ในวันอาทิตย์ที่แสนน่าเบื่อ หลังจากกินมื้อเช้าง่ายๆ ด้วยโจ๊กสำเร็จรูปกับไอ้แทมเสร็จ มันก็กลับเข้าห้องของตัวเองต่อ ก่อนที่ผมจะเริ่มทำงานบ้านของวันนี้ ทว่าในขณะที่ผมกำลังเดินใช้เครื่องดูดฝุ่นอย่างนึกปลงกับชะตาชีวิตของตัวเอง เสียงออดหน้าห้องก็ดังขึ้น
ใครมาวะ?
ผมหันไปมอง ก่อนจะเดินไปที่ห้องของไอ้แทม แล้วเคาะประตูเรียก คนที่มาที่นี่ค้องเป็นเพื่อนของมันสักคนแน่ แล้วผมก็ไม่อยากจะยุ่งเกี่ยวอะไรด้วย และเมื่อผมยืนรออยู่ครู่หนึ่ง ไอ้แทมก็เปิดประตูออก
“มีคนมา มึงไปดู”
ไอ้แทมทำหน้างง แต่ก็ยอมเดินไปทางหน้าประตูแต่โดยดี ผมมองเข้าไปในห้องนอนของมันต่อ หนังสือ เอกสาร และโน้ตบุ๊กที่วางเกะกะอยู่เต็มเตียงฉายอยู่ในสายตา ก่อนที่ผมจะเห็นแก้วกาแฟที่มันวางทิ้งไว้สามใบตรงโต๊ะเขียนหนังสือ
ผมถอนหายใจ ก่อนจะหยิบแก้วกาแฟที่ว่างเปล่าเอาไปไว้ในครัว แต่ยังไมทันที่ผมจะเดินไปไหน ไอ้แทมก็ทำหน้ายุ่งเข้ามาหา
“อะไร” ผมถามขึ้นด้วยความสงสัย
“มาหาเตยต่างหาก” ไอ้แทมบอก พร้อมกับจับแขนของผมให้เดินออกไปด้วยกัน
ผมได้แต่มองมันด้วยความแปลกใจ เพราะยังนึกไม่ออกว่าจะมีใครมาหา หรือว่าจะเป็นไอ้พวกนั้น? แต่พวกมันก็น่าจะโทรศัพท์มาบอกผมก่อน และยังไม่ทันที่ผมจะคิดไปไกลกว่านั้น ปลายเท้าของผมก็ต้องหยุดชะงัก เมื่อเห็นใครคนหนึ่งกำลังนั่งอยู่ที่โซฟา
มาได้ยังไง?!
ผมเบิกตากว้างขึ้นด้วยความตกใจ ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึก เมื่อรู้สึกหายใจลำบากขึ้น แล้วหันไปมองไอ้แทมที่ระบายยิ้มออกมาเล็กน้อย ก่อนที่มันจะทิ้งให้ผมอยู่ตามลำพังกับผู้มาเยือน
“คุณมาทำไม” ผมถามขึ้น หลังจากปล่อยความเงียบผ่านไปพักหนึ่ง
“แกต้องกลับบ้าน” เขาพูดขึ้นเสียยงนิ่ง พร้อมกับสายตาเรียบเฉยที่ผมเกลียดชัง
“ไม่” ผมปฏิเสธ แล้วขมวดคิ้วขึ้นอย่างไม่พอใจ “คุณกลับไปได้แล้ว ไม่ต้องมายุ่งกับผมอีก”
“เมื่อไหร่แกจะเลิกเหลวไหล ทำตัวเป็นเด็กเอาแต่ใจเสียที” เขาว่าเสียงแข็ง พร้อมกับมองมาด้วยความไม่พอใจ “ฉันปล่อยให้แกเล่นสนุกมาพอแล้ว”
“ผมไม่ได้เล่นสนุก!” ผมเถียงกลับเสียงดัง พร้อมกับมองผู้ชายตรงหน้าด้วยความโกรธเคือง
ไม่ว่าอย่างไร...ผมคงไม่มีวันดีพอในสายตาของเขา
“แค่เรื่องที่แกเป็นพวกผิดเพศ ฉันก็เกินจะยอมรับแล้ว แต่นี่แกยังย้ายมาอยู่กินกับมันอีก คนเป็นพ่ออย่างฉันทนต่อไปไม่ได้!” เขาว่าเสียงดังกลับ พร้อมกับลุกขึ้นยืน
“ถ้าคุณทนไม่ได้ ก็ไม่ต้องมายุ่งกับผมอีก!”
“ยังไงแกก็ยังเป็นลูกของฉัน แล้วก็ต้องสืบทอดทุกอย่างต่อจากฉัน!"
“ผมจะไม่ทำอะไรที่คุณต้องการทั้งนั้น!”
“ไอ้เตย!”
ผมยืนจ้องตากับเขาอย่างไม่ยอมแพ้ แล้วแค่นยิ้มออกมา เมื่อเห็นเขากำมืออย่างข่มอารมณ์ของตัวเอง และในวินาทีที่ผมคิดว่าเขาคงจะตบหน้าหรือไม่ก็ต่อยหน้าของผมสักที เพื่อระบานความเกรี้ยวกราดเหมือนครั้งก่อน ก็มีคนชอบยุ่งไม่เข้าเรื่องเข้ามาขัด
“โทษทีครับ! ผมเอาน้ำเย็นมาเสิร์ฟ พอดีไม่ค่อยได้ต้อนรับแขก เลยทำอะไรไม่ค่อยถูก” ไอ้แทมพูดขึ้น พร้อมกับวางแก้วน้ำเปล่าลงบนโต๊ะรับแขกอย่างไม่ดูสถานการณ์ด้วยรอยยิ้ม “อ้าว! แล้วยืนกันทำไมครับ? หรือโซฟาของผมนั่งไม่สบาย? แหม...ผมตัองขอโททษจริงๆ แต่ก็ไม่ต้องทำหน้าเครียดแบบนั้นก็ได้นะครับ"
ไอ้บ้า...
ผมปรายตามองไอ้แทมที่หันไปคุยกับผู้ชายคนนั้น โดยที่เขาไม่ได้สนใจสิ่งที่มันพล่ามแม้แต่น้อย นอกจากมองผมด้วยสายตาดุดัน มันคงแอบฟังอยู่ แล้วก็ตั้งใจมาขัดจังหวะอย่างไม่ต้องสงสัย
“ฉันจะรอแค่สิบนาที” เขาพูดขึ้นเสียงเคร่ง พร้อมกับมองอย่างกดดัน
“หึ...คุณจะรอกี่นาทีก็ช่าง แต่ผมจะไม่ไปไหนทั้งนั้น!” ผมบอกเสียงแข็งยืนยันความตั้งใจจองตัวเอง ถ้าผมยอม ทุกอย่างที่ผ่านมาจะเสียเปล่า แล้วผมก็เป็นไอ้ขี้แพ้ที่ไม่สามารถเติบโตได้อีก
“แกจะบ้าไปถึงไหนฮะ! จะวิปริตยังไง ก็มีขอบเขตบ้าง!“ เขาตวาดเสียงดัง ผมได้แต่ข่มความโกรธจนตัวสั่น
"วิปริตงั้นหรือ? ก็คงติดมาจากคุณล่ะมั้ง เพราะแม่ของผมก็ปกติดี" ผมตอบแค่นหัวเราะ พร้อมกับมองคนตรงหน้าอย่างท้าทาย
"นี่แก!" เขาคำรามขึ้นด้วยน้ำเสียงอดกลั้น แล้วตบหน้าของผมเต็มแรง ถ้าไม่มีคนมาขัดอีกรอบ
"ผมว่าค่อยๆ คุยกันดีกว่านะครับ" ไอ้แทมบอกเสียงนุ่ม พร้อมกับจับแขนของเขาเอาไว้
เขาดึงแขยของตัวเองออกมาไว้ข้างลำตัวทันที ก่อนจะมองไอ้แทมด้วยสายตาแค้นเคือง แน่นอนว่าคนถูกมองก็ทำเป็นไม่สนใจ
"ผมว่าค่อยมาคุยกันต่อวันหลังดีกว่านะครับ" ไอ้แทมบอกต่อ พร้อมกับระบายยิ้มอย่างประนีประนอม แต่ผมรู้ดีว่าเขาไม่สนใจหรอก
"ไม่เกี่ยวกับเธอ!" เขาหันไปว่าไอ้แทมเสียงเข้ม และแววตาที่วาวโจจน์ "อยากได้เงินเท่าไหร่ก็ว่ามา แล้วห้ามมายุ่งกับลูกของฉันอีก!"
“ฮ่าๆ ผมไม่ได้ต้องการเงินหรอกครับ ที่มีอยู่ก็ไม่รู้จะใช้หมดหรือเปล่า” ไอ่แทมพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ แล้วมองเขาอย่างกวนอารมณ์ “แต่ผมอยากได้เตยต่างหาก”
“มันจะมากไปแล้ว!” เขาตวาดขึ้นด้วยความโมโห "เพราะมีคนอย่างพวกแก ลูกของฉันถึงได้เป็นแบบนี้! น่ารังเกียจ!"
“แหม...แย่จริง! คนอย่างผมก็แค่หน้าตาดีมีเงินเท่านั้นด้วย” ไอ้แทมพูดขึ้น แล้วยกยิ้มที่มุมปาก “แต่ยังไงผมก็ไม่เลิกยุ่งกับเตยหรอกนะครับ...คุณพ่อ”
"หนอย...แก!" เขาคำรามขึ้นอย่างหมดความอดทน แล้วทำท่าจะเข้าหาคนปากดีอย่างคุกคาม และผมก็ไม่รอช้าที่จะไปยืนบังไอ้แทมเอาไว้ พร้อมกับมองคนที่อารมณ์ทะลุจุดเดือดอย่างเอาเรื่อง
"พอสักทีเถอะ! ผมจะไม่ไปไหนทั้งนั้น แล้วคุณก็กลับไปได้แล้ว!" ผมพูดขึ้นเสียงดัง ทั้งที่ยังสบสายตากับผู้ชายที่กำลังเผขิญหน้านิ่ง
"วันนี้ฉันจะยอมก่อน แต่ไม่มีวันปล่อยให้แกเป็นแบบนี้ไปตลอดแน่" เขาพูดขึ้นเสียงกร้าว พร้อมกับส่งสายตาดูแคลนมาให้ "หึ! น่าขยะแขยง"
ผมไม่ได้ตอบอะไร พลางมองผู้ชายตรงหน้าอย่างสะกดอารมณ์ ถึงแม้ภายในใจของผมมันจะกรีดร้องและกำลังหลั่งน้ำตาออกมา
ยิ่งตอนโต้ ผมก็ยิ่งเจ็บปวด ทุกถ้อยคำของเขาเหมือนน้ำกรดที่สาดใส่หัวใจของผมจนเป็นแผลเหวอะหวะ
ผมผิดหรือไง? ที่ไม่ยอมเป็นหุ่นให้เขาเขิด แล้วอยากจะเลือกทางเดินชีวิตของตัวเอง
ผทผิดหรือไง? ที่จะรักหรือขอบมใครสักคน โดยไม่ได้สนใจว่าเขาจะเพศอะไร
ผมผิดหรือ...ที่ทำตามสิ่งที่ตัวเองต้องการ
“คุณจะดูถูกผม ผมก็ไม่ว่า แต่คุณอย่าดูถูกลูกชายชาของคุณสิครับ” ไอัแทมพูดขึ้น พร้อมกับเข้ามากอดเอวของผมจากด้านหลัง ก่อนที่ผมจะรับรู้ได้ถึงลมหายใจอุ่นที่พัดผ่านแก้มของตัวเอง "ถึงผมอยากจะนอนกับเตยมากแค่ไหน แต่น้องเขาก็เป็นแค่พ่อบ้านที่ทำงานแลกเงิน มีศักดิ์ศรีและเป็นลูกที่คุณควรขื่นชม"
ผมได้แต่ยืนฟังคำพูดที่แสนธรรมดาทว่าแจ่มชัดทุกพยางค์นิ่ง น้ำเสียงเรียบเรื่อยแต่หนักแน่นตอกย้ำถึงความหมายที่สลักเยู่ในความรู้สึกจนหัวใจของผมเต้นแรงขึ้น
ผมเอี้ยวหน้าไปมอง แต่ก็เห็นเพียงเสี้ยวใบหน้าที่กำลังมองตรงไปข้างหน้าด้วยรอยยิ้มบางและแววตาที่จริงจัง อ้อมแขนที่กอดเอวของผมกระชับขึ้น ก่อนที่แผ่นหลังของผมจะปะทะกับหน้าอกของคนที่กอดเอวของผมเอาไว้ พร้อมกับไออุ่นที่ทำให้ผมร้อนผ่าวแต่ก็รู้สึกสบายอย่างน่าประหลาด
เขาแค่มองกลับมาด้วยสีหน้าที่ยังกรุ่นด้วยเถ้าของความโกรธ แต่ก็ไม่ได้ตอนโต้อะไร นอกจากเดินออกจากห้องไป
ผมยังไม่แน่ใจเกี่ยวกับสิ่งที่เหลืออยู่จากเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อครู่นี้นัก ทว่าในตอนนี้สิ่งที่ผมเข้าใจได้ชัดเจนที่สุด ก็คงเป็นสัมผัสของคนที่กอดผมเอาไว้
ทั้งอบอุ่น... และอ่อนโยน
แล้วผมก็ยังไม่อยากให้มันหายไป แต่...
"เฮ้อ... ไปทำงานต่อดีกว่า" ไอ้แทมพูดขึ้น พร้อมกับคลายกอดของตัวเองลง แล้วทำท่าจะเดินกลับเข้าห้องนอนของตัวเองต่อด้วยท่าทีอ่อนใจ
"แทม... เดี๋ยว!" ผมร้องเรียก ก่อนที่ไอ้แทมจะหันมามอง ผมยังรู้สึกลังเลอยู่เล็กน้อย ก่อนจะตัดสินใจสบสายตาสีดำตรงหน้า "...ขอบใจ"
"เรื่องอะไรล่ะ" ไอ้แทมถามกลับ พลางส่งสีหน้าเจ้าเล่ห์ออกมา
ผมไม่ได้ตอบอะไร แล้วเดินหนีไปอีกทางเป็นการตัดบท ก่อนจะหันกลับไปมองทางเดิมอีกครั้ง เมื่อแน่ใจว่าคนชอบยุ่งไม่เข้าเรื่องเข้าห้องนอนของตัวเองไปแล้ว
ถึงแม้ว่าตอนนี้อีกฝ่ายจะไม่ได้อยู่ในสายตา ทว่าถ้อยคำของมันกลับยังดังก้องอยู่ในความคิดของผม
ไอ้แทม...
ผมผ่อนลมหายใจออกมาช้าๆ เพื่อปรับจังหวะของหัวใจให้กลับมาเต้นในความเร็วปกติ รวมไปถึงความรัอนที่กำลังสูบฉีดจนต้องลูบใบหน้าของตัวเองไปมาเพื่อลดอุณหภูมิลง พร้อมกับมองบานประตูไม้ที่ปิดสนิทไม่ละสายตา
ให้ตายเถอะ! อยากได้อ้อมกอดของมันอีกสักครั้ง
TBC ++++++++++
Marionetta ::: มาแล้วค่ะ!!!
Happy new year!!! ขอให้มีความสุข สุขภาพแข็งแรง เจอแต่สิ่งดีๆ นะคะ
ตอนนี้ก็เป็นตอนที่ให้น้องเตยหวั่นไหวเต็มที่ค่ะ แฮะๆ จริงๆ แล้วสุดหล่อของเราก็แค่ต้องการใครสักคนที่เข้าใจและเห็นคุณค่าในตัวเอง แล้วตอน้ี้พี่แทมก็มาแบบพระเอก?มากๆ อิอิ มิ้นตั้งใจไว้ว่าให้พ่อของเตยไม่กินเส้นกับพี่แทมค่ะ ถ้ามีโอกาสก็อยากให้ฉะกันดู น่าจะสนุกดี ฮ่าๆ
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเมนต์ที่ยังคอยเป็นกำลังใจและติดตามกันจนถึงตอนนี้ ถึงจะติดขัดแล้วก็มือฝืดแต่งไม่ออกไปบ้าง แต่ก็แต่งมาได้ไกลอย่างไม่น่าเชื่อ ขอบคุณมากจริงๆ ค่ะ
ปล. 1 หวังว่าตอนนี้จะเรียกคะแนนของพี่แทมที่ตกวูบไปได้บ้าง อิอิ
ปล. 2 ย้ำอีกทีว่ากำลังจะหวานขึ้นทีละนิด
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
