-15-
เกลียดผู้มีพระคุณนี่ถือว่าบาปไหมครับ?
ผมชักจะเกลียดนันจริงๆแล้วนะ แม้ว่าเขาจะช่วยส่งเสริมเรื่องผมกับคิดก็เหอะ แต่ไอ้เรื่องที่เขาส่งผมขึ้นเวทีเนี่ยไม่ไหวจริงๆครับ ผมไม่มั่นใจหน้าตัวเองอยู่แล้วเพราะไม่ใช่คนหน้าตาดีและนันก็น่าจะรู้อยู่แต่ก็ยังเสือกจับผมส่งไปขึ้นเวที แถมต้องมามีการแสดงอะไรนี่อีก ทำให้ผมไม่ได้เจอคิดในตอนเย็นเลย..
แค่เวลาปกติภาคผมกับคิดก็ไม่ค่อยจะว่างตรงกันอยู่แล้ว จากการที่ช่วงพักจะได้ไปเจอเขากลับต้องมาซ้อมการแสดงนี่ตลอด ผมเจอเขาแค่ในคาบปอศอกับเวลาบังเอิญเดินไปสตูที่คณะแล้วเขานั่งอยู่ระหว่างทางที่ผมต้องสัญจรพอดี นี่มันไม่ดีเอาซะเลยครับ!
ทั้งๆที่ผมกับเขาอุตสาห์ใจตรงกันแล้วแท้ๆ แต่กลับไม่มีเวลาได้พูดคุยกันเสียเท่าไหร่ แม้ว่าผมกับเขาจะแลกเบอร์มือถือกันแล้วก็ตามที แต่ตอนเขาโทรมาผมก็ซ้อมแสดงอยู่ยังไม่เลิก พอโทรกลับเขาก็ดันทำงานอยู่เลยไม่กล้าชวนคุยยาว ส่วนเรื่องเฟสบุ๊คผมเป็นเพื่อนกับเขามานานแล้วครับ เพราะอยู่โรงเรียนเดียวกันรุ่นเดียวกันมาก่อน เป็นเขาที่แอดมาก่อนน่ะครับ(ตอนนั้นตื่นเต้นแทบตาย ก่อนจะตั้งสติได้ว่าเขาก็คงเห็นเราเป็นเพื่อนร่วมรุ่นเฉยๆเลยแอดมา) แต่ถึงอย่างนั้นเฟสบุ๊คก็ไม่ช่วยอะไร เพราะทั้งเขาและผมต่างก็ไม่ค่อยเล่นเช่นกัน(ผมมีเฟสไว้ส่องชาวบ้านและไลค์ดะไปเรื่อยน่ะครับ)
ทุกๆเวลาเลิกเรียนหรือเลิกสตูผมต้องไปฝึกซ้อมการแสดงกับส้มและผองเพื่อนเขาน่ะครับ แม้ว่าบางทีเวลาของผมกับส้มที่อยู่สถาปัตย์หลักจะไม่ตรงกันตามที่เคยบอกไว้แต่ก็ยังมีไอ้หมานันมาคอยกำกับชีวิตผมอยู่ เพื่อนนันครับ..ผมอยากเจอคิดใจจะขาดทำไมทำอย่างนี้กับผมเล่า! ผมไม่ได้อยากขึ้นแสดงอะไรนี่เลยสักนิด ถ้าไม่ติดว่าคิดคอยให้กำลังใจผมอยู่เสมอมาล่ะก็นะ ผมเดินออกไปถอนตัวตั้งนานแล้ว
วันนี้ผมก็ยังคงอยู่ในห้องฝึกซ้อมการแสดงนี่เช่นเคย
“เอ้า เชิดไหล่ มองตรง เดินค่ะ ซ้ายขวาซ้าย มาหยุดหน้าเวทีแล้วโพสค่ะ อ้ายยย แรมไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ เงยหน้ามองผู้ชมสิคะ เชิดหน้าหน่อยค่ะ อย่างนั้นนนน ยิ้มค่ะ ยิ้มมม เยี่ยมค่ะ เสร็จแล้วหมุนตัวเดินมาหากันค่ะ โพสอีกท่าค่ะ”
“แรม เดี๋ยวมาลองใหม่นะคะ”
ผมอยากจะบ้าตาย แรมกับการเดินโชว์บนเวทีนี่เข้ากันไม่ได้จริงๆครับฮือออ ถอนตัวทันไหม ผมไม่สามารถจริงๆ หนุ่ม เพื่อนสาวประเภทสองจึงต้องคอยมานั่งปวดหัวกับผมตลอดเลยครับ...รู้สึกตัวเองเป็นภาระจังเลย
“ขอโทษ...นะครับ”
“โอ้ยยย ไม่เป็นไรจ้ะสุดหล่อ เค้าจะได้แตะตัวเองบ่อยๆไงคริคริ โอเคๆ ไม่เป็นไรนะคะแรม เอาใหม่ๆ ตั้งสติดีๆแล้วค่อยๆทำตามที่บอกนะคะ”
ผมยังคงพยายามเดิน...ครับ แค่เดิน ซ้อมเดินเฉยๆผมยังลำบากขนาดนี้เลย ผมไม่เคยเดินประกวดหรือเดินขึ้นเวทีแบบนี้มาก่อนนี่ครับ เอาจริงๆผมไม่เคยขึ้นเวทีไหนด้วยซ้ำ ผมชอบทำตัวเป็นแรงงานอยู่เบื้องหลังมากกว่า และแม้ว่าทั้งสาขาผมและสาขาอื่นๆต่างก็มีงานมาจ่ออยู่เรื่อยๆถามว่าทำงานตอนไหน ตอบได้เลยครับว่าตอนนี้นี่แหละ ตอนที่ผมกำลังซ้อมอยู่นี่แหละ ยาหยีกับนันและก็คนอื่นๆที่ว่างๆก็นั่งทำมันในห้องซ้อมนี่เลยล่ะครับ ส่วนผมเองเมื่อถึงตอนยาหยีซ้อมผมก็มานั่งทำงานนี่เหมือนกัน นับได้ว่าทรหดสุดๆ
หวืดดดด...หวืดดด......
‘สู้ๆนะ ^^’
ข้อความจากคิดครับ นั่นหมายถึงเขาคงรู้ว่าผมซ้อมอยู่เลยไม่อยากโทรมากวนสินะจึงเลือกส่งข้อความมาแทน แต่ก็ทำให้ผมมีกำลังใจเพิ่มขึ้นเยอะเลย ขอบคุณนะครับ...
พอซ้อมเดินเสร็จผมก็ต้องมาซ้อมร้องเพลงคู่กับยาหยี....เอ่อ จะว่าเพลงคู่ก็ไม่ใช่เพราะผมร้องเดี่ยว แต่ก็คือมาฝึกร้องให้ตรงจังหวะกับยาหยีที่คอยเล่นกีตาร์น่ะครับ จริงๆผมก็เล่นกีตาร์ได้นะ น่าจะให้ผมเล่นกีตาร์มากกว่าอีก เฮ่อ....
ทั้งหมดนี่เป็นเพราะหมานัน จบงานนี้เมื่อไหร่ผมไม่ปล่อยมันแน่
“เพราะคิดว่ารัดเธอหมดตัว เธอคงต้องใจอ่อน...”
“หนึ่งสอง..มองหน้ากันค่ะ”
“ขยับเข้ามาได้ไหม ขยับมาใกล้กัน..”
“แรมเข้าไปใกล้ยาหยีค่ะ อีกนิดค่ะ มองตากันด้วยค่ะ เริศ”
“ลองคบลองดูกันไหม เขย่าให้หัวใจเต้นตรงกัน
เธอจะมีแต่ความสุข เธอจะมีแต่ฉัน...ที่รัก.....เธอ”
“หยุดค่ะ แรมมองคนดูเอาแบบหวานๆหน่อยค่ะ ทำตาหวานๆนะคะท่อนนี้ ยิ้มอ่อนๆด้วยค่ะ ไม่ใช่ๆ ยิ้ม ยิ้มแบบ..ยังไงดีวะ ยิ้มเหมือนยิ้มให้คนที่แรมชอบน่ะค่ะ”
“...” แน่นอนว่าผมคิดถึงหน้าคิด
“ว้ายยยยยยยยยย อย่างนี้แหละค่ะ เริศๆๆๆๆ กรี๊ดดดๆๆๆ กูตายยยย ใจจะวายอิแม่ หล่อมากค่าแรมมม กรี๊ดดดด”
จนถึงตอนนี้ผมก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่าผมหล่อยังไง พวกเขาชมเพราะอยากให้ผมมีกำลังใจเฉยๆหรือเปล่า ผมบอกพวกเขาไปหลายรอบแล้วนะว่าให้เปลี่ยนตัวแต่พวกเขาก็ไม่ยอม ไม่เข้าใจจริงๆครับ คนหล่อในคณะมีออกจะเยอะ ทำไมถึงเลือกผมที่ไม่ได้มีความหน้าตาดีแม้แต่เศษเสี้ยว หรือพวกเขาต้องการเปลี่ยนลุคหรือเปล่า แบบของมหาลัยอื่นหล่อๆกันหมดแล้ว ดังนั้นมหาลัยผมคงขอเอาหน้าตลกเข้าสู้...
“มึงๆ กูว่าทรงผมแรมไม่โอว่ะ จริงๆปาดเจลงี้ก็โอเคนะ แต่กูว่าผมมันยาวไปอ่ะหัวมันเลยดูพองๆ”
“อื่ม..ก็จริง เดี๋ยวค่อยลองดูใหม่ละกัน ตอนนี้เอาซ้อมให้รอดก่อน”
เอ่อ ลืมบอกครับ ตอนซ้อมผมต้องเก็บผมหน้าขึ้นละก็ถอดแว่นเปลี่ยนไปใส่คอนแท็คเลนส์แทน ทั้งนี้ไอ้หมานันบอกว่าเพื่อความเคยชินก่อนวันแสดงจริงซึ่งทุกคนดันตกลงเห็นด้วยซะอย่างนั้น
“มาลองอีกรอบนะ เข้าที่ๆ...เริ่มค่ะ”
“อยากรู้จัก อยากเป็นคนรู้จัก อยากเป็นคนรักเธอ อยากให้เธอหันมอง...”
“มองยาหยีค่ะแรม อย่างนั้นแหละค่ะ”
...
“..ความรู้สึกเธอคือคนพิเศษ
อยากให้ลองรักดู อยากให้รู้ว่ารักเป็น
ก็เลยร้องมาเป็นทำนอง ชาดีดา
ถ้าได้เป็นแฟนจะดูแลเธออย่างดี”
“ค่อยๆเดินค่ะ ช้ากว่านี้นิสส”
ผมยังคงซ้อมร้องเพลงตามที่หนุ่มบอกไปเรื่อยๆ ยาหยีเขาคงเล่นกีตาร์จนนิ้วด้านแล้วมั้งครับซ้อมนานขนาดนี้ จนเมื่อถึงเวลาอันควรแล้วก็เลิกซ้อมกันแล้วแยกย้ายตามปกติ
ผมอยู่ในวงจรแบบนี้มา5วันเต็มๆครับ จากศุกร์ที่แล้วที่ไอ้หมานันประชุมแล้วตกลงเออเองให้ผมขึ้นเวที เสาร์อาทิตย์ที่ผ่านมาก็ทำpin-upกันเสียจนลืมเรื่องงานอื่นๆ มาเริ่มตกลงตัวกันก็วันจันทร์จากนั้นก็ซ้อมมาเรื่อยๆจนถึงวันนี้ ด้วยความที่ยังคงต้องทำงานส่งอ.เรื่อยๆและต้องซ้อมเรื่อยๆเป็นอะไรที่เหนื่อยสุดๆเลยครับ แต่เพื่อนๆคนอื่นที่แสดงชุดฮาก็เหนื่อยไม่ต่างกัน วันนี้เป็นวันศุกร์ วันสุดท้ายของการฝึกซ้อม เพราะพรุ่งนี้หรือเสาร์นี้จะเป็นวันงานแล้วครับ
จากที่เลิกซ้อมแล้วแยกย้ายกันตามปกติตอนนี้เปลี่ยนเป็นไม่เลิกซ้อมไม่แยกย้ายและนอนสตูกันแล้วครับ ทั้งๆที่การแสดงของผมก็สั้นๆนิดเดียวเอง แต่ที่ซ้อมกันหนักคงเป็นเพราะผมไม่ได้เรื่องเองนั่นแหละครับ ระหว่างซ้อมก็มีพักบ้างโดยไปดูการแสดงชุดฮา ซึ่ง...ผมว่ามันก็ฮาจริงๆ ตลกมากครับ ทั้งๆที่คอนเซปต์เหมือนกันคือ ‘สถาปนิก’ แต่ทำไมถึงได้ต่างกันอย่างสุดขั้วแบบนี้นะ ชุดฮาเขาเน้นเต้นตลกๆ ทำตัวเป็นสถาปนิกที่ต้องอดนอนเพื่อส่งงานให้ลูกค้า แต่ลูกค้าผู้น่ารักก็สั่งให้แก้แบบตลอด ทำให้สถาปนิกทั้งหลายเกิดอาการบ้าคลั่ง...เลยออกมาเป็นการแสดงชุดนี้แหละครับ แต่ละคนแอคติ้งดีจนผมยังขำตัวโยน นี่ขนาดยังไม่ได้แต่งหน้าทำผม ผมยังฮาได้ขนาดนี้ ทุกคนทุ่มเทมากเลยครับ
...เลยย้อนมามองตัวเองว่าทั้งๆที่ทุกคนทุ่มเทกับการแสดงขนาดนี้แล้ว แล้วผมล่ะ?มัวทำอะไรอยู่
พอหมดช่วงพัก ชุดผมก็มาฝึกซ้อมกันต่อก่อนซ้อมใหญ่รันคิว ครั้งนี้ผมลองใส่ความตั้งใจเข้าไปให้มากๆ ไม่คิดว่าตัวเองทำไม่ได้อีกแล้ว ผลปรากฏว่าหนุ่ม ส้มและคนอื่นๆชมกันใหญ่เลยครับ ดีจัง..
เมื่อจบการซ้อมใหญ่ เพื่อนๆมารุมผมใหญ่เลยทั้งเพื่อนๆที่แสดงชุดฮา ทั้งเพื่อนๆที่เป็นทีมงาน ทั้งเพื่อนๆที่มาคอยดูเฉยๆ บางคนผมไม่รู้จักชื่อด้วยซ้ำแต่เขากลับเข้ามาชื่นชมผมเสียใหญ่...เจอแบบนี้ก็เขินนะครับ
ผมมองไปรอบๆแล้วก็เจอเขา คิดเองก็มาอยู่รอดูการแสดงซ้อมใหญ่เหมือนกัน แต่เขาไม่เข้ามาหาผม คิดยืนยิ้มให้ผมอยู่ไกลๆทำให้ผมต้องเป็นฝ่ายเดินเข้าไปหาเขาเอง
“...สุดยอดเลยแรม ทำได้ดีมากๆ เพิ่งรู้ว่าร้องเพลงได้ด้วย เสียงดีอ่ะ”
“ข..ขอบคุณครับ”
“.............พรุ่งนี้สู้ๆนะ เอาให้เหมือนวันนี้หรือจะดีกว่าไปเลยก็ได้ แรมทำได้อยู่แล้ว”
“ค..ครับ จะพยายามครับ”
“เดี๋ยวเรากลับละ สู้ๆนะครับ”
“อ่ะ..คิดกลับยังไงครับ”
“อ่อ..มากับเปเปอร์อ่ะ เดี๋ยวให้มันไปส่ง”
“อ่ะครับ.....กลับดีๆนะครับ”
“อื้อ ฝันดีนะ”
“..ค ครับ ฝันดีครับ”
คิดฉีกยิ้มกระชากใจให้ผมหนึ่งทีแล้ววิ่งไปหาเปเปอร์ที่ตอนนี้กำลังไล่จับกับนันอยู่ โดยมีเสียงนันตะโกนด่าหยาบคายดังมาแว่วๆ เอ่อ...ผมเริ่มสงสัยในตัวสองคนนี้แล้วนะครับ ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ก็เหมือนจะไม่ค่อยได้คุยกันเท่าไหร่ ทำไมเดี๋ยวนี้ดูสนิทกันจัง?
สุดท้ายพวกผมได้นอนกันก็ราวๆตีสามครับ ตื่นแปดโมงเช้าเพื่อมาเช็คความพร้อมทั้งที่งานเริ่มสี่โมง ผมกับยาหยีได้ลองซ้อมกันใหม่อีกรอบสองรอบเพื่อความแน่ใจ
“เอ้ออ ว่าแต่ผมแรมเอาไงวะ”
“..........กูอยากให้ตัด”
“เห้ย แต่แรม...”
“เอาเลย กูอนุญาต”
มามีสิทธิอนุญาตผมตอนไหนครับ หมานัน!
“อ่ะ เอ่อ...แล้วแรมว่าไงอ่ะ”
คือผมไม่อยากตัดหรอกนะ ผมชอบที่ผมของผมมันปรกๆหน้าอย่างนี้เพราะเคยตัดสั้นแล้วมันคงตลกน่าดู เดินไปไหนมีแต่คนจ้อง ทำเอาผมเสียความมั่นใจเรื่องการตัดผมสั้นไปนานเลยครับ
“เห้ยแรม เพื่อคณะเรานะเว้ย ตัดเดี๋ยวก็ยาวได้ เล็มๆนิดเดียวเอง”
“เอ่อ.....” อย่าอ้างอย่างนี้สิครับนัน!
“มึง เพื่อนๆชุดฮาเขาลงทุนแต่งหน้าเหียกๆกันเลยนะเว้ย กะอีแค่ผมมึงนิดๆหน่อยๆเองทำไม่ได้หรอวะ ครั้งเดียวในชีวิตนะ
เว้ยงานเนี้ยะ ปีหน้ามึงก็ไม่ได้แสดงแล้วนะเว้ย”
“เอ่อ.........คือ..”
“แรมว่าไงอ่า”
“....คือ...........ก็...ได้ครับ...”
“เยส! โอ้ะ เปล่าๆ” นันร้องดีใจทันทีที่ผมตอบตกลง แต่พอผมหันไปมองเขาเขาก็เงียบทันที
“งั้น...แตงพาแรมไปตัดผมหน่อย มึงรู้ร้านใช่มะ เออ เอาไปเลยเดี๋ยวกลับมาต้องแต่งหน้าแต่งตัวอีก”
ประมาณสิบโมงครึ่ง.....ผมได้สูญเสียเส้นผมของผมไปบางส่วนครับ....เสียดายเหมือนกันนะแต่ทำไงได้ล่ะครับนอกจากจบงานนี้ผมต้องหาทางเล่นงานนันให้หนักๆ
ประมาณเที่ยงกว่าๆผมได้กลับมาที่คณะพร้อมกับ...
“ว้ายยยยยยยย แรมมมมมมมม เริศอ่ะ!! เค้าขอได้มั้ยคนนี้ เป็นแฟนเค้าน้า”
“อย่าเยอะๆอีหนุ่ม กูเจอก่อนย่ะ”
“ทรงนี้เริศมากค่ะ ขอกอดหน่อย ว้ายยย ตายละกูเขิลอ่ะ”
“อิแรด แรมมาหาส้มดีกว่ามะ”
“มึงไม่แรดเลยค่ะอิห่า อย่างแรมจะไปสนชะนีน่าเกลียดอย่างหล่อนหรอยะ ไม่มีทางหรอก แรมมามะ มาหาเจ๊หน่อย”
“หึหึ นี่สิเพื่อนกู”
จบท้ายด้วยนันที่มาตบไหล่ผมเบาๆ ผมไม่ค่อยเข้าใจปฏิกิริยาตรงหน้าเสียเท่าไหร่ แต่น่าจะแปลได้ว่าผมไม่ได้ดูแย่อะไร...ใช่ไหมครับ?
“งานนี้คิดเป็นต้องช็อค หึหึหึ” ผมได้ยินเพื่อนนันบ่นอะไรพึมพำอยู่คนเดียวก่อนเขาจะเดินไปทางอื่น ส่วนผมก็โดนจับแต่งตัวแต่งหน้าไปตามระเบียบ
เวลาบ่ายเกือบบ่ายสาม ผมกับยาหยีแต่งหน้าแต่งตัวเสร็จ ไม่ค่อยชินกับเสื้อผ้าและทรงผมแบบนี้เท่าไหร่ มันดู...ขัดๆยังไงไม่รู้ ยิ่งโดนเปิดหน้าผากแบบนี้ความมั่นใจผมยิ่งหดหาย ผิดกับยาหยีที่เป็นคนน่ารักอยู่แล้ว พอแต่งหน้าแต่งตัวอย่างนี้ทำให้ดูน่ารักกว่าเดิมเท่าตัวเลยครับ อ้ะ! ผมไม่ได้นอกใจคิดนะครับ ยังไงคิดของผมก็น่ารักที่สุดอยู่แล้ว พอทุกคนพร้อมเราก็เดินทางไปยังมหาลัยLที่เป็นเจ้าภาพ จะว่าไปผมยังไม่ได้คุยกับคิดเลย อา...อยากได้กำลังใจจากเขาจัง
ผมนั่งกุมมือถือของตัวอย่างนั้น ในใจมัวแต่คิดว่าจะโทรไปหาหรือส่งข้อความไปดี ถ้าส่งข้อความผมจะส่งให้เขาว่าอะไร แล้วถ้าโทรไปหาแล้วผมควรจะคุยอะไร เพราะมัวแต่นั่งคิดอยู่อย่างนี้ทำให้ผมถึงจุดหมายปลายทางจนได้ ผมเก็บมือถือเข้ากระเป๋ากางเกงก่อนเดินเข้าไปในห้องที่เขาจัดเตรียมให้กับนักแสดง พอเข้าไปถึงคนที่อยู่ในห้องก็จ้องผมกับยาหยีใหญ่เลย ประหม่าจังเลยครับความมั่นใจยิ่งไม่ค่อยมีอยู่แล้วด้วย เขาคงมองว่าผมตลกสินะ ยาหยียิ้มทักทายคนในห้องก่อนพาผมไปนั่งในที่ที่เขาจัดเตรียมให้ ผมทำได้แค่พยักหน้าเกร็งๆเป็นการทักทายเท่านั้นเอง
ด้วยความประหม่าและความลนของผมทำให้เสียสติชั่วคราว แต่มือถือที่สั่นอยู่ในกางเกงผมทำให้ผมเบี่ยงเบนความสนใจไปที่มันแทน
‘เราอยู่ด้านซ้ายของเวทีนะ เกือบติดขอบเลย รับรองเห็นแรมชัดแน่ๆ
แสดงให้เต็มที่นะ สู้ๆ ’
อ่า......เจ้าของดวงใจผมส่งข้อความมาให้กำลังใจกันแบบนี้ เห็นทีผมคงต้องพยายามอย่างเต็มที่แล้วล่ะครับ!
__________________________________________________________________
เอาแล่วๆๆ
เงาะถอดรูปแล่ว เหลือแค่ออกไปแสดงตัว คึคึคึคึ
คิดจะรู้สึกยังไงหนอ
แล้วนันกับเปอร์มีอะไรหนอ? เค้ายังไม่บอก5555
คลังในสต็อกใกล้หมดแล้วค่ะ แงแง
แรงปั่นนิยายไม่ค่อยจะมีด้วย การบ้านล้นเหลือเกินนนน
(กำลังหาข้ออ้างลงนิยายช้า
55555555)
ขอบคุณที่ติดตามนะคะ
______________________________________________
ตอบคอมเม้นค่า
yuierror ตอนนี้ยาวขึ้นละนะ(นิดนุง..) ตอนหน้าได้เห็นแรมร้องแน่ๆค่ะ อุอุ
yisren. อุอุอุ เค้าไม่บอก แต่เค้าก็หวงแรมเหมือนกันนะที่จริง555
prueksa ถอดรูปเงาะเป็นหนุ่มรูปงามมม
kongxinya ขำหน่อไม้ในก่อไผ่55555555555555555555555555555555555
omyim_jjj ได้ฤกษ์ละค่าาา
BeeRY จริงๆแล้วพระเอกของเราหล่อจะตายยยยย -..-
boong086 ช่ายๆ //คู่นันเปอร์ลุ้นต่อไปนะฮ้า
IIIA ใช่แล้ว ยังไม่ได้เป็นแฟนกันเลยยย //ขออภัยในความสั้น 55555555 มาต่อแล้วค่า
Maytbb ถึงเวลาแล้ววววว
meeoldly คิดจะทำยังไงเน้อออ
DoubleBass ความคิดของแรมเป็นอารมณ์ของคนที่อยากจะเถียงแต่ไม่กล้าพอค่ะ555555555 (ด่าได้แต่ในใจ)
PetitDragon น่าเสียดายเนอะะะะ
mild-dy //ข้างแรมแงะตัวเองออกจากบอดี้สูทรูปเงาะอย่างช้าๆ5555
toshika ตอนนี้ยาวขึ้นมานิดนุง 5555 คิดจะทำยังไงน้าา
mystery Y ถอดเลย ถอดเลย ถอดเลย ชะชะช่า
~มือวางอันดับ1~ ขอบคุณค่าาาาา
ormn ขอบคุณค่า หลงรักแรมกับคิดแล้วล่ะซี๊
quiicheh. แรมเถียงได้แต่ในใจค่ะ555
bulldog17 ได้ฤกษ์แล้ววววว //มาแล้วจ้ะมาแล้วววว
Toon_TK มีรึเปล่าน้าาาาาา
Sar2288 มีปัญหาแน่ๆ พรเอกเราหล่อจะตาย อิอิ มาต่อแล้วค่า
Bovie เอ๊ นันกับเปอร์ยังไงกันน้าาาาา
fanglest นั่นสิ เรื่องยุ่งแน่ๆ(....)
FFS_Yaoi มาแล้วจ้าตะเองงง
sang som นั่นสิ คิดจะทำยังไงเน้ออ
tsundere จริงๆเราก็หวงแรมนะ แต่เพื่อนนันดันพยายามถอดรูปเงาะซะห้ามไม่ทัน เลยปล่อยเลย 55555
yuierror นั่นสิ คิดแน่แน่ๆ
มาต่อแล้วค่าา
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นค่ะ
_______________________________________________________________
หัวข้อ: ▆ ▇ █ Maybe….I’ll try?-เล่นของสูง- แปะแฟนเพจ -23.3.2016 p.54 █ ▇ ▆ (อ่าน 545438 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก