หัวข้อ: เด็กชายตะวันฉาย นายกรินกรณ์ กับพี่ชายปากบอน บ้านข้างๆ โดย ภัคD

[FOAM]

 

[uknowvry]

เหลือกันอยู่สองคนแล้วนะ

[panpan]

พี่คร้าบ  จะเศร้าไปถึงไหนคร๊าบบบบ

สมาชิกใหม่ขอเจิมโพสต์ที่เรืองนี้แระกัน

 

[gagagaa122]

 

เศร้าแต่ร้องไห้ไม่ออกจริงๆ

เป็นเรื่องที่เก็บกดที่สุดเท่าที่เคยอ่านมาละ



โอ้ย ยืนยันคำเดิม
เซ็งเป็ดอะวอร์ดปีนี้ ขอรางวัล ตัวเอกที่น่าสงสารที่สุด ให้กับฉายที

 

[Hero*~]

-*- เห็นด้วยกับ รีบน เป็นอะไรที่เก็บกดมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

อยากจะขอบคุณที่เอามาให้อ่านนะครับ สนุกมาก 

ได้แนวคิดเยอะดี

แปลกจริงๆ แปลกๆๆๆๆๆๆๆ

ปล.พ่อแม่ของตะวันฉายยยตาย เหมือนไม่เศร้าเลย ยังไงไม่รู้ - -
ปล2. อ่านๆไปพยายามคิดว่า พี่ขุนจะออกจากชีวิตตะวันยังไง ไม่คิดว่าจะออกด้วยวิธีนี้  ::โหดร้ายยยย

[IZE]

เศร้าได้อีก คนเรา สงสารตะวัน กะฉายเนอะ

[THIP]

เรื่องของเด็กชายตะวันฉาย นายกรินกรณ์ กับพี่ชายปากบอน บ้านข้างๆ # หลังบทที่ 20

หลังความรักเริ่มต้น...ความรัก ยังคงอยู่

ผมมองดูพี่ตะวันเก็บกระเป๋า...กระเป๋าที่ใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ...และมากใบขึ้นเรื่อยๆ

“ตะวัน...บ้านเราหลังนิดเดียว...”ผมเตือนอย่างเกรงใจ เมื่อเห็นพี่ตะวันคว้ากระเป๋ามาเพิ่มอีกใบ

“ก็โคมไฟอันนี้พี่ขุนทำให้...พี่จะเอาไปไว้ในห้องน้ำ...พี่ขุนทำให้...ตอนทำบอกว่าจะเอาไว้ในห้องน้ำ”พี่ตะวันพูดถึงห้องน้ำกลางแจ้งที่พี่ขุนเคยสัญญาไว้

“แต่บ้านเรายังไม่มีห้องน้ำกลางแจ้งหรอกนะ...”ผมบอก

“ไม่เอาไปก็ได้ แต่...พี่เคยไปวาดรูป...ไม่อาบน้ำสองวันก็อยู่ได้...ที่ไหนพี่ก็อยู่ได้!”พี่ตะวันพูด และเงยหน้ามามองผม ทำหน้าตาเหมือนกลัวจะโดนทิ้ง หากแต่มือก็ยังกอดโคมไฟของพี่ขุนไว้แน่น... จนผมอดไม่ได้ที่จะทิ้งตัวลงนั่งข้างๆและกอดพี่ตะวันไว้

“ตะวัน...ที่ไหนมันก็มีน้ำให้ตะวันอาบทั้งนั้นแหละ!...ไอ้ที่ไม่อาบน่ะ มันตะวันไม่อาบเองต่างหาก!”ผมพูดและพี่ตะวันก็หัวเราะ

“แล้วถึงอยู่บนยอดดอย ไม่มีไฟ ไม่มีน้ำ... เกิดตะวันอยากอาบน้ำขึ้นมา ฉายก็จะเดินลงดอยไปหิ้วน้ำขึ้นมาให้ตะวันอาบ!”ผมพูดต่อ และก่อนที่พี่ตะวันจะทันพูดอะไร ผมก็ต้องรีบบอก

“ฉายล้อเล่นนะ!”

“แต่ยังไงบ้านเราก็อยู่ที่นี่นะตะวัน...ขายหลังเดียว หลังนี้ไม่ได้ขาย เผื่อน้าโอ๋กับน้ามะกลับมาไง...ตอนนี้ที่เราจะไปอยู่ มันบ้านพักข้าราชการ...อยู่แค่ไม่กี่เดือนเท่านั้นเอง บ้านหลังใหม่เสร็จ เราค่อยกลับมาเอาของอีกรอบ จะได้ไม่ต้องย้ายหลายเที่ยว...นะ?”ผมถาม และพี่ตะวันก็พยักหน้ารับ หากแต่ก็ยังกอดโคมไฟของพี่ขุนไว้แน่นเหมือนเดิม...

“บ้านหลังใหม่ของเราอยู่บนดอย...มีหมอกให้ตะวันดูตอนเช้าๆ แล้วก็มีดาวให้ตะวันนอนนับตอนกลางคืน...มีต้นไม้เยอะแยะ...มีระเบียงให้ตะวันมองเห็นภูเขา ก้มลงมาก็เห็นยอดไม้... พอหน้าหนาว ตะวันก็จะเห็น ดอกหญ้าบานเต็มดอย...แล้วก็มีอ่างอาบน้ำที่มองเห็นดาว...มีโคมไฟของพี่ขุนอยู่ใกล้ๆอ่างอาบน้ำ...ห้องนอนของเราจะมีหน้าต่างรอบเลย...อากาศบนดอยมันหนาว เราจะได้กอดกันนอนทุกคืนๆ...แล้วฉายจะปลูกดอกทานตะวันให้ตะวันรดน้ำตอนเย็นๆ... ตะวันก็นั่งวาดรูปตอนฉายไปทำงาน แล้วพอฉายกลับมา...เปิดประตูเข้ามาปุ๊บ ก็จะได้เห็นตะวันยิ้มหน้าบานอยู่กับดอกทานตะวันไง...”

“อยากไปอยู่เร็วๆจัง”พี่ตะวันพูด เอนหัวอิงกับไหล่ผม ส่วนตาก็ลอยไปไกลถึงบ้านหลังใหม่แล้ว...แต่ถึงตาพี่ตะวันจะลอยไปไกลแค่ไหน หากแต่ในความเป็นจริงนั้น บ้านหลังใหม่ยังเป็นแค่แปลนกระดาษที่มีพี่กบมาช่วยดูให้

ดังนั้นกระเป๋าใบโตๆหลายใบของพี่ตะวันรวมทั้งโคมไฟของพี่ขุนก็เลยไปกองอยู่ที่บ้านพักข้าราชการหลังเล็กๆของผม...

“แล้วตรงนี้ ฉายทำไง?”พี่ตะวันยังถามเหมือนเดิมทุกๆครั้งเมื่อถึงเวลาที่ผมต้องทำความสะอาดแผลให้

“ตรงนี้แผลไม่ใหญ่ ฉายก็กดแผลไว้เฉยๆ”ผมตอบ

“แล้วตรงนี้ล่ะ?”พี่ตะวันถาม เมื่อผมย้ายมาทำความสะอาดที่อีกแผล และเป็นแผลที่เกือบทำให้ชีวิตพี่ตะวันหลุดลอยไป

“ตรงนี้ ฉายก็โกยน้ำแข็งหมดตู้เย็นเลย...เอาผ้าห่อๆแล้วเอามาโปะตะวันไว้”ผมตอบและพี่ตะวันหัวเราะ

“ถึงว่า...พี่ฝันว่าตัวเองเป็นลูกชิ้นปลาแช่น้ำแข็งอยู่ในกะบะ!”และคำตอบของพี่ตะวันมันก็ทำให้ผมหัวเราะออกมาเหมือนกัน...

“ไว้ซื้อที่ทำน้ำแข็งมาเพิ่มนะ...”พี่ตะวันบอก

“เอามาทำอะไร?”

“ก็ทำน้ำแข็งไง!”พี่ตะวันตอบด้วยน้ำเสียงแบบว่าทำไมแค่นี้ผมต้องถามอีกเช่นเคย...

“ฉายหมายถึง...ตะวันจะเอาน้ำแข็งไปทำไม?”ผมถาม เพราะตอนยังไม่ย้ายมา พี่ตะวันก็ทำน้ำแข็งเต็มตู้เย็น และมันก็อยู่เต็มตู้เย็น ไม่เห็นพี่ตะวันเอามาทำอะไร...

“ก็เผื่อพี่ปามาอีกไง...จะได้มีน้ำแข็งเยอะๆ”พี่ตะวันตอบ พลางลูบแผลที่แขนตัวเอง

“ใครจะปล่อยให้พี่ปาทำอย่างนั้นอีกล่ะ ฉาย...”ผมพูดได้เท่านั้นแล้วพี่ตะวันก็ขัด

“วันนั้นฉายก็อยู่ พี่ตะโกนเรียกคอจะแตก!”วันนี้พี่ตะวันพูดความจริงที่ผมเพิ่งรู้

“ตะวันเรียกฉายเหรอ?”ผมถาม นึกถึงเสียงแม่ที่เรียกผม...หรือจริงๆจะเป็นเสียงพี่ตะวันเรียกจนคอจะแตก?...

“เออสิ...เรียกจนคอจะแตก!”พี่ตะวันยังย้ำคำเดิม

“แล้วทำไมไม่เรียกให้คนช่วยเล่า?”ผมถามและหัวเราะ

“ก็คนใกล้ตาย ใครจะไปทันคิดล่ะ?”พี่ตะวันบอก

“หัวเราะอะไร คนอุตส่าห์เป็นห่วง?!”พี่ตะวันถามเสียงขุ่น...แม้ผมไม่ชอบคำว่าใกล้ตาย...แต่ผมก็อดยิ้ม อดหัวเราะไม่ได้กับคำตอบของพี่ตะวัน

“เป็นห่วง? ตะวันเนี่ยนะห่วงฉาย?”

“เออสิ!...เจ็บจะตายอุตส่าห์คลานฮึ๊บ...คลานฮึ๊บ!”

“คลานฮึ๊บ...คลานฮึ๊บ?”ยิ่งฟัง ผมยิ่งหัวเราะ

“ก็มันเจ็บนี่...คลานที ก็ต้องหายใจฮึ๊บที...ได้แค่สองฮึ๊บ ก็หมดแรง...”พี่ตะวันเล่า แถมด้วยท่ายืดคอหายใจฮึ๊บๆ

“แล้วตะวันจะคลานฮึ๊บ...คลานสองฮึ๊บไปไหนล่ะ?”ผมถาม ยังหัวเราะไม่หยุด ...นึกถึงวันนั้น ถ้าเห็นภาพพี่ตะวันคลานฮึ๊บๆ ผมอาจร้องไห้ไม่ออก ไม่ต้องเสียน้ำตาลูกผู้ชายไปหลายปี๊บ

“...ก็ไปหาฉายไง...”พี่ตะวันตอบ และผมก็หยุดหัวเราะ

“โทรศัพท์อยู่ที่มือตะวันเอื้อมถึงเอง คลานทำไมฮึ๊บๆ”ผมยังพยายามแกล้งพูดให้ตลก

“ก็...ใครจะไปทันคิดล่ะ!”พี่ตะวันยังยืนยัน...แล้วผมจะไม่ดีใจได้ยังไง...ในความเจ็บปวด พี่ตะวันคิดถึงก็แต่ผม...

“งั๊นตะวันก็นอนเยอะๆนะ...แผลมันยังไม่หายดี เดี๋ยวได้คลานฮึ๊บ คลานฮึ๊บไปหาฉายที่โรง’บาล”ผมบอก และพี่ตะวันก็ทำตาม แต่ก็ทำตามได้แค่พักเดียวเท่านั้น...เพราะโรงพยาบาลที่ผมไปประจำอยู่เป็นแค่โรงพยาบาลเล็กๆในอำเภอรอบนอก หมอที่ประจำอยู่เลยมีแค่สองคน...ดังนั้นมันจึงช่วยไม่ได้ที่บางครั้งผมก็แทบจะเอาเวลาทั้งวันไปทิ้งไว้ที่โรงพยาบาล และพี่ตะวันก็ทนนั่งเหงาอยู่บ้านคนเดียวได้ไม่นาน พอเข้าแค่อาทิตย์ที่สอง พี่ตะวันก็ขอตามไปโรงพยาบาลด้วย โดยให้ผมหอบหิ้วเอาอุปกรณ์วาดรูปไปให้ด้วย...

ใต้ต้นหูกวาง ริมรั้วกลายเป็นที่นั่งวาดรูปประจำของพี่ตะวันไป...ทุกครั้งที่เปิดผ้าม่านขึ้นดู ก็จะเห็นพี่ตะวันนั่งวาดรูปอยู่ตรงนั้นเสมอ...และรูปที่พี่ตะวันวาด ก็ยังคงเป็นรูปพี่ขุนอยู่เสมอ...ผมเลยหาดอกทานตะวันมาปลูกให้ริมรั้วใกล้ที่พี่ตะวันนั่งวาดรูป และมันก็ดูสวยดี สุดท้ายรอบรั้วโรงพยาบาลเลยมีแต่ดอกทานตะวัน...

จากขาตั้งวาดรูปของพี่ตะวันแค่หนึ่งอัน มันก็เพิ่มมากขึ้นมาทีละอัน...มีคนมาให้พี่ตะวันสอนวาดรูปเยอะแยะ ทั้งเด็ก ทั้งไม่เด็ก...ทั้งชาวบ้าน ทั้งคนไข้...สุดท้ายมันเลยกลายเป็นกลุ่มเล็กๆ ที่พอเช้าต่างคนก็ต่างหิ้วอุปกรณ์ของตัวเองมา ตอนเย็นก็ต่างหิ้วของตัวเองกลับไป...บางรูปเจ้าของเอากลับ บางรูปแขวนประดับไว้ในโรงพยาบาล และบางรูปที่พี่ตะวันว่าเข้าที พอเข้าเมือง พี่ตะวันก็จะเอาไปฝากขายที่ร้านของพี่อ๋อ...กลุ่มวาดรูปเลยยิ่งขยายใหญ่ขึ้น...เพราะความสุขกลับสร้างรายได้ขึ้นมาได้...

ขยับจากกลุ่มวาดรูป...ก็เริ่มขยายกันไปอีกกลุ่มสองกลุ่ม...โครงการสารพัดเกี่ยวกับการรักษาสุขภาพเริ่มเข้ามา...สถานที่เหมาะเหม็งกลายเป็นพื้นที่ว่างๆในรั้วโรงพยาบาล

ซ้ายมือของพี่ตะวันเป็นกลุ่มไทเก๊กของคนแก่...ขวามือเป็นกลุ่มแอโรบิคของเด็ก คนยังไม่แก่ และไม่ยอมแก่ พี่ตะวันที่ถือว่าตัวเองมาก่อนก็ไม่ยอมขยับหนีไปทางไหน ปักหลักอยู่ตรงกลางระหว่างสองกลุ่ม...วันดีคืนดี...ลมพัดอากาศกำลังดีตอนเย็นๆ...เปิดม่านขึ้นดู ผมเลยได้เห็นพี่ตะวันถือพู่กันไปรำไทเก๊กอยู่กับกลุ่มข้างซ้าย กับบางทีก็ไปยืนส่ายเอวหัวเราะหน้าบานอยู่กับกลุ่มทางขวามือ...

แถมพอพี่กบมาเยี่ยมเยียน...พี่กบก็ใช้เวลาสองวันของตัวเองอย่างมีคุณภาพ...เอาไม้ไผ่ลำโตมาต่อเป็นบ้านเด็กเล่นหลังเล็กๆ แล้วพี่ตะวันก็ทาสีและวาดรูปดอกทานตะวันลงบนบ้านทุกหลังที่พี่กบสร้าง...เด็กๆเลยชอบมาวิ่งเล่นกันในรั้วโรงพยาบาล

แต่กลุ่มวาดรูปที่โรงพยาบาลก็อยู่ได้ไม่นานนัก ก็ต้องหยุดพักไปชั่วคราว เพราะหัวหน้ากลุ่มอย่างพี่ตะวันดันหันหน้าเข้าวัด...ซึ่งก็ไม่นานเท่าไหร่ เพราะพอวาดรูปจนเต็มกำแพงวัดเสร็จ พี่ตะวันก็กลับมาปักหลักที่โรงพยาบาลเหมือนเดิม...

“ตะวันวาดรูปแบบนี้เป็นด้วยเหรอ?”ผมถาม เมื่อพี่ตะวันพาไปดูผลงานบนกำแพงวัดอย่างภูมิอกภูมิใจ...และภาพบนกำแพงวัดที่เห็น ก็เป็นภาพวาดสไตล์ล้านนา ที่ไม่เคยเห็นพี่ตะวันวาด...

และเพราะพี่ตะวันยิ้มอย่างภูมิอกภูมิใจ ผมเลยรู้สึกว่ามันต้องมีอะไรไม่น่าไว้วางใจ...พอวันว่างผมเลยหันหน้าเข้าหาวัดด้วยอีกคน มานั่งดูรูปวาดของพี่ตะวันบนกำแพงวัด...แล้วผมก็เจอ...ผู้ชายหน้าเข้ม เสียบดอกไม้สีแดงไว้ที่หู...ไม่ใช่แค่หนึ่งคน แต่ตั้งหลายคน ...

“บาปนะตะวัน!”ผมบอกอย่างปลงๆ...ส่วนพี่ตะวันยังยิ้มไม่รู้สึกรู้สา

“บาปตรงไหน?”

“ก็มันกำแพงวัด!”

“ไม่ได้วาดไว้บนหูพระสักหน่อย!”พี่ตะวันให้เหตุผล

แล้วพอวันเข้าเมือง พี่ตะวันก็พาผมไปท่องวัดในตัวเมือง

“ดูดิ!”พี่ตะวันชี้ให้ผมดูภาพวาดในโบสถ์ของวัดเก่าวัดแก่แห่งหนึ่ง...และภาพวาดนั้นก็เก่าแก่พอๆกับวัด หรืออาจจน้อยกว่านิดหน่อย

รูปวาดโบราณ...ที่ความรู้ผมมีไม่มากพอจะบอกว่ามาจากนิทานพื้นบ้านหรือวรรณกรรมไทยเรื่องไหน...รูปใครสักคนที่แต่งตัวเต็มยศยิงธนูหน้าตาขึงขัง...กับข้าราชบริพารกราบกรานอยู่แทบเท้า...หนึ่งในนั้นเหงื่อตก เหลือบตาขึ้นมองธนูที่ปักอยู่บนหัวตัวเอง...ผมอยากจะหัวเราะแต่หัวเราะไม่ออก...วัดใกล้บ้าน วัดนี้ใช่ว่าจะไม่เคยมา...รูปบนโบสถ์นี้ ก็มายืนแหงนคอตั้งดูกับพี่ตะวันมาแต่เด็ก...แต่ผมเพิ่งเคยเห็น สิ่งที่พี่ตะวันชี้ให้ดู

“พี่ขุนพามาดู มีอีกตั้งหลายที่ไว้จะพาไปดู”พี่ตะวันบอกและยิ้มเมื่อพูดถึงพี่ขุน ส่วนผมก็ได้แต่พยักหน้าหงึกๆ

“นั่นสิเนอะ...ฉายคิดได้ไง ว่าพวกแปลกๆแบบตะวันจะมีคนเดียวในโลก!”ผมพูดอย่างปลงๆ คิดไม่ถึงกับอารมณ์ขันของ...บรรพบุรุษไทย...


กลับมาที่เรื่องของพี่กบ...

หลังจากพ่อกับแม่กลายเป็นอากาศลอยขึ้นไปอยู่บนฟ้า...และผมกับพี่ตะวันเหลือกันเองแค่สองคน...พี่กบที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นคนรักของพี่ตะวันและผันตัวเองมาเป็นพี่ ก็แต่งตั้งตัวเองขึ้นเป็นญาติผู้ใหญ่ของผมกับพี่ตะวัน

พี่กบยังไปๆมาๆหาผมกับพี่ตะวัน...และถึงจะบอกว่า ไปๆมาๆ...แต่ในความเป็นจริง ปีหนึ่งก็แค่หนหรือสองหนเท่านั้น และพักหลังๆ พี่กบก็พาแฟนมาด้วย

ผมเคยบอกว่าพี่กบยิ้มปากกว้าง...แฟนพี่กบน่ะใจกว้างกว่าปากพี่กบเสียอีก...

แฟนพี่กบชื่อพี่ก้ำ ยืนอยู่กับพี่กบแล้วเหมือนภาพขาวดำไม่มีผิด...

“ดีจัง!...พี่กบมาพอดี ตะวันกำลังหาคนช่วยต่อไฟให้ปลาปักเป้าพอดีเลย!”พี่ตะวันยิ้มหน้าบาน วันที่พี่กบมาหาและพาพี่ก้ำมาเปิดตัวครั้งแรก...พี่ตะวันหาคนมาเดินไฟรอบบ้านให้ปลาเป้าเป่าลมของพี่ขุนที่เพิ่งขนมาหลังจากบ้านหลังใหม่สร้างเสร็จไม่ได้...ช่างไฟน่ะหาไม่ยาก แต่ช่างไฟช่วงวันสงกรานต์น่ะหายากยิ่งกว่ายาก พี่ตะวันเลยหน้าง้ำมาสองวันเพราะผมเองก็จนปัญญาจะทำให้

“แต่แฟนพี่มาด้วยนะ...”พี่กบแย้งเบาๆแบบเกรงใจ คงหมายถึงเที่ยวนี้พี่กบพาแฟนมาด้วย เลยจะมานั่งเอาใจพี่ตะวันออกนอกหน้าอย่างทุกทีไม่ได้เพราะเกรงใจแฟน

“พี่ก้ำมาด้วยเหรอ?...ไม่เป็นไร...ดีสิ พี่กบจะได้ไม่ต้องทำคนเดียวไง!”แต่พี่ตะวันว่างั๊น...พี่กบเลยยิ้มค้าง ส่วนพี่ก้ำยืนหัวเราะอยู่ที่หน้าประตู

พี่ตะวันน่ะเคยคุยกับพี่ก้ำผ่านทางสายโทรศัพท์มาหลายหนแล้ว...ไม่รู้ว่าเพราะความเป็นคนดี ความใจเย็นของพี่กบ หรือเพราะอะไร แฟนเก่าทุกอันดับของพี่กบจึงมักเลิกราไปจากพี่กบด้วยดี ซ้ำยังคบหากันเป็นเพื่อน...ไม่ว่าจะเป็นแฟนอันดับไหนก็พลอยรู้จักกันไปหมด...แต่ดูแล้วพี่ก้ำน่าจะถูกใจพี่กบของจริง...

คุยกันได้แป๊บ ผมก็ต้องแยกไปโรงพยาบาล ปล่อยพี่ตะวันทิ้งไว้กับพี่กบกับพี่ก้ำ...และกว่าผมจะกลับก็ดึกจนดื่นแล้ว แต่ดูคล้ายงานต่อไฟรอบบ้านให้พี่ตะวันจะยังไม่เสร็จ...ไม่ผิดจากที่คิด เพราะเปิดประตูบ้านเข้าไป พี่กบยังนั่งอยู่บนกระไดตัวสูง พี่ก้ำคอยส่งอุปกรณ์ให้ ส่วนพี่ตะวัน...ยืนเกาะขากระไดหลับอย่างเจ้าบ้านที่ดี คือไม่ยอมทิ้งแขกไปนอนก่อน...

“แล้วเรื่องไปเรียนต่อนี่เอายังไง ยังคิดอยู่หรือเปล่า?”พี่กบถามผมในเช้าอีกวันที่โรงพยาบาล...ไม่ใช่ครั้งแรกที่พี่กบถาม เพราะครั้งแรก พี่กบถามตอนที่ผมขอให้พี่กบช่วยดูแปลนบ้านหลังใหม่ให้

...ทำไมไม่ดูอะไรให้แน่นอนก่อนแล้วค่อยสร้าง แล้วเรื่องเรียนต่ออีกล่ะ?...ครั้งนั้นพี่กบถาม เพราะแน่นอนว่าถ้าเรียนต่อแล้ว โอกาสที่จะกลับมาที่ไชยปราการมันก็น้อยเต็มที ดังนั้นโครงการสร้างบ้านมันจึงยังควรรอดูอะไรให้แน่นอนก่อน วันนั้นผมไม่ได้ตอบอะไร แต่โครงการสร้างบ้านก็ดำเนินต่อไปจนเสร็จ...และแน่นอนมีห้องน้ำกลางแจ้งให้พี่ตะวันด้วย

“คงไม่เรียนแล้วพี่...อยู่อย่างนี้ก็มีความสุขดี...”แต่วันนี้ผมตอบ

“ถ้าเรียนต่อ ก็คงไม่ได้กลับมาอยู่ที่นี่หรอก ที่นี่มันโรง’บาลเล็กๆ เครื่องมือผ่าตัดอะไรก็ไม่มี พวกcase ใหญ่หน่อยก็ส่งไปโรง’บาลใหญ่หมด”

“อ้าว แล้วฉายไม่อยากเรียนต่อแล้วเหรอ?”

“เป็นหมออะไรมันก็เหมือนๆกันแหละ...แต่อยู่ที่นี่ ผมว่า...ดูมันมีประโยชน์ดี...แล้วก็มีความสุขดีด้วย...ตะวันก็ชอบที่นี่ด้วย...”ผมบอก

“ที่ว่ามีความสุขนี่หมายถึงตะวันหรือฉาย?”พี่กบถามและยิ้ม

“มันต่างกันตรงไหนล่ะพี่?”ผมถามแทนคำตอบ และมองออกไปนอกหน้าต่าง...มองพี่ตะวันที่นั่งวาดรูปอยู่ใต้ต้นหูกวาง...มองดูทานตะวันดอกโต...มองดูพี่ตะวันที่หันมายิ้มให้ผม และผมก็ยิ้มรับ...ใช่แล้ว มันต่างกันตรงไหน ความสุขของผมกับความสุขของพี่ตะวัน...

ผมชื่อตะวันฉาย...เป็นน้องชายของพี่ตะวัน...

เพราะความรักไม่ได้มีจุดสิ้นสุดอยู่แค่ที่ลมหายใจ...พี่ตะวันจึงยังคงรักพี่ขุน และผมยังคงอกหัก แต่เพราะความรัก ก็ไม่ได้มีความหมายอยู่แค่ที่สมหวังหรือผิดหวัง...วันนี้ผมจึงมีความสุข แม้จะเป็นได้เพียง...น้องชายของพี่ตะวัน...

จบ...หลังความรักเริ่มต้น... ความรัก ยังคงอยู่

จบ
เรื่องของเด็กชายตะวันฉาย นายกรินกรณ์ กับพี่ชายปากบอนบ้านข้างๆ

[THIP]

ส่งท้ายด้วยแรงบันดาลใจของคุณภัคD ที่เขียนไว้ค่ะ

เรื่องนี้ ลัดคิวเรื่องอื่นเขียน...เพราะบังเอิญไปแอบหลงรักเพลง...รักคุณเข้าอีกแล้ว...เป็นเพลงที่ชอบมากๆ...รู้สึกในเพลงไม่ได้บอกอะไรเลย...ไม่ได้บอกว่า สมหวังในรักหรือเปล่า...ยังสมหวังอยู่หรือเปล่า...เป็นรักข้างเดียว หรือรักกันและกัน ...อย่างเดียวที่เพลงบอก คือ...ความรักยังคงอยู่...ชอบมากๆ เลยได้เรื่องนี้ออกมา...

-------------------------------------------------------

ขอบคุณคนอ่านทุกคนที่อยู่ร่วมกันจนจบ เรื่องนี้เศร้าเกินไปรึเปล่า สำหรับคนโพสต์ตอนอ่านบทที่ 1-20 ไม่ร้องไห้เลย แต่พออ่านตอนจบ น้ำตาไม่รู้มาจากไหน ซึ่งก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่า น้ำตานี้มาจากความยินดีที่ทั้งสองคนได้อยู่ด้วยกัน หรือจากความเศร้าที่ฉายยังคงอกหักกันแน่ ไม่รู้จริงๆ 

      

[@^_^@PeaZa@^_^@]

จบแล้วววววววววววววววววววววววววว

เรื่องนี้เป็นที่สุด ในหลายๆเรื่องที่ตัวเองเคยอ่านมา

เป็นเรื่องนึงที่ไม่รู้ว่า เสียดายที่จบ หรือดีใจที่จบดี

เป็นเรื่องที่อ่านไป จี๊ดที่ใจไป บอกไม่ถูกทุกที

เป็นเรื่องที่อ่านไปลุ้นไป อย่างกับหนังสยองขวัญ

ถึงตอนนี้เรื่องนี้จบลงแล้ว ยังแอบดีใจเล็กๆที่สุดท้าย

ฉายก็ได้อยู่กับตะวัน ถึงแม้จะเป็นในฐานอะไรก็ตาม

ความรักแบบไหน ยังไงก็เป็นความรักอยู่ดี

อีกหนึ่งเรื่อง ในความทรงจำ...

 

[gift_deb]

ชอบเรื่องนี้มาก ถึงแม้สุดท้ายฉายจะได้เป็นแค่น้องชาย ได้แค่นั้นฉายก็คงมีความสุขแล้ว ที่ได้อยู่เคียงข้างตะวัน

[IZE]

จบแล้วววววววววววววว  เรื่องนี้

ชอบมากๆๆๆๆๆๆ  อ่านแล้วได้น้ำตาทุกตอน

แล้วก้อยังได้ข้อคิดดีดี อีกมากมาย ความรักที่เรามีให้เค้าไม่จำเป็นต้องครอบครอง แต่เราก้ออยู่ได้แบบมีความสุขเหมือนกัน

[uknowvry]

โอ๊ะ...จบซะและ

[Pongkemon]

โอ้ว ว้าว อ่านได้กลางเรื่อง ก้อเม้นไปทีแระว่าคล้าย ๆ กะชีวิตจริงของผม มาถึงตอนจบนี่ก้อทำให้น้ำตาซึมเลย เหมือนความหวังของผมเลย ขอแค่อยู่ด้วยกันดูแลกันไม่ทอดทิ้งกัน จะอยู่ในฐานะคนรักหรือพี่น้องมันก็ไม่ต่างอะไรกันหรอกถ้าใจของเรากับเขาได้เคียงข้างกัน

ขอบคุณสำหรับเรื่องดี ๆ ครับ

[nefkung]

สุดยอดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด



ปกติชอบมาสิงอ่านแล้วจากไปแต่เรื่องนี้ทำให้ต้องหยุดเม้นท์จนได้

ชอบเรื่องนี้มากจริงๆๆ สำนวนการแต่งการเรียบเรียงเจ๋งมากๆๆ แบบว่า

อารมณ์ค่อยๆซึมเข้ามาในใจคนอ่านทีละนิด และเต็มที่ตอนจบตอน


เป็นเรื่องที่เศร้ามาทั้งเรื่องแต่ตอนตนจบกลับมีความสุขแบบไม่แฮป์ปี้ เอนดิ้ง


แจ๋วจริงๆๆ
 

[1st prince]

    อ่านเรื่องนี้แล้วหดหู่ ไม่อยากอ่านนิยายเศร้าเลย ไม่อยากเลย จริง ๆ ...

[AidinEiEi]

 
ขอปรบมือให้คุณภัคD และคนโพสด้วยค่ะ
เรื่องนี้เค้าดีจิงๆ(ความจริงก็ดีทุกเรื่องแหละ)
อ่านจบแล้วเหมือนมีบาดแผลเกิดขึ้นมาในใจ
เพราะมันเริ่มบาดลึกมาเรื่อยๆ เจ็บมาเรื่อยๆ
แต่ก็แอบใส่ยาไว้ในนั้น มันจึงไม่เจ็บหนักและค่อยๆหาย
จนในตอนจบ จบแต่ก็ไม่เจ็บกลับรู้สึกตื้นตันมากกว่า
ในความรักของฉายที่มีให้ตะวัน
และความรักของตะวันที่มีให้พี่ขุน
และยังมิตรภาพดีๆของพี่กบที่มีให้กับทั้งคู่
ซึ้งจริงๆค่ะ

[iamhappywood]

โดนมากมาย
ความรักก็คือความสุข
ตราบเท่าที่เรายังมีความสุขอยู่
จะไปแคร์กับอย่างอื่นทำไม 

[nooww]

   เป็นเนื้อเรี่ิืองที่ดีมากเลย

และเป็นการให้กำลังใจให้กับคนอื่นได้ิอีกเยอะเลย

เป็นความรักที่ไม่ต้องการได้ความรักตอบ

แต่ขอแค่ ตัวเราได้รักอยู่อย่างนี้ตลอดไป

ขอปรมมือ

จากใจจิงเลย   

[Junrai_Hyper™]

จบแล้วจิงๆ เหรอ

เศร้ามากมาย

สุดท้ายฉายก็ไม่สมหวัง แต่การได้เห็นคนที่เรารักมีความสุข มันก็ทำให้เรายิ้มได้จิงๆนะ

ขอบคุณ คุณภัคD สำหรับเรื่องราวดีๆ

ขอบคุณ Thip ที่เอาเรื่องดีๆ มาให้อ่าน

ขอบคุณ เรย์ สำหรับที่วิ่งเล่น หวังใจว่าเล้าคงจะอยู่ได้นานๆ นะ อย่าเพิ่งถอดใจละ

ขอบคุณ เซ็งเป็ด ที่ทำให้เรารู้จักกัน

ขอบคุณเพื่อนๆ สำหรับมิตรภาพ

ขอบคุณครับ

 

[เลิฟลี่]

เศร้ามากเลยค่ะ  อ่านแล้วมันบอกไม่ถูกว่ารู้สึกยังงัย

แต่ที่รู้คือมันมีความอิ่มในตัวของมันเองแล้ว  เอ๊ะ ยังงัย 

สนุกค่ะ  น่าติดตาม ถึงแม้ว่าความเศร้าจะเกาะกินจิตใจ  ก็ตาม

[FOAM]

จบแบบอิ่มใจ  แต่ไม่สมใจครับ......5555

ขอบคุณคุณภัคD ที่เขียนเรื่องราวดีๆให้ได้อ่าน

ขอบคุณคุณ THIP ที่เอาเรื่องราวดีๆ มาให้ได้อ่านครับ

[uuro]

ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆ ที่ทำให้เห็นความรักอีกหลายแบบซึ้งมาก สองคนนี้ผูกพันกันเกินจะบรรยายจิงๆ เราว่าทั้งสองคนมั่นคงในรัก ตะวันยังมั่นคงกะพี่ขุน ในขณะที่ฉายก็ไม่เคยรักใครนอกจากตะวัน แต่ที่ใครก็สู้ฉายไม่ได้ก็คือความผูกพัน เค้าเป็นของกันและกันมาแต่เกิดแล้ว เยี่ยมจริงๆ ขอบคุณอีกครั้ง

[holymist1988]

ชอบมากๆคับ เป็นแนวการเขียนที่ผมไม่เคยจะเคยเจอซักเท่าไหร่

เรื่องนี้สอนอะไรดีๆเยอะเลยแหละคับ

สรุปคือ ชอบมากกก 

[Amamiya]

อ่านจบไปแล้ว...ด้วยความรู้สึกบอกไม่ถูก...
 

ขอบคุณคนเขียนที่เขียนเรื่องดีๆมาให้อ่าน...
ขอบคุณคนโพสที่นำเรื่องดีๆมาให้อ่าน...

 

[ltahset]

จบซะแล้ว

ขอบคุณสำหรับเรื่องราวค่ะ

 

[realtome]

ก่อนอื่นต้องขอบคุณผู้แต่ง และคุณ THIP มากมายนะฮะ สำหรับเรื่องราวดี ๆ

ในที่สุดก็อ่านจบจนได้ เง้อ เม้นท์ไม่ค่อยออกเลย เวลาเจอเรื่องเศร้า ๆ เนี่ยฮะ เฮ้อ...

โอ๊ย.. เศร้า คืนนี้นอนไม่หลับแน่เลย พรุ่งนี้ไปงาน First Date ซะด้วย ฮือ ๆ

[gagagaa122]

จบแล้วหรอ


เศร้ามากกกกกกกกกกกกก


 


ตั้งแต่ต้นจนจบ ยังไม่มีน้ำตาสักหยดเลย
แต่ในใจนี่ร้องไห้มาตั้งแต่ ตอนที่ 3 แล้วมั้ง


เป็นความรักที่มั่นคงมากๆ

[prp]

ไม่มีอะไรจะพูดได้อีก...นอกจาก จบอย่างสมบูรณ์แบบที่สุด

เศร้าที่สุดท้ายก็เป็นแค่นี้ ไม่เศร้าก็ตรงที่สุดท้ายก็ยังมีความสุข

เอ๊ะ! สรุปเอายังไง

เอาเป็นว่าอ่านแล้วมีความสุขแม่ว่าจะไม่ได้คู่แต่ก็ได้อยู่ด้วยกัน

ของเค้าดีจริงๆค่ะ

P.S.ขอบคุณคุณTHIP และคุณ ภัคD ด้วยค่ะ

[ddtgirl]

“ก็มันเจ็บนี่...คลานที ก็ต้องหายใจฮึ๊บที...ได้แค่สองฮึ๊บ ก็หมดแรง...”  555+ชอบตรงนี้จัง มันตลกแบบเศร้าๆไงไม่รู้

.....

>>>เพราะความรักไม่ได้มีจุดสิ้นสุดอยู่แค่ที่ลมหายใจ...พี่ตะวันจึงยังคงรักพี่ขุน และผมยังคงอกหัก แต่เพราะความรัก ก็ไม่ได้มีความหมายอยู่แค่ที่สมหวังหรือผิดหวัง...วันนี้ผมจึงมีความสุข แม้จะเป็นได้เพียง...น้องชายของพี่ตะวัน...<<<

ยิ่งอ่านตรงนี้ยิ่งซึ้งเข้าไปใหญ่

 

[ครูคนเมือง]

โห นายกรินกรณ์ออกมา1ซีน เอิ๊กๆ

ชอบๆครับ
มันดูลักษณะการแต่งแปลกไปจากเดิมๆที่เคยเห็นผ่านตาดี
แล้วก็ค่อนข้างสะท้อนข้อเท็จจริงที่ว่าความรักในนิยายไม่ไช่ว่าจะสมหวังเสมอไป

อ่านแล้วอิ่ม
ของเค้าดีจริง

ปล.นอกจาก สองเรื่องที่ผ่านเข้ามาในเล้านี้แล้วยังมีเรื่องในอีกมั้ยครับ
ช่วยแนะนำผมที ผมอยากติดตามงานเขียนของคุณภัคDอีก
ขอบคุณครับ