ผมนั่งกินเนื้อย่างกับแทมจนถึงสามทุ่ม ก่อนที่มันจะขับรถมาส่งผมที่ผับสตาร์ไลท์ต่อ แล้วจะมารับผมตอนกลับอีกครั้ง
ผมเดินเข้าไปคุยกับผู้จัดการเพื่อทำเรื่องลาออกรอบที่สอง ซึ่งก็ไม่มีปัญหาอะไร หลังจากจัดการธุระเรียบร้อย ผมก็หาที่นั่งรอ แล้วผมก็ต้องรู้สึกแปลกใจ เมื่อเห็นรันเดินมาหาพร้อมกับเพื่อนสนิทของผม
“รันมาด้วย ตกใจเลยล่ะสิ” รันพูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม ผมไม่ได้ตอบ แต่หันไปทางไอ้เพื่อนตัวแสบที่ยิ้มรับสลอน
“มองแบบนี้หมายความว่าไงวะไอ้เตย” ไอ้เพชรถาม แล้วนั่งลงฝั่งตรงข้าม
“พอดีรันรู้ว่าเตยจะเล่าเรื่องเด็ดให้ฟังเลยไม่อยากพลาดน่ะ” รันพูดขึ้นอีกครั้ง ก่อนจะชักสีหน้าเง้างอน “ก็เตยไม่ค่อยเล่าเรื่องอะไรให้รันฟังเลยนี่น่า ทั้งที่เราสองคนเป็นเพื่อนสนิทกันแท้ๆ”
“เอาน่า...ก็ดีออก มีสาวสวยมานั่งด้วย” ไอ้ลมพูดขึ้น ผมก็ถอนหายใจออกมา
“แล้วไอ้วิลไปไหน” ผมถามขึ้น เมื่อไม่เห็นสมาชิกอีกคน
“มันมีนัดดูหนังกับแฟย เดี๋ยวตามมาทีหลัง” ไอ้เพชรบอก แล้วหันไปทางไอ้ลม “มึงจัดเครื่องดื่มมาสิวะ”
“วันนี้กูเป็นลุกค้า ไม่ใช่พนักงานร้านเว้ย” ไอ้ลมบอก ก่อนจะหันไปส่งยิ้มให้รัน “แล้วรันดื่มอะไรได้บ้างครับ”
“รันกินไม่ค่อยเป็นหรอก ขอค็อกเทลผลไม้ก็พอจ้ะ” รันบอก ก่อนจะเขยิบเข้ามานั่งใกล้ผมมากขึ้น “นี่เตย เห็นลมกับเพชรเล่าว่า ช่วงปิดเทอมเตยกำลังจีบพี่แทมอยู่หรือ”
ผมมองใบหน้าสวยที่แต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางอย่างพิจารณา และเมื่อสบกับนัยน์ตากลมโตที่เป็นประกายอยากรู้ ผมก็ถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยใจ
“อืม”
“แล้วเป็นยังไงบ้าง สำเร็จไหมๆ”
ตอนนี้ไม่ใช่รันที่มองผมไม่ละสายตาแล้ว ทั้งไอ้ลมกับไอ้เพชรก็พร้อมใจกันหันมามอง บรรยากาศที่ดังด้วยเสียงดนตรีและกลุ่มคน ดูเหมือนจะเงียบไปชั่วอึดใจหนึ่ง
“เป็นแฟนกันแล้ว”
“เฮ้ยจริง?!” ไอ้ลมร้องขึ้นอย่างตกใจ ก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ
“สมหวังสักทีนะมึง ฮ่าๆ” ไอ่เพชรพูดขึ้น พร้อมกับตบไหล่ของผมด้วยรอยยิ้ม
ผมไม่ได้ตอบรับอะไร ก่อนจะรับแก้วเหล้าจากบาร์เทนเดอร์พักงานมาดื่ม แล้วเลื่อนสายตาไปมองหญิงสาวที่นั่งข้างกัน เมื่อรับรู้ได้ถึงสายตาที่กำลังจ้องมองมา ใบหน้าของรันกำลังแสดงอาการบางอย่างที่ผมไม่เข้าใจนัก
“แล้วระหว่างเตยกับพี่แทมใครโดนกดหรือ!”
แค่ก!
ผมไอออกมาเล็กน้อย เพราะสำลักเหล้าที่กำลังไหลลงคอ แล้วหันไปส่งสายตาดุใส่เพื่อนตัวแสบที่หัวเราะชอบใจ ก่อนจะหันไปทางเจ้าของคำถามที่ยังทำหน้าตาใสซื่อ
“ขอผ่าน” ผมตอบเสียงนิ่ง ถึงจะเคยสัญญากับแทมเอาไว้แล้วว่า จะยอมรับตำแหน่งเมียสู่สาธารณชน แต่เป็นไปได้ ผมก็ไม่อยากบอกใครแบบนั้นหรอก
“อะไรกันวะ! นี่เป็นคำถามไคล์แมกซ์นะเว้ย” ไอ้เพชรพูดขึ้น ก่อนจะหันไปมองรันที่มีสีหน้าผิดหวัง “ว่าแต่...เราไม่คิดว่ารันจะกล้าถามเรื่องแบบนี้เลยนะเนี่ย อึ้งไปเลย”
“แหม...ก็รันเป็นสาววายนี่” รันตอบด้วยสีหน้าเซ็งอารมณ์ ก่อนจะยกค็อกเทลที่ไอ้ลมส่งให้ขึ้นดื่ม
“สาววาย?” ไอ้เพชรทวนคำอย่างสงสัย รันก็ส่งยิ้มไปให้
“ก็ชอบความรักแบบเตยกับพี่แทมยังไงล่ะ” รันตอบเสียงใส ไอ้เพชรก็กะพริบตาทีหนึ่งด้วยใบหน้าเหลอหลา “เพชรไม่ต้องเข้าใจหรอก มันเป็นเรื่องผู้หญิงน่ะ”
“งั้นหรือ” ไอ้เพชรตอบรับแบบงงๆ ก่อนจะหันมามองผมต่อ “ไอ้เตย งานนี้มึงเลี้ยงนะเว้ย”
“กูจะออกแค่พันเดียว” ผมบอกเสียงเรียบ แล้วหันไปมองไอ้ลมที่เพลิดเพลินอยุ่กับการชงเครื่องดื่มมีนเมาที่ตัวเองเตรียมมา “ไอ้ลม กูออกจากงานที่ผับแล้วนะ”
“อ้าว! ออกเมื่อไหร่วะ ทำไมกูไม่รู้เรื่อง” ไอ้ลมหันมาถาม
“วันนี้ แทมไม่ให้ทำ” ผมตอบ ก่อนที่พวกมันจะส่งเสียงแซวออกมา
“ไม่ทันไรก็โดนจัดการแล้วหรือวะ” ไอ้เพชรกระเซ้าอย่างอารมณ์ดี
“พี่แทมคงเป็นห่วงเตยสินะ กรี๊ด! น่ารักจัง!” รันพูดขึ้นต่อด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น พลางทำสีหน้าประหลาดออกมา พวกผมได้แต่มองอย่างจนคำพูดและไม่คิดจะเข้าใจ
“คนหล่อมาแล้วครับ ไอ้เตย! เมื่อคืนนี้เสียตัวพร้อมตูดด้วยหรือเปล่าวะ” ไอ้วิลถามขึ้นเสียงใส ทันทีที่เดินมาถึงโต๊ะ ก่อนจะเบิกตากว้างขึ้น เมื่อเห็นรันนั่งอยู่ “เฮ้ย! โทษทีๆ”
"มเ่ป็นไร รันก็ถามไปแล้ว แต่เตยไม่บอก” รันตอบด้วยน้ำเสียงกึ่งฟ้องที่ชวนให้เอ็นดู และทำให้ไอ้ลมกับไอ้เพชรที่มองรันอยู่แสดงสีหน้าเหมือนหมาโง่จนผมนึกสมเพชนิดๆ
“อ่า...หรือ” ไอ้วิลตอบรับด้วยสีหน้าปั้นยาก พลางนั่งลงข้างไอ้เพชร ก่อนจะหันมาทางผมต่อ "สรุปยังไงวะ"
"คบกันแล้วเว้ย แต่แม่งไม่บอกรายละเอียด" ไอ้เพชรเล่า ก่อนจะลดเสียงของตัวเองลงแต่ผมก็ได้ยินอยู่ "หึ! สงสัยโดนแหงมๆ"
ไอ้เวร...
ผมเอืิอมระอาจนขี้เกียจจะสนใจ ไอ้วิลหัวเราะคิกคัก ก่อนจะรับเครื่ิองดื่มจากมือชงประจำกลุ่ม แล้วส่งยิ้มมาให้ผม
“คืนนี้มึงเลี้ยง ชนหน่อยเว้ย!” ไอ้วิลพูดขึ้น ผมก็จำใจยกแก้วชนรับกับมัน
"ไอ้เหี้ย" ผมว่า ก่อนจะยกแก้วเหล้าของตัวเองขึ้นดื่ม
หลังจากนั้นไอ้เพชรกับไอ้วิลก็ออกไปเดินเที่ยว ส่วนไอ้ลมก็คอยจีบรันที่ดูจะรับมือยาก เพราะเธอไม่มีท่าทีสนใจเพื่อนของผมเลยสักนิด แต่กลับพยายามเค้นคอให้ผมเล่าเรื่องของผมกับไอ้แทมมากกว่า จนกระทั่งเวลาเดินมาถึงห้าทุ่ม รันก็หันมาสะกิดไหล่ของผม
“รันว่าจะกลับแล้วล่ะ”
“อืม เดี๋ยวเราไปส่ง”
“ไม่เป็นไร เตยอยู่กับเพื่อนต่อเถอะ รันกลับเองได้”
“ไม่ได้หรอก ดึกแล้วอันตราย”
“เกรงใจจัง”
“ไม่เป็นไร กลับพร้อมกัน เดี๋ยวแทมมารับ”
ทันทีที่ผมพูดจบ รันก็เบิกตาโตขึ้น ก่อนจะยิ้มกว้างพลางพยักหน้ารันอย่างรวดเร็ว ผมส่งข้อความไปบอกแทม แล้วหันไปมองไอ้เพชรที่เดินกลับมานั่งที่โต๊ะพอดี
“เดี๋ยวกูกับรันกลับก่อน” ผมบอก ก่อนจะส่งเงินที่น่าจะจ่ายความสนุกให้เพื่อนได้พอสมควร
“เออๆ มึงไปส่งรันใช่เปล่าวะ” ไอ้เพชรถาม ก่อนจะหันไปส่งยิ้มให้รันที่ยื่นเงินมาให้ “ไม่ต้องๆ คืนนี้มีเจ้าภาพ”
“ขอบใจจ้ะ” รันตอบรับพลางหัวเราะออกมาเล็กน้อย เมื่อไอ้เพชรทำสีหน้ากวนอารมณ์ผมเล่น ก่อนที่มันจะเดินหายไปกับลูกค้าในผับอีกครั้ง
ผมจัดการของเหลวที่อยู่ในแก้วของตัวเองจนหมด ก่อนจะหันไปฟังรันเล่าเรื่องทั่วไปจนกระทั่งเสียงข้อความในโทรศัพท์มือถือของผมดังขึ้นขัด
“แทมมาแล้ว”
++++++++
“สวัสดีค่ะพี่แทม”
“ครับ บอกทางให้พี่ด้วยนะ”
“ได้เลยค่ะ”
ผมมองรันที่นั่งด้านหลังแค่เล็กน้อย ก่อนจะพักสายตาไปมองวิวข้างหน้าต่างที่เคลื่อนผ่าน
"เมาหรือเปล่าครับ"
"เปล่า กินไปหน่อยเดียว อ้อ...เตยลาออกแล้ว"
"อืม ดีแล้ว แทมเคยบอกแล้วไง งานแบบนั้นไม่เหมาะกับเตยตั้งแต่แรกอยู่แล้ว"
"ช่วยไม่ได้ ก็ต้องหาเงินใช้เอง"
"ตอนนี้เชิญใช้เงินของแทมได้เลยครับ แต่อย่าถลุงจนแทมหมดตัวก็แล้วกัน"
"เตือนตัวเองดีกว่าแทม"
ผมคงจะปะทะคารมต่อ ถ้าหากไม่ได้รู้สึกถึงสายตาคู่หนึ่งที่กำลังจับจ้อง และ แทมก็คงรับรู้ได้เช่นเดียวกัน มันมองไปที่กระจกหลัง แล้วคลี่ยิ้มออกมาเล็กน้อย
"น้องรันมีอะไรหรือเปล่า"
"เปล่าค่ะ รันแค่ฟินกับความคิดตัวเอง อย่าสนใจเลยค่ะ คิดว่ารันไม่อยู่ไปเลยยิ่งดี"
"ทำแบบนั้นได้ไง รันเป็นแขกคนพิเศษของพี่เลยนะครับ"
"รันขอเป็นแค่ตัวประกอบฉากก็พอค่ะ อ่า...เดี๋ยวเลี้ยวขวาแยกข้างหน้าด้วยค่ะ"
ผมปรายตามองรัน ก่อนจะหันไปมองแทมที่เลื่อนสายตามามองผมเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร จนกระทั่งส่งรันถึงหอพักเรียบร้อย
"ไม่รู้คิดไปเองหรือเปล่า น้องรันจ้องแทมตลอดเลยว่ะ"
"ช่างเถอะ...เห็นแบบนี้รันก็แปลกๆ เหมือนกัน"
"หืม? ยังไงวะ"
"อย่ารู้เลย เรื่องไร้สาระ"
แทมแค่ตอบรับในลำคอ ก่อนที่เราสองคนจะคุยสัพเพเหระกันต่อจนถึงห้องพัก
++++++++++
หลังจากเปิดเทอมใหม่ได้เพียงไม่กี่วัน การบ้านและรายงานต่างๆ ก็ทยอยมาให้ทำไม่หยุด แถมรันก็ชอบมองผมด้วยสายตาและรอยยิ้มที่ชวนให้อีดอัด โดยเฉพาะเวลาที่เจอผมอยู่กับแทม จะทำสีหน้าแปลกๆ ออกมาเป็นพิเศษ
“แทม ขอใช้โน้ตบุ๊กได้หรือเปล่า” ผมถาม พร้อมกับหันไปมอง แทมที่กำลังถอดเสื้อ วันนี้ผมมีรายงานกลุ่มที่ต้องทำส่งให้รันคืนนี้
“อืม เตยอยากใช้อะไรก็ตามสบาย ของของแทมก็เหมือนของของเตยนั่นแหละ” แทมตอบ พลางหยิบผ้าเช็ดตัวที่พาดไว้บนราว แล้วเดินเข้าห้องน้ำต่อ ก่อนจะชะโงกหน้าออกมจาากห้องน้ำ พร้อมกัยยกยิ้มที่มุมปาก “ลืมบอก รหัสผ่านเป็นชื่อสุดทั่รักของแทมนะครับ”
ผมรู้สึกแก้มร้อนขึ้นมาวูบหนึ่ง ขณะที่มองเจ้าของห้องหายเข้าไปในห้องน้ำอีกครั้ง แทมเป็นคนอาบน้ำนานมาก เพราะมันชอบแช่น้ำในอ่างเป็นชั่วโมงจนผมกลัวมันหลับจนจมน้ำตายไปก่อน
ผมเปิดโน้ตบุ๊กขึ้น ก่อนจะเจอช่องใส่รหัสผ่านอย่างที่เจ้าของบอกเอาไว้ ผมรู้สึกเก้อเขินขึ้นมาอีกครั้ง ตอนที่นึกถึงตำบอกของมัน
'ชิ่อสุดที่รักของแทม'
ผมไม่นึกเลยว่า ตัวเองจะเป็นคนขี้อายแบบนี้เหมือนกัน ทว่าเมื่อกรอกชื่อเล่นของตัวเองลงไปกลับไม่สามารถเข้าใช้งานในระบบได้
ไม่ใช่?! หรือว่าจะเป็นชื่อจริง?
ผมลองพิมพ์ชื่อจริงของตัวเองลงไป แต่ผลลัพธ์ก็ยังเหมือนเดิม ผมขมวดคิ้วขึ้น เมื่อสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าไม่เป็นอย่างที่คิด
ถ้าไม่ใช่ชื่อของผม แล้วสุดที่รักของมันคืิอใครวะ
ผมมองหน้าจอโน้ตยุ๊กอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะลองพิมพ์ชื่อเล่นกับขื่อจริงของแทมดู บางทีคนอย่างมันอาจจะรักตัวเองมากที่สุดตามประสาคนที่ไม่สนใจใครก็ได้ แต่ผมก็ยังเดาผิดอีก
ผมถอนหายใจออกมา แล้วตัดสินใจไปถามเจ้าของโดยตรงน่าจะเร็วกว่า ถึงแม้ จะรู้สึกเสียหน้าอย่างบอกไม่ถูกก็ตาม
ผมเคาะประตู ก่อนจะได้ยินเสียงตะโกนตอบรับจากคนที่อยู่ในห้องน้ำ
"แทมไม่ได้ล็อกประตูครับ!"
ผมกะพริบตาทีหนึ่ง แล้วตัดสินใจเปิดประตูด้วยความไม่แน่ใจและข้องใจอยู่ในที
"แล้วทำไมไม่ล็อกประตู" ผมถามขึ้น พร้อมกับมองคนที่นอนแช่อยู่ในอ่างอาบน้ำอย่างที่คิดเอาไว้ ไอ้แทมเลิกคิ้วขึ้น
"ก็ธรรมดาอยู่คนเดียวนี่น่าเลยชิน" แทมตอบ ก่อนจะคลี่ยิ้มอย่างมีเลศนัย "แล้วก็เผื่อบางทีเตยอาจจะอยากเข้ามาหาแบบกะทันหันหรือแทมอยากให้ช่วยเหลืออะไรจะได้มาหาได้สะดวกและรวดเร็วไง"
"คิดเรืรองทะลึ่งอยู่ล่ะสิ" ผมว่าด้วยน้ำเสียงเอือมระอานิดๆ แทมหัวเราะออกมาเบาๆ
"เตยก็เหมือนกันไม่ใช่หรือไงถึงได้ว่าแทมอ่ะ" แทมโต้กลับด้วยรอยยิ้ม "แล้วตกลงมีเรื่องอะไร หรือว่าอยากแช่น้ำด้วยกัน?"
"เตยมาถามเรื่องรหัสผ่านต่างหาก" ผมบอก แล้วถอนหายใจออกมาเล็กน้อย เมื่อเห็นสีหน้าแปลกใจของแทม
"แทมบอกไปแล้วนี่ครับ" แทมบอก แล้วเลิกคิ้วขึ้น พลางอมยิ้มออกมา เมื่อผมตีหน้านิ่งใส่ "เตยไม่รู้ชื่อสุดที่รักของแทมหรือไง"
"เออ คงงั้น" ผมตอบเสียงห้วน พลางมองคนตรงหน้าทั่หัวเราะออกมา
"KT9966" แทมบอกด้วยรอยยิ้ม พร้อมกับเท้าแขนมองผมกับขอบอ่างอาบน้ำ "ชื่อของลัมโบร์กินีสุดที่รักของแทมไง คิดว่าเตยจะจำได้"
ผมไม่โต้ตอบอะไร นอกจากเดินออกจากห้องน้ำ แล้วปิดประตูล็อกให้เรียบร้อยด้วยความหงุดหงิดเล็กน้อย สรุปว่า 'สุดที่รัก' ของมันก็แค่รถยนต์เกรดนอกราคาไม่กี่สิบล้านบาทแถมด้วยเลขทะเบียนประมูลชุดลิมิเต็ดอีกล้านต้นๆ
ลงไปขูดสีเลยดีไหมวะ!
ผมนั่งลงบนโต๊ะหนังสือ แล้วกรอกรหัสผ่านอีกครั้งด้วยความไม่สบอารมณ์ และเมื่อระบบปฏิยัติกาแสดงหน้าจอหลักที่มีพื้นหลังเป็นรูปวิวสีซีเปีย ผมก็เปิดเว็บเบราเซอร์ขึ้น ซึ่งมีเฟซบุ๊กตั้งเป็นโฮมเพจ
ผมไม่ได้สนใจเท่าไรนัก เพราะเคยเข้าไปดูหลายรอบแล้ว ส่วนใหญ่ก็มีข้อความงี่เง่ากับรูปภาพต่างๆ ที่มันเคยถ่ายเอาไว้
แต่ทว่า...ผมเปิดหาข้อมูลได้เพียงไม่นาน เสียงข้อความบนหน้าจอเฟซบุ๊กก็ดังขึ้น ผมกำลังจะกดปิดอย่างไม่สนใจ ถ้าหากไม่ใช่ไอ้เก้าเพื่อนสนิทของแทม
'คืนพรุ่งนี้ อย่าลืมนะมึง '
ผมอ่านข้อความอย่างสงสัน คืนพรุ่งนี้ แทมจะไปไหนแต่ก็พอจะเดาได้ว่าคงไปเที่ยวกลางคืนแน่
'กูไม่ว่างแล้ว'
'ไม่ว่างอะไรวะ เสือกนัดวันให้กูเอง'
ผมขมวดคิ้วขึ้น ที่จริงก็คงไม่แปลกอะไร ถ้าหากแทมจะไปเที่ยวกลางคืนกับเพื่อน แต่ผมก็ไม่อยากให้ไปเท่าไรอยู่ดี
'กูลืมแล้ว ที่ไหนวะ'
'แดกเด็กจนสมองเสื่อมไปเลยหรือไงวะ เอ็ดการ์ดเว้ย'
ผมนึกอยากต่อยปากไอ้เหี้ยนี่จริงๆ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เอ็ดการ์ดเป็นชื่อผับดัง ที่นิยมอยู่พอสมควร
'กูนัดเด็กของมึงไว้พร้อม สนุกแน่มึง'
ผมแค่นยิ้มออกมา พลางรัวคีย์บอร์ดด้วยอารมณ์ที่พุ่งสูงขึ้น
'เออ'
หึ! จะทำให้สนุกจนลืมไม่ลงเลย
TBC ++++++++++
Marionetta ::: 
มาต่อแล้วค่ะ
สำหรับตอนนี้ก็มาแบบหวานเบาๆ ส่งท้ายค่ะ อิอิ
ขอบคุณที่ติดตามมาจนถึงตอนนี้ค่ะ สุดท้ายตอนจบเจอกับพี่แทมค่ะ ^^
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
