หัวข้อ: ...พี่เลี้ยง..THE DAY’ I was your man [15/05/57] The End.

[manutty]

เปิดมานึกว่าจะเจอฉาก ธารดูแลทรายแบบถึงพริกถึงขิง (มันดูแลแบบไหนวะ)  ม่ายช่าย ดูแลแบบอ่อนโยนนุ่มนวลแล้วทำให้คิดได้ว่า ทั้งคู่ยังมีเยื่อใยต่อกันอยู่ ซึ่งธารมีให้เห็นชัดอยู่แล้ว   แต่กลายเป็นม้ามืดชนาธิปซะได้ ที่ตามติดไปนอนแนบข้าง ดูเหมือนธารจะหงุดหงิดแต่ก็ไม่ได้รังเกียจอย่างจริงจังเท่าไหร่ เชื่อว่าธารไม่ได้คิดอะไร  ขอให้ไม่คิดตลอดนะ  แต่ก็กลัวใจฮีเหมือนกัน เกิดประชดอยากจะตอบสนองให้ แต่ยังดีที่ยั้งเอาไว้ได้ ในตอนนี้นะ ต่อไปไม่รู้ ขอให้อย่าเลย ไม่อยากให้มันพัวพันยุ่งเหยิงไปมากกว่านี้ อ่ะ แต่ก็ต้องแล้วแต่บทบาทที่คนเขียนกำหนดไว้ล่ะนะ   ไม่ได้เกลียดธิปนะในตอนนี้ ดูเหมือนเด็กน้อยขี้เหงา เหมือนเด็กเห่อไอดอลที่ตัวเองชอบ พอมีโอกาสก็อยากจะใกล้ชิด และคงเพราะธิปเห็นธารมีบุคลิกดึงดูดคล้ายพ่อที่ตนรักและอาจจะยึดเป็นไอดอลมาตลอด เลยทำให้มองธารแบบนั้นจากคำพูดที่เอ่ยออกไปคล้ายรำพึงรำพัน เกิดภาพซ้อนทับกัน เลยทำให้ธิปหลงไหลธารยิ่งขึ้น เรามองว่าน่าสงสารนะ ถ้าธิปได้รู้ความจริงอีกคนว่าเกิดอะไรขึ้นกับครอบครัวตัวเองในตอนนี้ และกลัวแม่ของธิปนอกจากจะไม่สำนึกกับยัดเหยียดความผิดตัวเองไปให้คนอื่นเพื่อไม่ให้ลูกมองตัวเองไม่ดีล่ะก็เชื่อว่าธิปจะเจ็บช้ำไม่น้อยเช่นกัน

เท่าที่เห็น ธิปดูจะขาดความอบอุ่นเหมือนธารไม่น้อย ถึงจะมีพ่อไม่แท้แต่ธิปยังไม่รู้และแม่ที่ให้ความรัก แต่แม่ก็มักจะระแวงพ่อให้เห็นเป็นประจำ และธิปก็จะคอยประสานให้ตลอด และธิปดูจะรักและติดทัตพลไม่น้อย คงเพราะทัตพลเป็นคนอ่อนโยน ดูแลธิปและคงนึกถึงลูกตัวเองก็เลยเกลียดธิปไม่ลง เลยทุ่มเทความรักความเอ็นดูให้ธิปแทน ในขณะที่ทัตพลก็ปวดใจไปด้วยที่ไม่ได้เอาความรักความห่วงใยตรงนี้ไปมอบให้ลูกแท้ๆ

สำหรับทัตพล ตอนนี้ถือว่าตัดสินใจได้เด็ดขาดดีในการเผชิญหน้ากับธาร ถึงจะรู้ว่ายังไงคงทำให้ธารเชื่อไม่ได้ แต่ก็ยังดีกว่าที่ไม่พูดอะไรออกมา อย่างน้อยก็ทำให้ธารหวั่นไหวสับสนด้วยคำพูดและสาเหตุตรงกันกับที่ทรายบอก ถึงฮีจะยังไม่เชื่อเต็มร้อย และทำใจให้เชื่อยาก และยากที่จะให้อภัย เพราะหลักฐานมีแค่คำพูด ส่วนคนกระทำ ทัตพลรู้แต่ก็ยากที่จะพูดออกไปได้ ด้วยหลายสาเหตุ ไหนจะอารมณ์ของธารที่ถ้ารู้และเชื่อว่าจริง อาจจะไปเอาเรื่องได้ ไหนจะจิตใจของชนาธิปที่ต้องมารับรู้ว่าตนไม่ใช่พ่อแท้ๆและแม่ยังทำเรื่องเลวร้ายลงไปอีก คงจะรับไม่ไหวในคราวเดียว เหมือนกับธาร ทัตพลจึงพยายามประคับประคองจิตใจลูกทั้งสองคนให้ดีที่สุด  แต่คุณพ่อก็เผลอตวาดซะคุณลูกคิดลึกไปอีก   เข้าใจนะว่าทัตพลไม่อยากให้เรื่องบานปลายไปมากกว่านี้ เพราะซียังไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้น ลึกๆธารน้อยใจมากกว่าที่พ่อบอกว่ารักตัวเองแต่นอกหน้าปกป้องคนอื่นแถมยังเป็นคนที่ตัวรัก กลัวธารกลับไปจะไปลงกับทรายเหมือนกัน สงสาร แต่ก็อยากดูบทลงโทษอ่ะ

 เราชอบธารนะที่พยายามระงับสติอารมณ์และถามอย่างจริงจังออกไปนั่นก็ถือว่าฮีเริ่มจะรับฟังแม้จะน้อยนิด ถึงจะยังไม่ได้รับคำตอบที่เคลียร์ชัดแต่ก็ทำให้หวั่นไหวได้ ถ้ายังยืนตรงกันและสร้างความเชื่อใจให้ฮีได้ เชื่อว่าถึงไม่มีหลักฐาน ธารก็พร้อมจะเชื่อแน่นอน ขึ้นอยู่กับว่า ทัตพลกับทรายจะทำได้แค่ไหน และหัวใจของธารจะเปิดรับและให้อภัยได้หรือไม่ แต่ถ้าทั้งคู่พยามสุดๆแล้ว ธารยังไม่ฟังก็คงต้องปล่อยฮีไป  เราจะถือว่าธารเริ่มยึดติดกับสิ่งที่เรียกว่าครั้งแรกของคนรักมากเกินไป มากกว่าจะมองที่การกระทำ แต่หวั่นใจกับความอ่อนไหวของทรายเหลือเกิน ทัตพลก็เหมือนกันด้วยความอ่อนโยน เป็นสุภาพบุรุษ ก็ชวนให้มองว่าใกล้ใครเหมือนมีใจให้ไปหมด ดูจากที่แสดงออกกับซีสิ น่าคิดนะ

ตอนที่ธารถามทัตพลเหมือนกันเกี่ยวกับความรู้สึกที่มีให้แม่ของตน ประมาณว่าคิดให้ดี ว่าอยากจะมาดูแลเพราะรักตามปากที่พูดหรือว่าแค่สำนึกผิดอยากชดเชย มันค่อนข้างชัดเจน ธารคงไม่อยากให้แม่ต้องเจ็บปวดไปมากกว่านี้ ถ้าพ่อจะขอมาดูแลเพื่อชดเชยมากกว่าจะดูแลด้วยความรัก เพราะยี่สิบปี ทัตพลไม่เคยมาแสดงตัวเลย ได้แต่แอบตามแอบดูห่างๆ ซึ่งมันก็น่าคิดในความคิดของธาร เราเห็นด้วยนะ เพราะความรักความผูกพันแทบจะไม่มีเลยสำหรับธารที่มีต่อพ่อ คงต้องใช้เวลาพิสูจน์ต่อไป 

อีกอย่างอดสงสารไม่ได้ที่ธารแสดงความอกตัญญูโดยไม่ตั้งใจออกไป   
โดยการผลักผู้เป็นพ่อ รวมถึงคำพูด เชื่อว่าความจริงกระจ่างเมื่อไหร่ เด็กน้อยของฉันต้องเจ็บปวดกับการกระทำของตัวเองแน่ๆ  แอบขัดใจนิดนุงตอนที่ทัตพลบอกให้รอคนผิดได้รับกรรม เข้าใจฮีนะ แต่คนทำมันจะสำนึกได้เมื่อไหร่กันล่ะ (ตอนจบไง คนเขียนบอก หุหุ) กว่าจะถึงตอนนั้น หลายคนต้องเจ็บปวดกันไม่ใช่น้อย

แต่ ณ จุดนี้ แอบมีมุมมุ้งมิ้งระหว่างทัตพลกับซีนะ ดูจะเข้าอกเข้าใจกันได้ดีเหลือเกิน  ฟินดี แต่ถ้าจะคู่กันก็ขอให้สมเหตุสมผลหน่อยเถอะ สงสารคุณภัครที่นอนป่วยอยู่ ผู้หญิงคนนี้ได้รับการกระทบกระเทือนทางจิตใจมาตลอด ขอให้มอบความยุติธรรมให้เธอบ้างกับการอดทนของเธอที่ทำทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อลูกมาตลอด และลึกๆก็คงจะยังรักทัตพลไม่เปลี่ยนเช่นกัน ไม่งั้นชีคงมีสามีใหม่ไปแล้ว

ปล. เป็นกำลังใจให้คนเขียนต่อไป ส่วนตัวเราสนุกและลุ้นกับเนื้อเรื่องนะ ต้องยอมรับว่าคุณเขียนได้ดี เข้าถึงอารมณ์ของตัวละครแต่ละตัวมาก เลยทำให้เกิดความเห็นในหลายๆมุมมองของแต่ละคนอ่านเช่นกัน อยากจะบอกว่า เขียนตามใจตัวเองเถอะค่ะ ไม่ต้องปรับเปลี่ยนตามใจใครหรอก เราจะติดตามต่อไป ไม่ว่าเรื่องนี้จะจบยังไงก็แล้วแต่ สู้ๆนะคะ

[BeeRY]

ได้พูดไปแล้วก็ดีนะคุณพ่อทัต รอแต่ธารจะคิดได้เท่านั้น
แต่ขอคุณคนเขียนไว้อย่างได้ไหมคะ ว่าอย่าให้ธารเอาธิปมาแก้แค้นคุณพ่อตัวเองเลย ดูจะสลัดหลุดยากนะคนเนี้ย ได้แม่มาเต็มๆอ่ะ 

[babynevercry]

สงสารธิป อยากให้ธิปคู่กับพี่ซี

โหมดดาร์ค ลึกๆ ในหัว อยากให้ธารเอาธิปมาแก้แค้นทัตพล แล้วให้ธิปน่าสงสาร ช้ำชอกเหมือนทราย

อิอิ ชอบมากๆแบบนั้น ดราม่าสุดๆ

[iammz]

คุณทัต~ รีบอธิบายรายละเอียดให้ธารฟังเร็ว ๆ นะคะ >.<

[่patsaporn]

ถึงเวลานี้แล้วพ่อก็บอกธารไปเห้ออออ ไหว้ค่ะไหว้ เก็บไว้บอกตอนทรายบอบช้ำไปถึงไหนๆๆ แล้วหรือไง
คือเป็นห่วงทรายอ่ะ ตกเป็นเหยื่อของอะไรก็ไม่รู้
ธิปดูชอบธารจริงจัง แต่ธารก็ดีนะ ไม่ทำอะไร ดูแบบไม่เอาแต่ได้ฟันดะ
พอกลับบ้านเดี๋ยวก็โมโหทรายอีก เฮ้อ สงสารจริงไรจริง แค่หายใจก็ยังผิดเลย

ขอบคุณค่ะ

[-west-]

ชนาธิป นางจะแรงเหมือนแม่นางเหรออออ

[PoPuAr]

เอ๊ะๆๆ คุณทัตกับพี่ซีคงไม่มีอะไรในกอไผ่ใช่มั้ย คือไม่เอาวายนะคู่นี้ อยากให้พี่ซีได้คู่กับน้องธิปจอมแรด

เกือบหัวใจวายตายแทนพี่ซี นี่ถ้าพี่ซีเกิดได้ยินที่สองพ่อลูกทะเลาะกันเรื่องของทราย โอ๊ย ไม่อยากจะคิด

พี่ซีต้องหัวใจสลายเป็นแน่แท้  แต่ว่าในสักวันพี่ซีก็ต้องรู้อยู่ดีนั่นแหละ เอาว่าขอเวลาให้พี่ซีทำใจก่อนละกัน

คุณทัตนี่ไม่ว่าจะพูดอะไรก็ไม่ขึ้นสักอย่าง ก็เข้าใจธารนะ พ่อแท้ๆทิ้งไปตั้งแต่เด็ก แล้วจะมาเรียกร้องอะไรตอนนี้

มันก็สายไปแล้ว ทั้งที่คุณทัตก็มีเหตุผลความจำเป็น แต่พออยู่ในสถานการณ์แบบนี้ ยิ่งพูดก็เหมือนยิ่งแก้ตัว

รอตอนต่อไปค่ะ เผลอๆคุณน้องธาร โมโหแล้วไปจัดหนักพี่ทรายอีก 

[smile_aex]

 

[coffeeQbread]

https://www.youtube.com/v/HXZJ4LGZDyE

บทที่23
 
 

ท้องถนนที่ทอดยาว แสงจากเสาไฟสีส้มเรียงรายทอดยาวโค้งไปตลอดทั้งแนว คืนนั้นเขาขับรถกลับบ้านทั้งที่ยังอยู่ในอารมณ์ขุ่นมัว คำพูดของทัตพลยังกึกก้องสะท้อนซ้ำไปซ้ำมาอยู่ในห้วงความคิด
 
 
 
     “ธารกำลังเข้าใจผิดนะ เรื่องราวมันไม่ได้เกิดขึ้นเพราะความเต็มใจ  ระหว่างพ่อกับทราย....”

     “พ่อกับทรายเราโดนวางยา”
 
     “พ่อรู้ว่ามันอาจจะเชื่อยาก แต่พ่อพาทรายเขาไปทำธุระที่พังงา เราค้างที่นั่นกันสองคืนแล้วคืนที่สองมันก็เกิดเรื่องขึ้นมา นี่คือเรื่องจริง ๆ ที่เกิดขึ้นธารจะเชื่อหรือไม่พ่อคงไปห้ามความคิดลูกไม่ได้แต่ขอให้ลูกรู้ไว้ว่าพ่อกับทรายเราไม่ได้คิดอะไรเกินเลยกันแบบนั้น”
 
 
 
เขาสะบัดศีรษะไล่ความคิดฟุ้งซ่านออกไปอีกครั้งตั้งสติกับถนนหนทางข้างหน้า เบนซ์สีขาวคันเดิมจอดรออยู่ไม่นานประตูรั้วแบบอัตโนมัติก็เปิดกว้างรอให้รถหรูขับเคลื่อนเข้าไปจอดตัวลงที่ด้านใน
 

“วันนี้ไม่กลับหรือทินกร” เขาเอ่ยถามคนที่วิ่งมารับกุญแจรถ ปกติพอค่ำหน่อยทินกรจะกลับไปค้างที่บ้านกับภรรยา เช้ามืดวันใหม่จึงจะมาทำงานแต่เช้า น้อยครั้งนักที่จะเห็นเขาอยู่ค้างคืนที่นี่
 

“วันนี้เมียผมเขาไปเที่ยวกาญจนบุรีกับพวกเพื่อนๆน่ะครับ กลับไปก็ไม่รู้จะคุยกับใครอยู่ดีเลยอยู่นอนมันเสียที่นี่เลยดีกว่าเผื่อตอนเช้าคุณธารมีอะไรเรียกใช้”  ทินกรตอบตรงไปตรงมาธาราธารจึงพยักหน้าให้เบา ๆ จากนั้นเขาจึงเดินเข้าไปด้านใน
 

“ดาว อีกสักครึ่งชั่วโมงให้พี่ทรายเอากาแฟขึ้นไปให้ฉันที่ห้องหนังสือด้วยนะ” เมื่อร่างสูงใหญ่เดินเข้ามาในบ้านเขาเรียกนับดาวมาสั่งความ
 

“เอ่อ..พี่ทรายนอนแล้วค่ะ เดี๋ยวดาวเอาขึ้นไปให้แทนนะคะของคุณธารกาแฟดำใส่น้ำตาลก้อนเดียว”
ชายหนุ่มยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู  เวลาเพิ่งจะสามทุ่มกว่า ๆ วารินไม่น่าจะนอนเร็วได้ปกติเห็นชอบนั่งคุยเล่นกับนับดาวจนดึกดื่น
 

“พี่ทรายไม่ค่อยสบายน่ะค่ะ ตัวรุม ๆ ตั้งแต่เช้าดาวไล่ไปพักก็ไม่เชื่อ นี่ก็เพิ่งจะเข้าไปนอนเอง ดาวเลยไม่อยากรบกวน เดี๋ยวดาวชงกาแฟให้คุณธารเองนะคะคุณธารขึ้นไปรอข้างบนเถอะค่ะเดี๋ยวพี่เตตรวจรอบบ้านเสร็จก็คงจะมาปิดบ้านแล้ว”
 

นับดาวเห็นธาราธารชักสีหน้าสงสัยจึงไขความข้องใจของเขาทั้งหมด ชายหนุ่มชั่งใจนิดหน่อยแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรต่อแล้วเขาก็เดินเลี่ยงขึ้นบ้านไป  ทุกวันหลังกลับจากเรียนหากไม่ดึกมากเขาจะเข้าไปทักทายคุณแม่เสมอและวันนี้เขาก็ยังทำเหมือนเดิมเช่นทุกวัน
 

“คุณแม่หลับไปแล้วหรือครับป้าวัน”
 

“หลับตั้งแต่สองทุ่มแล้วค่ะ คุณธารเพิ่งกลับมาถึงหรือคะทานอะไรมาหรือยัง”ปกติเธอเป็นคนจัดเตรียมเรื่องอาหารการกิน แต่หลังจากต้องมาดูแลภัครจิราก็กลายเป็นนับดาวที่เข้ามาเตรียมเรื่องอาหารแทน
 

“เรียบร้อยมาแล้วครับ ป้าวันนอนเถอะนะดูแลคุณแม่มาทั้งวันคงจะเหนื่อย” เขาเดินเข้าไปจับมือภัครจิราเบา ๆ กระชับผ้าห่มให้
 

“ผมกลับมาแล้วนะครับคุณแม่ พักผ่อนให้สบายนะครับ” เขาพูดกับเธอเบา ๆ  ก่อนเดินไปปิดไฟดวงใหญ่แล้วเปิดเป็นไฟหรี่สีส้มอ่อนๆให้แทน
 
 

สายน้ำเย็น ๆ จากฝักบัวช่วยชะล้างสิ่งสกปรกจากร่างกายได้ก็จริงแต่ทว่ากลับไม่สามารถสลัดความคิดที่ฝังติดอยู่ในจิตใจคนเราได้เลย เรือนกายสูงใหญ่ยันมือข้างหนึ่งกับผนังกระเบื้องปล่อยให้สายน้ำเย็น ๆ ราดรดตั้งแต่ศีรษะไหลผ่านร่างกายแข็งแรงกำยำผ่านลงมาจนถึงปลายเท้า
 

เขาสะบัดศีรษะไล่ความเบียกชื้นจากสายน้ำ ใช้ผ้าขนหนูเช็ดผมที่เปียกจนแห้งหมาดเมื่อทำธุระส่วนตัวเรียบร้อยจึงเข้าไปที่ห้องหนังสือ กาแฟดำร้อน ๆ จากนับดาวส่งกลิ่นหอมโชยมาจากโต๊ะทำงาน เขาใช้เวลากับหนังสือตรงหน้าไปได้แค่ครึ่งชั่วโมงเท่านั้น จิตใจดันไม่อยู่กับเนื้อกับตัวคิดถึงเรื่องของวารินขึ้นมาอีก
 
 

       “พี่ทรายไม่ค่อยสบายน่ะค่ะ ตัวรุม ๆ ตั้งแต่เช้าดาวไล่ไปพักก็ไม่เชื่อ นี่ก็เพิ่งจะเข้าไปนอนเอง ดาวเลยไม่อยากรบกวน”
 
 

ไม่รู้อะไรดลใจ..ตอนนี้เขาดันมายืนอยู่ที่หน้าประตูเล็กๆที่เขาเคยเรียกมันว่าห้องคนใช้  มือใหญ่ไขกุญแจเปิดเข้าไปอย่างเบามือและถือวิสาสะ ถึงไฟในห้องจะถูกปิดลงแล้วแต่เขาก็ยังสามารถเห็นคนที่นอนหลับไหลอยู่บนเตียง ธาราธารเดินเข้าไปใกล้ ๆ จ้องมองดวงหน้าที่อ่อนระโหยนั่น วารินดูผอมลงกว่าเดิมนิดหน่อยใบหน้าที่เคยมีแต่แววสดใสร่าเริงอยู่เสมอกลับกลายเป็นใบหน้าที่คล้ายกับคนจมอยู่ในความทุกข์ เขาเลื่อนมือไปขยับผ้าห่มให้ขึ้นมาชิดหน้าอกของคนตัวเล็กเผลอโน้มตัวลงไปหวังเพื่อจะแตะริมฝีปากที่แก้มนิ่มนั่นแต่เขาต้องหยุดชะงักอยู่แค่นั้น ทั้งที่ห่างเพียงไม่ถึงนิ้วด้วยซ้ำ ใบหน้าและดวงตาที่มองคนตัวเล็กด้วยความอบอุ่นนั้นแปรเปลี่ยนเป็นแข็งกร้าวขึ้นทันทีที่นึกไปถึงภาพบาดหัวใจในวีดีโอนั่น เขาค่อยยันตัวขึ้นขณะริมฝีปากเหยียดยิ้มอย่างขมขื่น แววตาที่มองลงไปมีแต่แววตัดพ้อเต็มไปหมด
 
 

“พ่อกับทรายเราโดนวางยา”
 

“ธารกำลังเข้าใจผิดนะ เรื่องราวมันไม่ได้เกิดขึ้นเพราะความเต็มใจ  ระหว่างพ่อกับทราย....”
 


คำพูดของทัตพลเหมือนแผ่นที่ถูกรีเพลซ้ำแล้วซ้ำเล่าอยู่ในหัวสมองของเขา
 

ถึงแม้คนทั้งคู่จะถูกวางยาจริง แต่มันก็เปลี่ยนความเป็นจริงไปไม่ได้ ในเมื่อทั้งคุณพ่อของเขาและวารินมีความสัมพันธ์ที่เกินเลยกันไปแล้ว และที่สำคัญที่สุดคือคุณแม่ของเขา ภัครจิราต้องตกอยู่ในสภาพแบบนี้เพราะคนทั้งคู่นั่น
 

ร่างสูงใหญ่หมุนตัวเดินกลับออกไปทันที นิ้วมือเรียวยาวบดเบียดเข้าหากัน สันกรามได้รูปถูกบดจนนูน นึกโมโหตัวเองที่เดินลงมาทำไมถึงห้องหลังบ้านแบบนี้
 

...จำเป็นอะไรที่เขาต้องดีกับวาริน...
 

...จำเป็นอะไรที่ต้องเป็นห่วง..
 

...ก็แค่ที่ระบาย เวลาเขา ‘อยาก’ ก็แค่นั้น!....
 
 

ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมาธาราธารใช้เวลาหมดไปกับการเรียนตั้งแต่เช้าจรดเย็นแทบทุกวัน บางวันมีสอบกลางคืนและมีเรียนต่อในเช้าวันถัดมา ทำให้เขาไม่สะดวกในการเทียวไปเทียวมาระหว่างที่บ้านและโรงพยาบาลเขาจึงเลือกที่จะค้างที่คอนโดมากกว่า
 

“สวัสดีค่ะคุณธาร เย็นนี้ก็โทรมาถามอาการคุณผู้หญิงอีกหรือคะ” นับดาวรับโทรศัพท์แล้วแกล้งพูดดักคอ เพราะพักหลังธาราธารไม่ค่อยได้กลับบ้านจะใช้วิธีการโทรมาสอบถามอาการแม่ของเขาทุกๆวันทั้งเช้าทั้งเย็น
 

“รู้แล้วก็รีบรายงานมาเร็วเข้า”
 

นับดาวจึงพูดบอกเขาไปตามสภาพที่เห็นตั้งแต่เช้าจนถึงเย็นโดยละเอียดเมื่อไม่มีอะไรที่น่าห่วงก็ถึงเวลาที่เขาจะต้องวางสาย แต่ฉุกใจนึกบางอย่างขึ้นมาได้ ก็เลย...
 

“พี่ทรายเขาอยู่แถวนั้นหรือเปล่า”
 

“อยู่ค่ะคุณธารจะคุยด้วยหรือคะเดี๋ยวดาวไปเรียก....
 

“ไม่ต้องๆ” เขารีบร้องปรามเมื่อได้ยินว่านับดาวทำเสียงตะกุกตะกักเหมือนกำลังจะแฮ้งกิ้งคอล
 

“อ้าวพี่ทรายเดินมาพอดีเลย คุณธารจะคุยด้วยไหมคะดาวจะเรียกให้” นับดาวกวักมือเรียกวารินให้เดินเข้ามาใกล้ คนตัวเล็กจึงเลิกคิ้วถามอย่างสงสัยว่าใครกันที่อยู่ปลายสาย เด็กสาวจึงทำปากบุ้ยใบ้บอกว่าคุณธาร วารินหน้าเจื่อนลงทันที
 

“ไม่ต้อง ฉันไม่อยากคุยกับเขา เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะกลับไปคงจะดึกไม่ต้องรอก็ได้”
 

เขาพูดไว้แค่นั้นแล้ววางสายตัดไปเลย ทว่าความรู้สึกของคนที่ได้ยินประโยคสุดท้ายพอดีกลับวาบโหวงขึ้นในหัวใจอย่างไรบอกไม่ถูก คนตัวเล็กยกมือขึ้นทาบอกสูดลมหายใจก่อนนับดาวจะเอื้อมมือมาเกาะบ่าเล็กนั้นไว้แกล้งทำท่าตลกๆให้วารินได้หัวเราะแล้วชวนไปรดน้ำต้นไม้ด้วยกัน
 

ช่วงบ่ายวันถัดมาที่ตึกเรียนของโรงพยาบาลที่ธาราธารเรียนอยู่เขาเดินสวนบัวชมพูตรงทางเดินพอดี
 

“ธาร”
 

เธอร้องเรียกขึ้นอย่างยินดี บอกเพื่อนที่เดินมาด้วยกันให้ไปก่อน “ไม่ได้เจอเลย โทรไปก็ไม่รับสาย ธารโกรธบัวเรื่องอะไรหรือเปล่า” เธอดึงแขนเสื้อเขาให้เดินมาในจุดที่คนไม่พลุกพล่านมากนัก
 

“เปล่านี่ครับ”
 

“แต่ธารไม่เคยรับสายบัวเลย ไม่เคยโทรหา แล้วก็..ถึงแม้เราจะเจอกันโดยบังเอิญธารก็ไม่เคยทักบัวก่อน” เธอก้มหน้าเพราะตาเริ่มแดง ๆ ระบายทุกอย่างออกมาด้วยความน้อยใจ


“ธารน่ะไม่คิดถึงกันแล้ว”
 

“ไม่เอาน่าบัว เราคุยเรื่องนี้กันแล้วนะบัวบอกเองใช่ไหมว่าเต็มใจและจะไม่มานั่งเสียใจทีหลัง ผมเคยบอกไปแล้วว่าผมยังไม่คิดจะหยุดที่ใครทั้งนั้น วันนั้นบัวก็บอกว่าเข้าใจนี่”
 

“แต่บัวคิดถึงธาร ‘คิดถึง’ ”เธอย้ำคำว่าคิดถึงให้เขารู้ว่าเธอหมายถึงอะไร


“บัวรักธารนะ เรามาคบกันได้ไหม บัวไม่อยากอยู่ในสภาพแบบนี้แล้ว บัวอยากคบกับธารให้เป็นเรื่องเป็นราว อยากยืดอกบอกใคร ๆ ว่าเราเป็นของกันและกันแล้ว” เสียงเธอสั่นเหมือนคนจะร้องไห้ ธาราธารกวาดตามองเธอแบบเต็ม ๆ ตัว เธอใส่เสื้อกาวด์แบบสั้นถือแฟ้มอยู่ในมือ คงเพิ่งผ่านการทำแลปมาเหมือนกัน
 

“เย็นนี้บัวว่างไหม? กินข้าวกับผมนะ”
 

เขาพูดสั้น ๆ แค่นั้นแต่บัวชมพูยิ้มแก้มแทบปริ เธอเกาะแขนเขาอย่างยินดีความรู้สึกตื้นตันเอ่อล้นเต็มไปหมดเหมือนรอคอยมานาน ขณะที่ฝ่ายคนชวนยังตีสีหน้านิ่งเฉยไม่เปลี่ยน
 

...หากเธอรู้ว่าเขากำลังจะสลัดเธอทิ้งเธอจะร้องไห้หนักขนาดไหนกันนะ...
 

“ทำไมธารเลือกที่นี่”


พอมาถึงห้องอาหารบรรยากาศสุดแสนโรแมนติกภายในโรงแรมหรูมีระดับบัวชมพูก็ยิ้มหน้าบาน “แสดงว่าธารจำได้ใช่ไหมคืนที่เราสองคน....” เธอพูดอย่างเอียงอายหน้าขึ้นสีแดงระเรื่อที่นี่คือห้องอาหารที่เขากับบัวชมพูเคยมาทานข้าวด้วยกันพร้อม ๆ พี่รหัสทั้งสาย
 

“เปล่า เพราะที่นี่ใกล้บ้านบัวที่สุด”
 

เพราะเมื่อเขาขอเลิกเธออาจทำใจไม่ได้ เสียใจมากเขาจะได้พาเธอไปส่งในที่ใกล้ๆที่สุดและปลอดภัยนั่นก็คือบ้านของเธอเอง
 

“ใครบอกวันนี้บัวจะค้างที่บ้าน”
 

เธอเอียงหน้าเขินอายซบใบหน้าเข้ากับต้นแขนเขา “บัวจะไปค้างห้องธารต่างหาก”  ริมฝีปากสีสดซุกไซ้จนแขนเสื้อเชิ้ตติดสีของลิปสติก ยิ่งเธอได้กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆที่เขาชอบใช้เธอยิ่งต้องการเขาแทบคลั่ง เธอกัดแขนเขาเล่นเบา ๆ
 

“ทานหอยเชลล์ราดซอสเปรี้ยวหวานละกันนะ ไม่อ้วนดี”
 

เมื่อพนักงานเดินมารับออร์เดอร์เขาจึงสั่งให้เธอเสร็จสรรพ  อาหารชั้นเลิศถูกเสิร์ฟพร้อมกับไวน์ขาวชั้นดีมีพนักงานเข้ามารินให้ทั้งเธอและเขา เธอหยิบก้านแก้วไวน์ขึ้นมาระดับสายตาแล้วแกว่งไปมาเบา ๆ เหมือนกำลังให้ท่าเขาอย่างไรอย่างนั้น ธาราธารจึงยกแก้วของตนเองขึ้นเอียงแตะกันพอเป็นมารยาท ทั้งสองคนทานอาหารกันจนเสร็จเรียบร้อย ธาราธารจึงชวนเธอลงไปที่โซนเอาท์ดอร์ของโรงแรมสถานที่ซึ่งเป็นระเบียงสวยยื่นลงไปที่ริมแม่น้ำเจ้าพระยาหญิงชายหลายคู่กำลังเก็บเกี่ยวบรรยากาศแสนโรแมนติก ฝั่งตรงข้ามมองเห็นเจดีย์ประดับไฟสีส้มระยิบระยับสวยงามมาก ก่อนที่ใบหน้าหวานแต้มรอยยิ้มสวยซึ้งจะหันมามองเขาด้วยแววตาที่หวานฉ่ำ
 

“ขอบคุณมากนะธาร วันนี้บัวมีความสุขมากๆเลย บัวรักธารที่สุด” เธอโผเข้าไปซบเอวเขาไว้แบบไม่อายสายตาใคร ถึงแม้คนจะไม่เยอะแต่พนักงานที่ยืนตามจุดต่าง ๆ ก็มี เขาดึงตัวเธอออกนิดหน่อยใช้สายตาบอกให้เธอรู้ว่ามีใครหลายคนมองอยู่ มันไม่ดีกับตัวเธอเอง
 

“ช่างสิก็บัวมีความสุขนี่ เรากลับกันเลยไหมไปห้องธารนะ พรุ่งนี้วันเสาร์บัวไม่มีเรียนธารเองก็ไม่มี บัวเช็คมาเรียบร้อยแล้ว”
 

ธาราธารพลูลมหายใจก่อนจับไหล่บางให้หันมาเผชิญหน้ากับเขาตรง ๆ 
 

“บัวครับ...ฟังผมให้ดีๆนะ  ผมจะไม่ทำอย่างนั้นกับบัวอีกแล้ว” ดวงตาคมกริบจ้องเข้าไปในแววตาเธอเพื่อบอกให้รู้ว่าสิ่งที่เขากำลังพูดนั้นคือเรื่องจริงๆไม่ใช่พูดเล่น
 

ดวงตาสวยไหวระริกคล้ายคนกำลังหวาดกลัว
 

“บัวเก็บสิ่งที่บัวควรถนอม รักษาไว้ให้กับผู้ชายดี ๆ ที่เขารักบัวและบัวก็รักเขาจากใจจริงจะดีกว่านะครับ  คนอย่างผมไม่มีค่าพอสำหรับความรักของบัวหรอก ลืมผมซะนะ”
 

“...ธาร....”
 

เธอจ้องเขานิ่ง พึมพำเสียงอ่อนก้าวถอยหลังไม่รู้ตัว มีหยาดหยดน้ำตาที่ไหลตกลงมาบนผิวแก้มสวย เขายกมือขึ้นปาดมันให้เธออย่างเบามือ
 

“อย่ามาเสียเวลากับคนอย่างผมเลย คนเลว ๆ คนที่ไม่มีคุณค่าพอจะหยุดลงที่ใครสักคนได้”
 
 


‘ผมไม่รู้ว่าตัวเองจะทำได้ดีแค่ไหน ผมไม่เคยคบใครจริงจังแต่ผมอยากหยุดอยู่ที่พี่เป็นคนสุดท้าย  ต่อไปไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นขอให้พี่รู้ไว้ว่าคนที่ผมรักคือพี่คนเดียว’
 
 

นานมาแล้วที่เขาเคยพูดประโยคนี้กับคนๆหนึ่ง แต่มันจะมีความหมายอะไรในเมื่อ คนๆนั้นขยี้ความรักและความตั้งใจของเขาแหลกเละไม่มีชิ้นดี
 

“ทำไม!..ทำไมถึงเป็นบัวไม่ได้ ทำไมธารถึงหยุดที่บัวไม่ได้ ทำไมถึงเป็นบัวไม่ได้”
 

“ไม่ใช่แค่กับบัวหรอก กับทุกคนต่างหาก”
 

“ไม่จริง! ธารมีคนที่ธารคิดจะหยุดด้วยอยู่แล้วบัวดูก็รู้ เพียงแต่บัวไม่รู้ว่าใครคือคน ๆ นั้น ธารคงไม่รู้ตัวเวลาที่ธารพูดในแววตาของธารส่งผ่านไปถึงใครสักคน...คนที่โชคดีคนนั้น”


น้ำตาเธอไหลรินลงมาป็นทางเมื่อพูดถึงใครคนนั้นของเขา คนที่เธอคิดว่าโชคดี
 

...หากแต่ นั่นไม่ใช่ความโชคดีเลยสักนิด...
 

“ผมขอโทษ..ทุกอย่าง..ขอให้บัวโชคดีนะครับ”
 

[coffeeQbread]

https://www.youtube.com/v/HXZJ4LGZDyE

เมื่อสายลมยามดึกพัดโกรก พาเอาลมหายใจที่เจือไปด้วยความผิดหวังพัดหาย ถึงแม้ว่าเธอจะรักเขามากมายแค่ไหนแต่ในเมื่อเขาตั้งใจปฏิเสธกันถึงขนาดนี้เธอเองก็มีคำว่าศักดิ์ศรีหลงเหลืออยู่ในตัว
 

“ธารยังเป็นน้องรหัสบัวเหมือนเดิม และธารคือ..คนแรก..บัวไม่มีวันลืม”
 

เธอพูดแล้วส่งยิ้มบางให้เขาก่อนจะเดินหันหลังเข้าบ้านไป  เขาใช้เวลาขับรถไม่นานก็มาถึงหน้าคฤหาสน์หลังงามที่เขาไม่ได้กลับมาเกือบๆสองสัปดาห์ คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันเมื่อเห็นร่างคุ้นตาของใครบางคนก้มๆเงยๆอยู่แถวพุ่มไม้ประดับข้างโขดหินริมสระน้ำหน้าบ้าน
 
 
“ทำอะไรอยู่น่ะ”


เสียงทุ้มที่ดังขึ้นด้านหลังทำเอาวารินถึงกับสะดุ้งโหยง เพราะมัวแต่สนใจกับสัตว์ตัวเล็กๆที่ติดอยู่ที่กิ่งไม้จนไม่ทันได้ยินว่ามีเสียงรถขับเข้ามาจอดด้านใน
 

“ธาร...นกมัน...”
 

สองมือเล็กของวารินโอบอุ้มลูกนกตัวน้อยไว้ในอุ้งมือ เขาชูมันให้เด็กหนุ่มดูแล้วทำสีหน้าเหมือนกับจะร้องไห้ ธาราธารเดินเข้ามาหาคนตัวเล็กอย่างเร็ว ใจเขาวูบโหวงไปหมดแค่เห็นวารินทำสีหน้าแบบนั้น เหมือนกับว่าเขาจะลืมเลือนความโกรธแค้นที่มีกับคนตัวเล็กทิ้งไว้ที่ไหนสักแห่ง
 

“มันคงตกลงมา แต่ยังไม่ตายหรอก หาที่นอนอุ่น ๆ มาไว้ให้มันกันไม่ให้มดแดงมาไต่เดี๋ยวพรุ่งนี้รับรองมันบินปร๋อแน่”
 

วารินรีบวางมันลงที่รังเล็กๆของมันทันที ร่างเล็กวิ่งเข้าไปในบ้านดึงสำลีมาจากตู้ยาแล้วหยิบผ้าผืนเล็กๆชุบน้ำมาโอบรอบรังของมันไว้อย่างเบามือ ธาราธารมองคนที่วิ่งไปวิ่งมาตกแต่งรังนอนให้กับนกด้วยสายตาที่เขาเองก็อธิบายไม่ถูก
 

...ทั้งๆที่รักแต่มันก็แสนจะแค้น..ทั้ง ๆ ที่แค้นแต่มันก็สุดแสนจะรัก...
 

“ดาว! ทำไมยังไม่นอน? มันดึกแล้วไม่ใช่หรือไง”
 

เขาเฉไฉหัวใจตัวเองตั้งคำถามกับนับดาวที่เดินออกมาพอดี เด็กสาวถึงกับสะดุ้ง ปกติธาราธารเคยถามเรื่องแบบนี้กับเธอที่ไหน นับดาวจึงมองไปที่วารินเพราะคิดว่าคนที่เจ้านายของเธอต้องการจะถามคงจะเป็นวารินมากกว่า
 

“เอ่อ..ดาวกับพี่ทรายรอเปิดบ้านให้คุณธารน่ะค่ะ” นับดาวจำเป็นต้องตอบเพราะเห็นวารินยังเงียบ
 

“จำเป็นอะไร นายเตก็อยู่ แยกย้ายกันไปนอนได้แล้วนี่มันจวนจะห้าทุ่มอยู่แล้วยังมาชมนกชมไม้กันอยู่ได้” เขากระแทกเสียงใส่  ใบหน้าคมเข้มแหงนเงยมองท้องฟ้ามืด คืนนี้น้ำค้างค่อนข้างแรงเขาไม่อยากให้คนแถว ๆ นี้ต้องมาเจ็บป่วยตัวร้อนเพราะตากน้ำค้าง เดี๋ยวจะเป็นภาระให้นับดาวต้องดูแลไปอีกคน
 

“เดี๋ยวก่อน!”
 

พอเดินกันเข้ามาที่ด้านใน นับดาวกับวารินกำลังจะเดินไปที่ห้องด้านหลัง ธาราธารจึงเรียกขึ้นเขาฉุดแขนเล็กรั้งไม่ให้เดินต่อ
 

“เดี๋ยวเอากาแฟขึ้นไปให้ผมที่ห้องหนังสือด้วย แล้วรออยู่ที่นั่น มีธุระจะคุย”
 

วารินพยักหน้ารับคำหลังชั่งใจอยู่ครู่หนึ่ง เขาไม่สามารถปฏิเสธคน ๆ นี้ได้อยู่แล้วถึงไม่เอาขึ้นไปให้ ธาราธารก็ต้องลงมาหาเรื่องเขาที่ห้องอยู่ดี 
 

ไม่นานนักกาแฟร้อนหอมละมุนก็ถูกเสิร์ฟลงที่โต๊ะที่เต็มไปด้วยกองเอกสารสำคัญต่าง ๆ เด็กหนุ่มขยับแว่นสายตาเล็กน้อยละสายตาจากเอกสารในมือ ไม่รู้เป็นเพราะเขาอาบน้ำเร็วหรือวารินชงกาแฟช้ากันแน่
 

“นั่งสิ  นั่นปากกา นี่แฟ้มงานของโรงแรมทั้งหมดตั้งแต่วันที่คุณแม่ไม่สบาย อ่านแล้วบรีฟออกมาให้ผมฟัง”
 

เขาเลื่อนแฟ้มกองใหญ่ส่งไปให้วาริน คนตัวเล็กมองหน้าเขาอย่างแปลกใจไม่เข้าใจทำไมจู่ ๆ วันนี้เรียกมาทำงานช่วย วารินจำใจนั่งลงไปอย่างช่วยไม่ได้


เขาสองคนนั่งทำงานกันไปเงียบ ๆ นานเป็นชั่วโมงโดยไม่มีใครพูดอะไร ดวงตาคมกริบมองคนตัวเล็กที่นั่งก้มหน้าก้มตาอ่านแล้วจด อ่านแล้วจด จะว่าไปเรื่องราวที่เขาได้ฟังมาจากทัตพลพ่อของเขาก็มีส่วนทำให้เขาอ่อนลงกับวารินมาพอสมควร แต่ถึงอย่างนั้นวันนี้ที่เรียกให้มาอ่านรายงานกองโตของทางโรงแรมช่วยจริง ๆ ก็เพราะอยากแกล้ง แต่ที่สำคัญยิ่งกว่านั้นคือเขาไม่ได้เห็นหน้าวารินมาสองอาทิตย์แล้วแม้แต่เสียงก็ยังไม่ได้ยิน
 

...จะทำอย่างไรได้ในเมื่อหัวใจมันไม่เชื่อฟังเขาเลยจริง ๆ ....
 
 
มือเล็กยกขึ้นปิดปากเมื่อหาวหวอดๆออกมาถึงสองสามรอบขณะที่อีกคนยังนั่งนิ่งไม่รู้สึกง่วงเลยสักนิด
 

“เดี๋ยวพี่จะสรุปเรื่องงบการเงินคร่าว ๆ ให้ธารฟังก่อน ส่วนงานในแผนกอื่น ๆพี่เขียนสรุปไว้ให้ในนี้แล้วไว้ธารค่อยๆอ่านไปก็แล้วกันนะ”
 

แล้ววารินก็ค่อยๆบรีฟเรื่องราวของฝ่ายบัญชีการเงินให้ธาราธารฟัง คำว่าคร่าว ๆ ของเขานั้นละเอียดมากพอตัว
 

“ธารอย่าดูเพียงแค่การรวบรวมตัวเลขทางการเงินอย่างเดียว แต่ธารต้องทำความเข้าใจและตีความให้ได้ว่าตัวเลขแบบไหนที่เป็นตัวชี้ว่าเกิดปัญหาอะไรขึ้นตรงไหน เราจะได้สามารถเข้าไปจัดการแก้ไขได้ทัน”
 

ธาราธารมองนาฬิกาโบราณเรือนเล็กที่ตั้งอยู่ไม่ไกล เขาปิดแฟ้มลงแล้วถอดแว่นสายตาวางไว้
 

“วันนี้แค่นี้เถอะ เดี๋ยวผมจะอ่านหนังสือเรียนต่อสักหน่อย พี่ทรายลงไปเลยก็ได้พรุ่งนี้ค่อยมาทำในส่วนที่เหลือต่อ”
 

นับเป็นครั้งแรกตั้งแต่เกิดเรื่องที่ธาราธารเรียกเขาว่า ‘พี่ทราย’ ด้วยน้ำเสียงคงที่ไม่มีประชดประชัน วารินน้ำตารื้นขึ้นมาทันที  ไม่ได้หวังจะกลับไปดีกันเหมือนเดิมขอแค่อีกฝ่ายอภัยให้กับเขา  เผื่อว่าจะมีโอกาสให้เขาได้เข้าไปดูแลภัครจิราชดเชยความผิดที่ได้ทำบ้างเท่านั้น
 

“เดี๋ยว!”
 

ขณะที่วารินกำลังจะเปิดบานประตู ท่อนแขนแข็งแรงเอื้อมมาดึงแขนเล็กของเขาไว้ วารินเซถลาตามแรงดึงเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดใหญ่ เขาสอดมือเข้ามาที่ด้านหลังจุมพิตลงที่ต้นคอขาวนั่นเบา ๆ ปลายจมูกโด่งสูดเอากลิ่นหอมเฉพาะตัวของวารินไว้ในลมหายใจทั้งหมดโดยใช้เวลาแค่ไม่กี่วินาทีเท่านั้น วารินรีบหันกลับมามองเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยรอยสั่นไหว
 

...เขากลัว กลัวความโหดร้ายป่าเถื่อนที่ธาราธารทำกับเขา....
 

...ทว่าอีกใจ..กลับโหยหาอ้อมกอดจากซาตานร้ายนั่น...
 

วารินไม่เข้าใจว่าวันนี้เกิดอะไรขึ้นทำไมธาราธารถึงได้แสดงด้านอ่อนโยนกับเขานัก
 

“รีบลงไปสิ”
 

เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น หันหลังแล้วเดินกลับมานั่งลงที่โต๊ะ ดวงตาคมจดจ้องใบหน้าเล็กของวารินไม่ยอมให้หลุดลอดไปไหน
 

....สายตาทั้งคู่สบกัน...นานเป็นนาที...
 

ในที่สุดเป็นเขาเองที่ทนไม่ไหวลุกเดินไปกระชากคนตัวเล็กเข้ามากดจูบลงที่ริมฝีปากสวย สองมือของเขาประคองศีรษะวารินไว้แน่นทั้งเดินทั้งจูบดันตัวอีกคนให้ถอยหลังร่นไปที่โต๊ะหนังสือ จุมพิตที่ดูดดื่มหวานล้ำไม่เหมือนทุกครั้งที่เขาเคยทำ วารินถึงกับกำชายเสื้อเขาไว้แน่น เขาดูดดุนปลายลิ้นเล็กๆดูดแล้วดูดอีกราวกับว่ามันเป็นของเล่นชิ้นเลิศที่เนิ่นนานใช่ว่าใครจะได้ลิ้มลอง เขาสัมผัสจนพอใจจู่ ๆ ผลักคนตัวเล็กออกห่าง  วารินที่หน้าแดงซ่านเงยมองเขาอย่างไม่เข้าใจ
 

“ชอบไหม? เวลาที่ผมทำดีด้วย”
 

“..ธาร...” เสียงเล็กพึมพำเรียกอย่างคนไม่เข้าใจในคำถามของเขา
 

“ผมให้พี่เลือก จะทำให้ผมพอใจ หรือจะให้ผมทำจนพอใจ”
 

เขาเอ่ยขึ้นอย่างเจ้าเล่ห์ วารินที่หน้าขึ้นสีอยู่แล้วยิ่งหนักเข้าไปใหญ่ ไม่รู้อะไรดลใจวันนี้ธาราธารแปลกไปมากจริง ๆ
 

“ต...แต่เมื่อกี้ธารจูบไปแล้ว”
 

“ผมจะนับถึงสาม ถ้าพี่ยังไม่ยอมทำอะไรสักอย่างผมจะถือว่าพี่เลือกอย่างหลัง หนึ่ง....   สอง....  สะ”
 

ยังไม่ทันได้เอ่ยถึงสาม วารินเดินเข้าไปเกาะบ่าเขาเขย่งปลายเท้าแล้วจูบลงที่แก้มเขาเบา ๆ ทั้งสองข้างอย่างรวดเร็ว
 

“แค่นี้พอใจรึยัง”
 

พอหอมเสร็จคนตัวเล็กถอยร่นมายืนชิดผนังห้อง มองดูคนตรงหน้าอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ มือใหญ่ยื่นออกไปกวักเรียกให้เดินเข้ามาหาเขาใกล้ ๆ แต่วารินยังไม่ยอมขยับ จนเขาต้องเดินออกมาจากโต๊ะที่พิงอยู่ดึงแขนวารินให้เข้ามาใกล้  ตัวเขานั่งลงที่เก้าอี้
 

“คิดว่าผมจะพอใจไหม ทำแค่นั้น??” เขาเงยหน้ามองคนที่ยืนอยู่ต่อหน้าเขา
 

“ต่อไปนี้ ถ้าไม่อยากให้ผมรุนแรงด้วย พี่ต้องเป็นคนทำให้ผมพอใจด้วยตัวของพี่เอง” เขาว่าจบกระชากแขนเล็กให้ล้มลงในอ้อมกอดของเขา ริมฝีปากฉกเข้าจูบที่เรียวปากสวยทันที
 

“ปีนขึ้นมา”
 

เขาว่าทั้งที่ยังดูดดุนปลายลิ้นอีกคนอยู่ไม่หยุด วารินขืนตัวไว้แต่ไหนเลยจะสู้แรงเขาได้ เสื้อนอนบาง ๆ ที่สวมอยู่ถูกเขาปลดกระดุมออกไปตอนไหนแทบจะไม่รู้ตัวด้วยซ้ำเขาเลื่อนริมฝีปากลงมาครอบครองเข้าที่ยอดอกสีสวย ลิ้นร้อนๆไล้เลียไปจนถ้วนทั่วเปียกชื้นไปหมดวารินที่ยืนอยู่แทบทรงกายไว้ไม่ได้ทั้งทรมานทั้งวาบหวาม
 

“อื้ออ...” 
 

มือเล็กโอบกอดศีรษะเขาไว้บิดตัวด้วยความเสียวซ่าน  เมื่อรู้สึกตัวอีกทีกางเกงนอนขายาวก็ถูกเขาปลดร่นลงจนถึงปลายเท้า วงแขนแกร่งโอบเอาเอวบอบบางแล้วดึงตัวอีกคนขึ้นมาอยู่บนตักของเขา กางเกงนอนของเขาถูกเลื่อนออกนิดหน่อยพอให้แก่นกายที่ชูชันของได้โผล่พ้นออกมา
 

“ธาร! อย่า...ไม่เอาพอเถอะ” วารินผลักหน้าอกเขาไว้ ความทรงจำเลวร้ายผุดขึ้นมา วารินทั้งกลัวเขาทั้งอยากให้เขาสัมผัส
 
 
“ผมหยุดไม่ได้แล้วล่ะ เสียใจด้วย”
 

เขาเลื่อนริมฝีปากร้อนขึ้นมาครอบครองที่เรียวปากนุ่มนิ่มอีกครั้งก่อนจะบดเรียวปากหนักหน่วงเร่าร้อนและอ่อนหวาน วารินที่นั่งคร่อมตักเขาอยู่ถูกเขาโอบรัดไว้แนบอกจนแน่น เขาเอื้อมมือเปิดลิ้นชักหยิบเจลเย็นสีใสขึ้นมาป้ายที่ช่องทางด้านหลังของร่างที่เขาโอบอุ้มไว้ เรียวนิ้วร้ายสอดเข้าออกที่ช่องทางรักจนอีกคนต้องบิดแอ่นร่างกายเพราะความรัญจวนเมื่อเขากดเข้าที่ปุ่มกระสันแต่ละทีคนตัวเล็กถึงกับครางฮือลงที่ข้างหู เขาค่อยขยับสอดกายร้อนขึ้นใส่สะโพกกลมกลึงขณะที่คนด้านบนพยายามกดสะโพกตัวเองลงด้วยอีกแรง
 

“อ๊าา..” ในที่สุดความลึกล้ำที่แนบสนิทยิ่งเติมไฟปรารถนาให้แผดเผารุนแรงขึ้น ธาราธารกระแทกสะโพกสวนขึ้นจากช้าเปลี่ยเป็นรัวเร็วไม่มียั้ง
 

“ฮื้ออ...” วารินครางดังลั่นสะโพกบางสวนเข้าหาอย่างร้อนแรงเช่นกันนั่นทำเอาอีกฝ่ายถึงกับเผลอยิ้มออกมาอย่างพอใจ
 

“เก่งมาก” เสียงทุ้มเอ่ยชม ตวัดวงแขนแกร่งกระชับแนบชิดจนสองร่างไม่เหลือช่องว่างระหว่างกัน วารินครางกระเส่าด้วยความรัญจวน
 

“เรียกชื่อผม” เสียงทุ้มแหบพร่าร้องสั่ง
 

“อื้ออ..ไม่ ธาร..พอแล้ว ไม่ไหว” เสียงหวานครางแผ่ว ส่ายหน้าร้องขอทั้งที่ยังโอบรอบคอเขาไว้ ยิ่งเพิ่มความกระสันให้เขาเป็นเท่าตัว
 

“เรียกใหม่ เรียกชื่อผม” เขาสั่งย้ำ
 

“..ธาร..” วารินครางกระเส่า
 

เขายิ้มน้อย ๆ ขณะที่อารมณ์ปรารถนาทะยานขึ้นอย่างรวดเร็วฉุดคร่าสติสัมปชัญญะและความกระดากอายทั้งหมดให้เลือนหายไป ในยามนี้มีแต่ความปรารถนาแรงกล้าที่สองคนมีต่อกันเท่านั้น
 

“..พี่..ทราย..”
 

เสียงทุ้มพร่าต่ำคำรามหนักเมื่อร่างกายช่วงล่างของอีกคนบีบรัดจนทำเอาเขาแทบระเบิด ริมฝีปากร้อนเข้าดูดกลืนยอดอกที่ชูชันไล้เลียส่วนที่แข็งเป็นไตรอรับสัมผัสเสน่หาจากเขา สะโพกทั้งสองสอบเข้าหากันกระชั้นถี่และเร่าร้อน เขาละมือข้างหนึ่งออกมารูดรั้งแก่นกายของอีกคนทั้งรัวและเร็ว   กระทั่งช่องทางแสนคับแคบบีบรัดหนักหน่วงรุนแรงเขากระแทกกระทั้นกายตอบรับอย่างไม่มีเหน็ดเหนื่อย วารินครางฮือลั่นห้องก่อนสองร่างจะกระตุกปล่อยธารรักสีขาวเร่าร้อนเข้าใส่กันและกันทุกหยาดหยด
 

“เก่งนี่ ทำให้ผมพอใจอย่างนี้ให้ได้ตลอดล่ะ” เขาพูดทั้งที่ยังหอบหนักขณะที่อีกคนแทบไม่เหลือเรี่ยวแรงซบอกเขาไว้แน่น
 

ทว่าพอผ่านไปได้สักครู่เขาจึงเอ่ยถ้อยคำบางอย่างขึ้น  “ลืมเสียให้หมด ใครหน้าไหนที่พี่เคยผ่านมา จดจำแค่ผมคนนี้คนเดียว”
 

สิ้นคำพูดนั้นวารินละใบหน้าออกจากบ่าแกร่งจ้องมองเขาทันที แววตาเขาเฉยชาราวกับคนไร้ความรู้สึก แตกต่างจากธาราธารคนเมื่อกี้ราวฟ้ากับเหว เขาดันคนตัวเล็กออกเพื่อให้ถอนกายออกได้สะดวก วารินขาล้าและสั่นแทบจะยืนไม่อยู่ขณะที่เขาไม่ได้สนใจ ยื่นแค่กระดาษชำระส่งให้
 

“เช็ดซะ แล้วลงไปอาบน้ำข้างล่าง ดึกมากแล้ว ผมจะพักผ่อน”
 

ถ้อยคำเย็นชาพร่างพลูอออกมาจากริมฝีปากได้รูปของเขา   วารินก้มลงหยิบกางเกงขึ้นมาสวม มือเล็กทยอยติดกระดุม ขณะที่น้ำตารินตกในหัวใจนั้นร้าวรานยิ่งกว่าสิ่งไหนๆ มองแผ่นหลังกว้างที่แสนเย็นชายืนนิ่งอยู่แบบนั้น
 

จะไปหวังอะไรกับอ้อมกอดปลอบประโลม เขาตีค่าราคาแค่ที่ระบายในยาม ‘อยาก’ ก็แค่นั้น
 

เขามันโง่เข้าใจผิดคิดไปเองว่าอีกคนดีด้วยเพราะว่ารัก เพราะว่าต้องการกันจริง ๆ  นอนทอดกายให้คนตรงหน้าอย่างไร้ยางอายที่สุด และสุดท้ายก็โดนเขาดูถูกกลับมาเหมือนเดิม
 

....เหมือนทุกๆครั้ง....



ขณะที่ร่างสูงใหญ่หันหลังให้อีกคน มองทอดออกไปที่ระเบียงด้านนอก รอยวูบไหวในดวงตาที่วารินไม่มีวันจะมองเห็น ทั้งที่รู้สึกเวทนาคนตัวเล็กแทบขาดใจ รู้ทั้งรู้ว่าสิ่งที่เขาทำมันแสนจะโหดร้าย ทั้งคำพูดทั้งการกระทำ แต่จะให้ทำดีด้วยด้วยความรู้สึกแสนบริสุทธิ์แบบเก่ามันเป็นไปไม่ได้อีกแล้ว เมื่อความทรงจำมากมายไหลทะลักกลับมาตอกย้ำให้เขาได้เจ็บปวดยิ่งขึ้นไปอีก


Heart, my one weakness
Pretend to be strong but I actually can’t bear it
I need both love and someone to understand
I have to keep them with myself  it’s just only
I don’t want anyone to know that deep down inside how much I love you with all my heart

(Cr.ที่ไหนสักแห่ง ลืม)

Tbc.
*เชื่อแล้วว่าธารชอบกินกาแฟ ฮิฮิ  ขอหยุดสักสองสามวันนะ จัดหน้าแต่ละครั้งหมดพลังยิ่งกว่าแต่งนิยายอีก แอร๊กกก!!*

[IsDeer]

อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย 
จู่ตอนนี้พลิกล๊อคเฉยเลย ดราม่าเริ่มจางหาย
ทำม้ายยยยยยยยยยยยยย มันไม่แซ่บดังเดิม
รึว่าเราเริ่มติดซาดิสไปแล้ว  กั๊กๆๆๆๆๆๆๆ

สิ่งที่ทำให้เราตะลึงกับเด็กเปรต 

ธารเริ่มเชื่อคุณทัต ทำให้อารมณ์เบาไปมาก (สมเป็นคุณทัตของเค้า  )

ธารตัดดอกบัวไม่เหลือใย และดอกบัวก็ไม่ดิ้นรน
แต่ฉันกำลังคิดว่าดอกเข็มมันไม่หยุดหรอก
สมบัตินะแก เป็นคนอ่านจะหยุดมั้ย ฮ่าฮ่าอ่า

ธารเริ่มกลับมาแสดงความรักที่มีต่อวารินอีกครั้งแอบเปิดเผยแนวซึนเดเระ
แต่ เด็กเปรต ดันมาตกม้าตายตรงสายตาเย็นชา
ถึงไม่ให้อภัยก็น่าจะทำดีๆ แล้วเริ่มคุยกันได้แล้วนะ
เพราะเหมือนใจเด็กเปรตมันให้อภัยไปเยอะแล้วอ่ะ
อิเด็กนี่ลูกผีลูกคนดีจริง ถ้ามันเป็นหมอ ฉันคงไม่กล้ารักษากับมัน

อิพี่ทรายก็ไม่เชื่อเลยเรอะว่าธารมันจะรักแกอยู่ เอาจริงๆเราแทบจะทนไม่ไหว
อยากจะไปจิก ดัก ถามว่ารักธารจริงๆมั้ย ถ้าไม่ได้รักจริงๆก็เอามาให้ฉันซะ ฮ่าฮ่าฮ่า   
แทบไม่สงสัยเลยว่าทำไมธารถึงได้โมโหทรายง่ายๆ
อาจจะคิดว่าทรายไม่ได้รักจริงๆล่ะมั้ง
ขนาดคนอ่านอยู่ในโหมด god view สายตาพระเจ้า
รู้เห็นทุกเหตุการณ์ดุจเทพเทวามาเอง ยังไม่สัมผัสความรักที่ทรายมีต่อธารเลย
สัมผัสได้แต่ความรักที่ธารมีต่อทราย

  เอาจริงๆธารเป็นคนที่น่าสงสารนะ แต่บางครั้งและหลายๆครั้งมันก็เป็นเด็กเปรต   
สู้คุณทัตของชั้นไม่ได้

หวังว่าตอนหน้าไม่ใช่มีพลิกอีกรอบนะ แบบธิปมมอยาธารอะไรงี้ เราคงโคตรโมโห
เพราะไม่ค่อยชอบ กวางน้อยอ้อร้ออย่างธิป

ปอลิง:
ขอคุณทัตเยอะๆนะ  (ตอนนี้แอบอยากให้คุณทัตเคลมพี่ซี เหอะ  )
ตอนนี้เม้นได้แค่นี้อ่ะ โดนเมษาหน้าโง่หลอกมาทั้งวัน เพลีย 

รอคนเขียนนะจ๊ะ

ปอลิงปอลิ๊ง: พาคุณทัต กับ ธาร มาเล่นน้ำสงกรานต์ให้ดูหน่อยสิ 

[coffeeQbread]

มาแล้วๆ

อ้าวทำไมแค่นี้อ่ะ ทุกทีเมนต์ยาวเหยียดเลยนี่นา  วันนี้ขอแบบเด็ดๆเลยนะ  

[loveaaa_somsak]

รู้ทั้งรู้ว่าความจริงเป็นอย่างไร ก็ยังทำชั่วกับทรายอีก เลวบัดซบจริงๆ ธาร (ใช้คำหยาบคาย เพราะอินไปหน่อย)

กลัวว่าเรื่องนี้จบแบบเศร้าๆ แต่ก็ดี อย่าให้สมหวัง เพราะมันไม่ควรสมหวัง พระเอกชั่ว ไร้เหตุผล แต่นายเอกดีเกินไป

[พลอยสวย]

  คั้นอารมณ์จริ๊งงง

[iforgive]

ยังหน่วงไม่เลิก เฮ้อ สงสารพี่ทรายจริง ๆ

[piing fuen]

ไม่รู้ทำไมถึงอยากให้นิยายเรื่องนี้จบแบบไม่สมหวัง เพราะมีความรู้สึกว่ามันไม่น่าจะเป็นไปได้แล้วในความรู้สึกระหว่างทั้งสองคน
คำว่ารัก ไม่ช่วยอะไร เห้อ อย่าจบแบบแฮปปี้เลย ต่อให้ธารรู้ความจริง แม่ธารรู้ความจริงแล้วหาย ก็ขออย่าจบแบบแฮปปี้เลย จะมาสำนึกผิดอะไรก็ตาม ถ้าจบแฮปปี้มันดูจะไม่สมเหตผล

[question09]

 

ถึงธารจะไม่โหดอย่างที่แล้วมา แต่ธารก้อยังทำใจยอมรับพี่ทรายแบบจิงๆไม่ได้อยู่ดีแระ
ก้อนะ ถ้าธารเห็นคนที่ตัวเองรักมีอะไรกะคนอื่นแบบนี้ ถึงจะเป็นวีดีโอก้อเหอะ
ร้อยทั้งร้อยก้อไม่มีใครทำใจได้หรอก เห็นใจธารเหมือนกันนะ
แต่มันก้ออยู่ว่าธารจะมองข้ามมันไป รึธารจะเก็บมันไว้อย่างนั้น ในเมื่อมันย้อนกลับไปแก้ไขอะไรได้แล้ว

[Moose]

ประเด็นมันอยู่ที่ว่า ถึงธารจะรู้ความจริงแล้วว่าทั้งสองโดนวงายา ถึงจะมีหลักฐานมายืนยันขนาดไหนธารก็ไม่สามารถให้อภัยพี่ทรายได้ ต้องให้ทรายตายเลยไหม ถึงจะให้อภัยกัน

[่patsaporn]

จะเกลียดธารคนอ่านก็เกลียดไม่ลง เพราะธารไม่เคยนอกใจอีกเลยนับจากสัญญาครั้งนั้น
บอกเลยบัวไปแล้ว ก็ดี นางดูหลงธารมาก ให้ท่าสุดๆ
ชอบตอนสองคนทำงานด้วยกัน ชอบเวลาพี่ทรายเป็นที่พึ่งพิงของน้องได้ ทรายเองก็คงดีใจ
สุดท้ายธารก็ทนไม่ไหว เหมือนแม่เหล็กดูดกันเลย แต่ก็นะ คำพูดแรงๆก็ไม่เคยขาด เฮ้อ เพลียใจ

ขอบคุณค่ะ อย่าหายนานค่ะ รอทุกวันเลย พลีสสส

[PoPuAr]

รอบนี้น้องธารจัดเบาให้พี่ทราย ฮิฮิ
คือเรื่องนี้คาดหวังว่าจะต้องจบแบบแฮปปี้
เชื่อเถอะว่าธารอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีพี่ทราย
รักพี่ทรายขนาดนั้น ยิ่งบวกความแค้นเข้าไปอีก
ถึงธารจะร้ายกับพี่ทรายมากขนาดไหน
แต่ท้ายที่สุด เราคิดว่าธารก็คงยอมรับฟังเหตุผลทุกอย่าง
และก็ให้อภัยพี่ทรายได้อย่างไม่มีข้อกังขา
แล้วก็กลับมารักกันได้ดั่งเดิม (หวังมากไปปะเนี่ย)
คือสองคนเค้าเคมีเข้ากันแล้วนะ (อย่างอื่นก็เข้ากั๊นเข้ากัน  )
แม้อายุจะห่างกันเยอะมาก แต่ด้วยบุคลิกของพี่ทรายอายุก็เป็นเพียงตัวเลขจริงๆ
ก็ยังยืนยันคำเดิมถ้าพี่ทรายกับธารไม่ได้คู่กัน เราก็คง ประมาณนี้อะ 

[tsundere]

**คำเตือนเมนท์นี้มีคำหยาบกรุณาทำใจ**
"ขอบคุณมากนะธาร วันนี้บัวมีความสุขมาก ๆ เลย" หวึยยยยย ผิดซีนค่ะเจ๊ผิดซีน
นี่มันนิยายวายค่ะ อยากให้ผู้ชายโรแมนติกด้วยเชิญที่อื่นค่ะ  go way
มั่นใจนะว่าหล่อนโดนธารเจาะไข่เนี่ย ถ้าคนเขียนไม่กล่าวจะคิดว่าโชกโชนแล้วนะยะ
อ่อยซะจน อาชีพอย่างเจ๊กี้ยังต้องอายค้าแม่คุณ ช่วงที่ก้าวถอยหลังนี่น่าจะมีคลองนะ
ชีจะได้ถอยจนตกคลองไปเลยยยยยยยยยย ตัดใจแล้วตัดใจไปเลยนะเจ๊
อย่ามาโดนแม่ยุ แล้วเจ๊คิดจะทำอะไรอีกนะ หมั่นน่านักค้าขุ่นพี่

ธารพระเอกจังเลยยยยยยยยยยยยยย  (นี่ก็ไม่ค่อยจะอวยเลย)
ธารนะธารไม่สังเกตเลยวิดีโอทรายมันไม่เคยเรียกชื่ออิทัตเลยนะ(หรือเรียกวะ)
แต่มันเรียกชื่อธารโดยไม่ต้องบังคับก็มีนี่ ไม่ได้สงสารทรายนะ
แต่สงสารธารโดนคนอ่านด่าตลอดเลยยยยยยยย 
ยังไงแม่ก็อยู่ข้างธารนะลูกกกก แต่ถ้าไม่มีใครเอาธารเลยเราเลื่อนเป็นอย่างอื่นกันดีฝ่า 

เรื่องนี้ถ้าไม่จบแอปปี้ก็ขอให้ทรายเป็นจำเลยรักของธารต่อไปค่ะ มันอยู่ไม่ด้ายยยยยย เรื่องแม่เอย อะไรเอย
ทั้งรักทั้งแค้นต้องชดใช้ตลอดชีวิต เอิ๊กกกกกกกกกกกกกกกกกก (แต่แฮปปี้สำหรับตูข้ามากมาย)


แก้คำผิดช่วยค่า
“หลับตั้งแต่สองทุ่มแล้วค่ะ คุณธารเพิ่งกลับมาถึงหรือคะทานอะไรมาหรือยัง”
ดนใจ<<ดลใจ
ขมขื่น<<ข่มขืน  เอ้ยอันนี้ไม่ใช่มันเป็นความคิดด้านมืดในจิตใจ 
มารยาท<<มารยา  ล้อเล่นค่ะ แต่อยากพิมพ์คำนี้จริง ๆ 
หาไม่เจอ Ctrl+F (นี่เขาก็น่าจะรู้แล้วแม่คุณ)
------------
มาแก้หลับใหล หนูผิดเองเพิ่งเจอกลอนเสียงลือเสียงเล่าอ้างเมื่อกี้

[Milkmilkzer]

อิอิ อนุญาตให้หยุดค่ะ แต่ตอนหน้าขอยาวๆตอบแทน    ขอให้ธารกับทรายคืนดีกันไวๆ

[Phut]

 
ทรายหนีเถอะลูก ดีกว่าอยู่ให้เขาทรมาน เจ็บทั้งกายและใจ

[frenzy19]

หน่วงงง  สงสาร พี่ทรายยย

ขอบคุณมากๆนะคะเเต่งสนุกมาก รออ่านทุกวันเลย

[BeeRY]

ไม่รู้จะจบแบบไหนเลย 
 ตอนนี้เหมือนธาร ทรายแล้วก็เราคิดว่าไม่มีทางจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้ อีกแล้ว
บอกให้ลืมยังไงมันก็ลืมไม่ได้ และไม่ว่าความจริงจะเป็นยังไง ธารปิดใจที่จะเชื่อไปแล้วแหละ
เอาใจช่วยแล้วกันนะ

[manutty]

มาเร็วทันใจเจง ๆ สำหรับเรื่องนี้ ปรบมือให้คนเขียนมือขยัน ที่มาต่อให้บ่อยๆ 

เปิดฉากมา เจอนังชะนีบัวก่อนเลย แต่ฉันเห็นใจเธอนิดนุงในฐานะที่เป็นผู้หญิงเหมือนกัน แต่ฉันไม่ชะนีเหมือนเธอแค่นั้นเอง  เข้าใจบัวนะที่รักธารจนมอบครั้งแรก (ใช่ป่ะ) ให้ธารไป ปรนเปรอทุกอย่างหวังมัดใจธาร แต่ทำใจเถอะธารมันชอบฉัน เอ้ย ข้างหลังมากกว่าอ่ะ  และขอชมเด็กน้อยทางด้านอารมณ์แต่ไม่น้อยส่วนอื่น ที่ทำได้ดีมาก ในเรื่องการเอ่ยปากขอเลิกกับบัวเพื่อที่จะได้ไม่ต้องยุ่งยากมากไปกว่านี้  แต่ลึกๆคือธารรักทรายมากเกินกว่าที่จะทำกับคนอื่นได้อีก ขอชื่นชม เป็นอย่างนี้ไปให้ตลอดนะถ้ายังรักพี่ทรายและได้คู่กัน  แต่ถ้าเด็กดีของฉันจะไม่ได้คู่กับทรายไม่ว่าจะสาเหตุอะไร แกทำตามใจตัวเองเถอะ ปล่อยเขาไป  เดี๋ยวฉันเป็นพี่เลี้ยงให้เอง โอเคป่ะ ฉันก็เหมือนทรายแหละ ถึงสูงวัยแต่ใจรักเด็กๆ 

ไม่ต้องมาเหล่และอ้าปากปฏิเสธฉันเลย ธาร แกก็ชอบของสูงวัยเหมือนกันนั่นแหละ  เหมือนพ่อจริงๆ จำได้ว่า ภัคร อายุมากกว่าทัตพล สองปี มั้ง ถ้าจำไม่ผิดนะ

ธารในเมื่อตัดแล้วก็ตัดให้ขาดนะ อย่าให้เหลือเยื่อใย คุยได้ แต่อย่ามากเกิน เดี๋ยวจะกลายเป็นว่าอีกฝ่ายฮึดสู้กลับมายื้อแย่งเอาไปอีก โดยเฉพาะคุณหญิงแม่ของหล่อนที่ดูแล้วจะยอมหรือเปล่าเห๊อะ ทั้งหล่อ ทั้งรวย ต้องไม่ยอมรามือแน่ๆ  ไม่เป็นไรเดี๋ยวฉันส่งนายเอกใหม่ไปจัดการ   จะใครไปไม่ได้ คุณนับดาว ของฉันนี่เอง ที่ฉลาดฝุดฝุด ดูสิ ธารยังเป็นห่วงเลย นอนดึก จนนับดาวแปลกใจ ตูนอนดึกทุกวันไม่เคยถาม ที่จริงมันถามอีกคนที่ยังหมกมุ่นคิดว่าเขาไม่รักแกแล้ว อยู่นั่นแหละ เปิดตาเปิดใจเหมือนเปิดผ้าหน่อยสิ คุณพี่ทราย เปลี่ยนตัวเองไปเลย อย่างธารมันด่ามันว่านะ จับมันจูบปากเลย เดี๋ยวก็เงียบเลิกด่าไปเองแหละ มันปล้ำก็ปล้ำตอบเอาให้มันหลงไปเลย  นี่ตูเอาความอยากตัวเองไปแนะนำทรายเลยนะเนี่ย

ธารอ่อนลงเยอะเลย เห็นไหมเด็กดีของฉัน เริ่มจะหวั่นไหว เริ่มจะมีความคิดบ้างแล้ว ถึงจะยังตะขิดตะขวงอยู่บ้างเถอะ จะให้ทำใจยอมรับง่ายๆได้ยังไง เข้าใจฮีหน่อยเถอะ ไม่ได้ตั้งใจก็จริง แต่ความจริงมันก็คือ พ่อกับคนรัก อยู่ดี ต้องให้เวลาธารบ้าง อย่างที่บอก จะให้ธารกลับไปรู้สึกเหมือนเดิมคงเป็นไปได้ยาก อะไรที่มันเสียไปแล้วโดยเฉพาะความรู้สึก มันยากเหลือเกินที่จะให้เหมือนเดิม นอกจากเวลาเท่านั้นที่จะช่วยได้ ทรายถ้ารักธารจริง ต้องช่วยด้วย เพราะในความรู้สึกเราคิดว่ามีแต่ธารที่แสดงออกว่ารักทรายมาก ความรู้สึกของทรายที่มีต่อธารแทบจะดูไม่ออกเลยว่ารักแบบคนรัก มันเหมือนเอ็นดูและรักแบบน้องมากกว่า อยากให้ทรายเคลียร์ชัดตรงจุดนี้ ที่จริงบอกคนเขียนนั่นแหละ อิอิ

มีมุมอ่อนโยน มุ้งมิ้งนิดหนึ่ง ตอนที่ ธาร ให้ พี่ทราย ช่วยดูงานให้  ดูเป็นความรู้สึกจริงๆที่ไม่ต้องเสแสร้งแกล้งให้ปวดใจตัวเองเลย ธารมันรักทรายจริงๆนะ เรียกพี่ แทนตัวเอง ผม ตลอด ต่างจากพระเอกงี่เง่าทั่วไป ที่เปลี่ยนสรรพนามทันทีเมื่อมันโกรธ ถึงมันจะยังงี่เง่าเรื่องคลิปที่หลอกหลอนอยู่ แต่ฮีก็เริ่มระงับได้บ้างแล้ว ถึงจะยากแต่ฮีก็พยายาม   มีอาลัยอาวรณ์ทางสายตา มีความต้องการของกันและกันให้รู้ มีความอ่อนโยนในบทรัก มีการออดอ้อนขอให้เรียกชื่อตัวเอง สงสารธารนะ  ที่มันเป็นฝ่ายขอจากทรายทุกอย่าง และมันก็เป็นฝ่ายให้ทุกอย่างเช่นกัน ถ้าไม่เกิดเรื่องซะก่อน ทรายคงเป็นคนรักที่น่าอิจฉาที่มีคนรักที่รักตัวเองมากขนาดนี้ มากจนยอมมองข้ามความไม่เหมาะสมทุกอย่างได้ มากที่จะกล้าเผชิญกับความจริงในวันข้างหน้า เราเชื่อว่าธารทำได้แน่นอน และก็เชื่อว่าถ้าทุกอย่างดีขึ้น ธารก็จะทำได้เช่นกัน (ถ้ามันจบด้วยการที่ทั้งคู่ได้รักและอยู่ด้วยกันนะ) 

แต่ที่รับไม่ได้อย่างแรง คือ ฮือออออออออออ

ทำม้ายยยยยยยยยยยยยยย ทำมายยยยยยยยยยยยยยย

ฉากลงโทษทราย มันเจือจางลงไปล่ะ ฉันไม่ยอมมมมมมมมมมมมม ฉันต้องการมากกว่านี้   

ถ้าไม่คลุมขาว แล้วอารมณ์หดแค่นี้ กลับไปคลุมตามเดิมก็ได้   ล้อเล่น แต่ขอจริงนะ 

แต่ตอนนี้มันให้อารมณ์ไปอีกแบบ อ่อนโยน นุ่มนวล มีกระเซ้าหยอก แต่แหม่ เด็กดีของฉันก็ยังอดปากแข็งเหมือนส่วนอื่น ตาค่ะ เพราะธารดื่มกาแฟมากจนแข็ง   พูดอะไรตรงข้ามกับหัวใจทุกที ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร เข้าใจฮอร์โมนฮีเถอะ ฮีกำลังปรับตัวปรับใจให้ยอมรับอยู่ พี่ทรายก็ทน (ให้) เอา   นะ เดี๋ยวก็ดีขึ้นแล้ว นี่สงสารนะเลยเป็นกำลังใจให้ เหอเหอ

ปล. ลาได้ตามสบายเลยค่ะ  แต่กลับมาไวไวนะ เขาคิดถึง

[viewier]

จิตใจคนแต่งทำด้วยอะไรรรร
ไม่มาสองสามวันหรืออ ข้ามิอาจทำใจได้

[fc_fic]

 

[Pieare]

เรื่องนี้อ่านไปอ่านมา เหมือนจะจบแบบไม่แฮปปี้ยังไงไม่รู้ ขึ้นชื่อว่าดร่าม่าอ่ะนะ

ถ้าจบแบบไม่สมหวัง ต่างคนต่างเจ็บ หรือ ใครคนหนึ่งตาย ? จะเป็นแบบนั้นมั้ย คงเจ็บปวดสำหรับคนอ่านมากก

ที่เป็นแบบนี้ เพราะภาพเหล่านั้น กับ ทิฐิ ทั้งนั้น

มันยากนะที่จะมองข้ามสิ่งเหล่านั้น แต่ถ้าเป็นอยู่แบบนี้ก็ไม่มีวันมีความสุขหรอก

ถ้าวันหนึ่งธารคิดได้ วันนั้นอาจเป็นวันที่สายไปแล้วก็ได้นะ

เฉยชา ประชดประชัน ทำร้ายเข้าไป

ก็คงต้องให้ทรายตายก่อน ธารถึงจะคิดได้

ทรายก็ยอมเข้าไปเหอะ เจ็บแต่ก็ยอม

 

[liza sarin]

ธารเหมือนจะดีขึ้นนะ