-30-
ซีซัง
ผมพาไอ้คิดออกจากร้านนั่นมาอย่างเงียบๆไม่สนเสียงร้องของนันกับเปเปอร์อีกต่อไป ตอนมันลงจากมอไซค์ผมนั่นทำให้ผมตกใจไม่มากเท่ากับเห็นมันร้องไห้ ผมพามันไปยังที่จอดรถมอไซค์แถวนั้น เพราะจู่ๆมันก็เดินลงไปนี่แหละทำให้ผมวนหาที่จอดอยู่นานเลย คิดยังคงร้องไห้ไม่หยุด มันไม่ได้ร้องแหกปากจ้าเหมือนตอนมันเมา แต่ร้องไห้เงียบๆแบบนี้ผมกลับรู้สึกว่ามันเจ็บกว่าหลายเท่า
“...ฮึก...ซัน..กู...เมา...ฮึก กูเมา...นะ”
“.........เออ รู้แล้ว”
ไอ้คิดพยายามเค้นเสียงออกมา กลั้นสะอื้นและพยายามบอกกับผมว่ามันเมา ผมรู้ว่ามันไม่เมาจริงๆหรอก แต่ผมก็รู้อีกนั่นแหละว่ามันไม่ชอบร้องไห้ มันไม่เคยร้องไห้ให้ผมเห็นนอกจากเวลาเมา ครั้งนี้เป็นครั้งแรกจริงๆที่ผมเห็นมันเป็นอย่างนี้
ผมพามันขึ้นรถก่อนกำชับให้มันจับผมแน่นๆแล้วขับออกไปด้วยความเร็ว หวังแค่ให้ถึงจุดหมายปลายทางให้ไวที่สุด พยายามไม่ให้มันทรมานอยู่คนเดียว จนสุดท้ายผมก็ขับมาถึงหอพักของผม ผมพามันขึ้นห้องทั้งที่ยังร้องไห้สะอื้นไม่หยุด
“คิด....”
“ฮึก....ฮือออ....”
“พอแล้วไม่ต้องกลั้นหรอก อยากร้องก็ร้อง กูอยู่ตรงนี้”
“ฮึก...ฮึก โฮฮฮฮ”
คิดน้ำตาไหลมากกว่าเดิมก่อนผมจะคว้าตัวมันมากอด ทำไมจะไม่รู้ว่ามันพยายามกลั้นน้ำตาไว้มากแค่ไหน คนอย่างมันใช้ชีวิตอยู่กับคำว่าอดทนมาตลอดเวลา การที่มันไม่ร้องไห้ในเวลาปกติได้นี่ผมว่ามันเก่งมากแล้วนะกับการใช้ชีวิตอยู่กับที่แบบนั้น แต่ยังไงมนุษย์ก็คือมนุษย์ ย่อมมีความรู้สึกเป็นธรรมดา กลไกในร่างกายมันก็ทำงานตามปกติ แค่ขับความเศร้าออกมาเป็นน้ำตาก่อนที่จิตใจจะรับไม่ไหวเท่านั้นเอง
มองผ่านๆอาจจะเหมือนแค่ไอ้คิดอกหักช้ำรักแค่นั้นไม่เห็นต้องร้องไห้จะเป็นจะตายขนาดนี้เลย.. ก็ถ้ามองผ่านๆอ่ะนะ ผมอยู่กับมันมานานจนรู้ว่าที่มันร้องไม่ใช่เพราะมันผิดหวังกับเหตุการณ์ในวันนี้แต่อย่างเดียว ชีวิตมันจมอยู่กับความผิดหวังมาตั้งแต่เกิดเลยนั่นแหละ จะแปลกอะไรถ้ามันจะสะสมความอึดอัดตลอด20ปีของมันมาระบายเอาตอนนี้ อันที่จริงควรจะสงสัยมากกว่าว่ามันทนมาได้ไงตั้ง20ปี
แม้ความจริงที่ว่าเพื่อนผู้ชายมันไม่ได้ต้องไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยๆก็เหอะ แม้แต่แดกเหล้า มีชวนบ้างไม่ชวนบ้างตามประสา แต่นี่เล่นชวนทุกคนยกเว้นมันก็คงจะไม่ใช่เหตุผลที่ดีแล้วล่ะ
“ไม่เป็นไร กูอยู่ตรงนี้ มึงมีกูเสมอนะ”
“ฮึก ฮืออ”
“กูอยู่กับมึงเสมอ...เข้าใจนะคิด”
“อือออ ฮึก” มันว่าพลางซุกกอดผมแน่นกว่าเดิม ตัวมันสั่นสะอื้นไม่หยุดตั้งแต่ที่ร้านแล้ว ยิ่งมันขดตัวเข้าหาผมแบบนี้ยิ่งทำให้รู้ว่ามันตัวเล็กแค่ไหน ผู้ชายตัวเล็กๆอย่างมันแบกโลกของมันเอาไว้คนเดียวอยู่ตอลดเวลา
“ฮึก ซ..ซัน กู...ไม่เอาแล้ว....ไม่..ไหว.....ไม่เอา...แล้ว”
“คิด!”
ผมรู้ว่ามันหมายถึงอะไร มันคงอดทนมานานแล้วจนรับไม่ไหว แต่ไม่ว่ายังไง...มันต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป
“...คิดมึงยังมีกูนะ... กูอยู่กับมึงตลอดมึงก็รู้... อย่างน้อยมึงก็มีกู....ไม่พอหรอครับ?”
“ฮึก...ฮือออออออออออ ขอโทษ....ฮืออ..”
มันคงเป็นวูบหนึ่งในความคิดมันผมไม่โทษมันหรอก คิดยังคงร้องไห้ไม่หยุดมันกอดผมไว้แน่นเหมือนหาที่ยึดเหนี่ยว เวลาผ่านไปสักพักโดยที่ผมทำได้แค่กอดกับลูบหลังมันปลอบประโลม จนสุดท้ายมันก็เพลียจนหลับไป... ผมอุ้มมันไปนอนบนเตียงเช็ดหน้าเช็ดตาให้ก่อนจะห่มผ้าปล่อยให้มันหลับ
อย่างน้อย...ก็ขอให้มันมีฝันดี
.
.
.
เพื่อนๆชอบแซวหาว่ามันเป็นลูกผม ซึ่งมันก็ไม่ได้เกินจริงสักเท่าไหร่หรอก ผมเป็นห่วงมัน ไม่ใช่ในเชิงชู้สาว แต่ห่วงมันแบบเพื่อนมนุษย์คนหนึ่ง เพราะแม่ผมเป็นนักสังคมสงเคราะห์ด้วยหรือเปล่าก็ไม่รู้ทำให้ผมชอบช่วยเหลือชาวบ้านไปเรื่อย ไอ้คิดก็เหมือนกัน
แต่มันเป็นเคสที่ค่อนข้างหนักหนานิดหน่อย
ผมรู้จักมันตอนเพิ่งเข้าม.4 รูปร่างหน้าตามันเป็นที่กล่าวขานอยู่ไม่น้อย ผมอยู่ห้องเดียวกับมันแต่ไม่ได้สนิทกัน ตัวมันห้อมล้อมด้วยเพื่อนฝูงมากมายเสมอ ผมไม่นึกใส่ใจอะไรมันมากหรอก ก็เพื่อนร่วมห้องคนหนึ่ง เคยคุยกันไม่กี่ครั้ง ไม่ได้หืออือกับมันมากเท่าไหร่ รู้แต่ว่ามันเป็นคนดีร่าเริงเป็นที่ชื่นชอบของทุกคน
ก็เท่านั้น ผมไม่ได้รู้จักมันมากไปกว่านั้นเลย...
จนพักเที่ยงของวันหนึ่ง ผมไปเล่นบาสที่โรงยิมตามปกติ พอเล่นจนเหนื่อยผมก็ขอออกมาพัก ว่าจะเดินไปล้างเหงื่อเสียหน่อยแต่ได้ยินเสียงแว่วๆดังมาแถวๆห้องเก็บอุปกรณ์
พอเข้าไปเสือกก็เห็นไอ้คิดอยู่กับพวกกระเทยม.5
“มึงคิดว่าตัวเองดีเด่นักหนาหรือไง ถึงได้เดินอ่อยชาวบ้านเขาไปทั่วเนี่ย”
“ผมเปล่า...”
“ชอบให้ผู้ชายเดินตามมึงต้อยๆหรือไง”
“เอ่อ....ไม่ ผมชอบผู้หญิง..”
“ต๊ายยย หนังหน้าอย่างหล่อนน่ะหรอชอบผู้หญิง แล้วที่หล่อนคาบผู้ชายของฉันไปแดกนี่เรียกว่าอะไรห้ะ”
“ห่ะ?”
“ยังจะมาแอ๊บสงสัย”
“เอ่อคือ...”
“ว้าย น้องซัน!”
“นั่นเพื่อนผม...พี่ๆทำอย่างนี้คงไม่ดีเท่าไหร่...ใช่ไหมครับ”
“อึก... ชิ พี่ไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย แค่เรียกมาตักเตือนด้วยความหวังดีเฉยๆเอง”
“ใช่ๆ ใช่ค่ะ ก็แค่หวังดี”
เออ จะพูดอะไรก็พูดไปเถอะแก้ตัวไปก็เท่านั้นในเมื่อสิ่งที่ผมเห็นมันไม่ได้เป็นอย่างที่พวกเธอพูดสักนิด เชื่อเถอะว่าถ้าผมไม่เข้ามายุ่งพวกเธอคงรุมตบคิดไปแล้ว... ชื่อเสียงของกระเทยม.5ปีนี้ร้ายแค่ไหนคนในโรงเรียนผมรู้ดี
ผมลากมันที่ยืนเอ๋อๆอยู่กลางวงกระเทยออกมาจากห้องเก็บของ ก่อนลากมันไปเป็นเพื่อนเข้าห้องน้ำด้วยเสียเลย
“....เอ่อ...ซีซัง ขอบคุณนะ”
“ซัน...”
“อื๋อ?”
“กูชอบให้เรียกว่าซันมากกว่า”
“โอเค ซัน...ขอบคุณนะ”
“อื่อ” ตอบมันแค่นั้นก่อนกวักน้ำล้างหน้าไป พอล้างเสร็จมันก็ยังยืนอยู่ตรงนั้นไม่ไปไหน
“...เห้ย กลับห้องได้แล้วไป”
“รอไปพร้อมกัน” มันว่าพร้อมยิ้มแฉ่ง
นั่นเป็นครั้งแรกที่ผมได้สัมผัสถึงตัวตนของมันจริงๆ แต่ก่อนผมแค่รับรู้ผ่านๆ แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าผมจะกลายเป็นเพื่อนสนิทมันในทันทีหรอก จากนั้นมาผมกับมันก็ทักทายกันอยู่บ่อยๆ แต่ผมก็มีเพื่อนของผมและมันก็มีกลุ่มเพื่อนของมันเลยไม่ได้อยู่ด้วยกันเท่าไหร่
ผมไม่ใช่เด็กดีอยู่ในโอวาทเท่าไหร่ แต่ก็ไม่ได้เลวพอที่จะเรียกว่าเด็กเลวได้เหมือนกัน อาจจะแค่เด็กเกเรในสายตาผู้ใหญ่ล่ะนะ ยังมีเหตุการณ์ที่ทำให้ผมเจอมันมากขึ้นอีกอย่าง
ในคืนนั้นผมออกบ้านมานั่งดวดเหล้ากับเพื่อนๆในโรงเรียนบางคนและคนรู้จักที่สนิทกัน ตอนนั้นน่าจะประมาณสามสี่ทุ่มอยู่เลย ผมนั่งจิบเบียร์ชิวๆอยู่ในร้านพร้อมเสียงเพลงคลอเบาๆ ผมกวาดตามองไปนอกร้านหมายจะชมวิวแต่ดันเหลือบไปเห็นเด็กผู้ชายในชุดนักเรียนโรงเรียนเดียวกับผม ตัวเล็กๆเดินอย่างสั่นๆกล้าๆกลัวๆอยู่อีกฝั่งถนน จะเป็นใครไม่ได้เลยถ้านั่นไม่ใช่ไอ้คิด
ผมเดินเข้าไปหามันอย่างไม่ลังเล ผมรู้ว่าคนอย่างมันไม่เคยออกบ้านดึกๆดื่นๆมาในที่แบบนี้แน่ แล้วด้วยท่าทางมันที่อึกอักๆ ไม่รู้จะเดินไปทางไหนดีทำให้ผมอยู่เฉยไม่ได้ หน้าอย่างมันขืนอยู่คนเดียวแบบนั้นนานๆมีหวังโดนคนฉุดไปแน่ๆ
“คิด ทำไมมาอยู่ที่นี่”
“อ้าว..ซ...ซัน เอ่อ....ไม่รู้เหมือนกัน นี่ที่ไหนอ่ะ”
“แล้วมึงมาได้ยังไงเล่า โบกรถมาผิดหรือไง”
“เปล่าๆ” หรือจะบอกว่านั่งรลเมล์มาผิดสายก็ดูจะไม่ใช่ ในเมื่อแถวนี้และใกล้ๆแถบนี้ไม่มีป้ายรถเมล์เลยสักนิด
“แล้วมึงมาได้ไง หลงหรอ?”
“เปล่า...คือ ไม่รู้เหมือนกัน แหะๆ”
“เอ้า ไม่รู้แล้วจะมาโผล่ที่นี่ได้ไงวะ บอกกูมาดีๆ มึงมาโผล่แถวนี้ได้ไง ดูยังไงมึงก็ไม่น่าจะรู้แหล่งเลยสักนิด”
“ก็เอ่อ...ก็จริง....กูคง....โดนทิ้งมา ล่ะมั้ง...”
“หา ใครทิ้งมึง”
“อึ๊ เปล่าๆ ไม่มีอะไรหรอก ว่าแต่ช่วยหาทางกลับหน่อยดิ”
“แถวนี้ไม่มีรถผ่าน ถ้าอยากจะกลับเดี๋ยวกลับกับกู แต่รอแปปได้ป่ะ” ยังแดกเบียร์ไม่หมด เสียดายของครับตอนนั้น
“อืม ได้ๆ”
มันว่า จากนั้นผมก็พามันเข้าร้านเหล้า คงเป็นครั้งแรกของมันที่มานั่งในที่แบบนี้มันดูบริสุทธิ์ใสซื่อจะตาย มันนั่งรอผมดื่มเบียร์สักพัก หันไปคุยกับเพื่อนๆผมบ้างและดูท่าทางมันจะสนิทได้กับทุกคนเลยทีเดียว ไม่นานนักผมก็พามันกลับ
“แล้วสรุปมึงจะบอกกูดีๆได้ยังว่ามึงมานี่ได้ไง...”
“กู.. ปกติกูโบกรถกลับ แต่วันนี้...กูกลับกับน้อง น้องมีคนขับรถรับส่ง พอกูนั่งในรถแทนที่จะได้กลับบ้านกลายเป็นว่าน้องกูบอกให้คนขับพามาที่นี่ก่อนจะบอกให้กูลง....กูคงโดนน้องแกล้งนั่นแหละ ฮ่ะๆ”
มันน่าหัวเราะตรงไหนวะ แกล้งกันอย่างนี่เรียกคิดร้ายแล้วครับ ที่แบบนี้ใครไม่ใช่เจ้าแหล่งหรือไม่ได้มาบ่อยๆมีอันซวย เพราะที่นี่มันทั้งมืดทั้งเปลี่ยวเรียกได้ว่าเป็นสถานที่อโคจร เชื่อเลยว่าการที่น้องมันเอามันมาปล่อยแบบนี้ไม่น่าจะคิดดีอยู่แน่ๆ ถ้าผมไม่เจอมันป่านนี้กลายเป็นเมียใครไปแล้วก็ไม่รู้ เผลอๆโดนฉุดไปเอาแถวโพรงหญ้านี่แหละ
“แล้วมึงจะเอาไง”
“หือ....”
“ก็น้องมึงเอามึงมาปล่อยที่นี่ น้องมึงคงไม่อยากให้มึงกลับบ้านหรอกจริงมะ”
“ฮะๆๆ ก็จริง แต่กูก็ไม่มีที่อื่นแล้วนี่”
“งั้นไปนอนหอกู”
“ห้ะ”
“ไปนอนหอกูละกัน เอาให้น้องมึงสำนึกผิดที่ทำมึงไม่ได้กลับบ้าน พรุ่งนี้เดี๋ยวกูไปส่งถึงบ้านเลย”
“...ฮ่ะๆ อย่าดีกว่า เกรงใจ”
“พูดมากว่ะ ขึ้นรถมา” ผมว่าพลางบอกให้มันขึ้นมอเตอร์ไซค์ลูกรัก ก่อนบึ่งออกไปที่หอพักผมอย่างที่ว่าไว้ ตอนนั้นผมคิดแค่ว่ามันคงทะเลาะกับน้องมันเฉยๆ
หลังจากวันนั้นผมกับมันก็สนิทกันมากขึ้น เริ่มไปไหนมาไหนด้วยกัน กินข้าวด้วยกันมั่ง จนม.5 มันแอบชอบเพื่อนร่วมรุ่นที่ชื่อแรม(ถึงก่อนหน้านั้นมันจะเคยบอกว่าชอบผู้หญิงก็เถอะ) สาบานได้เลยว่าผมไม่เคยสังเกตเห็นไอ้นี่มาก่อนเลย มันโคตรจะไม่เด่น ผมไม่ได้นึกรังเกียจอะไรที่ไอ้คิดชอบผู้ชาย ไม่ชอบสิแปลก อันที่จริงผมว่ามันเหมาะกับผู้ชายมากกว่าไปดูแลผู้หญิงนะ
แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ไม่ทำอะไร มันแค่มองเฉยๆขนาดเข้าไปคุยด้วยมันยังไม่กล้าเลยด้วยซ้ำ ไม่รู้ทำไม สงสัยว่าไอ้แรมพิเศษยังไงไอ้คิดถึงไม่เข้าหา ไม่หือไม่อือได้แต่มองดูมันเฉยๆ แต่ผมก็ไม่ไปก้าวก่ายมันนักหรอก ปล่อยมันมองไปนั่นแหละถ้ามันทำแล้วมีความสุขดีล่ะก็
จนมาช่วงหนึ่งไอ้คิดมาค้างที่หอผมบ่อยมาก ผมไม่ได้ว่าอะไรมันหรอกแต่มันมาค้างนานจนผิดปกติ พอถามก็เอาแต่บอกว่าเบื่อบ้าน ผมปล่อยมันอยู่ไปไม่คิดอะไรมากจนวันหนึ่งมันไม่มาเรียน ไม่มาเกือบอาทิตย์จนผมต้องไปตามหามันเพราะมันไม่มีโทรศัพท์มือถือทำให้ติดต่อไม่ได้ ทีแรกนึกว่ามันป่วยเฉยๆแต่ที่ไหนได้...
พอผมหาบ้านมันเจอถึงได้รู้ว่ามันไม่ได้ป่วย แต่ถูกพ่อมันขังไว้ไม่ให้ออกจากบ้านเฉยๆ พอถามหาต้นเหตุก็เป็นเพราะรุ่นพี่กระเทยกลุ่มเดียวกับครั้งนั้นแม่งปล่อยข่าวว่าไอ้คิดมันมานอนกับผม...เอ่อ...แบบมานอนแบบลึกซึ้งน่ะครับ แล้วเรื่องถึงหูน้องมันจนน้องมันเอาไปฟ้องพ่อมัน ทำให้พ่อมันอับอายเลยไม่ให้มันออกบ้านอีกเนี่ยแหละครับเพราะคิดว่ามันจะทำให้นามสกุลพ่อมันเสื่อมเสีย
ผมพยายามเข้าไปอธิบายพ่อมัน ใช้เวลากล่อมค่อนข้างนานจนพ่อมันยอมให้มันออกมาเรียนหนังสือตามเดิม
หลังจากนั้นผมก็ถามมันเรื่องครอบครัวมันแบบละเอียดถี่ถ้วนบังคับให้มันตอบออกมาจนได้ นึกสงสัยตั้งแต่น้องมันเอามาปล่อยแล้วล่ะครับแต่ไม่อยากก้าวก่าย พอผมรู้ความจริงนั่นทำเอาผมไปไม่เป็นเลยเหมือนกัน ผมไม่รู้จะช่วยมันยังไงดี ใจหนึ่งก็อยากฉุดมันออกมาจากที่งี่เง่าแบบนั้น แต่ถ้าทำพ่อมันจะต้องตามมาหาแน่ และคนที่ซวยก็น่าจะเป็นมันมากกว่า
จนผมเอาเรื่องนี้ไปปรึกษาแม่ แม่ผมคุ้นเคยกับสังคมที่เน่าเฟะแบบนี้ดี แม่บอกแต่ให้ดูแลเขาดีๆ เรื่องครอบครัวเขาคงเข้าไปยุ่งด้วยมากไม่ได้ แต่อย่างน้อยก็ทำให้เขามีสภาพแวดล้อมอื่นที่น่าอยู่มากกว่าที่บ้านเขาจะดีกว่า แม่บอกมนุษย์ทุกคนย่อมอยากมีชีวิตอยู่ แต่ที่ทำให้พวกเขาอยากหายไปจากโลกเพราะสภาพแวดล้อมรอบข้างมากกว่า ถ้ามันดีใครๆก็อยากใช้ชีวิตอยู่ในที่นั่นกันทั้งนั้น
ผมทำตามแม่ ดูแลมันเยี่ยงลูกแต่ไม่ได้โอ๋มันเกินไป ผมทำตัวเป็นเพื่อนกับมันเหมือนเดิมนั่นแหละพยายามไม่ให้มันเห็นว่าผมสงสารมัน เพราะรู้ว่ามันคงไม่ต้องการความสงสาร สู้ทำตัวให้มันพึ่งผมได้ตลอดเวลามากกว่า มันแบกรับเรื่องแย่ๆนี้ไว้คนเดียวมาตั้งนานและไม่รู้จะแบกได้นานแค่ไหน ถ้าวันไหนที่มันแบกไม่ไหวมาถึง วันนั้นคงไม่มีมันอีกต่อไป...
สภาพชีวิตมันเลวร้ายกว่าที่ทุกคนคิดเยอะ
ผมถึงต้องคอยดูแลคอยเป็นห่วงมันอยู่ตลอด พอเรียนจบมอปลายมันติดสถาปัตย์มอเดียวกับเพื่อนเก่าผม ไอ้นันไอ้เปอร์ และไอ้สองคนนี้ผมก็ไว้ใจพวกมันมากพอที่จะให้ดูแลไอ้คิดเมื่อมันอยู่ไกลจากสายตาผม กลัวว่ามันจะไปเจอคนไม่ดีทำลายชีวิตมันให้แย่ไปกว่านี้อีก ผมไปขอไอ้เปอร์ที่ดูพึ่งได้มากกว่าไอ้นันคอยช่วยดูแลมันแทน และมันก็ทำได้ดีเสียด้วย ส่วนไอ้นันเป็นคนคอยรายงานข่าวให้ผมรับรู้ความเป็นไปของคิดกับแรมอยู่เสมอ แม้ว่ามันจะนึกสนุกมากกว่าเป็นห่วงไอ้คิดอ่ะนะ
แต่นั่นก็ทำให้ผมรับรู้ชีวิตมันคร่าวๆ เมื่อเห็นว่ามันมีความสุขดีผมก็นึกดีใจไปด้วยยิ่งพอตอนที่รู้ว่ามันคบกับแรมแล้วผมยิ่งดีใจใหญ่ เอาแต่นึกว่าในที่สุดมันก็จะได้มีความสุขเหมือนอย่างคนอื่นแล้วสักที
แต่พอมาถึงวันนี้...ทุกอย่างทำให้ผมคิดผิดมหันต์
เพื่อนๆที่มันไว้ใจ คนรักที่มันรักสุดใจ ทุกคนโกหกมัน...
….
ใครๆก็อยากเป็นคนสำคัญกันทั้งนั้นพอผมเห็นภาพนั้น ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าไอ้คิดมันเจ็บมากแค่ไหน ความไว้ใจที่มันอุตสาห์มีให้ทุกคนในที่นั้นพังสลายไม่มีชิ้นดี ผมเห็นไอ้แรมทำหน้าเจ็บปวดไม่แพ้เปอร์กับนันที่ยืนตัวแข็งเมื่อเห็นหน้าผม
แหงสิ ก็ผมเป็นคนกำชับพวกมันเองว่าให้ดูแลไอ้คิดดีๆ เพราะผมไว้ใจพวกมันที่สุดแล้ว
กำชับพวกมันเสียแน่นหนาว่าอย่าทำให้คิดมีน้ำตาให้ผมเห็น
ไอ้นันพยายามพูดอะไรบางอย่างออกมา แต่ผมไม่สนใจมันอีกต่อไป ในเมื่อความไว้ใจของผมที่มีให้มันก็ถูกทำลายไม่มีชิ้นดีเหมือนกัน
_______________________________________________________________________
โฮรว...ว่าจะเอามาลงตอนเย็น แต่โดดไปดูหนังมาค่ะ....5555 (ก็อดซิล่าตุ้ยนุ้ยน่ารักมากค่ะ แงง
)
ยังคงทำร้ายพระเอกและผองเพื่อนอย่างต่อเนื่อง
ย้ำอีกครั้งนะคะว่าแรมเป็นพระเอก! 5555555555555
มาถึงตอนนี้อยากจะบอกว่าไม่อยากจะเชื่อว่าะเขียนเรื่องยาวมาได้ตั้ง30ตอน แถมยังไม่มีทีท่าว่าจะจบ.....
ตอนแรกว่าจะเขียนไปยาว สักยี่สิบสามสิบตอนก็พอแล้ว...
(แต่ไหงมันมาตอนที่30แล้วแต่ยังไม่จบเนี่ยสิ)
มาได้ถึงตรงนี้ต้องขอบคุณผู้อ่านทุกคนเลยค่ะ ไม่ว่าจะเม้นหรือไม่เม้นก็ตาม
แค่เข้ามาเพิ่มยอดวิวเราก็ดีใจแล้วววว (แต่เม้นก็ดีนะเธอ 555)
ขอบคุณมากจริงๆค่ะ
ใจแอบแป้วเหมือนกันเมื่อมีนักอ่านหลายคนบอกจะเลิกอ่าน...
แต่ไม่เป็นไรค่ะ เราจะเขียนต่อไป
(แต่ยังไงก็ยังอยากให้อ่านกันต่อจริงๆนะ
)
ที่รีบเอามาลงรัวๆเพราะอยากให้หมดมาม่าไวๆค่ะ
อยากเขียนตอนหวานๆแล้วแต่พระเอกไม่ค่อยเอื้อเท่าไหร่ 5555
ตอนหน้าแรมจะออกมาแก้ตัวแล้วค่ะ
ส่วนสาเหตุที่นันเรียกออกมาจริงๆแล้วจะมีอะไรอยู่รึเปล่าน้อ....
รับรองว่าจะพยายามไม่ให้ทุกคนเกลียดตัวละคร(ที่เราคลอด)ให้มากที่สุดค่ะ
ขอบคุณทุกการติดตามนะคะ ขอบคุณมากจริงๆ
_____________________________________________________________
ตอบคอมเม้นค่ะ
route rover คนเขียนก็หงุดหงิดแรมไม่ต่างค่ะ 555
river เพราะพ่อคิดแต่งงานกับแม่เมก่อนจะไปเล่นชู้กับแม่คิดน่ะค่ะ คิดเลยเป็นลูกชู้...เอ เราอธิบายงงไปไหมน้ออ? 555
k_U_K_K_I_K เรียกได้ว่าโง่เป็นเหตุจริงๆค่ะ ไม่เคยรู้อะไรเล้ยย
item โอ๋ๆ รอพระเอกถอดเขาแปปนะคะะ
//ตอนต่อไปมาแล้วค่ะะะ ขอบคุณที่ติดตามนะคะะะะ
fuku จัดให้ตามนั้นค่ะ 555
Sar2288 เพลงเพราะค่ะ TT ทั้งที่อุตสาห์พยายามมากขนาดนี้ ทำไมกันน้อ... ส่วนแรมอันนี้จริงมากค่ะ ไม่เคยจะสังเกตคิดบ้างเลยย เสียใจที่ต้องบอกว่าซันเป็นพระเอกค่ะ 555 //เราเป็นพวกทานยาแล้วไม่เคยหายเลยค่ะ ยิ่งพอนสแตนนี่เหมือนกลืนลูกอมเฉยๆ ไม่มีผลอะไรเลยแง..55555 แต่ก็ขอบคุณที่แนะนำนะคะะะะ
DraCo_SLa13 ซันช่วยคิดไว้จริงๆค่ะะะ
//วันที่ลงขึ้นอยู่กับอารมณ์คนเขียนล้วนๆค่ะ 55555555555
oreena
AMINOKOONG อุบไว้ก่อนค่ะหมดช่วงสปอย...
KoBKaB จัดเต็มค่ะคนนี้ 555 ยืนยันอีกครั้งว่าซันเป็นตัวประกอบค่ะ ก๊ากกกกก
Still_14OC คมมากค่ะ ฮือออออ ให้คิดทำอะไรเพื่อตัวเองบ้าง....
B52 โอ๋ๆๆ ซับน้ำตาให้นะคะคนดี 55555 ไม่ร้องนาาา
nolirin ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ ตาแรมนี่ใช้ไม่ได้จริงๆเลยเนอะะ
minjeez อาจะเป็นเพราะสังคมที่คิดอยู่ทำให้คิดติดคิดอะไรในแง่ลบมาพอควรค่ะ
ส่วนทุกคนต้องหาทางง้อคิดอยู่แล้วค่ะ(แอบสปอย.....) ไม่นานดราม่าจะจบแล้วค่ะ คิดว่านะ...55555
simiach จริงที่ว่าคิดสามารถเปลี่ยนนามสกุลได้เพราะอายุถึง20แล้ว แต่คิดก็ยังคงยึดติดกับครอบครัวตัวเองอยู่เพราะอย่างน้อยก็สายเลือดเดียวกัน
ดีใจที่อินนะคะ แงงง กอดดดด
แต่ยืนยันว่าไม่มีการเปลี่ยนพระเอกค่ะ โฮ...
mild-dy
อีกเดี๋ยวจะถอดเขาให้แรมแล้วค่ะ แง...
taiyo_sora โอย...เจ็บจึ๊กเลยค่ะ 555555
CheeTah โฮ...เสียใจที่ต้องบอกว่าแรมยังคงเป็นพระเอกต่อไปค่ะ แต่ที่แรมเอาแต่อึนๆนี่มีสาเหตุค่ะ แต่คงไม่ได้ช่วยให้แรมดูดีมากขึ้นเท่าไหร่... ฮา
Tennyo_Y ถือว่าถูกค่ะ แต่คนเราก็คงมีจิตใจที่เข้มแข็งตลอดเวลาไม่ได้เหมือนกัน อย่างที่คิดนี่ก็ทนมานานแล้วเหมือนกันกับเรื่องร้ายๆ พอถึงจุดแตกหักคิดเลยนึกโทษทุกอย่างตามประสาคนเสียใจน่ะค่ะ ส่วนที่ไม่ยอมเล่าเรพาะกลัวว่าคนอื่นจะมองคิดแปลกไปจากเดิมค่ะ คิดกลัวว่าจะมีคนสงสารและเมื่อมีคนรู้เรื่องนี้ยังไงความคิดทุกคนก็จะเปลี่ยนไปแน่ๆ อาจจะไม่ได้แสดงออกมาว่าสงสารแต่ก็คงจะมีความรู้สึกอื่นแน่เวลามองคิด ซึ่งอย่างที่บอกคิดไม่ต้องการน่ะค่ะเลยเลือกที่จะเก็บมันไว่ในใจ //ส่วนแรม...ขอบคุณที่ไม่ด่าพระเอกของเรานะคะ โฮฮฮฮ 5555
GintoniC แบ่งกันกอดคิดนะคะ
//มาต่อแล้วค่าๆๆ 555
phana_qbz แง...ขอบคุณที่ไม่ด่าพระเอกของเราค่ะ กอดดดดดด
MK ขอบคุณที่มั่นคงในพระเอกบื้อๆของเรานะคะะ โฮรวววว ส่วนเพื่อนๆนั้น เดี๋ยวนันมีคำตอบให้แน่ค่ะ แต่อาจจะนานหน่อย.. 5555 //จู๊บบบบบบบบ
wickedwoman แฮะๆ....ยืนยันว่าซันเป็นแค่เพื่อนนายเอกค่ะ ไม่มีอะไรในกอไผ่555555
tsundere บร้ะ...อย่ายุเค้านะะะ วางไว้ให้ซีซังมาเป็นคนกอบกู้สถานการ์เฉยๆค่ะ ไม่ได้วางคู่ให้ แต่อย่ายุนะ.....
(เพราะถ้าเขียนคงแยกไปเปิดเรื่องใหม่เลยค่ะ อุ๊บ...)
kongxinya ยื่นยาธาตุน้ำขาวให้กินแก้ท้องอืดค่ะ ดราม่านี้ยังอีกยาวไกล...
IIIA แรมคงจุกอยู่น่ะค่ะะะะ โถ.... เล่นแรมแน่ค่ะแต่ไม่รู้จะหนักพอใจคนอ่านรึเปล่า...
บ๊ายบายโพ คิดคงไม่ยอมยกโทษให้แรมง่ายๆแน่นอนนค่ะะ
LEksUp อูยยยยยยยย เจ็บจี๊ดไปถึงตาตุ่มแทนแรมเลยค่ะ5555
Newtun_TD โอ๋...เราไม่รู้จะปลอดอะไรดี สู้นะคะแง..... //มาต่อแล้วค่า
ตีสี่ *ซับน้ำตาให้*
omyim_jjj สงสารเหมือนกันค่ะ
kenghan ที่คิดไม่บอกเรื่องตัวเองเพราะกลัวคนอื่นมองคิดเปลี่ยนไปน่ะค่ะ
เดี๋ยวจะถอดเขาแรมออกเร็วๆนี้แล้วค่ะ โฮ... ปมปัญหาจะค่อยๆคลายนะคะ งืออ
mystery Y ให้ฉันช่วยซับน้ำตา....//ร้องเพลงให้
boong086 จึ๊กเลยค่ะ 55555 แหม่...ไม่ใช่นะ...
~ณิมมานรฎี~ เอฟซีซันมาเพิ่มอีกแล้ววววว 5555555 น่าเสียดายที่อยากจะบอกว่าซันเป็นตัวประกอบเฉยๆค่ะ ฮา..
ormn นิสัยเขาน่าาาา อีกเดี๋ยวจะไม่เป็นแบบนี้แล้วค่ะะ
Nunng ฮือออ มาต่อแล้วนะคะะะ
Aommie เม้นนี้เจ็บจึ๊กกรีดลึกถึงหัวใจ
AnimajuS เป็นเพราะการเลี้ยงดูของแม่แรมน่ะค่ะบวกกับการที่แรมไม่ค่อยเจนโลก ไม่ค่อยออกไปเจอโลกกว้างด้วย...
Opoln Miyabi ฮืออ เป็นใครใครก็เสียใจเนอะคะ //ซับน้ำตา // ส่วนแรมเป็นคนไม่ค่อยเจนโลกน่ะค่ะ ถ้าเขาไม่บอกแรมก็คงไม่รู้อะไรแบบนี้ แต่อีกเดี๋ยวแรมก็จะปรับปรุงตัวเองแล้วค่ะะะ
MookYoon ขอบคุณที่หลงเข้ามานะคะ 5555
KoTo_Nat ขอบคุณที่หลงเข้ามาอ่านนะคะ ช่วงนี้อัพได้เพราะปิดเทอม+ว่างค่ะ...ช่วงหลังไม่แน่(แง้) ดีใจที่ชอบนะคะ เราเองก็ไม่ค่อยเห็นคนแต่งทำนองนี้เท่าไหร่...(หรือมันไม่ควรแต่งแบบนี้ก็ไม่รู้555555) เลยอยากลองแต่งแบบที่ดีเลวดีสลับปนไปแบบนี้มั่งค่ะ 555 ส่วนนันนี่เดี๋ยวมีเคลียร์ให้ค่ะ หวังว่าตอนนั้นน่าจะหายเกลียดแล้วนะ...(หวังว่านะคะ5555) เรื่องตะลึ่งตึ่งโป๊ะนี่เราก็ลุ้น อยากเขียนแต่เขียนไม่ได้สักทีเหมือนกัน กร๊ากกกก ขอบคุณที่ชอบนะคะ //ส่วนตอนพิเศษของนันไว้จะเก็บไปคิดนะคะ555 เรื่องครอบครัวนายเอกหมดตอนนี้แล้วหมดจริงๆค่ะ ถ้าสงสัยอะไรถามได้นะคะ ส่วนครอบครัวของพระเอกมีแน่ๆค่ะ รอหน่อยนะคะะะ ขอบคุณที่ติดตามค่ะะะะะ
Ali$a฿eth โอ๋....ไม่ร้องนะคะ ไม่ร้องงง
5555 //ส่วนเรื่องเพื่อนๆนั้นเดี๋ยวคำอธิบายจะตามมาทีหลังค่ะ ไม่ให้คิดต้องเสียเพื่อนแน่ๆ
แม้นันจะผิดน่าตบมากมายก็เหอะ แรมเองก็เหมือนกันค่ะ ตอนนี้แรมน่าจะคิดได้บ้างแล้วและต่อไปคงจะไม่เห็นพระเอกบื้อๆแล้วล่ะค่ะ(กอดทุยน้อยยย) ส่วนเรื่องพ่อแม่และน้องเม............................ขออุบเงียบนะคะ // รักคนอ่านเหมือนกันค่าาาา
หัวข้อ: ▆ ▇ █ Maybe….I’ll try?-เล่นของสูง- แปะแฟนเพจ -23.3.2016 p.54 █ ▇ ▆ (อ่าน 544052 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก