----nekko morning เช้ามั่กๆ
----------------------------------
JIRA's JIRA
ตอน 36 เจ็บ
เรื่องเริ่มต้นจากไหนไม่ทราบ...
วันพุธน้าจอมโทรมาบอกว่าได้ของขวัญค่าสอบเข้ามหาวิทยาลัยของหลานชาย ผมจึงพาไปเซอร์ไพรส์รถจักรยานยนต์คันใหม่ถึงบ้าน ทานบะหมี่ด้วยกันเสร็จถึงปล่อยว่าที่เจ้าของนั่งคร่อมตำแหน่งสิงห์นักบิดดีใจอยู่ 2 นาทีก่อนดึงเอวไปนั่งตำแหน่งซ้อนท้าย
“อึ๊บ! ซ้อนท้ายก่อนนะวันนี้” ผม
“เฮ้ย! ไม่เอาจะขับ นี่รถใคร รถโจ๊ก ฮอนดาบอสส์ของโจ๊ก!”
“ทราบครับแต่แขนเจ็บอยู่ ไว้หมอถอดเฝือกออกก่อนค่อยขับนะ” ตะล่อมพร้อมพยายามสวมเสื้อแจ็กเก็ตกันลมให้ทั้งๆ ที่ร่างเล็กส่ายหน้าส่ายหัวดื้อดึงไม่ยอม
“โห! ไม่เอาหรอก จะขับเอง”
“ให้เจฟฟรี่ขับก่อนนั่นแหละ เราซ้อนไปเจ้าโจ๊ก บ้านอยู่ตั้งไกล ข้ามเมืองแถมค่ำมากแล้วด้วย หมอบอกแขนดีชัวร์ๆ ก่อนเถอะ” น้าจุ๋ย
“หายแล้วเจ๊เห็นไหม ใส่เฝือกอ่อนตบตาคนเฉยๆ คราวก่อนหมอยังจะให้ถอดแล้วเลย...โอ๊ย!” โดนน้าจอมเบิ๊ดเข้าให้จนได้
“ขี่ไปเจฟฟรี่ ถึงถอดเฝือกก็ห้ามขี่เอง รอเดือนนึงก่อนไม่งั้นยกกลับ”
“หา! เฮีย!” จิระร้องลั่น “เอาจริงดิ”
“จริง อย่าขัดคำสั่ง รู้จะโดน ไปได้แล้วเจฟฟรี่” น้าจอมสั่งการ
“หึหึ...จุ๊บ”
คิดไม่ผิด เคยว่าง่ายสักครั้งไหม เท่าที่จำได้ต้องให้เสียเหงื่อเสียน้ำทุกที ผมจุ๊บเหม่งแรงๆ เร็วๆ ก่อนสวมหมวกไอ้โม่งกันฝุ่นควันกับสวมหมวกกันน็อกให้ถึงปิดเสียงโวยวายลงได้
...
....
เปิดสวิทซ์อีกทีที่บ้านของเรา...
“ทำไมไม่ให้เปิดซิงล่ะ รถเราเองแท้ๆ ฮือ...เจสเตอร์ พ่อมึงขี้แกล้งชอบรังแกกูอ่ะ” พาลถึงลูกสุนัขเห่าโฮ่งๆ กระโดดโลดเต้น กระดิกหางดิกๆ ดีใจเจอเจ้านาย
“เกเร” ผมดุ
“ทองดี จัดการซิลูกพ่อ”
“พาล”
“ไม่พาล เอากุญแจมานี่เจฟ ให้ไว”
“เอาน่า ศุกร์นี้พาไปหาหมอ” ผมต่อรอง อ้อมเข้าข้างหลังพลางบริการถอดแจ็กเก็ตให้อย่างเอาใจ
ถ้าเรียกชื่อตรงๆ เสียงแข็งโป๊กเช่นนี้บ่งบอกสัญญาณพึงระวัง ปล่อยพุ่งปรี๊ดถึงจุดพีคอาจเจอหมัดแมวง่ายๆ
คุณต้องเห็นเวลาแมวดื้อตาใสใส่ คิ้วยุ่งผูกโบ จู๋ปากอมแก้มป่องพร้อมก้มหน้าน้อยๆ ผมควรจะยอมแพ้หรือเปล่า
“ไปพรุ่งนี้เช้าเลย ก่อนไปเรียนนี่แหละ ไม่งั้นไม่ยอมด้วย”
“ไปวันหยุดตามนัดนี่ล่ะ เรียนเช้าตื่นไม่ทัน รีบเข้าบ้านอาบน้ำนอนนะครับดึกแล้ว...ไปเร็วทองดี เรียกพ่อเข้าบ้าน”
ผมริบเก็บกุญแจพลางรวบข้อมือไม่ปล่อย ท่าทางเด็กแว้นอยากส่องรถใหม่อยู่ตรงนั้นไม่ขยับ คงแทบอยากเข็นเข้าบ้านไปนอนกอดเสียด้วยซ้ำ ยอมก็ไม่ใช่เจฟเฟอร์สันล่ะ
“โด่...เจฟอ่ะ มึงด้วยทองดี จำไว้เลยเจสเตอร์!”
“โฮ่งๆๆ”
“ฮ่องๆๆ”
ทองดีกับเจสเตอร์ 2 ตัวลั้ลลาไม่สนอารมณ์เจ้านาย จิระของผมจุ๊ปากจิ๊จ๊ะโห่ร้องไม่ชอบใจหากเดินย่ำกระแทกโครมๆ ยอมเข้าบ้านแต่โดยดี
...
....
เช้าวันรุ่งขึ้นไม่ยอมปลุกสไตล์นุ่มนวลอย่างเคย...
กูโดนกระชากผ้าห่มพรืดตามด้วยสงครามหมอนฟาด ผมเกือบเสียชีวิตตายคาเตียงในบ้านตัวเอง
“เจฟ! ลุก เช้าแล้วไอ้หมาบ้า” ช่างกล้าให้สมญานะคนเรา
ผมมึนๆ ไม่ตื่นดี วิสาสะใช้กำลังหมาบ้าตามบัญญัติศัพท์ใหม่ๆ หมาดๆ คว่าร่างเด็กแสบล้มลงนอนด้วยกันใหม่ เขาดิ้นยุกยิกผุดลุกผุดนั่งจะไปโรงพยาบาลให้จงได้จนต้องใช้แรงงานปลุกปล้ำ
เตียงยุ่งแค่ไหนไม่เล่าครับ หึหึ
ผลคือเราโงหัวขึ้นอีกครั้งขณะเวลาอีก 15 นาทีเข้าเรียน ตาเหลือกลุกแต่งตัวกันจ้าละหวั่น เช้านั้นยกความดีความชอบให้บอสส์คันเก่งซิ่งเร็วใช้ได้
...
....
พักเที่ยงเจอเหยี่ยวเสี้ยมเข้าให้อีกดอก...
“ได้ข่าวว่าได้มอเตอร์ไซค์ใหม่เหรอโจ๊ก”
“เออ!” ตาคมตอบสะบัดๆ ณ โรงอาหารคณะผม
ถ่อมาหาด้วยคุ้นเคยสถานที่ข้อหนึ่ง
ข้อสองคือมอเตอร์ไซค์ผมขับมาจอดที่นี่ คนซ้อนก็เห็นด้วยเนื่องจากแถบนั้นยังรกร้างไม่ได้ปรับปรุงภูมิทัศน์เป็นชิ้นเป็นอัน และคณะศิลปศาสตร์มีที่สำหรับจอดรถอาจารย์เท่านั้น
“ดีใจด้วยโจ๊ก จอดอยู่ไหนล่ะ ใช้ดีหรือเปล่า” กายชวนคุย
“ตรงนี้ใกล้ๆ ยังไม่ได้แว้นเองเลยเนี่ย สก๊อยตลอด...เซ็ง” ตาคมค้อนผมขวับ
“อ้าว ไหงงั้น...โอ๊ย”
“อะแฮ่ม...เหยี่ยว”
เหยี่ยวเตรียมจะขำส่งแต่ถูกผมเตะขาใต้โต๊ะเบรกไว้ก่อน เพื่อนรู้ความลับตั้งแต่แรก ขับรถยนต์ไปส่งที่บ้านน้าจอมด้วยอยากช่วยอำคนของผมล้วนๆ เพื่อนเปรตของจริง
“เฮ้อ...เศร้าใจ อยากถอดเฝือก! อยากเตะบอล! อยากแว้น!” ร้องก้องโรงอาหาร
“ก็ใครห้าม” เหยี่ยวปากดี
“เชี่ยเหยี่ยว ไอ้ๆๆ ไอ้อะไรดีอยากด่ามาก อ้อ นี่เลย ไอ้-สัตว์ปีก!”
“โอ้โห! เจฟฟรี่ ผู้อาศัยบ้านมึงปากแม่ง อย่าเอาเลยเซอร์ไพรส์”
เหยี่ยวโชว์ซองหนังกระเป๋าจิ๋วพับเก็บลูกกุญแจหลอกล่อ ลายหนังจระเข้สีเหลืองสีโปรดเด็กน้อย
“อ๊า! สัตว์ปีกผู้น่ารัก นั่นของกูจริงๆ ใช่มั้ย เอามาอยากได้ๆ”
“ไม่ให้โว้ย มึงว่ากูก่อน”
“ไม่ได้ว่า ชมครับชมว่ามึงมีปีกไง เหยี่ยวขาวสัตว์ปีกชัดๆ เอามาน่าเร็วๆ ไม่ใช้เสียของ”
“โห แถได้คมมากครับคุณโจ๊กเกอร์ แต่กูไม่ให้!”
“ให้ กูจะเอา!”
“555” กายกับผมหัวเราะ ดูเด็กอายุสมองเท่ากันยืดยุดของข้ามโต๊ะ
เหยี่ยวลวดลายพร้อยลื่นเป็นปลาไหล คนของผมก็แมวขี้โมโหถึงโดนแกล้งโดนแหย่ไม่หยุด คนเหมือนกันโคจรมาเจอกันต้องให้ผมห้ามทัพทุกครั้งไป
“เหยี่ยว”
“คร้าบ!”
“ให้เขาไป” ผมสั่งยุติสงคราม
หมั่นเขี้ยวอยากกัดแก้มเด็กแสบ เอะอะมะเทิ่งเสียงดังไม่ดูตาม้าตาเรือ วิศวะทั้งโขลงหันมองใหญ่ กูหวงโว้ย!
“ฮี่ๆ สีนี้กูชอบ แทงกิ้วมากสหายมีปีก ชอบๆ” ได้ไปครองจนได้ เปิดปิดกระดุมแป๊กๆ รัวท่าทางชอบใจจัด
“คิดได้ยังไงสัตว์ปีก บ้าแท้ๆ” เหยี่ยวระบายยิ้มแต้ ทะเลาะตบตีหากเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย เด็กหนอเด็ก
“สวยดีโจ๊ก หนังจระเข้ด้วย” กาย
“เจ๋งป่ะล่ะ ไปได้มาจากไหน ทำไมรู้ว่ากูจะได้มอเตอร์ไซค์ล่ะ?”
“ไม่รู้ ไม่ได้เลือกเอง...โอ๊ย!” เหยี่ยวจะเผยความลับ ผมเตะขาเปรี้ยงเข้าให้จนเพื่อนร้องโอ๊ยหน้าคว่ำเกือบงับโต๊ะ
“ดูในซอง” ผมชิงลงมือ ชี้ชวนให้เห็นของขวัญอีกชิ้น อันนี้ถึงเป็นของเหยี่ยวจริงๆ
“ซองไหน ฮ้า! อะไรเนี่ย ต่างหูเหรอ” ตุ้มหูจิวสีดำตัวอักษร ‘J’ 2 อัน
“เออ อันนั้นกูหาให้เอง อยากรู้ว่าคนชื่อจิระทำได้อย่างที่พูดหรือเปล่านั่นแหละ ป๊อดรึไม่ป๊อด” เหยี่ยวโยกตัวเป็นเพลง
“เย็นนี้เลยเป็นไง ว่ามาที่ไหนเมื่อไหร่ มีท้าทายเยี่ยงนี้โจ๊กจัดให้ครับ”
เอาแล้วไง เหยี่ยวขาวเล่นผมเข้าให้แล้ว ซองกระเป๋ากุญแจผมเป็นคนเลือกซื้อให้เอง เหยี่ยวร่วมแจมด้วยแต่ขออุบไว้ก่อน ชิงของขวัญเก็บไว้บอกจะให้เอง ไม่คิดเจอเพื่อนรักหักเหลี่ยมโหดเปรี้ยวเข็ดฟันเช่นนี้
จากนั้นเป็นรายการเกทับบลั๊ฟแหลก เสร็จจากข้าวเที่ยงถึงดึงไปอวดรถลูกรักคันใหม่คุยจ้อเรื่องเครื่องยนต์ไม่หยุด แถมอัพโซเชี่ยลทุกทางประกาศให้เอเจกับเพื่อนเก่าๆ ของเขารู้จักไปทั่ว
ผมกุมขมับได้กลิ่นตุๆ ว่าคงไม่จบง่ายดายแค่นั้น
...
....
ดังคาด...เย็นนั้นเลิกเรียน พวกผมวิศวกรรมอภิสิทธิ์ซ้อมเชียร์รวมเล็กน้อยก่อนแยกไปซ้อมทีมบาสเกตบอล ตาคมของผมตามมาสบทบกลับบ้าน งานนี้แคะขี้หูเต็มๆ
“เจฟ...อยากเจาะหู”
“เจฟ...พาไปเจาะหูหน่อย”
“เจฟ...เจ็บไหม ไอ้นกมันท้าแต่กลัวเจ็บ มีร้านไหนไม่เจ็บบ้าง”
ฟู่...ผมเป่าปากกลุ้มใจเหยี่ยวขวาทำพิษ
วันนี้วันศุกร์ยังเกาะประเด็นไม่หยุด ทราบลึกถึงแก่นถ้าจิระของผมต้องการหรือปักใจข้อไหนแล้วจะเกาะติดเป็นตุ๊กแกไม่ปล่อยง่ายๆ
คิตตี้บ่นเป็นยุงบินรอบเสียงหวี่ๆ จะเจาะหูทั้งวันเช้าเที่ยงไม่เลิก เย็นนั้นผมเข้าเช็กชื่อเชียร์รวมเสร็จก่อนออกปฎิบัติหน้าที่นักกีฬา รุ่นพี่สั่งวิ่งวอร์มรอบสนามฟุตบอลก่อนเข้าโรงยิม นั่นเองจุดภูเขาไฟฟูจิระเบิด
เห็นอาโปกับทีมลูกหนังพับสนามเตะฟุตซอลกันอยู่ เด็กคิ้วเข้มตาคมผมสั้นเกรียนวิ่งเย้วๆ ตรงกลางสนามไม่ใช่อื่นไกล...จิระของกูนี่หว่า
ผมหยุดวิ่งทันใด จ้องหลังเสื้อเบอร์ 13 เอาเป็นเอาตาย
“เจฟฟรี่ โจ๊กเตะบอลอยู่นั่น”
“ฮึ่ม...” กูรู้แล้วกาย เฝือกอ่อนติดแขนหราไม่เจียมสังขารนะคนเรา
“เฮ้ย! โจ๊ก เปลี่ยนฟีลไม่ซ้อมเชียร์แล้วเหรอวะ?” เหยี่ยวหยุดดูอีกคน
“เออ! แป็บนึง อาโปกูว่าง! ทางนี้ๆ”
(“กรี๊ด ว้าย”) เสียงเชียร์ของสาวๆ รายรอบขณะอาโปจ่ายบอลให้ร่างเล็กของผมซัดเต็มข้อเท้ายิงตุงตาข่าย
สวบ!!!
“เย้! เจฟฟฟฟฟฟฟ!” นักเตะวิ่งออกมาโดดกางขาขี่เอวให้ผมรับ
“555” ท่าเดิมของเราที่บ้าน คงชินแล้วสิท่า ผมหัวร่อดังก้องชอบใจ
“เยี่ยมมากโจ๊ก!” กายแสดงความยินดี
“Give me five! 555” เหยี่ยวหัวเราะร่าชูมือขอเทค
“สุดยอดโจ๊ก! ไงเจฟฟรี่ เหยี่ยว” อาโปเดินหอบออกจากเส้นสนามมาทักมายเราขณะคนแถวนั้นร้องบอกหมดเวลาพอดี
“บอกแล้วกูเจ๋ง 555” ร่างเล็กตบมือเพื่อนทว่าขาเกี่ยวเอวไม่ยอมลง ผมถือโอกาสช้อนตูดเด็กเต็มไม้เต็มมือปลื้มใจอยู่คนเดียว
“ไม่ซ้อมเชียร์ล่ะโจ๊ก” กาย
“กูดึงมาเอง ชวนเล่นๆ ไม่นึกว่าจะตามมา เห็นนั่งเหงาๆ ร้องเพลงงั้นๆ พี่ว๊ากสั่งตบมือได้ข้างเดียวอีก สงสาร” อาโปติดตลกแต่ในใจผมเดือดปุด
เห็นว่ามีใจกับพี่หยกมิเช่นนั้นมึงเจอกูแน่อาโป
...
“ไปอาบน้ำเปลี่ยนชุด” ผมบอกเบอร์13 เสื้อดำ จำได้ว่าเป็นเสื้อโรงเรียนเก่าทีมเหย้าหรือเยือนไม่แน่ใจ
“ไม่เอาซิ เล่นอีกตานึงก่อน รอบาสซ้อมเสร็จไง”
“ไม่ซ้อมแล้ว...เหยี่ยวตามมา”
“หา ไปไหนวะ?” เหยี่ยวหวยออกจังเบอร์
“ตามมาล่ะกันน่า” ผมยังคงอุ้มใส่เอวจะพาเข้าโรงยิมหนีพวกแมลงรบกวน เรียกพี่ติณรุ่นพี่คุมซ้อมขอตัวกลับก่อน เชษฐ์ร้องท้วงต้องทำเวรนรกแตกคนเดียวผมจึงใช้อำนาจบังคับเอเจกับกายอยู่ช่วยควายเชษฐ์แทน
...
....
บิดมอเตอร์ไซค์ของเรา 2J โดยมีเหยี่ยวขับเลกซัสตามไปที่ร้านสักเจ้าเก่าที่เคยสักปีกนกฟีนิกซ์ให้ผม
“เอ๋...มาทำอะไรที่นี่ล่ะ?”
“มาดินเนอร์มั้งคุณหนู แท็ททูหราคงกลัวล่ะซิท่า” เหยี่ยวเกทับบลั๊ฟแหลก ไอ้นี่ก็นกรู้เกินคน
“ไม่มีทาง ไม่กลัวว้อย”
“ไม่กลัวก็เข้ามา พี่คนนี้เก่งระดับโลกเลยนะเว้ย กูกับเจฟฟรี่เจอตอนแกเป็นลูกมือในร้านเล็กๆ อยู่ห้างแถวบ้านมึงกับเจฟฟรี่ แป๊บเดียวเปิดที่นี่รับงานเอง ต้องจองคิวข้ามปีนะ ลูกค้าต้องง้อช่างเลยคิดดู”
ปล่อยเหยี่ยวสาธยายขายของ พี่ช่างคนนี้เก่งและเอาดีด้านลายสักสไตล์นีโอไทย เวลานี้โด่งดังเป็นที่รู้จักไปทั่วโลก ไม่อยากบอกว่าผมมีเอี่ยวช่วยทำเว็บไซด์แลกเป็นค่าสักช่วงนั้นครับ
ทักทายชั่วครู่ เด็กตาคมเสื้อเหลืองบราซิลพลันเดินลิ่วออกไปข้างนอกร้านอย่างงอนๆ กึ่งโมโห
“กูไม่เจาะเด็ดขาด!” จิระของผมยืนกรานเสียงแข็งผิดเมื่อครู่
“ทำไม เมื่อกี้แมวตัวไหนว๊อทนักหนาวะ?” เหยี่ยวตามออกไปคุย
“มาถึงที่แล้วนะ ร้านนี้เชื่อมือได้ไม่เจ็บ” ผม
“ไม่!”
“ไม่...งั้นเหรอวะ!?” เหยี่ยวทวนคำ
“ไม่ ยังไงก็ไม่!”
“เตี้ยป๊อดว่ะ” เหยี่ยวพาดแขนกับบ่าผมก่อนขออนุญาตเบาๆ ได้ยินสองคน “...เด็กมึงน่าแกล้งดี กูขอแป๊บ” so cute, may I
“F**k” ผมใส่ศอกเข้าให้
“OUCH!”
ผมกับเหยี่ยวอยู่ในชุดบาสเกตบอลสีแดงโรงเรียนเก่า เบอร์ 5 กับเบอร์ 7 อาบน้ำแต่งตัวเสร็จจึงคว้าๆ มาใส่ไม่คิดมาก บังเอิญจิระของผมก็เปลี่ยนสวมเสื้อสมัยมัธยมสีเหลืองเบอร์ 13 เหมือนกัน
“ห่านจิกนกตาย กูไม่ได้ป๊อดแล้วก็ไม่ได้เตี้ยว้อย!” เด็กกำหมัดแน่น เขย่งเท้าชี้ใต้คางนักบาสชุดแดงเบอร์ 7
“เตี้ย!”
“ไม่เตี้ย!”
“ไม่เตี้ยก็...สั้น” เหยี่ยวแสร้งลดมองต่ำ ตัวเล็กกว่ารีบกุมเป้าหมับ
“ไอ้นกหัวโกร๋น ไอ้นกกระทุงปากห่างหางตาตก ไอ้ซกลกนกกระปูดหัวโต” เพื่อนผมโดนด่ากราดเป็นชุด
“พอๆๆๆๆ เจฟฟรี่ จัดการเด็กมึงหน่อยซิ กู...” เหยี่ยวหุบปาก ทำท่ามือปาดคอตัวเองส่งสัญญาณขอหย่าศึกชั่วคราว
“มาถึงที่ร้านแล้ว...”
ผมกอดอกนิ่ง อยากจุ๊บเหม่งเด็กแสบเขี้ยวติดหมัด น่าแกล้งอย่างเหยี่ยวว่าจริงๆ กูอยากพากลับบ้านบัดนี้เลยพ่อ ไม่น่าสิ้นคิดหึงปนหวงจนนึกไม่ออกถึงถ่อมาถึงที่ร้านนี้จริงๆ ให้ตาย
“ก็...” จิระของผมหน้าแดงแล้วแดงอีก เม้มปากฉ่ำแวววาวน่าจูบ
“ว่า?” ผมรุกอยากให้ยอมแพ้จะได้พากลับเสียที พูดสิครับคนเก่ง
“เอาเลย!” เหยี่ยวยุส่ง อยากเอาร้องเท้ายัดปากฉิบหาย เพื่อนเวรเอ๊ย
“Shut up! เหยี่ยว”
“เชี่ย!” นักบอลแจกนิ้วกลางให้เบอร์ 7
“ชิ!” เหยี่ยวล้อเลียนกลับหากยอมถอยห่างปล่อยเราคุยกันเอง
“ว่ามา”
“ไอ้คนที่ร้านบอกเจาะซ้ายมันตุ๊ด” อ้อ อย่างนี้นี่เอง
“กู 2 รูเลยสัด ไอ้นี่ก็ 4 แหกตาดู!”
“เหยี่ยว back off - behave boy!” ผมเหลืออด เอี้ยวตัวหันไปจ้องเพื่อนเขม็ง เจ๋ออีกคำมึงเจอหมัดกูแน่เพื่อน เหยี่ยวนกรู้ทำมือรูดซิปปากฉับพร้อมถอยห่างออกไป 3 ก้าว
เสร็จศึกนี้เมื่อไหร่มึงเจอกูจัดไฟท์นัดล้างตาชัวร์ไอ้เหยี่ยว
“เอาล่ะ...ว่า” ผมหันกลับมาหาตัวต้นเรื่องที่อยากเจาะหูใจจะขาด บ่นให้ฟังมาเป็นชาติ
“เจาะซ้ายพี่เขาบอกเป็นรับอย่างเดียวนี่”
“หึหึ” เข้าใจล่ะ
“อาราย...!” หน้าแดงถึงหูแต่จ้องตาไม่ยอม เชื่อเขาเลยคนนี้
“เชื่อไอ้หน้าปลาเหียกคนในร้านนั่นมากกว่าเชื่อข้างในตัวเอง?”
“ไม่รู้ล่ะ อยากเท่แต่ไม่เอาซ้ายอ่ะ” คนอยากเท่บิดชายเสื้อตัวเองไปมา ผมกุมปากสะกดกลั้น...น่าเท่ตายล่ะนั่น
“เอาขวาอย่างเดียว” จิระของผมยืนกระต่ายขาเดียว
“จะรุก?”
“งั้นซิ ระดับโจ๊กนะมึง”
“ขึ้นมึง” ผมนิ้วจิ้มหน้าผากเหม่งตักเตือน
เริ่มอ่อนใจจริงๆ ว่าคงดัดนิสัยพ่อขุนไม่ได้ ถึงพูดลดน้อยก็ตามที เป่าปากปลงกับความดื้อของตัวจ้อย คงต้องทำใจยอมรับเสน่ห์แบบแมวๆ ของเขานั่นล่ะดีที่สุด
...
“ไม่เจาะคู่ด้วย เขาถามอีกว่าเป็นแฟนกันเหรอ” ยังมีอีกข้อ
“แล้วไม่ได้เป็น?” ผมอำกลับ
“อ๊ะ! ไอ้เห็บหมานี่”
“ซื้อคู่เดียวแบ่งกันใส่ ดีออกไม่ต้องเปลือง” เหยี่ยวสอดได้อีก
“ไอ้นกตะกรุม!”
“เหี้ยเหยี่ยว!”
เรา 2J เหลืออด สาเหตุจากต่างหูตัวเจของมึงแท้ๆ ไม่มีสำนึก
“รีบเร็ว ไม่งั้นกูกลับ” เหยี่ยว
“กูก็จะกลับว้อย ไปหาร้านใหม่เองก็ได้” เด็กน้อย
“งั้นเอามันทั้งสามคนนี่ล่ะ” ผมฟันธงเบ็ดเสร็จ
“ขวานะ” ทีอย่างนี้ล่ะยิ้มแต้เชียว
“ขวา” ผมรับปาก
“เฮ้ย กูไม่ร่วมสังคายนากะพวกมึงด้วยหรอก!” เหยี่ยวเสียงดัง
“ทำไม มีปัญหา” ผม
“ช่าย มึงเห็นกูจะหล่อเกินหน้าหน่อยทำเป็น ป๊อดว่ะ”
“ไอ้แมวเตี้ย!”
“มึง ลูกไก่ป๊อดดดด~”
“ถ้ากูเจาะเพิ่มเป็น 3 งี้ก็หาใส่ยากน่ะซิใครเขาทำกัน แค่สองก็อินเทรนด์พอแล้ว”
“กูนี่ล่ะจะทำ...พี่ครับ 3 คน 3 รู ขวาหมดครับ” ให้ตายเถอะ!!!
ผมคว้าคอเหยี่ยว อีกข้างหิ้วต้นแขนโจ๊กบังคับลิงสองตัวกลับเข้าร้าน ด้วยเหตุนี้จึงเป็น...
จิระของผมขวาเดี่ยวๆ แค่ 1 เดียว = 1
เหยี่ยวขวา 2 ซ้าย 1 = 3
ผมขวา 4 ซ้าย 1 = 5
...
....
ค่ำนั้น...
“เจฟ...เจ็บอ่ะ”
ผมละจากจอคอมพิวเตอร์หันไปมองร่างเล็กยืนเก้กังจับๆ บิดๆ ชายเสื้อกล้ามดำชุดนอนไปมา ก้มหน้านิดๆ ช้อมตามองแมวอ้อน (หมาอ้อนแบบเจ้าทองดีงอนง้ออยากเล่นกับพี่เจสเตอร์)
วางกีตาร์ไฟฟ้าเก็บแท่นเรียบร้อยก่อนตบต้นขาปุๆ เรียกคิตตี้ช่างยั่วนั่งตัก
“Come on...” ดึงมือเบาๆ “คนเก่งยังไม่หายเจ็บอีก”
“เมื่อกี้ล้างหน้าแล้วมือไปโดน”
“ทีหลังต้องระวังนะครับ บอกแล้วอย่าให้โดนน้ำ”
จูบแก้มใสสูดกลิ่นเม็ดน้ำสดชื่น เป่าลมใส่ติ่งหูแผ่วๆ เอาใจ อยากรังแกติดหมัดหากยั้งไว้
“เจฟ...”
“ครับ...”
“ไหนว่าไม่เจ็บไง”
“ก็เอามือไปโดน คราวหลังต้องระวังนะคนดี” ผมนิ้วโป้งปาดน้ำตา วนเวียนหอมแก้มจูบขมับปลอบโยนเด็กน้อย
“จริงๆ ไม่เจ็บหรอก แต่รู้สึกว่าหูข้างนี้มันตึงๆ หน่วงๆ ไม่ชิน พอคลำดูเท่านั้นแหละ...”
“มือบอนโดนเลย ฟู่ๆ คนเก่งหายเจ็บนะ” ผมลูบหลังช้าๆ กึ่งกดให้ซบบ่าตัวเอง
“อือ...” แมวป่วยพยักหน้าน้อยๆ เชื่อฟัง พาดแขนคล้องคอพลางซุกเข้าอ้อมกอดผม เชื่องอย่างนี้ไม่รักยังไงไหว
อาศัยจังหวะสโลว์ซบผมลอบปิดแชทในคอมพิวเตอร์ เหยี่ยวออนไลน์ให้สัญญาจะไม่แกล้งเด็กอีกต่อไป ขอให้จริง ไม่เช่นนั้นกูกระทืบมึงจมดินแน่
“เจฟ...”
“หือ...?”
“ทำไมถึงเจาะหูเพิ่มล่ะ”
“อยากเจาะ”
“ไม่ใช่เพราะมีคน...ช่างเถอะไม่อยากรู้แล้ว” น้ำเสียงงอนๆ อีกล่ะ
“ดูนี่ มีอะไรจะให้ดู”
ผมเปิดโฟลเดอร์พอร์ตโฟลิโอนายแบบโชว์ สมัยย่างเข้าวัยรุ่นใหม่ นางแบบเบี้ยวงานผมจึงรับจ๊อบนั้นฉุกละหุกก่อนรับเต็มตัวในภายหลัง ผมเค้าโครงหน้าเค้าฝรั่งปนเอเชียกึ่งๆ เจนเดอร์ไม่ระบุเพศจึงโดดเด่นเตะตาเป็นพิเศษ
เวลานี้รับถ่ายแบบเฉพาะส่วน เพิ่มนิ้วมือ เท้า เงินดีกว่าเดินแบบครับ
“ฮ้า! โฆษณาจิวเวอรี่เหรอ ไม่น่าเชื่อ” ร่างเล็กตาโตกิ้วก๊าวใหญ่
“นางแบบไม่มา วันนั้นโดนไป 3 รู โคตรเจ็บ ถ่ายเซ็ทเดียวเงินดีเลยเจาะอีกข้าง คราวนี้ได้งานถึงเดี๋ยวนี้เลย ดูรูปต่อไปซิครับ” ผมปล่อยเมาส์ให้กดไล่ดูเอง
“แต่ไอ้นกมันบอกว่า เจาะตาม เอ่อ...”
“หึหึ ว่ายังไงครับ” ผมกัดปากกลั้นขำ
เหยี่ยวเพิ่งแชทกับผมเมื่อครู่นี้เอง ทดสอบดูใจคนนี้จะมั่นคงกับผมหรือไม่ แกล้งบอกเจาะหูตามจำนวนคนที่คบ มิน่าถึงดื้อดึงจะเอาให้ได้
ฮึ่ม! แค้นนี้ไว้กูแช่ช่องแข็งรอวันจัดการมึงวันหลังนะเหยี่ยวขาว
“คือ...นั่นแหละช่างมันเถอะ (...อะไรวะกูหูเบาเองเหรอเนี่ย)” บ่นอุบกับตัวเอง ชื่นใจบรรลัยเลยเบบี๋
“อะไรเบาๆ นะ” ผมขำสุดๆ แต่หัวเราะไม่ได้
“โว้ย! ช่างมันเถอะ แต่กูแค้น!”
“ฟอด...พูดไม่เพราะ หยิบถุงนั้นมาหน่อยซิ” ผมชี้มือเบี่ยงประเด็นเดือด
“มีอะไรอีก?”
“ให้ทาย” ประกอบมือถือใหม่เอี่ยมให้เขา เล่าเรื่อยๆ ฆ่าเวลา “ต่อไปคงบอกเลิกงานถ่ายมือ เล่นกีตาร์จนนิ้วเสีย...นี่สำหรับคิตตี้ของผมครับ”
“อ๊า สุดยอด! เคสเหลืองด้วย ชอบๆๆ 555”
ค่อยลั้ลลาเป็นจิระคนเดิมของผมหน่อย ว่ากันว่าแมวมี 9 ชีวิต เด็กแสบคงมีอารมณ์มากกว่านั้น ตกหลุมรักไปแล้วมิอาจถอนตัว
...
ผมแซวห้ามโยนลงน้ำเหมือนรอบที่ผ่านมาเด็ดขาด ไม่มีเงินซื้อใหม่ ตัวเล็กกดฟังก์ชั่นเมามันส์ถูกมือถือแย่งความสนใจอีกดอก...ไม่น่าเลยกู
มือถือเราเหมือนกัน รุ่นเดียวกัน เคสผมยังเลือกดีไซน์เดียวกันแตกต่างแค่คนละสีเท่านั้น ต่อไปไม่ต้องห่วงเนื่องจากเราใส่ต่างหูคูเดียวกันอีก
“กดตรงนี้จะอัดเสียงที่เราชอบเป็นริงโทน...ผมรักคุณ จิระของผม”
“อ๊า เชี่ยเจฟ” ‘ติ๊ด!’
ผมกดเล่นซ้ำ [‘ผมรักคุณ จิระของผม / อ๊า เชี่ยเจฟ’]
“ห้ามลบ”
“โห! ขี้โกง จะลบด้วย”
“ห้าม ไม่งั้นโดน ฮึ่ม!”
“555 อย่าเจฟ จั๊กกะจี้...โอ๊ย!” ดิ้นจนเผลอชนติ่งหูเจ้ากรรมจนได้
“โอ๋ๆ ขอโทษโดนตรงไหน เป่าให้ ฟู่ๆ หาเจ็บนะครับ”
“อือ...เจ็บอ่ะเจฟ”
“ฟู่...คนเก่งไม่เจ็บนะ”
น้ำตาคลอซุกกอดผมอีกครั้ง ตัวไม่ใช่เบาๆ เวลานั่งตักทีไรคล้ายแกล้งผมทุกที แต่ยอมครับ ยอมทั้งชีวิต อา...ความสุขจุกอก
“อ้ายสัตว์หน้าขน! มีข้อความเข้า! รับด้วยยยยย!” ติ๊ด “โอเคเรียบร้อย สะใจ 555” หยิบโทรศัพท์ผมไปเล่นซะงั้น
“อ้าวๆ หลอกกันนี่” ผมบี้ปลายจมูกโด่งเชิดรั้นหมั่นเขี้ยวเต็มสูบ ไม่เอาคืนไม่ใช่เจฟเฟอร์สัน
“ไม่เอาเจ็บจริงๆ ไม่ได้แกล้ง ห้ามทำไรด้วย ไม่งั้นฟ้องเจ๊ สั่งเฮียยิงทิ้ง...โป้ง!” จิ้มมือปังตรงหัวใจผม
“อ่อก!...ตาย”
“555”
...
โทษทีเหยี่ยว คืนนี้วันศุกร์แห่ชาติช่วงไพรม์ไทม์ของกู ปิดเครื่องปิดจอก่อนลิงอุ้มแตงไปที่เตียง
“คิตตี้เกเรต้องถูกลงโทษ หึหึ”
“เจฟ...อื๊อ...”
แมวยั่วสวาทร้องครางในลำคอ คล้องแขนลูบไล้ขณะปล่อยผมล่วงล้ำชิมความหวานในโพรงปาก
*************ยู้ฮู! มันเดย์!
หัวข้อ: JIRA's JIRA ตอน 46-จบ- P.53>>>พิเศษ P.55 (29/9/2014) ขอบคุณเล่ม 2014 p.56 (อ่าน 330411 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก