เร่ร่อน13วันนี้เป็นวันเปิดร้านวันแรก
แบบว่า...ตื่นเต้นนนนนนน
ผมกวาดตามองไปรอบๆบริเวณร้านอย่างตื้นตันใจ รถเข็นสีฟ้าสดใสที่มีตู้กระจกวางตั้งอยู่ ภายในตู้มีเส้นก๋วยเตี๋ยวขนาดต่างๆทั้งเส้นเล็ก เส้นใหญ่ หมี่ขาว หมี่เหลือง ถาดใส่เนื้อสดเนื้อเปื่อยข้างกันมีถุงลูกชิ้นวางเบียดอยู่ ชิ้นหมูแดงหั่นเป็นชิ้นเรียวยาวแขวนห้อยกับตะขอดูน่ารับประทาน
ข้างๆกันในช่องกลมมีหม้อก๋วยเตี๋ยว ไอควันสีขาวลอยวนรอบๆรอยปิดของฝาหม้อส่งกลิ่นหอมของน้ำซุป
เหนือขึ้นไปด้านบนมีป้ายพลาสติกสีขาวติดสติ๊กเกอร์สีน้ำเงินว่า ‘กินเส้น’ แขวนเด่นอยู่
ถัดไปทางด้านขวาร่างสูงใหญ่ของนายหมาตูบกำลังกางโต๊ะพับหน้าเหล็กสีแดงเป็นแถวตอนสองแถว แถวละสี่ตัว ให้ผมที่ยืนพักเหนื่อยหิ้วเก้าอี้หัวโล้นสีเดียวกันไปจัดวางตามโต๊ะที่ถูกตั้งไว้แล้ว
“คุณเล็ก ไปทำงานเถอะเดี๋ยวสายนะ ที่เหลือผมทำเอง” ใหญ่ที่เสร็จจากการกางโต๊ะตัวสุดท้ายเดินมาแย่งเก้าอี้ก่อนบอก
“ก็อยากช่วย” ผมมุ่ยหน้าให้คนที่มาแย่งเก้าอี้ไปจากมือ เพิ่งเจ็ดโมงสิบห้าเองเหลือเวลาอีกตั้งเยอะ!! ที่ทำงานผมขับรถสิบนาทีก็ถึง!
“เหลืออีกนิดก็เสร็จแล้ว เดี๋ยวผมทำต่อเอง คุณมาทานอาหารเช้าดีกว่า เดี๋ยวผมทำให้” ใหญ่จับไหล่สองข้างผมจากด้านหลังดันให้มานั่งบนเก้าอี้ก่อนจะเดินไปทำก๋วยเตี๋ยวกลิ่นหอมน้ำลายสอมาให้ผมหนึ่งชาม
“ว้าววว น่ากินจัง” ผมสูดลมหายใจให้สัมผัสกับความหอม แววตามองชามตรงหน้าอย่างวิบวับ เต้าหู้ไข่หั่นเป็นแว่นชิ้นหนากำลังดีวางเรียงอยู่บนเกี๊ยวกุ้งชิ้นพอดีคำกับหมูสับปั้นก้อนกลม ทุกอย่างลอยเด่นอยู่ในน้ำซุปสีชมพูอ่อนใส
“เกี๊ยวกุ้งเต้าหู้ไข่ มื้อเช้าเบาๆท้อง” ใหญ่ทิ้งตัวลงนั่งเก้าอี้ตัวตรงข้ามก่อนส่งสายตาให้ผมลองชิม
ผมตักเกี๊ยวกุ้งและก้อนหมูสับขึ้นมาในช้อนเดียวกันส่งเข้าปาก ก่อนตามด้วยเต้าหู้ไข่และตบท้ายด้วยการซดน้ำซุปตาม
“อื้มมมม อร่อยอ่ะ ฉันไม่เคยรู้เลยนะว่ามีเมนูนี้ในโลกด้วย ทำเป็นเมนูแนะนำของร้านเลยมั้ย เหมาะเป็นอาหารเช้าอุ่นๆท้อง” ว่าแล้วก็ขออีกคำ
อื้มมมมม อร่อยยยยยย
“ผมไม่ได้ทำขาย ทำให้คุณทานคนเดียว”
กึก
ฟันกระทบกันช้อนดังกึกอย่างตกใจ...
ใหญ่ก็พูดด้วยน้ำเสียงธรรมดา แต่หัวใจไม่รักดีของผมดันกระตุกอย่างแรงจนน่าตกใจ
ทำให้ผมทานคนเดียวอย่างนั้นหรือ
จะเหมือนละครดังหลังข่าวที่เพิ่งจบไปหรือเปล่านะ...
...ขนมรสพิศุทธ์เพื่อกระรัตหญิงที่รักเพียงคนเดียว
...นี่ก็...เกี๊ยวรสปุญมนัสจากนายตี๋ใหญ่
ฉ่า!!
เพียงแค่คิดใบหน้าผมก็ร้อนฉ่าดั่งไฟลามทุ่ง งือ บางทีผมก็มโนเพ้อพบเกินไป จนรู้สึกได้ถึงพลังงานบางอย่างที่แผ่ออกมาจากภายใน T^T
“คุณเล็ก อิ่มแล้วเหรอ”
ผมคงตะลึงค้างนานเกินไป จึงกระพริบตาถี่ หันหน้าไปมองใบหน้าคมก่อนส่ายหน้าหวือ
“ไม่ๆแค่รู้สึกเหมือนติดคอน่ะ แต่ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้ว” จากนั้นผมก็จ้วงเกี๊ยวปุญมนัสเข้าปาก ค่อยๆเคี้ยวกรุบกรับรับสัมผัสอย่างละมุนทั่วถึง รู้สึกว่าคำนี้มันอร่อยกว่าที่เคย ต้องทานให้หมด! แม้แต่น้ำซุปผมก็จะไม่ให้เหลือ!
“ค่อยๆกินสิครับเลอะหมดแล้ว” ใหญ่ดึงทิชชู่จากม้วนส่งมาให้ ผมยกถ้วยซดเป็นครั้งสุดท้าย เสียงก้นชามกระเบื้องกระทบโต๊ะเหล็กดังตึง สองมือยังประคองอยู่ข้างชาม แต่ใบหน้าหันข้างไปทางนายหมาตูบก่อนทำปากจู๋ ปรายตามองไปยังกระดาษชำระที่ยังคาในมือเขา
“คุณเล็ก...”
“เช็ดให้หน่อย น้าๆ ดูสิๆเลอะหมดเลย” ว่าแล้วก็ส่งลิ้นเลียไปรอบๆริมฝีปาก ใหญ่หลุดยิ้มกับความมากเล่ห์ของผม สุดท้ายก็ยอมยื่นมาเช็ดรอบริมฝีปากให้อย่างเบามือ
ผมอมยิ้มพร้อมทำปากจู๋ไปด้วยจนรู้สึกเมื่อยปาก เหมือนใหญ่จะหมั่นไส้จนทนไม่ไหวจึงลงแรงบี้ทิชชู่ลงบนริมฝีปากผม
ส่วนผมหัวเราะอย่างอารมณ์ดี
ฮะๆ ผมน่ารักล่ะซี้!!
“ไปทำงานได้แล้วครับ” เสร็จแล้วเขาก็เอ่ยคำนี้ออกมา ผมยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู เพิ่งจะเจ็ดโมงสี่สิบเอง
“เดี๋ยวสิ ถามก่อนๆ ทำไมน้ำซุปมันถึงมีสีชมพูใสๆอ่ะ” ความสงสัยน่ะส่วนหนึ่ง ที่เหลือคือต้องการถ่วงเวลาล้วนๆ
แล้วเหมือนใหญ่จะหลงกลซะด้วย เขาระบายยิ้มอ่อนก่อนอธิบาย
“ผมยีเต้าหู้ยี้ใส่ลงไปนิดนึง มันจะให้รสเค็มคนละอย่างกับน้ำปลา ให้กลิ่นหอมกว่าด้วย”
“อืม”
“ถ้าอย่างนั้นก็ไปทำงานได้แล้วครับ สายแล้ว” บู่ววววว แกล้วหลงกลนี่หว่า ไปก็ได้ ชิ
“งั้นขอให้ขายดิบขายดี เที่ยงนี้จะแวะมาหานะ” เขาพยักหน้ารับ ผมเลยได้โอกาสยื่นมือตะปบไปยังแก้มทั้งสองข้างก่อนจ้องเขาด้วยสายตาดุ “อย่าเที่ยวไปมองลูกค้าสาวๆนะ”
“ฮะๆ”
“ใหญ่...เล็กซีเรียสนะ” ผมปั้นหน้าจริงจัง
“ผมจะไม่ทำอีก สัญญา”
“ต้องอย่างนี้สิ น่ารักที่สุด”
จุ๊บ!!
“คุณเล็ก!!”
ผมยิ้มกว้างโน้มหน้าจูบลงบนมุมปากอย่างรวดเร็วก่อนถอนออก ใหญ่จับข้อมือทั้งสองข้างของผมดันออกอย่างตกใจ เค้นเรียกชื่อเสียงหนักพลางกวาดสายตามองซ้ายขวาอย่างเกรงว่าใครจะเห็น
“ฮ่าๆเที่ยงนี้เจอกันนะ โชคดีน้าพ่อค้าหญ่ายยยย” ผมลอยหน้าลอยตาอวยพรอย่างอารมณ์ดีก่อนเดินผิวปากไปยังรถตัวเองที่จอดเทียบฟุตบาทอยู่
แหมะ นึกๆดูแล้ว เหมือนสามีภรรยากันเลยเนอะ ฮ้า มีความสุขจัง
ผมมาถึงที่ทำงานด้วยเวลาขีดเส้นตายพอดีนั่นคือแปดนาฬิกาตรงเด๊ะ ไม่ได้แวะเข้าไปดื่มกาแฟเดินตรงเข้าไปยังโต๊ะทำงานเลย ชะงักเท้าชั่ววินาทีเมื่อเห็นร่างของใครบางคนนั่งอยู่บนเก้าอี้อีกฝั่งของโต๊ะ ถอนหายใจเฮือกหนึ่งก่อนก้าวมุ่งตรงไป
“สวัสดีครับหัวหน้า” ผมนั่งลงบนเก้าอี้พลางยกมือไหว้ ในฐานะที่เขาเป็นหัวหน้าและอายุมากกว่าผม
“วันนี้มาสายนะครับคุณเล็ก” ผมขมวดคิ้วยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู
“ก็แปดโมงเช้าพอดีนี่ครับ หรือว่าหัวหน้ามีงานด่วนจะให้ผมทำ”
“ก็ไม่ครับ แต่...เรียกหัวหน้าแล้วฟังห่างเหินจัง”
“ก็หัวหน้าเป็นหัวหน้าผมจริงๆนี่ครับ”
“เฮ้อ คุณเล็กนี่ก็แอบดื้อเอาเรื่องอยู่นะ”
หลังๆมานี้ผมจะเรียกเขาว่า ‘หัวหน้า’ แทน ‘คุณพชร’ เพื่อรักษาระยะห่างไว้เพียงหัวหน้ากับลูกน้อง แต่เหมือนคุณพชรจะไม่เข้าใจเอาเสียเลย มื้อเที่ยงถ้าผมเลี่ยงได้ก็จะเลี่ยง แต่ส่วนมากผมจะทนใจแข็งกับลูกตื้อของเขาไม่ได้นานสุดท้ายก็ยอมใจอ่อนไปทานมื้อเที่ยงกับเขาอยู่ดี เลยต้องใช้วิธีลากไอ้ปอนด์ไปด้วย แต่มันก็เป็นเพื่อนทรยศที่ไม่ค่อยให้ความร่วมมือ ยิ่งมารู้ว่าผมพาใหญ่กลับมาอยู่ด้วยกันมันยิ่งแทบจะเอาผมใส่พานถวายตัวให้คุณพชร
เฮ้อ เกิดมาเป็นปุญมันสนี่มันเหนื่อยใจเสียจริงๆ
ไหนจะต้องคอยเลี่ยงคนหนึ่ง แล้วยังต้องหาทางเข้าหาอีกคน
“หัวหน้า เที่ยงนี้ผมขอตัวนะครับ พอดีมีธุระ” เพราะเที่ยงนี้ผมจะไปเป็นผู้ช่วยพ่อค้าใหญ่ ทั้งในทางให้กำลังใจและกำลังกาย
“อ้าว งั้นเหรอครับ นานมั้ย ผมรอได้นะ”
“เอ่อ ก็นานอยู่ครับ คือ...ความจริงแล้ว...” บางทีผมควรจะใช้โอกาสนี้คุยกับหัวหน้าให้รู้เรื่องไปเลย
“...” หัวหน้านิ่งรอฟังอย่างตั้งใจ
“ผมคิดว่าจะไม่ไปทานมื้อเที่ยงกับหัวหน้าแล้วครับ ไม่ว่าวันนี้หรือวันไหน” ยิ่งพูดเสียงก็ยิ่งแผ่ว เอาล่ะหวา ก็ขอให้หัวหน้าเป็นคนแยกแยะออกไม่เอาเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวมารวมกันนะ ไม่งั้นมีหวังโดนเด้งกลับระยองไม่ทันแน่คนเล็กเอ๊ย
“คุณเล็กคงไม่ได้หมายถึงจะตัดความสัมพันธ์กับผมใช่มั้ยครับ” ใบหน้าหัวหน้าเปลี่ยนเป็นเคร่งเครียดขึ้นจากตอนแรกอย่างเห็นได้ชัด เอาแล้วไงคนเล็ก
“ถ้าหมายถึง เอ่อ ในทางพัฒนาไปเป็นแฟน ก็ใช่ครับ” ผมหลีกเลี่ยงคำว่าคนรักเพราะมันกระดากปากเกินจะพูด “ถ้าหัวหน้าไม่รังเกียจลูกน้องอย่างผม...เราก็เป็นเพื่อนกันได้นะครับ” ผมว่าต่อเมื่อบรรยากาศความกดดันเพิ่มสูงขึ้นจนมาคุ เพื่อนร่วมงานคนอื่นๆ เริ่มเมียงมองมาอย่างสอดรู้ ผมขยับตัวอย่างอึดอัดทั้งที่ความจริงน่าจะชินได้แล้วเพราะทุกครั้งที่หัวหน้ามาหาที่โต๊ะทำงานก็เรียกสายตาสนใจใคร่รู้จากคนอื่นๆได้ทุกครั้งไป
“คุณเล็กมีคนอื่นแล้วเหรอครับ”
อึก เป็นคำถามที่จี้ตรงใจมาก ซึ่งผมก็คงทำได้แค่ตอบไปตามความจริง
“ครับ”
ทันทีที่ผมพยักหน้ารับความกดอากาศสูงก็แผ่ซ่านรอบตัวจนรู้สึกหายใจลำบาก เรามาคุยเรื่องพรรค์นี้กันในที่ทำงาน มีสายตาพนักงานอีกเป็นสิบ ฮืออ ให้มันได้อย่างนี้สิ
ซึ่งถ้าว่ากันตามจริงแล้วคือเขาไม่ได้ผิดอะไร ไม่เคยล่วงเกิน แตะเนื้อต้องตัวหรือฉวยโอกาส มิหนำซ้ำยังเป็นสุภาพบุรุษและเฝ้ารออย่างอดทน
แย่ที่ตัวผมเองที่ไม่ปฏิเสธเขาอย่างเด็ดขาดทั้งที่ตัวเองก็รู้อยู่เต็มอกว่ารักใคร ให้โอกาสอย่างลมๆแล้งๆ บางทีความใจอ่อนขี้สงสารของผมก็ส่งผลเสียมากมายต่อความรู้สึกคนอื่นเหมือนกัน
ติ๊ดๆอีกฝ่ายจ้องมองผมนิ่งด้วยสายตาผิดหวังระคนน้อยใจก่อนถอนสายตาไปยังหน้าจอสี่เหลี่ยมที่ควักออกมาจากกระเป๋ากางเกงเมื่อมันส่งเสียงร้องเตือน เขากวาดตาอ่านเสี้ยววินาทีก็ถอนหายใจยาวออกมา
“ผมมีประชุมกับหัวหน้าสาขาใหญ่ต้องเข้ากรุงเทพฯด่วน กลับมาเราคงต้องคุยเรื่องนี้กันอีกทีเป็นการส่วนตัว”
ครืดดดดแล้วเขาก็ลุกออกไปทันทีด้วยท่าทางหัวเสีย ไม่มีแม้คำล่ำลาเหมือนที่ผ่านมา ในใจผมวูบโหวงอย่างเกรงกลัว เหวยยยยย ผมคงไม่ตกงานด้วยเรื่องนี้หรอกนะ ผมยังไม่อยากกลับระยองตอนนี้ หันไปเห็นพี่มิ่งที่ถึงแม้จะไม่ได้ยินเรื่องที่ผมคุยกับหัวหน้าแต่ก็คงสัมผัสได้ถึงบรรยากาศมาคุ จึงส่งยิ้มเจื่อนให้กำลังใจ ส่วนผมก็ยิ้มแหยๆกลับไป
เอาน่าคนเล็ก สู้ๆหน่อย
พอถึงเวลาพักเที่ยงผมก็รวบเก็บของบนโต๊ะเพื่อเตรียมตัวไปหาใหญ่ แต่ยังไม่ทันก้าวขาลงบันไดมาชั้นล่างพี่มิ่งก็วิ่งเข้ามากอดคอชวนไปทานข้าวเที่ยงด้วยกัน
“ผมมีธุระน่ะพี่”
“ธุระอะไรของมึง นานๆจะว่างจากคิวหัวหน้า กูอยากกินข้าวกับมึงจะแย่แล้ว เนี่ย ไอ้ปอนด์ก็ไปด้วยกัน” ผมเหลือบตามองไปด้านหลังพี่มิ่งก็เจอไอ้ปอนด์เดินตามมายักคิ้วกวนบาทาให้
“วันหลังๆ”
“โนวๆๆ วันนี้” ผมหรี่ตามองพี่มิ่งอย่างจับผิด ทุกทีไม่เห็นเป็นคนขี้เซ้าซี้แบบนี้นี่นา
“มีไรเปล่าพี่ อยากถามผมเรื่องเมื่อเช้าอ่ะดิ” สะดุ้งเชียวนะ แสดงว่าผมทายถูก
“ก็ไม่ได้จะก้าวก่ายนะเว้ย แต่ไอ้ปอนด์มันขอมา”
“เฮ้ย มาโยนกันได้ไงวะพี่” ไอ้ปอนด์ส่งเสียงโวยวายทันที
“อ้าว ก็จริงนี่หว่า”
“พี่ก็อยากรู้เหมือนกันแหละ”
“กูไม่ได้อยากเจาะละเอียดเหมือนมึง แค่รู้ไว้ประดับหัวจะได้เดาอารมณ์หัวหน้าถูก กูต้องเข้าพบเขาทุกเช้านะเว้ย”
“นี่พี่...”
“พอๆทั้งคู่ ไม่ต้องเถียงกัน ผมยอมแล้ว ดีเหมือนกันช่วยหาลูกค้าให้ใหญ่”
“นี่มึงจะพากูไปกินที่...”
“เออ เดี๋ยวแวะไปรับพิณด้วย พี่มิ่งเลี้ยงนะ”
“อ้าวซวยกูซะงั้น”
“ช่วยไม่ได้”
แล้วผมก็พลิกวิกฤติเป็นโอกาส อยากรู้กันนักก็พาไปหาเจ้าของหัวใจตัวจริงซะเลย แถมช่วยหาลูกค้าไปอุดหนุนพ่อค้ามือใหม่ได้อีกต่างหาก พวกเรามารถพี่มิ่งแวะรับพิณที่ธนาคารก่อนมายังร้าน ‘กินเส้น’ ณ แอดติจูดที่สามสิบสองขอบหนองสมบุญ
“นี่มันแถวคอนโดมึงนี่”
“ใช่ดิพี่ จอดๆตรงนี้เลย” ผมชี้ไปยังช่องว่างริมฟุตบาท พี่มิ่งเลี้ยวพวงมาลัยรถเข้าจอด เมื่อรถจอดสนิทผมก็เปิดประตูลงจากรถควงแขนกับพิณเดินนำไปที่ร้านทันที
พิณค่อนข้างจะชื่นชอบใหญ่มากทีเดียว เหตุผลหลักคือหล่อเท่ระเบิดตรงสเปคนางทุกประการ ส่วนเหตุผลรองคือเป็นคนดีไม่ย่อท้อต่อสิ่งโชคร้ายที่เข้ามาในชีวิต เราสองคนเลยเป็นลูกคู่ที่ดีมากเวลาต้องไฟท์กับไอ้ปอนด์
อากาศตอนเที่ยงค่อนข้างร้อนถึงอย่างนั้นบริเวณร้านก็ยังมีร่มเงาจากต้นก้ามปูที่แผ่กิ่งก้านข้ามกำแพงมาจากด้านในของหนอง แต่ก็ยังมีไอร้อนของดวงอาทิตย์แผ่มาโดนผิวหนังให้แสบๆคันๆ
ผมพาทุกคนเดินเข้าไปนั่งลงที่โต๊ะตัวหนึ่งที่เมื่อเช้าผมกับใหญ่ช่วยกันจัด กวาดมองไปรอบร้านมีลูกค้านั่งอยู่สองโต๊ะ แต่ละโต๊ะมาเป็นคู่ โต๊ะหนึ่งเป็นชายหญิงน่าจะเป็นแฟนกัน ส่วนอีกโต๊ะเป็นผู้หญิงทั้งคู่ซึ่งน่าจะเป็นเพื่อนกัน ส่วนโต๊ะผมมีสี่คน
เบนสายตามองไปยังพ่อค้าใหญ่ที่กำลังขะมักเขม้นกับการลวกเส้น เขาหันมายิ้มให้ผมแวบหนึ่ง ซึ่งผมก็โบกมือให้กำลังใจ ที่เลือกมานั่งโต๊ะไม่เข้าไปหาก็เพราะเห็นเขากำลังวุ่นวายอยู่ด้วยแหละ ไม่อยากกวน
กวาดตามองไปรอบร้านอีกครั้งแล้วอดจะยิ้มไม่ได้ ถึงลูกค้าจะไม่ได้แน่นขนัดดูเงียบๆด้วยซ้ำ แต่ก็ถือว่าเป็นการเริ่มต้นที่ดี อย่างน้อยก็ยังมีลูกค้าล่ะน่า
“เล็ก...ใหญ่หล่อมากเลยเนอะ ท่ายืนลวกก๋วยเตี๋ยวยังเท่” พิณที่นั่งข้างผมสะกิดแขนยิกๆพลางทำหน้าเพ้อจนไอ้ปอนด์ต้องกระแอมเรียกสติ
“แฮ่ม สามีนั่งอยู่ตรงนี้นะ”
“อุ่ย นิดหน่อยน่า” พิณทำเป็นแกล้งสะดุ้งเหมือนกลัว ผมขำในลำคอกับการรับส่งมุกของสามีภรรยา คบกันมาตั้งแต่ปีหนึ่งไอ้ปอนด์ก็ยังไม่เลิกหึงพิณสักที
ส่วนพี่มิ่งก็มองซ้ายมองขวาเหมือนหาใครอยู่จนผมอดถามไม่ได้
“มองไรพี่”
“หากล้อง เขาถ่ายหนังกันหรอวะ แต่ไม่เห็นทีมงานสักคน”
“ถ่ายหนังอะไร”
“อ้าว ก็ไอ้พ่อค้าบะหมี่นั่นไง ออร่ามาขนาดนั้น ช่างไม่เข้ากับเสื้อผ้าที่ใส่ พระเอกหนังแน่ๆ ผิวคล้ำไปหน่อย แต่ดูดีโคตร” ผมกับพิณระเบิดขำ ส่วนไอ้ปอนด์ทำหน้าปูเลี่ยนเหมือนจะอ้วกเสียให้ได้
“นั่นน่ะ พ่อค้าตัวจริงเสียงจริงเลยค่ะ ญาติคนเล็กเขา” พี่มิ่งทำตาโต หันหน้ามาหาผมทันที
“จริงเหรอวะ มึงมีญาติหล่อขนาดนี้” ผมยักไหล่
“ความจริง เรียก ‘ว่าที่แฟน’ จะดีกว่า”
“ห๊ะ!!” คราวนี้ตกใจยกกำลังสองยิ่งกว่าเดิม โดนสายตาประณามจากไอ้ปอนด์ด้วยแหละ มันคงอยากจะด่าว่าผมแรดเหลือกำลัง
“แฮ่ๆ” ผมก็เลยได้แต่ยิ้มแหยๆ แล้วพระเอกของงานก็ได้เวลาออกโรง พ่อค้าในชุดกางเกงยีนตัดขาพอดีเข่ากับเสื้อกล้ามสีดำคล้องทับด้วยผ้ากันเปื้อนสีกรมเดินมาหยุดยังโต๊ะที่เรานั่งกันอยู่
“รับอะไรดีครับ” ใหญ่ถามด้วยใบหน้านิ่งเฉยจนผมหลุดขำ กับลูกค้าคนอื่นทำหน้าแบบนี้มั้ยเนี่ย ลูกค้าคงคิดว่าเป็นพ่อค้ามาเฟียซะล่ะมั้ง
คงมีแต่ผมที่รู้ว่าเขาไม่ได้ตีหน้าโหด มันคือใบหน้าปกติทั่วไปของเขา
แต่ไม่ได้แล้วล่ะ ผมคงต้องเทรนให้เขาทำหน้ารับแขกมากกว่านี้ ยิ้มนิดนะรับรองลูกค้าติดตรึม
“ขายดีมั้ยคะ” เป็นพิณที่เอ่ยทัก ใหญ่พยักหน้าก่อนตอบ สองคนนี้พอคุ้นเคยกันอยู่
“พอได้ครับ ขอบคุณนะที่มาช่วยอุดหนุน”
“เล็กเขาชวนมาประเดิมร้านใหม่ ไม่รู้ว่ารสชาติจะดีเหมือนหน้าตาพ่อค้าหรือเปล่าน้า”
“อะแฮ่ม” โอ้ย ขำไอ้ปอนด์ว่ะ
“งั้นสั่งมาเลย รับรองพ่อค้าคนนี้ฝีมือเด็ดทุกเมนู” ผมว่าเสียงหยอก พลางหยิบกระดาษกับปากกาที่เสียบไว้บนโต๊ะมาให้ทุกคนจดรายการ ใหญ่รับกระดาษมาก่อนเดินกลับไปที่รถเข็น พี่มิ่งก็เอ่ยปากทันที
“กูว่าละทำไมมึงไม่สนใจหัวหน้ากูเลย” ชิ ผมก็ไม่ได้ชอบใหญ่เพราะหน้าตาอย่างเดียวซะหน่อย
หงิง...หงิง... แฮกๆ“ตี๋น้อย เป็นไงร้อนมั้ย” ผมหันไปตามเสียงครางหงิงก็เจอเข้ากับเจ้าตี๋น้อยนั่งลิ้นห้อยหอบแฮกๆอยู่ข้างเก้าอี้ที่ผมนั่ง มันคงเห็นผมและเข้ามาทักทาย ซึ่งพอผมลูบหัวมันก็เชิดหน้าขึ้นเล็กน้อยเหมือนมีความสุข ตอนนี้มันไม่ได้เป็นเจ้าหมาน้อยที่ผมอุ้มเล่นได้อีกต่อไปแล้ว กลายเป็นหมาสี่เดือนตัวใหญ่แถมฉลาดขึ้นด้วย
ทุกครั้งที่ขยับตัวกระดิ่งที่แขวนอยู่กับปลอกคอสีส้มของมันก็จะส่งเสียงกริ๊งๆ จำได้ว่าช่วงแรกที่ซื้อปลอกคอมาใส่ให้ มันพยายามใช้ขาหลังเพื่อถอดออกหรือไม่ก็เอาหัวตัวเองไถๆกับพื้นเหมือนรำคาญจนผิวหนังบริเวณคอถลอก ผมเกือบใจอ่อนถอดให้มันแล้วแต่ใหญ่บอกว่าไม่ เพราะที่ปลอกคอมีจี้สลักชื่อ-ที่อยู่พร้อมเบอร์โทรเผื่อว่ามันหลงทางคนที่เจอจะได้ส่งกลับบ้านถูก
ใหญ่พูดกับผมอย่างใจเย็นเมื่อผมน้ำตาคลอสงสารมันว่า ‘ถึงมันจะฉลาดแต่มันก็คือหมา พูดไม่ได้ ขอความช่วยเหลือไม่เป็น คุณจะถอดปลอกคอมันผมไม่ว่า แต่นั่นคือมันต้องอยู่ในห้องนี้ ผมจะไม่เอามันไปด้วย’
แล้วผมจะเลือกทางไหนได้อีก ให้มันอยู่แต่ในห้องผมก็สงสารมัน มันตัวโตขึ้น กำลังอยู่ในวัยซุกซน ต้องการพื้นที่กว้างๆในการวิ่งเล่น ยังจำวันที่พามันไปวิ่งเล่นในสวนสาธารณะได้อยู่เลย มันวิ่งไปรอบๆหนอง ไล่นก วิ่งขึ้นลงสะพาน มุดพุ่มไม้ เล่นกับสุนัขตัวอื่น ดูมีความสุขจนผมที่วิ่งออกกำลังกายอดจะยิ้มตามไม่ได้
เพราะอย่างนั้นผมเลยต้องใจแข็งให้มันชินกับปลอกคอที่ใส่เพื่อให้ใหญ่เอามันมาด้วยเวลาขายก๋วยเตี๋ยว
มันดูตื่นเต้นดีใจ เมื่อเช้าตอนผมกับใหญ่ช่วยกันเตรียมร้านมันก็วิ่งหายเข้าไปในประตูภายในหนอง ชั่วโมงกว่าๆถึงวิ่งหอบลิ้นห้อยกลับมา ยกขาหน้าข้างหนึ่งสะกิดขาใหญ่ยิกๆ เขาเขกหัวมันไปทีก่อนเทน้ำใส่ชามประจำตำแหน่งให้
นี่ก็คงไปหนีเที่ยวมาอีก
“ไอ้ตี๋ มานี่!” เจ้าตี๋น้อยหันตามเสียงเรียกของเจ้านายมัน หันกลับมาเอาขาหน้าข้างหนึ่งตีลงบนฝ่ามือผมสองทีก่อนวิ่งกระดิกหางดิ๊กๆไปนอนลงตรงที่นิ้วใหญ่ชี้ มันคือที่ว่างหลังรถเข็นตรงมุมเสาข้างกำแพง
“หมาเชี่ยไรวะฉลาดฉิบหาย” พี่มิ่งมองตามไปอย่างอึ้งๆ อยากจะบอกว่าไม่ใช่ใครจะไปสั่งมันก็ได้นะ ไม่ค่อยฟังหรอก ต้องเจ้านายมันคนเดียวเท่านั้นแหละทีเดียวอยู่เลย อย่างผมบางทียังต้องพูดซ้ำหลายๆครั้ง
ผมลุกขึ้นไปช่วยใหญ่ยกชามมาเสิร์ฟแต่เขาไล่ผมให้มานั่ง ซึ่งแน่นอนผมไม่ฟัง
“ก็อยากช่วย”
“ไปนั่งพักเถอะครับ เดี๋ยวคุณต้องกลับไปทำงานอีกนะ”
“ขายดีมั้ย” ผมหรือจะสนก็เปลี่ยนเรื่องกันไป
“ก็พอได้ เมื่อเช้าเงียบๆ สายๆมาหน่อยก็เริ่มมีคนแต่ก็ไม่มากมาทีละคนสองคนอย่างที่คุณเห็น มีคุณนี่แหละโต๊ะที่มาเยอะสุดของวัน”
ผมยู่หน้า
“นึกว่าสาวๆจะมาต่อคิวซื้อซะอีก”
“หึๆ ไม่ใช่ในละครนะ”
“นั่นสิเนอะ”
ถ้าในละครมีพ่อค้าหล่อระเบิดมาเปิดร้านขนาดนี้สาวๆคงแห่กันมาซื้อต่อคิวกรี๊ดกร๊าดกันจนร้านแทบแตก แต่นี่คือชีวิตจริง ถึงผมจะแอบเห็นลูกค้าสาวๆแอบกระซิบกระซาบดี๊ด๊ากันถึงความหล่อของพ่อค้า แต่ก็นั่นแหละ...ร้านที่จะอยู่รอดได้จริงๆต้องพึ่งรสมือ ความสะอาด และราคาที่สมเหตุสมผลกับปริมาณ
เมื่อก๋วยเตี๋ยวสี่ชามมาเสิร์ฟผมก็กลับมานั่งทานที่โต๊ะ ระหว่างนั้นก็มีลูกค้ามาเพิ่มอีกหนึ่งคนเป็นลุงมีอายุคนหนึ่งซื้อสามถุงกลับไปทานที่บ้าน พี่มิ่งขอเบิ้ลสองพลางชมว่าอร่อยไม่ขาดปาก ส่วนไอ้ปอนด์ถึงจะยังไว้ท่าบ้างแต่ก็เห็นว่ามันซดน้ำซุปจนแทบไม่เหลือ จนผมกับพิณแอบลอบยิ้มกันสองคน
เหมือนทุกอย่างจะไปได้ด้วยดี แต่ทางที่ดีก็มักมีอุปสรรคเสมอ
เมื่อหลังเลิกงานผมมาช่วยงานที่ร้าน ช่วงเย็นลูกค้าหนาตาขึ้นกว่าเมื่อตอนเที่ยง เรียกได้ว่าถึงไม่แน่นร้านแต่มีเข้ามาเรื่อยๆ
แต่เรื่องมันอยู่ตรงนี้ต่างหาก
“ค่าที่อะไรกัน พวกเราเซ็นสัญญาว่าจ่ายเป็นรายเดือนนี่” ช่วงประมาณทุ่มนึงก็มีผู้ชายหน้าโหดสองคนขับรถมอเตอร์ไซค์มาจอดหน้าร้านพร้อมกับบอกว่ามาเก็บค่าที่รายวัน
รานวันแป๊ะแกสิ!! ดูก็รู้ว่าพวกทำกร่างไถเงิน
“นั่นมันก็ส่วนรายเดือน ไม่เกี่ยวกัน ถ้าอยากอยู่อยากปลอดภัยมีคนคุ้มครองก็จ่ายมาซะวันละสองร้อย”
“สองร้อย! จะบ้าหรอ ขายก๋วยเตี๋ยวตั้งแปดชามกว่าจะได้สองร้อย อยู่ดีๆจะมาเอา ไอ้ความคุ้มครองอะไรนั่นเราไม่เอาหรอก” ผมโวยวาย ลูกค้าที่นั่งอยู่หันมามองจนผมต้องเบาเสียงลง แต่ก็ช้ากว่าพ่อคนตัวโตที่แทรกมาด้านหน้าและดันผมเข้าไปหลบข้างหลังเขา
“เฮ้ย ถ้าไม่จ่ายก็ขายที่นี่ไม่ได้!!”
“มีสิทธิ์อะไรวะ” ผมตะโกนข้ามไหล่สูง ใหญ่หันมามองทำนองให้ผมเงียบ ก่อนหันไปทางไอ้บ้าสองคนนั่น
“สองร้อยใช่มั้ย”
“เออ”
ใหญ่พยักหน้าแล้วควักเงินจากกระเป๋าผ้ากันเปื้อนส่งให้พวกมัน
“ใหญ่!!”
“แค่นี้ก็หมดเรื่อง” มันตบแบงค์ร้อยสองใบลงบนมือแปะๆก่อนเดินออกไปด้วยใบหน้ากวนตีนมาก ผมโมโหจี๊ดๆจะไปเอาเงินคืนแต่ใหญ่ก็รั้งแขนไว้
“คุณ...เราต้องหากินแถวนี้อีกนาน ร้านกำลังไปได้ดีถ้ามีเรื่องตั้งแต่วันแรกลูกค้าคงไม่กล้าเข้ามากินอีก”
“แต่วันละสองร้อยเลยนะ!!”
“คิดซะว่าแลกกับความสบายใจของลูกค้า”
“ทำไมเราไม่แจ้งตำรวจล่ะ”
“คุณคิดว่าพวกมันมาป่าวประกาศเรียกค่าคุ้มครองขนาดนี้ตำรวจจะทำอะไรมันได้เหรอ เผลอๆมีคนใหญ่โตหนุนหลังด้วยซ้ำ คุณเล็ก เชื่อผมนะ” ใหญ่จับมือผมขึ้นมาก่อนใช้มืออีกข้างลูบแผ่วอย่างปลอบโยนให้เย็นลง
ฮึ่ย!! แล้วผมจะทำยังไงได้ล่ะ พ่อครัวใหญ่เขาตัดสินใจแล้วนิ!!
น่าเจ็บใจชะมัด!
สวัสดีค่าาาาา หายไปนานเลยเนอะตั้งแปดวัน มีทั้งเรื่องดีและไม่ดีเกิดขึ้นมากมาย...
ความจริงตั้งใจจะมาลงตอนใหม่วันที่ 4 แต่พิมพ์ไม่ทัน คุณพิศุทธ์มาเยี่ยมเยียนถึงที่เลยขอไปยลโฉมความหล่อเหลาซะหน่อย และตัวจริงก็หล่อจริงๆ ยิ้มหวานมาก 
วันรุ่งขึ้นจากความรู้สึกฟินมากดิ่งลงเหวทันที น้องแมวชื่อ 'สาม' ที่เลี้ยงไว้ (แม่แมวมันเป็นแมวจรจัดมาอยู่แต่นิสัยดี แม่ของมดเลยเลี้ยงมันไว้ ออกลูกมาสองตัวเลยตั้งชื่อว่า สองกับสาม ตามปริมาณสีที่มีบนตัว) พอโตได้ห้าเดือนมันก็ท้อง ซึ่งเราไม่รู้เลยไปฉีดยาคุมมัน ซึ่งบอกเลยว่าเป็นวิธีที่ผิด!! การฉีดยาคุมตอนติดสัดนอกจากจะไม่ช่วยคุมแล้วยังทำให้มดลูกมันอักเสบ หรือถ้ามันท้องอยู่แล้วไปฉีดจะทำให้ปากช่องคลอดไม่เปิดเมื่อถึงกำหนดคลอด ลูกมันจะตายในท้องและเน่า ถ้าไม่รีบพาไปหาหมอ ทั้งแม่และลูกจะตาย 
ซึ่งมดมารับรู้ข้อมูลนี้ก็เมื่อวันที่ 5 เม.ย. (ฉีดยาคุมให้มันตั้งแต่วันที่ 23 กพ. แล้วมันท้องคิดว่าไม่เป็นไรก็แแค่คุมไม่อยู่) รีบพามันไปหาหมอ แล้วหมอก็ผ่าตัดให้วันนี้ กลับมาถึงบ้านตอนสองทุ่มค่ะ ปรากฏว่าผ่าคลอดมามีลูกห้าตัว ตายหนึ่งเนื่องจากเป็นแมวดักแด้ และตัวที่รอดก็เริ่มหายใจรวยรินและตายตามไปอีกหนึ่งตัวเมื่อตอนสามทุ่ม (ยังไม่รู้ว่าสุดท้ายจะรอดอีกกี่ตัว) ไอ้สามแม่แมวก็ยังไม่ฟื้นจากยาสลบ อึฉี่ออกมาโดยไม่รู้ตัว สงสารมันมากๆค่ะ 
ตอนนี้สภาพจิตใจแย่กันมาก อยากให้เป็นอุทาหรณ์สำหรับคนเลี้ยงสุนัขและแมวค่ะ รักมันอย่าฉีดยาคุมให้มันนะคะ พาไปทำหมันเจ็บสิบวันแต่ปลอดภัยกว่ากันเยอะค่ะ นี่มดก็ไม่รู้ว่าถ้ารู้ตัวช้ากว่านี้อาจไม่ได้เสียแค่ลูกมันคงเสียไอ้สามไปด้วย นี่หมอก็นัดดูแผลวันที่ 11 กับตัดไหมออกวันที่ 18 
คุณ Hembetaro ครั้งที่แล้วไม่มีเวลาทอร์คเลยไม่ได้แปะโน๊ตไว้...จะบอกว่าจะเปลี่ยนคำว่า 'หรอ' เป็น 'เหรอ/หรือ' นะคะ แต่ตอนก่อนๆหน้านี้คงต้องค่อยๆใช้เวลาแก้ค่ะ เยอะเหลือเกิน ขอบคุณสำหรับคำแนะนำนะคะ 
สุดท้ายพล่ามมาเยอะ ทุกเป็ด ทุกเม้น มันคือกำลังใจอันยิ่งใหญ่มากๆเลยค่ะ 
หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] รัก(เล่ห์)ร่อน...ของชายจรจัด [ตอนพิเศษ] UP++13/11/2014 P.61 (อ่าน 442708 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก