-26-
“พี่แรมมม ทางนี้ๆ”
“ครับๆ”
ผมตอบรับเสียงเรียกนั้นไป หลังจากที่คิดกลับบ้านของเขาไปผมก็ไม่เจอเขามาสามวันแล้วครับ จะมีก็แต่น้องสาวเขาที่มาชวนผมไปเที่ยวโน่นนี่โดยเธอบอกว่าคิดสั่งมา
โถ่คิดครับ ผมอยากเจอคิดมากกว่านะครับ
ย้อนกลับไปตอนที่แล้ว
.
.
“เหยดดดดดดดดดด บ้านมึงใหญ่อลังการชิบหายวายวอด” เสียงอุทานของนันดังขึ้นเมื่อเปอร์ขับรถมาถึงหน้าบ้านคิด
บ้านเขาใหญ่มากจริงๆสมกับเป็นบ้านของนักธุรกิจเจ้าของกิจการยักษ์ใหญ่ บ้านแนวโพสโมเดิร์นตามยุคสมัยน่ะครับ สวยมากจริงๆ ใหญ่มากๆด้วย พื้นที่ในสวนก็ค่อนข้างกว้าง ไม่อยากจะเดาเลยว่าข้างในบ้านจะอลังการแค่ไหน
“ขอบคุณที่มาส่งนะคะ” น้องเมว่าพลางเปิดประตูรถ
“ครับๆไม่เป็นไร ไม่ต้องเกรงใจ”
“ขอบคุณจริงๆนะคะ วันนี้เมสนุกม้ากมากเลย”
“แฮ่ๆ” ไอ้นันทำตาหวานเยิ้มเชียว
“...กูไปก่อนนะ”
“เออ โชคดีเพื่อน ไว้กูจะมาเล่นที่บ้านบ่อยๆ”
“อย่าเลย”
“หวงบ้านหรอสาดดดด”
“เปล่า...พ่อเขาหวง”
“อ้ะ งั้นหรอ เออๆกูไม่กวนก็ได้ บายมึง”
“อืม.....บาย”
คิดบอกกับเปเปอร์และนัน ก่อนจะหันมายิ้มจางๆให้ผม ผมยิ้มตอบเขาพร้อมโบกมือลา อันที่จริงที่ผมตามมาส่งเขาด้วยเพราะอยากรู้ที่อยู่และเห็นบ้านเขานี่แหละครับ และมันก็ใหญ่โตสมคำร่ำลือจริงๆ...
อ่า เขาอยู่สูงจังเลย
.
.
หลังจากวันนั้นผมก็ไม่เห็นเขาเลยครับ ติดต่อไม่ได้สักทาง พอถามน้องเมน้องก็บอกว่าคิดอยู่บ้านเป็นเพื่อนคุณพ่อแก้เหงา... เพราะเขาไม่ได้กลับบ้านนานสินะครับ คงไม่แปลกที่นานๆทีกลับบ้านแล้วจะอยู่กับครอบครัว หวังว่าเขาจะเลิกเครียดแล้วนะครับ
“พี่แรมชอบกินรสอะไรคะ”
“เอ่อ...ผมยังไงก็ได้ แล้วแต่น้องเมเลยครับ”
“งั้นเอาหวานกับชีสนะคะ”
“ครับ”
ตอนนี้ผมกับน้องเมมาดูหนัง(อีกแล้ว)ตามคำชวนของน้องเมที่บอกว่าคิดให้มาอยู่เป็นเพื่อนผม ยังงี้ผมก็ขัดไม่ได้สิครับ
พอซื้อป็อปคอร์นกับเครื่องดื่มเสร็จเธอก็เดินนำผมเข้าโรงหนังไป ที่นั่งของเราอยู่เกือบหลังสุด น้องเมจูงมือผมไปนั่งตามเลขที่นั่งที่แสดงในตั๋วหนังก่อนจะเริ่มต้นดูภาพยนตร์จอยักษ์ข้างหน้า
“...พี่แรม เมเมื่อย ขอพิงหน่อยนะ” ผมตกใจที่อยู่ๆน้องก็เอนตัวมาพิงกับไหล่ผม เมื่อยหรอครับ? งั้นคงไม่เป็นไรมั้ง ผมตอบกลับน้องเขาก่อนตั้งใจดูหนังต่อไป
.
.
.
“แหะๆ เมขอโทษนะคะพี่แรม หลับเพลินเลยอ่ะ”
“ครับ ไม่เป็นไร”
“เมื่อยรึเปล่าคะ”
“อ่อ ไม่ครับๆ ไม่เลย”
..สุดท้ายแล้วน้องเมก็นอนพิงไหล่ผมจนหนังจบเลยครับ ผมเกร็งนิดๆนะแต่ไม่เป็นไรหรอก น้องสาวของคิดนี่นา
ผมกับน้องเมเดินเที่ยวห้างด้วยกันสักพักก็แยกย้ายกันกลับครับ ทีแรกผมอาสาไปส่งน้องเพราะอยากแอบแวบๆไปหาคิดด้วย แต่น้องบอกว่าตอนเย็นจะมีญาติมาเยี่ยมที่บ้านเยอะแยะเลยคิดว่าไม่น่าจะสะดวก.... ผมก็เลยแป้วไปตามระเบียบ
.
.
.
หนึ่งวันผ่านไป...
สองวันผ่านไป
และอีกหลายวันผ่านไป ผมก็ยังไม่เจอคิดร่วมอาทิตย์กว่าๆแล้วครับ ไม่มีแม้แต่ข้อความหรือโทรศัพท์มา แม้ผมจะโทรไปหาเขาแต่ก็ไม่มีใครรับสาย สงสัยว่าเขายุ่งอยู่หรือว่ายังไงกันนะ
ผมคิดถึงเขาจัง...
แม้ว่าจะมีน้องเมชวนออกไปเที่ยวบ่อยๆตามที่น้องเขาว่าว่าคิดบอกให้ทำ แต่ผมก็ยังคิดถึงเขาอยู่ดี และแม้ว่าจะมีเพื่อนๆชวนไปเที่ยวบ้างประปราย แต่ผมก็ลดความคิดถึงหาเขาไม่ได้อยู่ดี
ในบ่ายวันพฤหัส เป็นอาทิตย์กว่าๆแล้วที่ผมไม่ได้เจอเขา ผมนั่งอยู่ในร้านกาแฟกับน้องเมตามที่เจ้าตัวร้องว่าอยากมา น้องเมสั่งเค้กกับเครื่องดื่มมาส่วนผม....มานั่งในร้านกาแฟแบบนี้แล้วคิดถึงเขาในวันนั้นเลยครับ วันที่ฝนตก วันที่ผมได้คุยกับเขานานๆครั้งแรก น้องเมถามว่าผมจะทานอะไรไหม ผมตอบไปแบบแทบไม่ต้องนึกอะไรนานเลยครับ
“ขอโกโก้ร้อนกับบลูเบอร์รี่ชีสเค้กครับ”
เป็นเครื่องดื่มกับเค้กที่ชวนคิดถึงจริงๆ
ไม่นานนักเครื่องดื่มพร้อมกับเค้กที่สั่งไว้ก็มาเสิร์ฟถึงโต๊ะ น้องเมยิ้มร่าก่อนลงมือทานอย่างเอร็ดอร่อย ผมเริ่มจิบโกโกร้อน ให้ตายสิ คิดถึงเขาชะมัด คิดถึง...
“พี่แรมคะ”
“..ครับ?”
“เมขอถามอะไรหน่อยได้ไหมคะ”
“ค..ครับ”
“พี่แรมเนี่ย...เป็นแฟนพี่คิดหรอคะ”
อึก! แทบจะสำลักโกโก้ร้อนเลยล่ะครับ น้องเมถามมาแบบนี้ผมควรจะตอบเขาไปว่ายังไงดี จะตอบความจริงก็กลัวว่าน้องจะรับไม่ได้แล้วจะเป็นเรื่องราวใหญ่โต ถ้าจะโกหกก็กลัวคิดจะไม่พอใจอีก...
“ฮิๆ อันที่จริงเมรู้นะว่าพี่แรมเป็นแฟนกับพี่คิด”
“เอ่อ....”
“พี่แรมไม่คิดว่ามันแปลกๆหรอ?”
“......” ผมไม่รู้จะตอบอะไรน้องเขาดี ทำไมผมจะไม่คิดว่ามันแปลกที่ผู้ชายรักกัน ตอนที่ผมยังมองๆเขาอยู่ผมยังคิดเลยว่าเขาจะชอบผู้ชายรึเปล่า แต่ถึงมันจะแปลกผมก็ไม่สนใจอยู่ดี
“จริงๆเมรู้นานแล้วเรื่องพี่กับพี่คิดอ่ะ”
“...เอ่อ...”
“พี่แรมชอบพี่คิดตรงไหนหรอคะ?”
“เอ่อ.....ชอบ....หมดแหละครับ ชอบ...” อ๊า...ให้ตาย ผมเขินชะมัด เขินชะมัดเลย! ผมไม่เคยบอกใครว่าผมชอบเขาตรงไหน ผมชอบที่เขาเป็นเขาก็เท่านั้น
“พี่แรมเขินหน้าแดงซะน่ารักเชียว ฮิๆๆ” อย่าแซวสิครับ โถ่
“...น้องเมถามทำไมหรอครับ?” ผมรีบเบี่ยงเบนความสนใจ
“เปล่าค่ะ เมแค่อยากรู้ ถามพี่คิดแล้วพี่คิดบอกว่าไม่ใช่นี่นา แต่เมเห็นนะว่ามีอะไรแปลกๆ ฮิๆ”
“....” คิดบอกน้องว่าผมไม่ได้เป็นแฟนกับเขางั้นหรอ อ่า...แล้วที่ผมพูดไปเหมือนว่าผมเป็นแฟนเขาแล้วนี่น้องเมจะว่ายังไงนะ แล้วคิด...จะคิดยังไงกันนะ
ผมปล่อยให้น้องเมคุยเจื้อยแจ้วของเธอไปโดยผมก็คอยขานรับบ้างเป็นช่วงๆ ในใจเอาแต่คิดถึงเขาวนเป็นลูปไม่รู้กี่ร้อยจบ จนกระทั่งเวลาเลยผ่านไป น้องเมขอตัวกลับบ้านซึ่งผมก็ขออาสาไปส่งเพราะอยากเจอเขา...แค่แวบๆก็ยังดี แต่น้องเมก็ปฏิเสธผมอีกนั่นแหละครับจนผมนึกสงสัยจริงๆว่าบ้านนี้ทำไมถึงได้ยุ่งตลอดวันเลยนะ
อีกหนึ่งวันผ่านไป
สองวันผ่านไป
“พี่คิดยังอยากอยู่กับคุณพ่ออยู่ค่ะ เมเลยมาเที่ยวเป็นเพื่อนพี่แรมไง”
“หรอครับ...”
ผมก็ยังไม่เจอเขาในหลายวันมานี้ น้องเมแวะมาชวนผมออกไปเที่ยวบ้างแต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ผมคิดถึงเขาน้อยลงเลย กลับกัน ยิ่งน้องเมบอกว่าเขาฝากให้น้องเมมาแทนเขาเนี่ยทำให้ผมรู้สึกคิดถึงเขามากกว่าเดิมเสียอีก
วันนี้น้องเมชวนผมมาเลือกเสื้อผ้าให้เธอ เสื้อผ้าทั่วไปน่ะครับ เพราะวันก่อนผมขอให้น้องเมช่วยเลือกของขวัญฝากไปให้คิด ได้เป็นแหวนคู่สีเงินคู่นึง น้องเมรับปากว่าจะเอาไปให้เขาและวันนี้ผมก็เลยอยากขอบคุณน้องที่ช่วยเลือกของขวัญให้เขาโดยการมาเป็นเพื่อนน้องเขาช็อปปิ้ง
“พี่แรมๆ สองตัวนี้พี่แรมชอบตัวไหน?”
“เอ่อ....ชอบทั้งคู่เลยครับ” ผมตอบตามตรง...ก็มันสวยทั้งสองชุดเลยนี่นา
น้องเมพองลมทำหน้าไม่พอใจบอกให้ผมเลือกใหม่ แต่ผมเลือกไม่ได้จริงๆ ให้น้องเลือกเองน่าจะดีกว่านะครับ เสื้อผ้าของเขาคนใส่ก็เขาถ้าผมเลือกแล้วน้องเกิดไม่ชอบล่ะ?
เธอหันไปใช้ความคิดกับเสื้อผ้าสองชุดนี้ใหม่ น้องเมจะว่าคล้ายคิดก็คล้ายอยู่นะครับ แต่ไม่เหมือน เอาจริงๆถ้าไม่สังเกตให้ดีๆคงเดาไม่ออก ตาน้องเมโตกว่านิดหน่อยส่วนปากน้องเมก็บางกว่า แต่รูปจมูกนี่คล้ายกันมากเลยครับ อ่า...ผมคิดถึงเขาอีกแล้ว
ในระหว่างที่รอน้องเมจ่ายเงินโทรศัพท์ผมก็สั่นบอกว่ามีคนโทรเข้า ผมหยิบมันออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วดูเบอร์ที่ขึ้นโชว์.......................
คิดโทรมา!!!!
“ครับบ” ผมกดรับแทบจะทันที
“อ้ะ แรม..” เสียงของเขา ผมคิดถึงจังเลย....
“ครับคิด”
“แรมอยู่ไหนอ่า คิดไปหาที่คอนโดไม่เจอ” นี่เขามาหาผมที่คอนโดเลยหรอ!
“เอ่อ...ผมอยู่ห้างXXX น่ะครับ”
“หื้อออ ไปทำอะไรล่ะนั่น”
“มาเดินเที่ยวเป็นเพื่อนน้องเมครับ”
“ห้ะ?”
“ค..ครับ ก็คิดเป็นคนบอกให้น้องมาหาผมไม่ใช่หรอครับ?”
“อ่า...งั้นหรอ.................”
“ครับ..”
“งั้นเดี๋ยวคิดไปหานะ รอแปปนึง”
“ได้ครับ ให้รอที่ไหนดีครับ”
“เดี๋ยวถึงแล้วคิดโทรหาใหม่นะ”
“ครับ”
สายถูกวางไปแล้ว อ่า นี่ผมจะได้เจอเขาแล้วใช่มั้ยครับ ดีใจจัง ผมคิดถึงเขาทุกวันแทบบ้าแหน่ะ ไม่นานนักน้องเมก็จ่ายเงินเสร็จ น้องชวนไปอีกห้างแต่ผมรั้งไว้ เพราะเดี๋ยวคิดจะมาหาที่ห้างนี้นี่ครับ น้องเมก็ไม่ได้ว่าอะไรพวกเราเลยเดินต่อไปเรื่อยๆฆ่าเวลารอเขา
จนเวลาผ่านไปสักพักคิดก็โทรมา เขาถามถึงตำแหน่งที่ผมอยู่ก่อนจะบอกให้ผมรอแปปนึงเดี๋ยวเขาจะมาหา ตื่นเต้นจัง...เพราะไม่ได้เจอเขามาเป็นอาทิตย์หรือเปล่านะ
“แรมมมมมม”
“คิด..” นั่นเขา นั่นเขาตัวจริงกำลังวิ่งมาทางผมเลย อ๊ากกก คิดถึงชะมัด
“คิดถ-.....เอ่อ...หวัดดีเม..............”
“หวัดดีค่ะพี่คิด คุณพ่ออนุญาตให้ออกบ้านแล้วหรอคะ”
“อือ ขอเขาออกมาน่ะ”
“....ดีแล้วค่ะ”
“คิดครับ...หาอะไรทานกันดีไหม”
“คิดเหมือนกันเลยค่ะพี่แรม เมเองก็หิวแล้ว หาอะไรกินแถวนี้กันดีกว่าเนอะ”
“เอ่อ....แรม....คิดอยากกินข้าวฝีมือแรม...” หมายถึงให้ผมทำกับข้าวให้เขาทานน่ะหรอ
“อ่ออ ครับ ได้สิ เดี๋ยวซื้อของกลับคอนโดกันนะครับ” ผมว่าพลางยิ้มร่า ความรู้สึกในตอนนี้ผมมีแต่เขาเขาและเขาเท่านั้น คิดขออะไรมาผมให้ได้หมดแหละครับ
“เอ๋ พี่แรมแล้วเมอ่า งั้นให้เมไปกินด้วยนะคะ”
“เอ่อ....ค-”
“เมอยากกินอะไรแถวนี้ก่อนไม่ใช่หรอ”
“เอ้ะ? ก็พี่แรมบอกว่าจะทำอาหาร...”
“แต่คอนโดแรมไม่ให้คนนอกขึ้นนี่ ใช่มั้ยแรม”
“ค..ครับ ใช่ครับ”
“แล้วพี่คิดขึ้นได้ไง”
“ก็พี่เป็นเพื่อนแรม...แล้วก็สนิทกับยามด้วย”
“งั้นก็ไม่เห็นยากเลยนี่คะ พี่คิดก็บอกยามว่าเมเป็นน้องพี่คิดไง”
“คนที่ไม่คุ้นหน้ายามไม่ให้ขึ้นหรอกนะ เนอะแรม”
“เอ่อ...ครับ” เขาพูดถูกหมดนั่นแหละ แต่ว่าคอนโดนี้ผมมีอภิสิทธิ์อยู่หน่อยๆ คือเอาคนนอกเข้าได้ตามสบาย ไม่งั้นเพื่อนๆผมคงไม่มานอนแผ่หลาเอาแอร์กันบ่อยๆหรอกครับ แต่ถ้าเป็นคนอื่นก็อย่างที่คิดว่านั่นแหละครับ คอนโดผมก็มีระบบรักษาความปลอดภัยไม่ให้คนนอกเข้าอยู่เหมือนกัน แต่อันที่จริงถ้าน้องเมอยากจะเข้าผมก็ให้น้องเข้ามาได้นะครับ แต่คิดคงเห็นว่ามันดูไม่ดีรึเปล่านะที่น้องสาวตัวเองขึ้นคอนโดกับผู้ชาย แถมตั้งสองคนขนาดนี้
“เอ๋ แล้วเมจะกินอะไรล่ะ”
“ตะกี้เมบอกอยากหาอะไรกินแถวนี้ไม่ใช่หรอ เดี๋ยวพี่กับแรมนั่งเป็นเพื่อนเมกินก็ได้ เนอะ”
“ครับ” ผมรับปากพร้อมพยักหน้าเห็นด้วยกับความคิดของเขาเต็มที่ แต่น้องเมกลับกัดปากตัวเองแล้วพองแก้มเบาๆ
“แต่เมก็อยากกินข้าวฝีมือพี่แรมนี่”
“เอ่อ...” ผมเริ่มหาทางไปไม่ถูก
“งั้นเดี๋ยวพี่ให้แรมทำเผื่อไว้นะ พรุ่งนี้ค่อยมาเอา”
“น่าเกลียดดดดด ทำไมไม่ให้เมไปคอนโดพี่แรมด้วยอ่ะ นี่เมอุตสาห์มาเป็นเพื่อนพี่แรมแทนพี่คิดเป็นอาทิตย์ๆเลยนะ”
“..........งั้นเดี๋ยวพี่เลี้ยง อยากกินร้านอะไรล่ะ”
“เหอะ พี่คิดเลี้ยง? ไม่เอาหรอก เมอยากกินข้าวฝีมือพี่แรม พี่แรมให้เมไปนะคะนะคะ นะนะ”
“เอ่อ.......ผมว่าไม่ควรมั้งครับน้องเม”
“ยังไงอ่ะพี่แรม?”
“ก็น้องเมเป็นผู้หญิง ถ้ามีใครเห็นน้องเมขึ้นคอนโดกับผู้ชายตั้งสองคนเดี๋ยวเขาจะคิดไม่ดีกับน้องเมเอานะครับ”
“......เมไม่แคร์หรอก”
“ไม่ได้นะเม ถ้าเรื่องถึงหูพ..พ่อคงไม่ดีหรอกเนอะ ถ้าอยากกินจริงๆเดี๋ยวพี่ให้แรมทำเผื่อ”
“....”
“ว่าไงเม”
“....เมไม่กินอะไรแล้ว เมจะกลับบ้าน พี่แรมไปส่งเมหน่อยนะคะ เหมือนทุกทีไง”
“เอ้ะ?” ส่งเหมือนทุกทีคืออะไร ปกติดผมขอไปส่งน้องน้องก็ปฏิเสธผมตลอดเลยนี่ครับ
“ก็ทุกทีพี่แรมขอไปส่งเมที่บ้านตลอดเลยนี่ เมจะกลับแล้วพี่แรมไปส่งเมหน่อยนะคะ”
“เอ่อ..ได้ครับ คิดครับ ถ้ายังไงนั่งไปด้วยกันนะครับ..”
“คิดเพิ่งออกบ้านมาเองอ่ะ...ให้กลับไปอีกแล้วหรอ”
“ไม่ต้องลงรถก็ได้นี่ครับ” ผมว่าพลางยิ้มให้เขาที่ทำหน้าบูดบึ้งได้ที่
“......อือ” คิดเงียบไปพักนึงก่อนจะขานรับกลับมา
พวกเราเดินไปยังรถที่ผมจอดไว้ อ่า...คือบอกอีกทีเผื่อว่าจะลืมกันว่าผมมีรถใช้นะครับ แต่ปกติไม่ค่อยเอาออกมาใช้ถ้าไม่จับเป็น ผมขี้เกียจขับน่ะครับ แต่พักนี้เอามาใช้บ่อยๆเพราะหวังจะได้ไปส่งน้องเมเพื่อไปแอบดูคิดสักครั้งบ้าง
น้องเมเปิดประตูรถข้างคนขับก่อนลงไปนั่ง ผมก็ไม่ได้ว่าอะไร สงสัยน้องคงชอบนั่งข้างหน้า ตอนเด็กๆผมก็ชอบแย่งแม่นั่งหน้ารถบ่อยๆนะครับ มันเห็นวิวชัดดี ฮ่ะๆ
พอขึ้นรถกันครบคนผมก็จัดการสตาร์เครื่องออกเดินทาง
“พี่แรมวันนี้ขอบคุณที่มาเป็นเพื่อนเมซื้อของนะคะ”
“อ่อ ครับ”
“วันหลังไปกันอีกนะ เมอยากกินไอติมร้านนั้นอีกอ่ะ”
“ครับ”
“ร้านเค้กที่เคยไปกินสองวันก่อนนั่นด้วย อร่อยดีเนอะพี่แรม”
“ครับ” บลูเบอร์รี่ชีสเค้กกับโกโกร้อนอร่อยเพราะมาพร้อมกับความทรงจำดีๆน่ะครับ
“วันก่อนนู้นนนที่เมพิงไหล่พี่แรมตอนดูหนังก็ขอโทษอีกทีนะคะ”
“อ่อ..ครับ”
“ไหล่พี่แรมพิงสบายมากจนเมเคลิ้มหลับเลย ฮิๆ”
“...ครับ”
น้องเมชวนผมคุยเจื้อยแจ้วไม่หยุดผิดกับคิดที่ยังนั่งเงียบๆตลอดทาง แต่เพราะน้องเมเอาแต่คุยกับผมไม่หยุดเลยทำให้ผมหาจังหวะไปถามเขาค่อนข้างยากน่ะครับ
ไม่นานรถก็มาจอดหน้าบ้านของเขา น้องเมบอกลานิดๆหน่อยๆก่อนจะลงจากรถเข้าบ้านไป โดยที่คิดก็ยังคงนั่งเงียบๆอยู่ข้างหลัง ผมถามว่าเขาจะลงมานั่งข้างหน้าไหมแต่เขากลับบอกให้ออกรถไป ผมเลยทำตามที่เขาบอก
พอพ้นหมู่บ้านคิดก็จับรองเท้าเขามาไว้ตรงที่วางเท้าเบาะหน้าก่อนจะปีนข้ามมานั่งปุ๊ เอ่อ...แล้วทำไมตะกี้เขาไม่เปิดประตูลงมาล่ะครับ ง่ายกว่าตั้งเยอะ แต่เพราะเขาตัวเล็กการปีนข้ามเบาะจึงเป็นเรื่องที่ดูไม่ลำบากนัก
คิดย้ายมานั่งข้างผมแล้วแต่เจ้าตัวยังคงนั่งก้มหน้านิ่งไม่พูดไม่จา เอ่อ...ผมทำอะไรให้เขาไม่พอใจรึเปล่า?
“เอ่อ... คิดครับ...”
“...หยุด...แรม อย่าเพิ่งพูดอะไรนะ...”
เขาว่าพลางก้มหน้ากัดปากแน่น ผมทำอะไรผิดหรือเปล่า?
___________________________________________
อรั๊งงงงง ในที่สุดก็หาฤกษ์มาลงได้เสียดี
สรุปแล้วน้องเมมาดีหรือมาร้ายกันเน้ออออ
หวังว่าจะยังไม่ลืมเรื่องนี้กันนะ
ยังสอบไม่เสร็จค่ะ แต่จะพยายามปั่นนิยายนะคะ
ขอบคุณทุกการติดตามค่ะะะ
_____________________________________________
ตอบคอมเม้นค่ะะ
IIIA จริงหรออออ
fuku 5555555 ระแวงอะไร๊ยยย
mystery Y ต่อไปแบบเรื่อยๆ เอื่อยๆ 55
Pupay มีอะไรรึเปล่าน้ออออ
//ขอบคุณสำหรับกำลังใจค่าา กอดกอดดด
route rover ใช่รึเปล่าน้อออ
บ๊ายบายโพ ต้มมาม่าจริงๆหรอออ
//ขำเปอร์ค่ะ5555555555555 เออไม่แน่เนอะ กลับบ้านไปบ่นกับไดอารี่ที่รักแล้วนั่นน
::UsslaJlwaJ:: ยังไม่มีอะไรเลยนะคะะะะะะ
B52 ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยน้าาา
Sar2288 น้องเมไม่น่าคบจริงๆหยอออ
tempo_oil คิดคิดอะไรอยู่จริงๆรึเปล่าน้อ
boong086 เอ่อ ขำเลยค่ะ 5555 ลืมไปเลยว่าคิดเป็นลูกชัชชาติ55555 (ไม่ใช่!!)
BeeRY เน้อะะะ น้องเมออกจะน่ารักใสๆ
hoshinokoe แรมบื้อออออ บุ่วววว
PandP เจ้ยย นันไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้นนะคะ อาจเพราะเราไม่ค่อยได้เขียนถึงมุมมองดีๆของนันในสายตาคนอื่น5555 แต่ที่นันตัดสินใจเอาเองเพราะคนอื่นๆเขายังไงก็ได้น่ะค่ะ เพราะไม่มีใครตัดสินใจแบบเด็ดขาดนันเลยตัดสินใจให้เท่านั้นเองงง ส่วนแรมก็บ่นนันเป็นเรื่องปกติไปแล้วค่ะ5555 แต่ที่ไม่ใส่ใจเพื่อนๆนี่จริงค่ะ
wickedwoman แปลกจริงเร้อออ
GintoniC ตรบมือให้กับการวิเคราะห์ค่ะะะะะ แต่จะจริงรึเปล่านะะะะะ
//ปล. เปอร์หึงค่ะ555
buathongfin ความบื้อของพระเอกเป็นจุดขายของนิยายเรื่องนี้ 555555
ernnnxx น้องเมมาไม่ดีจริงๆเร้ออออ
phana_qbz คิดมากไปรึเปล่าาาาาาาา
prueksa เขาเครียดเรื่องข้อสอบรึเปล่าน้า //มาต่อแล้วค่าาาาาาา
kongxinya ใสๆค่ะ คริคริ มาม่าอะรั้ยยย
Feporchz มาม่าอะไรคะะ ไม่มี๊ยยย
ormn เครียดเรื่องอะไรเน้ออออ
Ali$a฿eth พายุลงจริงๆรึเปล่าไม่แน่ใจค่ะ ต้องรอฟังข่าวพยากรณ์อากาศ 5555555
kenghan จะใช่อย่างที่คิดจริงๆรึเปล่าน้อออ
monoo
~ณิมมานรฎี~ ตอนต่อไปมาแล้วค่าา
beamintron จริงๆเร้ออออ
PetitDragon แอร๊ยยย ยังไม่รู้นาาา
seaz จะจริงหยอออ
MK อาจจะมาดีก็ได้น้อออออ
minjeez นั่นสินะคะะะะ
ขอยคุณสำหรับทุกคอมเม้นค่าาาา
______________________________________________
ปั่นตอนต่อไปป
หัวข้อ: ▆ ▇ █ Maybe….I’ll try?-เล่นของสูง- แปะแฟนเพจ -23.3.2016 p.54 █ ▇ ▆ (อ่าน 583877 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก