Jira's Jira
ตอน ...
ซากุระหงิหัวแดงของผมไม่ได้อยู่ที่นี่
แน่ล่ะ สถานที่แห่งนี้คือภูกระดึงสถานที่ท่องเที่ยงเลื่องชื่อไกลถึงภาคอีสาน จะดลบันดาลให้ยักษ์อัปลักษณ์อย่างนั้นมาปรากฏกายตรงหน้าได้อย่างไร ถึงจะแปลงร่างเป็นพ่อมดขี่ไม้กวาดเหาะได้ก็เถอะ จังหวัดเลยกับกรุงเทพมหานครใช่ว่าจะใกล้ๆ
ที่นี่ไม่ใช่บ้านเรา...ถูกต้อง บ้าน 2J ของเรา อักษร ‘JJ’ เหนือทางเข้ายังจำติดตา
ผมเหม่อมองนักท่องเที่ยวหลายชีวิตบนภูเคลื่อนไหวราวใบไม้พัดผ่าน เสื้อผ้าสวมใส่หลากสีสัน ใบหน้าแต้มรอยยิ้มความสุขอิ่มเอมจากการพักผ่อน สถานที่ท่องเที่ยวดึงดูดผู้คนให้ต้องมนต์เสน่ห์อันบริสุทธิ์เสมอ
แค่ย่างก้าวเข้ามาสัมผัสผืนดิน ต้นไม้ ดอกไม้ ผืนน้ำลำธาร สูดอากาศปลอดโปร่งโล่งสบายก็รู้สึกผ่อนคลายเป็นสุข
ธรรมชาติรายล้อมช่างสวยงามน่าตื่นตาตื่นใจแต่ผู้เยี่ยมชมก็จริง ทว่าบางสิ่งในใจผมบอกว่า...มันไม่เต็ม ทำไมผมถึงรู้สึกเศร้าสร้อยอยู่ตลอดเวลา
ใบหน้าสลักเสลาของนายแบบหลอกหลอนจนผมเผลอโดยสารรถไฟฟ้าจนสุดสาย เตร่อยู่จตุจักรอย่างเอ๋อๆ ขึ้นรถเมล์ผิดฝั่งแทนที่จะกลับบ้านเก่าแต่เลี้ยวไปหมอชิต
งงหนักกว่าเดิมตรงรถเมล์วิ่งเลยไปจอดอู่รถทัวร์ขนาดใหญ่ โจ๊กเซ่อหลงทางสิครับงานนี้ เคยเทียวแต่ละแวกบ้านไม่เคยขึ้นรถเมล์ภายในเขตเมืองชั้นในสักที
...
ได้ยินประกาศเรียกผู้โดยสารขึ้นรถชวนให้นึกถึงที่เพิ่งคุยกันเมื่อเร็วๆ นี้เอง
“ภูกระดึงคร้าบ! ภูกระดึง! ไปเลยใช่มั้ยน้อง!”
“ภูกระดึงนี่ไกลไหมพี่?”
“ไม่ไกลน้อง ส่งถึงเขตอุทธยานเลยไม่ต้องห่วง ไปคันพี่ถึงก่อนอาทิตย์ขึ้นพอดี สักครั้งในชีวิตต้องไปดูพระอาทิตย์ที่ผาหล่มสักภูกระดึงนะ”
“เหรอครับ ไปกลับยากหรือเปล่า”
“ไม่ยากมีรถทุกชั่วโมงสดวกสบาย ซื้อตัวขึ้นเลยมีที่ว่างพอดี รถบริษัทเรารับรองความปลอดภัยที่หนึ่งในประเทศ ถึงที่หมายปลอดภัยหายห่วง” เสนอขายดีเยี่ยมน่าจะเปลี่ยนจากเด็กรถเป็นเซลล์คงรุ่งน่าดู
ชำนาญเพื่อนใหม่บอกไปง่ายมาง่ายสดวกสบาย สถานที่ท่องเที่ยวเฟเวอร์ริสกดไลค์ไปเกือบทุกปี นึกในใจคงประมาณตลาดข้าวหลามหนองมน ตลาดสามชุกที่เจ๊กับเฮียเคยพาไป รถจอดเทียบที่เที่ยวสบายแฮ
เอาวะ ไปเที่ยวคนเดียวชิลๆ แต่ชิลพ่อง!!!
กูจะรู้ไหมว่าเมืองเลยแม่งโคตรไกล รถโดยสารบริการดีมากส่งถึงตีนภูตามที่บอกเป๊ะ แต่ขอโทษ ตี 4
ใช่ครับตี 4 ข้าพเจ้านั่งตบยุงรอเปิดอุทยานให้ปีนขึ้น 7 โมงเช้า
“มาคนเดียวเหรอหนุ่ม ประเดิมครั้งแรกหรือเปล่า?” “ เจ้าหน้าที่อุทธยานชวนคุยเห็นโจ๊กหัวโด่รอแค่ตัวเดียวเดี่ยวๆ
“ครับ”
“ปิดเทอมแล้วใช่ไหม?”
“ครับผม”
“เช้าๆ ดูพระอาทิตย์ขึ้นต้องผานกแอ่น ในโปสการ์ดคือผาหล่มสัก อาทิตย์ตกสวยมากคนรอคิวถ่ายรูปกันเยอะ ไม่อยากแย่งใครก็ผาหมากดูกคนน้อยหน่อยแต่สวยเหมือนกัน”
“เหรอครับ ผมจะจำไว้” รับโบร์ชัวร์มาดูชะง่อนผากับต้นสนมุมวิวจุดขายรู้จักทั่วโลก
“พวกนี้เด็กๆ ไม่ค่อยงาม บนหลังแปต้นใหญ่สวยกว่านี้หลายเท่า อ้อ ไม่เห็นเมเปิ้ลแดงในป่าปิดถือว่าไม่ถึงภูกระดึงนะ ข้างบนมีเจ้าหน้าที่พาเข้าฟรีแต่ห้ามเก็บกลับมาล่ะ” เจ้าหน้าที่อุทธยานแนะนำใจดี บอกเฟิร์นกล้วยไม้ที่ผมเก็บภาพอยู่เบๆ ต้นเล็กจิ๋วไม่ต้องเสียเวลากับมัน
“ไปไกลมั้ยครับพี่?” ถามลุงลูกหาบจุดออกสตาร์ทบริเวณทางขึ้น ตัวล่ำกล้ามมะเมื่อมได้ใจ
“ไม่ไกลหรอกครับคุณ เด็กๆ อย่างนี้วิ่งขึ้นไม่ถึงครึ่งชั่วโมงด้วยซ้ำ ลูกหาบอย่างลุงของหนักไปช้าหน่อยแต่ละด่าน 40-50 นาที ชั่วโมงนึงโน่นแหละ”
“โอ้ว้าว” น่าสน ลืมสกิดใจคำว่าแต่ละด่าน
กระหยิ่มยิ้มย่องได้ 2 นาทีก่อนเปลี่ยนฟีลชีช้ำระกำทรวง ภูกระดึงต้องปีนขึ้นเป็นวัน บทเรียนข้อแรกอย่าเชื่อกิโลแม้วเด็ดขาด
ลูกหาบชุดแรกออกสตาร์ทพร้อมกันปีนลิบๆ อยู่โน่นไม่เห็นเงา พี่แกเหมือนเดินเล่นแถวบ้านทั้งๆ ที่แบกของเต็มบ่าแต่กูนี่แทบคลาน นอนหอบแดกซำแฮกด่านแรกสภาพเหมือนถูกรุมโทรม น้ำตาหรือน้ำเหงื่อไหลทะลักเปียกซกทั้งตัวอ่ะครับ
เค้าเปลี่ยนใจกลับบ้านทันไหมอ่ะ ฮือ (T0T)
กว่าจะถึงหลังแปใช้เวลา 6 ชั่วโมงถ้วน ขอปฏิญาณตนว่าต่อไปนี้ข้าพเจ้าจะไม่อาจหาญตะลอนทัวร์แบบมั่วๆ เองเด็ดขาด
...
....
“เต้นท์พร้อมผ้าห่มเอาไปเลย 3 ป้าแถมให้ ผืนนั้นเก่าหน่อยจะได้ปูนอน กลางวันเห็นร้อนๆ อย่างนี้ตกบ่ายก็หนาวแล้ว ยังเด็กยังเล็กมาคนเดียวเดี๋ยวจะไม่สบายเอา”
“ครับ”
รับเต้นท์กับอุปกรณ์จากป้าแม่ค้าจากร้านขายอาหารตามสั่งพร้อมขายของชำบนหลังแป ข้างบนไม่เป็นเนินสูงต่ำอย่างที่คิด ลักษณะลานโล่งๆ พื้นที่ราบธรรมดาเดินทอดน่องสบาย โดดเด่นตรงทิวสนสล้างสวยขึ้นกล้องมิน่าถึงติดอับดับสถานที่ท่องเที่ยวยอดนิยมของไทย
“เรียน ม. ไหนล่ะหนู?”
“ม.K ครับ” ผมตอบซื่อๆ ปนทื่อมะลื่อ
“ม.ไหนนะ ม.5 เหรอ หลานป้าก็ตัวเท่านี้แหละอยู่ปี 2 ขอนแก่น กำลังสอบ อีกเดี๋ยวปิดเทอมเห็นว่าจะพาเพื่อนมาเที่ยวที่นี่ล่ะ อยู่นานหรือเปล่าล่ะเผื่อได้เจอกัน”
“อ้อครับ เรื่อยๆ ครับยังไม่รู้เหมือนกัน”
ถามถึง ม.คือ มัธยม เผลอลูบหัวเกรียนสกินเฮดโดนเข้าใจผิดบ่อยๆ จึงเลยตามเลย คิดถึงมือใบพายชอบลูบศีรษะผมเบาๆ เหมือนลูบขนหมา หนีมาอยู่นี่สัมผัสยังย้อนให้นึกถึงไม่จาง
“คนยังไม่เยอะเลือกเอาตรงไหนก็เอา สนามหญ้าข้างๆ ร้านป้านี่ก็ได้ไม่ค่อยพลุกพล่าน ถึงต้นดอกไม้โน่นเลยได้หมด มะรืนเสาร์อาทิตย์นั่นล่ะไม่มีที่จะกางเต้นท์ หิวก็มากินร้านป้านะลดราคาพิเศษ”
“ครับ”
น้อมรับอย่างเดียวก่อนเดินเลือกหาที่ตั้งเต้นท์ เมื่อยมากขาลากเปลี้ยสุดๆ ขนาดผมมีแค่กล้องคู่ใจกับขวดน้ำเท่านั้นเอง
...
ขอบอกว่าวิชาลูกเสือของจิระอ่อนด้อยอย่างจัง พี่ๆ นักท่องเที่ยวละแวกใกล้กันต้องยื่นมือมาช่วย จากนั้นก็ถูกชวนไปดูพระอาทิตย์ตกที่ผาหล่มสัก ชื่นชมสนและก้อนหินชื่อดังให้เห็นกับตาตัวเอง
ผมปลีกตัวออกห่างจากฝูงชนโดยไม่รู้ตัว ตื่นตาตื่นใจกับธรรมชาติอันงดงามสะกดใจทว่าๆ ในหัวสมองกลับเห็นภาพหลอนเจ้าหัวแดงลอยมาเป็นระยะๆ
...
ข้าวร้านป้าโคตรจะไม่อร่อยแต่เอาวะกันตาย
ไม่มีสปาเกตตีมีทบอลที่ผมชอบ
ไม่มีไข่ตุ๋นทรงเครื่องจานอร่อย
ไม่มีโจ๊ก
ไม่มีน้ำพริก
ไม่มีผัด
ไม่มีต้ม
ไม่มีแกง
...ไม่มีรสมือของเจ้าหมอนั่นเลย
ร่างโย่งยีราฟเรียกพี่กลับใช้เครื่องครัวคล่องแคล่ว มองเพลินๆ แป๊บเดียวถึงวางจานร้อนหอมฉุยตรงหน้า บริการป้อนเสิร์ฟถึงปากอีกต่างหาก
‘กิน อร่อย หวาน’ จิ้มบรอคโคลี่ศัตรูตัวฉกาจจ่อปากผม
‘ไม่เอา ไม่กิน เห็นเปล่าเต็มปากอยู่เนี่ย’
‘หุบปากเวลากินข้าว’
‘แล้วคุยไง’
‘เวลาเคี้ยวควรหุบปาก ไม่น่ามอง’
‘อือๆ อย่าชวนคุยซิ’ ผมอือออพยักหน้าเห็นด้วย
‘กิน ผักปลอดสาร เลือกตั้งนาน’ ยังตื้อไม่เลิก
‘ขม’
‘แพง ซื้อมาให้พ่อทองดีกิน’
‘ก็ได้’
ยอมอ้าปากงับด้วยความอุตสาหะของเชฟล้วนๆ ยามรักน้ำต้มผักก็ว่าหวาน ผมกินก้านคะน้าได้เพราะมัน...
นอนคนเดียวโคตรหนาว เย็นยะเยือกสะท้านถึงกระดูกพลิกเปลี่ยนท่าเป็นร้อยครั้งตายังแข็งโป๊กนอนไม่หลับ ทุกทีจะมีร่างเปลือยนอนกอดล็อกถึงเข้าโหมดนิทราโดยง่าย
‘อือ...โป๊ ไม่ใส่กางเกง’
ผมฉุนเล็กๆ หลับลึกอยู่ดีๆ กลางดึกมีอนาคอนดาตัวลื่นๆ เย็นๆ มารัดกระดูกแทบหักคาเตียง แถมงูน้อยขู่ฟู่อยู่ร่องตูดก่อกวนฝันหวานของกูอยู่นะเฟ้ย หัดรู้ตัวเองซะบ้าง
‘เตียงเรา บ้านเรา’
‘เกงเลอยู่ไหนไปหยิบมา’
‘น่า ง่วงแล้ว อืม...’
กอดรัดฟัดขาก่ายกระดิกไม่ได้ สุดท้ายจึงทิ้งตัวลงมุดหอมซุกคออีกฝ่ายหาไออุ่น
‘งืม...บอกให้ใส่เสื้อ’ ผมงึมงำสูดกลิ่นสะอาดจากอกกว้างพร้อมจะหลับรอบใหม่
‘บอกใคร’
‘เกย์เฒ่า ฮ้าวววว...’
‘หึหึ นอนได้แล้วครับไม่กวนแล้ว’ พรมจูบทั่วใบหน้า ริมฝีปาก คาง แก้ม หางคิ้วและหน้าผากจุดสุดท้ายพร้อมกระซิบบอกหลับฝันดี กูหลับฝันดีเพราะมีมึงเลยไอ้หมาบ้า
...
ตะวันขึ้นสวยฉิบหายทว่าไร้นายแบบเจ้าประจำ ผมพลาดข้อนี้สุดๆ พลาดอย่างไม่น่าให้อภัย นั่งไล่ดูรูปเก่าๆ ค้างในกล้อง จบจากพระอาทิตย์ขึ้นคือภาพนายแบบยืนกอดอกเท่ๆ รอแบกผมขึ้นเตียงอีกรอบ
บรรยากาศอรุณรุ่งมีเพียง 1-2 รูป หากคนหัวแดงมีมากกว่า 10 ใบต่อวัน ผมแหกขี้ตาตื่นทุกเช้าเพื่อสิ่งไหนกันแน่ อยากเจอเขาเป็นสิ่งแรก อีกด้านคืออยากให้เขาเห็นผมเป็นคนแรกของวันเช่นกัน
สวรรค์ เหตุผลปัญญาอ่อนข้อนี้ทำไมผมเพิ่งรู้ตัว!!!
...
เข้าป่าปิดให้ชอกช้ำอีกหน ใบเมเปิ้ลสีแดงฉานเต็มลานทำผมน้ำตาตกในยืนนิ่งเท้าตาย สีชาดแต้มราวเส้นผมของคนรักปรากฏอยู่ตรงหน้า โอบกอดตัวเองแน่นแค่ไหนก็ไม่หายคิดถึง ใช่...ผมคิดถึงมันเชี่ยๆ
ถ้าความคิดฆ่าคนได้ผมคงตายไม่ต่ำกว่าล้านครั้ง ไอ้ฝรั่งเลวทำโจ๊กเป็นบ้า
...
....
“เจอตัวพอดีป้ากำลังรออยู่เชียว นี่กำลังจะปิดร้าน ข้าวไข่เจียวเหมือนเดิมนะหนู”
“ครับ” ผมเนือยๆ ลืมวันลืมคืนอยู่ที่นี่กี่วันเข้าไปแล้ว
“เที่ยวทั่วหรือยังล่ะ เมื่อวานเข้าป่าปิดใบเมเปิ้ลแดงดีหรือเปล่า แล้ววันนี้ไปไหนทั้งวัน เมื่อเช้าป้าก็ทอดไข่ไว้ให้ไม่เอาไปด้วย ลืมเหรอ”
“อยู่แถวนี้แหล่ะครับ” จริงด้วย เสร็จมื้อเช้าผมลืมพกห่อข้าวกลางวันนี่หว่า ท้องร้องโครกครากทั้งวัน
“เห็นพี่เจ้าหน้าที่เขาบอกเจอหนูเตร่อยู่แถวผาหล่มสักทั้งวัน ไม่คิดจะวัดหน้าผาเล่นใช่ไหม นั่นแน่! ป้าล้อเล่น”
“นั่งเล่นครับตรงนั้นเย็นดี คนเยอะมีมาไม่ขาดเพลินดี”
ผมว่าป้าร้านนี้คงสังเกตผมมากพอสมควร ไม่เช่นนั้นคงไม่เลียบๆ เคียงๆ ถามไถ่เช่นนี้
“คนมาที่นี่มีไม่กี่อย่าง เป็นกลุ่มๆ มาเที่ยวครั้งแรกจะเฮฮาเสียงดัง ถ้ามาคนเดียวสักพักก็ได้แฟนย้ายเต็นท์ไปอยู่ใกล้กัน มีน้อยที่ต้องคอยดูเป็นพิเศษ กลัวโดดหน้าผา”
“มีโดดด้วยเหรอครับ?”
“อกหักไง ตายบ้างไม่ตายบ้าง เดินๆ อยู่เผลอตกลงไปก็มี ตอนดูพระอาทิตย์ตกถึงมีเจ้าหน้าที่คอยดู เผื่อหล่นลงไปติดต้นไม้ไม่ตายแต่กว่าจะลงไปเก็บก็เป็นศพแล้ว” โอ้เย่ โจ๊กอยู่ในสายตาของคนที่นี่หรือนี่
“เท่าไหร่ครับป้า” ไปดีกว่า
“50 บาทจ๊ะ ไม่อกหักรักคุดแน่นะ” ยังมีหยอดนะ
“ไม่ใช่คร้าบ! มาเที่ยวเฉยๆ สนุกครับสนุก”
ปากบอกสนุกแต่กูโคตรเหงา บนลานรูปหัวใจถือว่าเดินรอบแล้วจึงไม่อยากกระดิกไปไหนเสียเท่าไร
ป้าบอกราคา 50 บาทตบทั่วตัวไม่พอจึงเข้าไปเอาในเต็นท์มาให้
ซวยล่ะ!!!
ซวยบรรลัย!!!
...
ผมเดินเหงื่อตกหน้าซีดย้อนกลับไปหาแม่ค้า จังหวะร้านข้างๆ มีคนกำลังซื้อของแต่เงินสดไม่พอจะรูดบัตรเครดิต ป้าจึงช่วยไกล่เกลี่ยไผปพลางๆ
“เกิดอะไรขึ้นครับ?”
“เขามีเงินไม่พอ ตู้เอทีเอ็มข้างล่างเสียเลยไม่ได้กดมาแต่ตาลุงร้านนั้นจะให้จ่ายให้ได้ เห็นว่าจะไปขอใช้ที่รูดบัตรจากสำนักงาน บนนี้มีเครื่องอยู่เครื่องเดียว เฮ้อ...คนมาเที่ยวนี่นะ ขึ้นมาแล้วยังไงก็ต้องช่วยเหลือกัน”
“ป้าครับตังค์ผมหมดเกลี้ยงเหมือนกัน ทำไงดีครับ” ผมสารภาพ
“อ้าวเป็นเหมือนกันเหรอ ไม่เอาหรอกข้าวจานเดียวป้าไม่คิดเงิน เด็กในร้านกินเยอะกว่าหนูอีก ค่าเต็นท์ค่าอย่างอื่นก็จ่ายไปแล้วนี่ไม่ต้องคิดมาก”
“ไม่ได้ครับผมบ่จี๊หมดตูดจริงๆ ค่ารถกลับบ้านยังไม่มีเลยด้วยซ้ำ ซวยแน่ๆ แล้วงานนี้” โจ๊กซีดเป็นไก่ต้มของจริง
เพราะข้าวไข่เจียวจานเดียวผมคะยั้นคะยอขอให้ป้าช่วยเหลือด้วยการรูดบัตรพลาสติกเอาเงินสดที่เหลือเป็นค่าใช้จ่ายในการเดินทาง
“ตายแล้วหนู ป้ากดศูนย์เกินไปตัวนึง!”
โธ่! ป้าครับ 500 เป็น 5000 เชียว
เราหัวเราะขำจากร้ายกลายเป็นดี ค่ำนั้นผมอยู่คุยเล่นนั่งดูละครเป็นเพื่อนป้าก่อนมุดเข้าเต็นท์นอนหลับฝันดี
บัตรสีดำในมือ ‘JEFFERSON J. MCKNIGHT’ คือคำตอบ
บอกตัวเอง...พรุ่งนี้เช้าจะรีบลงจากภูกลับบ้านไปหามัน กลับไปหาจิระของผม
...
ท้องฟ้าดวงดาวพร่างพรายคล้ายคำถามทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้รับการเฉลยกระจ่างแก่ใจ
หึง หวง ห่วงนายแบบถึงเวลานี้แค่คันๆ ไม่เจ็บจี๊ดเหมือนตอนขณะที่เห็นตำตา ทราบว่าร่างสูงปัดป้องแล้วหากผมวูบโมโหฉุนเฉียวเสียเอง
เจ้าหมาใหญ่ไม่เคยมองใคร ไม่เคยวอกแวกกับคนอื่น ไม่เคยทำให้ไม่สบายใจแม้สักครั้งเดียว ผมกลัวใจตัวเองต่างหาก กลัวว่าหากรักเขามากเกินจนวันหนึ่งตัวเองเจ็บปวดแล้วจะทนไม่ไหว
เหมือนเด็กน้อยเลยว่ะ
รักคือรักจะกลัวทำไม...อดีต ปัจจุบัน อนาคต ใครหน้าไหนไม่สำคัญแค่เรามีกันและกันก็พอ
...
“โชคดีนะหนู ว่างๆ มาเที่ยวอีกนะ”
“ครับผม ขอบคุณครับป้า ลาล่ะครับ” ยิ้มกว้างยกมือไหว้ลา รอก่อนนะเจฟ จิระของมึงกำลังไปหาแล้ว
ผมลิ่วผ่านลงถึงซำแฮกด่านสุดท้ายจะลงตืนภู ผ่านแคร่ที่นั่งพักแถวนั้น ก่อนจะ...
“โจ๊ก!”
“อุ๊บ!” เจ็บจมูก ปะทะอกแกร่งของใครบางคนดังตุบรุนแรงเกือบล้มทั้งยืน
...กายสูงใหญ่
...อ้อมแขนแข็งแรง
...กลิ่นแอลกอฮอลปนกลิ่นบุหรี่เจือจางผสมกับน้ำหอมคุ้นเคย
...เส้นผมสีแดงสยายบดบังสายตา
...กายร้อนระอุราวเปลวไฟและเสียงหัวใจเต้นโครมคราม
จะเป็นใครไปไม่ได้...
“เจฟ...” ผมกอดตอบเขาพร้อมดวงใจเต้นแรงทะลุอก
...
....
เพิงร้านอาหารตีนภู...
“สรุปว่ามาที่นี่เพราะขึ้นรถผิด รถเมล์ยันรถทัวร์เบิ้ลเลย?” เหยี่ยว
“อือ” ผมรับคำง่ายๆ พุ้ยข้าวไข่เจียวเข้าปากไปพลาง เหนื่อย หิว เหงื่อท่วมไอ้นกยังตามเซ้าซี้สัมภาษณ์ไม่เลิก
“เจริญ แล้วอยู่ยังไงข้างบนไม่หนาว?”
“แจ๊กเก็ตนี่ไง ผ้าห่มอีกผืน เดินๆ ทั้งวันไม่หนาวหรอก” โชคดีสวมเสื้อหนังมอเตอร์ไซค์ติดตัวจึงรอดมาได้ ยกความดีความชอบให้เด็กแว้นสุดเท่บิดไปส่งวันนั้นแท้ๆ
“กินข้าวยังไง ข้างบนมีร้านเหรอ?” อยากรู้จริงมึง ไม่ปีนต่อไปเองวะ
“ร้านชำ รวมหมดก๋วยเตี๋ยวอาหารตามสั่ง ให้เช่าเต็นท์ ที่นอน ผ้าห่ม จ่ายงานลูกหาบขนของ”
“เออดีเว้ย นึกว่าอยู่กลางป่าอดตาย นอนๆ อยู่มีเสือคาบไปแดก”
“มีกวาง ดูรูป”
ตัดปัญหายื่นกล้องให้เหยี่ยวนั่งเก้าอี้ยาวฝั่งตรงข้ามกันตรวจเช็ก เซลฟี่แค่ 2-3 ใบที่เหลือวิวทิวทัศน์ล้วนๆ
ถ่ายรูปไปคิดถึงซากุระหงิไป ถ้ามีนายแบบอยู่ด้วยคงดี ทนไม่ไหวกลับดีกว่า
“555 ผ้าห่มเทาๆ แบบนี้เขายังทำขายอยู่เหรอ กูนึกว่าสาบสูญไปแล้วซะอีก สนสวยดีว่ะ ข้างบนเป็นอย่างงี้หมดเลยเหรอ เออดีนะลานโล่งๆ เจอหน้าผาตัดฉึบ โอ้ว้าว แปลนรูปหัวใจ” เหยี่ยวเฮฮาตามประสา
คู่เพื่อนย้อนกลับลงมาทันทีที่จับตัวผมได้ นกเหยี่ยว ยักษ์แดง ผม เราสามคนเวลานี้กำลังทดแทนส่วนที่ขาดหายด้วยการกระซวกอาหารเข้าปาก อิ่มจานแรกถึงโงหัวมาคุยกันได้
สภาพแต่ละคนดูไม่จืดครับ โทรมสุดๆ
เหยี่ยวดีหน่อยหน้าใสกิ๊งตามปกติ เสื้อยืดขาวคอย้วยกับกางเกงยางยืดชุดนอนแต่สวมรองเท้าเรดวิงส์ครึ่งข้อไม่เข้าพวก สภาพวิ่งไล่กวดตามหมาบ้ามาชัวร์ๆ
เหล่มองฝรั่งนั่งชิดตัวติดบนเก้าอี้ฝั่งเดียวกัน หัวแดงกำลังโซ้ยข้าวแกงเข้าปากเงียบกริบไม่สนใคร เจ้าหมาใหญ่ตายอดตายอยากมาจากไหน ผมเผ้ากระเซิงดวงตาคล้ำเป็นหมีแพนด้าท่าทีอิดโรยไม่ได้นอน เสื้อผ้ายับกับกลิ่นแอลกอฮอลคลุ้งไม่ผ่านน้ำ รอยตีนเล็กๆ กับรูเขี้ยวลูกสุนัขที่ปกเสื้อ
เจ้าเจสเตอร์หรือทองดี คิดถึงมันจัง
เพราะผมหรือ???
อย่ายิ้มเชียวโจ๊ก นิ่งไว้ๆ
...
“อิ่มยังโจ๊ก ไปชอปปิ้งกันมาถึงนี่ทั้งที” นั่งพักครู่ใหญ่เหยี่ยวถึงชวนลุกไปสำรวจร้านขายของที่ระลึกโซนข้างๆ
“ไปซิ” ผมลุก
“ฮึ่ม...!” หมาขี้หวงดึงมือผมไว้ ตาปรือจะหลับมิหลับแหล่หากไม่ยอมให้ขยับง่ายๆ
“เดี๋ยวมาไปใกล้ๆ นี่เอง เสื้อตัวเดียวเหม็นมากอยากอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อใหม่ เอาแปรงสีฟันนะ”
ผมอ้อล้อเด็กโข่ง เวลาง่วงงุนไม่ฟังใครต้องอ่อนหวานพูดจาดีๆ รับรองเสร็จโจร
“อืม...” พยักหน้าหากวาดสองแขนโอบเอวเอาหัวซุกแน่นไม่ให้ไป
“มึงนั่งก่อนเจฟฟรี่ ร้านอยู่ 5 ก้าวแค่นี้ไม่ปล่อยให้หนีไปไหนหรอก” เหยี่ยวเข้ม
“งั่ม...” ดูมันงับจั๊กจี้พุงโจ๊ก ฮ่าๆ
...
พ้น 2 ก้าวเหยี่ยวใส่ผมทันที...
“เป็นอะไรโจ๊ก มีอะไรไม่พูดไม่จาเสือกหายหัว ไม่โทรบอกเจ๊กับเฮียที่บ้านด้วย”
“เปล่า” กูว่าแล้ว โหมดนกแก้วภาคมาร “ขึ้นรถผิดจริงๆ” ผมเถียงอ่อยๆ แก้ตัว
“แค่นั้น?”
“อยากมาเที่ยว ปิดเทอมไง”
“ห่า อยากมาทำไมไม่บอก เราคนเยอะแยะคุยกันบ้าง นี่เพื่อนรึเปล่าวะ กูไม่อยากด่านะแม่ง...!” เหยี่ยวเท้าเอวจิ๊ปากหงุดหงิด
“...” ผมจ๋อย
“มันควานหามึงเป็นบ้า กูกับไอ้กายพลอยซวยไปด้วย ขับรถว่อนตามหาทั้งวันทั้งคืนไม่เข้าบ้าน รถรันเลยไมล์ตั้งกะวันแรกเลยมั้ง กลับมาซดเหล้าเบียร์ขวดเกลื่อนไม่มีที่วาง หมามึงคอทองแดงตามเจ้านายมันแล้วตอนนี้”
เหยี่ยวพ่นชุดใหญ่ปาวๆ ส่วนผมก้มหน้ารับฟังเงียบๆ ซึ้งถึงความผิดอย่างจัง
“เอ่อ...” จุกคอหอยพูดไม่ออก
“โทษทีโจ๊ก เห็นเพื่อนเพี้ยนกูเลยเพี้ยนตาม เมื่อคืนขับรถทั้งคืน มันจะไม่ยอมเปลี่ยนจนถีบตกรถไปทีล่ะ”
“หา!?” ผมผงะ ออดี้สปอร์ตสีส้มป้ายแดงสุดจ๊าบจอดอยู่ใกล้ๆ หวังว่าคงไม่ใช่คันนั้นหรอกนะ
“555 หน้าเหวอ วู้! เปล่าหรอกล้อเล่น” เหยี่ยวเปลี่ยนฟีลหัวเราะหน้าหงาย
“กล้าถีบ?”
“อยากเหมือนกัน ตีนผีชิบหายคิดว่าจะแหกโค้งไปจูบรถทัวร์ซะแล้ว ไอ้กายโดดขึ้นรถไม่ทันเฉยๆ หรอกไม่งั้นคงฮากว่านี้เยอะ”
“กายด้วยเหรอ?”
“เออซิ พ่อไอ้ทองดีทั้งคน”
“กูขอโทษ...” จำเลยยอมรับข้อกล่าวโทษ
“ไม่เอาไม่รับคนเดือดร้อนไม่ใช่กู ขอบอกอย่างนะโจ๊ก...เจฟฟรี่ไม่เคยเอาใครเข้าบ้าน มึงคนแรกและคงจะคนเดียวอีกนานเลยล่ะ รับกรรมไปเถอะ” เหยี่ยวจริงจัง เยินยอให้ฟูใจแต่แอบตบหัวทิ่มต่อท้าย
“อืม...รู้แล้ว” ผมซึ้งแก่ใจ
“ปะ! ซื้อของ มีตังค์เปล่าพี่ กระผมบ่จี๊นะไม่ได้เอากระเป๋าตังค์มา”
“เสี่ยจ่ายเองน้อง เป็นฟ่อน” ผมตบธนบัตรปึกๆ ใจพองโตสดชื่น มีเพื่อนดีๆ เป็นอย่างนี้นี่เอง
ซื้อเสื้อยืดสกรีนภูกระดึง 3 ตัวสำหรับเราสามคนกับกางเกงเดินป่าขาสั้นให้เหยี่ยว อาบน้ำล้างหน้าแปรงฟันที่จุดบริการนักท่องเที่ยวก่อนพักผ่อนรอรถมารับไปสนามบิน
เหยี่ยวมีนัดหมายกับที่บ้านต้องเป็นงานเลี้ยงค่ำนี้จึงชิ่งบินล่วงหน้าไปก่อนทิ้งผมกับเจฟตีรถกลับเอง
หัวแดงนอนหนุนตักผมหลับสนิทกระทั่งบ่ายโมงถึงฟื้นคืนชีพ ร่างกายเราแตะต้องสัมผัสกันไม่ส่วนใดก็ส่วนหนึ่งไม่ห่าง
ผมโหยหาร่างนี้ปางตายเพิ่งรู้นาทีนี้เอง!!!
...
....
“เจอกันกรุงเทพบ้านเรา ขับรถกลับดีๆ ล่ะ ถ้าจะหลับก็ให้เด็กมึงขับก็ได้นะเจฟฟรี่ รับรอง...ตาสว่าง”
“Sh*t.” ฝรั่งให้พร ตบบ่าปุๆ ก่อนผลักเพื่อนเข้ารถตู้ลีมูซีนโครมใหญ่จนเพื่อนร้องจ๊าก
“เจอกันโจ๊ก” เหยี่ยวโผล่หน้ายิ้มแย้มบอกลาชั่วคราว
“เจอกัน แทงกิ้วเหยี่ยว”
“Watching you...bye!” เหยี่ยวชูสองนิ้วทำท่าจิ้มลูกกะตาก่อนวาดมาชี้ที่ผม กูจับตามองอยู่นะ
“ไปซะได้” ผมหัวเราะขำโล่งอก
“อือหึ” ฝรั่งหันมาจูงมือไปที่รถยนต์สุดคูล อ้าวเฮ้ยคันนี้จริงหรือ
“คันนี้จริงดิ!?” โจ๊กตาโตถามย้ำ
“ทองดีบอกพ่อมันชอบสีนี้ หึหึ”
“ว้าวๆๆๆ”
คนขับบริการเปิดประตูให้ผมนั่งก่อนขึ้นประจำที่ สตาร์ทรถหากยังไม่ออกตัว
“พร้อม...” หันมาหาผม
“เจฟ...” ผมเอื้อมมือกุมทับมือใหญ่ยั้งไม่ให้เข้าเกียร์
“หือ?” ดวงตาสีเทาเข้าหันมองตาสบตา
แอร์เย็นฉ่ำปะทะใบหน้า ผมกลั้นน้ำตาไม่ไหว
“ขอโทษ...อึก...”
“ชู่...คนเก่ง ผมเจอคุณแล้วโจ๊ก...ไม่เป็นไร”
“ฮือ...เจฟ...!” ยิ่งเสียใจหนักเข้าไปใหญ่ ผมโผกอดแน่นปล่อยโฮเสียงดังไม่อาย
...ไม่มีวาจาตัดพ้อ
...ไม่มีท่าทีขึ้งโกรธ
ทว่าแววตาเศร้าสร้อยทำผมหลบไม่กล้าสู้หน้า ผมทำจิระอีกคนเสียใจ เขาคืออีกครึ่งของผม เป็นจิระของผมยิ่งกว่าทุกๆ วัน
...
“ขอโทษที่เอาแต่ใจ ทำตัวงี่เง่าไม่ดีตั้งเยอะ” ผมดราม่าน้ำท่วมทุ่ง
“ไม่เป็นไรคนดี อย่าร้องไห้ผมอยู่ที่นี่แล้ว”
“ขอโทษเป็นล้านครั้ง ยกโทษให้นะ”
“คุณไม่อยู่ผมกลัวมาก เป็นห่วงไปหมดมีอะไรทำไมไม่บอกผม คุณอยู่ตรงไหน ทำอะไรอยู่ คิดวนไปวนมาเหมือนคนบ้า คิดถึงขนาดว่าเราดีพอหรือยังด้วยซ้ำ”
“ขอโทษ...คิดเหมือนกัน ทำไมคนอย่างมึงถึงต้องมาติดแหง็กอยู่กะคนอย่างกูวะ มีอะไรดี มีสิทธิ์อะไรไปหึงหวงคนอย่างมึง ไม่มีซักนิด”
"มีซิ คุณเป็นของผม แล้วผมก็เป็นของคุณอย่าลืม จิระของผมมีสิทธิ์ในตัวผมทุกอย่าง จะดีใจมากรู้ไหม"
"เหรอ กูขี้หวงนะ หวงของมาก แบบมากๆๆ นะ"
“ของชอบเลยล่ะ รู้ไว้เลยผมขี้หวงมากกว่าอีก...พูดไม่เก่ง บางทีทำๆ ไปก็กลัวว่าคุณจะชอบไหม รำคาญหรือเปล่า”
“เราคิดเหมือนกันเหรอ” ผมสบตาสีเทาเข้มหาคำตอบ
“แน่นอน เราชื่อจิระเหมือนกันอย่าลืม หึหึ”
“จริงด้วย” ผมยิ้มออก
“ผมต้องห้ามใจตัวเองหลายๆ อยากจูบคุณ อยากกอด อยากร่วมรักแต่กลัวคุณไม่ชอบ ไม่อยากให้เราทะเลาะกันกลัวคุณทิ้งผมไป”
“ไม่เอาไม่ทิ้งแล้ว อยู่บนภูโคตรจะคิดถึงมึงเลยอ่ะ หน้าลอยมาบนไข่เจียวกินไม่ลง ทนไม่ไหวถึงกลับมานี่ไง” ผมอายทว่าปล่อยมือใบพายปาดเช็ดน้ำตาเรื่อยๆ เหมือนเด็กถูกปลอบโยน
“งั้นห้ามหายไปไหนคนเดียวอีกนะ”
“อือ ไม่ไปไหนแล้ว”
“Never again...”
เรากอดกันร้องไห้น้ำตาท่วมอีกรอบ คนเดินผ่านไปมาหยุดมองสงสัย หากช่วงเวลานี้มีเพียงเราเท่านั้นที่เข้าใจ
...
....
“อะไรอ่ะ ซื้ด...!” สูดน้ำมูกตาบวมเป่งรับจี้ตัวอักษร ‘J’ ติดสร้อยเส้นสั้นเล็กๆ แบบโช๊กเกอร์ติดลำคอมาดูใกล้ๆ
“ปลอกคอห้ามหาย”
“ชื่อโจ๊กนี่!” ชื่อผมเอง สลัก ‘JOKE’ ด้านหลัง
“อันนี้ของผม ของคุณอันนี้”
“เดี๋ยวๆ นี่เจฟเฟอร์สันนะ” ผมพลิกตัวเจ ‘JEFFERSON’ ในมือ
“ก็ใช่ไง เผื่อหายจะได้กลับคืนไวๆ ของคุณเจฟเฟอร์สันน่ะถูกแล้ว” ว่าพลางบริการสวมให้อ่อนโยน
“เหมือนเจสเตอร์กับทองดีน่ะซิ” ลั้ลลาไปไหนโจ๊ก ห้ามตัวเองในใจ
“แน่นอน ใส่ให้หน่อยครับคนเก่ง”
“อะไรว้า” ผมอิดออดเขินอายหน้าไหม้ก่อนยินยอมในที่สุด ฝรั่งยิ้มกว้างหอมแก้มผมฟอดใหญ่
“กลับบ้านเรานะ”
“อืม กลับบ้านเรา แต่เดี๋ยวเจฟ...”
“ครับ?”
“เป็นจิระของโจ๊กนะ”
“แน่นอน หึหึ”
“รักนะ รักที่สุด”
“ผมก็รักคุณ...จิระของผม”
...เราโน้มเข้าหากันง่ายดาย
...ต่างฝ่ายต่างเอนเอียงพบกันครึ่งทาง
...จูบดูดดื่มกับรักหวาน
เส้นทางยาวไกลแค่ไหนไม่หวั่น
เพราะเราคือจิระของกันและกัน...ตลอดไป
*************
*********
****
- จบ -
หัวข้อ: JIRA's JIRA ตอน 46-จบ- P.53>>>พิเศษ P.55 (29/9/2014) ขอบคุณเล่ม 2014 p.56 (อ่าน 330506 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก