-29-
http://www.youtube.com/watch?v=nY9sHiZ4bTU
(เพลงอาจจะไม่ค่อยเกี่ยว แต่เราเปิดเพลงนี้ตอนแต่งตอนนี้ เผื่อใครฟังแล้วจะอินมากขึ้น55)
คิด................ไปเอง I
หลังจากที่เปอร์พาผมมาส่งที่บ้านแล้ว ผมเดินเข้าบ้านไปอย่างเกร็งๆ อย่างที่รู้ผมไม่ถูกกับคนในบ้านนี้สักเท่าไหร่ และก็หลีกเลี่ยงที่จะกลับมาในที่แห่งนี้มาตลอด อันที่จริงผมไม่มีหน้าเรียกที่แห่งนี้ว่าบ้านด้วยซ้ำ.... มันก็แค่สถาปัตยกรรมแห่งหนึ่งสำหรับผม ไม่ได้มีความรู้สึกว่าเป็นบ้านเลยสักนิด
“พ่อ เมพาเขามาแล้วค่ะ”
“...สวัสดีครับ คุณพ่อ”
“เรียกว่าไงนะ!!”
“....สวัสดีครับ คุณยศ”
“เหอะ กลับมาก็ดี เที่ยวปล่อยให้คนจัญไรแบบแกเดินร่อนไปในนามสกุลคนอื่นแบบนี้ก็กลัวว่าจะไปทำอะไรให้ตระกูลคนเขาเสื่อมเสียรึเปล่า”
“...” ผมเม้มปากข่มอารมณ์แน่น เขาคิดแบบนี้มาตลอดแหละครับ กลัวว่าผมจะไปทำอะไรแย่ๆทั้งๆที่ใช้นามสกุลของเขาอยู่ กลัวว่าชื่อเสียงตัวเองจะย่ำแย่ไปเพราะผม
แต่เขาไม่เคยรู้เลยว่าผมพยายามตั้งใจเรียนให้ได้เกรดสูงๆแค่ไหนเพื่อเขา
คนที่มีสถานะเป็นพ่อ แต่แม้แต่คำว่าพ่อเขาก็ไม่ให้ผมเรียกด้วยซ้ำ...
“อยู่ที่นี่เงียบๆไปละกัน จะได้ไม่ต้องไปทำให้ชาวบ้านเขาปวดหัวอีกว่าคุณจะไปทำเรื่องอะไรหรือเปล่า”
“ผมเปล่า”
“เงียบ! ผมสั่งว่าอะไรก็ทำตามนั้น อย่าคิดว่าใช้ชีวิตเที่ยวเล่นไปครึ่งปีจะทำให้คุณมีอิสระ ตราบใดที่คุณยังหน้าด้านใช้นามสกุลผมอยู่”
ผมไม่ตอบเขา มันเป็นอย่างนี้ทุกที นามสกุลที่เขารักนักรักหนา ศักดิ์ศรีชื่อเสียงที่เขาเห็นค่ามันมากกว่าชีวิตคน
ผมเดินไปยังห้องที่ผมใช้นอนเป็นประจำ
มันไม่ใช่ห้องนอนหรูหราสมกับลูกเจ้าของบ้านสักนิด(ถึงจะเป็นลูกชู้ก็เถอะ) ห้องผมอยู่ชั้นล่างข้างห้องเก็บของ ไม่ต้องบอกว่ามันเล็กแค่ไหน แต่นั่นไม่ใช่ปัญหาสำหรับผมนักหรอก เพราะการออกแบบบ้านอย่างสวยงามนี้ทำให้ห้องเล็กๆนี่ก็ดูน่าอยู่ได้เหมือนกัน
ป้าสิออกจากบ้านนี้ไปแล้ว ป้าที่คอยดูแลผมมาตลอด อันที่จริงต้องบอกว่าโดนไล่ออกต่างหาก เพราะเมื่อผมตัดสินใจจะเรียนต่อมหาลัยโดยที่ไม่พึ่งเงินทุนจากเขา ก็มีป้าสินี่แหละครับที่คอยส่งเงินให้ผมแม้ว่าผมไม่ได้ใช้มันเลยก็ตาม ผมใช้เงินเก็บของตัวเองที่ได้เป็นค่าขนมจากเขามาตลอดสิบกว่าปีนี่แหละครับเป็นเงินทุน แต่พอป้าสิโดนจับได้ว่าแอบส่งเงินของเธอให้ผม พ่อ...ก็สั่งให้ป้าออกทันที
ป้าโทรมาบอกผมเมื่อออกจากบ้านนี้ไปได้สักพัก ตอนแรกผมตกใจมากจนแทบจะโดดเรียนไปคุยกับพ่อให้รู้เรื่อง แต่ป้าแกบอกว่าป้าเองก็ไม่ได้อยากอยู่บ้านหลังนั้นแล้ว ที่ยังอยู่เพราะยังอยากดูแลผม ป้าห่วงแต่ผมว่าจะอยู่อย่างไรต่อไปโดยไม่มีป้า แต่ผมบอกป้าว่าไม่เป็นไร ผมโตแล้วผมอยู่เองได้ แม้ที่จริงผมร่ำร้องหาอ้อมกอดที่แสนคิดถึงของป้าตลอดเวลาก็ตาม และสุดท้ายผมก็โอนเงินของป้ากลับไปให้ป้า
ผมคิดถึงป้า
พอๆกับที่คิดถึงเขา....แรม
จากกันยังไม่ถึงชั่วโมงดีเลยแต่ผมกลับเสพย์ติดอ้อมกอดอุ่นๆนั่นเข้าแล้ว ไม่รู้ว่าจะอยู่ที่นี่นานแค่ไหน ไม่รู้ว่านานแค่ไหนถึงจะได้ออกไปเจอเขาอีก ผมคิดแค่นั้นผมก็คิดถึงเขาแทบขาดใจ
...ไม่อยากอยู่ที่นี่…
ไม่นานนักก็มีแม่บ้านมาขอมือถือผมไป เธอบอกว่านายท่านหรือก็คือพ่อผมสั่งมา ผมจำใจหยิบมือถือให้เธอไปอย่างช่วยไม่ได้ เพราะถ้าผมปฏิเสธเห็นทีคนที่จะซวยคือแม่บ้านคนนี้มากกว่า
ผมนอนนิ่งๆผ่านไปสักพักก็มีคนนำข้าวเย็นมาให้ ไม่ต้องถามก็รู้ว่าเป็นกับข้าวเหลือๆจากเขาเมและแม่ของเมที่กินเสร็จแล้ว ผมเลือกได้ไม่เยอะหรอก ดีแค่ไหนแล้วที่เขายังอุตสาห์เอาข้าวคนให้ผมกิน
ผ่านไปหนึ่งวัน...
ผ่านไปสองวัน....
ผมคิดถึงเขาจนแทบบ้า แค่คิดถึงหน้าเขาน้ำตางี่เง่านี่มันก็พาลจะไหลออกมาเสียดื้อๆ ผมเอาแต่ขลุกตัวอยู่แต่ในห้องพร้อมหนังสืออ่านเล่นฆ่าเวลาที่ผมเคยซื้อทิ้งไว้เมื่อหลายปีก่อน แต่เย็นวันนี้สิ่งที่ทำให้ผมแปลกใจคือเมเข้ามาในห้องของผม
“เมมีอะไรจะอวดด้วยแหละ” เธอพูดด้วยน้ำเสียงน่ารัก แต่ผมรู้หรอกว่าที่จริงเธอคิดอย่างไร นิสัยเธอไม่ได้น่ารักตามหน้าตาหรือท่าทางเธอเสียเท่าไหร่
“....”
“...ว้า อะไรกันไม่อยากรู้หน่อยหรอ”
“...”
“นี่ๆ เมไปเที่ยวกับพี่แรมมาด้วย”
อะไรนะ! ผมหันขวับไปมองเธอที่มองผมยิ้มๆอยู่แล้ว เธอต้องการอะไร...
“ไปดูหนังกันมาสองคน เพื่อนคิดนี่น่ารักดีเนอะ”
“.....” ผมไม่ตอบอะไร กัดปากแน่นข่มอารมณ์โมโหที่เธอกำลังจะมอบให้ผม
“คิดเป็นอะไรกับเขารึเปล่า”
“เปล่า” ผมไม่รู้ว่าเธอไปรู้อะไรมาบ้าง แต่ผมต้องปฏิเสธเธอไปเพราะถ้าเธอรู้ว่าแรมเป็นแฟนผม เขาคงไม่รอดจากเงื้อมมือเมแน่ๆ
“แน่ใจนะ คิกๆ งั้นเมจีบนะคะ” เมว่าพลางหัวเราะคิกคัก มาอีหรอบนี้เธอต้องรู้แน่ๆว่าผมกับแรมเป็นมากกว่าเพื่อนกัน แต่ได้ไงล่ะ ผมอุตสาห์ทำตัวเงียบๆ ไม่ทำอะไรมากมายต่อหน้าเมแล้วนะ พอสมใจเธอแล้วก็ออกจากห้องผมไป นี่มาป่วนประสาทผมเล่นใช่ไหมเนี่ย
เมเป็นน้องต่างแม่ของผม พ่อของผมแต่งงานกับแม่ของเมก่อนที่จะไปเล่นชู้กับแม่ผมเสียอีก พอพ่อแต่งงานได้สักพักเขาตกลงกันว่ารอถึงสองปีก่อนค่อยมีลูก แต่ดันทำแม่ผมท้องในช่วงระหว่างนั้นพอดี ไม่แปลกที่ถ้าผมจะโตมาพร้อมกับการที่คนในบ้านรังเกียจเสียขนาดนี้
อย่างน้อยผมก็นึกขอบคุณที่เขาสมเพชในตัวผมจนต้องให้ผมมาอยู่ด้วยที่บ้าน แม้ว่าแม่ของเมจะไม่สนใจใยดีผมสักนิด เธอทำเหมือนผมไม่มีตัวตนอยู่เสียด้วยซ้ำ แรกๆผมก็อึดอัดใจอยู่เหมือนกัน แต่พอนานๆเข้าความเคยชินก็ลบความรู้สึกนั้นไป
ผมไม่ชอบนิสัยเม นิสัยที่ชอบแย่งของๆผมไปเสียทุกอย่าง ทุกอย่างที่เธออยากได้
แต่ไม่ใช่ว่าเกลียดเธอ อย่างน้อยเมก็เป็นน้องสาวคนเดียวของผม
ถ้ายังจำกันได้ถึงเรื่องที่ผมเคยเล่าตอนผมอยู่มอสอง.... เรื่องที่ผมร้องไห้เป็นบ้าอยู่คนเดียว เรื่องที่ผมโดดเรียนครั้งแรก เรื่องที่ผมเจอเขาครั้งแรก....
ถ้าต้นเหตุเของเรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นเพราะเมทุกคนจะเชื่อผมไหม?
พอแม่เสีย แม่ทิ้งกำไลข้อมือของแม่ไว้อันหนึ่งและผมก็เก็บรักษามันไว้อย่างดี มันเป็นของดูต่างหน้าของแม่ผมชิ้นเดียวและชิ้นสุดท้าย เพราะสมบัติของแม่ชิ้นอื่นๆโดยพ่อผมเผาทิ้งเสียหมดแล้ว ไม่เหลือแม้แต่รูปถ่าย ผมเก็บกำไลอันนั้นไว้ในลิ้นชักโต๊ะทำการบ้านของผม เสียแต่เมมาเจอเข้าพอดีและเธอก็พยายามขโมยมันไปจากผม
ตอนนั้นเมอยู่ป.6 ส่วนผมอยู่มอสอง เมหยิบกำไลของแม่ผมไปตอนไหนไม่รู้ พอเช้าผมเห็นผมก็ขอคืนแต่น้องไม่ยอม ผมก็ไม่ยอมเพราะนั่นเป็นของๆแม่ผม ของชิ้นสุดท้ายของแม่ผม ผมพยายามแย่งมาแต่ก็ไม่ได้ เธอวิ่งร้องไห้จ้าไปฟ้องพ่อ หาว่าผมแย่งของเธอ
“นั่นของๆผม”
“ไม่ใช่ มันเป็นของเม คิดจะเก็บไว้ทำไมเก็บไปก็ใช้ไม่ได้”
“นั่นมันของแม่คิด!”
เหอะๆ เท่านั้นแหละพ่อผมโมโหจนสติขาดผึง ต่อว่าผมเสียยกใหญ่
“มึงยังจะกล้าเก็บของอีนั่นให้กูเห็นอีกหรอ!”
“แต่มันเป็นของแม่..”
“แม่ของมึงแต่เป็นตัวจัญไรของกู เพราะอีนี่ทำให้กูต้องถูกสังคมมองอย่างไหนมึงรู้ไหม แล้วยังไง มึงยังจะกล้าเก็บอีของเสนียดนี่ไว้อีก!”
“แต่พ่อ นั่นของแม่ ผมขอคืน..”
“ใครสอนให้เรียกกูว่าพ่อ! กูไม่ใช่พ่อมึง พอได้แล้ว! เมปล่อยนะลูก อย่าไปจับมันสกปรก” พ่อผมว่าพลางหยิบกำไลอันนั้นออกไปจากมือของเม
“สกปรกตรงไหน คุณนั่นแหละที่สกปรก อย่ามาว่าแม่ผมนะ!”
“ไอ้เด็กอัปรีย์!! มึงก็ต่ำตมพอๆกับแม่มึงนั่นแหละไอ้เสนียดจัญไร เกิดมาก็รกโลกหนักแผ่นดิน แม่งเอ้ย!! มึงควรจะสำนึกแค่ไหนที่กูยอมให้มึงมาซุกหัวนอนในบ้านของกูเนี่ย!”
“คุณท่านพอเถอะค่ะ คิดแกยังเด็กอย่าไปว่าแกเลย”
“สิเงียบ!”
“....น้องคิดคะ ไปโรงเรียนก่อนเถอะค่ะ เดี๋ยวสายเอานะ ตรงนี้เดี๋ยวป้าสิจัดการเองนะคะ”
ป้าว่าพลางบอกให้ผมไปโรงเรียน ผมไม่อยากไปหรอกตอนนั้นนอกจากจะเอากำไลของแม่คืนมาให้ได้ แต่สุดท้ายผมก็ยอมสายตาอ้อนวอนของป้าสิก่อนจะวิ่งออกจากบ้านไปร้องไห้เงียบๆคนเดียว
และเขาก็ผ่านมาเห็นพอดี
เขาคงไม่รู้ว่าตอนนั้นผมรู้สึกแย่แค่ไหนกับการต้องทนอยู่ในบ้านหลังนี้ บ้านที่ไม่มีใครเอา ไม่มีใครรัก ไม่มีใคร ไม่มีใครเลยที่เป็นครอบครัวของผมจริงๆ ผมเรียกหาอ้อมกอดอุ่นๆของใครสักคนที่นอกจากป้าสิ เพื่ออยากให้แน่ใจว่าบนโลกนี้ยังมีคนที่ยังกล้ากอดผมจริงๆ คนที่เป็นถึงเสนียดจัญไรของตระกูล
แต่เขาก็ทำ เขากอดผม กอดอุ่นๆของเขาในตอนนั้นผมยังจำมันได้ดี เขาช่วยผมไว้มากแค่ไหนเขาคงไม่รู้ตัว ตั้งแต่วันนั้นผมก็เลยคิดว่าบนโลกนี้ยังคงมีคนใจดีแบบเขาอยู่แน่ๆ โลกนี้คงไม่แย่นักหรอกถ้าผมยอมปิดตาไม่ใส่ใจกับเรื่องครอบครัวของผมเสีย
เขาสำคัญกับผมมากจริงๆ
ตกเย็นกลับไปป้าสิก็มาขอโทษที่ไม่สามารถเก็บกำไลข้อมือของแม่ได้ ผมเสียใจและเสียใจมากกว่าเดิมเมื่อรู้ว่าพ่อเอาทิ้งขยะไปแล้ว แต่เพราะได้เจอกับเขาผมถึงพยายามก้าวต่อไป
หายครั้งที่ผมคิดอยู่เสมอว่าผมจะเกิดมาทำไม ถ้าไม่มีผมทุกคนคงจะมีชีวิตที่ดีกว่านี้
แต่ถ้าผมตาย...แม้แต่ฝันถึงเขาผมก็คงทำไม่ได้แน่ๆ เขาเป็นที่ยึดเหนี่ยวในใจสำหรับผมมาตลอด
ไม่ใช่แค่เรื่องกำไลของแม่แค่อย่างเดียว หลายอย่างที่เคยเป็นของผมน้องก็เอาไปหมดถ้าน้องถูกใจ ไม่ว่าจะเป็นช็อกโกแลตวันวาเลนไทน์ ตุ๊กตาหมีตัวโตที่ผมได้ หรืออะไรก็ตามแต่ที่มีคนซื้อมาจีบผม สุดท้ายมันก็กลายเป็นของเมหมด ผมไม่อยากไปขอน้องคืนแล้วเพราะกลัวจะเกิดเหตุการณ์แบบนั้นอีก แม้จะไม่มีแม่ผมมาเกี่ยว แต่เกิดเป็นผมทำอะไรก็ผิดไปหมดแหละ
เพราะอย่างนี้ผมถึงกลัว...กลัวว่าถ้าเมติดใจแรมขึ้นมาน้องคงแย่งแรมของผมไปอีก คราวนี้ผมคงยอมไม่ได้จริงๆ แต่ผมจะทำอะไรได้มากแค่ไหนเมื่อผมไม่เคยชนะเธอเลย
ผมต้องอดทนต่อคำบอกเล่าของเมแค่ไหนเมื่อเธอเล่าเรื่องแต่ละวันของเธอกับแรมให้ผมฟัง ผมไม่รู้ว่าทำไมเมกับแรมถึงไปเที่ยวด้วยกันได้ แต่นั่นก็ทำให้ผมเจ็บ....ไม่น้อยเลยล่ะ ยิ่งแหวนที่น้องบอกว่าแรมซื้อให้เป็นแหวนคู่นั่นด้วยแล้ว ผมใจกระตุกวูบ
ยังมีรูปถ่ายคู่ของเมกับแรมที่ถ่ายด้วยกันแล้วน้องเอามาอวดผม และผมเดาว่าพวกเขาน่าจะใช้กล้องหน้าถ่ายด้วย รูปคู่ของแรมกับเมทำเอาผมอิจฉาไม่น้อย...... ผมไม่เคยถ่ายรูปคู่กับเขาเลย ไม่มีแม้แต่รูปถ่ายของเขาด้วยซ้ำ
ผมรู้ว่าแรมเป็นคนใจดีมาก ซื่อๆ ตามคนไม่ค่อยทันหรอก เขาคงไม่คิดอะไรกับเมที่เป็นน้องผม ผมเชื่อเขาอย่างนั้นมาเสมอ ที่เขาทำไปทั้งหมดเพราะความใจดีและซื่อของเขา เขาไม่ได้คิดอะไรเกินเลยกับเมแน่ๆ
ผมเชื่อใจเขามาเสมอแม้เขาไม่ได้บอก
สามวันผ่านไป...
สี่วันผ่านไป...
คิดถึงแทบบ้า
นึกอยากหายตัวได้แล้วไปโผล่หาเขาก็บ่อย เสียแต่มันเป็นไปไม่ได้ เมยังคงไปเที่ยวกับแรมอยู่เรื่อยๆจนผมนึกอิจฉา
“นี่คิดรู้มั้ยว่าแรมเขาเป็นลูกเจ้าของKP เจ้าของหมู่บ้านกฤตการณ์น่ะ” วันนี้เมก็เข้ามาพร้อมกับเล่าเรื่องของแรมให้ฟังเหมือนทุกที
“...”และผม..ไม่รู้ นั่นเป็นบริษัทรับเหมาก่อสร้างที่กำลังขยายตัวในตอนนี้ ที่ดินว่างๆใหญ่ๆโดนปักป้ายว่าเตรียมทำหมู่บ้านจัดสรรนั้นเป็นของบริษัทนี้เสมอ ไม่ว่าจะเป็นหมูบ้านกฤตการณ์ที่เปิดเป็นหมู่บ้านที่19แล้ว หรือคอนโดตึกอาคารต่างๆหลายหลังก็เป็นของบริษัทนี้ และผมไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าแรมเป็นลูกเจ้าของบริษัทยักษ์ใหญ่นี่…
“แล้วคิดรู้ไหมว่าตัวเองไม่คู่ควรแค่ไหน”
“....”
“พี่แรมเป็นถึงลูกเจ้าของKP เป็นคุณชายเสียขนาดนั้น คิดคิดยังไงเรื่องตัวเองกับเขาล่ะ”
“...”
“ไอ้ลูกชู้ที่ไม่มีใครอยากให้เกิดมารกโลก กับพี่แรมคนที่เพอร์เฟ็กเสียขนาดนั้น”
“...”
“อะไรทำให้คิดคิดว่าเขาจะยอมลดตัวมาคบกับคิดล่ะ”
“...”
“ที่ว่าคบกันนี่....คิดไปเองรึเปล่า”
“ไม่...”
“ดูตัวเองหน่อยเถอะ หลอกลวงชาวบ้านว่านามสกุลจิราเดชโภคินมาตั้ง20ปี แอบอ้างนามสกุลคนอื่นเพื่อให้ใครๆเขาก็คิดว่าตัวเองดีพร้อมไปหมดเสียทุกอย่างทั้งฐานะการเงิน เหอะ ถามจริงไม่อายหรอ”
“......” ผมเม้มปากข่มอารมณ์แน่น
“ถ้าคนเขารู้ความจริงว่าที่จริงแล้วคิดที่แสนเพอร์เฟ็กคนนี้ไม่มีอะไรเลยสักอย่างล่ะ นามสกุลปลอมๆที่ใช้หลอกชาวบ้าน แต่เจ้าของนามสกุลจริงๆเขาก็ไม่ได้อยากให้คิดใช้มัน”
“หยุด...”
“ทำไม..ละอายหรอ? ช้าไปไหมคะ ที่ตอแหลมาตลอดนี่เพิ่งมาสำนึกเอาตอนนี้หรอ”
“...”
“เฮ้อออ กับคนน่ารังเกียจอย่างคิดเนี่ย คิดว่าคู่ควรกับพี่แรมนักหรอ พี่เขาอยู่สูงเกินกว่าที่คิดจะเอื้อมถึงเยอะนะคะ ทำไมถึงจะไปกดให้เขาต่ำลงด้วยการคบกับพี่แรมล่ะ ผู้ชายด้วยกัน ไม่คิดว่ามันน่ารังเกียจหรอ?”
“...ไม่ หยุดพูดนะ”
“จี้ใจดำหรอคะ ถ้าคิดไม่กล้าบอกความจริงกับแรมเดี๋ยวเมบอกให้ก็ได้นะคะว่ามีปรสิตตัวหนึ่งมันแอบอ้างนามสกุลของมนุษย์มาถึง20ปี หลอกลวงชาวบ้านว่าตัวเองดีเด่นนักหนา”
“ไม่”
“เหอะ! พี่แรมคงภูมิใจน่าดูมีแฟนเป็นปรสิต แถมยังหลอกเขามาตลอดอีก”
แล้วเมก็ปิดประตูห้องออกไป ทิ้งผมจมอยู่กับความคิดเพียงคนเดียว...ผมไม่รู้ว่าเมรู้ได้ยังไงว่าผมคบกับแรม และไม่รู้เหตุผลที่ทำไมจู่ๆน้องถึงมาพูดเรื่องแรมและต่อว่าผมเสียขนาดนี้
ผมโต้ตอบเมไม่ได้เลย...
เพราะที่เมพูดนั้น มันเป็นความจริงทั้งหมด............
.
.
ที่จริงแล้วผมต่างหากที่เล่นของสูงอยู่***
___________________________________________________
ที่มาของเรื่องนี้ค่ะ แฮ่!
ใครบอกว่าแรมเล่นของสูง ไม่จริ้งงงง นายเอกเราต่างหากที่เล่นของสูง
ความจริงแรมเกือบเรียกได้ว่าคนเพอร์เฟ็กเลยค่ะ(ถ้าไม่ติดว่าโง่ไปไม่นิดล่ะก็นะ 5555)
รูปหล่อพ่อรวยเรียนเก่งนิสัยดี...คิดเจอปัญหาหนักแล้วล่ะ
ยืนยันอีกครั้งว่าแรมเป็นพระเอกจริงๆนะ 555 แม้จะเรตติ้งตกไปเยอะ
//ลูบหัวทุยน้อยๆปลอบใจ
ย้อนอดีตไปหน่อยค่ะ ใครที่สงสัยเรื่องครอบครัวอะไรยังไงบอกหมดแล้วนะคะ
น้องเมไม่ได้มาดีจริงๆ
(เดาถูกกันหลายคนเลย 555555)
เพิ่มเติมสำหรับน้องเมที่เป็นคนแบบนี้
เพราะการอบรมสั่งสอนของพ่อแม่ค่ะ... อย่างที่รู้ว่าพ่อแกไม่ชอบคิด เลยสั่งสอนให้เมไม่ต้องไปสนใจคิด
และสอนให้ลูกตัวเองอยู่เหนือกว่าคนอื่นตลอดโดยเฉพาะกับคิด
พอน้องโดนสั่งสอนมาแบบนั้นเลยกลายมาเป็นนิสัยอย่างที่เห็นที่แหละค่ะ
อะไรที่เป็นของเขาน้องก็เอามาได้แบบไม่แคร์เพราะคิดว่ายังไงตัวเองก็เหนือกว่า ทำอะไรก็ได้
แต่เมเองก็ผิดที่ถูกสอนมาแบบนั้นก็จริงแต่ก็เลือกที่จะไม่ปฏิเสธทั้งที่ทำได้
...สงสารคิดจังงง 5555
___________________________________________
ตอบคอมเม้นค่ะ(เพิ่งเคยได้เม้นเพียวๆหนึ่งหน้าเต็ม ปลื้มค่ะะะะะแอร๊ยยย)
fuku น่าโมโหจริงๆค่ะะะ
KoBKaB พระรองไม่น่าจะมีนะคะ เดี๋ยวเราเสนอตัวไปจีบคิดเอง555555
pepopyj ใช่เลย เพราะความใจอ่อนของแรมทำให้คิดต้องเสียใจตั้งหลายอย่าง //แรมรู้สึกอะไรยังไงจริงๆแล้วยังไม่บอกค่ะ โฮะๆ
BAKA ยกแรมให้ตีหนักๆเลยค่ะ TT คิดจัดการเองไม่ไหววว
Donaldye รีเควสเปลี่ยนพระเอกอีกแล้วววว555555 ยืนยันว่าพระเอกคือแรมจริงๆค่ะ 555
KhunMay บื้อยังไงก็อย่างนั้นค่ะ
nutjisub อุ๊บส์....อีกหลายตอนเลยค่ะ แงงงง555555
Mooka *ป้อนโอเมก้าให้แรม*
55555
Gapompom ใช่ค่ะ เพราะแรมยังติดนิสัยแบบนี้เลยทำให้คิดต้องช้ำ
phana_qbz น้องเมแย่จริงๆค่ะ แต่คิดก็เศร้าไม่แพ้กันนะะะะ 5555
B52 อะไรๆก็ไม่เป็นใจให้คิดเลยยย
//มาต่อแล้วค่ะ เราสอบเสร็จแล้ววว555555555
Plengaay น้องเมไม่น่ารักจริงๆค่ะ ส่วนแรมก็บื้ออยู่อย่างนั้นนน
omyim_jjj ต่อคิวยาวหน่อยนะคะ 55555
Still_14OC เดี๋ยวเราลักพาตัวคิตตี้ไปเอง โฮะๆๆ
minjeez เสียใจที่ต้องบอกว่าดราม่านี้อีกยาวไกลเลยค่ะ ฮือออออออ
ayumi แรมทำให้ปรี๊ดแตกจนต้องลงมาเม้นเลยทีเดียว55555 เรื่องอื่นๆจะเป็นไงต้องติดตามนะคะะะ อิอิ
Sar2288 สงสารคิดเหมือนกันค่ะ
แต่แรมมันบื้อ บื้อจนโ- จริงๆค่ะ โฮฮฮฮฮฮฮ คิดไม่ถึงขนาดนั้นหรอกค่ะ *ป้อนโอเมก้าสามให้แรม*
oreena *ยื่นแรมให้ซัด*
boong086 เอางั้นเลยหรอคะ 555555
IIIA ถ้าไม่บื้อเราคงไม่ต้องกินมาม่ากันท้องอืดขนาดนี้ 555555
narunarutoboyz มาแนวฮาร์ดคอร์มากค่ะ 5555 (อ่านแล้วสะดุ้งเบาๆ ^^) แต่พูดได้ถูกค่ะ คิดก็มีความรู้สึกนะะะ
ดราม่านี้จะค่อยๆเปิดไปทีละปมนะคะ แรมจ๋อยไปแล้วนั่น 55555 ยังไงก็ขอบคุณที่ติดตามนะคะะะะะะ
(เม้นยาวอีกแล้ว ประทับใจจจจ)
NY_JK หลังจากหมดดราม่านี้นะคะ หุหุ
บ๊ายบายโพ ถ้าจะดักตบน้องเมนี่รอคิวนานหน่อยนะคะ55555555 // นันทำเรื่องเสียจริงๆค่ะะะ
tsundere ต่อคิวดักตบเมเชิญทางนี้ค่ะ 5555 เดาได้ถูกเลยค่ะ อะไรเป็นของคิดเมแย่งหมด
Ali$a฿eth จัดไปค่ะะะ หยิบทุกคนให้ ส่วนคิดแบ่งกันกอดนะ 555555
BeeRY เมเป็นยังไงตอนนี้รู้ซึ้งแล้วเนอะ คริคริ
Newtun_TD เพราะชีวิตไม่ง่ายค่ะ
ormn สั้นง่ายได้ใจความค่ะ 5555
kongxinya เจอแจ๊คพอร์ตแตกจริงๆ
คำแก้ตัวของคนบื้อนี้อาจจะยังอีกไกลหน่อยนะคะ 5555 //ส่วนเปอร์นันนั่นก็อีกนานเช่นกัน ก๊ากกกก
mystery Y ใจแข็งเชียวว!!
punchnaja นันแย่เองค่ะ
mild-dy ฟีลลิ่งมาเต็มค่ะ 5555555 แต่ถ้าจะดักตบต่อคิวนานหน่อยนะคะะ
kenghan บื้อเกินควรก็ไม่ดีจริงๆค่ะ
DraCo_SLa13 โดนแจ๊คพอร์ตเลยทีเดียวว
~มือวางอันดับ1~ เคารพในการตัดสินใจนะคะ ^^
AMINOKOONG ฮ่าๆๆๆ อันนี้เราก็บอกไม่ได้เนอะว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป แต่ไม่ปล่อยให้แรมสบายแน่ๆ คึคึ /ส่วนที่นันทำอย่างนั้นยิ่งใช่เลยค่ะ ใครๆก็คงคิดว่าตัวเองไม่ดีหรือไงกันนะ นันแย่มากจริงๆ งืออออ// อย่างที่บอกถึงคิดจะเอาคืนได้อาจจะไม่แสบ แต่แรมก็ไม่ได้สุขสบายแน่นอนค่ะ (สปอยยย!) ส่วนที่แรมไม่ผลักออกเพราะเจ้าตัวบอกแล้วว่าไม่ได้รู้สึกอะไรเลยสักนิด แต่คิดคงไม่คิดงั้นเนอะ(ใครๆก็คงไม่คิดอย่างนั้น 55)
MK ดราม่ายาวนานแน่ค่ะ โฮะๆๆ
ขอบคุณทุกการติดตามค่าาา
___________________________________________
หัวข้อ: ▆ ▇ █ Maybe….I’ll try?-เล่นของสูง- แปะแฟนเพจ -23.3.2016 p.54 █ ▇ ▆ (อ่าน 583827 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก