี้ยังน้อยไป น้าจีน่าสั่งให้ทำเองด้วย ไม่รับผมโดนแน่ครับ”
“คุณจีน่าด้วยเหรอ เจอกันครั้งเดียวก็เอาของมาให้แล้ว เกรงใจจริงๆ”
ผมล่ะทึ่งบทเจรจาของท่านเจฟเฟอร์สันจนสตั๊นไป 20 วิ เอเจกับ เหยี่ยวเคยเล่านิกเนม ‘ท่าสาธุคุณ’ ความสามารถพิเศษกล่อมลิงหลับ โจ๊กเห็นจริงวันนี้เอง
เจ๊มองของขวัญขึ้นร้านใหม่อภินันทนาการจากน้าจีน่า กรอบรูปปลาโค่ยลายทอง (ปลาคาร์ฟนั่นล่ะครับ) ต้นไม้เป็นเกลียวๆ ถักเปียในกระถางรูปเงินของจีน ทาสีทองกับสีเงิน 2 กระถาง
คนแท็กซี่ชวนคุยใหญ่ว่าจะไปฉลองเปิดร้านที่ไหน ต้นไม้บังเลยไม่เห็นหัวแดงแอบจับมือโจ๊กมาตลอดทาง อันนี้ต่างหากที่กรี๊ด
“บ้านเพื่อนรับทำสินค้าพรีเมี่ยมพวกนี้อยู่ ถ้าน้าจุ๋ยชอบอยากได้เพิ่มค่อยโทรสั่ง ช่วยอุดหนุนเขาตอบแทนแบบนั้นดีกว่าครับ”
“เอางั้นหรือเจฟฟรี่”
“ครับ”
“ก็ได้ ถ้าอย่างนั้นเจ๊ขอบใจมากนะ ฝากขอบคุณน้าจีน่าเราด้วย แล้วนี่มาถือยืนกินเลอะเทอะไม่นั่งดีๆ ล่ะโจ๊ก” เจ๊หันมาดุ แค่กวาดของโปรดทุกอย่างใส่จานเดินมาร่วมวงเสวนาด้วยแค่นี้เอง
“อิ๋ว!” โจ๊กมูมมาม
“หิวก็ไปนั่งกินดีๆ ให้เป็นที่เป็นทางหน่อย เขาเพิ่งทำความสะอาด อ๊ะๆ อย่าเพิ่งกิน” น้าจุ๋ยดึงจานขนมจีนจากมือผม
“อ๊า! จะกิน!”
“แหวน! หนูแหวนมาหาเจ๊หน่อย! อ้อ กุ๊กมาพอดี นี่โจ๊กกับเจฟฟรี่ นั่นหนูแหวนกับกุ๊กมาช่วยงานที่ร้าน มีเจ้าสมเกียรติน้องพี่สมบัติอีกคน เพิ่งออกไปเมื่อกี้ กุ๊กช่วยอุ่นไมโครเวฟให้ที เอาร้อนๆ นะ”
“อุ่นทำไม คนยิ่งหิวๆ อยู่” ผมบ่น
“เจ้านี่กินเส้นขนมจีนดิบๆ ไม่ได้นะเจฟฟรี่ ต้องต้มให้สุกอีกทีไม่งอย่างนั้นท้องเสีย”
“อ้าวเหรอ ทำไมกูไม่รู้วะ” ผมคว้าน่องไก่มางับแก้ขัดไปพลางๆ ตงิดว่าใช่แต่ความหิวเข้าครอบงำเลยลืม
“รู้ก็บ้าล่ะ โตจนหมาเลียตูดไม่ถึง ปากท้องตัวเองแท้ๆ พูดเข้าหูซ้ายทะลุหูขวา เฮ้อ...ตัวขาวขึ้นนะเรา ไปทำความเดือดร้อนให้หรือเปล่าเจฟฟรี่ แล้วไม่ใส่สายคล้องแขนไว้ล่ะ”
“อ๋อยๆๆๆ”
เจ๊พลังช้างสารแกล้งจับหัวโยกซ้ายโยกขวา ผมร้องโอดโอยคอจะหลุดจากบ่า
“หึหึ” นายแบบขำ
“หายแล้ว หมอนัดอีกไม่กี่วัน พรุ่งนี้ขายอะไรบ้างพริตตี้พาชมกิจการหน่อยเร็วเข้า” ผมเดินนำไปอีกทางอยากเห็นของใหม่
เจ๊ เฮีย ตานำชมส่วนขายข้างๆ ร้านกว้างขวางหรูหราผิดหูผิดตา ส่วนอู่ซ่อมคูหาที่เราอยู่ก็ทาสีใหม่ ส้มเหลืองแสบสันสะใจโจ๋ มีชั้นเก็บของ เป็นระเบียบสะอาดสะอ้านน่าใช้งานจมหู
กลายเป็นน้าจอมกับเจฟนำชมกันเอง เฮียปลาบปลื้มชมชอบร้านใหม่มากกว่าเจ๊หลายขุม ดีนะว่าไหม (^^)
...
...
เบลบอยบริการยกกระเป๋าขึ้นไปส่งผมถึงชั้น 3 ห้องเดิมที่เคยอยู่ ทุกอย่างเหมือนเดิมแค่ 1% ที่เหลือถูกเก็บเรียบวุธ
อุเหม่ การ์ตูน ซีดีต้องห้ามของโจ๊กอัตรธานหายเกลี้ยง
สิ่งของเครื่องใช้ต่างๆ ของผมถูกย้ายเก็บใส่ในตู้ห้องเล็กด้านข้าง (ห้องผนังไข่ไก่ที่เคยเป็นสตูดิโอซ้อมกีตาร์ของหมอนี่นั่นล่ะครับ) มีของญาติพี่สมบัติมาวางไว้แทนและเนื่องจากสมเกียรติเรียน กศน. ที่ศูนย์การศึกษาไม่ไกลจากที่นี่มากนักจึงเข้ามาอาศัยบ้านหลังนี้แทนที่ผม
“น้าจอมให้น้องลงไปนอนบ้านเล็กนะคืนนี้ พรุ่งนี้ด้วย” เจฟบอกผมขณะหยิบหนังสือเขียนชื่อ ‘สมเกียรติ’ บนโต๊ะ
“อืม” พยักหน้ารับหากข้างในมึนงง
เกาหัวรู้สึกผิดที่ผิดทางชอบกล ของๆ เราแต่ไม่ใช่ของเรา ถูกเปลี่ยนมือจึงกริ่งเกรงไม่กล้าหยิบจับใช้ของตัวเองเหมือนเก่า
พ่อมดกล้าใช้อำนาจกับเฮียเสียด้วย ผมเป็นคนในครอบครัวนี้แท้ๆ ยังไม่ค่อยกล้าหือเลยอย่างจริงจังสักครั้ง ถ้าน้าจอมบอกให้ทำคือทำ
“กลับบ้านเราไหม?”
“บ้าซิ นี่บ้านกู ห้องกูเอง เขาไม่มีที่ไปจะให้ไปนอนไหน อยู่ที่นี่ด้วยกันนั่นแหละ”
“ผมหวง”
“...(=///=)...” โจ๊กเงิบ
“พี่แกคงเป็นผู้ชายธรรมดานี่แหละมั้ง เห็นหน้ามันแล้วเหรอถึงได้สแกนเกย์เขาไปทั่ว” ผมแขวะเกย์เรดาร์
“ไม่รู้ ไม่ชอบให้ใครอยู่ใกล้คุณ”
“โห พูดไม่ออกเลยนะเนี่ย” หน้าไม่แดงใช่ไหมครับ
“หึหึ common...” ในห้องเล็กกับเก้าอี้สูงตัวเดิม ตบต้นขาเรียกผมนั่งตัก
“ไร?”
...ดวงตาสีเทาอ่อนโยน
...กางแขนรอท่าผม
...อาการเด็กโย่งเสพติดโจ๊กแหงแซะ
“เสร็จงานพรุ่งนี้กลับไปนอนบ้านเรานะครับ”
นะครับมาล่ะ อยากให้ทำอย่างใจจะพูดเพราะมว้ากกกกกก
อย่าหลงลมปากพ่อมดเชียว
“ไม่เอา อยู่โน่นก็ต้องนอนคนเดียว อยู่นี่ให้เจ๊ขุนก่อนซิ ของกินเยอะแยะ”
“เจสเตอร์จะร้องถ้ามันไม่เจอใคร หอนทั้งคืนไม่หลับไม่นอน น่าสงสารออก”
“โห ห่วงไอ้ลูกรักแต่ไม่ห่วงงานบ้านกูซะงั้น”
“555”
“เจฟ...” ผมซุกเข้าอก เป็นฝ่ายโอบรอบคอกอดเขาไว้เสียเอง
“ครับ...”
“ไม่รู้ซิ...” ผมถอนหายใจ
“อยู่ที่นี่แหละ ให้เวลาคืนนี้กับพรุ่งนี้แค่นั้น วันอาทิตย์ค่อยกลับบ้านเรา น้าจุ๋ยจะได้ดีใจมีคนมาป่วนงาน” ฝรั่งเปลี่ยนใจให้อยู่ต่อ
“โอ้ เห็นกันเป็นตัวแสบซะงั้น”
ผมแนบหูฟังเสียงหัวใจเต้นของอีกฝ่าย ไม่น่าเชื่อว่าคนหนึ่งคนจะเติมเต็มอีกคนได้มากถึงเพียงนี้
...
(ครืดๆๆๆ)
“อะไร?” ผมผละออกห่างแต่แขนยังคล้องคอไว้ตามเดิม
“F**k! ทำไมมาเร็วนักวะ...ฟู่”
“เหยี่ยวเหรอ”
“อืม ชักไม่อยากไปแล้ว แคนเซิลไม่เอางานนี้ดีกว่า”
“บ้าซิ จะขึ้นเครื่องรอมร่อ ทีให้ช่วยแพ็กกระเป๋าเมื่อกี้รีบเกือบตายเลยนะ ไม่ไปพี่ผู้จัดการด่าตาย มันมาถึงไหนแล้ว”
“อยู่ข้างล่าง...ฟู่”
“มาเร็วงั้นเชียว”
“เซ็ง...!”
ทำหน้าหน่ายๆ เก็บมือถือใส่กางเกงยีนส์ โยนทิ้งได้คงทำไปแล้ว
“555” ผมหัวเราะ “ฟอด...” ประคองใบหน้าแกล้งกดจมูกหอมแก้มแรงๆ ทีนึง หน้ามุ่ยถึงยิ้มแก้มแตกให้เห็นทันที
“หึหึ เอาอีก” หันอีกข้างรอได้คืบจะเอาศอก
“ไม่!”
“น่านะ ตั้งกี่วันไม่ได้เจอกัน...คิดถึง”
“ม่าย...ไม่ๆๆ”
“ใจร้าย...” หน้าง้ำ คิ้วขมวดไม่ชอบใจคลายมือจากเอวผมไปกอดอกตัวเองงอนๆ
“พ่อไอ้เจสเตอร์ขี้งอนจริงเว้ย เอ้า! ก็ได้แต่ของฝากเยอะๆ นะ พิซซ่าอิตาเลี่ยน ไวน์ ชอกโกแลต สปาเกตตี แฮม ขาหมู ไอติมเจลาโต้ อะไรอีกหว่านึกไม่ออก”
“กระเป๋าออกลูก”
“เอาเวสป้า รถมินิ อ้อ สโนว์บอลที่มีหอเอนปิซ่ากะโคลอสเซี่ยมด้วย อยากได้ ห้ามลืมเด็ดขาด”
“เวสป้าด้วย เยอะแฮะแต่ค่าจ้างข้างเดียวเอง?” ป่องแก้มรอคอย
“จัดปะ...ฟอด” ผมหอมแก้มเน้นๆ อีกข้างเอาใจ
“หึหึ ผมรักคุณ...โจ๊ก”
วาดแขนกอดผม โยกตัวเบาๆ เห่กล่อมเด็ก เรากอดกันอยู่อย่างนั้นจนเหยี่ยวกดโทรอีกรอบถึงตัดใจลงไปข้างล่าง
...
...
ลงมาได้ยินเสียงแว่วคุยกัน...
“ทำบุญตักบาตรเสร็จก็ฉันเช้าเปิดร้านที่นี่ก่อน เพลค่อยเลี้ยงอีกรอบที่บ้านหลังเล็ก ถือโอกาสทำบุญบ้านด้วยเลยทีเดียว” เจ๊ร่ายกำหนดการ
“นิมนต์พระหมดวัด” เฮียเสริม
“ก็ดีครับ” เหยี่ยว
เจ๊เปลี่ยนไปถามถึงจ๊อบนายแบบโกอินเตอร์ เหยี่ยวจึงเล่าให้คนในบ้านฟังคร่าวๆ
“ไปถึงพรุ่งนี้ก็เข้าห้องเสื้อเลยครับ ฟิตติ้งน่าจะทั้งวัน ถ้าเขาเอาก็อยู่รอเดินแบบวันจันทร์ถึงกลับ ถ้าไม่เอาก็แค่ถ่ายรูปอีกงาน” เหยี่ยว
“ไปถึงโน่นแล้วยังจะไม่เอาได้อีกเหรอ?” เจ๊สนใจ
“ได้ครับ พอลองกับชุดจริงๆ ดีไซน์เนอร์ไม่ชอบก็สั่งเปลี่ยนเดี๋ยวนั้น เขาไม่สนใจเพราะนายแบบบ้านเขาเองก็รอเสียบอยู่เหมือนกัน พวกที่ไปก็ไม่ใช่แค่เรา เคนยา อัฟริกานายแบบผิวสีก็ไปให้คัดด้วย การแข่งขันสูง”
“เหรอ อย่างนี้ก็มี”
“แต่ส่วนใหญ่จะเอาเพราะพวกอิมพอร์ตเอ็กซ์พอร์ตถือว่าตกลงกันก่อนแล้ว ในสัญญาระบุทำให้ที่นั่นที่เดียวไม่รับงานซ้อน สอง-หน้าใหม่ไม่ซ้ำ สาม-ถูก”
“ถูก! อย่าหาว่าเจ๊ถามซอกแซกเลยนะ ไปแต่ละทีได้เท่าไหร่ล่ะ?”
“ไม่เท่าไหร่หรอกครับ ผมถามเพื่อนแล้วได้น้อยกว่าในไทยเราเสียอีก เพื่อนได้หมื่นผมได้ห้าพันครึ่งต่อครึ่ง แบ่งเอเจนซี่บวกโดนหักภาษี แต่คิดซะว่าได้เที่ยวมากกว่า เดินทางฟรี ที่พักฟรีถือว่าหยวนๆ” เหยี่ยวยิ้มๆ โปรยเสน่ห์นายแบบ พี่กุ๊กกับแหวนร้องกรี๊ดเบาๆ เป็นซาวน์ประกอบพอได้ยิน
ผมทราบภายหลัง ตัวเลขที่เหยี่ยวบอกคือยูโรหรือสกุลเงินตามประเทศที่รับงาน คิดกลับเป็นเงินไทยคือคูณเข้าไปตามเรท เรียกว่าจงใจปกปิดตัวเลขทางบัญชีชัดๆ
“เออนะ เด็กๆ มีแรงก็ทำไปนะ ขอให้สนุกก็แล้วกัน เดินทางปลอดภัย ส่วนของขวัญเจ๊ขอบคุณมากนะคะ อ้อ ลงมาพอดี” เจ๊หันมาเห็นเรา
“ไปกันเลยไหมเจฟฟรี่ พี่จ๊อดอยากซิ่งล่ะ” เหยี่ยวชี้คนรถยืนกุมเป้ารออยู่ข้างๆ เลกซัสสีดำหน้าบ้าน
“อืม” ร่างสูงรับคำพลางยกมือไหว้ผู้ใหญ่
“มานี่มา ตาให้ไว้ช่วยคุ้มครองรักษาตัวนะ ไหว้พระเถอะหลาน” ตาเรียกคู่ซี้เข้าไปหา มอบพระกริ่งประจำวัดให้คนละองค์ กล่าวประโยคบาลีสั้นๆ พร้อมลูบหัวเพื่อความเป็นศิริมงคล
ถึงนาทีนี้ผมรู้สึกโหวงอย่างบอกไม่ถูก ไม่อยากให้ไปเลย อยากดึงรั้งไว้ทว่าเม้มปากแน่นไม่กล้าพูด
...
...
เดินต้อยๆ ออกไปส่งหน้าบ้าน...
“เจฟ...” ผมละเมอเผลอเรียก
“Come on...” หันกลับมาก่อนจะ “...จุ๊บ!”
จูบผมที่หน้าผาก
(>////<) อ๊าซซซซซซซซซ
*************มันเดย์ๆ
(อันนี้อีโมพนักงานพิมพ์ชื่อโจ๊กฝากมา
"มันเดย์ซักครู่นะครับช่วงนี้" มันบอกว่างี้)
หัวข้อ: JIRA's JIRA ตอน 46-จบ- P.53>>>พิเศษ P.55 (29/9/2014) ขอบคุณเล่ม 2014 p.56 (อ่าน 365145 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก