----tuckky รุ่น 10 เหรอ จริงดิ???
----nekko สวัสดีตอนเช้า
----cross ใช่แล้ว วันจันทร์ วันสีเหลืองของโจ๊ก
----eaey ยิ้มเลยที่เห็นล็อกอินนี้ คิดถึงเสมอ จำได้ๆ
*************************************
JIRA's JIRA
ตอน 39 เฟรชชี่ไนท์
วันเวลาผ่านไปเร็วเหมือนโกหก วันศุกร์เฟรชชี่ไนท์ปาร์ตี้แล้ว เย้!!!
วาร์ปผ่านไทม์มิ่ง อังคาร พุธ พฤหัสบดี ช่วงคู่ดูโอสองนายแบบเหยี่ยวกับเจฟไม่อยู่ เนื่องจากช่วงนั้นโจ๊กไม่เป็นผู้เป็นคน มึนเอ๋อเซ่อ หัวสมองดิลีทไทม์ไลน์นั้นทิ้งอย่างไม่ใยดี
บอกแล้วถ้าเป็นซีนเศร้าเคล้าน้ำตาจิระไม่เมมใส่หัวสมองไว้ให้เมื่อยตุ้มครับ
(ติ๊ดๆ) 19.00 น.
นาฬิกาข้อมือส่งเสียงบอกเวลาหนึ่งทุ่มตรง ผมถอนหายใจยาวขณะยืนพิงผนังข้างหลังเวทีกับกล้องถ่ายรูปคู่ใจ มองเห็นความอลหม่านตรงหน้าเงียบๆ
“ไงโจ๊ก หน้าเมื่อยเชียว” อาโปหล่อเฟี้ยวในชุดนักศึกษาผูกไทเรียบร้อยเดินมาพิงผนังเท่ๆ ข้างผม
“อาโป” ผมยิ้มทัก เพื่อนหายหัวซ้อมฟุตบอลหนัก เจอกันในคลาสเรียนและสนามบ้างเท่านั้น ส่วนมากอาโปซ้อมอยู่กับทีมใหญ่จึงเจอผมที่สนามฟุตซอลติดกันบ้างพอแป๊บๆ เท่านั้น
“มันยังไม่มา?” อาโปถามถึงคนที่คุณก็รู้ว่าใคร เพื่อนรู้หรือว่าผมคอย
“อ๋อ อืม น่าจะยังมาไม่ถึง” โจ๊กเจ็บจี๊ด อาโปแทงใจดำๆ ตรงขั้วหัวใจ ในสมองผมมีหน้าคนลอยมากวนใจแค่คนๆ เดียว
“เอาน่า เดี๋ยวก็มา” อาโปยิ้มๆ ให้กำลังใจ
“อาโป 2-3 วันเมื่อกี้กูลืมเอาขนมไปให้...” ผมสลด ช่วงเมื่อกี้ลืมเอาของกำนัลไปให้พี่หยกตามคำสั่งลับเลยนี่หว่า
“ไม่เป็นไร เอาไปให้เองแล้ว”
“จริงดิ!?” ผมระคนแปลกใจ อาโปเริ่มลุยพี่หยกเองละเหวย หุหุ
“กูว่ามึงคงเหม่อมากเลยนะเนี่ย 555 จัดการเองแล้ว พ่อสื่อวางมือ โอเคไหม”
“โอเค! จะรอฟังข่าวดีนะ โชคดีเพื่อน” ผมยิ้มร่าสุขใจได้ส่งไม้ต่อ
“หึหึ” อาโปโรคจิตมองพี่หยกตาเป็นมัน ถึงบางอ้อ ข้ามเวทีมาฝั่งนี้เพราะอยากมองหวานใจนี่เอง
“ไม่อยากเชื่อ นี่หรือคือเดือนศิลป์สาด ทองแดงล่ำมาเชียว เทรนด์ใหม่นะนี่” ผมเปลี่ยนประเด็นคุยข่าวฮอตของวัน อาโปพลิกโผกลายเป็นเดือนคณะของผมเฉย คะแนนแซงหนุ่มหล่ออีกคนฉิวเฉียด ผมมัวยุ่งทำสกู๊ปข่าวคณะอื่นจนลืมเพื่อนไปสิ้น
“555 ก็นะคนมันหล่อ เดี๋ยวนี้เขาชอบหนุ่มนักกีฬาเท่ๆ แมนๆ อย่างนี้ล่ะโว้ย เร้าใจกว่าเยอะ”
“อ้อ แบบทองแดงแร่งใต้ด้วยชิมิ”
“โธ่โจ๊ก เชียร์เพื่อนตัวเองหน่อยซิวะ”
“555 สู้ๆ เว้ยสหาย กูอยากมีสหายเป็นเดือนมหาวิทยาลัยนานแล้ว อาโปสู้ๆ อาโปสู้ตาย อาโปไว้ลายสู้ตายสู้ๆ” ตบหลังอาโปปั๊กๆ ตามเพลง
“โอ๋ย เบาๆ มือหนักเชียว”
“อาโปคะ พี่เขาเรียกไปเตรียมตัวน่ะค่ะ!” อีฟกับฟ้าใสเพื่อนในคณะเรียกอาโปไปเตรียมตัว อ้อ ฟ้าใสเป็นดาวคณะโจ๊กเองครับ สมใจชะมัด
“โชคดี” ผมอวยพร “ไว้จะเก็บภาพมึงคนเดียวเลยครับคุณอาโป”
“ได้ เจอกัน” อาโปเก๊กหล่อก่อนแยกไป
...
“โจ๊ก ฝากดูกล้องแป๊บ พี่เข้าห้องน้ำเดี๋ยว” พี่คุณ
รุ่นพี่ชมรมโสตบ้านใกล้เรือนเคียงชมรมภาพถ่ายรับหน้าที่เฝ้ากล้องวิดีโอข้างเวทีหันมาบอกผม
“ได้ครับ”
“ระวังปลั๊กตรงนั้นด้วยนะ อย่าให้คนเตะหลุดเดี๋ยวซวย เดี๋ยวไอ้โชคมาช่วย เอาอะไรไหมพี่ซื้อมาฝาก” พี่คุณจ่ายงานพร้อมถามเผื่อแผ่ใจดี
“ไม่เอาครับ เพิ่งกินเมื่อกี้ พี่คุณตามสบายเลยผมดูให้”
“ใจมาก เดี๋ยวมา”
ช่วงไพร์มไทม์ทุกอย่างทุกเหตุการณ์ล้วนต้องการเก็บรูปภาพไว้เป็นที่ระลึก ชมรมเราและชมรมที่เกี่ยวข้องจึงขายดีเป็นเทน้ำเทท่า ตากล้อง ช่างกล้องวิดีโอ จ๊อบไหนขาดถูกเรียกใช้งานจ้าละหวั่น
ผมมองเลยถึงด้านหน้าเห็นพี่หยกกับรุ่นพี่มือฉมังชมรมเรา 2-3 คนกำลังเก็บภาพเพื่อนๆ นักศึกษาหน้าแบ็กดร็อปป้ายผ้าผืนใหญ่ทางเข้างาน
อยากฝีมือเจ๋งๆ แบบนั้นเร็วๆ จังเว้ย
(ครืดๆ)
มือถือสั่นในกระเป๋ากางเกงบอกไลน์เข้า ผมรีบควักโทรศัพท์มาดูราวสมบัติล้ำค่า อ่านทวนซ้ำพร้อมน้ำตาปริ่มจะไหลเสียให้ได้ เพิ่งส่งข่าวนะไอ้หมาบ้า ไหนว่ามึงจะกลับมาถึงตั้งแต่บ่ายวะ
หมาใหญ่ : [อยู่ไหน?]
จิระ : [ฝั่งซ้าย บนเวที มาถึงแล้วเหรอ?]
หมาใหญ่ : [ok]
แล้วก็หายจ้อย โอเคของมันคืออันหยัง ตัวตนของท่านเจฟเฟอร์สันเหยียบถิ่นเมืองไทยเรียบร้อยแล้วหรือยังก็ไม่ตอบกู ผมคิดว้าวุ่นอีกรอบ
คอยมึงมาตั้งวันนะสัด!!!
สักพักพี่คุณกับพี่สตาฟผู้ช่วยจากชมรมโสตก็กลับมาประจำกล้องวิดีโอ ผมจึงรับหน้าที่ช่างกล้องเตร่อยู่แถวนั้นตามเดิม
...
....
บนเวทีกำลังดำเนินถึงช่วงสำคัญของงาน...
(“และแล้ว...ช่วงเวลาที่พวกเราทุกคนรอคอยก็เข้ามาถึงสักทีนะคะ พี่บูมคะ แบมแบมว่าเรามาเริ่มการประกวดเฟรชชี่ ดาวเดือน ม.K ของปีนี้กันดีกว่าค่า!”)
(“ใช่แล้วครับน้องแบมแบม ดาวเดือนสาวสวยหนุ่มหล่อรออวดโฉมอยู่ข้างหลังเวทีนี้เองครับไม่ใกล้ไม่ไกล”)
(“พี่บูมเห็นตัวจริงน้องๆ แล้วเหรอคะ ข่าวว่าปีนี้น้องๆ แต่ละคณะหน้าตาน่ารัก ออร่าดาราจับกันแทบทุกคนเลย แบมแบมชักอยากรู้จักตัวเป็นๆ ของน้องๆ แต่ละคนเสียแล้วซิ”)
(“งั้นเรามาสัมภาษณ์น้องๆ แต่ละคนกันดีไหมน้องแบมแบม เอาทีละคณะก่อนนะ ไม่อย่างนั้นพี่คงตาลายเลือกไม่ถูก”)
(“ดีค่ะ พวกเราอยากทำความรู้จักกับน้องๆ ตัวแทนเฟรชชี่ของเราหรือยังค้า!”) พี่พิธีกรหญิงชื่อแบมแบมชี้ชวนผู้ร่วมงานกรี๊ดกร๊าดตอบ
(“ได้ยินเสียงกรี๊ดอย่างนี้ ชักคิดถึงตอนเราประกวดเมื่อปีสองปีที่แล้วนะครับน้องแบมแบม”) พี่พิธีกรชายดึงเวลาชวนคุยตามประสา
(“ฮิๆ พี่บูมล่ะก็ อยากกลับไปเป็นเฟรชชี่แข่งกับน้องๆ อีกรอบนี่เอง แต่แบมแบมว่าไม่ไหวหรอก ข่าวว่าน้องๆ ปีนี้มีคุณสมบัติและความสามารถเพียบด้วยนะคะ”)
(“ถูกต้องแล้วครับ น่าหนักใจแทนกรรมการจริงๆ เอาเป็นว่า เรามาพบกับเหล่าบรรดาดาวเดือน ตัวแทนเฟรชชี่แต่ละคณะของมหาวิทยาลัย K ในปีนี้ของเราเลยดีกว่า...นี่เลยคณะที่พี่อยากสัมภาษณ์มากที่สุด คณะวิศวกรรมศาสตร์สุดหล่อของเราคร้าบ!”)
(กรี๊ดดดดดดดด!)
เสียงกรี๊ดลือลั่นผสมเสียงฮือฮาอย่างที่สุด
วิดวะ ก็เหยี่ยวขาวเพื่อนนกกระจอกของกระผมน่ะสิ
รอจนเสียงเซ็งแซ่จางหายแต่คู่ดาวเดือนวิดวะก็ยังไม่ระเห็จออกมาให้ยลโฉมเสียที เกิดอะไรขึ้น???
..
(“อ่า...อ๋อ เขาเปลี่ยนให้เรียงใหม่ค่ะพี่บูม คณะอะไรขึ้นก่อนนะคะ”) พี่ผู้หญิงเลิกลั่กทว่ายังสวยเป๊ะหันถามสตาฟข้างๆ เวที
(“โอเคได้ครับ ถ้าอย่างนั้น...ขอเชิญน้องๆ ดาวและเดือนจากคณะบริหารก่อนเลยคร้าบ!)
พี่พิธีกรชายเชื้อเชิญผู้ประกวดดาวเดือนออกไปหน้าเวทีเรียงทีละคู่ชายหญิงสลับคณะที่กำหนดไว้เดิม ผมอยู่เวทีฝั่งตรงข้ามเห็นพี่ติณกับรุ่นพี่ปี 3 ของวิศวกรรมวิ่งวุ่นแวบๆ อยู่แถวนั้น
...
ได้ยินเสียงสตาฟคุมสเตจวอส่งเสียงแซ่ซ่าจนพี่คุณที่คุมกล้องวิดีโอสงสัยตามไปด้วย
“มีอะไรกันวะโชค?” พี่คุณถามพี่สตาฟสเตจคุมผ้าม่านใกล้ๆ
“เดือนวิดวะหายพี่”
“อ้าวเหรอ ไอ้นายแบบเซเลปคนที่ว่านั่นน่ะเหรอ มันอยู่ไหน ไม่รู้หรือไงว่าต้องขึ้นประกวดคืนนี้”
“ไม่รู้พี่ เห็นบอกจะเปลี่ยนตัวกะทันหัน”
อุเหม่ หรือนกเหยี่ยวกับพ่อมดหัวแดงจะเหาะกลับมาจากอิตาลีไม่ทัน ผมยกมือปิดปากกลัวหลุดตะโกนออกมา
...
“...Hey, honey...”
“อ๊ะ...!” ผมถูกรวบเอวจากด้านหลังหลบเข้ามุมอับโดยเร็ว ผ้าม่านดำผืนใหญ่บดบังร่างเราสองในฉับพลัน โสตประสาทจดจำเสียงเรียกสำเนียงต่างชาติทุ้มนุ่มแบบนี้ได้แม่นยำจนถึงขั้นเก็บไปฝัน
“...หึหึ” เสียงหัวเราะโรคจิตแบบนี้ก็อีก
“...เจฟ...!” ผมหลุดอุทานเบาๆ หันกลับไปชูสองแขนพร้อมโผเข้าสวมกอดอย่างไม่อาย (ดีใจที่กล้องคล้องคอไว้ หล่นไปโจ๊กซีดแน่ครับ) ในใจร่ำร้องตะโกน มัวไปมุดอยู่ที่ไหนมา ทำไมเพิ่งโผล่หัว
“จุ๊บ...คิดถึง!”
“อื๊อ...!”
ฝรั่งปลุกปล้ำร่างกายผมขณะทุกคนพุ่งความสนใจไปยังกิจกรรมกลางเวที สเตจเกือบทุกคนมัวแต่จดจ้องบรรดาตัวแทนเฟรชชี่ตรงทางออกเวทีอีกฝั่งจึงสบายแฮ...โลกซ่อนสายตาให้โจ๊กถูกปล้นจูบเต็มเปา!!!
(อ่า...แล้วก็มาถึงคณะสุดท้ายทีเด็ด เราเก็บไว้รู้จักเป็นอันดับท้ายสุดใช่ไหมครับน้องแบมแบม)
(“ใช่แล้วค่ะพี่บูม ขอเชิญน้องๆ ตัวแทนจากคณะวิศวกรรมศาสตร์ น้องกาย-กีรติและน้อง...”)
พี่พิธีกรประกาศรายชื่อพร้อมๆ เสียงกรี๊ดกร๊าดฮือฮาท่วมฮอลล์ดึงความสนใจผม
“อ้าว! ทำไมถึงเป็นไนซ์กาย เหยี่ยวล่ะ ไหนว่าไอ้นกมันเป็นเดือนคณะ?” ผมเลียปากเจ่อถามเอาความจริงจากคนที่คุณก็รู้ว่าใคร
เพราะนิสัยช่างจูบไม่เลือกที่จึงบังคับกลายๆ ให้แปรงฟันหลังอาหารทุกที โจ๊กไม่ได้คอยเมาท์ทูเมาท์จากไอ้บ้านี่จริงๆ ครับ
“เจ็ทแล็ก อยู่โรงพยาบาล”
“เฮ้ย! เข้าโรงพยาบาล” ผมร้องดังจนคนแถวนั้นหันมามอง โชคดีมีแค่ไม่กี่คน
“ชู่...ค่อยคุยกัน”
“เพื่อนเข้าโรงพยาบาลนะมึง มันยังไงกันแน่” ผม
“ดูนี่”
ทราบว่าสองคนนี้ฉลาดเป็นกรด พ่อมดสไลด์มือถือเปิดให้ผมดูไลน์ที่คู่สหายแชตคุยกัน เหยี่ยวเมาแฮงค์แล้วหนีคดีไปนอนตีพุงเล่นที่โรงพยาบาลเฉย แถมเป็นโรงพยาบาลเอกชนเจ้าเดียวกับที่รักษาแขนหักของผมเอง แว่วๆ ว่าลุงมันเป็นหนึ่งในผู้บริหารของที่นั่นอีกต่างหาก
“เจริญล่ะ ขอด่าหน่อย...ไอ้-สัตว์-ปีก กูเองโจ๊ก” ผมรู้เฉลย ตั้งใจพิมพ์คำเน้นๆ ตามด้วยสติกเกอร์รูปนกตายพร้อมสรรพ
เหยี่ยวแม่งไวปานกัน ส่งรูปชูสองนิ้วถ่ายคู่กับพยาบาลสาวแสนสวยมาให้เยาะเย้ยทันที ห่านจิก ไม่มีเค้าคนป่วยสักนิด
(ติง!) ผมส่งแมวตะบปคอลูกเจี๊ยบจนร้องจ๊ากกลับไป
(ติง!) เหยี่ยวส่งนกกระพือปีกบินลั้ลลากลับมา
(ติง!) [ฟายยยยยยยยย] ผมกระหน่ำ ย.ยักษ์เต็มแถว
(ติง!) เหยี่ยวส่งสติกเกอร์โงกุน ดรากอนบอลนั่งหลับพร้อมตัว ZZZ...กลับมาเยาะเย้ย
“ทั้งคู่เลย น่าจับตีก้นพวกมือบอนซักที” มือใหญ่ฉวยโทรศัพท์คืน
“มันก่อนอ่ะเจฟ!” ผมฟ้อง รู้อะไรควรไม่ควรจึงสะกดใจไม่ปากโป้งแฉความจริงกลางที่สาธารณะ
“จุ๊ๆ”
“กลับมากูจะด่าให้ จะซ้อมให้แม่นๆ เลยด้วย ไอ้สัตว์ปีก ไอ้สัตว์สองเท้าไม่มีหัวคิด ไอ้นกกระปูด ไอ้นกปากห่างหัวโกร๋นกินแต่ไส้เดือน” ผมบ่นงึมงำท่องอาขยานยาวเฟื้อยกลัวลืม
“555” ดูหมาบ้าเพื่อนไอ้นกกระจอกมันหัวเราะชอบใจครับ
อยากทำอะไรก็เชิญ เจฟและเหยี่ยวสองเพื่อนซี้มิใช่พระเอกขี่ม้าขาวโดยสันดานหรอกนะครับ พวกคุณอย่าได้หลงร่างเทพภายนอกของมันเชียว ความประพฤติผิดชอบชั่วดีคาดเดามิได้ กรอบสังคมไม่อยู่ในสามัญสำนึก นั่นล่ะนิยาม
...
....
บนเวที...
กายเป็นที่ฮือฮามากกว่าเดือนทุกคนเนื่องจากพลิกโผอย่างแรง เจฟถอยไปยืนสองมือเกี่ยวหูยีนส์เท่ๆ ตามสไตล์ปล่อยผมเก็บภาพเรื่อยเปื่อยไม่กวน หันมาอีกทีคือหมี่เหลืองหรือมีเรื่องแล้วจ๊อด!!!
วงดนตรีที่จะขึ้นเล่นรายการต่อไปเกิดอาเพศแสดงไม่ได้ พ่อมดของผมกำลังคุยเครียดกับพี่สตาฟและพี่นักดนตรีง่วนอยู่
“เกิดอะไรขึ้นพี่คุณ?” ผมถามรุ่นพี่ใกล้ตัว
“ไอ้วงที่จะเล่นต่อมันเจ๊งชัยรถปิกอัพชนท้ายหรือไงนี่ล่ะ นักร้องนำเจ็บ กีตาร์แขนหัก มือกลองอีกคน พวกที่เหลือกำลังคุยกันว่าจะเอายังไงอยู่ตอนนี้” พี่คุณพยักพเยิดกลุ่มคนที่ล้อมวงเจรจากับฝรั่งร่างสูงตรงนั้น
“วงพวกพี่กุ้งนางหรือเปล่าครับ?” ผมรู้จักพี่ผู้หญิงนักร้องนำจากพี่หยกใช้ทำข่าวเมื่อไม่นานมานี้เอง
“ใช่ กุ้งนางเพื่อนพี่เองนั่นแหละ นี่จะใช้เปิดเพลงคั่นเอา รอชุดใหญ่จากนิเทศไปพลางๆ สเตจวุ่นใหญ่ล่ะงานนี้” พี่โชคผู้ช่วยพี่คุณตอบ
“โจ๊ก!” ฝรั่งผายมือเรียกผมให้เร่งเข้าไปหา
“มีอะไร?” ผม
“รู้จักใครตีกลองพอใช้ได้บ้างไหม”
“มีอยู่คน ชื่อโม เรียนบริหารเข้าใหม่ปีเดียวกับเรานี่ล่ะ ได้ยินเสียงมันตีกลองดังจากถาปัดยันศิลป์สาดทุกวัน คุ้นๆ ว่าไม่ยอมเข้าเชียร์เพราะบ้าจะแข่งตีกลองทางรายการทีวีหรือไงนี่ล่ะ” ผมระบุคนที่เคยเห็นฝีมือช่วงตระเวนทำข่าวเฟรชชี่แนะนำมหาวิทยาลัย
ครู่เดียวพี่หยก พี่ติณ พี่ฮูกและรุ่นพี่สตาฟคนอื่นเข้ามาช่วยเหลือพอดี เราจึงตามตัวมือกลองและอุปกรณ์ดนตรีชนิดอื่นเดลิเวอรี่มาส่งได้ทันเวลา
“พวกพี่ซ้อมเพลงไหนไว้บ้าง” เจฟมือกีตาร์ที่ผมรู้จักเข้าโหมดเหี้ยม
“เพลง...” ทุกคนสายตาจับจ้องหัวแดงของผมเป็นตาเดียว
“เพลงนั้นผมร้องได้ เอาเพลงเร็วขึ้นก่อนดึงคน จากนั้นดึงช้าลงนิดนึง เพลงนี้แล้วก็เพลงนี้จังหวะใกล้เคียงกันไม่ต้องปรับมาก พูดทักทายดึงเวลาเราน่าจะโซโล่เดี่ยวโชว์ตัวได้หน่อย จากนั้นสองเพลงนี้ปิดจบพอดี”
“ก็ดีนะ เพลงประมาณนี้พี่พอไหว เราซ้อมมาก็ประมาณนี้”
“โมล่ะ” เจฟถามมือกลองจำเป็นใหม่เอี่ยมถอดด้าม
“...” โมร่างกำยำบีบไม้กลองอย่างฮึกเหิม (แบบหน้าตายมาก)
“ตามนั้นครับ เอามันส์ไม่ต้องคิดมาก ใครมีความเห็นอื่นบ้างครับ”
“ก็ดี ไม่ต้องเยอะเดี๋ยวล่ม เอาที่เราชัวร์ๆ นี่ล่ะ” รุ่นพี่ถือคีย์บอร์ด
“โอเคพี่เห็นด้วย ซ้อมมาตั้งนาน ไหนๆ ก็ไหนๆ” รุ่นพี่สะพายเบส
“ถ้าอย่างนั้นขอโน้ตด้วยครับ ผมว่าเราต้องมีทริกส่งกันบ้างว่าจะเล่นรับส่งกันยังไง” ยักษ์แดงประชุมเพลิงต่อ
ผมไม่แปลกใจเรื่องเล่นดนตรีเขี้ยว เจฟไม่ใช่คนทักษะเก่งเทพเลิศลอยแต่เป็นพวกเซนส์ดีและรู้จักวิธีใช้คนเป็น
‘เจฟฟรี่มันรู้จักจัดการ แค่ไหนพอพอ แค่ไหนปล่อย อีกอย่างที่กูชอบคือกล้าใช้คนโดยไม่สงสัยเหมือนโจโฉ โหดแล้วก็เด็ดขาดเชี่ยๆ แต่คนยอมให้มันเป็นผู้นำอย่างยินยอมพร้อมใจซะงั้น’
เหยี่ยวเคยพูดชมเพื่อนสนิทให้ฟัง ผมทึ่งกับตาตนเองก็ในวันนี้
...
....
บอกแล้วว่าจิระของผมไม่ธรรมดา สมญานามเดอะเกรทเจฟเฟอร์สันสร้างปรากฏการณ์เหนือความคาดหมายเสมอ วง ฉก. ปุ๊บปั๊บเสียบช่วงชิงคะแนนนั้นไปเต็มๆ เอเลี่ยนออฟมิวสิคปลอมตัวมาชัดๆ
ผมมีกล้องถ่ายรูปคู่ใจคล้องคอยืนตะลึงขาตายอยู่ข้างเวที บุคคลที่ผมคุ้นหน้ายิ่งกว่าใครโลดแล่นโดดเด่นเกินแสงไฟ กายฝรั่งสูงสง่า เส้นผมสีแดงเพลิงล้อแสงไฟเจิดจ้า เท้าเหยียบลำโพงลีดอาวุธเทพประหัตถ์ประหารความคลั่งไคล้เหล่าฝูงชนอยู่หน้าเวที
ผมจำไม่ได้ว่าเปิดวงด้วยเพลงไหน เล่นอะไรต่อ มีแวบๆ คือเพลงนี้เพราะนักร้องนำสุดเท่หันมามองโจ๊กบ่อยมาก
[คืนนี้ (Tonight): Jetset’er]
http://www.youtube.com/v/WGdokuitXB0&index=2&list=PLA83C72136CE510BE“วอนให้สายลมช่วยพัดพาบทเพลงนี้ไป...ให้ถึงเธอ
แค่ในคืนนี้ ฉันต้องการจะรู้ว่าเธออยู่หนใด
อยากให้รู้ตัวเอาไว้ ว่ามีใครคิดถึง
หวังเพียงเธอจะซึ้งถึงใจที่มี
ฉันต้องการเธอที่สุดในคืนนี้ Oh Baby”เสียงติงโน้ตสุดท้ายลอยหาย ทุกคนถูกนักร้องนำพ่วงตำแหน่งกีตาร์เทพกวักมือเรียกให้ไปยืนเรียงแถวหน้ากระดานข้างหน้าด้วยกัน วงชายล้วนจับมือ ชูสูงแล้วโค้งขอบคุณผู้ชม
(เฮ้!)
(วี้ดวิ้ว!)
(สุดยอด!)
เสียงเป่าปาก ปรบมือชื่นชมดังกึกก้องกว่าตอนเล่นเพลงเสียอีก
(แชะ!) เป็นภาพความประทับใจเดียวที่ผมเก็บได้
...
ท่ามกลางคลื่นความสุขทะลักทะลายหูชา เขาอมยิ้มร้ายติดมุมปาก มองตรงมาที่ผม ไพล่ตัวกีตาร์สีดำไว้ข้างหลังราวนักรบเถื่อน กางแขนสวมกอดด้วยมือทั้งสองข้างก่อนยกตัวลอยเท้าไม่ติดพื้น ปล่อยเสียงหัวเราะฮ่าๆ ดังข้างหู
...ร่างกายนักดนตรีชุ่มเหงื่อ
...มัดกล้ามเนื้อตัวร้อนระอุ
...ชีพจรเต้นตึกตักเต็มไปด้วยความตื่นเต้นราวเด็กผู้ชายได้เล่นของเล่นชิ้นโปรดจนสะใจ
จำได้ นัยน์ตาผมพร่ามัวจากแสงสปอตไลต์รายรอบ น้ำตาไหลพราก ก้มลงซบบ่ากว้าง กำจิกเสื้อเชิ้ตของเขาไว้แน่น
“เจฟ ฮือ...เจฟ...”
“My Jira, my baby...” กล่อมเบาๆ ข้างหู
หาคำตอบไม่ได้ว่าร้องไห้ทำไม ตื้นตันจุกล้นท่วมห้องหัวใจ
...
....
พี่ติณ พี่ฮูก พี่หยกและคนอื่นๆ เข้ามาจับมือ ตบหลังตบไหล่แสดงความยินดียกใหญ่ก่อนเรารีบเก็บของไปคืนคณะ
“กล่องแซกของใครครับ” เจฟชูอุปกรณ์ถาม
“ของอาจารย์ชั้น 3 ข้างบน” พี่เล่นคีย์บอร์ด จำไม่ได้ว่าชื่ออะไร
“ผมเอาขึ้นไปไว้เอง พวกพี่ไปเถอะ อยากเข้าห้องน้ำ”
“โอเคนี่กุญแจ เดี๋ยวกลับมารออยู่นี่ล่ะ”
พี่เล่นเบสจากชมรมดนตรีสากลยื่นกุญแจให้ก่อนพากันกลับไปหอประชุมสถานที่จัดงาน
ฝรั่งจูงมือผมพาเดินต้อยๆ ขึ้นไปข้างผม ไขกุญแจวางกล่องเครื่องดนตรี จากนั้นตัวโย่งจึงลากเอวผมเข้าห้องน้ำอาจารย์ในนั้นโดยไม่ทันตั้งตัว
“ฮ่าร์! ค่อยสบายหน่อย” ผมวักน้ำบ้วนปากล้างหน้าสบายใจ
“เปื้อนหมดแล้วแมวดื้อ” มือใหญ่ตวัดผ้าขนหนูผืนเล็กคล้องคอออกมาเช็ดหน้าให้ผม
“เจฟ...” ผมมองเม็ดน้ำปลายคางการ์เดี้ยนรูปงาม ยกปลายผ้าเช็ดให้เขาตอบแทน
“หึหึ...” เจฟยิ้ม ดวงตาสีเทามีเงาของผมอยู่ในนั้นค่อยๆ ก้มต่ำลงมา
ผมสวมกอดเขา...เรากอดกันแนบแน่นเติมเต็มคล้ายไม่เคยพอ
(T///T) ทะแม่งล่ะ...
บางอย่างชักร้อนรุ่มขึ้นมาโดยไม่ทราบสาเหตุ ผมผลักอกร่างสูงออกห่าง ทำทีเปิดก๊อกน้ำล้างมือซ้ำๆ อีกรอบ
ลูกผู้ชายวัยเจริญพันธุ์ ตกมันต้องตีเนียนเก๊กขรึมเข้าไว้ครับ
ทว่า...ปลายนิ้วบีบเค้นสะโพกผมแล้วเลื้อยลงต่ำ ลูบไล้ที่โคนขาอ่อนก่อนล้วงปลดกระดุมยีนส์ด้านหน้า พร้อมๆ โจ๊กน้อยศิษย์ต่อยหอยกำลังดึงดันอยากสูดอากาศข้างนอกพอดี
“อา...” ผมหลุดคราง ห้ามตัวเองดิบดีทว่าวินาทีกลับแพ้ภัยตนเองจังเบอร์
ห้องน้ำอาจารย์ชั้น 3 ชั่วโมงนี้ไร้ผู้คนเดินผ่านหากแต่ไว้ใจไม่ได้ร้อยเปอร์เซนต์ ข่มตัวเองก็แล้ว ห้ามตัวเองก็แล้วหากแรงปรารถนาภายใน (ใต้เข็มขัด) เป็นฝ่ายชนะขาดลอย
“อืม...หึหึ”
เสียงหัวเราะชั่วร้ายบ่งบอกอาการพึงพอใจอยู่หลังคอผม ฟันคมงับท้ายทอยเบาๆ เปิดสวิตช์ไฟสวาทลุกโชน กางเกงยีนส์และชั้นในตัวเก่งหลุดตุบลงไปกองกับข้อเท้าบนพื้นกระเบื้องแห้งและสะอาดอย่างง่ายดาย
มือใหญ่กอบกุมโจ๊กน้อยชนิดไร้อาภรณ์ปิดกั้น อีกข้างบิดคางผมรับจูบหนักๆ ปิดเสียงห้ามแค่ครางฮือในลำคอ
ฝรั่งดูดดุนปลายลิ้นเก็บเกี่ยวความหวานในโพรงปากอย่างจาบจ้วงเอาแต่ใจ ผมเผลอจูบตอบหนักหน่วง เราตวัดปลายลิ้นกลืนกินลมหายใจของกันและกันอย่างเอาเป็นเอาตาย
แม่เจ้า ไม่คิดว่าตัวเองจะโหยหาสัมผัสร้อนจากคนนี้มากถึงเพียงนี้!!!
ฝ่ามือลูบไล้ทุกตารางนิ้ว อุณหภูมิผิวกายเราร้อนฉ่าวาบหวามเกินห้าม หัวใจผมระเบิดตูมเมื่อสัมผัสอวัยวะตื่นตัวของอีกฝ่ายบดเบียดร่องก้นด้านหลังเต็มๆ
คิดจะนอกสถานที่จริงดิ!!!
...
“...เจฟ...”
“My honey...” เขาคราง “...คิดถึงเหลือเกิน”
อยากร้องไห้ ผมใจเต้นรัวเป็นเจ้าเข้า
“มะ...ไม่ใช่บ้านเรา” พยายามท้วงสถานที่ไม่เหมาะสม
“น่า...นะครับ ห้ามใจไม่ไหว...อยากสัมผัสคุณเป็นบ้า”
“ใน ม. นะเจฟ” ผมแย้งแต่แอ่นโค้งร่องก้นเข้าเป้าตุงของเขาถนัดถนี่ ว่ากูแรดก็ยอมล่ะงานนี้
“ให้นะ...”
“พอก่อนเถอะ รอกลับบ้านเรา” ผมอ้อล้อพลิกตัวกลับมาชวนคุยประวิงเวลาสุดติ่ง บระเจ้าจ๊อด (>///<) ไม่ดูสภาพตัวเองเลยตู
“ไม่ทันแล้ว นะครับคนดี”
“อื๊อ...” ถูกจูบดีฟคิสจนเห็นดาว
“นะครับ”
“ยังจะถามอีก เร็วๆ จะบ้าอยู่แล้ว” ผมสะบัดทั้งๆ ที่หน้าแดงก่ำ
จบข่าว...
ผมคว้ามือไปรั้งเอวสอบเข้าตรงตำแหน่งเป้าหมายบ่งบอกความต้องการขั้นกว่า ไหนๆ ก็ไหนๆ พุ่งไปให้ถึงดวงดาวแม่งเลยสัด!!!
“หึหึ...อย่างนั้น ที่รัก”
เสียงทุ้มนุ่มกระเซ้าพลางกลั้วหัวเราะ ผมทุบอกแกร่งก่อนบิดตัวหนี วงแขนคลายแรงโอบรัดลงก็จริงทว่าไม่ปล่อยให้หลุดจากไปง่ายๆ เห็นภาพตัวเองในกระจกแล้ว เอิ่ม...นี่กูหรือวะ เซ็กส์แอพรีลจัดฉิบหาย
เจลเย็นปาดป้ายจุดยุทธศาสตร์ข้างหลังก่อนถูกโยนลงอ่างล้างข้างๆ (อ่างล้างหน้ามี 2 อ่าง) ผมตาตื่นตระหนกไม่ถึง 2 วินาทีก็มีซองถุงยางถูกโยนตามมาให้เห็นจะๆ รู้แน่ชัดว่ากูจะมีประสบการณ์นอกบ้านของจริง
“อะ...อะไรเนี่ย!?” โจ๊กตาแหก
“ของฝากจากโรม”
“ไอ้เชี่ย...จุ๊บ!”
ผมถูกจูบปิดเสียงขณะหมาป่าตัณหากลับกระแทกกายเข้ามาอย่างเร่าร้อนรุนแรง
ไอ้หมาหื่น มึงพกของอย่างว่าติดตัวตลอดเวลา!!!
...
....
อาฟเตอร์ช็อกจิระกับจิระ สกอร์ผม 2 ไอ้เกย์เฒ่า 1
“อร่อยไหม”
“ยังจะมีหน้ามาถาม ใครเริ่มก่อนคนนั้นผิด เช็ดให้สะอาด เหลือหลักฐานไอ้เจสเตอร์-ตาย!”
“คร้าบผม 555” คุณต้องเห็นใบหน้าลั้ลลาของเจ้าหมาเซ็กส์จัดตอนนี้ เห็นคราบเปื้อนเลอะเคาน์เตอร์แล้ว (>///<) แงๆ โจ๊กอยากตาย
ผมทรุดลงนั่งชักโครก เข่าอ่อนตัวสั่นไปหมด รวดเร็ว กระหน่ำซัมเมอร์เซลล์ตื่นเต้นสุดขีดยิ่งกว่าขึ้นรถไฟเหาะตีลังกา 22 ตลบ
“เจฟ...”
“หือ?”
“ไม่เอาอีกแล้วนะ”
“ทำไมล่ะ ตื่นเต้นดีออก”
“ตื่นเต้นพ่อง (...อายค่อดๆ)” ผมมุบมิบว่ากับตัวเอง
“555”
ดูมัน โจ๊กอยากข่วนหน้าเจ๊จังเว้ย!!!
“เกลียดว่ะ”
“เกลียดก็ยอม กลับบ้านขอต่ออีกรอบนะ”
“...อ้าย-หมา-บ้า!” ผมกำหมัดแน่นอยากต่อยปากนายแบบแต่เรี่ยวแรงไม่เหลือ
“ชู่...เงียบๆ เดี๋ยวใครได้ยิน”
“มึงนี่มัน...” เพิ่งคิดได้นะไอ้ชั่ว
“หึหึ...คิดถึงคุณจัง ยังไม่อิ่มเลย” ฝรั่งตัดบทจูบแก้มผมเบาๆ
“ไปไกลๆ ไม่ต้องมาปากดี”
“คิดถึงผมไหม”
“ไม่...!”
ไม่คิดถึงมึงสักนิดเดียว แต่โจ๊กยอมโดนคนรักข่มขืนจนเสร็จ 2 ดอกถ้วน
“โธ่...อุตส่าห์คิดถึงจิระของผมเป็นบ้าเป็นหลัง กลับบ้านเราเถอะ ของฝากใครไม่รู้เต็มไปหมด”
“เหรอ มีอะไรบ้าง?” โจ๊กไม่ได้งกนะเออ
“ไม่รู้ดูเอง...บอกคิดถึงผมก่อน จิระของผมคิดถึงผมไหมครับ”
“ดูก่อน ของฝากเยอะเปล่า”
“หึหึ...ผมรักคุณ คิดถึงคุณ คิดถึงมากเลยรู้ไหม” ฝรั่งยกยิ้มหวานๆ ตะล่อมหลอกเด็กให้หลงกลเหมือนทุกที
ระดมจูบแก้ม จุมพิตมุมปาก งับปลายจมูกของผมเบาๆ เรียกเสียงหัวเราะแบบที่เราชอบทำเป็นประจำ (บนเตียง)
“ไม่เชื่อ”
“คิดถึงๆๆๆๆๆ” ดูมันเซ่
หมาใหญ่มุดคอโจ๊ก เอาผมยาวเหวี่ยงๆ หมุนๆ ระใบหน้าและลำคอแกล้งให้จั๊กจี้เล่น
“555 พอแล้ว”
“บอกก่อน อยากได้ยิน” ยิ้มหวาน
“คิดถึงเหมือนกัน...”
ผมยิ้มกว้างขำขันยอมจำนน พาดแขนกับบ่าคนนั่งยองพร้อมปล่อยบริการฉีดน้ำทำความสะอาดให้
ตาสบตาก่อนหลุบมองสันจมูก ริมฝีปากที่กำลังอมยิ้มเท่ ผมประคองมือลูบโครงหน้าหล่อเหลาแผ่วเบาด้วยความหลงใหลและคิดถึงสุดซึ้ง...ก่อนโน้มจุมพิตต้อนรับเขาเบาๆ
...การ์เดี้ยนของผมอยู่ที่นี่แล้ว
...จิระของผมกลับมาเป็นของผม
----------------------------
ปล.
อย่าคิดว่าจะจบแค่นั้น เป็นไปตามคำสาบของพ่อมดหื่น ไม่อยากเล่าแต่เกรงจะค้างคาใจ
หลังจากนั้นสักพักเราออกจากห้องน้ำลงมาชั้นล่างดันจ๊ะเอ๋กับพวกวงขนของกลับมาอีกรอบพอดี เจฟหิ้วปีกผม ได้ยินเสียงล้งเล้งถามว่าโจ๊กเป็นอะไรทำไมถึงหิ้วปีกลงมา
หมาใหญ่โต้ตอบได้ความว่า ซุ่มซ่ามชนอะไรไม่ทราบก่อนขอตัวกลับ ผมเบลอมึนเอ๋อรู้สึกตัวอีกทีคือแผ่นหลังเปล่าเปลือยกระทบฟูกนุ่มๆ บนเตียงนอนในห้องของเรา (จริงๆ ล่อนจ้อนทั้งตัว)
แล้วก็ตามนั้น...
โปรดอย่าถามว่าโจ๊กได้ก้าวขาออกจากบ้านบ้างหรือไม่ เป็นสุดสัปดาห์อาถรรพ์ที่ผมแค้นไอ้เจ้าหมาเกย์บ้าเซ็กส์สุดใจ ฮึ่ม!!!*************ซียู (นอกสถานที่)
หัวข้อ: JIRA's JIRA ตอน 46-จบ- P.53>>>พิเศษ P.55 (29/9/2014) ขอบคุณเล่ม 2014 p.56 (อ่าน 330495 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก