-13-
“เฮ้ยแรม งานถึงไหนแล้ววะ”
เมื่อผมก้าวเท้าขวาเข้าประตูในสตูดิโอ ก็ถูกเพื่อนตู้จู่โจมด้วยคำถามนี้ที่ผมไม่อยากจะตอบ
“....ยังไม่ได้เริ่มเลยครับ”
“เห้ยจริง!! คนอย่างมึงเนี่ยนะยังไม่ได้เริ่มงาน! เกิดอะไรขึ้นกับโลกใบนี้”
“...นิดหน่อยครับ”
จะให้ผมตอบตู้ตามตรงผมทำไม่ได้หรอกครับ...
...ย้อนไปคืนวันศุกร์
“ไปนอนเตียงด้วยกัน”
“มะ ไม่เอาครับ” ผมตอบกลับเขาแทบจะทันที แต่คนตัวเล็กกว่าไม่ยอมท่าเดียว คิดพยายามลากผมเข้าห้องนอนในขณะที่ผมก็ฝืนเขาสุดๆ แรงคิดนี่มีไม่เยอะหรอกครับผมสะบัดหน่อยๆก็หลุดได้แล้วแต่ก็สงสารเขา เขาดูตั้งใจในการลากผมเข้าห้องแบบสุดๆ
ตุบ!
คนตัวเล็กกว่าผลักผมลงบนเตียงก่อนจะดันผมให้อยู่บนเตียงดีๆ ไม่นานนักเขาก็มุดเข้ามานอนใกล้ๆ ว๊ากกก แบบนี้ไม่ดีแน่ๆ ผมพยายามจะลุกออกจากเตียงแต่แขนบางก็เข้ามาโอบหลังผมไว้ก่อน
“ไม่ปล่อยไปหรอก อยากดื้อนักใช่ไหม เด็กดื้อต้องเจอแบบนี้แหละ!”
เขาว่าพลางกระชับแขนของเขาให้แน่นยิ่งขึ้น
คิดกอดผม! คิดกอดผม! คิดกำลังกอดผมอยู่อ่ะ ผมพยายามดิ้น ฝืนตัวให้อยู่ห่างจากเขาแต่เจ้าของดวงใจผมก็ไม่ยอมท่าเดียว เขาตวัดขาเขาขึ้นมาก่ายผมแล้วล็อคเอาไว้ ว๊ากกกกกก เนื้อแนบเนื้อแบบนี้กะจะให้ผมหัวใจวายตายเลยใช่มั้ยครับ!!!
ผมอยากดิ้นหนีเอามากๆเลย แต่ถ้าผมยิ่งดิ้นมากเท่าไหร่ตัวของผมก็ยิ่งไปถูกตัวของคิดมากขึ้นและนั่น...ทนไม่ไหวหรอก แค่คิดว่าตอนนี้หลังผมกับหน้าอกเขามีแค่เสื้อผ้าบางๆกั้นอยู่
....ความรู้สึกเหมือนเลือดกำเดาจะไหลนี่มันอะไรกันครับ?...
ผมเลยยอมอยู่นิ่งๆข่มอารมณ์ตัวเองอีกครั้ง หวังว่าเขาจะหลับไปก่อนแล้วผมค่อยจรลีหนีออกไปนอนข้างนอกแทน
“...............ถ้าไม่ชอบก็บอกได้นะ” เสียงคิดดังขึ้นมาอย่างแผ่วเบา
“อ้ะ ไม่..ไม่นะครับ ไม่ได้ไม่ชอบ..ผม...ผม...”
“....”
คิดเงียบก่อนจะปล่อยคลายอ้อมกอดของเขาออกช้าๆพร้อมกับขาที่ล็อคตัวผมเอาไว้ พอผมหลุดจากพันธนาการผมก็หันไปหาเขาแทบจะทันที
ภาพที่เห็นคือเด็กน้อยตรงหน้านอนจ้องผมตาแป๋วแต่สายตาเหมือนแฝงด้วยคำขอโทษ เขาหลบตาผมก่อนจะนอนนิ่งๆ
โอเค โอเคครับ ผมยอมแพ้
ผมยกมือขึ้นมาเสยผมข้างหน้าก่อนจะหันไปยอมแพ้เขาอย่างจริงจัง คิดลุกขึ้นมาจ้องผมอีกครั้ง หน้าเขาขึ้นสีไม่รู้สาเหตุ นั่นทำให้ผมมองเขาแบบงงๆ
“...แรม...............................................หล่อ” คิดพึมพำเบาเสียจนแทบไม่ได้ยิน ตอนแรกผมก็สะอึกเล็กๆเหมือนคิดจะชมผม...รึเปล่า? แต่คิดไปคิดมาเขาจะมาชมผมทำไมกัน
สุดท้ายผมก็เป็นคนลุกไปปิดไฟห้องนอนก่อนกลับเข้าไปยังเตียงที่มีคิดนอนอยู่...นอนเตียงเดียวกัน ผ้าห่มเดียวกันโดยไม่มีหมอนข้างอะไรมากั้น ให้ทายครับว่าผมนอนหลับลงไหม...
ไม่แน่นอนครับ....
ในขณะที่ผู้ชนะนอนหลับฟรี้ๆอยู่ข้างๆผม...
ความคิดที่จะไปนอนโซฟายังมีอยู่ในหัวผมอยู่ครับ แต่ใครจะไปรู้เล่าว่าในขณะที่ผมกำลังจะลุกออกจากเตียงนั้นก็รู้สึกถึงแรงดึงจากมือขาวๆของคนข้างๆที่จับชายเสื้อผมไว้อย่างแน่นหนา ไม่รู้ว่าเขาไปแอบจับตอนไหนแต่นั่นก็ทำให้ผมลุกออกไปไหนไม่ได้
ฮือ...ถ้าปวดฉี่จะรับผิดชอบยังไงครับคิด
สุดท้ายผมก็ต้องนอนนิ่งๆหันหลังให้เขา (ไม่กล้าหันหน้าเข้าสู้..) แม้ว่าจะไม่เห็นหน้าคิดก็ตาม แต่การที่รับรู้ว่าเขานอนอยู่ข้างผมนี่มันก็ทำให้ใจสั่นได้เหมือนกันนะครับ ผมนอนข่มใจท่องยุบหนอ พองหนออยู่ในใจไปเรื่อยๆจนเผลอหลับตอนไหนก็ไม่รู้ พอเช้าแล้วคิดก็ขอตัวกลับส่วนผมก็มาทำงาน(ที่ยังไม่ได้เริ่ม)ที่สตูนี่แหละครับ วันจันทร์ผมมีพรีเซนท์ความคืบหน้าของงาน หรือที่เรียกว่าPin-up เป็นการนำเสนอความคืบหน้างานของเราให้อ.ท่านอื่นได้ให้คะแนนและติชมกันไปครับ เพราะเรียนสายออกแบบนี่มีอ.คอยให้คำปรึกษาคนเดียวไม่ค่อยจะเป็นความคิดที่ดีเท่าไหร่ เราควรเรียนรู้จากอ.หลายๆท่านมากกว่าครับ เพราะแต่ละคนก็ต่างประสบการณ์บางท่านชอบอย่างนี้บางท่านอาจจะชอบอีกแบบ บางท่านไม่ใส่ใจในจุดนี้แต่บางท่านอาจจะใส่ใจในจุดที่อ.บางท่านละเลยไป ประมาณนั้นครับ ยังไม่ใช่การพรีเซนท์ครั้งใหญ่ก็จริงแต่ก็ต้องจริงจังแหละครับ คะแนนมันถ่วงเยอะอยู่ แล้วนี่ผมยังไม่ได้เริ่มเลยควรทำอย่างไรดี ฮือ
ผมตอบไอ้ตู้แบบเลี่ยงๆก่อนจะเริ่มลงมือทำงานของตัวเองแบบจริงจัง จะว่าไปยังไม่เห็นนันเหมือนกัน เดาว่าน่าจะนอนไม่ตื่นแน่ๆครับ ตอนนี้เพิ่งจะเก้าโมงเอง
ผมนั่งเขียนแบบไปเรื่อยๆซักบ่ายกว่าๆนันก็โผล่หน้าเข้ามาในสตูดิโอพร้อมกับสีหน้าบูดบึ้ง เดาว่าน่าจะอารมณ์ไม่ดีมาน่ะครับ ผมสบตากับนันก่อนพยักหน้าให้ส่วนนันก็ชี้หน้าผมแปปนึงก่อนจะหันหน้าหนีไปพร้อมสบถอะไรไม่รู้เบาๆ อยากถามเหมือนกันครับว่าเขาไปหงุดหงิดอะไรมา แต่เพราะผมเป็นเพื่อนของนันมานานจึงรู้ว่าถ้าเขาอารมณ์เสียไม่ควรเข้าไปใกล้ครับ เพราะจะโดนเหวี่ยงใส่แบบงี่เง่าไร้เหตุผลมาก และนันเองมันก็เคยบอกผมว่าถ้าเห็นมันหงุดหงิดอย่าไปยุ่งกับมัน ให้ปล่อยมันไว้เงียบๆเดี๋ยวมันก็อารมณ์ดีเอง...
ด้วยเหตุนี้ผมเลยนั่งทำงานของผมต่อไปเรื่อยๆ มีอู้บ้าง งีบบ้างเป็นปกติ พอตกเย็นก็ออกไปซื้ออาหารพร้อมกับเตรียมอุปกรณ์มาค้างคืนที่สตู.. ผมเดาว่าถ้ากลับไปนอนที่คอนโดงานไม่เสร็จแน่ๆ และการนอนสตูดิโอถือเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของเด็กสถาปัตย์ก็ว่าได้ครับ ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรในช่วงที่งานลนแบบนี้
ผมกลับเข้ามาสตูอีกครั้งพร้อมเสียงอึกทึกครึกโครมข้างใน เดาว่าพวกเพื่อนๆบางส่วนน่าจะบ้าคลั่งไปแล้วน่ะครับ อ่า...นี่ก็ถือเป็นเรื่องปกติที่เกิดขึ้นในระหว่างการทำงานเหมือนกัน
“มึงๆ ไปทางซ้ายๆๆ ดักไว้ๆเดี๋ยวกูวนไปยิง”
“เออๆ ไอ้เหี้ยยย มันมาแล้วสัสๆๆๆ ยิงดิวะ ยิงดิ ยิงดิว้อยยยย”
“กูยิงอยู่ไอ้เหี้ยยยย ทำไมเหี้ยนี่อึดจังวะ”
“สัสๆๆๆ ตายๆๆๆๆ กูตายยๆๆ”
“โว้ยยย หนวกหูโว้ยยยย”
“มึงวิ่งๆๆ กูล่อให้แล้วๆ”
“ไอ้เต้ ขอเพลงลิงกิ้งปาร์ค เอามันส์ๆกูจะหลับแล้วสาดดด”
“ไอ้เหี้ย กูขอบิ้กแบงก่อนเว้ยอย่าลัดคิว”
“มึงยิงเลยๆๆ ยิงๆๆๆๆ เอออย่างงั้นแหละ เหี้ยยยย มันเรียกลูกน้อง”
“ไอ่สัสสส งานกูไม่เสร็จแล้วโว้ยยยย”
“ใครแดกยางลบกู เอาคืนมา!!!”
“ใครโด้คัตเตอร์กูวะสัดดดดด กูขอแช่งให้แม่งเป็นนิ่ว!!”
“กูเอาไปเองไอ้เต้ อย่าแช่งกู!!”
“พอทราบอายุขวัญตาน้องเอ๋ยพี่มานั่งทำตาปริบปริบ น้องอายุสามสิบ สามสิบ ทำไมยังสวยยย”
“ใครเปิดลูกทุ่งงง บิ้กแบงกูล่ะวะ!!”
“วิกฤตแล้วโว้ยยย ช่วยกูด้วย”
“ไอ้เอมน้องมึงมาว่ะ”
“น้องรหัสกูอยู่ไหน!”
“น้องไอ้เอม มาช่วยพี่ดีกว่าไม่ต้องไปช่วยไอ้เอมหรอก”
“สัสอย่าแย่งน้องกู”
“ใครมีพาราบ้าง”
ผมชักจะมึนๆกับเสียงตะโกนพวกนี้เหมือนกันแฮะ แต่ชินแล้วครับ ปล่อยพวกมันบ้าไป เดี๋ยวพอตระหนักได้ว่าควรจะทำงานก็เงียบกันเองครับ ผมนั่งใส่หูฟังแล้วทำงานของตัวเองไปเรื่อยๆ เหนื่อยๆก็พักสายตาโดยนั่งดูไอ้พวกบ้าบอนี่ตีกันครับ ตลกดี
“มึงๆ ตีสองปลุกกูนะ” ไอ้นันเดินมาบอกผมก่อนทิ้งตัวนอนลงข้างๆโต๊ะเขียนแบบของผม ตอนนี้เวลาตีหนึ่งกว่า ไอ้นันมันคงอยากงีบแหละครับแต่กลัวงานไม่ทันเลยวานให้ผมช่วยปลุกมัน เหตุการณ์แบบนี้มันวนเป็นลูกโซ่ครับ เดี๋ยวพอมันตื่นผมก็จะหลับบ้างแล้วค่อยหาคนปลุก เหตุเพราะเสียงปลุกมือถือที่ไม่ดังพอที่จะปลุกพวกที่นอนแล้วมันยังไปทำลายสมาธิคนอื่นๆด้วย การใช้เพื่อนนี่ได้ผลสุดๆแล้วครับเพราะมักจะมีวิธีปลุกประหลาดๆไม่ซ้ำใครเพื่อให้แน่ใจว่าเป้าหมายจะต้องตื่นด้วยน้ำมือตัวเอง
...
“นันครับ...”
“...”
“นัน ตื่นครับ เช้าแล้วครับ”
“...อื๊อ!”
พรวด!
“ไอ้เหี้ยเล่นไรวะ ส่องมาได้มึงตากูเป็นรูปูหรอไงวะ โอยสัสแม่งคิดไงเอาไฟฉายส่องตา ส่องซะใกล้เชียวนะไอ่เหี้ย” นันว่าพลางกระพริบตาถี่ๆพร้อมสะบัดหัวไปมา หึหึ ผมก็มีวิธีปลุกของผมนะ เชื่อเถอะว่าผมเป็นคนที่ปลุกได้นุ่มนวลที่สุดแล้ว
พอนันตื่นผมก็ว่าจะงีบบ้างเลยไปขอให้ไอ้โรลมาช่วยปลุกน่ะครับ ไม่หวังพึ่งไอ้นันหรอกมันปลุกได้กวนตีนที่สุดในปฐพี แต่ปรากฏว่าโรลมันชวนไอ้ตู้มาปลุกผมด้วยการไปหากลองจากไหนไม่รู้มาตีข้างหูผม ฮึ่ย..
ผมนั่งทำงานต่อไปจนเข้าเช้าวันอาทิตย์...อ่า ใครว่าพระอาทิตย์ขึ้นสวยงาม สำหรับผมในสภาพแบบนี้มันคือผีร้ายที่ไม่น่าดูสุดๆ เพราะเป็นการบ่งบอกเวลาว่าผมเหลือเวลาทำงานอีกแค่วันเดียว ผมออกจากสตูไปล้างหน้าซักพักก่อนะไปหาซื้อกาแฟมากินแล้วกลับไปทำงานใหม่
ตอนนี้งานผมก็ยังไม่ถึงไหนอยู่ดีด้วยความว่าผมทำงานช้าและเริ่มช้าด้วย แต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้นอกจากก้มหน้าก้มตาทำสุดความสามารถต่อไป
ตอนนี้เป็นเวลาบ่ายสองของวันอาทิตย์ ผมยังไม่ได้ทานอะไรเป็นชิ้นเป็นอันตั้งแต่เช้าเหมือนกับงานของผมที่ยังไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอันสักอย่าง โอย ตายแน่ๆ ไอ้กรรณน้องรหัสผมอยู่ไหน! ผมเพิ่งเริ่มตัดโมเดลในขณะที่คนอื่นเขาเริ่มจนจะเสร็จกันอยู่แล้ว
“โอ้ะ..อยู่นี่นี่เอง..”
เสียงสวรรค์แบบนี้ผมคุ้นๆนะ ผมเงยหน้าขึ้นไปก่อนพบว่าคิดมาอยู่ตรงหน้า!! คิด! คิดมาอยู่ตรงหน้าผม คิดมาอยู่ตรงนี้ได้ยังไง แล้วคิดมาทำไม ผมที่ยิ่งสติไม่ค่อยมีอยู่แล้วจากการนอนน้อย การเห็นเขาในตอนนี้ทำผมแทบสติหลุด
“ซื้อข้าวมาฝากละก็...มาเป็นกำลังเสริมให้น่ะ” คิดว่าพลางส่งยิ้มมาให้ อ่า..ทำไมเขาเป็นคนใจดีขนาดนี้นะ แค่นี้ผมก็หลงจนไปไหนไม่ได้แล้วครับทูนหัว
เอ้ะ แต่ตะกี้คิดบอกว่ามาเป็นกำลังเสริม..อะไรนะ หมายถึง เขาจะมาช่วยผมงั้นหรอ!?
“มีอะไรให้เราช่วยบ้างอ่ะ”
“อ้ะ เอ่อ ไม่เป็นไรครับ ผม....เอ่อ..”
“เห็นนันว่าเข้าขั้นวิกฤตแล้วนี่ ไม่เป็นไรน่าไม่ต้องเกรงใจเดี๋ยวเราช่วยเอง”
“อ..เอ่อ...ถ้าอย่างนั้น...รบกวนตัดชิ้นนี้ให้หน่อยนะครับ ผมร่างไว้แล้ว...”
“โอเคได้เลยๆ แรมไปกินข้าวไปเดี๋ยวเราทำต่อให้”
ผมอึกอักเล็กน้อยก่อนจะยอมจำนนเพราะสายตาของเขา ผมนั่งกินข้าวไปพร้อมกับมองเขาไปพลางๆ ไม่น่าเชื่อจริงๆครับว่าคิดจะทำเสร็จก่อนผมกินข้าวหมด เขาทำงานเร็วมากสมคำร่ำลือ กระดาษที่ผมให้เขาตัดนั้นผมคงใช้เวลาเป็นครึ่งชั่วโมงแต่เขาทำเสร็จในสิบนาทีเนี่ยนะ
ผมรีบทานข้าวให้เสร็จก่อนมาทำงานต่อ งานไหนที่ผมทำเองได้ผมก็ทำครับไม่ได้ให้เขาทำให้ทั้งหมดหรอก แค่ให้ช่วยตัดกระดาษบางส่วนกับติดกาว ไม่นานนักโมเดลที่แต่ก่อนนี้ยังเป็นซากไร้อารยธรรมของผมก็เป็นรูปเป็นร่างขึ้นมาได้อย่างรวดเร็วจนไม่น่าเชื่อ
“วันจันทร์นี้Pin-upหรอ”
“ครับ”
“ไม่เห็นบอกเราก่อน จะได้เตรียมตัวมาช่วย ที่รู้เพราะนันบอกมานะเนี่ย”
“อ่ะ เอ่อไม่เป็นไรหรอกครับ ผมเกรงใจ คิดเองก็มีงานใช้มั้ยล่ะครับ..”
“ก็ใช่..แต่ทำเสร็จแล้ว”
เขายังเป็นคนอยู่หรอครับ คนอะไรทำงานไวขนาดนี้
“รีบทำเพื่อมาช่วยแรมเลยนะ” เขาว่าพลางหันมายิ้มให้ผม คิดครับ แค่คำพูดของคิดก็ทำให้ผมละลายได้แล้วนะครับ ไหนจะยิ้มนั่นอีก นี่กะเอาตายให้ได้ใช่ไหมครับ
“โว้วๆ สวีทอะไรเกรงใจเพื่อนด้วย” เสียงไอ้นันลอยมาแต่ไกลครับ
“เสือก”
“โอ้ะ ไรวะคนเขาอุตสาห์ช่วยเหลือมาโดยตลอดแท้ๆ ด่างี้ไม่งามนะคิด”
“พูดมาก เดี๋ยวกูเรียกเปเปอร์”
“อู่ยยย เดี๋ยวนี้ใช้กูมึงๆ เดี๋ยวเหอะ แล้วมึงจะเรียกไอ้เชี่ยนั่นมาทำไม”
“มาหุบปากมึง”
“แน้ะ เดี๋ยวนี้พูดไม่เพราะเลย ไอ้แรมมึงสั่งสอนหน่อยดิ้”
สะดุ้งเลยครับเมื่อถูกพาดพิง
“หยุดเลย ไปทำงานมึงไป”
“โฮ่ มีไล่ๆ รองานกูเสร็จก่อนเหอะแล้วอย่าหวังว่าพวกมึงจะได้อยู่กันแบบสงบสุข”
นันว่าก่อนเดินไปยังโต๊ะทำงานตัวเองเพื่อทำงานต่อ ผมก็ก้มทำงานต่องุดๆแก้เขิน
...
ผมทำงานไปเรื่อยๆจนดึกดื่นโดยที่คิดยังอยู่ข้างๆคอยช่วยผมไม่ไปไหน อ่า...คิดครับ จบโปรเจคนี้อยากได้อะไรครับ ผมหาให้หมดอ่ะ แต่เพราะเวลาดึกมากแล้วผมเลยให้เขากลับไปพักผ่อนตามวงจรชีวิตปกติของมนุษย์ทั่วไป แม้ว่าเขาจะไม่ยอมกลับจนกว่างานของผมจะเสร็จก็เหอะ แต่ผมก็เกรงใจนะครับ นี่งานของผมไม่ใช่ของเขา แล้วมันเรื่องอะไรที่ผมจะต้องยอมให้เขามาอดหลับอดนอนเพื่อผมด้วยล่ะ ผมอยากให้เขาพักผ่อนมากกว่า แค่นี้เขาก็ช่วยผมไว้ได้มากแล้วครับ รอดพ้นวิกฤตแล้วล่ะ
ผมขอร้องอ้อนวอนเขากว่าเขาจะยอมกลับ(แทบคุกเข่ากราบแหน่ะ) พอเขากลับไปผมก็นั่งตัดโมของผมต่อไปพร้อมกับมีไอ้นันมากวนตีนเป็นพักๆ หวังไว้สักวันว่าก่อนตายจะต้องถีบมันแรงๆสักทีสองทีให้ได้ นันมันทำงานเร็วเหมือนกัน(ไม่รู้ว่าเก่งหรือชุ่ย) แต่รู้มาว่านันมันมีน้องรหัสมาช่วยด้วยน่ะครับ ทำให้มันมีเวลาคอยไปกวนตีนชาวบ้านเขาเรื่อยๆ และก็ได้คำด่าผรุสวาทกลับมาเป็นเสียงตอบรับ แน่สิ ใกล้จะส่งงานอยู่แล้วทุกคนย่อมหัวปั่นกันเป็นธรรมดา ว่าแต่น้องรหัสผมหายไปไหนเสียแล้วล่ะ(...)
สุดท้ายงานผมก็เสร็จแบบตัดจบตอนเจ็ดโมงครึ่งครับ เพราะมีเรียนตัวนอกตอนแปดโมง ส่วนพรีเซนท์จะเริ่มบ่ายนี้ครับ ไม่อยากโดดเรียนนักเพราะเขาเช็คชื่อเข้าเรียนเลยต้องยอมไปเรียนแต่โดยดี เรียนแปดโมงแต่ออกจากคณะตอนเจ็ดโมงห้าสิบห้า อย่าถามนะครับว่าอาบน้ำไหม...มันก็ต้องมีบ้างหน่า...
พอเรียนตัวนอกเสร็จเที่ยงก็ต้องรีบกลับคอนโดไปเปลี่ยนเสื้อผ้าให้มันดีๆ แปรงฟันล้างหน้าอีกหน่อยก่อนออกจากคอนโดมาในเวลาสิบนาที ส่วนกลิ่นตัวก็เพิ่มความหอมด้วยน้ำหอมสักฟืดสองฟืด พรีเซนท์งานถือว่าเป็นการสมมติว่าเรานำเสนอแบบให้ลูกค้าก็ว่าได้ เพราะฉะนั้นต่อหน้าอาจารย์แล้วจะมาทำตัวโสโครกรุงรังไม่ได้เด็ดขาดครับ สำหรับผู้ชายอาจจะดีหน่อยตรงที่ไม่ต้องแต่งมาก แต่ผู้หญิงนี่จะลำบากหน่อยที่บางคนจะต้องแต่งหน้าทำผมครับ แบ่งเวลาไม่เป็นนี่ตายสถานเดียว
การนำเสนอแบบเป็นไปอย่างราบเรียบ....ประชดน่ะครับ แต่ละคนสะบักสะบอมพอควร อาจารย์แต่ละท่านก็ไม่ยั้งมือเช่นเคย โจมตีเสียแทบกระอักเลือด นั่นงานที่ผมกับคิดช่วยกันทำออกมาเลยนะครับ! ด่าเสียไม่มีชิ้นดี แต่ถ้าไม่มีคิดช่วยทำนี่ผมว่าคงโดนหนักกว่านี้เท่าตัว ไม่รู้จะขอบคุณคิดอย่างไรดี
พอผมพรีเซนท์เสร็จก็ออกมานั่งรอไอ้ตู้พรีเซนท์ เพราะนัดกันว่าจะต้องไปนอนพักเอาแรงแบบจริงจังโดยคอนโดผมถูกเลือกให้เป็นสถานที่พักผ่อนครับเพราะอยู่ใกล้สุด เป็นแบบนี้เสมอแหละและผมก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอกครับ ไม่นานไอ้ตู้ก็ออกมาจากห้องพรีเซนท์ด้วยสภาพทหารผ่านศึกสุดๆ พอรวมตัวกันครบแล้วก็พากันไปคอนโดผมด้วยรถไอ้โรล แต่ไอ้นันเป็นคนขับเพราะดูจากสภาพโรลที่นอนตะกายอยู่กับพื้นแล้วไม่น่าจะรอด
พอมาถึงคอนโดในเวลาสี่โมงเย็นก็สลบตายเหมือดครับ...
______________________________________________________
ใสๆค่ะใสๆ555
ใครหวังเอนซีโดนคนเขียนต้มไปตามๆกัน555555
ยังค่ะ ยังไม่ถึงเวลา ทั้งคู่ยังไม่ได้คบกันเลยนะสังเกตดีๆ
ตอนนี้ช่วยให้แรมได้พักเหนื่อยจากการข่มใจตัวเองมาเหนื่อยกับงานแทน..555
เขียนตอนที่ทำงานถาปัตย์ๆแล้วสนุกดี รู้สึกตลก
มีอีกเรื่องหนึ่งที่เป็นสาเหตุให้เราไม่ยอมแต่งให้ไอ้สองตัวนี้ได้กันสักที
หนึ่งคือยังไม่ถึงเวลาอย่างที่ว่า
สองคือ...แต่งไม่เป็น(ประเด็นนี้สำคัญไฉน)
(กรี๊ดด อย่าเพิ่งหนีเค้าไปปปป
)
ค่ะ ยอมรับแต่สดุดีเลยว่าแต่งไม่เป็น แง...
กลัวแต่งแล้วไม่ฟิน(?) คนอ่านจิ้นเอามันส์กว่า(?)
55555
อีกอย่างที่สำคัญไม่แพ้กันเลยก็คือ อยากให้นิยายเรื่องนี้ดูใสๆไร้มลทิน
ไม่ใช่นิยายขายเซ็กซ์ อยากให้มีมุมมองว่านิยายวายก็ใสได้เหมือนกัน
เพราะเท่าที่เป็นนักอ่านมานาน รู้สึกว่านิยายเกย์ค่อนข้างจะเน้นไปเรื่องเซ็กซ์
ขนาดเพื่อนที่ไม่อ่านวายยังคิดว่านิยายวายเป็นนิยายโป๊(...)
(แต่ไม่ใช่เราไม่ชอบอ่านนะ คนเขียนก็อ่านบ่อยอยู่55555
)
ด้วยโครงเรื่องแล้วถ้าถามว่าวันที่ไอ้สองตัวนี้จะมีอะไรกันจะมาถึงไหม ตอบได้ค่ะว่ามี
แต่จะเขียนรึเปล่า....ยังไม่แน่ใจค่ะ
ใจหนึ่งก็อยากแต่ง อีกใจก็กลัวแต่งแล้วไม่โอเค
เราพึ่งเป็นนักเขียนมือใหม่
ขอโทษทุกคนที่รอฉากอย่างนั้นด้วยนะคะ ฮืออออ
ถ้าเขียนฉากอย่างว่าแล้วตัวเองรู้สึกโอเค เอาลงได้จะเอาลงค่ะ แต่ถ้าไม่โอเค.......จิ้นกันเองท่าจะดีกว่า
ขอบคุณสำหรับการติดตามค่ะ
___________________________________________________________
ตอบคอมเม้นค่ะ
เด็กหญิง ขอบคุณค่ะ >_<
yisren. โมเม้นแรมถอดแว่นอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลนี่แล้วค่ะ แอร๊ยยยย แรมก็หื่นเป็น5555
Jthida รักแรมแล้วล่ะซิ้้
bulldog17 สุดท้ายก็ผ่านพ้นไปได้โดยไม่พึ่งทิชชู่ค่ะ 555555
boong086 ให้แรมเมะเถอะค่ะ คนเขียนขอออออออ
PetitDragon ตื่นมาอ่านต่อก่อนค่ะะะะะ55555555
pare_140 ความหื่นสถิตอยู่กับทุกคนค่ะ
slurpee04 หื่นแบบแอบๆหื่นค่ะ แรมก็ผู้ชายคนหนึ่งน้าา55555
buathongfin ปฏิเสธยังไงก็โดนลากไปอยู่ดี
route rover แอร๊ยยย ผู้ชายเขินๆลนๆน่ารั้กกกก ขอบคุณที่ชอบนะคะ >_<
hoshinokoe สุดท้ายก็ถูกเอาไปนอนที่เตียงเฉยๆค่ะ555555555
Ali$a฿eth ใสๆค่ะใสๆ
omyim_jjj ขอบคุณค่าา
michiri.sama น้องคิดรอดอย่างสวัสดิภาพค่ะ 5555555
mild-dy มีคำว่าเขินบ่อยมากเลย นิยายเรื่องนี้5555555
phana_qbz ชอบได้แต่ไม่ให้แย่งนะ คิดหวง
kongxinya เสียดายที่คิดจัดให้ได้แค่มานอนด้วยกันเฉยๆเนอะ คิคิ
Citrau ขอบคุณมากค่าา มาต่อแล้ววววว >_<
iamnan ขอบคุณค่ะะะ
maemix ได้นอนด้วยกันจนได้ค่ะะะ มาต่อแล้วๆๆ
fuku ขอแรมสั่งซื้ออุปกรณ์แปปนึง(....?)
BeeRY อุ้ย เอาอารั้ยยยยยยยยยย
mystery Y หวานขึ้นมาหน่อยแล้วๆ อิ้อิ้
IIIA เขินเม้นนี้ด้วยยยยยยย
tsundere ใช่ค่ะ แรมอวดอยู่ ด้วยความที่คนชอบคิดมีมาก พอนึกดูแล้วแรมเป็นคนที่โชคดีพอควร พอได้โอกาสเลยอวดใหญ่เลย555555 //ขอบคุณสำหรับแนะนำเกมนะคะ ไว้จะไปหาเล่นมั่งงงง อุอุอุอุ
//เพิ่งรู้ว่ามัธยมไม่มีท.ทหารก็ตอนนี้แหละค่ะ บ้าจริง5555 ขอบคุณที่ช่วยแก้นะคะ
Sar2288 ขอบคุณที่ชอบนะคะะะะะ กอดกอดดดด
Maytbb เสียดายที่คิดไม่ได้เสนออะไร เขาแค่นอนด้วยกันเฉยๆ
quiicheh. แรมเป็นเงาะป่าค่ะ อุอุอุ
meeoldly ให้แรมหื่นในใจไปก่อนเนอะ อุอุ
toshika คนแต่งก็เขิลลลลล
loveaaa_somsak ขอบคุณค่า
Ra poo งี๊ดดดดดดดดดดด
fanglest ยังไม่ถึงเวลาเน่อออ คิดจะเสนอก่อนรึเปล่านะ...
sang som แต่งเองก็เขินเองค่ะ 555 ขอบคุณนะคะ
DoubleBass กว่าจะบอก ผ่านมาเป็นสิบตอน โถ55555// คาแรคเตอร์นันก็กะให้เป็นจิ้งจอกนี่แหละค่ะ หุหุ
prueksa ความหื่นไม่เข้าใครออกใคร
pachth ขอบคุณค่ะะะ
yuierror โอ้ะ มาต่อแล้วค่ะะ //สารภาพว่าตอนอัพชนกับเม้นนี้พอดีเลย5555
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นที่เพิ่มขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
(กราบเบญจางคประดิษฐ์)
ตอบเม้นอย่างมันส์เลยค่ะ555555
เม้นเยอะๆนะเราชอบตอบ อิอิอิ
________________________________________________________________________
หัวข้อ: ▆ ▇ █ Maybe….I’ll try?-เล่นของสูง- แปะแฟนเพจ -23.3.2016 p.54 █ ▇ ▆ (อ่าน 543719 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก