-18-
แฟน แฟน แฟน แฟน แฟน แฟน แฟน แฟน แฟน แฟน แฟน แฟน แฟน แฟน แฟน แฟน แฟน แฟน แฟน แฟน!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ตอนนี้ผมกับคิดเราเป็น
แฟนกัน!
เรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้นจริงๆหรือครับ!!! เมื่อสามปีที่แล้วจนถึงเดือนก่อนผมยังแอบมองเขาอยู่เลย แต่ตอนนี้...นอกจากความสัมพันธ์จะพัฒนาขึ้นอย่างรวดเร็วแล้ว ยัง..ยัง....ยังได้สิทธิมาเป็นแฟนเขาด้วย!!
ตอนขอทำไมมันไม่ตื่นเต้นไร้สติเท่าตอนนี้ล่ะครับ พอรู้ตัวอีกทีก็กลับมานั่งใจสั่นหงึกๆแบบนี้แล้ว!! นี่เป็นเรื่องจริง นี่เกิดขึ้นจริงๆใช่ไหมครับ ผมฝันไปรึเปล่า? เรื่องจริงจริงๆหรอ เรื่องจริงใช่ไหม ผมพร่ำถามตัวเองในใจซ้ำๆเป็นรอบที่กี่ล้านก็จำไม่ได้
“แรม”
“...ค ครับ” เหวอออออ ตกใจหมด จู่ๆเขาก็โผล่มาด้านหลังผม
“เป็นอะไรหรอ..”
“เปล่าครับ...”
ตอนนี้ผมอยู่ในคอนโดของผมเองพร้อมกับคิดตามที่ถูกเปเปอร์ยัดมาให้ อ้ะ..แต่ผมไม่ได้รังเกียจอะไรนะครับ ต้อนรับสุดๆเลยครับ แค่เขินนิดหน่อยเอง... คิดเพิ่งอาบน้ำเสร็จและกลิ่นหอมนั่นทำผมหลงอีกครั้ง คิดตกลงมานอนกับผม(...คำพูดติดเรทจัง แค่นอนเฉยๆนะครับ)ตามที่เปเปอร์บอก เขาคงเกรงใจถ้าจะให้ผมขับมอเตอร์ไซค์ไปส่งคิดที่หอ เพราะระยะทางจากม.Lไปหอคิดไกลมากพอสมควร คอนโดผมจะอยู่ใกล้กว่าหน่อย เอาจริงๆ...หอคิดเขาอยู่ไกลจากทุกที่นั่นแหละ เกือบออกนอกเมือง ไม่รู้ทำไมเขาถึงได้เลือกจองที่หอนั่นกันนะ และเพราะว่าไม่ได้ไปหอเขาทำให้เขาต้องยืมเสื้อผ้าผมใช้ก่อนชั่วคราว ส่วนเรื่องแปรงสีฟันก็ซื้อสดๆเอาที่ร้านสะดวกซื้อครับ
จากประสบการณ์ที่เคยดูแลคิดตอนเมาแล้ว ผมจึงเลือกเสื้อที่พอดีกับเขาที่สุดพร้อมกับกางเกงขายาวที่ฟรีไซส์ เพื่อป้องกันตัวเขา(และผม)เอง ทนไม่ได้หรอกครับถ้าจะเห็นเขาใส่เสื้อตัวโคร่งของผม ฮึก...จินตนาการบางอย่างเหมือนจะผุดขึ้นมาอีกแล้ว......
แต่เอาจริงๆคิดใส่ชุดไหนก็น่ารักในสายตาผม แม้ว่าตอนนี้เขาจะอยู่ในเสื้อยืดแถมฟรีสกรีนลายโลโก้ร้านค้านิดหน่อยกับกางเกงยางยืดขายาวสีดำเข้ม แต่เสื้อผ้าบัดซบของผมก็ฆ่าเขาไม่ได้อยู่ดี เขาน่ารักเกินไปแล้ว
“แรมๆ หันมานี่หน่อยๆ” คิดจิ้มๆข้างหลังผมให้หันหน้าไปหาเขา ตอนนี้ผมนั่งอยู่ปลายเตียงส่วนเขานั่งอยู่บนเตียงข้างหลังผม อ่า...ไม่อยากทำเลยให้ตาย ไม่ใช่อะไรครับ ตอนนี้เราอยู่ในห้องนอน...แค่สองคน คุณครับ! สถานการณ์สุ่มเสี่ยงรอบที่ล้านแปดนี่มันอะไรกัน!
ผมหันหน้าไปหาเขาอย่างช้าๆ
“อะแฮ่ม...คืองี้นะ เราเป็น..ปะ เป็นแฟน..กันแล้วใช่ป่ะ”
“..ครับ” ยิ่งเขาย้ำสถานะของเราผมก็ยิ่งเขิน ให้ตายสิ
“เรา...มีเรื่องอยากจะบอกก่อนอ่ะ เอ้ะ หรือต้องเรียกว่าขอ? คือ จะว่าไงดี มาตกลงกัน”
“ครับ?”
“อย่างแรก....เรา...ขอแทนตัวเองว่าคิดนะ”
“ครับ” หวา..แทนตัวเองด้วยชื่อเขาหรอ แค่คิดก็น่ารักชะมัด เหมือนเด็กเลย
“โอเค ต่อมาคือ...ถ้าเรา เอ้ย ถ้าคิดอยากกอดแรม ต้องให้กอดนะ”
คำขอของเขานี่น่ารักชะมัดเลย คิดพูดพลางหน้าแดงก่ำไปด้วย เขาจะผมให้ผมหลงไปถึงไหน
“ครับ”
“แล้ว แล้ว...ขออ้อน...ด้วยนะ”
“ครับ”
ยินดีครับทูนหัว
“....ให้คิดกอดกับอ้อนได้แค่คนเดียวนะ”
“ครับ”
“ถ้า...คิดงอแง...อย่าโกรธนะครับ.....”
ใครจะโกรธลงครับที่รัก
“ครับ”
“ละก็...สุดท้ายแล้ว....อย่า...นอกใจคิดนะ...”
ผมคงไม่รู้สึกรักใครเท่าคิดแล้วหรอกครับ
“ครับ”
“สัญญานะ”
“ครับ..สัญญาครับ”
คิดฉีกยิ้มกว้างให้ผมก่อนพุ่งเข้ากอด เขาทิ้งน้ำหนักทั้งตัวดันลงมาทำให้ผมต้องเอนตามอย่างช่วยไม่ได้ สุดท้ายก็มาจบลงตรงที่เขานอนทับผมและยังคงกอดหมับไว้อยู่ อ๊ากก เขินแทบบ้า รู้แล้วล่ะครับว่าคิดเป็นคนขี้อ้อนจริงๆ เขากอดผมแน่นแล้วยังเอาหัวถูๆหน้าอกผมไม่หยุด จั๊กจี้นิดๆนะครับแต่ความรู้สึกเปรมปรีมีมากกว่า ฮะๆ นี่ผมกับเขาเป็นแฟนกันแล้วจริงๆน่ะหรอ เรื่องจริงใช่ไหมครับ คนอย่างผมเนี่ยนะ คนอย่างผมที่เป็นแค่หมาวัดแต่กลับเอื้อมถึงดอกฟ้าเนี่ยนะ อ่า...ชาติที่แล้วทำบุญด้วยอะไรกัน ผมนึกขอบคุณตัวผมในชาติที่แล้วมากๆเลยล่ะ
“หลับกันเถอะ พรุ่งนี้คิดโปรฯแล้ว ต้องรีบหลับตุน”
“ห้ะ คิดโปรวันพรุ่งนี้แล้วหรอครับ? แล้ว..แล้วมานอนอยู่อย่างนี้จะดีหรอครับ”
“สบายมาก กะเวลาไว้ละ เริ่มพรุ่งนี้น่าจะทันอยู่”
หยา.. โปรฯหรือชื่อเต็มคือโปรดักชั่นวีค มันคือช่วงไฟนอลของโปรเจคที่เราทำแล้วครับ จำตอนที่ผมทำPin-upได้ใช่ไหมครับ นั่นแหละ อารมณ์คล้ายๆกันแต่โปรคือของจริงแล้วครับ คราวนี้มีเนี๊ยบเท่าไหร่เก็บให้หมด มีฝีมือเท่าไหร่งัดออกมา เป็นการพรีเซนท์ใหญ่ครั้งสุดท้ายแล้วครับ โดยช่วงเวลาของโปรเนี่ยจะมีเวลาให้อาทิตย์หนึ่งครับเลยมีชื่อเรียกว่าโปรดักชั่นวีค(Production week) เรียกได้ว่ามีเท่าไหร่ต้องทุ่มให้หมดในอาทิตย์เดียว งานที่ถูกแก้ๆมานั้นก็เพื่อจะมาทำจริงก็ตอนนี้แหละครับ เกรดจะออกอะไรก็อยู่ช่วงโปรนี้ด้วย เรียกได้ว่าเป็นช่วงที่สาหัสที่สุดของการเรียนสถาปัตย์ เพราะวันๆจะนั่งทำแต่งานงานงานและงาน โต้รุ่งกันสนุกเลย
ผมรู้ว่าคิดเก่งมาก แต่การที่เขามานอนชิลกับผมแบบนี้ในขณะที่เพื่อนคนอื่นเขาเริ่มทำงานกันแล้วมันก็ไม่ค่อยสวยนะครับ ถึงแม้ว่าเขาจะทำงานเร็วมากก็เถอะแต่ยิ่งเขามีเวลาทำมากเท่าไหร่งานก็จะยิ่งดีมากขึ้นเท่านั้นไม่ใช่หรือ?
“คิดครับ จะไม่ทำงานจริงๆหรอครับ เดี๋ยวผมขับรถไปส่งให้ได้นะครับ...หรือจะให้ผมช่วย..”
“ไม่เอา จะนอนนนน นอนกับแรมก่อน พักเอาแรงไง เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยลุยเต็มที่เลย ไม่ต้องห่วงๆ”
“จะดีหรอครับ”
“อื้อออออ”
“จริงๆหรอครับ...”
“จริงสิ”
“แต่ว่า...ถ้าคิดมีเวลาทำงานมากก็น่าจะได้เปรียบ..”
“แรมไม่อยากให้คิดนอนด้วยหรอ?”
“เปล่าครับ”
ตอบกลับแทบทันที ผมเป็นห่วงเขามากๆจริงๆนะ
“คิดก็อยากนอนกับแรมนะ...เรื่องงานไม่เป็นไรจริงๆ เราแบ่งเวลาไว้ละล่ะ”
เขาว่าพลางเงยหน้ามายิ้มให้ แม้ผมจะอยากคัดค้านอย่างไรแต่ดูเหมือนเด็กดื้อตรงหน้าคงไม่ยอมท่าเดียวแน่ๆ ไว้เดี๋ยวผมไปช่วยเขาบ้างดีกว่า แม้ไม่รู้ว่าเขาจะต้องการไหมก็เถอะ
สุดท้ายผมก็ยอมเขา ผมลุกไปปิดไฟห้องนอนก่อนกลับมาที่เตียงที่มี..เจ้าของดวงใจนอนอยู่ อาการใจเต้นระรัวกลับมาอีกครั้ง เมื่อยิ่งมืดจินตนาการยิ่งบรรเจิดจนอยากเอาหัวโขกพื้นห้องเสียให้รู้แล้วรู้รอด คงทำอะไรไม่ได้นอกจากท่องยุบหนอพองหนออีกครั้ง
แม้ว่าผมจะมีความคิดจะไปนอนทที่โซฟาในตอนแรกแต่เปลี่ยนใจแล้วครับ.... ก็...เป็นแฟนกันแล้ว นอนด้วยกัน...คงไม่เป็นไรหรอก ใช่มั้ยครับ?
พอผมเริ่มจัดท่านอนของตัวเองให้เข้าที่โดยเว้นระยะห่างจากคิดมาค่อนข้างเยอะ แต่คนตัวเล็กกลับลากผมไปกอดหมับ คิดจัดแจงท่าให้ตัวเองและผมอีกสักพักก็นิ่ง บ่งบอกว่าพร้อมเข้าสู่โหมดนิทราแล้ว.....
เขาจัดให้ผมนอนตะแคงข้างหันหน้าเข้าหาเขา โดยที่เขาเองก็หันหน้ามาซุกหน้าอกผมเหมือนกัน แขนเขาก่ายผ่านตัวผม เรานอนอยู่ใกล้กันมากเกินไปจนผมใจเต้นระรัว
พระเจ้าครับ ลูกพอแล้วกับการทดสอบแบบนี้!!!
...
ยามเช้ามาถึง ผมตื่นขึ้นมาตอนราวๆเกือบเก้าโมงตามปกติ แต่พอขยับตัวก็รู้สึกถึงไออุ่นข้างหน้าจึงเหลือบมองลงไปเห็นกลุ่มผมสีน้ำตาลอ่อน....
คิด!!!
เอ้ยยย เอ่อใช่ๆ เมื่อคืนผมนอนกันเขา ใช่แล้วเรา..นอนกอดกัน.... ความร้อนแล่นขึ้นมากองบนหน้าอย่างช่วยไม่ได้อีกแล้วครับ ผมได้นอนกอดกับเขา ไม่ใช่ความฝันล่ะ! แล้วแสดงว่าที่เราเป็นแฟนกัน...ก็ไม่ใช่ฝันอย่างนั้นสิ! อยากขอบคุณทุกสรรพสิ่งที่ทำให้ผมมีวันนี้ ผมนอนผ่อนคลายมองคนตรงหน้าสักพัก คิดเขานี่น่ารักจริงๆ มองเท่าไหร่ก็ไม่เบื่อเลย เขาดีพร้อมทุกอย่างจนไม่น่าเชื่อว่าจะมาหยุดกับผมได้ ทั้งหน้าตา นิสัย ฐานะ การเรียน เขาทำได้ดีไปเสียหมดจริงๆ
อ้ะ พูดถึงการเรียน..
วันนี้คิดมีงานนี่! ผมนึกขึ้นได้ก่อนจะลุกขึ้นปลุกคิด เขาพึมพำนิดๆก่อนเอาหัวมาซุกที่ผมอีก อ๊ากกกก น่ารักจังเลย ถ้าไม่ติดว่าเขามีงานผมนอนต่อเก็บกำไรไปแล้วล่ะ แต่ไม่ได้ เดี๋ยวเขาทำงานไม่ทันจะทำอย่างไร ผมสะกิดเขาต่ออีกนิดพลางเรียกให้เขาตื่น คิดปรือตามามองผมก่อนยิ้มให้ ยิ้มได้ตลอดเวลาเลยนะคนนี้ ทำผมเคลิ้มไปพักใหญ่เลยล่ะก่อนจะดึงสติกลับมาปลุกเขาต่อ คิดงัวเงียลุกขึ้นมาก่อนโผเข้ากอดผมแล้วไหลลงไปนอน เฮ้ยๆ! เฉียดไปนะครับ ฮืออ เกือบโดนน้องผมแล้วมั้ยล่ะ
อันตรายๆ ผมพยายามยกตัวเขาขึ้นให้ลุกขึ้นมานั่ง เขาปรือตาใส่ผมนิดๆ ก่อนจะโผเข้ากอดอีกครั้งแต่ครั้งนี้ผมหยุดได้
“คิดครับ มีงานรออยู่นะครับ เดี๋ยวไม่ทันหรอก”
เท่านั้นแหละครับ ตาปรือๆเปลี่ยนเป็นตื่นเต็มที่เลย ตากลมใสจ้องผมก่อนกระพริบตาปริบๆใส่ผม เขาโน้มมา.....หอมแก้มผมแล้วลุกจากเตียงเข้าห้องน้ำไป
ทิ้งผมนั่งอึ้งกับการกระทำเมื่อครู่ไปนานเลย
เขาหอมแก้มผมล่ะ เขาหอมแก้มผม!!
ผมนั่งหาสติอยู่นานพอควรก่อนลุกไปเตรียมอาหารเช้านิดๆหน่อยๆให้เขาทาน ไม่นานนักคิดก็ออกมาจากห้องพร้อมกับเสื้อของผมที่เอาให้เขายืมกับกางเกงของเขาตัวเมื่อวาน กางเกงนี่หาไซส์ให้เขาไม่ได้จริงๆครับ เขาเอวเล็กมากจนผมคิดว่าขากางเกงของผมคงเอาทั้งตัวเขายัดลงไปได้(เวอร์ไปครับ) ผมให้เขาทานไข่ดาวที่ผมทำก่อนจะแวบไปล้างหน้าแปรงฟันบ้าง งานที่ต้องส่งอาจารย์วันจันทร์ผมเองก็มีเหมือนกัน แต่เป็นแค่การหาข้อมูลมานำเสนออาจารย์เพื่อเป็นการสนับสนุนงานของตัวเองเฉยๆ ไม่หนักหนาครับ ไม่ต้องตัดโมตัดแมสอะไรมาก เลยคิดว่าจะไปช่วยเขา
ผมล้างหน้าแปรงฟันเสร็จคิดก็ทานข้าวเสร็จพอดี (ตอนเข้าห้องน้ำพอเห็นแปรงฟันของเขากับผมวางคู่กันแล้วมันเขินแปลกๆ)
“แรม.....”
“ครับ?”
“วันหลังไว้ผมยาวๆเหมือนเดิมนะ”
“?”
“ไม่เอาทรงนี้แล้วนะ.......
“..........”
“.............หวง................”
เท่านั้นแหละอาการสงสัยของผมหายไปเลย เขาบอกว่าหวงผมอีกแล้ว! ผมรับรู้ได้ว่าหน้าตัวเองต้องแดงมากแน่ๆ
“.....ไว้จะไว้ทรงเดิมนะครับ”
ผมตอบเขาไป คิดฉีกยิ้มให้ผมก่อนพากันไปยังคณะ
เราเดินทางไปยังคณะสถาปัตย์ด้วยรถมอไซค์ของไอ้นัน... ที่จริงผมก็มีรถใช้นะครับ จอดทิ้งไว้ใต้คอนโดนี่นานมากแล้วล่ะแต่ผมขี้เกียจขับ ไปโบกรถนั่งให้เขาขับให้สบายกว่า ฮ่าๆ (ส่วนสาเหตุที่ใช้รถไอ้นันก็เพื่อประหยัดค่าน้ำมันตัวเองครับ หึหึ) ไม่นานนักผมก็พาเขามาถึงคณะ
ผมเดินตามเขาไปอย่างเงียบๆ และทิ้งระยะห่างเล็กน้อยเพื่อที่ถ้ามีคนในคณะมาเห็นจะได้ไม่สงสัยเรื่องผมกับคิดมาก... อ่า จริงๆถ้ามีคนมาถามว่าผมมีแฟนไหมผมคงตอบว่ามีตามที่สัญญากับคิดน่ะครับ แต่ถ้าให้บอกว่าเป็นใครผมคงไม่กล้า ไม่ใช่ว่ากลัวคนอื่นจะมองว่าเป็นแค่หมาวัดแท้ๆแต่ริกล้าเด็ดดอกฟ้า แต่ผมกลัวว่าคนอื่นจะมองคิดยังไงที่มาคบกับคนอย่างผม
เขาเป็นเหมือนคนบนฟ้า แล้วดูสิผมเป็นใคร... แค่เดินบนดินได้ก็ดีถมไป ความจริงก็คือเราช่างแตกต่างกันเหลือเกิน...
สรุปก็คือผมกลัวคนอื่นๆเขาจะมองคิดไม่ดีน่ะครับ ผมพยายามเดินตามเขาไปแต่ทว่า
“เห้ยยย น้องแรมมมม ว้าย ทรงผมใหม่หล่อมากอ่ะ ทำไมไม่ทำทรงนี้ตั้งแต่แรกคะ หล่อจะตาย”
“น้องแรมจริงๆหรอ นี่พี่ฟ้านะ อยู่ปีสี่ เห็นรูปน้องจากเฟสอ่ะ น้องหล่อมากกกกก ขอพี่ถ่ายรูปหน่อยนะ”
“เห้ยๆ ขอกูด้วยๆ”
แล้วพี่ๆทั้งสามคนก็เข้ามารุมผม ทำให้ผมต้องหยุดเดินตามคิดจนได้ และด้วยความที่เขากับผมอยู่ห่างกันพอควรทำให้เขาไม่รู้ว่าผมกำลังถูกล้อมอยู่ตรงนี้...
สุดท้ายผมก็ผ่าวงตรงนี้ไปได้ พอเข้าไปยังสตูดิโอของสถาปัตย์หลัก(อย่างหวาดๆ) ก็พบว่าเพื่อนๆในสตูต่างพร้อมใจมองมาทางประตูสตูที่ร้อยวันพันปีไม่เคยมีใครสนใจเรื่องคนเดินเข้าออกนักหรอก โดนสายตานับ70ชีวิตเพ่งเล็งมาที่ตัวเอง ประหนึ่งเหมือนโดนเมดูซ่าจ้องเลยครับ อ่า...อ่า... ทำไงดี
ผมเลยค้อมหัวเล็กๆเป็นเชิงขออนุญาตก่อนมองหาคิด แล้วก็เจอได้ไม่ยากครับ คนตัวเล็กทำงานอยู่ที่มุมหนึ่งของห้องสตูดิโออย่างขะมักเขม้นทำให้เขาไม่ได้สังเกตตอนที่ผมเข้ามาสักเท่าไหร่ สมาธิดีจริงๆเลย ผมเดินตรงไปหาเขาท่ามกลางสายตาของเพื่อนๆ อ่า....จะบอกยังไงดีว่าผมมาช่วยเขาตอบแทนที่เขาเคยมาช่วยผมน่ะ...(ก็ส่วนหนึ่งครับ อีกส่วนคือผมอยากเจอเขา อยากอยู่กับเขานานๆน่ะครับ..)
“...คิดครับ...."
“....”
“คิดครับ....”
“...สอง สิบสอง ยี่สี่ ยีบสี่บวกร้อยหกสาม ร้อยแปดเจ็ด” คิดบ่นพึมพำอะไรอยู่สักอย่าง ทำให้ผมเลือกที่จะสะกิดเขาแทน
“อ้ะ เอ้ยยย แรม นึกว่ากลับไปแล้ววว มีอะไรหรอ” คิดว่าพลางฉีกยิ้มไม้ตายของเขาที่กระแทกใจผมได้เสมอเลยสิน่า
“...มาช่วยครับ..”
“หา....”
“...เอ่อ...มาช่วยครับ.....”
“..ห่ะ ห้ะ เห้ยย เอาจริงดิ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ไม่เป็นไรหรอกแรม มีงานไม่ใช่หรอ?”
“แค่รีเสิร์ชน่ะครับ ไม่มีอะไรมาก เลยอยากมาช่วย....มากกว่า”
“......อ่า....คือ...เกรงใจอ่า...”
“ม..ไม่ต้องเกรงใจครับ คราวก่อนคิดก็มาช่วยผม เลยอยากมาช่วยคิดบ้าง จะได้เจ๊าๆกันไงครับ”
“...................................”
“คิดครับ?” เห็นเขาก้มหน้าเงียบไปนานผมก็สงสัย ผมพูดอะไรให้เขาไม่เข้าใจหรือไม่พอใจหรอ?
“....ที่คิดไปช่วยแรม ไม่ได้หวังอะไรตอบแทนเลยจริงๆนะ”
“อ่ะ...แต่ผมอยากช่วยนะครับ”
“........อืมมม โอเค เอางั้นก็ได้ งั้นรอแปปนึงนะ ขอร่างก่อนเดี๋ยวหาอะไรให้ทำ” คิดว่าพลางยิ้ม..เจื่อนๆมาให้ผม? อ่า...เขาคงลำบากใจรึเปล่าที่ไม่รู้จะให้ผมทำอะไรดี
ผมนั่งช่วยคิดทำงานไป สตูของถาปัตย์หลักมีสภาพคล้ายๆกับสตูของผม คือมีเสียงเพลงดังตีกันตลอดเวลารวมไปถึงเสียงตีกันของคนในสตูด้วย มีเพื่อนๆของเขาแวะมาหาคิดอยู่บ่อยๆ อ่า...เขาเพื่อนเยอะจริงๆแหละ แถมส่วนใหญ่มาถามเรื่องงานเสียด้วย ประมาณว่าตรงนี้ทำยังไง เกณฑ์คะแนนมีอะไรบ้าง เพจจัดหน้ายังไง หรือกระทั่งมาขอดูงานคิดบ่อยๆ เพราะงานเขาสวยน่ะครับ แถมเป๊ะ เขียนแบบเนี๊ยบ คำนวณได้ โครงสร้างสมบูรณ์ อ่า..จากที่ฟังมาจากเพื่อนๆเขานะครับ เขาเก่งจริงๆเลย
“โอ้ะ คิดพาใครมาช่วยงานน่ะ”
“อ้อ....ชื่อแรมอ่ะ อยู่สาขาภูมินี่เอง”
“เฮ้ยยย แรมที่ประกวดงานชาวสถาอ่ะนะ เห้ยยยย”
“อื่อ คนนั้นแหละ”
“เชี่ยยยย ดูใกล้ๆหล่อกว่าที่เห็นอีกว่ะ มึงๆ ไม่ต้องไปช่วยไอ้คิดหรอก มาช่วยกูดีกว่า ไอ้คิดแม่งทำคืนเดียวเสร็จ มันเป็นลูกชัชชาติ”
“คืนเดียวพ่องดิ55555 กูไม่ได้แข็งแกร่งขนาดนั้น”
“เออๆ แต่ยังไงมึงก็แม่งทำเร็วกว่าชาวบ้านอยู่ดีอ่ะ เอาคนมาช่วยเพื่ออะไรวะ กะเสร็จตั้งแต่วันนี้เลยเรอะ กูแซวๆ ไปละๆ งานแม่งไม่เดิน”
เพื่อนคิดคนนึงที่มาหาเขาว่าก่อนเดินจากไปทำให้ผมนั่งตัดงานให้เขาอย่างเงียบๆ เมื่อตัดเสร็จชิ้นนึงก็ส่งไปให้เขาที่เหมือนว่ารอรับอยู่แล้ว... เอ้ะ อย่าบอกนะว่าเขารอผมตัดอยู่? งั้นแสดงว่าผมมาทำให้งานเขาช้าลงรึเปล่าเนี่ย.... ด้วยความไม่แน่ใจผมเลยตัดชิ้นส่วนของผมต่อไปและแอบสังเกตเขาที่ทำงานของเขาอยู่เหมือนกัน และไม่นานเขาก็ทำเสร็จพร้อมกับนั่งเหม่อ ทำให้ผมรู้เลยล่ะครับว่าผม...ทำงานเขาช้าลงจริงๆด้วย! ฮือออออออ
เสียความมั่นใจสุดๆไปเลยครับ ผมว่าความเร็วผมอยู่ในเกณฑ์คนปกตินะเวลาทำงาน แต่คิดนี่น่าจะระดับเทพเจ้าแน่ๆ เมื่อคิดได้ว่าอยู่ช่วยต่อไปก็มีแต่รั้งให้เขาทำงานช้าเสียเปล่าๆผมเลยขอนุญาติออกไปหาข้าวกิน และจะได้ซื้อข้าวมาให้เขาด้วย เพราะตอนนี้ก็ปาไปเที่ยงวันแล้ว แต่พอกำลังจะออกจากสตูไปผมก็เหลือบไปเห็นร่างคุ้นๆก้มๆเงยๆอยู่แถวนั้น...
นันมาทำอะไรที่นี่?
_________________________________________________
เขินนิดๆพอให้กระชุ่มกระชวย อรั๊ง
ทำไมแฟนคลับเปอร์นันเพิ่มขึ้นอย่างมหาศาลแบบนี้เล่า! 555555
โถ ลูกแรม เรียกเรตติ้งพระเอกลูกกลับมาหน่อย(จับแรมถอดเสื้อโชว์ //คิด:
)
ใครรอพาร์ทเปอร์นันรอแปปนึงนะคะ กำลังคลอดอย่างช้าๆ555
ขอบคุณสำหรับการติดตามค่ะ
(เราแปะรูปแรมกับคิดไว้หน้าแรกนะคะเผื่อใครอยากเห็นอิมเมจคร่าวๆ
)
_____________________________________________________
ตอบคอมเม้นค่ะ
Sar2288 ถ้าไม่มีนันคอยดึงออกมาป่านนี้คงยังไม่ได้เป็นแฟนกัน 555
bulldog17 คนเขียนก็เขินนน //สาวกเปอร์นันรอแปร๊ปปป
tsundere นับว่าเลือกผู้ช่วยได้ถูกคนค่ะ 555
yisren. อยากได้ผู้ชายแบบแรมมาเชยชมเหมือนกันค่ะ55555
mild-dy หวานเล็กๆน้อยๆ พอกรุบกริบ
IIIA โอ๊ะ คิดทำหน้าบูดเป็นสัญญาณหึงหวงงงงง555
DoubleBass เป็นแฟนกันสักที~~
phana_qbz เม้นนี้ก็น่ารักน้าาาา อิอิ
Ra poo เป็นแฟนกันสักทีน่ออออ
Maytbb กว่าจะเป็นแฟนกันนน 5555
B52 เขินด้วยย >///<
quiicheh. โอ๊ะ ท่าจะอีกนานกว่าจะไม่เขินกันน่ะค่ะ555555555
boong086 อร๊ายยยยยย
PetitDragon
route rover แรมน่ารักใช่ม้ายยยย
kongxinya เราก็กำลังเตรียมกล้องไว้ส่องหน่อไม้ของทั้งคู่อยู่ค่ะ55555555
loveromance หวังให้แรมกล้าจับคิดกดสักที 55555 //มาต่อแล้วค่า
loveaaa_somsak ขอบคุณค่ะ
Bovie อยากได้คนอย่างแรมมาเดินเคียงคู่เหมือนกันค่ะ555555
mystery Y ฮูเร่ ในที่สุดก็เป็นแฟนกันสักที
BeeRY อยากฟัดเหมือนกันแต่แรมคงไม่ให้
maemix หลงรักคิดแล้วล่ะซี้
yuierror เขิลลลล
Ali$a฿eth นัวเขาไปทั่วเลย งื้ออออ
hoshinokoe รอแปปนึงน่อออ
MK บางทีแรมก็ป๊อดเกินไปจนอยากบ่นจริงๆค่ะ5555555
NY_JK กรี๊ส เขินนนเม้นนี้
pare_140 เขินด้วยคนนนน
omyim_jjj ขอบคุณค่ะะะ
prueksa ขอบคุณมากค่าาาา
lightseeker เราก็เขินนนน 5555555555 //คู่เปอร์นันรอแปปนึงเน้อ
~ณิมมานรฎี~ เขินด้วยคนนนนน
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นค่ะ
______________________________________________________
หัวข้อ: ▆ ▇ █ Maybe….I’ll try?-เล่นของสูง- แปะแฟนเพจ -23.3.2016 p.54 █ ▇ ▆ (อ่าน 545566 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก