นาย…เป็นของฉันคนเดียว
ตอนพิเศษ ยะ-น้อยหน่า 1
ผมเข้ามาตรวจอาการน้อยหน่า น้องชายของนิด เพื่อนของน้องพาย เด็กที่คุณเอ็กซ์สั่งให้ดูแลเป็นพิเศษ น้องถูกทำร้ายถูกตีทั้งตัว แถมยังอดอาหาร และโดนกักขังหน่วงเหนี่ยวจนสภาพจิตใจย่ำแย่ นอกจากจะต้องนั้นยังมีอาการหลอนเพราะกลัวถูกทำร้ายอีกด้วย น่าสงสารจริงๆ
‘ถ้าน้องตื่นขึ้นมาแล้วไม่เจอนิด ฝากคุณหมอช่วยกอดน้องด้วยนะครับ เราสองคนพี่น้องขาดเรื่องแบบนี้มาตั้งแต่เด็ก ที่พอจะบรรเทาอาการได้คงมีแต่อ้อมกอดของกันและกัน ฝากด้วยนะครับ’นิดบอกผมก่อนกลับบ้านเพราะเลยเวลาเยี่ยม ความจริงนิดจะอยู่ดูแลน้องก็ได้ แต่ผมคิดว่าให้เขากลับไปดีกว่า เขาคงไม่อยากเห็นตอนน้องตื่นมาแล้วทรมาน
“อย่าตีหนู หนูยอมแล้ว ฮือ ฮือ ไม่ ไม่เอา”ผมลุกจากเก้าอี้แล้วจับแขนน้องให้ราบลงข้างตัว น้องพยายามดิ้นขยับหนี
“ไม่เป็นไรนะครับ ตอนนี้น้อยหน่าปลอดภัยแล้ว อยู่กับหมอนะ”ผมใช้มือลูบศรีษะน้องไปมา น้องหายใจทรมานสักครู่ก่อนสงบลง ผมฉีดยาให้น้องอีกหนึ่งเข็มเป็นยาแก้เครียด น้องเขาจะได้พักผ่อนได้เต็มที่
ตอนเช้าพยาบาลวิ่งวุ่นมาตามผมใหญ่เพราะน้องตื่รขึ้นมาโวยวายดึงสายน้ำเหลือออก ผมวิ่งกระหืดกระหอบเข้าไป อุปกรณ์การแพทย์ทุกปัดทิ้งไม่เหลือชิ้นดี ร่างเล็กสั่นไปทั้งตัวนั่งคุดคู้อยู่บนเตียงกอดเข่าก้มหน้าเข้าหาตัว
ผมค่อยๆเดินเข้าไปไกลๆ ก่อนจับศรีษะเขา น้องสะดุ้งแล้วเอามือปัดออก ผมจับมือเขาแล้วเดินเข้าไปกอด
“ไม่ต้องกลัวนะครับ หมอไม่ทำร้ายเราหรอกนะ ไม่ต้องกลัว”น้องตัวสั่นยิ่งกว่าเดิม ผมเลยลูบหลังเขาเบาๆ
“ไม่ต้องกลัวๆ เห็นไหม หมอไม่ทำร้ายนะ”
“ฮือ ฮือ”น้องค่อยๆคลายมือที่กำอยู่มากอดเอวผมแน่น
“เก่งมาก”ผมส่งสัญญาณให้คุณพยาบาลเข้ามาเก็บของในห้อง
“ชื่ออะไรครับ”ผมชวนน้องคุย เพื่อลดอาการกลัว
“น้อยหน่า”น้องบอกเสียงเบาๆ
“ชื่อเพราะจัง น้อยหน่ารู้จัก พายไหมครับ”น้องพยักหน้าหงึกๆ
“หมอเป็นเพื่อนกับน้องพายนะ น้องพายฝากให้คุณหมอดูแลน้อยหน่า เพราะฉะนั้นน้อยหน่าไม่ต้องกลัวหมอนะครับเราเป็นพวกเดียวกัน”แผนล่อให้เด็กตายใจ น้องเงยหน้าขึ้นมามองผม แล้วกอดแน่นกว่าเดิม
จ๊อกกกกก
เสียงมาจากท้องเล็กๆของน้อง
“คุณพยาบาลครับ จัดอาหารให้ผมชุดหนึ่ง เอาไปที่ห้องพิเศษ1 เลยนะครับ”ผมตัดสินใจย้ายน้องไปอีกห้อง เพราะห้องนี้มันรกเกินไป
ผมพาน้องเดินไปห้องพิเศษไม่ไกลนัก น้องเกาะผมไม่ปล่อย อาหารร้อนๆมาเสิร์ฟผมวางบนโต๊ะแล้วเลื่อนไปให้น้องที่นั่งอยู่บนเตียง น้องค่อยๆตักขึ้นมาทานช้าๆ สายตาก็ยังผมมองผมไม่ว่าจะเดินไปทางไหน
“อร่อยไหม”
“อร่อย”น้องตอบห้วนๆ
“อร่อยนั้นทานเยอะๆนะ ไม่พอบอกได้เดี๋ยวเอามาเพิ่มให้”
“เอาอีก”น้องยืนถ้วยมาให้ผม ผมเรียกพยาบาลเธอเอาข้าวต้มมาให้น้องอีกถ้วย น้องกินหมดก็ดื่มน้ำตาม ผมหยิบยายื่นให้ น้องส่ายหน้าไม่เอา
“ทานยานะจะได้หาย ถ้าหายเดี๋ยวหมอจะพาไปหาน้องพาย”เอาน้องพายมาอ้างตลอดป่านนี้คงจะจามฮัดชิ้วๆแล้ว
“มันขม”น้องบอกเสียงสั่น ผมเลยลงไปนั่งบนเตียงแล้วกล่อมเขาเบาๆ
“ตอนแรกหมอก้ไม่ชอบกินยาหรอกครับ ก็เลยป่วยมาตลอด แต่พอลองกินครั้งหนึ่งแล้วร่างกายแข็งแรงเลยตอนนี้ไม่ป่วยอีกเลย ลองดูสิครับ ครั้งแรกคนเก่งของหมอทำได้อยู่แล้ว”ผมวางยาไว้บนมือน้องก่อนยื่นแก้วน้ำให้ น้องมองยาในมืออย่างรังเกียจก่อนจะค่อยเอาใส่ปากแล้วดื่มน้ำตาม
“เก่งจังเลย เก่งมากเลยถ้าพี่นิดมาเห็นต้องดีใจแน่ๆ แบบนี้ก็ใกล้หายแล้วใช่ไหม”น้องพยักหน้ารับแล้วยิ้มกว้าง หลอกเด็กนี่มันง่ายจริงๆ
“นอนพักนะครับ เดี๋ยวเย็นๆหมอจะมาดูอาการให้อีกที”น้องจับแขนผมหมับ
“อย่าไปไหนนะ”น้องส่งสายตาอ้อนวอน ผมกลืนน้ำลายเอือกใหญ่ แล้วก็ตัดสินใจนั่งลง ก็น้องน่ารักอ่ะ ตากลมๆ แก้มป่องๆ ทำหน้าอ้อนวอน ขอร้องใครจะทนไหว วันนี้ผมไม่มีตรวจด้วย ดูแลแค่น้องคนเดียว
จนตอนบ่ายได้เวลาเยี่ยมไข้ นิดหอบนม ขนมและผลไม้เข้ามาให้น้อง ผมขอตัวออกไปทำงาน น้องมองตามผมไม่เลิก ผมปล่อยให้สองพี่น้องได้คุยกัน
เย็นๆนิดเข้ามาพบผม
“ขอบคุณคุณหมอมากนะครับ ที่ช่วยดูแลน้องผมแบบนี้”นิดยกมือไหว้
“ไม่เป็นไรครับ คนที่คุณนิดควรชอบคุณน่าจะเป็นไอ้เอ็กซ์มากกว่า”
“ขอบคุณ คุณทั้งสองเลยครับ ไม่ได้พวกคุณ นิดคงไม่ได้เจอน้องแล้วแน่ๆ”ผมยิ้มให้เขาอย่างใจดี
“นั้นต้องดูแลน้องดีๆนะครับ อย่าปล่อยเขาไปไหนอีก”นิดหุบยิ้มแล้วทำหน้าเศร้า
“เรามีกันสองคนพี่น้อง ถ้าน้องยังอยู่กับนิด นิดกลัวว่าจะพาน้องอดตาย นิดเลยจะฝากน้องที่สถานสงเคราะห์ของคุณเอ็กซ์ แล้วก็ให้เขาเรียนที่นั่น อย่างน้อยน้องจะได้มีความรู้ติดตัว ไม่ต้องหาเช้ากินค่ำแบบนิด”
“น้องติดนิดแบบนั้นเขาจะยอมหรอ”
“นิดจะไปหาน้องบ่อยๆครับ ถ้าผมทำงานเก็บเงินได้เยอะๆเมื่อไหร่ ผมจะไปรับน้องกลับมา”
“ไม่ต้องทำแบบนั้นก็ได้ เอาอย่างนี้ให้เขามาอยู่กับผมไหม ผมขอรับผิดชอบดูแลน้องเอง”
“จริงหรอครับ”นิดเสียงดังก่อนก้มลงกับพื้นกราบผมใหญ่
“คุณนิดครับ ไม่ทำแบบนี้นะครับ อย่าครับลุกเถอะ”ผมลงไปดึงตัวเขาขึ้น นิดร้องไห้อย่างตื้นตันใจ
“นิดไม่รู้จะขอบคุณยังไงเลยครับ ขอบคุณคุณหมอมากๆนะครับ น้อยหน่ามันมีบุญจริงๆที่ได้มาเจอพวกคุณ”
“ไม่เป็นไรครับคนกันเอง น้องอยู่กับผม ถ้าคุณคิดถึงเมื่อไหร่ก็มาเยี่ยมน้องได้ ผมจะส่งเขาเรียนโรงเรียนดีๆ”
“แค่นี้แหละครับ เกิดมานิดก็ไม่ได้หวังอะไรอีก ขอแค่น้อยหน่าอยู่ดีกินดี ได้เรียนหนังสือ แค่นี้นิดก็นอนายตาหลับแล้ว”นิดสะอื้นใหญ่
“ไม่เอาครับไม่ร้อง ไม่พูดเรื่องตายนะครับ ต้องสู้สิ นิดก็ขยันทำงาน นะรู้ไหม”
“ครับผมจะตั้งใจทำงาน ขอบคุณ คุณหมอมากนะครับ ขอบคุณครับ”
นิดไหว้ผมอีกหลายที เขาร้องไห้ไม่หยุด ผมเลยพาเขากลับไปดูน้องกลัวว่าน้องจะตื่น น้องตื่นจริงๆ นิดเข้าไปกอดน้องแน่นด้วยความรักใคร่ ผมเห็นแล้วอดยิ้มตามไม่ได้
นิดคุยกับน้องเรื่องมาอยู่กับผม ตอนแรกน้องร้องไห้งอแง แต่พอนิดบอกเหตุผลว่าบ้านกำลังจะถูกยึด ต้องขายบ้านเพื่อใช้หนี้ นิดต้องทำงานหนักจนไม่มีเวลามาดูแลน้อง น้องก็เงียบแล้วมองหน้าผมด้วยสายตาขอบคุณเหลือล้น
ผ่านไปอาทิตย์กว่าน้องกำลังจะออกจากโรงพยาบาล นิดมาสั่งน้องที่คอนโดผม เอาเสื้อมาเก่าๆของน้องมาด้วย ผมดูสภาพแล้วคิดว่าน่าจะใส่ไม่ได้อีกแล้ว เลยให้นิดทิ้งและซื้อของใหม่ทั้งหมด น้องกอดกับนิดนานมากตอนจะจากกัน
นิดตัดสินใจขายบ้านเพื่อใช้หนี้ เขาย้ายไปอยู่ห้องเช่าเล็กๆทำงานเป็นพนักงานขายในห้างแห่งหนึ่ง ผมส่งน้อยหน่าเรียนหนังสือโรงเรียนใกล้ๆคอนโดไปรับไปส่งง่าย ส่วนใหญ่พยาบาลที่ส่งลูกเรียนที่นั่นจะรับน้องมาที่โรงพยาบาลด้วย ผมเลยมีเพื่อนกินข้าวทุกวัน
“ทานนี่สิอร่อยนะ”ผมตักไข่พะโล้ให้น้องฟองโต
“อื้อ”น้องตอบรับ
“ต้องบอกว่าขอบคุณครับสิ ไหนลองพูดสิ”
“ขอบคุณครับ”น้องบอกอายๆ เพราะปกติไม่ค่อยได้พูดแบบนี้เท่าไหร่ เขาพูดไม่มีหางเสียง ห้วนๆต้องฝึกอีกเยอะ
“หนูหายแล้วเมื่อไหร่จะได้เจอพาย”น้องแทนตัวเองว่าหนูน่ารักดี ผมชอบ
“น้องพายกลับบ้านไปหาคุณพ่อคุณแม่ ถ้าน้องพายกลับมาแล้วพี่จะบอกให้มาหาน้อยหน่าเลยนะ น้อยหน่ารอน้องพายได้ไหม”น้องพยักหน้าหงึกๆแล้วตักข้าวเข้าปาก ผมใช้มือเกลี่ยข้าวที่ติดแก้มน้องออก พยาบาลแถวนั้นมองแล้วอมยิ้มกันใหญ่
“หนูมีอะไรมาอวดด้วย”น้องลุกจากเก้าอี้ไปหยิบของในกระเป๋าหนังสือ
“ไหนดูหน่อย”ผมรับกระดาษจากมือน้อง วิชาคณิตศาตร์น้องทำได้คะแนนเต็ม
“โอโห้ ได้คะแนนเต็มเลยหรอเก่งสุดๆ”ผมยีหัวเขาไปมา น้อยหน่ายืดอดภูมิใจยิ้มไม่หุบ ผมเอาใบคะแนนน้องไปติดไว้บนโต๊ะทำงาน
“เก่งแบบนี้อยากได้อะไรเป็นของรางวัลไหม”น้องพยักหน้าใหญ่
“อยากไปหาพี่นิด”ผมตามใจ พอน้องทานข้าวเสร็จได้เวลาเลิกงานก็พาเขาไปห้างที่นิดทำงานอยู่ สองพี่น้องกอดกันกลม นิดต้องทำงานต่อ ผมเลยพาน้องเดินเล่นซื้อเสื้อผ้าซื้อของเข้าห้อง น้องกอดแขนผมแน่นเดินไม่ห่างตัว
“ทานอะไรอีกไหม”
“ไม่เอาแล้วหนูอิ่ม”น้องส่ายหน้า ผมลูบศรีษะเล็กไปมาอย่างเอ็นดู
“นั้นกลับกัน”.............................................................
ตอนพิเศษ ของพี่หมอยะกับน้อยหน่าคะ
รออ่านตอนที่สองนะ น่ารักมาเลยยยยยยยยย
^^
ประกาศรวมเล่มจร้าาาาาาาา
ีรายละเอียดดดดดดดดดดดด
หนังสือนาย…เป็นของฉันคนเดียว
-ขนาด 200-250 หน้า
-หน้าปกเดี๋ยวตามมาเร็วๆนี้ค่า
-เนื้อหาในเล่ม 25 ตอน
-ตอนพิเศษห้าตอน ดังนี้
ตอนที่ 1 พี่เอ็กซ์+น้องพาย : คอนโดของเรา NC
ตอนที่ 2 พี่เอ็กซ์+น้องพาย :กิจวัตประจำวัน NC
ตอนที่ 3 พี่หมอยะ+น้องน้อยหน่า : รับดูแล
ตอนที่ 4 พี่หมอยะ+น้องน้อยหน่า : ของขวัญวันสอบติด
ตอนที่ 5 สลาฟ+น้องกัสเบล : มากกว่าน้อง
แถมฟรี! โปสการ์ดขนาด 4*6 นิ้ว สองแผ่น ที่คั่นหนังสือหนึ่งอัน
หน้าปก ที่คั่น เดี๋ยวอีกสองวันเอามาให้ดูนะคะ
ราคา 300 บาทเท่านั้นนนนนน ค่าส่ง ลงทะเบียน 30 บาท EMS 50 บาท ค่าทุกคนจงสนใจและเมลเข้ามาจองได้ที่ fabinofern69แอดgmail.comเลยค่า
จองและโอนเงินได้ตั้งแต่วันนี้ – 25 เมษายน
โอนเงินวันสุดท้ายวันที่ 30 เมษายนนะค่าาาาาาา
ค่าน้ำค่าไฟ ค่าเช่าหอ เอาไปซื้อนมให้เด็กๆค่า ฮ่าๆๆ
เด็กๆคือ เด็กในตัวละครฝ้ายน้า
ชีวิตจริงยังไม่มีสะมี อุคริอุคริ >O<
ริวิวตอนพิเศษในเล่มแป๊บบบบบบ
/////////
ไปถึงร้านอาหารเป็นอาหารญี่ปุ่นมีห้องส่วนตัวแยกส่วนตัว น้องรีบลงจากรถจากนั้นเราก็เข้าไปด้านใน ผมสั่งอาหารจากนั้นพนักงานก็มาเสิร์ฟ ผมนั่งทานก็มองตาน้องไป
“ห้ามเลยนะที่สาธารณะ”น้องดุไว้ ห้องข้างๆกั้นกันแค่กระดาษแบบญี่ปุ่นคือถ้าทำอะไรกันห้องข้างๆจะรู้ทันที มันก็น่าลองใช่ไหม ผมขยับเข้าไปนั่งใกล้ๆน้อง
“มันก็น่าลองไม่ใช่หรอ”
////////
ทุกคนต้องอุดหนุนน้าาาาาาาาา
สอบถามเพิ่มเติมม กดถูกใจแฟนเพจเลยค่าาาาา
https://www.facebook.com/faiizfiction
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
