-22-
วันอาทิตย์มาถึงแต่งานผมยังไม่ถึงไหนเหมือนเดิม ชักเกลียดตัวเองที่ทำงานช้าจริงๆ ผมยังคงนั่งทำงานในคอนโดผมเพราะห่วงคิดน่ะครับ ถึงเจ้าตัวจะร้องแง้วๆว่าหายดีแล้วก็เถอะ แต่ผมก็ยังไม่วางใจอยู่ดีนี่ อีกอย่างถ้าไปสตูดิโอตอนนี้รั้งแต่จะทำให้คิดอาการแย่ลงจากที่พึ่งหายหมาดๆ(อย่างที่เจ้าตัวอ้าง) อย่างว่าแหละครับ สตูดิโอไม่ใช่ที่ที่สะอาดนักหรอก ทั้งฝุ่นทั้งขยะมาสุมรวมกัน เรียกได้ว่าแทบจะเป็นแหล่งเชื้อโรคเลยล่ะ(แต่ก็สามารถนอนในนั้นไปได้)
ตอนนี้ผมกับเจ้าของหัวใจเลยนั่งตัดโมกันสองคนในห้องของผม....
คิดว่าการทำงานที่นี่ก็ดีไม่ใช่น้อยนะครับ...
“แรมๆ อันนี้ตัดเสร็จให้ติดตรงไหนหรอ?”
“อ้ะ ขอผมดูแปปนะครับ.......เอาติดกับแผ่นนี้เลยครับ”
สวีทกันได้แบบไม่ต้องกลัวใครมายุ่งวุ่นวายแบบนี้ผมล่ะตื้นตันใจ... แม้ว่าคิดคงจะไม่ได้คิดอกุศลแบบผมก็ตามทีเถอะ
ผมและเขายังคงก้มหน้าทำงานไปเรื่อยๆ หิวก็ออกไปหาอะไรกิน เพราะยังไม่ใช่ช่วงท้ายของโปรเจคเลยเดินชิวกันแบบนี้ได้อยู่น่ะสิครับ ลองอีกสองวันเป็นวันส่งงานนี่อย่าถามถึงเวลาพักเลย ข้าวเขิ้วอะไรคงไม่ได้กินเสียด้วยซ้ำ
...
เข้าสู่เช้าวันจันทร์หลังจากที่เมื่อคืนผมพาคิดไปส่งที่หอแล้วก็กลับมาปั่นงานต่ออีกนิดหน่อยก่อนจะยอมแพ้ต่อความง่วงที่เข้าครอบงำในที่สุด ตื่นเช้ามาผมไปเรียนตามปกติพอตอนบ่ายก็หอบ(ซาก)โมเข้าสตูดิโอ
“แน้ะ ไอ้เพื่อนแรมมมม คืนวันเสาร์อาทิตย์หายหัวไปไหนมาจ้ะ”
“ทำงานที่คอนโดครับ” จะมีซักวันไหมนะที่นันจะพูดโดยไม่ใช้น้ำเสียงกวนตีนนี่
“ทำงานหรือทำหน้าที่ผั- โอ้ย”
“แหย่ชาวบ้านอยู่นั่น งานมึงไม่ทำหรือไงหือ?”
“ส..สัส”
“หึหึ”
“หัวเราะเชี่ยไร!”
“พึ่งรู้น่ะครับ ว่าเดี๋ยวนี้นันกับเปเปอร์มาช่วยกันทำงานด้วย”
หึหึหึ มอบใบหน้าชั่วร้ายให้หมานันได้ยล ครับฟังไม่ผิดหรอก เปเปอร์ เปเปอร์มาช่วยนันทำงานเหมือนกับที่นันโดยเปเปอร์ลากไปช่วยงานเขาเมื่ออาทิตย์ก่อน
“ไม่ใช่เว้ย! ไอ้เหี้ยนี่ตามกูมาเอง!”
“หึหึ ก็มาช่วยตอบแทนมึงที่มาช่วยกูคราวก่อนไง”
“กูไม่ต้องการโว้ยยย แผนมึงแน่ๆ มึงวางแผนนี่ไว้แน่ๆ”
ผมเลิกสนใจนันที่ร้องโวยวายอยู่ตรงนั้นพลางเดินไปยังโต๊ะเขียนแบบของตัวเองก่อนจะเริ่มลงมือทำงาน...อ่า อู้ไม่ได้แล้วล่ะครับ เดี๋ยวงานไม่เสร็จแน่ๆ
“โย่ววว แรม ไปไหนมาวะไม่เจอหน้า”
“ตัดโมที่คอนโดน่ะครับ”
“หืม หรอวะ ปกติเห็นมาทำงานที่สตูตลอด”
“ครับ...ก็ มีเรื่องนิดหน่อยน่ะครับ...”
ตู้เดินมาทักทายผมตามประสาครับ เรื่องคิดถ้าเป็นไปได้ผมก็อยากจะเลี่ยงๆ กลัวคนอื่นรู้ว่าคิดอยู่กับผมแล้วจะมองไม่ดีเอา
ก้มหน้าก้มตาทำงานต่อไปจนกระทั่ง...
“แรมมมม ถึงไหนแล้ววว”
“คิด...”
“มาช่วยพร้อมเสบียง” เจ้าตัวยิ้มร่าให้ผมพร้อมชูถุงเซเว่นที่ข้างในบรรจุไปด้วยห่อขนมจำนวนมาก
“อ่ะ อ่า...ฮะๆๆ ครับ”
อดหัวเราะไม่ได้เลย น่ารักจังเลยครับแฟนใครเนี่ย คิดยังคงฉีกยิ้มก่อนจะมาช่วยผมทำงานอย่างที่เจ้าตัวว่า เอาจริงๆผมเกรงใจเขาสุดๆเลย เขาไม่จำเป็นต้องมาช่วยผมก็ได้แค่นี้ผมก็หลงเขาสุดๆแล้ว อีกอย่างใจจริงผมอยากให้เขาพักผ่อนมากกว่าด้วย เพิ่งจะหายไข้อีกทั้งเพิ่งหมดโปรเจคการพักผ่อนถือเป็นเรื่องสำคัญนะครับ
“อ้ะแหน่ะ คิดจ้ะ หายไปไหนกับแรมสองต่อสองคนในวันหยุดเสาร์อาทิตย์ที่ผ่านมาเอ่ย...”
“ยุ่งอะไร”
“หึหึหึ กำลังคิดว่าโดนแรมเผด็จศึกไปแล้ว”
“...ไอ้!!”
นันคิดได้ยังไงนั่น! ผม...ผมกับเขายังไม่ได้มีอะไรกันเลยนะ!! แม้ว่าการที่หายไปสองคน(และอยู่ในห้องด้วยกันสองคน)นั้นจะดูเหมือนว่ามีก็เถอะ ทำไมเขาถึงคิดได้ลามกอย่างนี้นะ ผมยังไม่คิดจะทำเลย!!! คิดเองก็หาคำด่าไม่ออก ผมแข่งกับเขาหน้าแดงอีกครั้งโดยมีนันยืนแสยะยิ้มหัวเราะทำหน้าเหนือกว่าอย่างเห็นได้ชัด
“...หึ นันครับ...เราก็พึ่งรู้ว่านันพา
แฟนมาช่วยทำงานด้วยน่ะ”
“อะ...อะไร”
“อ้าว ก็เปเปอร์ไง เห็นนั่งทำงานของนันอยู่ไม่ใช่หรอ? เอ้ะ เราเข้าใจผิดหรอครับ เห็นอยู่ด้วยกันบ่อยๆจนนึกว่าคบกันไปแล้ว”
“ไอ้คิดตี้งี่เง่า!!! กูไม่ได้คบกับมันเว้ยย”
“เขินหรอ เขินหรอ? ก๊ากๆๆๆ”
คิดโต้ตอบนันได้อย่างร้ายกาจ ไอ้นันทำท่าหัวเสียใส่ก่อนจากไป หึหึ ดูท่าผมจะรู้จักคิดน้อยไป ไม่คิดว่าเขาสามารถโต้ตอบไอ้นันได้ขนาดนี้นะครับ คิดของผมสุดยอดจริงๆ
....เวลาผ่านไปจนบ่ายสี่
“แรม!”
“ค..ครับ”
จู่ๆก็มีเสียงผู้หญิงที่ผมไม่คุ้นดังขึ้นมา ผมตอบกลับเธอไปตามสัญชาตญาณพร้อมกับหันไปหาต้นเสียง ......ใครอ่ะ? ผู้หญิงที่เข้ามาใหม่หน้าตาไม่คุ้นเลยสักนิดเดียว เธอเดินเข้ามาหาผมด้วยรอยยิ้ม
“เรานุ่นนะ เพื่อนหนิงอ่ะ ที่เคยมาหานายเมื่ออาทิตย์ก่อนด้วย” ถ้าหมายถึงหนิง....หนิงในสาขาผมนี่รู้จักอยู่ครับ แต่เมื่ออาทิตย์ก่อนมีคนมาหาผมเยอะเหลือเกิน ผมจำใครไม่ได้หรอก
“..อ่า ครับ?”
“เห็นหนิงว่าช่วงนี้สถาปัตย์มีงานนี่ ใช่มั้ย?”
“..ครับ”
“เรามาช่วยแรมน่ะ”
“ห้ะ...เอ่อ...คือ มาช่วย?”
“ใช่เลย”
เอ่อ....เขามาจากไหนแล้วเขาเป็นใครผมยังไม่รู้เลย อีกอย่างผมมีคิดเป็นลูกมือที่ยอดเยี่ยมอยู่แล้วด้วย แค่นี้ก็ดูท่าว่างานผมจะเสร็จก่อนชาวบ้านได้อยู่แล้ว ผมหันไปมองคิดแต่เจ้าตัวไม่ได้หันมามองผมตอบ เขานั่งก้มหน้าตัดกระดาษไปเรื่อยๆ ผมบอกปฏิเสธเธอ...เอ่อ...นุ่นไป
“ไม่ต้องเกรงใจหรอก ให้นุ่นช่วยนะคะนุ่นอยากช่วย อยากรู้จักเด็กสถาปัตย์มากขึ้นด้วย”
เธอว่าพลางหัวเราะคิกคัก ว่าแต่หนิงอยู่ไหนแล้วล่ะ ผมไม่ได้วิกฤตถึงขนาดต้องให้คนไม่รู้จักแบบนี้มาช่วยหรอกนะถึงผมจะทำงานช้าก็เถอะ ผมปฏิเสธเธออีกครั้งแต่นุ่นก็เอาแต่บอกว่าไม่ต้องเกรงใจ ผมเหลือบไปมองคนข้างๆ คิดโคลงหัวเล็กน้อยแต่ไม่ได้พูดอะไร
“ไหนๆ ให้เราช่วยอะไรมั่ง”
“เอ่อ...ไม่เป็นไรจริงๆนะครับ ไปอยู่กับหนิงเถอะครับ ผม...”
“ไม่เป็นไรน่าไม่ต้องเกรงใจ อันนี้ตัดตามรอยเลยใช่มั้ย”
เธอว่าพลางหยิบคัตเตอร์และกระดาษชานอ้อยข้างๆไป จริงๆนั่นผมร่างไว้ให้คิดน่ะครับ พอได้ของตามที่ต้องการแล้วนุ่นก็จัดการกรีดมีดลงไปตามรอยร่างดินสอ ผมหันไปมองคิดแต่เขาก็ยังก้มหน้าก้มตาไม่หันมาหาผมสักที คราวนี้ผมหันไปมองคนอื่นๆอย่างนันที่ตอนนี้กำลังสนใจแต่เปเปอร์(ผมว่าเขาเถียงกันอยู่น่ะครับ) ตู้เองก็เอาแต่นั่งฟังเพลงใส่หูฟังอยู่ในมุมของตัวเอง ส่วนโรล.....หายไปไหนไม่รู้ครับ อ่า..ผมควรทำไงดีเนี่ย สุดท้ายว่าจะตัดสินใจไปหาหนิงให้พาเพื่อนเธอกลับ เอาจริงๆผมค่อนข้างเกร็งที่มีเธออยู่ด้วยน่ะครับ
“โอ้ย!”
“ป..เป็นอะไรรึเปล่าครับ”
“คัตเตอร์บาดอ่ะ...” นุ่นว่าพลางชูนิ้วที่โดนบาด เลือดเธอหยดซิบๆเลยครับ คงเพราะยังไม่คุ้นกับคัตเตอร์นั่นแหละอีกทั้งใบมีดที่ผมใช้ยังเป็นใบดำ(คมสุดๆ)อีกด้วย ผมเริ่มลนแล้วครับทีนี้ คิดมองมาทางผมก่อนจะหยิบทิชชู่ให้ ผมกล่าวขอบคุณเขาก่อนหยิบมันให้เธอ
“แรมมม นุ่นเจ็บอ่ะ..”
“ค..ครับ รอแปปนึงนะครับ”
ผมเดินออกไปหาไอ้โรลที่ตอนนี้หายไปไหนไม่รู้ครับ เพราะโรลเป็นคนที่พกพลาสเตอร์ติดตัวตลอดเวลา เห็นงี้แต่มันซุ่มซ่ามพอควรเลยครับ จับคัตเตอร์ทีไรมีเหตุให้เลือดออกทุกที มันเองก็รู้ตัวเลยพกพลาสเตอร์ติดตัวไว้ พวกผมและคนในสตูต่างรู้ข้อนี้ดีครับว่ามีดบาดให้ไปหาโรล สุดท้ายก็หาไม่เจอเลยเดินไปถามตู้แทน
“ตู้ครับ เห็นโรลมั้ยครับ?”
“ทำไม มีอะไรกับโรลหรือไง?”
“ครับ จะขอพลาสเตอร์น่ะครับ”
“อ่อๆ สงสัยไปหาไรแดกอยู่มั้ง กูรู้ว่ามันเก็บไว้ไหน รอแปปๆ”
ตู้ว่าพลางเดินไปยังโต๊ะทำงานของโรลก่อนจะขุดๆคุ้ยๆซักพักก็ยื่นพลาสเตอร์ยาอันหนึ่งมาให้ผม
“ขอบคุณครับ”
“เออๆ ว่าแต่ใครเป็นอะไรล่ะ คิดหรอ?”
“เปล่าครับ เพื่อนหนิงน่ะครับ”
“หือ? เพื่อนหนิง??”
“ครับ ตรงนั้น” ผมชี้ไปให้ตู้ดู นุ่นเองก็กำลังกุมนิ้วมืออยู่
“หึหึ เขามาจีบมึงไม่ใช่หรือไงวะ”
“ห้ะ ไม่ใช่นะครับ เขามาช่วยงาน...”
ผัวะ!
“มึงนี่จะโง่ไปถึงไหนวะ อย่างนั้นเรียกจีบแล้วเว้ย ใครที่ไหนไม่รู้มาช่วยงานมึงเนี่ยคิดว่าเขาอยากมาช่วยมึงเฉยๆหรือไง เหอะ ระวังเหอะบื้อเดี๋ยวไอ้คิดไม่เอานะเว้ย”
“....”
ช็อคค้างไปประมาณสามวิเลยครับ อ่า.....นุ่นมา...อย่างที่ตู้ว่าจริงๆหรอเนี่ย..
“เฮ่อออ... ให้มันได้อย่างนี้สิวะ มึงไปดูไอ้คิดเลยไป”
ตู้ว่าพลางตบไหล่ผมก่อนจะปลีกตัวไปทำงานของตัวเองต่อ ผมรับคำเขาก่อนจะเดินไปที่โต๊ะทำงานของตัวเองบ้าง
“นุ่นครับ นี่พลาสเตอร์”
“ขอบใจนะแรม แต่ยังไม่ได้ล้างแผลเลยอ่ะ แรมพานุ่นไปห้องน้ำหน่อยได้มั้ย”
“เอ่อ...คือ...” หลังจากที่รู้ว่าเขาเข้ามา..เอ่อ..จีบผม(ไม่เห็นเข้าใจเลยว่าจะมาจีบผมทำไมกัน) ผมเลยตอบเขาไม่ค่อยถูกเสียแล้วล่ะครับ อีกทั้งคิดเองก็เคยบอกกับผมว่าอย่าให้ใครมาจีบ...การผิดสัญญาคิดนี่เป็นเรื่องสุดท้ายที่ผมจะทำจริงๆ เอาจริงๆแผลแค่นั้นเป็นผมแค่เลียๆแล้วเอาพลาสเตอร์ปิดก็จบแล้ว บางทีไม่มีพลาสเตอร์ก็เอาทิชชู่มาม้วนๆห่อไว้ที่แผลแล้วแปะสก็อตเทปไว้ก็มี แต่คงเพราะเธอเป็นผู้หญิงด้วยล่ะมั้ง
“นะ แรมพาไปหน่อยนะ แปปเดียวเอง..”
“..ค..คือ...” ใจจริงอยากตอบปฏิเสธนะครับ แต่เธอเป็นแผลอยู่นี่ อีกทั้งถ้าปล่อยให้เธอหาห้องน้ำเองคงหลงตาย คณะผมค่อนข้างซับซ้อนน่ะครับ ปีหนึ่งแรกๆผมยังเดินหลงเลย...
“แรมมมมมมมม มึงมาช่วยกูดูนี่หน่อยเร้ววววว”
“ครับ?”
“มานี่หน่อยๆ” เสียงไอ้นันเรีบกผมดังมาแต่ไกล ผมยึกยักอยู่พักนึงก่อนจะเดินไปหานัน
“แรม พานุ่นไปห้องน้ำหน่อยนะคะ”
“อ...เอ่อ....”
“แรม ทำไรอยู่ชักช้าวะ โอ้ ใครอ่ะ”
“ชื่อนุ่นค่ะ
แฟนแรม”
เห้ย!!!! ผมไปตกลงเป็นแฟนตอนไหน!! เห้ย ไม่ใช่ดิ เราเป็นแฟนกันตอนไหน!! พึ่งรู้จักกันแค่ชั่วโมงกว่าๆเองนะ!!
“โฮ่ กล้าพูดนะคะ เพื่อนผมมีแฟนแล้วหรอก”
“..ก็เราไง”
“แฟนแรมที่ผมรู้จักไม่ใช่เธอนะ”
“...” นุ่นเงียบพลางมองหน้าผมเหมือนขอความช่วยเหลือ แต่ขอเถอะครับ ผมจะช่วยได้ยังไงเล่า แค่เธอเริ่มพูดกับนันก็โกหกเสียแล้ว แล้วมีหรือที่นันจะไม่รู้
“เฮ่อ แรมมานี่ๆ” นันว่าพลางเรียกให้ผมเดินตามมันไป
“แรม...เอ่อ....ยังไม่ได้พานุ่นไปห้องน้ำเลยนะ”
นุ่นเรียกผมไว้ก่อนจะชะงักเมื่อไอ้นันหันมามองหน้าเธอ
“ห้องน้ำเดินออกไปแล้วเลี้ยวซ้ายตรงหัวมุมเลยครับ อยู่ทางซ้ายมือ”
นันว่าเสียงเนือยๆ
“แต่ว่า..”
“บอกขนาดนี้ถ้ายังจะหลงก็เชิญกลับบ้านคุณไปเถอะ”
คราวนี้นันพูดแต่ไม่หันไปมองเธอแม้แต่นิดก่อนมันจะเดินนำผมไปที่โต๊ะมัน ทำให้ผมต้องเดินตามมันไปโดยไม่สนใจผู้หญิงด้านหลัง แอบเหลือบไปมองเธอออยู่แวบหนึ่งก่อนจะเห็นเธอทำหน้าบึ้งเดินไปหยิบกระเป๋าแล้วเดินออกจากสตูไป.... อ่า....คงไปแล้วสินะ
“นันมีอะไรให้ช่วยหรอ?”
“ช่วยเอาไอ้เหี้ยนี่ไปไกลๆตีนกูหน่อยดิ”
“อ้าว ไอ้..”
“เปเปอร์ทำอะไรหรอครับ ก็เห็นอยู่ช่วยนันมาตั้งนานแล้วนี่” ผมแสยะยิ้มให้นันที่ท่าทางหัวเสียนั่น หึหึ ผมไปแอบถามเปเปอร์มาแล้วครับและพบว่าที่นันเล่าให้ผมฟังนั้นช่างเป็นส่วนที่น้อยมากกกกกกกของเรื่องนี้
“สัสเอ้ย เฮ่อ....จริงๆไม่มีอะไรหรอก กูเห็นผู้หญิงคนนั้นมาวนเวียนมึงได้ซักพักละ กลัวได้คิดน้อยใจตายเลยไปช่วยไว้ จริงมึงควรจะขอบคุณกูนะ”
“อ่า..ขอบคุณครับ” ขอบคุณจริงๆนะครับ เพราะถ้าไม่ได้นันผมคงต้องไปส่งเธอจริงๆทั้งที่ผมไม่อยาก และคิดจะต้องไม่พอใจแน่ๆ
“จบโปรเลี้ยงเหล้ากูด้วย”
“.......” หมานันยังไงก็เป็นหมาอยู่วันยังค่ำ นึกแล้วเชียวว่ามันไม่ช่วยฟรีๆหรอก
ผมเดินกลับมาที่ทำงานของตัวเอง คิดเหลือบมองหน้าผมแวบนึง.... อ่า..ที่รักครับ ผมขอโทษ ผิดไปแล้ว...ผมไม่ระวังเองครับ เงยหน้าขึ้นมามองกันหน่อยนะครับ...
“คิดครับ....” ผมเรียกเขาเสียงอ่อน
“โกรธแล่ว! กว่าจะรู้ตัว คิดไม่คุยด้วยหนึ่งชั่วโมง”
เจ้าตัวว่าก่อนจะผลักผมเบาๆ............
....ทำไมเขาโกรธได้น่ารักจัง....
_______________________________________
หมั่นไส้และรำคาญตาแรมตอนนี้มากค่ะ -*- (แต่งเองรำคาญเอง55555)
ถ้าถามว่าคนแบบแรมมีจริงมั้ย ตอบได้ว่ามีค่ะ
เป็นคนรู้จักเราที่ซื่อเรื่องนี้มาก แบบถ้าไม่มีใครบอกเขาว่ามีคนจีบอยู่มันก็จะไม่รู้อยู่อย่างนั้นแหละค่ะ5555
(แต่สำหรับแรมเราใส่สีเติมไข่เรื่องความบื้อลงไปอยู่เยอะเหมือนกันนะคะ)
เอาเป็นว่าตาแรมหล่อได้น่าหมั่นไส้มาก สงสารคิดเบาๆ
แต่เขาต้องค่อยๆทำความรู้จักกันไปค่ะ
เพราะต่างฝ่ายเอาแต่แอบมองกันไปมาเลยยังไม่รู้นิสัยจริงๆของอีกคน
การปรับตัวเข้าหากันนี่เราว่าค่อนข้างสำคัญนะคะ
เลยอยากเขียนให้เรื่องเป็นไปประมาณนี้มากกว่าความสัมพันธ์แบบฉาบฉวย
หวังว่าจะยังไม่เบื่อกันนะคะ
ขอบคุณสำหรับทุกการติดตามค่ะ
_________________________________________________
ตอบคอมเม้นค่ะ
AMINOKOONG แง...อย่าพึ่งรำคาญคิดน้า
boong086 เพราะไม่ค่อยมีคนให้อ้อนน่ะค่ะแล้วยิ่งพอป่วยแล้วมีคนดูแลคิดเลยอ้อนใหญ่เลย555
Pupay ขอบคุณที่หลงเข้ามาค่ะ555 ผู้ชายแบบแรมเราก็อยากได้เหมือนกัน(แต่คิดคงไม่ให้ค่ะ5555)
bulldog17 แมวน้อยยยย
maemix ใช่เลยค่ะ //แรมดูแลดีอยู่แล้ววว >__<
IIIA จริงๆชีวิตคิดน่าสงสารนะคะ
BeeRY แรมบอกว่าเป็นเจ้าของดวงใจทั้งที ต้องดูแลดีๆสิครับ อิอิ
phana_qbz 08------เซนเซอร์ 5555555555 ความคิดแยบยลมากค่ะ
Ali$a฿eth ไม่เป็นไรครับ รักแฟนมาก(.....) กิกิ
ernnnxx เมี้ยววว
kongxinya นานๆทีมีคนให้อ้อนเลยจัดค่ะ555 แรมบื้อตลอด
เกริด้า(๐-*-๐)v กรี๊สสสสส ไม่นะ ถือซะว่าแรมเป็นพระเอกแรร์ไอเทมละกันค่ะ5555555
Sar2288 ชอบเม้นนี้จัง ดูเข้าใจความคิดคิดมากเลยค่ะ ฮือ...ตามนั้นเลย
รับรองแรมดูแลดีอยู่แล้ว
ﾟﾟღ✿ศิลินส์✿ღﾟﾟ ขอบคุณค่าาา เขินจังงง
B52 5555555555 ชอบคำว่าประหยัดคำพูดมากๆค่ะ55555555
fuku กรุบกริบนิดๆหน่อยๆพอให้กระชุ่มกระชวยเนอะ อิอิ
mystery Y นานๆทีมีคนให้อ้อนทั้งที
บ๊ายบายโพ กรีส..แฟนคลับเปอร์คนแรก5555555 พาร์ทเปอร์นันรอหน่อยนะคะ มีต่อแน่ๆอร๊าย..
route rover หลงคิดใช่ม้าา แรมบื้อตลอดเวลา 55555
mild-dy แรมพูดน้อยจนเป็นนิสัยไปแล้วค่ะ
แต่เรื่องดูแลคิดตี้นี่ดูแลอย่างดีแน่นอน
kenghan ฮือออ เพราะไม่ค่อยพูดนี่แหละเป็นปัญหาใหญ่เลย
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นค่ะ
___________________________________________
หัวข้อ: ▆ ▇ █ Maybe….I’ll try?-เล่นของสูง- แปะแฟนเพจ -23.3.2016 p.54 █ ▇ ▆ (อ่าน 545505 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก