หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] รัก(เล่ห์)ร่อน...ของชายจรจัด [ตอนพิเศษ] UP++13/11/2014 P.61

[rai-thunder]

ชอบค่ะเป็นกำลังใจให้นะค่ะ สู้ๆ

[DraCo_SLa13]

ชอบค่ะ ภาษาดี เนื้อเรื่องน่าสนใจ  อ่านเพลินค่ะ ขอตามคุณคนเล็กกับเชพใหญ่ด้วยคนนะคะ

[taltal020441]

ติดใจเรื่องนี้เข้าซะแล้ววว

อยากชิมก๋วยเตี๊ยวจังค่ะ 

[ikoolpaul]

นายใหญ่มาแล้วววววว
งื้ออออออ
คนจรจัดอะไร เท่เป็นบ้าาาาาาาาา
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
กลิ้งตัวสามตลบ

แต่นายเอกเรานี่ไม่เบานะคะ อ่อยตลอดดดดดดด
๕๕๕๕๕๕
สู้ๆนะคะคุณนักเขียน > <

[Lemon_Tea]

พวกเรียกค่าคุ้มครองมาล่ะ
หวังว่าจะไม่มาบ่อยนะ

[ิbook]

ขออนุญาตนะครับ

ผมอ่านงานเขียนของคุณ 3 เรื่อง ชอบทุกเรื่อง
สองเรื่องแรกใช้เวลาทิ้งช่วง ก็นานแล้วนะครับ

ทำให้ผมมีคำถามว่า
ผมจะมีโอกาสได้อ่านงานเขียนของคุณ จบทุกเรื่องมั้ยครับ

ขอโทษที่ต้องถามแบบนี้ครับ
แต่เพราะผมชอบงานเขียนของคุณผมถึงถามครับ

[krappom]

อุปสรรคเหลือเกินนนนนนนนน
 

ลป.พี่ก็เคย เมื่อก่อนที่บ้านก็ฉีดยาคุมให้หมา ด้วยความไม่รู้ แล้วเหมือนตอนนั้นมันเพิ่งท้องหรือยังไงเนี่ยแหละ ปรากฏว่ามันตกเลือด เห็นแล้วแบบตกใจมากกกกก สงสารมันด้วย T^T

[Hikaru23]

เพิ่งได้มาอ่าน ชอบเรื่องนี้จัง ^^

[paladin.kn]

ชอบบบบอ่ะ

เชียร์คุณคนเล็กสุดใจ

ทลายกำแพงใจของอาตี๋ใหญ่ให้ได้เร็วๆ

 

[•♀NoM!_KunG♀•]

รวดเดียวจบแบบไม่หลับไม่นอน มันยังมีปมอะไรอีกช่ายมั้ยเนี่ยยย!!

ตามอ่านด้วยคนน้อ

[MK]

รีที่พัน ขอ   

[pochu52]

เป็นคนไม่คนค่อยชอบกินอาหารประเภทเส้น แต่อยากลองชิมก๊วยเตี๋ยวฝีมือใหญ่นะเนี๊ย
เปิดร้านวันแรก คุณใหญ่ คุณคนเล็ก และตี๋น้อย สู้ๆ

[ﾟﾟღ✿ศิลินส์✿ღﾟﾟ]

เพิ่งมาอ่านเรื่องนี้พลาดไปได้ไงไม่รู้ สนุกเวอร์

แอบลุ้นว่าใหญ่เป็นใครกันแน่ คิกว่าเป็นมาเฟีย แต่มีตำราอาหาร หรือเป็นเชพพ่อครัวจริง ๆ

[B52]

รออยู่

[jamlovenami]

 อุบ๊ะ 'ว่าที่แฟน' 
คุณเล็กช่างออกตัวแรด เอ๊ย แรง ดีจริงๆ
แต่โมโห ไอตรงที่มาเรียกเก็บรายวันนี่สิ น่าหมั่นไส้เป็นบ้า ตำรวจก็ไม่ชงไม่ช่วยอะไรเล๊ยยยย
รอกิน แบ่งตังค์กันอย่างเดียว หาตำรวจดีๆยากแระ สมัยนี้ จิ๊ ปฏิรูปกรมตำรวจให้หมดเลย เอาตำรวจไม่ดีๆออกให้หมด
นอกจากจะไม่ช่วยเหลือประชาชนทุกข์ยากแล้ว ยังมีหน้ามากินตังค์ภาษีที่ประชาชนจ่าย แล้วยังมีส่วนร่วม
ในการทำผิดกฎหมายซะเอง เลวจริงๆ (ไอนี่ก็....อินจัง = =)
แฮะๆ ชักไม่เกี่ยวข้องกับเนื้อเรื่องเข้าไปใหญ่ แต่จริงๆตำรวจดีๆก็มีค่ะ แต่ก็นั่นแหละ หายากยังกะงมเข็มในแปซิฟิก - -

[lune]

 
รออ่านอยู่นะคะ 

[mamacub]

มารอ

 

[agava1313]

มีทุกที่แหล่ะ พวกเรียกค่าคุ้มครอง แต่ถ้าจะให้จ่ายจริงๆ สู้ระบบของญี่ปุ่นไม่ได้เลย ยากูซ่าที่นู่น จ่ายจริงแต่ก็คุ้มครองให้จริงเขตใครเขตมัน ไม่ยุ่เกี่ยวกัน ลูกค้างี่่เง่าก็เรียกมาสั่งสอนซักหน่อยก็ได้ แต่ของพี่ไทย จ่ายตังค์แล้วช่างแม่_

[poisongodx]

เป็นกำลังใจให้ ตี๋ใหญ่ กับเล็กน่าาาาาาาา

[oaw_eang]

[mod-cup]

เร่ร่อน14



ร้าน ‘กินเส้น’ ขายดิบขายดีขึ้นทุกวัน


ด้วยรสชาติที่ถูกปากทำให้ลูกค้าแวะเวียนกลับมาอุดหนุนตลอด บวกความหล่อเหลาของพ่อค้าและเจ้าหมาตาแต้มดำที่เป็นสัญลักษณ์ประจำร้านไปแล้ว แบบที่ไม่มีใครรู้หรอกว่าร้านกินเส้นอยู่ที่ไหน แต่ถ้าบอกว่าร้านคนหล่อริมหนองล่ะก็ถึงบางอ้อกันทุกคน


และแน่นอนว่าเมื่อลูกค้ามากขึ้นก็ต้องมีการเพิ่มโต๊ะ เพราะโต๊ะแปดตัวไม่เพียงพอเอาเสียเลย ยิ่งช่วงสองสามทุ่มคนจะแน่นมากต้องมายืนออรอจับจองเก้าอี้กัน คนที่รอได้ก็รอ รอไม่ไหวก็สั่งใส่ถุงกลับบ้าน บางคนหงุดหงิดกลับไปเฉยๆไม่ทานเอาดื้อๆเลยก็มี ดังนั้นเราเลยซื้อโต๊ะเพิ่มและจัดวางให้ติดๆกันจึงได้เพิ่มมาเป็นสิบหกตัว ถามว่าพอมั้ย ผมบอกเลยว่าไม่พอ แต่พื้นที่เรามีจำกัดเพิ่มมากไปกว่านี้ไม่ได้แล้ว


ผมเคยเสนอให้ใหญ่เช่าบล็อกเพิ่มอีกหนึ่งบล็อก แต่เขาไม่เอา บอกว่าไม่อยากเสียค่าเช่าไปมากกว่านี้แล้ว เพราะไม่ใช่แค่รายเดือนที่ต้องเสียเพิ่ม แต่มันหมายความว่าไอ้พวกเรียกค่าคุ้มครองก็ต้องเรียกร้องเพิ่มเช่นกัน คิดแล้วก็แค้นไอ้พวกปลิงดูดเลือดนี่จริงๆ ขอสาปส่งให้มันหมดไปจากสังคมสักทีเถอะ 


เห็นใหญ่บอกว่าขอขายแบบนี้ไปก่อน เก็บเงินทุนได้สักก้อนค่อยไปเช่าตึกแถวคงจะคุ้มกว่าการเสียยับเสียย่อย ซึ่งผมก็เห็นด้วยเอามากๆ


เห็นไอ้พวกเก็บค่าคุ้มครองทีไรก็อดโมโหไม่ได้ทุกที ผมจะเกลียดเอามากๆและก็ต่อต้านที่สุดคนประเภท...เหยียดคนจน...แบ่งชนชั้น...ตัดสินกันแค่ภายนอก...ดูถูกคนที่ด้อยกว่า...ขูดรีดคนทำมาหากิน แล้วให้ตายเถอะ! ผมไปที่ไหนก็ต้องเจอคนประเภทนี้ทุกที่ไป ให้มันได้อย่างนี้สิ!


พักเรื่องนี้ไว้ก่อนที่อารมณ์จะขึ้นสูงอีกครั้ง ทั้งที่ผมเป็นคนใจเย็น ถึงจะติดนิสัยเอาแต่ใจจากการเป็นลูกคนเล็กมาบ้างแต่ก็ไม่เคยโมโหเกรี้ยวกราดสักที แต่เรื่องนี้ยอมไม่ได้จริงๆ


เอาล่ะ พอๆ มาพูดถึงเรื่องดีๆกันบ้างดีกว่า


มีรายการอาหารมาขอถ่ายทำล่ะทุกท่านนนนนนนนนนนนน


ถึงจะไม่ใช่รายการอาหารโด่งดังขึ้นชื่อ เป็นแค่ช่วงๆหนึ่งของรายการที่ให้ผู้ชมทางบ้านส่งจดหมายมาแนะนำ แต่ผมก็ดีใจมากๆเลย ใหญ่ที่ถึงแม้จะหน้านิ่งๆไม่ค่อยแสดงอาการแต่ผมก็แอบเห็นว่าเขาตื่นเต้นไม่น้อย


“โอเคครับ เรียบร้อย...เดี๋ยวผมขอเมนูอร่อยที่ทางบ้านส่งมาทางรายการนะครับ แล้วถ้าทางร้านมีเมนูเด็ดอีกก็นำเสนอได้” หนึ่งในทีมงานที่เซ็ตฉากหามุมถ่ายทำเรียบร้อยแล้วหันมาแจงกับผมด้วยท่าทางเป็นงานแต่ใบหน้าก็ยังคงความเป็นมิตร ผมพยักหน้ารับคำอย่างแข็งขันเตรียมพร้อมนำไปถ่ายทอดให้พ่อครัวตัวจริง


“งั้นเดี๋ยวเริ่มถ่ายทำเลยนะครับ”


“ให้ทำตามปกติเลยใช่มั้ยครับ” ผมค่อนข้างเครียดกับเรื่องนี้จริงจัง เพราะถ้าให้มาพูดแนะนำส่วนผสมวิธีการทำนายตี๋ใหญ่ของผมล่มแน่ๆ นี่แค่เรื่องรายละเอียดต่างๆที่ทางรายการชี้แจงยังไปนั่งนิ่งอยู่กับเจ้าตี๋น้อยซะงั้น ต้องให้ผมเอาไปถ่ายทอดอีกที


แล้วก็ไม่มีทีมงานสักคนกล้าเข้าไปพูดคุย ก็ทำหน้านิ่งเป็นยักษ์ปักหลั่นขนาดนั้นเขาก็กลัวโดนต่อยกันน่ะสิ!


ซึ่งผมก็เห็นใจทั้งสองฝ่าย...ทางทีมงานก็กลัวใบหน้าถมึงทึง ไอ้ผมก็อยากจะบอกเหลือเกินว่านายตี๋ใหญ่ของผมแค่ตื่นเต้นก็เท่านั้น เฮ้อ


“ครับ เราแค่ต้องการบรรยากาศของทางร้านและชิมเมนูที่ทางบ้านแนะนำกับเคล็ดลับความอร่อยนิดหน่อย ไม่ลงลึกไปถึงวิธีการทำ”


เฮ้ออออ โล่ง ถ้าแค่นั้นคงไม่มีปัญหา


ดังนั้นผมจึงไปถ่ายทอดสิ่งที่เจ้าของร้านตัวจริงจะต้องทำ ซึ่งก็ไม่มีอะไรมากแค่ทำบะหมี่ตามปกติเดี๋ยวทางทีมงานจะตามเก็บภาพเอง หลังจากนั้นก็นำบะหมี่ไปเสิร์ฟกับพิธีกรรายการแล้วร่วมนั่งพูดคุย


ซึ่งทางรายการเลือกเวลาในการถ่ายทำตอนห้าโมงเย็น เป็นช่วงที่ลูกค้ายังมีไม่มากและเป็นช่วงแดดร่มลมตกให้บรรยากาศร่มสบาย


“ใหญ่ พร้อมมั้ย” ผมถามพ่อค้าบะหมี่ที่หน้านิ่งมาก คนภายนอกดูเหมือนไร้อารมณ์ แต่สำหรับผมใหญ่กำลังกดดัน


เขาพยักหน้า มือกำกระบวยลวกเส้นแน่น


“แค่ทำอย่างที่นายทำทุกวัน ไม่มีกล้อง ไม่มีทีมงาน มีแค่นายกับลูกค้าที่รอชิมบะหมี่สุดแสนอร่อยอยู่” ผมบีบมือให้กำลังใจ ดวงตาคมเฉียบสบมองผมนิ่งก่อนระบายยิ้มบางออกมา


และพยักหน้า


ผมยิ้มและยื่นมือไปหยิกแก้มสากเบาๆอีกครั้งก่อนก้าวถอยหลังหลบมุมกล้องออกมา ใหญ่ยังยืนนิ่งจวบจนได้ยินเสียงสัญญาณจากทีมงาน ชายเจ้าของความสูงร้อยเก้าสิบห้าก็ตวัดมือหยิบจับเส้นลงกระบวยพลางจุ่มลงในหม้ออวลไอร้อนกระดกข้อมือสองสามทีก่อนยกขึ้นมาสะบัดไล่น้ำออกแล้วเทเส้นลงในชามกระเบื้องตราไก่ หลังจากนั้นก็เปลี่ยนมือเป็นหยิบจับเครื่องปรุงอย่างคล่องแคล่ว แล้วสุดท้ายก็จบด้วยตักน้ำซุปราดลงในชามที่ถูกจัดเรียงเครื่องต่างๆไว้อย่างน่าทาน


หลังจากกระบวนการทำเสร็จแล้ว ต่อมาก็ถึงเวลาที่ทุกคนรอคอยนั่นคือขั้นตอนการชิม ใหญ่ทำการแจกจ่ายให้ทีมงานทั้งหมดที่มีประมาณห้าคนและชามสุดท้ายก็เป็นของพิธีกร


หนึ่งตากล้องจับภาพ หนึ่งพิธีกรพูดเจื้อยแจ้ว และตรงข้ามคือหนึ่งพ่อค้าบะหมี่สุดหล่อเลื่องชื่อ


ผมยังจำวินาทีที่ทุกคนตักบะหมี่ส่งเข้าปากได้ ถึงจะไม่ได้ทำหน้าตาอร่อยโอเว่อร์แอคติ้งเหมือนพิธีกรสาว แต่สีหน้าทุกคนก็ฉายแววพึงใจกับบะหมี่ร้าน ‘กินเส้น’ ไม่น้อยเลยทีเดียว


แล้วการถ่ายทำก็ผ่านไปด้วยดี ยังอดขำกับท่าทางพ่อค้าบะหมี่ใหญ่ไม่ได้ ให้สัมภาษณ์แบบถามคำตอบคำจนพิธีกรแทบลมจับ ดีที่ความหล่อแหลาของพ่อค้าช่วยขับให้เธอมีกำลังใจในการกู้สถานการณ์จนการถ่ายทำผ่านไปได้ด้วยดี


‘โห หน้าตาน่าทานมากเลยค่ะ ขอชิมเลยนะคะ’


ใหญ่ >>> พยักหน้า


‘อร่อยมากเลยค่ะ หืม โดยเฉพาะน้ำซุปหอมมากเลย’


ใหญ่ >>> นิ่ง


‘เอิ่ม...ค่า ไม่ทราบว่าคุณใหญ่มีเคล็ดลับอะไรที่ทำให้บะหมี่มีรสชาติอร่อยขนาดนี้คะ’


ใหญ่ >>> ‘น้ำหมัก...ครับ’


‘หืม น้ำหมักเหรอคะ หน้าตาเป็นยังไงเอ่ยยย’


ใหญ่ >>> เสือกถ้วยน้ำหมักให้ชิม


พอเถอะ แค่นี้ผมก็สงสารคุณพิธีกรสาวจะแย่ ฮ่าๆ


หลังจากทีมงานยกโขยงกลับไปหมด โดยแจ้งวันออกอากาศเทปนี้คือวันเสาร์หน้า พ่อค้าขายบะหมี่ของเราก็นั่งไหล่ลู่หูตกถอนหายใจเฮือกๆอยู่บนเก้าอี้หลังรถ เข็นข้างๆกันมีเจ้าตี๋น้อยนั่งมองตาแป๋วอย่างนึกสงสัยว่าเจ้านายมาดเข้มของมันเป็นอะไรไปเสียได้


“ว่าไงชายหนุ่ม” ผมเดินเข้าไปลูบศีรษะของนายหมาตูบที่นั่งคอตกอย่างขบขันปนสงสาร


“เฮ้อ ผมไม่เอาแบบนี้แล้วนะ” ว่าแล้วเจ้าตัวก็ถอนหายใจเฮือกอีกครั้ง


“ทำไมล่ะ ร้านนายจะยิ่งขายดีขึ้นนะ” มือสางเส้นผมดำสนิทลื่นมือเล่น เจ้าของหัวทุยเงยหน้าขึ้นสบตา สายตาคมเฉี่ยวบัดนี้ฉายแววหงอยมองผมอย่างร้องขอพลางส่ายหน้าอย่างเอาเป็นเอาตาย จนผมอดที่จะถามไม่ได้


“นายไม่ชอบมากขนาดนี้เลยเหรอ”


“เปล่า...ผมแค่...ไม่ชิน”


“บ่อยๆนายก็จะชินเอง”


“โธ่ คุณเล็ก”


“ฮ่าๆ โอเคๆ ต่อไปถ้ามีอีกฉันจะปฏิเสธให้นะ” ผมหัวเราะร่า วาดวงแขนรอบศีรษะของใหญ่กอดรัดเข้ามาซบอกแล้วโยกไปมา เราจะทำท่านี้กันได้ก็ต่อเมื่อเขานั่งและผมยืนเท่านั้น ถ้านั่งหรือยืนทั้งคู่หมดสิทธิ์เพราะผมจะกลายเป็นแกะน้อยในอ้อมอกหมีใหญ่ทันที


“คุณเล็ก ลูกค้ามา” แล้วผมก็ผละตัวเองออกทันทีพลางหันไปส่งยิ้มแก้เก้อให้คุณป้าวัยสี่สิบที่ยืนอยู่หน้าร้าน แกส่งยิ้มหยอกเย้ากลับมา ใหญ่ตีหน้านิ่งลุกขึ้นสวมผ้ากันเปื้อนแล้วเดินไปรับรายการตามป้าสั่ง


น่ารักจริงๆเลยน้านายหมาตูบเนี่ย




หลังจากรายการออกอากาศ นอกจากลูกค้าขาประจำที่เป็นคนแถวนี้จะเพิ่มขึ้นแล้ว ยังมีลูกค้าขาจรมาแวะเวียนเข้าร้านไม่ขาดสาย จนเราวางแพลนที่จะขยายร้านอย่างจริงจัง ช่วงนี้มีดูตึกแถวไว้บ้าง อยากได้แบบไม่ห่างจากที่เดิมสักเท่าไหร่นัก


และลูกค้าประจำที่ผมจำได้ติดตาคือเจ้าของร่างสูงไม่น่าเกินร้อยเจ็ดสิบ ผิวขาวจัดเนียนละเอียด โครงหน้าได้รูป ดวงตากลมโตเป็นประกาย ปากบางเฉียบนิด จมูกหน่อย กริยาท่าทางเรียบร้อยเนิบนาบ ถ้าไม่นับการแต่งตัวและผมสีน้ำตาลแดงซอยสั้นใครๆต้องคิดว่าเขาเป็นผู้หญิงแน่ๆ ผู้หญิงที่สวยจัดซะด้วย


ทุกครั้งหลังเลิกงานผมจะมาเป็นลูกมือให้ใหญ่ ซึ่งนั่นก็ประมาณห้าโมงเย็น ไม่เกินหนึ่งชั่วโมงต่อจากนั้นผู้ชายหน้าสวยคนนี้ก็จะมานั่งตรงโต๊ะชิดกำแพงตัวหนึ่งพลางสั่งบะหมี่หนึ่งชาม ผ่านไปหนึ่งชั่วโมงเขาถึงจะกลับ


ช่วงแรกผมยอมรับว่าอคติกับเขาไปเสียหน่อย ก็ที่เห็น...บะหมี่เขาไม่ค่อยจะทานหรอก มองนายหมาตูบของผมซะมากกว่า แล้วไม่ใช่แค่เขาที่มอง...ใหญ่ก็เหลือบตามองบ่อยๆเหมือนกัน แล้วจะให้ผมไม่ร้อนรุ่มในใจได้ยังไงเล่า!!


แต่ใหญ่ก็มาอธิบายให้ผมฟังทีหลังว่าที่เขามองเพราะรู้สึกว่าโดนจ้องก็เท่านั้น แล้วเขาจะมีสายตาไว้มองใครได้ในเมื่อมีผมอยู่แล้วทั้งคน ซึ่งพูดจาดีผมเลยให้ผ่าน


ส่วนผู้ชายหน้าสวยคนนั้นผมก็มาเข้าใจทีหลังว่าที่เขาจ้องมองใหญ่คงเป็นเพราะรูปร่างท่าทางเหมือนแฟนของเขา เพราะทุกครั้งเมื่อผ่านไปหนึ่งชั่วโมงเป๊ะจะมีรถคันหรูมาจอดเทียบฟุตปาธก่อนจะมีชายรูปร่างสูงหล่อมารับกลับไป สันนิษฐานได้ว่ามานั่งทานบะหมี่คร่าเวลารอแฟนหนุ่มเลิกงาน ตั้งแต่นั้นผมเลยเลิกระแวงบ้าบออีก


“พี่เจมส์??” ผมเสิร์ฟชามลงบนโต๊ะ ในจังหวะที่จะยิ้มให้ลูกค้าก็ต้องร้องอุทานเมื่อเจอเข้ากับรุ่นพี่ที่สนิทสมัยมัธยมฯ เค้าหน้ารูปร่างเปลี่ยนไปบ้างแต่ผมมั่นใจว่าจำไม่ผิด


“อ้าว เล็ก” ใช่จริงๆด้วย ผมยิ้มกว้าง หันไปมองทางพ่อค้าหน้าหล่อก่อนหันกลับมาหาพี่เจมส์อีกครั้ง


“เดี๋ยวผมมาคุยด้วยนะพี่ ไปทำงานแป๊บ” พี่เจมส์พยักหน้ามึนๆผมรีบวิ่งกลับไปเสิร์ฟชามก๋วยเตี๋ยวตามโต๊ะต่างๆเมื่อมีช่วงว่างผมจึงกลับไปนั่งคุยกับพี่เจมส์


“พี่เจมส์มาทำไรที่นี่เนี่ย” ผมเลื่อนเก้าอี้มานั่งร่วมโต๊ะ


“พี่มาต่อยมวยน่ะ”


“อ้อ” ผมพยักหน้าเข้าใจ จำได้ว่าพี่เจมส์เป็นนักมวยโรงเรียนตั้งแต่ ม.ต้น พอขึ้น ม.ปลาย ค่ายมวยก็ติดต่อไปเก็บตัวฝึกซ้อมทำให้ต้องย้ายโรงเรียน


นี่คงจะมาแข่งขันชกมวย จำได้ว่าที่หน้าค่ายจิรประวัติมีเวทีมวยอยู่


จะพูดก็พูดเถอะ ถ้าพี่เขาไม่ย้ายโรงเรียน เราสองคนก็คงเป็นแฟนกันไปแล้ว เพราะช่วงนั้นก็เกี้ยวกันไปเกี้ยวกันมาอยู่ แหะๆ


“แล้วเป็นไง ชนะป่ะพี่”


“รุ่นไหนแล้ว” พี่เขายักคิ้วให้ ผมยิ้มกว้างอย่างยินดีด้วย พี่เจมส์ยิ้มตอบก่อนถาม “แล้วเล็กล่ะเป็นไงมาเสิร์ฟบะหมี่ล่ะเนี่ย”


ผมหันไปมองนายหมาตูบที่ง่วนอยู่หน้าร้านก่อนยิ้มออกมาอย่างมีความสุข


“มาช่วยแฟนน่ะพี่” ผมยิ้มเขินๆพี่เจมส์เลิกคิ้วก่อนหันไปมองตามสายตาที่ผมเพิ่งละมา


“โห มีแฟนหล่อมาก”


“พี่ก็!”


“หึๆ”


คุยสักพักพี่เจมส์ก็ขอตัวกลับไปพักผ่อนเพราะต้องนั่งรถตู้กลับกรุงเทพฯเลย ส่วนผมก็รีบกลับมาเป็นเด็กเสิร์ฟต่อ ยิ่งช่วงสองสามทุ่มเหมือนแข้งขาผมจะพันกัน อยากจะมีสักยี่สิบมือ ฮือออ มีเสิร์ฟผิดโต๊ะด้วยแหละ ดูจากสายตาใหญ่แล้วเขาก็อยากจะมาช่วยแต่ตัวเองก็ยังละจากกระบวยไม่ได้เลย


เหนื่อยมั้ย ก็เหนื่อยนะ แต่มันก็มีความสุขเมื่อนึกว่าชีวิตของใหญ่กำลังเติบโตแข็งแรงขึ้นเรื่อยๆ


สี่ทุ่ม ร้านปิดแล้ว....


ณ ตอนนี้เรากำลังช่วยกันเก็บร้าน...


ผมเก็บกวาด ใหญ่เก็บโต๊ะเก้าอี้


ผมเอาขยะไปทิ้ง ใหญ่เช็ดล้างตู้


และสุดท้ายเราก็มาช่วยกันล้างจาน ผมประจำกะละมังน้ำเปล่า ส่วนเขาประจำกะละมังน้ำฟอง เก้าอี้ขาสั้นคนละตัว พื้นที่โดยรอบเงียบสงัด มีเพียงเสียงรถราที่วิ่งสวนไปมาเป็นระยะ


“คุณกลับไปพักผ่อนก่อนก็ได้นะ ทางนี้ผมจัดการได้” ใหญ่บอกขณะขัดหม้อ


“ช่วยกันน่าจะได้กลับบ้านพร้อมกัน” ผมล้างชามขึ้นคว่ำในตะกร้า


“แต่คุณทำงานมาทั้งวัน ยังต้องมาช่วยผมอีก แทนที่จะได้พักผ่อน”


“ฉันเต็มใจและมีความสุขมาก” ผมยิ้มแฉ่งกลบเกลื่อนความดื้อรั้น เอาเข้าจริงถึงกลับห้องไปก็นอนไม่หลับอยู่ดี ต้องรอใหญ่กลับมาก่อนอยู่แล้ว


“คุณดื้อจริง” ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่ใบหน้าคมนิ่งก็โน้มลงมาจรดริมฝีปากลงที่ข้างขมับผมอย่างอ่อนโยน ผมยิ้มก่อนจะหอมแก้มใหญ่กลับไป


“แค่ได้รางวัลอย่างนี้ทุกวันฉันก็หายเหนื่อยแล้ว”
 





ติ๊ดๆ



‘ผมอยากคุยกับคุณ พรุ่งนี้มาเจอกันหน่อยได้มั้ย’



ผมถอนหายใจเฮือกออกมาก่อนวางโทรศัพท์มือถือลงบนโต๊ะตามเดิม คงหลบหน้าคุณพชรต่อไปไม่ได้แล้ว นับแต่วันที่ปฏิเสธไปคราวนั้นก็ผ่านมาเกือบเดือน เห็นทีคงต้องคุยกันให้เป็นเรื่องเป็นราวเสียที


นี่ถ้าไม่ติดว่ามีโครงการใหม่เข้ามาทำให้หัวหน้าต้องเดินสายประชุมเป็นว่าเล่นจึงไม่มีเวลามาจัดการเรื่องส่วนตัวล่ะก็ ไม่อยากจะคิดเลยว่าตัวเองคงโดนเรียกตัวไปคุยตั้งนานแล้ว


“คุณเล็ก?? ยังไม่อาบน้ำอีกเหรอ” ใหญ่ที่นุ่งกางเกงขายาวเพียงตัวเดียวเดินมาขมวดคิ้วใส่ผมที่นั่งห่อเหี่ยวอยู่บนโซฟา จริงสิ ผมมายึดที่หลับที่นอนเขาไว้นี่นะ


“ใหญ่...” ผมเรียกชื่อเสียงอ่อนอ่อยลุกขึ้นเดินเข้าไปสวมกอดร่างสูงใหญ่ไว้ โขลกศีรษะเข้ากับแผงอกหนั่นแน่นอย่างคิดไม่ตก


“เป็นอะไร” ใหญ่ถามเสียงนุ่ม มือสากลูบแผ่นหลังผมแผ่วเบา


จะทำยังไงดี ถ้าหัวหน้าไม่พอใจจนไล่ผมออก ถ้าตกงานทางบ้านรู้เรื่องก็จะถูกหามกลับระยอง และถ้าผมต้องกลับบ้าน....แล้วผมกับใหญ่ล่ะ ม่ายยยยยยยยย


“นาย...”


“หืม”


“ฉันจะพยายามเพื่อเรานะ” ผมไม่ได้อธิบายอะไรไปมากกว่านั้น ขณะที่ใหญ่ก็ไม่ถามอะไรเพิ่มเติม มีเพียงวงแขนผมที่รัดเอวเขาแน่นขึ้นและอ้อมแขนอุ่นหนาที่โอบรัดปลอบโยนกลับมา



ต่อด้านล่างค่ะ

[mod-cup]

“หัวหน้า สวัสดีครับ” ผมเอ่ยทักบุคคลที่ใส่ชุดไพรเวทสบายๆด้วยกางเกงยีนขายาวเสื้อคอปก การแต่งตัวที่ค่อนข้างจะแปลกตาคงเพราะผมไม่เคยเจอหัวหน้าในวันหยุดมั้ง เขามานั่งรอผมอยู่ก่อนแล้ว


“นั่งสิ” ผมนั่งลงตรงข้าม เหลือบตามองบรรยากาศโดยรอบนิดหน่อยขณะขยับตัวอย่างอึดอัด ด้วยหนึ่งผมไม่ค่อยได้มานัดตามโรงแรมหรู(แน่ล่ะ ต่างจังหวัดแบบนี้จะมีโรงแรมหรูสักกี่ที่กัน) และสองเจ้าของนัดทำหน้าตาเคร่งขรึมจนผมหายใจลำบาก


“สั่งอะไรก่อนมั้ย”


“เอ่อ ตามแต่หัวหน้าเลยครับ”


“นอกเวลางานไม่ต้องเรียกผมว่าหัวหน้าก็ได้” ผมขยับตัวอย่างอึดอัดอีกครั้ง


“ผมชินเรียกหัวหน้าแล้วล่ะครับ” เขาจ้องมองผมนิ่งอย่างหยั่งเชิง ก่อนจะถอนหายใจหนักอย่างยอมแพ้ในที่สุด


“ตามใจละกัน” หัวหน้าว่าแค่นั้นก่อนเรียกพนักงานมาสั่งอาหาร ตอนนี้เป็นเวลาบ่ายสองซึ่งผมเพิ่งทานอาหารฝีมือใหญ่ก่อนจะออกมายังไม่หิวเลย แต่หัวหน้าคงยังไม่มีอะไรตกถึงท้อง ตามมารยาทแล้วผมก็ควรจะทานเป็นเพื่อนเขา



“ตกลงคุณมีคนรักแล้วเหรอ” ผมแทบสำลักเม็ดข้าวตายอยู่ๆก็ถามโพล่งขึ้นมาขณะทานอาหารไม่ให้ตั้งตัวเลยสักนิด


“เอ่อ จะว่าอย่างนั้นก็ได้ครับ” ผมวางช้อนลง


“แล้วคุณมาเอ่ยปากให้โอกาสผม??” หัวหน้ามีสีหน้าไม่พอใจขึ้นอย่างเห็นได้ชัด เอาแล้วไง


“ตอนนั้นเรายังไม่ได้คบกันน่ะครับ มีแต่ผมที่ชอบเขาข้างเดียว เอ่อ...อย่างที่คุณได้ยินผมชอบเขาก่อน” ผมเกาหัวเก้อๆ “ผมเลยอยากให้โอกาสคุณเพราะเข้าใจคนหัวอกเดียวกัน แต่สุดท้ายเมื่อรู้ตัวว่ายังไงก็เปลี่ยนใจไปจากเขาไม่ได้จึงมาบอกหัวหน้านี่แหละครับ”


ผมไม่ได้โกหกนะ ผมรีบมาบอกหัวหน้าแล้ว แต่ช่วงแรกที่ปล่อยทิ้งไว้สักพักก็เพราะมันต้องเตรียมใจรับสิ่งที่จะเกิดขึ้นบ้างใช่มั้ยล่ะ


“ถ้าผมบอกว่าไม่ยอมแพ้ล่ะ” เอาแล้วไง ขอให้เป็นแค่การพูดลองใจทีเถอะ นายหมาตูบของผมเซ่อซ่ากว่าจะมาประมือกับผู้ชายที่ขึ้นเป็นผู้บริหารทั้งอายุยังน้อยนะ!


“แหะๆ อย่าเลยครับ ผมว่าสักวันจะเจอคนที่ดีกว่าผมแน่ๆ”


“คุณรู้มั้ยว่าทำไมผมถึงประสบความสำเร็จได้เร็วนัก”


“ครับ??” อยู่ๆก็เปลี่ยนเรื่องให้ผมมึนงงไปหมด เริ่มจะตามไม่ค่อยทันแล้วนะ


“ผมมักจะมีเป้าหมายที่ชัดเจน เมื่อมีเป้าหมายก็ต้องรู้จักวางแผน แน่วแน่มั่นใจแล้วก้าวไปตามแพลนชีวิตที่ออกแบบไว้” เขายกน้ำขึ้นจิบก่อนวางลงแล้วพูดต่อ


ส่วนผมก็เสหลบสายตาจริงจังที่จ้องมองมา


“ผมไม่เคยมองอุปสรรคระหว่างการไปสู้เป้าหมายว่ายากเลยสักนิด ตรงข้ามมันกลับท้าทาย” ไม่รู้ทำไมรอยยิ้มมุมปากทำให้ผมรู้สึกประหม่าจนต้องยกแก้วน้ำส้มที่เหลืออยู่มากระดกดื่ม


“ถ้าเส้นทางไปสู่เป้าหมายไม่ได้เป็นไปตามแผนที่วางไว้ ผมก็แค่ปรับใหม่ บางอย่างถ้าใช้แต่ความถูกต้องแล้วมันไม่ใช่ก็ต้องมีพลิกแพลงกันบ้าง”


สองมือผมบีบเข้าหากันแน่น เหงื่อเริ่มผุดพราย เขาต้องการจะสื่ออะไรกับผมกันแน่นะ??


คราวนี้เขาประสานมือลงบนโต๊ะก่อนยื่นหน้าเข้ามาใกล้ รอยยิ้มสุภาพที่มักปรากฏบนใบหน้าเขาจนชินตาบัดนี้มันกลับเต็มไปด้วยเล่ห์กล


“คุณว่ามั้ย เส้นทางที่ถูกต้องมันก็แค่คำสวยหรูที่ปั้นแต่งขึ้นมาเพื่อซื้อใจคนก็เท่านั้นแต่ความจริงแล้วมันเป็นหนามเล็กๆที่น่าหงุดหงิดรำคาญใจซะมากกว่า รู้มั้ยเพราะอะไร”


“พะ...เพราะอะไรครับ” ถึงในอกจะสั่นไหวเพียงใดแต่ผมก็พยายามข่มเสียงออกมาอย่างปกติที่สุด บางอย่างกำลังบอกว่าวันนี้เขาไม่ได้นัดผมเพื่อมาเคลียร์ปัญหาที่ค้างคาเพียงแค่นั้น


“เพราเส้นทางที่ถูกต้องมักไปถึงเป้าหมายช้าหรือไม่ก็ล้มเหลว คุณคงไม่คิดว่าผมมีอย่างทุกวันนี้ได้เพราะเส้นทางบ้าบอนี่ใช่มั้ย”


มุมปากแสยะยิ้ม ผมสะดุ้งเฮือก ความร้อนรุ่มแล่นพล่านในกาย เหงื่อเม็ดโตเริ่มผุดพรายทั่วใบหน้า ไม่ใช่...มันไม่ใช่เพราะปฏิกิริยาตอบสนองธรรมชาติของร่างกาย ยอมรับว่าตื่นกลัวแต่มันไม่มากขนาดที่ทำให้ผมควบคุมร่างกายตัวเองไม่ได้เช่นนี้ เหมือนถูกกระตุ้นด้วยสิ่งแปลกปลอมบางอย่าง แต่ยังไม่รู้ว่ามันคืออะไรด้วยซ้ำก็รู้สึกเบลอไปหมด


รู้ว่าถูกลากถูกชักจูง แต่ทำอะไรไม่ได้เลย...บังคับร่างกายตัวเองไม่ได้เลย....






ฟึ่บ!!


ร่างกายถูกโยนโครมลงบนเตียง ก่อนสองมือจะถูกรวบขึ้นเหนือหัวแล้วมัดไว้กับหัวเตียง ในใจผมเต้นรัวด้วยความตื่นกลัวกู่ร้องโหยหวน ทุกส่วนในร่างกายเหมือนไม่ใช่ตัวเอง ความรู้สึกเหมือนถูกผีอำ พยายามขยับก็ขยับไม่ได้ จะเปล่งเสียงร้องลำคอก็เหมือนถูกบีบตีบตัน มีเพียงลูกตาที่สามารถกรอกไปมาได้เท่านั้น


โสตประสาทรับรู้ทุกอย่าง ตั้งแต่โดนพามาที่ลิฟท์ เขาห้อง จนจบลงบนเตียง แต่ไม่สามารถบังคับร่างกายได้เลย


ไม่คิดเลยว่าคนที่กำลังกระทำสารเลวกับผมจะเป็นหัวหน้าที่เคารพนับถือมาโดยตลอด


“คุณเลือกเองนะ” เมื่อมัดมือผมติดกับหัวเตียงมันก็ขยับลงมานอนข้างผม ตะแคงท้าวศอกลงบนเตียง มืออีกข้างลูบไล้มาบนใบหน้าผมอย่างแผ่วเบา...ชวนขนลุก


ผมส่งเสียงอื้ออึงในลำคอพลางจ้องใบหน้านั้นอย่างตื่นกลัว ช่วยด้วย ใครก็ได้มาช่วยผมที


“ผมจริงจังกับคุณนะ คุณคือยอดดวงใจ คือรักแรกพบที่พาหัวใจผมสั่นไหว เพียงแค่คุณรับรักผมก็จะกลายเป็นคนที่โชคดีที่สุดในโลก ผมจะดูแลคุณ ให้ความรัก เอาใจใส่...” มันพูดเสียงละเมอเพ้อพบขณะที่มือก็ไล้ไปตามใบหน้าลงมาลำคอก่อนลากไล้ปลายนิ้วมาปลดกระดุมเสื้อผมช้าๆแล้ววกกลับมายังใบหน้าอีกครั้ง


“แต่คุณก็ปฏิเสธมัน!!” น้ำเสียงเปลี่ยนเป็นแข็งกร้าวให้ผมสะท้านเฮือก ร่างที่นอนอยู่ผุดลุกขึ้นก่อนลงแรงบีบที่สันกรามจนความเจ็บปวดแล่นริ้ว แม้ร่างกายภายนอกที่นิ่งเฉยเริ่มสั่นเทิ้ม อวัยวะภายในบีบรัดแน่นขัด “...ไปเลือกไอ้พ่อค้าขายบะหมี่ซมซ่อ!!”


เฮือก!!! มันรู้...มันรู้แล้ว...แสดงว่านัดผมมาเพื่อจัดการผมโดยเฉพาะ แล้วใหญ่ล่ะ!! มันจะทำอะไรใหญ่มั้ย...ไม่นะ!!


“แต่วางใจเถอะ...” น้ำเสียงมันกลับปรับโทนอ่อนนุ่มอีกครั้ง แต่ไม่ได้ทำให้ความกลัวในใจผมลดลงเลย “...ไม่ต้องกลัว...ผมรักคุณมากขนาดนี้จะทำร้ายคุณได้ยังไง...” มันล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงหยิบซองบางอย่างขึ้นมาก่อนจะเปิดปากถุงเทของในนั้นลงบนฝ่ามือ แล้วใช้นิ้วมืออีกข้างหยิบขึ้นมา...เป็นเม็ดสีขาว...เหมือนยา...ไม่รู้ว่ามันคืออะไรแต่ไม่ใช่เรื่องดีสำหรับผมแน่


“กินซะที่รัก...แล้วเราจะได้มีความสุขกัน” เม็ดยาถูกยัดลงเข้ามาระหว่างรอยแยกของริมฝีปาก ผมพยายามกัดฟันแต่เหมือนทุกอย่างจะไม่เป็นผล ผมควบคุมมันไม่ได้ “กลืนซะ...อย่างนั้นแหละเด็กดี...”


ร่างกายผมกลืนเม็ดยาลงไป มันยกยิ้มพอใจก่อนค่อยๆปลดเสื้อผ้าตัวเองออกจนเหลือเพียงแค่ชั้นในอย่างไม่รีบร้อน เหมือนรอเวลา...


จากนั้นความสนใจก็หันเหมาที่ร่างกายผม ลงมือปลดเสื้อออก...ร่างกายรู้สึกถึงความร้อนรุ่ม...เมื่อกางเกงถูกดึงหลุด...ผิวเนื้อที่ถูกสัมผัสลูบไล้สะท้านเฮือกและเรียกร้อง...


แม้ในใจกู่ร้องรังเกียจหลีกหนี...แต่ร่างกายกลับเบียดรัดเข้าหาอย่างต้องการ


“เป็นไงที่รัก เริ่มขยับตัวได้แล้วใช่มั้ย นั่นแหละ เดี๋ยวผมจะปลดข้อมือคุณนะ เราจะได้สัมผัสกันและกัน....”


ไม่...ใครก็ได้หยุดผมที...ผมไม่ต้องการแบบนี้...ไม่อยากได้สัมผัสอันน่ารังเกียจนี้...


น้ำตาไหลอาบแก้มอย่างทุกข์ทม...แต่กลับเปล่งเสียงร้องครางอย่างสุขสมออกมา





กริ๊ก!!


โครม!!


ในขณะที่สองร่างกำลังซุกไซ้โรมรันเสียงทุบบางอย่างตามมาด้วยเสียงประตูที่เปิดออกกว้างกระทบผนังโดยแรง ร่างด้านบนลุกพรวดขึ้นแต่มือผมกับไขว่คว้าหาสัมผัสนั้นอย่างน่าสมเพช


“คุณเล็ก!!” เสียงเรียกดังกังวานอันคุ้นหูดึงให้ผมหันกลับไปมอง ดวงตาที่พร่าเลือนด้วยกามารมณ์สว่างขึ้นทันตา และวินาทีต่อมาก็ถูกบดบังด้วยทำนบเขื่อนน้ำตามากมาย


“ใหญ่...ใหญ่...ใหญ่” ผมส่งเสียงเรียกเขาไม่ขาดปาก หัวใจอุ่นวาบอย่างรู้สึกปลอดภัย พยายามรวบรวมสติของตัวเองกลับมา


“มะมึง...เข้ามาได้ยังไง!!” เสียงตวาดกร้าวอย่างโมโห พร้อมนิ้วสั่นระริกด้วยความเกรี้ยวโกรธชี้ไปยังร่างสูงใหญ่ของผู้บุกรุกที่หน้าตาดุดันไม่ต่างกัน มองไปยังกลอนประตูก่อนเบิกตากว้างอย่างไม่เชื่อสายตา


ประตูตรงหน้าที่ถูกเปิดออกมีรอยโหว่ตรงส่วนลูกบิด เลื่อนสายตามาจึงพบว่าลูกบิดประตูพร้อมส่วนล็อกรูปทรงบิดเบี้ยวทั้งยวงหลุดคามือเจ้าของร่างสูงใหญ่ผิวเข้มตรงหน้า


เป็นไปไม่ได้...โรงแรมหรูแห่งนี้มีระบบรักษาความปลอดภัยที่ยอดเยี่ยม ทำไมถึงปล่อยไอ้ขี้คากแต่งตัวมอซอเข้ามาได้ และยังสามารถทำให้ประตูมีรอยโหว่จากการกระชากลูกบิดออก...เหมือนทำให้แหลกด้วยมือเปล่า...จะเป็นไปได้ยังไง


ร่างของนายพชรถอยกรูด ถึงมันจะตัวสูงใหญ่แต่ก็เทียบไม่ได้เลยกับร่างใหญ่โตตรงหน้า ผมข่มความร้อนรุ่มในกายแล้วเบิกตากว้าง ไม่...สายตาคมคู่นั้น...ว่างเปล่า...ลุกโชน...


ใหญ่ไม่พูดอะไรย่างสามขุมเข้าไปหานายพชร ผมกำลังจะเปล่งเสียงร้องเมื่ออีกฝ่ายคว้าปืนจากในลิ้นชักออกมาแต่ก็ช้ากว่าใหญ่ที่สะบัดมือออกไปทีเดียวปืนก็หลุดออกลอยขึ้นไปในอากาศและตกลงมาอยู่ในความครอบครองของเขา


“กะแก...” มันเบิ่งตาโตอย่างตกใจก่อนร่างกายจะเริ่มสั่นเทิ้มและลนลานอย่างเห็นได้ชัด “กูจะเรียก รปภ. จะแจ้งตำรวจ!!”


ปัก!!


เหมือนใหญ่ไม่รับรู้อะไรแล้ว เขาใช้สันปืนตบลงไปบนขมับฝ่ายตรงข้ามจนล้มลง ยกปืนขึ้น แต่ไม่!!...ใหญ่ไม่ได้เหนี่ยวไก กลับคุกเข่าข้างหนึ่งลงบนพื้นเพื่อนั่งลงตรงหน้าร่างที่ถดตัวหนีไปด้านหลังทุบกำปั้นเข้าตรงลิ้นปี่จนมันร้องอั่กก่อนแน่นิ่งไป โยนปืนขึ้นมาบนเตียง คว้าจับข้อมือก่อนกดลงบนพื้นบังคับฝ่ามือนั้นให้แบออกนาบขนานกับพื้นไม้แล้วใช้กำปั้นของตัวเองทุบลงไปบนนิ้วอีกฝ่ายโดยแรง ผมได้ยิน...ได้ยินเหมือนเสียงกระดูกแตก


“อ๊ากกกกกกกกกกกก”


แล้วใหญ่ก็ทุบเช่นนั้นกับทุกนิ้ว...ทีละนิ้ว...ผมตัวสั่นเทิ้มเมื่อได้ยินเสียงกระดูกแตกหักสลับเสียงร้องครวญครางอย่างเจ็บปวด เมื่อครบเขาก็ละไปยังมืออีกข้างแล้วก็เริ่มทุบ...


“อ๊ากกกกกกกกกก”


“พอ...ใหญ่พอแล้ว...” ผมเปล่งเสียงสั่นเทิ้ม แต่เหมือนเขาไม่ได้ยิน...จดจ่ออยู่กับร่างกายที่ดิ้นทุรายตรงหน้าด้วยสายตาว่างเปล่าแข็งกร้าว


หลังครบนิ้วทั้งสิบ เขาก็เริ่มจัดการตามข้อต่อสำคัญๆของร่างกาย เริ่มด้วยข้อศอกเขาใช้มือทั้งสองข้างหักมันไปอีกด้านอย่างฝืนธรรมชาติจนมันผิดรูปร่าง ทำให้ผมนึกถึงตอนเด็กๆที่หักตะเกียบเล่น


“อ๊ากกกกก พอ!! ปล่อยฉัน ขอร้อง ใครก็ได้ ช่วยที อ๊าก!!” ร่างที่ถูกกระทำขอร้องด้วยใบหน้าบิดเบี้ยวเจ็บปวด หว่างขามีน้ำเหลวใสไหลออกมา


ไม่!! ผมจะปล่อยให้เขาทำร้ายคนอื่นมากไปกว่านี้ไม่ได้แล้ว


“ไม่...พอ...หยุดเถอะ...ขอร้อง หยุดนะ” ผมเพิ่มเสียงพลางตะกายร่างไปเพื่อรั้งเขาไว้ แต่เหมือนจะไม่ได้ผล ใหญ่หลุดไปอีกโลกที่ผมเข้าไม่ถึง


“หยุดซะ”


กึก


มือที่กำลังจะจัดการกับขาทั้งสองข้างนิ่งชะงัก ผมหันกลับไปมองเจ้าของเสียงก็เจอเข้ากับชายหนุ่มหน้าสวยลูกค้าประจำของร้าน เขามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร ใหญ่นิ่งงัน หยุดชะงัก ก่อนลุกขึ้น...เหมือนสติเขากลับมาแล้ว แววตาว่างเปล่าดุดันกลับมาสะท้อนเงาเหมือนอย่างเคย


ก่อนจะไหววูบเมื่อเห็นผม “คุณเล็ก...” น้ำเสียงนุ่มทุ้มเอ่ยอย่างสะท้อนใจก่อนเดินเข้ามาใช้ผ้าคลุมร่างผมไว้แล้วช้อนอุ้มขึ้น


ผมซกลงบนอกอุ่นอย่างโหยหา ในจังหวะที่ก้าวผ่านชายร่างสวย เจ้าของเสียงนุ่มหวานก็เอ่ยขึ้น “ไปพักห้องผมก่อนเถอะอยู่ข้างๆนี่เอง”


ผมจ้องมองเขาอย่างฉงนสงสัย และเหมือนเขาจะรู้ตัว


“ผมได้ยินเสียงโครมครามเลยมาดูก็เท่านั้น ไปเถอะ”


ใหญ่เดินตามเสียงนั้นไปอย่างว่าง่าย ผมไม่ได้สนใจเรื่องนั้นหรอก สิ่งที่ผมไม่เข้าใจคือทำไม...เพียงแค่เขาใช้เสียงนุ่มหวานโทนปกติไม่ได้ดังไปกว่าเสียงของผม แต่ทำไมเมื่อเป็นเขาร้องห้าม...ใหญ่ถึงหยุด...เพียงแค่เสียงแว่วหวานก็ทำให้เขารู้สึกตัวขึ้นมา


ทำไมกัน...


“พาเขาเข้าไปในห้องน้า น่าจะช่วยได้”


“ขอบคุณ เดี๋ยวผมจัดการต่อเอง” ชายหน้าสวยพยักหน้าก่อนเดินออกไปด้านนอกและช่วยปิดประตูให้ ตอนนี้จึงเหลือแค่ใหญ่ที่วางผมลงในอ่างอาบน้ำ...และผมที่ความร้อนรุ่มกลับมาครอบงำอีกครั้ง


“ใหญ่ช่วยฉัน...ช่วยฉันหน่อย” พอเป็นใหญ่ผมก็ไม่คิดจะกักเก็บความทรมานอีกแล้ว กระโจนตัวลุกขึ้นเข้าเรียกร้องสัมผัส เขาจูบตอบผมกลับมา ลิ้นที่เกี่ยวพันเรียกให้รู้สึกต้องการจนต้องเลื้อยมือเข้าไปช่วยปลดเปลื้องเสื้อผ้าของเขา


แต่ใหญ่ก็รั้งผมออกก่อนกดร่างลงแช่ในน้ำเย็นๆ


“ใหญ่...” ผมมองด้วยแววตาเว้าวอน เขาตรึงผมไว้แน่นจนไม่อาจขยับตัวเข้าหา
“คุณเล็ก อดทนนะ อีกเดี๋ยวก็จะทรมานน้อยลงแล้ว น้ำเย็นๆจะช่วยคุณให้ดีขึ้น”


“ไม่ใหญ่...ฉันทรมาน...สัมผัสฉันนะ...นะ” มือผมพยายามไขว่คว้าเกี่ยวรั้งแต่ก็ถูกผลักดันกดลงในอ่างน้ำเย็นมากขึ้น


“คุณเล็ก ฟังผม...เพียงคุณอดทนและผ่านมันไปได้ หลังจากนี้ถ้าคุณยังต้องการที่จะให้ผมกอด...ผมก็จะกอดคุณ...”


เพียงเท่านี้ก็ทำให้ผมสงบนิ่งได้มากขึ้น กัดริมฝีปากแน่นอย่างข่มกลั้น ภายในใจกลับเต็มตื้นด้วยความตื้นตัน





กระดึ๊บๆเข้ามาอย่างเงียบเชียบ หายไปนานจังเนอะ แหะๆ สุขสันต์วันปีใหม่ไทยย่อนหลังนะคะไปเที่ยวไหนกันมาบ้างเอ่ย ส่วนมด...ไม่ได้ไปไหนเฝ้าน้องเหมียวอย่างเดียว 

ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาแชร์ประสบการณ์และคำแนะนำต่างๆเรื่องน้องเหมียวนะคะ ตอนนี้น้องเพิ่งไปเย็บแผลมาอีกรอบด้วยความซน ส่วนลูกๆตายหมดเลยค่ะ T______T

คุณ    butter.juliet เรื่องเนื้อหายืดเยื้อต้องขออภัยด้วยค่ะ ไม่โกรธๆค่ะ เราเป็นคนอ่านมีสิทธิ์ออกความเห็นเป็นเรื่องปกติค่าา แต่ที่วางเนื้อเรื่องไว้คือเนื้อหาจะเรื่อยๆอย่างนี้ไปจนถึงตอนที่ 15 หลังจากนั้นปมก็จะค่อยๆคลายออก ทนหน่อยนะคะ แหะๆ 

คุณ  tardirus คะ ขอสารภาพค่ะ เค้าแบ่งประเภทเรื่องสั้นเรื่องยาวไม่เป็น ฮืออออออออออ คิดแค่ว่านิยายตัวเองประมาณ 20 ตอนน่าจะเป็นเรื่องสั้น ส่วนผิดถูกยังไงขอผู้รู้โปรดชี้แนะค่าาาาา 

คุณ ิbook มาแนวให้เค้าสะอึกเล็กน้อยรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นนักเขียนที่ไม่ค่อยมีความรับผิดชอบเท่าไหร่ ขออภัยด้วยค้าบบบ แหะๆ    แต่รู้สึกดีมากค่ะที่คุณชอบและติดตามงานเขียน ขอชี้แจงเรื่องนิยายนะคะ มดลงนิยายในเล้าทั้งหมด 4 เรื่อง
1. [เรื่องสั้น] รักหมดใจ...พี่ชายของผม << จบแล้ว
2. what the hell รักร้าย << เรื่องนี้ก็จบแล้วเช่นกันค่ะ จะมีมาลงก็ตอนพิเศษตามวาระโอกาสที่ไม่ได้เกี่ยวเนื่องกับเนื้อหาหลัก ที่ยังไม่ได้ย้ายไปห้องนิยายจบเพราะต้องการชี้แจงเรื่องรวมเล่มค่ะ พอดีมดไม่มีเพจ กลวย้ายไปห้องจบแล้วจะไม่เห็นกัน แหะๆ
 3. มากกว่าพี่ได้ป่ะวะ << อันนี้ยอมรับว่ากำลังอยู่ในช่วงตีบตัน 
4. [เรื่องสั้น] รัก(เล่ห์)ร่อน...ของชายจรจัด << เรื่องนี้จบแน่นอนค่ะ ที่ตั้งไว้คือไม่เกินเดือน พค.คือจบ มีทั้งหมด 20 ตอน

สุดท้าย....แลทุกคนอินเรื่องเก็บค้าคุ้มครองมาก ว๊ากกกกก 

ขอบคุณทุกเป็ด ทุกเม้น เพราะทุกคนคือกำลังใจที่สำคัญ 

[♠DekDoy♠]

คุณเล็กสู้ ๆ นะ

[่patsaporn]

กิจการดี คนอ่านก็ม่วนใจค่ะ ชอบฉากล้างจานดูแบบเรียบง่ายแต่น่ารัก
อีคุณพชรนี่จัดว่าเลวนะ เอ แต่ใหญ่แอบตามมาเหรอถึงรู้ เกี่ยวข้องกับคนหน้าสวยด้วยมั้ย
คุณเเล็กน่าสงสารจัง

ขอบคุณค่ะ

[Maytbb]

ใหญ่โหด   

[Poes]

ใจหายแว๊บเลย ดีใจที่ใหญ่มาช่วยทัน 

[Nus@nT@R@]

ลูกค้าหน้าสวยคนนั้นเป็นใคร
ปล.สมน้ำหน้าอิหัวหน้า คราวนี้จะได้เลิกตอแยเล็กซะที

[Chichi Yuki]

ผู้ชายหน้าสวยคนนั้นเป็นใคร? เกี่ยวข้องอะไรกับใหญ่หรือเปล่า?

[wikawee]

คนหน้าสวยต้องเกี่ยวกับใหญ่แน่ๆ  แล้วน่าจะเริ่มเป็นเหตุแห่งดร่าม่า(รึป่าว?)  รอตอนต่อไปนะคะ  ค้างคาใจมากับการกระทำของคนหน้าสวยท่ทำกับใหญ่แบบนั้นแล้วใหญ่เขื่อฟัง  คงไม่พ้นเป็นเจ้านายคนก่อนแน่ๆ 

[whistle]

คงไม่ใช่ว่าคนที่โผล่เข้าบอกให้ใหญ่หยุดคือคนรักของใหญ่หรอกนะ