ตอนที่21-พ่อสื่อยินดีต้อนรับ(ครั้งที่2)ติณณภพวางสายจากจูนไปนานแล้ว แต่ยังนอนอยู่ท่าเดิม ถือโทรศัทพ์ค้างไว้แบบเดิม
มันถูกแล้วที่จูนจะไม่เชื่อว่าเขารู้สึกดีกับมันจริงๆ
ให้สมมุติในกลุ่มเขา ใครจะมีแนวโน้มชอบมันที่สุด จูนคงจัดเขาไว้ในลำดับท้าย
มันดูเป็นอะไรที่ไม่มีทางเป็นไปได้ แม้กระทั่งเขาเองยังไม่คิดว่ามันจะเป็นไปได้
ถ้าเขาไม่รู้ว่าที่จริงแล้วมันฮอตขนาดไหนและถ้าไม่รู้ว่ามันมีคนเข้าหาได้ทุกเมื่อ
วันนี้เขาจะบุกไปหามันที่บ้าน จะยอมบอกความรู้สึกลึกๆกับมันมั้ยนะ ..
ไม่รู้บริษัทที่เคยใช้บริการเมื่อเกือบครึ่งปีก่อนยังจะต้อนรับเขาอยู่มั้ย
เพราะเขาเคยใช้บริการมาแล้วครั้งหนึ่ง แต่ถ้าไม่ลองคงไม่รู้
(พ่อสื่อครับ มีอะไรให้รับใช้ครับ)
เกือบตีสอง อุตส่าห์ลองเสี่ยงโทรไป ยังมีคนรับ -*- เชื่อแล้วว่าเปิดตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง
“สวัสดีครับพี่”
(ครับ ไม่ทราบว่าผมเรียนสายกับใครอยู่ครับ)
“ผมติณณภพนะครับ ลูกค้าเมื่อเกือบครึ่งปีก่อน”
ปลายสายเงียบไปสักพัก ตั้งเกือบครึ่งปีแล้วจะจำได้มั้ยว่ะ แต่การคีย์ข้อมูลในคอมก็ช่วยให้เขารู้เร็วขึ้นว่ากำลังคุยอยู่กับใคร
(อ้อ ที่ช่วยให้จีบน้องผู้หญิงคนหนึ่งใช่มั้ยครับ ตอนนี้เป็นยังไงบ้าง มีความสุขดีมั้ยครับ)
“ก็ดีครับ แต่ตอนนี้เราเป็นพี่น้องกันแล้วครับ”
(อ้าว..)
“คือผมอยากสอบถามอะไรหน่อยน่ะครับ”
(ครับ ได้ครับ)
“ถ้าผมเคยใช้บริการบริษัทพี่แล้ว แต่ผมจะใช้อีกรอบได้มั้ยครับ”
(อืม...ถ้าคุณลูกค้าแน่ใจว่าไม่มีพันธะแล้วก็ได้นะครับ)
“แล้วผมต้องกรอกประวัติอีกมั้ยครับ”
(อ้อ ไม่ครับไม่ แค่บอกคนที่คุณลูกค้าอยากจะจ้างทางเราสื่อให้ก็พอ)
“เออ...คือ”
(มีปัญหาอะไรรึเปล่าครับ)
“กับผมอาจไม่มีปัญหา แต่ถ้าเจ้าตัวเขารู้อาจจะมีปัญหามั่งครับ”
(ยังไงครับ ผมไม่เข้าใจ)
“คือผมอยากจ้างให้เนปจูนเขาจีบตัวเองน่ะครับพี่ พอได้มั้ย”
(เดี๋ยวนะครับๆ ผมว่าผมฟังผิดนะ) ลูกแก้วถามอย่างไม่แน่ใจ
จ้างไอ้จูน? ให้จีบไอ้จูน?
โอเค บางทีเขาอาจฟังผิด
“ไม่ผิดครับพี่ พี่ช่วยผมได้มั้ยครับ”
ชัดเจน...
(ขอโทษนะครับ บริษัทผมไม่มีนโยบายให้ลูกค้ามาจ้างให้จีบพนักงานครับ)
“แล้วถ้าผมขอร้องให้พี่ช่วยเป็นกรณีพิเศษจะได้มั้ยครับ”
(หึหึ ไปชอบไอ้จูนตั้งแต่เมื่อไหร่เหรอครับ พอจะบอกรายละเอียดได้มั้ย)
“ก็... พอดีเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกันน่ะครับ ถ้าให้เจาะจงช่วงเวลาผมคงบอกไม่ได้”
(หวังว่าคงไม่ได้ชอบมันตอนเป็นพ่อสื่อให้คุณนะครับ)
แอบหวั่นๆอยู่เหมือนกัน เพราะระดับหน้าตาไอ้จูน ใครเห็นก็ชอบมันทั้งนั้น ทุกวันนี้ก่อนจะให้งานมันก็เลือกแล้วเลือกอีก
“ไม่ใช่หรอกครับ ตอนนั้นพอมันทำงานให้ผมจบ เราก็ห่างกันไป มีเจอบ้างตอนเพื่อนๆรวมกลุ่มกัน”
ค่อยยั่งชั่ว..
(คุณลูกค้าแน่ใจนะครับว่าถ้าจบเคสนี้แล้วจะไม่มีให้ทำเคสหน้าอีก
เพราะถ้าคุณเลิกกับไอ้จูน บริษัทผมคงไม่ต้อนรับคุณเป็นครั้งที่สาม
และผมจะไปถีบหน้าคุณถึงที่แน่ หวังว่าคงเข้าใจนะครับ) ลูกแก้วพูดเสียงเข้ม
“เออ..แน่ใจครับพี่ ขอบคุณที่ช่วยผมครับ”
(ไม่เป็นไรครับ แต่ผมไม่รู้นะว่าไอ้จูนมันจะทำงานที่คุณจ้างมายังไง เพราะแม้แต่ผมยังนึกภาพไม่ออก)
“อันนี้ก็ปล่อยให้เป็นเรื่องของเขาแล้วกันครับ” ติณณภพพูด ตบท้ายด้วยหัวเราะในลำคอ
มันคงสนุกน่าดูถ้าเห็นไอ้จูนจีบตัวเอง... หึหึ แค่คิดก็สนุกแล้ว
(แล้วไม่ทราบว่าคุณต้องการให้ระยะเวลาทางเราเท่าไหร่ครับ)
“เร็วสุดนี้กี่วันครับ”
(แล้วแต่ระยะเวลางานครับ แต่ระดับคุณ ผมให้อาทิตย์หนึ่งแล้วกัน)
“ตกลงครับพี่ เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมโอนเงินเข้าไปให้หมดเลยนะครับ”
(ครึ่งหนึ่งก่อนก็ได้ครับ ไม่ต้องรีบ)
“ไม่เป็นไรครับ ผมเชื่อใจบริษัทพี่” ติณณภพวางสายแล้วล้มตัวลงนอน
ยอมรับแล้วว่าจูนมันเป็นที่รักของทุกคนไม่เว้นแม้แต่นายจ้าง
เพื่อนกลุ่มเขา เพื่อนกลุ่มมัน น้องรหัสมัน รวมไปถึงกลุ่มเพื่อนพี่ชายมัน ต่างก็รักก็เอ็นดูมันทั้งนั้น
…
..
.
“จูน มากินข้าวเที่ยงก่อนกลับสิ” เสียงพลูโตดังขึ้นมาจากห้องอาหาร ทำให้คนที่กำลังเดินย่องผ่านไปอย่างเงียบๆถอยหลังกลับมาตอบ
“ไม่เป็นไร จูนรีบ มีนัดกับเพื่อน เอาไว้เจอกันนะ” เขาบอกแล้วรีบโกยแนบออกจากบ้าน
ขืนไปนั่งกินข้าวด้วย ประเด็นสนทนาคงไม่พ้นคนที่เขาชวนมันเข้าบ้านเมื่อคืนแน่
“เออวะ นัดไอ้ฝุ่นกินข้าวดีกว่า” เนปจูนพูดกับตัวเองเมื่อขับรถออกจากบ้านมาได้แปปเดียว
คิดถึงงานแล้วก็เหนื่อยใจ น้องไอ้แชมป์นะน้องไอ้แชมป์ ปิดเคสได้กูขอตบหัวทีเหอะ
(ครับ)
“อยู่ไหนวะฝุ่น เสียงงัวเงียเชียว”
(อื้อออ ยังไม่ตื่นเลยอ่า)
“ตื่นได้ละ ออกมากินข้าวด้วยกันหน่อยดิ”
(เหอะ แปลก ร้อยวันพันปีไม่เคยชวน)
“กูก็ชวนมึงอยู่นี่ไง”
(กี่โมงอ่ะ) ฝุ่นถาม ลุกขึ้นนั่งขยี้ตา
“ตอนนี้แหละ มึงไปอาบน้ำเลย กูขับรถอยู่ เจอกันร้านxxแถวคอนโดมึงแล้วกัน”
(อื้อออ ก็ดะ แค่นี้นะ) ฝุ่นครางรับ บิดขี้เกียจลุกไปอาบน้ำแต่งตัว
เนปจูนยังไม่ทันวางโทรศัพท์ เบอร์จากที่ทำงานก็โชว์หราทำให้ต้องรีบรับ นี่อย่าบอกนะว่าพี่ลูกแก้วโทรมาถามเรื่องาน
“ครับพี่”
(ปิดเคสเด็กม.ปลายได้แล้วกูมีอีกงานจ่อให้มึงนะ)
“โหยยยย ไหนบอกงานนี้งานสุดท้ายอ่ะ” เนปจูนงอแงบอก
(อีกงานหนึ่งแล้วกัน นะ ถือว่ากูขอ เขาเจาะว่าต้องเป็นมึงว่ะ)
“ใครอ่ะ”
(ปิดเคสนี้ได้ก่อน เดี๋ยวกูบอก)
“ก็ได้อ่ะ” เขาบอกเสียงไม่เต็มใจ มันลึกลับขนาดนั้นเลยรึไงไอ้เคสถัดไปเนี่ย ฮึ!
(แล้วนี่มึงทำอะไรอยู่ งานไปถึงไหนแล้ว) แหมะ..นึกว่าจะไม่ถามละ
“กำลังจะไปหาลูกค้าของเคสนี้ครับ”
(ขยันนะ เดี๋ยวกูเพิ่มเงินให้)
“ไม่เป็นไรพี่ ปิดเคสเร็ว ก็สบายเร็ว”
(มึงอย่าออกจากงานกูนะ ถ้าออกมีเคือง ลูกน้องขยันๆแบบนี้จะหาได้จากไหนว่ะ)
เนปจูนหลุดขำเมื่อได้ยินเสียงคนในสายร้องโอ๊ยแล้วตามมาด้วยเสียงไอ้ภาพพูดขู่อะไรสักอย่าง
(เออมึง แค่นี้ก่อนนะ ผีบ้าเข้าสิงภาพแล้ว...โอ๊ยภาพ กูเจ็บนะ)
เนปจูนวางสายแล้วส่ายหัว เอ้อ จะว่าไปคู่ลูกพี่เขากับไอ้ถาพนี่ก็น่ารักดีนะ คบกันแบบเรื่อยๆเปื่อยๆ นานทีจะเห็นฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งหึงบ้าง
เนปจูนเลี้ยวรถมาจอดหน้าร้านอาหารแห่งหนึ่ง เขาเดินเข้าไปบอกเด็กเสิร์ฟว่าสองทีแล้วสั่งอาหารเผื่อใต้ฝุ่นไปเลย มันมาถึงก็จะได้กิน
'จูนอยู่ไหน'
'ข้างนอก'
เนปจูนตอบไลน์ติณณภพแล้ววางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ เขาเท้าคางนั่งมองหน้าจอที่ผุดข้อความไลน์จากติณขึ้นมาอีกสามสี่ข้อความ
'ไปไหน'
'ออกมาจากบ้านแล้วเหรอ'
'เย็นนี้ไปทานข้าวด้วยกันดิ'
...ถ้าเป็นเมื่อก่อน เขาคงรีบตอบมันทันทีแบบไม่ต้องคิดแม้มันจะมีแฟนแล้วก็ตาม
แต่ตอนนี้มันไม่ใช่ ติณมันเข้าหาเขามากขึ้น จนรู้สึกว่าตัวเองต้องระวังทุกย่างก้าวของติณแล้ว
ไม่ใช่ว่าเล่นตัวหรืออะไร แต่ถ้าเขาให้มันง่ายๆบ่อยๆ มันก็จะเคยตัวรึเปล่าว่ะ
วันที่ตามมันไปถึงคอนโดแล้วยอมใช้ปากให้มัน ยอมรับว่าตัวเองง่าย แต่เพราะมันคือคนที่เขาชอบ และมันคงไม่คิดอะไร
แต่ตอนนี้...มันคิดแล้ว...เขาเลยต้องระวังตัว...ระวังความรู้สึกให้มาก ..
“กุ๊กๆ”
เนปจูนเงยหน้ามองเจ้าของเสียง
“อ้าวมึง”
“หวัดดีครับพี่” ใต้ฝุ่นยกมือไหว้แล้วนั่งลง เคยบอกมันไปหลายครั้งแล้วว่าไม่ต้องไหว้ มันก็ไหว้อยู่นั่น
“มาเร็วนะ อาหารยังไม่มา”
“ไม่เป็นไร พี่สั่งแล้วใช่มะ” มันถามแล้วเปิดดูเมนูน้ำ
“เออ” เนปจูนตอบ ยิ้มให้พนักงานที่มารับออเดอร์
“ขอน้ำมะนาวแก้วหนึ่งครับ”
“น้ำมะนาวแก้วหนึ่งนะครับ สักครู่ครับ”
“แดกซะเปรี้ยว”
“ง่วงว่ะพี่”
“แล้วเมื่อคืนทำไรไม่หลับไม่นอน”
“เล่นเกมส์”
“มันสมควรมั้ย”
“นิดนึงหน่า”
“มึงเป็นไงบ้าง”
“ก็สบายดี ไม่เจ็บไม่จน”
“ตอนนี้คบใครอยู่รึเปล่าว่ะ”
...เขาเห็น! น้องรหัสตัวดีมันชะงักไปแปปนึงแล้วขมวดคิ้วถาม
“ก็ไม่นี่ ทำไมอ่ะ”
“มีคนมาตามจีบมึงบ้างมั้ย”
“ก็...ไม่นะ” มันตอบเสียงเบา หลบตาวูบ
“ฝุ่น มีไรก็บอกกูดิ กูพี่มึงรึเปล่า” เนปจูนถามเสียงเข้ม
ใต้ฝุ่นส่ายหัวตอบ ก้มหน้าลงคางแทบติดอก เรื่องมันผ่านมาแล้ว เขาไม่อยากพูดถึงอีกแล้ว
จูนนั่งมองน้องรหัสนิ่งๆ ไม่นานอาหารที่สั่งก็ถูกลำเลียงมาเสิร์ฟ
เขาบอกใต้ฝุ่นให้เงยหน้ามากินข้าว แต่มันก็แค่เขี่ยๆ ไม่ตักกับ ไม่ตักข้าวเข้าปาก
นี่คิดถูกรึคิดผิดว่ะที่คุยเรื่องนี้กับมันก่อนทานข้าว
“ฝุ่น เอาดีๆ กูว่ามึงต้องบอกกูแล้วนะที่มึงเป็นแบบนี้เพราะอะไร” พี่รหัสบอกเสียงเข้ม ตักกับข้าวไปใส่จานให้มัน
ใต้ฝุ่นเลยจำยอมตักกินแค่เศษข้าว สองสามคำก็หยุด
“ฝุ่นอิ่มแล้ว”
“ไอ้ฝุ่น กินอีก”
ใต้ฝุ่นส่ายหัว ฝืนคำสั่ง
“มึงเป็นงี้เพราะเด็กม.ปลายคนนึงใช่มั้ย”
คนตรงหน้าเงยหน้ามอง ขมวดคิ้วสงสัย “พี่รู้จักมันเหรอ”
“เออ ที่นี้มึงจะเล่าให้กูฟังได้รึยัง”
“ไม่ใช่ที่นี่”
“งั้นก็รีบกิน กินให้หมด ห้ามให้ข้าวเหลือ ชาวนาเขาลำบากนะมึงกว่าจะปลูกข้าวได้ต้นนึง” เนปจูนบอกน้องรหัส ตักกับข้าวให้มันจนพูนจาน
.
.
.
.
.
พวกเขาพากันเดินออกจากร้านอีกครึ่งชั่วโมงต่อมา
ฝุ่นบอกให้พามันไปเอารีเทนเนอร์ก่อนแล้วค่อยไปคุยกัน เขาเลยต้องขับรถมาอีกสามซอยแล้วจอดรอมันอยู่หน้าคลีนิคหมอxx
“แปปนะพี่ เดี๋ยวมา”
“เออ” เนปจูนตอบ หยิบโทรศัพท์ออกมาเล่น
ไลน์ไอ้ติณขึ้นเต็มหน้าจอ -*- คืออะไร
'ไม่ตอบกูว่ะ'
'เห้ย ไปข้างนอกกับใคร'
'จูน กูจองมึงแล้วนะไอ้สัด'
'ไอ้จูนตอบกูเดี๋ยวนี้'
เป็นบ้าอะไรของมัน -_-'
'ออกมากินข้าวกับไอ้ฝุ่น' เนปจูนพิมตอบกลับ
'เย็นนี้ไปกินข้าวกับกูนะ' มันรีบอ่านแล้วพิมตอบมาทันที
'ไม่อ่ะ กูไม่ว่าง'
'ไปไหน'
'ธุระ'
ติณไม่ได้ตอบอะไร มันแค่ส่งสติ๊กเก้อหมีสีน้ำตาลทำหน้าหงอยมา หึหึ กูไม่ใจอ่อนหรอก
เขาออกหน้าต่างแชทติณมาคุยกับแชทกลุ่มเพื่อน ไอ้มิตรกับไอ้ตั้มปาสติ๊กเก้อใส่กันไปมาอีกแล้ว แม่ง ทำไมมันไม่ไปเล่นกันสองคนว่ะ
'พวกมึงนี่ว่างมานั่งปาติ๊กเก้อกันเนอะ'
'สัดจูน กูไลน์หาไม่ตอบ หยิ่งเหรอ' ไอ้ตั้ม
'ไอ้จูนตอบไลน์กูก่อน' ไอ้มิตร
เออ กูไม่ตอบใครทั้งนั้นแหละ เขาคิดในใจแล้วส่งติ๊กเก้อไปกวนตีนพวกมัน
พวกมันเลยส่งกลับมา ทั้งเข่าทั้งศอก ถ้าเป็นตัวจริงป่านนี้เขาคงน่วมไปหมดละ
เนปจูนเงยหน้ามองคนเคาะกระจกรถฝั่งข้างคนขับ ใต้ฝุ่นยืนยิ้มทำมือให้ปลดล็อครถ
“รอนานมั้ยพี่” มันเปิดประตูเข้ามานั่งแล้วถาม
“กูเกือบขับรถหนีละ”
“แหะๆ ขอโทษอ่า” มันบอกหัวเราะน้อยๆ
“ไปคอนโดมึงนะ”
“ครับ”
*โปรดติดตามตอนต่อไป*ตอบคุณ IsDeer นะค่า -ติณรู้ตัวเร็วดีนะว่าชอบจูน เรารู้สึกว่าความรู้สึกติณมันเพิ่มพรวดเร็วมากอ่ะ
ไม่รู้ว่ามาแบบจริงใจรึเปล่า รู้สึกว่าความรู้สึกมันพุ่งพรวดแปลกๆ โดยไม่มีเหตุการณ์จูงใจ
: ความรู้สึกติณจากตอน16 (ติณพยายามหันเหสายตาไปทางอื่นเมื่อเจอรอยยิ้มที่คิดว่ามันน่ารัก
ยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกว่าใจสั่นกับคนตรงข้าม เขาว่า เขาชอบรอยยิ้มไอ้จูนนะ
มันเป็นคนยิ้มง่ายจนกี่ครั้งมาแล้วที่เขาต้องรีบก้มหน้าไม่จดจ่อกับรอยยิ้มนั่นมากเกินไป): ความรู้สึกติณจากตอน20 (มันมาจากไหนสักแห่ง ความรู้สึกที่มีต่อไอ้จูน ความรู้สึกที่ว่ามันน่ารัก
อยากจับต้อง อยากอยู่ใกล้ๆ มันเป็นความรู้สึกสะสมที่...เขาแอบเก็บไว้เงียบๆนานแล้ว)ยกตัวอย่างค.รู้สึกติณมาให้แค่นี้ค่ะ แฮ่ มันเก็บ มันสะสมมานาน แล้วมันเลยพุ่งพรวดบุกไปหาที่บ้านเลยประมาณนั้นแล
-ส่วนจูนก็เอ่อ แอบเล่นตัว ทำเหมือนเล่นแต่ก็อ่อย :
จูนมันอาจจะอ่อยจริงๆนั้นแหละ 5555 
-คือแค่รูปจูนตอนน่ารักๆ มันก็ไม่น่าเป็นประเด็นให้ตอนนี้ความรู้สึกของทั้งสองคนมันเพิ่มมากๆอย่างเห็นได้ชัด
รูปจูนน่ารักๆมันก็น่าจะมีตั้งเยอะนะ ติณดันมาคึกอะไรตอนเห็นรูปนี้
: ติณนอนเลื่อนดูรูปเนปจูนที่ถูกแท็กจากคนอื่นอย่างไม่ได้ตั้งใจ
ตอนแรกกะว่าจะเข้ามาแปปเดียวแต่รู้ตัวอีกที มือก็เผลอกดไลค์รูปไอ้จูนเกือบทุกรูปซะแล้ว
(ดูทุกรูปค่า ไม่พอมือยังกดไลค์อีก แต่ที่มันคึกคงเพราะส่วนลึกมันสั่งให้คึกตอนเห็นรักแรกจูนมันโอบไหล่แล้วหอมแก้ม 
วันนี้เราเห็นคอมเม้นหน้าใหม่ ฮือออ อยากขอบคุณ คุณiforgive *กราบรัวๆ* เอาเรื่องนี้ไปแนะนำ สัญญาว่าจะไม่ทิ้งคะ
เพราะเรื่องนี้เดิมที เคยแต่งไว้ประมาณสองปีที่แล้ว แต่ตอนนั้นยุ่งเรื่องเรียนมาก เลยละทิ้งไว้
ส่วนตอนนี้คนเขียนเรียนจบและทำงานแล้วเลยมีเวลามาปัดฝุ่นเรื่องนี้แล้วแต่งต่อ รักเรื่องมากคะ บอกตรงๆ
ขอบคุณคุณPUAUNZ ที่เข้ามาอ่านแล้วคอมเม้นให้ จริงๆขอบคุณทุกคนเลย ฮืออออ คอมเม้นนี่มันคือแรงบันดาลใจจริงๆนะ
หัวข้อ: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่45-..รักนะ.. END P.15 140215 [รบกวนย้ายไปห้องจบเลยคะ] (อ่าน 153031 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก