หัวข้อ: [เรื่องสั้น]--รักกับพี่มีทุกอย่างยกเว้นตังค์-- โมเม้นนิดหน่อย+รูป 9/4/2558

[mukmaoY]

สนุกมากเลยค่ะ
เนมันเวิ่อเว้อมากๆๆๆๆๆ
แต่ก็น่าสงสาร

[เด็กด๋อยส์]

 

ตั้งใจหาเงินไปสู่ขอไวๆนะลูกนะ..

[tartar]

รออยู่นะ

[ammamooty]

ตอนที่ห้า

'เน เปยไม่เคยอายนะที่คบกับเนอ่ะ'




'เน เปยไม่เคยอายนะที่คบกับเนอ่ะ'




'เน เปยไม่เคยอายนะที่คบกับเนอ่ะ'




คำพูดมันก้องอยู่ในหัวกู กูจะหันซ้ายมันก็ดังหูซ้าย กูหันขวามันก็ดังหูขวา เอาหัวโขกที่นอนตัวเองหลายๆรอบ เมิงไม่ต้องกลัวกูไม่เจ็บ ที่นอนกูแข็งเท่าหินผา โขกเจ็ดทีหัวแตกอ่ะ แต่นี่กูโขกแค่หกทีเลยไม่แตกจบป่ะ




เมิงอยากรู้ใช่มะหลังจากไอ้เปยพูดกูทำไงต่อ กูก็ขี่รถออกมาเลยจะให้กูอยู่ทำไม ยิ่งดูเหมือนมันรักกูเท่าไหร่กูยิ่งรู้สึกผิดเท่านั้น ไอ้ความรู้สึกที่ว่าทำไมคนดีๆอย่างเมิงต้องมาจมปรักอยู่กับกูแม่งวนเวียนอยู่ในหัวเนี่ย
ไม่ใช่ว่ากูเห็นน้ำตามันแล้วกูไม่สะทกสะท้านอะไรนะ มันก็ต้องเจ็บอยู่แล้วดิวะ แม่งงงง กูมันเลวทุกอย่างเลยว่ะ วันนี้กูจะมีหน้าไปเจอมันยังไงวะ สภาพกูดูไม่ได้เลยเหอะ




ยันตัวเอง ลุกขึ้นจากเตียง เอามือถูๆผมไปมา เซน้อยๆระหว่างเดินไปห้องน้ำ เมื่อวานกูกลับหอมือเปล่าซะที่ไหนล่ะ ซากยังเต็มห้อง แล้วอย่าคิดว่ากูจะเก็บ นี่ห้องนอนกูหรือโรงเก็บขยะวะ



กูว่ากูอาบน้ำแต่งตัว ขัดสีชวีวัน แม่งไม่ได้อาบตั้งแต่เมื่อวานอย่าถามว่าทนอยู่ได้ไง กูไม่รู้จะตอบยังไงเพราะกูเองยังไม่รู้เลยว่ากูทนไปได้ไง



เดินเอาผ้าเช็ดตัวผืนเล็กๆถูผมขณะมองหาเสื้อที่จะใส่ เหลือบตามองปฏิทินที่มันแถมธนาคารมา ไอ้พี่เป้มันได้หลายอันเลยเอามาให้

14กุมภา

ถอนหายใจเบาๆกลับมาสนใจตู้เสื้อผ้าต่อ หยิบเสื้อกล้ามกันบ๊อกเซอร์ยานๆออกมา เดินไปที่เตียง ยกหมอนยกผ้าห่มหาโทรศัพท์ เอาไปไว้ไหนวะ สุดท้ายก็เจอวางไว้ปลายเตียง จะตกแหล่ไม่ตกแหล่ ถึงตกไปมันก็ไม่ทำไมหรอก นี่ก็มีรอยบากรอบทิศละ


"โหลพี่ วันนี้ลางานนะ  เอ่ยไม่ๆ ไปเที่ยวกับฟงแฟนไร ไม่มี ของให้ยังไม่มีเลย เอ่อ เอ่อ ครับ ครับ"โยนโทรศัพท์ลงบนเตียง สัสมาก เสือกไหลลงพื้น ช่างแม่ง



นั่งอิงขอบเตียงเอามือนวดขมับตัวเองไปมา  ไม่มีกระจิตกระใจจะทำอะไรซักอย่าง ขนาดมุขกูยังไม่มีอารมณ์จะเล่น กูจะให้ของมันดีป่ะวะ ตอนนี้มันอาจเกลียดกูไปแล้วก็ได้ มีที่ไหนเห็นแฟนตัวเองร้องไห้น้ำตาตกไหลเป็นน้ำตกแล้วนิ่งดูดาย แค่นั้นยังไม่พอยังหนีออกมาอีก แต่ในสถานการณ์ของกูเนี่ยคือเห็นเมีย(แค่รอบเดียว)ร้องเลยนะเว่ย แถมตอนสุดท้ายมันเล่นพูดซะขนาดนั้น กูยังหันหลังให้มันได้ลงคอ



แต่เมื่อคืนเว่ยกูโทรไปปรับทุกข์กับไอ้เชี่ยต่อคนรวย กูควรทำยังไงดีอะไรทำเทือกนี้ เหมือนสาวน้อยมะกู มันก็พูดดีนะเว่ย ว่ามันก็คิดได้สองแบบคือหนึ่งกูแคร์มันแคร์สายตาคนอื่นมองมันไม่ดีที่มาคบกับกู กูก็จะกลายเป็นไม่ค่อยมีความสุขเท่าไหร่ กับสองกูก็ไม่ต้องสนอะไรในโลกสนใจแค่แค่กูกับมันก็พอเพราะคนที่ควรสนอย่างพ่อแม่มันนี่ก็โอเคอยู่แล้วพ่อแม่กูไม่ต้องพูดถึง ป้ากูก็ปล่อยกูอยู่ละ แค่เนี้ยมันพูดแค่เนี้ยทำเอากูตรัสรู้ชั่วข้ามคืน กูว่านะ กูกับมันให้มันไปเรื่อยๆแบบนี้แหละดีละ กูจะเก็บตังค์ทำนาเกลือ(ถุ๊ย)




มอง ไปที่โต๊ะทำงานตัวเอง ขมวดคิ้วน้อยๆ กูทำอะไรไว้บนโต๊ะวะ กระเถิบตัวไปนั่งอยู่หน้าโต๊ะทำงานกู หยิบของที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมา เหมือนจะจำได้คับคล้ายคับคลาวันที่กูกินเหล้าเมื่อวานกูมานั่งทำอะไรตรงนี้ นี่หว่าที่กูหาไฟแช็กอ่ะ



กูจะทำอะไรวะ



มันยังไม่ค่อยเป็นรูปเป็นร่างเท่าไหร่กูเลยไม่รู้ไง
กูว่ากูทำใหม่เลยดีกว่าว่ะ ยังไงวันนี้ก็ไม่ไปไหนอยู่ดี แต่ก่อนอื่นกูขอหาเพื่อนร่วมอยู่กับกูก่อน
มองดูรอบๆห้องมีกระป๋องไหนบ้างวะยังไม่ได้เปิด หยิบๆมากระป๋องนึงเปิดแล้วตั้งไว้บนโต๊ะ ทำไปด้วยกระดกไปเป็นพักๆในหัวก็คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยส่วนมากจะเรื่องไอ้เปย นั่นแหละ คิดแล้วก็คิดถึงมันเลยว่ะ



เอ่อกูควรโทรถามป่ะวะว่ามันเป็นยังไงบ้าง....จะบ้าหรอไงกูยังมีหน้าโทรไป ....งั้นไอ้เด็กพุไงโทรถามมันว่าไอ้เปยเป็นไง
เร็วเท่าความคิดลุกขึ้นเดินไปหยิบโทรศัพท์ที่ตกอยู่กับพื้นข้างเตียง แต่ก็ต้องชะงัก สัสมากกูมีเบอร์มันซะที่ไหนล่ะ สุดท้ายก็กลับมานั่งทำของกระริกกิ๊กก๊อกของกูต่อ



พวกเมิงอยากรู้มะกู จีบไอ้เปยไง ไม่อยากรู้กูก็จะเล่าเหอะ ตอนแรกนะเว่ยกูเจอมันที่ร้านขายของชำแถวโรงเรียนมัน กูขี่มอไซค์ผ่านพอดีไงอยากได้ไฟแช็กจะดูดบุหรี่ซะหน่อยเลยลงไปซื้อ เจอมันเว่ย น่ารักว่ะ คือความคิดแรกที่แว๊บเข้ามาในหัวกูเลย แต่กูก็มองๆเฉยๆก็ไม่ได้อยาก หรืออยากอะไรอะไรทำเทือกเป็นแฟนกันอะไรงี้
เจออีกที อีกวันไงเห็นมันกระสับกระส่ายอยู่หน้าโรงเรียนมัน กูเปล่ามาหาเว่ย กูแค่มาส่องเด็กฝรั่งเหอะ มันมองกูเว่ยมองแบบมองจริงๆเลยอ่ะ กูชักหวั่นๆอะไรของมันวะไอ้เด็กนี่สงสัยอยากมีเฮๆ แต่ไหนได้ไปๆมาๆแม่งเจอทุกวันเลย หน้าวิทยาลัยกูบ้างหน้าอู่กูบ้าง ไปเดินตลาดนัดยังเจออ่ะคิดดู กูว่ามันไม่ใช่ละ มันต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากลแน่เลยว่ะ เจอแต่ละทีนี่มองซะจนกูทำอะไรไม่ถูกเลยพอกูทำท่าจะเดินเข้าไปหาเสือกหันซ้าย ขวาเหมือนเพิ่งคิดขึ้นได้ว่ากูเห็นแล้วแล้วเดินไปแอบหลังคนที่เดินไปมา บางครั้งมันมากับไอ้เด็กพุมันก็เดินไปแอบข้างหลังเฉยเลย ไม่รู้ก็ด่ากูควายเหอะ


'เฮ่ยเมิง เมิงอะไอ้ตัวเล็กมีไรกับกูป่ะวะ?'วันดีคืนดีมันอึดอัดในใจเดินเข้าไปถามแม่งเลย



มันยิ้มเว่ยแล้วกระโดดโลดเต้นไปมาปากก็พูดเย่ๆพี่เขาทักเราแล้วเห็นไหมพุเห็นไหมๆ พูดเงี้ยซ้ำไปมา เพื่อนมันก็ยืนนิ่งให้มันเขย่าไปมา


คิดถึงตอนนั้นแล้วก็ยิ้มๆว่ะมันน่ารักมากเลย ตั้งแต่ตอนนั้นก็กับมันก็เริ่มคุยกันไง กูว่ามันน่ารักไงแล้วดูเหมือนกูจะชอบๆมันด้วยเลยขอคบแม่งเลย ยืนร้องไห้เกาะชายเสื้อกูอ่ะเมิง ดูมันทำ กูจะบ้าตาย โดนความน่ารักยิงทะลุหัวใจเลยแต่กูไม่ตาย ไม่ใช่เพราะเอาใจไปฝากไว้ที่ไอ้เปยแล้วนะ แต่กูกินเด็กเป็นอมตะ กร๊ากกกกกก
หัวเราะกับตัวเองเบาๆคิดแล้วกูก็ยิ่งคิดถึงมันว่ะ





“ไอ้เชี่ยเอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!”



กูว่ากูต้องแวะวิทยาลัยว่ะ



สัสมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก



กูมีนี่ไงอลูมิเนียมเป็นแท่งใหญ่ๆอ่ะเคยเอามางานมันเหลือพอดีกูกะจะเอามาดัดๆ ตีๆเป็นโค้งๆ กูจะทำกำไลไง ไม่ใช่ตีแบบบางๆนะ เคยเห็นป่ะเป็นโค้งๆมนๆ แต่กูคนทำให้มันมนไม่ได้ว่ะ คงเหลี่ยมๆแปลกๆมันต้องใช้ไฟไงใส่แม่พิมพ์แต่นี่กูมีแค่ไฟแช็ค เนี่ยกูทำจะเสร็จละกำลังสลักชื้อข้างใน ไม่รู้กูทำแรงไปหรือไอ้ตัวกำไลมันเปราะ แม่งหักเป็นสองท่อนเลยเว่ย




เขวี้ยงไอ้ชิ้นส่วนสองชิ้นกระทบกับกำแพงอีกฝั่งแรงๆตามแรงอารมณ์ นี่กูนั่งทำครึ่งค่อนวันแบบนอนสต๊อป(คือนอนเมื่อไหร่กูสต๊อปหยุดทำเมื่อนั้น ถุ๊ย จริงจังครับจริงจัง กูไม่ใช่คนตลกบอกไว้ก่อน)ข้งข้าวยังไม่ได้แดกเลยเนี่ย มองดูนาฬิกาบ่ายสองกว่าละ เอาไงดีวะ หรือกูจะเนียนๆไปหามันแบบไม่มีไรเกิดขึ้น มันก็แน่อยู่แล้วดิวะกูต้องเนียนไปหามันอยู่ละแหล่ะมันจะโกรธจะงอนยังไงค่อยไปคิดสถานการณ์แก้ทีหลัง



สุดท้ายก็เดินไปหยิบไอ้เศษซากกำไลสองชิ้นขึ้นมา เดินไปหยิบโทรศัพท์กดเบอร์หาคนที่น่าจะช่วยได้



"โหล ไอ้ลิ่มเมิง...."



"โอ้เนเมิงโทรมาได้ถูกจังหวะมาก กูกำลังหาพอดีมีโรงแรมที่ไหนว่างมากคือกูหาไม่ได้เลยกูจะบ้าตายย"




"ต่อยหน้าละ เมิงนี่มัน เจอกันวิทยาลัยเว่ย"บอกจุดประสงค์มันไป




"ทำไมวะ กูเครียดหาโรงแรมอยู่นะเว่ยวันนี้วันอะไรๆๆ"




"กูรู้ๆ เจอกันหน้าวิทยาลัย อีก20นาที โอเค"กดตัดสายแม่ง ไอ้ห่านี่ก็คิดได้อยู่แต่เรื่องเดียวแฟนมันทนได้ไงว๊าาา




กู อาบน้ำแต่งตัวใหม่อีกรอบไม่ถึงห้านาทีใส่เสื้อชอปกับกางเกงยีนส์(ของแท้ที่ มีตัวเดียว อนาถจิต)ลีวายๆนะเว่ย ส่องกระจกเอามือป้ายเจลเซตผมนิดๆพอเป็นพิธี ไม่ลืมหยิบโทรศัพท์กับเศษซากกำไลติดมือออกไปด้วย




ไปเจอไอ้ลิ่มอยู่หน้าวิทยาลัยพอดี มันยืนหน้าไม่เหมือนคน เอาซะตกใจ ไม่เหมือนคนแต่เหมือนเทพบุตรไง กลุ่มกูได้รับสมญานามว่าเทพบุตรสุดโฉดเลยนะเว่ย



"ว่าไง"ทักมันไป เอามอไซค์จอดๆไว้บนฟุตบาทแถวนั้น มันหันหน้ามาทำหน้ายักษ์เลย กูไปขัดขวางอะไรมันป่าววะ (ก็เอ่อนะดิ)




"ให้เร็วเลยไอ้เชี่ยเน เรียกกูมาไม เรื่องไม่เป็นเรื่องมีเฮแน่"มันพูดขู่




จัดการ เล่าเรื่องทั้งหมดให้มันฟัง ไม่ดิไม่ใช่ทั้งหมดก็เล่าแค่จะเอาอะไรให้แล้ว เนี่ยมันเกิดเหตุขัดข้องยังไง อะไรอย่างไรเมื่อไหร่เวลาไหนก็ว่ากันไป
ถูกเลิกคิ้วแล้วมอกกลับมา พยักหน้าส่งไปให้เชิงถามว่าอะไรเมิงง




"เมิงไม่คิดจะซื้ออะไรดีกว่านี้ให้หรอไงวะ"โอ๊ยๆจะตายๆ คำพูดมันบาดลึกไง บาดแบบแผลสดๆเลย




"เมิงนี่ไม่รู้ไร เนี่ยเขาเรียกทำด้วยใจเว่ย เงินไม่เกี่ยว เฮนเมดๆรู้จักป่ะ ไอ้บ้านนอกเอ๊ย" เพราะไม่มีเงินไงสาสสส ไอ้ประโยคหลังกูได้แต่พูดแค่ในใจ




มันมองก่อนจะส่ายหัวไปมาแล้วเดินนำเข้าไปในวิทยาลัย ตอนแรกมันจะแย่งของกูไปทำเองเว่ยมันบอกกูทำช้ามันขี้เกียจมาพูดมาสอน แต่กูไม่ยอมไงเรื่องอะไรจะให้มันทำของๆกูนะเว่ย เลยบอกให้มันพูดขั้นตอนการทำทั้งหมดมา กูจะลงมือทำเอง ทำไมอ่ะผิดหรอไม่อยากให้ใครโดนเว่ยอีกอย่างกูจะทำด้วยน้ำมือตัวเอง แมนอะดิหล่อเลยๆ ก็ว่าทำไมเวลาไปไหนไม่ถึงที่ซักที เพราะหล่อเลยนี่เอง(กูขอเล่นหน่อยเหอะ ไม่ได้เล่นมานาน)



"เสร็จ แล้วเว่ย!!!" ในที่สุดก็เสร็จเว่ย หันไปยิ้มๆให้ไอ้ลิ่มมัน มันเดินมาตบไหล่กูเบาๆสองสามที ฉากนี้คือแบบโรงเรียนลูกผู้ชายมากเว่ย เท่ว่ะ กูขออีกรอบๆ

ยังไม่ทันจะได้ทำเท่อีกรอบก็ต้องทำการบอกลาโดยการที่ไอ้ลิ้มโทรศัพท์เสือกดังมันมองหน้าจอแล้วทำหน้าตกใจเหมือนคนเห็นผี หันมาโบกมือหย๋อยๆแล้ววิ่งออกไป กูยังไม่ทันได้ขอบคุณเลย สัสนี่



มองดูกำไลในมือ ตรงขอบๆมันก็เนียนๆขึ้นอะนะ ตรงกลางเป็นสีดำๆแบบสีดำลากผ่านขนานกับวงของกำไล กูว่ามันก็สวยดี(ก็กูจะชมของตัวเอง)แต่ติดตรงไอ้ที่ว่าตรงลอยต่อเนี่ยดิ ไอ้ลิ่มบอกให้อ๊อกเอาเลย จะบ้าตาย มันก็เป็นแบบขรุขระๆเป็นรอยเนี่ย กลายเป็นกำไรห่าไรไม่รู้ เอ่อใช่ไงตอนแรกกูชมว่าสวยแต่พอมองรอยต่อปุ๊ปมันก็อย่างที่กูว่านั้นแหละ


ยัดๆใส่กระเป๋ากางเกงล้วงโทรศัพท์ขึ้นมาดูนาฬิกา จะห้าโมงละ เอาไงดีวะไปหาที่โรงเรียนหรือที่บ้านมัน ปัญหาอันดับแรกคือถ้าที่โรงเรียนมันยังจะรอกูอยู่ไหมเนี่ยดิ จริงๆทุกวันมันรอนะกูจะช้าแค่ไหนแต่เมื่อวานดันมีเรื่องอีก แต่ที่บ้านเจอพ่อแม่มันอีก ขอตายแป๊ป เอาเป็นว่าลองไปที่โรงเรียนก่อนละกันว่ะ อย่างงทำไมไม่โทรหา โทรไปแล้วผู้หญิงเสือกรับไงบอก ใบอ่อนเงินของคุณไม่พอ งงอะดิ งงอะดิ ใบอ่อนก็ยอดไงวะ....ยอด ยอด ยอดที่อยู่บนสุดของต้นไม้ซึ่งก็คือใบอ่อน ใบอ่อนเงิน ยอดเงิน กร๊ากกก



จัดการควบมอไซค์บิดสุดเลยเอาให้ไวเลย ซักแป๊ปก็ถึง หน้าชาปากแห้งหมดกู บิดซะ
มองซ้ายขวาไม่เห็นแม้แต่เงาเลยว่ะ กูว่ากูมาไม่ทันละ ลงจากมอไซค์เอามือถูหัวไปมา งี้กำไลที่กูทำก็เป็นหมันดิว่ะ กูว่าละเวลาของกูมันหมดไปแล้วซสินะ ดูกูทำกับมันดิ๊ กูแม่ง โธ่เว่ย วันๆมันแต่พร่ำเพ้อเวิ่นเว้อห้าเหวไรไม่รู้ ขนาดตอนนี้กูยังเวิ่นเลย กูจะบ้าตาย




"ดูทำหน้าๆ"กูไม่รู้ว่ายืนอยู่ตรงนั้นนานเท่าไหร่จนมีเสียงดังขึ้นหน้ากู เหงยหน้าขึ้นตามเสียง ไอ้สัสที่หนังหลังข่าวหรือไงวะ ไอ้เปยเว่ย อยู่ตรงหน้ากูเนี่ย โอ้ตายละแล้วนี่กูต้องเล่นบทตามไหนหนังป่ะวะ




"เมิงใช่เปยแน่หรอวะ เปยมันหนีกูไปแล้ว"ไม่ทันละปากกูพูดไปก่อนละ


มันเลิกคิ้วหันซ้ายขวาหลังแล้วกลับมามองกู



"เปยเอง ทิ้งอะไรกันเน"มันพูดชูมือขึ้นข้างหัวหัวเราะแห้งๆไอ้สัสน่ารักแบบนี้ใช่เลย เปยเอง




"กูคิดว่าเมิงจะทิ้งกู"พูดจบก็ถูกผลักตรงท้องแรงๆ เซเลยดิถึงมันจะตัวเล็กแต่กูไม่ทันได้ตั้งตัวไง




"ปัญญาอ่อน!! คิดมาได้"โหยนี่ถูกเด็ก(ที่มีท่าที)ปัญญาอ่อนมาด่าว่าปัญญาอ่อนมันเจ็บจี๊ดครับท่าน กูก็ทำไงได้ก็ยืนนิ่งๆอยู่อย่างงั้นอ่ะ




"ไปกันเถอะเน"มันพูดแล้วเดินไปควบมอไซค์เฉยเลย ถ้าเมิงจะทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้นอย่างงี้นะ กูยิ่งรู้สึกผิดว่ะ


เดินตามไปควบมอไซค์อยู่ดีๆมันก็หมับมากอดเอวกูซะแน่นเลยมันเอาหัวมาซบหลังกู เกร็งเลยดิ ยังเช้าอยู่เลยนะเว่ยไอ้หนูเล่นมาแนบชิดพี่อย่างงี้พี่คิดนะน้องแถมเมิงจะนั่งเบียดกูไปแล้วนะเว่ย คือกูปรับอารมณ์ไม่ทันด้วยไง คือกูคิดว่าเมิงจะโกรธกูอะไรทำนองนี้แต่นี่เมิงก็ยังปกติเหมือนเรื่องเมื่อวานไม่เคยเกิดขึ้น

[ammamooty]

"ไม่ไปหอกูนะ"โต้ลมหันไปพูดกับมัน
รู้สึกได้ถึงแรงกำเสื้อที่แน่นขึ้น หันไปมองมันที่แทบจะเอาหน้ามุดหลังกูอยู่ละ



"อะไร"ถามมันออกไป




"ยังโกรธเปยอยู่หรอ"ได้ยินมันทำน้ำเสียงหง๋อยๆงึมงำเบาๆ นี่กูหูทิพย์หรือนี่ขนาดโต้ลมขนาดนี้ยังได้ยิน ดูน้ำเสียงเมิงดิ๊ไอ้เปยเมื่อกี้เมิงยังหัวเราะคิกคักอยู่เลย



"เปล่า"ตอบกลับไป โกรธอะไรวะไม่ได้โกรธอะไรเลยจริงๆ มันดิที่ต้องโกรธกูอ่ะเมิงเข้าใจอะไรผิดไปเปล่าวะ



"แล้วทำไมต้องไม่ให้ไปหอ!"มันเริ่มตะโกนแข่งกับลม เมื่อกี้มอไซค์ที่แซงกูถึงกับหันมามองเลยคิดดู อารมณ์เมิงนี่มัน




"ก็ไม่ไปก็ไม่ไปดิวะ"หันไปตอบมัน มันก็เงียบเลย เงียบตลอดการเดินทาง คือกูอยากเปลี่ยนบรรยากาศไงเอะอะไรก็หอกูๆ อุดอู้เกินไปว่ะ เปิดหูเปิดตาบ้าง กูมีที่ที่นึงไงสวนสาธารณะเว่ย ไปหลังๆจะเป็นบ่อน้ำกว้างไม่ค่อยมีคนเพราะมีคนจมน้ำตายบ่อย กะจะพามันไปไง ไม่ต้องกลัวจมน้ำจะจมได้ไงวะไม่ได้ลงไปเล่นนี่หว่า-*-



"เบื่อเปยแล้วใช่ไหม"ได้ยินมันพูดเสียงหง๋อยๆอีกรอบ ห๊ะเมิงพูดอะไรเมิงเนี่ยยย



"อะไรเมิง ไม่ใช่"ตอบมันไป




"ก็ เนทำอะไรอ่ะ บอกแล้วไงว่าไม่อายๆ เนจะจน เนจะสถุน เนจะตัวเปื้อนโคลนเปื้อนน้ำมัน จะติดพนัน จะติดสนุ๊ก ติดแทงม้า อะไรก็ไม่อายอ่ะ....แต่อันหลังๆอย่าเลยมันไม่ดี"อยู่ดีๆไอ้คนข้างหลังก็ ตะโกนลั่นเลย ไอ้สาดดดคนมองเว่ยถึงจะอยู่บนถนนมันก็มีคนมองละวะ ดีนะประโยคหลังมันพูดเบาๆ แต่กูก็ได้ยินเว่ย ก็ยิ้มๆกับคำพูดมันนั่นแหละ อยากกอดแล้วจับฟัดตรงนั้นเลย ไอ้ที่กูเคยคิดเวิ่นเว้อนี่เหมือนจะค่อยๆละลายปลิวไปกับสายลมที่ปะทะร่างกูแล้วเนี่ย



"ไม่ตอบๆ เนี่ยๆๆๆ"มันเริ่มขย่มมอไซค์ไปมา



"เฮ่ยๆดีๆอยู่ ดีๆ รถล้มเว่ยไอ้เปย เปย ไอ้เปยหยุด!"เผลอตะคอกไปในประโยคสุดท้าย มันนิ่งเลย นิ่งไปเลยว่ะ อ้าววตายแล้วไงกูขอขี่รถชนต้นหญ้าข้างทางตายได้ป่ะ โอเคไม่ได้เพราะเดี๋ยวเรื่องนี้ไม่มีพระเอกที่หน้าตาดีแบบกู กรรมมันซีเรียสอยู่เว่ยทำไมกูต้องเล่นด้วย คงเป็นเพราะอารมณ์กูปกติขึ้นด้วยอ่ะ ได้ยินเปยมันพูดแล้วชื่นใจเว่ย



จอดรถแถวๆหน้าสวนสาธารณะ ไม่ต้องกลัวคนขโมยชุมชนนี้ไม่มีหรอก แถมมีคนมีออกกำลังกายเต็มเลย ลงจากมอไซค์ไอ้เปยก็ลงมาตามเดินมาเอามือจับข้อศอกกูแน่นเลย กลัวกูหาย? มันจะน่ารักเกินไปละ



กูเดินก้าวนึงมันก็เดินตามกูก้าวนึง ลองเดินเร็วๆแล้วหยุด เป็นไปตามคาดเดินชนกูเต็มๆ หัวเระเบาๆกับท่าทีมัน แบบนี้ก็สนุกไปอีกแบบเว่ยแกล้งมัน มันต้องคิดว่ากูจะเลิกกับมันแน่เลย ไอ้เด็กเอ้ยยยย



เดินจนถึงหลังสวนสาธารณะโครตเย็นเลยแบบลมพัดเฉื่อยๆเรื่อยๆเงี้ยในตัวเมืองไม่ค่อยมีหรอก เหลือบๆมองไอ้เปย ตื่นตาตื่นใจเลยดิเมิงอ่ะไม่เคยเห็นอะดิ



"เนพาตัวเองมากลับสู่ป่า คืนตัวเองสู่ธรรมชาติหรอ"มันถามมองหน้ากูยิ้มๆแบบเศร้าๆ นี่เมิงยังไม่เลิกคิดว่ากูจะทิ้งเมิงไปอีกหรอ



"จะบ้าหรอ กูไม่ใช่ชาวเขานะ"



"สัตว์ ป่าใกล้สูญพันธุ์ตะหาก!" แน่ะมีการตบมุขกู หัวเราะเบาๆกับท่าทีของมัน พอกูหยุดหัวเราะก็กลับเข้าสู่ความเงียบมีเสียงเพลงรีมิกซ์ที่ดังมาไกลๆ สัสมากคือมันจะได้บรรยากาศมากถ้าเป็นเพลงช้าๆหรือธรรมนองเพลงเฉยๆเอื่อยๆ แต่นี่พี่แกเล่นเพลงขอใจเธอแลกเบอร์โทร ได้ยินแล้วอยากเด้งหน้าอก ถุ๊ย ไม่เล่นครับโอเคๆ

ได้เวลาแล้วซินะ กูจะเอาของให้มันละกูต้องพูดอะไรก่อนมะแบบกล่าวบทนำอะไรทำนองเนี้ย โอ๊ยกูเขินว่ะกูจะเริ่มยังไงดีวะแบบยื่นให้เลยหรอ กูว่ามันต้องพูดอะไรซึ้งๆก่อนดิวะใช่มะพูดอะไรซึ้งๆก่อน จัดไป


.


.


.


"เปยคือ....."



"อย่าพูดๆๆๆๆๆๆๆๆ"อยู่ดีๆมันก็ร้องแทรกขึ้นมาโถมตัวมากอดเอวกูเฉยเลยหัวมันก็ส่ายไปมากันท้องกู ตกใจดิครับกูอะ



"เฮ่ยๆ ไม่ใช่ๆ ออกก่อนๆ"พยายามแกะมือมันออกจากรอบเอว นี่เมิงเอาแรงมาจากไหนวะไอ้เปย มันก็ไม่ฟังลูกเดียวเลยดันกูถอยหลังไปเรื่อยๆรัดกูอย่างแน่นอ่ะ



"ไม่ๆ เนเปยไม่เอา ไม่เลิกๆ เปยไม่ดีตรงไหน ไม่เอานะ ไม่เอา ฮึก ไม่อ่ะเน"นั่นไงได้เรื่องแล้วไง ร้องไห้แล้วไง หยุดแกะมือมันเลย เอามือค้างไว้บนอากาศก่อนจะเปลี่ยนไปลูบหัวมันเบา มันก็ร้องไห้งึมงำๆไม่เป็นภาษาของมันไปเรื่อยๆ ขี้มูกเมิงจะติดเสื้อกูป่ะวะดีไม่ดีแม่งไหลเข้าปากแล้วมั้งเนี่ย ไอ้เปยเอ้ยยยย




"เน..ฮึก..ไม่รักเปยแล้ว..ฮึก หรอ"มันเริ่มสงบลงหลังจากกูลูบหัวมัน เฮ้ออไปใหญ่ละไอ้เปย กูว่ากูรีบแก้ข่าวก่อนดีกว่าว่ะ ก่อนมันจะคิดเลยเถิดไปมากกว่านี้



ดันๆ มันออกครั้งนี้ยอมออกง่ายๆเว่ย มองตามันที่แดงๆน้ำตาติดเต็มแพขนตาเลย ก้มมองเสื้อชอปตัวเอง เป็นดวงๆเลย น้ำตาเว่ย น้ำมูกไรไม่มี สงสัยมันกินไปหมดละ (โอเคกูจะไม่เล่นละ จริงจังเว่ย)



"โอเคนะเปย เมิงตั้งสติก่อนโอเคนะ มะขอมือหน่อย มือขวาๆ ไม่ใช่ซ้าย"ใช้มือซ้ายจับมือมันไว้ มืออีกข้างล้วงกระเป๋าหลังดึงปากกาเมจิกออกมา ใช้ปากดึงฝาปิดมันออก สัสมากกูจะใช้มือไหนเอาฝาปิดออกจากปากวะ ช่างมันเหอะ



"เอย อูอีอะไออะออก"มันมองหน้ากูทั้งน้ำตา เอื้อมมืออีกข้างมาดึงปอกฝาปิดออกจากปากกู



“ขอบใจ.... เปยกูมีอะไรจะบอก” พูดออกไปมันก็มองหน้ากูซะตาแป๋วเลย โอ่ยกูเขินว่ะ



เสมองไปทางบ่อน้ำข้างๆเห็นด้วยหางตาว่าไอ้เปยก็มองตามไป สงสัยงงว่ากูมองอะไร หันกลับไปมองหน้ามันที่ยกมือข้างเดียวของมันขึ้นเช็ดน้ำตา



“คือกูรู้ว่ากูไม่ใช่คนดีเลิศเลอ....”




“ดีซิ”มันพูดอะไรงึมงำเบาๆ



“หืม?”



“เปยบอกว่าดีซิ เนดีกับเปยนะ อย่าทิ้งเปย”มันพูดแล้วกัดปากตัวเองแน่น




“ขอบใจว่ะ กู.....ขอโทษนะที่ทำเมิงเสียใจใน......”




“ไม่เป็นไร เปยไม่ว่า แค่อย่าทิ้งเปยนะ อยู่กับเปย....นะ” มันพูดแทรกขึ้นมาอีกรอบ มองหน้ากูแววตามันมีแววจริงจังอยู่ในนั้นก่อนจะไหววูบเป็นน้ำตาคลอเบ้าเหมือนเดิม



“ขอบใจเมิงว่ะเปย เมิงดีกับกูมากเลยว่ะ กูขอบใจเมิงจริงๆนะเว่ย กูอาจไม่ใช่แฟนที่ดี หยุดเมิงอย่าพูดแทรกรอกูพูดให้จบก่อน คือกูอาจไม่ใช่แฟนที่ดีมากมายแต่กูพยายามแล้ว กูทำให้เมิงเสียใจกูขอโทษนะเว่ย กูอาจจน....ไม่อาจหรอกแต่จนเลยแต่ในอนาคตกูจะเก็บตังค์เลี้ยงเมิงเอง....จริงนะเว่ย เมิงอยากได้อะไรบอกกูมาเลย ในอนาคตอะนะตอนนี้คงยังไม่ได้หรอก ” พูดออกไปแล้วเว่ยแม่งงงงงงงง มันจะน้ำเน่าไปรึเปล่าวะ พวกเมิงไม่ใช่กูที่เป็นคนพูดไม่รู้หรอกว่าเขินแค่ไหน แต่กูถือว่าคุ้มนะเพราะมองมันที่มองหน้ากูแล้วยิ้มๆทั้งน้ำตากูก็แบบยังไงอ่ะรู้สึกดีงี้มั้ง



“เนี่ยวันนี้วันอะไร วันศุกร์ไงห้าๆ กูไม่มีไรให้นะเว่ยมีเนี่ย แหวนเงินครับท่าน”พูดแล้วหัวเราะเบาๆ ใช้ปากกาเมจิกวาดลงบนนิ้วนางข้างขวาของมัน เอาแบบรอบนิ้วเลย ได้ยินเสียงร้องไห้จากไอ้เปยเบาๆเหลือบตาขึ้นไปดูมันก็ยิ้มๆมาให้กู ก้มลงไปวาดนิ้วมันต่อจนเสร็จ


ถือปากกาเมจิกตั้งขึ้นไอ้เปยก็รู้หน้าที่เอาฝามันมาปิด แล้วมันก็หัวเราะเบาๆ



“นึกว่าจะบอกเลิก”มันพูดเสียงเบาๆแบบอายๆ หน้าแตกอะดิเมิงอ่ะ โด่วกูจะไม่ซ้ำเติมละกันวันนี้น่ะแต่วันอื่นมีล้อเรื่องนี้กันยาวแน่



"ปัญญาอ่อน!! คิดมาได้"พูดตอบมันไป คุ้นๆป่ะไอ้ประโยคนี้ ไอ้เปยมันก็หัวเราะเอิ๊กอ๊ากแบบหน้าแตกของมันไป


ดึงมันเข้ามาใกล้ๆเอามือสองข้างเช็ดๆคราบน้ำตาบนหน้ามันแบบลวกๆเลื่อนมือโอบหน้ามันไว้ ย่อตัวขุกเขาลงกับพื้นกลายเป็นตอนนี้มันสูงกว่ากูเลย ให้เมิงก้มคุยกับกูบ้างเพราะกูก้มคุยกับเมิงตลอดๆ แต่มันก็สูงกว่าไม่มากอ่ะ


“เปย กูขอเป็นคนเห็นแก่ตัวที่เก็บเมิงไว้ทั้งๆที่กูไม่ดีพอได้ไหมวะ”ถามมันออกไปพรางลูบแก้มมันเบา หัวมันเอียงตามมือข้างที่กูลูบแบบเคลิ้มๆ



“แบบไหนละเนที่เขาเรียกว่าดีพอ แบบไหนอีกล่ะที่เขาเรียกว่าไม่ดีพอเปยถามหน่อย”



“แบบกูมั้งที่เรียกว่าไม่ดีพอ”



“เปยจะบอกอะไรให้นะเน คนเราใช้อะไรตัดสินหรอว่าสิ่งไหนดีพอสิ่งไหนไม่ดีพอสำหรับเรา แบบถ้าเนกับเปยไปเจอหมาราคาพันสองเป็นหมาพันทางเงี๊ยแล้วเนบอกว่าแพงว่ะตั้งพันสอง แต่เปยบอกว่าก็ถูกนะเพราะหมามันน่ารัก เห็นมะว่ามันอยู่ที่ความพึงพอใจของบุคคลว่าสิ่งไหนดีพอสำหรับเราแต่มันอาจไม่ดีพอสำหรับคนอื่น เข้าใจไหม เปยอธิบายไม่ค่อยถูกด้วยซิ” มองไอ้เปยแบบอึ้งๆ นี่เมิงดูเป็นผู้ใหญ่มากอ่ะเปย ไอ้เปยของกูโตขึ้นแล้วซินะเนี่ย เหยดดดดด



“แล้วเรื่องที่เนบอกว่าตัวเองไม่ดีพอสำหรับเปย แต่เปยว่าเนดีพอสำหรับเปยนะ เพราะเปยพอใจที่จะให้เป็นอย่างงั้น โอเคนะเน” พูดแล้วเอาหน้าผากมาชนกับหน้าผากกูแล้วยิ้มๆ



“ซึ้งมากเชี่ยเปย”หัวเราะเบาๆส่งท้ายประโยค



ดึงหน้ามันให้ปากมันชนปากกู ไม่ค่อยได้จูบกันเท่าไหร่หรอกนานๆที กูว่ามันตื่นเต้นดีไอ้ของที่นานๆทีได้เนี่ย ตอนนี้กูเลยหัวใจเต้นแรงมาก กูว่ามันก็คงไม่แพ้กันหรอก จูบไปมืออีกข้างกูก็ละจากแก้มมันล้วงกระเป๋าหลังหยิบกำไลขึ้นมากำไว้ในมือ ดันกำไลเข้าไปในข้อมือมัน มันคงตกใจเพราะจะหันหน้ามองพร้อมกับกระตุกมือหนี แต่กูไวกว่ากูเปลี่ยนมือที่จับแก้มอีกข้างไปล็อคคอมันไว้ มันก็เคลิ้มๆตามกูต่อ เด็กหนอเด็ก น่ารักเว่ย



ปล่อยจูบมันช้าๆโน้มหน้าไปจุ๊บปากมันเบาๆอีกที นั่นไงหัวเราะชอบใจเลยนะไอ้เปย
มันรีบยกมือซ้ายมันขึ้นมาดูเลย เห็นมันยิ้มๆแล้วลูบๆกำไลเบาๆ



“อาจไม่ค่อยสวย แต่กูตั้งใจนะ ดูดีๆมีรอย เห่อๆ”รีบชิงบอกมันก่อนพรางชี้ๆไปที่รอยเชื่อมที่สุดแสนจะไม่เนียนนั้น



“ขอบคุณ”มันพูดเบาๆ



"ไม่เป็นไรเว่ย กูตั้งใจให้" ตอบมันกลับไป ดูมันจะชอบเห็นลูบอยู่นั่นแหละ


"ชอบอ่ะเน เขินเลยเนี่ย"


"ดีแล้ว กลัวไม่ชอบอยู่เหมือนกันแหละ"



“ชอบดิ เนให้ชอบหมดแหละ เอ่ยงั้นนี่ก็.....ของให้วันวาเลนไทน์ใช่มะเน โห เย่”มันพูดขึ้นอีกรอบเหมือนจะคิดขึ้นมาได้ กระโดดโลดเต้นดีใจเชียวนะเมิง ได้แต่ยืนมองมันยิ้มๆ มันมีความสุขกูก็ดีใจว่ะ



“เปยไม่มีเลยอ่ะเน ไม่มีไรให้”มันหันกลับมาพูดพรางทำหน้าคิดเหมือนคิดอยู่ว่าควรให้ไรกูดี



“มีดิ”


“อะไรเขาเลิกขายไปหมดละ ให้มาทำกำไลแบบเนก็ทำไม่เป็นเหอะ”



“บอกว่ามีกูมีดิ”พูดแบบกลั้นหัวเราะอีกรอบ แกล้งทำเป็นใช้สายตามองไอ้เปยขึ้นลงแบบโลมเลีย




“มีอะ........เอ่ยเน แน่ะๆ ตลอดๆ” มันพูดเหมือนเพิ่งนึกขึ้นมาได้ ทำหน้ายิ้มๆล้อๆกลับมา




“จริงนะเว่ย”พูดแล้วทำหน้าหื่นเดินเข้าไปใกล้ๆมัน



“เฮ่ยเนไม่เอาไม่ตลกนะ”มันพูดพยายามดันหน้ากูออกห่างๆ



“ไม่ตลกไง กูไม่ใช่คนตลกเว่ย”



“หรอออออ ” พูดจบมันก็ผลักกูแล้ววิ่งออกไป แน่ะมีการหันมาแล้วชี้ๆไปที่เขาออกกำลังตรงนู้นนนนด้วยนะ เป็นเชิงว่าจะไปเต้นออกำลังกายกับเขา กูจะบ้าตายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย


สุดท้ายกูกับมันก็ถือว่าแฮปปี้ละวะ ถึงจะดูแปลกๆก็เหอะ



จบเลยหรอ จบเลย? เรื่องของกู? ห้าๆ เป็นอันว่าตอนนี้กูกับน้องเปยก็ยังคบกันอยู่ เรื่องฐานะอะไรมันก็มีบ้างที่ต้องคิดแต่ไอ้เปยมันก็เหมือนรู้ตลอดว่ากูคิดเรื่องนี้อีกแล้วมันก็ชอบมาพูดข้างหูประมาณว่า เปยไม่อายนะๆ หรือ จนแล้วไงเปยรักของเปย อะไรทำนองเนี้ย มันน่ารักว่ะ ฮึ่ยยยยยยยยย กูอยากบอกว่ากำไลเปยแม่งไม่เคยถอดเลยเว่ย ยกเว้นตอนอาบน้ำหรือตอนที่มันต้องโดนน้ำเงี้ย ขนาดมือกูเป็นเหงื่อยังไม่ให้โดนอ่ะ นี่กูควรหึง?
กูว่าจบเหอะกูหวงไอ้เปยเดี๋ยวพวกเมิงหลงรักมันกูจะตามไปแงะกระเบื้องหลังคาบ้านเลยคอยดูนะ

-----------------------------------------------------------------------

แถมๆ
------------------------------------------------------------------------

"นี่อะไรเนี่ยเน"



"แหวนเงินไง"


"โหแหวนเงินของจริงเลยเนอะ"



"ก็ใช่ไงถึงกูจะใช้เมจิกวาดแต่ก็เป็นเงินแท้เว่ย"



"จะไม่ให้แท้ได้ไงเล่นวาดเงินวนเป็นรอบนิ้วเลย ทำไปได้คนเรา"


--------------------------------------------------------------


“เอ่ยเนเขียนอะไรข้างในกำไลน่ะ”

“เขียนอะไรเปล่าหอะ ตาลายป่ะวะ”

“แน่ะๆ โกหกไม่เนียนนะ”

“จริงๆ มันซึมออกมาเองเหอะ ซึมออกมาตามความรู้สึกเงี้ย”


“แน่ะๆขอให้ได้หยอด”


“อะไรเปล่าหยอดมันเป็นไปตามธรรมชาติครับผม”


“เขียนว่าอะไรอ่ะ เปยเมีย.......รัก อะ......ไอ้บ้า...... ///////// ”

------------------------------------------------------------------



จะจะจะจะจบเลี้ยวววววววววววววววววววววววววววววววววววววว

เร็วไปไหม(?) คืออยากให้จบก่อนสอบไง เดี๋ยวไม่อ่านหนังสือ ห้าๆ




จบแปลกๆไหมคะ  คือแต่งไม่ทันนั้นเอง  คิดไม่ค่อยออกถ้าจบแบบขาดๆเกินๆไม่ดียังไงก็ขอโทษด้วยนะคะ 
บางตอนอาจแปลกๆ(รึเปล่า)แต่เรารู้สึกนะ หรืออาจรู้สึกไปเอง แง้ ยังไงก็เขียนบอกได้นะคะ


อาจมีตอนพิเศษอะไรเงี้ยอยู่ ใช่ๆมีดิๆ ตอนพิเศษอ่ะมีอยุ่แล้วห้าๆ ก็ถ้าเอาเป็นเรื่องยาวเกรงว่าจะแต่งจบไม่ได้ แค่นี้ก็ไม่ได้ละ><


เนฝากมาบอกว่า "ไม่ตลก! ผมไม่ใช่คนตลก! " <<<<<<อ่าร๊าย ย ยย  ยย

ปล.คำผิดมีบอกด้วยนะคะ

ปล.สอง พี่อ้อมรู้นะว่าอ่านอะ สนุกป่ะ ห้าๆ อ่านหนังสืออยู่เลี้ยวเคิ้บบบบบบบบบบบบบบบบ

ปล.สาม ขอบคุณนะคะที่อ่านจนจบ อ่านคอมเม้นต์แล้วรู้สึกดีมากเลย><

[punchnaja]

555555น่าทำเป็นเรื่องยาวจบในตอน สนุกมากจ้า แปลกดี ชอบๆ

[IsDeer]

  น่ารักดี

หวังแต่ว่าต่อไป เนมันจะมองตัวเองให้มีคุณค่าขึ้น
ขยันทำมาหากิน
สักวันเราอาจจะได้เห็นเสี่ยเน สู่ขอน้องเปยก็ได้

[เหนือฟ้ายังมีจักรวาล]

น่ารักดีคะ ชอบคนมองที่จิตใจไม่ใช่ฐานะ

[route rover]

ฮาดี น่ารักด้วย อยากอ่านตอนพิเศษที่แบบว่า เนเป็นเสี่ยเลี้ยงดูเปยเมียรักได้แล้ว 556

[MK]

ได้อ่านตอนจบแล้ว  สนุกดีๆ   ชอบเปยอ่ะ   

[nunda]

กรี๊ดดดดดดดดด จบแล้วววววว
โฮๆๆๆ ยังไม่อยากให้จบเลย
ไอ้เนแมร่งบ้า น้องเปยก็น่ารักโคดๆ
ชอบๆๆๆๆๆๆๆ
คนเขียนได้ยินไม๊ค๊าาาาา ว่าชอบบบบบบบบบบบ 5555

ขอบคุณค่ะ รอตอนพิเศษนะ ^^

[loveview]

อืม ดูท่าว่าเปยจะเป็นผู้ใหญ่มากกว่าอีกนะเนี่ย แถมยังน่ารัก ถ้ามีภาคอนาคตคาดว่าอาจจะเปลี่ยนตำแหน่งกันรึเปล่า???

[mukmaoY]

รักคนสู้ชีวิต
 

[golove2]

 

น่ารักทั้งเปยและเน

[Chichi Yuki]

กรี๊ดๆ เปยน่ารักอ่ะ!
มาลงชื่อรอตอนพิเศษ 'ในวันที่ป๋าเนรวย' 55+ มโนไปเองทั้งน้านนน

[kun]

คู่นี้น่ารักจเา เปยเจ้าใจเน เนสู้เพื่อเปย

[ammamooty]

ตอนพิเศษหนึ่ง

มันรู้สึกแบบตื่นเต้น กูประหม่าว่ะ นี่ถ้ากูไม่เกร็งขานี่ขากูสั่นละ ใจสั่นๆ สงสัยต้องกินทัมใจ(รู้จักป่ะ ถ้ารู้จักนี่บ่งบอกถึงอายุมากอ่ะเมิง) ทำไมทุกครั้งกูต้องเปิดเรื่องมาด้วยความรู้สึกวิตกกังวลของกูด้วยเนี่ยยย


มองดูตัวเองในกระจกอีกที หันซ้ายขวาดูตัวเองเป็นรอบที่ร้อยมันตื่นเต้นเว่ย เนี่ยกูถึงกับต้องซื้อเสื้อใหม่ ดูดีเว่ยขอบอกเลยนะ ผมก็เซตแล้วเนี่ย น้ำหอมก็ฉีดแล้ว หอมเว่ย กูฉีดทุกห้านาที



คือวันนี้เย็นนี้เว่ย พ่อแม่ไอ้เปยชวนไปกินข้าวเย็นที่บ้าน กูลุกมาแต่งตัวแต่เช้าแปดโมงอะเมิงคิดดู ก็กูตื่นเต้นนี่ ดีนะวันนี้วันหยุดวันอาทิตย์ไง โหยหน้าอย่างเงี้ยมีงานทำแล้วเว่ย เรียนจบ มีงานทำ รูปหล่อ เมียน่ารัก ชีวิตกูสมบูรณ์แบบเลย สำหรับกูน่ะนะ ได้แค่นี้ก็ดีละ มีความสุขดี ไอ้เรื่องงานเนี่ยกูเป็นช่างในโรงงานอุตสาหกรรม ได้หมื่นกว่าๆ กูว่าก็โอเคละ กูยังอยู่หอเดิมรถมอไซค์คันเดิม อะไรๆจะให้กูอยู่ดีๆรวยซื้อรถปลูกบ้านใหม่มันไม่ใช่เว่ย นี่เพิ่งเริ่มงานได้สองเดือนเองหมดช่วงฝึกงานแล้วด้วย เก็บตังค์ทุกวันครับท่าน บอกให้กูเก็บตังค์ไปสู่ขอไอ้เปย? นี่กูต้องไปสู่ขออีกหรอมันเป็นเมียกูแล้วนะเว่ย กร๊ากกกกก ไม่ต้องแล้วมั้งเรื่องแบบนั้นน่ะ เอาเป็นว่ากูเก็บตังค์ทุกวันก็เพื่อมันนั่นแหละเผื่อมันอยากได้อะไร เฮ่อกว่าจะมาถึงจุดนี้ได้ กูว่าทุกวันนี้กูโอเคแล้วว่ะ อยู่แบบนี้เรื่อยๆ กูว่าโอเคเลยว่ะ


มองตัวเองในกระจกอีกรอบให้แน่ใจ ทดลองพูดกับตัวเองในกระจกรอบที่ล้านแปด



"สวัสดีครับคุณพ่อคุณแม่ ไม่ๆ พ่อครับแม่ครับสวัสดีครับกับข้าวอร่อยมากครับ ไอ้สัสกูยังไม่ได้กินข้าวเลยจะรู้รสได้ไง แม่ง"



เอ่อกูว่าไปตายเอาดาบหน้าเหอะมาซ้อมแบบนี้สุดท้ายเจอเข้าจริงๆสติกูก็ไปหมดกูว่า มองดูนาฬิกาสี่โมงกว่าละกูควรไป? เออไปเลยก็ไปเลยวะ กูยังไม่รู้เลยตกลงไอ้ข้าวเย็นนี่มันกี่โมงวะ คือตอนเย็นของกูคือสี่โมงยันสองทุ่ม กูจะบ้าตาย แล้วถ้าเอามอไซค์ไปผมกูที่เซตมาเสื้อกูที่รีดก็ยับยุ่งหมดดิ ถ้าให้ขึ้นแทกซี่ไปมันก็เปลืองเงินนะเว่ยเอาไงดีวะ รู้สึกกูจะเครียดอย่างเวอร์ กูขอนั่งสมาธิในใจแป๊ปสงบสติอารมณ์

.
.
.
.
.
.
โอเค



ป่ะเอามอไซค์ไปนั่นแหละ



จัดการหยิบกุญแจ ล็อคห้อง เดินลงไปควบมอไซค์ ซักแป๊ปก็มาจอดหน้ารั้วบ้านมัน



ฟู่



ฟู่


ใจเย็นเว่ยไอ้เน เคยมาหลายรอบละถึงจะแป๊ปๆก็เหอะแบบส่งไอ้เปยไง มารับบางครั้ง อยู่คุยหน้ารั้วกับแม่มันบางครา แต่นี่มันกินข้าวร่วมโต๊ะอาหารเลยนะเว่ย! อยากจะตาย




เห็นไอ้เปยวิ่งออกมาจากบ้านไกลๆมันใส่เสื้อยืดกับกางเกงสามส่วนธรรมดา นี่ไม่อยากจะบอกเด็กกูมันสูงเท่าคางกูละนะเว่ย ม.4แล้วๆใกล้จะบรรลุนิติภาวะละอีกสองสามปี กูรอมาตั้งแต่ม.สองรออีกสองปีจะเป็นไรไปตอนนี้ก็พึ่งแม่นางทั้งสิบไปก่อน งงอะดิทำไมตั้งสิบไม่ห้า ของกูมันมือข้างเดียวกำไม่หมดเว่ย กร๊ากกกก พอๆอย่าชวนกูกาม เพราะเดี๋ยวธาตุแท้กูออก



ประตูรั้วเลื่อนออกช้าๆ ไอ้เปยยืนกระสับกระส่ายอยู่หลังรั้วอีกฝั่ง



"ไอ้เชี่ย!!! ประตูผีสิง เลื่อนเอง!"



"ประตูอัตโนมัติ!"มันว่าแล้วหัวเราะชอบอกชอบใจ ตั้งแต่ม.สองยันม.สี่ไอ้เปยก็ยังเป็นไอ้เปยที่หัวเราะอะไรก็ไม่รู้กูยัง-งง แต่ก็เพราะมันเป็นคนงี้ไงกูถึงไม่เคยเบื่อมัน



"มาเร็วไปไหมเน"มันพูดเดินตามกูที่จูงมอไซค์เข้ามาให้อาณาบริเวณบ้านมัน ต้องใช้คำว่าอาณาบริเวณเลยเพราะพื้นที่หน้าบ้านมันกว้างไงบ้านมันก็หลังใหญ่ดีแต่ไม่ถึงกับในหนังนะนั่นแบบเวอร์มากอลังไปละงั้นอ่ะ

"ก็กูไม่รู้ว่ากี่โมงไง"หันไปพูดกับมัน เอาขาตั้งมอไซค์ลง จอดไว้แถวๆโรงรถมันอ่ะ บ้านมันมีรสสองคัน ซึ่งตอนนี้มีจอดอยู่คันเดียวพ่อมันน่าจะเอาไปทำงาน กูพยายามจอดห่างๆ เดี๋ยวไปขูดนี่ซวยกูมากเลย



เดินนำมันเข้าไปในบ้านมัน(เอ๊ะยังไง)มันก็วิ่งล้อมหน้าล้อมหลังกูพูดโครตมากเลยว่ะไม่เจอกันสองวัน มันชอบยื่นๆหน้ามาดมๆเสื้อกู บอกกลิ่นน้ำหอมๆ กูไม่ค่อยใส่ไงเปลืองน้ำหอมเว่ย กูใส่แค่สำคัญๆ

"อ้าวหยุดไมอ่ะเน" มันถามทันทีที่กูหยุดอยู่หน้าประตูบ้านมัน สัสมากขาอย่าสั่นเว่ย ตายห่าละกูปวดฉี่มากเลยตอนนี้ รู้สึกว่าที่หอจะลืมปิดแก๊สเปล่าวะ หรือลืมปิดพัดลม



"เปย...ดูเหมือนกูจะลืมปิดแก๊สในห้องวะ กูขอตัวกลับแป๊ปนะ"พูดจบทำท่าจะวิ่งออกไป ถูกมือเล็กๆนั่นดึงชายเสื้อไว้ กูแทบหน้าคว่ำ



"หอเนไม่มีห้องครัว"หันไปมองยิ้มแหย๋ๆส่งไปให้มัน แม่งงงง รู้ทันกูอีก



"เอาจริงๆกูตื่นเต้นๆ ไอ้เปยเมิงจับใจกูๆ"หันไปพูดตรงๆกับมัน ดึงมือมันมาทาบตรงหน้าอก



"เปยแต๊ะอั๋งเนแหละ อึ่ยยย"ไอ้สาดดดดด เมิงไม่ได้แต๊ะอั๋งกูเว่ย แต่กูจับมือเมิงให้มาจับหน้าอกกูวัดอัตราการเต้นของหัวใจ ดูมันๆทำหน้าทำตาเขินไรเมิงงง




"เอ่ยเปยจริงจังก่อนๆอย่าพึ่งเล่นดิ กูตื่นเต้นเว่ยคือคบกันมาสองปีกว่าเพิ่งเคยมากินข้าวเนี่ย ไอ้เปยเมิงหยุดเล่นเว่ยยยยย"จับมันที่หัวเราะคิกคักห่าเหวอะไรไม่รู้ พอจับเสือกดิ้นไปมาอีก เอิ้วววว



แกร่ก




"อ้าวมายืนเล่นอะไรข้างหน้าเนี่ย เข้ามาๆ"หันไปมองตามเสียง สาสสสสส แม่มันเปิดประตูออกมา กูควรทำยังไงดีวะ



"อะ..เอ่อ มะ.."



"แม่! เนให้เปยจับนมอ่ะ" อ้ายสาสเปยยยยยย กูจะฆ่าเมิงงงง



"เฮ่ย! ไม่ใช่ ไม่ใช่นะครับคือ...."



"แน่ะเปยพูดไปเรื่อยอีกละเด็กคนนี้ อยู่กับเนเปยเป็นงี้บ่อยไหม ถ้าเป็นนี่ต้องว่าเลยนะ"พูดแล้วเอานิ้วชี้ไปกดๆปากไอ้เปย มันก็ย่นคอหนีลูกเดียว




"เปยพูดจริงแม่ ใช่ไหมเน"อย่าหันมาถามกู กูไม่อยากยุ่ง ดันๆมันให้เดินเข้าบ้านตามแม่มันไป โดยที่ไม่ลืมปิดประตูหน้าบ้าน



ถ้าถามว่าแม่มันหน้าตาเป็นไง ดูไม่แก่นะซักประมานสี่สิบปลายๆแหละกูว่าแต่ยังดูดีไง หุ่นยังดีอยู่ด้วย ดูใจดีด้วยอ่ะ ตัวเล็กๆเหมือนไอ้เปยมันเลย ส่วนพ่อไอ้เปยกูสูงกว่านิดนึง ดูเป็นผู้ชายที่ดีทำงานหาเงินเลี้ยงลูกเลี้ยงเมียเงี้ย หวงไอ้เปยมากเหอะเท่าที่กูประสบพบเจอน่ะนะ




"พ่อเขายังไม่กลับมาเดี๋ยวซักพักคงมาแหละ เปยพาพี่เขาอยู่แถวนี้ก่อนนะ"แม่มันหันมาพูดก่อนจะเดินเข้าไปในครัว คงไปทำอาหารแหละกูว่า




ไอ้คนข้างหน้าหันมามองกูยิ้มๆ




"คิดถึงจังเลย"มันว่างั้นแล้วเดินๆมากอดเอวกู เฮ่ยไอ้เปยเอาอีกแล้วไง นี่ในบ้านเมิงนะเว่ย พยายามแกะมันออกเดี๋ยวแม่มันมาเห็นไง มันไม่ดี มันคงรู้อ่ะเพราะมันยอมปล่อยแต่โดยดีมีการมองหน้ากูยิ้มๆด้วยนะ




"ไปห้องเปยป่าว"มีการยักคิ้วส่งมาให้ด้วยนะ ยังเช้าอยู่นะเว่ยไอ้เปย กร๊ากก ไม่ได้ตอบอะไรมันไปเดินไปรอบๆห้องรับแขก มองดูกรอบรูปไปเรื่อยๆ รูปมันเยอะ ตั้งแต่เด็กๆเลย ตอนเด็กๆโครตอ้วนเลยเหอะ อยากลองอุ้มมันตอนเด็กๆเหมือนกันว่ะน่าจะนุ่มนิ่มๆ




"อ้วนว่ะ ใครเนี่ยหืม"ชี้ๆรูปรูปนึงที่มันแม่งนั่งอืดอยู่ท่ามกลางดอกไม้ มันทำหน้าบึ้งเดินเข้ามาเลย




"เปยไงดูก็รู้ ตอนนั้นอ้วนเหอะ มาดูอะไรของคนอื่นเนี่ยยย พอเลยๆ"มันพูดแล้วพยายามลากกูออกจากตรงนั่น เดินตามมันออกมาโดยดี




"คนอื่นอะไรเมียเหอะ"




"ตกเป็นเมียครั้งเดียวเมื่อสองปีที่แล้วนอกนั้นก็ไม่เคยได้เหอะ"แน่ะมีการเยาะเย้ยนะเมิง ขอบอกเหอะถ้ากูจะเอาเมิงจะสู้อะไรไหมไอ้หนู นี่กูรอเมิงเหอะ เนี่ยยยยย แลดูเป็นคนดีแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน




สุดท้ายก็เดินไปช่วยแม่มันทำกับข้าว เข้าไปถามมีไรให้ผมช่วยป่ะครับ แม่มันก็หัวเราะ(ทำเพื่อ?)ให้กูช่วยหั่นผัก โอเคจัดไป ชิวๆเรื่องแบบนี้ กูทำเป็นเหอะอาหารอ่ะ ส่วนไอ้เปยเมียรักก็ล้อมหน้าล้อมหลังกูกับแม่มันอยู่นั่นแหละ ทำอะไรก็เละเทะหมด จะบ้าตาย ความเป็นศรีภรรยาอยู่ไหนวะ กูฮา



พ่อมันมาหลังจากกับข้าวเสร็จพอดีเลยเว่ย ใจกูเต้นแรงอีกละ คือกับแม่มันก็โอเคละไงหลังจากได้คุยอะไรๆกูว่ากูพอรับมือได้เพราะนิสัยเหมือนไอ้เปยเป๊ะๆ ถอดแบบมาเลยเว่ย กูไม่อยากจะคิดถ้ากูเจอญาติฝ่ายแม่ไอ้เปยมันมันจะน่าปวดหัวมาก(ในกรณีที่นิสัยเหมือนกันหมด) แล้วกูมานั่งวิเคราะห์ห่าไรเนี่ย




"พ่อ! เนมาแล้วอยู่ในครัวกับแม่"ไอ้เปยเสียงมึงมาแต่ไกลมาก ดูเหมือนวันนี้มันจะดี๊ด๊ามาตั้งแต่เช้าละ อารมณ์ดีอ่ะมันอ่ะ




เหลียวไปดูอีกทีพ่อมันยืนเท้าแขนกับขอบประตูห้องครัวเรียบร้อย

สาสสสกูตกใจเว่ย




"อ่อ สะ..สวัสดีครับพ่อเปย"วางของในมือ ยกมือไหว้พ่อมัน พ่อมันแค่พยักหน้าหงึกหงัก มองกูไล่ตั้งแต่หัวยันเท้า ไม่พอนะ ยังไล่กลับตั้งแต่เท้ายันหัวอีกตะหาก นี่ถ้าแม่มันไม่ทักว่ามองอยู่นั่นแหละ พ่อไอ้เปยคงไม่หยุดมอง




ช่วยแม่มันจัดโต๊ะอาหารที่มีพ่อไอ้เปยกับตัวไอ้เปยนั่งรออยู่ก่อนแล้ว อันที่จริงมีแม่บ้านนะแต่วันนี้แม่มันขอโชว์ฝีมือเองเลยไง ให้พวกแม่บ้านกลับหมด แต่ที่กูไม่เข้าใจคือ ไอ้เปยยยยยยเมิงเป็นเจ้าบ้านนะเว่ย คือกูกับเมิงต้องสลับตำแหน่งกับเปล่าวะ ไอ้เด็กนี่ กูจะบ้าตายวันละหลายๆรอบ เมิงรู้อะไรบ้างเนี่ย




"งานเป็นไงบ้าง"พ่อมันพูดเปิดประเด็นแรกทันทีที่กูนั่งลง นี่จะไม่ให้กูหายใจก่อนเลยใช่ไหม




"เนบอกก็ดี"ไอ้เปยที่นั่งข้างๆกูพูดแทรกขึ้น หันขวับไปมองมัน แม่งก็ไม่ได้สนใจกูเลย พ่อมันก็แค่เหลือบๆมองลูกตัวเองแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร




"เงินเดือนงวดแรกเอาให้ใคร"




"อะ..."




"ให้ป้ารี" ขวับเลยหันขวับไปมองหน้าไอ้เปย เมิงนี่มานนนนนน มันก็หันมาทำหน้าประมาณ เชื่อใจเปยได้เลย อ๊ากกก ไอ้เปยย เมิงกำลังทำอะไร ไม่ปรึกษากูเลย




"ดีนี่"พ่อมันพูดแค่นี้แล้วแล้วก้มหน้าก้มตากินข้าวต่อ อึดอัดสาสสส ทีงี้เมิงเสือกเงียบนะไอ้เปย เมิงมันน่า.........




"คุณกินนี่ซิ เนเขาทำเองเลยนะคุณ"แม่มันพูดพลางตักผัดผักใส่กุ้งใส่จานพ่อไอ้เปยมัน คือกูมองตามองศาที่พ่อมันตักจากจานเข้าปาก กูลุ้นเว่ยรสชาติไรเงี้ย กูว่าอร่อยนะ แต่จะถูกใจพ่อเปยรึเปล่าเนี่ยดิ




"อื่ม ใช้ได้อยู่ๆ มาเป็นสะใภ้บ้านฉันมะ"พ่อมันพูดขึ้นขำๆ แม่มันกับไอ้เปยถึงกับก๊ากขึ้นมาเลย มันตลกตรงไหนว๊าาาาา กูต้องหัวเราะด้วยไหม ต้องซินะ




"ห้าๆ เห่อๆ ห้าๆตลกเนอะ"ร่วมวงหัวเราะด้วย พ่อมันหยุดหัวเราะเลย อ้าวนี่กูทำอะไรผิดว๊าาา




....

....

....



อึดอัดเว่ยยยคือจะเงียบกันทำไมแล้วคือทุกคนก็ไม่ได้ทำตัวอึดอัดแบบกูนะ แม่มันก็กินตามปกติ พ่อมันก็ปกติ ส่วนไอ้เปยไม่ต้องพูดถึงมันเคยรู้อะไรกับเขาบ้างรึเปล่าเถอะเมิงม.สี่แล้วนะะะะะ



ไอ้จะว่าคุยก็มี พ่อมันถามเรื่องทั่วไปเนี่ยแหละ อย่าคิดว่ากูจะได้ตอบ ไอ้เด็กข้างๆมันแย่งตอบหมด กูไม่เข้าใจเมิงเว่ยไอ้เปยยย พ่อแม่เมิงก็ไม่ว่าอะไรเนอะ



"อิ่มละเดี๋ยวเนมาหาฉันที่ห้องรับแขกนะมีเรื่องนะคุยด้วย"พ่อไอ้เปยว่าแล้วลุกขึ้นไปเลย



มองหน้าไอ้เปยกับหน้าแม่มันสลับไปมา คือ อะไรวะ ใจดูเต้นแรงอีกละ แรงแบบจะหลุดออกมาให้ได้ อะไรวะเรียกไปคุยอะไรว๊าาา



"งั้นผมขอตัวก่อนนะครับแม่"พูดพลางทำท่าจะลุก ไอ้เปยก็ลุกขึ้นตามทันควันเลย



ไอ้เปยเมิงอย่าาาาาาาา



"เปยช่วยแม่เก็บจานมะลูก"แม่มันแก้สถานการณ์เรียกมันไปช่วยเก็บจาน ฉลาดมากเลยแม่



"เดี๋ยวมาทำๆ ไปกับเนก่อน"นั่นไงมันฟังซะที่ไหนเล่า พูดอย่างเดียวไม่พอนะทำท่าจะเดินนำกูไปที่ห้องรับแขก



"เปย แม่นับสามนะ"น้ำเสียงแข็งๆดังขึ้น ขนาดกูยังเย็นวาบตามไขสันหลัง ไม่กล้าหันกลับไปมองแม่มันเลยทีเดียว ไอ้เปยจะเหลือเรอะหันขวับกลับมา รวบช้อนรวบจานเลยทีเดียว ไม่ต้องสั่งอีกรอบอ่ะคิดดู กูว่าแม่มันไม่เบาเลยว่ะ ดุซ่อนในรึเปล่าแบบนี้



"ไปซิเน"น้ำเสียงกลายเป็นใจดีเหมือนเก่า กูว่านะกูควรกลัวแม่มันมากกว่าพ่อมันอีกว่ะ



"กูไม่เป็นไร"ก้มไปกระซิบข้างหูมันเบาๆ มันส่งสายตาเป็นห่วงกลับมา เฮ่อ เมิงนี่น้ากูไม่ใช่เด็กแล้วนา ยิ้มๆกลับไปให้มันก่อนจะเดินออกมา



ในห้องรับแขกพ่อมันนั่งรออยู่ก่อนแล้ว กูเดินเข้าไป ค่อมหัวน้อยๆเป็นเชิงขออนุญาติก่อนจะนั่งลงโซฟาตรงข้าม




"จะไม่อ้อมค้อมให้เสียเวลานะ"พ่อมันเสียงเย็นมาก น้ำลายฝืดคอเลยว่ะแค่เสียงที่จะพูดยังไม่มีเลย ได้แต่พยักหน้าตอบกลับไป



"ไม่คิดจะมาทำอะไรให้ถูกต้องเลยเรอะ"เสียงเย็นๆเอ่ยขึ้นอีกครั้งทำเอาหน้ากูชาเป็นแถบ ทำอะไรให้ถูกต้องหมายความว่ายังไง คือขอขมาที่ขืนใจมันตอนแรกก็ทำแล้วนะเว่ย....หรือขอลูกชายหรอวะ...แต่นั่นมัน...



"แต่เปยเป็นผู้ชายนะครับ...ต้อง..ต้องทำด้วยหรอครับ"พูดออกไปหลังจากเงียบมานาน ตอนนั้นดูกูโง่โครตเลยว่ะ




เหงยหน้ามองพ่อมันเพราะพ่อมันเงียบมากแต่ต้องรีบก้มหน้าลงเหมือนเดิม แม่งเอ้ยไม่หน้าเงยเลยคือพ่อมันหน้าตึงมากเลยว่ะกูพูดไรผิดรึเปล่าวะ หรือพ่อมันจะหมายถึงสู่ขอ หรือแบบประมาณมาขอลูกชายเขาเงี้ย




ความเงียบชวนอึดอัดใจก่อตัวขึ้นเรื่อยๆ ได้ยินเสียงพ่อมันหายใจแรงๆช้า กูตายแน่เลยว่ะ แม่ง รู้งี้น่าจะซื้อแก๊สมาไว้ในห้อง ไอ้ข้ออ้างลืมปิดแก๊สจะได้ใช้ได้ ไอ้สัสไม่ตลกเว่ย



"แกรักลูกฉันรึเปล่า!"เสียงสั่นๆเหมือนระงับอารมณ์โกรธถามขึ้นเสียงดังจนเหมือนแทบตะหวาดหลังจากเกิดความเงียบมานาน ได้ยินเสียงวางจานในครัวคงเป็นไอ้เปย แม่งเมิงอย่ามานะเว้ย กูไม่อยากให้เมิงมาเห็นกูในสภาพแบบนี้ สารภาพตามตรงกูโครตกลัวเลยว่ะ



"รักครับ รักมาก"ตอบออกไป ถึงประโยคหลังๆมันจะแผ่วๆก็เหอะ แต่ก็คาดว่าพ่อมันน่าจะได้ยิน แม่งพ่อครับ คุณพ่อออ อย่าทำให้กูดูเป็นพระเอกที่น่าเวทนาไปมากกว่านี้เลย ทำไมวะทำไมกูยังไม่เข้าใจว่าทำไมใจกูมันสั่นงี้วะ กูปอดหรอวะ




"แล้วจะต้องให้ฉันรอจนถึงเมื่อไหร่นี่ก็สองปีแล้วนะ!"




"ผม รอผมมีเงินก่อนครับ เก็บตังค์อยู่"โกหกออกไปหน้าด้านๆ แบบแม่งกูไม่รู้จะตอบยังไงแม่งคำตอบสิ้นคิดมากอ่ะ ความจริงคือกูไม่เคยคิดจะมาขอด้วยซ้ำ กูคิดว่าแบบนี้ก็ดีแล้ว มันสองปีแล้วนะเว่ย แถมเปยยังเป็นผู้ชายต้องมาขอด้วยหรอ แต่กูลืมคิดไปเลยว่ามันดีสำหรับกูแล้วคนอื่นละวะพ่อแม่หรืออาจจะรวมมันด้วย




"พ่อจะทำไรเนอ่ะ!"หันไปมองตามเสียง แม่งเอาแล้วไงไอ้เปยแม่ง ดูจากสภาพก็รู้ว่าวิ่งมามีแม่มันเดินตามหลังมาติดๆ เมิงอย่ามาทำให้สถานการณ์มันเลวร้ายลงกว่าเดิมนะเว่ยย




"เอาเปยไปก่อน"พ่อมันหันไปพูดกับแม่ที่พยักหน้ารับ คิดหรอว่าไอ้เปยมันจะยอมไปอ่ะ ใช่เลยมันไม่ยอมครับ ดิ้นใหญ่เลย



"ปล่อยเปย จะทำอะไรเน ไหนบอกจะไม่ทำอะไรไงพ่อ แม่ปล่อยเปยนะแม่"มันดิ้นไปแหกปากไป



"เปย พ่อบอกให้ออกไปก่อน คุยกันเฉยๆ"พ่อมันพูดเหมือนพยายามทำใจเย็น เอาน้ำเย็นเข้าลูบ



"เปยไม่ไปอ่ะ คุยเฉยๆอะไรเมื่อกี้ตะคอกเนเปยได้ยิน"



มองพ่อมันสลับกับไอ้เปย พ่อมันดูจะพยายามระงับสติอารมณ์ ไอ้เปยก็ลายเอาแต่ใจเริ่มออก กูควรทำยังไงดีเนี่ย กูรู้สึกผิดมาก พ่อลูกมาทะเลาะกันเพราะกูเนี่ย



"เอ่ยเปย ไปช่วยแม่เมิงล้างจานป่ะ"ลุกขึ้นไปเอามือตบแปะๆบนหน้ามันสองที ..... นี่กูทำอะไรลงป๊ายยยยยยยย คือทุกอย่างหยุดเคลื่อนไหวรวมทั้งใจกูด้วย มันแทบหยุดเต้น นี่กูตบหน้าลูกเขาต่อหน้าต่อตาเลยนะเว่ย(ถึงจะเบาๆก็เถอะ)



มันเหงยหน้าขึ้นมองกูทำหน้าบึ้งเลยว่ะ "ไอ้เนบ้า คนอุตส่าห์จะช่วย เนบ้า!"มันว่างั้นแล้วลากแม่มันออกไปเลย เหมือนเหตุการณ์มันเกิดขึ้นเร็วๆ เอาเข้าไป เด็กหนอเด็กยังไงก็เป็นเด็กวันยังค่ำ



ถอนหายใจเอามือขยี้ผมตัวเองไปมาหันหลังจะไปนั่งที่เดิม . . . . . แม่งงงงงงงง พ่อไอ้เปย



พ่อไอ้เปยๆๆมองกูเขม็งเลย



ลดมือที่ลูบผมลงก่อนจะนั่งสงบเสงี่ยมเหมือนเดิม กูอยากจะบ้าตาย



"เปยดูฟังแกดีนะ"พ่อมันพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่กลับมาเป็นปกติ
ได้แต่พยักหน้าส่งกลับไปให้ ก็จะให้กูตอบกลับไปว้าอะไรวะ เมียก็ต้องเชื่อฟังผัวอยู่ละ เงี้ยหรอ กูยังอยากตายตามอายุขัยอยู่เว่ย



"หึ๊ ตกลงเอาไง ต้องให้ฉันรอจนถึงเมื่อไหร"พ่อเปยคือเมิงวกกลับมาเรื่องเดิมเร็วมากอ่ะคือจะให้กูตอบยังไงอ่ะ แม่งง




"ผมไม่มีตังค์"ตอบคำตอบที่อนาถที่สุดไป แม่งงงพ่อมันจะเกลียดกูมากกว่าเดิมเปล่าวะ ทำไมกูเป็นแบบนี้เนี่ย



"เฮ้อ เปยชอบคนอย่างแกได้ไงห๊ะ ใจๆหน่อยดิวะ ไอ้เรื่องตังค์นี่คิดว่าแกน่าจะคิดได้นะ ถ้าฉันห่วงเรื่องตังค์จะให้คบกันมาถึงสองปีหรอห๊ะ กลับๆไปคิดดูป่ะ ว่าต้องทำอะไร อย่าทำให้ผิดหวังในตัวแกมากกว่านี้เลยว่ะ"
พูดจบพ่อมันก็ลุกขึ้นทำท่าจะเดินออกไป จี๊ดเลยว่ะ คำพูดแทงใจกูมากเลยวะ แถมเมื่อกี้ดูกูตอบแต่ละอย่างสิ้นคิดมาก ถ้ากูเป็นพ่อแล้วมีแฟนลูกกูมาตอบงี้กูกระโดดถีบนานละ แม่งเอ้ย เมิงลองคิดดีๆดิวะไอ้เนถ้าพ่อมันแคร์เรื่องตังค์ก็น่าจะขัดขวางตั้งแต่แรกละดิ กูแม่งเว่ยยย แล้วนี่กูจะทำยังไงดี รู้สึกว่าตัวเองปอดก็วันนี้แหละ ดูเหยอะแหยะมาก ไม่เท่เลยกูวันนี้น่ะ พ่อมันจะผิดหวังในตัวกูป่าวว่ะ ก็นั่นไงพ่อมันบอกว่าผิดหวังไปแล้วนี่ อย่าว่าแต่ผิดหวังเลย พ่อมันคาดหวังในตัวกูบ้างเปล่าเหอะ เฮ่อ หายใจเข้าลึกๆเว่ยไอ้เน เมิงตั้งสติหน่อยเว่ย ไอ้เนคนเดิมกลับมาดิวะ ใจๆหน่อย ทวงความเท่กลับมาเว่ย กูไม่ใช่คนเหยาะแหย่ะแบบนี้เว่ย เมื่อกี้กูแค่ประหม่า เป็นตัวของตัวเองหน่อยไอ้เน โอเคนะเว่ย

.
.
.
.
.
.

"พ่อครับ"เอามือประสานกันเขย่าเบาๆก่อนจะลุกขึ้น พ่อมันหันหลังกลับมาทำหน้าเชิงถามว่ามีอะไร



"คือ....คือ" เฮ่ยปาก น้ำลายอย่าฟูมปากดิว่ะ





"ลูกพ่อน่ะ.....ผมขอนะครับ!"พูดออกไปแล้ว รู้สึกอะไรที่ทับๆอยู่ในอกแตกออกไป มองพ่อมันที่เลิกคิ้วข้างนึงสาวเท้าเข้ามาใกล้กู



"คือๆ ขอโทษนะครับที่บอกช้าไป เมื่อกี้ผมอาจดูเหยาะแหยะ คำตอบแต่ละอย่างโครตเหี้ยเลย แต่ผมรักลูกพ่อจริงๆนะครับ ยกให้ผมนะครับ จะดูแลอย่างดีเลย ไม่เลิกแน่ๆ จะไม่ทำให้เสียใจด้วย ได้โปรดยกให้ผมนะครับ!"ประสานสายตากับพ่อมัน กูไม่หลบหรอก เพื่อให้เชื่อได้ว่ากูพูดจริงกูจริงจังกับลูกพ่อเว่ย สูดหายใจเข้าลึกๆอีกรอบเรียกความมั้นใจ



"ถ้าวันข้างหน้าเปยเจอคนที่ดีกว่า?"



"มันจะไม่มีวันนั้นครับ"



"มั่นใจ?" อยากบอกเลยว่าไม่แต่...



"เปยเขารักผมครับ"พูดออกไปแบบไม่อายปาก พ่อมันยิ้มมุมปากแบบกระตุกยิ้มส่งมาให้ ทำเอาใจกูกระตุกไปด้วยเลย



"ล้านนึง"



"ห๊ะ"


"สินสอดไงล้านนึง"



"เฮ่ยจะบ้าหรอไง!"เผลอหลุดปากตะโกนเสียงดังออกไป ตะคุบปากตัวเองแทบไม่ทัน



"หึ งั้นก็ไม่ต้องเอา มีเงินเมื่อไหร่ค่อยว่ากันไอ้หนู"พูดจบแล้วก็เดินยิ้มๆออกไป แอบได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆดังมาด้วย



เฮ่ย



ได้ไง



ไหมบอกไม่แคร์เรื่องเงินไงว๊าา



ตั้งล้านนึง ล้านนึงเลยนะเว่ย




เดินคอตกเข้าไปในครัว ไม่เห็นแม้แต่เงาหัวไอ้เปยเห็นแต่แม่มันยืนหันหลังล้างจาน



"แม่ครับ ไอ้เปยหล่ะ"ถามออกไป



"อ้าวเน คุยกับพ่อเสร็จแล้วหรอเป็นไงบ้าง"ล้างมือแล้วหันมาพูดกับกู



"พ่อเขาเอาตั้งล้านนึง ผมจะไปมีตังค์ได้ไง" พูดจบแม่มันหัวเราะขึ้นมาเลยแถมยังมองหน้ากูยิ้มๆ



"แล้วจะยอมแพ้หรอห๊ะเรา?"



"ผมพูดตอนไหน"สวนขึ้นไปทันควัน



"ใช้ได้นี่ มานี่มะ"พูดจบแม่มันก็ผายมือค้างไว้ในอากาศ กูก็เก้ๆกังๆเดินเข้าไป คือจะกอดกูใช่มะไม่ใช่กูหน้าแตกนะ แต่ก็อ้ามือออกกอดแม่มันอะนะ




ตัวแม่มันโครตเล็กเลย เล็กกว่าไอ้เปยอีก อุ่นด้วยว่ะรู้สึกฟูๆในใจอยากจะหลับลงตรงนั้น กลิ่นแม่มันสบายๆดีว่ะ แบบยังไงวะสบายๆอ่ะ อ่อช่างมันเหอะ นี่หรอวะกอดของคนเป็นแม่ กูไม่เคยรู้มาก่อนความรู้สึกเป็นไง พึ่งมารู้วันนี้แหล่ะวะ




"เน ดูแลเปยเขาด้วยนะ รายนั้นน่ะยุ่งจะตาย ถ้าเปยเขาทำอะไรผิดก็อย่ารุนแรงกับน้องเขานะ โอเคไหม"แม่มันพูดพลางลูบหัวกูเบาๆ ได้แต่พยักหน้าส่งกลับไปให้



"เนี่ยเชื่อแม่ พ่อเขายกให้แล้วแหละไอ้แบบเนี้ย"



"แล้วแม่หล่ะครับ ยกเปยให้ผมได้ไหมครับ"กลั้นหายใจพูดออกไป




"หืม ก็นี่ไงยกให้แล้วไง ฝากฝังอยู่นี่ไง ขอบคุณนะเนที่ไม่ทำอะไรเปยอีกตลอดสองปีที่ผ่านมา"




"เฮ่ย ผมซิต้องขอโทษ....ขอโทษครับแม่ ตอนนั้นผมขอโทษ"




"ไม่เป็นไรเนอะมันผ่านมาแล้ว แต่ตอนเนี้ยแม่รูันะว่าเนก็มีความต้องการ ห้าๆ แต่ก็ยับยั้งชั่งใจ...รึเปล่า? ถ้าเนจะทำเปยเขาจะสู้แรงไหวได้ยังไง เรื่องนี้แหละที่แม่ขอบคุณ ขอบคุณนะที่ยังเป็นลูกผู้ชายพอ ไม่ทำผิดซ้ำสอง แม่ขอบคุณจริงๆขอบคุณแทนเปยด้วย รายนั้นน่ะเชื่อดิเอาเข้าจริงก็ยอมเนอยู่แล้วแหละ"ซบหน้าลงกับไหล่บางๆของแม่มัน ซึ้งเลยว่ะ แม่ไอ้เปยโครตคนดีเลย ทั้งๆที่กูเคยทำงั้นกับลูกตัวเองแท้ แม่งกูอยากมีแม่ ที่ถ้าไม่ติดตรงที่ต้องเก๊กกูร้องไห้ไปนานละ




"อะไรๆ ร้องไห้หรอเน โอ๋ๆน้า"




"เปล่า!"ถึงปากจะว่างั้นแต่ก็ยังซบหน้าตรงไหล่แม่มันเหมือนเดิม แม่งโครตเหมือนไอ้เปยเลยว่ะ




"ป่ะๆ ไปหาเปยป่ะลูก เขางอนไปนู่นละ รายนั้นกะจะเป็นฮีโร่ช่วยซะหน่อย พูดแทรกพ่อทุกคำพูดเลย อย่าโกรธเปยเขานะ"ถูกดันตัวออกเบาๆ มือบางๆนั่นยืนมาป้ายแถวตากู




กูเปล่าร้องไห้เหอะ ขี้ตากูไหลเว่ย



"ขึ้นบันไดเลี้ยวซ้ายนะ เจอเลย เปิดเข้าไปเลย งอนงี้รอง้ออยู่แน่ๆ"แม่มันพูดพรางหัวเราะชอบใจ




"ขอบคุณครับ งั้นผมขอตัวนะครับ"ค่อมหัวให้แม่มันนิดก่อนจะได้ออกมา ได้ยินเสียงแว่วๆตามหลังประมาณว่า จะถ่วงเวลาพ่อเอาไว้ให้ อะไรประมาณนี้




เฮ้อจะว่าง่ายมันก็ง่ายขนาดนี้ อาจเป็นเพราะบ้านไอ้เปยมันไม่ต้องอะไรมากก็ได้สบายๆ นี่กูเป็นเขยบ้านนี้ยังวะ กร๊ากกก เฮ่อ ผ่อนคลายขึ้นเยอะเลยว่ะ รู้สึกว่าง่ายกว่าที่คิดไว้ ตอนแรกกูเกร็งเหอะ แต่แม่มันใจดีว่ะ อยากมีแบบนั้นบ้าง แต่แม่กูอาจใจดีก็ได้นะเว่ย....ถ้าใจดีคงไม่ทิ้งกูหรอก เอ้อช่างเถอะเรื่องเนี้ย มาเอาเรื่องไอ้เปยเหอะง้อไงดีวะ



...

ไม่ได้ตั้งใจจะตัดนะคะ มันยังไม่ได้แต่งต่อเฉยๆ

ต้องอ่านหนังสือไปด้วยไง นี่พักสายตา(แบบนอนสต๊อป ห้าๆ)เลยเอามาลงให้

อย่าว่าพี่เนมันน่ามันกลัวอะ เป็นใครก็ต้องกลัวแหละน่าพ่อแฟนนะ ห้าๆ

เปยไม่ค่อยออก? ก็ใช่ไงไม่ค่อยออก (ฮ่าๆๆ)


คำผิดดูแค่รอบเดียวเองอ่ะ ผิดก็บอกนะคะ


ขอบคุณคนอ่านทุกคนนะคะ ดีใจมากเลย

[หมูน้อย]

ล้านหนึ่งเท่านั้นพี่เอ๋ย   


ดีใจด้วยที่ครอบครัวเปยยอมรับแล้ว  ง้อฮีโร่ดีๆ ละ   

[IsDeer]

  อูย ทำไมอยู่ๆก็รู้สึกว่าเนมันน่ารักนะ
เปิ่นๆ โก๊ะๆ ซื่อๆดี
ส่วนเปยก็ติดนิสัยฮาจากเนป่าวเนี่ย

เนเอ๋ย ล้านนึง แนะนำไปเล่นหวยซะ ฮ่าฮ่าฮ่า

[oilzii]

เนสู้เว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

[cher7343]

เป็นนิยายที่ปลื้มพระเอกมาก 

[maemix]

เนโคตรตื่นเต้นเลย ขำเนอ่ะ
มาทานข้าวกับพ่อตาแม่ยาย
โดนพ่อตาแกล้งเรียกสินสอดแพง

ไปๆรีบไปง้อเปยเลย

[Chichi Yuki]

เก็บตังเลยเน แค่ (?) ล้านเดียวไม่คณามือหรอก
ไม่ถึง 10 ปีก็คงได้ 55+

[เหนือฟ้ายังมีจักรวาล]

55555ตั้งล้านนึงเลยเหรอคุณพ่อโหดไปป่ะ

[MK]

สู้เว้ยเน   

[mukmaoY]

ง้อแบบไหนดีน้าาา

[GoodNice]

สู้ๆเน แค่ล้านเดียวเอง 

[punchnaja]

อีก10ปีมาขอใหม่ละกัน555555555+

[golove2]

เนสู้ ๆ แค่ล้านเดียวเอง

 

[ammamooty]

ตอนพิเศษ(ครึ่งหลัง)

เดินๆขึ้นไปตามบันไดบ้าน เลี้ยวซ้ายตามที่แม่มันบอก รู้เลยห้องไหนห้องไอ้เปยเมียรัก ก็พี่แกเล่นเขียนติดหน้าห้อง คือมันมีกระดานช็อคอะแขวนอยู่หน้าห้อง



'ห้องเปยเอง' 'Status:รอเนง้อ'



อึ่ยยยยยย



อ้ายเปยยยยยยย




น่ารักว่ะ




งี้ทำตามจุดประสงค์พี่แกเลยละกันนะ



ไม่ค้งไม่เคาะละประตูเนี่ยเปิดเขาไปเลย ในห้องมันก็กว้างๆ กว้างกว่าหอกูนี่ของมันแน่อยู่ละ-"- ห้องของโครตเยอะเลยส่วนมากเป็นของทำมืออ่ะยังไงวะของทำเองพวกd.i.y.เงี้ย โต๊ะคงโต๊ะคอมมีกล่องไรเต็มเลย โต๊ะหนังสือมันก็มีแต่ขวดอะไรไม่รู้ แต่น่ารักดีคาดว่าน่าจะทำเอง แต่ห้องมันไม่ตุ๊ดนะเว่ย ก็ดูดีอ่ะสีขาวๆครีมๆ แต่ห้องโครตหนาวเลยเมิงเปิดแอร์ซะห้องเมิงเป็นโรงเก็บน้ำแข็งเลย




มองไปที่เตียงมันนอนคลุมโปงอยู่นั่นไง



"มีใครอยู่ไหม"ลองแกล้งร้องถามออกไป



เงียบ




"ไอ้เปยเมิงอยู่ในนี้ป่ะวะ"





ใต้ผ้าห่มนั่นเขยิบตัวยุกยิกเบาแต่ก็ยังเงียบต่อ




"ไม่มีใครอยู่กูกลับละ"




"เปยอยู่!"เสียงใต้ผ้าห่มโผล่งขึ้นมา ก่อนจะเงียบอีกครั้ง




"อยู่ไหนละ ไม่เห็นเว่ย"เดินๆไปตรงขอบเตียงแล้วพูด



ไอ้เปยที่อยู่ใต้ผ้าห่มเลิกผ้าออกแค่หัวเหลือบตาขึ้นมามอง ตาขวางเลยนะไอ้นี่



"ทำหน้าๆ"นั่งลงขอบเตียง เอามือไปตบหน้ามันเบาๆ ถูกสะบัดหน้าออก แน่ะไอ้เปยมีเล่นตัว




"เป็นอะไรเมิง"เลิกคิ้วถามมันไป



เงียบ



ไอ้สัสเสือกมองหน้ากูนิ่งๆ แล้วหลังให้กูอีก



ก้มตัวลงไปกอดมันไว้ทั้งผ้าห่ม ดิ้นโครตแรงอ่ะจนกูต้องล้มลงไปนอนเอาขาหนีบขามันไว้มือก็รัดตัวมันไว้จากด้านหลัง



"พยศหรอ เมิงเป็นม้าหรอไอ้เปย"พูดขำๆ แต่ไอ้คนให้อ้อมกอดนี่ไม่ขำเนี่ยดิ




ชะโงกหน้าไปมองหน้ามัน ไอ้เปยแม่งกัดปากแน่นเลย มันกลัวมันหลุดหัวเราะอะดิเงี้ยอ่ะ




"ไอ้เปย หันมาคุยกันก่อนดิ๊"





"...."




"เดี๋ยวเล่าอะไรให้ฟัง"




"......"




"อะดูดของกูเมื่อก่อนไง"




"อดีต!!!!"




หัวเราะก๊ากขึ้นมาทันทีที่มันเผลอตอบกู แหม่ะเมียรักกู สกิลการตบมุขยังขั้นเทพเหมือนเดิม ได้ยินไอ้คนใต้ผ้าห่มทำเสียงฮึดฮัดในลำคอ




"หนาวว่ะ หนาวจังเลยเปย ขอห่มผ้าหน่อยดิ"ไม่รอให้อีกฝ่ายตอบหรืออนุญาติ ดึงๆผ้าห่มที่มันทับๆไว้ออก มุดตัวเองลงไปอยู่ในนั้นด้วยอีกคน มันหันมาผลักๆกูให้ออกไป กูก็ดันๆมันไว้ เคลื่อนไหวตัวโครตลำบากเลยว่ะผ้าห่มแม่งถูกไอ้เปยทับอยู่เกือบครึ่งไง สุดท้ายก็ต่างคนต่างหอบ ไอ้เปยเหนื่อยสุดเลยไงตัวเล็กกว่าก็เสียเปรียบเงี้ยแหละไอ้หนู




มันเขยิบตัวยุกยิกๆก่อนจะพลิกมากอดเอวกูหลวมๆหน้าจะมุดรักแร้กูอยู่ละ อ้าวเปลี่ยนอารมณ์เร็วว่ะ อะไรวะ




"คุยว่าไรบ้าง"มันพูดขึ้นงึมงำๆกับเสื้อกู




"ก็ไม่ว่าไง ไม่มีตังค์มาขอว่ะเปย"ว่างั้นไปมือก็ลูบๆเอวมันไป แม่งอย่าคิดลึกกูลูบเฉยๆเหอะ




"อ้าว พูดงี้ได้ไงอ่ะ จะทิ้งเปยหรอ ไม่ได้นะ"มันเหงยหน้าขึ้นมามองกูก่อนจะพูด



แน่ะมันชอบคิดไปเองอีกหละ จะแกล้งมันดีมะ หรือไม่แกล้งดี แกล้งเดี๋ยวแม่งร้องไห้อีก แถมนี่ถิ่นมันอีก ไม่ดีแน่




"ขี้เกียจเล่าว่ะไอ้เปย มันก็ดีมั้ง ไม่รู้ดิ เหนื่อยเนี่ย ปวดขาต้องเกร็งขาไว้ขาจะสั่น สัสมาก"หลับตาพูดแล้วหัวเราะเบาๆ มันเหมือนยกภูเขาออกจากอก แบบผ่อนคลายละมันก็ริ่มง่วง




เหมือนไอ้คนข้างๆจะผละลุกขึ้น รู้สึกเหมือนมีอะไรนิ่มๆมาบีบๆแถวขา ขมวดคิ้วลืมตาขึ้นดูเจอไอ้เปยบีบๆขากูอยู่ หัวเราะเบาๆให้มัน หลับตาลงเหมือนเดิม อยากบอกว่านี่เมิงบีบแล้ว? มันเหมือนเอามือมาแตะๆเงี้ย แต่ไม่พูดดีป่ะวะรักษาน้ำใจไงเมียรักอุตส่าห์ทำให้




"ดีป่ะเน"




"...อื้อ.."งึมงำๆตอบไป กำลังได้ฟีลเลยง่วงๆคิดดูกูบอกตื่นตินแปดโมงมาแต่งตัว แต่กูตื่นตีห้ามาฝึกบทพูด(ที่สุดท้ายกูได้ใช้ป่ะเหอะ)




"เนๆ ดีป่ะ เปยถามอ่ะ"




"อื่อ..."




"ตื่นก่อน หลับไม่ได้นะ เขาบอกหลับตอนนี้ผีจะเอาไปนะพระอาทิตย์ลับขอบฟ้าน่ะ"




"ฮื่อ หลอกเด็ก"




"เน"



".....หือ?..."




"ไอ้เน"



ลืมตาเลยดิครับ ขมวดคิ้วมองมัน นี่เรียกกูไอ้เลยเรอะ




"ไอ้เน"มันพูดอีกรอบหัวเราะเอิ๊กอ๊ากชอบใจใหญ่




แน่ะๆมีการเล่นหัวๆ มองมันแล้วหัวเราะเบาๆในลำคอ




"ใครนะเคยบอกอยากเป็นหมอ"





"เปยเองๆ"มันตอบ ไอ้เปยเมิงตอบเฉยๆก็ได้ไม่ต้องขย่มเตียงเว่ย





"หมอ เนี่ยเมียผมนวดขาให้ที่บ้านอ่ะมันนวดไงไม่รู้ไม่เห็นหายปวดเลย หมอช่วยดูหน่อยดิ"พูดจบไอ้เปยหรี่ตาทำหน้าบึ้งเลยแต่ยังไม่วายเล่นด้วยกับกู เอามือมาจับๆขาเงี้ย เมิงวินิจฉัยโรค?




"ไปโดนอะไรมาครับคนไข้"แน่ะคุณหมอเปยมีการถาม นี่เป็นไงอนาคตหมออีกคนของประเทศไทย เมียกูเองๆ




"ไม่รู้อ่ะหมอ มันเจ็บๆแข็งๆ"ลุกขึ้นนั่งลูบๆขาตัวเองไปมา คนตรงหน้าเหลือบตาขึ้นมองก่อนจะก้มลงไปบีบๆต่อ



"ตื่นเต้นรึเปล่าคนไข้ เกร็งขาไว้ตอนตื่นเต้นรึเปล่า"เป็นไงๆเป็นหมอได้เลยนะเนี่ยเมียเปยกู ฉลาดจังเลย อึ่ยยยย. แต่กูขอแกล้งเมิงหน่อยเหอะ




"ผมว่าไม่ใช่นะ มันแข็งๆอ่ะ แข็งมาจากตรงนี้ป่ะหมอ"พูดจบเอื้อมมือไปจับมือมันมาวางทาบตรงเป้ากางเกงกู




"แน่ะะะะะ เนนนน ตลอดเลยอ่ะ ขอให้ได้กาม" มันเหงยหน้ามาพูดแล้วหัวเราะเบาๆ




"ก็เมียไม่เคยให้อ่ะ มันเหงานะเนี่ยตั้งสองปี"พูดแล้วยิ้มล้อๆไปให้มัน ไอ้คนตรงหน้าจะชักมือกลับก็ยอมปล่อยแต่โดยดี




"ดูทำหน้าเข้าๆ ห้าๆ"มองหน้าไอ้เปยที่ทำหน้าหง๋อยๆแล้วหัวเราะ เอื้อมมือไปลูบแก้มมันเบาๆ ถูกเอียงแก้มลงมาถูกับมือแบบเคลิ้มๆ มองๆมันแล้วยิ้ม น่ารักดีว่ะ





"เนอยากหรอ"มันงึมงำๆพูดเบาๆ ช้อนตาขึ้นมองกู




"หืมมันก็ต้องอยากทุกคนแหละ แต่...."




"ขอโทษนะ"




"ห๊ะ"




"ขอโทษ เปยให้ไม่ได้ เปย...เปย.."เงียบกันไปนานมันก็พูดขึ้นอีกรอบแต่พูดไม่จบดันสะอึกเบาๆแทรก เฮ่ยๆ กูปรับอารมณ์ไม่ทันคือเมิงอะไรวะ ตอนแรกงอนกู แล้วก็มาเล่นกับกู ตอนนี่โหมดดราม่าหรอวะ
มือบางๆเลื่อนขึ้นมาทาบมือกูที่จับแก้มมันอยู่ มันเอนหน้าซบมือกูเต็มที่เลย รู้สึกเหมือนมีอะไรเปียกๆโดนมือกูด้วย



เอาแล้วไงกูเล่นจนได้เรื่องอีกแล้ว กูโอ๋ใครไม่ค่อยเป็นด้วย(ดูจากที่กูเล่าผ่านๆมาก็น่าจะรู้)




"เอ่อ..เปยไม่เป็นไรๆ เมื่อกี้กูล้อเล่นเดี๋ยวพาไปกินแมงมัน..จักจั่นทอดก็ได้"อยากจะตบปากตัวเอง สัสมากเวลานี้เมิงยังจะเล่น กูอยากจะลอบฆ่าตัวเองให้รู้แล้วรู้รอดเว้ย คือกูไม่ได้จะอยากทำมันจริงๆเว่ยกูแค่ล้อเล่น เหมือนที่บอกตอนแรกไงกูรอมานานรออีกจะเป็นไรไงแถมแม่มันยังมาขอบคุณอะไรๆกูอีก ถ้ากูทำกูเลวไปละ

ไอ้คนตรงหน้าหัวเราะเบาๆ กรรมเมิงยังจะหัวเราะ ไม่ต้องรักษาน้ำใจกูก็ได้นะ




"มานี่มะๆ เฮ่อร้องทำไมหืมเปย ล้อเล่นน่ะแค่ล้อเล่น ไม่เห็นเป็นไรเลย"ดึงคนตรงหน้ามา กอดดันหัวมันซบกับอก มันไม่ได้แบบร้องไห้ฟูมฟายนะ มันแค่ยังไงวะช่างเหอะ




"อย่าทิ้งเปยนะ"หลังจากเงียบมานานมันก็พูดขึ้น อีกละๆกูละเบื่อคำนี้ที่สุดเลยเวลาทะเลาะหรือมันทำอะไรไม่ถูกใจกูหรือกูทำก็ได้อ่ะ มันจะพูดคำนี้ตลอดเลย




"ทำไมชอบพูดงี้วะ กูดูไม่จริงจัง กูดูจะทิ้งเมิงตลอดเวลาเลยหรอไงวะ"พูดด้วยน้ำเสียงที่ขึ้นนิดๆแต่ยังรักษาระดับให้ไม่ถึงกับตะคอกอยู่ ไอ้เปยกอดกูแน่นเลยทีนี้




"ก็เปยให้ไม่ได้...."มันพูดเสียงเบา กดหน้าลงกับหน้าอกกูซะแน่นเลย




เฮ่อ ลูบหัวมันไปมา ก้มลงหอมเบาๆ "กูดูหวังฟันอยากเดียวเลยหรอวะ"พูดตัดเพ้อเบาๆ มันพยักหน้ากับอกกูไปมา




"เฮ่ยจริงดิ แล้วที่กูเล่นกับเมิงทุกวัน ไปรับไปส่งนี่เพราะกูหวังฟันใช่มะ"พูดด้วยอารมณ์ที่เริ่มเดือดอีกครั้ง




อะไรวะนี่กูดูเป็นคนงั้น มันเล่นไม่ได้เลยใช่มะไอ้แบบเนี้ย กูทำทุกอย่างสองปีนี่คือมันคิดว่ากูหวังฟัน? แม่งเอ้ยไอ้เปย




ดันๆมันให้ออกห่างจากอกกู มันก็ยื้อตัวเองไว้ สุดท้ายก็ปล่อยมันกอดไว้งั้น กลัวดันๆมันอยู่แล้วมันหยุดยื้อมันหงายหลังตกเตียงเหอะ




"ฮึก..เนี่ยๆๆจะทิ้งเปย...เนจะทิ้งเปย จะมีคนใหม่ใช่ไหม เปยรู้ๆ ฮึก เนบ้า ไม่รักเปยแล้ว"มันเริ่มฟูมฟายละทีนี่




เอามือขยี้ผมตัวเองแบบหัวเสีย อะไรวะเนี่ยเมื่อกี้ยังดีๆอยู่ เมิงเป็นอะไรของเมิงวะ กูว่าวันนี้วันดีนะ พ่อแม่มันก็ยอมรับละ(มั้ง) แล้วมันมาอะไรใส่กูเนี่ย กูงงเว่ย เมิงมาวีน เมิงมาชวนกูทะเลาะอะไรเมิง นี่ถ้าเมิงเป็นผู้หญิงกูไม่ต้องเดาก็รู้ว่าเมนส์มาชัวแต่นี่เมิงเป็นผู้ชายเว่ย




จับมันนั่งดี ดันหน้ามันขึ้นเช็ดน้ำตงน้ำตาออกให้หมด กูว่าเอาเคลียร์ๆเลยดีกว่า กูงงมากตอนนี้มันเกิดอารมณ์น้อยใจตัวเองที่ให้กูไม่ได้?



"เอาดีๆเปย เปยเหงยหน้าขึ้นมาจะก้มทำไมวะ แม่ง"



"ด่าเปยอ่ะ เนด่าเปย ไม่รักเปยแล้วหนิ เมื่อกี้ก็ไม่เห็นง้อเลยต้องให้เปยหาโกรธเอง" มันพูดแล้วจะมากอดกูแต่ถูกกูดันออกไป อะไรเมิงวะว่ากูแล้วจะมากอดกู




ทีนี้หล่ะเอาละมันแหกปากร้องไห้เลย ไอ้เปยยยย อะไรเมิงวะกูตามไม่ทัน พยายามดึงๆมันมาปิดปากมันก็ดิ้นดีเหลือเกิน





แกร่ก





"เสียงดังอะไรกันหืม?"




หันหน้าไปตามเสียง




อ้ายสาสส




แม่ไอ้เปยเปิดประตูมา ทำไมแม่มันชอบเปิดมาเจอช็อตเด็ด แบบตอนเช้าก็เปิดประตูหน้ามามาเจอพวกกูทีนึงละ กูอยากจะบ้าตาย ไอ้เปยที่เห็นแม่มันก็รีบกระโดดลงเตียงวิ่งไปกอดเลย เอาแล้วไงกู




"คือ.."




"เน...จะทิ้งเปยแม่ เนจะทิ้ง...ฮึก..เปย"มันร้องไห้กับอกแม่มัน แม่มันเหงยหน้าขึ้นมองกูเลย กูขอโดดหน้าต่างตรงนี้ตายแป๊ปนะ




"ไม่ใช่ ไม่ใช่นะครับ คือ คือเปยมันเป็นอะไรไม่รู้ อยู่ดีๆมันมาหาเรื่องผมอ่ะ"พูดออกไปลิ้นแทบพันกัน นี่มาแค่แม่นะ พ่ออย่ามาเลยนะกูไหว้ละ




"เฮ่อ คุยกันดีๆซิ เราก็เหมือนกันเปย คุยดีๆถามพี่เขายัง แม่ว่านะอยู่ดีๆเปยต้องพูดไม่รู้เรื่องแน่ คิดเองรึเปล่าห๊ะเปย"ตรงเผงเลยครับแม่




"ป่ะๆไปคุยกับเนป่ะ เดี๋ยวเนทิ้งจริงๆนะ"พูดจบไอ้เปยร้องหนักกว่าเก่าอีก แม่ครับที่ผมชื่นชมไปตอนแรกขอถอนคำพูด




"เอ๊าคุยไม่รู้เรื่องละๆ เนมาเอาเปยไปดิ๊ คุยดีๆนะเสียงดังอีกรอบพ่อขึ้นมานะ จะหาว่าแม่ไม่เตือน"แม่มันพูด




ไม่ต้องรอให้กูลุกไปไอ้เปยมันก็ผละจากแม่มันเองเดินๆมากอดกูเฉยเลย แม่มันมองก่อนจะส่ายหัวไปมาแล้วปิดประตูเดินออกไป คือแม่เมิงมาเร็วเครมเร็วซ่อมเร็วมาก




ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ คือกูก็ไปไม่ถูกเหมือนกันอยู่ดีๆมันมาฟูมฟายใส่เงี้ย อะไรวะ




"โกรธที่กูเล่นเมื่อกี้หรอ"สุดท้ายก็ได้เป็นคนเริ่มพูดก่อน มันส่ายหัวไปมา




"แล้วเป็นอะไรหืม ตอนแรกเป็นฮีโร่จะช่วยกูจากพ่อตา เมื่อกี้ก็เป็นคุณหมา.."



"คุณหมอ!"



"เอ่อนั่นแหละคุณหมอนวดขากูอยู่เลย แล้วนี่เป็นอะไร"



"เป็นคนที่รักเน แต่เนไม่รัก..ฮึก"ร้องอีกละ มีการซื๊ดน้ำมูกส่งท้ายด้วยนะ




"รู้ได้ยังไงว่าไม่รัก"ก้มลงไปหอมหัวหอมหน้ามันถี่ๆ มันหัวเราะเบาๆย่นคอหนี ก่อนจะปรับโหมดมาดราม่าเหมือนเดิม



"โทรศัพท์"




"หืม?"เอามือคลำๆในกระเป๋ากางเกง อ้าวโทรศัพท์กูอยู่ไหนวะ ไอ้เปยยกมือขึ้นชี้ไปแถวๆหัวเตียง หันมองตาม โทรศัพท์กูไปอยู่ตรงนั้นได้ไง




"เนทำตก"มันตอบเหมือนอ่านความคิดกูได้ พยักหน้าหงึกหงักเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์มา รุ่นฝาพับดึกดำพรรถ์เหอะ โมโตโลร่าอ่ะรู้จักมะ รอยรอบทิศ



"แล้วโทรศัพท์กูทำไม....เมิงอย่าบอกนะว่าเมิงหึงเรื่องนั้นน่ะ"ถามมันออกไป ไอ้เรื่องนั้นที่ว่าก็คือ ตอนนั้นนานละไอ้เปยค้นโทรศัพท์ก็ไปเจอข้อความแฟนเก่ากู ประมาณเมื่อคืนขอบคุณมากนะรู้สึกดีจริงๆ มันโกรธๆๆ โกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงเลย มาไล่ทำร้ายกูหน้ากูมีแต่รอยมือมันอ่ะคิดดูทั้งตบทั้งต่อยข่วนเอาหมด จบที่มันร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวร กูนี่แบบไอ้สัสให้กูได้อธิบายเหอะ คือกูก็พูดแล้วว่าไม่ใช่แบบนั้นเมิงดูนี่ๆ ชี้ๆโทรศัพท์ให้มันดู ฟังที่ไหนเล่าเล่นร้องอย่างกะเขาเผาบ้านตัวเอง กว่าจะคุยกันรู้เรื่องนี่อีกวันเลยอ่ะ คือข้อความนั่นเมิงควรดูวันที่ปีพ.ศ.ก่อนไหมไอ้เชี่ยเปย นั่นมันก่อนกูคบกับเมิงครึ่งปีเลยนะข้อความนั่นอ่ะ ไอ้เปยหน้าแตกเลยทีนี้ หลังจากนั้นมันติดกูแจยิ่งกว่าปกติอีกกลัวกูโกรธมั้ง สั่งให้ทำอะไรทำหมดแม่งโครตเด็กเลย



ต่อปัจจุบันเหอะ



มันส่ายหน้าทันทีที่กูพูดจบ อ้าวเฮ่ยกูอุตส่าเท้าความเรื่องข้อความแฟนเก่ากูแล้วเมิงหึง เสือกไม่ใช่เรื่องนี้อีก



"แล้วเรื่องอะไรละหืมน้องเปย"พูดดีๆกับมันเอามือลูบๆแก้มมันเล่น มันคว้าโทรศัพท์กูไปกดยิกๆแล้วยื่นมาให้กู ชะโงกหน้ามากดเล่นวีดีโออีกรอบ


.
.
.
.
.
.



"....อื้อ. ..เซนเซย์...อิไต...อ๊า...คิโมจี๊..อื๊อ.."พับฝาโทรศัพท์เลย กูจัดการพับฝาแล้วปาลงเตียงเลย




ตอนนั้นรู้สึกหน้ากูหูกูร้อนมาก กูอยากจะหายไปจากตรงนั้น ถ้ากูโดดหน้าต่างลงไปกูจะรอดไหม กูไม่อยากให้เปยมีแฟนพิการ ถุ๊ย ยังจะเล่น แม่งเอ๊ยโครตอายอ่ะ




"เนี่ยๆ จะเลิกกับเปยใช่ไหม..ฮึก..เปยไม่ดีตรงไหน "มันเริ่มร้องอีกครั้ง



แต่



เฮ๊ย



เดี๋ยวก่อนนะ

มันเกี่ยวอะไรกับคลิปโป๊ว๊าาาา



จัดการจับไอ้เปยมานั่งดีๆอีกรอบเช็ดหน้าเช็ดตามันดันหน้ามันให้มองหน้ากู เหมือนเหตุการณ์มันเกิดซ้ำสองกับเมื่อกี้เลยว่ะหวังว่าจะไม่มีใครเปิดประตูมานะเว่ย



"ไหนพูดมาซิเปย อะไรยังไงคือกูงงมาก อะไรเมิงเนี่ยแล้วเมิงก็เลิกร้องด้วยกูฟังไม่รู้เรื่อง ขอเนื้อๆเลย"



"กัญชาหรอ" คนละเนื้อเว่ยไอ้เปยยยย กูไม่งงเลยเมิงอยู่กับกูได้ไง



"ไม่ตลก"



"ก็ไม่ตลกไง"



"เอาดีๆเปย เล่ามาๆเมิงเป็นอะไร"



มันเอามือขยี้ๆตาตัวเองซื๊ดน้ำมูก เหมือนจะปรับอารมณ์ให้เป็นปกติแล้วลืมตามองหน้ากู



"เนทำโทรศัพท์ตก.."



"นั่นกูรู้แล้วเว่ย"



"แล้วพูดแทรกเปยทำไมอ่ะ"



"ก็เมิงก็เล่าต่อดิวะ"



"เนก็เงียบดิ"




มองหน้ากัน ไอ้คนตรงหน้าก็หัวเราะขึ้นมาเบาๆ ถอนหายใจแล้วยิ้มๆให้มัน เฮ้ออ ไอ้เปยเมิงก็เป็นซะแบบเนี่ย จะให้กูทิ้งได้ยังไง



"จะให้เปยเล่าต่อมะ"มันพูดแล้วทำปากยื่น



"แตนไม่ได้หรอ ผึ้งก็ได้ ต่อแตนผึ้ง"



"ไม่ตลก"ไอ้เปยว่าแล้วทำหน้านิ่ง คือกูงงกับมันเวลาเล่นมุขงี้มันจะแบบไม่ตลก แต่อะไรปัญญาอ่อนมันหัวเราะจะเป็นจะตายกรรม




กูจะสรุปง่ายๆนะคือมันเจอโทรศัพท์กูตกที่โต๊ะกินข้าว ตอนนั้นกูคงไปคุยกับพ่อมันอ่ะ ตอนมันถูกกูไล่(มันบอกว่ากูไล่มัน จริงๆกูบอกให้มันไปก่อนเฉยๆไม่ได้ไล่เว่ย)มันก็ขึ้นห้องมา คิดขึ้นได้เลยเอาโทรศัพท์กูขึ้นมาดูแล้วเล่นไปเล่นมาเสือกเจอคลิปโป๊ มันก็อายมันนะ แล้วพอกูมากูบังคับขู่เข็ญ(มันว่างั้น จริงๆมันก็ไม่ได้ขัดขืนนะเว่ย ไอ้เปยแม่งชอบเล่าไปเรื่อย)ให้จับเป้ากูที่กูบอกอยากๆนั่นนะ มันก็เริ่มคิดว่ากูดูหนังโป๊กูเป็นคนกามกูอยากได้ แถมยังเป็นหนังโป้เป็นชายหญิง กูจะมีกิ๊กเป็นผู้หญิง เพราะมันไม่ให้กูเอากูเลยต้องมีกิ๊ก แล้วมันก็ไม่ใช่ผู้หญิงกูเลยจะไม่รักมันแล้ว เพราในคลิปเป็นผู้หญิง จบ กูจะบ้าตาย ตอนนี้เคลียร์ละเหอะ บอกมันไปว่าจะให้กูดูหนังชายชายหรอบ้าไปแล้วกูไม่ใช่เกย์แต่กูแค่รักเมิง อะไรประมาณเนี้ยไม่รู้มันเข้าใจป่ะนะแต่มันก็กลับมาเป็นปกติ(อย่างรวดเร็ว)กูจะบ้าตายอีกรอบคือมันมโนไปเองแล้วก็มาร้องไห้เงี้ย กว่าจะเคลียร์และอธิบายให้มันฟังก็กินเวลาอยู่โขเลย




"เมิงไปแต่งหนังแทนที่จะเป็นหมอป่ะ"พูดแขวะมันที่นอนตักกูเล่นไปดอกนึง มันแค่มองกูด้วยสายตาอาฆาตกลับมา มันนี่เลยเว่ยเขาเรียกว่าอะไรนะ หน้าแตกอ่ะเล่นซะจะเป็นจะตายเลยเมื่อกี้



"จริงๆนะเว่ย แบบคนไข้เป็นไข้มาเมิงเห็นเขาหน้าเขียวคล้ำม่วงเมิงไม่คิดว่าเขาเป็นมะเร็งที่ปอดเลยเรอะ"พูดแล้วหัวเราะก๊ากเลย



"ไม่ใช่ เปยก็ต้องเรียนมาแล้วดิ อะไรเป็นยังไงๆ"มันพูดแบบอิงหลักการ ทำหน้ากวนตีนๆแล้วพยักหน้าช้าๆส่งไปให้มัน



"ว่าเค้าทีตัวเองอ่ะ กามมากกกกกมีคลิปโป้ไว้ในครอบครองจนทำให้ผู้อื่นเข้าใจผิด มีโทษฐานเป็นแฟนเปยตลอดชีวิต"พูดจบก็หัวเราะเอิ๊กอ๊ากหันหน้ามามุดท้องกู เอาเข้าไปๆ เอาเลยเอาให้เต็มที่ เอามือมากอดเอวกูงึมงำๆอะไรไม่รู้ต่อ



"เฮ่อ แล้วเมิงก็ไม่ต้องมาคิด เนไม่รักเปยแล้ว อะไรแบบนี้อีกหล่ะ ตบแม่ง"ปากดีไปงั้นแหละกูอะนะ



"โหดๆ รายนี่โหดตลอดเลยเนอะ"มันพูดแล้วหัวเราะ ลุกขึ้นแล้วปีนขึ้นมานั่งบนตักกู



"รักเนจังเลย"มันพูดแล้วเอามือมาลูบๆหน้ากู มันชอบทำ บอกลูบๆโดนตอหนวดแล้วสากมือดี(ว่าหน้ากูด้านอะดิมันอ่ะ)



"รู้แล้วค้าบบ"พูดแล้วเอาหัวไปโขกๆกับหัวมัน ไอ้นี่ก็หัวเราะชอบใจใหญ่เลย



"ขอจูบหน่อยดิ"อยู่ดีๆมันก็พูดขึ้น ไอ้เปยยยยยเมิงมันนนนนน....



เอาปากไปจุ๊บปากมันเบาๆแล้วผล่ะออกมา




"ไม่ให้จูบ"ทำหน้ากวนตีนส่งให้มันไป ถูกย่นจมูกมองกลับมา



"เล่นตัวหรอเน"



"ใช่"ตอบมันไปแล้วก้มหน้าลงไปจุ๊บมันอีกรอบ แน่ะมีการหัวเราะชอบใจอีกนะ




"เรื่องจะทิ้งน่ะไม่ต้องคิดอีกเลยนะเปย ส่วนเรื่องจะเอาเนี่ยให้รอทั้งชีวิตก็ได้"



"จริงงงงงงง"



"ไม่จริงอ่ะ อายุ18เมิงเตรียมตัวไว้เลย ถึงตอนนั้นกูจะไปซื้อดอกกุหลาบมาโรงบนเตียง ก๊ากก"พูดจบถูกมือเล็กๆนั่นชกไหล่ไปเบาๆทีนึง เขินหรอวะหน้าแดงเลยเว้ย




มองหน้ามันที่มองกูอยู่แล้วก้มลงไปจูบที่ไม่ใช่จุ๊บแบบสองรอบเมื่อกี้ ดูดปากมันเบาๆแขนผอมๆมันตวัดมากอดรอบคอกู มือกูก็อยู่สุขที่ไหนเล่าเอาลูบเอวลูบขามันเบาๆ จะผละปากออกไอ้เปยมันก็ตามมาประกบเรื่อยๆจากตอนแรกที่กูค่อยๆจูบกลายเป็นรุนแรงแบบอารมณ์กูเริ่มลุกโชนแบบจงลุกโชนเฟรมไคเซอร์อะไรแบบนี้(ถุ๊ย) คืออารมณ์ตอนนี้กูเริ่มมาละ เสียงจูบ จ๊วบจ๊าบอะไรเนี่ยเริ่มมีให้ได้ยินตามอารมณ์กู(อารมณ์ไอ้เปยด้วยเหอะ)




"เปยกูว่า.......อื้อ...กูกลับบ้านดีกว่าดึกละ"ไอ้เปยไอ้เด็กแก่แดด เมิงมันเด็กแก่แดด ใครว่ามันใสๆละวะมาเจอแบบกูแล้วจะรู้ มันผลักกูนอนกับเตียงแล้วเนี่ยนั้งคล่อมกูโน้มหน้ามาจูบกูต่อ ลิ้นเล็กๆมันดันๆลิ้นกูไปมา สัสมากเดี๋ยวก็เครื่องติดนะเว่ยเอาน้ำมันมาราดงี้ไฟลุกแล้วจะห้ามไม่ได้นะไอ้หนู เอามือล้วงเข้าไปลูบในเสื้อมันมันพยายามเอาตัวหนีแต่กูก็ดึงมันมาที่เดิม แม่งโครตได้อารมณ์มันเหมือนจะเอาตัวหนีกู แต่ปากมันนี่กดทับกูเห็นๆ



แกร่ก



"เนฉันว่า......ว่า....."



"เฮ่ย!"



ปึก




"โอ๊ย"



มองประตูที่เปิดไว้ พ่อมันยืนค้างอยู่ตรงนั้น ก้มลงจัดเสื้อกางเกงให้ดีๆ กูจะจัดทำไมวะไม่ได้มีอะไรหลุดนี่หว่า ยิ่งจัดยิ่งมีพิรุษว่ะ ก้มมองไอ้เปยที่ไปนอนอยู่ตรงพื้นรีบเอื้อมมือไปดึงขึ้นมายืนมันก็ปัดตัวเองดึงชายเสื้อลงดีๆ ไอ้เปยเมิงจะจัดชุดเหมือนกูทำม๊ายยย มันมีพิรุษเว่ย

คือเหตุการณ์มันเกิดขึ้นเร็วไง พ่อมันเป็นประตูเขามา กูตกใจลุกขึ้นยืนเลยไอ้เปยกูหงายหลังตกเตียงตามระเบียบดิ




"พ่อเมื่อกี้คุยอะไรกับเน"มันลุกขึ้นได้พูดขึ้นเลยแต่มันไม่ใช่ประเด็นนั้นเว่ยไอ้เปยเรื่องนั้นมันจบไปนานแล้วเว่ย



พ่อมันก็ยังนิ่งมองกูกับเปยสลับไปมา



"คือพ่อครับผมกำลังกลับ...กลับพอดี"พูดออกไป อยากกัดลิ้นตัวเองตายคือมันเกี่ยวอะไรวะที่กูพูดจะกลับมันไม่ได้ช่วยแก้สถานการณ์เลยเว่ย



"อ้าวจะกลับแล้วหรอ ป่ะ เปยไปส่ง"ไอ้เปยยยยเมิงรู้อะไรบ้างว๊าา



พ่อมันพยักหน้าหงึกหงักแล้วเดินลงไป มองไอ้เปยแล้วเดินตามพ่อมันลงไปมีไอ้เปยวิ่งตามมาติดๆ โอ่ยกูควรโล่งอกดีมะที่พ่อมันไม่ได้ถามอะไรกับภาพเมื่อกี้


จัดการสวัสดีพ่อมันก่อนเดินออกมาจากบ้าน พ่อมันยังไม่วายมองกูตาไม่กลับพริบ ก่อนเดินออกจากบ้านมีการกระซิบบอกกู 'สงสัยได้เพิ่มเป็นล้านสอง' กูไปหาที่ขายตัวแป๊ป ถุ๊ย ไม่ใช่ละ กูจะบ้าตาย



"ขี่ดีๆนะเน"มันบอกพรางโบกไม้โบกมือบ๊ายบาย พยักหน้าไปให้มัน



"วันนี้ขอบคุณเนนะ"มันพูดเอามือมาตบๆแก้มกู ก้มหน้าจะลงไปจูบมันอีกรอบหางตาเจ้ากรรมเสือกเหลือบไปเห็นหน้าประตูบ้านพ่อมันยืนมองอยู่แม่มันด้วยผิดกันตรงที่ว่าพ่อมันมองหน้าเหี้ยมมากส่วนแม่มันมองตาเป็นประกายซะ เลยเปลี่ยนเป็นจูบหน้าผากมันแทน มันก็หัวเราะคิกคักๆโบกมือบ๊ายบายหย๋อยๆ มองๆมันอีกรอบก่อนจะบิดมอไซค์ออกไป



เฮ่อวันนี้เรื่องโครตเยอะเลยว่ะ แต่สุดท้ายก็ถือว่าทุกอย่างออกมาดีละวะ มีความสุขจริงเว่ย ดีใจว่ะได้มาเจอไอ้เปยมันน่ารักใช่ป่ะพวกเมิง เอ่อดิรักมันวุ๊ย ถึงกูจะไม่ค่อยบอกมันก็เหอะแต่กูเชื่อว่ามันก็รู้แหล่ะน่า



แต่กูว่า



กูว่าละกูลืมอะไรบางอย่างว่ะ






กูลืมสวัสดีแม่มัน





อ้ายสาสสสสสสส





ตั้งแต่เช้ากูไม่ได้สวัสดีแม่มัน

............................................


แถมๆ

.........................................



"เนแมงมันคืออะไรอ่ะ"



"ก็แมงคือแมลงไง แมลงมันไง"



"ก็ใช่ไงมันคืออะไรอ่ะ"



"ก็ที่ให้เมิงลองกินวันนั้นไงที่เมิงบอกรสชาติเหมือนเนื้อไก่ ห้าๆ"




"เอ้ย นั้นแมลงเรอะ"



"เอ่อดิ! กร๊ากกกก อร่อยเปล่าๆ"




"ไอ้เน ไอ้บ้า หลอกเปยกินแมลง!"




"แล้วอร่อยไหมล่ะ"



"อื่อ...อร่อย..ดี อร่อยดี"




ก็แค่นั้น อยากกินอีกอะดิเมิงอ่ะ


จบ


............................................

แง้ จริงๆจะเอาลงเมื่อวานแต่เน็ตเสีย



จบแล้วอ่ะ หรือใครอยากอ่านตอนพิเศษอีกอ่ะ(จะมีไหม)เอาแบบไหนก็ลองบอกๆดูได้นะคะ เผื่อความคิดบังเกิดอะไรอย่างงี้ ()


รู้จักแมงมันกันไหมคะ? (อาจจะรู้จัก ห้าๆ มันเป็นอาหรา(?)ภาคเหนือ ไม่รู้ภาคอื่นเขากินกันไหมอ่ะ) แต่เราก็ไม่เคยกินนะไม่กล้า

ลักษณะทั่วไป

แมงมันตัวเมีย มีสีแดงคล้ำ ตัวใหญ่ มีรสมันนิยมนำมาบริโภคเป็นอาหาร เรียกกันทั่วไปว่า "แมงมันแม่"

แมงมันตัวผู้ มีสีเหลือง ตัวเล็กกว่าแมงมันตัวเมีย ไม่นิยมรับประทานเพราะมีรสขม เรียกกันทั่วไปว่า "แมงมันปู๊" หรือ "แมงมันคา"

ประโยชน์/โทษ
ขายได้แมงมัน เป็นอาหารตามฤดูกาลที่หาได้ไม่ง่ายนักจึงเป็นที่ต้องการของชุมชน ที่นิยมรับประทานทั้งไข่ และลูกแมงมัน เฉพาะตัวเมีย ดังนั้นแมงมันจึงมีราคาดีพอสมควรเพราะนอกจากจะมีน้อยแล้วปีหนึ่งๆ จะมีให้รับประทานเพียงครั้งเดียว ไข่แมงมันที่ เรียกว่า "แมงมันจ่อม" ขายเป็นช้อน (คาว) ๆละ 20 บาท ลูกแมงมันที่คั่วแล้วใช้ถ้วยน้ำจิ้มเล็กๆ เป็นถ้วยตวงถ้วยละ 60 บาท ถ้าเป็น ขีดๆละ 100 บาท ส่วนแมงมันตัวผู้จะใช้เป็นเหยื่อตกเบ็ดปลาช่อนปลาสลิด
ที่อยู่อาศัย

แมงมันชอบอาศัยอยู่ตามที่ดินที่เป็นที่ดอนน้ำท่วมไม่ถึง ชอบดินแข็งและชอบอยู่ใกล้รากไม้ใหญ่ๆ คล้ายปลวก แต่ไม่ก่อ ดินหรือพูนดินขึ้นเป็นจอมปลวก ในรอบหนึ่งปีแมงมันจะออกจากรูเฉพาะเดือนพฤษภาคม คือฤดูฝน เพราะน้ำฝนที่ซึมลงดินทำให้ แมงมันอยู่ไม่ได้จะออกจากรูขึ้นมาอยู่บนผิวดิน แมงมันจะไม่ย้ายรังถ้าไม่ถูกรบกวนจากคน ก่อนที่ลูกแมงมันจะออกมาแม่จะออกมา ก่อนเพื่อขยายรูให้กว้างขึ้น เพราะลูกแมงมันตัวโตกว่า แม่แมงมันจะใช้เวลาขยายรูประมาณ 3 ชั่วโมง ลูกแมงมันถึงจะต้องออกมา

ข้อมูลจากวิกิพีเดียค่ะ (ฮา)
 


ลองชิมได้นะ เปยมันบอกอร่อยหนิ ห้าๆๆๆ

ปล.พรุ่งนี้สอบแล้ว กรี๊ด ด ด  ด ด ดด  ด