ตั้งใจจะให้จบในตอนนี้ แต่สุดท้ายยังจบไม่ลงจริงๆ ครับ -*-
ขอโทษที่ทำให้รอกันนานนะครับ เชิญติดตามเลย...
-------------------------------------------------------------------
ตั้งแต่เหตุการณ์ลิฟท์ค้างในคืนนั้น
‘ไบ้ท์’ หรือ (อดีต)
‘ไอใบ้’ ของเพื่อนๆ ก็ได้รับเกียรติจากบรรดาเหล่ารุ่นพี่และรุ่นน้องร่วมคณะขนานนามให้เป็น
‘ไบ้ท์ จิตสัมผัส’ หรือไม่ก็
‘ใบ้ ญาณทิพย์’ เพราะนอกจากจะจิตแข็งขั้นเทพ เจอผีตัวเป็นๆ แต่หาได้สะทกสะท้านไม่ เขายังสามารถพูดคุยสื่อสารกับวิญญาณได้อย่างเป็นเรื่องเป็นราว ถึงขั้นรู้ชื่อเสียงเรียงนามว่าเป็นใคร เรียนคณะไหน ฯลฯ
นอกจากฉายา(ที่ได้มาโดยไม่ได้ร้องขอ) สถานะทางสังคมของชายหนุ่มหน้าจืดคนนี้ก็ได้เปลี่ยนผันตามไปด้วย จาก ‘พี่ไบ้ท์ ปี 3 คนไหนวะ’ กลายเป็น ‘พี่ไบ้ท์ ปี 3 ที่เจอผีในลิฟท์’ เรื่องราวของเขากลายเป็นทอล์ค ออฟ เดอะ ทาวน์ ชั่วข้ามคืน ทำให้ทุกวันนี้ไม่ว่าเขาจะเดินไปไหนมาไหนก็ไม่วายมีคนมาถามถึงเรื่องราวในคืนนั้นอยู่ตลอดเวลา
“แพรได้ยินข่าวว่าไบ้ท์โดนผีหลอกหรอ?”
“...ไม่เชิง” ชายหนุ่มหน้าจืดมองหน้าหญิงสาวเจ้าของคำถามที่ชาตินึงจะออกปากทักเขาสักครั้ง นี่ถ้าเขาไม่ได้โดนผีหลอก เจ้าหล่อนคงไม่มีทางเข้ามาถามไถ่อะไรแน่นอน
“เหมือนที่เค้าเล่ากันมาใช่มั๊ย ว่าถ้าใครใช้ลิฟท์แดงประจำคณะตอนเวลาตึกใกล้ปิด จะพบกับผูุ้ชายคนนึงที่จะวิ่งเข้ามาก่อนประตูลิฟท์ปิด เค้าจะขอให้ช่วยให้เราช่วยกดลิฟท์ให้ ตลอดเวลาที่อยู่ในลิฟท์ผู้ชายคนนั้นจะเอาแต่ก้มหน้าก้มตาไม่พูดอะไรเลย และเมื่อลิฟท์จอด เสียงหายใจจะดังขึ้นเรื่อยๆ จนเงียบสนิท แต่ถ้าใครหันไปมอง จะเห็นใบหน้าของชายคนนั้นที่เต็มไปด้วยเลือด ของเหลวข้นสีแดงค่อยๆ ไหลซึมออกมาจากดวงตา จมูก ปาก มือขาวซีดค่อยๆ ยื่นออกมา คล้ายว่าจะขอความช่วยเหลืออะไรซักอย่าง แล้วทันใดนั้นเองไฟในลิฟท์ก็จะดับลงทันที!! และเมื่อพอไฟติดอีกครั้ง… ก็ไม่พบใครอยู่ในลิฟท์แล้ว” หญิงสาวทวนเรื่องลิฟท์แดงที่เธอเคยได้ยินรุ่นพี่บางคนพูดถึงตั้งแต่ตอนเข้ามาเป็นเฟรชชี่ใหม่ๆ
“…อันนั้นก็เกินไป”
“บางคนบอกว่าเป็นคนงานที่ตายตอนตึกกำลังก่อสร้าง หรือไม่เป็นเด็กคณะเรานี่แหละ ไบ้ท์ว่าอันไหน?”
“เด็กคณะเรา… ภาคฟิล์ม”
“ไบ้ท์รู้ได้ยังไงอะ”
“…ได้คุยกัน”
“แพรไปก่อนดะ… ดีกว่า วะ… ไว้คุยกันใหม่นะไบ้ท์”
หญิงสาวทำท่าตกใจก่อนรีบเดินไปสมทบกับกลุ่มเพื่อนที่นั่งรออยู่ตรงโต๊ะม้าหินใต้คณะ
'ทำไมทุกคนจะต้องทำท่าหวาดกลัวด้วยวะ? วิญญาณในลิฟท์ก็ไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้นเสียหน่อย' ไบ้ท์ได้แต่นึกในใจ
“เพื่อนกูดังใหญ่ละวุ้ย!!” ชายหนุ่มอีกคนที่เพิ่งเดินลงมาจากตึกคณะทักเพื่อนหน้าจืดคนสนิท
“หุบปากเลยไอพี เพราะมึงนั่นแหละเอาไปเล่า”
“แหม กูเล่าแค่คนสองคนเอง ใครจะไปรู้ว่าแม่งจะกระจายไวขนาดนี้ ว่าแต่เป็นไงบ้างวะ ได้อะไรคืบหน้าเกี่ยวกับผีน้องค็อปบ้างมั๊ยวะ?”
“…” ชายหนุ่มส่ายหน้าแทนคำตอบ
หลังจากเหตุการณ์ในคืนนั้น ไบ้ท์พยายามตามหาว่าที่มาที่ไปของวิญญาณในลิฟท์ที่ชื่อ
‘ค็อป ปี 2 ภาคฟิล์ม’ เขาเริ่มต้นจากการถามรุ่นพี่ปี 4 ทั้งในและนอกภาควิชา แต่ดูเหมือนโชคจะไม่ได้เข้าข้างเขาสักเท่าไร เพราะรุ่นพี่ทุกคนต่างตอบเป็นทำนองเดียวกันว่า “ไม่รู้จัก” หรือไม่ก็ “ไม่เคยได้ยิน” แต่อย่างน้อยก็ทำให้เขาพอสรุปคร่าวๆ ได้ว่าเหตุการณ์ของค็อปนั้น อาจจะเกิดขึ้นก่อนรุ่นพี่ปี 4 พวกนี้เข้ามาเรียนก็เป็นได้ และเมื่อยังไม่ได้ข้อมูลอะไรมากนัก ไบ้ท์จึงลองสอบถามจากเจ้าหน้าที่และบรรดาอาจารย์ประจำคณะ ซึ่งบุคลากรเก่าแก่ส่วนใหญ่ ก็ดันพากันเกษียณอายุออกไปจนเกือบเสียหมด สถานการณ์ในตอนนี้คงหนีไม่พ้นคำว่า
‘มืดแปดด้าน’ เพราะไม่ว่าเขาจะหันไปทางไหน เส้นทางรอบตัวก็ดูมืดมิดจนไม่รู้ว่าจะไปทางไหนต่อดี… หรืออันที่จริงแล้ว เขาควรจะปล่อยให้เรื่องนี้มันผ่านๆ ไป โดยไม่ต้องพยามฟื้นฝอยหาตะเข็บอะไรให้มันมากนัก…
“ใจเย็นๆ มึง มันต้องมีคนที่รู้เรื่องบ้างแหละ ไว้กูจะช่วยอีกทาง” พีพูดพลางตบไหล่ให้กำลังใจเพื่อนหน้าจืดที่ตอนนี้ทำหน้าทำตาเหมือนคนหมดอาลัยตายอยาก
“อืม ขอบใจ”
เด็กหนุ่มทั้งสองคนแยกย้ายกันกลับบ้านคนละทาง ไบ้ท์เดินเอื่อยๆ ไปยังป้ายรถประจำทางที่ตั้งอยู่บริเวณหน้ามหาวิทยาลัย บรรยากาศโพล้เพล้แบบนี้ทำให้เขารู้สึกเหงาใจอย่างบอกไม่ถูก ชายหนุ่มแหงนหน้ามองก้อนเมฆสีส้มน้อยใหญ่ที่ลอยอย่างไร้จุดหมาย ทำไมกันนะ? ทำไมเขาจึงต้องพยายามหาคำตอบให้กับเรื่องราวที่เกิดขึ้นด้วย ถ้าเป็นไบ้ท์คนก่อน… คงปล่อยให้เรื่องนี้ผ่านไปอย่างไม่รู้สึกเดือดเนื้อร้อนใจอะไร แต่ทว่า เรื่องนี้กลับทำให้จิตใจของเขากระวนกระวายอยู่ตลอดเวลา
ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัว สิ่งที่เขาทำได้ตอนนี้คือหาข้อมูลให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่ด้วยนิสัยที่ค่อนข้างพูดน้อยและเก็บตัว ทำให้เขาไม่ค่อยได้เข้าร่วมกิจกรรมอะไรของคณะมากนัก เพื่อนที่กล้าออกปากได้ว่าสนิทก็มีแค่ไอพีคนเดียวเท่านั้น
“เฮ้อ” ชายหนุ่มถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนชะเง้อมองรถประจำทางที่ไม่ยอมมาสักที คนที่รอรถฯ ร่วมป้ายก็พากันหายไปไหนหมดแล้วไม่รู้ ไบ้ท์ตัดสินใจหยิบหนังสือนิยายเล่มบางออกมาจากกระเป๋าหวังเพื่อจะอ่านเพื่อฆ่าเวลา
กว่าจะรู้ตัวอีกทีท้องฟ้าที่เคยเป็นสีส้มก็เปลี่ยนเป็นสีน้ำเงินเข้มอมดำ
‘สงสัยวันนี้ต้องยอมเสียเงินขึ้นแท็กซี่กลับบ้านล่ะวะ’ ชายหนุ่มคิดในใจ
“ขอโทษนะคะ” เสียงหญิงสาวคนนึงดังขึ้นจากด้านหลัง
“เฮ้ย!” ไบ้ท์อุทานเสียงดัง นิยายเล่มบางในมือหล่นลงพื้นทันที ใบหน้าของหญิงสาวคนนั้นไม่ได้แสดงสีหน้าขอโทษหรือเกรงใจแต่อย่างใด เจ้าหล่อนยังคงทำหน้านิ่งเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“กี่โมงแล้วค่ะ พอดีลืมใส่นาฬิกามา โทรศัพท์ก็แบตเกลี้ยง 0% 10 เดือน” เธอพูดพร้อมยกข้อมือและโทรศัพท์มือถือขึ้นมาโชว์ เสมือนเป็นเครื่องยืนยันว่าลืมจริงๆ
ถึงจะไม่ค่อยเก็ทมุขสักเท่าไร ไบ้ท์ค่อยๆ ก้มเก็บนิยายของตน ก่อนเหลือบดูนาฬิกาที่ข้อมือ “…ทุ่มสิบ”
“กรี๊ด มาหลงแถวมหาลัยฯ ตัวเองนี่มันฉิบหายจริงๆ ค่ะ” หญิงสาวนิรนามบ่นเสียงดัง
“…พี่จะไปไหน” ชายหนุ่มเลือกจะใช้สรรพนามจากสังเกตเสื้อผ้าหน้าผมแล้ว หญิงนิรนามคนนี้น่าจะอายุมากกว่าเขาสัก 4-5 ปี
“พอดีพี่มีนัดที่ร้านครัวกิ่งแก้ว ซึ่งไม่รู้ว่าอยู่ตรงไหน โทรศัพท์ก็แบตหมด กรี๊ดค่ะ กรี๊ดอีกที”
“ร้านนั้นอยู่แถวบ้านผม...”
“ตายละ พาพี่ไปหน่อยได้มั๊ย พี่รีบจริงๆ นัดนี้สำคัญมาก”
“อืม ยังไงผมก็ต้องกลับบ้านอยู่แล้ว”
“ดีล! เดี๋ยวเรียกแท็กซี่เลยแล้วกัน ส่วนเรื่องค่ารถเจ้จัดการเองค่ะ” จากสรรพนาม 'พี่' ถูกเปลี่ยนเป็น 'เจ้' ทันที ไบ้ท์มองหน้าหญิงสาวคนนี้อีกครั้ง ก่อนตัดสินใจตอบตกลง เพราะดูท่าทางแล้วนอกจากสติที่ดูไม่ค่อยเต็มก็คงไม่น่ามีพิษมีภัยอะไร
ตลอดระยะเวลาการเดินทางบนรถแท็กซี่ เจ้นิรนามเอาแต่พูดไม่หยุดจนบางครั้งไบ้ท์เองไม่แน่ใจว่าเธอหายใจทางผิวหนังหรือย่างไร เนื้อหาใจความหลักๆ ที่พอจะจับใจความได้ คือ นัดในวันนี้สำคัญกับเธอมาก เพราะอีกฝ่ายเป็นถึงผู้กำกับใหญ่ ที่ไม่ได้นัดเจอกันง่ายๆ ซึ่งกว่าเธอจะนัดเจอได้นี่ก็ปาไปเกือบ 2 เดือนแล้ว และอะไรต่อมิอะไรอีกมากมายที่ชายหนุ่มฟังไม่ทัน ตลอดทางเขาเองแทบจะไม่ได้ตอบอะไรเลย (เพราะแค่ฟังก็เหนื่อยแล้ว) จนในที่สุดรถแท็กซี่มาจอดอยู่ที่หน้าร้านครัวกิ่งแก้วแบบเส้นยาแดงผ่าแปด ซึ่งเหลืออีก 8 นาทีจะถึงเวลานัดหมายของเธอกับผู้กำกับใหญ่
“นี่ค่าแท็กซี่กับนามบัตรของเจ้นะ ไว้จะพาไปเลี้ยงขอบคุณ นี่เจ้ไม่ได้จีบนะ มีผัวแล้วค่ะ” หญิงสาวพูดพร้อมยัดแบงค์และนามบัตรลงในมือบางของชายหนุ่มก่อนที่จะรีบปิดประตู กระโดดลงรถและวิ่งเข้าร้านไป
เป็นผู้หญิงที่แปลกจริงๆ ไบ้ท์ว่าตัวเองแปลกแล้วนะ แต่เจอพี่คนนี้เข้าไป เขาคงต้องยอมยกตำแหน่งด้านความแปลกให้พี่คนนี้จริงๆ แล้วล่ะ
“ค่าแท็กซี่แค่ร้อยกว่าบาท… ให้แบงค์พันมาทำไมวะเนี่ย” ชายหนุ่มหยิบนามบัตรในมือขึ้นมาดูเพื่อหาเบอร์โทรศัพท์ เขาไม่ได้อยากโทรให้เธอมาเลี้ยงขอบคุณอะไรหรอกแต่อยากจะคืนเงินให้มากเสียกว่า แต่เท่าที่เขาจำได้พี่ผู้หญิงคนนี้บอกว่าโทรศัพท์แบตหมด เอาไว้พรุ่งนี้เขาจะลองโทรหาดูแล้วกัน
วิลาสิณี โชคจินตนา (เอลิซาเบ็ธ)
เบอร์ 081XXXXXXX
………..
…..…
….
..
อากาศเย็นสบายจากเครื่องปรับอากาศในยามเช้าทำให้ไบ้ท์ยังอยากฝังตัวเองอยู่ใต้ผ้านวมหนา แต่ทว่าโทรศัพท์มือถือเจ้ากรรมของเขาดันส่งเสียงดังขึ้นทำลายความสงบ
“ไบ้ท์ แม่ซักผ้าไว้ ฝากเอาไปตากให้ด้วยนะ พอดีแม่ออกมาทำธุระข้างนอก” เสียงแหบแห้งของหญิงผู้เป็นแม่ดังอยู่ปลายสาย
“…ครับ”
ชายหนุ่มบิดขี้เกียจสองทีก่อนลุกขึ้นมาเพื่อล้างหน้าแปรงฟัน วันนี้ไบ้ท์ไม่มีเรียน ซึ่งโดยปกติในวันหยุดเขาเลือกที่จะไม่ออกไปไหน เพราะเขาอยากช่วยแม่ทำงานบ้านเล็กๆ น้อยๆ ที่เขาพอจะทำได้ เช่น ปัดกวาด ถูบ้าน ซักผ้า รดน้ำ ฯลฯ
ไบ้ท์นึกขึ้นได้ว่าเขาตั้งใจจะโทรหาหญิงสาวนิรนามเมื่อคืน ไม่สิ จะเรียกว่านิรนามก็ไม่เชิง เพราะตอนนี้เขารู้จักชื่อของหญิงสาวคนนั้่นแล้ว ไบ้ท์หยิบนามบัตรที่ถูกวางไว้กับกระเป๋าตังค์ตรงหัวเตียงมาดูอีกรอบ ก่อนกดเบอร์ลงในโทรศัพท์
“ตรู๊ด...ตรู๊ด...ตรู๊ด...”
“เอลิซาเบ็ธ… ใครตั้งให้วะ”
“ตรู๊ด…ตรู๊ด...ตรู๊ด...”
“ชื่อกับหน้า… โคตรสวนทาง”
“ตรู๊ด…ตรู๊ด...ตรู๊ด...”
“สวัสดีค่ะ โทรจากไหนคะ ประกันไม่ทำ ฟิตเนสไม่เล่น บัตรกดเงินสดไม่ต้องการ”
“เอ้ย! ผมเมื่อวานที่…” ไบ้ท์แอบไม่แน่ใจว่าที่เขาพูดๆ ไปเมื่อกี้ ปลายสายจะได้ยินหรือเปล่า
“อ๋อ น้องเมื่อวานหรอค่ะ นึกว่าจะลืมเจ้ไปซะแล้ว”
“คือ ผมจะเอาเงินคืนพี่… ค่าแท็กซี่มันร้อยกว่าบาทเอง”
“โอ๊ย โทรมาเรื่องแค่นี้เองเหรอ เจ้ว่าตั้งใจจะเลี้ยงขอบคุณอยู่แล้ว เย็นนี้ว่างรึเปล่าคะ เอาร้านเมื่อวานนี่แหละ ดีมั๊ยคะ”
“เอ่อ...”
“ถือว่าน้องโอเคแล้วกันนะคะ งั้นเจอกันเย็นนี้ทุ่มตรง เจ้ไปทำงานต่อก่อนนะ อำลาไม่อาลัยค่ะ ซียา”
“เห้ย! พี่เดี๋ยวก่อน” ให้มันได้แบบนี้สิวะ พูดเองเออเองเสียหมด นี่ตกลงเขาคงต้องไปตามนัดใช่มั๊ยเนี่ย ไบ้ท์ได้แต่นึกในใจ
………..
…..…
….
..
ตัดภาพมาอีกที ชายหนุ่มหน้าจืดกำลังนั่งอ่านนิยายเล่มโปรดรออยู่บริเวณหน้าร้านครัวกิ่งแก้ว อีก 15 นาทีจะถึงเวลานัดหมาย ไบ้ท์ตั้งใจว่าจะรีบเอาเงินคืนให้ แล้วคงจะขอตัวกลับบ้านเลย จะให้มานั่งกินข้าวกับคนที่ไม่ได้รู้จักกัน ไม่ใช่นิสัยของเขาสุดๆ
“ถึงแล้ว รอบนี้ไม่หลง!!” เสียงของหญิงสาวอีกคนทำให้เขาสะดุ้งจนนิยายที่เขากำลังอ่านหลุดมือตกพื้น(อีกแล้ว)
“เอ่อ… พี่”
“ไปๆ เข้าร้าน เจ้หิวจนจะกินอูฐได้ทั้งตัวอยู่แล้ว” หญิงสาวไม่พูดเปล่า มือก็ออกแรงลากแขนชายหนุ่มหน้าจืดเข้าไปในร้านด้วย
ผ่านไป 20 กว่านาที อาหารมากมายถูกนำมาเสิร์ฟเสียจนแทบจะไม่มีที่สำหรับวางจานข้าว นี่ขนาดไบ้ท์ไม่ได้สั่งอะไรเลยสักอย่าง หน้าที่ทั้งหมดเป็นของอีกฝ่ายที่จัดแจงทุกอย่างเสียจนเรียบร้อย
“เออ ยังไม่ได้แนะนำตัวเลยค่ะ เจ้ชื่อเอลิซาเบ็ธ หรือจะเรียกสั้นๆ ว่าเบ็ดก็ได้นะคะ ตอนนี้ทำหน้าที่เป็นผู้ช่วยผู้กำกับ แต่อนาคตอันใกล้กำลังจะเป็นแม่บ้านค่ะ แล้วเราล่ะชื่ออะไร ขอเจ้ทายได้มั๊ย?”
“…” ชายหนุ่มพยักหน้าแทนคำตอบ เขารู้ว่าต่อให้เขาปฏิเสธหญิงสาวตรงหน้าก็คงจะไม่สนใจอยู่ดี
หญิงสาวรี่ตา(ที่เล็กอยู่แล้ว) ทำสีหน้าครุ่นคิดก่อนจะทายว่า “หน้าตาเรียบๆ แต่ดูมีสไตล์แบบนี้ เจ้ขอทายว่า… บีโธเฟ่น!”
“…ไม่ใกล้เลยพี่” ชายหนุ่มได้แต่นึกในใจว่าเอาอะไรคิดวะเนี่ยครับ
“ว้อท! ทักษะการทายชื่อของเจ้นี่แม่นหาตัวจับยากเลยนะคะ”
“…ไบ้ท์”
“อย่างน้อยก็ตัวบีเหมือนกันแหละค่ะ”
“…” ชายหนุ่มพยักเพยิดไปตามเรื่อง
นั่นเป็นบทสนทนาสุดท้ายที่ไบ้ท์พอจะจำได้ลางๆ เพราะหลังจากนั้นพี่เอลิซาเบ็ธหรือพี่เบ็ดก็เล่าเรื่องนั้น คุยเรื่องนี้ เม้าท์คนนั้น ด่าคนนี้ไปเรื่อยเปื่อย กว่าจะรู้ตัวอีกทีอาหารทุกจานก็หมดไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“เออ น้องไบ้ท์เรียนคณะอะไรคะ เจ้จำได้ว่าเมื่อวานเห็นใส่ชุดนักศึกษา”
“นิเทศ… หนังสือพิมพ์”
“กรี๊ดดดดดดดดด!!” หญิงสาวตาตี่กรี๊ดลั่น จนทุกโต๊ะในร้านต้องหันมามองว่าเกิดอะไรขึ้น ทำให้อีกฝ่ายที่นั่งอยู่ตรงข้ามตกใจไม่แพ้กัน
“เห้ย! อะไรวะพี่!?”
“โอ้ มาย ก็อด! เจ้จบนิเทศเหมือนกัน แต่ฟิล์มนะ รุ่น 35 ค่ะ”
“…รุ่น 40”
“พอดีตอนจบ เจ้ได้ทุนแล้วต้องรีบบินไปต่อเมืองนอกทันที กิจกรรมทั้งหลายแหล่ของคณะก็เลยไม่ได้ร่วมเลย เสียดายเหมือนกันนะเนี่ย พูดแล้วก็… คิดถึง” ดวงตาของหญิงสาวทอดออกไปยังริมหน้าต่างบานใหญ่ด้านข้าง แววตาของเธอดูเต็มไปด้วยความสุข แต่ในขณะเดียวกันไบ้ท์ก็ยังรู้สึกได้ถึงความเศร้าที่แอบแฝงอยู่ข้างใน มีหลายคนเคยบอกว่าช่วงเวลาการเป็นนักเรียน นักศึกษา คือช่วงเวลาที่สนุกที่สุดในชีวิตแล้ว… มันก็คงจริงอย่างที่เขาว่าๆ กัน
...เดี๋ยวก่อนนะ พี่เขาบอกว่าจบภาคฟิล์ม… ถ้าเราถามเรื่องค็อป พี่อาจจะรู้เรื่องก็ได้ หรือจะได้คำตอบเหมือนรุ่นพี่คนอื่นๆ แต่ของแบบนี้ไม่ลองก็ไม่รู้’ ไบท์นึกอยู่ในใจ
“พี่เบ็ด… ผมมีเรื่องจะถาม คือ พี่เคยได้ยินเรื่องวิญญาณในลิฟท์คณะรึเปล่าครับ” ชายหนุ่มถามออกไปด้วยสีหน้านิ่งเรียบ เขาสังเกตได้ว่าพี่เบ็ดมีอาการเปลี่ยนไปทันที สายตาของเธอหันมาจ้องที่ชายหนุ่มตรงหน้า
“ทำไมถึงถามเรื่องนี้” น้ำเสียงของเธอดูจริงจัง ไม่ดูติดตลกเหมือนทุกที
“…คือ”
“ถ้าน้องหมายถึงไอเรื่องผีบ้าบอคอแตกแบบนั้น เจ้ไม่รู้เรื่อง”
“เอ่อ… ครับ” สงสัยจะคว้าน้ำเหลวตามเคย
“หวังว่าน้องคงไม่เชื่อเรื่องพรรค์นั้นนะ เจ้มั่นใจว่าเพื่อนเจ้ไม่ได้เป็นวิญญาณอาฆาต ตามหลอกตามหลอนคนที่มาใช้ลิฟท์หรอกนะ” หญิงสาวพูดเสียงเรียบ ก่อนยกมือเรียกบริการเพื่อคิดเงินค่าอาหาร
ชายหนุ่มร่างบางลดสายตาลงต่ำ มือทั้งสองข้างที่อยู่บนตักถูกกำเสียจนแน่น… เดี๋ยวนะ… เมื่อกี้พี่เค้าพูดว่า ‘เพื่อน’ งั้นเหรอ? แสดงว่า…
“อะ… อะไรนะ เมื่อกี้พี่พูดว่า ‘เพื่อน’ รึเปล่าครับ?”
“อืม” หญิงสาวตอบ
“ค็อป ปีสอง ภาคฟิล์ม”
“น้องรู้ได้ไง?” หญิงสาวหันมาจ้องชายหนุ่มตรงหน้า
“เพื่อนพี่เขาลืมของ... โทรศัพท์มือถือไว้บนภาค เขาเสียชีวิตในขณะที่กำลังกลับไปเอาโทรศัพท์มือถือ... ใช่มั๊ยครับ?”
“….ใช่” หญิงสาวตอบด้วยน้ำเสียงที่งุนงง เพราะน้อยคนที่จะรู้รายละเอียดเยอะขนาดนี้ เพราะหลังจากเหตุการณ์ที่ ‘ค็อป’ เพื่อนคนสนิทของเธอเสียชีวิตในลิฟท์ ทางคณะก็พยายามปิดข่าวเพราะกลัวว่าจะส่งผลเสียกับชื่อเสียงของคณะ ส่วนบรรดานักศึกษาก็ไม่มีใครกล้าพูดถึงอะไรมากนัก ซ้ำร้ายยังมีคนเอาเรื่องการเสียชีวิตของค็อปไปแต่งเป็นเรื่องวิญญาณผีบ้าบอคอแตก ที่คอยหลอกหลอนผู้คนที่ใช้ลิฟท์ ซึ่งนั้นทำให้เธอไม่พอใจเป็นอย่างมาก และจะมีน้ำโหทุกครั้งที่ใครพูดถึงตำนานผีในลิฟท์แดง
“ผมเจอ… ค็อป เอิ่ม ผมหมายถึง พี่ค็อป”
“อะไรนะ? เจ้ไม่ชอบเรื่องล้อเล่นแบบนี้ มันไม่ตลก”
“ผมพูดจริงๆ ครับ คือ วันก่อนผมติด… อยู่ในลิฟท์ แล้วผมได้เจอพี่ค็อป คือพี่อย่าเพิ่งเข้าใจผิดนะครับ… เขาไม่ได้มาหลอกเหมือนที่คนอื่นเขาเล่าๆ กัน… เหมือนเขามาอยู่เป็นเพื่อนผมมากกว่า”
“นี่... น้องพูดจริงรึเปล่า?”
“ครับ”
“แล้วมันพูดอะไรบ้าง มันสบายดีรึเปล่า… แล้วมัน…” ท่าทางไม่พอใจของหญิงสาวลดลงไปทันที กลายเป็นน้ำเสียงที่ดูหม่นหมอง
“...คือ ตอนแรกผมไม่รู้ว่าเค้าเป็นวิญญาณด้วยซ้ำ ผมนึกว่าเขาเป็นรุ่นน้องที่คณะ เพราะตอนที่ลิฟท์ค้างไฟในลิฟท์มันดับซะจนผมมองอะไรไม่เห็น… แต่ทุกอย่างมันดูจริงมาก... การสัมผัส… ลมหายใจ… ความรู้สึก...”
“…เจ้เองไม่เคยเจอมันเลยรู้มั๊ย… ตั้งแต่วันที่มันเสีย… เจ้ก็ยังใช้ลิฟท์ตัวนั้นตามปกติ… ทุกครั้งที่พี่ขึ้นลิฟท์ เจ้ภาวนาให้ได้เจอมัน… ไอค็อป เจ้อยากเจอมันมาก… เจ้โคตรคิดถึงมันเลย” น้ำใสใสไหลซึมออกมาจากดวงตาของหญิงสาว เธอยกมือขึ้นมาปาดน้ำตาบนหน้า ไบ้ท์รีบหยิบทิชชู่ส่งให้กับเธอทันที
“…ถึงผมจะไม่ได้เห็นหน้าพี่เค้า แต่ผมมั่นใจว่าต้องเคยเจอกันมาก่อนแน่ๆ …ผมอธิบายไม่ถูกเหมือนกัน”
หลังจากนั้นไบ้ท์ก็เล่าถึงเหตุการณ์ที่ตนเจอให้เอลิซาเบ็ธฟังอย่างละเอียด เขายังจำมันได้ทุกฉากทุกตอน ไม่ว่ากี่ครั้งที่เขาเล่าเรื่องนี้ เขายังคงรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่เขาได้รับจากวิญญาณหนุ่มที่ชื่อค็อป
“ค็อป แกร้ายมาก มาลวนลามน้องฉัน” หญิงสาวพูดอย่างติดตลก ส่วนไบ้ท์นี่ไม่ต้องพูดถึง เพราะตอนนี้เขินม้วนต้วนไปไหนต่อไหนแล้ว
“…เอ่อ คงไม่มั๊งครับ”
“โอ๊ย มันเป็นเกย์ เจ้รู้”
“…พูดถึงคนตายแบบนั้นมันจะดีเหรอครับ”
“มันไม่มาหลอกเจ้หรอก มาสิดี อยากเจอ!”
หลังจากนั้นเอลิซาเบ็ธก็เล่าเรื่องเล่านู้นนี่เกี่ยวกับค็อปให้ไบ้ท์ฟัง ทำให้ไบ้ท์ได้รู้ว่าค็อปเป็นรุ่นพี่ที่โรงเรียนด้วย นี่อาจจะเป็นเหตุผลที่ทำให้เขารู้สึกว่าเคยเจอคนๆ นี้มาก่อน แต่ไม่ว่าจะอย่างไร เขาก็ยังนึกหน้าของค็อปไม่ออกอยู่ดี
“เจ้มีภาพมันอยู่ที่้บ้าน เดี๋ยวไว้คืนนี้เจ้ถ่ายแล้วส่งไลน์ไปให้ค่ะ”
“ขอบคุณครับ” ชายหนุ่มหน้านิ่งเผลอยิ้มออกมาไม่รู้ตัว
“แหม เวลายิ้มก็หล่อดีนะเรา หัดยิ้มบ่อยๆ บ้างสิ แต่เดี๋ยวนะ… นี่อย่าบอกนะว่าหลงชอบเพื่อนเจ้นะคะ ออกตัวไว้ก่อนว่าเพื่อนเจ้หล่อ เดือนคณะยังต้องหลบค่ะ” คงไม่มีใครคิดว่าบทสนทนาในตอนนี้กำลังพูดถึงบุคคลที่ตายไปแล้ว
“…ไม่ใช่แล้วพี่!” ถึงปากของชายหนุ่มจะส่งเสียงไม่พอใจ แต่หน้านี่บอกอาการเขินสุดๆ
ทั้งสองคนแลกเปลี่ยนเบอร์โทรศัพท์กันเอาไว้ ไม่ใช่แค่เพราะเรื่องค็อปเพียงอย่างเดียว แต่ไบ้ท์เองรู้สึกว่าเอลิซาเบ็ธเป็นผู้หญิงเก่ง นิสัยดีและน่านับถืออีกคน การมีพี่ มีเพื่อนดีดีแบบนี้ไว้ก็คงไม่ใช่เรื่องเสียหายอะไร หลังจากนั้นทั้งสองจึงแยกย้ายกันกลับบ้าน โดยที่เอลิซาเบ็ธกำชับว่าคืนนี้จะส่งรูปของค็อปมาให้แน่นอน
เมื่อถึงบ้านไบ้ท์ก็กลับขึ้นไปห้องนอนของตน ตอนนี้เขารู้สึกดีใจมากที่ปมในหัวใจของเขาได้รับการคลายออกมาอย่างน้อยก็ปมนึงแล้ว บางครั้งชีวิตของคนเราก็ช่างสรรหาเรื่องตลกมาเล่นอยู่เสมอๆ เขาเองที่พยายามค้นหาคำตอบแทบตาย สุดท้ายมีนางฟ้า(?)นามเอลิซาเบ็ธที่อยู่ดีดีก็เดินเข้ามาทักเขาและช่วยไขปัญหาข้อสงสัยที่ค้างคาใจมาตลอดช่วงระยะเวลา 2-3 สัปดาห์ที่ผ่านมา
//ปิ๊บๆๆ// เสียงโทรศัพท์ของไบ้ท์ดังขึ้น เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดูทันที เขาเองยังแปลกใจกับความรู้สึกในตอนนี้ของตนเอง ว่าเขากำลังตื่นเต้นเรื่องอะไรอยู่ ตื่นเต้นที่จะได้เห็นหน้าวิญญาณที่เคยเจอในลิฟท์งั้นเหรอ… นึกแล้วก็ขำ
ElizaBETH : เชิญทัศนาตามอัธยาศัย
- byte - : ขอบคุณครับ
………..
…..…
….
..
ElizaBETH : เป็นไงล่ะคะ อึ้งกับความหล่อของเพื่อนเจ้ไปเลยเหรอไง
- byte - : พี่ค็อปเขาเคยไปพูดแนะนำคณะที่โรงเรียนเก่ารึเปล่าครับ?
ElizaBETH : เอ๊ะ คุ้นๆ นะคะ เหมือนไม่กี่วันก่อนที่มันจะเสียนั่นแหละ มันเคยบอกว่าต้องกลับไปพูดแนะนำคณะให้ที่โรงเรียนเก่า พอหลังจากมันกลับมานะ มันดูเปลี่ยนไปเป็นคนละคนเลยล่ะ พี่ยังแซวมันอยู่เลยว่าไปติดใจอะไรเด็กที่โรงเรียนรึเปล่า
ElizaBETH : อ้าว น้องไบ้ท์หายไปเลย
ElizaBETH : งั้นพี่ไปนอนก่อนะคะ ไว้คุยกันใหม่ ราตรีสวัสดิ์ค่ะ
ไม่ผิดแน่นอน… ค็อป... คือรุ่นพี่คนนั้น พี่คนที่อยู่ในความทรงจำของเขามาตลอด รูปร่างสูงโปร่งแบบนักกีฬา ใบหน้าเรียวได้รูป รอยยิ้มเป็นมิตร ดวงตาอ่อนโยน น้ำเสียงที่อบอุ่น… พี่คนที่เขารู้สึกดีด้วยอย่างน่าประหลาดใจ ถึงแม้ระยะเวลาที่เขาทั้งสองได้เจอและพูดคุยกันมันจะไม่ได้นานนัก แต่มันกลับทำให้เขารู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก ความรู้สึกตอนนั้นในลิฟท์… มันคือความรู้สึกนี้เอง… ความรู้สึกที่เขาได้ลืมมันไปเสียนานแล้ว
คำสัญญาที่รุ่นพี่คนนี้เคยให้ไว้… ค็อปไม่ได้ผิดสัญญา… แต่เขาทำตามสัญญาที่ให้ไว้แล้วไม่ได้ต่างหาก… ในขณะเดียวกัน ไบ้ท์เองในเวลานั้นก็เต็มไปด้วยความโกรธและเกลียด เด็กหนุ่มเลือกที่จะวิ่งหนีปัญหา เขาไม่ได้พยายามตามหาว่าเพราะเหตุใด รุ่นพี่หนุ่มคนนี้จึงได้หายไป
ที่ดวงวิญญาณของค็อปยังไม่ไปสู่สุขคติเพราะเขารึเปล่า?
ค็อปรอที่จะทำตามสัญญาที่เคยให้ไว้กับรุ่นน้องคนนี้รึเปล่า?
… ในขณะที่ตัวเองเขาเอง กลับเข้าใจรุ่นพี่คนนี้ผิดมาตลอด ความรู้สึกผิดแล่นเข้าสู่ในใจของชายหนุ่มทันที นี่เขาได้ตัดสินคนๆ นึงจากการกระทำเพียงอย่างเดียวหรอกเหรอ…
ยังมีอะไรที่เขาพอจะได้หรือไม่?
เขาควรต้องทำอย่างไร?
โปรดติดตามตอนต่อไป
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
