หัวข้อ: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่45-..รักนะ.. END P.15 140215 [รบกวนย้ายไปห้องจบเลยคะ]

[kimlowbatt]

อยากอ่านอีก ติดเรื่องนี้ 

[minime]

ตอนที่15-จบจบไป




ติณยืนฟังผู้หญิงตรงหน้าเล่าถึงเธอกับพี่สาวจบก็ได้แต่อึ้ง


เขาผิดใช่มั้ยที่ไม่ใส่ใจน้องมากกว่านี้ หรืออะไรว่ะ


ในหัวตอนนี้มึนตึบ กำลังพยายามจับต้นชนปลาย


สาเหตุที่อิงฟ้าเปลี่ยนไปเพราะแรงยุจากพี่สาว รวมถึงเธอกลัวเขาจะไปมีอะไรกับคนอื่นด้วยใช่มั้ย?


ส่วนนิสัยหลายๆอย่างที่เปลี่ยนไปเพราะความรักกำลังครอบงำทำให้เป็นแบบนี้งั้นสิ?


เขาพยักหน้าอย่างเข้าใจ มองหน้าอิงฟ้าที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตา


“ฟ้าไปล้างหน้าไป จะได้รีบไปเรียน” ติณบอกแล้วเดินไปใส่เสื้อ แต่หญิงสาวไม่ยอมทำตาม


“แล้วเรื่องของเราละ” เธอถามเสียงสั่น


“ไปเรียนก่อน สายแล้ว” เขาบอกแล้วเดินออกไปรอข้างนอก


ให้เวลาอิงฟ้าใจเย็น มีสติกว่านี้ซักนิดแล้วค่อยคุยกันดีกว่า


บอกตรงๆ เขาเองก็ยังไม่รู้จะทำยังไงกับเรื่องนี้ดีเหมือนกัน
จะบอกให้ฟ้ากลับไปเป็นเหมือนเดิม อย่าแต่งตัวแบบนี้ ทำแบบนี้เลย แล้วนิสัยที่เปลี่ยนไปละ.. เฮ้อ





ติณขับรถมาส่งอิงฟ้าที่คณะ ไม่ลืมบอกว่าตอนเย็นจะมารับแล้วเลยไปหาข้าวกินที่คณะตัวเอง


เช้าๆอย่างนี้โรงอาหารโล่งมาก และคนที่เป็นจุดเด่นสำหรับเขาตอนนี้ ต่อให้ไปยืนอยู่หน้ามหา'ลัย แล้วยืนมองจากตรงนี้ ก็เห็นมัน


ติณเดินไปยืนมือล้วงกระเป๋าเสื้อกันหนาวตรงข้ามมัน ซึ่งกำลังนั่งยิ้มก้มหน้าคนข้าวต้ม
ควันร้อนที่ระเหยขึ้นกลายเป็นอากาศทำให้ท้องเขาเริ่มร้องประท้วงมากขึ้นเพราะกลิ่นหอมฉุย


“อ้าว” มันอุทาน เมื่อเงยหน้าขึ้นมาแล้วเจอเขา


“มีเรียนเช้าเหรอ”


“เปล่า กูจะมาหางานในห้องสมุดเลยมาเร็ว...แล้วทำไมมึงมายืนอยู่ตรงนี้”


“หาข้าวกิน”


ช่างเป็นคำตอบที่ไม่ต้องบอกก็รู้แล้วมั้ยติณ


กูแค่อยากรู้ว่ามึงมาทำอะไรที่คณะเช้าๆแบบนี้ต่างหาก ไอ้บ้า


“ไม่ใช่”


ติณเลิกคิ้วมอง อะไรคือไม่ใช่


ก็มาโรงอาหาร มาหาข้าวกิน เขาตอบผิดตรงไหน


“กูหมายถึงมึงมาทำอะไรเช้าๆที่คณะ ฮึ้ยย”


ติณยิ้ม หัวเราะกับท่าทางหมั่นเขี้ยวของมัน


ให้เลือกเอาสักอย่าง มึงจะน่ารัก หรือมึงจะน่ารัก.. หึหึ


“มาส่งฟ้าเรียนน่ะ เลยแวะมาหาอะไรกินแถวนี้”


“อ้อ” เนปจูนครางรับรู้เสียงยาว สงสัยมันคงคุยกันรู้เรื่อง คืนดีกันเรียบร้อยแล้วมั้ง


ก็คนนี้มันรักของมันจะตาย...


“พี่จูนนน”


“ฝุ่น”


ติณยืนมองคนที่นั่งคุยกับเขาอยู่ก่อนหน้า มันยกมือลูบหัวคนที่คาดว่าน่าจะเป็นรุ่นน้อง


ไอ้เด็กนั่นโผล่มาจากไหนไม่รู้ อยู่ดีๆก็มานั่งซบไหล่ไอ้จูนเฉย


“ทำไรอ่ะ”


“อ่านหนังสือ แล้วมึงไม่มีเรียนไง มาเดินแถวนี้”


“มีดิ เดี๋ยวไป มาซื้อน้ำ”


เขาจะไม่คิดว่าพวกมันกำลังจีบกันอยู่หรอกนะ เพราะไอ้เด็กนี่ตัวมันเล็ก
แล้วก็ท่าทางอ้อนๆนั่นอีก จะให้เขาคิดว่าไอ้จูนเป็นผัวมันน่ะเหรอ ไม่มีทาง


“เออ ฝุ่น นี่เพื่อนกู...ติณ นี่ไอ้ใต้ฝุ่น น้องรหัสกู” เนปจูนแนะนำเมื่อเห็นคนตรงหน้ามันยืนมองอยู่นาน


“หวัดดีครับพี่”


“เออ ชื่อมึงนี่ ยังกะหลุดมาจากหนังจีน ใต้ฝุ่น”


“ไปว่ามัน มึงนี่” ถึงปากเนปจูนจะว่าติณ แต่ก็หัวเราะขำไปด้วย


“พี่จูนอ่า อย่าหัวเราะฝุ่นดิ”


ติณขมวดคิ้วยืนมองมันสองคนนั่งคุยกัน อะไรว่ะ
ทำไมเขารู้สึกว่าเวลาไอ้จูนมันนั่งหรือคุยอยู่กับผู้ชายตัวเล็กๆด้วยกันแล้วดูมีเสน่ห์อย่างบอกไม่ถูก


คนแรกก็เมียไอ้กานต์ คนที่สองก็น้องรหัสมัน


เขาว่าไอ้จูนมันมีแรงดึงดูดจากพวกที่ตัวเล็กๆด้วยกันมากเลยนะ


“กูไปแล้วนะ”


“อ้าว ไม่กินข้าวแล้วเหรอ”


“เดี๋ยวซื้อกลับไปกินที่ห้อง” ติณบอกแล้วเดินจากมา


ยิ่งยืนมองนานๆ ก็ยิ่งรู้สึกเห็นถึงออร่าความน่ารักไอ้จูน เฮ้อ ไปละ สมงสมอง ต้องรีบกลับไปนอนซะละ


“คนเมื่อกี้ใครอ่ะ”


“เพื่อนกูไง”


“หล่อเนอะ”


“เออ แล้วนี่มึงไม่รีบไปซื้อน้ำรึไง เดี๋ยวก็เรียนสาย”


“เห้ยจริงด้วย งั้นฝุ่นไปก่อนนะ” เนปจูนนั่งส่ายหัวให้น้องรหัสอย่างระอาใจ


ไม่ต้องแปลกใจกันนะว่าทำไมมันถึงชมผู้ชายว่าหล่อ ก็รู้ๆกันอยู่อ่ะแหละ ..


เอ้อ...! แต่จริงสิ ลืมถามไอ้ติณไปเลยว่าข้าวของทำอาหารที่ฝากเอาไว้จะทำยังไง


รู้สึกว่าคืนนี้มันต้องปั่นงานอยู่ที่ห้องอีกคืนนี่นะ เอาไว้ค่อยไลน์ถามแล้วกัน





…
..
.

ติณขับรถมารับอิงฟ้าหลังจากน้องโทรมาบอกว่าเลิกเรียนแล้ว


ที่คิดไว้ตอนแรกว่าทำงานเสร็จค่อยเคลียร์กัน ตอนนี้เขาคิดว่าคุยให้มันจบๆไปเลยดีกว่า จะได้ไม่ต้องมานั่งกังวลปวดหัวอีก


แค่งานที่กำลังเร่งทำอยู่ตอนนี้ก็แทบตายแล้ว


“ไปหอฟ้าแล้วกัน” ติณบอกเรียบๆ ขับรถออกไป


อิงฟ้าไม่ได้ตอบอะไร เธอนั่งกุมมือตัวเองไปตลอดทาง ไม่พูดไม่จา


ตอนนี้ใจเธอสงบขึ้นเยอะและวันนี้ทั้งวัน เรื่องเรียนแทบไม่เข้าหัว เพราะมัวแต่คิดถึงเรื่องผู้ชายคนข้างๆ


ถ้าวันนั้นเธอจะใจแข็งอีกสักนิด ไม่รับรัก บอกปัดไป วันนี้เธอคงไม่ต้องมาเป็นแบบนี้
เรื่องบ้าๆพวกนี้ มันพิสูจน์ให้เห็นแล้วว่าเธอไม่เหมาะที่จะเดินทางรักๆใคร่ๆเลย


ยอมแล้ว...เธอยอมแล้วละ เธอยังหัวอ่อนเกินไปนักสำหรับเรื่องพวกนี้


“ไม่ต้องลงหรอก”


อิงฟ้าขัดขึ้นเมื่อติณดับรถ กำลังจะเปิดประตูลงไป


…..


“คุยกันตรงนี้แหละ”


“ครับ”


…..


“พี่ขอโทษ” ติณพูดขึ้นเมื่อเห็นน้องไม่พูดอะไร


…..


“ฟ้ากลับไปเป็นเหมือนเดิมได้มั้ย เรากลับไปเป็นเหมือนเดิมได้มั้ยครับ
พี่ชอบฟ้าตอนเราเป็นแฟนกันเดือนแรกมากกว่านะ ฟ้าอย่าฟังคำพูดของคนอื่นสิ”


“คำพูดของอื่น...คนอื่นที่พี่หมายถึงคือพี่สาวฟ้า! คือคนที่พี่เคยนอนด้วยน่ะเหรอ!” ฟ้าตะโกนบอก น้ำตาเริ่มรื้นขึ้นมาอีกครั้ง


“ฟ้า...”


“ฟ้าไม่ไหวแล้ว! ฟ้าพอแล้ว...” เธอพยายามกลั้นเสียงสะอื้น เจ็บจนแทบทนไม่ไหว


เมื่อคิดทบทวนดีๆ ต่อให้กลับไปเป็นเหมือนเดิม แต่ความรู้สึกเธอก็คงไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว..


เหมือนเดิมที่พี่อยากได้คือฟ้าคนเดิมน่ะเหรอ...ได้สิ...เธอทำให้ได้...แต่เรื่องพี่สาวเธอละ...


นี่เป็นเรื่องเดียวที่ไม่มั่นใจเลยว่าคนข้างๆจะจัดการกับมันได้ เพราะแม้แต่ตัวเธอเองยังจัดการกับมันไม่ได้เลย


…..


“ฟ้าแทบมองไม่เห็นอนาคตเลยว่าถ้าเรายังคบกันต่อมันจะไปในทิศทางไหน”


…..


“ตอนแรก...ฟ้าคิดว่าฟ้าทนได้ คิดว่า...จะพยายามไม่สนใจคำพูดพี่หยาด
แต่พอมาคิดดีๆแล้ว... มันดีแล้วเหรอที่ฟ้าต้องทนคบกับคนที่เคยมีอะไรกับพี่สาวตัวเอง”


…..


“มันดีแล้วจริงๆน่ะเหรอ”


“แต่...ฟ้ากลับไปเป็นคนเดิมเราแล้วมาเริ่มต้นกันใหม่ไม่ได้เหรอครับ”


“ฟ้าไม่กล้าพาคนที่เคยนอนกับพี่สาวตัวเองไปแนะนำให้พ่อแม่รู้จักในฐานะแฟนหรอก”


นี่เป็นอีกปัญหาของฟ้าที่เธอเก็บมาคิดแล้วเครียดตลอดเวลา


ปัญหาของเรา...มันอยู่ที่ตรงนี้สินะ


“ฟ้าว่า เราจบกันแค่นี้แหละดีแล้ว ฟ้าไม่อยากมานั่งหึงหวงจนไม่เป็นอันทำอะไรอีกแล้ว ฟ้าเหนื่อย ขอโทษนะคะ”


“พี่...” ติณกำลังจะพูดแต่ต้องค้างไว้แค่นั้นเพราะฟ้ารีบลงจากรถไป


พี่ขอโทษนะ ..


ติณณภพนั่งก้มหน้ากับพวงมาลัยอยู่ในรถนานจนลุงยามของหอเดินมาเคาะกระจกถามว่าเป็นอะไรรึเปล่า เขาเลยบอกว่าเปล่าแล้วขับรถกลับ





ติณกลับมานั่งปั่นงานที่ห้อง จนเกือบทุ่ม เสียงไลน์ที่ดังขึ้นก็เตือนให้รู้ว่าต้องพักงานหาข้าวเย็นทาน


'ตกลงกับข้าวที่ฝากไว้จะให้ทำไง'


'ขนมาทำห้องกูได้มั้ย'


'ตอนนี้?'


'ใช่ ตอนนี้'


'อยู่กันกี่คนอ่ะ'


'4'


'ไอ้กานต์ก็อยู่เหรอ'


'อืม'


อยากถามไปจริงๆว่า แล้วไอ้นนท์ละ แต่กลัวมันรำคาญเลยตอบไปว่า เดี๋ยวเจอกัน


เนปจูนเดินหาถุงใส่ข้าวของที่ไปซื้อมาวันก่อนเตรียมไปทำกับข้าวห้องไอ้ติณ


เขาคิดว่าวันนี้คงไม่มีเซอร์ไพส์อะไรอีกนะ ..





…
..
.

“ไง”


“อ้าว ไอ้จูน” เอิร์ธเปิดประตูให้กว้างขึ้น ยื่นมือไปช่วยคนมาใหม่ถือของ


“เออ งานใกล้เสร็จยัง”


“ยังวะ กูอ่ะอีกเยอะเลย” เอิร์ธบอกด้วยน้ำเสียงเครียดๆ นี่ขนาดไม่ได้ออกไปไหนมาไหนแบบไอ้ติณนะ งานยังไม่ถึง70%เลย


“เหรอ เดี๋ยวกูทำไรให้กินแล้วกัน” เนปจูนเดินเข้ามาในห้อง สายตาสอดส่องหาติณ ก็เห็นมันกำลังนั่งก้มหน้าทำงานคิ้วขมวด


ไม่เคยเห็นมันเครียดกับเรื่องเรียนแบบนี้เลยแฮะ


หล่ออ่า...


...แล้วมันใช่เวลามาเพ้อเจ้อถึงแฟนคนอื่นมั้ยไอ้จูน! 


เอิร์ธเดินเอาของไปเก็บในครัวแล้วออกมานั่งทำงานต่อ เขานั่งทำงานอยู่หน้าโซฟา
ไอ้แชมป์นั่งอยู่หน้าทีวี ไอ้กานต์อยู่โซฟาอีกตัว ส่วนไอ้ติณอยู่โต๊ะคอม


“ติณ” เนปจูนเดินมาทักมัน แต่สิ่งที่ได้รับคือ เสียงครางตอบในลำคอ


“อืม”


“งานใกล้เสร็จยัง”


“ยัง”


สงสัยจะยุ่งจริง หน้ายังไม่เงยขึ้นมามองเลย -*-


เขาเลยเดินเลี่ยงไปทำข้าวผัดให้พวกมันคนละจานเงียบๆดีกว่า


จึ้กๆ
ผ่านไปเกือบยี่สิบนาที เนปจูนเดินเข้าไปสะกิดเจ้าของห้อง มันเงยหน้ามาเลิกคิ้วถาม เขาเลยบุ้ยปากไปทางห้องครัว


“ข้าวเสร็จแล้ว”


“อ้อ ขอบคุณ ...พวกมึง พักแดกข้าว” ติณพูดกับเนปจูนแล้วหันไปตะโกนบอกเพื่อน


ไอ้พวกนั้นก็บอกขอบคุณแล้วเดินผ่านไปตักข้าวผัดกับไข่ดาวคนละฟอง


“งั้น...กูกลับแล้วนะ” เขาพูดบอก


“อืม” ติณรับคำ ลุกขึ้นเดินมาส่งหน้าห้อง มันบอกฝันดีเบาๆแล้วยิ้มให้ก่อนปิดประตู





เขาไม่ได้ต้องการเอาตัวเองไปยัดเหยียดให้มัน ไม่ได้ต้องการให้มันมามองเห็นว่าเขากำลังทำอะไร


และไม่ได้หวังไปมากกว่าให้มันโอเคกับทุกอย่าง


แค่มันสบายดี ไม่มีเรื่องหนักใจ เขาก็ยอมแล้ว ยอมถอยออกมายืนอยู่ข้างหลังเหมือนเดิมแล้ว...



*โปรดติดตามตอนต่อไป*

[iforgive]

เปิดใจมองคนอื่นบ้างก็ได้นะ จูน

[kimlowbatt]

ทุกอย่างมันจะดีขึ้นเองนะเนปจูน เชื่อพี่
แต่ขอหน่วงไปอีกสักพักแล้วกัน พี่ชอบบบ
รออ่านทุกวัน นะจ๊ะ 

[AMINOKOONG]

อยากรู้ว่าจูนทำไปเพื่ออะไรว่ะ ที่ไปคอยทำอาหารให้เนี่ย ชั้นงงกับแกมาก
แถมคำขอบคุณจากมันก็ไม่ได้ เฮ้อ เหนื่อยใจแทน..............
เรื่องนี้อิงฟ้าคือนางเอกใช่ป่ะถามจริง
ดีใจกับอิงฟ้าจริงๆที่คิดได้ก่อนจะถลำลึกไปมากกว่านี้
คิดว่าคงแค่ชอบๆน่าจะยังไม่ถึงขั้นรักหรอกมั๊ง
ชอบคาแรคเตอร์อิงฟ้าอ่ะ คือถ้านางมาร้ายตอนท้าย
เราก็เข้าใจและอภัยได้(ในกรณียังไม่เลิกกับติณนะไม่ใช่เลิกแล้วตามราวี)
เพราะถูกจูนกับติณหักหลังก่อน แต่ถึงเลิกแล้วมารู้ความจริงก็คงโกรธบ้างแหละ
พ่อสื่อกับอดีตแฟนสวมเขานี่นา

ปล.สรุปติณมันคิดยังไงกับอิงฟ้ากันแน่ หรือแค่หวังฟัน เลวจริงๆ 

[IsDeer]

  จูนแกคิดอะไรอยู่
แกเหมือนบอกใจตัวเองว่า ขออยู่ห่างๆดูติณมีความสุข
แต่ตัวแกพยายามหาข้ออ้างไปหาด้วยการทำอาหารไปให้มันเห็นหน้าบ่อยๆ
นี่แกกำลังเสนอตัวเองแบบเนียนๆนะเนี่ย

ฟ้าเลิกกับติณก็คงเป็นการดี เพราะฟ้ายังตัดภาพเงาหลอนของพี่สาวไม่ได้
เราอยากให้ฟ้าพยายามปรับตัวเป็นใสๆแบบเมื่อก่อนอ่ะ
ไม่ใช่ว่าฟ้าจะใจแตกไปเลยนะ

ติณนี่มาดพระเอกเริ่มออกมากขึ้น พยายามทำตัวดีขึ้น
ในตอนนี้ถ้าฟ้ากลับมาดีได้ก็คงจะเชียร์ฟ้ามากกว่าจูน
ถึงพระเอกจะสนใจจูนมากขึ้นเรื่อยๆก็เหอะ

เราสงสัยจริงๆนะ ว่าที่พระเอกเริ่มมองจูนเป็นส่วนหนึ่งของการใช้ชีวิตเพราะอะไร
ตอนพ่อสื่อมันก็เหมือนความสัมพันธ์เบาบาง ซึ่งติณมันคงไม่แคร์
รึว่ามันแอบติดใจจูนที่ใช้ปากให้ ตามนิสัยของชายผู้บ้ากาม?
คือหลังจากเหตุการณ์นั้นติณมันก็เริ่มกลับมามองจูนว่าน่ารักเลยอ่ะ
พอมีอิงฟ้าเปรียบเทียบนี่ยิ่งชัด

[misskimji]

แล้วทุกอย่างจะดีขึ้นเอง สู้ๆ 

เป็นกำลังใจให้คนแต่งจ้า รออ่านตอนต่อไป อิอิ   

[ormn]

  :L2:จูนจ๋าสู้ต่อไปปปปปปป

[khunniejang]

เขาไม่ได้ต้องการเอาตัวเองไปยัดเหยียดให้มัน ไม่ได้ต้องการให้มันมามองเห็นว่าเขากำลังทำอะไร
และไม่ได้หวังไปมากกว่าให้มันโอเคกับทุกอย่าง
แค่มันสบายดี ไม่มีเรื่องหนักใจ เขาก็ยอมแล้ว ยอมถอยออกมายืนอยู่ข้างหลังเหมือนเดิมแล้ว...

อันนี้เข้าใจจูนนะ แต่ไม่รู้จะอธิบายยังไง อืมมม ยังไงดีละ คือจูนไปหา ไปทำกับข้าวให้เนี่ย มองเผินๆก็เหมือนไปเสนอตัวให้เค้านั่นแหละนะ แต่จริงๆ จุดประสงค์ของจูนคือ มันห่วงคนที่มันรัก แต่พูดไปก็เหมือนแก้ตัว เรามันคนมาทีหลังนี่นะ เฮ้อออ

ตอนนี้(15)ถือว่าอิงฟ้าทำได้ดี เรียกคะแนนกลับมาได้มากโข ก็ดีนะที่คิดได้แบบนั้น เลือกที่จะจบมากกว่าดิ้นรนต่อไป
เพราะถ้านางไม่จบ จูนจะโดนด่ามากกว่านี้ 5555. น่าสงสารจริงๆนายเอกเรื่องนี้ มีแต่คนด่า *จูบปลอบ*
ก็จบประเด็นอิงฟ้าไปได้อย่างสวยงาม..

อ่านๆมานี่รู้สึกว่าติณจะเป็นพวกคิดน้อยป้ะ ? ฮื่ออออออ

พอ!เลิกเครียด มาที่ความน่ารักของจูนดีกว่า อิอิ อ่านเจอคำว่า หล่ออ่า.. ที่จูนคิดตอนมาเจอติณทำหน้าเครียดๆทำงาน แล้วรู้สึกว่า จูนแม่งน่ารักมาก 5555555555. อ่านเจอแล้วแบบ เรายิ้มอ้ะ คำว่าน่ารักฝุดขึ้นมาในหัวเลย งื้อออออ มันให้ความร้สึกติ่งๆอ้ะ เข้าใจป้ะ ความรู้สึกติ่ง 555. อธิบายไม่ถูกอ้ะ ช่างมัน เอาเป็นว่าน่ารัก คิๆ
มันเป็นความน่ารักที่ไม่ต้องทำอ้ะ คือน่ารักออกมาจากข้างใน กร๊ากกกกกก อวยจูนสุดใจมาก
นี่แหละเสน่ที่สู้ด้วยยาก

ตอนนี้อยากรู้ความคิดของเพื่อนติณ ...

[minime]

ตอนที่16-เพื่อนกันมันส์ดี



เนปจูนกลับห้องมานั่งเปิดอ่านประวัติลูกค้า รายนี้ไม่ได้กำหนดระยะเวลาแต่ถ้างานเสร็จไวก็ดี


“แชมเปญ รุ่งวิกรัย...รุ่งวิกรัย นามสกุลคุ้นๆจังวะ”


เขาไล่สายตาอ่านข้อมูลของลูกค้าคนล่าสุดที่ได้มา จนมาสะดุดกับชื่อพี่ชายมัน


“มีพี่ชายหนึ่งคนชื่อ ชวกร รุ่งวิกรัย และแฝดน้องอีกหนึ่งคน”


ชัดเลย...น้องเหี้ยแชมป์


อ่านประวัติจนจบ เท่าที่พอสรุปได้ เด็กนี่มันก็ดูโอเคดี ทั้งหน้าตาและนิสัย


แต่พอมาอ่านของอีกฝ่าย เขาแทบช็อค


“กรวิจิต บวรรัช...ใต้ฝุ่น”


เหยดดดดด … นี่เขาต้องไปเป็นพ่อสื่อให้น้องรหัสตัวเองกับน้องไอ้แชมป์เหรอเนี่ยย


หึหึ สนุกแน่ละงานนี้


เนปจูนนั่งเท้าคาง ในหัวคิดถึงแผนการเป็นพ่อสื่ออีกครั้ง
ใช่สินะ...ก่อนอื่นต้องเมมเบอร์น้องไอ้แชมป์ไว้ก่อนแล้วค่อยนัดเจอพูดคุยเกี่ยวกับรายละเอียด





…
..
.

“ไอ้เหี้ยยยยย งานเสร็จแล้วโว้ยยยย”


“กูจะไม่ทนนนนน กูอยากปลดปล่อยยย”


ติณกับกานต์ยืนมองเอิร์ธกับแชมป์โวยวายก็ได้แต่ส่ายหัวไปมา


วันนี้เป็นวันศุกร์และตอนนี้พวกเขาก็เพิ่งขึ้นไปส่งงานมาเสร็จ


“มึง เจอกันที่นี่” แชมป์หันไปบอกเพื่อนระหว่างเดินไปที่รถ


“กูขอตัววะ อยากนอน” ติณบอก รู้สึกง่วงเพราะนอนน้อย


“กูเหมือนกัน นนท์มันตามตัวกูยิกๆแล้วเนี่ย” กานต์บอก


“กูละเบื่อพวกมึงจริง ไปไหนก็ไปเลย ป่ะเอิร์ธ เดี๋ยวชวนพวกไอ้ตั้มไปด้วยกัน” แชมป์บอกแล้วกอดคอเอิร์ธไปที่รถ


วันนี้เขาติดรถไอ้เอิร์ธมาส่งงาน เพราะไอ้แฝดพี่ น้องชายเขายืมรถไปโรงเรียนอีกแล้ว


“มึงเคลียร์กับน้องรึยัง” กานต์ถามติณเมื่อพวกเขาอยู่กันสองคน


เมื่อวานเห็นมันทำท่าเหนื่อยๆเดินเข้าห้องหลังจากไปส่งอิงฟ้าเสร็จก็อดเป็นห่วงไม่ได้


“อืม เลิกกันแล้ว”


“แล้วมึงยังรักน้องเขาอยู่มั้ยตอนนี้”


“กู...ไม่แน่ใจว่ะ” ติณตอบเสียงเบา


ความรู้สึกกับฟ้ามันลดลงไปตั้งแต่วันที่น้องเปลี่ยนไป แล้วยิ่งลดไปอีกเมื่อรู้ว่าเขากับพี่สาวเธอเคยมีอะไรกันมาก่อน


“อะไรทำให้มึงไม่แน่ใจ”


“มึงจำหยาดได้มั้ย หยาดฟ้าบัญชี ที่กูเคยควง”


“เออ ทำไม”


“เขาเป็นพี่สาวฟ้า”


“เห้ย เชี้ย แล้วมึงไม่รู้เหรอ”


ติณส่ายหัวตอบ ถ้ารู้แต่แรกเขาคงไม่กล้ายุ่งกับอิงฟ้า


“แล้วน้องรู้มั้ย”


“รู้ เขาเป็นคนบอกกูเอง กูสงสารน้องวะที่ต้องมาเจอคนแบบกู”


“เอาหน่า เดี๋ยวมันก็ผ่านไป” กานต์เดินเข้าไปตบบ่าเพื่อน


คงไม่มีใครอยากให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้ แต่เคสของไอ้ติณคงต้องโทษสันดานมันเอง





ติณณภพเลิกคิ้วเมื่อเดินเข้ามาในร้านแล้วเห็นเนปจูนนั่งหน้ามุ้ยคุยกับมิตร ตอนแรกคิดว่ามันจะอยู่ที่ห้องซะอีก


“อ้าว ไอ้ติณ ไหนบอกไม่มา สาดด” เอิร์ธทักเพื่อน ขยับให้นั่งข้างๆ


“นอนพอละ” ติณตอบ ยื่นมือไปรับแก้วเหล้าจากแชมป์


เนปจูนเหลือบมองคนมาใหม่นิดนึงแล้วหันมามองหน้ามิตรเพราะมันบอกมีเรื่องอยากคุยด้วย


“กูเหรอ” เขาถามย้ำ ชี้มือเข้าหาตัวเอง


“เออ ออกไปคุยกับกูข้างนอก” มิตรพยักหน้าลุกขึ้นยืน


“เออๆ เดี๋ยวกูกับไอ้มิตรมานะ” เนปจูนหันไปบอกตั้ม แต่ไม่รู้มันจะได้ยินมั้ย เพราะกำลังหูตั้งหางกระดิกมองผู้หญิงอยู่ -*-


ติณณภพมองเนปจูนที่ลุกเดินตามมิตรไปจนสุดทาง


รู้สึกคิ้วกระตุกอยู่หน่อยๆกับวงแขนเพื่อนมันที่วาดลงไปกอดคอ แต่ทำไมต้องคิ้วกระตุกด้วยวะ ก็มันเป็นเพื่อนกัน


“จูนมันกินอะไร” ติณหันไปถามแชมป์เมื่อเห็นน้ำในแก้วคนตรงข้ามไม่ใช่สีเดียวกัน


“โค้ก” ติณพยักหน้ารับรู้ ไม่ตอบอะไรอีก





“มึงเป็นไงบ้างเรื่องมัน” มิตรเปิดปากถาม พาเนปจูนเดินมานั่งฝากระโปรงรถตัวเอง


“ก็ไม่ยังไง มันมีแฟนแล้ว มึงจะให้ยังไงละ”


“ถ้าเขาเลิกกันมึงจะดีใจมั้ย”


“ไม่รู้สิ แต่กูอยากให้มันมีความสุขมากกว่า...” เนปจูนตอบเสียงเบา

การแอบชอบคนมีเจ้าของนี่ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะ .. พอมันทะเลาะกับแฟนแล้วเป็นทุกข์ เราก็ทุกข์ด้วย
กระวนกระวายอยู่ในใจ ว่ามันจะเป็นยังไง เป็นห่วงแต่ทำอะไรไม่ได้ .. มันเจ็บนะ


“มิตร มึงว่าที่กูทำอยู่นี่มันถูกแล้วจริงเหรอวะ”


“มึงคิดว่ามึงกำลังทำอะไรอยู่ละ” มิตรถาม ยกบุหรี่ขึ้นจุดสูบ


“กูคิดว่า กูกำลังก้าวล้ำเส้นที่กูขีดไว้มากเกินไป”


“อะไรทำให้มึงคิดว่า มึงล้ำเส้นมากเกินไป”


นั่นสินะ... อะไรที่ทำให้เขาคิดแบบนั้นกัน


“การที่กูไปทำกับข้าวให้มันกินที่ห้อง การที่กูยังคุยกับมันทั้งที่มันมีแฟน มึงว่ามันมากเกินไปมั้ย”


“มึงต้องถามใจตัวเอง ว่ามึงทำไปเพราะอะไร มึงทำไปเพราะหวังดี หรือเพราะอยากได้อะไรตอบแทน”


เนปจูนเงียบ คิดตามคำพูดมิตร


คำตอบมันแน่ชัดอยู่แล้วว่าเขาหวังดี ใครจะมองไม่เห็นก็ช่าง แค่มันไลน์มาบอกอนุญาติให้ไปทำข้าวกินให้ที่ห้อง เขาก็พร้อมจะไปอยู่แล้ว


โอกาสสำหรับคนแอบรักยื่นมาให้ถึงหน้าบ้าน ใครบ้างละไม่รับไว้...


“กูว่าบางทีมึงอาจต้องไปคิดทบทวนเรื่องไอ้ติณใหม่ให้ดีๆ ว่ามึงควรจะเอาไงต่อ
ไม่ใช่เขาเรียกก็ไป เขาเงียบก็ถามหา มึงต้องหาจุดยืนของตัวเองแล้วนะ เพราะถ้ามันกลับไปคืนดีกับแฟน มึงก็ไม่มีความหมาย”


มิตรไม่ได้ตั้งใจจะพูดแรงๆกับเพื่อน แต่แค่อยากเตือนสติ ที่บอกไปวันนั้นไม่ได้จะให้มันไปเป็นมือที่สามใคร
แค่อยากให้เพื่อนมีความสุขบ้าง แต่รู้สึกพอมันยิ่งเข้าใกล้ ก็ยิ่งเป็นทุกข์ ตอนนี้เลยชักอยากให้มันถอย


“กูว่า กูจะลองห่างๆมันดูวะ มันคงไม่สนใจอะไร”


“ความคิดอารมณ์ชั่ววูบ อย่าเพิ่งเอามาตัดสิน มึงกลับไปคิดดีๆก่อน” มิตรเดินเข้าไปตบบ่าเพื่อน กดคอลากมันกลับเข้าร้าน


เรื่องนี้คงต้องให้เวลามันอีกยาว...





“ไอ้สัด ไปจีบกันถึงไหนวะ” เอิร์ธแซวจนทุกคนบนโต๊ะมองตาม


ตอนนี้ที่โต๊ะเหลือแแค่ กานต์ นนท์ เอิร์ธและติณ เท่านั้น พวกที่เหลือ แยกย้ายไปตามเวรตามกรรมนานแล้ว


“อีกนิดจะถึงสวรรค์ละ” มิตรตอบแล้วนั่งลง


“หึ ถ้าไอ้จูนเอามึงนะกูจะวิ่งรอบเมืองสามรอบเลยคอยดู” เอิร์ธสบประมาทท้าทาย


“ไอ้จูนเป็นแฟนกับกูนะ” มิตรหันไปถามเพื่อนตัวเล็กข้างๆ กระพริบตาปริบๆ


“เออ ตกลง” เนปจูนตอบแล้วหัวเราะจนตาหยี มองเอิร์ธที่อ้าปากพะงาบๆ


“มึงไปวิ่งเลยเหี้ยเอิร์ธ” กานต์หันไปตบหัวเพื่อน หัวเราะเยาะย้าย


“ไอ้จูนมึงแกล้งกูเหรอ มึงไม่รักกูแล้วใช่มั้ย ช่วยด้วยยย” เอิร์ธโอดครวญจนทุกคนหัวเราะ


ติณพยายามหันเหสายตาไปทางอื่นเมื่อเจอรอยยิ้มที่คิดว่ามันน่ารัก ยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกว่าใจสั่นกับคนตรงข้าม


เขาว่า เขาชอบรอยยิ้มไอ้จูนนะ มันเป็นคนยิ้มง่ายจนกี่ครั้งมาแล้วที่เขาต้องรีบก้มหน้าไม่จดจ่อกับรอยยิ้มนั่นมากเกินไป


“จูนนน อยากจูบมึงอ่า”


กานต์กลอกตาเมื่อเสียงแฟนดังขึ้น เห็นนนท์นั่งเงียบๆ สตินี่ไม่เพียบแล้วนะ


“นนท์เดี๋ยวมึงโดน ผัวนั่งอยู่นี่ อยากจูบคนอื่นอีก กลับห้องเลยมั้ย เดี๋ยวกูจัดให้”


กานต์พยามตะครุบเอวนนท์ที่ดิ้นๆจะไปหาเนปจูน นิสัยเมาแล้วอยากจูบเพื่อนสนิทนี่แก้ไม่หายสักทีนะ


“ไม่ต้องเลย มึงไปไหนก็ไป กูจะไปหาจูน” นนท์พูดหน้างอมองแฟน


จริงๆตอนแรกก็กินโค้กผสมเหล้านิดเดียวนั่นแหละ แต่ไม่ได้ดั่งใจ หลังๆมาเลยบอกให้คนชงใส่เยอะๆ


“กลับเลยนนท์ กลับเลย มึงทำแบบนี้นี่คิดว่ากูไม่หวงเลยนะ หื้อ” กานต์กอดเอวแฟนแน่น พยุงมันลุกขึ้นแล้วบอกลาทุกคนบนโต๊ะ


“ไม่อาวววว จูนนนน ไม่กลับบบ จะอาวจูนนนน”


“กูจะไม่พามึงมากินเหล้ากับเพื่อนมึงอีกละ” กานต์คาดโทษแฟน ยกมือปิดปากมันแล้วลากกลับรถ


“เออ กูสงสัย ทำไมไอ้นนท์กับมึงชอบจูบกันตอนเมานักวะ” เอิร์ธตั้งคำถามหลังจากเหลือกันอยู่4คน


“มันได้อารมณ์ คึคึ” เนปจูนยักคิ้วตอบ หัวเราะเสียงเล็กเสียงน้อย


“ไอ้สัด น่ารักไป” เอิร์ธมองคนตอบ ทำหน้าแดงใส่


“เชี้ยเอิร์ธทำหน้าแดงใส่เพื่อนกู มึงคิดไรป่ะ” มิตรแซว


“ห่า มืดแล้วยังเห็นอีก” เอิร์ธตอบอายๆ ไอ้จูนมันน่ารักจริงๆนะ




...
..
.

“กูก็ว่ามึงน่ารักนะ”


ประโยคเรียบๆของคนนั่งเงียบพูดขึ้นทำให้ทั้งสามหันไปมอง แต่คนในประโยคแทบใจวายตาย


นานแค่ไหนแล้ววะที่เขาไม่ได้มานั่งชิลล์กับเพื่อนแบบนี้

แล้วนานแค่ไหนแล้ววะ ที่เขาเผลอนั่งมองไอ้จูนจนต้องพูดประโยคนั้นออกมา..


*โปรดติดตามตอนต่อไป*


กระแสคอมเม้นตอนที่ผ่านมากับตอนล่าสุดนี่ดุเดือดมากค่ะ อ่านไปแอบเช็ดเหงื่อไป แบบว่า ใจเย็นๆนะคะ 

อยากรู้ว่าจูนทำไปเพื่ออะไรว่ะ ที่ไปคอยทำอาหารให้เนี่ย ชั้นงงกับแกมาก
แถมคำขอบคุณจากมันก็ไม่ได้ เฮ้อ เหนื่อยใจแทน..............

“ข้าวเสร็จแล้ว”
“อ้อ ขอบคุณ ...พวกมึง พักแดกข้าว” ติณพูดกับเนปจูนแล้วหันไปตะโกนบอกเพื่อน << อาจจะอ่านข้าม ก้อปมาให้อ่านอีกรอบคะ

[iforgive]

อั้ยย่ะ ... หลุดปากเหรอจ๊ะ ติณ

[double9JH]

นั่งมองเพลินจนหลุดปากเลยหรอ~

 

[IsDeer]

  ไปๆมาๆเริ่มอยากให้เรื่องนี้เล่นเลสแล้วล่ะ
จะได้หมดเรื่อง 

[minime]

ตอนที่17-เด็กนักเรียนมัธยมปลายชายล้วนชื่อดัง



“เชี้ยติณ มึงมีแฟนแล้ว อย่าๆ คนนี้ของกู” เอิร์ธขู่เพื่อน ย้ายที่นั่งไปข้างเนปจูนแล้วกอดคอมันหมับ


เขาไม่รู้นะว่าตอนนี้เกิดอะไรขึ้น ทำไมไอ้เอิร์ธย้ายมานั่งข้างๆ
ตอนนี้ที่รู้สึกอย่างเดียวคือเบลอ คืองง พยายามสะกิดไอ้มิตรมันก็ไม่ให้ความช่วยเหลืออะไรนอกจากหัวเราะหึๆข้างหู


“ทำไมวะ กูบอกว่ามันน่ารักไม่ได้เหรอ” ติณถามด้วยความสงสัย


“ก็ได้ แต่มึงอย่าจีบมันแล้วกัน” เอิร์ธยังขู่ ยกมือชี้หน้าเพื่อน


“มึงจริงจังเกินไปมั้ยเอิร์ธ แล้วถ้ากูจะจีบจูนจริงๆ มึงจะทำอะไรได้” ติณพูดเสียงนิ่งใส่เพื่อน เริ่มเซ็งเหี้ยเอิร์ธละ


“กูก็ไม่ทำอะไร แต่ประเด็นคือมึงมีแฟนแล้วไงสัด”


“กูยังไม่ได้บอกมึงเหรอ กูเลิกกับฟ้าแล้ว” ติณณภพพูดจบ ทั้งสามคนต่างพากันมองมายังเขาเป็นตาเดียวโดยไม่ได้นัดหมาย 


แต่คนที่มีสติที่สุดเห็นจะเป็นเอิร์ธ และมันกำลังเริ่มซักเขาแล้ว


“เฮ้ย กูนึกว่ามึงจะเคลียร์กับน้องแล้วกลับไปคืนดีกันแล้ว”


“ถ้ากูกลับไปคืนดีกับฟ้าคงไม่มีโอกาสได้มานั่งเถียงกับมึงยังงี้หรอกมั้ย”


เนปจูนมองหน้ามิตรแล้วหันไปมองติณ


มันบอกมันเลิกกับฟ้าแล้ว แต่ทำไมไม่เห็นแววของความเสียใจเลยวะ


“ติณมึงนี่แม่ง ได้น้องแล้วทิ้ง ไม่เลวจริงทำไม่ได้นะ” เอิร์ธว่าเพื่อน


ไม่รู้หรอกว่าเหตุผลที่เลิกกันของทั้งสองคืออะไร แต่ยังไงเรื่องนี้เพื่อนเขาก็ผิดวะเขาว่า


“เออ กูมันเลวเอง” ติณพูดบอก ยอมรับข้อกล่าวหา


“พอๆ เลิกพูดเรื่องเครียดเหอะ” มิตรห้ามปรามหลังนั่งฟังมานาน


เอิร์ธยังคงมองเพื่อนด้วยสายตาประนามไม่หยุดจนติณเกือบเอื้อมมือไปตบหัวมันอยู่หลายรอบ


“กู...กูกลับแล้วนะ” เนปจูนหันไปบอกมิตร แต่อีกสองคนบนโต๊ะที่ได้ยินเลยหันมามอง


ตอนนี้เขาเลยกลายเป็นจุดศุนย์ร่วมสายตาหกคู่ไปแล้ว


“รีบไปไหนวะ” เอิร์ธถาม


“พรุ่งนี้กูต้องกลับบ้านน่ะ อยู่ต่อดึกกว่านี้เดี๋ยวตื่นไม่ไหว” จูนบอกแล้วลุกยืน


“เออๆ เดี๋ยวกูเดินไปส่ง” มิตรบอก พยักหน้าไปเอิร์ธกับติณที่มองมาแล้วบอกพวกมันว่าเดี๋ยวกลับมาก่อนจะเดินไปกับจูน


เนปจูนรู้อยู่หรอกว่ามันจะตามมาคุยเรื่องอะไร แต่ตอนนี้บอกตามตรงว่ายังไม่มีคำตอบอะไรให้มันทั้งสิ้น มันตึ้บไปหมด


“กูรู้นะว่ามึงจะมาถามเรื่องไอ้ติณ”


“สมกับเป็นเพื่อนกันมานาน” มิตรพูดหยอก ถามต่อ “ตกลงมึงจะเอาไง”


“ไม่รู้วะ ตอนนีกูอยากอยู่เงียบๆ กู...คิดอะไรไม่ออกจริงๆ” เนปจูนส่ายหัว

ยังจำทุกประโยคที่ติณคุยกับเอิร์ธได้ดี ยิ่งตอนมันพูดเรื่องจีบ
เขาที่นั่งอยู่เฉยๆไม่ทักท้วงอะไร ใช่ข้างในจะเฉยเสียเมื่อไหร่
ใจเต้นรัวราวมีคนมานั่งตีกลองชุดใหญ่อยู่ในนั้น


“เฮ้อ กูละเหนื่อยแทน เอาเป็นว่ากลับไปคิดดีๆแล้วกัน ขับรถดีๆนะเว้ย” มิตรเขย่าไหล่เพื่อนแล้วเดินไปกอดมันที


“อืม” เนปจูนรับคำ





...
..
.

'สวัสดีครับคุณแชมเปญ ผมเป็นพ่อสื่อที่คุณโทรจ้างไปนะครับ ไม่ทราบว่าวันนี้ประมาณสิบโมงว่างออกมาคุยกันมั้ยครับ'


เนปจูนไลน์ไปหาลูกค้า นัดเจอคุยงานตอนสาย เพราะประมาณเที่ยงๆเขาต้องกลับบ้านไปช่วยจัดงานวันเกิดพี่ชาย


'ว่างครับ พี่ไม่ต้องคุยแบบทางการกับผมก็ได้ ผมไม่ถือครับ'


'ไม่ได้ครับ คุณเป็นลูกค้าของเรา เอาเป็นว่าประมาณสิบโมงเจอกันร้านxxสะดวกมั้ยครับ'


'ได้ครับพี่'


เนปจูนวางโทรศัพท์ เดินไปอาบแต่งตัวแล้วออกไปเจอลูกค้า





ติณณภพขมวดคิ้วกับเบอร์สายเข้าที่โทรมา ร้อยวันพันปี พี่รหัสเขาไม่ยักกะโทรหา วันนี้สงสัยฟ้าจะถล่ม


“เออ”


(ไอ้ติณ มึงนี่รุ่นน้องกูนะ รับโทรศัพท์รุ่นพี่มึงดีๆหน่อยสิ)


“ทำตัวเป็นรุ่นพี่ที่ดีก่อน แล้วผมจะพูดดีด้วย” ยังดีที่ไม่แทนตัวเองด้วยคำว่ากู -*-


(อย่าให้กูเจอนะ อย่าให้กูเจอ)


“ตกลงมีอะไรวะ โทรมายังหาสาระไม่ได้เลยเนี่ย”


(เออ กูจะโทรมาบอกนัดเลี้ยงสาย จันทร์ตอนเที่ยง แค่นี้แหละ) พี่รหัสติณพูดแล้ววางสายไป


“อะไรวะ จะหมดปีอยู่แล้วยังมานัดเลี้ยงสงเลี้ยงสายอะไรอีก” ติณบ่น กำลังจะล้มตัวนอนต่อ แต่ไลน์จากไอ้แชมป์ก็เด้งขึ้นมาทำให้เขาต้องเปิดอ่าน


'คืนนี้ลานเบียร์ซอยxx เปิดใหม่ โปรพิเศษ อย่าพลาดนะครับคุณติณณภพ'


-*-


เขาว่าไอ้แชม์ปมันน่าจะเลิกเรียนแล้วรับจ้างตระเวนชิมเหล้าเบียร์น่าจะรุ่งกว่านะ





“พี่...พ่อสื่อรึเปล่าครับ”


เนปจูนเงยหน้าจากหนังสือในมือขึ้นมองตามเสียง
เจอเด็กหนุ่มม.ปลายตัดผมทรงสกินเฮดหน้าตาสะอาดสะอ้านผิวขาวตัวโย่งยืนค้ำหัวอยู่


หน้าคล้ายๆไอ้แชมป์เลยวะ แต่รู้สึกเด็กนี่จะหล่อกว่าพี่มันอีกนะ -.-


“ครับ เชิญนั่งครับ” เขาลุกผายมือเชิญลูกค้านั่ง


“ขอบคุณครับ” แชมเปญยกมือไหว้ ถึงจะเป็นลูกค้า แต่เขาก็เคารพคนอายุเยอะกว่า


จากนั้นทั้งสองก็พูดคุยเกี่ยวกับรายละเอียด ตอนแรกเนปจูนก็ถามว่าทำไมถึงอยากจีบใต้ฝุ่น
แต่ไปๆมาๆ ลูกค้ากลับบอกว่า ก่อนหน้านี้เคยจีบฝุ่นแล้ว แต่มีเรื่องเข้าใจผิดกัน ง้อยังไงฝุ่นก็ไม่ใจอ่อน เลยอยากลองให้พ่อสื่อช่วย


“แล้วเข้าใจผิดอะไรกันครับ พอบอกรายละเอียดได้มั้ย”


“ก็...ฝุ่นเขารู้ว่าผมมีอะไรกับผู้หญิงคนอื่นน่ะครับ”


ตายหอง...


แล้วแบบนี้จะช่วยยังไงวะ!


“แล้วทำไมถึงมีอะไรกับผู้หญิงคนอื่นละ”


“ผมเมาครับพี่ ผมไม่ได้ตั้งใจ เมาด้วย เพื่อนยุด้วย เช้าวันถัดมาฝุ่นโทรหา
ผู้หญิงที่ผมนอนด้วยเขารับโทรศัพท์แล้วบอกว่าผมหลับอยู่ เรื่องมันเลยบานปลายครับ”


“แล้วเพื่อนๆที่ยุนี่ได้ช่วยอะไรบ้างมั้ยครับ”


“พวกมันก็ช่วยอธิบายครับ แต่ฝุ่นใจแข็งมาก”


เนปจูนแทบนั่งกุมขมับ โชคดีนะที่ฝุ่นมันเป็นน้องรหัสเลยอาจจะพอคุยอะไรกับมันได้บ้าง นี่ถ้าเป็นคนอื่น นึกภาพไม่ออกจริงๆ


“งั้นเดี๋ยวผมจะลองช่วยพูดให้นะครับ นี่ว่าแต่ผมเป็นพ่อสื่อนะ ไม่ใช่รับจ้างไกล่เกลี่ยคู่รักทะเลาะกัน”


เนปจูนแอบกัดมันไปที ถ้ามันเป็นลูกค้าคนอื่นเขาไม่กล้าพูดหรอก แต่นี่ขอหน่อยเหอะ มึงทำน้องรหัสกูเสียใจนะเด็กเวร


“แหะๆ” ฝ่ายนั้นหัวเราะเก้อ ยกมือลูบหัวเกรียนๆของตัวเองไปมา


“เดี๋ยวถ้าได้เรื่องเมื่อไหร่จะแจ้งให้ทราบนะครับ” เนปจูนเก็บของลุกขึ้นยืน


“ครับ ขอให้งานสำเร็จนะครับพี่” เด็กหนุ่มลุกตาม


“ครับ แล้วเจอกันใหม่” เขาออกเดินนำก่อน ตามด้วยลูกค้าอายุน้อย


ก่อนแยกกันตรงหน้าร้าน มันบอกขอให้งานสำเร็จอีกทีแล้วเดินไปเรียกแท็กซี่ ส่วนเขาก็ขับรถกลับบ้านใหญ่



*โปรดติดตามต่อไป*

แม้ว่าตอนนึงจะมีคนคอมเม้นแค่สามคน หรือหนึ่งคน คนเขียนก็จะลงต่อไปจนจบคะ
ขอบคุณคนที่ติดตามอย่างโจ้งแจ้งและคนที่แอบติดตามอยู่เงียบๆ ซึ่งเงียบมากเลยคะ ฮาาาา 

[pannixz]

โอ๋ๆๆ เหมือนคนเขียนจะน้อยใจไม่มีคนเม้น55555
เอ้า จัเไปจ้า
สู้ๆต่อนะคะ รออยู่
มาไวๆนะ
อยากเห็นหนุมมาจีบจูน
ดูสิมันจะเกิดอะไร

[Nus@nT@R@]

ตกลงติณจะจีบจูนจริงๆป่ะ อิอิ

[IsDeer]

สรุปติณก็เริ่มมีแนวโน้มจะชอบจูนจริงๆแล้วสินะ 

ถ้าสมมติไม่ใช่งาน จูนมันจะยอมช่วยไอ้เด็กนี่รึเปล่านะ

[khunniejang]

รอวันที่คุณพ่อสื่อจะสมหวังในความรักเหมือนลูกค้าที่ผ่านๆมาสักทีนะคะ ฮาาาาาาา
ขอกล่าวถึงงานใหม่ของคุณพ่อสื่อก่อน เคสนี้เป็นอะไรที่น่าลำบากใจเล็กน้อย ปัญหาการนอกกาย- -*
สำหรับน้องของแชมป์(ชื่อไรไม่รู้จำไม่ได้) เหมาะกับสุภาษิตนี้มาก คบคนพาล พาลพาไปหาผิด <พิมพ์ถูกไหมไม่รู้
เกลียดมากเลยไอ้พวกคนที่คึกไม่ลืมหูลืมตาเนี่ย มักง่ายจริงๆเลย หงุดหงิดอ้ะ 555555555.
โทษเพื่อนหมดก็ไม่ได้ ต้องโทษตัวมันด้วย ไอ้คนสันดานเสีย กร๊ากกกกกกกกกกกกกกก ของขึ้น 5555.

งานนี้ไม่อยากให้ทำสำเร็จเลยอ้ะ แบบนี้ต้องพยายามเองว้ะ เฮ้อออ คือสงสารใต้ฝุ่นอ้ะ
ให้ใต้ฝุ่นไปได้กับคนที่ดีกว่านี้เถอะ อ้างมาได้ว่าเมา ไม่ได้ตั้งใจ ถุย! ขี้เงี่ยนเอ้ย
นี่เป็นเม้นที่พูดจาหยาบคายมากที่สุดเลยเท่าที่เคยเม้นนิยายมา 555555555555555555555.

ขออภัยคนเขียนมา ณ ที่นี้ด้วย
เรามองโลกตามหลักเหตุผลได้ไม่บ่อยหรอก เม้นเลยจะออกมาตามอารมสะส่วนใหญ่
อารมตัวเอง ไม่ใช่อารมตัวละครสะด้วย 55555555.

อะนะ คนมันเมา คนมันคึก มันถูกยุ แต่จะกลับไปรักไปไว้ใจเหมือนเดิมมันยาก
ความรู้สึกไม่เหมือนแก้ว ที่จะเอาไปหลอมใหม่ได้
ใจแข็งต่อไปนะใต้ฝุ่น ฮิๆ ถึงจะรักมันมากก็เถอะ แต่ก็เจ็บมากเหมือนกันนี่นา
ไม่รู้แหละ จะยุให้ใต้ฝุ่นใจแข็ง -3-

มาที่จูนดีกว่า จูนคงเดินหนีติณไม่พ้นจริงๆอ้ะ สถานการณ์แม่งเข้าข้างติณตลอดเลย
อย่าเพิ่งตกลงปลงใจดีกว่า อยากให้จูนมีค่าในสายตาติณมากกว่านี้ก่อน
หรือมีแล้ว? แต่ขอโทษเถอะ มองไม่เห็น สัมพัสไม่ได้ หุหุ

ไปกีกว่า   
ฟิ้วววววววววววววววว ววว....

[kanokkan_kathi]

มาเม้นอย่างไวเลยค่ะ  ยอมรับว่าอ่านเงียบๆมาตลอด 

มาแสดงตัวค่าาาา อย่านอยนะคะ เอาไปเลยค่ะกำลังใจ 

รอตอนต่อไปนะคะ 

[RELAXED]

รอยุตลอดนะคะ ติดตามเรื่อยๆ

แต่….ตอนนี้สั้นมากเลยอ่าาาาาาา

[bulldog17]

กลายเป็นผู้ไกล่เกลี่ยไปซะแระ

สาเหตุที่ทะเลาะกันมันน่าช่วยเหลือเกิ๊น

[iforgive]

เชียร์เอิร์ธดีไหมเนี่ยะ

[lynn_lynnhui]

เพิ่งเข้ามาอ่านค้าา
สนุกดี รอตอนต่อไปนะค้า

[superkaitun]

 :hao7:อยากให้น้องชายแชมป์เปลี่ยนใจมาจีบพี่จูนแทนจัง ติณจะได้หึง

[วัวพันปี]

นักรบเงาแสดงตัว

[benzdekba]

 

[RELAXED]

  รอๆ

[minime]

ตอนที่18-ส่วนลึก


เนปจูนมาถึงบ้านประมาณบ่ายโมงกว่า ก็เห็นมีคนรถจอดอยู่เต็มโรง คงเป็นเพื่อนๆพี่พลูโต
ขอบอกไว้ก่อนนะว่างานเลี้ยงวันเกิดพี่คนโตไม่ใช่ขี้ๆเลย เพราะพี่เขาเป็นถึง(อดีต)นายแบบที่มีผลงานแค่ชิ้นเดียวและกำลังโสด


ไม่ใช่ว่าไม่ดังนะ แต่พี่พลูโตฮีค่อนข้างหยิ่งกับนายหน้าที่มาตามจีบให้ไปถ่ายแบบอยู่บ่อยๆต่างหาก
พี่ชายเขาบอก อยากมีเวลาเป็นส่วนตัว ไม่ชอบความวุ่นวาย


ขนาดถ่ายแบบแค่ครั้งเดียวยังมีคนจำหน้าได้ เก๋ามั้ยล่ะ
และงานนี้ก็คงไม่พลาดมีนายหน้าจากโมเดลลิ่งและสาวสวยเดินกันเต็มงานแหงๆ


“พี่พลู หวัดดีครับ”


เนปจูนเดินเข้าบ้าน ผ่านผู้ชายตัวใหญ่ๆเกือบสิบคนกำลังช่วยกันจัดโต๊ะเก้าอี้อยู่ตรงสนามหญ้าของบ้าน


ส่วนหนึ่งก็จำได้ว่าเป็นเพื่อนพี่ชาย ส่วนที่เหลือนี่ไม่รู้จักสักคน -*-


“อ่ะแหม มาเร็วนะ ไม่รองานเริ่มค่อยมาล่ะ” พี่พูดประชด


“อ่ะ จะเอามั้ยเนี่ยของขวัญ” เนปจูนบอก ยื่นกล่องของขวัญให้


“มีด้วย” พลูโตเลิกคิ้วถาม ไม่ได้หวังอะไรจากน้องแต่แรกอยู่แล้ว


“มีความสุขมากๆ รักพี่นะ” เขาเดินเข้าไปกอดแน่น


ไม่ได้กอดพี่ชายมานานแค่ไหนแล้วนะ..


“เฮ้ย ร้องทำไม” พอผละออก คนพี่ถึงกับตกใจเห็นน้องชายน้ำตาไหลพราก


“ป่าว..คิดถึงอ่ะ” เนปจูนบอก สูดน้ำมูกเข้าหนักๆ


“ก็แหงดิ ไม่ค่อยกลับบ้านนะเราอ่ะ” เขาบอก โยกหัวน้อง


“อือ แล้วนี่นัสกับเตอร์ไปไหน”


“ไปเอาเค้ก”


ถึงว่า ตอนจอดรถไม่เห็นรถตู้จอดอยู่ในโรง


“แล้วมีอะไรให้จูนช่วยมั้ยอ่ะ”


“ออกไปช่วยจัดเก้าอี้ไป”


ที่ถามนี่กะให้ตอบว่า ไม่มีอะไร แต่... ไม่ฟลุ๊คเลย -*-


เนปจูนเดินออกมาข้างนอก ดีที่ไม่ใช่หน้าร้อน ทุกคนเลยไม่บ่น ช่วยกันจัดโต๊ะเอ้ากี้กางแดดไม่มีเกี่ยง


“น้องจูน ไม่เจอกันนาน น่ารักขึ้นนะครับ”


“มีแฟนยังครับเนี่ย”


“มึงๆ คนนี้ของกู”


“ขอถ่ายรูปด้วยหน่อยได้มั้ยคร้าบ”


“อุ้ย ไม่ต้องจับครับไม่ต้อง เดี๋ยวพี่ทำเอง”


ฯลฯ


คือ..ไม่ต้องตกใจ เสียงผู้ชายตัวใหญ่ๆที่เดินผ่านมาเมื่อกี้เองแหละ -_-'


“พี่เอ๋ พี่ต้น พี่ณัฐ พี่บิน หวัดดีครับ”


เขายกมือไหว้เฉพาะคนที่รู้จัก ส่วนคนไม่รู้จัก(แต่เป็นเกย์บางคน)ก็ยืนทำหน้าน้ำลายสอมองเขา


“นี่เพื่อนไอ้โตสมัยเรียน แต่ไม่ค่อยสนิทหรอก พวกมันแค่อยากมาเจอตัวจริงของจูนน่ะ ฮ่าๆ”


อะ...อะไรนะครับ? ทำไมต้องอยากมาเจอเขาตัวจริง? เออ เจอแต่คนแปลกๆเว้ยตั้งแต่มา


แล้วทุกคนก็ถูกแนะนำตัวจนครบ ซึ่งเขาก็ไหว้แทบจะรอบทิศ


จะมามุ่งดูอะไรกันครับ นี่คนนะไม่ใช่เมียงู แหมะ -*-


“ถ้าตรงนี้ไม่มีอะไร เดี๋ยวจูนเข้าไปช่วยในครัวดีกว่านะครับ”


ชิงหนีก่อนดีกว่า นาทีนี้ ยืนกลางวงตรงนั้นแล้วรู้สึกหวาดเสียวยังไงไม่รู้


“เห็นมั้ยพวกมึงมามุ่งดูอ่ะ น้องเขาหนีไปแล้ว”


“น้องเขาตกใจหน้าหล่อๆของกูต่างหาก สาด”


เอาเข้าไปครับ ตามสบายครับพวกพี่...


อ้อ ลืมบอกไป งานนี้มีเล่นดนตรีสดด้วยนะ แค่เช่าลำโพง เวที แล้วก็แสงไฟมา ส่วนนักร้องและคนเล่นไม่ต้องมา เรามีของเราเอง




งานเลี้ยงเริ่มตอนหนึ่งทุ่ม ธีมงานแค่ให้แต่งแบบแฟนซี เขาเลยจัดใส่สูทขาว หูกระต่ายแดง ข้างล่างนุงโจงกระเบนแดง
แต่เชื่อเถอะ เดี๋ยวพอดึกหน่อย บางคนคงลอกคราบแดนซ์กันแน่ๆ


“พี่จูน นัสเข้าไปได้มั้ย”


“เข้ามาๆ พี่ไม่ล็อคครับ”


“ชุดนัสโอเคมั้ยอ่ะ”


น้องสาวคนสวยของเขาเดินเข้ามาหาในชุดกระโปรงหลายๆสีแต่ฟูมาก ตรงเอวมีดอกไม้คาดอยู่ ไม่รู้เป็นเข้มขัดรึเปล่า


วีนัสใส่แล้วเหมือนเจ้าหญิง สวยมาก ภูมิใจจริงๆมีน้องสาวสวย


“โอเคสิ สวยมากเลย ไปหาชุดจากไหนเนี่ย”


“ซื้อทางเน็ต แต่พี่โตจ่ายนะ” น้องบอก หัวเราะแผ่วๆ


ให้ตายเถอะ ไม่เจอน้องแค่ไม่กี่เดือน ทำไมน่ารักขึ้นขนาดนี้นะ


“จะมีหนุ่มๆมาจีบมั้ยเนี่ย”


“โธ่ ไม่มีหรอก พ่อหวงขนาดนั้น” แหนะ...มีแอบบ่น


ที่น้องพูดถึงพ่อ คือพี่พลูโตเองแหละ รายนั้นมีน้องสามคน ก็หวงทั้งสาม
แต่รู้สึกไอ้เตอร์จะไม่ค่อยโดนเท่าไหร่ มีแต่เขากับนัสนี่แหละ เจอเยอะสุด


“ฮ่าๆ ลงไปข้างล่างกันเถอะ แล้วนี่เตอร์มันไปไหน ตั้งแต่มายังไม่เจอเลย”


เขาถามขณะยื่นแขนออกไปให้น้องควง


“นู้นนน ไปเอาเค้กมาเสร็จก็ออกไปรับแฟนเล่า”


“โห้ ติดแฟนขนาดนั้นเลย”


“ก็ตามประสามันแหละ”


เราหยุดคุยกันเมื่อเดินมาถึงข้างล่าง


ในบ้านตอนนี้ปิดประตูหมด ไม่ให้คนนอกเข้า ห้องน้ำ มีสร้างไว้อยู่หลังบ้าน ชายหญิงแยกกัน


อย่าหาว่าบ้านเขาเว่อร์ถึงกับต้องสร้างห้องน้ำไว้ข้างนอกเลย แต่ลูกสี่คน เมื่อก่อนชอบจัดปาร์ตี้บ่อยๆ (เพราะพ่อแม่ไม่อยู่ด้วย) เลยจำเป็นต้องมี
ขืนให้คนอื่นเข้าออกนอกบ้าน ของโดนขโมยไป จับมือใครดมไม่ได้คงตายแน่ สมบัติพ่อแม่ทั้งนั้น ต้องรักษาให้ดีครับ


“เดี๋ยวๆ ถ่ายรูปก่อน” วีนัสยื้อแขนให้หยุด เดินเข้าไปในครัวหาคนถ่ายรูป
ตอนแรกคิดว่าไม่มี แต่จริงๆแล้วมีแม่นมนั่งทานข้าวอยู่กับหลาน นัสเลยวานหลานแม่นมที่อายุรุ่นอาพวกเราให้ถ่ายรูปให้


“ขอบคุณนะคะอาทัม” นัสไหว้ขอบคุณ อาทัมยิ้มให้บอกไม่เป็นไรเดินกลับเข้าครัวเหมือนเดิม


ส่วนเจ้าหญิงข้างๆยืนอัพรูปลงเฟส..


“โห้ ลงยังไม่ถึงนาที คนกดไลค์เต็มเลย”


“แน่สิ ถ่ายกับคนหน้าตาดีนี่”


“แหวะ” นัสหย่นจมูกเดินเข้ามาควงผมออกไปข้างนอก





…
..
.

“เฮ้ยมึงดู เชี้ยจูนถ่ายรูปกะใครว่ะ น่ารักฉิบ”


“ไหนๆ”


“เนี้ย มันไปงานอะไรว่ะ แต่งชุดอะไรของมัน นุงจงกระเบน”


“ตามึงบอดรึไง คนแท็กเขาก็บอกอยู่ว่าวันเกิดพี่ชาย” แชมป์ตบหัวเอิร์ธไปที


“เจ็บนะเว้ย แม่ง” เอิร์ธบ่น คลำหัวปอยๆ


“มึงๆ สาวโต๊ะนู้น” เสียงมิตรคุยกับตั้ม แต่หันไปมองกันทั้งโต๊ะ

“ซิ๊ด น้ำลายไหล กูมองอยู่พอดี” ตั้มบอก ยกเบียร์ในแก้วขึ้นซดจนหมด


“เฮ้ย”


เสียงคนมาใหม่เรียกให้ทุกคนหันไปมอง


“อ้าว เชี้ยติณ กว่าจะมาได้นะ”


“เออ หนาวสัด ยังเรียกให้กูมาอีก” ติณบ่นแล้วนั่งลง


“เพราะหนาวงี้ไงกูถึงเรียกมึงออกมาจิบเบียร์คลายหนาว” แชมป์ตอบ


“หึ” ติณสบถ มองหน้าเพื่อนแล้วบรรยากาศร้าน


ลานเบียร์ที่ไอ้แชมป์บอกเพิ่งเปิดใหม่เป็นลานธรรมดาๆ แต่มีนักศึกษาจากม.เขามานั่งซะเต็มร้าน


“มึงดูนี่ๆ เชี้ยมิตร มึงรู้จักป่ะ นี่ใครว่ะ คนที่หอมแก้มไอ้จูนอ่ะ”


ชื่อของคนในประโยคทำให้ติณหันไปมองคนพูด


“อ่อ รักแรกมันอ่ะ แฟนเก่ามัน เป็นรุ่นพี่ตอนม.ปลาย”


“จริงดิ สัด เชี้ยหล่ออ่ะ”


“เอิร์ธๆใจเย็น กูว่ามึงเพลาๆเรื่องผู้ชายมั่งน่ะ”


“อะ เดี๋ยวมึงโดนตีนเหี้ยแชมป์”


“มึงดูไรวะเอิร์ธ” ติณอดไม่ได้เลยถาม หลังฟังมันนั่งพล่ามอยู่นาน


“รูปไอ้จูน”


“รูปอะไร”


“รูปมันไปงานวันเกิดพี่มัน”


ติณเงียบ ไม่ได้ถามอะไรต่อ นั่งฟังพวกมันคุยกันเรื่องผู้หญิงบ้าง เรื่องรูปไอ้จูนจากเฟสบ้าง


ยิ่งไอ้เอิร์ธมันพูดว่าน่ารักๆไม่ขาดปาก ตอนนี้เขาก็ยิ่งอยากรู้แล้วสิว่าจะน่ารักขนาดไหนเชียววะ


“ติณๆ สิบสองนาฬิกา ตรงหน้ามึงเลย เขาส่งซิกมาวะ” แชมป์กระซิบบอก พยักพเยิดให้มอง


“ขอตัว” ติณหันไปมองทางอื่น รู้สึกเข็ดกับการควงคนไม่เลือก


“ไอ้สัด หล่อเลือกได้งี้” ตั้มแซว


“เห้ยๆ มึงดูนี่ ไอ้จูนรูปนี้น่ารักวะ แม่ง ขาวออร่าชิบ” เอิร์ธหมุนโทรศัพท์ให้ทุกคนบนโต๊ะดูรูป


เนปจูนยืนยิ้มแฉ่งมองกล้อง แววตาเต็มไปด้วยความสุข เป็นรูปเดี่ยวที่คนมองอย่างติณณภพคิดว่าโคตรจะน่ารักจนใจเต้น


ติณชะงักกับอาการที่เกิดขึ้นตรงอกซ้าย


ไม่รู้ว่าเพราะตอนนี้เขากำลังโสด เพราะตอนนี้เขาไม่มีใครให้ต้องมานั่งคิดถึงอีกแล้ว
หรือเพราะจริงๆแล้ว ส่วนลึกของเขากำลังเรียกหาไอ้จูนกันแน่วะ
ถึงไม่สนใจผู้หญิงตรงหน้าแต่ดันไปใจสั่นกับรูปมัน...อืม...เขาว่าเขาเริ่มรู้สึกแปลกๆกับตัวเองแล้วละ


“กูกลับแล้วนะ” ติณพูดบอกหลังนั่งไปอีกสักพัก หยิบตังค์ออกมาส่งให้แชมป์สองร้อย


“เห้ย รีบกลับจังวะ” มิตรทัก


“ง่วงๆวะ” ติณตอบ ลุกขึ้นพยักหน้าให้


วันนี้มีแค่ ไอ้ตั้ม มิตร เอิร์ธ และแชมป์มานั่งชิลล์กัน ไอ้กานต์คงอยู่กับนนท์ที่ห้อง ส่วนไอ้พทธนี่ไม่รู้
เขาไม่ค่อยสนิทกับมันเท่าไหร่ เวลาเจอหน้าก็นั่งกันคนละมุม พูดคุยบ้างแต่ไม่มาก





ติณณภพมาถึงห้อง ล้างหน้าล้างตาเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วหยิบโทรศัพท์ไปนอนเล่นบนเตียง


“เชี้ย ทำไมหน้าฟีดมีแต่รูปจูนวะ” เขาอุทานเมื่อเข้าเฟสแล้วนิวฟีดเต็มไปด้วยรูปเนปจูน


เขากับมันเป็นเพื่อนกันในเฟสเมื่อครึ่งเดือนที่แล้ว แต่ไม่เคยทักทายหรือกดไลค์อะไรให้กันสักครั้งหรอก


ติณนอนเลื่อนดูรูปเนปจูนที่ถูกแท็กจากคนอื่นอย่างไม่ได้ตั้งใจ


ตอนแรกกะว่าจะเข้ามาแปปเดียวแต่รู้ตัวอีกที มือก็เผลอกดไลค์รูปไอ้จูนเกือบทุกรูปซะแล้ว


จู่ๆความรู้สึกส่วนลึกที่มีกับไอ้จูนแม่งก็พุ่งออกมาจากปากจนต้องพึมพำเบาๆอีกแล้ว..


“น่ารักเกินไปแล้วนะมึง”


ติณนอนดูรูปไปเรื่อยๆจนมาสะดุดกับรูปหนึ่ง ในรูปมีผู้ชายตัวสูงคนนึงยืนโอบไหล่แล้วหอมแก้มไอ้จูน
แถมเจ้าของแก้มมันยังยิ้มเสียเต็มประดาราวกับยินดีมากที่โดนหอม หึหึ


ไม่รู้เป็นรูปที่เอิร์ธถามมิตรว่าคนนี้เป็นใครรึเปล่า แต่พอเขาจ้องนานๆแล้วชักรู้สึกว่าตัวเองคิ้วกระตุกอย่างบอกไม่ถูก


รักแรกของมันเงี้ยเหรอ?


หึ แล้วทำไมต้องหอมแก้มด้วยวะ เลิกกันแล้วยืนถ่ายรูปด้วยกันเฉยๆไม่ได้รึไง แม่ง


ติณชักเริ่มหัวเสียเมื่อคนที่เขาได้เจอบ่อยๆในช่วงหลังมานี้กำลังปล่อยตัวให้คนอื่นทั้งกอดทั้งโอบ


ทำไมมันไม่รักนวลสงวนตัวบ้างวะ!





...ถ้าส่วนลึกเขาเปรียบเสมือนปรอท ตอนนี้มันคงกำลังดันความรู้สึกเขาที่มีต่อจูนให้ขึ้นมาจนถึงจุดเกือบสูงสุด...

...และเขาว่าตอนนี้ ส่วนลึกมันกำลังเริ่มประท้วงออกมาให้เขาต้องทำอะไรสักอย่างกับคนในรูปแล้วละ... 



*โปรดติดตามตอนต่อไป*


อัพให้อ่านอีกตอนคะ เห็นเม้นเพิ่มแล้วปลาบปลื้ม 
ไม่คิดว่าจะมีคนอ่านออกมาแสดงตัวเยอะขนาดนี้ *เช็ดเหงื่อ* 
จริงๆถ้าไม่มีคนมาเม้นนี่จะคิดว่านิยายตัวเองเป็นนิยายร้างแล้วนะค่ะ ฮาาาาา
แต่ติดอยู่ที่ว่าอัพทีไร ยอดวิวพุ่งปริ๊ดทุกที เลยสงสัยปนอยากรู้ว่าตกลงมีคนอ่านม๊ายยยย ...

[fuku]

เออติณน่าจะเปลี่ยนไปได้บ้าง เหมือนจะเริ่มคิดได้แล้วแฮะ

เป็นโชคดีของตัวติณเองแหละที่คิดได้ซะที 

พอถึงตรงนี้แล้วไม่รู้เหมือนกันเนอะว่าที่หยุดเพราะคิดได้ หรือหยุดเพราะเจอคนที่ใช่กันแน่?

[kimlowbatt]

หึงแล้วไง หึงล่ะสิติณ คึคึคึ