ตอนที่13-ไม่ล้ำเส้น
“แม่ง หมั่นไส้ว่ะ ตอนแรกทำไม่กล้า ที่งี้ละนอนคุยกับมัน ไม่สนใจกูเล้ย”
มิตรบ่น เดินไปผลักหัวเนปจูนที่นอนเหยียดขาพาดโซฟาคุยไลน์กับติณ
นี่ถ้าไม่ได้แรงยุ เพื่อนเขาคงกลายเป็นคนมีความรู้สึกหลบๆซ่อนๆไปอีกนานสินะ
ไม่ได้อยากให้มันไปเป็นชู้กับแฟนคนอื่นหรอก แต่เขาแค่ช่วยทำให้เพื่อนมีความสุขบ้าง ผิดตรงไหน เพื่อนใคร ใครก็รัก
“มึงจะกลับยัง เดี๋ยวกูจะออกไปข้างนอก”
หลังจากคุยตกลงกับติณเสร็จสรรพเรื่องกับข้าว เขาเลยลุกขึ้นเตรียมไปใส่รองเท้า
ตอนนี้ทั้งห้องเหลือเขากับไอ้มิตรแค่สองคน พุทธพาเมียไปนอนรวดไปส่งไอ้ตั้มด้วยเมื่อเห็นว่าเขาไม่ได้เป็นอะไรมาก
จริงๆกูก็ไม่ได้เป็นอะไรมากอยู่แล้วนะ - -'
“สัด นัดเจอเลยเหรอ สงวนตัวหน่อยดิน้องสาว”
“เชี้ยไร แค่จะไปซื้อข้าวให้มัน”
“แหมมม คุยไรกันว่ะ ขอกูอ่านมั่งดิ”
“อ่านลายส้นตีนกูก่อนมั้ยมิตร เร็วๆ กูรีบ”
“เออ ทีงี้ละถีบหัวส่งกูเลยนะ” มิตรพูดหน้างอ เดินไปใส่รองเท้า
“มึงคิดงั้นจริงเหรอ” เขาชะงักเท้าที่กำลังเดิน มองหน้ามิตรจริงจัง
“เฮ้ย กูพูดเล่น คบกันมาตั้งนาน ไม่รู้อีกไหนพูดจริงพูดเล่น มึงมีความสุข ยิ้มได้ก็ดีแล้วไง” มิตรหยุดใส่รองเท้า เงยหน้าบอกแล้วยิ้มให้
เนปจูนเดินเข้าไปกอดเพื่อนแน่นๆแล้วบอกขอบคุณ บางทีเขาอาจคิดมากไปแต่การกระทำมันก็ให้เหมือนที่ไอ้มิตรว่าจริงๆนี่หว่า
“แล้วนี่มึงจะไปซื้ออะไรให้มันกิน” มิตรถามเมื่อพากันเข้ามาอยู่ในลิฟต์
“หมี่เกี๊ยวแปะหน้าคอนโดเนี้ยแหละ ของสดมีไม่เยอะ จะให้ทำอะไรล่ะ”
“อ้าว กูก็นึกว่ามึงจะไปห้างซื้อของแล้วกลับมาทำซะอีก”
“มันคงได้โทรมาด่ากูก่อนแหละนะ กว่าจะได้กิน เที่ยงคืนพอดี”
“เออว่ะ ลืม งั้นไว้เจอกันพรุ่งนี้นะมึง โชคดี” มิตรบอกลาแยกไปหารถตัวเอง
ยี่สิบนาทีผ่านไป
เนปจูนยืนทำใจอยู่หน้าห้อง1505จนผ่านไป10นาที ก็ยังไม่กล้ากดกริ่ง
เหตุผลครั้งแรกที่ทำให้ต้องมาที่นี่ยังฝั่งอยู่ในหัวตลอดเวลา
แล้วถ้าเกิดเข้าไปข้างในเจอผนังที่เคยยืนพิงบวกกับหน้าไอ้ติณที่ลอยอยู่แค่คืบ เขาจะทำหน้ายังไงดีว่ะ
'ไม่แดกล่ะนะ ช้า'
ข้อความไลน์จากไอ้ติณทำให้เขาต้องเก็บความตื่นเต้นไว้แล้วรีบกดกริ่งเรียก
ไม่รู้มันจะโกรธมั้ย แต่กูยืนทำใจอยู่นี่หว่า มึงจะไปรู้อะไรล่ะ!
“อ้าวไอ้จูน เข้ามาดิ” เป็นเอิร์ธที่เดินมาเปิดประตูให้
ใจที่กำลังเต้นๆอยู่เฉาลงฉับพลันเหมือนต้นไม้ขาดน้ำ
“ไอ้เจ้าของห้องไปไหนอ่ะ”
เขาถามแล้วยื่นถุงหมี่เกี๊ยวไปให้ มันรับไปถือแล้วเดินเข้าไปในห้อง
“นั่งหน้าบูดดูดเส้นมาม่านู้น”
เขาเดินตามเอิร์ธไปจนถึงห้องครัวก็เห็นว่าเป็นจริงอย่างที่มันพูด
ไอ้ติณเงยหน้าจากถ้วยมาม่ามองเขาแว็บหนึ่งแล้วก้มลงกินต่อ
“ไหนอ่ะ ตังค์” เขานั่งลงตรงข้ามมัน แบมือยื่นไปตรงหน้า
“กูไม่ได้แดก เอาจากพวกมันละกัน” มันบอกเสียงเรียบ ไม่เงยหน้ามามองอีกสักนิด
เขาเลยไม่รู้จะพูดอะไรต่อ ได้แต่นั่งมองมันกินเงียบๆ
ใช้เวลาแค่สิบนาทีในการยืนรอแปะทำหมี่เกี๊ยวสี่ถุง แต่ต้องต่ออีกสองคิว
ขับรถอีก10นาทีนี่มันนานมากถึงโกรธแล้วกับต้องต้มมาม่ากินแทนเลยเหรอ
“เหี้ยแชมป์ มาแดกเร็ว”
เสียงเอิร์ธตะโกนข้ามหัวเขาไปบอกแชมป์ แต่สุดท้ายไอ้คนตะโกนก็ต้องยกชามหมี่ไปให้มันกินถึงที่อยู่ดี -*-
ตอนนี้บริเวณครัวเลยเหลือแค่เขากับมันเท่านั้น
เออแฮะ เห็นพวกมันอยู่กันสามคน สงสัยกานต์คงโดนไอ้นนท์เรียกตัวกลับแหง
“ติณ”
เขาลองเรียก หวังว่ามันจะสนใจบ้าง แต่ก็ไม่ กินเสร็จ มันเอาถ้วยไปเก็บ ออกมาจากครัวเดินผ่านเขาไปแบบไม่มองไม่ทักอะไรอีกเลย
เดี๋ยวนะ...
เมื่อกี้คนที่คุยไลน์กับเขาใช่มันแน่จริงๆรึเปล่าว่ะ
แรงฮึดที่พกมาเกินร้อย ตอนนี้บอกเลย ติดลบสุดๆ อยากเจอหน้าไอ้มิตรใจจะขาด อยากให้มันพูดอะไรก็ได้ที่ทำให้เขาฮึดขึ้นมาอีกรอบจริงๆ
“กูกลับละนะ” อยู่ไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร
เขาเดินไปบอกเอิร์ธกับแชมป์ที่นั่งกินหมี่อยู่หน้าทีวี ส่วนไอ้ติณทำงานอยู่โต๊ะคอม
“เดี๋ยวๆ กูเอาตังค์ให้”
“ไม่เป็นไร กูซื้อมาฝากละกัน” เขารีบบอกก่อนที่ไอ้เอิร์ธมันจะลุกขึ้น
ว่าแต่นี่เป็นครั้งแรกเลยนะที่เห็นไอ้แชมป์ในโหมดเงียบมาก ปรกติเอาแต่พูดมาก กวนโอ้ยชาวบ้าน
อยากถ่ายคลิปเก็บไว้จริงๆ แต่ตอนนี้อารณ์ยังไม่เอื้อเท่าไหร่ - -'
“เออ งั้นขอบใจนะเว้ย”
เนปจูนพยักหน้าให้ เดินไปใส่ไปรองเท้ากำลังจะเปิดประตูออกจากห้องก็รู้สึกเหมือนมีคนยืนอยู่ข้างหลัง
พอหันไปมองเห็นติณยืนรอให้เขาออกเดินออกไป อดไม่ได้เลยถาม
“มึงจะไปไหน”
“ดูดบุหรี่”
มันพูดแล้วยกมือข้างที่คีบบุหรี่ชูให้ดู
“อ้อ อือ”
อยากถามมันเหมือนกันว่าจะไปดูดชั้นไหนทั้งที่ระเบียงห้องมึงก็มีตั้งสองที่
แต่พูดไปก็กลัวจะโดนด่าอีก แค่เงียบใส่ ใจก็ห่อเหี่ยวอยากกลับห้องเร็วๆแล้ว
เรายืนกันคนละมุมเงียบๆภายในลิฟต์ พอมาถึงชั้นล่าง เขาเดินไปลานจอดรถก็ยังเห็นมันเดินตามมา
“มึงจะไปดูดที่ไหน”
“ขอคุยด้วยหน่อย”
มันไม่ได้ตอบคำถามเขาแต่ขอคุยด้วยแทน
หน้าตามันซีเรียสจนใจเขาเต้นแรงกลัวมันจะรู้ว่าแอบชอบ
ตายๆ ไอ้ติณมันมีความสามารถพิเศษในการทำให้หัวใจเขาสับสนจริงๆ
อีกหน่อยก็คงหัวใจวายตายเพราะมันนั่นแหละ
มันเดินนำเข้าไปในสวนของคอนโดที่มีสระว่ายน้ำอยู่ข้างๆแล้วจุดบุหรี่ขึ้นสูบเดินไปนั่งเก้าอี้ยาว เขาเลยไปนั่งตามแต่ทิ้งระยะห่าง
เนปจูนหันไปมองใบหน้าด้านข้างของมันเงียบๆ แม้เวลากลางคืนในที่แสงไฟสลัว ดวงตาของมันยังคงฉายแววเจ้าเล่ห์ไว้เด่นชัด
เพิ่งสังเกตเหมือนกันว่าขนตามันงอนและเด้งมาก มันเป็นคนที่ตาสวยมากคนหนึ่ง ยอมรับเลยล่ะ
เวลาสบตากับมันทีก็จะละลายที ไม่ค่อยชอบมองตามันนานๆเท่าไหร่เวลาคุยกันก็เพราะงี้ละ
“ที่กูแดกมาม่า เพราะกูต้มไว้แล้วตั้งแต่แรก จะทิ้งก็เสียดายของ เลยต้องกิน”
มันพูดขึ้นมาทำลายความเงียบ
เป็นประโยคเรียบๆแต่เรียกรอยยิ้มจากเขาได้โคตรจะดีเลย..
“อือ”
มันไม่ตอบไม่อะไร ดูดบุหรี่เข้าปอดเฮือกใหญ่ หันหน้าไปพ่นควันอีกทางแล้วพูดต่อ
“บริษัทมึง รับจ้างบอกเลิกมั้ยว่ะ”
จากที่มองเดือนมองดาวอยู่ดีๆ ทำให้กลับต้องรีบหันไปมองหน้ามัน
“บ้าดิ ไม่มีหรอก ทำไมว่ะ มึงจะเลิกกับฟ้าเหรอ”
ไม่รู้ว่าในคำถาม เขาใส่น้ำเสียงแสดงความดีใจออกไปมากแค่ไหน แต่ก็โชคดีที่มันไม่ได้สนใจ
ถ้าบอกจะเชื่อกันมั้ยว่าใจเขาเต้นแรงมากระหว่างรอคำตอบจากมัน
มันเป็นผู้ชายที่คงพูดเรื่องพวกนี้จนชินปาก เหมือนเป็นเรื่องทั่วไป
แต่กับเขาที่รับรู้เหตุการณ์ตั้งแต่ต้นแถมยังชอบมันเลยอดดีใจปนอยากรู้ไม่ได้
เขา...แสดงอาการดีใจออกนอกหน้าเกินไปมั้ยวะ...
“อืม” มันครางตอบ อัดบุหรี่เข้าปอดรอบสุดท้าย
อยากรู้อยากถามมากกว่านี้ แต่รู้ตัวว่าไม่ได้อยู่ในสิทธิ์ที่จะต้องล้ำเส้น เลยได้แต่นั่งเงียบๆ
มันให้รู้แค่ไหนก็แค่นั้น..
“มึงยังทำงานเป็นพ่อสื่ออยู่ป่ะ” มันหันมาถาม ปักเศษบุหรี่ลงถังทรายที่ตั้งข้างๆ
“ทำดิ”
“เรียนก็หนัก มึงเอาเวลาไหนไปทำว่ะ”
“ก็หลังเลิกเรียนกับเสาร์ทิตย์อ่ะ”
“แสดงว่าที่มึงหายไปบ่อยๆเพราะแบบนี้งั้นดิ”
เปล่า! ที่กูหายไปบ่อยๆ กูตั้งใจหลบหน้ามึง...อยากตอบแบบนี้มาก แต่มันคงแปลกใจว่าเกี่ยวอะไรกับมัน
“อือ” เนปจูนตอบ แล้วเราก็นั่งเงียบกันอีกรอบ
ปลายพฤศจิกาแบบนี้ก็หนาวๆเย็นๆเหมือนกันแฮะ แต่ถ้านั่งเงียบกันจนถึงเที่ยงคืนมีหวังน้ำมูกถามหาแน่
ติณณภพหันไปมองคนข้างๆเมื่อเห็นว่ามันเงียบ แสงจันทร์กระทบหน้ามันทำให้เขาหยุดมองอยู่นาน
หน้ามันทั้งหวานทั้งใส นี่ถ้าไว้ผมยาวใส่ยกทรงแล้วบอกว่าเป็นผู้หญิงที่ไม่ใช่กะเทยก็เชื่อนะ
ติณก้มหน้าลง ส่ายหัวกับตัวเองยิ้มๆ ใจที่เต้นแรงอย่างไม่ทราบสาเหตุทำให้รีบเขยิบตัวออกห่างจากเดิมนิดหน่อย
ทำไมเพิ่งรู้ว่าไอ้จูนมันก็น่ารักมากเหมือนกัน (น่ารักมากที่ไม่ใช่น่ารักเฉยๆเหมือนแต่ก่อน)
“ติณ”
“อืม”
“กูถามไรหน่อยดิ”
ติณเงียบ หันมาเลิกคิ้วมองหน้า
“ทำไมมึงจะเลิกกับฟ้าว่ะ”
“กูไม่ได้ชอบเขาแบบนี้”
“แบบไหน”
“แบบที่อยู่ดีๆก็เปลี่ยนตัวเองกลายเป็นสาวเซ็กซี่ เขาคงคิดว่ากูชอบ เพราะที่ผ่านมาผู้หญิงที่กูควงก็แนวนี้ทั้งนั้น”
“มึงไม่อธิบายให้น้องฟังละ”
“เขาจะฟังกูมั้ย ทั้งหมดในตัวเขารวมนิสัยด้วย ตอนนี้กู่แทบไม่กลับแล้ว”
“เฮ้ย ขนาดนั้นเลยเหรอ”
“เออดิ”
“มึงแม่ง ทำน้องใจแตก เขาเรียนอยู่ดีๆก็ดีแล้วป่ะวะ”
“กูจะรู้มั้ยว่าเขาจะเปลี่ยนไป”
“เออ นั่นดิ” จูนตอบขำๆ แม้แต่ตัวเขาเองก็ยังไม่คิดว่าน้องจะเปลี่ยนไปขนาดนี้เลย
“มึงคิดอยากจะใส่ชุดนึกศึกษารัดติ้วบ้างมั้ย” ติณเปลี่ยนเรื่องพูด
แต่เป็นเรื่องที่ทำให้คนฟังตกใจไม่น้อย
มันถามแบบนี้ทำไมวะ!?
“บ้าดิ ทำไมต้องไปอยากด้วย กูเป็นผู้ชายนะ ถามแปลกละมึงอ่ะ”
“หึหึ เออเนอะ ห้าทุ่มกว่าแล้ว มึงกลับเหอะ” มันบอกแล้วลุกขึ้นยืน เขาเลยลุกมั่ง
“เห้ย ไม่ต้องเดินไปส่ง กูไปเองได้” เขาบอกเมื่อเห็นมันเดินตามมา
“เหอะหน่า เดินไป” มันบอก ผลักหัวผลักตัวเขาจนเดินเซ
“มึงนี่” เนปจูนหันไปค้อนมัน แรงน้อยซะที่ไหนละ มาผลักกันเนี่ย
“พรุ่งนี้เลิกเรียนกี่โมง”
“บ่ายสอง”
“งั้นอ่ะ เลิกเรียนแล้วไปซื้อของมาทำข้าวให้กินด้วย” ติณพูดแล้วยื่นธนบัติใบสีเทามาให้3ใบ
“หื้อ” จูนครางด้วยความสงสัย รับเงินมา
“อย่าช้า อย่าสาย”
“พรุ่งนี้มึงไม่มีเรียนเหรอ” มันส่ายหัวตอบแล้วเปิดประตูรถให้
เออ...อืออออ มึงจะหล่อจะสุภาพบุรุษไปไหนว่ะ แม่ง ว่าจะไม่แล้วนะ!
“คงปั่นงานอยู่ห้องทั้งวันแหละ”
“แล้วเรื่องฟ้าล่ะ มึงจะเอาไง”
“ไว้ก่อน กูเคลียร์งานเสร็จเมื่อไหร่ค่อยคุย”
“อืม งั้นกลับล่ะนะ” ติณยื่นมือมาโยกหัวเขาเบาๆก่อนปิดประตูให้
เนปจูนขับรถออกมาด้วยอาการใจเต้นรัว แทบจับต้นชนปลายไม่ถูกตอนที่ยืนคุยกันข้างรถ
ทำไมต้องเป็นคนใจง่ายแบบนี้ด้วยวะ...แล้วที่ทำอยู่...มันถูกรึเปล่านะ...
*โปรดติดตามตอนต่อไป*
คอมเม้นของคุณ
khunniejang ตอบโจทย์ได้เกือบทุกข้อที่คนเขียนต้องการสื่อ
อยากให้มองจูนในมุมของคนแอบรัก... บางทีโอกาสเล็กๆน้อยๆ ถ้ามี ก็อยากคว้าไว้
แต่บอกเลย จูนไม่ได้มีเจตนาจะไปแย่งของใครแน่นอน แต่อาจเข้าหาติณผิดจังหวะ... รอดูกันต่อไป
ส่วนอีกเรื่อง ที่ค้างคาใจคนอ่านทั้งหลาย เรื่องจูนใช้ปากช่วยติณ...
อยากให้มองมุมของคนแอบรักอีกเช่นกัน...ช่วงเวลานั้น จิตใต้สำนึกมันวูบหายไป
เหลือเพียงแค่ไอ้ติณ...คนที่แอบชอบ ยอมลากขึ้นมาให้ช่วยถึงในห้อง...แล้วมีหรือจะปล่อยไป...
จูนมันไม่ใช่เด็กๆที่จะไม่เคยใช้ให้ผู้ชาย...อย่างน้อย ก็แฟนคนแรกที่เป็นรักแรกของมันแล้วคนนึง ซึ่งจะมาปรากฏตัวในเรื่องแน่นอน
เรื่องนี้อิงฟ้าไม่ผิด ทุกคนเข้าข้างอิงฟ้าได้เต็มที่
เรื่องนี้เนปจูนไม่ผิด ทุกคนเข้าข้างเนปจูนได้เต็มที่
และเรื่องนี้ติณไม่ผิด ทุกคนเข้าข้างติณได้เต็มที่ (จะมีมั้ยนะ..
)
ปล.บทมันมาแบบนี้อยู่แล้ว แต่งจบเรื่องอิงฟ้าไปแล้ว ไม่ได้แก้แต่อย่างใด รอติดตามและขอบคุณที่อินไปกับเรื่องคะ *กราบ*
หัวข้อ: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่45-..รักนะ.. END P.15 140215 [รบกวนย้ายไปห้องจบเลยคะ] (อ่าน 153196 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก