-8-
‘รู้ว่าเสี่ยงก็คงต้องขอลอง รู้ว่าเหนื่อย ถ้าอยากได้ของที่อยู่สูง....’
....เสียงริงโทนไอ้นันดังขึ้นมา วันนี้เป็นวันจันทร์หลังจากตรวจแบบเสร็จ ในตอนนี้ผมกำลังอยู่ในร้านกาแฟประจำโดยมีไอ้นันพ่วงมาอยู่เป็นเพื่อนด้วย
“ฮัลโหล...”
“.....”
“อื้อ อยู่ๆ จะคุยมั้ย อ่ะ งั้นหรอ”
“.....”
“โอเคๆ อ่า....ก็ได้ อืม บาย”
ผมไม่รู้หรอกว่าปลายสายที่นันคุยอยู่จะเป็นใคร และไม่ได้ใส่ใจด้วย ผมก้มหน้าเสก็ตงานของผม(ที่เพิ่งถูกอ.สั่งแก้แบบมา)ไปเรื่อยๆ
“มึง....”
“...”
“ไอ้แรม”
“ครับ”
“มึงนี่น้า.....จะเล่าได้ยังว่ามันเกิดอะไรขึ้น วันนี้กูเห็นมึงพยายามเปลี่ยนเรื่องทุกทีที่กูถามถึง”
“มัน...ไม่มีอะไรหรอกครับ”
“เห็นกูโง่หรอ? ตอนนี้ไอ้ตู้กับไอ้โรลไม่อยู่แล้ว มึงเล่ามาเถอะ”
“จริงๆนันแค่อยากเสือกเรื่องของผมว่างั้น”
“ช่ายๆ ....ตลกละ ไอ้นี่ กูเห็นมึงดูไม่สบายใจหรอก แล้วมันจะเป็นเรื่องอะไรได้อีกนอกจากจะเป็นเรื่องของคิดของมึง”
“..ไม่ใช่หรอกครับ”
“แน้...มึงทำเป็นมีความลับแบบนี้กูยิ่งจิ้นน้า ว่าตอนนั้นมึงกับคิดจะต้อง...”
ตึง!
ผมก้มหน้าลงไปฟุบกับโต๊ะซ่อนหน้าของผมไว้ที่ตอนนี้ผมว่ามันต้องขึ้นสีแดงมากแน่ๆ ก็ยิ่งนันพูดมากเท่าไหร่ ผมก็ยิ่งนึกถึงเมื่อคืนวันศุกร์ เรื่องที่ผมดูแลคิดตอนเมา เรื่องที่เขา...........จูบ.........ผม
..............................................................
สำหรับเรื่องหลังจากนั้นหรอครับ พอเขาจนหมดสติไปผมก็ไปนอนที่โซฟาจนถึงเช้า ผมตื่นเร็วกว่าที่คิดคงเป็นเพราะมีเจ้าของดวงใจนอนอยู่ในห้องผมและนั่นทำให้ผมนอนไม่ค่อยหลับน่ะครับ(มันตื่นเต้น)
พอจัดแจงอาหารเช้าเสร็จแล้วผมก็แง้มประตูห้องนอนผมและก็พบว่าคิดก็ตื่นแล้ว... ผมเลยถือวิสาสะเข้าไปในห้อง แม้ว่าผมจะเขินสุดๆอยู่ก็ตาม
“ตื่นแล้วหรอครับ....เอาข้าวเช้ามั้ยครับ?”
“อ่ะ เอ่อ....ไม่เป็นไร เกรงใจ....เดี๋ยวก็กลับแล้ว”
“อ้ะ ม..ไม่ต้องเกรงใจหรอกครับ ผมทำเผื่อคิดไว้แล้ว...”
“....” เขาก้มหน้าเหมือนจมอยู่ในความคิดของตัวเองจนผมต้องเรียกเขาอีกรอบ
“....กินหน่อย...นะครับ”
“..................อ....อือ”
ผมเดินออกจากห้องไปเพื่อไปหยิบข้าวเช้าหรือก็คือข้าวต้มมาให้เขาพร้อมผ้าเย็น เพราะเห็นตาเขาบวมมากจากการที่เขาผ่านการร้องไห้มาตลอดทั้งคืน
“ผ้าเย็น...เอาไว้ประคบตาน่ะครับ จะได้หายบวม” ผมเห็นเขามองหน้าผมงงๆเลยอธิบายเขาไป จริงๆถ้าใช้น้ำแข็งประคบตาผมว่ามันจะเย็นเกินไปจนชาเอาได้ เพราะงั้นผ้าเย็นน่าจะช่วยบรรเทาได้มากกว่า
คิดนั่งก้มหน้าถือผ้าเย็นเอาไว้เงียบๆจนผมต้องเรียกเขา เขาสะดุ้งเล็กน้อยก่อนหันมายิ้มให้ผมบางๆและเริ่มทานข้าวไป
ผมว่าเขาแปลกไป...เขาดูเงียบๆ คงจะปวดหัวจากการเมาค้างล่ะมั้ง
“...โทรศัพท์เรา อยู่ไหนหรอ..?”
“อ้ะ ผมวางไว้บนโต๊ะ เดี๋ยวไปเอามาให้นะครับ” เมื่อคืนหลังจากที่คิดหลับ ผมก็หากางเกงที่เขาถอดทิ้งไว้จนเจอ ข้างในกระเป๋ากางเกงมีโทรศัพท์กับกระเป๋าของเขาอยู่ผมเลยถือวิสาสะนำมันออกมาไว้บนโต๊ะ ส่วนกางเกงกับเสื้อเขาผมก็พับไว้ข้างๆนั่นแหละครับ
“อ่ะ...ขอบคุณนะ” คิดว่าเมื่อผมยื่นมือถือของเขาให้
เขากดยิกๆอยู่พักนึงก่อนจะลงมือทานข้าวต่อ ผมเลยขอตัวออกไปนอกห้อง
ผมไม่รู้ว่าคิดจะจำเรื่องเมื่อคืนได้ไหม แต่ที่แน่ๆผมจำได้ทุกวินาทีและนั่นทำให้ผมเขินพอควรที่ต้องอยู่กับเขาสองต่อสองแบบนั้น(ไม่สิมันเขินเอามากๆ) หนึ่งชั่วโมงหลังจากนั้นคิดก็ขอกลับ เขาบอกว่าเพื่อนของเขาที่ชื่อเปเปอร์มารอรับแล้วซึ่งผมก็ไม่ว่าอะไรแม้จะเสียดายอยู่ลึกๆที่ไม่ได้อยู่กับเขาให้นานกว่านี้
……………………………………………………
และจากเหตุการณ์ที่เขาเมาทำให้ผมเสียสมาธิไปมากโข เพราะในระหว่างวันหยุดเสาร์อาทิตย์ที่ผมต้องทำงานส่งอ.ในวันจันทร์หากผมกลับนึกแต่เรื่องของเขา งานผมเลยออกมาแบบชุ่ยๆสิ้นดี(และก็ถูกอ.สั่งแก้แบบตามคาด)
“เฮ้ยๆ เป็นอะไรไปวะไอ้แรม”
“....” ผมยังคงฟุบซ่อนหน้าแดงๆตัวเองให้พ้นจากสายตาของนันอยู่ครับ
“............ไอ้แรม...กูจะบอกว่า...หน้ามึงแดงถึงหูแล้วน่ะ”
เฮือก!!
ผมสะดุ้งก่อนเงยหน้าขึ้นพร้อมเอามือปิดหู และนั่นทำให้นันเห็นหน้าของผมเต็มๆ
“.....”
“หึหึหึหึ ไอ้แรม....ถ้ากูไขปริศนาเรื่องของมึงกับคิดในห้องปิดตายเมื่อวันศุกร์ไม่ได้ อย่าหวังว่ากูจะปล่อยมึงกลับ”
ไอ้เหี้ย!!
“น่าๆ เป็นไงบ้างล่ะ ได้ลิ้มลองรสของของสูงดูน่ะ หืมม์”
ใครได้ลิ้มลองกัน!!
“แค่เห็นเฉยๆก็รู้แล้วว่าคิดขาว เป็นไงบ้างไอ้แรม...ขาวจริงๆอย่างที่กูคิดรึป่าววว?”
ผมอยากจะต่อยหน้าไอ้ขี้มโนนี่ซักที
“รู้สึกเป็นไงบ้างล่ะที่ได้กอดกับดอกฟ้าของมึงน่ะ...”
....
“เห...เขาบอกว่าคิดตอนเมาน่ะน่ารักสุดๆเลยไม่ใช่หรอ?”
“...น...หยะ หยุด...”
“หืมมม ว่าไงเพื่อนแรม น้ำขึ้นทั้งที ตักไปกี่ถังแล้วล่ะ?”
“นันหยุดพูดไปเลย!!!”
“...”
การที่ผมขึ้นเสียงใส่เขานั่นดูเป็นเรื่องประหลาดเอามากๆ เพราะผมไม่เคยขึ้นเสียงใส่ใคร และนั่นก็ทำให้นันชะงักไปพักนึง
“เอ้ะๆ เดี๋ยวนี้ขึ้นเสียงนะ ยิ่งมีพิรุธนา” นันยังคงยิ้มกรุ่มกริ่มให้ผม
“...”
“เฮ้อออ จริงจังนะไอ้แรม มึงจะบอกกูดีๆหรือจะให้กูถามคิด”
เฮือกกก!!!!!!!!
“อย...อย่ายุ่งกับคิดนะ”
“ค่า พ่อหมาวัด มึงก็บอกกูมาหน่อยจะเป็นไรไป เห็นงี้แต่กูเชี่ยวชาญเรื่องความรักนา และเพื่อนนันคนนี้อาจจะทำให้หมาวัดคู่ควรกับดอกฟ้าได้ก็เป็นได้”
ผมเชื่อว่าไอ้นันมันไม่ได้อยากรู้เรื่องของผมไปเพื่อจะช่วยผมหรอกครับ
“เฮ้ยๆ อย่าฟุบหน้าหนีดิวะ”
“.........ผม....”
“หือ”
ผมรู้ว่าหนีนันไม่พ้นอยู่แล้ว และถ้าผมไม่บอกเขาคงไปถามเอาจากคิดจริงๆผมเชื่อว่าเขากล้าทำแบบนั้น และผมไม่อยากเสี่ยง คงจะดีถ้านันถามคิดแล้วเขาจำไม่ได้...แต่ถ้าเขาจำได้ล่ะ!!
ชื่อของไอ้นันนี่มาจากโคนันรึเปล่าเนี่ย นี่ก็ซักผมจังอ้ะ!
ผมเริ่มเล่าเรื่องราวให้นันฟังทั้งๆที่ยังฟุบหน้าอยู่นั่นแหละ.....แน่นอนว่าไม่เจาะรายละเอียดและไม่พูดถึงตอนเขาจูบผมด้วย! ผมแค่เล่าคร่าวๆน่ะครับ
“....ทำไมไม่ปล้ำแม่งเลยวะ”
“อ..อะไรนะ!!” ผมเงยหน้าทันทีที่ได้ยินนันพูดประโยคนี้
“โฮ่ เป้าหมายมึงอยู่ตรงหน้าสภาพพร้อมให้ปล้ำสุดๆ มึงปล่อยไปได้ไงวะ”
“นั่นมัน...ฉวยโอกาสนะ!”
“ก็เขาเปิดโอกาสให้มึง”
“แต่นั่นก็ไม่ควรทำ”
“คนปกติเขาทำไปแล้ว”
“งั้นผมยอมไม่ปกติ”
“ไม่ต้องบอกกูก็รู้สัส โอกาสดีๆอย่างนี้มึงคิดว่ามึงจะได้เจออีกกี่ครั้งกัน”
“...ผมไม่สนหรอก ถ้าคิดไม่อยากทำผมจะไมทำ”
“แล้วมึงรู้ได้ง-.....” นันเหมือนจะพูดอะไรแต่เขาก็เงียบไปก่อนจะพูดอีกประโยคออกมา
“เฮ้อออ เสียดายแทนมึงจริงๆ”
เอาเถอะครับ ผมก็เหนื่อยจะเถียงนันแล้วเหมือนกัน
“...ยังไงถ้าเจอคิดอีกก็เป็นฝ่ายทักเขาไปบ้างละกัน”
“ทำไมหรอครับ”
“เอ๊า...ก็ จะได้กระชับสัมพันธ์มากขึ้นไง มึงเอาแต่ให้เขาทักฝ่ายเดียวมันใช่ได้ที่ไหน ไหนๆตอนนี้ก็สนิทกันมากขึ้นละ ตอนเขาเมามึงก็ช่วยดูแลด้วย ทักนิดทักหน่อยจะเป็นไร”
“....”
“นี่กูพูดจริงๆนะ มึงไม่สงสารคิดหรอที่เขาทักมึงก่อนเป็นฝ่ายเดียวเนี่ย”
“ผมว่านันพูดมากเกินประเด็นน่ะ” ผมคิดอย่างนั้นจริงๆนะ คนอย่างนันไม่มาเสียเวลาอธิบายอะไรยาวๆหรอก
“อะไรเล่า ก็มึงถามว่าทำไมกูก็ต้องอธิบายให้กระจ่างสิ กูพูดมากก็ผิดอีก เออ ใช่ซิ้”
ผมยังคงจ้องนันไม่วางตา เขาผิดปกติ แม้ว่าผมจะคบเป็นเพื่อนกับเขาได้เพียงปีเดียวก็ตามแต่นั่นก็ทำให้ผมรับรู้ได้ว่านันกำลังมีพิรุธ
“เออ กูไม่พูดแล้วก็ได้ แดกลาเต้ให้อิ่มนะ กูไปละบาย”
นันว่าพลางลุกขึ้นไปจ่ายเงินก่อนออกจากร้านไป...
นันมีพิรุธ!!!!
_______________________________________________________
เป็นตอนชิลๆ ไม่ค่อยมีอะไรเพื่อให้แรมพักหายใจค่ะ555
จริงๆแล้วนันเป็นกุญแจสำคัญของเรื่องเหมือนกันนะ
ใครจะรุกใครก่อนต้องตามค่า 555 (โฆษณาแอบแฝง)
//คอมเม้นเม้นถึง100เม้นด้วยอ่ะ เค้าดีใจ
ปล.ตอนนี้กลับมาสั้นอีกแล้ว กร๊ากกกกกกกกกกกก
_____________________________________________
ตอบคอมเม้นค่ะ
PetitDragon เราก็ชอบชื่อแรมเหมือนกันค่ะ(อ้าว 555555)
Jthida นั่นสิเนอะ ทำไมหาไม่เจอง่ายๆในชีวิตจริงสักที
tsundere ส่งมาแล้ววว แบบไม่คืบหน้าค่ะ 555555555555555555555555
Ra poo ใช่ค่ะ ถ้าแรมไม่บื้อป่านนี้รู้ไปนานละ555 //อย่าได้แคร์ค่ะ สักวันต้องเจอคนของเรา ฮึบๆ
route rover คิดจะกล้าลุยมั้ยน้ออออ อิอิ
michiri.sama คนแต่งก็อยากทึ้งหัวตัวเองเหมือนกัน5555 แบบโอ้ยยย เมื่อไรมันจะรักกัน
iamnan หวังว่าคิดจะกล้าบอกเหมือนกันนะคะ อิอิ
bulldog17 แรมจะกล้าปืนขึ้นไปมั้ยน้อออออ
hoshinokoe คิดเป็นคนคิดมากค่ะ โถ้วว
pockypocky แรมมันจะกล้าลุยมั้ยนั่น 555555 //เค้าว่างค่ะ แต่ตอนนี้สั้นก็ไม่ว่าเค้าเนอะๆ ก๊ากก
kongxinya ใจตรงกันแต่ไม่มีใครรู้ซะงั้น คิดจะกล้ารุกมั้ยนะ คิคิ
boong086 กรี๊ดด...รู้ไต๋เค้าอ่า //ใจเย็นๆคิดอย่าเพิ่งขึ้นคร่อม ค่อยๆเป็นค่อยๆไปก่อนลูก ลงมาลูกลงมาาาา55555
yisren. คิดเป็นคนคิดมากค่ะ ฮืออออ
mystery Y ไม่มีใครเพอร์เฟ็คค่ะ ^^ มาต่อแล้วค่าๆ
sang som คิดจะกล้ามั้ยน้ออ
junjou แรมเป็นเงาะป่าจริงๆรึเปล่าต้องรอดูค่ะ อิอิอิ
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นค่ะ
______________________________________________
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
