----Money11 ตั้งแต่มืดๆ ดึกๆ เชียว
----nekko สวัสดีเช้าๆๆ
**************************************
จิระxจิระ
ตอน 36 หวงห่วง (หู)
ผมไม่แฮ๊ปปี้
โจ๊กกำลังบ่จอย
สาวน้อยสาวใหญ่รุมทึ้งตึ๋งตั๋งก่อกำเนิดกระแสสึนามิเล็กๆ ในอกจิระ
น้องนางยิ้มเอียงอายแบบหวานจริตๆ ชวนใจเต้นผิดจังหวะ มะลิภูเขาสองลูกถ้วนล้นทะลักลอดสาบเสื้อไซส์ทริปเปิ้ลเอสมองเห็นเป็นลูกๆ น่าเชยชม ผู้ชายที่ไหนจะไม่สนหญิงสาวน่ารักๆ ที่ล้อมรอบเป็นดงเยี่ยงนีบ้างอยากรู้
แต่...
แต่ว่า...
มันใช่ที่ไหนกันเล่า
เขาเป็นของกูเฟ้ย
ไอ้บ้าหัวแดงตัวนั้นเป็นของโจ๊ก!!!
สองมือล้วงกระเป๋า สองเท้าปักหลักยืนเด่นเป็นสง่าประหนึ่งก้อนขี้หมาแห้งท่ามกลางดวงดาว
เกลียดมัน!!!
...
“โจ๊ก” ใครเรียกวะ เสียสมาธิหมด
“อะไร?”
“กินข้าว” เหยี่ยวนั่งตรงข้ามข้าพเจ้านั่นเอง
“ไม่หิว”
“งั้นขอกุ้ง”
“เฮ้ย! ไม่ให้” ผมจิ้มส้อมใส่หลังมือดังจึกนกกระจอกร้องจ๊าก จอมฉกฉวยตลอดล่ะมัน ใครยกมือโหวตให้ไอ้ไบเซ็กส์ชวลคนนี้เป็นว่าที่เดือนคณะวิศวกรรมศาสตร์ ม.K วะอยากรู้
โรงอาหารศิลปศาสตร์คณะเค้าเอง เหยี่ยว กาย และหัวแดงที่อยู่ตรงโน้นระเห็จมาเหยียบถึงถิ่น ลงเรียนวิชาเดียวกัน เซคเดียวกันเมื่อกี้ก่อนพักเที่ยงจึงหามีแนวร่วมกึ่งข้ออ้างยกขบวนมาทำความรู้จักที่นี่กลายๆ
เสียอย่าง...ที่โดนห้อมล้อมอยู่โซนใกล้ๆ ละแวกนั้นบ่ใช่โจ๊ก แต่มันคือเจฟฟรี้ (ผันวรรณยุกต์เสียงสูง)
“ว้าย! ฮิๆ” เหล่าสตรีมีกระโปรงกรี๊ดกร้าดสะเทือนเลื่อนลั่นโรงอาหาร
“หึหึ” มันหันมาอมยิ้มเจ้าเล่ห์ยักคิ้วให้ตูอีก
ฮึ่ม!!! กลับถึงบ้านเมื่อไหร่ไม่หูยานอย่ามาเรียกกูว่า พ่อไอ้ทองดี
หมั่นไส้...
มองคร่าวๆ คะเนด้วยสายตาจะพบนักศึกษาหญิงเกิน 10 คน มีทั้งศิลป์สาดของเรา บีซี่เนส แล้วก็คณะไหนอีกไม่ทราบ จิตวิทยาจะกลายเป็นจิตเภทก็งานนี้
โจ๊กหงุดหงิดงุ่นง่านในอก
ข้าวก็ไม่อร่อย
น้ำลำไยก็ไม่หวาน
ถั่วเขียวต้มน้ำตาลยังเละไม่น่าเอาเข้าปาก
โว้ยๆๆๆ
...
“เป็นอะไรโจ๊ก หน้ายุ่งเชียว” กาย
“ไม่มีไร” ตอบสะบัดๆ
“กินข้าวเถอะ เรียนบ่ายโมงตรงไม่ใช่เหรอ” กายยิ้มๆ ให้กำลังใจ ไนซ์กายให้ตลอดนะมึง
“ฟ้าใสอยู่ไหนวะ อุตส่าห์อยากเจอ” เหยี่ยวสาระแนคอยืดคอยาวเมียงมองเหล่าดอกไม้รายรอบ เพลย์บอยไม่เคยเห็นสงบเสงี่ยมเกินครึ่งชั่วโมง
ถ้าวันไหนเหยี่ยวสามารถมีชีวิตติดกับใครคนเดียวได้ วันนั้นฟ้าคงตกทั่วกรุงเทพมหานคร
“ฟ้าใสไหน บอกว่าเลิกกะเขาแล้วไง มองหาทำไม”
“คนรู้จักกันคุยกันไม่ได้?” เหยี่ยวกะพริบหนังตาปริบๆ ทำเป็นบ้องแบ้วใสซื่อ
“ไม่ได้ ห้าม”
“แน่ะๆๆ หวงก้างด้วย ระวังเถอะหวงห่วงแต่กับคนอื่น คนบ้านมึงน่ะ...จุ๊ๆๆ”
“เชี่ยเหยี่ยว!” ผมขึ้นเสียงทิ้งช้อนเปรี้ยง ชิ้นมะนาวในจานข้าวผัดกุ้งกระเด็นกระดอน
อยากวัดกะกูชิมิได้เลยโจ๊กจัดให้ ไอ้นกกระจอกเส็งเคร็งกวนโอ้ยจริงเว้ย
“โว้! อารมณ์ไม่ดี ทีในห้องเลคเชอร์เมื่อกี้ยังเอนจอยอยู่เลยนี่หว่า กินอะไรผิดสำแดงครับคุณโจ๊ก” เหยี่ยวพลิกลิ้นโอ๋คนอารมณ์บูด คงเห็นสภาพผมเกินเยียวยา พูดจาไม่เป็นสับปะรดพ่อจะเอาส้อมจิ้มปากให้
“กินเข้าไปแล้วรีบไสหัวกลับถิ่นเอนจิเนียร์ให้ไวอย่าพูดมาก ลากเพื่อนมึงไปด้วย คุยทำไมเวลาคนจะกินข้าว” ผมถมึงทึงเหล่ไปทางดาวล้อมเดือน เหยี่ยวแม่งหัวเราะก๊ากเลยอ่ะ
“555 อ๋อ เข้าใจแล้ว โอ๋ๆ กินกุ้งก่อนน่าโจ๊ก หรือของหวานอะไรดี บอกมาคำเดียวกูเลี้ยงเอง”
“ซดถั่วเขียวมึงก่อนเลยไป๊!”
“เคๆ กินแล้วๆ กายจัดการ”
“อ้าว” กายอยู่ดีๆ โดนหางเลขซะงั้น
เหยี่ยวกะล่อนบวกลื่นกำลังสองจนคิดคำด่าไม่ทัน
คณะเราเฟมินิสต์ครองเมืองเป็นผู้หญิงมากกว่า 80 เปอร์เซนต์ ชายแท้สวมกางเกงเดินไปเดินมาก็ใช่ว่าจะแมนเต็มตัว เก้งกวางเรนเดียวร์ทั้งนั้นพอเห็นชายเถื่อนพันธุ์แท้จากวิศวกรรมศาสตร์ข้ามมาจอยบางวิชาเรียนจึงเป็นขวัญหูขวัญตาโดยอัตโนมัติ ที่ไม่คาดคิดคือ 3 หน่อนายแบบจะโด่งดังจนใครๆ ก็รู้กันทั่ว
ผมเคยโดนถามวันแรกๆ รับน้องโควตาครั้งกระโน้นว่ารู้จักกายที่เป็นนายแบบคณะวิดวะใช่ไหม เห็นเดินคุยกัน อันนั้นไม่ติดใจเนื่องจากไนซ์กายสังกัดค่ายโมเดลรับงานเดินแบบ ถ่ายแบบ โชว์ตัวเป็นเซเลปในประเทศไทย
แต่เหยี่ยวกับฝรั่งนี่สิ ไหนว่ารับจ๊อบแค่เมืองนอก มีงานไม่กี่อีเว้นต์ต่อปีทำไมคนรู้จักมันมากกว่าแถมดูท่าจะป็อปปูล่าร์โอเวอร์กว่ากายเสียอีก
...
“ไม่ยุ่งแล้ว ดีเกินไปเดี๋ยวอีกฝ่ายจะเจ็บเปล่าๆ รอให้กระผมเป็นสุภาพบุรุษกว่านี้หน่อยนะครับ” เหยี่ยวว่าลอยๆ กลางอากาศ
“หา...ว่ายังไงนะ สุภาพบุรุษอะไร?” ผมหันมาสนใจ
“อ้าวๆ คำตอบของคำถามของคุณไงครับโจ๊ก ฟ้าใสดาวคณะมึงกูไม่ยุ่งแล้วตามสั่ง”
“อ้าวเหรอ” โทษที หัวสมองติดๆ ดับๆ ไฟกระชากเป็นพักๆ
“หันมานี่แล้วก็กินข้าวซะ มันเจอคนรู้จักเฉยๆ คงฝากทำงานกลุ่ม เสร็จก็มานั่งเองแหละ”
“ไม่ได้ว่านี่! อยากคุยก็คุยไปเซ่!” ผมเสียงดัง อยากทำอะไรก็เชิญ จะไม่มองให้เสียสายตาแล้ว ชิ!
หูกระดิกเชียวนะมึง ไม่ต้องหันมาอมยิ้มหรี่นัยน์ตาวิบวับให้เลยไอ้เชี่ย นั่นๆ สาวโฟร์โมสต์พอยท์เท้าสะบัดผมโพสท่ายั่วยวนอยู่กรุณาเห็นใจคุณเธอบ้าง
พยายามเพ่งสมาธิกับหนุ่มหล่อตรงหน้าดีกว่า อย่างน้อยผมก็เคยแฮ๊ปซัมธิงกับเจ้านกนี่ แวบแรกเมื่อแตกเนื้อหนุ่ม เสียงเพิ่งแหบห้าวก็มีไอ้วิปริตตัวนี้ที่สะกดสายตาผม
ใช่...เหยี่ยวเป็นเฟิร์สอิมเพรสชั่นแรกเริ่มในใจ
มันหล่อ รวย หน้าตาดีแถมเจ้าเสน่ห์สุดขอบฟ้า (ทอฟฟี่ ไก๋ แคท TCK ชวนไปกรี๊ดกร๊าดข้างสนามบาสเกตบอลโรงเรียนนั้นครับ โจ๊กเลยเผลอสตั๊นไป 13 วินาที)
ทว่าบังเอิญช่วงนั้นเหยี่ยวกำลังสร้างฉายา ‘เจ้าชายคอนด้อม’ ความเหี้ยปรากฏ (ทอฟฟี่กรอกหู ไอ้นกไม่รู้เรื่องใดๆ ครับ) ผมจึงเฟลจิตตกภายใน 6 วัน ตัดความสนใจชนิดเด็ดบัวไม่เหลือใยจากชื่อนี้อย่างสิ้นเชิง
...ผมแวบสนใจผู้ชายก็เพราะหน้าตาอันแสนทุเรศทุรังของมัน
...ผมแวะไขว้เขวเพราะหลงรูปคนหน้าตาขี้เหร่ (กว่าโจ๊ก) โดยแท้
...เหยี่ยวยิงแฟลชไลต์ชายรักชายใส่หัวใจผม
ก่อนจะเอนเอียงมาที่กาย เคยเล่าแล้วใช่ไหมครับ กายสุภาพ รูปร่างหน้าตาไม่โดดเด่นกินขาดเท่าเหยี่ยวกับเจฟทว่าผมนิยมนิสัยกล้าขวางเพื่อนไม่ให้ต่อยกัน
แต่ก็เท่านั้น ความรู้สึกนี้จึงถูกกระชากปลิวหายลับไปกับตาด้วยผู้ชายที่ชื่อ ‘จิระ’...อีกคน
...
“ฟู่...” ผมเป่าปากระงับสติสตังก่อนเรียก “เหยี่ยว”
“จ๋า” จ๋าพ่อง
“ใส่ตุ้มหูบลิ้งๆ เพชรเบ้อเริ่มมาเรียนแบบนี้ไม่ผิดกฎเหรอวะ ไม่กลัวอาจารย์ไม่ว่า” ผมรื้อสมาธิด้วยการสนใจวัตถุสิ่งของๆ คนตรงหน้า
“ไม่นะ แฟชั่นชอบกันทั้งโลกไม่รู้เหรอ ดูคนโน้นซิ คนนั้นอีกเพื่อนคณะมึงยังแต่งเต็มมากกว่ากูอีก”
“เออว่ะ พร็อพเยอะจริงด้วย ข้อมือยังข้อเท้าเพียบทำไมกูเพิ่งเห็นวะ”
“โจ๊กเห็นจนชินเลยไม่รู้สึกล่ะซิ” กายเสริม
ช่วงหลังๆดูกายพยายามพูดคุยกับผมอย่างเป็นธรรมดามากขึ้นกว่าเดิม กำแพงฟอร์มเก๊กลดลงกว่าครึ่ง สู้ๆ เว้ยกาย คิดจะสมาคมกับโจ๊กคงต้องเห้บ้างพอเป็นกระสัย
เพิ่งประจักษ์แจ้งกับสภาพแวดล้อมบ่งบอกความหลากหลายทางชีวภาพรอบตัว ศิลปศาสตร์อินดี้จริงๆ นั่นแหละ แทบทุกคนหญิงชายมีบุคลิกลักษณะและเครื่องประดับเล็กๆ น้อยๆ สื่อถึงโลโก้ส่วนตัว สงสัยชินจนไม่รู้สึกแปลก พอเจอเหยี่ยวจากถิ่นอื่นถึงว่าประหลาดลูกตา
“วิดวะเขี้ยวก็จริงแต่นอกห้องไม่สน จะสวยหล่อยังไงก็เรื่องของคุณ แค่เวลาเข้าคลาสคณะกับระเบียบเชียร์ต้องถอดแค่นั้นเอง นอกห้องคือเรื่องของใครของมัน เราเป็นใคร เราเรียนที่ไหน นี่ ม.K นะโจ๊ก” เหยี่ยว
“จริงด้วยแฮะ” ผมเห็นด้วย พี่หยกชมรมโจ๊กยังสักตัวอักษรจีนตัวเล็กๆ ตรงตีนผมท้ายทอยด้านหลัง ไม่ทันแฟชั่นชาวบ้านเลยตู
“เหยี่ยวกับเจฟฟรี่เจาะหูทั้งคู่ เจฟฟรี่สักตรงกลางหลังด้วยโจ๊กเคยเห็นไหม”
“งั่ม!” ผมกัดกุ้งกร้วมแทนคำตอบ
ยิ่งกว่าเห็นอีกกายเอ๊ย ลายกราฟฟิกเปลวไฟรูปร่างปีกนกฟีนิกซ์สยายจากหัวไหล่เลื้อยยาวลงถึงบั้นเอว ผิวกายตรงนั้นผมฝากร่องรอยทั้งกัดทั้งข่วน บนเนื้อตัวภายใต้ร่มผ้าของหมอนั่นเป็นของโจ๊ก เออว่ะ กูเองนี่หว่าเจ้าของตัวจริง
ยะฮู้!!! ค่อยอารมณ์ดีขึ้นมาหน่อย วะฮะฮ่า
...
...
จังหวะกายเป็นฝ่ายได้รับความสนใจจากสาวๆ ศิลปศาสตร์บ้าง...
“ชื่อกายที่เป็นนายแบบใช่ไหมคะ ชื่ออีฟค่ะ ขอถ่ายรูปด้วยหน่อยได้ไหมคะ”
“ครับ?” กายโดนสาวๆ ศิลปศาสตร์รุมทักทายถึงโต๊ะ
“ณีค่ะ เมื่อกี้เราเรียนห้องกัน รบกวนนิดนึงนะคะ”
“ได้ครับ” กายลุกปฏิบัติหน้าที่ สาวๆ โต๊ะอื่นเห็นดังนั้นถึงกล้าขอเซลฟี่กันใหญ่
ผมปลงตกถอนใจเฮือก ไม่หน้าตาดีบ้างให้มันรู้ไป แปลกดี กายถูกรุมอยู่ตรงนี้ผมกลับไม่รู้สึกรู้สม กึ่งโล่งใจสะใจที่เพื่อนหน้าตาดีเป็นที่ชื่นชมของผู้คน ทีกับเจ้าหมาใหญ่ล่ะก็...กูหวงมันจัง
“ไม่เจาะวะโจ๊ก แบ่งกันใส่คนละข้างเก๋ดีออก” เหลือเหยี่ยวกับผมสองคนครองโต๊ะ เจ้านกกระจอกก็เริ่มเสี้ยม
“ทำไมวะ ใส่คนละข้างอะไร?” ผมสงกะสัย
“รูหูครับคุณโจ๊ก ต่างหูแบบสั้นเสมอหู ซื้อมาคู่เดียวแต่ใส่แค่เราสองคน ประหยัดแถมไม่ต้องประกาศให้โลกรู้ด้วย”
“เหรอ ทำไมล่ะ” ผมเอ๋อๆ
ยังไงก็เปลืองตั้งแต่คิดจะซื้อแล้ว เหตุไฉนถึงว่าประหยัดแล้วเกี่ยวอันใดกับประกาศให้โลกรู้ล่ะ
“รู้ไหม เจฟฟรี่ไม่เจาะติ่งหูขวา เหลือไว้ทำไมเอ่ย ติ๊กตอกๆ” เหยี่ยวหรี่นัยน์ตาหลอกเด็ก
“เรื่องของมันซิ”
น่าคิดเหมือนกัน...ฝรั่งเจาะขอบใบหูขวา 3 รูเรียงเป็นตับ เจาะซ้าย 1 ตรงติ่งหูเหมือนคนปกติเบ็ดเสร็จรวม 4 รูถ้วน วันเรียนไม่ใส่ห่วงร้อยสวยหรูแต่อย่างใด เสียบก้านดำๆ เป็นแถวเท่เซอร์แบบเรียบง่ายทว่าน่ามอง
โอ๊ะโอ้ โจ๊กจำได้ยังไงเนี่ย???
“หนึ่งคนหนึ่งรูเป็นที่ระลึก แล้วข่าวว่ามันเก็บติ่งขวาไว้ให้คนพิเศษ”
“เอิ่ม...” มีงี้ด้วย ผมชะงักไปไม่เป็น กูเป็นใครวะในรูห่วงหูของมันฟะ
“เฮ้อ...เอาเป็นว่ามันคือกิมมิคเล็กๆ น่ารักดี แต่จิระอย่างมึงคง...ไม่-กล้า” เหยี่ยวยิ้มๆ เหล่หางตาจิระตัวโย่งก่อนยักคิ้วกวนบาทาใส่ผม
นกกระจอกชั่วไม่รู้จักจิระ ใจรักษาซะแล้น
(‘ตึง!’) กระแทกแก้วน้ำ
“พูดงี้เจอกูเลยดีกว่าเหยี่ยว”
“จริงเปล่า แทงปั๊บอาจเลือดไหลหมดตัวได้เลยนะจะบอกให้”
“เข็มเล็กๆ แค่นั้นไม่กลัวเฟ้ย จัดมะ!”
งือ หนาวสันหลังวาบๆ ดับอนาถแน่ๆ บริจาคเลือดโจ๊กยังมิกล้าเลยอ่ะ มีฉีดวัคซีนตอนเด็กๆ ก็ปีนรั้วโรงเรียนหนีเข้าบ้านประจำ แต่ลูกผู้ชายหยามบ่ได้ สูโว้ย!!!
...
...
ยักษ์กลับมาผมจึงเริ่มปฏิบัติการมิชชั่นอิมพอสซิเบิ้ล
“เจฟ...”
“หือ?”
“อยากเจาะหู”
“หา!?” ทำไมทำหน้าตกใจเยี่ยงนั้นพ่อหนุ่ม มึงเจาะตั้ง 4 รูถ้วนขนาดนั้นไม่เห็นจะน่าสะทกสะท้าน
“ไม่ต้องเจาะหรอก”
“เจาะ เหยี่ยวบอกเท่ดี”
“เหยี่ยว”
“จ๋า เอ๊ยครับ กูไม่ได้พูดอะไรเลยเจฟฟรี่ หุหุ” คำจำนรรจาของมึงล้วนๆ ล่ะไอ้นกสาลิกาลิ้นทอง
“เ-ห-ยี่-ย-ว!” เข้มมาก อยากให้สาวๆ ที่รุมตอมเมื่อครู่เห็นหน้าซีนนี้จังครับ โหดชนิดเจสเตอร์ร้องงี้ดวิ่งจู๊ดมาหลบหลังผมเลยคิดดู
“ถามคนบ้านมึงเองซิ กูไม่เกี่ยว” เหยี่ยวรีบกวาดข้าวเข้าปากปานประหนึ่งอร่อยมาก
“ไม่กินข้าว” ดวงตาสีเทาเข้มถึงมองจานอาหารตรงหน้าโจ๊ก
“เปล่า ข้าวมันร้อนรอข้าวเย็น” ผมพลิกลิ้น เขี่ยข้าวรอจนท้องร้องจ๊อกๆ ล่ะ
“ข้าวเย็น-มว้าก! อยากเป่าให้แต่หน้าหงิกมองแต่ทางโน้นโน่น ไม่รู้มีอะไรดี มองจัง 555”
“เชี่ยเหยี่ยว!” ผมตะโกนอยากยกเก้าอี้ทุ่มใส่แต่ไม่กล้า ฝรั่งหัวแดงนั่งอมยิ้มปลื้มปริ่มส่งตาหวานเชื่อมให้อยู่
“ไปซื้อน้ำดีกว่า หมด” เหยี่ยวลุกพรึ่บ
เจริญ ก่อความฉิบหายแล้วสะบัดตูดบินหนีว่องไวปานกามนิตหนุ่ม
“นั่งลงกินเป็นเพื่อนหน่อย หิว” ยักษ์ยิ้มๆ ดึงมือโจ๊กลงให้นั่งเก้าอี้ ยอมก็ได้ฟะ
ไม่ได้ใจง่ายเลยจริงจิ๊ง แค่พยาธิประท้วงเท่านั้นเองครับ
...
...
บ่ายนั้นเรียนเสร็จออกมาเจอเจฟกับหยี่ยวรอหน้าห้องเลคเชอร์ คราวนี้เหยี่ยวกลายเป็นเซเลปถูกสาวๆ รุมบ้าง เป็นฝูงใหญ่มากกว่าเมื่อเที่ยงเสียอีก ความฮอตฮิตจากหน้าตาล้วนๆ
เกลียดคนหน้าตาดีว่ะ
“ไปหาอะไรกินกัน” เจฟ
“อืม แล้วกายล่ะ” ผม
“แยกไปแล้ว”
“อ๋อ โอเค เล็ทสะโก!”
ผมนึกเอาเองว่ากายคงรอไปเจอที่ร้าน ทว่า...ที่ไหนได้ ข้ามเมืองกลับบ้านเก่าเราเอง
“เจ๊! เฮีย! สวัสดีคร้าบ! มีอะไรกินบ้าง หิวๆๆ”
“เสียงดัง” เฮียจอมซัดป๊าบ
“มาแล้วๆ หิวตลอด ร้องหาของกินตลอด เลี้ยงยังไงไหวนี่เจฟฟรี่”
เจ๊จุ๋ยเถ้าแก่เนี้ยบ่นอุบ ทว่ายิ้มกว้างเดินออกมารับถึงหน้าร้าน เหยี่ยวเทียบเลกซัสปล่อยเราสองคนแล้วยกมือไหว้เร็วๆ ก่อนขอลากลับบ้านมันเอง ไม่อยู่ผลาญเวลาที่นี่แต่อย่างใด ก็ดีไม่เปลืองกับข้าว
“สวัสดีครับ หึหึ”
“เข้ามานั่งก่อน ทางด่วนรถติดมากเหรอ เพิ่งปิดร้านเสร็จ ยุ่งมากเลยซื้อบะหมี่ไว้ให้ อ้อ ตาอยู่กรรมฐานวัดนครปฐมนะ ไปกับก๊วนแก” เจ๊รายงาน
“เศร้าใจตาไม่อยู่ แถมลูกหลานมาบ้านทั้งทีทำไมมีแค่บะหมี่ อย่าบอกนะว่าซื้อร้านโกข้างบ้านเรานี่เอง”
“ก็ใช่น่ะซิ มาซะค่ำเขากินหมดแล้ว เหลือเท่านี้แหละจะกินไม่กิน แล้วแขนไม่ผูกสายคล้องคอไว้ ขยับเขยื้อนบ่อยๆ เมื่อไหร่จะหาย”
“หายแล้วๆ กินๆ แกะเลยหิว จา พนมของเราโหดตลอด โอ๊ะ! ร้านทางโน้นตั้งกว้างทำไมจอดเกะกะแถวนี้ เขาฝากซ่อมยังไม่มาเอาเหรอเฮีย รถอะไรท่าทางหวงเชียว”
“อืม” เฮียพยักหน้าส่งๆ อย่างเก๊ก
ผมแกล้งโวยวายสะดุดผ้าคลุมรถมอเตอร์ไซค์คันใหญ่จอดขวางทางเข้าอู่เดิมของเรา โซนร้านค้าคูหาติดกันเก็บร้านปิดประตูเหล็กเรียบร้อย เหลือสองน้าเปิดอู่รอเราอยู่
คุณผู้หญิงแกะกับข้าวใส่ถ้วยแล้วนั่งลงร่วมโต๊ะด้วยกัน ส่วนเฮียก็เก็บของก๊อกแก๊กแถวนั้นไม่ไปไหน คิดถึงโจ๊กล่ะสิ อุอุ
“ผมยาวแล้วนะ เรียนเป็นยังไงบ้าง ตื่นทันหรือเปล่า แล้วได้ช่วยงานคุณจีน่าบ้างไหม” เจ๊ลูบหัวเล่นผมโจ๊กไปมาเหมือนลูบขนแมว
“ตอบไปเจฟ ไม่ว่าง” ผมโบ้ย กำลังโซ้ยบะหมี่เจ้าอร่อยอยู่ไม่สะดวกให้รบกวน
“ดีครับ ตื่นก่อนผมปลุกไปเรียนทุกวัน”
“ไม่อยากจะเชื่อ” เถ้าแก่เนี้ยทำตาโต
“จริงจิ๊ง” โจ๊กย้ำ “ไม่ตื่นทำยังไงรู้ไหม นี่เลย...เปรี้ยง!” ผมยกเท้าถีบขาคนนั่งข้างๆ
“หึหึ”
“เอาเข้าไปคู่นี้” เจ๊ส่ายหน้า “เพ็ทชอบข้างหน้าล่ะได้แวะเข้าไปช่วยบ้างหรือเปล่า ถึงพิการแขนขาดขาขาดก็ต้องไปให้เห็นหน้านะ อยู่บ้านท่านอย่างนิ่งดูดาย”
“ตลอดแหละ มันลากไป”
“แวะทุกเย็นครับ ช่วยขายของบ้างแต่ส่วนใหญ่ดูแลหมาฝากเลี้ยงข้างหลัง จูงไปเดินเล่นแถวนั้น ขัดสระบ้างเสาร์อาทิตย์ ผมทำส่วนเขานั่งดู”
“อ้าวๆ เอาความจริงมาพูด...โอ๊ย!” โจ๊กถูกผู้ปกครองทำร้าย
“จริงเหรอเจฟฟรี่” เฮียสนใจ
“ว่าแล้ว เหมือนตอนเด็กไม่มีผิด ย้ายมาที่นี่ใหม่ๆ เจ๊ล้างจานงกๆ หลังบ้าน มันนั่งเก้าอี้เล็กติดประตูตรงนี้แล้วคุยจ้อต่อยหอยไปเรื่อย เจ๊ครับอันนั้นอะไรอันนี้ทำไม เอาปากทำงาน”
“ซ่อมรถเหมือนกัน” เฮียจอมสนับสนุน
“ไม่เคยช่วยเลยเจฟฟรี่ นั่งเก้าอี้แล้วก็พูดจ้อยๆ ตรงผนังนั่นแหละ เฮียก็ซ่อมไปซิ เจ๊ทำกับข้าวอยู่อยากเอาตะหลิวยัดปาก”
“เห็นภาพ 555”
“55555”
เฮียกับเจฟหัวเราะโจ๊กลั่นบ้าน
“โห เอาความจริงมาพูด อายุเท่าไหร่แล้วครับ แว่วๆ ว่าคนเราอายุมากขึ้นชอบเอาความหลังมาพูดนะ”
“ไอ้นี่ ฉันยังไม่แก่ย่ะ ดูปากมันซิเจฟฟรี่ ฉอดๆ เถียงคำไม่ตกฟาก” ฟ้องตลอด
“555” ฝรั่งกำลังดูรายการตลกแหงแซะ หัวเราะกลิ้งเชียว ขโมยเกี๊ยวดีกว่า
“เหมือนใครก็ไม่รู้เนาะ” ผมแซว
“ใครเลี้ยงมาล่ะ ปลูกฝังยังไงก็ได้อย่างนั้น” เฮียคำคม
“เฮีย...!” เจ๊ดังลั่น
“โอ้! ท่านจอมได้แต้ม เฮียกูชนะเลิศ 555”
ผมชูมือสุดแขนก่อนอ้าปากรับเกี๊ยวน้ำที่ยื่นจ่อปาก เคี้ยวๆ กลืนถึงนึกได้ โอ๊ะโอย ลืมไปไม่ใช่บ้านสองเจเรานี่หว่า
(‘ปัง!’)
เฮียปิดฝากล่องเครื่องมือเหล็กใกล้ๆ แต่ไม่พูดอันใด
“โอ๋มันเกินไประวังจะเหลิงนะเจฟฟรี่ หัดปรามๆ ซะบ้าง” เจ๊ไม่ตกใจหน่อยหรือ ฝรั่งเพศผู้ป้อนข้าวป้อนน้ำหลานชายอยู่ตรงหน้าเลยนะ
“ฝึกอยู่ครับ”
“ฝึกอะไร?” ผมหันควับ คล้ายๆ ว่าน่าจะเกี่ยวกับตัวเอง
“ไม่รู้ เจสเตอร์กับทองดีมั้ง”
“อ้อ” แล้วไปไม่ใช่จิระ เพราะกระผมเป็นแมว วะฮะฮ่า
มันชอบว่าผม ‘แมวดื้อ’ บ้างล่ะ ‘คิตตี้’ บางล่ะ ไม่ฝังหัวโจ๊กหรอกครับเชื่อเถอะ
“เจ๊ๆ ขอขัดใจเจ๊หน่อยนึงได้เปล่า เค้าอยากเจาะหู มีรอยสักแบบเบคแฮมไรงี้จะว่าโจ๊กเปล่า”
“อะไรนะ!?” คุณผู้หญิงของขึ้น
“เฮียยังสักเสือเผ่นเลยอ่ะ หนังเหนียวอยู่ยงคงกระพัน” ผมอ้างอิงแหล่งข่าวชั้นเยี่ยม ท่านจอมผู้ยิ่งใหญ่ยืนใส่เสื้อกล้ามเก๊กเท่อยู่ทนโท่
“มันไม่เหมือนกัน เฮียสักเป็นสิริมงคล สักแล้วก็ต้องรักษาศีล ประพฤฒิดีทำดีวิชาถึงอยู่ ไม่งั้นของเข้าไม่รู้นะ” เจ๊ขู่
“มันอยากสักตั้งแต่เด็กๆ แล้ว เอาเหมือนเฮียจอม ร้องไห้เป็นวัน ยายดุไว้เฉยๆ เลยเงียบไป” เฮียเอ่ยความหลัง ผมไม่เคยรู้เลยเรื่องนี้ สาบานได้
“อ้อครับ” ฝรั่งพยักหน้า
“งั้นโจ๊กเจาะหูลองก่อนได้เปล่า น่านะเจ๊นะ”
“เฮ้อ อยากทำอะไรก็ทำ ไม่เดือดร้อนชาวบ้านชาวช่องเขาก็พอ กินอิ่มแล้วก็รีบกลับซะล่ะ ไม่คิดว่าจะรีบมาวันนี้ เฮียเลยไม่ได้ทำอะไรให้”
“จุ๊ๆ” เฮีย
“รีบไล่เชียว แต่แปลกๆ นะ มีอะไรกัน?” ผมสำเหนียกอันตรายเงยมองทุกคนเลิกลั่ก วันนี้วันพุธเวลา 3 ทุ่มกว่า มีเหตุการณ์สำคัญอันใดวานบอก
“เปล๊า!”
“เปล่า!” เจ๊เอ๊ยสองเสียงแทบทันที
“นั่นแน่ แอบลับหลังลูกหลานนะ ระวังเถอะ”
“ไม่รู้เรื่องเหรอเจฟฟรี่” น้าจอมคุยลับกับฝรั่ง
“ไม่ทราบครับ รับจากห้องเรียนแล้วตรงมานี่เลย หลับมาตลอดเพิ่งตื่นตอนลงทางด่วน ยังถามว่ามากินแถวนี้ก็ให้แวะบ้านหน่อยด้วยซ้ำ”
“อ้อ หึหึ” น้าจอมกับหัวแดงหัวเราะหึหะกันสองคน
บังอาจมีลับลมคมในนะครับท่านสุภาพบุรุษ
“ถามจริง ที่เรียนนี่ลำบากอะไรหรือเปล่า รักชอบคณะนั้นอยู่ไหมเจ้าโจ๊ก” เจ๊เป็นงานเป็นการ
“แหงซิเจ๊ สนุกดี เพื่อนเยอะแยะ อยากตื่นเช้าไปเรียนทุกวันแหละ ไม่ต้องห่วงหรอก”
“แล้วคิดจะสำเร็จ เรียนจบเอาใบปริญญามาติดฝาบ้านให้เจ๊ชื่นใจได้ใช่ไหม”
“โห ถามแมวๆ” ผมเป็นคนแรกของบ้านที่ได้เรียนระดับอุดมศึกษา ไม่ยืดอกภาคภูมิใจก็กระไรอยู่นะขอรับ
“งั้นค่าจ้างสินบนทั้งหลายไม่ต้องแล้วล่ะเฮีย มันอยากไปเรียนของมันเอง”
“อ๊า! ไม่ได้ ฮอนดา บอสส์เค้าล่ะ” ผมทวงมอเตอร์ไซค์ในดวงใจ
“ยังไม่ลืมอีกเหรอ หึหึ” เฮียกอดอกหัวเราะจิตมากครับ
“ใครจะลืมลง คิดถึงทุกวัน เจ๊ขายของเยอะๆ นะ มีตังค์แล้วซื้อให้โจ๊ก ได้เมื่อไหร่จะมาเอา”
“โห ดูวาจามันซิเฮีย มันน่าส่งเสริมไหมนี่...ว้าย พุงฉัน ฮิๆ”
“ไม่ให้เหรอ งั่มๆๆ”
“ฮิๆ เจฟฟรี่เอาเจ้านี่ออกไปที” คุณผู้หญิงถูกกอดรวบงับพุง
“555”
น้าจอมหยุดการประทุษร้ายคุณภรรยาด้วยการลากคอผมออกไปหยุดตรงผ้าคลุมกลางบ้าน
“เปิดดู”
“อ๊า! มอเตอร์ไซค์โจ๊ก! ผมร้องลั่น
*************
มันเดย์ เมสซี่!!!
-------------------
edit : มันเดย์ต่อมา
สับปะรด ได้เลย Gokusan แทงกิ้วหลายๆ
หัวข้อ: JIRA's JIRA ตอน 46-จบ- P.53>>>พิเศษ P.55 (29/9/2014) ขอบคุณเล่ม 2014 p.56 (อ่าน 330431 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก