หัวข้อ: [เรื่องสั้น] ลิฟท์แดง *ในที่สุดก็จบแล้ว 22.07.2015*

[Schizophrenia]

ส่วนที่เอาไปแปะไว้ที่กระทู้ก่อนลงนิยาย อยู่ในระหว่างเส้น *** นะคะ (ข้อ 1-17 ก๊อปเฉพาะหัวข้อที่ทำตัวทึบไว้ก็ได้
***************************************************************************************
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย

เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

*****************************************************************************************

เรียน   ท่านสมาชิกทุกท่านทราบและโปรดดำเนินการอย่างเคร่งครัด

เรื่อง  กฎกติกาและมารยาท

          กรุณาอ่านข้อความข้างล่างที่แนบมาด้วยข้าล่างนี้   ด้วยความระมัดระวังยิ่ง

เพราะเป็นบรรทัดฐานที่พึงยึดและปฏิบัติตามอย่างไม่สามารถพิจารณาเป็นอื่นได้

หากผู้ใดฝ่าฝืน  ทางเราจะดำเนินการลงโทษอย่างเด็ดขาดต่อไป


      จึงเรียนมาให้ทราบโดยทั่วกัน

                                                                                 นับถือ

                                                                            อิเจ้  โมดุเรเตอร์


..................................................................................................
หวังใจเป็นอย่างยิ่งว่าคงได้รับความร่วมมือจากทุกท่านนะครับ

ถ้าพบเห็นกระทู้ได้ละเมิดกฎข้างต้น Webmaster,Administrator,Moderator สามารถลบกระทู้ดังกล่าวได้ทันที โดยไม่ต้องแจ้งให้ทราบล่วงหน้า

หากผู้ได้ฝ่าฝืน การทำการดังกล่าว ทาง Webmaster,Administrator,Moderator จะมี message ไปแจ้งเตือน

หากยังกระทำความผิดดังกล่าวอีก ทางWebmaster,Administrator,Moderator จะลบaccoutสมาชิกท่านนั้นออกจากระบบทันที

ขอบคุณในความร่วมมือ

พูห์

Junrai_Hyper

Global Moderator
.............................................................................

การตั้งกระทู้ลงนิยาย

[Schizophrenia]

ขอฝากนิยายด้วยนะครับ

----------------------------------

ลิฟท์แดง

"เห้ย มึงชื่อไร?”
"......"
"เห้ย ถามไม่ได้ยินเหรอไงวะ!"
".... มึงถามกูเหรอ?"
"เออดิวะ มีกันอยู่สองคน ไม่ถามมึงจะให้กูถามยุงที่ไหน!"
"......"

ใช่ครับ เพราะไม่ว่าจะหันซ้ายหรือหันขวาก็มีแค่ผมกับมันสองคนจริงๆ นี่มันกรรมเวรอะไรของผมก็ไม่รู้ ทำไมต้องเจอเหตุการณ์อะไรแบบนี้ด้วย และที่สำคัญ ทำไมต้องมาอยู่กับไอเวรนี่ด้วย!!!

….
….
….

เมื่อ 15 นาทีที่แล้ว...

"เมื่อยกูอีกละ" ผมบ่นกับตัวเองในขณะกำลังรีบวิ่งตาลีตาเหลือกกลับมาตึกคณะ เพราะไอพีเพื่อนผมนี่สิครับ มันดันลืมกระเป๋าสตางค์ไว้ที่ห้องชมรม และผมก็ดันบังเอิญเป็นคนเดียวที่ยังอยู่แถวนี้

"ไอใบ้ มึงช่วยขึ้นไปห้องชมรมให้หน่อยได้เปล่าวะ พอดีกูลืมเป๋าตังค์ไว้บนห้องว่ะ"
"...."
"มึงขึ้นไปเอาให้กูหน่อยดิ ตึกคณะแม่งปิดสองทุ่ม ถ้ามึงไปตอนนี้น่าจะทัน"
“แล้ว?”
"ไอเชี่ย เดี๋ยวกูเลี้ยงไอติมร้านพี่แอน"
"โอเค"

ชื่อเล่นจริงๆ ของผมคือ 'ไบ้ท์' แต่เพื่อนส่วนใหญ่จะเรียกผมว่า 'ใบ้' เพราะผมเป็นคนนิ่งๆ พูดน้อย ไม่ได้จะหยิ่งหรืออะไรหรอกนะครับ ผมแค่ขี้เกียจพูด ...ตอนแรกเพื่อนทุกคนก็คิดว่าไอตี๋หน้าจืดนี่แม่งหยิ่ง แต่สุดท้ายพวกมันก็เข้าใจว่าผมแม่งขี้เกียจและกวนตีนสุดๆ เท่านั้นเอง …ย้ำ ว่ากวนตีนสุดๆ เท่านั้นเอง

"ตึกจะปิดแล้วนะน้อง" พี่ยามหน้าตึกพูดกับผมพร้อมหยิบกุญแจพวงโตขึ้นมาโชว์
"...พอดีลืมของไว้ข้างบนครับ" อยู่มาตั้ง 3 ปี ทำไมผมจะไม่รู้ว่าตึกเปิดปิดกี่โมง
"ให้ไวเลย ถ้าสองทุ่มเอ็งยังไม่ลงมา พี่ไม่รอนะ" แกพูดพร้อมกับทำสีหน้าไม่พอใจ
"ครับ"

ห้องชมรมที่ว่าอยู่ชั้น 8 ครับ ถ้าเป็นวันปกติผมจะขึ้นบันไดครับ ไม่ใช่อะไรหรอก ...พอดีเป็นคนชอบออกกำลังกาย แต่วันนี้ขอขึ้นลิฟท์ดีกว่า เดี๋ยวพี่ยามจะไม่รอ

ผมเดินไปที่ลิฟท์สีแดงประจำคณะ ...ไม่สิ มันเคยเป็นสีแดงมาก่อนแต่ตอนนี้ผันตัวเองเป็นสีเลือดหมูเขรอะๆ …หรือสีอะไรซักอย่างนี่แหละ เจ้าลิฟท์ตัวนี้อยู่คู่กับคณะมานานมากแล้ว น่าจะ 30 ปีขึ้นพอจะได้ จริงๆ มันมีเรื่องเล่าเกี่ยวกับลิฟต์ตัวนี้ด้วย แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่ควรจะเล่าซักเท่าไหร่ เพราะบรรยากาศตอนนี้ก็หลอนประสาทพอแล้วครับ ไฟทางเดินที่เดี๋ยวติดเดี๋ยวดับ เสียงกิ่งไม้ไหวตามแรงลม ดัง …แคร่ก …แคร่ก …แคร่ก

ทันทีลิฟท์เปิด ผมรีบพาตัวเองเข้าไปข้างในให้เร็วที่สุด ชั้น 8 ชั้น 8 ผมท่องชั้นที่จะไปไว้ในใจ กันมือสั่นแล้วกดผิดครับ โอเค ปิดประตู รีบกดปิดประตูด่วน

"เอ้ย รอด้วย!"
"??"
 
เมื่อสิ้นเสียง ปรากฏหนุ่มร่างสูงวิ่งสอดตัวเข้ามาในลิฟท์แบบเส้นยาแดงผ่าแปด

"แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก"
"...."
"กดชั้น 9 ให้หน่อยดิวะ”

ไปชั้น 9 เหรอ... ส่วนใหญ่จะเป็นเด็กภาคฟิล์มนี่หว่า แม่งมาทำไรเวลานี้วะ? แต่เอาเถอะไม่ใช่เรื่องของผมซะหน่อย

"มาทำไรเวลานี้?” ชายร่างสูงที่ยืนผนังลิฟท์ถาม
"... ลืมของ"
"เออ เหมือนกันเลยว่ะ ฮ่าฮ่า แม่งนึกว่าจะไม่ทันตึกปิดละเนี่ย"
"...."
"แม่งงงง ตึกแม่งโคตรหลอนเลยอะดึกๆ เคยได้ยินเรื่องเล่าปะ โอ่ยยยย ยิ่งนึกตอนนี้หลอนสัตว์ๆ อะ"
"อืม"
"ไปชั้น 8 หรอ เด็กหนังสือพิมพ์เหรอ?"
"อืม"

||ตึ้ง!!||

อยู่ดีดีลิฟท์เจ้ากรรมก็หยุดนิ่งหลังจากผ่านมาได้เพียง 4 ชั้น หลอดไฟสีขาวเหลืองบนหัวกระพริบสองสองสามครั้ง ก่อนที่จะดับสนิท เอ่อ... อย่าบอกกูนะว่า 'ลิฟท์ค้างงงงงงงง’

"เห้ย ไอเหี้ย!!!" ชายร่างสูงตะโกนลั่น
“…ไร”
“ลิฟท์แม่งค้างรึเปล่าวะ!!!!”
“….ใช่” ก็เห็นอยู่ว่าแม่งไม่ขยับ จะโวยวายทำไม
“เหี้ยยยยย ทำไงดีวะ!!”
“….อย่างแรก มึงช่วยเลิกกอดกูก่อนได้มั้ย” เพราะตอนนี้ตัวผมกำลังโดนบางอย่างรัดแน่นจนหายใจไม่ออก
“ก็ …ก็กูตกใจนี่หว่า อีกอย่างกูไม่ค่อยถูกกับความมืด” ชายร่างสูงตอบ แต่ยังไม่มีทีท่าว่าจะยอมปล่อยมือ
“มึงโทรลงไปที่ตึก ให้พี่ยามมาช่วยหน่อย”
“เชี่ย ที่กูกลับมาเพราะกูลืมมือถือนี่แหละ!” ชายร่างสูงตอบอย่างหัวเสีย
“…เจริญ”
“อ้าว มึงก็ใช้โทรศัพท์ของมึงดิ”
“…” เออ จริงด้วยว่ะ

ผมพยายามคลำหาโทรศัพท์ในความมืด ปกติแม่งก็ยากอยู่แล้วนะที่ต้องคลำหาอะไรมืดๆ แบบนี้ นี่เสือกต้องมาโดนกอดอีก ปกติผมจะเก็บมือถือไว้ในกระเป๋ากางเกงนะ แต่นี่ทำไมล้วงเท่าไหร่ก็หาไม่เจอวะ

“เชี่ย มึงล้วงเข้ามาทำไมในกางเกงกู”
“…ก็กูมองไม่เห็น” เอ่อ กรรมของไบ้ท์

ตายห่า กูเกือบได้เจออย่างอื่นแทนโทรศัพท์ละ เอาใหม่ ตั้งสติแล้วคลำดีดีอีกรอบ โอเคกูเจอละ ใช่รึเปล่าว่ะ? แม่งเสือกเป็นแท่งๆ เหมือนกันอีก …ใช่แล้ว โทรศัพท์กูเอง

ผมเปิดหน้าจอแล้วรีบกดเบอร์โทรออกไปที่ประชาสัมพันธ์ใต้ตึก (ไอเวรนั่นก็ยังกอดผมแน่นเหมือนเดิม)

||ตรู๊ด ตรู๊ด ตรู๊ด ตรู๊ด...||

“ไงมึงๆ มีคนรับมั้ยวะ?”
“เดี๋ยว” มึงจะรีบไปไหนครับ
“….”
“ไงวะ มีใครรับรึยัง” มันพูดพร้อมกับเอาหูมาแนบโทรศัพท์ของผม เชี่ย หน้ามึงกับกูจะชนกันอยู่แล้ว
“….”
“เหี้ย ทำไมเงียบไปเลยวะ”
“…แบตหมดว่ะ” ผมตอบมันเสียงนิ่ง
“ไอเชี่ยยย ทำไมมึงไม่เสือกชาร์จแบตมาวะ!”
“กูขี้เกียจ”
“ไอเวร!”
“…”

ตาของผมเริ่มปรับเข้ากับความมืดได้แล้ว ทำให้ผมพอมองเห็นเงาดำๆ ของคนตัวสูงที่กำลังเดินไปที่ประตูลิฟท์...

“ลิฟท์ค้างโว้ยยย มีใครได้ยินมั้ยยยยย!!!” ชายหนุ่มพูดพร้อมเอามือทุบประตูลิฟท์ซะแทบพัง

ผมรู้ว่าคงไม่มีใครได้ยินหรอก เพราะวันนี้เป็นวันสอบวันสุดท้ายของคณะ ทุกคนคงออกจากตึกไปตั้งแต่ช่วงบ่าย ที่พอจะเป็นความหวังได้ในตอนนี้ คงหนีไม่พ้นพี่ยามหน้าเหี้ยม

“ทุบไปก็ไม่มีประโยชน์ ไม่มีใครได้ยินหรอก” ผมบอกมันอย่างเนือยๆ
“แล้วจะให้กูทำไงวะ!” มันหันกลับมาตะคอก
“เดี๋ยวพี่ยามเค้าก็สงสัยเองแหละ ว่าทำไมพวกเราสองคนยังไม่ลงมา”
“เหี้ย แล้วถ้าพี่เค้าเสือกกลับไปแล้วล่ะ”
“ก่อนปิดตึกยังไงเค้าก็ต้องเข้ามาเช็คอยู่แล้ว”
“เออ!”

อันนี้เป็นเหตุการณ์เมื่อ 15 นาทีที่แล้ว ตัดกลับมาที่เหตุการณ์ปัจจุบันอีกครั้ง ผมกับมันนั่งอยู่เงียบๆ ในความมืด แต่สุดท้ายไอบ้าจอมโวยวายมันคงทนไม่ไหว

"เห้ย มึงชื่อไร?”
"......"
"เห้ย ถามไม่ได้ยินเหรอไงวะ!"
".... มึงถามกูเหรอ?"
"เออดิวะ มีกันอยู่สองคน ไม่ถามมึงจะให้กูถามยุงที่ไหน!"
“ไบ้ท์” ผมตอบไปเพื่อตัดรำคาญ
“เออ กูชื่อค็อป อยู่ปี 2 ภาคฟิล์ม มึงล่ะ?”
“หนังสือพิมพ์ ปี 3”
“อ้าว มึงเป็นพี่กูเหรอเนี่ย!?”
“อืม”
“กูนึกว่ามึงเพิ่งเข้าปี 1 เห็นตัวเล็กๆ แถมหน้าก็ไม่ค่อยคุ้น ฮ่าฮ่า” กูเป็นพี่มึง
“…ไม่ค่อยได้เข้าคณะเท่าไหร่”

หลังจากจบบทสนทนาลงไปดื้อๆ ความเงียบก็กลับมาครอบงำกล่องเหล็กสี่เหลี่ยมแคบๆ นี้อีกครั้ง อากาศเริ่มเย็นขึ้น ผมเริ่มรู้สึกหายใจได้ยากขึ้น เนื่องจากลิฟท์เก่าตัวนี้ไม่ได้มีระบบการระบายอากาศเหมือนลิฟท์รุ่นใหม่ๆ ในปัจจุบัน …อากาศเริ่มน้อยแล้วสินะ

| ปึ้งๆๆๆ!!! |

เสียงดังๆ แบบนี้ที่ปกติผมจะรำคาญ แต่รอบนี้มันเหมือนเป็นเสียงที่ส่งมาจากสวรรค์ยังไงยังงั้นเลยล่ะครับ

“เห้ย ไอหนุ่มเอ็งติดอยู่ในลิฟท์ใช่มั้ย!?” เสียงพี่ยามหน้าเหี้ยมมาเคาะเรียกอยู่แถวๆ หน้าลิฟท์ รอดตายแล้วสิเรา

“ช่วยพวกผมด้วยยยยย!” ไอเวรนี่รีบตะโกนคนแรกเลย
“ใช่พี่ อยู่ดีดีลิฟท์มันค้าง พี่ช่วยไปตามคนมาช่วยหน่อยนะครับ” ผมแย่งมันพูด
“รอแป๊บนะเว้ย พี่จะรีบไปตามคนมาช่วย”

“แม่งซวยฉิบหายเลย มาติดลิฟท์ห่าอะไรตอนนี้วะ!” คิดว่าจะมีใครล่ะครับ ถ้าไม่ใช่ไอจอมโวยวายคนเดิม มันสบถอย่างหัวเสียพร้อมเขยิบเข้ามาใกล้ๆ ผม
“….”
“มึงลืมอะไรไว้ข้างบนวะ”
“ลืมของ” ผมตอบ
“ห่า กวนตีนกูอีก เอาดีดี ลืมอะไรไว้ข้างบน”
“กระเป๋าตังค์”
“คนเหี้ยไรวะ ลืมได้แม้กระทั่งกระเป๋าตังค์”
“แล้วคนเหี้ยอะไร ลืมมือถือ...”
“เหี้ย!”
“…”

เป็นเรื่องปกติครับที่ผมจะเงียบไปดื้อๆ เพื่อนสนิทของผมมันชินกันหมดละ ก็ไม่รู้จะพูดอะไร ขี้เกียจคิดเรื่องคุย

“มึงอย่างเงียบดิวะ กูยิ่งหลอนๆ อยู่”
“…มีกันอยู่แค่สองคน มึงจะกลัวอะไร หรือว่ากลัว... จะมีคนที่สามโผล่มาข้างหลังวะ”
“เหี้ยยยยย!!!!” ไม่ใช่แค่สัตว์เลื้อยคลานอย่างเดียวที่มันปล่อยออกมา ไอบ้านี่กระโดดมากอดผมอีกแล้ว
“…กอดกูทำไม”
“ก็มึงอะ พูดส้นตีนอะไรไม่รู้ รู้ว่ากูกลัวๆ อยู่เสือกพูดอะไรขึ้นมาอีก” ผมว่าผมเริ่มสนุกกับการแกล้งมันแล้วครับ
“…หรือว่าเรื่องเล่ามันจะเป็นจริงวะ” ไหนๆ ก็ต้องมาติดอยู่ในนี้ละ แกล้งคนฆ่าเวลาดีกว่า
“พอเลยมึง ถ้าไม่หยุดก็จะรัดจนมึงหายใจไม่ออกตาย!!” ไอตัวโตพูดพร้อมกอด(รัด?)ผมแน่นขึ้นอีก
“ถ้ากูตาย กูก็เป็นผีนะ”
“ไอเหี้ยยยยยยยย หยุดเดี๋ยวนี้!!!”
“…หึหึ”
“เดี๋ยวนะ มึงบอกว่ามึงอยู่ปีสาม กูต้องเรียกมึงพี่ดิ”
“ตามแต่มึงสะดวก”
“มึงชื่ออะไรนะ กูลืม ฮ่าฮ่า” ตกลงจะมึงหรือจะพี่
“ไบ้ท์”
“ครับ พี่ไบ้ท์ โอเคขึ้นป่าววะ” แต่เอาจริงๆ น้ำเสียงแม่งดูไม่ได้มีความเคารพใดใด
“….มึงจะปล่อยกูได้รึยัง?”
“พี่ไบ้ท์ มึงอย่าหวงตัวไปหน่อยเลยครับ กูกอดแค่นี้ไม่สึกหรอก” เอาเหอะ จะเรียกมึงเรียกพี่อะไรก็ตามสบายละ
“แต่กูอึดอัด หายใจไม่ออก เดี๋ยวกูตายจริงๆ ขึ้นมา มึงติดลิฟท์กับศพนะ”
“โอ้ยยยยย ผมปล่อยพี่ละครับ” พูดจบแม่งกระโดดออกไปเลย ฮ่าฮ่า หลอกง่ายฉิบหาย

ผ่านไปแล้ว 15 นาที ยังไม่มีวี่แววของพี่ยามที่ไปตามคนมาช่วย หรือกูจะต้องเป็นศพจริงๆ วะงานนี้ เริ่มเครียด

“พี่ไบ้ท์”
“หืม?”
“ใช้น้ำหอมไรอะ?”
“…อะไรวะ ทำไมอยู่ดีดีถามเรื่องนี้”
“ก็ตอนเมื่อกี้ที่ผมกอดพี่ ตัวโคตรหอมเลยอะ”
“!!”
“จริงๆ แม่งโคตรหอมเลยอะ บอกหน่อยดิผมจะได้ไปซื้อมาใช้บ้าง”
“เอ่อ… กูไม่ได้ฉีดน้ำหอม” จริงๆ ครับ ผิวผมแพ้ง่ายมาก โดนแอลกอฮอล์จากน้ำหอมนิดเดียว ผื่นแดงๆ ถามหาทันทีเลยครับ
“เห้ย จริงดิ แล้วทำไมตัวหอมงี้อะ” น้ำเสียงดูตกใจมากกับคำตอบ
“….” เอ่อ อยู่ดีดีมีคนมาพูดแบบนี้ เขินเป็นเหมือนกันนะครับ
“เอาจริงๆ ดิวะพี่ อย่ามาห่วงกลิ่น”
“จริง”
“ไม่เชื่อ!”
“เรื่องของมึง”
“งั้น ขอดมอีกรอบได้ปะ!” แม่งไม่พูดเปล่าๆ นะครับ มันเขยิบเข้ามาชิดที่ตัวผมทันที
“หยุดเลยมึง” เอ๊อะ ถึงกูจะเป็นเกย์แต่การที่อยู่ดีดีจะให้ผู้ชายมากอด มันเกินไป
“โห่ย อะไรวะ” เสียงมันเหมือนเด็กที่โดนขัดใจ ตลกดีว่ะ

ผ่านไป 5 นาที พี่ยามก็ยังไม่กลับมา ผมเริ่มหายใจลำบากขึ้นเรื่อยๆ นี่ยังดีนะที่ใกล้หน้าหนาวแล้ว อากาศในนี้เลยไม่ได้ร้อนมากนัก ไม่งั้นคงจะแย่กว่านี้

“พี่ไบ้ท์” เสียงไอคนเดิมแหละครับ มันคงทนความเงียบไม่ไหว
“ว่า?”
“ตอนแรกผมนึกว่าพี่เป็นเด็กปีหนึ่งจริงๆ นะ ตัวโคตรเล็กเลยอะ”
“กูสูง 170 ไม่เรียกว่าตัวเล็กป่าววะ หรือมึงเองที่สูงเกินไป” มาตรฐานชายไทยนะเว้ย
“อาจจะจริง ผมสูง 188 อะ”
“อืม”
“พี่ไบ้ท์”
“อะไรอีก” แม่งขยันถามจริงเลยวุ้ย
“พี่แม่งพูดโคตรน้อยเลยอะ”
“ปกติ”
“พูดเยอะๆ ดิวะ”
“ทำไม?”
“เสียงพี่แม่งน่ารักดี”
“….” เห้ย ไอนี่แม่งจะมาไม้ไหนวะ หลายดอกแล้วนะเว้ย
“ฮ่าฮ่า ถึงจะมองไม่เห็นแต่รู้ว่าพี่ต้องหน้าแดงแน่ๆ” แม่งทายถูกเป๊ะเลยครับ ตอนนี้กูอายมาก ตกลงมึงจีบกูเหรอหรือว่ายังไงวะ
“บ้าละ” ผมตอบแก้เขิน

ผ่านไปอีก 10 นาที ผมได้ยินเสียงฝีเท้าที่ก้าวเข้ามาใกล้ๆ อย่างรวดเร็ว ทันใดนั้นเสียงพี่ยามเจ้าเก่าก็ตะโกนเข้ามา
“เห้ย ไอน้องช่างกำลังมาแล้ว รออีกแป๊บนะ!”
“ครับ” ผมรีบตอบกลับเพื่อให้รู้ว่ากูยังไม่ตาย
“เดี๋ยวพี่ลองไปดูที่ห้องเครื่องอีกที เผื่อจะทำอะไรได้” สิ้นเสียงพี่ยามก็วิ่งหายไปอีกรอบ

ผมเริ่มรู้สึกว่าทำไมอากาศมันเริ่มเย็นขึ้นอีกวะ หนาวก็หนาว หายใจก็ยาก ทำไมชีวิตกูมันต้องลำบากลำบนขนาดนี้วะเนี่ย

“พี่ไบ้ท์หนาวป่าววะ” ไอนี่แม่งเหมือนมีพลังจิต อ่านใจผมได้ตลอด
“นิดๆ”
“ผมก็หนาวๆ ว่ะพี่”
“…”
“เอ่อ ขอกอดพี่อีกรอบได้มั้ยอะ แม่งหนาวอะ”
“…” เชี่ย
“พี่ไม่ตอบผมถือว่าโอเคแล้วกัน” พูดจบปุ๊บมันก็กอดผมปั๊บ
“…”
“อุ่นขึ้นมั้ยพี่?”
“ก็… ดี”

ทำไมไอความรำคาญตอนแรกๆ ของผมมันเริ่มหายไปหมด ไอผู้ชายขี้โวยวายที่แม่งเอะอะตลอดเวลาเกือบครึ่งชั่วโมงที่ผมติดอยู่ในลิฟท์ ทำไมตอนนี้เพิ่มเริ่มรู้สึกว่า ‘แม่งก็น่ารักดีเหมือนกัน’ ผมพูดถึงเฉพาะนิสัยมันล้วนๆ เลยนะ เพราะหน้าตามันผมเองก็ยังเห็นไม่ชัดเลย ไฟแม่งดันดับไปซะก่อน

“ขอบคุณมากว่ะเลยพี่” อยู่ดีดีไอคนที่กอดผมก็พูดขึ้นมา
“อะไรวะ?”
“ถ้าติดอยู่ในนี้คนเดียว แม่งเหงาตายห่าแน่”
“…”
“เห้ย อันนี้ผมพูดจริงๆ” เสียงมันฟังดูเขินๆ ยังไงชอบกล
“ไม่ต้องขอบคุณ... มันเป็นความบังเอิญที่เรามาอยู่กันตรงนี้ป่าววะ”
“ไม่หรอก ผมว่ามันเป็นพรมลิขิต”
ไม่น่าเชื่อแค่ประโยคเพียงประโยคเดียว มันจะทำให้ความหนาวและความวิตกก่อนหน้านี้หายไปสิ้น และถูกกลับแทนที่ด้วยความรู้สึกที่แสนอบอุ่นและปลอดภัย

|ตึ้ง!|

ประตูลิฟท์ค่อยๆ ถูกงัดเปิดออก แสงสว่างจากข้างนอกลอดเข้ามาทีละนิด ตาของผมต้องพยายามปรับแสงอีกครั้งเพราะมันอยู่ในความมืดเป็นระยะเวลาเกือบ 40 นาที “เปิดได้แล้วเว้ย!” ผมได้ยินเสียงพี่ยามคนเดิม ซึ่งตอนนี้ผมรู้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก

“ออกมาเลยไอน้อง เอ็งรอดแล้ว” พี่ยามพูดพร้อมยื่นมือมาดึงผมออกไปจากลิฟท์สีแดง “ขอบคุณมากครับพี่” ผมพยุงตัวเองขึ้นพร้อมหันไปบอกคนข้างๆ ว่า

“ไป เราออกไปข้างกันเหอะค็อป”
“ไอหนุ่ม เอ็งพูดกับใครวะ?”

วิสัยทัศน์ของผมเริ่มกลับมามองเห็นได้ดั่งเดิม ผมพยายามเพ็งเข้าไปในลิฟท์สีแดงตัวเดิมที่ผมติดอยู่ข้างในเป็นเวลาเกือบ 40 นาที ไฟในลิฟท์ค่อยๆ กลับขึ้นมาติดอีกครั้ง

มีแต่ความว่างเปล่า

ไม่มีแม้แต่เงาของชายหนุ่มร่างสูงคนเมื่อกี้

กระจกในลิฟท์แสดงภาพสะท้อนเพียงผมและพี่ยามหน้าเหี้ยม

“ไอหนุ่ม เอ็งพูดกับใครวะ พี่ขนลุกนะเว้ย” หน้าของพี่ยามแสดงอาการไม่พอใจ เหมือนเป็นการบอกว่ามึงกำลังเล่นตลกอะไรกับกูอยู่ ทั้งๆ ที่กูเป็นคนช่วยมึงออกมา

“ก็เมื่อกี้...” ผมหยุด
“เมื่อกี้อะไรของเอ็ง?” พี่ยามจ้องตาผมไม่กะพริบ
“อ่อ ไม่มีอะไรครับพี่ ขอบคุณมากนะครับพี่”

ที่ผ่านมาผมเคยได้ยินแต่เรื่องเล่าของลิฟท์แดง... เรื่องเล่าของชายหนุ่มที่เสียชีวิตด้วยโรคหัวใจในลิฟท์สีแดงตัวนี้ ปกติผมจะรู้สึกกลัวทุกครั้งที่ได้ยินหรือนึกถึงเรื่องเล่านี้ แต่แปลกดีครับ คราวนี้ผมกลับรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก

“ขอบคุณมากนะค็อป”

จบ

[zabzebra]

ขนลุกปนเขินค่ะ ชอบบบบบ

[Schizophrenia]

ขนลุกปนเขินค่ะ ชอบบบบบ

ขอบคุณมากครับ : )

ทีแรกอ่านแล้วยิ้มมมมมม
น่ารักกกก
แต่พอตอนจบ
 
ค็อป
หะไรนะ เฮ้ยย
ทั้งขนลุกทั้งซึ้ง
เป็นเรื่องยาวเลยได้มั้ย ชอบ แฮะๆ

ตอนนี้กำลังเขียนเรื่องยาวอีกเรื่องนึงอยู่ครับ ไว้จะรีบเอามาลงนะครับ
ขอบคุณมากครับ : )

[Moose]

คือ แบบว่า ช็อกกกกกกกกกกกกก

[cowinsend]

ตอนแรกก็ว่าหวานดีนะ น่ารัก แต่ตอนจบ แม่ง! หลอนอ่ะ

ไบท์จิตแข็งไปป่ะ หล่อระดับไหนเราก็ไม่เอา หนูกลัวววววว

ป.ล. สนุกมากๆค่ะ

[cowinsend]

ตอนแรกก็ว่าหวานดีนะ น่ารัก แต่ตอนจบ แม่ง! หลอนอ่ะ

ไบท์จิตแข็งไปป่ะ หล่อระดับไหนเราก็ไม่เอา หนูกลัวววววว

ป.ล. สนุกมากๆค่ะ

[loveyous]

กรี๊ดดดดดด นี่มันเรื่องสยองขวัญใช่มั้ย

[cher7343]

อูย ขนลุกเลยค่ะ
แต่ไม่รู้ทำไมถึงอยากให้มันมีต่อ 

[Damon]

เห็นชื่อลิฟต์แดงก็รีบเข้ามาอ่าน ...แล้วมันก็ใช่
ไม่ตกใจว่าค็อปเป็นผีเพราะรู้อยู่แล้ว แต่ตกใจที่เป็นเรื่องสั้นตอนเดียวจบ อยากให้มีอีกเยอะๆ เบย

เอ่อ...แต่ก็นะ อิใบ้มันคงไม่เข้าไปจีบกันในลิฟต์แดงทุกวันหรอก

[LiqueuR]

 

ชนลุกแต่ก็มุ้งมิ้ง

ขอบคุณมากค่ะ

[bulldog17]

หลังจากนี้คงขึ้นลิฟท์ทุกวัน ><

[malula]

จริงดิ...อ๊ากกกกกกก
กำลังหวานอยู่ดี ๆ เธอทำฉันช็อค

[Maytbb]

อยากให้เขาเจอกันอีก     ไบ้ท์มาขึ้นลิฟต์ตอนดึกๆทุกวันเลยนะ

[O[]OVampire]

อ่านไปแบบจะหวาน เราก็กระตุกกึก กึก ทุกที เราเป็นโรคขี้ระแวงจริงๆ
แต่สุดท่ายก็เป็นเหมือนที่ระแวง

[Wordslinger]

อุเหม่...ชอบเรื่องนี้จริงๆ ค่ะ อ่านไปได้เรื่อยๆ แต่ก็มาสะดุ้งในตอนท้าย แม้จะระแคะระคายอยู่แล้วว่าค็อปมีอะไรแปลกๆ

จะรอคอยอ่านเรื่องยาวที่กำลังเขียนนะคะ

 

[Chichi Yuki]

แง! นี่เรื่องสยองใช่ไหม
แต่ทำไมเค้ารู้สึกเศร้าจนอยากจะร้องไห้ล่ะ TT^TT
ค็อปน่าสงสาร ติดอยู่ในลิฟท์นานขนาดไหนแล้วล่ะลูก ดีจังเลยที่ไบท์ไปอยู่เป็นเพื่อนค็อป ถึงจะเป็นเพียงแค่ช่วงเวลา 40 นาที

ปล.อยากอ่านตอนพิเศษก่อนที่ค็อปจะหัวใจวายในลิฟท์จังเลยค่ะคนเขียนนนนนน

[yisren.]

ตอนแรกที่เห็นชื่อเรื่อง....หมายหัวไว้ละ เรื่องเผๆ แน่เลย(นึกถึงลิฟต์แดง มธ.)
แต่พอเริ่มเรื่องดำเนินเรื่องมา แบบ อื้อหือ น่ารักมาก ไอ้เราก็มโนว่า อ้อ สงสัยจะเป็นพบรักกันที่ลิฟต์แดง แล้วแบบออกมาก็สานสัมพันธ์ต่อ
ที่ไหนได้.....ไม่คิดว่าเรื่องจะสั้นขนาดนี้555 ยอมรับเลยว่าอ้าปากค้าง เหวอปนช็อค สะพรึงเลยต่ะ คิดว่าใครที่อ่านก็คงเป็นเหมือนกัน
คารวะใบ้น่ะ จิตแข็งเว่อร์(โดนเผหล่อกอดสูดดมร่วมชม.) บรื๋อ และบทบาทก็แอบสลับกันเพราะปกติเผต้องพูดน้อยดิ่ ยังคิดอยู่เลยตอนแรกว่าหรือใบ้จะเป็นเผ 5555555
ชอบมากค่ะ เรื่องนี้

[+HaNeul+]

โอ้วว อ่านตอนจบแล้วช็อค !

555  โอ้ยเสียดายอ่ะ ค็อปปปปปปป  T^T

[dahlia]

ไม่เอ๊ะใจเลยนะเนี่ย นี่ถ้าค็อปยังอยู่คงได้เป็นแฟนกันแน่ พี่ไบร์ทแวะมาหาน้องบ่อยๆนะ น้องน่าจะเหงามาก

[PoPuAr]

ค็อปไม่น่าตายเลยนะ ที่จริงคงได้รักกับไบท์แล้ว

[Pumpkin]

สังหรณใจตั้งแต่ชื่อเรื่อง คือยังไงต้องมีผีมาเอี่ยวด้วยแน่ๆ
แต่ไม่คิดว่าจะเข้ามาเอี่ยวเต็มๆแบบเน้ ให้ตายสินึกว่าจะได้พบรักสานสัมพันธ์เพราะติดลิฟท์ด้วยกัน
ที่ไหนได้อยู่คนละภพซะงั้น ฮือออออ อิน้องค็อปเอ๊ยยยย แย่จุงเบย

น่ารัก มุงมิ้ง ไม่ขนลุก แต่หน่วงในใจว่ะ  เฮ้ออออ

[sine_saki]

สยองขวัญหวานแหวว
แอบจ๋อยตอนท้าย นึกว่าจะได้สานสัมพันธ์กันต่อ

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

คิดอยู่แล้วว่าออกแนวผี แต่หลอนมากแค่ไหนไม่รู้ ตอนแรกเห็นชื่อเรื่องคิดว่าลิฟท์ของมธ.ซะอีก หึๆ แต่ลิฟท์นั่นปิดตายไปแล้วอ่ะนะ แต่เคยได้ยินอาจารย์เล่าไว้ เลยคิดว่าออกแนวเดือนตุลาของมธ.ซะอีก แต่แบบนี้ก็ขนลุกเหมือนกันนะ แต่ก็ไม่มากเท่าไหร่~ ตอนได้ออกมาจากลิฟท์คนเดียวไอย้อนกลับไปอ่านตอนโดนบอกว่าเป็นพรหมลิขิตเลย คิดว่าจะไม่รอดซะแล้ว อากาศเริ่มหมดแล้วด้วยนิ หึๆ ว่าก็ว่าเหอะ แต่ยามนั่นต้องกลัวมากแน่แหงๆ 555+

[anntonies]

โหยยย ขนลุกก

[TIKA_n]

ไม่รู้สึกว่าน่ากลัวเลย แต่มันเศร้ามากกกก ฮืออ สงสารค็อปจังเลย 
เป็นพรหมลิขิต ที่ทำให้ค็อป ได้มาอยู่เป็นเพื่อนพี่ไบ้ท ให้พี่ไบ้ทไม่ต้องรู้สึกเหงา
และหวาดกลัว ที่ต้องติดอยู่ในลิฟท์มืด ๆ คนเดียวสินะ ค็อปใจดีมากเลย อบอุ่นจัง
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ 

[IsDeer]

กำลังน่ารักเลย แง
นึกว่าจะหักมุมเป็นเรื่องหวานๆ

[=นีรนาคา=]

คือชื่อเรื่องก็รู้แล้วไง แต่ก็แอบคิด เอ มันอาจจะไม่หลอนก็ได้มั้ง
ไงล่ะ แล้วมันก็หลอน
อ่านจบแล้วแอบเศร้านิดนึง

[Schizophrenia]

ขอบคุณทุกคำติชมนะครับ จะนำไปปรับปรุงในเรื่องหน้านะครับ :-) ส่วนเรื่องยาวของสองคนนี้ ขอลองวางพล็อตดูก่อนนะครับว่าจะรอดมั้ย 555+

[Maytbb]

จะรอนะคะ ถ้าไม่ได้เรื่องยาว ก็ขอตอนพิเศษหลายๆตอนให้ชื่นหัวใจก็ได้ค่ะ